Βασιλειών Γ : Κεφάλαιον ΙΖ'

Πρωτότυπο Κείμενο

αὶ εἶπεν Ἠλιοὺ ὁ προφήτης Θεσβίτης ὁ ἐκ Θεσβῶν τῆς Γαλαὰδ πρὸς Ἀχαάβ· ζῇ Κύριος ὁ Θεὸς τῶν δυνάμεων ὁ Θεὸς Ἰσραήλ, ᾧ παρέστην ἐνώπιον αὐτοῦ, εἰ ἔσται τὰ ἔτη ταῦτα δρόσος καὶ ὑετός, ὅτι εἰ μὴ διὰ στόματος λόγου μου.
2 Καὶ ἐγένετο ρῆμα Κυρίου πρὸς Ἠλιού·
3 πορεύου ἐντεῦθεν κατὰ ἀνατολὰς καὶ κρύβηθι ἐν τῷ χειμάρρῳ Χαρρὰθ τοῦ ἐπὶ προσώπου τοῦ Ἰορδάνου·
4 καὶ ἔσται ἐκ τοῦ χειμάρρου πίεσαι ὕδωρ, καὶ τοῖς κόραξιν ἐντελοῦμαι διατρέφειν σε ἐκεῖ.
5 Καὶ ἐποίησεν Ἠλιοὺ κατὰ τὸ ρῆμα Κυρίου, καὶ ἐκάθισεν ἐν τῷ χειμάρρῳ Χορρὰθ ἐπὶ προσώπου τοῦ Ἰορδάνου.
6 Καὶ οἱ κόρακες ἔφεραν αὐτῷ ἄρτους τὸ πρωῒ καὶ κρέα τὸ δείλης, καὶ ἐκ τοῦ χειμάρρου ἔπινεν ὕδωρ.
7 Καὶ ἐγένετο μεθ' ἡμέρας καὶ ἐξηράνθη ὁ χειμάρρους, ὅτι οὐκ ἐγένετο ὑετὸς ἐπὶ τῆς γῆς.
8 Καὶ ἐγένετο ρῆμα Κυρίου πρὸς Ἠλιού·
9 ἀνάστηθι καὶ πορεύου εἰς Σαρεπτὰ τῆς Σιδωνίας· ἰδοὺ ἐντέταλμαι ἐκεῖ γυναικὶ χήρᾳ τοῦ διατρέφειν σε.
10 Καὶ ἀνέστη καὶ ἐπορεύθη εἰς Σαρεπτὰ καὶ ἦλθεν εἰς τὸν πυλῶνα τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐκεῖ γυνὴ χήρα συνέλεγε ξύλα· καὶ ἐβόησεν ὀπίσω αὐτῆς Ἠλιοὺ καὶ εἶπεν αὐτῇ· λαβὲ δή μοι ὀλίγον ὕδωρ εἰς ἄγγος καὶ πίομαι.
11 Καὶ ἐπορεύθη λαβεῖν, καὶ ἐβόησεν ὀπίσω αὐτῆς Ἠλιοὺ καὶ εἶπε· λήψῃ δή μοι ψωμὸν ἄρτου τοῦ ἐν τῇ χειρί σου.
12 Καὶ εἶπεν ἡ γυνή· ζῇ Κύριος ὁ Θεός σου, εἰ ἔστι μοι ἐγκρυφίας ἀλλ' ἢ ὅσον δρὰξ ἀλεύρου ἐν τῇ ὑδρίᾳ καὶ ὀλίγον ἔλαιον ἐν τῷ καψάκῃ· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ συλλέξω δύο ξυλάρια καὶ εἰσελεύσομαι καὶ ποιήσω αὐτὸ ἐμαυτῇ καὶ τοῖς τέκνοις μου, καὶ φαγόμεθα καὶ ἀποθανούμεθα.
13 Καὶ εἶπε πρὸς αὐτὴν Ἠλιού· θάρσει, εἴσελθε καὶ ποίησον κατὰ τὸ ρῆμά σου· ἀλλὰ ποίησόν μοι ἐκεῖθεν ἐγκρυφίαν μικρὸν καὶ ἐξοίσεις μοι ἐν πρώτοις, σαυτῇ δὲ καὶ τοῖς τέκνοις σου ποιήσεις ἐπ' ἐσχάτῳ·
14 ὅτι τάδε λέγει Κύριος· ἡ ὑδρία τοῦ ἀλεύρου οὐκ ἐκλείψει καὶ ὁ καψάκης τοῦ ἐλαίου οὐκ ἐλαττονήσει ἕως ἡμέρας τοῦ δοῦναι Κύριον τὸν ὑετὸν ἐπὶ τῆς γῆς.
15 Καὶ ἐπορεύθη ἡ γυνή, καὶ ἐποίησε· καὶ ἤσθιεν αὐτὴ καὶ αὐτὸς καὶ τὰ τέκνα αὐτῆς.
16 Καὶ ἡ ὑδρία τοῦ ἀλεύρου οὐκ ἐξέλιπε καὶ ὁ καψάκης τοῦ ἐλαίου οὐκ ἠλαττονήθη κατὰ τὸ ρῆμα Κυρίου, ὃ ἐλάλησεν ἐν χειρὶ Ἠλιού.
17 Καὶ ἐγένετο μετὰ ταῦτα καὶ ἠρρώστησεν ὁ υἱὸς τῆς γυναικὸς τῆς κυρίας τοῦ οἴκου, καὶ ἦν ἡ ἀρρωστία αὐτοῦ κραταιὰ σφόδρα, ἕως οὐχ ὑπελείφθη ἐν αὐτῷ πνεῦμα.
18 Καὶ εἶπε πρὸς Ἠλιού· τί ἐμοὶ καὶ σοί, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ; Εἰσῆλθες πρός με τοῦ ἀναμνῆσαι ἀδικίας μου καὶ θανατῶσαι τὸν υἱόν μου;
19 Καὶ εἶπεν Ἠλιοὺ πρὸς τὴν γυναῖκα· δός μοι τὸν υἱόν σου. Καὶ ἔλαβεν αὐτὸν ἐκ τοῦ κόλπου αὐτῆς καὶ ἀνήνεγκεν αὐτὸν εἰς τὸ ὑπερῷον, ἐν ᾧ αὐτὸς ἐκάθητο ἐκεῖ, καὶ ἐκοίμισεν αὐτὸν ἐπὶ τῆς κλίνης.
20 Καὶ ἀνεβόησεν Ἠλιού, καὶ εἶπεν· οἴμοι, Κύριε, ὁ μάρτυς τῆς χήρας, μεθ' ἧς ἐγὼ κατοικῶ μετ' αὐτῆς, σὺ κεκάκωκας τοῦ θανατῶσαι τὸν υἱὸν αὐτῆς.
21 Καὶ ἐνεφύσησε τῷ παιδαρίῳ τρὶς καὶ ἐπεκαλέσατο τὸν Κύριον καὶ εἶπε· Κύριε ὁ Θεός μου, ἐπιστραφήτω δὴ ἡ ψυχὴ τοῦ παιδαρίου τούτου εἰς αὐτόν.
22 Καὶ ἐγένετο οὕτως, καὶ ἀνεβόησε τὸ παιδάριον.
23 Καὶ κατήγαγεν αὐτὸ ἀπὸ τοῦ ὑπερῴου εἰς τὸν οἶκον καὶ ἔδωκεν αὐτὸ τῇ μητρὶ αὐτοῦ· καὶ εἶπεν Ἠλιού· βλέπε, ζῇ ὁ υἱός σου.
24 Καὶ εἶπεν ἡ γυνὴ πρὸς Ἠλιού· ἰδοὺ ἔγνωκα ὅτι σὺ ἄνθρωπος Θεοῦ καὶ ρῆμα Κυρίου ἐν τῷ στόματί σου ἀληθινόν.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

προφήτης Ἠλίας ὁ Θεσβίτης, ὁ ὁποῖος κατήγετο ἀπὸ τὴν Θέσδην τῆς Γαλαάδ, εἰπὲ πρὸς τὸν Ἀχαάβ· <ἐν ὀνόματι τοῦ ζῶντος Θεοῦ τοῦ Κυρίου τῶν δυνάμεων, τοῦ Θεοῦ τοῦ Ἰσραήλ, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου παρίσταμαι ὡς ὑπηρέτης, σοῦ ἀναγγέλλω ὅτι δὲν θὰ ὑπάρξῃ κατὰ τὰ ἔτη αὐτὰ οὔτε βροχὴ οὔτε δροσιά, εἰ μὴ μόνον ὅταν ἐγὼ διὰ τοῦ στόματός μου εἴπω>.
2 Ὠμίλησεν ὁ Κύριος πρὸς τὸν Ἠλιοὺ καὶ τοῦ εἶπε·
3 <φύγε ἀπὸ ἐδῶ πρὸς ἀνατολὰς καὶ κρύψου εἰς τὸν χείμαρρον Χορράθ, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται ἀνατολικῶς ἀπὸ τὸν Ἰορδάνην.
4 Ἀπὸ αὐτὸν τὸν χείμαρρον θὰ πίνῃς νερό, ἐγὼ δὲ θὰ διατάξω τοὺς κόρακας νὰ σὲ διατρέφουν ἐκεῖ>.
5 Ὁ Ἠλίας ἔπραξεν, ὅπως ὁ Κύριος τὸν εἶχε διατάξει, καὶ ἐκάθησεν εἰς τὸν χείμαρρον Χορρὰθ ἀνατολικῶς ἀπὸ τὸν Ἰορδάνην.
6 Οἱ κόρακες ἔφεραν εἰς αὐτὸν ἄρτους κατὰ τὴν πρωΐαν, κατὰ δὲ τὸ δειλινὸν τοῦ ἔφεραν κρέας. Ἀπὸ τὸν χείμαρρον ἔπινε νερό.
7 Ἔπειτα ἀπὸ ἡμέρας ἐξηράνθη ὁ χείμαρρος, διότι δὲν ἔπιπτε καθόλου βροχὴ εἰς τὴν γῆν.
8 Ἐκ μέρους τοῦ Κυρίου ἐδόθη νέα διαταγὴ πρὸς τὸν Ἠλίαν.
9 <Σήκω, εἶπεν ὁ Κύριος, καὶ πήγαινε εἰς τὰ Σαρεπτὰ τῆς Σιδωνίας. Ἰδοὺ ἐγὼ ἔδωσα ἤδη ἐντολὴν εἰς γυναῖκα χήραν ἐκεῖ νὰ σὲ διατρέφῃ>.
10 Ὁ Ἠλίας ἐσηκώθη καὶ ἐπορεύθη εἰς τὰ Σαρεπτά. Ἦλθεν εἰς τὴν πύλην τοῦ τείχους τῆς πόλεως καὶ ἰδοὺ ἐκεῖ ἦτο μία γυναῖκα χήρα, ἡ ὁποία ἐμάζευε ξύλα. Ἐφώναξε, λοιπόν, πρὸς αὐτὴν ὁ Ἠλιοὺ καὶ τῆς εἶπε· <δός μου ὀλίγον νερὸ μὲ τὸ δοχεῖον διὰ νὰ πίω>.
11 Ἐκείνη ἐπῆγε νὰ φέρῃ πρὸς αὐτὸν ὕδωρ, ὁ δὲ Ἠλίας ἐφώναξε πάλιν πρὸς αὐτήν· <φέρε μου, σὲ παρακαλῶ, λίγο ψωμί, ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ κρατεῖς εἰς τὸ χέρι σου>.
12 Ἀπήντησεν ἡ γυναίκα· <ὁρκίζομαι εἰς Κύριον τὸν Θεόν σου ὅτι δὲν ἔχω ψωμί, παρὰ μονάχα μιὰ χούφτα ἀλεύρι εἰς τὴν ὑδρίαν μου καὶ λίγο λάδι εἰς τὸ δοχεῖον τοῦ ἐλαίου. Ἰδού, μαζεύω δύο ξυλάκια, θὰ ἐπιστρέψω εἰς τὸ σπίτι μου, θὰ ψήσω μὲ αὐτὸ μιὰ κουλούρα διὰ τὸν ἑαυτόν μου καὶ τὰ παιδιά μου. Θὰ φᾶμε τὸ ψωμὶ αὐτὸ καὶ ἔπειτα θὰ πεθάνωμεν ἀπὸ τὴν πεῖναν>.
13 Ὁ Ἠλίας εἶπε πρὸς αὐτήν· <Μὴ φοβᾶσαι, ἀλλὰ ἔχε θάρρος. Πήγαινε εἰς τὸ σπίτι σου καὶ κάμε, ὅπως εἶπες. Ψῆσε ὅμως μιὰ μικρὴ λαγάνα καὶ φέρε την πρῶτα εἰς ἐμέ. Διὰ δὲ τὸν ἑαυτόν σου καὶ τὰ παιδιά σου φτιάσε κατόπιν,
14 διότι αὐτὰ λέγει ὁ Κύριος· Τὸ ἀλεύρι τῆς ὑδρίας δὲν θὰ λείψῃ πλέον καὶ τὸ δοχεῖον, ποὺ περιέχει τὸ ἔλαιον, δὲν θὰ λιγοστέψῃ μέχρι τῆς ἡμέρας, κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ Κύριος θὰ στείλῃ βροχὴν εἰς τὴν γῆν>.
15 Ἡ γυναίκα ἔφυγε καὶ ἔκαμεν, ὅπως εἶπεν ὁ προφήτης. Χάρις δὲ εἰς τὸ θαῦμα τοῦ προφήτου ἔτρωγεν αὐτή, αὐτὸς καὶ τὰ τέκνα της.
16 Τὸ ἀλεύρι, ποὺ ὑπῆρχεν εἰς τὴν ὑδρίαν, δὲν ἔλειψε πλέον καὶ τὸ λάδι, ποὺ περιείχετο εἰς τὸν καμψάκην, δὲν ὠλιγόστεψε σύμφωνα μὲ τὸν λόγον, τὸν ὁποῖον ὁ Κύριος ὡμίλησε διὰ τοῦ στόματος τοῦ Ἠλιού.
17 Ἔπειτα ἀπὸ τὰ γεγονότα αὐτά, ἀρρώστησε τὸ παιδὶ τῆς γυναικός, τῆς κυρίας τοῦ οἴκου. Ἡ ἀρρώστια του ἦτο πάρα πολὺ βαρειά, ὥστε ἔσβησε πλέον ἡ ζωή του.
18 Εἶπε δὲ βαρυπενθοῦσα ἡ χήρα πρὸς τὸν Ἠλιού· <τί εἶμαι ἐγὼ μπροστὰ σὲ σένα, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ; Εἰσῆλθες εἰς τὸν οἶκον μου, διὰ νὰ ἐνθυμηθῇ ἔτσι ὁ Θεὸς τὰς ἁμαρτίας μου καὶ νὰ μὲ τιμωρήσῃ καὶ νὰ θανατώσῃ τὸν υἱόν μου;>
19 Ἀπήντησεν ὁ Ἠλιοὺ πρὸς τὴν γυναῖκα· <δός μου τὸ παιδί σου. Ὁ προφήτης ἐπῆρεν αὐτὸ ἀπὸ τὴν ἀγκάλην της. Τὸ ἀνέβασεν εἰς τὸ ὑπερῷον, ὅπου αὐτὸς ἕμενε, καὶ τὸ ἔθεσεν ἐπάνω εἰς τὸ κρεββάτι του.
20 Ὁ Ἠλιοὺ ἔκραξε πρὸς τὸν Θεὸν καὶ εἶπεν· <ἀλλοίμονον, Κύριε! Ἐγὼ εἶμαι αὐτόπτης μάρτυς εἰς τὴν δυστυχίαν τῆς χήρας αὐτῆς, μὲ τὴν ὁποίαν ἐγὼ διαμένω. Σὺ ἔστειλες τὴν βαρεῖαν αὐτὴν θλῖψιν, ὥστε νὰ πεθάνῃ τὸ παιδί της>.
21 Ἐφύσησεν ὁ προφήτης Ἠλίας τρεῖς φορὲς εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ παιδιοῦ καὶ καρεκάλεσε τὸν Κύριον καὶ εἶπε· <Κύριε ὁ Θεός μου, δόσε, ὥστε νὰ ἐπιστρέψῃ ἡ ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ τούτου εἰς αὐτό>.
22 Ἔτσι δὲ καὶ ἔγινε. Τὸ παιδὶ ἀνέζησε καὶ ὡμίλησε δυνατά.
23 Ὁ Ἠλίας κατέβασε τὸ παιδὶ ἀπὸ τὸ ὑπερῷον εἰς τὸ σπίτι, τὸ παρέδωκεν εἰς τὴν μητέρα του καὶ εἶπε· <βλέπεις ὅτι τὸ παιδί σου ζῇ>.
24 Ἀπήντησεν ἡ γυναίκα πρὸς τὸν Ἠλίαν· <ἰδού, ἐγὼ ἔχω πλέον γνωρίσει καλὰ καὶ πεισθῇ, ὅτι σὺ εἶσαι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὁ ἀληθινὸς πάντοτε ὑπάρχει εἰς τὸ στόμα σου>.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

ότε ὁ προφήτης Ἠλίας ὁ Θεσβίτης, ποὺ κατήγετο ἀπὸ τὴν Θεσβί (ἢ Θέσβην) τῆς περιοχῆς Γαλαάδ, παρουσιάσθη εἰς τὸν βασιλιᾶ Ἀχαὰβ καὶ τοῦ εἶπεν: <Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ τῶν δυνάμεων, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, τὸν ὁποῖον ὑπηρετῶ, σὲ διαβεβαιῶ ὅτι δὲν θὰ ὑπάρχῃ εἰς τὰ χρόνια αὐτὰ οὔτε δροσιά (ὑγρασία) οὔτε βροχή, παρὰ μόνον ὅταν θὰ τὸ εἴπω ἐγώ· μέχρις ὅτου ἐγὼ θὰ ὁρίσω τὸ τέλος τοῦ χρόνου τῆς ἀνομβρίας καὶ θὰ σοῦ τὸ ἀναγγείλω!>
2 Καὶ τότε κατέφθασε λόγος Κυρίου πρὸς τὸν Ἠλίαν, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε:
3 <Φύγε ἀπὸ ἐδῶ καὶ πήγαινε πρὸς ἀνατολὰς καὶ κρύψου κοντὰ εἰς τὸν ξεροπόταμον Χορράθ, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται εἰς τὰ ἀνατολικὰ τοῦ Ἰορδάνη·
4 εὑρισκόμενος ἐκεῖ θὰ πίνῃς νερὸ ἀπὸ τὸν ξεροπόταμον, ἐγὼ δὲ θὰ διατάξω τὰ κοράκια νὰ σὲ διατρέφουν ἐκεῖ>,
5 Ὁ Ἠλίας ἔκαμεν ὅπως ἀκριβῶς τοῦ εἶπεν ὁ Κύριος· ἐπῆγε καὶ ἔμεινε κοντὰ εἰς τὸν ξεροπόταμον Χορράθ, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται εἰς τὰ ἀνατολικὰ τοῦ Ἰορδάνη.
6 Καὶ τὰ κοράκια τοῦ ἔφερναν τὸ πρωΐ ψωμί, τὸ δὲ δειλινὸν κρέας· καὶ ἔπινε νερὸν ἀπὸ τὸν ξεροπόταμον Χορράθ.
7 Συνέβη ὅμως ἔπειτα ἀπὸ ὀλίγον καιρὸν νὰ ξεραθῇ ὁ ξεροπόταμος Χορράθ, διότι δὲν ἔβρεξε καὶ ὑπῆρχε (συνεχίζετο ἡ) ἀνομβρία εἰς τὴν χώραν.
8 Καὶ τότε κατέφθασε νέος λόγος Κυρίου πρὸς τὸν Ἠλίαν, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε:
9 <Σήκω καὶ πήγαινε εἰς τὴν πόλιν Σαρεπτὰ τῆς Σιδωνίας. Νά· ἔδωκα ἐντολὴν εἰς μίαν γυναῖκα χήραν, ποὺ κατοικεῖ ἐκεῖ, νὰ σὲ διατρέφῃ>.
10 Ὁ Ἠλίας ἐσηκώθη καὶ ἐπῆγεν εἰς Σαρεπτὰ καὶ ἔφθασεν εἰς τὴν πύλην τῆς πόλεως· καὶ νά, εὑρίσκετο ἐκεῖ μια γυναῖκα χήρα, ποὺ ἐμαζευε ξύλα. Τότε ὁ Ἠλίας τῆς ἐφώναξε καὶ τῆς εἶπε: <Φέρε μου, σὲ παρακαλῶ, λίγο νερὸ σὲ ἕνα δοχεῖο, διὰ νὰ πιῶ>.
11 Ἐνῷ ἐκείνη ἐπῆγε νὰ τοῦ φέρῃ τὸ νερό, ὁ Ἠλίας τῆς ἐφώναξε πάλιν: <Φέρε μου, σὲ παρακαλῶ, ἕνα κομμάτι ψωμί, ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ κρατεῖς εἰς τὸ χέρι σου>.
12 Καὶ ἡ γυναῖκα τοῦ εἶπεν: <Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ σου, σὲ διαβεβαιῶ ὅτι δὲν ἔχω καθόλου ψωμί, παρὰ μόνον μιὰ χούφτα ἀλεῦρι εἰς τὸ σταμνί (μικρὸ πιθάρι) καὶ λίγο λάδι εἰς τὸ δοχεῖον μου τοῦ λαδιοῦ. Καὶ εἰς ἀπόδειξιν τούτου, νά· θὰ μαζεύσω δύο ξυλάκια καὶ ἔπειτα θὰ πάω εἰς τὸ σπίτι μου, ὥστε νὰ τὸ ζυμώσω καὶ νὰ ψήσω λαγάνα διὰ τὸν ἑαυτόν μου καὶ διὰ τὰ παιδιά μου. Καὶ ὅταν τὸ φάγωμεν, ἐπειδὴ αὐτὰ εἶναι τὰ τελευταῖα τρόφιμα ποὺ ἔχω, κατόπιν, ἀφοῦ δὲν θὰ ἔχωμεν τίποτε ἄλλο, θὰ ἀποθάνωμεν ἀπὸ τὴν πεῖναν>!
13 Ὁ Ἠλίας τῆς εἶπεν: <Ἔχε θάρρος· μὴ ἀπελπίζεσαι· πήγαινε εἰς τὸ σπίτι σου καὶ κάμε, ὅπως εἶπες. Ἀλλὰ ζύμωσε καὶ ψῆσε μου ἀπὸ τὰ ὑλικά, ποὺ ἔχεις, μιὰ μικρὴ λαγάνα καὶ φέρε την πρῶτα εἰς ἐμέ· διὰ τὸν ἑαυτόν σου δὲ καὶ διὰ τὰ παιδιά σου θὰ ἐτοιμάσῃς κατόπιν ἀπὸ ὅ,τι θὰ μείνῃ.
14 Διότι αὐτὰ λέγει ὁ Κύριος: <Τὸ ἀλεῦρι τοῦ σταμνιοῦ (μικροῦ πιθαριοῦ) δὲν θὰ ἐξαντληθῇ καὶ τὸ δοχεῖον τοῦ λαδιοῦ δὲν θὰ ὀλιγοστεύσῃ μέχρι τῆς ἡμέρας, κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ Κύριος θὰ στείλῃ βροχὴν εἰς τὴν γῆν>.
15 Ἡ γυναῖκα ἐπῆγε καὶ ἔκαμεν, ὅπως ἀκριβῶς τῆς εἶπεν ὁ Προφήτης. Καὶ ἀπὸ τὴν θαυματουργικὴν ἐκείνην τροφὴν ἔτρωγεν αὐτὴ καὶ αὐτός (ὁ Ἠλίας) καὶ τὰ παιδιά της.
16 Τὸ σταμνὶ τοῦ ἀλευριοῦ δὲν ἐξηντλήθη, οὔτε καὶ τὸ δοχεῖον τοῦ λαδιοῦ ὠλιγόστευσε, σύμφωνα μὲ τὸν λόγον, ποὺ εἶπεν ὁ Κύριος διὰ τοῦ προφήτου Ἠλία.
17 Ὀλίγον καιρὸν μετὰ τὰ γεγονότα αὐτὰ συνέβη τοῦτο: Ἀρρώστησε ὁ υἱὸς τῆς χήρας γυναίκας, τῆς νοικοκυρᾶς τοῦ σπιτιοῦ. Ἡ ἀρρώστια του ἦταν τόσον πολὺ σοβαρή, ὥστε ἐχειροτέρευε συνεχῶς, μέχρις ὅτου ἔπαυσε νὰ ἀναπνέῃ καὶ τελικῶς ἀπέθανε.
18 Καὶ ἡ χήρα εἶπεν εἰς τὸν Ἠλίαν: <Ποία σχέσις ὑπάρχει μεταξὺ ἐμοῦ καὶ σοῦ καὶ τὶ ζητεῖς ἀπὸ ἐμέ, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ; Ἦλθες καὶ μένεις εἰς τὸ σπίτι μου διὰ νὰ ὑπενθυμίσῃς εἰς τὸν Θεὸν τὶς ἁμαρτίες μου καὶ νὰ μὲ τιμωρήσῃ δι’ αὐτὰς μὲ τὸν θάνατον τοῦ υἱοῦ μου;>
19 Ὁ Ἠλίας ἀπάντησε εἰς τὴν γυναῖκα: <Δῶσε μου τὸν υἱόν σου. Καὶ ὁ Ἠλίας ἐπῆρε τὸ παιδὶ ἀπὸ τὴν ἀγκαλιὰ τῆς μητέρας τοῧ καὶ τὸ ἀνέβασε εἰς τὸ ἀνώγειον δωμάτιον, εἰς τὸ ὁποῖον ἔμενεν ὁ ἴδιος, καὶ τὸ ἑξάπλωσε εἰς τὸ κρεββάτι του.
20 Καὶ ὁ Ἠλίας προσηυχήθη θερμὰ μὲ φωνὴν ἰσχυρὰν εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἶπεν: <Ἀλλοίμονον, Κύριε, ἐγὼ εἶμαι αὐτόπτης μάρτυς τῆς δυστυχίας τῆς χήρας, ἡ ὁποία μὲ φιλοξενεῖ (ἢ κατ' ἄλλην ἑρμηνείαν: Σὺ εἶσαι μάρτυς τῆς προθυμίας καὶ τῆς καλωσύνης, μὲ τὴν ὁποίαν μὲ φιλοξενεῖ ἡ χήρα)! Σὺ λοιπὸν ἔφθασες νὰ τὴν πληγώσῃς τόσον πολύ, ὥστε νὰ θανατώσῃς τὸν υἱόν της!>
21 Καὶ προκειμένου νὰ μεταδώσῃ ζωὴν εἰς τὸν νεκρόν, ἐνεφύσησεν εἰς τὸ μικρὸ παιδὶ τρεῖς φορὲς καὶ παρεκάλεσε θερμὰ τὸν Κύριον καὶ εἶπε: <Κύριε, Θεέ μου, ἂς ἐπιστρέψῃ, σὲ παρακαλῶ, ἡ ψυχὴ τοῦ μικροῦ τούτου παιδιοῦ καὶ πάλιν εἰς αὐτό>.
22 Καὶ εὐθὺς ἀμέσως ἔγινε ἔτσι! Τὸ νεκρὸ παιδὶ ἐξαναζωντάνευσε καὶ ἐφώναξε!
23 Καὶ ὁ Προφήτης τὸ ἐκατέβασε ἀπὸ τὸ ἀνώγειον δωμάτων εἰς τὸ σπίτι καὶ τὸ παρέδωκεν εἰς τὴν μητέρα του. Καὶ ὁ Ἠλίας εἶπε: <Κύτταξε, ζῇ ὁ υἱός σου>!
24 Καὶ ἡ γυναῖκα εἶπεν εἰς τὸν Ἠλίαν: <Νά· τώρα ἐβεβαιώθηκα πλέον ἀπολύτως, ὅτι σὺ εἶσαι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι ὁ λόγος τοῦ Κυρίου, ποὺ ὑπάρχει εἰς τὸ στόμα σου, εἶναι πάντοτε καὶ ἀπολύτως ἀληθινός>.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
αὶ εἶπεν Ἠλιοὺ ὁ προφήτης Θεσβίτης ὁ ἐκ Θεσβῶν τῆς Γαλαὰδ πρὸς Ἀχαάβ· ζῇ Κύριος ὁ Θεὸς τῶν δυνάμεων ὁ Θεὸς Ἰσραήλ, ᾧ παρέστην ἐνώπιον αὐτοῦ, εἰ ἔσται τὰ ἔτη ταῦτα δρόσος καὶ ὑετός, ὅτι εἰ μὴ διὰ στόματος λόγου μου.	προφήτης Ἠλίας ὁ Θεσβίτης, ὁ ὁποῖος κατήγετο ἀπὸ τὴν Θέσδην τῆς Γαλαάδ, εἰπὲ πρὸς τὸν Ἀχαάβ· <ἐν ὀνόματι τοῦ ζῶντος Θεοῦ τοῦ Κυρίου τῶν δυνάμεων, τοῦ Θεοῦ τοῦ Ἰσραήλ, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου παρίσταμαι ὡς ὑπηρέτης, σοῦ ἀναγγέλλω ὅτι δὲν θὰ ὑπάρξῃ κατὰ τὰ ἔτη αὐτὰ οὔτε βροχὴ οὔτε δροσιά, εἰ μὴ μόνον ὅταν ἐγὼ διὰ τοῦ στόματός μου εἴπω>.	ότε ὁ προφήτης Ἠλίας ὁ Θεσβίτης, ποὺ κατήγετο ἀπὸ τὴν Θεσβί (ἢ Θέσβην) τῆς περιοχῆς Γαλαάδ, παρουσιάσθη εἰς τὸν βασιλιᾶ Ἀχαὰβ καὶ τοῦ εἶπεν: <Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ τῶν δυνάμεων, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, τὸν ὁποῖον ὑπηρετῶ, σὲ διαβεβαιῶ ὅτι δὲν θὰ ὑπάρχῃ εἰς τὰ χρόνια αὐτὰ οὔτε δροσιά (ὑγρασία) οὔτε βροχή, παρὰ μόνον ὅταν θὰ τὸ εἴπω ἐγώ· μέχρις ὅτου ἐγὼ θὰ ὁρίσω τὸ τέλος τοῦ χρόνου τῆς ἀνομβρίας καὶ θὰ σοῦ τὸ ἀναγγείλω!>
2 Καὶ ἐγένετο ρῆμα Κυρίου πρὸς Ἠλιού·	2 Ὠμίλησεν ὁ Κύριος πρὸς τὸν Ἠλιοὺ καὶ τοῦ εἶπε·	2 Καὶ τότε κατέφθασε λόγος Κυρίου πρὸς τὸν Ἠλίαν, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε:
3 πορεύου ἐντεῦθεν κατὰ ἀνατολὰς καὶ κρύβηθι ἐν τῷ χειμάρρῳ Χαρρὰθ τοῦ ἐπὶ προσώπου τοῦ Ἰορδάνου·	3 <φύγε ἀπὸ ἐδῶ πρὸς ἀνατολὰς καὶ κρύψου εἰς τὸν χείμαρρον Χορράθ, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται ἀνατολικῶς ἀπὸ τὸν Ἰορδάνην.	3 <Φύγε ἀπὸ ἐδῶ καὶ πήγαινε πρὸς ἀνατολὰς καὶ κρύψου κοντὰ εἰς τὸν ξεροπόταμον Χορράθ, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται εἰς τὰ ἀνατολικὰ τοῦ Ἰορδάνη·
4 καὶ ἔσται ἐκ τοῦ χειμάρρου πίεσαι ὕδωρ, καὶ τοῖς κόραξιν ἐντελοῦμαι διατρέφειν σε ἐκεῖ.	4 Ἀπὸ αὐτὸν τὸν χείμαρρον θὰ πίνῃς νερό, ἐγὼ δὲ θὰ διατάξω τοὺς κόρακας νὰ σὲ διατρέφουν ἐκεῖ>.	4 εὑρισκόμενος ἐκεῖ θὰ πίνῃς νερὸ ἀπὸ τὸν ξεροπόταμον, ἐγὼ δὲ θὰ διατάξω τὰ κοράκια νὰ σὲ διατρέφουν ἐκεῖ>,
5 Καὶ ἐποίησεν Ἠλιοὺ κατὰ τὸ ρῆμα Κυρίου, καὶ ἐκάθισεν ἐν τῷ χειμάρρῳ Χορρὰθ ἐπὶ προσώπου τοῦ Ἰορδάνου.	5 Ὁ Ἠλίας ἔπραξεν, ὅπως ὁ Κύριος τὸν εἶχε διατάξει, καὶ ἐκάθησεν εἰς τὸν χείμαρρον Χορρὰθ ἀνατολικῶς ἀπὸ τὸν Ἰορδάνην.	5 Ὁ Ἠλίας ἔκαμεν ὅπως ἀκριβῶς τοῦ εἶπεν ὁ Κύριος· ἐπῆγε καὶ ἔμεινε κοντὰ εἰς τὸν ξεροπόταμον Χορράθ, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται εἰς τὰ ἀνατολικὰ τοῦ Ἰορδάνη.
6 Καὶ οἱ κόρακες ἔφεραν αὐτῷ ἄρτους τὸ πρωῒ καὶ κρέα τὸ δείλης, καὶ ἐκ τοῦ χειμάρρου ἔπινεν ὕδωρ.	6 Οἱ κόρακες ἔφεραν εἰς αὐτὸν ἄρτους κατὰ τὴν πρωΐαν, κατὰ δὲ τὸ δειλινὸν τοῦ ἔφεραν κρέας. Ἀπὸ τὸν χείμαρρον ἔπινε νερό.	6 Καὶ τὰ κοράκια τοῦ ἔφερναν τὸ πρωΐ ψωμί, τὸ δὲ δειλινὸν κρέας· καὶ ἔπινε νερὸν ἀπὸ τὸν ξεροπόταμον Χορράθ.
7 Καὶ ἐγένετο μεθ' ἡμέρας καὶ ἐξηράνθη ὁ χειμάρρους, ὅτι οὐκ ἐγένετο ὑετὸς ἐπὶ τῆς γῆς.	7 Ἔπειτα ἀπὸ ἡμέρας ἐξηράνθη ὁ χείμαρρος, διότι δὲν ἔπιπτε καθόλου βροχὴ εἰς τὴν γῆν.	7 Συνέβη ὅμως ἔπειτα ἀπὸ ὀλίγον καιρὸν νὰ ξεραθῇ ὁ ξεροπόταμος Χορράθ, διότι δὲν ἔβρεξε καὶ ὑπῆρχε (συνεχίζετο ἡ) ἀνομβρία εἰς τὴν χώραν.
8 Καὶ ἐγένετο ρῆμα Κυρίου πρὸς Ἠλιού·	8 Ἐκ μέρους τοῦ Κυρίου ἐδόθη νέα διαταγὴ πρὸς τὸν Ἠλίαν.	8 Καὶ τότε κατέφθασε νέος λόγος Κυρίου πρὸς τὸν Ἠλίαν, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε:
9 ἀνάστηθι καὶ πορεύου εἰς Σαρεπτὰ τῆς Σιδωνίας· ἰδοὺ ἐντέταλμαι ἐκεῖ γυναικὶ χήρᾳ τοῦ διατρέφειν σε.	9 <Σήκω, εἶπεν ὁ Κύριος, καὶ πήγαινε εἰς τὰ Σαρεπτὰ τῆς Σιδωνίας. Ἰδοὺ ἐγὼ ἔδωσα ἤδη ἐντολὴν εἰς γυναῖκα χήραν ἐκεῖ νὰ σὲ διατρέφῃ>.	9 <Σήκω καὶ πήγαινε εἰς τὴν πόλιν Σαρεπτὰ τῆς Σιδωνίας. Νά· ἔδωκα ἐντολὴν εἰς μίαν γυναῖκα χήραν, ποὺ κατοικεῖ ἐκεῖ, νὰ σὲ διατρέφῃ>.
10 Καὶ ἀνέστη καὶ ἐπορεύθη εἰς Σαρεπτὰ καὶ ἦλθεν εἰς τὸν πυλῶνα τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐκεῖ γυνὴ χήρα συνέλεγε ξύλα· καὶ ἐβόησεν ὀπίσω αὐτῆς Ἠλιοὺ καὶ εἶπεν αὐτῇ· λαβὲ δή μοι ὀλίγον ὕδωρ εἰς ἄγγος καὶ πίομαι.	10 Ὁ Ἠλίας ἐσηκώθη καὶ ἐπορεύθη εἰς τὰ Σαρεπτά. Ἦλθεν εἰς τὴν πύλην τοῦ τείχους τῆς πόλεως καὶ ἰδοὺ ἐκεῖ ἦτο μία γυναῖκα χήρα, ἡ ὁποία ἐμάζευε ξύλα. Ἐφώναξε, λοιπόν, πρὸς αὐτὴν ὁ Ἠλιοὺ καὶ τῆς εἶπε· <δός μου ὀλίγον νερὸ μὲ τὸ δοχεῖον διὰ νὰ πίω>.	10 Ὁ Ἠλίας ἐσηκώθη καὶ ἐπῆγεν εἰς Σαρεπτὰ καὶ ἔφθασεν εἰς τὴν πύλην τῆς πόλεως· καὶ νά, εὑρίσκετο ἐκεῖ μια γυναῖκα χήρα, ποὺ ἐμαζευε ξύλα. Τότε ὁ Ἠλίας τῆς ἐφώναξε καὶ τῆς εἶπε: <Φέρε μου, σὲ παρακαλῶ, λίγο νερὸ σὲ ἕνα δοχεῖο, διὰ νὰ πιῶ>.
11 Καὶ ἐπορεύθη λαβεῖν, καὶ ἐβόησεν ὀπίσω αὐτῆς Ἠλιοὺ καὶ εἶπε· λήψῃ δή μοι ψωμὸν ἄρτου τοῦ ἐν τῇ χειρί σου.	11 Ἐκείνη ἐπῆγε νὰ φέρῃ πρὸς αὐτὸν ὕδωρ, ὁ δὲ Ἠλίας ἐφώναξε πάλιν πρὸς αὐτήν· <φέρε μου, σὲ παρακαλῶ, λίγο ψωμί, ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ κρατεῖς εἰς τὸ χέρι σου>.	11 Ἐνῷ ἐκείνη ἐπῆγε νὰ τοῦ φέρῃ τὸ νερό, ὁ Ἠλίας τῆς ἐφώναξε πάλιν: <Φέρε μου, σὲ παρακαλῶ, ἕνα κομμάτι ψωμί, ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ κρατεῖς εἰς τὸ χέρι σου>.
12 Καὶ εἶπεν ἡ γυνή· ζῇ Κύριος ὁ Θεός σου, εἰ ἔστι μοι ἐγκρυφίας ἀλλ' ἢ ὅσον δρὰξ ἀλεύρου ἐν τῇ ὑδρίᾳ καὶ ὀλίγον ἔλαιον ἐν τῷ καψάκῃ· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ συλλέξω δύο ξυλάρια καὶ εἰσελεύσομαι καὶ ποιήσω αὐτὸ ἐμαυτῇ καὶ τοῖς τέκνοις μου, καὶ φαγόμεθα καὶ ἀποθανούμεθα.	12 Ἀπήντησεν ἡ γυναίκα· <ὁρκίζομαι εἰς Κύριον τὸν Θεόν σου ὅτι δὲν ἔχω ψωμί, παρὰ μονάχα μιὰ χούφτα ἀλεύρι εἰς τὴν ὑδρίαν μου καὶ λίγο λάδι εἰς τὸ δοχεῖον τοῦ ἐλαίου. Ἰδού, μαζεύω δύο ξυλάκια, θὰ ἐπιστρέψω εἰς τὸ σπίτι μου, θὰ ψήσω μὲ αὐτὸ μιὰ κουλούρα διὰ τὸν ἑαυτόν μου καὶ τὰ παιδιά μου. Θὰ φᾶμε τὸ ψωμὶ αὐτὸ καὶ ἔπειτα θὰ πεθάνωμεν ἀπὸ τὴν πεῖναν>.	12 Καὶ ἡ γυναῖκα τοῦ εἶπεν: <Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ σου, σὲ διαβεβαιῶ ὅτι δὲν ἔχω καθόλου ψωμί, παρὰ μόνον μιὰ χούφτα ἀλεῦρι εἰς τὸ σταμνί (μικρὸ πιθάρι) καὶ λίγο λάδι εἰς τὸ δοχεῖον μου τοῦ λαδιοῦ. Καὶ εἰς ἀπόδειξιν τούτου, νά· θὰ μαζεύσω δύο ξυλάκια καὶ ἔπειτα θὰ πάω εἰς τὸ σπίτι μου, ὥστε νὰ τὸ ζυμώσω καὶ νὰ ψήσω λαγάνα διὰ τὸν ἑαυτόν μου καὶ διὰ τὰ παιδιά μου. Καὶ ὅταν τὸ φάγωμεν, ἐπειδὴ αὐτὰ εἶναι τὰ τελευταῖα τρόφιμα ποὺ ἔχω, κατόπιν, ἀφοῦ δὲν θὰ ἔχωμεν τίποτε ἄλλο, θὰ ἀποθάνωμεν ἀπὸ τὴν πεῖναν>!
13 Καὶ εἶπε πρὸς αὐτὴν Ἠλιού· θάρσει, εἴσελθε καὶ ποίησον κατὰ τὸ ρῆμά σου· ἀλλὰ ποίησόν μοι ἐκεῖθεν ἐγκρυφίαν μικρὸν καὶ ἐξοίσεις μοι ἐν πρώτοις, σαυτῇ δὲ καὶ τοῖς τέκνοις σου ποιήσεις ἐπ' ἐσχάτῳ·	13 Ὁ Ἠλίας εἶπε πρὸς αὐτήν· <Μὴ φοβᾶσαι, ἀλλὰ ἔχε θάρρος. Πήγαινε εἰς τὸ σπίτι σου καὶ κάμε, ὅπως εἶπες. Ψῆσε ὅμως μιὰ μικρὴ λαγάνα καὶ φέρε την πρῶτα εἰς ἐμέ. Διὰ δὲ τὸν ἑαυτόν σου καὶ τὰ παιδιά σου φτιάσε κατόπιν,	13 Ὁ Ἠλίας τῆς εἶπεν: <Ἔχε θάρρος· μὴ ἀπελπίζεσαι· πήγαινε εἰς τὸ σπίτι σου καὶ κάμε, ὅπως εἶπες. Ἀλλὰ ζύμωσε καὶ ψῆσε μου ἀπὸ τὰ ὑλικά, ποὺ ἔχεις, μιὰ μικρὴ λαγάνα καὶ φέρε την πρῶτα εἰς ἐμέ· διὰ τὸν ἑαυτόν σου δὲ καὶ διὰ τὰ παιδιά σου θὰ ἐτοιμάσῃς κατόπιν ἀπὸ ὅ,τι θὰ μείνῃ.
14 ὅτι τάδε λέγει Κύριος· ἡ ὑδρία τοῦ ἀλεύρου οὐκ ἐκλείψει καὶ ὁ καψάκης τοῦ ἐλαίου οὐκ ἐλαττονήσει ἕως ἡμέρας τοῦ δοῦναι Κύριον τὸν ὑετὸν ἐπὶ τῆς γῆς.	14 διότι αὐτὰ λέγει ὁ Κύριος· Τὸ ἀλεύρι τῆς ὑδρίας δὲν θὰ λείψῃ πλέον καὶ τὸ δοχεῖον, ποὺ περιέχει τὸ ἔλαιον, δὲν θὰ λιγοστέψῃ μέχρι τῆς ἡμέρας, κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ Κύριος θὰ στείλῃ βροχὴν εἰς τὴν γῆν>.	14 Διότι αὐτὰ λέγει ὁ Κύριος: <Τὸ ἀλεῦρι τοῦ σταμνιοῦ (μικροῦ πιθαριοῦ) δὲν θὰ ἐξαντληθῇ καὶ τὸ δοχεῖον τοῦ λαδιοῦ δὲν θὰ ὀλιγοστεύσῃ μέχρι τῆς ἡμέρας, κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ Κύριος θὰ στείλῃ βροχὴν εἰς τὴν γῆν>.
15 Καὶ ἐπορεύθη ἡ γυνή, καὶ ἐποίησε· καὶ ἤσθιεν αὐτὴ καὶ αὐτὸς καὶ τὰ τέκνα αὐτῆς.	15 Ἡ γυναίκα ἔφυγε καὶ ἔκαμεν, ὅπως εἶπεν ὁ προφήτης. Χάρις δὲ εἰς τὸ θαῦμα τοῦ προφήτου ἔτρωγεν αὐτή, αὐτὸς καὶ τὰ τέκνα της.	15 Ἡ γυναῖκα ἐπῆγε καὶ ἔκαμεν, ὅπως ἀκριβῶς τῆς εἶπεν ὁ Προφήτης. Καὶ ἀπὸ τὴν θαυματουργικὴν ἐκείνην τροφὴν ἔτρωγεν αὐτὴ καὶ αὐτός (ὁ Ἠλίας) καὶ τὰ παιδιά της.
16 Καὶ ἡ ὑδρία τοῦ ἀλεύρου οὐκ ἐξέλιπε καὶ ὁ καψάκης τοῦ ἐλαίου οὐκ ἠλαττονήθη κατὰ τὸ ρῆμα Κυρίου, ὃ ἐλάλησεν ἐν χειρὶ Ἠλιού.	16 Τὸ ἀλεύρι, ποὺ ὑπῆρχεν εἰς τὴν ὑδρίαν, δὲν ἔλειψε πλέον καὶ τὸ λάδι, ποὺ περιείχετο εἰς τὸν καμψάκην, δὲν ὠλιγόστεψε σύμφωνα μὲ τὸν λόγον, τὸν ὁποῖον ὁ Κύριος ὡμίλησε διὰ τοῦ στόματος τοῦ Ἠλιού.	16 Τὸ σταμνὶ τοῦ ἀλευριοῦ δὲν ἐξηντλήθη, οὔτε καὶ τὸ δοχεῖον τοῦ λαδιοῦ ὠλιγόστευσε, σύμφωνα μὲ τὸν λόγον, ποὺ εἶπεν ὁ Κύριος διὰ τοῦ προφήτου Ἠλία.
17 Καὶ ἐγένετο μετὰ ταῦτα καὶ ἠρρώστησεν ὁ υἱὸς τῆς γυναικὸς τῆς κυρίας τοῦ οἴκου, καὶ ἦν ἡ ἀρρωστία αὐτοῦ κραταιὰ σφόδρα, ἕως οὐχ ὑπελείφθη ἐν αὐτῷ πνεῦμα.	17 Ἔπειτα ἀπὸ τὰ γεγονότα αὐτά, ἀρρώστησε τὸ παιδὶ τῆς γυναικός, τῆς κυρίας τοῦ οἴκου. Ἡ ἀρρώστια του ἦτο πάρα πολὺ βαρειά, ὥστε ἔσβησε πλέον ἡ ζωή του.	17 Ὀλίγον καιρὸν μετὰ τὰ γεγονότα αὐτὰ συνέβη τοῦτο: Ἀρρώστησε ὁ υἱὸς τῆς χήρας γυναίκας, τῆς νοικοκυρᾶς τοῦ σπιτιοῦ. Ἡ ἀρρώστια του ἦταν τόσον πολὺ σοβαρή, ὥστε ἐχειροτέρευε συνεχῶς, μέχρις ὅτου ἔπαυσε νὰ ἀναπνέῃ καὶ τελικῶς ἀπέθανε.
18 Καὶ εἶπε πρὸς Ἠλιού· τί ἐμοὶ καὶ σοί, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ; Εἰσῆλθες πρός με τοῦ ἀναμνῆσαι ἀδικίας μου καὶ θανατῶσαι τὸν υἱόν μου;	18 Εἶπε δὲ βαρυπενθοῦσα ἡ χήρα πρὸς τὸν Ἠλιού· <τί εἶμαι ἐγὼ μπροστὰ σὲ σένα, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ; Εἰσῆλθες εἰς τὸν οἶκον μου, διὰ νὰ ἐνθυμηθῇ ἔτσι ὁ Θεὸς τὰς ἁμαρτίας μου καὶ νὰ μὲ τιμωρήσῃ καὶ νὰ θανατώσῃ τὸν υἱόν μου;>	18 Καὶ ἡ χήρα εἶπεν εἰς τὸν Ἠλίαν: <Ποία σχέσις ὑπάρχει μεταξὺ ἐμοῦ καὶ σοῦ καὶ τὶ ζητεῖς ἀπὸ ἐμέ, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ; Ἦλθες καὶ μένεις εἰς τὸ σπίτι μου διὰ νὰ ὑπενθυμίσῃς εἰς τὸν Θεὸν τὶς ἁμαρτίες μου καὶ νὰ μὲ τιμωρήσῃ δι’ αὐτὰς μὲ τὸν θάνατον τοῦ υἱοῦ μου;>
19 Καὶ εἶπεν Ἠλιοὺ πρὸς τὴν γυναῖκα· δός μοι τὸν υἱόν σου. Καὶ ἔλαβεν αὐτὸν ἐκ τοῦ κόλπου αὐτῆς καὶ ἀνήνεγκεν αὐτὸν εἰς τὸ ὑπερῷον, ἐν ᾧ αὐτὸς ἐκάθητο ἐκεῖ, καὶ ἐκοίμισεν αὐτὸν ἐπὶ τῆς κλίνης.	19 Ἀπήντησεν ὁ Ἠλιοὺ πρὸς τὴν γυναῖκα· <δός μου τὸ παιδί σου. Ὁ προφήτης ἐπῆρεν αὐτὸ ἀπὸ τὴν ἀγκάλην της. Τὸ ἀνέβασεν εἰς τὸ ὑπερῷον, ὅπου αὐτὸς ἕμενε, καὶ τὸ ἔθεσεν ἐπάνω εἰς τὸ κρεββάτι του.	19 Ὁ Ἠλίας ἀπάντησε εἰς τὴν γυναῖκα: <Δῶσε μου τὸν υἱόν σου. Καὶ ὁ Ἠλίας ἐπῆρε τὸ παιδὶ ἀπὸ τὴν ἀγκαλιὰ τῆς μητέρας τοῧ καὶ τὸ ἀνέβασε εἰς τὸ ἀνώγειον δωμάτιον, εἰς τὸ ὁποῖον ἔμενεν ὁ ἴδιος, καὶ τὸ ἑξάπλωσε εἰς τὸ κρεββάτι του.
20 Καὶ ἀνεβόησεν Ἠλιού, καὶ εἶπεν· οἴμοι, Κύριε, ὁ μάρτυς τῆς χήρας, μεθ' ἧς ἐγὼ κατοικῶ μετ' αὐτῆς, σὺ κεκάκωκας τοῦ θανατῶσαι τὸν υἱὸν αὐτῆς.	20 Ὁ Ἠλιοὺ ἔκραξε πρὸς τὸν Θεὸν καὶ εἶπεν· <ἀλλοίμονον, Κύριε! Ἐγὼ εἶμαι αὐτόπτης μάρτυς εἰς τὴν δυστυχίαν τῆς χήρας αὐτῆς, μὲ τὴν ὁποίαν ἐγὼ διαμένω. Σὺ ἔστειλες τὴν βαρεῖαν αὐτὴν θλῖψιν, ὥστε νὰ πεθάνῃ τὸ παιδί της>.	20 Καὶ ὁ Ἠλίας προσηυχήθη θερμὰ μὲ φωνὴν ἰσχυρὰν εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἶπεν: <Ἀλλοίμονον, Κύριε, ἐγὼ εἶμαι αὐτόπτης μάρτυς τῆς δυστυχίας τῆς χήρας, ἡ ὁποία μὲ φιλοξενεῖ (ἢ κατ' ἄλλην ἑρμηνείαν: Σὺ εἶσαι μάρτυς τῆς προθυμίας καὶ τῆς καλωσύνης, μὲ τὴν ὁποίαν μὲ φιλοξενεῖ ἡ χήρα)! Σὺ λοιπὸν ἔφθασες νὰ τὴν πληγώσῃς τόσον πολύ, ὥστε νὰ θανατώσῃς τὸν υἱόν της!>
21 Καὶ ἐνεφύσησε τῷ παιδαρίῳ τρὶς καὶ ἐπεκαλέσατο τὸν Κύριον καὶ εἶπε· Κύριε ὁ Θεός μου, ἐπιστραφήτω δὴ ἡ ψυχὴ τοῦ παιδαρίου τούτου εἰς αὐτόν.	21 Ἐφύσησεν ὁ προφήτης Ἠλίας τρεῖς φορὲς εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ παιδιοῦ καὶ καρεκάλεσε τὸν Κύριον καὶ εἶπε· <Κύριε ὁ Θεός μου, δόσε, ὥστε νὰ ἐπιστρέψῃ ἡ ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ τούτου εἰς αὐτό>.	21 Καὶ προκειμένου νὰ μεταδώσῃ ζωὴν εἰς τὸν νεκρόν, ἐνεφύσησεν εἰς τὸ μικρὸ παιδὶ τρεῖς φορὲς καὶ παρεκάλεσε θερμὰ τὸν Κύριον καὶ εἶπε: <Κύριε, Θεέ μου, ἂς ἐπιστρέψῃ, σὲ παρακαλῶ, ἡ ψυχὴ τοῦ μικροῦ τούτου παιδιοῦ καὶ πάλιν εἰς αὐτό>.
22 Καὶ ἐγένετο οὕτως, καὶ ἀνεβόησε τὸ παιδάριον.	22 Ἔτσι δὲ καὶ ἔγινε. Τὸ παιδὶ ἀνέζησε καὶ ὡμίλησε δυνατά.	22 Καὶ εὐθὺς ἀμέσως ἔγινε ἔτσι! Τὸ νεκρὸ παιδὶ ἐξαναζωντάνευσε καὶ ἐφώναξε!
23 Καὶ κατήγαγεν αὐτὸ ἀπὸ τοῦ ὑπερῴου εἰς τὸν οἶκον καὶ ἔδωκεν αὐτὸ τῇ μητρὶ αὐτοῦ· καὶ εἶπεν Ἠλιού· βλέπε, ζῇ ὁ υἱός σου.	23 Ὁ Ἠλίας κατέβασε τὸ παιδὶ ἀπὸ τὸ ὑπερῷον εἰς τὸ σπίτι, τὸ παρέδωκεν εἰς τὴν μητέρα του καὶ εἶπε· <βλέπεις ὅτι τὸ παιδί σου ζῇ>.	23 Καὶ ὁ Προφήτης τὸ ἐκατέβασε ἀπὸ τὸ ἀνώγειον δωμάτων εἰς τὸ σπίτι καὶ τὸ παρέδωκεν εἰς τὴν μητέρα του. Καὶ ὁ Ἠλίας εἶπε: <Κύτταξε, ζῇ ὁ υἱός σου>!
24 Καὶ εἶπεν ἡ γυνὴ πρὸς Ἠλιού· ἰδοὺ ἔγνωκα ὅτι σὺ ἄνθρωπος Θεοῦ καὶ ρῆμα Κυρίου ἐν τῷ στόματί σου ἀληθινόν.	24 Ἀπήντησεν ἡ γυναίκα πρὸς τὸν Ἠλίαν· <ἰδού, ἐγὼ ἔχω πλέον γνωρίσει καλὰ καὶ πεισθῇ, ὅτι σὺ εἶσαι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὁ ἀληθινὸς πάντοτε ὑπάρχει εἰς τὸ στόμα σου>.	24 Καὶ ἡ γυναῖκα εἶπεν εἰς τὸν Ἠλίαν: <Νά· τώρα ἐβεβαιώθηκα πλέον ἀπολύτως, ὅτι σὺ εἶσαι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι ὁ λόγος τοῦ Κυρίου, ποὺ ὑπάρχει εἰς τὸ στόμα σου, εἶναι πάντοτε καὶ ἀπολύτως ἀληθινός>.