Επιστολαί : Επιστολή Προς Εβραίους : Κεφάλαιον Θ'

Πρωτότυπο Κείμενο

ἶχε μὲν οὖν καὶ ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε Ἅγιον κοσμικόν.
2 Σκηνὴ γὰρ κατεσκευάσθη ἡ πρώτη, ἐν ᾗ ἥ τὲ λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ πρόθεσις τῶν ἄρτων, ἥτις λέγεται Ἅγια.
3 Μετὰ δὲ τὸ δεύτερον καταπέτασμα σκηνὴ ἡ λεγομένη Ἅγία Ἁγίων,
4 χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ, ἐν ᾗ στάμνος χρυσῆ ἔχουσα τὸ μάννα καὶ ἡ ράβδος Ἀαρὼν ἡ βλαστήσασα καὶ οἱ πλάκες τῆς διαθήκης,
5 ὑπεράνω δὲ αὐτῆς Χερουβὶμ δόξης κατασκιάζοντα τὸ ἱλαστήριον· περὶ ὧν οὐκ ἐστὶ νῦν λέγειν κατὰ μέρος.
6 Τούτων δὲ οὕτω κατεσκευασμένον εἰς μὲν τὴν πρώτην σκηνὴν διὰ παντὸς εἰσίασιν οἱ ἱερεῖς τὰς λατρείας ἐπιτελοῦντες,
7 εἰς δὲ τὴν δευτέραν ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ μόνος ὁ ἀρχιερεύς, οὐ χωρὶς αἵματος, ὃ προσφέρει ὑπὲρ ἑαυτοῦ καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων,
8 τοῦτο δηλοῦντος τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, μήπω πεφανερώσθαι τὴν τῶν Ἁγίων ὁδόν, ἔτι τῆς πρώτης σκηνῆς ἐχούσης στάσιν·
9 ἥτις παραβολὴ εἰς τὸν καιρὸν τὸν ἐνεστηκότα, καθ' ὃν δῶρά τε καὶ θυσίαι προσφέρονται μὴ δυνάμεναι κατὰ συνείδησιν τελειῶσαι τὸν λατρεύοντα,
10 μόνον ἐπὶ βρώμασι καὶ πόμασι καὶ διαφόροις βαπτισμοῖς καὶ δικαιώμασι σαρκός, μέχρι καιροῦ διορθώσεως ἐπικείμενα.
11 Χριστὸς δὲ παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τουτ' ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως,
12 οὐδὲ δι' αἵματος τράγων καὶ μόσχων, διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ Ἅγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὐράμενος.
13 Εἰ γὰρ τὸ αἷμα ταύρων καὶ τράγων καὶ σποδὸς δαμάλεως ραντίζουσα τοὺς κεκοινωμένους ἁγιάζει πρὸς τὴν τῆς σαρκὸς καθαρότητα,
14 πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διὰ Πνεύματος αἰωνίου ἑαυτὸν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ Θεῷ, καθαιριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι;
15 Καὶ διὰ τοῦτο διαθήκης καινῆς μεσίτης ἐστίν, ὅπως, θανάτου γενομένου εἰς ἀπολύτρωσιν τῶν ἐπὶ τῇ πρώτῃ διαθήκῃ παραβάσεων, τὴν ἐπαγγελίαν λάβωσιν οἱ κεκλημένοι τῆς αἰωνίου κληρονομίας.
16 Ὅπου γὰρ διαθήκη θάνατον ἀνάγκη φέρεσθαι τοῦ διαθεμένου·
17 διαθήκη γὰρ ἐπὶ νεκροῖς βεβαία, ἐπεὶ μήποτε ἰσχύει ὅτε ζῇ ὁ διαθέμενος.
18 Ὅθεν οὐδ' ἡ πρώτη χωρὶς αἵματος ἐγκεκαίνισται·
19 λαληθείσης γὰρ πάσης ἐντολῆς κατὰ τὸν νόμον ὑπὸ Μωϋσέως παντὶ τῷ λαῷ, λαβὼν τὸ αἷμα τῶν μόσχων καὶ τράγων μετὰ ὕδατος καὶ ἐρίου κοκκίνου καὶ ὑσσώπου, αὐτό τε τὸ βιβλίον καὶ πάντα τὸν λαὸν ἐρράντισε
20 λέγων· τοῦτο τὸ αἷμα τῆς διαθήκης ἧς ἐνετείλατο πρὸς ὑμᾶς ὁ Θεός·
21 καὶ τὴν σκηνὴν δὲ καὶ πάντα τὰ σκεύη τῆς λειτουργίας τῷ αἵματι ὁμοίως ἐρράντισε.
22 Καὶ σχεδὸν ἐν αἵματι πάντα καθαρίζεται κατὰ τὸν νόμον, καὶ χωρὶς αἱματεκχυσίας οὐ γίνεται ἄφεσις.
23 Ἀνάγκη οὖν τὰ μὲν ὑποδείγματα τῶν ἐν τοῖς οὐρανοῖς τούτοις καθαρίζεσθαι, αὐτὰ δὲ τὰ ἐπουράνια κρείττοσι θυσίαις παρὰ ταύτας.
24 Οὐ γὰρ εἰς χειροποίητα Ἅγια εἰσῆλθεν ὁ Χριστός, ἀντίτυπα τῶν ἀληθινῶν, ἀλλ' εἰς αὐτὸν τὸν οὐρανόν, νῦν ἐμφανισθῆναι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ ὑπὲρ ἡμῶν·
25 οὐδ' ἵνα πολλάκις προσφέρῃ ἑαυτόν, ὥσπερ ὁ ἀρχιερεὺς εἰσέρχεται εἰς τὰ Ἅγια κατ' ἐνιαυτὸν ἐν αἵματι ἀλλοτρίῳ·
26 ἐπεὶ ἔδει αὐτὸν πολλάκις παθεῖν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου· νῦν δὲ ἅπαξ ἐπὶ συντελείᾳ τῶν αἰώνων εἰς ἀθέτησιν ἁμαρτίας διὰ τῆς θυσίας αὐτοῦ πεφανέρωται.
27 Καὶ καθ' ὅσον ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετὰ δὲ τοῦτο κρίσις,
28 οὕτω καὶ ὁ Χριστός, ἅπαξ προσενεχθεὶς εἰς τὸ πολλῶν ἀνενεγκεὶν ἁμαρτίας, ἐκ δευτέρου χωρὶς ἁμαρτίας ὀφθήσεται τοῖς αὐτὸν ἀπεκδεχομένοις εἰς σωτηρίαν.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

οιπὸν ἡ πρώτη διαθήκη, ποὺ ἐσυμβολίζετο ἀπὸ τὴν σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου, εἶχε λατρευτικὰς διατάξεις, ὅπως ἐπίσης καὶ τὸ ἐπίγειον θυσιαστήριον.
2 Διότι εἶχε κατασκευασθῇ τὸ πρῶτον τμῆμα τῆς σκηνῆς, ὅπου ὑπῆρχε ἡ ἐπτάφωτος χρυσῆ λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ οἱ ἄρτοι, τοὺς ὁποίους ἀπέθεταν ἐπάνω εἰς αὐτὴν ὡς προσφορὰν πρὸς τὸν Θεόν. Καὶ αὐτὸ τὸ πρῶτον τμῆμα τῆς σκηνῆς, ποὺ ἐκλείετο πρὸς τὴν αὐλὴν μὲ τὸ πρῶτον παραπέτασμα, ἐλέγετο Ἅγια.
3 Ἐν συνεχείᾳ δὲ πρὸς τὰ Ἅγια ὑπῆρχε δεύτερον ἐσωτερικὸν καταπέτασμα, ἔπειτα ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἦτο τὸ τμῆμα τῆς σκηνῆς, ποὺ ἐλέγετο Ἅγια Ἁγίων.
4 Αὐτὰ εἶχαν χρυσὸν θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης, ἡ ὁποία ἦτο ὁλόγυρα σκεπασμένη ἀπὸ παντοῦ μὲ χρυσόν. Μέσα εἰς αὐτὴν ὑπῆρχεν ἡ χρυσῆ στάμνα, ποὺ περιεῖχε τὸ μάννα, ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ ὁ Θεὸς ἔδιδεν εἰς τοὺς Ἑβραίους ἐν τῇ ἐρήμῳ, καὶ ἡ ράβδος τοῦ Ἀαρών, ποὺ διὰ θαύματος Θεοῦ εἶχε βλαστήσει, καὶ αἱ πλάκες τῆς Διαθήκης, ἐπάνω εἰς τὰς ὁποίας ἦτο χαραγμένος ὁ δεκάλογος.
5 Ἐπάνω δὲ ἀπὸ τὴν κιβωτὸν ὑπῆρχον δύο χρυσᾶ Χερουβίμ, συμβολίζοντα τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ, καὶ τὰ ὁποῖα ἔρριπταν τὴν σκιὰν τῶν πτερύγων των καὶ ἐκάλυπταν τὸ ἐπάνω μέρος τῆς κιβωτοῦ, ποὺ ἐλέγετο ἱλαστήριον. Δι' αὐτὰ ὅμως τώρα δὲν εἶναι καιρὸς νὰ ὁμιλήσωμεν ἰδιαιτέρως.
6 Ἐνῷ, λοιπὸν αὐτὰ ἔτσι εἶχαν κατασκευασθῇ, εἰς μὲν τὸ πρῶτον μέρος τῆς σκηνῆς, δηλαδὴ εἰς τὰ Ἅγια, εἰσήρχοντο πάντοτε οἱ ἱερεῖς, διὰ νὰ τελοῦν τὰς διαφόρους λατρευτικὰς τελετάς.
7 Εἰς δὲ τὸ δεύτερον τμῆμα τῆς σκηνῆς, εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, εἰσήρχετο μία φορὰ τὸ ἔτος, κατὰ τὴν ἐπίσημον ἡμέραν τοῦ ἐξιλασμοῦ, μόνος ὁ ἀρχιερεὺς καὶ αὐτὸς ὄχι χωρὶς νὰ εἶναι ἐφωδιασμένος μὲ τὸ αἷμα τῆς θυσίας, τὸ ὁποῖον ἐπρόσφερε διὰ τὴν ἐξιλέωσιν τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ τῶν ἁμαρτημάτων, τὰ ὁποῖα ἀπὸ ἄγνοιαν εἶχε διαπράξει ὁ λαός.
8 Μὲ αὐτὴν δὲ τὴν ἀπαγόρευσιν ἐδήλωνε συμβολικῶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὅτι δὲν εἶχεν ἀκόμη φανερωθῇ καὶ ἦτο ἀπρόσιτος εἰς τοὺς ἀνθρώπους ὁ δρόμος, ποὺ ὠδηγοῦσεν εἰς τὰ ἀληθινὰ Ἅγια, δηλαδὴ εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, διότι ἦτο ἀκόμη στημένη καὶ εἶχε κῦρος ἡ παλαιὰ σκηνή.
9 Αὐτὴ δὲ ἦτο ἀλληγορία καὶ σύμβολον αὐτῶν, ποὺ πραγματοποιοῦνται εἰς τὸν παρόντα καιρόν, εἰς τὴν ἐποχὴν τῆς χάριτος· κατὰ τὴν ὁποίαν ἐποχὴν ἐξακολουθοῦν ἐν τούτοις νὰ προσφέρωνται ἀπὸ τοὺς Ἐβραίους δῶρα καὶ θυσίαι, ποὺ ὥριζεν ὁ παλαιὸς Νόμος, τὰ ὁποῖα ὅμως δὲν εἶχαν καὶ δὲν ἔχουν τὴν δύναμιν νὰ δώσουν τὴν ἠθικὴν τελείωσιν εἰς τὸν λατρεύοντα καὶ νὰ καθαρίσουν τὴν συνείδησιν ἀπὸ τὴν ἐνοχήν καὶ τὴν τύψιν τῆς ἁμαρτίας.
10 Ὅλα τὰ τελούμενα εἰς τὴν σκηνὴν ἀναφέροντο κυρίως εἰς τὸ σῶμα καὶ ἀπέβλεπαν μόνον εἰς διακρίσεις ἐπιτρεπομένων καὶ μὴ ἐπιτρεπομένων φαγητῶν καὶ ποτῶν, εἰς διαφόρους πλύσεις καὶ καθαρμοὺς καὶ εἰς παραγγέλματα, ποὺ ἐκαθάριζαν τὸ σῶμα καὶ ἦσαν προσωρινὰ μέχρι τοῦ καιροῦ, κατὰ τὸν ὁποῖον θὰ ἐπραγματοποιεῖτο ἀπὸ τὸν Χριστὸν ἡ ριζικὴ διόρθωσις καὶ μεταβολή.
11 Καὶ πράγματι ὁ Χριστός, ὅταν ἦλθεν ὡς Ἀρχιερεὺς τῶν ἀγαθῶν, τὰ ὁποῖα διὰ τὴν Π. Διαθήκην ἦσαν μέλλοντα, εἰσῆλθε διὰ τῆς μεγαλυτέρας καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, ποὺ δὲν εἶχε κατασκευασθῇ ἀπὸ ἀνθρώπινα χέρια, δηλαδὴ ὄχι διὰ μέσου τῶν ὑλικῶν κτισμάτων, ἀλλὰ μὲ τὸ ἅγιον καὶ τίμιον σῶμα διὰ τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας. (Αὐτὸ τὸ σῶμα ἦτο ἡ μεγαλυτέρα καὶ τελειοτέρα σκηνὴ τοῦ Θεοῦ).
12 Εἰσῆλθε δὲ ἅπαξ διὰ παντὸς εἰς τὰ ἐπουράνια Ἅγια προσφέρων θυσίαν ὄχι αἷμα τράγων καὶ μόσχων, ἀλλὰ τὸ ἰδικόν του αἷμα, καὶ ἐπέτυχε ἔτσι δι' ἡμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς τὴν αἰωνίαν ἀπολύτρωσιν καὶ σωτηρίαν.
13 Διότι ἐὰν τὸ αἷμα τῶν ταύρων καὶ τῶν τράγων καὶ ἡ ἀνακατωμένη μὲ νερὸ στάκτη τῆς δαμάλεως, ποὺ ἐκαίετο ὁλόκληρος εἰς τὸ θυσιαστήριον, ραντίζουσα τοὺς μολυσμένους, τοὺς δίδῃ καθαρισμὸν καὶ κάποιον ἁγιασμὸν ὡς πρὸς τὴν καθαριότητα τοῦ σώματος,
14 πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ ἠνωμένον μαζῆ του αἰώνιον Ἅγιον Πνεῦμα προσέφερε θυσίαν τὸν ἑαυτόν του, τὸν τελείως καθαρὸν καὶ ἀμόλυντον καὶ ἀπὸ τὴν παραμικροτέραν ἀκόμη ἁμαρτίαν, θὰ καθαρίσῃ τὴν συνείδησίν σας ἀπὸ τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας, ποὺ ὁδηγοῦν εἰς τὸν αἰώνιον θάνατον καὶ θὰ σᾶς δώσῃ τὴν παρρησίαν καὶ τὴν δύναμιν νὰ λατρεύετε ὀρθῶς τὸν ζῶντα Θεόν;
15 Καὶ διὰ τοῦτο ἀκριβῶς ὁ Χριστὸς ἔγινε μεσίτης μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, διὰ νὰ συσταθῇ ἡ νέα διαθήκη. Ἔτσι δὲ ἀφοῦ θὰ ἐπραγματοποιεῖτο ὁ σταυρικὸς θάνατος τοῦ μεσίτου Χριστοῦ διὰ τὴν ἀπολύτρωσιν καὶ συγχώρησιν τῶν παραβάσεων, ποὺ ἔγιναν κατὰ τὴν πρώτην διαθήκην, νὰ λάβουν οἱ προσκεκλημένοι ἀπὸ τὸν Θεὸν πιστοὶ τὴν αἰωνίαν κληρονομίαν.
16 Διότι ὅπου ὑπάρχει διαθήκη, διὰ νὰ τεθῇ αὐτὴ εἰς ἰσχὺν καὶ πρᾶξιν, πρέπει προηγουμένως νὰ ἀναγγελθῇ καὶ βεβαιωθῇ ὁ θάνατος τοῦ διαθέτου.
17 Ἐπειδή, ὡς γνωστόν, ἡ διαθήκη εἶναι ἔγκυρος καὶ ὑποχρεωτικῶς ἐκτελεστὴ ἐπὶ ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἔχουν πλέον ἀποθάνει. Διότι ἐφ' ὅσον χρόνον ζῇ ὁ διαθέτης, οὐδέποτε ἰσχύει ἡ διαθήκη.
18 Ἐκ τούτου δὲ ἐξηγεῖται τὸ γεγονός, ὅτι καὶ ἡ πρώτη διαθήκη, ποὺ συνῆψεν ὁ Θεὸς μὲ τοὺς Ἑβραίους, ἐγκαινιάσθηκε καὶ ἀπέκτησε κῦρος, ἀφοῦ εἶχε χυθῇ αἷμα.
19 Διότι, ὅταν ἐδόθη διὰ μέσου τοῦ Μωϋσέως καὶ ἀνεπτύχθη εἰς ὅλον τὸν λαὸν κάθε ἐντολὴ τοῦ Νόμου, τότε ἀφοῦ ἐπῆρε ὁ Μωϋσῆς τὸ αἷμα τῶν θυσιασθέντων μόσχων καὶ τράγων ἀνακατεμένο μαζῆ μὲ τὸ νερό, καὶ μὲ μαλλὶ κόκκινο καὶ μὲ κλωναράκια ὑσσώπου ἐρράντισε καὶ αὐτὸ τὸ βιβλίον τοῦ Νόμου καὶ ὅλον τὸν λαὸν
20 λέγων· ὅτι <Αὐτὸ τὸ αἷμα εἶναι διὰ τὴν ἐπικύρωσιν τῆς διαθήκης, τὴν ὁποίαν διέταξε καὶ συνῆψε πρὸς σᾶς ὁ Θεός>.
21 Καὶ ἐρράντισεν ἐπίσης μὲ τὸ αἷμα ὁ Μωϋσῆς τὴν σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου, τὸν φορητὸν δηλαδὴ ναόν, καὶ ὅλα τὰ σκεύη τὰ προωρισμένα διὰ τὴν λατρευτικὴν ὑπηρεσίαν.
22 Καὶ σχεδὸν ὅλα ὅσα ἔχουν ἀνάγκην καθαρισμοῦ, πρόσωπα καὶ πράγματα, καθαρίζονται, σύμφωνα μὲ τὰς διατάξεις τοῦ Νόμου, μὲ αἷμα. Καὶ χωρὶς νὰ γίνῃ διὰ θυσίας χύσιμο αἵματος, δὲν δέδεται ἄφεσις.
23 Ἔτσι, λοιπόν, εἶναι ἀνάγκη ὅλα αὐτὰ τῆς Π. Διαθήκης, ποὺ ἦσαν τύπος καὶ σύμβολα ἐκείνων ποὺ ὑπάρχουν εἰς τοὺς οὐρανούς, νὰ καθαρίζωνται μὲ αὐτὰς τὰς θυσίας τῶν ζώων. Ὅσον ὅμως ἀφορᾷ τὰ ἐπουράνια, ἔπρεπε νὰ ἐπιτευχθοῦν καὶ νὰ γίνουν κτῆμα τῶν ἀνθρώπων μὲ θυσίας ἀσυγκρίτως ἀνωτέρας ἀπὸ τὰς θυσίας τῆς Π. Διαθήκης.
24 Διότι ὁ Χριστὸς δὲν εἰσῆλθεν εἰς Ἅγια κατασκευασμένα ἀπὸ χέρια ἀνθρώπων, ἀντίτυπα τῶν πραγματικῶν καὶ ἀληθινῶν Ἁγίων, ἀλλ' εἰσῆλθεν εἰς αὐτὸν τοῦτον τὸν οὐρανόν, διὰ νὰ παρουσιασθῇ τώρα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ πρεσβευτῆς καὶ μεσίτης ὑπὲρ ἡμῶν.
25 Καὶ εἰσῆλθεν ὄχι διὰ νὰ προσφέρῃ τὸν ἑαυτόν του πολλὲς φορὲς θυσίαν, ὅπως ὁ ἀρχιερεὺς τῶν Ἑβραίων εἰσέρχεται εἰς τὰ Ἅγια τοῦ ναοῦ κάθε χρόνο μὲ τὸ ξένον αἷμα τῶν ζώων, ποὺ θυσιάζονται.
26 Διότι ἄλλως ἔπρεπε αὐτὸς νὰ πάθῃ, νὰ θυσιασθῇ δηλαδὴ ἐπάνω εἰς τὸν σταυρὸν πολλάκις ἀπὸ τότε ποὺ ἔλαβε σύστασιν ὁ κόσμος καὶ ὑπάρχει ἡ ἁμαρτία. Τώρα δέ, ὅταν συνεπληρώθησαν καὶ ἔληξαν οἱ χρόνοι τῆς Π. Διαθήκης, μιὰ φορὰ ἐνηνθρώπησε καὶ ἐφανερώθη ὁ Χριστός, διὰ νὰ καταργήσῃ μὲ τὴν θυσίαν του τὴν ἁμαρτίαν.
27 Καὶ καθ' ὅσον μιὰ φορὰ ἐπιφυλάσσεται εἰς τοὺς ἀνθρώπους νὰ πεθάνουν, ἔπειτα δὲ ἀπακολουθεῖ κρίσιν καὶ ἀνταπόδοσις κατὰ τὰ ἔργα των,
28 ἔτσι καὶ ὁ Χριστός, ἀφοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, μίαν φορὰν ἀπέθανεν καὶ προσέφερε τὸν ἑαυτόν του θυσίαν, διὰ νὰ πάρῃ ἐπάνω του τὰς ἁμαρτίας τῶν ἀνθρώπων. Θὰ φανῇ δὲ διὰ δευτέραν φορὰν ἔνδοξος εἰς ἐκείνους ποὺ τὸν περιμένουν, διὰ νὰ πάρουν τὴν σωτηρίαν ἀπὸ αὐτὸν χωρὶς πλέον νὰ βαστάζῃ τὰς ἁμαρτίας τῶν ἀνθρώπων.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

ς βγάλωμεν λοιπὸν τώρα τὸ συμπέρασμα αὐτῶν, ποὺ εἴπομεν διὰ τὴν ἱερωσύνην τῆς Π. Διαθήκης, καὶ ἂς διασαφήσωμεν αὐτὰ περισσότερον. Εἶχε μὲν καὶ ἡ πρώτη διαθήκη νόμους καὶ διατάξεις λατρείας καὶ τὸ θυσιαστήριον τὸ ἐπίγειον.
2 Διότι κατεσκευάσθη τὸ πρῶτον διαμέρισμα τῆς σκηνῆς, μέσα εἰς τὸ ὁποῖον ὑπῆρχεν ἡ λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ οἰ ἄρτοι, ποὺ τοὺς ἔθεταν ἐπάνω εἰς αὐτὴν ὡς προσφορὰν εἰς τὸν Θεόν. Καὶ τὸ πρῶτον αὐτὸ διαμέρισμα τῆς σκηνῆς λέγεται Ἅγια.
3 Ὕστερον δὲ ἀπὸ τὸ δεύτερον καταπέτασμα ἦτο τὸ μέρος τῆς σκηνῆς, ποὺ ἐλέγετο Ἅγια Ἁγίων.
4 Τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων εἶχαν χρυσὸν θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης, ποὺ ἦτο τριγύρω καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη καλυμμένη μὲ χρυσόν. Καὶ μέσα εἰς τὴν κιβωτὸν αὐτὴν ἦτο μία στάμνα χρυσῆ, ποὺ περιεῖχεν ἀπὸ τὸ περίφημον καὶ γνωστὸν μάννα, καὶ ἡ ράβδος τοῦ Ἀαρών, ποὺ διὰ θαύματος ἔβγαλε βλαστόν, καὶ αἱ θεοχάρακτοι πλάκες τῆς Διαθήκης.
5 Ἐπάνω δὲ ἀπὸ τὴν κιβωτὸν ὑπῆρχον δύο χρυσᾶ Χερουβὶμ ἔνδοξα, διότι μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν Χερουβὶμ ἐνεφανίζετο καὶ ἐλάλει ὁ Θεός. Αὐτὰ μὲ τὰ πτερά των ἐσκέπαζαν καὶ κατεσκίαζαν τὸ χρυσὸν κάλυμμα τῆς κιβωτοῦ, ποὺ ἐκαλεῖτο ἱλαστήριον. Ἀλλὰ δι’ αὐτὰ δὲν εἶναι τώρα καιρὸς νὰ ὁμιλήσωμεν μὲ λεπτομέρειαν.
6 Ἐνῷ δὲ αὐτὰ εἶχαν κατασκευασθῆ ἔτσι, εἰς μὲν τὸ πρῶτον διαμέρισμα τῆς σκηνῆς, ἤτοι εἰς τὰ Ἅγια, ἔμβαιναν πάντοτε οἱ ἱερεῖς καὶ ἐτέλουν τὰς ἱεροτελεστίας.
7 Εἰς τὸ δεύτερον διαμέρισμα τῆς σκηνῆς, εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων δηλαδή, ἔμβαινε μίαν φορὰν τὸ ἔτος, κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ ἐξιλασμοῦ, μόνος ὁ ἀρχιερεύς, καὶ αὐτὸς δὲν ἔμβαινε χωρὶς αἷμα, τὸ ὁποῖον ἐπρόσφερεν ὡς θυσίαν ἐξιλαστήριον διὰ τὸν ἑαυτόν του καὶ διὰ τὰς ἁμαρτίας, ποὺ ἐξ ἀγνοίας εἶχε κάμει ὁ λαός.
8 Ἀπηγορεύετο λοιπὸν νὰ ἔμβῃ ἄλλος κανεὶς εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων. Καὶ μὲ τὴν ἀπαγόρευσιν αὐτὴν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐδήλωνε καὶ ἐσήμαινε συμβολικῶς, ὅτι δὲν εἶχεν ἀκόμη φανερωθῆ, ἀλλ’ ἦτο ἄγνωστος καὶ ἄβατος εἰς τοὺς ἀνθρώπους ὁ δρόμος, ποὺ ὠδηγοῦσεν εἰς τὰ ἀληθινὰ Ἅγια, ἤτοι εἰς τὸν οὐρανόν, διότι ἦτο ἀκόμη στημένη καὶ εἰς χρῆσιν ἡ πρώτη καὶ παλαιὰ σκηνή.
9 Ἡ σκηνὴ δὲ ἐκείνη ἦτο τύπος καὶ σύμβολον αὐτῶν, ποὺ γίνονται εἰς τὸν παρόντα καιρὸν τοῦ Μεσσίου. Καὶ ἐπροσφέροντο εἰς τὴν σκηνὴν ἐκείνην καὶ δῶρα καὶ θυσίαι, ποὺ δὲν εἶχαν τὴν δύναμιν νὰ κάμουν τέλειον καὶ νὰ ἁπαλλάξουν ἀπὸ τὴν τύψιν τῆς συνειδήσεως τὸν λατρεύοντα.
10 Αἱ θυσίαι δὲ αὐταὶ ἐπεβάλλοντο μόνον σὰν φορτίον μαζὶ μὲ τὴν διάκρισιν φαγητῶν καὶ ποτῶν καὶ μὲ διαφόρους πλύσεις καὶ παραγγέλματα, ποὺ ἐκαθάριζαν μόνον τὸ σῶμα, καὶ ἦσαν προσωρινὰ μέχρι τοῦ καιροῦ τῆς διορθώσεως καὶ μεταρρυθμίσεως, τὴν ὁποίαν ἐπέφερεν ὁ Χριστός.
11 Ὁ Χριστὸς ὅμως, ὅταν ἦλθεν ὡς Ἀρχιερεὺς τῶν ἀγαθῶν, τὰ ὁποῖα διὰ τοὺς χρόνους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἦσαν μέλλοντα, εἰσῆλθε διὰ μέσου τῆς μεγαλυτέρας καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, ἡ ὁποία δὲν κατεσκευάσθη ἀπὸ χέρια ἀνθρώπων. Τουτέστιν εἰσῆλθε ὄχι διὰ μέσου τῆς κτίσεως αὐτῆς, ἀλλὰ διὰ τοῦ σώματός του, τὸ ὁποῖον ἔγινεν ἡ τελειοτέρα σκηνὴ τοῦ Θεοῦ Λόγου καὶ τὸ ὁποῖον, ἀφοῦ συνελήφθη ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, δὲν ἦτο ἐκ τῆς κτίσεως ταύτης, ἀλλ’ ἐκ νέας πνευματικῆς κτίσεως.
12 Οὔτε ἐχρησιμοποιήσεν ὁ Χριστὸς ὡς θυσίαν τὸ αἷμα τράγων καὶ μόσχων, ὅπως ὁ ἀρχιερεὺς τῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ μὲ τὸ ἰδικόν του αἷμα ἐμβῆκε μίαν φορὰν γιὰ πάντα εἰς τὰ ἐπουράνια Ἅγια καὶ ἐπέτυχε δι’ ἠμᾶς ἀπολύτρωσιν ὄχι προσωρινήν, ἀλλ’ αἰωνίαν.
13 Πράγματι δὲ ἐπέτυχεν αἰωνίαν ἀπολύτρωσιν. Διότι, ἐὰν τὸ αἷμα ταύρων καὶ τράγων καὶ ἡ ἀναμιγνυομένη μὲ νερὸ στάκτη τῆς δαμάλεως, ποὺ κατεκαίετο εἰς τὸ θυσιαστήριον, ραντίζουσα τοὺς μολυσμένους καὶ ἀκαθάρτους δίδῃ καθαρισμὸν καὶ ἁγιασμὸν ὅσον ἀφορᾷ εἰς τὴν καθαρότητα τοῦ σώματος, ὥστε νὰ δύνανται οὖτοι νὰ μετέχουν εἰς τὴν λατρείαν,
14 πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ αἰώνιον Πνεῦμα, ποὺ κατοικοῦσε μέσα του, προσέφερεν εἰς τὸν Θεὸν τὸν ἑαυτόν του κατὰ πάντα καθαρὸν καὶ ἐλεύθερον ἀπὸ κάθε ἠθικὴν λέραν, θὰ καθαρίση τὴν συνείδησίν σας ἀπὸ τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας, ποὺ φέρουν εἰς τὴν ψυχὴν νέκρωσιν, καὶ θὰ σᾶς ἀξιώσῃ νὰ λατρεύετε ἀξίως τὸν ζῶντα Θεόν;
15 Καὶ ἐπειδὴ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ ἔχει τὴν δύναμιν νὰ καθαρίζῃ τὴν συνείδησίν μας, διὰ τοῦτο ὁ Χριστὸς ἔγινε μεσίτης μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων διὰ νὰ συναφθῇ Νέα Διαθήκη, ὥστε, ἀφοῦ μεσολαβήση θάνατος καὶ σταυρωθῇ ὁ μεσίτης μας αὐτὸς διὰ τὴν ἀπελευθέρωσιν καὶ συγχώρησιν τῶν παραβάσεων, ποὺ ἔγιναν κατὰ τὴν πρώτην διαθήκην, νὰ λάβουν οἱ προσκαλεσμένοι καὶ πιστοὶ τὴν Ἐπαγγελίαν τῆς αἰωνίου κληρονομίας.
16 Ἦτο δὲ ἀνάγκη νὰ ἀποθάνῃ ὁ Χριστός. Διότι ὅπου ὑπάρχει διαθήκη, διὰ νὰ λάβῃ αὕτη κῦρος καὶ ἰσχύν, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀναγγελθῇ καὶ πιστοποιηθῇ ὁ θάνατος ἐκείνου, ποὺ διέθεσε τὴν περιουσίαν του.
17 Διότι ἡ διαθήκη μόνον ἐπὶ προσώπων, ποὺ ἐπέθαναν καὶ εἶναι πλέον νεκροί, γίνεται βεβαία καὶ ἔγκυρος. Ἐπειδή, ὅταν ζῇ ὁ διαθέτης, οὐδέποτε ἰσχύει.
18 Διὰ τοῦτο καὶ αὐτὴ ἀκόμη ἡ πρώτη διαθήκη δὲν ἐγκαινιάσθη καὶ δὲν ἐμβῆκεν εἰς ἐφαρμογὴν χωρὶς νὰ χυθῇ αἷμα.
19 Ἐχύθη δὲ αἷμα καὶ ἐμεσολάβησε καὶ δι αὐτὴν θάνατος, διότι, ἀφοῦ ἀνεπτύχθη ἀπὸ τὸν Μωϋσῆν εἰς ὅλον τὸν λαὸν κάθε ἐντολή, ποὺ περιελαμβάνετο εἰς τὸν νόμον, τότε, ἀφοῦ ἐπῆρεν ὁ Μωϋσῆς τὸ αἷμα τῶν μόσχων καὶ τῶν τράγων μαζὶ μὲ νερὸ καὶ μὲ μαλλίον κόκκινον καὶ ὕσσωπον, ἐρράντισε καὶ αὐτὸ τὸ βιβλίον τοῦ νόμου καὶ ὅλον τὸν λαόν,
20 καὶ εἶπεν· Αὐτὸ εἶναι τὸ αἷμα, μὲ τὸ ὁποῖον ἐπικυρώνεται ἡ διαθήκη, τὴν ὁποίαν μοῦ ἔδωκεν ἐντολὴν ὁ Θεὸς νὰ σᾶς φέρω.
21 Καὶ τὴν σκηνὴν δὲ καὶ ὅλα τὰ σκεύη τῆς λατρείας ἐρράντισεν ὁμοίως μὲ τὸ αἷμα.
22 Καὶ σύμφωνα μὲ τὸν νόμον σχεδὸν ὅλα, πρόσωπα καὶ πράγματα, καθαρίζονται μὲ αἷμα. Καὶ χωρὶς νὰ χυθῇ αἷμα δὲν γίνεται ἄφεσις.
23 Ἐξάγεται λοιπὸν ὡς συμπέρασμα, ὅτι εἶναι ἀνάγκη τὰ μὲν τοπικὰ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ποὺ ἦσαν ἀντίγραφα καὶ σκιαὶ τῶν ἐν τοῖς οὐρανοῖς, νὰ καθαρίζωνται μὲ αὐτὰς τὰς ἀλόγους θυσίας, αὐτὰ δὲ τὰ ἐπουράνια νὰ ἀνοιχθοῦν καὶ νὰ γίνουν ἐλευθέρα εἰς τοὺς ἀνθρώπους μὲ θυσίας ἀνωτέρας ἀπὸ ἐκείνας τῆς Π. Διαθήκης.
24 Ὁμιλῶ δὲ περὶ ἐπουρανίων, διότι ὁ Χριστὸς δὲν ἐμβῆκεν εἰς χειροποίητα Ἅγια Ἁγίων, ποὺ εἶναι ἀπομίμησις καὶ εἰκὼν τῶν ἀληθινῶν Ἁγίων, ἀλλ’ ἐμβῆκεν εἰς αὐτὸν τὸν οὐρανόν, διὰ νὰ παρουσιασθῇ τώρα εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ πρεσβεύῃ ὑπὲρ ἡμῶν.
25 Καὶ ἐμβῆκεν ἐκεῖ ὄχι διὰ νὰ προσφέρῃ τὸν ἑαυτόν του θυσίαν πολλὰς φοράς, ὅπως ὁ Ἀρχιερεὺς τῶν Ἰουδαίων ἐμβαίνει εἰς τὰ χειροποίητα Ἅγια κάθε χρόνον μὲ αἷμα ὄχι ἰδικόν του, ἀλλὰ ξένον, ἤτοι μὲ τὸ αἷμα τῶν ζώων, ποὺ θυσιάζονται.
26 Λέγω δὲ ὅτι δὲν προσέφερε τὸν ἑαυτόν του θυσίαν πολλὰς φοράς, διότι ἐὰν δὲν ἦτο ἀρκετὴ ἡ μία καὶ μόνη θυσία του, ἔπρεπε αὐτὸς πολλὰς φορὰς νὰ πάθῃ, ἀφ’ ὅτου συνεστήθη καὶ ἔγινε ὁ κόσμος. Τώρα ὅμως μίαν φορὰν ἐνηνθρώπησε καὶ ἐφανερώθη, ὅταν ἔλαβαν τέλος οἱ χρόνοι τῆς Π. Διαθήκης, διὰ νὰ ἐξαλειφθῇ ἡ ἁμαρτία μὲ τὴν θυσίαν του.
27 Καὶ καθώς, σύμφωνα μὲ τὸν ὁρισμὸν τοῦ Θεοῦ, ἐπιφυλάσσεται εἰς καθένα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀποθάνῃ μίαν φοράν, ὕστερα δὲ ἀπὸ τὸν θάνατον ἐπακολουθεῖ κρίσις καὶ δίκη διὰ τὰς πράξεις του,
28 ἔτσι καὶ ὁ Χριστός, ὅταν ἔγινεν ἄνθρωπος, μίαν φορὰν ἀπέθανε καὶ ἐθυσίασε τὸν ἑαυτόν του, διὰ νὰ βαστάσῃ ἐπάνω του εἰς τὸν σταυρὸν τὰς ἁμαρτίας πολλῶν. Θὰ φανῇ δὲ διὰ δευτέραν φοράν, χωρὶς πλέον νὰ βαστάζῃ ἐπάνω του τὰς ἁμαρτίας τῶν ἄλλων. Καὶ θὰ φανῇ τότε εἰς ἐκείνους, ποὺ τὸν περιμένουν μὲ ἐλπίδα καὶ πόθον, διὰ νὰ τοὺς σώσῃ.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
ἶχε μὲν οὖν καὶ ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε Ἅγιον κοσμικόν.	οιπὸν ἡ πρώτη διαθήκη, ποὺ ἐσυμβολίζετο ἀπὸ τὴν σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου, εἶχε λατρευτικὰς διατάξεις, ὅπως ἐπίσης καὶ τὸ ἐπίγειον θυσιαστήριον.	ς βγάλωμεν λοιπὸν τώρα τὸ συμπέρασμα αὐτῶν, ποὺ εἴπομεν διὰ τὴν ἱερωσύνην τῆς Π. Διαθήκης, καὶ ἂς διασαφήσωμεν αὐτὰ περισσότερον. Εἶχε μὲν καὶ ἡ πρώτη διαθήκη νόμους καὶ διατάξεις λατρείας καὶ τὸ θυσιαστήριον τὸ ἐπίγειον.
2 Σκηνὴ γὰρ κατεσκευάσθη ἡ πρώτη, ἐν ᾗ ἥ τὲ λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ πρόθεσις τῶν ἄρτων, ἥτις λέγεται Ἅγια.	2 Διότι εἶχε κατασκευασθῇ τὸ πρῶτον τμῆμα τῆς σκηνῆς, ὅπου ὑπῆρχε ἡ ἐπτάφωτος χρυσῆ λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ οἱ ἄρτοι, τοὺς ὁποίους ἀπέθεταν ἐπάνω εἰς αὐτὴν ὡς προσφορὰν πρὸς τὸν Θεόν. Καὶ αὐτὸ τὸ πρῶτον τμῆμα τῆς σκηνῆς, ποὺ ἐκλείετο πρὸς τὴν αὐλὴν μὲ τὸ πρῶτον παραπέτασμα, ἐλέγετο Ἅγια.	2 Διότι κατεσκευάσθη τὸ πρῶτον διαμέρισμα τῆς σκηνῆς, μέσα εἰς τὸ ὁποῖον ὑπῆρχεν ἡ λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ οἰ ἄρτοι, ποὺ τοὺς ἔθεταν ἐπάνω εἰς αὐτὴν ὡς προσφορὰν εἰς τὸν Θεόν. Καὶ τὸ πρῶτον αὐτὸ διαμέρισμα τῆς σκηνῆς λέγεται Ἅγια.
3 Μετὰ δὲ τὸ δεύτερον καταπέτασμα σκηνὴ ἡ λεγομένη Ἅγία Ἁγίων,	3 Ἐν συνεχείᾳ δὲ πρὸς τὰ Ἅγια ὑπῆρχε δεύτερον ἐσωτερικὸν καταπέτασμα, ἔπειτα ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἦτο τὸ τμῆμα τῆς σκηνῆς, ποὺ ἐλέγετο Ἅγια Ἁγίων.	3 Ὕστερον δὲ ἀπὸ τὸ δεύτερον καταπέτασμα ἦτο τὸ μέρος τῆς σκηνῆς, ποὺ ἐλέγετο Ἅγια Ἁγίων.
4 χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ, ἐν ᾗ στάμνος χρυσῆ ἔχουσα τὸ μάννα καὶ ἡ ράβδος Ἀαρὼν ἡ βλαστήσασα καὶ οἱ πλάκες τῆς διαθήκης,	4 Αὐτὰ εἶχαν χρυσὸν θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης, ἡ ὁποία ἦτο ὁλόγυρα σκεπασμένη ἀπὸ παντοῦ μὲ χρυσόν. Μέσα εἰς αὐτὴν ὑπῆρχεν ἡ χρυσῆ στάμνα, ποὺ περιεῖχε τὸ μάννα, ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ ὁ Θεὸς ἔδιδεν εἰς τοὺς Ἑβραίους ἐν τῇ ἐρήμῳ, καὶ ἡ ράβδος τοῦ Ἀαρών, ποὺ διὰ θαύματος Θεοῦ εἶχε βλαστήσει, καὶ αἱ πλάκες τῆς Διαθήκης, ἐπάνω εἰς τὰς ὁποίας ἦτο χαραγμένος ὁ δεκάλογος.	4 Τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων εἶχαν χρυσὸν θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης, ποὺ ἦτο τριγύρω καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη καλυμμένη μὲ χρυσόν. Καὶ μέσα εἰς τὴν κιβωτὸν αὐτὴν ἦτο μία στάμνα χρυσῆ, ποὺ περιεῖχεν ἀπὸ τὸ περίφημον καὶ γνωστὸν μάννα, καὶ ἡ ράβδος τοῦ Ἀαρών, ποὺ διὰ θαύματος ἔβγαλε βλαστόν, καὶ αἱ θεοχάρακτοι πλάκες τῆς Διαθήκης.
5 ὑπεράνω δὲ αὐτῆς Χερουβὶμ δόξης κατασκιάζοντα τὸ ἱλαστήριον· περὶ ὧν οὐκ ἐστὶ νῦν λέγειν κατὰ μέρος.	5 Ἐπάνω δὲ ἀπὸ τὴν κιβωτὸν ὑπῆρχον δύο χρυσᾶ Χερουβίμ, συμβολίζοντα τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ, καὶ τὰ ὁποῖα ἔρριπταν τὴν σκιὰν τῶν πτερύγων των καὶ ἐκάλυπταν τὸ ἐπάνω μέρος τῆς κιβωτοῦ, ποὺ ἐλέγετο ἱλαστήριον. Δι' αὐτὰ ὅμως τώρα δὲν εἶναι καιρὸς νὰ ὁμιλήσωμεν ἰδιαιτέρως.	5 Ἐπάνω δὲ ἀπὸ τὴν κιβωτὸν ὑπῆρχον δύο χρυσᾶ Χερουβὶμ ἔνδοξα, διότι μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν Χερουβὶμ ἐνεφανίζετο καὶ ἐλάλει ὁ Θεός. Αὐτὰ μὲ τὰ πτερά των ἐσκέπαζαν καὶ κατεσκίαζαν τὸ χρυσὸν κάλυμμα τῆς κιβωτοῦ, ποὺ ἐκαλεῖτο ἱλαστήριον. Ἀλλὰ δι’ αὐτὰ δὲν εἶναι τώρα καιρὸς νὰ ὁμιλήσωμεν μὲ λεπτομέρειαν.
6 Τούτων δὲ οὕτω κατεσκευασμένον εἰς μὲν τὴν πρώτην σκηνὴν διὰ παντὸς εἰσίασιν οἱ ἱερεῖς τὰς λατρείας ἐπιτελοῦντες,	6 Ἐνῷ, λοιπὸν αὐτὰ ἔτσι εἶχαν κατασκευασθῇ, εἰς μὲν τὸ πρῶτον μέρος τῆς σκηνῆς, δηλαδὴ εἰς τὰ Ἅγια, εἰσήρχοντο πάντοτε οἱ ἱερεῖς, διὰ νὰ τελοῦν τὰς διαφόρους λατρευτικὰς τελετάς.	6 Ἐνῷ δὲ αὐτὰ εἶχαν κατασκευασθῆ ἔτσι, εἰς μὲν τὸ πρῶτον διαμέρισμα τῆς σκηνῆς, ἤτοι εἰς τὰ Ἅγια, ἔμβαιναν πάντοτε οἱ ἱερεῖς καὶ ἐτέλουν τὰς ἱεροτελεστίας.
7 εἰς δὲ τὴν δευτέραν ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ μόνος ὁ ἀρχιερεύς, οὐ χωρὶς αἵματος, ὃ προσφέρει ὑπὲρ ἑαυτοῦ καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων,	7 Εἰς δὲ τὸ δεύτερον τμῆμα τῆς σκηνῆς, εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, εἰσήρχετο μία φορὰ τὸ ἔτος, κατὰ τὴν ἐπίσημον ἡμέραν τοῦ ἐξιλασμοῦ, μόνος ὁ ἀρχιερεὺς καὶ αὐτὸς ὄχι χωρὶς νὰ εἶναι ἐφωδιασμένος μὲ τὸ αἷμα τῆς θυσίας, τὸ ὁποῖον ἐπρόσφερε διὰ τὴν ἐξιλέωσιν τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ τῶν ἁμαρτημάτων, τὰ ὁποῖα ἀπὸ ἄγνοιαν εἶχε διαπράξει ὁ λαός.	7 Εἰς τὸ δεύτερον διαμέρισμα τῆς σκηνῆς, εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων δηλαδή, ἔμβαινε μίαν φορὰν τὸ ἔτος, κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ ἐξιλασμοῦ, μόνος ὁ ἀρχιερεύς, καὶ αὐτὸς δὲν ἔμβαινε χωρὶς αἷμα, τὸ ὁποῖον ἐπρόσφερεν ὡς θυσίαν ἐξιλαστήριον διὰ τὸν ἑαυτόν του καὶ διὰ τὰς ἁμαρτίας, ποὺ ἐξ ἀγνοίας εἶχε κάμει ὁ λαός.
8 τοῦτο δηλοῦντος τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, μήπω πεφανερώσθαι τὴν τῶν Ἁγίων ὁδόν, ἔτι τῆς πρώτης σκηνῆς ἐχούσης στάσιν·	8 Μὲ αὐτὴν δὲ τὴν ἀπαγόρευσιν ἐδήλωνε συμβολικῶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὅτι δὲν εἶχεν ἀκόμη φανερωθῇ καὶ ἦτο ἀπρόσιτος εἰς τοὺς ἀνθρώπους ὁ δρόμος, ποὺ ὠδηγοῦσεν εἰς τὰ ἀληθινὰ Ἅγια, δηλαδὴ εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, διότι ἦτο ἀκόμη στημένη καὶ εἶχε κῦρος ἡ παλαιὰ σκηνή.	8 Ἀπηγορεύετο λοιπὸν νὰ ἔμβῃ ἄλλος κανεὶς εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων. Καὶ μὲ τὴν ἀπαγόρευσιν αὐτὴν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐδήλωνε καὶ ἐσήμαινε συμβολικῶς, ὅτι δὲν εἶχεν ἀκόμη φανερωθῆ, ἀλλ’ ἦτο ἄγνωστος καὶ ἄβατος εἰς τοὺς ἀνθρώπους ὁ δρόμος, ποὺ ὠδηγοῦσεν εἰς τὰ ἀληθινὰ Ἅγια, ἤτοι εἰς τὸν οὐρανόν, διότι ἦτο ἀκόμη στημένη καὶ εἰς χρῆσιν ἡ πρώτη καὶ παλαιὰ σκηνή.
9 ἥτις παραβολὴ εἰς τὸν καιρὸν τὸν ἐνεστηκότα, καθ' ὃν δῶρά τε καὶ θυσίαι προσφέρονται μὴ δυνάμεναι κατὰ συνείδησιν τελειῶσαι τὸν λατρεύοντα,	9 Αὐτὴ δὲ ἦτο ἀλληγορία καὶ σύμβολον αὐτῶν, ποὺ πραγματοποιοῦνται εἰς τὸν παρόντα καιρόν, εἰς τὴν ἐποχὴν τῆς χάριτος· κατὰ τὴν ὁποίαν ἐποχὴν ἐξακολουθοῦν ἐν τούτοις νὰ προσφέρωνται ἀπὸ τοὺς Ἐβραίους δῶρα καὶ θυσίαι, ποὺ ὥριζεν ὁ παλαιὸς Νόμος, τὰ ὁποῖα ὅμως δὲν εἶχαν καὶ δὲν ἔχουν τὴν δύναμιν νὰ δώσουν τὴν ἠθικὴν τελείωσιν εἰς τὸν λατρεύοντα καὶ νὰ καθαρίσουν τὴν συνείδησιν ἀπὸ τὴν ἐνοχήν καὶ τὴν τύψιν τῆς ἁμαρτίας.	9 Ἡ σκηνὴ δὲ ἐκείνη ἦτο τύπος καὶ σύμβολον αὐτῶν, ποὺ γίνονται εἰς τὸν παρόντα καιρὸν τοῦ Μεσσίου. Καὶ ἐπροσφέροντο εἰς τὴν σκηνὴν ἐκείνην καὶ δῶρα καὶ θυσίαι, ποὺ δὲν εἶχαν τὴν δύναμιν νὰ κάμουν τέλειον καὶ νὰ ἁπαλλάξουν ἀπὸ τὴν τύψιν τῆς συνειδήσεως τὸν λατρεύοντα.
10 μόνον ἐπὶ βρώμασι καὶ πόμασι καὶ διαφόροις βαπτισμοῖς καὶ δικαιώμασι σαρκός, μέχρι καιροῦ διορθώσεως ἐπικείμενα.	10 Ὅλα τὰ τελούμενα εἰς τὴν σκηνὴν ἀναφέροντο κυρίως εἰς τὸ σῶμα καὶ ἀπέβλεπαν μόνον εἰς διακρίσεις ἐπιτρεπομένων καὶ μὴ ἐπιτρεπομένων φαγητῶν καὶ ποτῶν, εἰς διαφόρους πλύσεις καὶ καθαρμοὺς καὶ εἰς παραγγέλματα, ποὺ ἐκαθάριζαν τὸ σῶμα καὶ ἦσαν προσωρινὰ μέχρι τοῦ καιροῦ, κατὰ τὸν ὁποῖον θὰ ἐπραγματοποιεῖτο ἀπὸ τὸν Χριστὸν ἡ ριζικὴ διόρθωσις καὶ μεταβολή.	10 Αἱ θυσίαι δὲ αὐταὶ ἐπεβάλλοντο μόνον σὰν φορτίον μαζὶ μὲ τὴν διάκρισιν φαγητῶν καὶ ποτῶν καὶ μὲ διαφόρους πλύσεις καὶ παραγγέλματα, ποὺ ἐκαθάριζαν μόνον τὸ σῶμα, καὶ ἦσαν προσωρινὰ μέχρι τοῦ καιροῦ τῆς διορθώσεως καὶ μεταρρυθμίσεως, τὴν ὁποίαν ἐπέφερεν ὁ Χριστός.
11 Χριστὸς δὲ παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τουτ' ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως,	11 Καὶ πράγματι ὁ Χριστός, ὅταν ἦλθεν ὡς Ἀρχιερεὺς τῶν ἀγαθῶν, τὰ ὁποῖα διὰ τὴν Π. Διαθήκην ἦσαν μέλλοντα, εἰσῆλθε διὰ τῆς μεγαλυτέρας καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, ποὺ δὲν εἶχε κατασκευασθῇ ἀπὸ ἀνθρώπινα χέρια, δηλαδὴ ὄχι διὰ μέσου τῶν ὑλικῶν κτισμάτων, ἀλλὰ μὲ τὸ ἅγιον καὶ τίμιον σῶμα διὰ τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας. (Αὐτὸ τὸ σῶμα ἦτο ἡ μεγαλυτέρα καὶ τελειοτέρα σκηνὴ τοῦ Θεοῦ).	11 Ὁ Χριστὸς ὅμως, ὅταν ἦλθεν ὡς Ἀρχιερεὺς τῶν ἀγαθῶν, τὰ ὁποῖα διὰ τοὺς χρόνους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἦσαν μέλλοντα, εἰσῆλθε διὰ μέσου τῆς μεγαλυτέρας καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, ἡ ὁποία δὲν κατεσκευάσθη ἀπὸ χέρια ἀνθρώπων. Τουτέστιν εἰσῆλθε ὄχι διὰ μέσου τῆς κτίσεως αὐτῆς, ἀλλὰ διὰ τοῦ σώματός του, τὸ ὁποῖον ἔγινεν ἡ τελειοτέρα σκηνὴ τοῦ Θεοῦ Λόγου καὶ τὸ ὁποῖον, ἀφοῦ συνελήφθη ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, δὲν ἦτο ἐκ τῆς κτίσεως ταύτης, ἀλλ’ ἐκ νέας πνευματικῆς κτίσεως.
12 οὐδὲ δι' αἵματος τράγων καὶ μόσχων, διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ Ἅγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὐράμενος.	12 Εἰσῆλθε δὲ ἅπαξ διὰ παντὸς εἰς τὰ ἐπουράνια Ἅγια προσφέρων θυσίαν ὄχι αἷμα τράγων καὶ μόσχων, ἀλλὰ τὸ ἰδικόν του αἷμα, καὶ ἐπέτυχε ἔτσι δι' ἡμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς τὴν αἰωνίαν ἀπολύτρωσιν καὶ σωτηρίαν.	12 Οὔτε ἐχρησιμοποιήσεν ὁ Χριστὸς ὡς θυσίαν τὸ αἷμα τράγων καὶ μόσχων, ὅπως ὁ ἀρχιερεὺς τῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ μὲ τὸ ἰδικόν του αἷμα ἐμβῆκε μίαν φορὰν γιὰ πάντα εἰς τὰ ἐπουράνια Ἅγια καὶ ἐπέτυχε δι’ ἠμᾶς ἀπολύτρωσιν ὄχι προσωρινήν, ἀλλ’ αἰωνίαν.
13 Εἰ γὰρ τὸ αἷμα ταύρων καὶ τράγων καὶ σποδὸς δαμάλεως ραντίζουσα τοὺς κεκοινωμένους ἁγιάζει πρὸς τὴν τῆς σαρκὸς καθαρότητα,	13 Διότι ἐὰν τὸ αἷμα τῶν ταύρων καὶ τῶν τράγων καὶ ἡ ἀνακατωμένη μὲ νερὸ στάκτη τῆς δαμάλεως, ποὺ ἐκαίετο ὁλόκληρος εἰς τὸ θυσιαστήριον, ραντίζουσα τοὺς μολυσμένους, τοὺς δίδῃ καθαρισμὸν καὶ κάποιον ἁγιασμὸν ὡς πρὸς τὴν καθαριότητα τοῦ σώματος,	13 Πράγματι δὲ ἐπέτυχεν αἰωνίαν ἀπολύτρωσιν. Διότι, ἐὰν τὸ αἷμα ταύρων καὶ τράγων καὶ ἡ ἀναμιγνυομένη μὲ νερὸ στάκτη τῆς δαμάλεως, ποὺ κατεκαίετο εἰς τὸ θυσιαστήριον, ραντίζουσα τοὺς μολυσμένους καὶ ἀκαθάρτους δίδῃ καθαρισμὸν καὶ ἁγιασμὸν ὅσον ἀφορᾷ εἰς τὴν καθαρότητα τοῦ σώματος, ὥστε νὰ δύνανται οὖτοι νὰ μετέχουν εἰς τὴν λατρείαν,
14 πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διὰ Πνεύματος αἰωνίου ἑαυτὸν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ Θεῷ, καθαιριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι;	14 πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ ἠνωμένον μαζῆ του αἰώνιον Ἅγιον Πνεῦμα προσέφερε θυσίαν τὸν ἑαυτόν του, τὸν τελείως καθαρὸν καὶ ἀμόλυντον καὶ ἀπὸ τὴν παραμικροτέραν ἀκόμη ἁμαρτίαν, θὰ καθαρίσῃ τὴν συνείδησίν σας ἀπὸ τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας, ποὺ ὁδηγοῦν εἰς τὸν αἰώνιον θάνατον καὶ θὰ σᾶς δώσῃ τὴν παρρησίαν καὶ τὴν δύναμιν νὰ λατρεύετε ὀρθῶς τὸν ζῶντα Θεόν;	14 πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ αἰώνιον Πνεῦμα, ποὺ κατοικοῦσε μέσα του, προσέφερεν εἰς τὸν Θεὸν τὸν ἑαυτόν του κατὰ πάντα καθαρὸν καὶ ἐλεύθερον ἀπὸ κάθε ἠθικὴν λέραν, θὰ καθαρίση τὴν συνείδησίν σας ἀπὸ τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας, ποὺ φέρουν εἰς τὴν ψυχὴν νέκρωσιν, καὶ θὰ σᾶς ἀξιώσῃ νὰ λατρεύετε ἀξίως τὸν ζῶντα Θεόν;
15 Καὶ διὰ τοῦτο διαθήκης καινῆς μεσίτης ἐστίν, ὅπως, θανάτου γενομένου εἰς ἀπολύτρωσιν τῶν ἐπὶ τῇ πρώτῃ διαθήκῃ παραβάσεων, τὴν ἐπαγγελίαν λάβωσιν οἱ κεκλημένοι τῆς αἰωνίου κληρονομίας.	15 Καὶ διὰ τοῦτο ἀκριβῶς ὁ Χριστὸς ἔγινε μεσίτης μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, διὰ νὰ συσταθῇ ἡ νέα διαθήκη. Ἔτσι δὲ ἀφοῦ θὰ ἐπραγματοποιεῖτο ὁ σταυρικὸς θάνατος τοῦ μεσίτου Χριστοῦ διὰ τὴν ἀπολύτρωσιν καὶ συγχώρησιν τῶν παραβάσεων, ποὺ ἔγιναν κατὰ τὴν πρώτην διαθήκην, νὰ λάβουν οἱ προσκεκλημένοι ἀπὸ τὸν Θεὸν πιστοὶ τὴν αἰωνίαν κληρονομίαν.	15 Καὶ ἐπειδὴ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ ἔχει τὴν δύναμιν νὰ καθαρίζῃ τὴν συνείδησίν μας, διὰ τοῦτο ὁ Χριστὸς ἔγινε μεσίτης μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων διὰ νὰ συναφθῇ Νέα Διαθήκη, ὥστε, ἀφοῦ μεσολαβήση θάνατος καὶ σταυρωθῇ ὁ μεσίτης μας αὐτὸς διὰ τὴν ἀπελευθέρωσιν καὶ συγχώρησιν τῶν παραβάσεων, ποὺ ἔγιναν κατὰ τὴν πρώτην διαθήκην, νὰ λάβουν οἱ προσκαλεσμένοι καὶ πιστοὶ τὴν Ἐπαγγελίαν τῆς αἰωνίου κληρονομίας.
16 Ὅπου γὰρ διαθήκη θάνατον ἀνάγκη φέρεσθαι τοῦ διαθεμένου·	16 Διότι ὅπου ὑπάρχει διαθήκη, διὰ νὰ τεθῇ αὐτὴ εἰς ἰσχὺν καὶ πρᾶξιν, πρέπει προηγουμένως νὰ ἀναγγελθῇ καὶ βεβαιωθῇ ὁ θάνατος τοῦ διαθέτου.	16 Ἦτο δὲ ἀνάγκη νὰ ἀποθάνῃ ὁ Χριστός. Διότι ὅπου ὑπάρχει διαθήκη, διὰ νὰ λάβῃ αὕτη κῦρος καὶ ἰσχύν, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀναγγελθῇ καὶ πιστοποιηθῇ ὁ θάνατος ἐκείνου, ποὺ διέθεσε τὴν περιουσίαν του.
17 διαθήκη γὰρ ἐπὶ νεκροῖς βεβαία, ἐπεὶ μήποτε ἰσχύει ὅτε ζῇ ὁ διαθέμενος.	17 Ἐπειδή, ὡς γνωστόν, ἡ διαθήκη εἶναι ἔγκυρος καὶ ὑποχρεωτικῶς ἐκτελεστὴ ἐπὶ ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἔχουν πλέον ἀποθάνει. Διότι ἐφ' ὅσον χρόνον ζῇ ὁ διαθέτης, οὐδέποτε ἰσχύει ἡ διαθήκη.	17 Διότι ἡ διαθήκη μόνον ἐπὶ προσώπων, ποὺ ἐπέθαναν καὶ εἶναι πλέον νεκροί, γίνεται βεβαία καὶ ἔγκυρος. Ἐπειδή, ὅταν ζῇ ὁ διαθέτης, οὐδέποτε ἰσχύει.
18 Ὅθεν οὐδ' ἡ πρώτη χωρὶς αἵματος ἐγκεκαίνισται·	18 Ἐκ τούτου δὲ ἐξηγεῖται τὸ γεγονός, ὅτι καὶ ἡ πρώτη διαθήκη, ποὺ συνῆψεν ὁ Θεὸς μὲ τοὺς Ἑβραίους, ἐγκαινιάσθηκε καὶ ἀπέκτησε κῦρος, ἀφοῦ εἶχε χυθῇ αἷμα.	18 Διὰ τοῦτο καὶ αὐτὴ ἀκόμη ἡ πρώτη διαθήκη δὲν ἐγκαινιάσθη καὶ δὲν ἐμβῆκεν εἰς ἐφαρμογὴν χωρὶς νὰ χυθῇ αἷμα.
19 λαληθείσης γὰρ πάσης ἐντολῆς κατὰ τὸν νόμον ὑπὸ Μωϋσέως παντὶ τῷ λαῷ, λαβὼν τὸ αἷμα τῶν μόσχων καὶ τράγων μετὰ ὕδατος καὶ ἐρίου κοκκίνου καὶ ὑσσώπου, αὐτό τε τὸ βιβλίον καὶ πάντα τὸν λαὸν ἐρράντισε	19 Διότι, ὅταν ἐδόθη διὰ μέσου τοῦ Μωϋσέως καὶ ἀνεπτύχθη εἰς ὅλον τὸν λαὸν κάθε ἐντολὴ τοῦ Νόμου, τότε ἀφοῦ ἐπῆρε ὁ Μωϋσῆς τὸ αἷμα τῶν θυσιασθέντων μόσχων καὶ τράγων ἀνακατεμένο μαζῆ μὲ τὸ νερό, καὶ μὲ μαλλὶ κόκκινο καὶ μὲ κλωναράκια ὑσσώπου ἐρράντισε καὶ αὐτὸ τὸ βιβλίον τοῦ Νόμου καὶ ὅλον τὸν λαὸν	19 Ἐχύθη δὲ αἷμα καὶ ἐμεσολάβησε καὶ δι αὐτὴν θάνατος, διότι, ἀφοῦ ἀνεπτύχθη ἀπὸ τὸν Μωϋσῆν εἰς ὅλον τὸν λαὸν κάθε ἐντολή, ποὺ περιελαμβάνετο εἰς τὸν νόμον, τότε, ἀφοῦ ἐπῆρεν ὁ Μωϋσῆς τὸ αἷμα τῶν μόσχων καὶ τῶν τράγων μαζὶ μὲ νερὸ καὶ μὲ μαλλίον κόκκινον καὶ ὕσσωπον, ἐρράντισε καὶ αὐτὸ τὸ βιβλίον τοῦ νόμου καὶ ὅλον τὸν λαόν,
20 λέγων· τοῦτο τὸ αἷμα τῆς διαθήκης ἧς ἐνετείλατο πρὸς ὑμᾶς ὁ Θεός·	20 λέγων· ὅτι <Αὐτὸ τὸ αἷμα εἶναι διὰ τὴν ἐπικύρωσιν τῆς διαθήκης, τὴν ὁποίαν διέταξε καὶ συνῆψε πρὸς σᾶς ὁ Θεός>.	20 καὶ εἶπεν· Αὐτὸ εἶναι τὸ αἷμα, μὲ τὸ ὁποῖον ἐπικυρώνεται ἡ διαθήκη, τὴν ὁποίαν μοῦ ἔδωκεν ἐντολὴν ὁ Θεὸς νὰ σᾶς φέρω.
21 καὶ τὴν σκηνὴν δὲ καὶ πάντα τὰ σκεύη τῆς λειτουργίας τῷ αἵματι ὁμοίως ἐρράντισε.	21 Καὶ ἐρράντισεν ἐπίσης μὲ τὸ αἷμα ὁ Μωϋσῆς τὴν σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου, τὸν φορητὸν δηλαδὴ ναόν, καὶ ὅλα τὰ σκεύη τὰ προωρισμένα διὰ τὴν λατρευτικὴν ὑπηρεσίαν.	21 Καὶ τὴν σκηνὴν δὲ καὶ ὅλα τὰ σκεύη τῆς λατρείας ἐρράντισεν ὁμοίως μὲ τὸ αἷμα.
22 Καὶ σχεδὸν ἐν αἵματι πάντα καθαρίζεται κατὰ τὸν νόμον, καὶ χωρὶς αἱματεκχυσίας οὐ γίνεται ἄφεσις.	22 Καὶ σχεδὸν ὅλα ὅσα ἔχουν ἀνάγκην καθαρισμοῦ, πρόσωπα καὶ πράγματα, καθαρίζονται, σύμφωνα μὲ τὰς διατάξεις τοῦ Νόμου, μὲ αἷμα. Καὶ χωρὶς νὰ γίνῃ διὰ θυσίας χύσιμο αἵματος, δὲν δέδεται ἄφεσις.	22 Καὶ σύμφωνα μὲ τὸν νόμον σχεδὸν ὅλα, πρόσωπα καὶ πράγματα, καθαρίζονται μὲ αἷμα. Καὶ χωρὶς νὰ χυθῇ αἷμα δὲν γίνεται ἄφεσις.
23 Ἀνάγκη οὖν τὰ μὲν ὑποδείγματα τῶν ἐν τοῖς οὐρανοῖς τούτοις καθαρίζεσθαι, αὐτὰ δὲ τὰ ἐπουράνια κρείττοσι θυσίαις παρὰ ταύτας.	23 Ἔτσι, λοιπόν, εἶναι ἀνάγκη ὅλα αὐτὰ τῆς Π. Διαθήκης, ποὺ ἦσαν τύπος καὶ σύμβολα ἐκείνων ποὺ ὑπάρχουν εἰς τοὺς οὐρανούς, νὰ καθαρίζωνται μὲ αὐτὰς τὰς θυσίας τῶν ζώων. Ὅσον ὅμως ἀφορᾷ τὰ ἐπουράνια, ἔπρεπε νὰ ἐπιτευχθοῦν καὶ νὰ γίνουν κτῆμα τῶν ἀνθρώπων μὲ θυσίας ἀσυγκρίτως ἀνωτέρας ἀπὸ τὰς θυσίας τῆς Π. Διαθήκης.	23 Ἐξάγεται λοιπὸν ὡς συμπέρασμα, ὅτι εἶναι ἀνάγκη τὰ μὲν τοπικὰ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ποὺ ἦσαν ἀντίγραφα καὶ σκιαὶ τῶν ἐν τοῖς οὐρανοῖς, νὰ καθαρίζωνται μὲ αὐτὰς τὰς ἀλόγους θυσίας, αὐτὰ δὲ τὰ ἐπουράνια νὰ ἀνοιχθοῦν καὶ νὰ γίνουν ἐλευθέρα εἰς τοὺς ἀνθρώπους μὲ θυσίας ἀνωτέρας ἀπὸ ἐκείνας τῆς Π. Διαθήκης.
24 Οὐ γὰρ εἰς χειροποίητα Ἅγια εἰσῆλθεν ὁ Χριστός, ἀντίτυπα τῶν ἀληθινῶν, ἀλλ' εἰς αὐτὸν τὸν οὐρανόν, νῦν ἐμφανισθῆναι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ ὑπὲρ ἡμῶν·	24 Διότι ὁ Χριστὸς δὲν εἰσῆλθεν εἰς Ἅγια κατασκευασμένα ἀπὸ χέρια ἀνθρώπων, ἀντίτυπα τῶν πραγματικῶν καὶ ἀληθινῶν Ἁγίων, ἀλλ' εἰσῆλθεν εἰς αὐτὸν τοῦτον τὸν οὐρανόν, διὰ νὰ παρουσιασθῇ τώρα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ πρεσβευτῆς καὶ μεσίτης ὑπὲρ ἡμῶν.	24 Ὁμιλῶ δὲ περὶ ἐπουρανίων, διότι ὁ Χριστὸς δὲν ἐμβῆκεν εἰς χειροποίητα Ἅγια Ἁγίων, ποὺ εἶναι ἀπομίμησις καὶ εἰκὼν τῶν ἀληθινῶν Ἁγίων, ἀλλ’ ἐμβῆκεν εἰς αὐτὸν τὸν οὐρανόν, διὰ νὰ παρουσιασθῇ τώρα εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ πρεσβεύῃ ὑπὲρ ἡμῶν.
25 οὐδ' ἵνα πολλάκις προσφέρῃ ἑαυτόν, ὥσπερ ὁ ἀρχιερεὺς εἰσέρχεται εἰς τὰ Ἅγια κατ' ἐνιαυτὸν ἐν αἵματι ἀλλοτρίῳ·	25 Καὶ εἰσῆλθεν ὄχι διὰ νὰ προσφέρῃ τὸν ἑαυτόν του πολλὲς φορὲς θυσίαν, ὅπως ὁ ἀρχιερεὺς τῶν Ἑβραίων εἰσέρχεται εἰς τὰ Ἅγια τοῦ ναοῦ κάθε χρόνο μὲ τὸ ξένον αἷμα τῶν ζώων, ποὺ θυσιάζονται.	25 Καὶ ἐμβῆκεν ἐκεῖ ὄχι διὰ νὰ προσφέρῃ τὸν ἑαυτόν του θυσίαν πολλὰς φοράς, ὅπως ὁ Ἀρχιερεὺς τῶν Ἰουδαίων ἐμβαίνει εἰς τὰ χειροποίητα Ἅγια κάθε χρόνον μὲ αἷμα ὄχι ἰδικόν του, ἀλλὰ ξένον, ἤτοι μὲ τὸ αἷμα τῶν ζώων, ποὺ θυσιάζονται.
26 ἐπεὶ ἔδει αὐτὸν πολλάκις παθεῖν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου· νῦν δὲ ἅπαξ ἐπὶ συντελείᾳ τῶν αἰώνων εἰς ἀθέτησιν ἁμαρτίας διὰ τῆς θυσίας αὐτοῦ πεφανέρωται.	26 Διότι ἄλλως ἔπρεπε αὐτὸς νὰ πάθῃ, νὰ θυσιασθῇ δηλαδὴ ἐπάνω εἰς τὸν σταυρὸν πολλάκις ἀπὸ τότε ποὺ ἔλαβε σύστασιν ὁ κόσμος καὶ ὑπάρχει ἡ ἁμαρτία. Τώρα δέ, ὅταν συνεπληρώθησαν καὶ ἔληξαν οἱ χρόνοι τῆς Π. Διαθήκης, μιὰ φορὰ ἐνηνθρώπησε καὶ ἐφανερώθη ὁ Χριστός, διὰ νὰ καταργήσῃ μὲ τὴν θυσίαν του τὴν ἁμαρτίαν.	26 Λέγω δὲ ὅτι δὲν προσέφερε τὸν ἑαυτόν του θυσίαν πολλὰς φοράς, διότι ἐὰν δὲν ἦτο ἀρκετὴ ἡ μία καὶ μόνη θυσία του, ἔπρεπε αὐτὸς πολλὰς φορὰς νὰ πάθῃ, ἀφ’ ὅτου συνεστήθη καὶ ἔγινε ὁ κόσμος. Τώρα ὅμως μίαν φορὰν ἐνηνθρώπησε καὶ ἐφανερώθη, ὅταν ἔλαβαν τέλος οἱ χρόνοι τῆς Π. Διαθήκης, διὰ νὰ ἐξαλειφθῇ ἡ ἁμαρτία μὲ τὴν θυσίαν του.
27 Καὶ καθ' ὅσον ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετὰ δὲ τοῦτο κρίσις,	27 Καὶ καθ' ὅσον μιὰ φορὰ ἐπιφυλάσσεται εἰς τοὺς ἀνθρώπους νὰ πεθάνουν, ἔπειτα δὲ ἀπακολουθεῖ κρίσιν καὶ ἀνταπόδοσις κατὰ τὰ ἔργα των,	27 Καὶ καθώς, σύμφωνα μὲ τὸν ὁρισμὸν τοῦ Θεοῦ, ἐπιφυλάσσεται εἰς καθένα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀποθάνῃ μίαν φοράν, ὕστερα δὲ ἀπὸ τὸν θάνατον ἐπακολουθεῖ κρίσις καὶ δίκη διὰ τὰς πράξεις του,
28 οὕτω καὶ ὁ Χριστός, ἅπαξ προσενεχθεὶς εἰς τὸ πολλῶν ἀνενεγκεὶν ἁμαρτίας, ἐκ δευτέρου χωρὶς ἁμαρτίας ὀφθήσεται τοῖς αὐτὸν ἀπεκδεχομένοις εἰς σωτηρίαν.	28 ἔτσι καὶ ὁ Χριστός, ἀφοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, μίαν φορὰν ἀπέθανεν καὶ προσέφερε τὸν ἑαυτόν του θυσίαν, διὰ νὰ πάρῃ ἐπάνω του τὰς ἁμαρτίας τῶν ἀνθρώπων. Θὰ φανῇ δὲ διὰ δευτέραν φορὰν ἔνδοξος εἰς ἐκείνους ποὺ τὸν περιμένουν, διὰ νὰ πάρουν τὴν σωτηρίαν ἀπὸ αὐτὸν χωρὶς πλέον νὰ βαστάζῃ τὰς ἁμαρτίας τῶν ἀνθρώπων.	28 ἔτσι καὶ ὁ Χριστός, ὅταν ἔγινεν ἄνθρωπος, μίαν φορὰν ἀπέθανε καὶ ἐθυσίασε τὸν ἑαυτόν του, διὰ νὰ βαστάσῃ ἐπάνω του εἰς τὸν σταυρὸν τὰς ἁμαρτίας πολλῶν. Θὰ φανῇ δὲ διὰ δευτέραν φοράν, χωρὶς πλέον νὰ βαστάζῃ ἐπάνω του τὰς ἁμαρτίας τῶν ἄλλων. Καὶ θὰ φανῇ τότε εἰς ἐκείνους, ποὺ τὸν περιμένουν μὲ ἐλπίδα καὶ πόθον, διὰ νὰ τοὺς σώσῃ.