Εσθήρ : Κεφάλαιον Ε'

Πρωτότυπο Κείμενο

αὶ ἐγενήθη ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ, ὡς ἐπαύσατο προσευχομένη, ἐξεδύσατο τὰ ἱμάτια τῆς θεραπείας καὶ περιεβάλετο τὴν δόξαν αὐτῆς.
1α Καὶ γενηθεῖσα ἐπιφανής, ἐπικαλεσαμένη τῶν πάντων ἐπόπτην Θεὸν καὶ σωτῆρα, παρέλαβε τὰς δύο ἅβρας· καὶ τῇ μὲν μιᾷ ἐπηρείδετο ὡς τρυφερευομένη, ἡ δὲ ἑτέρα ἐπηκολούθει κουφίζουσα τὴν ἔνδυσιν αὐτῆς,
1β καὶ αὐτὴ ἐρυθριῶσα ἀκμῇ κάλλους αὐτῆς, καὶ τὸ πρόσωπον αὐτῆς ἱλαρὸν ὡς προσφιλές, ἡ δὲ καρδία αὐτῆς ἀπεστενωμένη ἀπὸ τοῦ φόβου.
1γ Καὶ εἰσελθοῦσα πάσας τὰς θύρας κατέστη ἐνώπιον τοῦ βασιλέως, καὶ αὐτὸς ἐκάθητο ἐπὶ τοῦ θρόνου τῆς βασιλείας αὐτοῦ καὶ πᾶσαν στολὴν τῆς ἐπιφανείας αὐτοῦ ἐνδεδύκει, ὅλος διὰ χρυσοῦ καὶ λίθων πολυτελῶν, καὶ ἦν φοβερὸς σφόδρα.
1δ Καὶ ἄρας τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πεπυρωμένον δόξῃ ἐν ἀκμῇ θυμοῦ ἔβλεψε, καὶ ἔπεσεν ἡ βασίλισσα καὶ μετέβαλε τὸ χρῶμα αὐτῆς ἐν ἐκλύσει καὶ κατεπέκυψεν ἐπὶ τὴν κεφαλὴν τῆς ἅβρας τῆς προπορευομένης.
1ε Καὶ μετέβαλεν ὁ Θεὸς τὸ πνεῦμα τοῦ βασιλέως εἰς πραΰτητα, καὶ ἀγωνιάσας ἀνεπήδησεν ἀπὸ τοῦ θρόνου αὐτοῦ καὶ ἀνέλαβεν αὐτὴν ἐπὶ τὰς ἀγκάλας αὐτοῦ, μέχρις οὗ κατέστη, καὶ παρεκάλει αὐτὴν λόγοις εἰρηνικοῖς καὶ εἶπεν αὐτῇ·
1ζ τί ἐστιν Ἐσθήρ; Ἐγὼ ὁ ἀδελφός σου, θάρσει, οὐ μὴ ἀποθάνῃς, ὅτι κοινὸν τὸ πρόσταγμα ἡμῶν ἐστι· πρόσελθε.
2 Καὶ ἄρας τὴν χρυσῆν ράβδον ἐπέθηκεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτῆς καὶ ἠσπάσατο αὐτὴν καὶ εἶπε· λάλησόν μοι.
2α Καὶ εἶπεν αὐτῷ· εἶδόν σε, κύριε, ὡς ἄγγελον Θεοῦ, καὶ ἐταράχθη ἡ καρδία μου ἀπὸ φόβου τῆς δόξης σου, ὅτι θαυμαστὸς εἶ, κύριε, καὶ τὸ πρόσωπόν σου χαρίτων μεστόν.
2β Ἐν δὲ τῷ διαλέγεσθαι αὐτὴν ἔπεσεν ἀπὸ ἐκλύσεως αὐτῆς καὶ ὁ βασιλεὺς ἐταράσσετο, καὶ πᾶσα ἡ θεραπεία αὐτοῦ παρεκάλει αὐτήν.
3 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς· τί θέλεις, Ἐσθήρ; Καὶ τί σού ἐστι τὸ ἀξίωμα; Ἕως τοῦ ἡμίσους τῆς βασιλείας μου, καὶ ἔσται σοι.
4 Εἶπε δὲ Ἐσθήρ· ἡμέρα μου ἐπίσημος σήμερόν ἐστι· εἰ οὖν δοκεῖ τῷ βασιλεῖ, ἐλθάτω καὶ αὐτὸς καὶ Ἀμὰν εἰς τὴν δοχήν, ἣν ποιήσω σήμερον.
5 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς· κατασπεύσατε Ἀμάν, ὅπως ποιήσωμεν τὸν λόγον Ἐσθήρ· καὶ παραγίνονται ἀμφότεροι εἰς τὴν δοχήν, ἣν εἶπεν Ἐσθήρ.
6 Ἐν δὲ τῷ πότῳ εἶπεν ὁ βασιλεὺς πρὸς Ἐσθήρ· τί ἐστι, βασίλισσα Ἐσθήρ; Καὶ ἔσται ὅσα ἀξιοῖς.
7 Καὶ εἶπε· τὸ αἴτημά μου καὶ τὸ ἀξίωμα·
8 εἰ εὖρον χάριν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως, ἐλθάτω ὁ βασιλεὺς καὶ Ἀμὰν ἔτι τὴν αὔριον εἰς τὴν δοχήν, ἣν ποιήσω αὐτοῖς, καὶ αὔριον ποιήσω τὰ αὐτά.
9 Καὶ ἐξῆλθεν ὁ Ἀμὰν ἀπὸ τοῦ βασιλέως ὑπερχαρὴς εὐφραινόμενος· ἐν δὲ τῷ ἰδεῖν Ἀμὰν Μαρδοχαῖον τὸν Ἰουδαῖον ἐν τῇ αὐλῇ ἐθυμώθη σφόδρα
10 καὶ εἰσελθὼν εἰς τὰ ἴδια ἐκάλεσε τοὺς φίλους καὶ Ζωσάραν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ,
11 καὶ ὑπέδειξεν αὐτοῖς τὸν πλοῦτον αὐτοῦ καὶ τὴν δόξαν, ἣν ὁ βασιλεὺς αὐτῷ περιέθηκε, καὶ ὡς ἐποίησεν αὐτὸν πρωτεύειν καὶ ἡγεῖσθαι τῆς βασιλείας.
12 Καὶ εἶπεν Ἀμάν· οὐ κέκληκεν ἡ βασίλισσα μετὰ τοῦ βασιλέως οὐδένα εἰς τὴν δοχὴν ἀλλ' ἢ ἐμέ, καὶ εἰς τὴν αὔριον κέκλημαι·
13 καὶ ταῦτά μοι οὐκ ἀρέσκει, ὅταν ἴδω Μαρδοχαῖον τὸν Ἰουδαῖον ἐν τῇ αὐλῇ.
14 Καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν Ζωσάρα ἡ γυνὴ αὐτοῦ καὶ οἱ φίλοι· κοπήτω σοι ξύλον πηχῶν πεντήκοντα, ὄρθρου δὲ εἰπὸν τῷ βασιλεῖ καὶ κρεμασθήτω Μαρδοχαῖος ἐπὶ τοῦ ξύλου· σὺ δὲ εἴσελθε εἰς τὴν δοχὴν σὺν τῷ βασιλεῖ καὶ εὐφραίνου. Καὶ ἤρεσε τὸ ρῆμα τῷ Ἀμάν, καὶ ἡτοιμάσθη τὸ ξύλον.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

ατὰ τὴν τρίτην ἡμέραν, ὅταν ἡ Ἐσθήρ ἐτελείωσε τὴν προσευχήν της, ἔβγαλε τὰ ἐνδύματα τὰ ταπεινὰ τῆς νηστείας καὶ προσευχῆς καὶ ἐφόρεσε τὴν λαμπρὰν μεγαλοπρεπῆ στολήν της.
1α Ἔτσι δὲ λαμπρὰ κατὰ τὴν ἐμφάνισιν ἐζήτησε πάλιν τὴν βοήθειαν Ἐκείνου, ποὺ ἐποπτεύει τὰ πάντα, τοῦ Θεοῦ καὶ σωτῆρος, παρέλαβε καὶ τὰς δύο αὐτῆς θεραπαινίδας καὶ εἰς μὲν τὴν μίαν ἐστηρίζετο ὡς τρυφερὰ καὶ ἀδύνατος, ἐνῷ ἡ ἄλλη τὴν παρακολουθοῦσε καὶ ἐβάσταζε τὰ ἐνδύματα αὐτῆς ὄπισθεν.
1β Ἔλαμπεν εἰς ὅλην τὴν ἀκμὴν τοῦ κάλλους της, ἐνῷ τὸ πρόσωπόν της εἶχε χρῶμα ροδαλόν. Ἔτσι δὲ ἱλαρὸν ἦτο τὸ πρόσωπόν της καὶ ἀγαπητόν, ἡ καρδία της ὅμως εὑρίσκετο καταστενοχωρημένη καὶ πιεζομένη ἀπὸ τὸν φόβον.
1γ Ἡ Ἐσθήρ ἐπέρασεν ὅλας τὰς θύρας τοῦ ἀνακτόρου καὶ παρουσιάσθη ἐνώπιον τοῦ βασιλέως. Αὐτὸς ἐκάθητο ἐπάνω εἰς τὸν βασιλικόν του θρόνον, ἦτο δὲ ἐνδεδυμένος ὅλην τὴν λαμπρὰν καὶ ἐντυπωσιακὴν βασιλικὴν στολήν, λαμπροστόλιστος μὲ χρυσᾶ κοσμήματα καὶ λίθους πολυτελεῖς. Ἡ ὄψις του ἦτο πράγματι πολὺ φοβερά.
1δ Ἐσήκωσε τὸ πρόσωπόν του, τὸ ὁποῖον ἀκτινοβολοῦσε ἀπὸ δόξαν, καὶ τὴν παρετήρησε γεμᾶτος ὀργήν. Ἡ βασίλισσα, ὅταν τὸν εἶδεν, ἐκλονίσθη, ἔχασε τὸ χρῶμα της, καὶ ἕτοιμη νὰ λιποθυμήσῃ ἔκλινε καὶ ἐστηρίχθη εἰς τὸν ὦμον τῆς δούλης της, ἡ ὁποία ἐπροπορεύετο.
1ε Ὁ Θεὸς ὅμως μετέβαλε τὴν ὀργὴν τοῦ βασιλέως εἰς πραότητα. Αὐτὸς καταληφθεὶς ἀπὸ ἀνησυχίαν καὶ ἀγωνίαν ἀνεπήδησεν ἀπὸ τὸν θρόνον του, ἐπῆρεν αὐτὴν εἰς τὴν ἀγκάλην του, μέχρις ὅτου ἐκείνη συνῆλθε. Καὶ μὲ λόγια εἰρηνικὰ καὶ ἐνθαρρυντικὰ τὴν παρηγοροῦσε καὶ ἔλεγε πρὸς αὐτήν·
1ζ <Τί συμβαίνει, Ἐσθήρ; Ἐγὼ εἶμαι ὁ ἀδελφός σου ἔχε θάρρος. Δὲν πρόκειται νὰ ἀποθάνῃς, διότι κάθε διαταγὴ δική μου, εἶναι καὶ δική σου, εἶναι δικές μας διαταγές. Πλησίασε>.
2 Ὁ βασιλεὺς ἐσήκωσε τὴν χρυσῆν του ράβδον, τὴν ἔθεσεν εἰς τὸν τράχηλόν της, τὴν ἠσπάσθη καὶ εἶπε· <μίλησέ μου, εἶπέ μου τί συμβαίνει;>
2α Ἐκείνη τοῦ εἶπε· <σὲ εἶδα, κύριε, σὰν ἄγγελον τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ καρδιά μου ἐταράχθη ἀπὸ τὸν φόβον τῆς μεγαλοπρεπείας σου, διότι σὺ εἶσαι ἀξιοθαύμαστος, κύριε, καὶ τὸ πρόσωπόν σου εἶναι γεμᾶτον ἀπὸ χάριτας>.
2β Ἐνῷ δὲ ἔτσι συνωμιλοῦσε πρὸς τὸν βασιλέα, κατέπεσε λιπύθυμος. Ὁ βασιλεὺς ἐταράχθη. Ὅλοι δὲ οἱ εὑρισκόμενοι ἐκεῖ ἐφρόντιζον, νὰ τὴν ἐπαναφέρουν εἰς τὰς αἰσθήσεις της.
3 Ἠρώτησεν ὁ βασιλεύς· <Ἐσθήρ, τί θέλεις; Ποιὸ εἶναι τὸ αἴτημά σου; Θὰ σοῦ δώσω μέχρι καὶ τὸ ἥμισυ τῆς βασιλείας μου, θὰ εἶναι ἰδικόν σου>.
4 Ἡ Ἐσθὴρ ἀπήντησεν· <ἡ σημερινὴ ἡμέρα εἶναι δι' ἐμὲ ἐπίσημος ἡμέρα. Ἐάν, λοιπόν, φαίνεται ἀρεστὸν εἰς τὸν βασιλέα, ἂς ἔλθῃ, μαζῆ δὲ μὲ αὐτὸν καὶ ὁ Ἀμάν, εἰς τὴν τράπεζαν, τὴν ὁποίαν ἐγὼ σήμερον θὰ παραθέσω>.
5 Ὁ βασιλεὺς ἔστειλεν ἀνθρώπους καὶ εἶπε· <σπεύσατε ἀμέσως πρὸς τὸν Ἀμὰν καὶ εἰδοποιήσατέ τον νὰ ἐκτελέσωμεν τὴν παράκλησιν αὐτὴν τῆς Ἐσθήρ>. Ἦλθον λοιπὸν καὶ οἱ δύο, ὁ βασιλεὺς καὶ ὁ Ἀμάν, εἰς τὸ συμπόσιον, τὸ ὁποῖον παρέθεσεν ἡ Ἐσθήρ.
6 Κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ συμποσίου τούτου, ὁ βασιλεὺς ἠρώτησε τὴν Ἐσθήρ· <βασίλισσα Ἐσθήρ, τί θέλεις; Ὅσα μοῦ ζητήσῃς, θὰ γίνουν>. _
7 Ἐκείνη τοῦ εἶπε· <θέλετε νὰ μάθετε τὰ αἴτημά μου καὶ τὴν ἀπαίτησίν μου;
8 Ἐὰν ἔχω εὕρει χάριν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως, ἂς ἔλθῃ ὁ βασιλεὺς καὶ ὁ Ἀμὰν ἀκόμη αὔριον εἰς τὸ συμπόσιον, τὸ ὁποῖον ἐγὼ θὰ παραθέσω πρὸς τιμήν των καὶ αὔριον θὰ ἀνακοινώσω τὰ αἰτήματά μου>.
9 Ὁ Ἀμὰν ἐβγῆκεν ἀπὸ τὸ βασιλικὸν ἀνάκτορον γεμᾶτος χαρὰν εὐφραινόμενος. Ὅταν ὅμως κατὰ τὴν ἔξοδόν του εἶδε τὸν Ἰουδαῖον Μαρδοχαῖον εἰς τὴν βασιλικὴν αὐλήν, κατελήφθη ἀπὸ μεγάλην ὀργήν.
10 Εἰσῆλθεν εἰς τὴν οἰκίαν του, ἐκάλεσε τοὺς φίλους του καὶ τὴν σύζυγόν του Ζωσάραν,
11 καὶ ἀνέφερεν ἀλαζονικῶς εἰς αὐτοὺς τὸν πλοῦτον καὶ τὴν δόξαν, μὲ τὴν ὁποίαν ὁ βασιλεὺς τὸν εἶχε τιμήσει, διότι τὸν κατέστησε πρῶτον μεταξὺ ὅλων τῶν ἄλλων, ἀρχηγὸν εἰς ὅλην τὴν βασιλείαν του.
12 Καὶ ἔπειτα προσέθεσεν ὁ Ἀμάν· <καὶ ἡ βασίλισσα δὲν ἐκάλεσε ἄλλον μαζῆ μὲ τὸν βασιλέα, παρὰ μόνον ἐμέ. Μὲ ἐκάλεσε δὲ καὶ πάλιν διὰ τὸ συμπόσιον τῆς αὐριανῆς ἡμέρας.
13 Ἐκεῖνο ὅμως τὸ ὁποῖον δὲν μοῦ ἀρέσει, ἀλλὰ μὲ καταστενοχωρεῖ, εἶναι τὸ νὰ βλέπω εἰς τὴν βασιλικὴν αὐλὴν τὸν Μαρδοχαῖον, τὸν Ἰουδαῖον>.
14 Ἡ γυναίκα του ἡ Ζωσάρα καὶ οἱ φίλοι του τοῦ εἶπαν τότε· <δῶσε διαταγὴν νὰ κοπῇ ἕνα ξύλον πενήντα ἑβραϊκῶν πήχεων. Λίαν δὲ πρωῒ εἰπὲ εἰς τὸν βασιλέα νὰ δώσῃ διαταγὴν νὰ κρεμασθῇ ὁ Μαρδοχαῖος ἐπάνω εἰς αὐτὸ τὸ ξύλον. Σὺ δὲ ἔπειτα πήγαινε εἰς τὸ συμπόσιον μαζῆ μὲ τὸν βασιλέα, διὰ νὰ εὐφρανθῇς μὲ αὐτόν>. Ἡ συμβουλὴ αὐτὴ ἤρεσεν εἰς τὸν Ἀμάν, ἔδωσε διαταγὴν καὶ ἡτοιμάσθη τὸ ξύλον.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

αὶ ἐγένετο κατὰ τὴν τρίτην ἡμέραν, ὅταν ἔπαυσε νὰ προσεύχηται, ἐξεδύθη τὰ ἐνδύματα τὰ ταπεινὰ τῆς μετανοίας καὶ τοῦ πένθους καὶ περιεβλήθη τὴν μεγαλοπρεπῆ καὶ ἔνδοξον περιβολήν της.
1α Καὶ ἀφοῦ ἔγινε περίβλεπτος καὶ ἐπιβλητική, ἐπικαλεσθεῖσα τὸν ἐπιβλέποντα τὰ πάντα καὶ τοὺς πάντας Θεὸν καὶ σωτῆρα, παρέλαβε τὰς δύο θεραπαινίδας της. Καὶ εἰς μὲν τὴν μίαν ἐστηρίζετο σὰν λεπτοκαμωμένη καὶ ἐξησθενισμένη, ἡ ἄλλη δὲ ἠκολούθει ὑποβαστάζουσα καὶ ἐλαφρώνουσα τὴν ἐνδυμασίαν της.
1β Καὶ αὕτη μὲ χρῶμα ἐρυθρὸν εἰς τὸν ὕψιστον βαθμὸν τοῦ κάλλους της, καὶ τὸ πρόσωπόν της ἱλαρὸν καὶ γλυκύ, πάρα πολὺ ἐλκυστικὸν καὶ ἀξιαγάπητον, ἡ καρδία της ὅμως πολὺ στενοχωρημένη ἕνεκα τοῦ φόβου.
Ἰγ Καὶ ἀφοῦ ἐπέρασεν ὅλας τὰς θύρας, εὑρέθη ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καὶ αὐτὸς ἐκάθητο ἐπὶ τοῦ βασιλικοῦ του θρόνου καὶ εἶχεν ἐνδυθῆ ὅλην τὴν στολὴν τῆς ἐπισήμου ἐμφανίσεώς του, στολισμένος ὅλος μὲ χρυσὸν καὶ μὲ λίθους πολυτελεῖς καὶ ἦτο πάρα πολὺ φοβερός.
1δ Καὶ σηκώσας τὸ πρόσωπόν του, ἀπαστράπτον ἀπὸ τὰ λαμπρὰ κοσμήματα, μὲ θυμὸν εἰς μεγάλον βαθμὸν ἔρριψεν ἐν βλέμμα καὶ ἡ βασίλισσα ἔπεσε κάτω καὶ μετέβαλε τὸ χρῶμα της λόγῳ λιποθυμίας καὶ παραλελυμένη ἔσκυψεν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς τῆς θεραπαινίδος, ἡ ὁποία προεπορεύετο.
1ε Καὶ μετέβαλεν ὁ Θεὸς τὴν διάθεσιν καὶ τὰ συναισθήματα τοῦ βασιλέως εἰς πραότητα, καὶ καταληφθεὶς οὗτος ὑπὸ ἀγωνιώδους ἀνησυχίας ἐπήδησεν ἐπάνω ἀπὸ τὸν θρόνον του καὶ τὴν ἐπῆρεν εἰς τὰς ἀγκάλας του, μέχρις ὅτου αὕτη ἀποκατεστάθη καὶ συνῆλθε, καὶ τὴν παρηγόρει μὲ λόγους εἰρηνικοὺς καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν:
1ζ <Τὶ συμβαίνει, Ἐσθήρ; Ἐγὼ εἶμαι ἀδελφός σου· λάβε θάρρος· δὲν θὰ θανατωθῇς. Διότι τὸ πρόσταγμά μας, τὸ ὁποῖον ἐπὶ ποινὴ θανάτου ἀπαγορεύει νὰ παρουσιάζεταί τις ἀπρόσκλητος εἰς τὸν βασιλέα, εἶναι διὰ τὸ πολὺ πλῆθος· πλησίασε ἄφοβα>.
2 Καὶ ἀφοῦ ἐσήκωσε τὴν χρυσῆν ράβδον του, ἔθεσεν αὐτὴν ἐπὶ τοῦ τραχήλου της καὶ τὴν ἠσπάσθη καὶ εἶπε: <Μίλησέ μου καὶ εἶπέ μου, τὶ θέλεις;>
2α Καὶ εἶπεν εἰς αὐτόν: <Σὲ εἶδον, κύριε, σὰν ἄγγελον θεοῦ καὶ ἐταράχθη ἡ καρδία μου ἀπὸ τὸν φόβον τῆς μεγαλοπρεποῦς καὶ ἐνδόξου παραστάσεως καὶ ἐμφανίσεώς σου· διότι εἶσαι θαυμαστός, κύριε, καὶ τὸ πρόσωπόν σου εἶναι γεμᾶτον ἀπὸ χάρες>.
2β Καθ’ ὃν ὅμως χρόνον ἔλεγεν αὕτη ταῦτα, ἔπεσεν ἕνεκα νέας λιποθυμίας της καὶ ὁ βασιλεὺς ἐταράσσετο καὶ ὅλη ἡ ὑπηρεσία τοῦ βασιλέως τὴν παρηγόρει.
3 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς: <Τί θέλεις, Ἐσθήρ; Καὶ ποία εἶναι ἡ ἀξίωσίς σου; Θὰ σοῦ γίνῃ ὅ,τι θέλεις μέχρι τοῦ να σοῦ δώσω τὸ ἥμισυ τοῦ βασιλείου μου>.
4 Εἶπε δὲ ἡ Ἐσθήρ: <Σήμερον εἶναι ἡμέρα ἐπίσημος δι’ ἐμέ· ἐὰν λοιπὸν φαίνεται καλὸν εἰς τὸν βασιλέα, ἂς ἔλθῃ καὶ αὐτὸς καὶ ὁ Ἀμὰν εἰς τὸ πρὸς ὑποδοχὴν συμπόσιον, τὸ ὁποῖον θὸ κάμω σήμερον>.
5 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς: <Εἰδοποιήσατε γρήγορα τὸν Ἀμάν, διὰ νὰ κάμωμεν τὸν λόγον, ποὺ εἶπεν ἡ Ἐσθήρ>. Καὶ ἔρχονται καὶ οἱ δύο εἰς τὸ συμπόσιον, περὶ τοῦ ὁποίου εἶπεν ἡ Ἐσθήρ.
6 Ὅταν δὲ εἰς τὸ τέλος τοῦ φαγητοῦ ἔπιναν οἶνον, εἶπεν ὁ βασιλεὺς εἰς τὴν Ἐσθήρ: <Τί εἶναι τὸ αἴτημά σου, βασίλισσα Ἐσθήρ: Καὶ ὠρισμένως θὰ γίνουν ὅσα ἔχεις τὴν ἀξίωσιν>.
7 Καὶ εἶπεν ἡ Ἐσθήρ: <Τὸ αἴτημά μου καὶ ἡ ἀξίωσίς μου εἶναι ἡ ἐξῆς:
8 Ἐὰν εὗρον εὔνοιαν καὶ χάριν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως, παρακαλῶ, ἂς ἔλθῃ ὁ βασιλεὺς καὶ ὁ Ἀμὰν ἀκόμη καὶ αὔριον εἰς τὸ πρὸς ὑποδοχὴν συμπόσιον, τὸ ὁποῖον θὰ κάμω δι’ αὐτούς· καὶ αὔριον θὰ κάμω τὰ ἴδια, τὰ ὁποῖα καὶ σήμερον>.
9 Καὶ ἐβγῆκεν ὁ Ἀμὰν ἀπὸ τὸν βασιλέα γεμᾶτος χαρὰν εὐφραινόμενος· ὅταν ὅμως εἶδεν ὁ Ἀμὰν τὸν Ἰουδαῖον Μαρδοχαῖον εἰς τὴν αὐλήν, ἐπειδὴ δὲν τὸν προσεκύνησεν, ἐθύμωσε πάρα πολύ.
10 Καὶ ἀφοῦ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον του, ἐκάλεσε τοὺς φίλους του καὶ τὴν γυναῖκα τοῦ Ζωσάραν
11 καὶ περιέγραψεν εἰς αὐτοὺς τὸν πλοῦτον του καὶ τὴν δόξαν, μὲ τὴν ὁποίαν ὁ βασιλεὺς τὸν περιέβαλε, καὶ πῶς τὸν ὥρισε νὰ πρωτεύῃ καὶ προηγῆται ἐν τῷ βασιλείῳ.
12 Καὶ εἶπεν ὁ Ἀμάν: <Δὲν ἔχει καλέσει ἡ βασίλισσα μὲ τὸν βασιλέα κανένα ἄλλον εἰς τὸ συμπόσιον, ἀλλὰ μόνον ἐμέ· καὶ ἔχω κληθῇ πάλιν καὶ διὰ τὴν αὔριον.
13 Καὶ ταῦτα δὲν μοῦ ἀρέσουν, ὅταν ἴδω εἰς τὴν αὐλὴν τὸν Ἰουδαῖον Μαρδοχαῖον>.
14 Καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν ἡ Ζωσάρα ἡ σύζυγός του καὶ οἱ φίλοι του: <Ἂς κοπῇ κατὰ διαταγήν σου ξύλον ὕψους πεντήκοντα πήχεων λίαν πρωῒ δὲ εἶπε εἰς τὸν βασιλέα καὶ μὲ τὴν ἔγκρισιν αὐτοῦ ἂς κρεμασθῇ ὁ Μαρδοχαῖος ἐπί του ξύλου· σὺ δὲ ἔμβα εἰς τὸ συμπόσιον μετὰ τοῦ βασιλέως καὶ ἀπόλαυσέ το γεμᾶτος χαράν>. Καὶ ἤρεσεν ὁ λόγος οὗτος εἰς τὸν Ἀμὰν καὶ ἡτοιμάσθη τὸ ξύλον.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
αὶ ἐγενήθη ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ, ὡς ἐπαύσατο προσευχομένη, ἐξεδύσατο τὰ ἱμάτια τῆς θεραπείας καὶ περιεβάλετο τὴν δόξαν αὐτῆς.	ατὰ τὴν τρίτην ἡμέραν, ὅταν ἡ Ἐσθήρ ἐτελείωσε τὴν προσευχήν της, ἔβγαλε τὰ ἐνδύματα τὰ ταπεινὰ τῆς νηστείας καὶ προσευχῆς καὶ ἐφόρεσε τὴν λαμπρὰν μεγαλοπρεπῆ στολήν της.	αὶ ἐγένετο κατὰ τὴν τρίτην ἡμέραν, ὅταν ἔπαυσε νὰ προσεύχηται, ἐξεδύθη τὰ ἐνδύματα τὰ ταπεινὰ τῆς μετανοίας καὶ τοῦ πένθους καὶ περιεβλήθη τὴν μεγαλοπρεπῆ καὶ ἔνδοξον περιβολήν της.
1α Καὶ γενηθεῖσα ἐπιφανής, ἐπικαλεσαμένη τῶν πάντων ἐπόπτην Θεὸν καὶ σωτῆρα, παρέλαβε τὰς δύο ἅβρας· καὶ τῇ μὲν μιᾷ ἐπηρείδετο ὡς τρυφερευομένη, ἡ δὲ ἑτέρα ἐπηκολούθει κουφίζουσα τὴν ἔνδυσιν αὐτῆς,	1α Ἔτσι δὲ λαμπρὰ κατὰ τὴν ἐμφάνισιν ἐζήτησε πάλιν τὴν βοήθειαν Ἐκείνου, ποὺ ἐποπτεύει τὰ πάντα, τοῦ Θεοῦ καὶ σωτῆρος, παρέλαβε καὶ τὰς δύο αὐτῆς θεραπαινίδας καὶ εἰς μὲν τὴν μίαν ἐστηρίζετο ὡς τρυφερὰ καὶ ἀδύνατος, ἐνῷ ἡ ἄλλη τὴν παρακολουθοῦσε καὶ ἐβάσταζε τὰ ἐνδύματα αὐτῆς ὄπισθεν.	1α Καὶ ἀφοῦ ἔγινε περίβλεπτος καὶ ἐπιβλητική, ἐπικαλεσθεῖσα τὸν ἐπιβλέποντα τὰ πάντα καὶ τοὺς πάντας Θεὸν καὶ σωτῆρα, παρέλαβε τὰς δύο θεραπαινίδας της. Καὶ εἰς μὲν τὴν μίαν ἐστηρίζετο σὰν λεπτοκαμωμένη καὶ ἐξησθενισμένη, ἡ ἄλλη δὲ ἠκολούθει ὑποβαστάζουσα καὶ ἐλαφρώνουσα τὴν ἐνδυμασίαν της.
1β καὶ αὐτὴ ἐρυθριῶσα ἀκμῇ κάλλους αὐτῆς, καὶ τὸ πρόσωπον αὐτῆς ἱλαρὸν ὡς προσφιλές, ἡ δὲ καρδία αὐτῆς ἀπεστενωμένη ἀπὸ τοῦ φόβου.	1β Ἔλαμπεν εἰς ὅλην τὴν ἀκμὴν τοῦ κάλλους της, ἐνῷ τὸ πρόσωπόν της εἶχε χρῶμα ροδαλόν. Ἔτσι δὲ ἱλαρὸν ἦτο τὸ πρόσωπόν της καὶ ἀγαπητόν, ἡ καρδία της ὅμως εὑρίσκετο καταστενοχωρημένη καὶ πιεζομένη ἀπὸ τὸν φόβον.	1β Καὶ αὕτη μὲ χρῶμα ἐρυθρὸν εἰς τὸν ὕψιστον βαθμὸν τοῦ κάλλους της, καὶ τὸ πρόσωπόν της ἱλαρὸν καὶ γλυκύ, πάρα πολὺ ἐλκυστικὸν καὶ ἀξιαγάπητον, ἡ καρδία της ὅμως πολὺ στενοχωρημένη ἕνεκα τοῦ φόβου.
1γ Καὶ εἰσελθοῦσα πάσας τὰς θύρας κατέστη ἐνώπιον τοῦ βασιλέως, καὶ αὐτὸς ἐκάθητο ἐπὶ τοῦ θρόνου τῆς βασιλείας αὐτοῦ καὶ πᾶσαν στολὴν τῆς ἐπιφανείας αὐτοῦ ἐνδεδύκει, ὅλος διὰ χρυσοῦ καὶ λίθων πολυτελῶν, καὶ ἦν φοβερὸς σφόδρα.	1γ Ἡ Ἐσθήρ ἐπέρασεν ὅλας τὰς θύρας τοῦ ἀνακτόρου καὶ παρουσιάσθη ἐνώπιον τοῦ βασιλέως. Αὐτὸς ἐκάθητο ἐπάνω εἰς τὸν βασιλικόν του θρόνον, ἦτο δὲ ἐνδεδυμένος ὅλην τὴν λαμπρὰν καὶ ἐντυπωσιακὴν βασιλικὴν στολήν, λαμπροστόλιστος μὲ χρυσᾶ κοσμήματα καὶ λίθους πολυτελεῖς. Ἡ ὄψις του ἦτο πράγματι πολὺ φοβερά.	Ἰγ Καὶ ἀφοῦ ἐπέρασεν ὅλας τὰς θύρας, εὑρέθη ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καὶ αὐτὸς ἐκάθητο ἐπὶ τοῦ βασιλικοῦ του θρόνου καὶ εἶχεν ἐνδυθῆ ὅλην τὴν στολὴν τῆς ἐπισήμου ἐμφανίσεώς του, στολισμένος ὅλος μὲ χρυσὸν καὶ μὲ λίθους πολυτελεῖς καὶ ἦτο πάρα πολὺ φοβερός.
1δ Καὶ ἄρας τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πεπυρωμένον δόξῃ ἐν ἀκμῇ θυμοῦ ἔβλεψε, καὶ ἔπεσεν ἡ βασίλισσα καὶ μετέβαλε τὸ χρῶμα αὐτῆς ἐν ἐκλύσει καὶ κατεπέκυψεν ἐπὶ τὴν κεφαλὴν τῆς ἅβρας τῆς προπορευομένης.	1δ Ἐσήκωσε τὸ πρόσωπόν του, τὸ ὁποῖον ἀκτινοβολοῦσε ἀπὸ δόξαν, καὶ τὴν παρετήρησε γεμᾶτος ὀργήν. Ἡ βασίλισσα, ὅταν τὸν εἶδεν, ἐκλονίσθη, ἔχασε τὸ χρῶμα της, καὶ ἕτοιμη νὰ λιποθυμήσῃ ἔκλινε καὶ ἐστηρίχθη εἰς τὸν ὦμον τῆς δούλης της, ἡ ὁποία ἐπροπορεύετο.	1δ Καὶ σηκώσας τὸ πρόσωπόν του, ἀπαστράπτον ἀπὸ τὰ λαμπρὰ κοσμήματα, μὲ θυμὸν εἰς μεγάλον βαθμὸν ἔρριψεν ἐν βλέμμα καὶ ἡ βασίλισσα ἔπεσε κάτω καὶ μετέβαλε τὸ χρῶμα της λόγῳ λιποθυμίας καὶ παραλελυμένη ἔσκυψεν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς τῆς θεραπαινίδος, ἡ ὁποία προεπορεύετο.
1ε Καὶ μετέβαλεν ὁ Θεὸς τὸ πνεῦμα τοῦ βασιλέως εἰς πραΰτητα, καὶ ἀγωνιάσας ἀνεπήδησεν ἀπὸ τοῦ θρόνου αὐτοῦ καὶ ἀνέλαβεν αὐτὴν ἐπὶ τὰς ἀγκάλας αὐτοῦ, μέχρις οὗ κατέστη, καὶ παρεκάλει αὐτὴν λόγοις εἰρηνικοῖς καὶ εἶπεν αὐτῇ·	1ε Ὁ Θεὸς ὅμως μετέβαλε τὴν ὀργὴν τοῦ βασιλέως εἰς πραότητα. Αὐτὸς καταληφθεὶς ἀπὸ ἀνησυχίαν καὶ ἀγωνίαν ἀνεπήδησεν ἀπὸ τὸν θρόνον του, ἐπῆρεν αὐτὴν εἰς τὴν ἀγκάλην του, μέχρις ὅτου ἐκείνη συνῆλθε. Καὶ μὲ λόγια εἰρηνικὰ καὶ ἐνθαρρυντικὰ τὴν παρηγοροῦσε καὶ ἔλεγε πρὸς αὐτήν·	1ε Καὶ μετέβαλεν ὁ Θεὸς τὴν διάθεσιν καὶ τὰ συναισθήματα τοῦ βασιλέως εἰς πραότητα, καὶ καταληφθεὶς οὗτος ὑπὸ ἀγωνιώδους ἀνησυχίας ἐπήδησεν ἐπάνω ἀπὸ τὸν θρόνον του καὶ τὴν ἐπῆρεν εἰς τὰς ἀγκάλας του, μέχρις ὅτου αὕτη ἀποκατεστάθη καὶ συνῆλθε, καὶ τὴν παρηγόρει μὲ λόγους εἰρηνικοὺς καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν:
1ζ τί ἐστιν Ἐσθήρ; Ἐγὼ ὁ ἀδελφός σου, θάρσει, οὐ μὴ ἀποθάνῃς, ὅτι κοινὸν τὸ πρόσταγμα ἡμῶν ἐστι· πρόσελθε.	1ζ <Τί συμβαίνει, Ἐσθήρ; Ἐγὼ εἶμαι ὁ ἀδελφός σου ἔχε θάρρος. Δὲν πρόκειται νὰ ἀποθάνῃς, διότι κάθε διαταγὴ δική μου, εἶναι καὶ δική σου, εἶναι δικές μας διαταγές. Πλησίασε>.	1ζ <Τὶ συμβαίνει, Ἐσθήρ; Ἐγὼ εἶμαι ἀδελφός σου· λάβε θάρρος· δὲν θὰ θανατωθῇς. Διότι τὸ πρόσταγμά μας, τὸ ὁποῖον ἐπὶ ποινὴ θανάτου ἀπαγορεύει νὰ παρουσιάζεταί τις ἀπρόσκλητος εἰς τὸν βασιλέα, εἶναι διὰ τὸ πολὺ πλῆθος· πλησίασε ἄφοβα>.
2 Καὶ ἄρας τὴν χρυσῆν ράβδον ἐπέθηκεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτῆς καὶ ἠσπάσατο αὐτὴν καὶ εἶπε· λάλησόν μοι.	2 Ὁ βασιλεὺς ἐσήκωσε τὴν χρυσῆν του ράβδον, τὴν ἔθεσεν εἰς τὸν τράχηλόν της, τὴν ἠσπάσθη καὶ εἶπε· <μίλησέ μου, εἶπέ μου τί συμβαίνει;>	2 Καὶ ἀφοῦ ἐσήκωσε τὴν χρυσῆν ράβδον του, ἔθεσεν αὐτὴν ἐπὶ τοῦ τραχήλου της καὶ τὴν ἠσπάσθη καὶ εἶπε: <Μίλησέ μου καὶ εἶπέ μου, τὶ θέλεις;>
2α Καὶ εἶπεν αὐτῷ· εἶδόν σε, κύριε, ὡς ἄγγελον Θεοῦ, καὶ ἐταράχθη ἡ καρδία μου ἀπὸ φόβου τῆς δόξης σου, ὅτι θαυμαστὸς εἶ, κύριε, καὶ τὸ πρόσωπόν σου χαρίτων μεστόν.	2α Ἐκείνη τοῦ εἶπε· <σὲ εἶδα, κύριε, σὰν ἄγγελον τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ καρδιά μου ἐταράχθη ἀπὸ τὸν φόβον τῆς μεγαλοπρεπείας σου, διότι σὺ εἶσαι ἀξιοθαύμαστος, κύριε, καὶ τὸ πρόσωπόν σου εἶναι γεμᾶτον ἀπὸ χάριτας>.	2α Καὶ εἶπεν εἰς αὐτόν: <Σὲ εἶδον, κύριε, σὰν ἄγγελον θεοῦ καὶ ἐταράχθη ἡ καρδία μου ἀπὸ τὸν φόβον τῆς μεγαλοπρεποῦς καὶ ἐνδόξου παραστάσεως καὶ ἐμφανίσεώς σου· διότι εἶσαι θαυμαστός, κύριε, καὶ τὸ πρόσωπόν σου εἶναι γεμᾶτον ἀπὸ χάρες>.
2β Ἐν δὲ τῷ διαλέγεσθαι αὐτὴν ἔπεσεν ἀπὸ ἐκλύσεως αὐτῆς καὶ ὁ βασιλεὺς ἐταράσσετο, καὶ πᾶσα ἡ θεραπεία αὐτοῦ παρεκάλει αὐτήν.	2β Ἐνῷ δὲ ἔτσι συνωμιλοῦσε πρὸς τὸν βασιλέα, κατέπεσε λιπύθυμος. Ὁ βασιλεὺς ἐταράχθη. Ὅλοι δὲ οἱ εὑρισκόμενοι ἐκεῖ ἐφρόντιζον, νὰ τὴν ἐπαναφέρουν εἰς τὰς αἰσθήσεις της.	2β Καθ’ ὃν ὅμως χρόνον ἔλεγεν αὕτη ταῦτα, ἔπεσεν ἕνεκα νέας λιποθυμίας της καὶ ὁ βασιλεὺς ἐταράσσετο καὶ ὅλη ἡ ὑπηρεσία τοῦ βασιλέως τὴν παρηγόρει.
3 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς· τί θέλεις, Ἐσθήρ; Καὶ τί σού ἐστι τὸ ἀξίωμα; Ἕως τοῦ ἡμίσους τῆς βασιλείας μου, καὶ ἔσται σοι.	3 Ἠρώτησεν ὁ βασιλεύς· <Ἐσθήρ, τί θέλεις; Ποιὸ εἶναι τὸ αἴτημά σου; Θὰ σοῦ δώσω μέχρι καὶ τὸ ἥμισυ τῆς βασιλείας μου, θὰ εἶναι ἰδικόν σου>.	3 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς: <Τί θέλεις, Ἐσθήρ; Καὶ ποία εἶναι ἡ ἀξίωσίς σου; Θὰ σοῦ γίνῃ ὅ,τι θέλεις μέχρι τοῦ να σοῦ δώσω τὸ ἥμισυ τοῦ βασιλείου μου>.
4 Εἶπε δὲ Ἐσθήρ· ἡμέρα μου ἐπίσημος σήμερόν ἐστι· εἰ οὖν δοκεῖ τῷ βασιλεῖ, ἐλθάτω καὶ αὐτὸς καὶ Ἀμὰν εἰς τὴν δοχήν, ἣν ποιήσω σήμερον.	4 Ἡ Ἐσθὴρ ἀπήντησεν· <ἡ σημερινὴ ἡμέρα εἶναι δι' ἐμὲ ἐπίσημος ἡμέρα. Ἐάν, λοιπόν, φαίνεται ἀρεστὸν εἰς τὸν βασιλέα, ἂς ἔλθῃ, μαζῆ δὲ μὲ αὐτὸν καὶ ὁ Ἀμάν, εἰς τὴν τράπεζαν, τὴν ὁποίαν ἐγὼ σήμερον θὰ παραθέσω>.	4 Εἶπε δὲ ἡ Ἐσθήρ: <Σήμερον εἶναι ἡμέρα ἐπίσημος δι’ ἐμέ· ἐὰν λοιπὸν φαίνεται καλὸν εἰς τὸν βασιλέα, ἂς ἔλθῃ καὶ αὐτὸς καὶ ὁ Ἀμὰν εἰς τὸ πρὸς ὑποδοχὴν συμπόσιον, τὸ ὁποῖον θὸ κάμω σήμερον>.
5 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς· κατασπεύσατε Ἀμάν, ὅπως ποιήσωμεν τὸν λόγον Ἐσθήρ· καὶ παραγίνονται ἀμφότεροι εἰς τὴν δοχήν, ἣν εἶπεν Ἐσθήρ.	5 Ὁ βασιλεὺς ἔστειλεν ἀνθρώπους καὶ εἶπε· <σπεύσατε ἀμέσως πρὸς τὸν Ἀμὰν καὶ εἰδοποιήσατέ τον νὰ ἐκτελέσωμεν τὴν παράκλησιν αὐτὴν τῆς Ἐσθήρ>. Ἦλθον λοιπὸν καὶ οἱ δύο, ὁ βασιλεὺς καὶ ὁ Ἀμάν, εἰς τὸ συμπόσιον, τὸ ὁποῖον παρέθεσεν ἡ Ἐσθήρ.	5 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς: <Εἰδοποιήσατε γρήγορα τὸν Ἀμάν, διὰ νὰ κάμωμεν τὸν λόγον, ποὺ εἶπεν ἡ Ἐσθήρ>. Καὶ ἔρχονται καὶ οἱ δύο εἰς τὸ συμπόσιον, περὶ τοῦ ὁποίου εἶπεν ἡ Ἐσθήρ.
6 Ἐν δὲ τῷ πότῳ εἶπεν ὁ βασιλεὺς πρὸς Ἐσθήρ· τί ἐστι, βασίλισσα Ἐσθήρ; Καὶ ἔσται ὅσα ἀξιοῖς.	6 Κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ συμποσίου τούτου, ὁ βασιλεὺς ἠρώτησε τὴν Ἐσθήρ· <βασίλισσα Ἐσθήρ, τί θέλεις; Ὅσα μοῦ ζητήσῃς, θὰ γίνουν>. _	6 Ὅταν δὲ εἰς τὸ τέλος τοῦ φαγητοῦ ἔπιναν οἶνον, εἶπεν ὁ βασιλεὺς εἰς τὴν Ἐσθήρ: <Τί εἶναι τὸ αἴτημά σου, βασίλισσα Ἐσθήρ: Καὶ ὠρισμένως θὰ γίνουν ὅσα ἔχεις τὴν ἀξίωσιν>.
7 Καὶ εἶπε· τὸ αἴτημά μου καὶ τὸ ἀξίωμα·	7 Ἐκείνη τοῦ εἶπε· <θέλετε νὰ μάθετε τὰ αἴτημά μου καὶ τὴν ἀπαίτησίν μου;	7 Καὶ εἶπεν ἡ Ἐσθήρ: <Τὸ αἴτημά μου καὶ ἡ ἀξίωσίς μου εἶναι ἡ ἐξῆς:
8 εἰ εὖρον χάριν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως, ἐλθάτω ὁ βασιλεὺς καὶ Ἀμὰν ἔτι τὴν αὔριον εἰς τὴν δοχήν, ἣν ποιήσω αὐτοῖς, καὶ αὔριον ποιήσω τὰ αὐτά.	8 Ἐὰν ἔχω εὕρει χάριν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως, ἂς ἔλθῃ ὁ βασιλεὺς καὶ ὁ Ἀμὰν ἀκόμη αὔριον εἰς τὸ συμπόσιον, τὸ ὁποῖον ἐγὼ θὰ παραθέσω πρὸς τιμήν των καὶ αὔριον θὰ ἀνακοινώσω τὰ αἰτήματά μου>.	8 Ἐὰν εὗρον εὔνοιαν καὶ χάριν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως, παρακαλῶ, ἂς ἔλθῃ ὁ βασιλεὺς καὶ ὁ Ἀμὰν ἀκόμη καὶ αὔριον εἰς τὸ πρὸς ὑποδοχὴν συμπόσιον, τὸ ὁποῖον θὰ κάμω δι’ αὐτούς· καὶ αὔριον θὰ κάμω τὰ ἴδια, τὰ ὁποῖα καὶ σήμερον>.
9 Καὶ ἐξῆλθεν ὁ Ἀμὰν ἀπὸ τοῦ βασιλέως ὑπερχαρὴς εὐφραινόμενος· ἐν δὲ τῷ ἰδεῖν Ἀμὰν Μαρδοχαῖον τὸν Ἰουδαῖον ἐν τῇ αὐλῇ ἐθυμώθη σφόδρα	9 Ὁ Ἀμὰν ἐβγῆκεν ἀπὸ τὸ βασιλικὸν ἀνάκτορον γεμᾶτος χαρὰν εὐφραινόμενος. Ὅταν ὅμως κατὰ τὴν ἔξοδόν του εἶδε τὸν Ἰουδαῖον Μαρδοχαῖον εἰς τὴν βασιλικὴν αὐλήν, κατελήφθη ἀπὸ μεγάλην ὀργήν.	9 Καὶ ἐβγῆκεν ὁ Ἀμὰν ἀπὸ τὸν βασιλέα γεμᾶτος χαρὰν εὐφραινόμενος· ὅταν ὅμως εἶδεν ὁ Ἀμὰν τὸν Ἰουδαῖον Μαρδοχαῖον εἰς τὴν αὐλήν, ἐπειδὴ δὲν τὸν προσεκύνησεν, ἐθύμωσε πάρα πολύ.
10 καὶ εἰσελθὼν εἰς τὰ ἴδια ἐκάλεσε τοὺς φίλους καὶ Ζωσάραν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ,	10 Εἰσῆλθεν εἰς τὴν οἰκίαν του, ἐκάλεσε τοὺς φίλους του καὶ τὴν σύζυγόν του Ζωσάραν,	10 Καὶ ἀφοῦ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον του, ἐκάλεσε τοὺς φίλους του καὶ τὴν γυναῖκα τοῦ Ζωσάραν
11 καὶ ὑπέδειξεν αὐτοῖς τὸν πλοῦτον αὐτοῦ καὶ τὴν δόξαν, ἣν ὁ βασιλεὺς αὐτῷ περιέθηκε, καὶ ὡς ἐποίησεν αὐτὸν πρωτεύειν καὶ ἡγεῖσθαι τῆς βασιλείας.	11 καὶ ἀνέφερεν ἀλαζονικῶς εἰς αὐτοὺς τὸν πλοῦτον καὶ τὴν δόξαν, μὲ τὴν ὁποίαν ὁ βασιλεὺς τὸν εἶχε τιμήσει, διότι τὸν κατέστησε πρῶτον μεταξὺ ὅλων τῶν ἄλλων, ἀρχηγὸν εἰς ὅλην τὴν βασιλείαν του.	11 καὶ περιέγραψεν εἰς αὐτοὺς τὸν πλοῦτον του καὶ τὴν δόξαν, μὲ τὴν ὁποίαν ὁ βασιλεὺς τὸν περιέβαλε, καὶ πῶς τὸν ὥρισε νὰ πρωτεύῃ καὶ προηγῆται ἐν τῷ βασιλείῳ.
12 Καὶ εἶπεν Ἀμάν· οὐ κέκληκεν ἡ βασίλισσα μετὰ τοῦ βασιλέως οὐδένα εἰς τὴν δοχὴν ἀλλ' ἢ ἐμέ, καὶ εἰς τὴν αὔριον κέκλημαι·	12 Καὶ ἔπειτα προσέθεσεν ὁ Ἀμάν· <καὶ ἡ βασίλισσα δὲν ἐκάλεσε ἄλλον μαζῆ μὲ τὸν βασιλέα, παρὰ μόνον ἐμέ. Μὲ ἐκάλεσε δὲ καὶ πάλιν διὰ τὸ συμπόσιον τῆς αὐριανῆς ἡμέρας.	12 Καὶ εἶπεν ὁ Ἀμάν: <Δὲν ἔχει καλέσει ἡ βασίλισσα μὲ τὸν βασιλέα κανένα ἄλλον εἰς τὸ συμπόσιον, ἀλλὰ μόνον ἐμέ· καὶ ἔχω κληθῇ πάλιν καὶ διὰ τὴν αὔριον.
13 καὶ ταῦτά μοι οὐκ ἀρέσκει, ὅταν ἴδω Μαρδοχαῖον τὸν Ἰουδαῖον ἐν τῇ αὐλῇ.	13 Ἐκεῖνο ὅμως τὸ ὁποῖον δὲν μοῦ ἀρέσει, ἀλλὰ μὲ καταστενοχωρεῖ, εἶναι τὸ νὰ βλέπω εἰς τὴν βασιλικὴν αὐλὴν τὸν Μαρδοχαῖον, τὸν Ἰουδαῖον>.	13 Καὶ ταῦτα δὲν μοῦ ἀρέσουν, ὅταν ἴδω εἰς τὴν αὐλὴν τὸν Ἰουδαῖον Μαρδοχαῖον>.
14 Καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν Ζωσάρα ἡ γυνὴ αὐτοῦ καὶ οἱ φίλοι· κοπήτω σοι ξύλον πηχῶν πεντήκοντα, ὄρθρου δὲ εἰπὸν τῷ βασιλεῖ καὶ κρεμασθήτω Μαρδοχαῖος ἐπὶ τοῦ ξύλου· σὺ δὲ εἴσελθε εἰς τὴν δοχὴν σὺν τῷ βασιλεῖ καὶ εὐφραίνου. Καὶ ἤρεσε τὸ ρῆμα τῷ Ἀμάν, καὶ ἡτοιμάσθη τὸ ξύλον.	14 Ἡ γυναίκα του ἡ Ζωσάρα καὶ οἱ φίλοι του τοῦ εἶπαν τότε· <δῶσε διαταγὴν νὰ κοπῇ ἕνα ξύλον πενήντα ἑβραϊκῶν πήχεων. Λίαν δὲ πρωῒ εἰπὲ εἰς τὸν βασιλέα νὰ δώσῃ διαταγὴν νὰ κρεμασθῇ ὁ Μαρδοχαῖος ἐπάνω εἰς αὐτὸ τὸ ξύλον. Σὺ δὲ ἔπειτα πήγαινε εἰς τὸ συμπόσιον μαζῆ μὲ τὸν βασιλέα, διὰ νὰ εὐφρανθῇς μὲ αὐτόν>. Ἡ συμβουλὴ αὐτὴ ἤρεσεν εἰς τὸν Ἀμάν, ἔδωσε διαταγὴν καὶ ἡτοιμάσθη τὸ ξύλον.	14 Καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν ἡ Ζωσάρα ἡ σύζυγός του καὶ οἱ φίλοι του: <Ἂς κοπῇ κατὰ διαταγήν σου ξύλον ὕψους πεντήκοντα πήχεων λίαν πρωῒ δὲ εἶπε εἰς τὸν βασιλέα καὶ μὲ τὴν ἔγκρισιν αὐτοῦ ἂς κρεμασθῇ ὁ Μαρδοχαῖος ἐπί του ξύλου· σὺ δὲ ἔμβα εἰς τὸ συμπόσιον μετὰ τοῦ βασιλέως καὶ ἀπόλαυσέ το γεμᾶτος χαράν>. Καὶ ἤρεσεν ὁ λόγος οὗτος εἰς τὸν Ἀμὰν καὶ ἡτοιμάσθη τὸ ξύλον.