Το Κατά Ιωάννην Άγιον Ευαγγέλιον

Πρωτότυπο Κείμενο

ότε οὖν ἔλαβεν ὁ Πιλᾶτος τὸν Ἰησοῦν καὶ ἐμαστίγωσε.
2 Καὶ οἱ στρατιῶται πλέξαντες στέφανον ἐξ ἀκανθῶν ἐπέθηκαν αὐτοῦ τῇ κεφαλῇ, καὶ ἱμάτιον πορφυροῦν περιέβαλον αὐτόν.
3 Καὶ ἔλεγον· χαῖρε ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων· καὶ ἐδίδουν αὐτῷ ραπίσματα.
4 Ἐξῆλθον οὖν πάλιν ἔξω ὁ Πιλᾶτος καὶ λέγει αὐτοῖς· ἴδε ἄγω ὑμῖν αὐτὸν ἔξω, ἵνα γνῶτε ὅτι ἐν αὐτῷ οὐδεμίαν αἰτίαν εὑρίσκω.
5 Ἐξῆλθον οὖν ὁ Ἰησοῦς ἔξω φορῶν τὸν ἀκάνθινον στέφανον καὶ τὸ πορφυροῦν ἱμάτιον,
6 καὶ λέγει αὐτοῖς· ἴδε ὁ ἄνθρωπος. Ὅτε οὖν εἶδον αὐτὸν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ὑπηρέται, ἐκραύγασαν λέγοντες· σταύρωσον σταύρωσον αὐτόν. Λέγει αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· λάβετε αὐτὸν ὑμεῖς καὶ σταυρώσατε· ἐγὼ γὰρ οὐχ εὑρίσκω ἐν αὐτῷ αἰτίαν.
7 Ἀπεκρίθησαν αὐτῷ οἱ Ἰουδαῖοι· ἡμεῖς νόμον ἔχωμεν, καὶ κατὰ τὸν νόμον ἡμῶν ὀφείλει ἀποθανεῖν, ὅτι ἑαυτὸν Θεοῦ υἱὸν ἐποίησεν.
8 Ὅτε οὖν ἤκουσεν ὁ Πιλᾶτος τοῦτον τὸν λόγον, μᾶλλον ἐφοβήθη,
9 καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ πραιτώριον πάλιν καὶ λέγει τῷ Ἰησοῦ· πόθεν εἶ σύ; Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπόκρισιν οὐκ ἔδωκεν αὐτῷ.
10 Λέγει οὖν αὐτῷ ὁ Πιλᾶτος· ἐμοὶ οὐ λαλεῖς; Οὐκ οἶδᾳς ὅτι ἐξουσίαν ἔχω σταυρῶσαί σε καὶ ἐξουσίαν ἔχω ἀπολῦσαί σε;
11 Ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· οὐκ εἶχες ἐξουσίαν οὐδεμίαν κατ' ἐμοῦ, εἰ μὴ ἦν σοι δεδομένον ἄνωθεν· διὰ τοῦτο ὁ παραδιδούς μέ σοι μείζονα ἁμαρτίαν ἔχει.
12 Ἐκ τούτου ἐζήτει ὁ Πιλᾶτος ἀπολῦσαι αὐτόν· οἱ δὲ Ἰουδαῖοι ἔκραζον λέγοντες· ἐὰν τοῦτον ἀπολύσῃς, οὐκ εἰ φίλος τοῦ Καίσαρος. Πᾶς ὁ βασιλέα ἑαυτὸν ποιῶν ἀντιλέγει τῷ Καίσαρι.
13 Ὁ οὖν Πιλᾶτος ἀκούσας τοῦτον τὸν λόγον ἤγαγεν ἔξω τοῦτον τὸν λόγον ἤγαγεν ἔξω τὸν Ἰησοῦν, καὶ ἐκάθισεν ἐπὶ τοῦ βήματος εἰς τόπον λεγόμενον Λιθόστρωτον, Ἐβραϊστὶ δὲ Γαββαθᾶ·
14 ἦν δὲ παρασκευὴ τοῦ πάσχα, ὥρα δὲ ὡσεὶ ἕκτη· καὶ λέγει τοῖς Ἰουδαίοις· ἴδε ὁ βασιλεὺς ὑμῶν.
15 Οἱ δὲ ἐκραύγασαν· ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν. Λέγει αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· τὸν βασιλέα ὑμῶν σταυρώσω; Ἀπεκρίθησαν οἱ ἀρχιερεῖς· οὐκ ἔχομεν βασιλέα εἰ μὴ Καίσαρα.
16 Τότε οὖν παρέδωκεν αὐτὸν αὐτοῖς ἵνα σταυρωθῇ.
17 Παρέλαβον δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἤγαγον· καὶ βαστάζων τὸν σταυρὸν αὐτοῦ ἐξῆλθεν εἰς τὸν λεγόμενον κρανίου τόπον, ὃς λέγεται Ἑβραϊστὶ Γολγοθᾶ,
18 ὅπου αὐτὸν ἐσταύρωσαν, καὶ μετ' αὐτοῦ ἄλλους δύο ἐντεῦθεν καὶ ἐντεῦθεν, μέσον δὲ τὸν Ἰησοῦν.
19 Ἔγραψε δὲ καὶ τίτλον ὁ Πιλᾶτος καὶ ἔθηκεν ἐπὶ τοῦ σταυροῦ· ἦν δὲ γεγραμμένον· Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων.
20 Τοῦτον οὖν τὸν τίτλον πολλοὶ ἀνέγνωσαν τῶν Ἰουδαίων, ὅτι ἐγγὺς ἦν τῆς πόλεως ὁ τόπος ὅπου ἐσταυρώθη ὁ Ἰησοῦς· καὶ ἦν γεγραμμένον Ἑβραϊστί, Ἑλληνιστί, Ρωμαϊστί.
21 Ἔλεγον οὖν τῷ Πιλάτῳ οἱ ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων· μὴ γράφε, ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων, ἀλλ' ὅτι ἐκεῖνος εἶπε, βασιλεύς εἰμι τῶν Ἰουδαίων.
22 Ἀπεκρίθη ὁ Πιλᾶτος· ὃ γέγραφα γέγραφα.
23 Οἱ οὖν στρατιῶται ὅτε ἐσταύρωσαν τὸν Ἰησοῦν, ἔλαβον τὰ ἱμάτια αὐτοῦ καὶ ἐποίησαν τέσσαρα μέρη, ἑκάστῳ στρατιώτῃ μέρος, καὶ τὸν χιτῶνα· ἦν δὲ ὁ χιτὼν ἄρραφος, ἐκ τῶν ἄνωθεν ὑφαντὸς δι' ὅλου.
24 Εἶπον οὖν πρὸς ἀλλήλους· μὴ σχίσωμεν αὐτόν, ἀλλὰ λάχωμεν περὶ αὐτοῦ τίνος ἔσται· ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ ἡ λέγουσα· διεμερίσαντο τὰ ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς, καὶ ἐπὶ τὸν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον.
25 Οἱ μὲν οὖν στρατιῶται ταῦτα ἐποίησαν. Εἰστήκεισαν δὲ παρὰ τῷ σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς μητρὸς αὐτοῦ, Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνή.
26 Ἰησοῦς οὖν ἱδὼν τὴν μητέρα καὶ τὸν μαθητὴν παρεστῶτα ὃν ἠγάπα, λέγει τῇ μητρὶ αὐτοῦ· γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου,
27 εἴτα λέγει τῷ μαθητῇ· ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου. Καὶ ἀπ' ἐκείνης τῆς ὥρας ἔλαβεν ὁ μαθητὴς αὐτὴν εἰς τὰ ἴδια.
28 Μετὰ τοῦτο εἰδὼς ὁ Ἰησοῦς ὅτι πάντα ἤδη τετέλεσται, ἵνα τελειωθῇ ἡ γραφή, λέγει· διψῶ.
29 Σκεῦος οὖν ἔκειτε ὄξους μεστόν· οἱ δὲ πλήσαντες σπόγγον ὄξους καὶ ὑσσώπῳ περιθέντες προσήνεγκαν αὐτοῦ τῷ στόματι.
30 Ὅτε οὖν ἔλαβε τὸ ὄξος ὁ Ἰησοῦς εἶπε, τετέλεσται, καὶ κλίνας τὴν κεφαλὴν παρέδωκε τὸ πνεῦμα.
31 Οἱ οὖν Ἰουδαῖοι, ἵνα μὴ μείνῃ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ τὰ σώματα ἐν τῷ σαββάτω, ἐπεὶ παρασκευὴ ἦν· ἦν γὰρ μεγάλη ἡ ἡμέρα ἐκείνου τοῦ σαββάτου· ἠρώτησαν τὸν Πιλᾶτον ἵνα κατεαγῶσιν αὐτῶν τὰ σκέλη, καὶ ἀρθῶσιν.
32 Ἦλθον οὖν οἱ στρατιῶται, καὶ τοῦ μὲν πρώτου κατέαξαν τὰ σκέλη καὶ τοῦ ἄλλου τοῦ συσταυρωθέντος αὐτῷ·
33 ἐπὶ δὲ τὸν Ἰησοῦν ἐλθόντες ὡς εἶδον αὐτὸν ἤδη τεθνηκότα, οὐ κατέαξαν αὐτοῦ τὰ σκέλη,
34 ἀλλ' εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ αὐτοῦ τὴν πλευρὰν ἔνυξε, καὶ εὐθέως ἐξῆλθεν αἷμα καὶ ὕδωρ.
35 Καὶ ὁ ἑωρακὼς μεμαρτύρηκε, καὶ ἀληθινὴ αὐτοῦ ἐστιν ἡ μαρτυρία, κἀκεῖνος οἶδεν ὅτι ἀληθῆ λέγει, ἵνα καὶ ὑμεῖς πιστεύσητε.
36 Ἐγένετο γὰρ ταῦτα, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ, ὀστοῦν οὐ συντριβήσεται αὐτοῦ.
37 Καὶ πάλιν ἑτέρα γραφὴ λέγει· ὄψονται εἰς ὃν ἐξεκέντησαν.
38 Μετὰ δὲ ταῦτα ἠρώτησεν τὸν Πιλᾶτον Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, ὢν μαθητὴς τοῦ Ἰησοῦ, κεκρυμμένος δὲ διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἵνα ἄρῃ τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ· καὶ ἐπέστρεψεν ὁ Πιλᾶτος. Ἦλθεν οὖν καὶ ἦρε τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ.
39 Ἦλθε δὲ καὶ Νικόδημος ὁ ἐλθὼν πρὸς τὸν Ἰησοῦν νυκτὸς τὸ πρῶτον, φέρων μίγμα σμύρνης καὶ ἀλόης ὡς λίτρας ἑκατόν.
40 Ἔλαβον οὖν τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἔδησεν αὐτὸ ἐν ὀθονίοις μετὰ τῶν ἀρωμάτων, καθὼς ἔθος ἐστὶ τοῖς Ἰουδαίοις ἐνταφιάζειν.
41 Ἦν δὲ ἐν τῷ τόπῳ ὅπου ἐσταυρώθη κῆπος, καὶ ἐν τῷ κήπῳ μνημεῖον καινόν, ἐν ὦ οὐδέπω οὐδεὶς ἐτέθη·
42 ἐκεῖ οὖν διὰ τὴν παρασκευὴν τῶν Ἰουδαίων, ὅτι ἐγγὺς ἦν τὸ μνημεῖον, ἔθηκαν τὸν Ἰησοῦν.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

ότε, λοιπόν, ὁ Πιλᾶτος ἐπῆρε τὸν Ἰησοῦν ἀπ' ἐκεῖ ποὺ ἐστέκετο, τὸν παρέδωκε εἰς τοὺς στρατιώτας του καὶ διέταξε καὶ τὸν ἐμαστίγωσαν.
2 Καὶ μετὰ τὸ φρικτὸν μαστίγωμα οἱ στρατιῶται, διὰ νὰ τὸν γελοιοποιήσουν καὶ ἐξευτελίσουν, ὡς βασιλέαν τῶν Ἰουδαίων, ἔπλεξαν ἀπὸ ἀγκάθια στεφάνι καὶ τὸ ἔβαλαν εἰς τὸ κεφάλι του, ὡς βασιλικὸν τάχα στέμμα, καὶ τοῦ ἐφόρεσαν ἕνα κόκκινο μανδύαν, ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ φοροῦσαν οἱ στρατιῶται, ὡς βασιλικὴν τάχα πορφύραν.
3 Καὶ ἔλεγαν εἰρωνικῶς· <χαῖρε, ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων>. Καὶ τοῦ κατέφεραν ραπίσματα.
4 Μετὰ τὴν μαστίγωσιν καὶ τὸν ἐμπαιγμὸν ἐβγῆκεν πάλιν ἔξω ὁ Πιλᾶτος ἀπὸ τὸ πραιτώριον καὶ λέγει εἰς τοὺς Ἑβραίους· <ἰδού, σᾶς τὸν φέρνω ἔξω. Τὸν ἀνέκρινα μὲ βασανιστήρια, τὸν ἐτιμώρησα πρὸς χάριν σας. Δὲν εὑρῆκα τίποτε τὸ ἔνοχον. Σᾶς τὸ δηλώνω, ἐπισήμως, διὰ νὰ πεισθῆτε καὶ σεῖς, ὅτι ἐγὼ δὲν εὑρίσκω εἰς αὐτὸν κανένα ἔγκλημα καὶ μάλιστα ἄξιον θανάτου>.
5 Ἐβγῆκε, λοιπόν, ὁ Ἰησοῦς ἔξω, φορῶν τὸν ἀκάνθινον στέφανον καὶ τὸν κόκκινον μανδύαν.
6 Καὶ λέγει εἰς αὐτοὺς ὁ Πιλᾶτος· <ἰδού, ὁ ἄνθρωπος. Ἴδετε εἰς ποίαν τραγικὴν κατάστασιν τὸν ἔφερα πρὸς χάριν σας μὲ τὸ μαστίγωμα καὶ τοὺς ἐμπαγμοὺς τῶν στρατιωτῶν>. Ὅταν ὅμως τὸν εἶδαν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ὑπηρέται τοῦ συνεδρίου, ἀσυγκίνητοι ἀπὸ τὸ θέαμα τοῦ πάσχοντος ἀθώου, ἐφώναξαν δυνατὰ μὲ μανίαν λέγοντες· <σταύρωσέ τον, σταύρωσέ τον>. Τοὺς ἀπήντησε ὁ Πιλᾶτος· <πάρτε τον σεῖς καὶ σταυρῶστε τον, διότι ἐγὼ δὲν εὑρίσκω καμμίαν ἐνοχήν, ὥστε νὰ τὸν καταδικάσω εἰς σταυρικὸν θάνατον>.
7 Τοῦ ἀπήντησαν οἱ Ἰουδαῖοι· <ἡμεῖς ἔχομεν νόμον, τὸν ὁποῖον καὶ αὐτὸ τὸ ρωμαϊκὸν κράτος σέβεται, καὶ σύμφωνα μὲ τὸν νόμον μας πρέπει αὐτὸς νὰ πεθάνη, διότι ἔκαμε τὸν εὐατόν του Υἱὸν Θεοῦ καὶ ἔδειξε ἔτσι θανάσιμον ἀσέβειαν κατὰ τοῦ Θεοῦ>.
8 Ὁ Πιλᾶτος, εἰδωλολάτρης καθὼς ἦτο καὶ ἐπίστευεν εἰς πολλοὺς θεοὺς καὶ τέκνα θεῶν, ὅταν ἤκουσε τὰ λόγια αὐτὰ τῶν Ἑβραίων, ἐφοβήθη ἀκόμη περισσότερον.
9 Καὶ εἰσῆλθεν πάλιν εἰς τὸ πραιτώριον καὶ λέγει εἰς τὸν Ἰησοῦν· <ἀπὸ ποῦ εἶσαι σύ; Εἶσαι πράγματι παιδὶ θεοῦ;> Ὁ Ἰησοῦς ὅμως δὲν τοῦ ἔδωσε ἀπάντησιν.
10 Λέγει τότε εἰς αὐτὸν ὁ Πιλᾶτος· <εἰς ἐμὲ δὲν ὁμιλεῖς; Δὲν ξεύρεις ὅτι ἔχω ἐξουσίαν νὰ σὲ σταυρώσω καὶ ἐξουσίαν ἔχω νὰ σὲ ἀφήσω ἐλεύθερον;>
11 Ἀπήντησεν ὁ Ἰησοῦς· <Δὲν θὰ εἶχες καμμίαν ἐξουσίαν ἐναντίον μου, ἐὰν τὸ δικαστικὸν ἀξίωμα ποὺ κατέχεις σήμερα, δέν σοῦ ἦτο δοσμένο ἀπὸ τὸν Θεόν. Ἡ ἀνοχὴ τοῦ Θεοῦ σὲ ἀφίνει δικαστὴν κατὰ τὰς ἡμέρας αὐτὰς καὶ εἶσαι ὑποχρεωμένος νὰ μὲ δικάσῃς, ἀφοῦ μὲ ἔφεραν ἐμπρός σου ὡς κατηγορούμενον οἱ Ἰουδαῖοι. Δι' αὐτὸ ὁ Καϊάφας καὶ τὸ συνέδριον τῶν Ἑβραίων, ποὺ ἀπὸ φθόνον μὲ παρέδωκαν εἰς τὰ χέρια σου, ἔχουν μεγαλυτέραν ἐνοχήν ἀπὸ σέ, ὁ ὁποῖος δὲν τολμᾷς νὰ ἀποδώσης δικαιοσύνην>.
12 Ἐκ τῆς ἀπαντήσεως αὐτῆς ἐταράχθη ἀκόμη περισσότερον ὁ Πιλᾶτος καὶ ἐζητοῦσε μὲ κάθε τρόπον νὰ τὸν ἀπολύσῃ. Οἱ Ἰουδαῖοι ὅμως ἐφώναζαν δυνατὰ λέγοντες· <ἐὰν ἀπολύσῃς αὐτόν, δὲν εἶσαι φίλος τοῦ Καίσαρος. Κάθε ἕνας ποὺ κάνει τὸν εὐατόν του βασιλέα ἀντιτίθεται κατὰ τοῦ Καίσαρος>.
13 Ὁ Πιλᾶτος τότε, ὅταν ἤκουσε τὰ λόγια αὐτὰ τῶν Ἰουδαίων, ποὺ ἀποτελοῦσαν ἔμμεσον ἀπειλὴν ἐναντίον του, ἔφερε πάλιν ἔξω τὸν Ἰησοῦν καὶ αὐτὸς ἐκάθισεν εἰς τὴν δικαστικὴν ἔδραν, ποὺ εἶχε τοποθετηθῆ τὴν ὥραν ἐκείνην εἰς τόπον λεγόμενον Λιθόστρωτον καὶ εἰς τὴν ἑβραϊκὴν γλῶσσαν Γαββαθᾶ, δηλαδὴ ὕψωμα.
14 Ἡ ἡμέρα δὲ ἐκείνη ἦτο παραμονὴ διὰ τὴν προπαρασκευὴν καὶ προετοιμασίαν τοῦ πάσχα. Ἡ ὥρα ἦτο ἓξ περίπου ἀπὸ τὴν ἀνατολὴν τοῦ ἡλίου, δηλαδὴ μεσημέρι. Καὶ λέγει ὁ Πιλᾶτος εἰς τοὺς Ἰουδαίους· <ἰδού, πὼς κατήντησεν ὁ βασιλεύς σας>.
15 Αὐτοὶ δέ, σκληροκάρδιοι καὶ μὲ φονικὸν μῖσος εἰς τὴν καρδιάν των, ἐκραύγασαν· <πάρε τον ἀπὸ ἐδῶ ! Πάρε τον ἀπὸ τὰ μάτια μας, νὰ μὴν τὸν βλέπωμε, σταύρωσέ τον, σταύρωσέ τον>. Λέγει εἰς αὐτοὺς ὁ Πιλᾶτος· <τὸν βασιλέα σας νὰ σταυρώσω;> Ἀπήντησαν οἱ ἀρχιερεῖς καταπατοῦντες τὴν θρησκευτικήν των πίστιν καὶ τὴν ἐθνικήν των ἀξιοπρέπειαν· δὲν ἔχομεν ἄλλον βασιλέα, παρὰ μόνον τὸν Καίσαρα>.
16 Τότε ὁ Πιλᾶτος ὑπεχώρησε εἰς τὸ τυφλὸν μῖσος ἐκείνων καὶ παρέδωκεν εἰς αὐτοὺς τὸν Ἰησοῦν, διὰ νὰ σταυρωθῆ.
17 Ἐπῆραν οἱ στρατιῶται τὸν Ἰησοῦν καὶ τὸν ὠδήγησαν εἰς τὸν τόπον τῆς σταυρώσεως· καὶ αὐτὸς βαστάζων εἰς τὸν ὦμον του τὸν σταυρόν του ἐβγῆκεν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλιν καὶ ἦλθε εἰς τοποθεσίαν, ποὺ λέγεται Κρανίου τόπος, Ἑβραϊκὰ δὲ Γολγοθᾶ.
18 Ἐκεῖ ἐσταύρωσαν αὐτὸν καὶ μαζῆ του ἐσταύρωσαν δύο ἄλλους, ἕνα ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος καὶ τὸν ἄλλον ἀπὸ τὸ ἄλλο, εἰς τὸ μέσον δὲ τῶν δύο κακούργων ἔβαλαν τὸν Ἰησοῦν, διὰ νὰ τὸν ἐξευτελίσουν περισσότερον.
19 Ἔγραψε δὲ ὁ Πιλᾶτος καὶ ἐπιγραφὴν καὶ τὴν ἔβαλε εἰς τὸ ἐπάνω μέρος τοῦ σταυροῦ. Ἦτο δὲ γραμμένον εἰς αὐτήν· <Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων>.
20 Αὐτήν, λοιπόν, τὴν ἐπιγραφὴν πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους τὴν ἐδιάβασαν, διότι ἦτο κοντὰ εἰς τὴν πόλιν ὁ τόπος ὅπου ἐσταυρώθη ὁ Ἰησοῦς. Καὶ ἦτο γραμμένη ἑβραϊκά, ἑλληνικὰ καὶ ρωμαϊκά.
21 Οἱ ἀρχιερεῖς, ἐπειδὴ ἐθεώρησαν βαρεῖαν προσβολήν των νὰ διακηρύσεται μὲ τὴν ἐπιγραφὴν αὐτὴν βασιλεύς των ἔνας ἐσταυρωμένος, εἶπαν εἰς τὸν Πιλᾶτον· <μὴ γράφεις ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων, ἀλλ' ὅτι ἐκεῖνος εἶπεν, βασιλεὺς εἶμαι τῶν Ἰουδαίων>.
22 Ὁ Πιλᾶτος ἀπεκρίθη μὲ ὀργὴν καὶ περιφρόνησιν· <ὅ,τι ἔγραψα, ἔγραψα>.
23 Οἱ στρατιῶται, λοιπόν, ἀφοῦ ἐσταύρωσαν τὸν Ἰησοῦν ἐπῆραν τὰ ἐνδύματά του καὶ τὰ ἔκαμαν τέσσαρα μερίδια, ἕνα μερίδιον διὰ κάθε στρατιώτην, καὶ τὸν ἐσωτερικόν του ἔνδυμα, τὸ ἔκαμαν ἰδιαίτερον μερίδιον. Ἦτο δὲ ὁ χιτὼν αὐτὸς χωρὶς καμμίαν ραφήν, ὑφαντὸς ὁλόκληρος ἀπὸ ἐπάνω ἕως κάτω.
24 Εἶπαν, λοιπόν, μεταξύ τους· <ἂς μὴ τὸν σχίσωμεν, ἀλλὰ ἂς βάλωμεν δι' αὐτὸν κλῆρον εἰς ποιὸν θὰ πέσῃ>. Καὶ ἔγιναν ἔτσι τὰ γεγονότα αὐτά, διὰ νὰ ἐκπληρωθῇ ἡ προφητεία τῆς Γραφῆς ποὺ λέγει· Ἐμοιράσθησαν μεταξύ των τὰ ἐνδύματά μου καὶ διὰ τὸ ἐσωτερικόν μου ἔνδυμα, τὸν χιτῶνα, ἔβαλαν κλῆρον.
25 Οἱ μὲν στρατιῶται αὐτὰ ἔκαμαν. Ἐστάθηκαν δὲ πλησίον εἰς τὸν σταυρὸν τοῦ Ἰησοῦ ἡ μητέρα του καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς μητέρας του, ἡ Μαρία ἡ γυναίκα τοῦ Κλωπᾶ καὶ ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή.
26 Ὁ Ἰησοῦς τότε, ὅταν εἶδε τὴν μητέρα του καὶ τὸν μαθητήν, τὸν ὁποῖον ἰδιαιτέρως ἀγαποῦσε, νὰ στέκῃ ἐκεῖ κοντά, εἶπεν εἰς τὴν μητέρα του· <γύναι, αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ υἱός σου ἀπ' ἐδῶ καὶ πέρα>.
27 Ἔπειτα λέγει εἰς τὸν μαθητήν· <ἰδοὺ ἡ μητέρα σου>. Καὶ ἀπὸ ἐκείνην τὴν ὥρα ἐπῆρεν αὐτὴν ὁ μαθητὴς εἰς τὸ σπίτι του.
28 Ἔπειτα ἀπὸ τὸ συμβὰν αὐτὸ ὁ Ἰησοῦς, ἀφοῦ ἐγνώρισε καθαρώτατα ὅτι ὅλα ὅσα εἶχαν προείπει οἱ προφῆται καὶ ὅσα ἄλλα εἶχε προαποφασίσει ἡ ἀγαθότης καὶ ἡ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ ἐξεπληρώθησαν τελείως, διὰ νὰ ἐπαληθεύσῃ ἡ Γραφὴ ἐξ ὁλοκλήρου, μέχρι καὶ τῆς τελευταίας λεπτομερείας εἶπε· <διψῶ>.
29 Εὑρίσκετο κάτω ἐκεῖ ἕνα δοχεῖον γεμᾶτο ξύδι. Αὐτοὶ δὲ ποὺ ἤκουσαν τὸν λόγον τοῦ Ἰησοῦ, ἐβούτηξαν ἕνα σφουγγάρι εἰς τὸ δοχεῖον αὐτό, τὸ ἐγέμισαν ξύδι καὶ ἀφοῦ τὸ ἔβαλαν ἀνάμεσα εἰς ἕνα κλωνάρι ὑσσώπου, τὸ ἔφεραν κοντὰ εἰς τὸ στόμα του.
30 Ὅταν, λοιπόν, ὁ Ἰησοῦς ἐπῆρε τὸ ξύδι, εἶπε· <ὅλα ἔχουν πλέον τελειώσει· τὸ ἅγιον σχέδιον τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλαι αἱ προφητεῖαι ἔχουν ἐκπληρωθῇ. Ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων εἶναι πλέον γεγονὸς βεβαιότατον>. Καὶ ἀφοῦ ἔκλινεν τὴν κεφαλήν, παρέδωσε μόνος του, μὲ τὴν ἐξουσίαν ποὺ εἶχε, τὸ πνεῦμα εἰς τὸν Πατέρα.
31 Οἱ Ἰουδαῖοι, ἐφρόντισαν ἐν τῷ μεταξὺ νὰ μὴ μείνουν ἐπάνω εἰς τὸν σταυρὸν τὰ σώματα τῶν κρεμασθέντων κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ Σαββάτου. Διότι ἡ ἡμέρα αὐτὴν τῆς σταυρώσεως ἦτο ἡμέρα προπαρασκευῆς διὰ τὸ αὐριανὸν Πάσχα. Ἦτο δὲ μεγάλη καὶ ἐπίσημος ἡ ἡμέρα ἐκείνη τοῦ Σαββάτου, ποὺ θὰ ἤρχιζεν ἀμέσως μόλις ἐβασίλευεν ὁ ἥλιος, διότι συνέπιπτε μὲ τὴν πρώτην ἡμέραν τοῦ πάσχα. Παρεκάλεσαν, λοιπόν, τὸν Πιλᾶτον νὰ σπάσουν οἱ στρατιῶται τὰ σκέλη τῶν σταυρωθέντων, διὰ νὰ συντομευθῇ ἔτσι ὁ θάνατός των, καὶ νὰ τοὺς πάρουν ἀπ' ἐκεῖ πρὶν δύσῃ ὁ ἥλιος, διὰ νὰ μὴ βεβηλωθῇ ἡ ἑορτὴ τοῦ πάσχα.
32 Ἦλθαν πράγματι οἱ στρατιῶται εἰς τὸν Γολγοθὰν κατὰ διαταγὴν τοῦ Πιλάτου καὶ τοῦ μὲν πρώτου λῃστοῦ ἔπασαν τὰ σκέλη, ὅπως ἐπίσης καὶ τοῦ ἄλλου, ποὺ εἶχε σταυρωθῆ μαζῆ μὲ τὸν Ἰησοῦν.
33 Ὅταν ὅμως ἦλθαν εἰς τὸν Ἰησοῦν, ἐπειδὴ εἶδαν, ὅτι αὐτὸς εἶχεν ἤδη πεθάνει, δὲν τοῦ ἔσπασαν τὰ σκέλη,
34 ἀλλὰ ἔνας στρατιώτης, διὰ κάθε ἐνδεχόμενον, τοῦ ἐτρύπησε τὴν πλευρὰν μὲ τὴν λόγχην· καὶ ἀμέσως ἔτρεξε ἀπὸ ἐκεῖ αἷμα καὶ νερὸ καθαρόν, πρᾶγμα παράδοξον καὶ πρωτοφανὲς διὰ νεκρόν.
35 Αὐτὸ τὸ μέγα καὶ συμβολικὸν γεγονός, ἐκεῖνος ποὺ τὸ εἶδε μὲ τὰ ἴδια του τὰ μάτια (δηλαδὴ ὁ Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής) τὸ ἐβεβαίωσε κατὰ τὸν πλέον ἐπίσημον τρόπον καὶ ἡ μαρτυρίαν του αὐτὴ εἶναι ἀπολύτως ἀληθινή. Καὶ ἐκεῖνος γνωρίζει πολὺ καλὰ ὅτι λέγει τὴν ἀλήθειαν διὰ τὸ θαυμαστὸν αὐτὸ γεγονός, ὥστε καὶ σεῖς νὰ πιστεύσετε.
36 Διότι ἔγιναν ὅλα αὐτά, διὰ νὰ ἐκπληρωθῇ ἡ προφητεία τῆς Γραφῆς: Δὲν θὰ συντριβῇ κανένα ἀπὸ τὰ ὀστᾶ του.
37 Καὶ πάλιν ἄλλη προφητεία τῆς Γραφῆς λέγει: Θὰ ἴδουν ἐκεῖνον, τὸν ὁποῖον ἐλόγχισαν.
38 Μετὰ ταῦτα ὁ Ἰωσήφ, ποὺ κατήγετο ἀπὸ τὴν Ἀριμαθαίαν καὶ ἦτο μαθητὴς τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλὰ ἔμενε κρυμμένος καὶ δὲν ἐφανερώνετο ὡς μαθητὴς διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, παρεκάλεσε τὸν Πιλᾶτον νὰ τοῦ ἐπιτρέψῃ νὰ πάρῃ τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Καὶ ὁ Πιλᾶτος ἔδωσε τὴν ἄδειαν. Ἦλθε, λοιπόν, καὶ ἐπῆρε τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ.
39 Μαζῆ δὲ μὲ αὐτὸν ἦλθε καὶ ὁ Νικόδημος, ὁ ὁποῖος τὴν πρώτην φορὰν εἶχεν ἔλθει εἰς τὸν Ἰησοῦν νύκτα. Ὁ Νικόδημος ἔφερε πολυτιμότατον ἄρωμα, μίγμα ἀπὸ σμύρνα καὶ ἀλόην, ἑκατὸ περίπου λίτρας, τριάντα δηλαδὴ καὶ πλέον κιλά.
40 Ἐπῆραν, λοιπόν, τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἀφοῦ τὸ ἔπλυναν καὶ τὸ ἀλεῖψαν μὲ τὰ πολύτιμα ἀρώματα τὸ περιτύλιξαν μὲ λωρίδες ἀπὸ σινδόνια, ὅπως ἦτο ἡ συνήθεια εἰς τοὺς Ἑβραίους νὰ ἐνταφιάζουν τοὺς νεκρούς.
41 Εἰς τὸν τόπον δὲ ὅπου εἶχε σταυρωθῆ ὁ Ἰησοῦς ὑπῆρχε κῆπος καὶ εἰς τὸν κῆπον καινούργιο καὶ ἀχρησιμοποίητο μνημεῖον, εἰς τὸ ὁποῖον κανεὶς ἀκόμη δὲν εἶχε ταφῆ.
42 Ἐπειδή, λοιπόν, τὸ μνημεῖον αὐτὸ ἦτο κοντὰ εἰς τὸν τόπον τῆς σταυρώσεως καὶ ἐβιάζοντο νὰ τελειώσουν τὴν ταφήν, πρὶν περάσῃ ἡ ἡμέρα αὐτῇ τῆς προπαρασκευῆς τῶν ἰουδαίων διὰ τὸ πάσχα, ἐκεῖ ἔθεσαν τὸν Ἰησοῦν.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

ατόπιν λοιπὸν τῆς ἐπιμονῆς αὐτῆς τοῦ πλήθους, διὰ νὰ καταπραΰνῃ αὐτὸ ὁ Πιλᾶτος, ἐπῆρε τὸν Ἰησοῦν ἀπὸ τὸ μέρος, ποὺ ἐστέκετο, καὶ ἔδωκε διαταγὰς εἰς τοὺς στρατιώτας καὶ τὸν ἐμαστίγωσαν γυμνωμένον.
2 Καὶ ἐπὶ πλέον οἱ στρατιῶται, διὰ νὰ γελοιοποιήσουν τὰς βασιλικὰς ἀξιώσεις τοῦ Ἰησοῦ, ἀφοῦ ἔπλεξαν στέφανον ἀπὸ ἀγκάθια, τὸν ἔβαλαν ἀντὶ στέμματος βασιλικοῦ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς του, καὶ τὸν ἐνέδυσαν μὲ κόκκινον μανδύαν ἀντὶ αὐτοκρατορικῆς πορφύρας.
3 Καὶ ἔλεγαν ἐμπαικτικῶς· Χαῖρε, ὡ βασιληᾶ τῶν Ἰουδαίων. Καὶ τοῦ ἔδιδαν ραπίσματα.
4 Ἀφοῦ λοιπὸν ἡ μαστίγωσις καὶ ὁ ἐξευτελισμὸς ἐτελείωσαν, ἐβγῆκε πάλιν ὁ Πιλᾶτος ἔξω ἀπὸ τὸ πραιτώριον καὶ τοὺς εἶπεν· Ἰδοὺ σᾶς τὸν φέρνω ἔξω. Ἀρκετὰ τὸν ἐτιμωρήσαμεν πρὸς χάριν σας. Βεβαιωθῆτε, ὅτι δὲν εὑρίσκω εἰς αὐτὸν κανὲν ἔγκλημα καὶ δὲν σκοπεύω νὰ τὸν τιμωρήσω περισσότερον.
5 Ἐβγῆκε λοιπὸν ἔξω ὁ Ἰησοῦς φορῶν τὸν ἀκάνθινον στέφανον καὶ τὸν κόκκινον μανδύαν.
6 Καὶ λέγει πρὸς αὐτοὺς ὁ Πιλᾶτος· Ἴδε εἰς ποίαν ἀθλίαν κατάστασιν κατήντησεν ὁ ἄνθρωπος ! Ὅταν λοιπὸν τὸν εἶδαν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ὑπηρέται τοῦ συνεδρίου, ἐφώναξαν δυνατὰ καὶ εἶπαν· Σταύρωσε, σταύρωσε αὐτόν. Λέγει εἰς αὐτοὺς ὁ Πιλᾶτος· Πάρτε τον σεῖς καὶ σταυρώσατέ τον· διότι ἐγὼ δὲν εὑρίσκω καμμίαν ἐνοχὴν εἰς αὐτὸν καὶ δὲν ἡμπορῶ νὰ τὸν σταυρώσω.
7 Ἐπειδὴ δὲ τὸ ρωμαϊκὸν κράτος συνήθιζε νὰ ἀναγνωρίζῃ τοὺς νόμους τῶν λαῶν, τοὺς ὁποίους ὑπεδούλωνεν, ὑπενθυμίζοντες τοῦτο εἰς τὸν Πιλᾶτον, ἀπεκρίθησαν εἰς αὐτὸν οἱ Ἰουδαῖοι· Ἡμεῖς ἔχομεν νόμον καὶ σύμφωνα μὲ τὸν νόμον μας πρέπει νὰ ἀποθάνῃ, διότι ἔκαμε τὸν ἑαυτόν του υἱὸν τοῦ Θεοῦ καὶ ἔτσι ἐβλασφήμησε κατὰ τοῦ Θεοῦ.
8 Ὅταν λοιπὸν ὁ Πιλᾶτος, ὁ ὁποῖος ὡς εἰδωλολάτρης ποὺ ἦτο, παρεδέχετο πολλοὺς θεοὺς καὶ ἡμιθέους, ἤκουσεν αὐτὸν τὸν λόγον, ὅτι δηλαδὴ ὁ Ἰησοῦς ἐθεώρει τὸν ἑαυτόν του υἱὸν τοῦ Θεοῦ, ἐτρόμαξε περισσότερον, φοβηθεῖς μήπως πράγματι ὁ Ἰησοῦς ἦτο υἱὸς κάποιου θεοῦ καὶ διὰ τῆς δυνάμεώς του ἐξολοθρεύσῃ αὐτόν.
9 Καὶ ἐμβῆκε πάλιν εἰς τὸ πραιτώριον καὶ εἶπεν εἰς τὸν Ἰησοῦν· Ἀπὸ ποὺ εἶσαι σύ; Κατάγεσαι ἀπὸ τὴν γῆν ἢ ἦλθες ἀπὸ τὸν οὐρανόν; Ὁ Ἰησοῦς ὅμως δὲν τοῦ ἔδωκεν ἀπάντησιν.
10 Κατόπιν λοιπὸν τῆς σιωπῆς αὐτῆς εἶπεν εἰς αὐτὸν ὁ Πιλᾶτος· Εἰς ἐμὲ δὲν ὁμιλεῖς; Δὲν ἡξεύρεις, ὅτι ἔχω ἐξουσίαν νὰ σὲ σταυρώσω καὶ ἔχω ἐξουσίαν νὰ σὲ ἀφήσω ἐλεύθερον;
11 Ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς· Δὲν θὰ εἶχες καμμίαν ἐξουσίαν ἐναντίον μου, ἐὰν δὲν σοῦ εἶχε δοθῆ ἡ ἐξουσία αὐτὴ ἀπ’ ἐπάνω, δηλαδὴ ἀπὸ τὸν Θεόν. Ἡ ἀνοχὴ τοῦ Θεοῦ σὲ κρατεῖ ἄρχοντα ἐπὶ τῆς δικαστικῆς ἕδρας, καὶ ἐπεφύλαξεν εἰς σὲ νὰ μὲ δικάσῃς. Ἐπειδὴ δὲ ἡ ἐξουσία αὐτὴ ἔχει δοθῆ εἰς σὲ ἀπὸ τὸν Θεόν, καὶ δὲν δύνασαι νὰ ἀποφύγῃς τὸ νὰ μὲ δικάσῃς, δι’ αὐτὸ ὁ Καϊάφας καὶ τὸ συνέδριον τῶν Ἰουδαίων, οἱ ὁποῖοι μὲ παρέδωκαν ἐκ φθόνου καὶ μίσους εἰς σὲ καὶ σὲ πιέζουν νὰ μὲ καταδικάσῃς, ἔχουν μεγαλυτέραν ἁμαρτίαν ἀπὸ σέ, ὁ ὁποῖος ἐκ φόβου πρὸς αὐτοὺς καταχρᾶσαι τώρα τὴν ἐξουσίαν σου.
12 Ἡ ἀπάντησις αὐτὴ τοῦ Ἰησοῦ κατέπληξε καὶ ἐθορύβησε τὸν Πιλᾶτον καὶ ἕνεκα τούτου ἐπεδίωκε μὲ μεγαλυτέραν τώρα ἐπιμονὴν νὰ ἐλευθερώσῃ αὐτόν. Οἱ Ἰουδαῖοι ὅμως ἐφώναζαν δυνατὰ καὶ ἔλεγαν· Ἐὰν τὸν ἀφήσῃς ἐλεύθερον, δὲν εἶσαι φίλος τοῦ Καίσαρος. Καθένας ποὺ κάνει τὸν ἑαυτόν του βασιλέα, ἀντιτίθεται καὶ ἐπαναστατεῖ κατὰ τοῦ Καίσαρος.
13 Ὁ Πιλᾶτος λοιπὸν ὅταν ἤκουσε τοὺς τελευταίους τούτους λόγους, μὲ τοὺς ὁποίους οἱ Ἰουδαῖοι ἀνεγνώριζαν καθαρά, ὅτι βασιλέα των εἶχον τὸν Καίσαρα, ὠδήγησε τὸν Ἰησοῦν ἔξω ἀπὸ τὸ πραιτώριον καὶ αὐτὸς ἐκάθισε ἐπὶ τῆς δικαστικῆς του ἕδρας, ποὺ εἶχε τοποθετηθῇ πρόχειρα εἰς τὸν τόπον, ὁ ὁποῖος ἦτο στρωμένος μὲ πέτρας καὶ μωσαϊκὰ καὶ δι’ αὐτὸ ἐλέγετο εἰς μὲν τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν Λιθόστρωτον, εἰς τὴν ἑβραϊκὴν ὅμως ἐλέγετο λόγῳ τοῦ σχήματός του Γαββαθᾶ, ἤτοι ὕψωμα.
14 Ἦτο δὲ ἡ ἡμέρα τῆς παραμονῆς καὶ προετοιμασίας τοῦ Πάσχα, καὶ ἡ ὥρα ἦτο περίπου ἓξ ἀπὸ τῆς ἀνατολῆς τοῦ ἡλίου, δηλαδὴ μεσημβρία. Καὶ λέγει ὁ Πιλᾶτος πρὸς τοὺς Ἰουδαίους· Ἰδοὺ εἰς ποίαν ἀθλιότητα καὶ καταφρόνησιν κατήντησεν ὁ βασιλεύς σας.
15 Αὐτοὶ ὅμως ἀντὶ νὰ κινηθοῦν εἰς συμπάθειαν καὶ οἶκτον, ἐφώναζαν δυνατά· Πάρε τον, πάρε τον, νὰ μὴ τὸν βλέπωμεν· σταύρωσέ τον. Λέγει εἰς αὐτοὺς ὁ Πιλᾶτος· Τὸν βασιλέα σας νὰ σταυρώσω; Ἀπεκρίθησαν οἱ ἀρχιερεῖς· Δὲν ἔχομεν βασιλέα ἄλλον παρὰ μόνον τὸν Καίσαρα.
16 Ὅταν λοιπὸν οἱ Ἰουδαῖοι ἠρνήθησαν ὄχι μόνον τὸν Μεσσίαν, ἀλλὰ καὶ τὴν θεμελιώδη ἀρχὴν τῆς θεοκρατίας των, κατὰ τὴν ὁποίαν βασιλεύς των ἦτο μόνον ὁ Θεός, τότε ὁ Πιλᾶτος παρέδωκε τὸν Ἰησοῦν εἰς αὐτοὺς διὰ νὰ σταυρωθῇ.
17 Παρέλαβον δὲ οἱ στρατιῶται τὸν Ἰησοῦν, καὶ τὸν ὠδήγησαν νὰ τὸν σταυρώσουν. Καὶ αὐτὸς βαστάζων ἐπὶ τοῦ ὤμου τὸν σταυρόν του ἐβγῆκεν ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη τῆς πόλεως εἰς κάποιον τοποθεσίαν, ποὺ λέγεται Κρανίου τόπος καὶ εἰς τὴν ἑβραϊκὴν γλῶσσαν λέγεται Γολγοθᾶ.
18 Ἐκεῖ ἐσταύρωσαν αὐτόν, καὶ μαζί του ἐσταύρωσαν ἄλλους δύο, ἀπὸ τὸ ἓν μέρος τὸν ἕνα καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος τὸν ἄλλον, διὰ νὰ ἀτιμάσουν δὲ περισσότερον τὸν Ἰησοῦν ἔδωκαν εἰς αὐτὸν τὴν πρωτεύουσαν εἰς τὸ μέσον τῶν δύο κακούργων θέσιν.
19 Ἔγραψε δὲ καὶ ἐπιγραφὴν ὁ Πιλᾶτος καὶ ἔθεσεν αὐτὴν εἰς τὸ ἐπάνω μέρος τοῦ σταυροῦ. Ἦτο δὲ γραμμένον εἰς τὴν ἐπιγραφήν· Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων.
20 Αὐτὴν λοιπὸν τὴν ἐπιγραφήν, ποὺ διεκήρυττεν, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἦτο βασιλεὺς τοῦ νέου Ἰσραὴλ τῆς χάριτος, τὴν ἀνέγνωσαν πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, διότι ὁ τόπος, ὅπου ἐσταυρώθη ὁ Ἰησοῦς, ἦτο πλησίον τῆς πόλεως. Καὶ τὸ περιεχόμενον τῆς ἐπιγραφῆς ἦτο γραμμένον εἰς τρεῖς γλώσσας, εἰς τὴν Ἑβραϊκήν, ποὺ ἦτο ἐθνικὴ γλῶσσα τῶν Ἑβραίων, εἰς τὴν Ἑλληνικήν, ποὺ ἦτο γλῶσσα διεθνής, καὶ εἰς τὴν Ρωμαϊκήν, ποὺ ἦτο ἡ ἐπίσημος γλῶσσα τοῦ Κράτους. Ἔτσι ἐδόθη εἰς τὸ περιεχόμενον τῆς ἐπιγραφῆς ὅσον τὸ δυνατὸν μεγαλυτέρα δημοσιότης.
21 Ἐπειδὴ λοιπὸν οἱ Ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων ἐθεώρουν ὡς προσβολὴν καὶ ὕβριν των νὰ λέγεται βασιλεύς των ἕνας σταυρωμένος, ἔλεγον εἰς τὸν Πιλᾶτον· Μὴ γράφῃς: Ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ γράφε, ὅτι ἐκεῖνος εἶπεν· Εἶμαι βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων.
22 Ὁ Πιλᾶτος ὅμως ἀπεκρίθη· Ὅ,τι ἔγραψα, τὸ ἔγραψα πλέον. Δὲν τὸ ξεγράφω.
23 Οἱ στρατιῶται λοιπόν, ὅταν ἐσταύρωσαν τὸν Ἰησοῦν, ἐπῆραν τὰ φορέματά του καὶ τὰ ἔκαμαν τέσσαρα μερίδια, ἀπὸ ἕνα μερίδιον δι’ ἕκαστον στρατιώτην. Καὶ τὸ ἐσωτερικόν του ἔνδυμα τὸ ἔκαμαν ξεχωριστὸν μερίδιον. Ἦτο δὲ τὸ ὑποκάμισον αὐτὸ χωρὶς καμμίαν ραφήν, ὑφασμένον ὁλόκληρον ἀπὸ τὸ ἐπάνω μέρος ἕως κάτω.
24 Εἶπαν λοιπὸν μεταξύ των· Ἂς μὴ τὸ σχίσωμεν, ἀλλὰ ἂς ρίψωμεν λαχνὸν δι’ αὐτὸ καὶ ὅποιος τὸ πάρῃ. Καὶ ἔγινεν ἔτσι, διὰ νὰ πληρωθῇ ἡ προφητεία τῆς Γραφῆς ποὺ λέγει· Ἐμοίρασαν μεταξύ των τὰ διάφορα τεμάχια τῆς ἐξωτερικῆς ἐνδυμασίας μου καὶ διὰ τὸ κυριώτερον ἔνδυμά μου, ἄνευ τοῦ ὁποίου μένει ὁλόγυμνον τὸ σῶμα, ἔβαλαν λάχνον.
25 Καὶ οἱ μὲν στρατιῶται ἔκαμαν αὐτά. Ἔστεκαν δὲ κοντὰ εἰς τὸν σταυρὸν τοῦ Ἰησοῦ ἡ μητέρα του καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς μητέρας του, ἡ Μαρία ἡ γυναῖκα τοῦ Κλωπᾶ καὶ ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή.
26 Ὁ Ἰησοῦς λοιπόν, ὅταν εἶδε τὴν μητέρα του καὶ τὸν μαθητήν, τὸν ὁποῖον ἠγάπα, νὰ στέκεται ἐκεῖ πλησίον, λέγει εἰς τὴν μητέρα του· Γύναι, ἰδοὺ ποῖος ἀπὸ τώρα θὰ εἶναι ὁ υἱός σου.
27 Ἔπειτα λέγει εἰς τὸν μαθητήν· Ἰδοὺ ἡ μητέρα σου. Καὶ ἀπὸ τὴν ὥραν ἐκείνην τὴν ἐπῆρεν ὁ μαθητὴς εἰς τὸ κατάλυμά του.
28 Ὕστερα ἀπ’ αὐτό, ἀφοῦ ἐβεβαιώθη ὁ Ἰησοῦς, ὅτι ὅλα, ὅσα ἐπρόκειτο σύμφωνα μὲ τὰς προφητείας νὰ πάθῃ, εἶχαν πλέον συντελεσθῇ καὶ τελείως πληρωθῇ, διὰ νὰ ἐπαληθεύσῃ καθ’ ὅλα καὶ μέχρι τῆς τελευταίας λεπτομερείας ἡ Γραφή, εἶπε· Διψῶ.
29 Ἦτο λοιπὸν ἐκεῖ χάμω κάποιο πήλινον δοχεῖον γεμᾶτο ξίδι. Ἐκεῖνοι δέ, ποὺ ἤκουσαν τὸν λόγον αὐτὸν τοῦ Ἰησοῦ, ἀφοῦ ἐγέμισαν ξίδι ἕνα σφουγγάρι καὶ ἀφοῦ τὸ ἐστήριξαν εἰς ἕνα κλωνάρι ὑσσώπου, τὸ ἔφεραν πλησίον τοῦ στόματός του.
30 Ὅταν λοιπὸν ἐπῆρε τὸ ξίδι ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· Ἔχουν πλέον τελειώσει ὅλα. Καὶ αἱ προφητεῖαι ὅλαι ἐπληρώθησαν, καὶ τὸ ἔργον μου ἔλαβεν αἴσιον πέρας καὶ τὰ ὅσα ἔπρεπε νὰ πάθω ἐτελείωσαν καὶ ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων ἐξησφαλίσθῃ πλήρως. Καὶ ἀφοῦ μόνος του ἀφῆκε τὴν κεφαλήν του νὰ γείρῃ πρὸς τὰ κάτω, παρέδωκεν ἐξουσιαστικῶς καὶ ὅταν αὐτὸς ἡθέλησε τὴν ψυχήν του εἰς τὸν Πατέρα του.
31 Ἐν τῷ μεταξὺ οἱ Ἰουδαῖοι ἐλάμβανον τὰ μέτρα των, διὰ νὰ μὴ μείνουν ἐπάνω εἰς τὸν σταυρὸν νεκρὰ τὰ σώματα τῶν καταδίκων καὶ κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ Σαββάτου. Ἐπειδὴ ἡ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν ἔγινεν ἡ σταύρωσις, ἦτο ἡμέρα προπαρασκευῆς καὶ προετοιμασίας ἐκτάκτου καὶ ἐξαιρετικῆς· διότι ἡ ἡμέρα τοῦ Σαββάτου ἐκείνου, ποὺ θὰ ἤρχιζεν ἀπὸ τὴν δύσιν τοῦ ἡλίου, ἦτο μεγάλη καὶ ἐπίσημος, ἐπειδὴ ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἦτο Σάββατον, συνέπιπτεν ἀκόμη καὶ ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς μεγάλης ἑορτῆς τοῦ Πάσχα. Ἀπηγορεύετο δὲ ρητῶς εἰς τὸ Δευτερονόμιον νὰ διανυκτερεύσουν ἄταφα τὰ σώματα ἐπὶ τοῦ σταυροῦ. Παρεκάλεσαν λοιπὸν τὸν Πιλᾶτον νὰ διατάξῃ, ὅπως συντριβοῦν τὰ σκέλη τῶν καταδίκων, διὰ νὰ συντομευθῇ ἔτσι ὁ θάνατός των καὶ τοὺς σηκώσουν τὸ ταχύτερον ἀπὸ ἐκεῖ.
32 Ἦλθαν λοιπὸν οἱ στρατιῶται, διὰ νὰ συντρίψουν τὰ ὀστᾶ τῶν καταδίκων, καὶ τοῦ μὲν λῃστοῦ, τὸν ὁποῖον ἐπλησίασαν πρῶτον, ἔσπασαν τὰ σκέλη, καθὼς καὶ τοῦ ἄλλου λῃστοῦ, ποὺ ἐσταυρώθη μαζὶ μὲ τὸν Ἰησοῦν.
33 Ὅταν ὅμως ἦλθαν εἰς τὸν Ἰησοῦν, σὰν τὸν εἶδαν ὅτι ἦτο πλέον πεθαμένος, δὲν τοῦ ἔσπασαν τὰ σκέλη.
34 Ἀλλ’ ἕνας ἀπὸ τοὺς στρατιώτας, διὰ νὰ διαπιστώσῃ βεβαιότερον τὸν θάνατόν του, τοῦ ἐκτύπησε τὴν πλευρὰν μὲ λόγχην καὶ ἀμέσως ἐβγῆκεν ἀπὸ τὸ τρυπηθὲν μέρος αἷμα καὶ ὕδωρ, φαινόμενον πρωτοφανὲς καὶ παράδοξον, διότι εἰς κάθε πεθαμένον τὸ αἷμα πήγνυται, ὅσον δὲ καὶ ἂν τὸν τρυπήσῃ κανείς, δὲν βγαίνει ποτὲ καθαρὸν αἷμα καὶ διαυγὲς ὕδωρ.
35 Τὸ γεγονὸς ὅμως αὐτὸ εἶναι ἀληθὲς καὶ βεβαία ἡ ὑπ’ αὐτοῦ σημαινομένη κάθαρσις τοῦ βαπτίσματος καὶ ὁ ἁγιασμὸς ἐκ τοῦ αἵματος τοῦ Κυρίου, καὶ ἐκεῖνος, ποὺ τὸ εἶδε μὲ τὰ μάτια του, ἔδωκε μαρτυρίαν περὶ αὐτοῦ, καὶ ἡ μαρτυρία του εἶναι ἀληθινὴ καὶ δὲν ἔχει καμμίαν περὶ τούτου ἀμφιβολίαν ἐκεῖνος, ἀλλὰ ἡξεύρει καλά, ὅτι λέγει ἀλήθειαν. Καὶ ἔδωκε μαρτυρίαν τόσον περὶ τοῦ γεγονότος αὐτοῦ, ὅσον καὶ περὶ τοῦ ὅτι δὲν ἔσπασαν τὰ σκέλη τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλὰ μόνον τὴν πλευράν του ἐτρύπησαν, διὰ νὰ πιστεύσετε καὶ σεῖς, ὅτι ὁ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Χριστός, τὸν ὁποῖον προεκήρυξαν οἱ προφῆται.
36 Διότι πράγματι ὅλα αὐτὰ ἔχουν προφητευθῆ καὶ ἔγιναν, διὰ νὰ ἐπαληθεύσῃ τὸ χωρίον τῆς Γραφῆς· δὲν θὰ συντριβῇ κανὲν κόκκαλόν του.
37 Καὶ πάλιν ἄλλο μέρος τῆς Γραφῆς λέγει· Ὅταν ἡ χάρις ἐπισκεφθῇ καὶ τοὺς Ἰουδαίους, θὰ ἴδουν συντετριμμένοι καὶ ἐν μετανοίᾳ ἐκεῖνον, τὸν ὁποῖον ἐτρύπησαν, ὅπως θὰ τὸν ἴδουν περίφοβοι καὶ οἱ ἐπιμείναντες εἰς τὴν ἀπιστίαν.
38 Ὕστερον δὲ ἀπὸ τὰ συμβάντα ταῦτα, ὁ Ἰωσήφ, ποὺ κατήγετο ἀπὸ τὴν Ἀριμαθαίαν καὶ ἦτο μαθητὴς τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλ’ ἔμενε κρυμμένος καὶ δὲν ἐφανέρωνε τοῦτο, ἐπειδὴ ἐφοβεῖτο τοὺς Ἰουδαίους, παρεκάλεσε τὸν Πιλᾶτον νὰ ἐπιτρέψῃ εἰς αὐτόν, ἵνα σηκώσῃ ἀπὸ τὸν σταυρὸν τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καὶ τὸ θάψῃ. Καὶ ὁ Πιλᾶτος ἔδωκε τὴν ἄδειαν. Ἦλθε λοιπὸν ὁ Ἰωσὴφ καὶ ἐπῆρε τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ.
39 Μαζὶ δὲ μὲ τὸν Ἰωσὴφ ἦλθε καὶ ὁ Νικόδημος, ὁ ὁποῖος εἶχεν ἔλθει εἰς τὸν Ἰησοῦν ἐν καιρῷ νυκτός, ὅταν διὰ πρώτην φορὰν συνωμίλησε μαζί του. Καὶ ἔφερεν αὐτὸς μίγμα ἀπὸ ρητινῶδες καὶ πολυτιμότατον ἄρωμα, ποὺ ἐλέγετο σμύρνα, καὶ ἀπὸ τὸ ἀρωματῶδες καὶ ἁπαλὸν ξύλον τῆς ἀλόης ἑκατὸν λίτρας περίπου, δηλαδὴ παραπάνω ἀπὸ τριάκοντα δύο κιλά.
40 Ἐπῆραν λοιπὸν καὶ οἱ δύο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἀφοῦ τὸ ἤλειψαν μὲ τὰ ἀρώματα, τὸ ἐπεριτύλιξαν μὲ ἐπιδέσμους, ὅπως ἦτο συνήθεια εἰς τοὺς Ἰουδαίους νὰ ἐτοιμάζουν πρὸς ταφὴν τοὺς νεκρούς των.
41 Εἰς τὸ μέρος δέ, ὅπου ἐσταυρώθη ὁ Ἰησοῦς, ἦτο κάποιος κῆπος, καὶ μέσα εἰς τὸν κῆπον ἦτο μνημεῖον καινούργιον, εἰς τὸ ὁποῖον δὲν εἶχε ἀκόμη ταφῆ κανείς.
42 Ἐκεῖ λοιπὸν λόγῳ τοῦ ὅτι ἡ προετοιμασία διὰ τὸ Πάσχα τῶν Ἰουδαίων δὲν ἔδιδε καιρὸν πρὸς ἀργοπορίαν, ἀλλὰ καὶ διότι τὸ μνημεῖον ἦτο πλησίον, ἔθεσαν τὸν Ἰησοῦν.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
ότε οὖν ἔλαβεν ὁ Πιλᾶτος τὸν Ἰησοῦν καὶ ἐμαστίγωσε.	ότε, λοιπόν, ὁ Πιλᾶτος ἐπῆρε τὸν Ἰησοῦν ἀπ' ἐκεῖ ποὺ ἐστέκετο, τὸν παρέδωκε εἰς τοὺς στρατιώτας του καὶ διέταξε καὶ τὸν ἐμαστίγωσαν.	ατόπιν λοιπὸν τῆς ἐπιμονῆς αὐτῆς τοῦ πλήθους, διὰ νὰ καταπραΰνῃ αὐτὸ ὁ Πιλᾶτος, ἐπῆρε τὸν Ἰησοῦν ἀπὸ τὸ μέρος, ποὺ ἐστέκετο, καὶ ἔδωκε διαταγὰς εἰς τοὺς στρατιώτας καὶ τὸν ἐμαστίγωσαν γυμνωμένον.
2 Καὶ οἱ στρατιῶται πλέξαντες στέφανον ἐξ ἀκανθῶν ἐπέθηκαν αὐτοῦ τῇ κεφαλῇ, καὶ ἱμάτιον πορφυροῦν περιέβαλον αὐτόν.	2 Καὶ μετὰ τὸ φρικτὸν μαστίγωμα οἱ στρατιῶται, διὰ νὰ τὸν γελοιοποιήσουν καὶ ἐξευτελίσουν, ὡς βασιλέαν τῶν Ἰουδαίων, ἔπλεξαν ἀπὸ ἀγκάθια στεφάνι καὶ τὸ ἔβαλαν εἰς τὸ κεφάλι του, ὡς βασιλικὸν τάχα στέμμα, καὶ τοῦ ἐφόρεσαν ἕνα κόκκινο μανδύαν, ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ φοροῦσαν οἱ στρατιῶται, ὡς βασιλικὴν τάχα πορφύραν.	2 Καὶ ἐπὶ πλέον οἱ στρατιῶται, διὰ νὰ γελοιοποιήσουν τὰς βασιλικὰς ἀξιώσεις τοῦ Ἰησοῦ, ἀφοῦ ἔπλεξαν στέφανον ἀπὸ ἀγκάθια, τὸν ἔβαλαν ἀντὶ στέμματος βασιλικοῦ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς του, καὶ τὸν ἐνέδυσαν μὲ κόκκινον μανδύαν ἀντὶ αὐτοκρατορικῆς πορφύρας.
3 Καὶ ἔλεγον· χαῖρε ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων· καὶ ἐδίδουν αὐτῷ ραπίσματα.	3 Καὶ ἔλεγαν εἰρωνικῶς· <χαῖρε, ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων>. Καὶ τοῦ κατέφεραν ραπίσματα.	3 Καὶ ἔλεγαν ἐμπαικτικῶς· Χαῖρε, ὡ βασιληᾶ τῶν Ἰουδαίων. Καὶ τοῦ ἔδιδαν ραπίσματα.
4 Ἐξῆλθον οὖν πάλιν ἔξω ὁ Πιλᾶτος καὶ λέγει αὐτοῖς· ἴδε ἄγω ὑμῖν αὐτὸν ἔξω, ἵνα γνῶτε ὅτι ἐν αὐτῷ οὐδεμίαν αἰτίαν εὑρίσκω.	4 Μετὰ τὴν μαστίγωσιν καὶ τὸν ἐμπαιγμὸν ἐβγῆκεν πάλιν ἔξω ὁ Πιλᾶτος ἀπὸ τὸ πραιτώριον καὶ λέγει εἰς τοὺς Ἑβραίους· <ἰδού, σᾶς τὸν φέρνω ἔξω. Τὸν ἀνέκρινα μὲ βασανιστήρια, τὸν ἐτιμώρησα πρὸς χάριν σας. Δὲν εὑρῆκα τίποτε τὸ ἔνοχον. Σᾶς τὸ δηλώνω, ἐπισήμως, διὰ νὰ πεισθῆτε καὶ σεῖς, ὅτι ἐγὼ δὲν εὑρίσκω εἰς αὐτὸν κανένα ἔγκλημα καὶ μάλιστα ἄξιον θανάτου>.	4 Ἀφοῦ λοιπὸν ἡ μαστίγωσις καὶ ὁ ἐξευτελισμὸς ἐτελείωσαν, ἐβγῆκε πάλιν ὁ Πιλᾶτος ἔξω ἀπὸ τὸ πραιτώριον καὶ τοὺς εἶπεν· Ἰδοὺ σᾶς τὸν φέρνω ἔξω. Ἀρκετὰ τὸν ἐτιμωρήσαμεν πρὸς χάριν σας. Βεβαιωθῆτε, ὅτι δὲν εὑρίσκω εἰς αὐτὸν κανὲν ἔγκλημα καὶ δὲν σκοπεύω νὰ τὸν τιμωρήσω περισσότερον.
5 Ἐξῆλθον οὖν ὁ Ἰησοῦς ἔξω φορῶν τὸν ἀκάνθινον στέφανον καὶ τὸ πορφυροῦν ἱμάτιον,	5 Ἐβγῆκε, λοιπόν, ὁ Ἰησοῦς ἔξω, φορῶν τὸν ἀκάνθινον στέφανον καὶ τὸν κόκκινον μανδύαν.	5 Ἐβγῆκε λοιπὸν ἔξω ὁ Ἰησοῦς φορῶν τὸν ἀκάνθινον στέφανον καὶ τὸν κόκκινον μανδύαν.
6 καὶ λέγει αὐτοῖς· ἴδε ὁ ἄνθρωπος. Ὅτε οὖν εἶδον αὐτὸν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ὑπηρέται, ἐκραύγασαν λέγοντες· σταύρωσον σταύρωσον αὐτόν. Λέγει αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· λάβετε αὐτὸν ὑμεῖς καὶ σταυρώσατε· ἐγὼ γὰρ οὐχ εὑρίσκω ἐν αὐτῷ αἰτίαν.	6 Καὶ λέγει εἰς αὐτοὺς ὁ Πιλᾶτος· <ἰδού, ὁ ἄνθρωπος. Ἴδετε εἰς ποίαν τραγικὴν κατάστασιν τὸν ἔφερα πρὸς χάριν σας μὲ τὸ μαστίγωμα καὶ τοὺς ἐμπαγμοὺς τῶν στρατιωτῶν>. Ὅταν ὅμως τὸν εἶδαν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ὑπηρέται τοῦ συνεδρίου, ἀσυγκίνητοι ἀπὸ τὸ θέαμα τοῦ πάσχοντος ἀθώου, ἐφώναξαν δυνατὰ μὲ μανίαν λέγοντες· <σταύρωσέ τον, σταύρωσέ τον>. Τοὺς ἀπήντησε ὁ Πιλᾶτος· <πάρτε τον σεῖς καὶ σταυρῶστε τον, διότι ἐγὼ δὲν εὑρίσκω καμμίαν ἐνοχήν, ὥστε νὰ τὸν καταδικάσω εἰς σταυρικὸν θάνατον>.	6 Καὶ λέγει πρὸς αὐτοὺς ὁ Πιλᾶτος· Ἴδε εἰς ποίαν ἀθλίαν κατάστασιν κατήντησεν ὁ ἄνθρωπος ! Ὅταν λοιπὸν τὸν εἶδαν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ὑπηρέται τοῦ συνεδρίου, ἐφώναξαν δυνατὰ καὶ εἶπαν· Σταύρωσε, σταύρωσε αὐτόν. Λέγει εἰς αὐτοὺς ὁ Πιλᾶτος· Πάρτε τον σεῖς καὶ σταυρώσατέ τον· διότι ἐγὼ δὲν εὑρίσκω καμμίαν ἐνοχὴν εἰς αὐτὸν καὶ δὲν ἡμπορῶ νὰ τὸν σταυρώσω.
7 Ἀπεκρίθησαν αὐτῷ οἱ Ἰουδαῖοι· ἡμεῖς νόμον ἔχωμεν, καὶ κατὰ τὸν νόμον ἡμῶν ὀφείλει ἀποθανεῖν, ὅτι ἑαυτὸν Θεοῦ υἱὸν ἐποίησεν.	7 Τοῦ ἀπήντησαν οἱ Ἰουδαῖοι· <ἡμεῖς ἔχομεν νόμον, τὸν ὁποῖον καὶ αὐτὸ τὸ ρωμαϊκὸν κράτος σέβεται, καὶ σύμφωνα μὲ τὸν νόμον μας πρέπει αὐτὸς νὰ πεθάνη, διότι ἔκαμε τὸν εὐατόν του Υἱὸν Θεοῦ καὶ ἔδειξε ἔτσι θανάσιμον ἀσέβειαν κατὰ τοῦ Θεοῦ>.	7 Ἐπειδὴ δὲ τὸ ρωμαϊκὸν κράτος συνήθιζε νὰ ἀναγνωρίζῃ τοὺς νόμους τῶν λαῶν, τοὺς ὁποίους ὑπεδούλωνεν, ὑπενθυμίζοντες τοῦτο εἰς τὸν Πιλᾶτον, ἀπεκρίθησαν εἰς αὐτὸν οἱ Ἰουδαῖοι· Ἡμεῖς ἔχομεν νόμον καὶ σύμφωνα μὲ τὸν νόμον μας πρέπει νὰ ἀποθάνῃ, διότι ἔκαμε τὸν ἑαυτόν του υἱὸν τοῦ Θεοῦ καὶ ἔτσι ἐβλασφήμησε κατὰ τοῦ Θεοῦ.
8 Ὅτε οὖν ἤκουσεν ὁ Πιλᾶτος τοῦτον τὸν λόγον, μᾶλλον ἐφοβήθη,	8 Ὁ Πιλᾶτος, εἰδωλολάτρης καθὼς ἦτο καὶ ἐπίστευεν εἰς πολλοὺς θεοὺς καὶ τέκνα θεῶν, ὅταν ἤκουσε τὰ λόγια αὐτὰ τῶν Ἑβραίων, ἐφοβήθη ἀκόμη περισσότερον.	8 Ὅταν λοιπὸν ὁ Πιλᾶτος, ὁ ὁποῖος ὡς εἰδωλολάτρης ποὺ ἦτο, παρεδέχετο πολλοὺς θεοὺς καὶ ἡμιθέους, ἤκουσεν αὐτὸν τὸν λόγον, ὅτι δηλαδὴ ὁ Ἰησοῦς ἐθεώρει τὸν ἑαυτόν του υἱὸν τοῦ Θεοῦ, ἐτρόμαξε περισσότερον, φοβηθεῖς μήπως πράγματι ὁ Ἰησοῦς ἦτο υἱὸς κάποιου θεοῦ καὶ διὰ τῆς δυνάμεώς του ἐξολοθρεύσῃ αὐτόν.
9 καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ πραιτώριον πάλιν καὶ λέγει τῷ Ἰησοῦ· πόθεν εἶ σύ; Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπόκρισιν οὐκ ἔδωκεν αὐτῷ.	9 Καὶ εἰσῆλθεν πάλιν εἰς τὸ πραιτώριον καὶ λέγει εἰς τὸν Ἰησοῦν· <ἀπὸ ποῦ εἶσαι σύ; Εἶσαι πράγματι παιδὶ θεοῦ;> Ὁ Ἰησοῦς ὅμως δὲν τοῦ ἔδωσε ἀπάντησιν.	9 Καὶ ἐμβῆκε πάλιν εἰς τὸ πραιτώριον καὶ εἶπεν εἰς τὸν Ἰησοῦν· Ἀπὸ ποὺ εἶσαι σύ; Κατάγεσαι ἀπὸ τὴν γῆν ἢ ἦλθες ἀπὸ τὸν οὐρανόν; Ὁ Ἰησοῦς ὅμως δὲν τοῦ ἔδωκεν ἀπάντησιν.
10 Λέγει οὖν αὐτῷ ὁ Πιλᾶτος· ἐμοὶ οὐ λαλεῖς; Οὐκ οἶδᾳς ὅτι ἐξουσίαν ἔχω σταυρῶσαί σε καὶ ἐξουσίαν ἔχω ἀπολῦσαί σε;	10 Λέγει τότε εἰς αὐτὸν ὁ Πιλᾶτος· <εἰς ἐμὲ δὲν ὁμιλεῖς; Δὲν ξεύρεις ὅτι ἔχω ἐξουσίαν νὰ σὲ σταυρώσω καὶ ἐξουσίαν ἔχω νὰ σὲ ἀφήσω ἐλεύθερον;>	10 Κατόπιν λοιπὸν τῆς σιωπῆς αὐτῆς εἶπεν εἰς αὐτὸν ὁ Πιλᾶτος· Εἰς ἐμὲ δὲν ὁμιλεῖς; Δὲν ἡξεύρεις, ὅτι ἔχω ἐξουσίαν νὰ σὲ σταυρώσω καὶ ἔχω ἐξουσίαν νὰ σὲ ἀφήσω ἐλεύθερον;
11 Ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· οὐκ εἶχες ἐξουσίαν οὐδεμίαν κατ' ἐμοῦ, εἰ μὴ ἦν σοι δεδομένον ἄνωθεν· διὰ τοῦτο ὁ παραδιδούς μέ σοι μείζονα ἁμαρτίαν ἔχει.	11 Ἀπήντησεν ὁ Ἰησοῦς· <Δὲν θὰ εἶχες καμμίαν ἐξουσίαν ἐναντίον μου, ἐὰν τὸ δικαστικὸν ἀξίωμα ποὺ κατέχεις σήμερα, δέν σοῦ ἦτο δοσμένο ἀπὸ τὸν Θεόν. Ἡ ἀνοχὴ τοῦ Θεοῦ σὲ ἀφίνει δικαστὴν κατὰ τὰς ἡμέρας αὐτὰς καὶ εἶσαι ὑποχρεωμένος νὰ μὲ δικάσῃς, ἀφοῦ μὲ ἔφεραν ἐμπρός σου ὡς κατηγορούμενον οἱ Ἰουδαῖοι. Δι' αὐτὸ ὁ Καϊάφας καὶ τὸ συνέδριον τῶν Ἑβραίων, ποὺ ἀπὸ φθόνον μὲ παρέδωκαν εἰς τὰ χέρια σου, ἔχουν μεγαλυτέραν ἐνοχήν ἀπὸ σέ, ὁ ὁποῖος δὲν τολμᾷς νὰ ἀποδώσης δικαιοσύνην>.	11 Ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς· Δὲν θὰ εἶχες καμμίαν ἐξουσίαν ἐναντίον μου, ἐὰν δὲν σοῦ εἶχε δοθῆ ἡ ἐξουσία αὐτὴ ἀπ’ ἐπάνω, δηλαδὴ ἀπὸ τὸν Θεόν. Ἡ ἀνοχὴ τοῦ Θεοῦ σὲ κρατεῖ ἄρχοντα ἐπὶ τῆς δικαστικῆς ἕδρας, καὶ ἐπεφύλαξεν εἰς σὲ νὰ μὲ δικάσῃς. Ἐπειδὴ δὲ ἡ ἐξουσία αὐτὴ ἔχει δοθῆ εἰς σὲ ἀπὸ τὸν Θεόν, καὶ δὲν δύνασαι νὰ ἀποφύγῃς τὸ νὰ μὲ δικάσῃς, δι’ αὐτὸ ὁ Καϊάφας καὶ τὸ συνέδριον τῶν Ἰουδαίων, οἱ ὁποῖοι μὲ παρέδωκαν ἐκ φθόνου καὶ μίσους εἰς σὲ καὶ σὲ πιέζουν νὰ μὲ καταδικάσῃς, ἔχουν μεγαλυτέραν ἁμαρτίαν ἀπὸ σέ, ὁ ὁποῖος ἐκ φόβου πρὸς αὐτοὺς καταχρᾶσαι τώρα τὴν ἐξουσίαν σου.
12 Ἐκ τούτου ἐζήτει ὁ Πιλᾶτος ἀπολῦσαι αὐτόν· οἱ δὲ Ἰουδαῖοι ἔκραζον λέγοντες· ἐὰν τοῦτον ἀπολύσῃς, οὐκ εἰ φίλος τοῦ Καίσαρος. Πᾶς ὁ βασιλέα ἑαυτὸν ποιῶν ἀντιλέγει τῷ Καίσαρι.	12 Ἐκ τῆς ἀπαντήσεως αὐτῆς ἐταράχθη ἀκόμη περισσότερον ὁ Πιλᾶτος καὶ ἐζητοῦσε μὲ κάθε τρόπον νὰ τὸν ἀπολύσῃ. Οἱ Ἰουδαῖοι ὅμως ἐφώναζαν δυνατὰ λέγοντες· <ἐὰν ἀπολύσῃς αὐτόν, δὲν εἶσαι φίλος τοῦ Καίσαρος. Κάθε ἕνας ποὺ κάνει τὸν εὐατόν του βασιλέα ἀντιτίθεται κατὰ τοῦ Καίσαρος>.	12 Ἡ ἀπάντησις αὐτὴ τοῦ Ἰησοῦ κατέπληξε καὶ ἐθορύβησε τὸν Πιλᾶτον καὶ ἕνεκα τούτου ἐπεδίωκε μὲ μεγαλυτέραν τώρα ἐπιμονὴν νὰ ἐλευθερώσῃ αὐτόν. Οἱ Ἰουδαῖοι ὅμως ἐφώναζαν δυνατὰ καὶ ἔλεγαν· Ἐὰν τὸν ἀφήσῃς ἐλεύθερον, δὲν εἶσαι φίλος τοῦ Καίσαρος. Καθένας ποὺ κάνει τὸν ἑαυτόν του βασιλέα, ἀντιτίθεται καὶ ἐπαναστατεῖ κατὰ τοῦ Καίσαρος.
13 Ὁ οὖν Πιλᾶτος ἀκούσας τοῦτον τὸν λόγον ἤγαγεν ἔξω τοῦτον τὸν λόγον ἤγαγεν ἔξω τὸν Ἰησοῦν, καὶ ἐκάθισεν ἐπὶ τοῦ βήματος εἰς τόπον λεγόμενον Λιθόστρωτον, Ἐβραϊστὶ δὲ Γαββαθᾶ·	13 Ὁ Πιλᾶτος τότε, ὅταν ἤκουσε τὰ λόγια αὐτὰ τῶν Ἰουδαίων, ποὺ ἀποτελοῦσαν ἔμμεσον ἀπειλὴν ἐναντίον του, ἔφερε πάλιν ἔξω τὸν Ἰησοῦν καὶ αὐτὸς ἐκάθισεν εἰς τὴν δικαστικὴν ἔδραν, ποὺ εἶχε τοποθετηθῆ τὴν ὥραν ἐκείνην εἰς τόπον λεγόμενον Λιθόστρωτον καὶ εἰς τὴν ἑβραϊκὴν γλῶσσαν Γαββαθᾶ, δηλαδὴ ὕψωμα.	13 Ὁ Πιλᾶτος λοιπὸν ὅταν ἤκουσε τοὺς τελευταίους τούτους λόγους, μὲ τοὺς ὁποίους οἱ Ἰουδαῖοι ἀνεγνώριζαν καθαρά, ὅτι βασιλέα των εἶχον τὸν Καίσαρα, ὠδήγησε τὸν Ἰησοῦν ἔξω ἀπὸ τὸ πραιτώριον καὶ αὐτὸς ἐκάθισε ἐπὶ τῆς δικαστικῆς του ἕδρας, ποὺ εἶχε τοποθετηθῇ πρόχειρα εἰς τὸν τόπον, ὁ ὁποῖος ἦτο στρωμένος μὲ πέτρας καὶ μωσαϊκὰ καὶ δι’ αὐτὸ ἐλέγετο εἰς μὲν τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν Λιθόστρωτον, εἰς τὴν ἑβραϊκὴν ὅμως ἐλέγετο λόγῳ τοῦ σχήματός του Γαββαθᾶ, ἤτοι ὕψωμα.
14 ἦν δὲ παρασκευὴ τοῦ πάσχα, ὥρα δὲ ὡσεὶ ἕκτη· καὶ λέγει τοῖς Ἰουδαίοις· ἴδε ὁ βασιλεὺς ὑμῶν.	14 Ἡ ἡμέρα δὲ ἐκείνη ἦτο παραμονὴ διὰ τὴν προπαρασκευὴν καὶ προετοιμασίαν τοῦ πάσχα. Ἡ ὥρα ἦτο ἓξ περίπου ἀπὸ τὴν ἀνατολὴν τοῦ ἡλίου, δηλαδὴ μεσημέρι. Καὶ λέγει ὁ Πιλᾶτος εἰς τοὺς Ἰουδαίους· <ἰδού, πὼς κατήντησεν ὁ βασιλεύς σας>.	14 Ἦτο δὲ ἡ ἡμέρα τῆς παραμονῆς καὶ προετοιμασίας τοῦ Πάσχα, καὶ ἡ ὥρα ἦτο περίπου ἓξ ἀπὸ τῆς ἀνατολῆς τοῦ ἡλίου, δηλαδὴ μεσημβρία. Καὶ λέγει ὁ Πιλᾶτος πρὸς τοὺς Ἰουδαίους· Ἰδοὺ εἰς ποίαν ἀθλιότητα καὶ καταφρόνησιν κατήντησεν ὁ βασιλεύς σας.
15 Οἱ δὲ ἐκραύγασαν· ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν. Λέγει αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· τὸν βασιλέα ὑμῶν σταυρώσω; Ἀπεκρίθησαν οἱ ἀρχιερεῖς· οὐκ ἔχομεν βασιλέα εἰ μὴ Καίσαρα.	15 Αὐτοὶ δέ, σκληροκάρδιοι καὶ μὲ φονικὸν μῖσος εἰς τὴν καρδιάν των, ἐκραύγασαν· <πάρε τον ἀπὸ ἐδῶ ! Πάρε τον ἀπὸ τὰ μάτια μας, νὰ μὴν τὸν βλέπωμε, σταύρωσέ τον, σταύρωσέ τον>. Λέγει εἰς αὐτοὺς ὁ Πιλᾶτος· <τὸν βασιλέα σας νὰ σταυρώσω;> Ἀπήντησαν οἱ ἀρχιερεῖς καταπατοῦντες τὴν θρησκευτικήν των πίστιν καὶ τὴν ἐθνικήν των ἀξιοπρέπειαν· δὲν ἔχομεν ἄλλον βασιλέα, παρὰ μόνον τὸν Καίσαρα>.	15 Αὐτοὶ ὅμως ἀντὶ νὰ κινηθοῦν εἰς συμπάθειαν καὶ οἶκτον, ἐφώναζαν δυνατά· Πάρε τον, πάρε τον, νὰ μὴ τὸν βλέπωμεν· σταύρωσέ τον. Λέγει εἰς αὐτοὺς ὁ Πιλᾶτος· Τὸν βασιλέα σας νὰ σταυρώσω; Ἀπεκρίθησαν οἱ ἀρχιερεῖς· Δὲν ἔχομεν βασιλέα ἄλλον παρὰ μόνον τὸν Καίσαρα.
16 Τότε οὖν παρέδωκεν αὐτὸν αὐτοῖς ἵνα σταυρωθῇ.	16 Τότε ὁ Πιλᾶτος ὑπεχώρησε εἰς τὸ τυφλὸν μῖσος ἐκείνων καὶ παρέδωκεν εἰς αὐτοὺς τὸν Ἰησοῦν, διὰ νὰ σταυρωθῆ.	16 Ὅταν λοιπὸν οἱ Ἰουδαῖοι ἠρνήθησαν ὄχι μόνον τὸν Μεσσίαν, ἀλλὰ καὶ τὴν θεμελιώδη ἀρχὴν τῆς θεοκρατίας των, κατὰ τὴν ὁποίαν βασιλεύς των ἦτο μόνον ὁ Θεός, τότε ὁ Πιλᾶτος παρέδωκε τὸν Ἰησοῦν εἰς αὐτοὺς διὰ νὰ σταυρωθῇ.
17 Παρέλαβον δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἤγαγον· καὶ βαστάζων τὸν σταυρὸν αὐτοῦ ἐξῆλθεν εἰς τὸν λεγόμενον κρανίου τόπον, ὃς λέγεται Ἑβραϊστὶ Γολγοθᾶ,	17 Ἐπῆραν οἱ στρατιῶται τὸν Ἰησοῦν καὶ τὸν ὠδήγησαν εἰς τὸν τόπον τῆς σταυρώσεως· καὶ αὐτὸς βαστάζων εἰς τὸν ὦμον του τὸν σταυρόν του ἐβγῆκεν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλιν καὶ ἦλθε εἰς τοποθεσίαν, ποὺ λέγεται Κρανίου τόπος, Ἑβραϊκὰ δὲ Γολγοθᾶ.	17 Παρέλαβον δὲ οἱ στρατιῶται τὸν Ἰησοῦν, καὶ τὸν ὠδήγησαν νὰ τὸν σταυρώσουν. Καὶ αὐτὸς βαστάζων ἐπὶ τοῦ ὤμου τὸν σταυρόν του ἐβγῆκεν ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη τῆς πόλεως εἰς κάποιον τοποθεσίαν, ποὺ λέγεται Κρανίου τόπος καὶ εἰς τὴν ἑβραϊκὴν γλῶσσαν λέγεται Γολγοθᾶ.
18 ὅπου αὐτὸν ἐσταύρωσαν, καὶ μετ' αὐτοῦ ἄλλους δύο ἐντεῦθεν καὶ ἐντεῦθεν, μέσον δὲ τὸν Ἰησοῦν.	18 Ἐκεῖ ἐσταύρωσαν αὐτὸν καὶ μαζῆ του ἐσταύρωσαν δύο ἄλλους, ἕνα ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος καὶ τὸν ἄλλον ἀπὸ τὸ ἄλλο, εἰς τὸ μέσον δὲ τῶν δύο κακούργων ἔβαλαν τὸν Ἰησοῦν, διὰ νὰ τὸν ἐξευτελίσουν περισσότερον.	18 Ἐκεῖ ἐσταύρωσαν αὐτόν, καὶ μαζί του ἐσταύρωσαν ἄλλους δύο, ἀπὸ τὸ ἓν μέρος τὸν ἕνα καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος τὸν ἄλλον, διὰ νὰ ἀτιμάσουν δὲ περισσότερον τὸν Ἰησοῦν ἔδωκαν εἰς αὐτὸν τὴν πρωτεύουσαν εἰς τὸ μέσον τῶν δύο κακούργων θέσιν.
19 Ἔγραψε δὲ καὶ τίτλον ὁ Πιλᾶτος καὶ ἔθηκεν ἐπὶ τοῦ σταυροῦ· ἦν δὲ γεγραμμένον· Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων.	19 Ἔγραψε δὲ ὁ Πιλᾶτος καὶ ἐπιγραφὴν καὶ τὴν ἔβαλε εἰς τὸ ἐπάνω μέρος τοῦ σταυροῦ. Ἦτο δὲ γραμμένον εἰς αὐτήν· <Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων>.	19 Ἔγραψε δὲ καὶ ἐπιγραφὴν ὁ Πιλᾶτος καὶ ἔθεσεν αὐτὴν εἰς τὸ ἐπάνω μέρος τοῦ σταυροῦ. Ἦτο δὲ γραμμένον εἰς τὴν ἐπιγραφήν· Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων.
20 Τοῦτον οὖν τὸν τίτλον πολλοὶ ἀνέγνωσαν τῶν Ἰουδαίων, ὅτι ἐγγὺς ἦν τῆς πόλεως ὁ τόπος ὅπου ἐσταυρώθη ὁ Ἰησοῦς· καὶ ἦν γεγραμμένον Ἑβραϊστί, Ἑλληνιστί, Ρωμαϊστί.	20 Αὐτήν, λοιπόν, τὴν ἐπιγραφὴν πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους τὴν ἐδιάβασαν, διότι ἦτο κοντὰ εἰς τὴν πόλιν ὁ τόπος ὅπου ἐσταυρώθη ὁ Ἰησοῦς. Καὶ ἦτο γραμμένη ἑβραϊκά, ἑλληνικὰ καὶ ρωμαϊκά.	20 Αὐτὴν λοιπὸν τὴν ἐπιγραφήν, ποὺ διεκήρυττεν, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἦτο βασιλεὺς τοῦ νέου Ἰσραὴλ τῆς χάριτος, τὴν ἀνέγνωσαν πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, διότι ὁ τόπος, ὅπου ἐσταυρώθη ὁ Ἰησοῦς, ἦτο πλησίον τῆς πόλεως. Καὶ τὸ περιεχόμενον τῆς ἐπιγραφῆς ἦτο γραμμένον εἰς τρεῖς γλώσσας, εἰς τὴν Ἑβραϊκήν, ποὺ ἦτο ἐθνικὴ γλῶσσα τῶν Ἑβραίων, εἰς τὴν Ἑλληνικήν, ποὺ ἦτο γλῶσσα διεθνής, καὶ εἰς τὴν Ρωμαϊκήν, ποὺ ἦτο ἡ ἐπίσημος γλῶσσα τοῦ Κράτους. Ἔτσι ἐδόθη εἰς τὸ περιεχόμενον τῆς ἐπιγραφῆς ὅσον τὸ δυνατὸν μεγαλυτέρα δημοσιότης.
21 Ἔλεγον οὖν τῷ Πιλάτῳ οἱ ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων· μὴ γράφε, ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων, ἀλλ' ὅτι ἐκεῖνος εἶπε, βασιλεύς εἰμι τῶν Ἰουδαίων.	21 Οἱ ἀρχιερεῖς, ἐπειδὴ ἐθεώρησαν βαρεῖαν προσβολήν των νὰ διακηρύσεται μὲ τὴν ἐπιγραφὴν αὐτὴν βασιλεύς των ἔνας ἐσταυρωμένος, εἶπαν εἰς τὸν Πιλᾶτον· <μὴ γράφεις ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων, ἀλλ' ὅτι ἐκεῖνος εἶπεν, βασιλεὺς εἶμαι τῶν Ἰουδαίων>.	21 Ἐπειδὴ λοιπὸν οἱ Ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων ἐθεώρουν ὡς προσβολὴν καὶ ὕβριν των νὰ λέγεται βασιλεύς των ἕνας σταυρωμένος, ἔλεγον εἰς τὸν Πιλᾶτον· Μὴ γράφῃς: Ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ γράφε, ὅτι ἐκεῖνος εἶπεν· Εἶμαι βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων.
22 Ἀπεκρίθη ὁ Πιλᾶτος· ὃ γέγραφα γέγραφα.	22 Ὁ Πιλᾶτος ἀπεκρίθη μὲ ὀργὴν καὶ περιφρόνησιν· <ὅ,τι ἔγραψα, ἔγραψα>.	22 Ὁ Πιλᾶτος ὅμως ἀπεκρίθη· Ὅ,τι ἔγραψα, τὸ ἔγραψα πλέον. Δὲν τὸ ξεγράφω.
23 Οἱ οὖν στρατιῶται ὅτε ἐσταύρωσαν τὸν Ἰησοῦν, ἔλαβον τὰ ἱμάτια αὐτοῦ καὶ ἐποίησαν τέσσαρα μέρη, ἑκάστῳ στρατιώτῃ μέρος, καὶ τὸν χιτῶνα· ἦν δὲ ὁ χιτὼν ἄρραφος, ἐκ τῶν ἄνωθεν ὑφαντὸς δι' ὅλου.	23 Οἱ στρατιῶται, λοιπόν, ἀφοῦ ἐσταύρωσαν τὸν Ἰησοῦν ἐπῆραν τὰ ἐνδύματά του καὶ τὰ ἔκαμαν τέσσαρα μερίδια, ἕνα μερίδιον διὰ κάθε στρατιώτην, καὶ τὸν ἐσωτερικόν του ἔνδυμα, τὸ ἔκαμαν ἰδιαίτερον μερίδιον. Ἦτο δὲ ὁ χιτὼν αὐτὸς χωρὶς καμμίαν ραφήν, ὑφαντὸς ὁλόκληρος ἀπὸ ἐπάνω ἕως κάτω.	23 Οἱ στρατιῶται λοιπόν, ὅταν ἐσταύρωσαν τὸν Ἰησοῦν, ἐπῆραν τὰ φορέματά του καὶ τὰ ἔκαμαν τέσσαρα μερίδια, ἀπὸ ἕνα μερίδιον δι’ ἕκαστον στρατιώτην. Καὶ τὸ ἐσωτερικόν του ἔνδυμα τὸ ἔκαμαν ξεχωριστὸν μερίδιον. Ἦτο δὲ τὸ ὑποκάμισον αὐτὸ χωρὶς καμμίαν ραφήν, ὑφασμένον ὁλόκληρον ἀπὸ τὸ ἐπάνω μέρος ἕως κάτω.
24 Εἶπον οὖν πρὸς ἀλλήλους· μὴ σχίσωμεν αὐτόν, ἀλλὰ λάχωμεν περὶ αὐτοῦ τίνος ἔσται· ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ ἡ λέγουσα· διεμερίσαντο τὰ ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς, καὶ ἐπὶ τὸν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον.	24 Εἶπαν, λοιπόν, μεταξύ τους· <ἂς μὴ τὸν σχίσωμεν, ἀλλὰ ἂς βάλωμεν δι' αὐτὸν κλῆρον εἰς ποιὸν θὰ πέσῃ>. Καὶ ἔγιναν ἔτσι τὰ γεγονότα αὐτά, διὰ νὰ ἐκπληρωθῇ ἡ προφητεία τῆς Γραφῆς ποὺ λέγει· Ἐμοιράσθησαν μεταξύ των τὰ ἐνδύματά μου καὶ διὰ τὸ ἐσωτερικόν μου ἔνδυμα, τὸν χιτῶνα, ἔβαλαν κλῆρον.	24 Εἶπαν λοιπὸν μεταξύ των· Ἂς μὴ τὸ σχίσωμεν, ἀλλὰ ἂς ρίψωμεν λαχνὸν δι’ αὐτὸ καὶ ὅποιος τὸ πάρῃ. Καὶ ἔγινεν ἔτσι, διὰ νὰ πληρωθῇ ἡ προφητεία τῆς Γραφῆς ποὺ λέγει· Ἐμοίρασαν μεταξύ των τὰ διάφορα τεμάχια τῆς ἐξωτερικῆς ἐνδυμασίας μου καὶ διὰ τὸ κυριώτερον ἔνδυμά μου, ἄνευ τοῦ ὁποίου μένει ὁλόγυμνον τὸ σῶμα, ἔβαλαν λάχνον.
25 Οἱ μὲν οὖν στρατιῶται ταῦτα ἐποίησαν. Εἰστήκεισαν δὲ παρὰ τῷ σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς μητρὸς αὐτοῦ, Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνή.	25 Οἱ μὲν στρατιῶται αὐτὰ ἔκαμαν. Ἐστάθηκαν δὲ πλησίον εἰς τὸν σταυρὸν τοῦ Ἰησοῦ ἡ μητέρα του καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς μητέρας του, ἡ Μαρία ἡ γυναίκα τοῦ Κλωπᾶ καὶ ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή.	25 Καὶ οἱ μὲν στρατιῶται ἔκαμαν αὐτά. Ἔστεκαν δὲ κοντὰ εἰς τὸν σταυρὸν τοῦ Ἰησοῦ ἡ μητέρα του καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς μητέρας του, ἡ Μαρία ἡ γυναῖκα τοῦ Κλωπᾶ καὶ ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή.
26 Ἰησοῦς οὖν ἱδὼν τὴν μητέρα καὶ τὸν μαθητὴν παρεστῶτα ὃν ἠγάπα, λέγει τῇ μητρὶ αὐτοῦ· γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου,	26 Ὁ Ἰησοῦς τότε, ὅταν εἶδε τὴν μητέρα του καὶ τὸν μαθητήν, τὸν ὁποῖον ἰδιαιτέρως ἀγαποῦσε, νὰ στέκῃ ἐκεῖ κοντά, εἶπεν εἰς τὴν μητέρα του· <γύναι, αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ υἱός σου ἀπ' ἐδῶ καὶ πέρα>.	26 Ὁ Ἰησοῦς λοιπόν, ὅταν εἶδε τὴν μητέρα του καὶ τὸν μαθητήν, τὸν ὁποῖον ἠγάπα, νὰ στέκεται ἐκεῖ πλησίον, λέγει εἰς τὴν μητέρα του· Γύναι, ἰδοὺ ποῖος ἀπὸ τώρα θὰ εἶναι ὁ υἱός σου.
27 εἴτα λέγει τῷ μαθητῇ· ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου. Καὶ ἀπ' ἐκείνης τῆς ὥρας ἔλαβεν ὁ μαθητὴς αὐτὴν εἰς τὰ ἴδια.	27 Ἔπειτα λέγει εἰς τὸν μαθητήν· <ἰδοὺ ἡ μητέρα σου>. Καὶ ἀπὸ ἐκείνην τὴν ὥρα ἐπῆρεν αὐτὴν ὁ μαθητὴς εἰς τὸ σπίτι του.	27 Ἔπειτα λέγει εἰς τὸν μαθητήν· Ἰδοὺ ἡ μητέρα σου. Καὶ ἀπὸ τὴν ὥραν ἐκείνην τὴν ἐπῆρεν ὁ μαθητὴς εἰς τὸ κατάλυμά του.
28 Μετὰ τοῦτο εἰδὼς ὁ Ἰησοῦς ὅτι πάντα ἤδη τετέλεσται, ἵνα τελειωθῇ ἡ γραφή, λέγει· διψῶ.	28 Ἔπειτα ἀπὸ τὸ συμβὰν αὐτὸ ὁ Ἰησοῦς, ἀφοῦ ἐγνώρισε καθαρώτατα ὅτι ὅλα ὅσα εἶχαν προείπει οἱ προφῆται καὶ ὅσα ἄλλα εἶχε προαποφασίσει ἡ ἀγαθότης καὶ ἡ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ ἐξεπληρώθησαν τελείως, διὰ νὰ ἐπαληθεύσῃ ἡ Γραφὴ ἐξ ὁλοκλήρου, μέχρι καὶ τῆς τελευταίας λεπτομερείας εἶπε· <διψῶ>.	28 Ὕστερα ἀπ’ αὐτό, ἀφοῦ ἐβεβαιώθη ὁ Ἰησοῦς, ὅτι ὅλα, ὅσα ἐπρόκειτο σύμφωνα μὲ τὰς προφητείας νὰ πάθῃ, εἶχαν πλέον συντελεσθῇ καὶ τελείως πληρωθῇ, διὰ νὰ ἐπαληθεύσῃ καθ’ ὅλα καὶ μέχρι τῆς τελευταίας λεπτομερείας ἡ Γραφή, εἶπε· Διψῶ.
29 Σκεῦος οὖν ἔκειτε ὄξους μεστόν· οἱ δὲ πλήσαντες σπόγγον ὄξους καὶ ὑσσώπῳ περιθέντες προσήνεγκαν αὐτοῦ τῷ στόματι.	29 Εὑρίσκετο κάτω ἐκεῖ ἕνα δοχεῖον γεμᾶτο ξύδι. Αὐτοὶ δὲ ποὺ ἤκουσαν τὸν λόγον τοῦ Ἰησοῦ, ἐβούτηξαν ἕνα σφουγγάρι εἰς τὸ δοχεῖον αὐτό, τὸ ἐγέμισαν ξύδι καὶ ἀφοῦ τὸ ἔβαλαν ἀνάμεσα εἰς ἕνα κλωνάρι ὑσσώπου, τὸ ἔφεραν κοντὰ εἰς τὸ στόμα του.	29 Ἦτο λοιπὸν ἐκεῖ χάμω κάποιο πήλινον δοχεῖον γεμᾶτο ξίδι. Ἐκεῖνοι δέ, ποὺ ἤκουσαν τὸν λόγον αὐτὸν τοῦ Ἰησοῦ, ἀφοῦ ἐγέμισαν ξίδι ἕνα σφουγγάρι καὶ ἀφοῦ τὸ ἐστήριξαν εἰς ἕνα κλωνάρι ὑσσώπου, τὸ ἔφεραν πλησίον τοῦ στόματός του.
30 Ὅτε οὖν ἔλαβε τὸ ὄξος ὁ Ἰησοῦς εἶπε, τετέλεσται, καὶ κλίνας τὴν κεφαλὴν παρέδωκε τὸ πνεῦμα.	30 Ὅταν, λοιπόν, ὁ Ἰησοῦς ἐπῆρε τὸ ξύδι, εἶπε· <ὅλα ἔχουν πλέον τελειώσει· τὸ ἅγιον σχέδιον τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλαι αἱ προφητεῖαι ἔχουν ἐκπληρωθῇ. Ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων εἶναι πλέον γεγονὸς βεβαιότατον>. Καὶ ἀφοῦ ἔκλινεν τὴν κεφαλήν, παρέδωσε μόνος του, μὲ τὴν ἐξουσίαν ποὺ εἶχε, τὸ πνεῦμα εἰς τὸν Πατέρα.	30 Ὅταν λοιπὸν ἐπῆρε τὸ ξίδι ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· Ἔχουν πλέον τελειώσει ὅλα. Καὶ αἱ προφητεῖαι ὅλαι ἐπληρώθησαν, καὶ τὸ ἔργον μου ἔλαβεν αἴσιον πέρας καὶ τὰ ὅσα ἔπρεπε νὰ πάθω ἐτελείωσαν καὶ ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων ἐξησφαλίσθῃ πλήρως. Καὶ ἀφοῦ μόνος του ἀφῆκε τὴν κεφαλήν του νὰ γείρῃ πρὸς τὰ κάτω, παρέδωκεν ἐξουσιαστικῶς καὶ ὅταν αὐτὸς ἡθέλησε τὴν ψυχήν του εἰς τὸν Πατέρα του.
31 Οἱ οὖν Ἰουδαῖοι, ἵνα μὴ μείνῃ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ τὰ σώματα ἐν τῷ σαββάτω, ἐπεὶ παρασκευὴ ἦν· ἦν γὰρ μεγάλη ἡ ἡμέρα ἐκείνου τοῦ σαββάτου· ἠρώτησαν τὸν Πιλᾶτον ἵνα κατεαγῶσιν αὐτῶν τὰ σκέλη, καὶ ἀρθῶσιν.	31 Οἱ Ἰουδαῖοι, ἐφρόντισαν ἐν τῷ μεταξὺ νὰ μὴ μείνουν ἐπάνω εἰς τὸν σταυρὸν τὰ σώματα τῶν κρεμασθέντων κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ Σαββάτου. Διότι ἡ ἡμέρα αὐτὴν τῆς σταυρώσεως ἦτο ἡμέρα προπαρασκευῆς διὰ τὸ αὐριανὸν Πάσχα. Ἦτο δὲ μεγάλη καὶ ἐπίσημος ἡ ἡμέρα ἐκείνη τοῦ Σαββάτου, ποὺ θὰ ἤρχιζεν ἀμέσως μόλις ἐβασίλευεν ὁ ἥλιος, διότι συνέπιπτε μὲ τὴν πρώτην ἡμέραν τοῦ πάσχα. Παρεκάλεσαν, λοιπόν, τὸν Πιλᾶτον νὰ σπάσουν οἱ στρατιῶται τὰ σκέλη τῶν σταυρωθέντων, διὰ νὰ συντομευθῇ ἔτσι ὁ θάνατός των, καὶ νὰ τοὺς πάρουν ἀπ' ἐκεῖ πρὶν δύσῃ ὁ ἥλιος, διὰ νὰ μὴ βεβηλωθῇ ἡ ἑορτὴ τοῦ πάσχα.	31 Ἐν τῷ μεταξὺ οἱ Ἰουδαῖοι ἐλάμβανον τὰ μέτρα των, διὰ νὰ μὴ μείνουν ἐπάνω εἰς τὸν σταυρὸν νεκρὰ τὰ σώματα τῶν καταδίκων καὶ κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ Σαββάτου. Ἐπειδὴ ἡ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν ἔγινεν ἡ σταύρωσις, ἦτο ἡμέρα προπαρασκευῆς καὶ προετοιμασίας ἐκτάκτου καὶ ἐξαιρετικῆς· διότι ἡ ἡμέρα τοῦ Σαββάτου ἐκείνου, ποὺ θὰ ἤρχιζεν ἀπὸ τὴν δύσιν τοῦ ἡλίου, ἦτο μεγάλη καὶ ἐπίσημος, ἐπειδὴ ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἦτο Σάββατον, συνέπιπτεν ἀκόμη καὶ ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς μεγάλης ἑορτῆς τοῦ Πάσχα. Ἀπηγορεύετο δὲ ρητῶς εἰς τὸ Δευτερονόμιον νὰ διανυκτερεύσουν ἄταφα τὰ σώματα ἐπὶ τοῦ σταυροῦ. Παρεκάλεσαν λοιπὸν τὸν Πιλᾶτον νὰ διατάξῃ, ὅπως συντριβοῦν τὰ σκέλη τῶν καταδίκων, διὰ νὰ συντομευθῇ ἔτσι ὁ θάνατός των καὶ τοὺς σηκώσουν τὸ ταχύτερον ἀπὸ ἐκεῖ.
32 Ἦλθον οὖν οἱ στρατιῶται, καὶ τοῦ μὲν πρώτου κατέαξαν τὰ σκέλη καὶ τοῦ ἄλλου τοῦ συσταυρωθέντος αὐτῷ·	32 Ἦλθαν πράγματι οἱ στρατιῶται εἰς τὸν Γολγοθὰν κατὰ διαταγὴν τοῦ Πιλάτου καὶ τοῦ μὲν πρώτου λῃστοῦ ἔπασαν τὰ σκέλη, ὅπως ἐπίσης καὶ τοῦ ἄλλου, ποὺ εἶχε σταυρωθῆ μαζῆ μὲ τὸν Ἰησοῦν.	32 Ἦλθαν λοιπὸν οἱ στρατιῶται, διὰ νὰ συντρίψουν τὰ ὀστᾶ τῶν καταδίκων, καὶ τοῦ μὲν λῃστοῦ, τὸν ὁποῖον ἐπλησίασαν πρῶτον, ἔσπασαν τὰ σκέλη, καθὼς καὶ τοῦ ἄλλου λῃστοῦ, ποὺ ἐσταυρώθη μαζὶ μὲ τὸν Ἰησοῦν.
33 ἐπὶ δὲ τὸν Ἰησοῦν ἐλθόντες ὡς εἶδον αὐτὸν ἤδη τεθνηκότα, οὐ κατέαξαν αὐτοῦ τὰ σκέλη,	33 Ὅταν ὅμως ἦλθαν εἰς τὸν Ἰησοῦν, ἐπειδὴ εἶδαν, ὅτι αὐτὸς εἶχεν ἤδη πεθάνει, δὲν τοῦ ἔσπασαν τὰ σκέλη,	33 Ὅταν ὅμως ἦλθαν εἰς τὸν Ἰησοῦν, σὰν τὸν εἶδαν ὅτι ἦτο πλέον πεθαμένος, δὲν τοῦ ἔσπασαν τὰ σκέλη.
34 ἀλλ' εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ αὐτοῦ τὴν πλευρὰν ἔνυξε, καὶ εὐθέως ἐξῆλθεν αἷμα καὶ ὕδωρ.	34 ἀλλὰ ἔνας στρατιώτης, διὰ κάθε ἐνδεχόμενον, τοῦ ἐτρύπησε τὴν πλευρὰν μὲ τὴν λόγχην· καὶ ἀμέσως ἔτρεξε ἀπὸ ἐκεῖ αἷμα καὶ νερὸ καθαρόν, πρᾶγμα παράδοξον καὶ πρωτοφανὲς διὰ νεκρόν.	34 Ἀλλ’ ἕνας ἀπὸ τοὺς στρατιώτας, διὰ νὰ διαπιστώσῃ βεβαιότερον τὸν θάνατόν του, τοῦ ἐκτύπησε τὴν πλευρὰν μὲ λόγχην καὶ ἀμέσως ἐβγῆκεν ἀπὸ τὸ τρυπηθὲν μέρος αἷμα καὶ ὕδωρ, φαινόμενον πρωτοφανὲς καὶ παράδοξον, διότι εἰς κάθε πεθαμένον τὸ αἷμα πήγνυται, ὅσον δὲ καὶ ἂν τὸν τρυπήσῃ κανείς, δὲν βγαίνει ποτὲ καθαρὸν αἷμα καὶ διαυγὲς ὕδωρ.
35 Καὶ ὁ ἑωρακὼς μεμαρτύρηκε, καὶ ἀληθινὴ αὐτοῦ ἐστιν ἡ μαρτυρία, κἀκεῖνος οἶδεν ὅτι ἀληθῆ λέγει, ἵνα καὶ ὑμεῖς πιστεύσητε.	35 Αὐτὸ τὸ μέγα καὶ συμβολικὸν γεγονός, ἐκεῖνος ποὺ τὸ εἶδε μὲ τὰ ἴδια του τὰ μάτια (δηλαδὴ ὁ Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής) τὸ ἐβεβαίωσε κατὰ τὸν πλέον ἐπίσημον τρόπον καὶ ἡ μαρτυρίαν του αὐτὴ εἶναι ἀπολύτως ἀληθινή. Καὶ ἐκεῖνος γνωρίζει πολὺ καλὰ ὅτι λέγει τὴν ἀλήθειαν διὰ τὸ θαυμαστὸν αὐτὸ γεγονός, ὥστε καὶ σεῖς νὰ πιστεύσετε.	35 Τὸ γεγονὸς ὅμως αὐτὸ εἶναι ἀληθὲς καὶ βεβαία ἡ ὑπ’ αὐτοῦ σημαινομένη κάθαρσις τοῦ βαπτίσματος καὶ ὁ ἁγιασμὸς ἐκ τοῦ αἵματος τοῦ Κυρίου, καὶ ἐκεῖνος, ποὺ τὸ εἶδε μὲ τὰ μάτια του, ἔδωκε μαρτυρίαν περὶ αὐτοῦ, καὶ ἡ μαρτυρία του εἶναι ἀληθινὴ καὶ δὲν ἔχει καμμίαν περὶ τούτου ἀμφιβολίαν ἐκεῖνος, ἀλλὰ ἡξεύρει καλά, ὅτι λέγει ἀλήθειαν. Καὶ ἔδωκε μαρτυρίαν τόσον περὶ τοῦ γεγονότος αὐτοῦ, ὅσον καὶ περὶ τοῦ ὅτι δὲν ἔσπασαν τὰ σκέλη τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλὰ μόνον τὴν πλευράν του ἐτρύπησαν, διὰ νὰ πιστεύσετε καὶ σεῖς, ὅτι ὁ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Χριστός, τὸν ὁποῖον προεκήρυξαν οἱ προφῆται.
36 Ἐγένετο γὰρ ταῦτα, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ, ὀστοῦν οὐ συντριβήσεται αὐτοῦ.	36 Διότι ἔγιναν ὅλα αὐτά, διὰ νὰ ἐκπληρωθῇ ἡ προφητεία τῆς Γραφῆς: Δὲν θὰ συντριβῇ κανένα ἀπὸ τὰ ὀστᾶ του.	36 Διότι πράγματι ὅλα αὐτὰ ἔχουν προφητευθῆ καὶ ἔγιναν, διὰ νὰ ἐπαληθεύσῃ τὸ χωρίον τῆς Γραφῆς· δὲν θὰ συντριβῇ κανὲν κόκκαλόν του.
37 Καὶ πάλιν ἑτέρα γραφὴ λέγει· ὄψονται εἰς ὃν ἐξεκέντησαν.	37 Καὶ πάλιν ἄλλη προφητεία τῆς Γραφῆς λέγει: Θὰ ἴδουν ἐκεῖνον, τὸν ὁποῖον ἐλόγχισαν.	37 Καὶ πάλιν ἄλλο μέρος τῆς Γραφῆς λέγει· Ὅταν ἡ χάρις ἐπισκεφθῇ καὶ τοὺς Ἰουδαίους, θὰ ἴδουν συντετριμμένοι καὶ ἐν μετανοίᾳ ἐκεῖνον, τὸν ὁποῖον ἐτρύπησαν, ὅπως θὰ τὸν ἴδουν περίφοβοι καὶ οἱ ἐπιμείναντες εἰς τὴν ἀπιστίαν.
38 Μετὰ δὲ ταῦτα ἠρώτησεν τὸν Πιλᾶτον Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, ὢν μαθητὴς τοῦ Ἰησοῦ, κεκρυμμένος δὲ διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἵνα ἄρῃ τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ· καὶ ἐπέστρεψεν ὁ Πιλᾶτος. Ἦλθεν οὖν καὶ ἦρε τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ.	38 Μετὰ ταῦτα ὁ Ἰωσήφ, ποὺ κατήγετο ἀπὸ τὴν Ἀριμαθαίαν καὶ ἦτο μαθητὴς τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλὰ ἔμενε κρυμμένος καὶ δὲν ἐφανερώνετο ὡς μαθητὴς διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, παρεκάλεσε τὸν Πιλᾶτον νὰ τοῦ ἐπιτρέψῃ νὰ πάρῃ τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Καὶ ὁ Πιλᾶτος ἔδωσε τὴν ἄδειαν. Ἦλθε, λοιπόν, καὶ ἐπῆρε τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ.	38 Ὕστερον δὲ ἀπὸ τὰ συμβάντα ταῦτα, ὁ Ἰωσήφ, ποὺ κατήγετο ἀπὸ τὴν Ἀριμαθαίαν καὶ ἦτο μαθητὴς τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλ’ ἔμενε κρυμμένος καὶ δὲν ἐφανέρωνε τοῦτο, ἐπειδὴ ἐφοβεῖτο τοὺς Ἰουδαίους, παρεκάλεσε τὸν Πιλᾶτον νὰ ἐπιτρέψῃ εἰς αὐτόν, ἵνα σηκώσῃ ἀπὸ τὸν σταυρὸν τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καὶ τὸ θάψῃ. Καὶ ὁ Πιλᾶτος ἔδωκε τὴν ἄδειαν. Ἦλθε λοιπὸν ὁ Ἰωσὴφ καὶ ἐπῆρε τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ.
39 Ἦλθε δὲ καὶ Νικόδημος ὁ ἐλθὼν πρὸς τὸν Ἰησοῦν νυκτὸς τὸ πρῶτον, φέρων μίγμα σμύρνης καὶ ἀλόης ὡς λίτρας ἑκατόν.	39 Μαζῆ δὲ μὲ αὐτὸν ἦλθε καὶ ὁ Νικόδημος, ὁ ὁποῖος τὴν πρώτην φορὰν εἶχεν ἔλθει εἰς τὸν Ἰησοῦν νύκτα. Ὁ Νικόδημος ἔφερε πολυτιμότατον ἄρωμα, μίγμα ἀπὸ σμύρνα καὶ ἀλόην, ἑκατὸ περίπου λίτρας, τριάντα δηλαδὴ καὶ πλέον κιλά.	39 Μαζὶ δὲ μὲ τὸν Ἰωσὴφ ἦλθε καὶ ὁ Νικόδημος, ὁ ὁποῖος εἶχεν ἔλθει εἰς τὸν Ἰησοῦν ἐν καιρῷ νυκτός, ὅταν διὰ πρώτην φορὰν συνωμίλησε μαζί του. Καὶ ἔφερεν αὐτὸς μίγμα ἀπὸ ρητινῶδες καὶ πολυτιμότατον ἄρωμα, ποὺ ἐλέγετο σμύρνα, καὶ ἀπὸ τὸ ἀρωματῶδες καὶ ἁπαλὸν ξύλον τῆς ἀλόης ἑκατὸν λίτρας περίπου, δηλαδὴ παραπάνω ἀπὸ τριάκοντα δύο κιλά.
40 Ἔλαβον οὖν τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἔδησεν αὐτὸ ἐν ὀθονίοις μετὰ τῶν ἀρωμάτων, καθὼς ἔθος ἐστὶ τοῖς Ἰουδαίοις ἐνταφιάζειν.	40 Ἐπῆραν, λοιπόν, τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἀφοῦ τὸ ἔπλυναν καὶ τὸ ἀλεῖψαν μὲ τὰ πολύτιμα ἀρώματα τὸ περιτύλιξαν μὲ λωρίδες ἀπὸ σινδόνια, ὅπως ἦτο ἡ συνήθεια εἰς τοὺς Ἑβραίους νὰ ἐνταφιάζουν τοὺς νεκρούς.	40 Ἐπῆραν λοιπὸν καὶ οἱ δύο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἀφοῦ τὸ ἤλειψαν μὲ τὰ ἀρώματα, τὸ ἐπεριτύλιξαν μὲ ἐπιδέσμους, ὅπως ἦτο συνήθεια εἰς τοὺς Ἰουδαίους νὰ ἐτοιμάζουν πρὸς ταφὴν τοὺς νεκρούς των.
41 Ἦν δὲ ἐν τῷ τόπῳ ὅπου ἐσταυρώθη κῆπος, καὶ ἐν τῷ κήπῳ μνημεῖον καινόν, ἐν ὦ οὐδέπω οὐδεὶς ἐτέθη·	41 Εἰς τὸν τόπον δὲ ὅπου εἶχε σταυρωθῆ ὁ Ἰησοῦς ὑπῆρχε κῆπος καὶ εἰς τὸν κῆπον καινούργιο καὶ ἀχρησιμοποίητο μνημεῖον, εἰς τὸ ὁποῖον κανεὶς ἀκόμη δὲν εἶχε ταφῆ.	41 Εἰς τὸ μέρος δέ, ὅπου ἐσταυρώθη ὁ Ἰησοῦς, ἦτο κάποιος κῆπος, καὶ μέσα εἰς τὸν κῆπον ἦτο μνημεῖον καινούργιον, εἰς τὸ ὁποῖον δὲν εἶχε ἀκόμη ταφῆ κανείς.
42 ἐκεῖ οὖν διὰ τὴν παρασκευὴν τῶν Ἰουδαίων, ὅτι ἐγγὺς ἦν τὸ μνημεῖον, ἔθηκαν τὸν Ἰησοῦν.	42 Ἐπειδή, λοιπόν, τὸ μνημεῖον αὐτὸ ἦτο κοντὰ εἰς τὸν τόπον τῆς σταυρώσεως καὶ ἐβιάζοντο νὰ τελειώσουν τὴν ταφήν, πρὶν περάσῃ ἡ ἡμέρα αὐτῇ τῆς προπαρασκευῆς τῶν ἰουδαίων διὰ τὸ πάσχα, ἐκεῖ ἔθεσαν τὸν Ἰησοῦν.	42 Ἐκεῖ λοιπὸν λόγῳ τοῦ ὅτι ἡ προετοιμασία διὰ τὸ Πάσχα τῶν Ἰουδαίων δὲν ἔδιδε καιρὸν πρὸς ἀργοπορίαν, ἀλλὰ καὶ διότι τὸ μνημεῖον ἦτο πλησίον, ἔθεσαν τὸν Ἰησοῦν.