Πρωτότυπο Κείμενο
|
Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα
|
Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
|
αὶ
ὁ βασιλεὺς Ἀστυάγης προσετέθη
πρὸς τοὺς πατέρας αὐτοῦ, καὶ
παρέλαβε Κῦρος ὁ Πέρσης τὴν
βασιλείαν αὐτοῦ. |
βασιλεὺς
Ἀστυάγης ἀπέθανε καὶ προσετέθη
εἰς τοὺς προγόνους αὐτοῦ, τὴν
δὲ βασιλείαν του παρέλαβε Κῦρος ὁ
Πέρσης.
|
ταν
ὁ βασιλιᾶς τῶν Μήδων Ἀστυάγης ἀπέθανε
καὶ προσετέθη εἰς τοὺς ἀποθαμένους
προγόνους του, παρέλαβε τὴν βασιλείαν του <τὸν
διεδέχθη> ὁ Κῦρος ὁ Πέρσης.
|
2
Καὶ ἦν Δανιὴλ συμβιωτὴς τοῦ
βασιλέως καὶ ἔνδοξος ὑπὲρ πάντας
τοὺς φίλους αὐτοῦ. |
2
Ὁ Δανιὴλ εἶχεν ἀνατραφῆ μαζῆ
με τὸν βασιλέα καὶ ἦτο ὁ ἐνδοξότερος
ἀπὸ ὅλους τοὺς ἄλλους φίλους
του. |
2
Ὁ δὲ Δανιὴλ εἶχε συνδεθῆ μὲ
στενὴν φιλίαν μὲ τὸν βασιλιᾶ <Κῦρον>
καὶ ἦταν ὁ πιὸ ἔνδοξος ἀπὸ
ὅλους τοὺς ἄλλους φίλους του.
|
3
Καὶ ἦν εἴδωλον τοῖς Βαβυλωνίοις,
ᾧ ὄνομα Βήλ, καὶ ἐδαπανῶντο
εἰς αὐτὸν ἐκάστης ἡμέρας
σεμιδάλεως ἀρτάβαι δώδεκα καὶ
πρόβατα τεσσαράκοντα καὶ οἴνου μετρηταὶ
ἕξ. |
3
Εἶχον οἱ Βαβυλώνειοι ἕνα εἴδωλον,
τὸ ὁποῖον ὠναμάζετο Βήλ.
Διετίθεντο δὲ δι' αὐτὸ κάθε
ἡμέραν δώδεκα ἀρτάβαι σημιγδάλι,
τεσσαράκοντα πρόβατα καὶ ἓξ μετρηταὶ
οἴνου. |
3
Εἶχαν δὲ οἱ Βαβυλώνιοι ἕνα εἴδωλον,
ποὺ ὠνομάζετο Βήλ. Διὰ τὸ εἴδωλον
αὐτὸ ἐδαπανῶντο κάθε ἡμέραν
δώδεκα ἀρτάβαι σιμιγδάλι καὶ σαράντα πρόβατα καὶ
ἕξι μετρηταὶ κρασί. |
4
Καὶ ὁ βασιλεὺς ἐσέβετο αὐτὸν
καὶ ἐπορεύετο καθ' ἐκάστην ἡμέραν
προσκυνεῖν αὐτῷ· Δανιὴλ δὲ
προσεκύνει τῷ Θεῷ αὐτοῦ. Καὶ
εἶπεν αὐτῷ ὁ βασιλεύς·
διατὶ οὐ προσκυνεῖς τῷ Βήλ;
|
4
Ὁ ἴδιος δὲ ὁ βασιλεὺς ἐσέβετο
αὐτὸ καὶ ἐπήγαινε κάθε
ἡμέραν καὶ τὸ ἐπροσκυνοῦσε.
Ὁ Δανιὴλ ὅμως ἐπροσκυνοῦσε τὸν
ἰδικόν του Θεόν, τὸν ἀληθινόν.
Ὁ βασιλεὺς ἠρώτησε τὸν Δανιήλ·
<διατί δὲν προσκυνεῖς τὸν Βήλ;>
|
4
Ὁ βασιλιᾶς ἐτιμοῦσε καὶ ἐσέβετο
τὸν ψευδοθεὸν αὐτόν, ἐπήγαινε δὲ
κάθε ἡμέραν διὰ νὰ τὸν προσκυνήσῃ
καὶ νὰ τὸν λατρεύσῃ. Ὁ Δανιὴλ
ὅμως ἐπροσκυνοῦσε καὶ ἐλάτρευε
τὸν ἰδικόν του ἀληθινὸν Θεόν. Καὶ
ὁ βασιλιᾶς εἶπεν εἰς τὸν Δανιήλ:
<Διατὶ δὲν προσκυνεῖς καὶ δὲν
λατρεύεις τὸν Βήλ;> |
5
Ὁ δὲ εἶπεν· ὅτι οὐ σέβομαι
εἴδωλα χειροποίητα, ἀλλὰ τὸν
ζῶντα Θεὸν τὸν κτίσαντα τὸν
οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ
ἔχοντα πάσης σαρκὸς κυριείαν.
|
5
Ἐκεῖνος δὲ ἀπήντησε· <διότι
ἐγὼ δὲν ἀποδίδω σεβασμὸν
καὶ λατρείαν εἰς εἴδωλα, κατασκευασμένα
ἀπὸ χέρια ἀνθρώπων, ἀλλὰ
πρὸς τὸν αἰωνίως ζῶντα Θεόν,
ὁ ὁποῖος ἐδημιούργησε τὸν
οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ
εἶναι κύριος ἐπὶ πάσης ζωῆς>.
|
5
Ὁ Δανιὴλ ἀπάντησε: <Διότι δὲν λατρεύω
εἴδωλα, τὰ ὁποῖα εἶναι κατασκευασμένα
ἀπὸ χέρια ἀνθρώπων, ἀλλὰ τὸν
ζωντανόν, αἰώνιον καὶ ἀληθινὸν Θεόν,
ὁ ὁποῖος ἐδημιούργησε τὸν οὐρανὸν
καὶ τὴν γῆν καὶ εἶναι ἀπόλυτος
κύριος καὶ ἐξουσιαστὴς ὅλων τῶν
ζώντων>. |
6
Καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ βασιλεύς·
οὐ δοκεῖ σοι Βὴλ εἶναι ζῶν θεός;
Ἢ οὐχ ὁρᾷς ὅσα ἐσθίει
καὶ πίνει καθ' ἑκάστην ἡμέραν;
|
6
Εἶπε πάλιν πρὸς αὐτὸν ὁ
βασιλεύς· <σὺ δηλαδὴ δὲν πιστεύεις
ὅτι ὁ Βήλ, εἶναι ζῶν θεός;
Ἢ δὲν βλέπεις πόσα τρώγει καὶ
πίνει κάθε ἡμέραν;>
|
6
Τότε ὁ βασιλιᾶς ἐρώτησε τὸν Δανιήλ:
<Σὺ δὲν πιστεύεις, δηλαδή, ὅτι ὁ
Βὴλ εἶναι ζωντανὸς θεός; Δὲν βλέπεις
λοιπὸν πόσα τρώγει καὶ πίνει κάθε ἡμέραν;>
|
7
Καὶ εἶπε Δανιὴλ γελάσας· μὴ
πλανῶ, βασιλεῦ· οὗτος γὰρ ἔσωθεν
μέν ἐστι πηλὸς ἔξωθεν δὲ χαλκὸς
καὶ οὐ βέβρωκεν οὐδὲ πέπωκε
πώποτε.
|
7
Ὁ Δανιὴλ γελάσας ἀπήντησε·
<μὴ πλανᾶσαι, βασιλεῦ, διότι αὐτὸς
ἀπὸ μέσα μὲν εἶναι λάσπη,
ἀπέξω δὲ χαλκός. Οὔτε ἔφαγεν
οὔτε ἔπιε ποτὲ τίποτε>.
|
7
Καὶ ὁ Δανιὴλ γελῶντας ἀπάντησε:
<Μὴ πλανᾶσαι, βασιλιᾶ! Διότι αὐτὸς
ὁ Βὴλ ἀπὸ μέσα <ἐσωτερικῶς>
μὲν εἶναι πηλός, ἀπ' ἔξω <ἐξωτερικῶς>
δὲ εἶναι χαλκὸς καὶ οὐδέποτε
ἔχει φάγει ἡ ἔχει πιεῖ!>
|
8
Θυμωθεὶς δὲ ὁ βασιλεὺς ἐκάλεσε
τοὺς ἱερεῖς αὐτοῦ καὶ
εἶπεν αὐτοῖς· ἐὰν μὴ
εἴπητέ μοι τίς κατέσθων
τὴν δαπάνην ταύτην,
|
8
Ὀργισθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐκάλεσε
τοὺς ἱερεῖς του καὶ εἶπε πρὸς
αὐτούς· <ἐὰν δὲν μοῦ
πῆτε, ποιὸς εἶναι ἐκεῖνος ὁ
ὁποῖος κατατρώγει ὅλα, ὅσα διατίθενται
διὰ τὸν Βήλ,
|
8
Τότε ὁ βασιλιᾶς Κῦρος ἐξοργισθεὶς
ἐκάλεσε τοὺς ἱερεῖς του καὶ
τοὺς εἶπεν: <Ἐὰν δὲν μοῦ
εἰπῆτε ποῖος εἶναι ἐκεῖνος
ὁ ὁποῖος κατατρώγει ὅλα αὐτὰ
ποὺ ἐξοδεύονται διὰ τὸν Βήλ,
|
9
ἀποθανεῖσθε. Ἐὰν δὲ δείξητε
ὅτι Βὴλ κατεσθίει αὐτά, Δανιὴλ
ἀποθανεῖται, ὅτι ἐβλασφήμησεν
εἰς τὸν Βήλ. Καὶ εἶπε Δανιὴλ
τῷ βασιλεῖ· γινέσθω κατὰ τὸ
ρῆμά σου. |
9
θὰ θανατωθῆτε. Ἐὰν ὅμως μοῦ
ἀποδείξετε, ὅτι ὁ Βὴλ τὰ
τρώγει, τότε θὰ θανατωθῇ ὁ Δανιήλ,
διότι ἐβλασφήμησεν ἐναντίον
τοῦ Βήλ>. Ἀπήντησε δὲ ὁ
Δανιὴλ εἰς τὸν βασιλέα· <ἂς
γίνῃ ὅπως εἶπες>.
|
9
θὰ θανατωθῆτε. Ἐὰν ὅμως ἀποδείξετε
ὅτι ὁ Βὴλ εἶναι ἐκεῖνος
ποὺ τὰ τρώγει, θὰ θανατωθῇ ὁ
Δανιήλ, διότι ἐβλασφήμησεν ἐναντίον τοῦ
θεοῦ Βήλ>. Καὶ ὁ Δανιὴλ ἀπάντησε
εἰς τὸν βασιλιᾶ: <Ἂς γίνῃ
ὅπως εἶπες>. |
10
Καὶ ἦσαν ἱερεῖς τοῦ Βὴλ
ἑβδομήκοντα ἐκτὸς γυναικῶν καὶ
τέκνων. Καὶ ἦλθεν ὁ βασιλεὺς
μετὰ Δανιὴλ εἰς τὸν οἶκον τοῦ
Βήλ. |
10
Οἱ ἱερεῖς τοῦ Βὴλ ἦσαν
ἑβδομήκοντα ἐκτὸς ἀπὸ
τὰς γυναῖκας καὶ τὰ παιδιά των.
Ἦλθεν ὁ βασιλεὺς μαζῆ μὲ τὸν
Δανιὴλ εἰς τὸν ναὸν τοῦ Βήλ.
|
10
Ἦσαν δὲ οἱ ἱερεῖς τοῦ
Βὴλ ἑβδομῆντα, ἐκτὸς ἀπὸ
τὶς γυναῖκες των καὶ τὰ παιδιά των.
Καὶ ὁ βασιλιᾶς Κῦρος ἦλθε μαζὶ
μὲ τὸν Δανιὴλ εἰς τὸν ναὸν
τοῦ Βήλ. |
11
Καὶ εἶπαν οἱ ἱερεῖς τοῦ
Βήλ· ἰδοὺ ἡμεῖς ἀποτρέχομεν
ἔξω, σὺ δέ, βασιλεῦ, παράθες
τὰ βρώματα καὶ τὸν οἶνον κεράσας
θὲς καὶ ἀπόκλεισον τὴν θύραν
καὶ σφράγισον τῷ δακτυλίῳ σου·
καὶ ἐλθὼν πρωΐ, ἐὰν μὴ
εὕρῃς πάντα βεβρωμένα ὑπὸ
τοῦ Βὴλ ἀποθανούμεθα ἢ Δανιὴλ
ὁ ψευδόμενος καθ' ἡμῶν.
|
11
Εἶπαν δὲ οἱ ἱερεῖς τοῦ
Βήλ· <ἡμεῖς σπεύδομεν νὰ
βγοῦμε ἔξω, σὺ δέ, βασιλεῦ,
διάταξε καὶ αὐτοπροσώπως νὰ
ἐπιστατήσῃς, νὰ παραθέσουν τὰ
φαγητὰ καὶ νὰ βάλουν εἰς τὰ
δοχεῖα τὸν οἶνον. Κλεῖσε δὲ
τὴν θύραν καὶ σφράγισέ την μὲ
τὸ δακτυλίδι σου. Ὅταν δὲ ἔλθῃς
τὸ πρωῒ καὶ δὲν εὕρῃς
ὅλα αὐτὰ φαγωμένα ἀπὸ
τὸν Βήλ, τότε ἡμεῖς νὰ
θανατωθῶμεν, ἄλλως θὰ θανατωθῇ ὁ
Δανιήλ, ὁ ὁποῖος διατυπώνει
συκοφαντίας ἐναντίον μας>.
|
11
Οἱ δὲ ἱερεῖς του Βὴλ εἶπαν:
<Νά, ἐμεῖς βγαίνομεν ἔξω ἀπὸ
τὸν ναόν, σὺ δέ, βασιλιᾶ, παράθεσε <μὲ
τοὺς ἀνθρώπους σου> αὐτοπροσώπως τὰ
φαγητὰ καὶ ἀφοῦ ἀναμείξῃς
τὸ κρασί, βάλε τὸ εἰς τὰ δοχεῖα.
Κατόπιν κλεῖσε ἀπὸ ἔξω τὴν θύραν
τοῦ ναοῦ καὶ σφράγισέ την μὲ τὸ
δακτυλίδι σου <τὴν προσωπικήν σου σφραγῖδα>.
Ἐὰν δέ, ὅταν ἐπιστρέψῃς τὸ
πρωΐ, δὲν εὕρῃς ὅλα τὰ φαγητὰ
νὰ ἔχουν φαγωθῆ ἀπὸ τὸν
Βήλ, τότε νὰ θανατωθῶμεν ἐμεῖς·
διαφορετικά, νὰ θανατωθῇ ὁ Δανιήλ, ὁ
ὁποῖος μᾶς δυσφημεῖ καὶ μᾶς
συκοφαντεῖ>. |
12
Αὐτοὶ δὲ κατεφρόνουν, ὅτι πεποιήκεισαν
ὑπὸ τὴν τράπεζαν κεκρυμμένην
εἴσοδον καὶ δι' αὐτῆς εἰσεπορεύοντο
διόλου καὶ ἀνήλουν αὐτά.
|
12
Οἱ ἱερεῖς δὲν ἐλογάριαζαν
καθόλου ὅλα αὐτὰ τὰ μέτρα
ἀσφαλείας, διότι εἶχαν ἀνορύξει
κάτω ἀπὸ τὴν τράπεζαν μίαν
μυστικὴν εἴσοδον καὶ δι' αὐτῆς
εἰσήρχοντο πάντοτε καὶ ἔτρωγαν
τὰ παρατιθέμενα φαγητά.
|
12
Οἱ ἱερεῖς ὠμιλοῦσαν μὲ
τέτοιαν αὐτοπεποίθησιν καὶ ὑπεροπτικὸν
ὕφος, διότι εἶχαν κατασκευάσει κάτω ἀπὸ
τὴν τράπεζαν μυστικὴν εἴσοδον, ἀπὸ
τὴν ὁποίαν εἰσήρχοντο πάντοτε μέσα εἰς
τὸν ναὸν καὶ ἔτρωγαν αὐτὰ
ποὺ εἶχαν προσφερθῆ εἰς τὸν
Βήλ. |
13
Καὶ ἐγένετο ὡς ἐξήλθοσαν
ἐκεῖνοι, καὶ ὁ βασιλεὺς παρέθηκε
τὰ βρώματα τῷ Βήλ.
|
13
Ὅταν, λοιπόν, οἱ ἱερεῖς ἐβγῆκαν
ἔξω, ὁ βασιλεὺς διέταξε καὶ
παρέθεσαν ἐπὶ παρουσίᾳ του τὰ
φαγητὰ τὰ προοριζόμενα διὰ τὸν
Βήλ.
|
13
Συνέβη λοιπὸν τοῦτο: Ὅταν οἱ ἱερεῖς
ἐβγῆκαν ἀπὸ τὸν ναόν, ὁ
βασιλιᾶς παρέθεσε τὰ φαγητά <οἱ ἄνθρωποί
του τὰ παρέθεσαν παρόντος του> εἰς τὸν
Βήλ. |
14
Καὶ ἐπέταξε Δανιὴλ τοῖς παιδαρίοις
αὐτοῦ καὶ ἤνεγκαν τέφραν καὶ
κατέστρωσαν ὅλον τὸν ναὸν ἐνώπιον
τοῦ βασιλέως μόνου· καὶ ἐξελθόντες
ἔκλεισαν τὴν θύραν καὶ ἐσφραγίσατο
ἐν τῷ δακτυλίῳ τοῦ βασιλέως,
καὶ ἀπῆλθον. |
14
Τότε ὁ Δανιὴλ διέταξεν εἰς τοὺς
ὑπηρέτας καὶ ἔφεραν στάκτην,
μὲ τὴν ὁποίαν καὶ ἔστρωσαν
ὅλο τὸ δάπεδον τοῦ ναοῦ ἐνώπιον
τοῦ βασιλέως μόνον. Ἐξῆλθαν,
ἔκλεισαν τὴν θύραν καὶ τὴν ἐσφράγισαν
μ τὸ δακτυλίδι τοῦ βασιλέως καὶ
ἔφυγαν.
|
14
Τότε ὁ Δανιὴλ διέταξε τοὺς ὑπηρέτες
του, οἱ ὁποῖοι καὶ ἔφεραν στάχτη,
τὴν ὁποίαν ἔστρωσαν εἰς ὅλον
τὸ δάπεδον τοῦ ναοῦ, ἐνώπιον μόνον
τοῦ βασιλιᾶ Κῦρου. Κατόπιν, ἀφοῦ
ἐβγῆκαν ἀπὸ τὸν ναόν, ἔκλεισαν
τὴν θύραν καὶ τὴν ἐσφράγισαν μὲ
τὸ δακτυλίδι <τὴν προσωπικὴν σφραγῖδα>
τοῦ βασιλιᾶ καὶ ἀνεχώρησαν.
|
15
Οἱ δὲ ἱερεῖς ἦλθον τὴν
νύκτα κατὰ τὸ ἔθος αὐτῶν
καὶ αἱ γυναῖκες αὐτῶν καὶ
τὰ τέκνα αὐτῶν καὶ κατέφαγον
πάντα καὶ ἐξέπιον.
|
15
Οἱ ἱερεῖς ἦλθαν τὴν νύκτα,
ὅπως ἐσυνήθιζαν, μαζῆ δὲ μὲ
αὐτοὺς αἱ γυναῖκες καὶ τὰ
παιδιά των, ἔφαγαν καὶ ἔπιαν ὅλα.
|
15
Οἱ δὲ ἱερεῖς τοῦ Βὴλ ἦλθαν
κατὰ τὴν νύκτα, ὅπως συνήθιζαν νὰ
κάνουν κάθε νύκτα, καθὼς ἐπίσης καὶ οἱ
γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά των, καὶ κατέφαγαν
ὅλα τὰ τρόφιμα καὶ ἤπιαν ὅλον
τὸ κρασί. |
16
Καὶ ὤρθρισεν ὁ βασιλεὺς τὸ πρωῒ
καὶ Δανιὴλ μετ' αὐτοῦ.
|
16
Ὁ βασιλεὺς ἐσηκώθη λίαν πρωῒ
καὶ μαζῆ του ὁ Δανιήλ.
|
16
Ὁ δὲ βασιλιᾶς ἐσηκώθη τὴν ἑπομένην
πολὺ πρωΐ, μαζί του δὲ καὶ ὁ Δανιήλ.
|
17
Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς· σῷοι
αἱ σφραγῖδες, Δανιήλ; Ὁ δὲ εἶπε·
σῷοι, βασιλεῦ. |
17
Ὅταν ἔφθασαν εἰς τὸν ναὸν εἶπεν
ὁ βασιλεὺς εἰς τὸν Δανιήλ·
<Δανιήλ, εἶναι ἄθικτοι αἱ σφραγῖδες;>
Ὁ Δανιὴλ ἀπήντησε· <ναί,
βασιλεῦ, εἶναι ἄθικτοι>.
|
17
Καὶ <ἀφοῦ μετέβησαν εἰς τὸν
ναόν> ὁ βασιλιᾶς εἶπεν εἰς τὸν
Δανιήλ: <Εἶναι ἄθικτες καὶ ἀπαραβίαστες
οἱ σφραγῖδες, Δανιήλ;> Ὁ Δανιὴλ
ἀπάντησε: <Ναί, βασιλιᾶ, εἶναι ἄθικτες
καὶ ἀπαραβίαστες>. |
18
Καὶ ἐγένετο ἅμα τῷ ἀνοῖξαι
τὰς θύρας, ἐπιβλέψας ἐπὶ
τὴν τράπεζαν ὁ βασιλεὺς ἐβόησε
φωνὴ μεγάλῃ· μέγας εἶ,
Βήλ, καὶ οὐκ ἔστι παρὰ σοὶ
δόλος οὐδὲ εἷς.
|
18
Ὅταν ἤνοιξεν ἡ θύρα, ὁ βασιλεὺς
ἔστρεψε τὰ βλέμματά του πρὸς
τὴν τράπεζαν καὶ ἐκραύγασε μὲ
φωνὴν μεγάλην· <μέγας εἶσαι,
Βήλ, καὶ καμμία δολιότης δὲν
ὑπάρχει εἰς σέ>!
|
18
Συνέβη δὲ τοῦτο: Μόλις ὁ βασιλιᾶς
ἄνοιξε τὶς θύρες τοῦ ναοῦ καὶ
ἔρριψε τὸ βλέμμα του εἰς τὴν τράπεζαν,
ὅπου εἶχαν τοποθετηθῆ τὰ τρόφιμα <καὶ
εἶδεν ὅτι τὰ τρόφιμα δὲν ὑπῆρχαν
εἰς αὐτήν>, ἀνεφώνησε μὲ φωνὴν
ἰσχυράν: <Μέγας εἶσαι, Βήλ! Καὶ κανένας
δόλος δὲν ὑπάρχει, εἰς σέ>.
|
19
Καὶ ἐγέλασε Δανιὴλ καὶ ἐκράτησε
τὸν βασιλέα τοῦ μὴ εἰσελθεῖν
αὐτὸν ἔσω καὶ εἶπεν· ἰδὲ
δὴ τὸ ἔδαφος καὶ γνῶθι τίνος
τὰ ἴχνη ταῦτα. |
19
Ὁ Δανιὴλ ἐγέλασε, συνεκράτησε
τὸν βαιλέα νὰ μὴ εἰσέλθῃ
μέσα εἰς τὸν ναὸν καὶ εἶπε·
<παρατήρησε, λοιπόν, κάτω εἰς τὸ
ἔδαφος καὶ μάθε, τίνος εἶναι
αὐτὰ τὰ ἴχνη>.
|
19
Ὁ Δανιὴλ ὅμως ἐγέλασε, συνεκράτησε
δὲ τὸν βασιλιᾶ νὰ μὴ προχωρήσῃ
καὶ εἰσέλθῃ μέσα εἰς τὸν ναὸν
καὶ τοῦ εἶπε: <Κύτταξε λοιπὸν κάτω
εἰς τὸ δάπεδον καὶ μάθε τίνος εἶναι
τὰ ἴχνη αὐτά>. |
20
Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς· ὁρῶ
τὰ ἴχνη ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν
καὶ παιδίων. |
20
Ὁ βασιλεὺς ἀπήντησε· <βλέπω
πατήματα ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν
καὶ παιδιῶν>.
|
20
Ὁ δὲ βασιλιᾶς ἀπάντησε: <Βλέπω
τὰ πατήματα ἀνδρῶν, γυναικῶν καὶ
παιδιῶν>. |
21
Καὶ ὀργισθεὶς ὁ βασιλεὺς τότε
συνέλαβε τοὺς ἱερεῖς καὶ τὰς
γυναῖκας καὶ τὰ τέκνα αὐτῶν,
καὶ ἔδειξαν αὐτῷ τὰς κρυπτὰς
θύρας, δι' ὧν εἰσεπορεύοντο καὶ
ἐδαπάνων τὰ ἐπὶ τῆς τραπέζης.
|
21
Ὀργισθεὶς τότε ὁ βασιλεὺς διέταξε
καὶ συνέλαβαν τοὺς ἱερεῖς καὶ
τὰς γυναῖκας καὶ τὰ παιδιά των.
Ἐκεῖνοι δὲ ἔδειξαν εἰς αὐτὸν
τὰς μυστικὰς θύρας, διὰ τῶν
ὁποίων εἰσήρχοντο εἰς τὸν
ναὸν καὶ ἔτρωγαν ὅλα, ὅσα παρετίθεντο
εἰς τὴν τράπεζαν τοῦ Βήλ.
|
21
Τότε ὀργισθεὶς ὁ βασιλιᾶς συνέλαβε
τοὺς ἱερεῖς τοῦ Βὴλ καὶ
τὶς γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά των καὶ
αὐτοὶ ἔδειξαν εἰς αὐτὸν
τὶς μυστικὲς θύρες διὰ τῶν ὁποίων
εἰσήρχοντο εἰς τὸν ναὸν καὶ
ἔτρωγαν ὅλα ἐκεῖνα ποὺ παρετίθεντο
εἰς τὴν τράπεζαν διὰ τὸν Βήλ.
|
22
Καὶ ἀπέκτεινεν αὐτοὺς ὁ
βασιλεὺς καὶ ἔδωκε τὸν Βὴλ ἔκδοτον
τῷ Δανιήλ, καὶ κατέστρεψεν αὐτὸν
καὶ τὸ ἱερὸν αὐτοῦ.
|
22
Ὁ βασιλεὺς διέταξε καὶ τοὺς
ἐφόνευσαν, τὸν δὲ Βὴλ παρέδωκεν
εἰς τὴν διάθεσιν τοῦ Δανιήλ,
ὁ ὁποῖος κατέστρεψεν αὐτὸν
καὶ τὸν ναόν του. |
22
Διὰ τοῦτο ὁ βασιλιᾶς τοὺς ἐφόνευσε
καὶ παρέδωκε τὸ εἴδωλον τοῦ Βὴλ
εἰς τὸν Δανιήλ, ὁ ὁποῖος κατέστρεψε
καὶ αὐτὸ καὶ τὸν ναόν του!
|
23
Καὶ ἦν δράκων μέγας, καὶ ἐσέβοντο
αὐτὸν οἱ Βαβυλώνιοι. |
23
Εἰς τὴν Βαβυλῶνα ὑπῆρχεν ἐπίσης
καὶ ἕνας μεγάλος ὄφις, τὸν ὁποῖον
οἱ Βαβυλώνιοι ἐσέβοντο ὡς θεόν.
|
23
Ὑπῆρχε δὲ εἰς τὴν Βαβυλῶνα
ἕνα μεγάλο φίδι τὸ ὁποῖον οἱ
Βαβυλώνιοι ἐσέβοντο καὶ ἐλάτρευαν ὡς
θεόν. |
24
Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς τῷ Δανιήλ·
μὴ καὶ τοῦτον ἐρεῖς ὅτι
χαλκοῦς ἐστιν; Ἰδοὺ ζῇ καὶ
ἐσθίει καὶ πίνει· οὐ δύνασαι
εἰπεῖν ὅτι οὐκ ἔστιν οὗτος
θεὸς ζῶν, καὶ προσκύνησον αὐτῷ.
|
24
Ὁ βασιλεὺς εἶπεν εἰς τὸν Δανιήλ·
<μήπως θὰ πῇς, ὅτι καὶ αὐτὸς
εἶναι χάλκινος, καὶ νεκρός;
Ἰδού, ζῇ, τρώγει καὶ
πίνει. Δὲν ἠμπορεῖς νὰ ἰσχυρισθῇς,
ὅτι αὐτὸς δὲν εἶναι ζωντανὸς
θεός. Λοιπὸν προσκύνησέ τον>.
|
24
Καὶ ὁ βασιλιᾶς εἶπεν εἰς τὸν
Δανιήλ: <Μήπως θὰ εἰπῇς ὅτι εἶναι
καὶ αὐτὸ τὸ μεγάλο φίδι χαλκὸς
καὶ ἄρα νεκρόν; Ἰδού· αὐτὸ
ζῇ καὶ τρώγει καὶ πίνει. Δὲν ἠμπορεῖς
ἑπομένως νὰ εἰπῇς ὅτι δὲν
εἶναι ζωντανὸς θεός! Προσκύνησέ τον λοιπόν>!
|
25
Καὶ εἶπε Δανιήλ· Κυρίῳ
τῷ Θεῷ μου προσκυνήσω, ὅτι οὗτός
ἐστι Θεὸς ζῶν· |
25
Ἀπήντησεν ὁ Δανιήλ· <Κύριον
τὸν Θεόν μου θὰ προσκυνῶ, διότι
αὐτὸς εἶναι ὁ αἰωνίως
ὑπάρχων Θεός.
|
25
Ὁ Δανιὴλ ὅμως ἀπάντησε: <Ἐγὼ
θὰ προσκυνήσω καὶ θὰ λατρεύσω Κύριον τὸν
Θεόν μου, διότι Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς
καὶ αἰώνιος ζωντανὸς Θεός.
|
26
σὺ δέ, βασιλεῦ, δός μοι ἐξουσίαν,
καὶ ἀποκτενῶ τὸν δράκοντα ἄνευ
μαχαίρας καὶ ράβδου. Καὶ εἶπεν
ὁ βασιλεύς· δίδωμί σοι.
|
26
Σὺ ὅμως, βασιλεῦ, δός μου τὴν
ἄδειαν καὶ τὴν ἐξουσίαν νὰ
θανατώσω τὸν δράκοντα καὶ μάλιστα
χωρὶς μάχαιραν καὶ ράβδον>. Ὁ
βασιλεὺς τοῦ εἶπε· <σοῦ δίδω
τὴν ἄδειαν>.
|
26
Σὺ δέ, βασιλιᾶ, δῶσε μου τὴν ἄδειαν,
καὶ ἐγὼ θὰ φονεύσω τὸ μεγάλο
αὐτὸ φίδι, χωρὶς νὰ χρησιμοποιήσω
μαχαίρι ἢ ρόπαλον>. Ὁ βασιλιᾶς ἀπάντησε:
<Σοῦ δίδω τὴν ἄδειαν>.
|
27
Καὶ ἔλαβεν ὁ Δανιὴλ πίσσαν καὶ
στέαρ καὶ τρίχας καὶ ἥψησεν
ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ ἐποίησε
μάζας καὶ ἔδωκεν εἰς τὸ στόμα
τοῦ δράκοντος, καὶ φαγῶν διερράγη
ὁ δράκων. Καὶ εἶπεν· ἴδετε
τὰ σεβάσματα ὑμῶν.
|
27
Ἐπῆρε τότε ὁ Δανιὴλ πίσσαν,
λῖπος καὶ τρίχας, τὰ ὁποῖα
τὰ ἔρασεν. Ἀπὸ αὐτὸ ἔκαμε
βώλους καὶ τοὺς ἔδωκεν εἰς τὸ
στόμα τοῦ ὄφεως. Ὅταν ἐκεῖνος
τοὺς ἔφαγεν ἔσκασε. Ὁ Δανιὴλ
εἶπε τότε· <αὐτοὶ εἶναι
οἱ θεοί, τοὺς ὁποίους λατρεύετε>.
|
27
Τότε ὁ Δανιὴλ ἔλαβε πίσσαν καὶ λίπος
καὶ τρίχες, τὰ ὁποῖα καὶ ἔβρασε
μαζί. Ἀπὸ τὸ βρασμένο αὐτὸ μεῖγμα
ἔκαμε βώλους καὶ τοὺς ἔρριψεν εἰς
τὸ στόμα τοῦ μεγάλου φιδιοῦ. Ὅταν
ὅμως τὸ μεγάλο ἑρπετὸν ἔφαγε
τοὺς βώλους ἐκείνους, ἔσκασε! Καὶ
ὁ Δανιὴλ εἶπε: <Κυττάξετε τὰ ἀντικείμενα
τῆς λατρείας σας!> |
28
Καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσαν οἱ
Βαβυλώνιοι, ἠγανάκτησαν λίαν καὶ
συνεστράφησαν ἐπὶ τὸν βασιλέα
καὶ εἶπαν· Ἰουδαῖος γέγονεν
ὁ βασιλεύς· τὸν Βὴλ κατέσπασε
καὶ τὸν δράκοντα ἀπέκτεινε καὶ
τοὺς ἱερεῖς κατέσφαξε.
|
28
Ὅταν ὁ Βαβυλώνιοι ἐπληροφορήθησαν
αὐτά, ἠγανάκτησαν πάρα πολύ.
Ἐστράφησαν ἐναντίον τοῦ βασιλέως
καὶ εἶπαν· <ὁ βασιλεὺς ἔγινεν
Ἰουδαῖος. Συνέτριψε τὸν Βήλ,
ἐφόνευσε τὸν δράκοντα, κατέσφαξε
καὶ τοὺς ἱερεῖς>.
|
28
Συνέβη δὲ τοῦτο: Ὅταν οἱ Βαβυλώνιοι
ἄκουσαν περὶ τοῦ γεγονότος αὐτοῦ,
ἀγανάκτησαν πολύ, ἐπανεστάτησαν κατὰ τοῦ
βασιλιᾶ καὶ εἶπαν: <Ὁ βασιλιᾶς
ἔγινε Ἰουδαῖος! Τὸν θεὸν Βὴλ
τὸν κατέστρεψε, τὸ μεγάλο φίδι τὸ ἐσκότωσε
καὶ τοὺς ἱερεῖς τοὺς κατέσφαξεν>.
|
29
Καὶ εἶπαν ἐλθόντες πρὸς τὸν
βασιλέα· παράδος ἡμῖν τὸν
Δανιήλ· εἰ δὲ μή, ἀποκτενοῦμέν
σε καὶ τὸν οἶκόν σου.
|
29
Ἦλθαν λοιπὸν πρὸς τὸν βασιλέα
καὶ τοῦ εἶπαν· <παράδωσέ
μας τὸν Δανιήλ, εἰδ' ἄλλως θὰ
θανατώσωμεν σὲ καὶ τὴν οἰκογένειάν
σου>. |
29
Ἀφοῦ δὲ ἐπῆγαν καὶ παρουσιάσθησαν
εἰς τὸν βασιλιᾶ, τοῦ εἶπαν:
<Παράδωσέ μας τὸν Δανιήλ, διαφορετικὰ θὰ
φονεύσωμεν σὲ καὶ τὴν οἰκογένειάν
σου>. |
30
Καὶ εἶδεν ὁ βασιλεὺς ὅτι ἐπείγουσιν
αὐτὸν σφόδρα, καὶ ἀναγκασθεὶς
ὁ βασιλεὺς παρέδωκεν αὐτοῖς
τὸν Δανιήλ. |
30
Εἶδεν ὁ βασιλεύς, ὅτι τὸν καταστενοχωροῦσαν
πολὺ καὶ ἠναγκάσθη καὶ παρέδωκεν
εἰς αὐτοὺς τὸν Δανιήλ.
|
30
Ὁ δὲ βασιλιᾶς διεπίστωσεν ὅτι τὸν
πιέζουν πάρα πολὺ καὶ ἑξαναγκασθεὶς
παρέδωκεν εἰς αὐτοὺς τὸν Δανιήλ.
|
31
Οἱ δὲ ἔβαλον αὐτὸν εἰς
τὸν λάκκον τῶν λεόντων, καὶ
ἦν ἐκεῖ ἡμέρας ἕξ.
|
31
Ἐκεῖνοι δὲ τὸν ἔρριψαν εἰς
τὸν λάκκον τῶν λεόντων, ὅπου
καὶ παρέμενεν ἐπὶ ἓξ ἡμέρας.
|
31
Τότε οἱ Βαβυλώνιοι ἔρριψαν τὸν Δανιὴλ
εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων, παρέμεινε δὲ
ἐκεῖ ἕξι ἡμέρες.
|
32
Ἦσαν δὲ ἐν τῷ λάκκῳ ἑπτὰ
λέοντες, καὶ ἐδίδοτο αὐτοῖς
τὴν ἡμέραν δύο σώματα καὶ
δύο πρόβατα· τότε δὲ οὐκ
ἐδόθη αὐτοῖς, ἵνα καταφάγωσι
τὸν Δανιήλ. |
32
Μέσα δὲ εἰς αὐτὸν τὸν
λάκκον ἦσαν ἑπτὰ λέοντες, εἰς
τοὺς ὁποίους κάθε ἡμέραν
ἔδιδαν δύο ἀνθρώπινα σώματα
καὶ δύο πρόβατα. Τὴν ἡμέραν
ὅμως ἐκείνην δὲν ἐδόθη
εἰς αὐτοὺς τίποτε, διὰ νὰ
καταφάγουν τὸν Δανιήλ.
|
32
Μέσα εἰς τὸν λάκκον ὑπῆρχαν ἑπτὰ
λιοντάρια· εἰς αὐτὰ ἔδιδαν ὡς
τροφὴν κάθε ἡμέραν δύο ἀνθρώπινα σώματα
καὶ δύο πρόβατα. Τότε ὅμως δὲν τοὺς
ἐδόθη ἡ τροφὴ αὐτή, διὰ νὰ
εἶναι βέβαιοι οἱ Βαβυλώνιοι ὅτι τὰ
πεινασμένα λιοντάρια θὰ καταφάγουν τὸν Δανιήλ.
|
33
Καὶ ἦν Ἀμβακοὺμ ὁ προφήτης
ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ, καὶ αὐτὸς
ἥψησεν ἕψεμα καὶ ἐνέθρυψεν ἄρτους
εἰς σκάφην καὶ ἐπορεύετο εἰς
τὸ πεδίον ἀπενέγκαι τοῖς θερισταῖς.
|
33
Τότε εὑρίσκετο εἰς τὴν Ἰουδαίαν
ὁ προφήτης Ἀμβακούμ. Αὐτὸς
ἐμαγείρευσε φάγητον, ἔκοψεν εἰς
τεμάχια ἄρτους, ἔβαλεν αὐτὰ
μέσα εἰς ἕνα δοχεῖον καὶ ἐπήγαινεν
εἰς τὸν ἀγρόν, διὰ νὰ
φέρῃ φαγητὸν εἰς τοὺς θεριστάς.
|
33
Εὑρίσκετο τότε εἰς τὴν Ἰουδαίαν ἕνας
προφήτης λεγόμενος Ἀμβακούμ. Αὐτὸς ἐμαγείρευσε
φαγητὸν καὶ ἔκοψε κομμάτια ψωμί, τὰ
ὁποῖα ἔβαλεν εἰς ἕνα δοχεῖον,
καὶ ἐπήγαινε εἰς τὸ χωράφι, μεταφέρων
τὸ φαγητὸν καὶ τὸ ψωμὶ διὰ
τοὺς θεριστάς. |
34
Καὶ εἶπεν ὁ ἄγγελος Κυρίου τῷ
Ἀμβακούμ· ἀπένεγκε τὸ ἄριστον,
ὃ ἔχεις, εἰς Βαβυλῶνα τῷ Δανιὴλ
εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων.
|
34
Ὁ ἄγγελος εἶπεν εἰς τὸν Ἀμβακούμ·
<τὸ μεσημβρινὸν αὐτὸ φαγητόν,
ποὺ ἔχεις, φέρε το εἰς τὸν Δανιήλ,
ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται εἰς
τὴν Βαβυλῶνα μέσα εἰς τὸν λάκκον
τῶν λεόντων>.
|
34
Παρουσιάσθη ὅμως εἰς τὸν Ἀμβακοὺμ
ὁ Ἄγγελος Κυρίου καὶ τοῦ εἶπε:
<Μετάφερε τὸ <μεσημβρινόν> φαγητὸν ποὺ
ἔχεις, εἰς τὴν Βαβυλῶνα, εἰς
τὸν Δανιήλ, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται
εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων>.
|
35
Καὶ εἶπεν Ἀμβακούμ· Κύριε,
Βαβυλῶνα οὐχ ἑώρακα καὶ τὸν
λάκκον οὐ γινώσκω. |
35
Ὁ Ἀμβακούμ εἶπε· <Κύριε,
οὔτε τὴν Βαβυλῶνα ἔχω ἴδει ποτέ,
οὔτε καὶ τὸν λάκκον γνωρίζω>.
|
35
Ὁ Ἀμβακοὺμ ἀπάντησε: <Δὲν
ἔχω κἂν ἰδεῖ τὴν Βαβυλῶνα,
Κύριε, ἀλλ’ οὔτε καὶ διὰ τὸν
λάκκον τῶν λιονταριῶν γνωρίζω ὀτιδήποτε>.
|
36
Καὶ ἐπελάβετο ὁ ἄγγελος Κυρίου
τῆς κορυφῆς αὐτοῦ καὶ βαστάσας
τῆς κόμης τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ
ἔθηκεν αὐτὸν εἰς Βαβυλῶνα ἐπάνω
τοῦ λάκκου ἐν τῷ ροίζῳ
τοῦ πνεύματος αὐτοῦ.
|
36
Τότε ὁ ἄγγελος τὸν ἐπῆρεν
ἀπὸ τὴν κεφαλήν, τὸν ἐκράτησεν
ἀπὸ τὴν κόμην τῆς κεφαλῆς
του, καὶ μὲ τὴν ὁρμὴν τῆς
πνευματικῆς αὐτοῦ φύσεως τὸν
μετέφερε αὐτοστιγμεὶ εἰς τὴν
Βαβυλῶνα καὶ τὸν ἔθεσεν ἐπάνω
ἀπὸ τὸν λάκκον τῶν λεόντων.
|
36
Τότε ὁ ἄγγελος Κυρίου τὸν ἔπιασε ἀπὸ
τὴν κεφαλήν, καὶ ἀφοῦ τὸν ἐκράτησεν
ἀπὸ τὰ μαλλιὰ τῆς κεφαλῆς
του, τὸν μετέφερεν ἀμέσως, μὲ τὴν
ὁρμὴν καὶ τὴν ταχύτητα τῆς ἀσωμάτου
πνευματικῆς τοῦ φύσεως, εἰς τὴν Βαβυλῶνα,
καὶ τὸν ἀπίθωσε εἰς τὸ χεῖλος
τοῦ στομίου τοῦ λάκκου τῶν λιονταριῶν.
|
37
Καὶ ἐβόησεν Ἀμβακοὺμ λέγων·
Δανιὴλ Δανιήλ, λάβε τὸ ἄριστον,
ὃ ἀπέστειλέ σοι ὁ Θεός.
|
37
Ἐφώναξεν ὁ Ἀμβακοὺμ λέγων·
<Δανιήλ, Δανιήλ, πάρε τὸ φαγητόν,
τὸ ὁποῖον σοῦ ἔστειλεν ὁ
Θεός>.
|
37
Καὶ τότε ὁ Ἀμβακοὺμ ἐφώναξε
δυνατά: <Δανιήλ, Δανιήλ, λάβε τὸ φαγητόν, τὸ
ὁποῖον σοῦ ἀπέστειλεν ὁ Θεός>.
|
38
Καὶ εἶπε Δανιήλ· ἐμνήσθης
γάρ μου, ὁ Θεός, καὶ οὐκ ἐγκατέλιπες
τοὺς ἀγαπῶντάς σε.
|
38
Ὁ Δανιὴλ εἶπεν· <ὦ Θεέ
μου, μὲ ἐνεθυμήθης, διότι σὺ
ποτὲ δὲν ἐγκαταλείπεις ἐκείνους,
ποὺ σὲ ἀγαποῦν>.
|
38
Καὶ ὁ Δανιὴλ γεμᾶτος εὐγνωμοσύνην
πρὸς τὸν Θεὸν εἶπε: <Μὲ ἐνεθυμήθης,
λοιπόν, Θεέ μου, καὶ δὲν ἐγκατέλειψες ἐκείνους
οἱ ὁποῖοι Σὲ ἀγαποῦν>!
|
39
Καὶ ἀναστὰς Δανιὴλ ἔφαγεν·
ὁ δὲ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ ἀποκατέστησε
τὸν Ἀμβακοὺμ παραχρῆμα εἰς τὸν
τόπον αὐτοῦ. |
39
Ἐσηκώθη ὁ Δανιὴλ καὶ ἔφαγεν,
ὁ δὲ ἄγγελος τοῦ Κυρίου ἐπανέφερεν
ἀμέσως τὸν Ἀμβακοὺμ εἰς
τὸν τόπον του.
|
39
Καὶ ὁ Δανιήλ, ἀφοῦ ἐσηκώθη ὄρθιος,
ἔφαγεν. Ὁ δὲ Ἄγγελος τοῦ Θεοῦ
ἐπανέφερεν εὐθὺς ἀμέσως τὸν
Ἀμβακοὺμ εἰς τὸν τόπον του.
|
40
Ὁ δὲ βασιλεὺς ἦλθε τῇ ἡμέρᾳ
τῇ ἑβδόμῃ πενθῆσαι τὸν
Δανιήλ· καὶ ἦλθεν ἐπὶ τὸν
λάκκον καὶ ἐνέβλεψε, καὶ ἰδοὺ
Δανιὴλ καθήμενος, |
40
Ὁ βασιλεὺς ἦλθε κατὰ τὴν ἑβδόμην
ἡμέραν, διὰ νὰ πενθήσῃ
τὸν θάνατον τοῦ Δανιήλ. Ἦλθεν
εἰς τὸν λάκκον καὶ παρετήρησεν
ἐντὸς καὶ ἰδού, ὁ Δανιὴλ
ἐκάθητο ἥσυχος.
|
40
Ὁ δὲ βασιλιᾶς Κῦρος ἦλθε κατὰ
τὴν ἑβδόμην ἡμέραν διὰ νὰ πενθήσῃ
τὸν θάνατον τοῦ φίλου του Δανιήλ. Ὅταν ὅμως
ἦλθεν εἰς τὸν λάκκον, παρετήρησε κάτω, μέσα
εἰς τὸν λάκκον, καὶ ἰδού! Ὁ
Δανιὴλ ἀβλαβὴς καὶ ἀκέραιος
ἐκάθητο ἤρεμος! |
41
καὶ ἀναβοήσας φωνῇ μεγάλῃ
εἶπε· μέγας εἶ, Κύριε ὁ
Θεὸς τοῦ Δανιὴλ, καὶ οὐκ ἔστιν
ἄλλος πλὴν σοῦ. |
41
Ἐφώναξε τότε μὲ φωνὴν μεγάλην
καὶ εἶπε· <μέγας εἶσαι, Κύριε,
σὺ ὁ Θεὸς τοῦ Δανιήλ, καὶ
δὲν ὑπάρχει ἄλλος Θεὸς πλὴν
ἀπὸ σέ>.
|
41
Ὁ βασιλιᾶς καταπληκτος ἀπὸ τὸ
θέαμα ποὺ ἀντίκρυσεν, ἀφοῦ ἐφώναξε
μὲ πολὺ μεγάλην φωνήν, εἶπε: <Μέγας εἶσαι,
Κύριε, ὁ Θεὸς τοῦ Δανιήλ! Καὶ δὲν
ὑπάρχει ἄλλος θεὸς ἐκτὸς ἀπὸ
Σέ!> |
42
Καὶ ἀνέσπασεν αὐτόν, τοὺς
δὲ αἰτίους τῆς ἀπωλείας
αὐτοῦ ἐνέβαλεν εἰς τὸν
λάκκον, καὶ κατεβρώθησαν παραχρῆμα
ἐνώπιον αὐτοῦ. |
42
Ἀμέσως ἔβγαλε τὸν Δανιὴλ ἀπὸ
τὸν λάκκον, τοὺς δὲ αἰτίους
τῆς θανατικῆς καταδίκης του διέταξε
καὶ τοὺς ἔρριψαν εἰς τὸν λάκκον.
Ἀμέσως δὲ ἐκεῖνοι κατεσπαράχθησαν
ἀπὸ τοὺς λέοντας ἐνώπιόν
του. |
42
Καὶ ἀμέσως ἀνέσυρε τὸν Δανιὴλ
ἀπὸ τὸν λάκκον τῶν λιονταριῶν,
τοὺς αἰτίους δὲ τῆς εἰς θάνατον
καταδίκης του ἔρριψεν εἰς τὸν λάκκον καὶ
εὐθὺς ἀμέσως οἱἐχθροὶ
τοῦ Δανιὴλ κατεσπαράχθησαν ἀπὸ τὰ
λιοντάρια ἐμπρὸς εἰς τὰ μάτια τοῦ
βασιλιᾶ. |