΄Ησαίας : Κεφάλαιον ΛΗ'

Πρωτότυπο Κείμενο

γένετο δὲ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἐμαλακίσθη Ἐζεκίας ἕως θανάτου καὶ ἦλθε πρὸς αὐτὸν Ἡσαΐας υἱὸς Ἀμὼς ὁ προφήτης καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· τάδε λέγει Κύριος· τάξαι περὶ τοῦ οἴκου σου, ἀποθνήσκεις γὰρ σὺ καὶ οὐ ζήσῃ.
2 Καὶ ἀπέστρεψεν Ἐζεκίας τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πρὸς τὸν τοῖχον καὶ προσηύξατο πρὸς Κύριον
3 λέγων· μνήσθητι, Κύριε, ὡς ἐπορεύθην ἐνώπιόν σου μετὰ ἀληθείας, ἐν καρδίᾳ ἀληθινῇ, καὶ τὰ ἀρεστὰ ἐνώπιόν σου ἐποίησα· καὶ ἔκλαυσεν Ἐζεκίας κλαυθμῷ μεγάλῳ.
4 Καὶ ἐγένετο λόγος Κυρίου πρὸς Ἡσαΐαν λέγων·
5 πορεύθητι καὶ εἰπὸν Ἐζεκίᾳ· τάδε λέγει Κύριος ὁ Θεὸς Δαυὶδ τοῦ πατρός σου· ἤκουσα τῆς προσευχῆς σου καὶ εἶδον τὰ δάκρυά σου. Ἰδοὺ προστίθημι πρὸς τὸν χρόνον σου δεκαπέντε ἔτη·
6 καὶ ἐκ χειρὸς βασιλέως Ἀσσυρίων ρύσομαί σε καὶ τὴν πόλιν ταύτην καὶ ὑπερασπιῶ ὑπὲρ τῆς πόλεως ταύτης.
7 Τοῦτο δέ σοι τὸ σημεῖον παρὰ Κυρίου ὅτι ποιήσει ὁ Θεὸς τὸ ρῆμα τοῦτο·
8 ἰδοὺ ἐγὼ στρέψω τὴν σκιὰν τῶν ἀναβαθμῶν, οὓς κατέβη ὁ ἥλιος, τοὺς δέκα ἀναβαθμοὺς τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου, ἀποστρέψω τὸν ἥλιον τοὺς δέκα ἀναβαθμούς. Καὶ ἀνέβη ὁ ἥλιος τοὺς δέκα ἀναβαθμούς, οὓς κατέβη ἡ σκιά.
9 Προσευχὴ Ἐζεκίου βασιλέως τῆς Ἰουδαίας, ἡνίκα ἐμαλακίσθη, καὶ ἀνέστη ἐκ τῆς μαλακίας αὐτοῦ.
10 Ἐγὼ εἶπα· ἐν τῷ ὕψει τῶν ἡμερῶν μου πορεύσομαι ἐν πύλαις ᾅδου, καταλείψω τὰ ἔτη τὰ ἐπίλοιπα.
11 Εἶπα· οὐκέτι οὐ μὴ ἴδω τὸ σωτήριον τοῦ Θεοῦ ἐπὶ γῆς ζώντων, οὐκέτι μὴ ἴδω τὸ σωτήριον τοῦ Ἰσραὴλ ἐπὶ γῆς, οὐκέτι μὴ ἴδω ἄνθρωπον.
12 Ἐξέλιπον ἐκ τῆς συγγενείας μου, κατέλιπον τὸ ἐπίλοιπον τῆς ζωῆς μου, ἐξῆλθε καὶ ἀπῆλθεν ἀπ' ἐμοῦ ὥσπερ ὁ καταλύων σκηνὴν πήξας, τὸ πνεῦμά μου παρ' ἐμοὶ ἐγένετο ὡς ἰστὸς ἐρίθου ἐγγιζούσης ἐκτεμεῖν.
13 Ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ παρεδόθην ἕως πρωῒ ὡς λέοντι· οὕτως συνέτριψε πάντα τὰ ὀστᾶ μου, ἀπὸ γὰρ τῆς ἡμέρας ἕως τῆς νυκτὸς παρεδόθην.
14 Ὡς χελιδών, οὕτω φωνήσω, καὶ ὡς περιστερά, οὕτω μελετήσω· ἐξέλιπον γάρ μου οἱ ὀφθαλμοὶ τοῦ βλέπειν εἰς τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ πρὸς τὸν Κύριον, ὃς ἐξείλατό με καὶ ἀφείλατό μου τὴν ὀδύνην τῆς ψυχῆς.
16 Κύριε, περὶ αὐτῆς γὰρ ἀνηγγέλη σοι, καὶ ἐξήγειράς μου τὴν πνοήν, καὶ παρακληθεὶς ἔζησα.
17 Εἵλου γάρ μου τὴν ψυχήν, ἵνα μὴ ἀπόληται, καὶ ἀπέρριψας ὀπίσω μου πάσας τὰς ἁμαρτίας.
18 Οὐ γὰρ οἱ ἐν ᾅδου αἰνέσουσί σε, οὐδὲ οἱ ἀποθανόντες εὐλογήσουσί σε, οὐδὲ ἐλπιοῦσιν οἱ ἐν ᾅδου τὴν ἐλεημοσύνην σου.
19 Οἱ ζῶντες εὐλογήσουσι σε ὃν τρόπον κἀγὼ· ἀπὸ γὰρ τῆς σήμερον παιδία ποιήσω, ἃ ἀναγγελοῦσι τὴν δικαιοσύνην σου,
20 Κύριε τῆς σωτηρίας μου, καὶ οὐ παύσομαι εὐλογῶν σε μετὰ ψαλτηρίου πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου κατέναντι τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ.
21 Καὶ εἶπεν Ἡσαΐας πρὸς Ἐζεκίαν· λάβε παλάθην ἐκ σύκων καὶ τρῖψον καὶ κατάπλασαι, καὶ ὑγιὴς ἔσῃ.
22 Καὶ εἶπεν Ἐζεκίας· τοῦτο τὸ σημεῖον ὅτι ἀναβήσομαι εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

ατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἠσθένησεν ὁ Ἐζεκίας ἐπικινδύνως μέχρι θανάτου. Ἦλθε πρὸς αὐτὸν τότε ὁ Ἡσαΐας ὁ υἱὸς τοῦ Ἀμώς, ὁ προφήτης, καὶ τοῦ εἰπε· <αὐτὰ λέγει ὁ Κύριος πρὸς σέ· Τακτοποίησε τὰ τοῦ οἴκου σου, διότι σὺ τώρα θὰ ἀποθάνῃς καὶ δὲν θὰ ζήσῃς πλέον>.
2 Ὁ Ἐζεκίας, ὅταν ἤκουσεν αὐτά, ἐγύρισε τὸ πρόσωπόν του πρὸς τὸν τοῖχον καὶ προσηυχήθη ἀπὸ τῆς κλίνης του πρὸς τὸν Κύριον καὶ εἶπε·
3 <ἐνθυμήσου, Κύριε, πὼς ἐγὼ ἔζησα καὶ συμπεριεφέρθην ἐνώπιόν σου, ὅτι δηλαδὴ μετὰ ἀληθείας ἔζησα, μὲ καρδίαν ἀληθινήν, καὶ τὰ εὐάρεστα ἐνώπιόν σου ἔπραξα>. Ἀμέσως δὲ ἔκλαυσεν ὁ Ἐζεκίας μὲ μεγάλον κλαυθμόν.
4 Ὡμίλησε κατόπιν ὁ Κύριος πρὸς τὸν Ἡσαΐαν καὶ τοῦ εἰπε·
5 <πήγαινε καὶ εἰπὲ εἰς τὸν Ἐζεκίαν· αὐτὰ λέγει Κύριος ὁ Θεὸς τοῦ Δαυίδ, τοῦ προγόνου σου: Ἤκουσα τὴν προσευχήν σου, εἶδα τὰ δάκρυά σου καὶ ἰδοὺ προσθέτω εἰς τὸν ἕως τώρα χρόνον τῆς ζωῆς σου δεκαπέντε ἀκόμη ἔτη.
6 Ἐπὶ πλέον ἀπὸ τὴν χεῖρα τοῦ βασιλέως τῶν Ἀσσυρίων θὰ ἀπαλλάξω σὲ καὶ τὴν πόλιν καὶ θὰ ὑπερασπίσω ἐγὼ τὴν πόλιν αὐτήν>.
7 Τοῦτο δὲ τὸ σημεῖον θὰ δοθῇ εἰς σὲ ἀπὸ τὸν Κύριον, ὅτι δηλαδὴ ὁ Θεὸς θὰ πράξῃ αὐτό, τὸ ὁποῖον εἶπε·
8 <ἰδοὺ ἐγὼ θὰ στρέψω πρὸς τὰ ὀπίσω τὴν σκιὰν τοῦ ἡλίου ἐπὶ τῶν βαθμίδων τοῦ ἠλιακοῦ ὡρολογίου κατὰ δέκα βαθμίδας εἰς τὸ ἠλιακὸν αὐτὸ ὡρολόγιον, ποὺ εὑρίσκεται εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός σου. Θὰ γυρίσω πρὸς τὰ ὀπίσω τὸν ἥλιον κατὰ δέκα βαθμούς>. Καὶ πράγματι ἐστράφη ὀπίσω ἡ σκιὰ τοῦ ἡλίου κατὰ δέκα βαθμίδας, τὰς ὁποίας εἶχε προηγουμένως κατεβῆ, καθὼς προχωροῦσε ἡ ἡμέρα.
9 Ἰδοὺ καὶ ἡ ἄλλη προσευχὴ Ἐζεκίου, βασιλέως τῆς Ἰουδαίας, ὅταν μετὰ τὴν ἀσθένειάν του ἐσηκώθη ἀπὸ τὴν κλίνην τῆς ἀσθενείας του·
10 <ἐγὼ εἶπα· εἰς τὴν ἀκμήν, λοιπόν, τῆς ἀνδρικῆς ἡλικίας μου θὰ πορευθῶ εἰς τὰς πύλας τοῦ ᾅδου καὶ θὰ ἀφήσω τὰ ὑπόλοιπα ἔτη τῆς ζωῆς μου ἀποθνήσκων πρόωρα;
11 Εἶπα· δὲν θὰ ἴδω πλέον τὴν παρὰ Θεοῦ σωτηρίαν εἰς τὴν γῆν τῶν ζώντων ἀνθρώπων. Δὲν θὰ ἴδω πλέον τὴν σωτηρίου τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, τοῦ εὑρισκομένου εἰς τὴν γῆν τῶν ζώντων. Δὲν θὰ ἀντικρύσω πλέον ζῶντανὸν ἄνθρωπον.
12 Ἔσβησα πλέον ἀπὸ τὴν συγγένειάν μου, ἀφῆκα τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς μου, ἐβγῆκε καὶ ἔφυγε ἀπὸ ἐμὲ ἡ ζωή· ὡσὰν ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἔστησε καὶ κατόπιν διέλυσε τὴν σκηνήν. Ἡ πνοὴ τῆς ζωῆς, ποὺ ὑπάρχει μέσα μου, ὅμοιάζει σαν τὸ ὕφασμα ἀργαλειοῦ ὑφαντρίας, ἡ ὁποία, ἀφοῦ ἐτελείωσε τὴν ὕφανσιν, πρόκειται νὰ τὸ κόψῃ.
13 Κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην τοῦ παροξυσμοῦ τῆς ἀσθενείας μου, καθ' ὅλον τὸ διάστημα τῆς νυκτὸς ἕως τὸ πρωΐ, ἦτο ὡς ἐὰν εἶχον παραδοθῆ ἀνυπεράσπιστος εἰς λέοντα. Ἔτσι αὐτὴ ἡ ἀσθένειά μου εἶχε συντρίψει ὅλα τὰ κόκκαλά μου. Διότι ἀπὸ τὴν ἡμέραν ἕως καὶ τὴν νύκτα εἶχα παραδοθῇ εἰς ἀγωνίαν.
14 Ὡσὰν χελιδόνι, ἐφώναζα, ὡσὰν περιστερά, ποὺ γουργουρίζει, ἔτσι ἔκραζα. Ἀδυνάτισαν καὶ ἔσβησαν τὰ μάτια μου μὲ τὸ νὰ εἶναι συνεχῶς προσηλωμένα εἰς τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ, πρὸς τὸν Κύριον, ὁ ὁποῖος ἤκουσε τὴν προσευχήν μου καὶ μὲ ἀπήλλαξεν ἀπὸ τὴν ἀσθένειάν μου, ἀφήρεσε τὴν ὀδύνην τῆς ψυχῆς μου.
16 Κύριε, δι' αὐτὴν τὴν σωτηρίαν μου ἀπὸ τὴν ἀσθένειαν, ἐγὼ προσηυχήθην πρὸς σέ· καὶ σὺ ἐζωογόνησες τὴν ψυχήν μου. Ἔτσι δὲ ἐγὼ ἔζησα καὶ παρηγορήθην.
17 Διότι σύ, ἐν τῇ ἀγαθότητί σου, ἐπῆρες εἰς τὰ χέρια σου τὴν ζωήν μου, διὰ νὰ μὴ χαθῇ. Ἔρριψες ὀπίσω μου ὅλας τὰς ἁμαρτίας μου καὶ μὲ συνεχώρησες δι' αὐτάς.
18 Διότι, αὐτοὶ ποὺ εὑρίσκονται εἰς τὸν ᾅδην δὲν σὲ ὑμνολογοῦν, οὔτε οἱ νεκροὶ σὲ δοξολογοῦν, οὔτε καὶ ἔχουν ἐλπίδας εἰς τὸ ἔλεός σου ὅσοι εὑρίσκονται εἰς τὸν ᾅδην.
19 Μόνον αὐτοὶ ποὺ ζοῦν, θὰ σὲ δοξολογήσουν, ὅπως πράττω καὶ ἐγώ, διότι ἀπὸ τὴν ἡμέραν αὐτὴν ἐγὼ θὰ ἀποκτήσω καὶ παιδιά, τὰ ὁποῖα ἐπίσης θὰ κηρύξουν τὴν δικαιοσύνην σου.
20 Κύριε καὶ σωτήρ μου, δὲν θὰ παύσω νὰ σὲ δοξολογῶ μὲ ψαλτήριον καὶ μουσικὰ ὄργανα ὅλας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου, ἐρχόμενος ἐνώπιον τοῦ ναοῦ σου>.
21 Εἶπεν ὁ Ἡσαΐας πρὸς τὸν Ἐζεκίαν· <πάρε μιὰ ἀρμάθα σῦκα, τρίψε τα καὶ πίεσέ τα, βάλε τα ὡς κατάπλασμα εἰς τὴν πληγήν σου καὶ θὰ γίνῃς ὑγιής>.
22 Ὁ Ἐζεκίας εἶπεν· <ἰδοὺ τοῦ Θεοῦ τὸ θαῦμα αὐτό, μὲ τὸ ὁποῖον θὰ θεραπευθῶ ἀπὸ τὴν ἀσθένειάν μου καὶ ὑγιὴς θὰ ἀνεβῶ εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ>.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

υνέβη δὲ κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον τοῦτο· ἠσθένησεν ὁ Ἐζεκίας μέχρι θανάτου καὶ ἦλθε πρὸς αὐτὸν ὁ Ἡσαΐας, ὁ υἱὸς τοῦ Ἀμώς, ὁ Προφήτης, καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν: Αὐτὰ λέγει ὁ Κύριος. Κανόνισε τὰ του οἴκου σου σύμφωνα μὲ τὴν τελευταίαν θέλησίν σου, διότι ἀποθνήσκεις σὺ καὶ δὲν θὰ ζήσῃς.
2 Καὶ ἐγύρισεν ὁ Ἐζεκίας τὸ πρόσωπόν του πρὸς τὸν τοῖχον τοῦ δωματίου, καθὼς κατέκειτο ἐπὶ τῆς κλίνης, καὶ προσηυχήθη πρὸς τὸν Κύριον
3 λέγων: Ἐνθυμήσου, Κύριε, πῶς ἐπολιτεύθην καὶ συμπεριεφέρθην ἐνώπιόν Σου πιστῶς καὶ ἀφωσιωμένως, ἐλεύθερος ἀπὸ τὸ ψεῦδος τῶν εἰδώλων, μὲ καρδίαν εἰλικρινῆ, καὶ ἐποίησα τὰ ἀρεστὰ εἰς Σέ. Καὶ ἔκλαυσεν ὁ Ἐζεκίας μὲ κλαυθμὸν μεγάλον.
4 Καὶ ἔγινε λόγος Κυρίου πρὸς τὸν Ἡσαΐαν λέγων:
5 Πήγαινε καὶ εἰπὲ εἰς τὸν Ἐζεκίαν, Αὐτὰ λέγει Κύριος ὁ Θεὸς τοῦ Δαβὶδ τοῦ προπάτορός σου: Ἤκουσα τὴν προσευχήν σου καὶ εἶδον τὰ δάκρυά σου. Ἰδοὺ προσθέτω εἰς τὸν χρόνον τῆς ζωῆς σου δεκαπέντε ἔτη.
6 Καὶ ἀπὸ τὴν χεῖρα τοῦ βασιλέως τῶν Ἀσσυρίων θὰ σὲ γλυτώσω, καθὼς καὶ τὴν πόλιν ταύτην Ἱερουσαλήμ: Καὶ θὰ ὑπερασπίσω τὴν πόλιν αὐτήν.
7 Τοῦτο δὲ τὸ σημεῖον θὰ δοθῇ ἀπὸ τὸν Κύριον εἰς σέ, ὅτι ὁ Θεὸς θὰ πραγματοποιήσῃ τὸν λόγον αὐτόν:
8 Ἰδοὺ ἐγὼ θὰ στρέψω τὴν σκιὰν τῶν βαθμίδων, εἰς τὰς ὁποίας κατέβη ὁ ἥλιος - τὰς δέκα βαθμίδας τοῦ ἡλιακοῦ ὡρολογίου, ποὺ εὑρίσκεται εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός σου· θὰ γυρίσω πάλιν τὴν σκιὰν τοῦ ἡλίου πρὸς τὰ ὀπίσω κατὰ δέκα βαθμίδας. Καὶ πράγματι ἐστράφη ὀπίσω ἡ σκιὰ τοῦ ἡλίου κατὰ δέκα βαθμίδας, τὰς ὁποίας εἶχε καταβῆ αὕτη λόγῳ τοῦ ὅτι εἶχε προχωρήσει ἡ ἡμέρα.
9 Προσευχὴ τοῦ βασιλέως τῆς Ἰουδαίας Ἐζεκίου, ὅτε ἠσθένησε καὶ ἐσηκώθη ἐκ τῆς ἀσθενείας αὐτοῦ.
10 Ἐγὼ εἶπα εἰς τὸν ἑαυτόν μου: Εἰς τὴν ἀκμὴν τῆς ἀνδρικῆς ἡλικίας μου θὰ πορευθῶ εἰς τὰς πύλας τοῦ Ἅδου. Θὰ ἀφήσω τὰ ὑπόλοιπα ἔτη τῆς ζωῆς μου, τελευτῶν προώρως.
11 Εἶπα: Δὲν θὰ ἴδω πλέον τὴν σωτηρίαν τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς ζωῆς αὐτῆς καὶ τῆς γῆς ταύτης, ἐν τῇ ὁποίᾳ ὑπάρχουν ζῶντες ἄνθρωποι· δὲν θὰ ἴδω πλέον τὴν σωτηρίαν τοῦ Ἰσραὴλ ἐπὶ τῆς γῆς, εὑρισκόμενος μεταξὺ τῶν ζώντων, δὲν θὰ ἴδω πλέον ζωντανὸν ἄνθρωπον.
12 Ἔλειψα καὶ ἠφανίσθην ἀπὸ τὴν συγγένειάν μου. Ἀφῆκα τὸ ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς μου, ἐξῆλθεν ἡ ζωή μου καὶ ἀπῆλθεν ἀπ’ ἐμοῦ, ὅπως ὁ διαλύων σκηνήν, ἀφοῦ πρὸ ὀλίγου ἔστησεν αὐτήν· ἡ πνοὴ τῆς ζωῆς μου ἔγινεν εἰς ἐμὲ ὡσὰν ἀργαλειὸς ὑφαντρίας, ἡ ὁποία πλησιάζει νὰ κόψῃ τὸ ὑφανθέν.
13 Κατὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας τῆς ἀσθενείας μου παρεδόθην καθ’ ἐκάστην νύκτα ἕως τὸ πρωῒ ὡσὰν εἰς λέοντα. Ἔτσι ἡ ἀγωνία καὶ οἱ πόνοι συνέτριψαν ὅλα τὰ ὀστᾶ μου· διότι ἀπὸ τὴν ἡμέραν ἕως τὴν νύκτα παρεδόθην εἰς τὸν πόνον, περιμένων ὁλονὲν αὐτὸν ἐπιδεινούμενον.
14 Ὅπως ἡ καταφοβισμένη χελιδών, ἔτσι ἐφώναζα, καὶ ὅπως ἡ κράζουσα περιστερά, ἔτσι ἐχουχουλιαζόμην. Διότι ἔσβησαν τὰ μάτια μου ἀπὸ τοῦ νὰ εἶναι συνεχῶς προσηλωμένα εἰς τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ, πρὸς τὸν Κύριον, ὁ ὁποῖος μὲ ἀπήλλαξε καὶ μοῦ ἀφήρεσε τὸν πόνον τῆς ψυχῆς.
16 Ναί, Κύριε· σὺ μὲ ἀπήλλαξες. Διότι δι’ αὐτὴν τὴν ἀπαλλαγὴν καὶ ἴασιν σοῦ ἀνηγγέλθη διὰ τῆς θερμῆς προσευχῆς μου, καὶ εἰσακούσας αὐτὴν ἐξήγειρες καὶ ἐνίσχυσες καὶ ἔδωσες νέαν δύναμιν εἰς τὴν πνοὴν τῆς ζωῆς μου, καὶ παρηγορηθεῖς ἔζησα.
17 Διότι ἤρπασες καὶ ἐπῆρες τὴν ψυχήν μου, διὰ νὰ μὴ χαθῇ, καὶ ἔρριψες ὀπίσω μου ὅλας τὰς ἁμαρτίας μου, συγχωρήσας αὐτάς.
18 Διότι αὐτοί, οἵτινες εὑρίσκονται ἐν τῷ Ἅδῃ μὴ ἀπολαύοντες τοῦ ἐλέους σου, δὲν θὰ σὲ ὑμνήσουν, οὔτε οἱ ἀποθανόντες θὰ σὲ δοξολογήσουν, οὔτε θὰ ἐλπίσουν οἱ ἐντὸς τοῦ Ἅδου εἰς τὸ ἔλεός σου.
19 Αὐτοὶ ποὺ ζοῦν, θὰ σὲ δοξολογήσουν, ὅπως καὶ ἐγώ· καὶ μετὰ τὸν θάνατόν μου θὰ σὲ δοξολογῶ, διότι ἀπὸ τῆς σήμερον ἡμέρας θὰ κάμω παιδιά, τὰ ὁποῖα καὶ μετ’ ἐμὲ θὰ ἀναγγέλλουν καὶ θὰ διακηρύττουν τὴν δικαιοσύνην σου.
20 Κύριε, σὺ ποὺ εἶσαι Ἐκεῖνος, εἰς τὸν ὁποῖον ὀφείλω τὴν σωτηρίαν μου, δὲν θὰ παύσω νὰ σὲ δοξολογῶ, συνοδεύων τοὺς ὕμνους μου μὲ ψαλτήριον, καθ’ ὅλας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου ἔναντι τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ, ὥστε να ἀκούῃ τοὺς ὕμνους μου καὶ ὅλος ὁ λαός.
21 Καὶ εἶπεν ὁ Ἡσαΐας πρὸς τὸν Ἐζεκίαν: Λάβε ὁρμαθὸν σύκων καὶ τρίψε ταῦτα καὶ θέσε αὐτὰ κατάπλασμα ἐπὶ τῆς πληγῆς σου, καὶ θὰ γίνῃς ὑγιής.
22 Καὶ εἶπεν ὁ Ἐζεκίας: Τοῦτο εἶναι τὸ θαῦμα, ὅτι μὲ ἕνα τέτοιο κατάπλασμα θὰ γίνω ὑγιὴς καὶ θὰ ἀναβῶ εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ!

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
γένετο δὲ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἐμαλακίσθη Ἐζεκίας ἕως θανάτου καὶ ἦλθε πρὸς αὐτὸν Ἡσαΐας υἱὸς Ἀμὼς ὁ προφήτης καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· τάδε λέγει Κύριος· τάξαι περὶ τοῦ οἴκου σου, ἀποθνήσκεις γὰρ σὺ καὶ οὐ ζήσῃ.	ατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἠσθένησεν ὁ Ἐζεκίας ἐπικινδύνως μέχρι θανάτου. Ἦλθε πρὸς αὐτὸν τότε ὁ Ἡσαΐας ὁ υἱὸς τοῦ Ἀμώς, ὁ προφήτης, καὶ τοῦ εἰπε· <αὐτὰ λέγει ὁ Κύριος πρὸς σέ· Τακτοποίησε τὰ τοῦ οἴκου σου, διότι σὺ τώρα θὰ ἀποθάνῃς καὶ δὲν θὰ ζήσῃς πλέον>.	υνέβη δὲ κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον τοῦτο· ἠσθένησεν ὁ Ἐζεκίας μέχρι θανάτου καὶ ἦλθε πρὸς αὐτὸν ὁ Ἡσαΐας, ὁ υἱὸς τοῦ Ἀμώς, ὁ Προφήτης, καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν: Αὐτὰ λέγει ὁ Κύριος. Κανόνισε τὰ του οἴκου σου σύμφωνα μὲ τὴν τελευταίαν θέλησίν σου, διότι ἀποθνήσκεις σὺ καὶ δὲν θὰ ζήσῃς.
2 Καὶ ἀπέστρεψεν Ἐζεκίας τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πρὸς τὸν τοῖχον καὶ προσηύξατο πρὸς Κύριον	2 Ὁ Ἐζεκίας, ὅταν ἤκουσεν αὐτά, ἐγύρισε τὸ πρόσωπόν του πρὸς τὸν τοῖχον καὶ προσηυχήθη ἀπὸ τῆς κλίνης του πρὸς τὸν Κύριον καὶ εἶπε·	2 Καὶ ἐγύρισεν ὁ Ἐζεκίας τὸ πρόσωπόν του πρὸς τὸν τοῖχον τοῦ δωματίου, καθὼς κατέκειτο ἐπὶ τῆς κλίνης, καὶ προσηυχήθη πρὸς τὸν Κύριον
3 λέγων· μνήσθητι, Κύριε, ὡς ἐπορεύθην ἐνώπιόν σου μετὰ ἀληθείας, ἐν καρδίᾳ ἀληθινῇ, καὶ τὰ ἀρεστὰ ἐνώπιόν σου ἐποίησα· καὶ ἔκλαυσεν Ἐζεκίας κλαυθμῷ μεγάλῳ.	3 <ἐνθυμήσου, Κύριε, πὼς ἐγὼ ἔζησα καὶ συμπεριεφέρθην ἐνώπιόν σου, ὅτι δηλαδὴ μετὰ ἀληθείας ἔζησα, μὲ καρδίαν ἀληθινήν, καὶ τὰ εὐάρεστα ἐνώπιόν σου ἔπραξα>. Ἀμέσως δὲ ἔκλαυσεν ὁ Ἐζεκίας μὲ μεγάλον κλαυθμόν.	3 λέγων: Ἐνθυμήσου, Κύριε, πῶς ἐπολιτεύθην καὶ συμπεριεφέρθην ἐνώπιόν Σου πιστῶς καὶ ἀφωσιωμένως, ἐλεύθερος ἀπὸ τὸ ψεῦδος τῶν εἰδώλων, μὲ καρδίαν εἰλικρινῆ, καὶ ἐποίησα τὰ ἀρεστὰ εἰς Σέ. Καὶ ἔκλαυσεν ὁ Ἐζεκίας μὲ κλαυθμὸν μεγάλον.
4 Καὶ ἐγένετο λόγος Κυρίου πρὸς Ἡσαΐαν λέγων·	4 Ὡμίλησε κατόπιν ὁ Κύριος πρὸς τὸν Ἡσαΐαν καὶ τοῦ εἰπε·	4 Καὶ ἔγινε λόγος Κυρίου πρὸς τὸν Ἡσαΐαν λέγων:
5 πορεύθητι καὶ εἰπὸν Ἐζεκίᾳ· τάδε λέγει Κύριος ὁ Θεὸς Δαυὶδ τοῦ πατρός σου· ἤκουσα τῆς προσευχῆς σου καὶ εἶδον τὰ δάκρυά σου. Ἰδοὺ προστίθημι πρὸς τὸν χρόνον σου δεκαπέντε ἔτη·	5 <πήγαινε καὶ εἰπὲ εἰς τὸν Ἐζεκίαν· αὐτὰ λέγει Κύριος ὁ Θεὸς τοῦ Δαυίδ, τοῦ προγόνου σου: Ἤκουσα τὴν προσευχήν σου, εἶδα τὰ δάκρυά σου καὶ ἰδοὺ προσθέτω εἰς τὸν ἕως τώρα χρόνον τῆς ζωῆς σου δεκαπέντε ἀκόμη ἔτη.	5 Πήγαινε καὶ εἰπὲ εἰς τὸν Ἐζεκίαν, Αὐτὰ λέγει Κύριος ὁ Θεὸς τοῦ Δαβὶδ τοῦ προπάτορός σου: Ἤκουσα τὴν προσευχήν σου καὶ εἶδον τὰ δάκρυά σου. Ἰδοὺ προσθέτω εἰς τὸν χρόνον τῆς ζωῆς σου δεκαπέντε ἔτη.
6 καὶ ἐκ χειρὸς βασιλέως Ἀσσυρίων ρύσομαί σε καὶ τὴν πόλιν ταύτην καὶ ὑπερασπιῶ ὑπὲρ τῆς πόλεως ταύτης.	6 Ἐπὶ πλέον ἀπὸ τὴν χεῖρα τοῦ βασιλέως τῶν Ἀσσυρίων θὰ ἀπαλλάξω σὲ καὶ τὴν πόλιν καὶ θὰ ὑπερασπίσω ἐγὼ τὴν πόλιν αὐτήν>.	6 Καὶ ἀπὸ τὴν χεῖρα τοῦ βασιλέως τῶν Ἀσσυρίων θὰ σὲ γλυτώσω, καθὼς καὶ τὴν πόλιν ταύτην Ἱερουσαλήμ: Καὶ θὰ ὑπερασπίσω τὴν πόλιν αὐτήν.
7 Τοῦτο δέ σοι τὸ σημεῖον παρὰ Κυρίου ὅτι ποιήσει ὁ Θεὸς τὸ ρῆμα τοῦτο·	7 Τοῦτο δὲ τὸ σημεῖον θὰ δοθῇ εἰς σὲ ἀπὸ τὸν Κύριον, ὅτι δηλαδὴ ὁ Θεὸς θὰ πράξῃ αὐτό, τὸ ὁποῖον εἶπε·	7 Τοῦτο δὲ τὸ σημεῖον θὰ δοθῇ ἀπὸ τὸν Κύριον εἰς σέ, ὅτι ὁ Θεὸς θὰ πραγματοποιήσῃ τὸν λόγον αὐτόν:
8 ἰδοὺ ἐγὼ στρέψω τὴν σκιὰν τῶν ἀναβαθμῶν, οὓς κατέβη ὁ ἥλιος, τοὺς δέκα ἀναβαθμοὺς τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου, ἀποστρέψω τὸν ἥλιον τοὺς δέκα ἀναβαθμούς. Καὶ ἀνέβη ὁ ἥλιος τοὺς δέκα ἀναβαθμούς, οὓς κατέβη ἡ σκιά.	8 <ἰδοὺ ἐγὼ θὰ στρέψω πρὸς τὰ ὀπίσω τὴν σκιὰν τοῦ ἡλίου ἐπὶ τῶν βαθμίδων τοῦ ἠλιακοῦ ὡρολογίου κατὰ δέκα βαθμίδας εἰς τὸ ἠλιακὸν αὐτὸ ὡρολόγιον, ποὺ εὑρίσκεται εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός σου. Θὰ γυρίσω πρὸς τὰ ὀπίσω τὸν ἥλιον κατὰ δέκα βαθμούς>. Καὶ πράγματι ἐστράφη ὀπίσω ἡ σκιὰ τοῦ ἡλίου κατὰ δέκα βαθμίδας, τὰς ὁποίας εἶχε προηγουμένως κατεβῆ, καθὼς προχωροῦσε ἡ ἡμέρα.	8 Ἰδοὺ ἐγὼ θὰ στρέψω τὴν σκιὰν τῶν βαθμίδων, εἰς τὰς ὁποίας κατέβη ὁ ἥλιος - τὰς δέκα βαθμίδας τοῦ ἡλιακοῦ ὡρολογίου, ποὺ εὑρίσκεται εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός σου· θὰ γυρίσω πάλιν τὴν σκιὰν τοῦ ἡλίου πρὸς τὰ ὀπίσω κατὰ δέκα βαθμίδας. Καὶ πράγματι ἐστράφη ὀπίσω ἡ σκιὰ τοῦ ἡλίου κατὰ δέκα βαθμίδας, τὰς ὁποίας εἶχε καταβῆ αὕτη λόγῳ τοῦ ὅτι εἶχε προχωρήσει ἡ ἡμέρα.
9 Προσευχὴ Ἐζεκίου βασιλέως τῆς Ἰουδαίας, ἡνίκα ἐμαλακίσθη, καὶ ἀνέστη ἐκ τῆς μαλακίας αὐτοῦ.	9 Ἰδοὺ καὶ ἡ ἄλλη προσευχὴ Ἐζεκίου, βασιλέως τῆς Ἰουδαίας, ὅταν μετὰ τὴν ἀσθένειάν του ἐσηκώθη ἀπὸ τὴν κλίνην τῆς ἀσθενείας του·	9 Προσευχὴ τοῦ βασιλέως τῆς Ἰουδαίας Ἐζεκίου, ὅτε ἠσθένησε καὶ ἐσηκώθη ἐκ τῆς ἀσθενείας αὐτοῦ.
10 Ἐγὼ εἶπα· ἐν τῷ ὕψει τῶν ἡμερῶν μου πορεύσομαι ἐν πύλαις ᾅδου, καταλείψω τὰ ἔτη τὰ ἐπίλοιπα.	10 <ἐγὼ εἶπα· εἰς τὴν ἀκμήν, λοιπόν, τῆς ἀνδρικῆς ἡλικίας μου θὰ πορευθῶ εἰς τὰς πύλας τοῦ ᾅδου καὶ θὰ ἀφήσω τὰ ὑπόλοιπα ἔτη τῆς ζωῆς μου ἀποθνήσκων πρόωρα;	10 Ἐγὼ εἶπα εἰς τὸν ἑαυτόν μου: Εἰς τὴν ἀκμὴν τῆς ἀνδρικῆς ἡλικίας μου θὰ πορευθῶ εἰς τὰς πύλας τοῦ Ἅδου. Θὰ ἀφήσω τὰ ὑπόλοιπα ἔτη τῆς ζωῆς μου, τελευτῶν προώρως.
11 Εἶπα· οὐκέτι οὐ μὴ ἴδω τὸ σωτήριον τοῦ Θεοῦ ἐπὶ γῆς ζώντων, οὐκέτι μὴ ἴδω τὸ σωτήριον τοῦ Ἰσραὴλ ἐπὶ γῆς, οὐκέτι μὴ ἴδω ἄνθρωπον.	11 Εἶπα· δὲν θὰ ἴδω πλέον τὴν παρὰ Θεοῦ σωτηρίαν εἰς τὴν γῆν τῶν ζώντων ἀνθρώπων. Δὲν θὰ ἴδω πλέον τὴν σωτηρίου τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, τοῦ εὑρισκομένου εἰς τὴν γῆν τῶν ζώντων. Δὲν θὰ ἀντικρύσω πλέον ζῶντανὸν ἄνθρωπον.	11 Εἶπα: Δὲν θὰ ἴδω πλέον τὴν σωτηρίαν τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς ζωῆς αὐτῆς καὶ τῆς γῆς ταύτης, ἐν τῇ ὁποίᾳ ὑπάρχουν ζῶντες ἄνθρωποι· δὲν θὰ ἴδω πλέον τὴν σωτηρίαν τοῦ Ἰσραὴλ ἐπὶ τῆς γῆς, εὑρισκόμενος μεταξὺ τῶν ζώντων, δὲν θὰ ἴδω πλέον ζωντανὸν ἄνθρωπον.
12 Ἐξέλιπον ἐκ τῆς συγγενείας μου, κατέλιπον τὸ ἐπίλοιπον τῆς ζωῆς μου, ἐξῆλθε καὶ ἀπῆλθεν ἀπ' ἐμοῦ ὥσπερ ὁ καταλύων σκηνὴν πήξας, τὸ πνεῦμά μου παρ' ἐμοὶ ἐγένετο ὡς ἰστὸς ἐρίθου ἐγγιζούσης ἐκτεμεῖν.	12 Ἔσβησα πλέον ἀπὸ τὴν συγγένειάν μου, ἀφῆκα τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς μου, ἐβγῆκε καὶ ἔφυγε ἀπὸ ἐμὲ ἡ ζωή· ὡσὰν ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἔστησε καὶ κατόπιν διέλυσε τὴν σκηνήν. Ἡ πνοὴ τῆς ζωῆς, ποὺ ὑπάρχει μέσα μου, ὅμοιάζει σαν τὸ ὕφασμα ἀργαλειοῦ ὑφαντρίας, ἡ ὁποία, ἀφοῦ ἐτελείωσε τὴν ὕφανσιν, πρόκειται νὰ τὸ κόψῃ.	12 Ἔλειψα καὶ ἠφανίσθην ἀπὸ τὴν συγγένειάν μου. Ἀφῆκα τὸ ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς μου, ἐξῆλθεν ἡ ζωή μου καὶ ἀπῆλθεν ἀπ’ ἐμοῦ, ὅπως ὁ διαλύων σκηνήν, ἀφοῦ πρὸ ὀλίγου ἔστησεν αὐτήν· ἡ πνοὴ τῆς ζωῆς μου ἔγινεν εἰς ἐμὲ ὡσὰν ἀργαλειὸς ὑφαντρίας, ἡ ὁποία πλησιάζει νὰ κόψῃ τὸ ὑφανθέν.
13 Ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ παρεδόθην ἕως πρωῒ ὡς λέοντι· οὕτως συνέτριψε πάντα τὰ ὀστᾶ μου, ἀπὸ γὰρ τῆς ἡμέρας ἕως τῆς νυκτὸς παρεδόθην.	13 Κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην τοῦ παροξυσμοῦ τῆς ἀσθενείας μου, καθ' ὅλον τὸ διάστημα τῆς νυκτὸς ἕως τὸ πρωΐ, ἦτο ὡς ἐὰν εἶχον παραδοθῆ ἀνυπεράσπιστος εἰς λέοντα. Ἔτσι αὐτὴ ἡ ἀσθένειά μου εἶχε συντρίψει ὅλα τὰ κόκκαλά μου. Διότι ἀπὸ τὴν ἡμέραν ἕως καὶ τὴν νύκτα εἶχα παραδοθῇ εἰς ἀγωνίαν.	13 Κατὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας τῆς ἀσθενείας μου παρεδόθην καθ’ ἐκάστην νύκτα ἕως τὸ πρωῒ ὡσὰν εἰς λέοντα. Ἔτσι ἡ ἀγωνία καὶ οἱ πόνοι συνέτριψαν ὅλα τὰ ὀστᾶ μου· διότι ἀπὸ τὴν ἡμέραν ἕως τὴν νύκτα παρεδόθην εἰς τὸν πόνον, περιμένων ὁλονὲν αὐτὸν ἐπιδεινούμενον.
14 Ὡς χελιδών, οὕτω φωνήσω, καὶ ὡς περιστερά, οὕτω μελετήσω· ἐξέλιπον γάρ μου οἱ ὀφθαλμοὶ τοῦ βλέπειν εἰς τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ πρὸς τὸν Κύριον, ὃς ἐξείλατό με καὶ ἀφείλατό μου τὴν ὀδύνην τῆς ψυχῆς.	13 Κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην τοῦ παροξυσμοῦ τῆς ἀσθενείας μου, καθ' ὅλον τὸ διάστημα τῆς νυκτὸς ἕως τὸ πρωΐ, ἦτο ὡς ἐὰν εἶχον παραδοθῆ ἀνυπεράσπιστος εἰς λέοντα. Ἔτσι αὐτὴ ἡ ἀσθένειά μου εἶχε συντρίψει ὅλα τὰ κόκκαλά μου. Διότι ἀπὸ τὴν ἡμέραν ἕως καὶ τὴν νύκτα εἶχα παραδοθῇ εἰς ἀγωνίαν.	14 Ὅπως ἡ καταφοβισμένη χελιδών, ἔτσι ἐφώναζα, καὶ ὅπως ἡ κράζουσα περιστερά, ἔτσι ἐχουχουλιαζόμην. Διότι ἔσβησαν τὰ μάτια μου ἀπὸ τοῦ νὰ εἶναι συνεχῶς προσηλωμένα εἰς τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ, πρὸς τὸν Κύριον, ὁ ὁποῖος μὲ ἀπήλλαξε καὶ μοῦ ἀφήρεσε τὸν πόνον τῆς ψυχῆς.
16 Κύριε, περὶ αὐτῆς γὰρ ἀνηγγέλη σοι, καὶ ἐξήγειράς μου τὴν πνοήν, καὶ παρακληθεὶς ἔζησα.	16 Κύριε, δι' αὐτὴν τὴν σωτηρίαν μου ἀπὸ τὴν ἀσθένειαν, ἐγὼ προσηυχήθην πρὸς σέ· καὶ σὺ ἐζωογόνησες τὴν ψυχήν μου. Ἔτσι δὲ ἐγὼ ἔζησα καὶ παρηγορήθην.	16 Ναί, Κύριε· σὺ μὲ ἀπήλλαξες. Διότι δι’ αὐτὴν τὴν ἀπαλλαγὴν καὶ ἴασιν σοῦ ἀνηγγέλθη διὰ τῆς θερμῆς προσευχῆς μου, καὶ εἰσακούσας αὐτὴν ἐξήγειρες καὶ ἐνίσχυσες καὶ ἔδωσες νέαν δύναμιν εἰς τὴν πνοὴν τῆς ζωῆς μου, καὶ παρηγορηθεῖς ἔζησα.
17 Εἵλου γάρ μου τὴν ψυχήν, ἵνα μὴ ἀπόληται, καὶ ἀπέρριψας ὀπίσω μου πάσας τὰς ἁμαρτίας.	17 Διότι σύ, ἐν τῇ ἀγαθότητί σου, ἐπῆρες εἰς τὰ χέρια σου τὴν ζωήν μου, διὰ νὰ μὴ χαθῇ. Ἔρριψες ὀπίσω μου ὅλας τὰς ἁμαρτίας μου καὶ μὲ συνεχώρησες δι' αὐτάς.	17 Διότι ἤρπασες καὶ ἐπῆρες τὴν ψυχήν μου, διὰ νὰ μὴ χαθῇ, καὶ ἔρριψες ὀπίσω μου ὅλας τὰς ἁμαρτίας μου, συγχωρήσας αὐτάς.
18 Οὐ γὰρ οἱ ἐν ᾅδου αἰνέσουσί σε, οὐδὲ οἱ ἀποθανόντες εὐλογήσουσί σε, οὐδὲ ἐλπιοῦσιν οἱ ἐν ᾅδου τὴν ἐλεημοσύνην σου.	18 Διότι, αὐτοὶ ποὺ εὑρίσκονται εἰς τὸν ᾅδην δὲν σὲ ὑμνολογοῦν, οὔτε οἱ νεκροὶ σὲ δοξολογοῦν, οὔτε καὶ ἔχουν ἐλπίδας εἰς τὸ ἔλεός σου ὅσοι εὑρίσκονται εἰς τὸν ᾅδην.	18 Διότι αὐτοί, οἵτινες εὑρίσκονται ἐν τῷ Ἅδῃ μὴ ἀπολαύοντες τοῦ ἐλέους σου, δὲν θὰ σὲ ὑμνήσουν, οὔτε οἱ ἀποθανόντες θὰ σὲ δοξολογήσουν, οὔτε θὰ ἐλπίσουν οἱ ἐντὸς τοῦ Ἅδου εἰς τὸ ἔλεός σου.
19 Οἱ ζῶντες εὐλογήσουσι σε ὃν τρόπον κἀγὼ· ἀπὸ γὰρ τῆς σήμερον παιδία ποιήσω, ἃ ἀναγγελοῦσι τὴν δικαιοσύνην σου,	19 Μόνον αὐτοὶ ποὺ ζοῦν, θὰ σὲ δοξολογήσουν, ὅπως πράττω καὶ ἐγώ, διότι ἀπὸ τὴν ἡμέραν αὐτὴν ἐγὼ θὰ ἀποκτήσω καὶ παιδιά, τὰ ὁποῖα ἐπίσης θὰ κηρύξουν τὴν δικαιοσύνην σου.	19 Αὐτοὶ ποὺ ζοῦν, θὰ σὲ δοξολογήσουν, ὅπως καὶ ἐγώ· καὶ μετὰ τὸν θάνατόν μου θὰ σὲ δοξολογῶ, διότι ἀπὸ τῆς σήμερον ἡμέρας θὰ κάμω παιδιά, τὰ ὁποῖα καὶ μετ’ ἐμὲ θὰ ἀναγγέλλουν καὶ θὰ διακηρύττουν τὴν δικαιοσύνην σου.
20 Κύριε τῆς σωτηρίας μου, καὶ οὐ παύσομαι εὐλογῶν σε μετὰ ψαλτηρίου πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου κατέναντι τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ.	20 Κύριε καὶ σωτήρ μου, δὲν θὰ παύσω νὰ σὲ δοξολογῶ μὲ ψαλτήριον καὶ μουσικὰ ὄργανα ὅλας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου, ἐρχόμενος ἐνώπιον τοῦ ναοῦ σου>.	20 Κύριε, σὺ ποὺ εἶσαι Ἐκεῖνος, εἰς τὸν ὁποῖον ὀφείλω τὴν σωτηρίαν μου, δὲν θὰ παύσω νὰ σὲ δοξολογῶ, συνοδεύων τοὺς ὕμνους μου μὲ ψαλτήριον, καθ’ ὅλας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου ἔναντι τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ, ὥστε να ἀκούῃ τοὺς ὕμνους μου καὶ ὅλος ὁ λαός.
21 Καὶ εἶπεν Ἡσαΐας πρὸς Ἐζεκίαν· λάβε παλάθην ἐκ σύκων καὶ τρῖψον καὶ κατάπλασαι, καὶ ὑγιὴς ἔσῃ.	21 Εἶπεν ὁ Ἡσαΐας πρὸς τὸν Ἐζεκίαν· <πάρε μιὰ ἀρμάθα σῦκα, τρίψε τα καὶ πίεσέ τα, βάλε τα ὡς κατάπλασμα εἰς τὴν πληγήν σου καὶ θὰ γίνῃς ὑγιής>.	21 Καὶ εἶπεν ὁ Ἡσαΐας πρὸς τὸν Ἐζεκίαν: Λάβε ὁρμαθὸν σύκων καὶ τρίψε ταῦτα καὶ θέσε αὐτὰ κατάπλασμα ἐπὶ τῆς πληγῆς σου, καὶ θὰ γίνῃς ὑγιής.
22 Καὶ εἶπεν Ἐζεκίας· τοῦτο τὸ σημεῖον ὅτι ἀναβήσομαι εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ.	22 Ὁ Ἐζεκίας εἶπεν· <ἰδοὺ τοῦ Θεοῦ τὸ θαῦμα αὐτό, μὲ τὸ ὁποῖον θὰ θεραπευθῶ ἀπὸ τὴν ἀσθένειάν μου καὶ ὑγιὴς θὰ ἀνεβῶ εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ>.	22 Καὶ εἶπεν ὁ Ἐζεκίας: Τοῦτο εἶναι τὸ θαῦμα, ὅτι μὲ ἕνα τέτοιο κατάπλασμα θὰ γίνω ὑγιὴς καὶ θὰ ἀναβῶ εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ!