Πρωτότυπο Κείμενο
|
Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα
|
Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
|
αὶ
ἐγενήθη μετὰ ταῦτα καὶ
τῷ Ἀβεσσαλὼμ υἱῷ Δαυὶδ
ἀδελφὴ καλὴ τῷ εἴδει σφόδρα,
καὶ ὄνομα αὐτῇ Θημάρ, καὶ
ἠγάπησεν αὐτὴν Ἀμνὼν υἱὸς
Δαυίδ. |
πειτα
ἀπὸ αὐτὰ συνέβησαν τὰ
ἑξῆς θλιβερὰ γεγονότα: Ἀδελφὴ
τοῦ Ἀβεσσαλώμ, υἱοῦ τοῦ
Δαυίδ, ἦτο ἡ ὡραιοτάτη κατὰ
τὴν μορφὴν Θημάρ. Αὐτὴν τὴν
ἐρωτεύθηκε σφοδρῶς ὁ Ἀμνών,
ὁ υἱὸς τοῦ Δαυίδ.
|
ετὰ
ταῦτα συνέβη τὸ ἑξῆς: Ὁ Ἀβεσσαλώμ,
ποὺ ἦτο υἱὸς τοῦ Δαβὶδ
καὶ τὸν ἀπέκτησε μὲ τὴν θυγατέρα
τοῦ βασιλέως τῆς Γεδσοὺρ Μααχά, εἶχε
μίαν ὡραιοτάτην ἀδελφήν, κόρην καὶ
αὐτὴν τοῦ Δαβίδ, ποὺ ἐλέγετο
Θημάρ. Τὴν κόρην λοιπὸν αὐτὴν τὴν
ἐρωτεύθη μὲ πάθος ὁ Ἀμνών,
ποὺ ἦτο υἱὸς τοῦ Δαβὶδ
ἀπὸ ἄλλην σύζυγόν του.
|
2
Καὶ ἐθλίβετο Ἀμνὼν ὥστε
ἀρρωστεῖν διὰ Θημὰρ τὴν ἀδελφὴν
αὐτοῦ, ὅτι παρθένος ἦν αὕτη,
καὶ ὑπέρογκον ἐν ὀφθαλμοῖς
Ἀμνὼν τοῦ ποιῆσαί τι αὐτῇ.
|
2
Ὁ Ἀμνὼν ὑπέφερε πολὺ ἀπὸ
τὴν ἀγάπην του αὐτήν, ὥστε
ἠσθένησεν ἐξ αἰτίας τοῦ
ἔρωτός του πρὸς τὴν Θημάρ, τὴν
ἀδελφήν του. Ὑπέφερε δέ, διότι
αὐτὴ ἦτο παρθένος καὶ ἦτο
τρομερὸν δι' αὐτόν, νὰ κάμῃ
κάτι κακὸν εἰς ἐκείνην.
|
2
Ἐστενοχωρεῖτο δὲ πολὺ ὁ Ἀμνὼν
ἐξ αἰτίας αὐτοῦ τοῦ ἔρωτος,
τόσον πολὺ μάλιστα, ὥστε ἀρρώστησε
ἀπὸ τὸν πόθον πρὸς τὴν ἀδελφήν
του Θημάρ. Ὁ λόγος τῆς ἀσθενείας του ἦτο
τὸ ὅτι ἡ Θημὰρ ἦτο παρθένος
καὶ τοῦ ἐφαίνετο πολὺ δύσκολον καὶ
τρομερὸν νὰ ἔλθῃ εἰς σχέσιν
μαζί της καὶ νὰ τῆς προξενήσῃ
κάτι κακόν. |
3
Καὶ ἦν τῷ Ἀμνὼν ἑταῖρος,
καὶ ὄνομα αὐτῷ Ἰωναδάβ,
υἱὸς Σαμαὰ τοῦ ἀδελφοῦ
Δαυίδ· καὶ Ἰωναδὰβ ἀνὴρ
σοφὸς σφόδρα. |
3
Ὁ Ἀμνὼν εἶχε ἕνα φίλον
ὀνομαζόμενον Ἰωναδάβ, ὁ ὁποῖος
ἦτο υἱὸς τοῦ Σαμαά, ἀδελφοῦ
τοῦ Δαυίδ. Αὐτὸς ὁ Ἰωναδὰβ
ἦτο εὐφυέστατος ἄνθρωπος.
|
3
Εἶχε δὲ ὁ Ἀμνὼν κάποιον φίλον,
ποὺ ὠνομάζετο Ἰωναδὰβ καὶ ἦτο
υἱὸς τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ Δαβὶδ
Σαμαά. Ὁ ἐξάδελφος αὐτὸς τοῦ
Ἀμνών, ὁ Ἰωναδάβ, ἦτο
πολὺ ἔξυπνος καὶ πανοῦργος ἄνθρωπος.
|
4
Καὶ εἶπεν αὐτῷ· τί σοι
ὅτι σὺ οὕτως ἀσθενής, υἱὲ
τοῦ βασιλέως, τὸ πρωῒ πρωΐ; Οὐκ
ἀπαγγέλλεις μοι; Καὶ εἶπεν αὐτῷ
Ἀμνών· Θημὰρ τὴν ἀδελφὴν
Ἀβεσσαλώμ του ἀδελφοῦ μου ἐγὼ
ἀγαπῶ. |
4
Ἠρώτησε τὸν Ἀμνών· <τί
σοῦ συμβαίνει, υἱὲ τοῦ βασιλέως,
ὥστε κάθε πρωὶ νὰ φαίνεσαι τόσον
μελαγχολικὸς καὶ καταβεβλημένος; Δὲν
θὰ μοῦ εἴπῃς τὴν αἰτίαν;>
Ὁ Ἀμνὼν εἶπε πρὸς αὐτόν·
<ἐγὼ ἀγαπῶ τὴν Θημάρ,
τὴν ὁμομήτριον ἀδελφὴν τοῦ
Ἀβεσσαλώμ, τοῦ ἐτεροθαλοῦς τούτου
ἀδελφοῦ μου>. |
4
Εἶπε λοιπὸν κάποτε ὁ Ἰωναδὰβ
εὶς τὸν Ἀμνών: <Τί σοῦ
συμβαίνει, υἱὲ τοῦ βασιλέως (ἐξοχώτατε),
καὶ εἶσαι ἔτσι ἄρρωστος κάθε πρωῒ
καὶ γίνεσαι χειρότερα ἀπὸ ἡμέρας εἰς
ἡμέραν; Δὲν θὰ μοῦ εἰπῇς
τὸν πόνον σου;> Καὶ ὁ Ἀμνὼν
τοῦ εἶπε: <Εἶμαι ἐρωτευμένος
μὲ τὴν Θημάρ, τὴν ἀδελφὴν τοῦ
ἀδελφοῦ μου Ἀβεσσαλώμ>.
|
5
Καὶ εἶπεν αὐτῷ Ἰωναδάβ·
κοιμήθητι ἐπὶ τῆς κοίτης σου
καὶ μαλακίσθητι, καὶ εἰσελεύσεται
ὁ πατήρ σου τοῦ ἰδεῖν σε, καὶ
ἐρεῖς πρὸς αὐτόν· ἐλθέτω
δὴ Θημὰρ ἡ ἀδελφή μου καὶ
ψωμισάτω με καὶ ποιησάτω κατ' ὀφθαλμούς
μου βρῶμα, ὅπως ἴδω καὶ φάγω
ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῆς.
|
5
Συνεβούλευσεν αὐτὸν ὁ Ἰωναδὰβ
καὶ τοῦ εἶπε· <πέσε εἰς
τὸ κρεββάτι σου καὶ προσποιήσου τὸν
ἀσθενῆ. Ὁ πατήρ σου θὰ ἔλθῃ
νὰ σὲ ἰδῇ καὶ σὺ θὰ
πῇς πρὸς αὐτόν· Ἂς ἔλθῃ,
παρακαλῶ, ἐδῶ ἡ Θημάρ, ἡ
ἀδελφή μου, νὰ μοῦ δώσῃ
νὰ φάγω φαγητόν, τὸ ὁποῖον
θὰ παρασκευάσῃ ἐνώπιόν
μου. Θέλω νὰ ἴδω αὐτὴν καὶ
φάγω ἀπὸ τὰ χέρια της τὸ
φαγητόν>. |
5
Καὶ ὁ Ἰωναδὰβ τοῦ εἶπε:
<Ξάπλωσε εἰς τὸ κρεββάτι σου καὶ κάνε
τὸν ἄρρωστο. Καὶ ὅταν ἔλθῃ
ὁ πατέρας σου νὰ σὲ ἰδῇ, νὰ
τοῦ εἰπῇς: Ἂς ἔλθῃ, σὲ
παρακαλῶ, ἐδῶ ἡ ἀδελφή μου ἡ
Θημάρ, διὰ νὰ μοῦ δώσῃ κάτι νὰ
φάγω. Ἂς ἑτοιμάσῃ ἐδῶ ἐμπρός
μου τὸ φαγητόν, διὰ νὰ ἰδῶ καὶ
νὰ φάγω ἀπὸ τὰ χέρια της>.
|
6
Καὶ ἐκοιμήθη Ἀμνὼν καὶ
ἠρρώστησε, καὶ εἰσῆλθεν ὁ
βασιλεὺς ἰδεῖν αὐτόν, καὶ
εἶπεν Ἀμνὼν πρὸς τὸν βασιλέα·
ἐλθέτω δὴ Θημὰρ ἡ ἀδελφή
μου πρός με καὶ κολλυρισάτω ἐν ὀφθαλμοῖς
μου δύο κολλυρίδας, καὶ φάγομαι ἐκ
τῆς χειρὸς αὐτῆς.
|
6
Ὁ Ἀμνὼν ἔπεσεν εἰς τὸ
κρεββάτι καὶ προσεποιήθη τὸν ἄρρωστον.
Ὁ βασιλεὺς Δαυὶδ εἰσῆλθεν εἰς
τὸ δωμάτιόν του, νὰ τὸν ἐπισκεφθῇ,
Ὁ δὲ Ἀμνὼν εἶπε πρὸς τὸν
βασιλέα· <ἂς ἔλθῃ ἐδῶ
πλησίον μου ἡ ἀδελφή μου, ἡ
Θημάρ, καὶ ἂς ψήσῃ ἐδῶ
μπροστά μου δύο κουλοῦρες καὶ θὰ
φάγω ἀπὸ τὸν ἄρτον, ποὺ
θὰ μοῦ δώσῃ με τὰ χέρια
της>. |
6
Καὶ ἀμέσως ὁ Ἀμνὼν ἔπεσεν
εἰς τὸ κρεββάτι του καὶ ἔκανε ὅτι
ἦτο ἄρρωστος, ἐμβῆκε δὲ εἰς
τὸ δωμάτιόν του ὁ βασιλεὺς διὰ νὰ
τὸν ἰδῇ, καὶ ὁ Ἀμνὼν
τοῦ εἶπε: <Ἂς ἔλθῃ ἐδῶ
κοντά μου ἡ Θημάρ, ἡ ἀδελφή μου, καὶ
ἂς ἑτοιμάσῃ ἐδῶ ἐμπρός
μου δύο γλυκὰ κουλούρια, διὰ νὰ φάγω
ἀπὸ τὸ χέρι της>. |
7
καὶ ἀπέστειλε Δαυὶδ πρὸς Θημὰρ
εἰς τὸν οἶκον λέγων· πορεύθητι
δὴ εἰς τὸν οἶκον τοῦ ἀδελφοῦ
σου καὶ ποίησον αὐτῷ βρῶμα.
|
7
Ὁ Δαυὶδ ἔστειλεν εἰς τὸν οἶκον
τῆς Θημὰρ ἄνθρωπον καὶ παρήγγειλε
πρὸς αὐτήν· <πήγαινε, σὲ
παρακαλῶ, εἰς τὸ σπίτι τοῦ ἀδελφοῦ
σου Ἀμνὼν καὶ παρασκεύασε δι' αὐτὸν
φαγητόν>. |
7
Χωρὶς νὰ ὑποπτευθῇ τίποτε ὁ
Δαβὶδ ἀπέστειλεν ἀγγελιαφόρον του ἐκεῖ,
ὅπου ἔμενεν ἡ Θημάρ, καὶ τῆς
εἶπε: <Πήγαινε εἰς τὸ σπίτι τοῦ
ἀδελφοῦ σου Ἀμνὼν καὶ ἐτοίμασέ
του κάτι νὰ φάγῃ>. |
8
Καὶ ἐπορεύθη Θημὰρ εἰς τὸν
οἶκον Ἀμνὼν ἀδελφοῦ αὐτῆς,
καὶ αὐτὸς κοιμώμενος. Καὶ ἔλαβε
τὸ σταῖς καὶ ἐφύρασε καὶ
ἐκολλύρισε κατ' ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ
καὶ ἥψησε τὰς κολλυρίδας·
|
8
Ἡ Θημὰρ ἐπῆγεν εἰς τὸ
σπίτι τοῦ ἀδελφοῦ της Ἀμνών.
Ἐκεῖνος δὲ ἦτο ἐξηπλωμένος
εἰς τὸ κρεββάτι του. Ἐπῆρε αὐτὴ
τὸ ζυμάρι, τὸ ἐζύμωσε, κατεσκεύασε
ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν του κουλοῦρες,
τὶς ὁποῖες καὶ ἔψησε.
|
8
Καὶ ἐπῆγε ἀμέσως ἡ Θημὰρ
εἰς τὸ σπίτι τοῦ ἀδελφοῦ της
Ἀμνὼν καὶ τὸν εὑρῆκε εἰς
τὸ κρεββάτι. Ἐπῆρε λοιπὸν τὸ
ζυμάρι, τὸ ἐζύμωσε καὶ ἔφτιαξε
ἐμπρός του κουλούρια καὶ τὰ ἔψησε.
|
9
καὶ ἔλαβε τὸ τήγανον καὶ κατεκένωσεν
ἐνώπιον αὐτοῦ, καὶ οὐκ
ἠθέλησε φαγεῖν. Καὶ εἶπεν Ἀμνών·
ἐξαγάγετε πάντα ἄνδρα ἀπὸ
ἐπάνωθέν μου· καὶ ἐξήγαγον
πάντα ἄνδρα ἐπάνωθεν αὐτοῦ.
|
9
Ἐπῆρεν ἔπειτα τὸ τηγάνι καὶ
ἄδειασεν ἐνώπιόν του τὸ φαγητὸν
αὐτό. Ὁ Ἀμνὼν ὅμως δὲν
ἠθέλησε νὰ φάγῃ. Ἀλλὰ
εἶπεν εἰς τοὺς παρισταμένους ἐκεῖ·
<νὰ φύγουν ἔξω ὅλοι οἱ ἄνδρες
ἀπὸ ἐμπρός μου>. Πράγματι
ἐβγῆκαν ὅλοι οἱ ἄνδρες ἀπὸ
ἐκεῖ. |
9
Ἐπῆρε κατόπιν τὸ τηγάνι καὶ ἄδειασε
τὰ κουλούρια ἐμπρός του. Ἐκεῖνος ὅμως
δὲν ἠθέλησε νὰ φάγῃ. Εἶπε δὲ
ὁ Ἀμνών: <Νὰ βγάλετε ἔξω
ἀπὸ τὸ σπίτι κάθε ἄνδρα, ποὺ
στέκεται ἐδῶ ἐπάνω μου>. Καὶ ἔβγαλαν
ἀμέσως ὁποιονδήποτε ἄνδρα εὑρίσκετο
ἐκεῖ ἐμπρός του. |
10
Καὶ εἶπεν Ἀμνὼν πρὸς Θημάρ·
εἰσένεγκε τὸ βρῶμα εἰς τὸ
ταμιεῖον, καὶ φάγομαι ἐκ τῆς
χειρός σου. Καὶ ἔλαβε Θημὰρ τὰς
κολλυρίδας, ἂς ἐποίησε. Καὶ
εἰσήνεγκε τῷ Ἀμνὼν ἀδελφῷ
αὐτῆς εἰς τὸν κοιτῶνα
|
10
Ὁ Ἀμνὼν εἶπε τότε πρὸς
τὴν Θημάρ· <πήγαινε τὸ φαγητόν
μου εἰς τὸ ἐσωτερικὸν τοῦ κοιτῶνος
μου καὶ ἐκεῖ θὰ φάγω τὸ
φαγητὸν ἀπὸ τὰ χέρια σου>.
Ἡ Θημὰρ ἀνύποπτος ἐπῆρε
τὶς κουλοῦρες, ποὺ εἶχε κατασκευάσει,
τὰς ἔφερεν εἰς τὸν κοιτῶνα τοῦ
Ἀμνὼν καὶ τὰς ἔδωσεν εἰς
αὐτόν. |
10
Εἶπε δὲ τότε ὁ Ἀμνὼν εἰς
τὴν Θημάρ: <Φέρε τὸ φαγητὸν μέσα εἰς
τὸ ὑπνοδωμάτιον, διὰ νὰ φάγω ἀπὸ
τὸ χέρι σου>. Καὶ ἐπῆρε ἡ
Θημὰρ τὰ κουλούρια, ποὺ ἔφτιαξε, καὶ
τὰ ἔφερεν εἰς τὸν ἀδελφόν
της τὸν Ἀμνὼν μέσα εἰς τὸ ὑπνοδωμάτιον.
|
11
καὶ προσήγαγεν αὐτῷ τοῦ φαγεῖν,
καὶ ἐπελάβετο αὐτῆς καὶ
εἶπεν αὐτῇ· δεῦρο κοιμήθητι
μετ' ἐμοῦ, ἀδελφή μου.
|
11
Ἐκεῖ αὐτὴ ἔφερε πρὸς αὐτὸν
νὰ φάγῃ. Ἐκεῖνος τότε
τὴν συνέλαβε καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν·
<ἔλα καὶ κοιμήσου μαζῆ μου, ἀδελφή
μου>. |
11
Τοῦ τὰ προσέφερε δὲ διὰ νὰ φάγῃ.
Ἐκεῖνος ὅμως τὴν ἅρπαξε ξαφνικὰ
καὶ τῆς εἶπε: <Ἔλα καὶ κοιμήσου
μαζί μου, ἀδελφή μου!> |
12
Καὶ εἶπεν αὐτῷ· μή, ἀδελφέ
μου· μὴ ταπεινώσῃς με, διότι
οὐ ποιηθήσεται οὕτως ἐν Ἰσραήλ,
μὴ ποιήσεις τὴν ἀφροσύνην ταύτην·
|
12
Ἐκείνη ἀπήντησε πρὸς αὐτόν·
<μή, ἀδελφέ μου, μὴ μὲ ἐξευτελίσῃς,
διότι δὲν πρέπει νὰ γίνῃ
μία τέτοια παρανομία μεταξὺ τῶν
Ἰσραηλιτῶν. Μὴ διαπράξῃς ποτὲ
μιὰ τέτοιαν ἀφροσύνην.
|
12
Καὶ ἐκείνη τοῦ εἶπε: < Μή, ἀδελφέ
μου! Μὴ μὲ ἐξευτελίσῃς! Διότι
δὲν πρέπει νὰ γίνῃ κάτι τέτοιο μεταξὺ
τῶν Ἰσραηλιτῶν. Μὴ διαπράξῃς
τὴν παραφροσύνην αὐτήν! |
13
καὶ ἐγὼ ποῦ ἀποίσω τὸ
ὄνειδός μου; Καὶ σὺ ἔσῃ
εἶς τῶν ἀφρόνων ἐν Ἰσραήλ·
καὶ νῦν λάλησον δὴ πρὸς τὸν
βασιλέα, ὅτι οὐ μὴ κωλύσῃ
με ἀπὸ σοῦ. |
13
Ἐγὼ εἰς ποῖον θὰ ἐκμυστηρευθῶ
τὸν ἐξευτελισμόν μου αὐτόν;
Σὺ δὲ θὰ εἶσαι σὰν ἕνας
ἀπὸ τοὺς ἄφρονας μεταξὺ τῶν
Ἰσραηλιτῶν. Ἀλλὰ εἰπὲ
εἰς τὸν βασιλέα τὴν ἐπιθυμίαν
σου αὐτὴν καὶ ἐκεῖνος δὲν
θὰ σὲ ἐμποδίσῃ νὰ μὲ
νυμφευθῇς>. |
13
Ἂν γίνῃ αὐτό, πῶς θὰ ὑποφέρω
ἐγὼ καὶ ποὺ θὰ ἐκμυστηρευθῶ
τὴν ἐντροπήν μου; Καὶ σὺ θὰ
θεωρῆσαι μεταξὺ τῶν Ἰσραηλιτῶν
σὰν ἕνας ἄνθρωπος παράφρων. Ἀντὶ
νὰ γίνῃ αὐτό, μίλησε μὲ τὸν
βασιλέα καὶ ζήτησέ με σὰν γυναῖκα
σου καὶ δὲν θὰ μὲ ἐμποδίσῃ
νὰ γίνω ἰδική σου>. |
14
Καὶ οὐκ ἠθέλησεν Ἀμνὼν
τοῦ ἀκοῦσαι τῆς φωνῆς αὐτῆς
καὶ ἐκραταίωσεν ὑπὲρ αὐτὴν
καὶ ἐταπείνωσεν αὐτὴν καὶ
ἐκοιμήθη μετ' αὐτῆς.
|
14
Ὁ Ἀμνὼν δὲν ἠθέλησε νὰ
συμμορφωθῇ πρὸς τὴν ὑπόδειξίν
της αὐτήν, ἀλλά, ἰσχυρότερός
της καθὼς ἦτο, τὴν ἔρριψεν εἰς
τὴν κλίνην, ἐκοιμήθη μαζῆ της
καὶ τὴν διέφθειρε. |
14
Ὁ Ἀμνὼν ὅμως δὲν ἠθέλησε
νὰ ἀκούσῃ τὰ λόγια της, ἀλλὰ
σὰν δυνατώτερος τὴν ἔρριξε κάτω καὶ
τὴν ἐβίασε. Τὴν
ἐταπείνωσε καὶ τὴν διέφθειρε.
|
15
Καὶ ἐμίσησεν αὐτὴν Ἀμνὼν
μῖσος μέγα σφόδρα, ὅτι μέγα
τὸ μῖσος, ὃ ἐμίσησεν αὐτὴν
ὑπὲρ τὴν ἀγάπην, ἣν ἠγάπησεν
αὐτήν. Καὶ εἶπεν αὐτὴ
Ἀμνών· ἀνάστηθι καὶ πορεύου.
|
15
Ὁ Ἀμνὼν ἔπειτα ἀπὸ τὴν
βδελυρὰν αὐτὴν πρᾶξιν ἐμίσησεν
αὐτὴν πάρα πολύ. Αὐτὸ
δὲ τὸ μῖσος του ἦτο πολὺ μεγαλύτερον
ἀπὸ τὴν ἀγάπην, τὴν ὁποίαν
εἶχεν πρὸς αὐτὴν πρὸ τῆς
ἁμαρτίας. Εἶπε δὲ τότε πρὸς
αὐτήν· <σήκω καὶ φύγε>.
|
15
Ἀμέσως ὅμως μετὰ τὴν διάπραξιν
τῆς αἱμομειξίας ὁ Ἀμνὼν
ἐμίσησε μὲ πολὺ μεγάλο μίσος τὴν
Θημάρ. Τὸ μισός του μάλιστα αὐτὸ ἐναντίον
της ἦτο πολὺ μεγαλύτερον ἀπὸ τὸν
πόθον, ποὺ εἶχε προηγουμένως πρὸς αὐτήν.
Καὶ τῆς εἶπε ὀ Ἀμνών:
<Σήκω καὶ φύγε ἀμέσως!>
|
16
Καὶ εἶπεν αὐτῷ Θημάρ· μή,
ἀδελφέ, ὅτι μεγάλη ἡ κακία
ἡ ἐσχάτη ὑπὲρ τὴν πρώτην,
ἣν ἐποίησας μετ' ἐμοῦ τοῦ
ἐξαποστείλαί με. Καὶ οὐκ ἠθέλησεν
Ἀμνὼν ἀκοῦσαι τῆς φωνῆς
αὐτῆς. |
16
Εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ἡ Θημάρ·
<μὴ ἀδελφέ μου, μὴ μὲ ἀποπέμψῃς
ἔτσι, διότι αὐτὴ ἡ ἀποπομπή
μου θὰ εἶναι μεγαλυτέρα ἐντροπὴ
καὶ δυστυχία δι' ἐμὲ ἀπὸ
τὴν πρώτην μου>. Ἀλλὰ ὁ Ἀμνὼν
δὲν ἠθέλησε νὰ ἀκούσῃ
τὴν παράκλησίν της. |
16
Εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ἡ Θημάρ:
<Μὴ μὲ διώχνῃς, ἀδελφέ μου! Διότι
αὐτὸ τὸ κακόν, ἂν δηλαδὴ μὲ
διώξῃς, θὰ εἶναι δι’ ἐμὲ βαρυτέρα
ἀτίμωσις, μεγαλύτερα καὶ ἀπὸ
τὴν πρώτην, ποὺ ἔπαθα μὲ τὴν
διαφθοράν μου>. Ὁ Ἀμνὼν ὅμως δὲν
ἠθέλησε νὰ ἀκούσῃ τὰ λόγια της.
|
17
Καὶ ἐκάλεσε τὸ παιδάριον αὐτοῦ
τὸν προεστηκότα τοῦ οἴκου καὶ
εἶπεν αὐτῷ· ἐξαποστείλατε
δὴ ταύτην ἀπ' ἐμοῦ ἔξω
καὶ ἀπόκλεισον τὴν θύραν ὀπίσω
αὐτῆς. |
17
Ἐκάλεσε δὲ ἕνα νεαρὸν δοῦλον,
ὁ ὁποῖος ὑπηρετοῦσεν εἰς
τὸν οἶκον του, καὶ τοῦ εἶπε·
<διῶξε αὐτὴν ἔξω ἀπὸ
ἐμὲ καὶ κλεῖσε τὴν θύραν
ὄπισθέν της>. |
17
Ἐφώναξε δὲ τὸν νεαρὸν ὑπηρέτην,
ποὺ ἐφρόντιζε τὸ σπίτι του καὶ τοῦ
εἶπε: <Νὰ τὴν βγάλετε ἀμέσως ἔξω
ἀπὸ τὸ σπίτι μου καὶ νὰ κλείσῃς
ἀπὸ πίσω της τὴν ἐξώθυραν>.
|
18
Καὶ ἐπ' αὐτῆς ἦν χιτὼν
καρπωτός, ὅτι οὕτως ἐνεδιδύσκοντο
αἱ θυγατέρες τοῦ βασιλέως αἱ
παρθένοι τοὺς ἐπενδύτας αὐτῶν·
καὶ ἐξήγαγεν αὐτὴν ὁ λειτουργὸς
αὐτοῦ ἔξω καὶ ἀπέκλεισε
τὴν θύραν ὀπίσω αὐτῆς.
|
18
Ἡ Θημὰρ ἐφοροῦσε ἕνα χιτῶνα
μακρόν μὲ μακρὰ μανίκια, διότι
ἕνα τέτοιο ἔνδυμα ἐφοροῦσαν
αἱ παρθένοι, θυγατέρες τοῦ βασιλέως.
Ὁ νεαρὸς δοῦλος ἔβγαλε πράγματι
αὐτὴν ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι
τοῦ κυρίου του καὶ κατόπιν ἔκλεισε
πίσω ἀπὸ αὐτὴν τὴν θύραν.
|
18
Ἡ Θημὰρ ἐφοροῦσε ἐκείνην τὴν
ὥραν τὸν μακρὺν πολύχρωμον χιτῶνα
της, ποὺ εἶχεν ὑφασμένους ἐπάνω του
καρπούς, διότι τέτοιο ἔνδυμα ἐφοροῦσαν οἱ
θυγατέρες τοῦ βασιλέως, ποὺ ἦσαν παρθένοι.
Καὶ ὁ ὑπηρέτης, ἐφ' ὅσον τὸν
διέταξεν ὁ κύριός του, τὴν ἔβγαλε ἀμέσως
ἔξω καὶ ἔκλεισε πίσω τῆς τὴν
ἐξώθυραν. |
19
Καὶ ἔλαβε Θημὰρ σποδὸν καὶ ἐπέθηκεν
ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτῆς
καὶ τὸν χιτῶνα τὸν καρπωτὸν
τὸν ἐπ' αὐτῆς διέρρηξε καὶ
ἐπέθηκε τὰς χεῖρας αὐτῆς
ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτῆς
καὶ ἐπορεύθη πορευομένη καὶ
κράζουσα. |
19
Ἡ Θημάρ, ἀφοῦ ἐβγῆκεν,
ἐπῆρε χῶμα, τὸ ἔβαλεν εἰς
τὴν κεφαλήν της, ἔσχισε τὸν μακρὸν
χιτῶνα της, ἔβαλε τὰ χέρια της ἐπάνω
εἰς τὴν κεφαλήν της καὶ καθὼς
ἐπορεύετο ἔκραζε καὶ ὠλοφύρετο
διὰ τὴν δυστυχίαν της. |
19
Ἐπῆρε τότε ἡ Θημὰρ στάχτην (ἢ
χῶμα) καὶ τὴν ἔβαλεν εἰς τὸ
κεφάλι της καὶ ἔσχισε τὸν πολύτιμον καρπωτὸν
χιτῶνα της καὶ ἔβαλε τὰ χέρια της
εἰς τὸ κεφάλι της καὶ ἐβάδιζε καὶ
ἔκλαιε μὲ φωνάς. |
20
Καὶ εἶπε πρὸς αὐτὴν Ἀβεσσαλὼμ
ὁ ἀδελφὸς αὐτῆς· μὴ
Ἀμνὼν ὁ ἀδελφός σου ἐγένετο
μετὰ σοῦ; Καὶ νῦν, ἀδελφή
μου, κώφευσον, ὅτι ἀδελφός σού
ἐστι· μὴ θῇς τὴν καρδίαν
σου τοῦ λαλῆσαι τὸ ρῆμα τοῦτο.
Καὶ ἐκάθισε Θημὰρ χηρεύουσα
ἐν τῷ οἴκῳ Ἀβεσσαλὼμ τοῦ
ἀδελφοῦ αὐτῆς.
|
20
Ὁ ἀδελφός της ὁ Ἀβεσσαλὼμ
εἶπε πρὸς αὐτήν· <μήπως
ὁ ἀδελφός σου ὁ Ἀμνών
σὲ διέφθειρε;> Ἐκείνη τοῦ
ἀπήντησε· <ναί>. Ὁ δὲ
Ἀβεσσαλὼμ τῆς εἶπε· <τώρα,
ἀδελφή μου, πᾶψε· μὴ φωνάζῃς,
διότι εἶναι ἀδελφός σου. Μὴ
βάλῃς εἰς τὸν νοῦν καὶ
τὴν καρδία σου καὶ μὴ πάρῃς
ἀπόφασιν νὰ ἀνακοινώσῃς
τὴν πρᾶξιν αὐτήν>. Ἡ Θημὰρ
ἦτο περίλυπος, ὡς ἐὰν ἦτο
χήρα, καὶ ἔμενεν εἰς τὸν οἶκον
τοῦ ἀδελφοῦ της Ἀβεσσαλώμ.
|
20
Καὶ εἶπε πρὸς αὐτὴν ὁ
ἀδελφός της ὁ Ἀβεσσαλώμ: <Μήπως
σὲ ἀτίμασε ὁ ἀδελφός σου
ὁ Ἀμνών;> Καὶ ὅταν ἀντελήφθη
ὅτι αὐτὸ ἔγινε πράγματι, τῆς
εἶπε: <Τώρα, ἀδελφή μου, μὴ φωνάζῃς
πλέον, διότι εἶναι ἀδελφός σου. Σκέπασέ
το καὶ μὴ σχεδιάζῃς νὰ ἀνακοινώσῃς
τὸ γεγονὸς αὐτό>. Καὶ ἐκάθησεν
ἀπὸ τότε ἡ Θημὰρ εἰς τὸ
σπίτι τοῦ ἀδελφοῦ της τοῦ Ἀβεσσαλώμ,
σὰν νὰ ἦτο χήρα. |
21
Καὶ ἤκουσεν ὁ βασιλεὺς Δαυὶδ
πάντας τοὺς λόγους τούτους καὶ
ἐθυμώθη σφόδρα· καὶ οὐκ
ἐλύπησε τὸ πνεῦμα Ἀμνὼν
τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, ὅτι ἠγάπα
αὐτόν, ὅτι πρωτότοκος αὐτοῦ
ἦν. |
21
Ὁ βασιλεὺς Δαυὶδ ἐπληροφορήθη
τὸ γεγονὸς αὐτὸ καὶ ὠργίσθη
πάρα πολύ. Ἀλλὰ δὲν ἐτιμώρησε
τὸν Ἀμνών, διότι δὲν ἤθελε
νὰ τὸν λυπήσῃ, ἐπειδὴ
ἦτο πρωτοτόκος υἱός του καὶ
τὸν ἀγαποῦσεν ἰδιαιτέρως.
|
21
Τὰ ἔμαθε δὲ ὅλα αὐτὰ ὁ
βασιλεὺς Δαβὶδ καὶ ἐθύμωσε πολύ.
Δὲν ἐτιμώρησεν ὅμως τὸν ἔνοχον
Ἀμνών, διὰ νὰ μὴ τὸν λυπήσῃ,
ἐπειδὴ τὸν ἀγαποῦσε ἰδιαιτέρως,
λόγῳ τοῦ ὅτι ἦτο ὁ πρωτότοκος
υἱός του. |
22
Καὶ οὐκ ἐλάλησεν Ἀβεσσαλὼμ
μετὰ Ἀμνὼν ἀπὸ πονηροῦ
ἕως ἀγαθοῦ, ὅτι ἐμίσει
Ἀβεσσαλὼμ τὸν Ἀμνὼν ἐπὶ
λόγου, οὗ ἐταπείνωσε Θημὰρ τὴν
ἀδελφὴν αὐτοῦ.
|
22
Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἀβεσσαλὼμ δὲν
εἶπε κανένα λόγον, καλὸν ἢ κακόν,
ἐναντίον τοῦ Ἀμνὼν διὰ
τὴν κακήν του πρᾶξιν. Ὄχι διότι
τὸν ἠγάπα, ἀλλὰ διότι
τὸν ἐμισοῦσε θανασίμως διὰ τὸν
ἐξευτελισμόν, τὸν ὁποῖον ἔκαμεν
εἰς τὴν ἀδελφήν του τὴν Θημάρ.
|
22
Ὁ δὲ Ἀβεσσαλὼμ δὲν εἶπε
τίποτε εἰς τὸν Ἀμνών, οὔτε καλὸν
οὔτε κακόν. Διέκοψεν ἁπλῶς τὶς σχέσεις
του μαζί του, διότι ἐμισοῦσε τὸν Ἀμνὼν
διὰ τὸ γεγονὸς αὐτό, μὲ τὸ
ὁποῖον ἐξευτέλισε ἐκεῖνος
τὴν ἀδελφήν του Θημάρ, καὶ ἐπερίμενε
τὴν εὐκαιρίαν διὰ νὰ ἐκδικηθῇ.
|
23
Καὶ ἐγένετο εἰς διετηρίδα ἡμερῶν
καὶ ἦσαν κείροντες τῷ Ἀβεσσαλὼμ
ἐν Βαλασὼρ τῇ ἐχόμενα Ἐφραίμ,
καὶ ἐκάλεσεν Ἀβεσσαλὼμ πάντας
τοὺς υἱοὺς τοῦ βασιλέως.
|
23
Ἐπέρασαν δύο ἔτη ἀπὸ τὴν
ἡμέραν ἐκείνην. Ὁ Ἀβεσσαλὼμ
ἐπρόκειτο νὰ κουρεύσῃ τὰ
πρόβατά του εἰς Βελασὼρ εἰς
τοποθεσίαν, ἡ ὁποία συνώρευε
μὲ τὴν περιοχὴν τῆς φυλῆς Ἐφραίμ.
Εἰς αὐτὴν ἀπεφάσισε νὰ
προσκαλέσῃ ὅλα τὰ παιδιὰ τοῦ
βσιλέως, διὰ νὰ φάγουν μαζῆ.
|
23
Ἐπέρασαν ἀπὸ τότε δύο χρόνια καὶ ἦτο
ἡ ἐποχή, ποὺ ἐκούρευαν τὰ
πρόβατα τοῦ Ἀβεσσαλὼμ εἰς τὴν
περιοχὴν Βελασώρ, ποὺ συνώρευε μὲ τὴν
χώραν τῆς φυλῆς Ἐφραίμ. Ἐκάλεσε
δὲ ὁ Ἀβεσσαλώμ, ὅπως ἐσυνηθίζετο
τότε κατὰ τὴν κουρὰν τῶν προβάτων,
ὅλους τοὺς ἀδελφούς του, τοὺς
υἱοὺς τοῦ βασιλέως, διὰ συμπόσιον.
|
24
Καὶ ἦλθεν Ἀβεσσαλὼμ πρὸς τὸν
βασιλέα καὶ εἶπεν· ἰδοὺ
δὴ κείρουσι τῷ δούλῳ σου, πορευθήτω
δὴ ὁ βασιλεὺς καὶ οἱ παῖδες
αὐτοῦ μετὰ τοῦ δούλου σου.
|
24
Μετέβη, λοιπόν, ὁ Ἀβεσσαλὼμ
πρὸς τὸν βασιλέα Δαυὶδ καὶ εἶπε
πρὸς αὐτόν· <ἰδού, οἱ
δοῦλοι μου θὰ κουρεύσουν τὰ πρόβατά
μου, ἐμοῦ τοῦ δούλου σου. Παρακαλῶ,
ὅπως θελήσῃς σὺ ὁ βασιλεὺς
καὶ τὸ περιβάλλον
τοῦ σπιτιοῦ σου, νὰ
ἔλθετε εἰς τὸν δοῦλον
σου κατὰ τὴν εὐχάριστον αὐτὴν
ἡμέραν>.
|
24
Ἦλθε δηλαδὴ ὁ Ἀβεσσαλὼμ πρὸς
τὸν πατέρα του τὸν βασιλέα καὶ τοῦ
εἶπε: <Σοῦ ἀνακοινώνω ὅτι
αὐτὰς τὰς ἡμέρας κουρεύουν τὰ
πρόβατά μου, τὰ πρόβατα τοῦ δούλου σου Ἀβεσσαλώμ.
Ἂς μὲ τιμήσῃ, παρακαλῶ, ὁ βασιλεὺς
καὶ ἂς ἔλθῃ μὲ τοὺς ἀνθρώπους
του πρὸς ἐμὲ τὸν δοῦλον σου>.
|
25
Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς πρὸς Ἀβεσσαλώμ·
μὴ δή, υἱέ μου, μὴ πορευθῶμεν
πάντες ἡμεῖς, καὶ οὐ μὴ
καταβαρυνθῶμεν ἐπί σέ. Καὶ ἐβιάσατο
αὐτόν, καὶ οὐκ ἠθέλησε
τοῦ πορευθῆναι καὶ εὐλόγησεν
αὐτόν. |
25
Εἶπεν ὁ βασιλεὺς πρὸς τὸν
Ἀβεσσαλώμ· <ὄχι σὲ
παρακαλῶ, παιδί
μου, ὄχι. Δὲν εἶναι
ἀνάγκη νὰ ἔλθωμεν ὅλοι ἡμεῖς,
διὰ νὰ μὴ σὲ ἐπιβαρύνωμεν>.
Ὁ Ἀβεσσαλὼμ ἐπέμενεν
ἐπὶ τοῦ
σημείου αὐτοῦ
εἰς τὸν βασιλέα. Ὁ βασιλεὺς
ὅμως Δαυὶδ δὲν συγκατετέθη νὰ
μεταβῇ, ἀλλὰ μόνον τὸν ηὐλόγησε
καὶ τὸν ηὐχήθη.
|
25
Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς πρὸς τὸν
Ἀβεσσαλώμ: <Μὴ ἐπιμένῃς, παιδί
μου. Δὲν πρέπει νὰ ἔλθωμεν ὅλοι ἐμεῖς,
διὰ νὰ μὴ σὲ ἐπιβαρύνωμεν>.
Ὁ Ἀβεσσαλὼμ ὅμως ἐπανέλαβε μὲ
ἐπιμονὴν τὸ αἴτημά του, ἀλλ’
εἰς μάτην. Ὁ Δαβὶδ δὲν ἠθέλησε
νὰ ὑπάγῃ. Τοῦ ἔδωσεν ὅμως
μὲ εὐχαρίστησιν τὴν εὐχήν
του. |
26
Καὶ εἶπεν Ἀβεσσαλὼμ πρὸς αὐτόν·
καὶ εἰ μή, πορευθήτω δὴ μεθ'
ἡμῶν Ἀμνὼν ὁ ἀδελφός
μου. Καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ βασιλεύς·
ἱνατὶ πορευθῇ μετὰ σοῦ;
|
26
Εἶπε τότε ὁ Ἀβεσσαλὼμ πρὸς
τὸν Δαυίδ· <ἀφοῦ δὲν
ἔρχεσαι σύ, ἂς
ἔλθῃ παρακαλῶ
ὁ Ἀμνὼν ὁ ἀδελφός
μου>. Καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν
ὁ βασιλεύς· <γιατὶ νὰ
ἔλθῃ μαζῆ
σου; Τί νὰ κάμῃ;>
|
26
Καὶ εἶπεν ὁ Ἀβεσσαλὼμ εἰς
τὸν Δαβίδ: <Ἐφ’ ὅσον δὲν θέλεις
νὰ ἔλθῃς σύ, ἂς ἔλθῃ τουλάχιστον
μαζί μας ὁ ἀδελφός μου ὁ Ἀμνών>.
Καὶ τοῦ εἶπεν ὁ βασιλεύς: <Τί
νὰ ἔλθῃ νὰ κάνη μαζί σου;>
|
27
Καὶ ἐβιάσατο αὐτὸν Ἀβεσσαλώμ,
καὶ ἀπέστειλε μετ' αὐτοῦ τὸν
Ἀμνὼν καὶ πάντας τοὺς υἱοὺς
τοῦ βασιλέως, καὶ ἐποίησεν Ἀβεσσαλὼμ
πότον κατὰ τὸν πότον τοῦ βασιλέως.
|
27
Ὁ Ἀβεσσαλὼμ ἐπέμενε
πολὺ καὶ ὁ Δαυὶδ ἔδωσε τὴν
ἄδειαν νὰ μεταβῇ
πρὸς αὐτὸν ὁ Ἀμνὼν καὶ
ὅλα τὰ ἄλλα παιδιὰ τοῦ βασιλέως.
Ὁ Ἀβεσσαλὼμ παρέθεσε πλούσιον
συμπόσιον, ὅπως συνήθως γίνεται
εἰς τὰ βασιλικὰ
τραπέζια. |
27
Ἐπέμεινεν ὅμως καὶ πάλιν πολὺ ὁ
Ἀβεσσαλὼμ καὶ ἠναγκάσθη ὁ βασιλεὺς
νὰ στείλῃ μαζί του τὸν Ἀμνὼν
καὶ ὅλα τὰ παιδιά του. Ἔκανε
δὲ ὁ Ἀβεσσαλὼμ συμπόσιον μὲ
ὅλα τὰ σχετικὰ τῶν μεγάλων βασιλικῶν
συμποσίων. |
28
Καὶ ἐνετείλατο Ἀβεσσαλὼμ τοῖς
παιδαρίοις αὐτοῦ λέγων· ἴδετε
ὡς ἂν ἀγαθυνθῇ ἡ καρδία
Ἀμνὼν ἐν τῷ οἴνῳ καὶ
εἴπω πρὸς ὑμᾶς· πατάξατε
τὸν Ἀμνών, καὶ θανατώσατε αὐτόν·
μὴ φοβηθῆτε, ὅτι οὐχὶ ἐγὼ
εἰμι ὁ ἐντελλόμενος ὑμῖν;
Ἀνδρίζεσθε καὶ γίνεσθε εἰς υἱοὺς
δυνάμεως. |
28
Ὁ Ἀβεσσαλὼμ διέταξε τοὺς δούλους
του καὶ εἶπε· <προσέξατε, ὅταν
ὁ Ἀμνὼν ἔλθῃ εἰς κατάστασιν
εὐθυμίας ἀπὸ τὸν οἶνον,
εἰς κατάστασιν μέθης,
καὶ σᾶς διατάξω νὰ τὸν
κτυπήσετε, κτυπήσατέ
τον καὶ μὴ φοβηθῆτε τίποτε,
διότι ἐγὼ διατάσσω, ἐγὼ
καὶ εἶμαι
ὁ ὑπεύθυνος.
Πάρετε θάρρος καὶ ἀναδειχθῆτε
δυνατοὶ καὶ γενναῖοι>.
|
28
Ἔδωσε δὲ διαταγὴν εἰς τοὺς νεαροὺς
δούλους τοῦ ὁ Ἀβεσσαλὼμ καὶ
τοὺς εἶπε: <Προσέξατε, μόλις θὰ ἔλθῃ
εἰς κατάστασιν εὐθυμίας ὁ Ἀμνὼν
ἀπὸ τὸ κρασὶ καὶ σᾶς εἰπῶ·
χτυπήσατε τὸν Ἀμνὼν καὶ σκοτώσατέ
τον, νὰ μὴ διστάσετε καὶ μὴ φοβηθῆτε.
Ἐγὼ δὲν εἶμαι ποὺ σᾶς
διατάζω; Νὰ ἔχετε λοιπὸν θάρρος καὶ
νὰ ἐνεργήσετε μὲ γενναιότητα καὶ
δύναμιν>. |
29
Καὶ ἐποίησαν τὰ παιδάρια Ἀβεσσαλὼμ
τῷ Ἀμνὼν καθὰ ἐνετείλατο
αὐτοῖς Ἀβεσσαλώμ. Καὶ ἀνέστησαν
πάντες οἱ υἱοὶ τοῦ βασιλέως
καὶ ἐπεκάθισαν ἀνὴρ ἐπὶ
τὴν ἡμίονον αὐτοῦ καὶ
ἔφυγαν. |
29
Οἱ νεαροὶ δοῦλοι
τοῦ Ἀβεσσαλὼμ ἔπραξαν
ἐναντίον τοῦ Ἀμνών, ὅπως
τοὺς εἶχε διατάξει ὁ Ἀβεσσαλώμ,
δηλαδὴ τὸν ἐφόνευσαν. Ἔπειτα
ἀπὸ τὸ τραγικὸν
αὐτὸ γεγονὸς
ὅλα τὰ παιδιὰ τοῦ
βασιλέως ἀνέβηκαν, ὁ καθένας
εἰς τὴν ἡμίονόν του, καὶ
ἔφυγαν.
|
29
Καὶ ἔκαναν οἱ νεαροὶ δοῦλοι
τοῦ Ἀβεσσαλὼμ ὡς πρὸς τὸν
Ἀμνὼν ὅ,τι τοὺς διέταξεν ὁ Ἀβεσσαλώμ.
Ἐσηκώθηκαν δὲ ἀμέσως ἀπὸ
τὸ τραπέζι ὅλοι οἱ υἱοὶ τοῦ
βασιλέως καὶ ἀνέβηκαν καθένας εἰς
τὸν ἡμίονόν του καὶ ἔφυγαν.
|
30
Καὶ ἐγένετο αὐτῶν ὄντων
ἐν τῇ ὁδῷ καὶ ἡ ἀκοὴ
ἦλθε πρὸς Δαυὶδ λέγων· ἐπάταξεν
Ἀβεσσαλὼμ πάντας τοὺς υἱοὺς
τοῦ βασιλέως, καὶ οὐ κατελείφθη
ἐξ αὐτῶν οὐδὲ εἶς.
|
30
Ἐνῶ τὰ παιδιὰ
τοῦ βασιλέως
εὑρίσκοντο ἀκόμη εἰς τὸν
δρόμον, διεδόθη ἡ
φήμη, ἡ ὁποία ἔφθασε μέχρι
τοῦ βασιλέως Δαυίδ, ὅτι δηλαδὴ
ὁ Ἀβεσσαλὼμ
ἐφόνευσεν ὅλα
τὰ παιδιὰ τοῦ βασιλέως καὶ
δὲν διεσώθη κανένα ἀπὸ αὐτά.
|
30
Ἐνῷ δὲ εὑρίσκοντο αὐτοὶ
εἰς τὸν δρόμον, ἔφθασεν ἡ ἑξῆς
φήμη εἰς τὸν Δαβίδ: <Ὁ Ἀβεσσαλὼμ
ἐσκότωσε ὅλους τοὺς υἱοὺς
τοῦ βασιλέως καὶ δὲν ἔμεινεν οὔτε
ἕνας ἀπὸ αὐτούς>.
|
31
Καὶ ἀνέστη ὁ βασιλεὺς καὶ
διέρρηξε τὰ ἱμάτια αὐτοῦ
καὶ ἐκοιμήθη ἐπὶ τὴν γῆν,
καὶ πάντες οἱ παῖδες αὐτοῦ
οἱ περιεστῶτες αὐτῷ διέρρηξαν
τὰ ἱμάτια αὐτῶν.
|
31
Ὁ βασιλεὺς ἐσηκώθηκεν, ἔσχισε
τὰ ἐνδύματά του
ἀπὸ τὴν λύπην του καὶ ἐξηπλώθη
πρηνὴς εἰς τὸ ἔδαφος. Ὅλοι δὲ
οἱ δοῦλοι, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκοντο
πλησίον του, ἔσχισαν
καὶ αὐτοὶ τὰ ἐνδύματά
των.
|
31
Ἐσηκώθη λοιπὸν ἀμέσως ὁ βασιλεὺς
καί, διὰ νὰ ἐκδηλώσῃ τὸ
πένθος του ὅπως ἐσυνήθιζαν τότε, ἔσχισε
τὰ ἐνδύματά του καὶ ἐξάπλωσε
διὰ νὰ κοιμηθῇ κατὰ γῆς. Μαζί
του ἔσχισαν τὰ ροῦχα των καὶ ὅλοι
οἱ δοῦλοι του, ποὺ τὸν ἐφρόντιζαν.
|
32
Καὶ ἀπεκρίθη Ἰωναδὰβ υἱὸς
Σαμαὰ ἀδελφοῦ Δαυὶδ καὶ εἶπε·
μὴ εἰπάτω ὁ κύριός μου
ὁ βασιλεύς, ὅτι πάντα τὰ παιδάρια
τοὺς υἱοὺς τοῦ βασιλέως ἐθανάτωσεν,
ὅτι Ἀμνὼν μονώτατος ἀπέθανεν·
ὅτι ἐπὶ στόματος Ἀβεσσαλὼμ
ἦν κείμενος ἀπὸ τῆς ἡμέρας,
ἧς ἐταπείνωσε Θημὰρ τὴν ἀδελφὴν
αὐτοῦ· |
32
Ὁ Ἰωναδάβ, ὁ υἱὸς τοῦ
Σαμαά, τοῦ ἀδελφοῦ
τοῦ Δαυίδ, εἶπε
πρὸς τὸν Δαυίδ· <δὲν
εἶναι ἀληθὲς
αὐτὸ καὶ ἂς μὴ πιστεύσῃ
ὁ κύριός μου, ὁ βασιλεύς, ὅτι
ἐφονεύθησαν ὅλοι οἱ υἱοί,
οἱ δοῦλοι τοῦ βασιλέως μου, διότι
μόνον ὁ Ἀμνὼν
ἐφονεύθη. Αὐτὸ
δὲ ἔγινε, διότι ὁ Ἀβεσσαλὼμ
τὸν ἐμίσει θανασίμως ἀπὸ
τὴν ἡμέραν, κατὰ τὴν ὁποίαν
ὁ Ἀμνὼν διέφθειρε
τὴν ἀδελφήν του τὴν Θημάρ.
|
32
Ἐπῆρε δὲ τὸν λόγον ὁ Ἰωναδάβ,
ὁ υἱὸς τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ
Δαβὶδ Σαμαά, καὶ εἶπε: <Ἂς μὴ
νομίσῃ ὁ κύριός μου, ὁ βασιλεύς, ὅτι
ὁ Ἀβεσσαλὼμ ἐσκότωσε ὅλους
τοὺς νεαροὺς υἱοὺς τοῦ βασιλέως,
διότι κανεὶς ἄλλος ἐκτὸς ἀπὸ
τὸν Ἀμνὼν δὲν πέθανε. Τὸν ἐσκότωσε
δὲ ὁ Ἀβεσσαλώμ, διότι τὸν ἐμισοῦσε
θανασίμως, ἀπὸ τὴν ἡμέραν ποὺ
ἀτίμασε τὴν ἀδελφήν του Θημάρ.
|
33
καὶ νῦν μὴ θέσθω ὁ κύριός
μου ὁ βασιλεὺς ἐπὶ τὴν καρδίαν
αὐτοῦ ρῆμα λέγων· πάντες
οἱ υἱοὶ τοῦ βασιλέως ἀπέθανον,
ὅτι ἀλλ' ἢ Ἀμνὼν μονώτατος
ἀπέθανε. |
33
Καὶ τώρα ἂς μὴ πιστεύσῃ
ὁ βασιλεύς μου Δαυίδ, ὅτι ὅλα
τὰ παιδιά του ἐφονεύθησαν, ἀλλὰ
μόνον ὁ Ἀμνὼν ἐφονεύθη
καὶ κανένας ἄλλος>.
|
33
Τώρα λοιπὸν ἂς μὴ νομίσῃ ὁ κύριός
μου, ὁ βασιλεύς, καὶ εἰπῇ μὲ
πόνον ψυχῆς ὅτι πέθαναν ὅλοι οἱ υἱοὶ
τοῦ βασιλέως, ἀλλ’ ἂς εἶναι βέβαιος
ὅτι πέθανε μόνον ὁ Ἀμνὼν καὶ
κανεὶς ἄλλος>. |
34
Καὶ ἀπέδρα Ἀβεσσαλώμ. Καὶ
ᾖρε τὸ παιδάριον ὁ σκοπὸς τοὺς
ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ καὶ εἶδε
καὶ ἰδοὺ λαὸς πολὺς πορευόμενος
ἐν τῇ ὁδῷ ὄπισθεν αὐτοῦ
ἐκ πλευρᾶς τοῦ ὄρους ἐν τῇ
καταβάσει· καὶ παρεγένετο ὁ σκοπὸς
καὶ ἀπήγγειλε τῷ βασιλεῖ καὶ
εἶπεν· ἄνδρας ἑώρακα ἐκ
τῆς ὁδοῦ τῆς Ὡρωνῆν ἐκ
μέρους τοῦ ὅρους.
|
34
Ὁ Ἀβεσσαλώμ, ἔπειτα ἀπὸ
τὴν ἀδελφοκτονίαν αὐτήν, ἐδραπέτευσεν.
Ἕνας νεαρὸς δοῦλος, ὁ ὁποῖος
εἶχε τοποθετηθῆ ὡς σκοπός, ὕψωσε
τὰ μάτια του καὶ εἶδεν αἴφνης
σὰν στρατὸν πολὺν νὰ βαδίζῃ
εἰς τὸν δρόμον, ποὺ εὑρίσκετο
ὄπισθέν του, εἰς κάποιαν κατωφέρειαν
τοῦ βουνοῦ. Τότε
ὁ νεαρὸς αὐτὸς σκοπὸς
ἔτρεξε πρὸς τὸν βασιλέα Δαυὶδ
καὶ τοῦ εἶπε· <εἶδον ἄνδρας
εἰς τὴν ὁδὸν τῆς Ὡρωνῆν,
ποὺ εὑρίσκεται ἀπὸ τὰς
πλευρὰς τοῦ ὅρους>.
|
34
Ὁ Ἀβεσσαλὼμ ἐν τῷ μεταξὺ
ἔφυγε κρυφὰ ἀπὸ ἐκεῖ,
ὅπου εὑρίσκετο, καὶ ἐπῆγε εἰς
ἄλλον τόπον. Ἐσήκωσε δὲ ὁ δοῦλος,
ποὺ ἦταν τότε σκοπός, τὰ μάτια του καὶ
εἶδεν ὅτι πολὺς λαὸς ἐπροχωροῦσε
εἰς τὸν δρόμον, ποὺ ἦτο πίσω του,
εἰς τὴν πλαγιὰν τοῦ βουνοῦ,
πρὸς τὸν κατήφορον. Καὶ ἐπαρουσιάσθη
ἀμέσως ὁ σκοπὸς εἰς τὸν βασιλέα
καὶ τοῦ ἀνεκοίνωσε τὰ ἑξῆς:
<Εἶδα ἄνδρας νὰ κατεβαίνουν ἀπὸ
τὸν δρόμον τῆς Ὡρωνῆν, εἰς τὴν
πλαγιὰν τοῦ βουνοῦ>.
|
35
Καὶ εἶπεν Ἰωναδὰβ πρὸς τὸν
βασιλέα· ἰδοὺ οἱ υἱοὶ
τοῦ βασιλέως πάρεισι· κατὰ τὸν
λόγον τοῦ δούλου σου, οὕτως ἐγένετο.
|
35
Ὁ Ἰωναδὰβ εἶπε
τότε πρὸς τὸν βασιλέα· <ἰδού,
αὐτοὶ εἶναι τὰ παιδιὰ τοῦ
βασιλέως, ποὺ ἔφθασαν. Ὅπως ἐγὼ
ὁ δοῦλος σου εἶπα, ἔτσι καὶ
ἔγινε>.
|
35
Ὁ δὲ Ἰωναδὰβ εἶπε πρὸς
τὸν βασιλέα: <Νά, ἔρχονται λοιπὸν οἱ
υἱοὶ τοῦ βασιλέως! Ὅπως σοῦ
τὸ εἶπα ἐγώ, ὁ δοῦλος σου, ἔτσι
καὶ ἔγινε>, |
36
Καὶ ἐγένετο ἡνίκα συνετέλεσε
λαλῶν, καὶ ἰδοὺ οἱ υἱοὶ
τοῦ βασιλέως ἦλθαν καὶ ἐπῇραν
τὴν φωνὴν αὐτῶν καὶ ἔκλαυσαν,
καὶ γε ὁ βασιλεὺς καὶ πάντες
οἱ παῖδες αὐτοῦ ἔκλαυσαν κλαυθμὸν
μέγαν σφόδρα. |
36
Ὅταν δὲ ἐτελείωσε τὰ λόγια
του αὐτὰ ὁ
Ἰωναδάβ, αἴφνης ἔφθασαν τὰ παιδιὰ
τοῦ βασιλέως, ὕψωσαν φωνὴν
καὶ ἔκλαυσαν.
Μαζῆ μὲ αὐτοὺς ἔκλαυσεν ὁ
βασιλεὺς καὶ οἱ δοῦλοι
του. Ὁ θρῆνος των ἦτο
πολὺ μεγάλος.
|
36
Μόλις δὲ ἐτελείωσε τὰ λόγια του ὁ
Ἰωναδάβ, νά, καὶ οἱ υἱοὶ
τοῦ βασιλέως φθάνουν ἀνάμεσά των. Καὶ
μόλις ἦλθαν, ἐφάναξαν μὲ δύναμιν ὅλοι
καὶ ἔκλαυσαν. Ὅλοι δὲ οἱ παρόντες,
ὁ βασιλεὺς καὶ ὅλοι οἱ δοῦλοι
του, ἔκλαυσαν καὶ ἐθρήνησαν μὲ
πολὺν πόνον. |
37
Καὶ Ἀβεσσαλὼμ ἔφυγε καὶ ἐπορεύθη
πρὸς Θολμὶ υἱὸν Ἐμιοὺδ
βασιλέα Γεδσοὺρ εἰς γῆν Μαχάδ.
Καὶ ἐπένθησεν ὁ βασιλεὺς Δαυὶδ
ἐπὶ τὸν υἱὸν αὐτοῦ
πάσας τὰς ἡμέρας.
|
37
Ὁ Ἀβεσσαλὼμ διὰ νὰ σωθῇ
κατέφυγεν εἰς τὸν Θολμί, υἱὸν
τοῦ Ἐμιούδ, τὸν βασιλέα Γεδσούρ,
εἰς τὸν χώραν Μαχάδ. Ὁ βασιλεὺς
Δαυὶδ ἐπένθησε τὸν θάνατον τοῦ
υἱοῦ του Ἀμνὼν καθ' ὅλον τὸ
διάστημα τῆς ζωῆς του.
|
37
Ὁ δὲ Ἀβεσσαλὼμ ἔφυγε καὶ
ἐζήτησε καταφύγιον εἰς τὸν πάππον
του Θολμί, τὸν υἱὸν τοῦ Ἐμιούδ,
ποὺ ἦτο βασιλεὺς τῆς Γεδσούρ, εἰς
τὴν χώραν Μαχάδ. Ἐπένθησε δὲ ὁ βασιλεὺς
Δαβὶδ διὰ τὸν θάνατον τοῦ υἱοῦ
του Ἀμνῶν καθ' ὅλας τὰς ἡμέρας
τοῦ πένθους, ὅπως ἐσυνηθίζετο τότε.
|
38
καὶ Ἀβεσσαλὼμ ἀπέδρα καὶ
ἐπορεύθη εἰς Γεδσοὺρ καὶ ἦν
ἐκεῖ ἔτη τρία.
|
38
Ὁ Ἀβεσσαλὼμ, ὁ ὁποῖος
ἐδραπέτευσε καὶ κατέφυγεν εἰς
Γεδσούρ, παρέμεινεν ἐκεῖ ἐπὶ
τρία ἔτη.
|
38
Ὁ Ἀβεσσαλώμ, ὅπως προανεφέρθη, ἔφυγε
κρυφὰ καὶ ἐπῆγε εἰς τὴν
Γεδσοὺρ καὶ ἔμεινε ἐκεῖ ἐπὶ
τρία χρόνια. |
39
Καὶ ἐκόπασε τὸ πνεῦμα τοῦ
βασιλέως τοῦ ἐξελθεῖν ὀπίσω
Ἀβεσσαλώμ, ὅτι παρεκλήθη ἐπὶ
Ἀμνὼν ὅτι ἀπέθανε. |
39
Ἐν τῷ μεταξὺ ἐπραΰνθη ὁ θυμὸς
τοῦ βασιλέως Δαυὶδ καὶ δὲν ἐξῆλθε
νὰ καταδιώξῃ
τὸν Ἀβεσσαλώμ, διότι εἶχε
παρηγορηθῆ διὰ τὸν θάνατον τοῦ
Ἀμνών. |
39
Ἠρέμησε δὲ ἐν τῷ μεταξὺ ὁ
βασιλεὺς Δαβὶδ καὶ δὲν εἶχε
πλέον τὴν διάθεσιν νὰ βγῇ καὶ νὰ
καταδιώξῃ τὸν Ἀβεσσαλώμ, διότι μὲ
τὴν πάροδον τοῦ χρόνου ἐπαρηγορήθη
διὰ τὸν θάνατον τοῦ υἱοῦ του
Ἀμνών. |