Βασιλειών Β : Κεφάλαιον ΙΣΤ'

Πρωτότυπο Κείμενο

αὶ Δαυὶδ παρῆλθε βραχύ τι ἀπὸ τῆς Ροὼς καὶ ἰδοὺ Σιβὰ τὸ παιδάριον Μεμφιβοσθὲ εἰς ἀπαντὴν αὐτοῦ καὶ ζεῦγος ὄνων ἐπισεσαγμένων, καὶ ἐπ' αὐτοῖς διακόσιοι ἄρτοι καὶ ἑκατὸν σταφίδες καὶ ἑκατὸν φοίνικες καὶ νέβελ οἴνου.
2 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς πρὸς Σιβά· τί ταῦτά σοι; Καὶ εἶπε Σιβά· τὰ ὑποζύγια τῇ οἰκίᾳ τοῦ βασιλέως τοῦ ἐπικαθῆσθαι, καὶ οἱ ἄρτοι καὶ οἱ φοίνικες εἰς βρῶσιν τοῖς παιδαρίοις, καὶ ὁ οἶνος πιεῖν τοῖς ἐκλελυμένοις ἐν τῇ ἐρήμῳ.
3 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς· καὶ ποῦ ὁ υἱὸς τοῦ κυρίου σου; Καὶ εἶπε Σιβὰ πρὸς τὸν βασιλέα· ἰδοὺ κάθηται ἐν Ἱερουσαλήμ, ὅτι εἶπε· σήμερον ἐπιστρέψουσί μοι οἶκος Ἰσραὴλ τὴν βασιλείαν τοῦ πατρός μου.
4 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς τῷ Σιβά· ἰδού σοι πάντα, ὅσα ἐστὶ Μεμφιβοσθέ. Καὶ εἶπε Σιβὰ προσκυνήσας· εὕροιμι χάριν ἐν ὀφθαλμοῖς σου, κύριέ μου βασιλεῦ.
5 Καὶ ἦλθεν ὁ βασιλεὺς Δαυὶδ ἕως Βαουρίμ· καὶ ἰδοὺ ἐκεῖθεν ἀνὴρ ἐξεπορεύετο ἐκ συγγενείας οἴκου Σαούλ, καὶ ὄνομα αὐτῷ Σεμεῒ υἱὸς Γηρά· ἐξῆλθεν ἐκπορευόμενος καὶ καταρώμενος
6 Καὶ λιθάζων ἐν λίθοις τὸν Δαυὶδ καὶ πάντας τοὺς παῖδας τοῦ βασιλέως Δαυίδ. Καὶ πᾶς ὁ λαὸς ἦν καὶ πάντες οἱ δυνατοὶ ἐκ δεξιῶν καὶ ἐξ εὐωνύμων τοῦ βασιλέως.
7 Καὶ οὕτως ἔλεγε Σεμεῒ ἐν τῷ καταρᾶσθαι αὐτόν· ἔξελθε, ἔξελθε ἀνὴρ αἱμάτων καὶ ἀνὴρ ὁ παράνομος·
8 ἐπέστρεψεν ἐπὶ σὲ Κύριος πάντα τὰ αἵματα τοῦ οἴκου Σαούλ, ὅτι ἐβασίλευσας ἀντ' αὐτοῦ, καὶ ἔδωκε Κύριος τὴν βασιλείαν ἐν χειρὶ Ἀβεσσαλὼμ τοῦ υἱοῦ σου· καὶ ἰδοὺ σὺ ἐν τῇ κακίᾳ σου, ὅτι ἀνὴρ αἱμάτων σύ.
9 Καὶ εἶπεν Ἀβεσσὰ υἱὸς Σαρουΐας πρὸς τὸν βασιλέα· ἱνατί καταρᾶται ὁ κύων ὁ τεθνηκὼς οὗτος τὸν κύριόν μου τὸν βασιλέα; Διαβήσομαι δὴ καὶ ἀφελῶ τὴν χεφαλὴν αὐτοῦ.
10 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς· τί ἐμοὶ καὶ ὑμῖν, υἱοὶ Σαρουΐας; Ἄφετε αὐτὸν καὶ ὄντως καταράσθω ὅτι Κύριος εἶπεν αὐτῷ καταρᾶσθαι τὸν Δαυίδ, καὶ τίς ἐρεῖ, ὡς τί ἐποίησας οὕτως;
11 Καὶ εἶπε Δαυὶδ πρὸς Ἀβεσσὰ καὶ πρὸς πάντας τοὺς παῖδας αὐτοῦ· ἰδοὺ ὁ υἱός μου ὁ ἐξελθὼν ἐκ τῆς κοιλίας μου ζητεῖ τὴν ψυχήν μου, καὶ προσέτι νῦν ὁ υἱὸς τοῦ Ἰεμινί· ἄφετε αὐτὸν καταρᾶσθαι, ὅτι εἶπεν αὐτῷ Κύριος·
12 εἴπως ἴδοι Κύριος ἐν τῇ ταπεινώσει μου καὶ ἐπιστρέψει μοι ἀγαθὰ ἀντὶ τῆς κατάρας αὐτοῦ τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ.
13 Καὶ ἐπορεύθη Δαυὶδ καὶ πάντες οἱ ἄνδρες αὐτοῦ ἐν τῇ ὁδῷ, καὶ Σεμεῒ ἐπορεύετο ἐκ πλευρᾶς τοῦ ὅρους ἐχόμενα αὐτοῦ πορευόμενος καὶ καταρώμενος καὶ λιθάζων ἐν λίθοις ἐκ πλαγίων αὐτοῦ καὶ τῷ χοῒ πάσσων.
14 Καὶ ἦλθεν ὁ βασιλεὺς καὶ πᾶς ὁ λαὸς μετ' αὐτοῦ ἐκλελυμένοι καὶ ἀνέψυξαν ἐκεῖ.
15 Καὶ Ἀβεσσαλὼμ καὶ πᾶς ἀνὴρ Ἰσραὴλ εἰσῆλθον εἰς Ἱερουσαλὴμ καὶ Ἀχιτόφελ μετ' αὐτοῦ.
16 Καὶ ἐγενήθη ἡνίκα ἦλθε Χουσὶ ὁ ἀρχιεταῖρος Δαυὶδ πρὸς Ἀβεσσαλώμ, καὶ εἶπε Χουσὶ πρὸς Ἀβεσσαλώμ· ζήτω ὁ βασιλεύς.
17 Καὶ εἶπεν Ἀβεσσαλὼμ πρὸς Χουσί· τοῦτο τὸ ἔλεός σου μετὰ τοῦ ἑταίρου σου; Ἱνατὶ οὐκ ἀπῆλθες μετὰ τοῦ ἑταίρου σου;
18 Καὶ εἶπε Χουσὶ πρὸς Ἀβεσσαλώμ· οὐχί, ἀλλὰ κατόπισθεν οὗ ἐξελέξατο Κύριος καὶ ὁ λαὸς οὗτος καὶ πᾶς ἀνὴρ Ἰσραήλ, αὐτῷ ἔσομαι καὶ μετὰ αὐτοῦ καθήσομαι·
19 καὶ τὸ δεύτερον, τίνι ἐγὼ δουλεύσω; Οὐχὶ ἐνώπιον τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ; Καθάπερ ἐδούλευσα ἐνώπιον τοῦ πατρός σου, οὕτως ἔσομαι ἐνώπιόν σου.
20 Καὶ εἶπεν Ἀβεσσαλὼμ πρὸς Ἀχιτόφελ· φέρετε ἑαυτοῖς βουλὴν τί ποιήσωμεν;
21 Καὶ εἶπεν Ἀχιτόφελ πρὸς Ἀβεσσαλώμ· εἴσελθε πρὸς τὰς παλλακὰς τοῦ πατρός σου, ἃς κατέλιπε φυλάσσειν τὸν οἶκον αὐτοῦ, καὶ ἀκούσεται πᾶς Ἰσραὴλ ὅτι κατήσχυνας τὸν πατέρα σου, καὶ ἐνισχύσουσιν αἱ χεῖρες πάντων τῶν μετὰ σοῦ.
22 Καὶ ἔπηξαν τὴν σκηνὴν τῷ Ἀβεσσαλὼμ ἐπὶ τὸ δῶμα, καὶ εἰσῆλθον Ἀβεσσαλὼμ πρὸς τὰς παλλακὰς τοῦ πατρὸς αὐτοῦ κατ' ὀφθαλμοὺς παντὸς Ἰσραήλ.
23 Καὶ ἡ βουλὴ Ἀχιτόφελ, ἣν ἐβουλεύσατο ἐν ταῖς ἡμέραις ταῖς πρώταις, ὃν τρόπον ἐπερωτήσῃ τις ἐν λόγῳ τοῦ Θεοῦ, οὕτως πᾶσα ἡ βουλὴ τοῦ Ἀχιτόφελ καὶ γε τῷ Δαυὶδ καὶ γε τῷ Ἀβεσσαλώμ.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

ταν ὁ Δαυὶδ ἐπροχώρησε εἰς μικρόν τι διάστημα ἀπὸ τὴν Ροώς, ἰδοὺ ἦλθεν εἰς προϋπάντησίν του ὁ Σιβά, ὁ δοῦλος τοῦ Μεμφιβοσθέ, μὲ δύο σαμαρωμένους ὄνους. Ἐπάνω εἰς τοὺς ὄνους αὐτοὺς ἦσαν φορτωμένοι διακόσιοι ἄρτοι, ἑκατὸ μεγάλα τσαμπιὰ σταφίδες, ἑκατὸ φοίνικες καὶ ἔνας ἀσκὸς μὲ οἶνον.
2 Ὁ βασιλεὺς εἶπε πρὸς τὸν Σιβά· <πρὸς ποῖον σκοπὸν τὰ ἔχεις αὐτά;> Ὁ Σιβὰ ἀπήντησε· <τὰ ζῶα εἶναι, διὰ νὰ καθήσουν τὰ μέλη τῆς βασιλικῆς οἰκογενείας, οἱ δὲ ἄρτοι καὶ οἱ φοίνικες εἶναι φαγητὸν τῶν ἀνδρῶν σου. Ὁ οἶνος εἶναι, διὰ νὰ τὸν πιοῦν ἐκεῖνοι, ποὺ εἶναι ἐξηντλημένοι ἀπὸ τὴν πορείαν εἰς τὴν ἔρημον>.
3 Ὁ βασιλεὺς τὸν ἠρώτησε πάλιν· <ποῦ εἶναι τὸ παιδὶ τοῦ κυρίου σου;> Ὁ Σιβὰ ἀπήντησε πρὸς τὸν βασιλέα· <ἰδού, κάθεται εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, διότι εἶπε· Σήμερον οἱ Ἰσραηλῖται θὰ μὲ ἀποκαταστήσουν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ πατρός μου>.
4 Ὁ βασιλεὺς εἶπεν εἰς τὸν Σιβά· <ἰδού, ἐγὼ σοῦ δίδω ὅλα ὅσα ἀνήκουν εἰς τὸν Μεμφιβοσθέ>. Ὁ Σιβὰ προσεκύνησε τὸν Δαυὶδ καὶ εἶπεν· <εἴθε νὰ εὕρω τὴν χάριν αὐτὴν ἐνώπιόν σου, κύριέ μου καὶ βασιλεῦ>.
5 Ὁ βασιλεὺς Δαυὶδ ἦλθεν ἀπὸ ἐκεῖ εἰς Βαουρίμ. Καὶ ἰδοὺ προσῆλθεν ἐκεῖ ἕνας ἀνήρ, συγγενὴς τῆς οἰκογενείας τοῦ Σαούλ. Ὠνομάζετο Σεμεῒ καὶ ἦτο υἱὸς τοῦ Γηρά. Αὐτὸς ἐπροχωροῦσε καταρώμενος
6 καὶ ρίπτων λίθους ἐναντίον τοῦ Δαυὶδ καὶ ἐναντίον ὅλων τῶν δούλων τοῦ βασιλέως. Ὅλος ὁ λαὸς καὶ ὅλοι οἱ ἰσχυροὶ πολεμισταὶ ἦσαν ἐκ δεξιῶν καὶ ἐξ ἀριστερῶν τοῦ βασιλέως.
7 Αὐτὰ δὲ ἔλεγεν ὁ Σεμεῒ καταρώμενος τὸν Δαυίδ· <φύγε, φύγε, ἄνθρωπε πνιγμένε εἰς τὰ αἵματα, ἄνθρωπε τῆς παρανομίας.
8 Ὁ Κύριος ἔρριψε τώρα ἐπάνω σου ὅλους τοὺς ἀδίκους φόνους, τοὺς ὁποίους διέπραξες ἐναντίον τῆς βασιλικῆς οἰκογενείας τοῦ Σαούλ, ὥστε νὰ γίνῃς σὺ ἀντὶ ἐκείνου βασιλεύς. Παρέδωκε τώρα τὴν βασιλείαν σου εἰς τὰ χέρια τοῦ παιδιοῦ σου, τοῦ Ἀβεσσαλώμ. Καὶ νά, τώρα σὺ ὑφίστασαι τὰς τιμωρίας τῶν κακῶν σου πράξεων, διότι εἶσαι ἀνὴρ πνιγμένος εἰς ἀθῶα αἵματα>.
9 Ὁ Ἀβεσσὰ, ὁ υἱὸς τῆς Σαρουΐας, εἶπε πρὸς τὸν βασιλέα· <πῶς τολμᾷ αὐτὸ τὸ ψόφιο σκυλὶ καὶ καταρᾶται τὸν κύριόν μου καὶ βασιλέα μου; Θὰ περάσω πρὸς τὰ ἐκεῖ καὶ θὰ τοῦ ἀποκόψω τὴν κεφαλήν>.
10 Εἶπεν ὁ βασιλεύς· <διατὶ ἀναμιγνύεσθε σεῖς, οἱ υἱοὶ τῆς Σαρουΐας, εἰς τὰς ἰδικάς μου ὑποθέσεις; Ἀφῆστε τον αὐτὸν νὰ μὲ καταρᾶται ἔτσι, διότι ὁ Κύριος τοῦ εἶπε νὰ καταρᾶται ἐμὲ τὸν Δαυίδ. Ποιὸς, λοιπόν, ἠμπορεῖ νὰ εἴπῃ εἰς αὐτὸν διατὶ ἔπραξες καὶ ἐφέρθης τοιουτοτρόπως;>
11 Ὁ Δαυὶδ εἶπε πρὸς τὸν Ἀβεσσὰ καὶ πρὸς ὅλους τοὺς γύρω αὐλικούς του καὶ στρατιώτας του· <Ἀφοῦ ὁ υἱός μου, ὁ ὁποῖος εἶναι ἰδικός μου γόνος, ζητεῖ τὴν ζωήν μου, πόσον μᾶλλον ὁ Σεμεΐ, αὐτὸς ὁ Βενιαμίτης; Ἀφῆστε τον νὰ μὲ καταρᾶται, διότι εἶπε τοῦτο εἰς αὐτὸν ὁ Κύριος.
12 Ὑπομένω τὰς κατάρας του, μήπως ὁ Θεὸς ἴδῃ αὐτὸν τὸν ἐξευτελισμόν μου καὶ μὲ ἀνταμείψῃ μὲ ἀγαθά, ἀντὶ τῆς κατάρας ἡ ὁποία κατὰ τὴν ἡμέραν αὐτὴν ἐξεσφενδονίσθη ἐναντίον μου>.
13 Ὁ Δαυὶδ συνέχισε τὸν δρόμον του καὶ μαζῆ του συνεπορεύοντο ὅλοι ὅσοι τὸν ἀκολουθοῦσαν. Ἐβάδιζε δὲ καὶ ὁ Σεμεῒ εἰς κάποιαν πλευρὰν τοῦ ὅρους πλησίον τοῦ Δαυίδ. Ἐνῶ δὲ ἐπροχωροῦσε, κατηρᾶτο συνεχῶς τὸν Δαυὶδ καὶ ἔρριπτε λίθους ἐναντίον του καὶ ἐσκόρπιζε χῶμα κατὰ τοῦ Δαυίδ.
14 Ὁ βασιλεὺς καὶ ὅλος ὁ λαός, ποὺ ἦσαν μαζῆ του κατάκοποι ἀπὸ τὴν μεγάλην πορείαν ἦλθαν εἰς κάποιο ἐκεῖ μέρος καὶ ἀνεπαύθησαν.
15 Ἐν τῷ μεταξὺ ὁ Ἀβεσσαλὼμ καὶ ὅλος ὁ ἰσραηλιτικὸς στρατός, ποὺ ἦτο μαζῆ του, εἰσῆλθον εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ. Μαζῆ του δὲ ἦτο καὶ ὁ Ἀχιτόφελ.
16 Ὅταν ὁ φίλος τοῦ Δαυίδ, ὁ Χουσί, ἦλθε πρὸς τὸν Ἀβεσσαλώμ, εἶπε πρὸς αὐτόν· <ζήτω ὁ βασιλεύς>.
17 Ὁ Ἀβεσσαλὼμ ἠρώτησε τὸν Χουσί· <αὐτὴ εἶναι ἡ εὐγνωμοσύνη καὶ ἡ καλωσύνη σου ἀπέναντι τοῦ φίλου σου, τοῦ Δαυίδ; Διατὶ δὲν ἐπῆγες καὶ σὺ μαζῆ μὲ τὸν φίλον σου;>
18 Ἀπήντησεν ὁ Χουσὶ πρὸς τὸν Ἀβεσσαλὼμ καὶ εἶπε· <ὄχι δὲν ἐπῆγα μὲ ἐκεῖνον, διότι θὰ ἀκολουθήσω αὐτόν, τὸν ὁποῖον ὁ Κύριος καὶ ὅλος ὁ λαὸς τοῦ Ἰσραὴλ ἐξέλεξεν ὡς βασιλέα. Εἰς αὐτὸν θὰ ἀνήκω καὶ μαζῆ του θὰ μένω.
19 Ἐξ ἄλλου, ποῖον ἐγὼ θὰ ὑπηρετήσω; Τὸν υἱόν του δὲν θὰ ὑπηρετήσω; Ὅπως ἐδούλευσα τὸν πατέρα σου, ἔτσι πιστῶς θὰ δουλεύσω καὶ σέ>.
20 Ὁ Ἀβεσσαλὼμ εἶπε πρὸς τὸν Ἀχιτόφελ· <σκεφθῆτε μεταξύ σας καὶ ἀποφασίσατε, τί θὰ κάμωμεν>.
21 Ὁ Ἀχιτόφελ εἶπε πρὸς τὸν Ἀβεσσαλώμ· <εἴσελθε πρὸς τὰς συζύγους τῆς δευτέρας σειρᾶς τοῦ πατρός σου, τὰς ὁποίας αὐτὸς ἀφῆκε νὰ φυλάττουν τὸν οἶκον του. Ὁλοι οἱ Ἰσραηλῖται θὰ μάθουν ὅτι μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν ἐξηυτέλισες καὶ ἔδειξες τὸ μῖσος σου ἐναντίον τοῦ πατρός σου καὶ θὰ ἐνισχυθοῦν οἱ ἄνδρες, ποὺ εἶναι μαζῆ σου, ὥστε νὰ σοῦ εἶναι πλέον ἀφοσιωμένοι>.
22 Οἱ ἄνδρες τοῦ Ἀβεσσαλὼμ ἔστησαν τὴν σκηνήν του ἐπάνω εἰς τὸ ἠλιακωτὸν τοῦ οἴκου τοῦ Δαυίδ, ὁ δὲ Ἀβεσσαλὼμ ἐνώπιον ὅλων τῶν Ἰσραηλιτῶν ἦλθεν εἰς ἕνωσιν μὲ τὰς συζύγους τοῦ πατρός του.
23 Αἱ γνῶμαι δέ, τὰς ὁποίας ὁ Ἀχιτόφελ ἐσκέπτετο καὶ ἔδιδε κατὰ τὰς πρώτας αὐτὰς ἡμέρας εἰς τὸν Ἀβεσσαλώμ, ἦσαν ὡς ἐὰν κανεὶς ἐρωτοῦσε τὸν Θεόν. Τέτοιες ἦσαν αἱ γνῶμαι καὶ αἱ συμβουλαί, τὰς ὁποίας ὁ Ἀχιτόφελ προηγουμένως μὲν ἔδιδε πρὸς τὸν Δαυίδ, τώρα δὲ ἔδιδε πρὸς τὸν Ἀβεσσαλώμ.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

ετὰ τὴν ἀποχώρησιν τοῦ Χουσὶ ἀπεμακρύνθη ὀλίγον ὁ Δαβὶδ ἀπὸ τὴν θέσιν Ροὼς καὶ ἐκεῖ ἦλθε διὰ νὰ τὸν συναντήσῃ ὁ Σιβά, ποὺ ἦτο ὑπηρέτης τοῦ Μεμφιβοσθέ. Εἶχε δὲ μαζί του ὁ Σιβὰ καὶ δύο σαμαρωμένους ὄνους, ἐπάνω εἰς τοὺς ὁποίους εἶχε φορτώσει διακόσια ψωμιά, ἑκατὸ γλυκίσματα ἀπὸ σταφίδα, ἑκατὸ φροῦτα φοινικιὰς καὶ ἕνα μεγάλο ἀσκὶ μὲ κρασί.
2 <Τί τὰ θέλεις ὅλα αὐτά;> τὸν ἐρώτησε ἀμέσως ὁ βασιλεὺς Δαβίδ. Καὶ ὁ Σιβὰ τοῦ ἀπεκρίθη: <Τὰ ζῶα τὰ ἔφερα, διὰ νὰ καθήσουν εἰς αὐτὰ τὰ μέλη τῆς βασιλικῆς οἰκογενείας, τὰ δὲ ψωμιὰ καὶ τὰ φροῦτα διὰ νὰ φάγουν οἱ ὑπηρέται σου· καὶ τὸ κρασί διὰ νὰ πιοῦν ὅσοι ἔχουν ἐξαντληθῇ ἀπὸ τὴν πορείαν εἰς τὴν ἔρημον>.
3 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς: <Καὶ ποὺ εὑρίσκεται τώρα ὁ Μεμφιβοσθέ, ὁ υἱὸς τοῦ κυρίου σου, τοῦ Ἰωνάθαν; Ποὺ τὸν ἄφησες;> Καὶ ὁ Σιβά, ποὺ εἶχε πονηρὸν σκοπόν, ἀπεκρίθη εἰς τὸν βασιλέα: <Νά, ἔμεινεν εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, διότι εἶπε: <Σήμερα θὰ μὲ ἀποκαταστήσουν οἱ Ἰσραηλῖται εἰς τὸν βασιλικὸν θρόνον τοῦ πατέρα μου>.
4 Εἶπε τότε ὁ βασιλεὺς εἰς τὸν Σιβά: <Ἀπὸ τὴν στιγμὴν αὐτὴν ὅλα, ὅσα ἀνήκουν εἰς τὸν Μεμφιβοσθέ, γίνονται ἰδικά σου>. Ὅταν τὸ ἄκουσε αὐτὸ ὁ Σιβά, τὸν ἐπροσκύνησε καὶ εἶπε: <Μάκαρι νὰ ἔχω τὴν εὔνοιάν σου, κύριέ μου, βασιλιᾶ μου>.
5 Καὶ ἔφυγεν ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Δαβὶδ καὶ ἔφθασεν εἰς τὴν πόλιν Βαουρίμ, ποὺ ἀπεῖχε τέσσερα περίπου χιλιόμετρα ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ. Ἔβγαινε δὲ τὴν ὥραν ἐκείνην ἀπὸ ἐκεῖ ἕνας ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς τοῦ Σαούλ, ποὺ ὠνομάζετο Σεμεῒ καὶ ἦτο υἱὸς τοῦ Γηρά. Ἐπροχωροῦσε λοιπὸν ὁ Σεμεῒ καὶ ἐξεστόμιζε κατάρας ἐναντίον τοῦ Δαβίδ.
6 Ἐλιθοβολοῦσε ἐπίσης τὸν Δαβὶδ καὶ ὅλους τοὺς ὑπηρέτας τοῦ βασιλέως Δαβίδ. Ὅλος δὲ ὁ λαὸς καὶ ὅλοι οἱ δυνατοὶ πολεμισταί, οἱ σωματοφύλακες τοῦ βασιλέως, ἦσαν δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ τοῦ Δαβίδ.
7 Ἔλεγε δὲ τὰ ἑξῆς ὁ Σεμεῒ εἰς τὰς κατάρας του ἐναντίον τοῦ Δαβίδ: <Φύγε ἀπ’ ἐδῶ, φύγε ἀπ’ ἐδῶ, ἄνθρωπε βαμμένε εἰς τὸ αἷμα, ἄνθρωπε παράνομε.
8 Ἔρριξε πλέον ὁ Κύριος ἐπάνω σου ὅλα τὰ αἵματα τῶν φόνων, ποὺ διέπραξες εἰς βάρος τῆς οἰκογενείας τοῦ Σαούλ, διότι ἠθέλησες νὰ γίνῃς σὺ βασιλεὺς ἀντὶ ἐκείνου. Ὁ Κύριος ὅμως ἔδωσε τὴν βασιλικὴν ἐξουσίαν εἰς τὰ χέρια τοῦ υἱοῦ σου, τοῦ Ἀβεσσαλώμ. Καὶ νά, τώρα πληρώνεις τὴν κακίαν σου, διότι εἶσαι ἄνθρωπος βουτηγμένος εἰς τὸ αἷμα>.
9 Εἶπε δὲ τότε ὁ Ἀβεσσά, ὁ υἱὸς τῆς ἀδελφὴς τοῦ Δαβὶδ Σαρουΐας, πρὸς τὸν βασιλέα: <Μὲ ποιὸ δικαίωμα τολμᾷ καὶ ὑβρίζει καὶ καταρᾶται τὸν κύριόν μου καὶ βασιλέα μου αὐτὸ τὸ ψόφιο σκυλί; Θέλω νὰ πάω ἐκεῖ καὶ νὰ τοῦ κόψω τὸ κεφάλι>.
10 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς Δαβίδ: <Διατὶ ἀναμειγνύεσθε εἰς τὰς ἰδιαιτέρας μου ὑποθέσεις, παιδιὰ τῆς Σαρουΐας; Ἀφῆστέ τον νὰ μὲ ὑβρίζῃ καὶ νὰ μὲ καταρᾶται ὅπως θέλει· διότι ὁ Κύριος εἶναι Ἐκεῖνος, ποὺ τοῦ εἶπε νὰ καταρασθῇ τὸν Δαβίδ. Ποιὸς ἑπομένως θὰ τολμήσῃ νὰ τοῦ εἰπῇ· διατὶ τὸ ἔκανες αὐτό;>
11 Εἶπε δὲ ἐπὶ πλέον ὁ Δαβὶδ πρὸς τὸν Ἀβεσσὰ καὶ πρὸς ὅλους τοὺς δούλους του: <Ὅπως ξέρετε, ὁ ἴδιος ὁ υἱός μου, ποὺ ἐβγῆκε ἀπὸ ἐμέ, ἐπιδιώκει νὰ μὲ σκοτώσῃ. Τώρα λοιπὸν προστίθεται εἰς αὐτὸν καὶ ὁ Σεμεΐ, ἕνας ἄνθρωπος δηλαδὴ τῆς φυλῆς Βενιαμίν. Ἀφῆστε τον νὰ μὲ καταρᾶται, διότι τοῦ τὸ εἶπεν ὁ Κύριος.
12 Καὶ ἴσως προσέξῃ ὁ Κύριος τὸν ἐξευτελισμόν μου αὐτὸν καὶ μοῦ ἀποδώσῃ ἀγαθὰ ἀντὶ τῆς ὕβρεως καὶ κατάρας, ποὺ ὑπέμεινα σήμερα>.
13 Καὶ ἐσυνέχισαν τὴν πορείαν των εἰς τὸν δρόμον ὁ Δαβὶδ καὶ ὅλοι οἱ ἄνδρες του. Πλησίον δὲ τοῦ Δαβίδ, εἰς τὴν πλαγιὰν τοῦ βουνοῦ, ἐπροχωροῦσε καὶ ὁ Σεμεΐ. Καὶ καθὼς ἐβάδιζεν, ὕβριζε καὶ κατηρᾶτο καὶ ἐλιθοβολοῦσε τὸν βασιλέα ἀπὸ τὰ πλάγιά του καὶ ἐπετοῦσε ἐπάνω του καὶ χῶμα.
14 Ἐξηντλημένοι δὲ ἀπὸ τὴν πορείαν ὁ βασιλεὺς καὶ οἱ δοῦλοι του ἔφθασαν ἀνατολικῶς τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν καὶ ἀνεπαύθησαν ἐκεῖ.
15 Κατὰ τὸ διάστημα αὐτό, ποὺ συνέβαιναν τὰ ἀνωτέρω, ὁ Ἀβεσσαλὼμ καὶ ὅλοι οἰ Ἰσραηλῖται, καθὼς καὶ ὁ Ἀχιτόφελ μαζί του, εἰσῆλθαν εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ.
16 Ἦλθε δὲ τότε πρὸς τὸν Ἀβεσσαλὼμ καὶ ὁ Χουσί, ὁ φίλος καὶ μυστικοσύμβουλος τοῦ Δαβίδ. Καὶ εἶπεν ὁ Χουσὶ εἰς τὸν Ἀβεσσαλώμ, ὅταν ἐπαρουσιάσθη ἐμπρός του: <Ζήτω ὁ νέος βασιλεύς!>
17 Καὶ ὁ Ἀβεσσαλὼμ εἶπεν εἰς τὸν Χουσί: <Τόση ἦτο ἡ συμπάθεια καὶ ἀγάπη σου πρὸς τὸν φίλον σου; Διατὶ δὲν ἔφυγες καὶ σὺ μὲ τὸν φίλον σου;>
18 Καὶ ἀπεκρίθη ὁ Χουσὶ εἰς τὸν Ἀβεσσαλώμ: <Ὄχι! Ποτὲ τέτοιο πρᾶγμα! Ἀκολούθησα καὶ θὰ μείνω πιστὸς εἰς αὐτόν, ποὺ ἐδιάλεξε ὁ Κύριος καὶ ὅλος αὐτὸς ὁ στρατὸς καὶ ὅλοι οἱ Ἰσραηλῖται. Θὰ μείνω μαζί του.
19 Ἐκτὸς αὐτοῦ ὅμως, ποιὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ θὰ ὑπηρετήσω; Υἱός του δὲν εἶναι αὐτός, εἰς τὰς διαταγὰς τοῦ ὁποίου θὰ δουλεύω εἰς τὸ ἑξῆς; Ὅπως ὑπηρέτησα ἕως τώρα τὸν πατέρα σου, ἔτσι θὰ εἶμαι καὶ δοῦλος ἰδικός σου>.
20 Μετὰ ταῦτα εἶπεν ὁ Ἀβεσσαλὼμ εἰς τὸν Ἀχιτόφελ: <Νὰ συσκεφθῆτε καὶ νὰ ἀποφασίσετε τί θὰ κάνωμεν>.
21 Καὶ εἶπεν ὁ Ἀχιτόφελ εἰς τὸν Ἀβεσσαλώμ: <Πήγαινε καὶ βίασε τὰς παλλακὰς τοῦ πατέρα σου, ποὺ τὰς ἄφησε διὰ νὰ φυλάσσουν τὸ ἀνάκτορόν του. Θὰ μάθουν δὲ ὅλοι οἱ Ἰσραηλῖται ὅτι ἐξευτέλισες μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν τὸν πατέρα σου, καὶ ἐπροχώρησαν τόσον πολὺ τὰ πράγματα καὶ ἔτσι θὰ γίνουν περισσότερον ἀποφασιστικοὶ καὶ θαρραλέοι ὅλοι, ὅσοι σὲ ἀκολουθοῦν>.
22 Κατόπιν τούτου ἔστησαν τὴν σκηνὴν τοῦ Ἀβεσσαλὼμ εἰς τὴν ταράτσαν τοῦ ἀνακτόρου καὶ ἦλθεν ὁ Ἀβεσσαλὼμ εἰς σαρκικὴν σχέσιν μὲ τὰς παλλακὰς τοῦ πατέρα του ἐμπρὸς εἰς τὰ μάτια ὅλων τῶν Ἰσραηλιτῶν.
23 Τόσον δὲ μεγάλη ἦτο ἡ φήμη τοῦ Ἀχιτόφελ, ὥστε ἡ γνώμη, τὴν ὁποίαν ἔδιδε κατὰ τὰς πρώτας ἐκείνας ἡμέρας, ἐγίνετο σεβαστή, ὅπως ὅταν κάποιος ἐρωτᾷ τὸν Θεὸν καὶ περιμένῃ ἀπάντησίν Του. Ἔτσι ἐθεωρεῖτο κάθε γνώμη τοῦ Ἀχιτόφελ καὶ ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ Δαβὶδ καὶ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἀβεσσαλώμ.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
αὶ Δαυὶδ παρῆλθε βραχύ τι ἀπὸ τῆς Ροὼς καὶ ἰδοὺ Σιβὰ τὸ παιδάριον Μεμφιβοσθὲ εἰς ἀπαντὴν αὐτοῦ καὶ ζεῦγος ὄνων ἐπισεσαγμένων, καὶ ἐπ' αὐτοῖς διακόσιοι ἄρτοι καὶ ἑκατὸν σταφίδες καὶ ἑκατὸν φοίνικες καὶ νέβελ οἴνου.	ταν ὁ Δαυὶδ ἐπροχώρησε εἰς μικρόν τι διάστημα ἀπὸ τὴν Ροώς, ἰδοὺ ἦλθεν εἰς προϋπάντησίν του ὁ Σιβά, ὁ δοῦλος τοῦ Μεμφιβοσθέ, μὲ δύο σαμαρωμένους ὄνους. Ἐπάνω εἰς τοὺς ὄνους αὐτοὺς ἦσαν φορτωμένοι διακόσιοι ἄρτοι, ἑκατὸ μεγάλα τσαμπιὰ σταφίδες, ἑκατὸ φοίνικες καὶ ἔνας ἀσκὸς μὲ οἶνον.	ετὰ τὴν ἀποχώρησιν τοῦ Χουσὶ ἀπεμακρύνθη ὀλίγον ὁ Δαβὶδ ἀπὸ τὴν θέσιν Ροὼς καὶ ἐκεῖ ἦλθε διὰ νὰ τὸν συναντήσῃ ὁ Σιβά, ποὺ ἦτο ὑπηρέτης τοῦ Μεμφιβοσθέ. Εἶχε δὲ μαζί του ὁ Σιβὰ καὶ δύο σαμαρωμένους ὄνους, ἐπάνω εἰς τοὺς ὁποίους εἶχε φορτώσει διακόσια ψωμιά, ἑκατὸ γλυκίσματα ἀπὸ σταφίδα, ἑκατὸ φροῦτα φοινικιὰς καὶ ἕνα μεγάλο ἀσκὶ μὲ κρασί.
2 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς πρὸς Σιβά· τί ταῦτά σοι; Καὶ εἶπε Σιβά· τὰ ὑποζύγια τῇ οἰκίᾳ τοῦ βασιλέως τοῦ ἐπικαθῆσθαι, καὶ οἱ ἄρτοι καὶ οἱ φοίνικες εἰς βρῶσιν τοῖς παιδαρίοις, καὶ ὁ οἶνος πιεῖν τοῖς ἐκλελυμένοις ἐν τῇ ἐρήμῳ.	2 Ὁ βασιλεὺς εἶπε πρὸς τὸν Σιβά· <πρὸς ποῖον σκοπὸν τὰ ἔχεις αὐτά;> Ὁ Σιβὰ ἀπήντησε· <τὰ ζῶα εἶναι, διὰ νὰ καθήσουν τὰ μέλη τῆς βασιλικῆς οἰκογενείας, οἱ δὲ ἄρτοι καὶ οἱ φοίνικες εἶναι φαγητὸν τῶν ἀνδρῶν σου. Ὁ οἶνος εἶναι, διὰ νὰ τὸν πιοῦν ἐκεῖνοι, ποὺ εἶναι ἐξηντλημένοι ἀπὸ τὴν πορείαν εἰς τὴν ἔρημον>.	2 <Τί τὰ θέλεις ὅλα αὐτά;> τὸν ἐρώτησε ἀμέσως ὁ βασιλεὺς Δαβίδ. Καὶ ὁ Σιβὰ τοῦ ἀπεκρίθη: <Τὰ ζῶα τὰ ἔφερα, διὰ νὰ καθήσουν εἰς αὐτὰ τὰ μέλη τῆς βασιλικῆς οἰκογενείας, τὰ δὲ ψωμιὰ καὶ τὰ φροῦτα διὰ νὰ φάγουν οἱ ὑπηρέται σου· καὶ τὸ κρασί διὰ νὰ πιοῦν ὅσοι ἔχουν ἐξαντληθῇ ἀπὸ τὴν πορείαν εἰς τὴν ἔρημον>.
3 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς· καὶ ποῦ ὁ υἱὸς τοῦ κυρίου σου; Καὶ εἶπε Σιβὰ πρὸς τὸν βασιλέα· ἰδοὺ κάθηται ἐν Ἱερουσαλήμ, ὅτι εἶπε· σήμερον ἐπιστρέψουσί μοι οἶκος Ἰσραὴλ τὴν βασιλείαν τοῦ πατρός μου.	3 Ὁ βασιλεὺς τὸν ἠρώτησε πάλιν· <ποῦ εἶναι τὸ παιδὶ τοῦ κυρίου σου;> Ὁ Σιβὰ ἀπήντησε πρὸς τὸν βασιλέα· <ἰδού, κάθεται εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, διότι εἶπε· Σήμερον οἱ Ἰσραηλῖται θὰ μὲ ἀποκαταστήσουν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ πατρός μου>.	3 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς: <Καὶ ποὺ εὑρίσκεται τώρα ὁ Μεμφιβοσθέ, ὁ υἱὸς τοῦ κυρίου σου, τοῦ Ἰωνάθαν; Ποὺ τὸν ἄφησες;> Καὶ ὁ Σιβά, ποὺ εἶχε πονηρὸν σκοπόν, ἀπεκρίθη εἰς τὸν βασιλέα: <Νά, ἔμεινεν εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, διότι εἶπε: <Σήμερα θὰ μὲ ἀποκαταστήσουν οἱ Ἰσραηλῖται εἰς τὸν βασιλικὸν θρόνον τοῦ πατέρα μου>.
4 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς τῷ Σιβά· ἰδού σοι πάντα, ὅσα ἐστὶ Μεμφιβοσθέ. Καὶ εἶπε Σιβὰ προσκυνήσας· εὕροιμι χάριν ἐν ὀφθαλμοῖς σου, κύριέ μου βασιλεῦ.	4 Ὁ βασιλεὺς εἶπεν εἰς τὸν Σιβά· <ἰδού, ἐγὼ σοῦ δίδω ὅλα ὅσα ἀνήκουν εἰς τὸν Μεμφιβοσθέ>. Ὁ Σιβὰ προσεκύνησε τὸν Δαυὶδ καὶ εἶπεν· <εἴθε νὰ εὕρω τὴν χάριν αὐτὴν ἐνώπιόν σου, κύριέ μου καὶ βασιλεῦ>.	4 Εἶπε τότε ὁ βασιλεὺς εἰς τὸν Σιβά: <Ἀπὸ τὴν στιγμὴν αὐτὴν ὅλα, ὅσα ἀνήκουν εἰς τὸν Μεμφιβοσθέ, γίνονται ἰδικά σου>. Ὅταν τὸ ἄκουσε αὐτὸ ὁ Σιβά, τὸν ἐπροσκύνησε καὶ εἶπε: <Μάκαρι νὰ ἔχω τὴν εὔνοιάν σου, κύριέ μου, βασιλιᾶ μου>.
5 Καὶ ἦλθεν ὁ βασιλεὺς Δαυὶδ ἕως Βαουρίμ· καὶ ἰδοὺ ἐκεῖθεν ἀνὴρ ἐξεπορεύετο ἐκ συγγενείας οἴκου Σαούλ, καὶ ὄνομα αὐτῷ Σεμεῒ υἱὸς Γηρά· ἐξῆλθεν ἐκπορευόμενος καὶ καταρώμενος	5 Ὁ βασιλεὺς Δαυὶδ ἦλθεν ἀπὸ ἐκεῖ εἰς Βαουρίμ. Καὶ ἰδοὺ προσῆλθεν ἐκεῖ ἕνας ἀνήρ, συγγενὴς τῆς οἰκογενείας τοῦ Σαούλ. Ὠνομάζετο Σεμεῒ καὶ ἦτο υἱὸς τοῦ Γηρά. Αὐτὸς ἐπροχωροῦσε καταρώμενος	5 Καὶ ἔφυγεν ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Δαβὶδ καὶ ἔφθασεν εἰς τὴν πόλιν Βαουρίμ, ποὺ ἀπεῖχε τέσσερα περίπου χιλιόμετρα ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ. Ἔβγαινε δὲ τὴν ὥραν ἐκείνην ἀπὸ ἐκεῖ ἕνας ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς τοῦ Σαούλ, ποὺ ὠνομάζετο Σεμεῒ καὶ ἦτο υἱὸς τοῦ Γηρά. Ἐπροχωροῦσε λοιπὸν ὁ Σεμεῒ καὶ ἐξεστόμιζε κατάρας ἐναντίον τοῦ Δαβίδ.
6 Καὶ λιθάζων ἐν λίθοις τὸν Δαυὶδ καὶ πάντας τοὺς παῖδας τοῦ βασιλέως Δαυίδ. Καὶ πᾶς ὁ λαὸς ἦν καὶ πάντες οἱ δυνατοὶ ἐκ δεξιῶν καὶ ἐξ εὐωνύμων τοῦ βασιλέως.	6 καὶ ρίπτων λίθους ἐναντίον τοῦ Δαυὶδ καὶ ἐναντίον ὅλων τῶν δούλων τοῦ βασιλέως. Ὅλος ὁ λαὸς καὶ ὅλοι οἱ ἰσχυροὶ πολεμισταὶ ἦσαν ἐκ δεξιῶν καὶ ἐξ ἀριστερῶν τοῦ βασιλέως.	6 Ἐλιθοβολοῦσε ἐπίσης τὸν Δαβὶδ καὶ ὅλους τοὺς ὑπηρέτας τοῦ βασιλέως Δαβίδ. Ὅλος δὲ ὁ λαὸς καὶ ὅλοι οἱ δυνατοὶ πολεμισταί, οἱ σωματοφύλακες τοῦ βασιλέως, ἦσαν δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ τοῦ Δαβίδ.
7 Καὶ οὕτως ἔλεγε Σεμεῒ ἐν τῷ καταρᾶσθαι αὐτόν· ἔξελθε, ἔξελθε ἀνὴρ αἱμάτων καὶ ἀνὴρ ὁ παράνομος·	7 Αὐτὰ δὲ ἔλεγεν ὁ Σεμεῒ καταρώμενος τὸν Δαυίδ· <φύγε, φύγε, ἄνθρωπε πνιγμένε εἰς τὰ αἵματα, ἄνθρωπε τῆς παρανομίας.	7 Ἔλεγε δὲ τὰ ἑξῆς ὁ Σεμεῒ εἰς τὰς κατάρας του ἐναντίον τοῦ Δαβίδ: <Φύγε ἀπ’ ἐδῶ, φύγε ἀπ’ ἐδῶ, ἄνθρωπε βαμμένε εἰς τὸ αἷμα, ἄνθρωπε παράνομε.
8 ἐπέστρεψεν ἐπὶ σὲ Κύριος πάντα τὰ αἵματα τοῦ οἴκου Σαούλ, ὅτι ἐβασίλευσας ἀντ' αὐτοῦ, καὶ ἔδωκε Κύριος τὴν βασιλείαν ἐν χειρὶ Ἀβεσσαλὼμ τοῦ υἱοῦ σου· καὶ ἰδοὺ σὺ ἐν τῇ κακίᾳ σου, ὅτι ἀνὴρ αἱμάτων σύ.	8 Ὁ Κύριος ἔρριψε τώρα ἐπάνω σου ὅλους τοὺς ἀδίκους φόνους, τοὺς ὁποίους διέπραξες ἐναντίον τῆς βασιλικῆς οἰκογενείας τοῦ Σαούλ, ὥστε νὰ γίνῃς σὺ ἀντὶ ἐκείνου βασιλεύς. Παρέδωκε τώρα τὴν βασιλείαν σου εἰς τὰ χέρια τοῦ παιδιοῦ σου, τοῦ Ἀβεσσαλώμ. Καὶ νά, τώρα σὺ ὑφίστασαι τὰς τιμωρίας τῶν κακῶν σου πράξεων, διότι εἶσαι ἀνὴρ πνιγμένος εἰς ἀθῶα αἵματα>.	8 Ἔρριξε πλέον ὁ Κύριος ἐπάνω σου ὅλα τὰ αἵματα τῶν φόνων, ποὺ διέπραξες εἰς βάρος τῆς οἰκογενείας τοῦ Σαούλ, διότι ἠθέλησες νὰ γίνῃς σὺ βασιλεὺς ἀντὶ ἐκείνου. Ὁ Κύριος ὅμως ἔδωσε τὴν βασιλικὴν ἐξουσίαν εἰς τὰ χέρια τοῦ υἱοῦ σου, τοῦ Ἀβεσσαλώμ. Καὶ νά, τώρα πληρώνεις τὴν κακίαν σου, διότι εἶσαι ἄνθρωπος βουτηγμένος εἰς τὸ αἷμα>.
9 Καὶ εἶπεν Ἀβεσσὰ υἱὸς Σαρουΐας πρὸς τὸν βασιλέα· ἱνατί καταρᾶται ὁ κύων ὁ τεθνηκὼς οὗτος τὸν κύριόν μου τὸν βασιλέα; Διαβήσομαι δὴ καὶ ἀφελῶ τὴν χεφαλὴν αὐτοῦ.	9 Ὁ Ἀβεσσὰ, ὁ υἱὸς τῆς Σαρουΐας, εἶπε πρὸς τὸν βασιλέα· <πῶς τολμᾷ αὐτὸ τὸ ψόφιο σκυλὶ καὶ καταρᾶται τὸν κύριόν μου καὶ βασιλέα μου; Θὰ περάσω πρὸς τὰ ἐκεῖ καὶ θὰ τοῦ ἀποκόψω τὴν κεφαλήν>.	9 Εἶπε δὲ τότε ὁ Ἀβεσσά, ὁ υἱὸς τῆς ἀδελφὴς τοῦ Δαβὶδ Σαρουΐας, πρὸς τὸν βασιλέα: <Μὲ ποιὸ δικαίωμα τολμᾷ καὶ ὑβρίζει καὶ καταρᾶται τὸν κύριόν μου καὶ βασιλέα μου αὐτὸ τὸ ψόφιο σκυλί; Θέλω νὰ πάω ἐκεῖ καὶ νὰ τοῦ κόψω τὸ κεφάλι>.
10 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς· τί ἐμοὶ καὶ ὑμῖν, υἱοὶ Σαρουΐας; Ἄφετε αὐτὸν καὶ ὄντως καταράσθω ὅτι Κύριος εἶπεν αὐτῷ καταρᾶσθαι τὸν Δαυίδ, καὶ τίς ἐρεῖ, ὡς τί ἐποίησας οὕτως;	10 Εἶπεν ὁ βασιλεύς· <διατὶ ἀναμιγνύεσθε σεῖς, οἱ υἱοὶ τῆς Σαρουΐας, εἰς τὰς ἰδικάς μου ὑποθέσεις; Ἀφῆστε τον αὐτὸν νὰ μὲ καταρᾶται ἔτσι, διότι ὁ Κύριος τοῦ εἶπε νὰ καταρᾶται ἐμὲ τὸν Δαυίδ. Ποιὸς, λοιπόν, ἠμπορεῖ νὰ εἴπῃ εἰς αὐτὸν διατὶ ἔπραξες καὶ ἐφέρθης τοιουτοτρόπως;>	10 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς Δαβίδ: <Διατὶ ἀναμειγνύεσθε εἰς τὰς ἰδιαιτέρας μου ὑποθέσεις, παιδιὰ τῆς Σαρουΐας; Ἀφῆστέ τον νὰ μὲ ὑβρίζῃ καὶ νὰ μὲ καταρᾶται ὅπως θέλει· διότι ὁ Κύριος εἶναι Ἐκεῖνος, ποὺ τοῦ εἶπε νὰ καταρασθῇ τὸν Δαβίδ. Ποιὸς ἑπομένως θὰ τολμήσῃ νὰ τοῦ εἰπῇ· διατὶ τὸ ἔκανες αὐτό;>
11 Καὶ εἶπε Δαυὶδ πρὸς Ἀβεσσὰ καὶ πρὸς πάντας τοὺς παῖδας αὐτοῦ· ἰδοὺ ὁ υἱός μου ὁ ἐξελθὼν ἐκ τῆς κοιλίας μου ζητεῖ τὴν ψυχήν μου, καὶ προσέτι νῦν ὁ υἱὸς τοῦ Ἰεμινί· ἄφετε αὐτὸν καταρᾶσθαι, ὅτι εἶπεν αὐτῷ Κύριος·	11 Ὁ Δαυὶδ εἶπε πρὸς τὸν Ἀβεσσὰ καὶ πρὸς ὅλους τοὺς γύρω αὐλικούς του καὶ στρατιώτας του· <Ἀφοῦ ὁ υἱός μου, ὁ ὁποῖος εἶναι ἰδικός μου γόνος, ζητεῖ τὴν ζωήν μου, πόσον μᾶλλον ὁ Σεμεΐ, αὐτὸς ὁ Βενιαμίτης; Ἀφῆστε τον νὰ μὲ καταρᾶται, διότι εἶπε τοῦτο εἰς αὐτὸν ὁ Κύριος.	11 Εἶπε δὲ ἐπὶ πλέον ὁ Δαβὶδ πρὸς τὸν Ἀβεσσὰ καὶ πρὸς ὅλους τοὺς δούλους του: <Ὅπως ξέρετε, ὁ ἴδιος ὁ υἱός μου, ποὺ ἐβγῆκε ἀπὸ ἐμέ, ἐπιδιώκει νὰ μὲ σκοτώσῃ. Τώρα λοιπὸν προστίθεται εἰς αὐτὸν καὶ ὁ Σεμεΐ, ἕνας ἄνθρωπος δηλαδὴ τῆς φυλῆς Βενιαμίν. Ἀφῆστε τον νὰ μὲ καταρᾶται, διότι τοῦ τὸ εἶπεν ὁ Κύριος.
12 εἴπως ἴδοι Κύριος ἐν τῇ ταπεινώσει μου καὶ ἐπιστρέψει μοι ἀγαθὰ ἀντὶ τῆς κατάρας αὐτοῦ τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ.	12 Ὑπομένω τὰς κατάρας του, μήπως ὁ Θεὸς ἴδῃ αὐτὸν τὸν ἐξευτελισμόν μου καὶ μὲ ἀνταμείψῃ μὲ ἀγαθά, ἀντὶ τῆς κατάρας ἡ ὁποία κατὰ τὴν ἡμέραν αὐτὴν ἐξεσφενδονίσθη ἐναντίον μου>.	12 Καὶ ἴσως προσέξῃ ὁ Κύριος τὸν ἐξευτελισμόν μου αὐτὸν καὶ μοῦ ἀποδώσῃ ἀγαθὰ ἀντὶ τῆς ὕβρεως καὶ κατάρας, ποὺ ὑπέμεινα σήμερα>.
13 Καὶ ἐπορεύθη Δαυὶδ καὶ πάντες οἱ ἄνδρες αὐτοῦ ἐν τῇ ὁδῷ, καὶ Σεμεῒ ἐπορεύετο ἐκ πλευρᾶς τοῦ ὅρους ἐχόμενα αὐτοῦ πορευόμενος καὶ καταρώμενος καὶ λιθάζων ἐν λίθοις ἐκ πλαγίων αὐτοῦ καὶ τῷ χοῒ πάσσων.	13 Ὁ Δαυὶδ συνέχισε τὸν δρόμον του καὶ μαζῆ του συνεπορεύοντο ὅλοι ὅσοι τὸν ἀκολουθοῦσαν. Ἐβάδιζε δὲ καὶ ὁ Σεμεῒ εἰς κάποιαν πλευρὰν τοῦ ὅρους πλησίον τοῦ Δαυίδ. Ἐνῶ δὲ ἐπροχωροῦσε, κατηρᾶτο συνεχῶς τὸν Δαυὶδ καὶ ἔρριπτε λίθους ἐναντίον του καὶ ἐσκόρπιζε χῶμα κατὰ τοῦ Δαυίδ.	13 Καὶ ἐσυνέχισαν τὴν πορείαν των εἰς τὸν δρόμον ὁ Δαβὶδ καὶ ὅλοι οἱ ἄνδρες του. Πλησίον δὲ τοῦ Δαβίδ, εἰς τὴν πλαγιὰν τοῦ βουνοῦ, ἐπροχωροῦσε καὶ ὁ Σεμεΐ. Καὶ καθὼς ἐβάδιζεν, ὕβριζε καὶ κατηρᾶτο καὶ ἐλιθοβολοῦσε τὸν βασιλέα ἀπὸ τὰ πλάγιά του καὶ ἐπετοῦσε ἐπάνω του καὶ χῶμα.
14 Καὶ ἦλθεν ὁ βασιλεὺς καὶ πᾶς ὁ λαὸς μετ' αὐτοῦ ἐκλελυμένοι καὶ ἀνέψυξαν ἐκεῖ.	14 Ὁ βασιλεὺς καὶ ὅλος ὁ λαός, ποὺ ἦσαν μαζῆ του κατάκοποι ἀπὸ τὴν μεγάλην πορείαν ἦλθαν εἰς κάποιο ἐκεῖ μέρος καὶ ἀνεπαύθησαν.	14 Ἐξηντλημένοι δὲ ἀπὸ τὴν πορείαν ὁ βασιλεὺς καὶ οἱ δοῦλοι του ἔφθασαν ἀνατολικῶς τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν καὶ ἀνεπαύθησαν ἐκεῖ.
15 Καὶ Ἀβεσσαλὼμ καὶ πᾶς ἀνὴρ Ἰσραὴλ εἰσῆλθον εἰς Ἱερουσαλὴμ καὶ Ἀχιτόφελ μετ' αὐτοῦ.	15 Ἐν τῷ μεταξὺ ὁ Ἀβεσσαλὼμ καὶ ὅλος ὁ ἰσραηλιτικὸς στρατός, ποὺ ἦτο μαζῆ του, εἰσῆλθον εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ. Μαζῆ του δὲ ἦτο καὶ ὁ Ἀχιτόφελ.	15 Κατὰ τὸ διάστημα αὐτό, ποὺ συνέβαιναν τὰ ἀνωτέρω, ὁ Ἀβεσσαλὼμ καὶ ὅλοι οἰ Ἰσραηλῖται, καθὼς καὶ ὁ Ἀχιτόφελ μαζί του, εἰσῆλθαν εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ.
16 Καὶ ἐγενήθη ἡνίκα ἦλθε Χουσὶ ὁ ἀρχιεταῖρος Δαυὶδ πρὸς Ἀβεσσαλώμ, καὶ εἶπε Χουσὶ πρὸς Ἀβεσσαλώμ· ζήτω ὁ βασιλεύς.	16 Ὅταν ὁ φίλος τοῦ Δαυίδ, ὁ Χουσί, ἦλθε πρὸς τὸν Ἀβεσσαλώμ, εἶπε πρὸς αὐτόν· <ζήτω ὁ βασιλεύς>.	16 Ἦλθε δὲ τότε πρὸς τὸν Ἀβεσσαλὼμ καὶ ὁ Χουσί, ὁ φίλος καὶ μυστικοσύμβουλος τοῦ Δαβίδ. Καὶ εἶπεν ὁ Χουσὶ εἰς τὸν Ἀβεσσαλώμ, ὅταν ἐπαρουσιάσθη ἐμπρός του: <Ζήτω ὁ νέος βασιλεύς!>
17 Καὶ εἶπεν Ἀβεσσαλὼμ πρὸς Χουσί· τοῦτο τὸ ἔλεός σου μετὰ τοῦ ἑταίρου σου; Ἱνατὶ οὐκ ἀπῆλθες μετὰ τοῦ ἑταίρου σου;	17 Ὁ Ἀβεσσαλὼμ ἠρώτησε τὸν Χουσί· <αὐτὴ εἶναι ἡ εὐγνωμοσύνη καὶ ἡ καλωσύνη σου ἀπέναντι τοῦ φίλου σου, τοῦ Δαυίδ; Διατὶ δὲν ἐπῆγες καὶ σὺ μαζῆ μὲ τὸν φίλον σου;>	17 Καὶ ὁ Ἀβεσσαλὼμ εἶπεν εἰς τὸν Χουσί: <Τόση ἦτο ἡ συμπάθεια καὶ ἀγάπη σου πρὸς τὸν φίλον σου; Διατὶ δὲν ἔφυγες καὶ σὺ μὲ τὸν φίλον σου;>
18 Καὶ εἶπε Χουσὶ πρὸς Ἀβεσσαλώμ· οὐχί, ἀλλὰ κατόπισθεν οὗ ἐξελέξατο Κύριος καὶ ὁ λαὸς οὗτος καὶ πᾶς ἀνὴρ Ἰσραήλ, αὐτῷ ἔσομαι καὶ μετὰ αὐτοῦ καθήσομαι·	18 Ἀπήντησεν ὁ Χουσὶ πρὸς τὸν Ἀβεσσαλὼμ καὶ εἶπε· <ὄχι δὲν ἐπῆγα μὲ ἐκεῖνον, διότι θὰ ἀκολουθήσω αὐτόν, τὸν ὁποῖον ὁ Κύριος καὶ ὅλος ὁ λαὸς τοῦ Ἰσραὴλ ἐξέλεξεν ὡς βασιλέα. Εἰς αὐτὸν θὰ ἀνήκω καὶ μαζῆ του θὰ μένω.	18 Καὶ ἀπεκρίθη ὁ Χουσὶ εἰς τὸν Ἀβεσσαλώμ: <Ὄχι! Ποτὲ τέτοιο πρᾶγμα! Ἀκολούθησα καὶ θὰ μείνω πιστὸς εἰς αὐτόν, ποὺ ἐδιάλεξε ὁ Κύριος καὶ ὅλος αὐτὸς ὁ στρατὸς καὶ ὅλοι οἱ Ἰσραηλῖται. Θὰ μείνω μαζί του.
19 καὶ τὸ δεύτερον, τίνι ἐγὼ δουλεύσω; Οὐχὶ ἐνώπιον τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ; Καθάπερ ἐδούλευσα ἐνώπιον τοῦ πατρός σου, οὕτως ἔσομαι ἐνώπιόν σου.	19 Ἐξ ἄλλου, ποῖον ἐγὼ θὰ ὑπηρετήσω; Τὸν υἱόν του δὲν θὰ ὑπηρετήσω; Ὅπως ἐδούλευσα τὸν πατέρα σου, ἔτσι πιστῶς θὰ δουλεύσω καὶ σέ>.	19 Ἐκτὸς αὐτοῦ ὅμως, ποιὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ θὰ ὑπηρετήσω; Υἱός του δὲν εἶναι αὐτός, εἰς τὰς διαταγὰς τοῦ ὁποίου θὰ δουλεύω εἰς τὸ ἑξῆς; Ὅπως ὑπηρέτησα ἕως τώρα τὸν πατέρα σου, ἔτσι θὰ εἶμαι καὶ δοῦλος ἰδικός σου>.
20 Καὶ εἶπεν Ἀβεσσαλὼμ πρὸς Ἀχιτόφελ· φέρετε ἑαυτοῖς βουλὴν τί ποιήσωμεν;	20 Ὁ Ἀβεσσαλὼμ εἶπε πρὸς τὸν Ἀχιτόφελ· <σκεφθῆτε μεταξύ σας καὶ ἀποφασίσατε, τί θὰ κάμωμεν>.	20 Μετὰ ταῦτα εἶπεν ὁ Ἀβεσσαλὼμ εἰς τὸν Ἀχιτόφελ: <Νὰ συσκεφθῆτε καὶ νὰ ἀποφασίσετε τί θὰ κάνωμεν>.
21 Καὶ εἶπεν Ἀχιτόφελ πρὸς Ἀβεσσαλώμ· εἴσελθε πρὸς τὰς παλλακὰς τοῦ πατρός σου, ἃς κατέλιπε φυλάσσειν τὸν οἶκον αὐτοῦ, καὶ ἀκούσεται πᾶς Ἰσραὴλ ὅτι κατήσχυνας τὸν πατέρα σου, καὶ ἐνισχύσουσιν αἱ χεῖρες πάντων τῶν μετὰ σοῦ.	21 Ὁ Ἀχιτόφελ εἶπε πρὸς τὸν Ἀβεσσαλώμ· <εἴσελθε πρὸς τὰς συζύγους τῆς δευτέρας σειρᾶς τοῦ πατρός σου, τὰς ὁποίας αὐτὸς ἀφῆκε νὰ φυλάττουν τὸν οἶκον του. Ὁλοι οἱ Ἰσραηλῖται θὰ μάθουν ὅτι μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν ἐξηυτέλισες καὶ ἔδειξες τὸ μῖσος σου ἐναντίον τοῦ πατρός σου καὶ θὰ ἐνισχυθοῦν οἱ ἄνδρες, ποὺ εἶναι μαζῆ σου, ὥστε νὰ σοῦ εἶναι πλέον ἀφοσιωμένοι>.	21 Καὶ εἶπεν ὁ Ἀχιτόφελ εἰς τὸν Ἀβεσσαλώμ: <Πήγαινε καὶ βίασε τὰς παλλακὰς τοῦ πατέρα σου, ποὺ τὰς ἄφησε διὰ νὰ φυλάσσουν τὸ ἀνάκτορόν του. Θὰ μάθουν δὲ ὅλοι οἱ Ἰσραηλῖται ὅτι ἐξευτέλισες μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν τὸν πατέρα σου, καὶ ἐπροχώρησαν τόσον πολὺ τὰ πράγματα καὶ ἔτσι θὰ γίνουν περισσότερον ἀποφασιστικοὶ καὶ θαρραλέοι ὅλοι, ὅσοι σὲ ἀκολουθοῦν>.
22 Καὶ ἔπηξαν τὴν σκηνὴν τῷ Ἀβεσσαλὼμ ἐπὶ τὸ δῶμα, καὶ εἰσῆλθον Ἀβεσσαλὼμ πρὸς τὰς παλλακὰς τοῦ πατρὸς αὐτοῦ κατ' ὀφθαλμοὺς παντὸς Ἰσραήλ.	22 Οἱ ἄνδρες τοῦ Ἀβεσσαλὼμ ἔστησαν τὴν σκηνήν του ἐπάνω εἰς τὸ ἠλιακωτὸν τοῦ οἴκου τοῦ Δαυίδ, ὁ δὲ Ἀβεσσαλὼμ ἐνώπιον ὅλων τῶν Ἰσραηλιτῶν ἦλθεν εἰς ἕνωσιν μὲ τὰς συζύγους τοῦ πατρός του.	22 Κατόπιν τούτου ἔστησαν τὴν σκηνὴν τοῦ Ἀβεσσαλὼμ εἰς τὴν ταράτσαν τοῦ ἀνακτόρου καὶ ἦλθεν ὁ Ἀβεσσαλὼμ εἰς σαρκικὴν σχέσιν μὲ τὰς παλλακὰς τοῦ πατέρα του ἐμπρὸς εἰς τὰ μάτια ὅλων τῶν Ἰσραηλιτῶν.
23 Καὶ ἡ βουλὴ Ἀχιτόφελ, ἣν ἐβουλεύσατο ἐν ταῖς ἡμέραις ταῖς πρώταις, ὃν τρόπον ἐπερωτήσῃ τις ἐν λόγῳ τοῦ Θεοῦ, οὕτως πᾶσα ἡ βουλὴ τοῦ Ἀχιτόφελ καὶ γε τῷ Δαυὶδ καὶ γε τῷ Ἀβεσσαλώμ.	23 Αἱ γνῶμαι δέ, τὰς ὁποίας ὁ Ἀχιτόφελ ἐσκέπτετο καὶ ἔδιδε κατὰ τὰς πρώτας αὐτὰς ἡμέρας εἰς τὸν Ἀβεσσαλώμ, ἦσαν ὡς ἐὰν κανεὶς ἐρωτοῦσε τὸν Θεόν. Τέτοιες ἦσαν αἱ γνῶμαι καὶ αἱ συμβουλαί, τὰς ὁποίας ὁ Ἀχιτόφελ προηγουμένως μὲν ἔδιδε πρὸς τὸν Δαυίδ, τώρα δὲ ἔδιδε πρὸς τὸν Ἀβεσσαλώμ.	23 Τόσον δὲ μεγάλη ἦτο ἡ φήμη τοῦ Ἀχιτόφελ, ὥστε ἡ γνώμη, τὴν ὁποίαν ἔδιδε κατὰ τὰς πρώτας ἐκείνας ἡμέρας, ἐγίνετο σεβαστή, ὅπως ὅταν κάποιος ἐρωτᾷ τὸν Θεὸν καὶ περιμένῃ ἀπάντησίν Του. Ἔτσι ἐθεωρεῖτο κάθε γνώμη τοῦ Ἀχιτόφελ καὶ ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ Δαβὶδ καὶ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἀβεσσαλώμ.