Το Κατά Μάρκον Άγιον Ευαγγέλιον

Πρωτότυπο Κείμενο

αὶ εἰσῆλθε πάλιν εἰς Καπερναοὺμ δι' ἡμερῶν καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι.
2 Καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον.
3 Καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων.
4 Καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον, ἐφ' ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο.
5 Ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου.
6 ῏Ησαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν·
7 τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; Τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός;
8 Καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ Ἰησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν αὐτοῖς· τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;
9 Τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει;
10 Ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας-λέγει τῷ παραλυτικῷ,
11 σοὶ λέγω, ἐγεῖρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου.
12 Καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.
13 Καὶ ἐξῆλθε πάλιν παρὰ τὴν θάλασσαν· καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἤρχετο πρὸς αὐτόν, καὶ ἐδίδασκεν αὐτούς.
14 Καὶ παράγων εἶδε Λευῒν τὸν τοῦ ᾿Αλφαίου, καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνιον, καὶ λέγει αὐτῷ· ἀκολούθει μοι. Καὶ ἀναστὰς ἠκολούθησεν αὐτῷ.
15 Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ κατακεῖσθαι αὐτὸν ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ, καὶ πολλοὶ τελῶναι καὶ ἁμαρτωλοὶ συνανέκειντο τῷ Ἰησοῦ καὶ τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· ἦσαν γὰρ πολλοί, καὶ ἠκολούθησαν αὐτῷ.
16 Καὶ οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἰδόντες αὐτὸν ἐσθίοντα μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἔλεγον τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· τί ὅτι μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἐσθίει καὶ πίνει;
17 Καὶ ἀκούσας ὁ Ἰησοῦς λέγει αὐτοῖς· οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ' οἱ κακῶς ἔχοντες· οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν.
18 Καὶ ἦσαν οἱ μαθηταὶ Ἰωάννου καὶ οἱ τῶν Φαρισσαίων νηστεύοντες. Καὶ ἔρχονται καὶ λέγουσιν αὐτῷ· διατὶ οἱ μαθηταὶ Ἰωάννου καὶ οἱ τῶν Φαρισαίων νηστεύουσιν, οἱ δὲ σοὶ μαθηταὶ οὐ νηστεύουσι;
19 Καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· μὴ δύνανται οἱ υἱοὶ τοῦ νυμφῶνος, ἐν ᾧ ὁ νυμφίος μετ' αὐτῶν ἐστι, νυστεύειν; Ὅσον χρόνον μεθ' εὐατῶν ἔχουσι τὸν νυμφίον, οὐ δύνανται νηστεύειν.
20 Ἐλεύσονται δὲ ἡμέραι ὅταν ἀπαρθῇ ἀπ' αύτῶν ὁ νυμφίος, καὶ τότε νηστεύουσιν ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις.
21 Οὐδεὶς ἐπίβλημα ράκους ἀγνάφου ἐπιρράπτει ἐπὶ ἱματίῳ παλαιῷ· εἰ δὲ μήγε, αἴρει τὸ πλήρωμα αὐτοῦ, τὸ καινὸν τοῦ παλαιοῦ, καὶ χεῖρον σχίσμα γίνεται.
22 Καὶ οὐδεὶς βάλλει οἶνον νέον εἰς ἀσκοὺς παλαιούς· εἰ δὲ μή, ρήσσει ὁ οἶνος ὁ νέος τοὺς ἀσκούς, καὶ ὁ οἶνος ἐκχεῖται καὶ οἱ ἀσκοὶ ἀπολοῦνται· ἀλλὰ οἶνον νέον εἰς ἀσκοὺς καινοὺς βλητέον.
23 Καὶ ἐγένετο παραπορεύεσθαι αὐτὸν ἐν τοῖς σάββασι διὰ τῶν σπορίμων, καὶ ἤρξαντο οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ὁδὸν ποιεῖν τίλλοντες τοὺς στάχυας.
24 Καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἔλεγον αὐτῷ· ἴδε τί ποιοῦσιν ἐν τοῖς σάββασιν ὃ οὐκ ἔξεστι.
25 Καὶ αὐτὸς ἔλεγεν αὐτοῖς· οὐδέποτε ἀνέγνωτε τί ἐποίησε Δαυῒδ ὅτε χρείαν ἔσχε καὶ ἐπείνασεν αὐτὸς καὶ οἱ μετ' αὐτοῦ;
26 Πῶς εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ ἐπὶ Ἀβιάθαρ ἀρχιερέως καὶ τοὺς ἄρτους τῆς προθέσεως ἔφαγεν, οὓς οὐκ ἔξεστι φαγεῖν εἰ μὴ τοῖς ἱερεῦσι, καὶ ἔδωκε καὶ τοῖς σὺν αὐτῷ οὖσι;
27 Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· τὸ σάββατον διὰ τὸν ἄνθρωπον ἐγένετο, οὐχ ὁ ἄνθρωπος διὰ τὸ σάββατον·
28 ὥστε κύριός ἐστι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ σαββάτου.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

στερα δὲ ἀπὸ ὀλίγας ἡμέρας, εἰσῆλθε πάλιν ὁ Κύριος εἰς τὴν Καπερναοὺμ καὶ διεδόθη ὅτι εὑρίσκεται εἰς κάποιο σπίτι.
2 Καὶ ἀμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, ὥστε ἐγέμισεν ἡ οἰκία καὶ δὲν ὑπῆρχε πλέον τόπος νὰ τοὺς χωρέσῃ οὔτε καντὰ εἰς τὴν θύραν. Καὶ ἐδίδασκε εἰς αὐτοὺς τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ.
3 Καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν φέροντες ἕνα παραλυτικόν, τὸν ὁποῖον ἐσήκωναν τέσσαρες ἐπάνω εἰς κρεββάτι.
4 Ἐπειδὴ δὲ ἕνεκα τοῦ πολλοῦ πλήθους δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ πλησιάσουν τὸν Κύριον, ἀφῄρεσαν ἀπὸ τὴν στέγην τὸ μέρος ἐκεῖνο, κάτω ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἦτο ὁ Κύριος, ἤνοιξαν τρύπαν καὶ κατέβασαν σιγὰ τὸ κρεββάτι, ὅπου ἦτο κατάκοιτος ὁ παραλυτικός.
5 Ὅταν ὁ Ἰησοῦς εἶδε τὴν πίστιν ποὺ εἶχαν, τόσον ὁ παραλυτικὸς ὅσον καὶ ἐκεῖνοι ποὺ τὸν ἔφεραν, λέγει εἰς τὸν παραλυτικόν· <τέκνον, σοῦ συγχωροῦνται αἱ ἁμαρτίαι, αἱ ὁποῖαι εἶναι καὶ αἰτία τῆς σωματικῆς σου ἀσθενείας>.
6 Ἦσαν δὲ καὶ μερικοὶ ἀπὸ τοὺς γραμματεῖς, ποὺ ἐκάθηντο ἐκεῖ καὶ ἐσυλλογίζοντο μέσα των·
7 Διατὶ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἐκστομίζει τέτοιες βλασφημίες; Ποιὸς ἠμπορεῖ νὰ συγχωρῇ ἁμαρτίες, εἰ μὴ μόνον ἕνας, δηλαδὴ ὁ Θεός;
8 Καὶ ἀμέσως ὁ Ἰησοῦς ἀντελήφθη καθαρώτατα, μὲ τὴν θεία δύναμιν τοῦ πνεύματός του, ὅτι ἔτσι αὐτοὶ ἐσκέπτοντο μέσα των καὶ τοὺς εἶπε· <διατὶ συλλογίζεσθε τέτοια εἰς τὰς καρδίας σας;
9 Τί εἶναι εὐκολώτερον, νὰ εἴπω εἰς τὸν παραλυτικόν, συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες σου ἢ νὰ εἴπω, σήκω ἐπάνω ὑγιής, πάρε τὸ κρεββάτι εἰς τὸν ὦμον σου καὶ περιπάτει; Σεῖς θεωρεῖτε δυσκολώτερον τὸ δεύτερον.
10 Διὰ νὰ μάθετε δέ, ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἐξουσίαν νὰ συγχωρῇ ἁμαρτίας ἐδῶ εἰς τὴν γῆν-λέγει εἰς τὸν παραλυτικόν·
11 Σὲ σένα ποὺ πιστεύεις λέγω, σήκω ἐπάνω ὑγιής, πάρε τὸ κρεββάτι σου καὶ πήγαινε εἰς τὸ σπίτι σου>.
12 Καὶ ἀμέσως ἐσηκώθη, ἐπῆρε τὸ κρεββάτι εἰς τὸν ὦμον καὶ ἐβγῆκε ἐνώπιον ὅλων, ὥστε ὅλοι νὰ καταπλαγοῦν καὶ νὰ δοξάζουν τὸν Θεὸν λέγοντες ὅτι <ποτὲ δὲν εἴδαμε τέτοια γεγονότα, νὰ συγχωροῦνται μὲ ἕνα λόγον ἁμαρτίαι καὶ εἰς πιστοποίησιν τῆς συγχωρήσεως νὰ θεραπεύεται θαυματουργικῶς ἡ παράλυσις>.
13 Καὶ ἐβγῆκεν ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τὸ σπίτι ἐκεῖνο πάλιν εἰς τὴν παραλίαν. Καὶ ὅλο τὸ πλῆθος ἤρχετο πρὸς αὐτὸν καὶ τοὺς ἐδίδασκε. (Τὰ θαύματα ἐγίνοντο εἰς θεραπείαν τῶν ἀσθενῶν ποὺ εἶχαν πίστιν, ἀλλὰ καὶ διὰ νὰ ἐμπνεύσουν πίστιν καὶ εἰς τοὺς ἄλλους).
14 Καθὼς δὲ ἐπερνοῦσε εἶδε τὸν Λευΐν, τὸν υἱὸν τοῦ Ἀλφαίου, νὰ κάθεται εἰς τὸ μέρος ὅπου εἰσεπράττοντο οἱ φόροι καὶ λέγει πρὸς αὐτόν· <ἀκολούθησέ με ὡς μαθητής μου>. Καὶ ἐκεῖνος ἐσηκώθηκε πράγματι καὶ τὸν ἠκολούθησε.
15 Καὶ συνέβη, ὅταν ἐκάθητο εἰς τὴν τράπεζαν τοῦ φαγητοῦ εἰς τὸ σπίτι τοῦ Λευΐ, πολλοὶ τελῶναι καὶ ἄλλοι ἁμαρτωλοὶ (ὅπως περιφρονητικῶς τοὺς ἔλεγαν οἱ Φαρισαῖοι) ἐκάθηντο μαζῆ μὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ τοὺς μαθητάς του. Διότι πολλοὶ ἦσαν ἐκεῖνοι, ποὺ εἶχαν πληροφορηθῆ τὴν πρόσκλησιν τοῦ Λευΐ καὶ ἠκολούθησαν τὸν Ἰησοῦν εἰς τὸ σπίτι.
16 Οἱ δὲ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι, ὅταν εἶδαν αὐτὸν νὰ τρώγῃ μαζῆ μὲ τοὺς τελώνας καὶ τοὺς ἁμαρτωλούς, ἔλεγαν εἰς τοὺς μαθητάς του· <πῶς ἐξηγεῖται, ὅτι ὁ διδάσκαλός σας τρώγει καὶ πίνει μαζῆ μὲ τελώνας καὶ ἁμαρτωλούς;>
17 Καὶ ὅταν ἤκουσεν ὁ Ἰησοῦς αὐτοὺς τοὺς λόγους εἶπε· <δὲν ἔχουν ἀνάγκην ἀπὸ ἰατρὸν οἱ ὑγιεῖς, ἀλλὰ οἱ ἀσθενεῖς· δὲν ἦλθα εἰς τὸν κόσμον, διὰ νὰ καλέσω ἐκείνους ποὺ φαντάζονται ὅτι εἶναι δίκαιοι, ἀλλὰ ἦλθα νὰ καλέσω εἰς μετάνοιαν τοὺς ἁμαρτωλούς>.
18 Οἱ μαθηταὶ τοῦ Ἰωάννου, ὅπως καὶ οἱ μαθηταὶ τῶν Φαρισαίων, ἐτηροῦσαν καὶ ὅσας ἄκομα νηστείας εἶχε καθιερώσει ἡ παράδοσις τῶν πρεσβυτέρων. Ἔρχονται λοιπὸν μερικοὶ καὶ λέγουν εἰς αὐτόν· <διατὶ οἱ μαθηταὶ τοῦ Ἰωάννου καὶ οἱ μαθηταὶ τῶν Φαρισαίων νηστεύουν, οἱ δὲ ἰδικοί σου μαθηταὶ δὲν νηστεύουν;>
19 Καὶ εἶπεν εἰς αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς· <μήπως εἶναι δυνατὸν οἱ καλεσμένοι εἰς τὸν γάμον φίλοι τοῦ γαμβροῦ νὰ νηστεύουν, καθ' ὃν χρόνον ὁ γαμβρὸς εὑρίσκεται μαζῆ των; Ὅσον καιρὸν ἔχουν μαζῆ των τὸν γαμβρὸν δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ νηστεύουν, (διότι ἡ νηστεία εἶναι καὶ δεῖγμα πένθους καὶ ὄχι χαρᾶς).
20 Θὰ ἔλθουν δὲ ἡμέραι, κατὰ τὰς ὁποίας θὰ πάρουν βιαίως ἀνάμεσα ἀπὸ αὐτοὺς τὸν νυμφίον, δηλαδὴ ἐμὲ τὸν Διδάσκαλόν των, καὶ τότε θὰ πενθήσουν καὶ θὰ νηστεύσουν.
21 Κανεὶς δὲν ράπτει ἐπάνω εἰς ἕνα παλαιὸ ἔνδυμα τεμάχιον ἀπὸ καινούργιο ὕφασμα· ἐὰν ὅμως καὶ τὸ ράψῃ, τότε τὸ καινούργιο μπάλωμα, ποὺ ἐρράφτηκε στὸ παλαιὸ ἔνδυμα, μαζεύει καὶ κάνει τὸ σχίσιμο τοῦ παλαιοῦ πολὺ μεγαλύτερο. (Ἡ νέα δηλαδὴ διδασκαλία μου δὲν ἠμπορεῖ νὰ ὑπαχθῇ εἰς τοὺς παλαιοὺς ἐξωτερικοὺς τύπους. ῍Αν κάτι τέτοιο γίνῃ, καὶ οἱ τύποι θὰ φθαροῦν καὶ οἱ διδασκαλία μου θὰ νοθευθῇ).
22 Καὶ κανεὶς δὲν βάζει μοῦστον σὲ παλαιὰ ἀσκιά. Ἐὰν δὲ τυχὸν καὶ κάμῃ κάτι τέτοιο, ὁ μοῦστος σπάζει τὰ ἀσκιά, ἔτσι δὲ καὶ τὸ κρασὶ χύνεται καὶ τὰ ἀσκιὰ καταστρέφονται. ᾿Αλλὰ πρέπει νὰ βάζῃ κανεὶς μοῦστον εἰς καινούργια, γέρα ἀσκιά. (Οἱ Φαρισαῖοι καὶ οἱ ὀπαδοί των εἶναι παλαιὰ ἀσκιά, ποὺ δὲν ἠμποροῦν νὰ ἀνθέξουν εἰς τὴν νέαν διδασκαλίαν μου. Αὐτὴν θὰ τὴν παραλάβουν οἱ μαθηταί μου, νέοι καὶ ὑγιεῖς κατὰ τὴν ψυχὴν καὶ τὴν καρδίαν).
23 Κάποτε, εἰς ἡμέραν Σαββάτου, ὠδοιποροῦσε ὁ Κύριος ἀνάμεσα εἰς σπαρμένα χωράφια καὶ οἱ μαθηταὶ του, καθὼς ἤρχισαν μαζῆ του νὰ βαδίζουν, ἐμαδοῦσαν τὰ στάχυα καὶ ἔτρωγαν τοὺς κόκκους.
24 Καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἔλεγαν εἰς αὐτόν· <κύτταξε, τί κάνουν οἱ μαθηταί σου εἰς ἡμέραν Σαββάτου! Δηλαδὴ κάνουν ἐργασίαν, μὲ τὴν ὁποίαν βεβηλώνεται ἡ σαββατικὴ ἀργία>.
25 Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς τοὺς εἶπε· <δὲν ἐδιαβάσατε ποτὲ τί ἔκαμε ὁ Δαυΐδ, ὅταν εὑρέθη εἰς ἀνάγκην, δηλαδὴ ὅταν ἐπείνασε αὐτὸς καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἦσαν μαζῆ του;
26 Πῶς δηλαδὴ εἰσῆλθε εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἀρχιερεὺς ἦτο ὁ Ἀβιάθαρ, καὶ ἔφαγε τοὺς ἄρτους ποὺ ἦσαν βαλμένοι ὡς προσφορὰ πρὸς τὸν Θεὸν εἰς τὴν τράπεζαν τῆς προθέσεως; Καὶ τοῦτο, ἐνῶ εἶναι γνωστόν, ὅτι κανεὶς ἐκτὸς τῶν ἱερέων δὲν ἐπιτρέπεται νὰ φάγῃ αὐτούς; ῾Ο δὲ Δαυῒδ καὶ ἔφαγε καὶ ἔδωκε ἀπὸ τοὺς ἄρτους αὐτοὺς καὶ εἰς ἐκείνους, ποὺ ἦταν μαζῆ του. Καὶ ὅμως ὁ Θεὸς δὲν ἀπεδοκίμασε τὴν πρᾶξιν του>.
27 Ἐν συνεχείᾳ δὲ ἔλεγεν εἰς αὐτούς· <τὸ Σάββατον ἔχει καθιερωθῇ, διὰ νὰ ἐξυπηρετῇ καὶ καθοδηγῇ τὸν ἄνθρωπον εἰς τὴν πνευματικὴν του ζωὴν καὶ δὲν ἔγινε ὁ ἄνθρωπος, διὰ νὰ εἶναι δοῦλος εἰς ἕνα ξηρὸν καὶ τυπικὸν Σάββατον.
28 Ὥστε ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἦλθε διὰ νὰ χειραγωγήσῃ τὸν ἄνθρωπον εἰς ἀνωτέραν πνευματικὴν ζωήν, εἶναι κύριος καὶ τοῦ Σαββάτου καὶ ἔχει ἐξουσίαν νὰ τροποποιήσῃ αὐτὸ ἐπὶ τὸ πνευματικώτερον>.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

αὶ ὕστερα ἀπὸ μερικὰς ἡμέρας ἐμβῆκε πάλιν εἰς τὴν Καπερναούμ· καὶ ἔγινε γνωστόν, ὅτι εἶναι εἰς κάποιαν οἰκίαν.
2 Καὶ ἀμέσως ἐμαζεύθησαν πολλοί, ὥστε ἀφοῦ ἐγέμισεν ἡ οἰκία, νὰ μὴ χωροῦν πλέον τὸν λαὸν οὔτε τὰ πλησίον τῆς θύρας μέρη. Καὶ τοὺς ἐδίδασκε τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ.
3 Καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν καὶ τοῦ ἔφεραν κάποιον παραλυτικόν, ποὺ τὸν ἐσήκωναν ἐπάνω εἰς κρεββάτι τέσσαρες.
4 Καὶ ἐπειδὴ δὲν ἠμποροῦσαν ἐξ αἰτίας τοῦ πλήθους τοῦ λαοῦ νὰ τὸν πλησιάσουν, ἐξεσκέπασαν τὴν σκέπην εἰς τὸ μέρος, ὅπου ὁ Κύριος εὑρίσκετο καί, ἀφοῦ ἤνοιξαν τρῦπαν, ἔρριψαν κάτω σιγὰ τὸ κρεββάτι, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἦτο ἑξαπλωμενος ὁ παραλυτικός.
5 Ὅταν δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶδε τὴν πίστιν, ποὺ εἶχαν καὶ ὁ παραλυτικὸς καὶ ἐκεῖνοι ποὺ τὸν ἔφεραν, λέγει εἰς τὸν παραλυτικόν, ὁ ὁποῖος εὑρίσκετο εἰς ἀνησυχίαν, μήπως αἱ ἁμαρτίαι του γίνουν ἐμπόδιον εἰς τὴν θεραπείαν του· τέκνον, σοῦ ἔχουν συγχωρηθῇ αἱ ἁμαρτίαι σου, αἱ ὁποῖαι εἶναι καὶ ἡ αἰτία τῆς σωματικῆς σου παραλύσεως.
6 Ἦσαν δὲ μερικοὶ ἀπὸ τοὺς γραμματεῖς, οἱ ὁποῖοι ἐκάθηντο ἐκεῖ καὶ διελογίζοντο εἰς τὸ ἐσωτερικόν των καὶ εἰς τὰς διανοίας των·
7 Διατὶ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ὁμιλεῖ ἔτσι καὶ ἐκστομίζει βλασφημίας; Ποῖος ἄλλος ἠμπορεῖ νὰ συγχωρῇ ἁμαρτίας, παρὰ μόνον ἕνας, ὁ Θεός;
8 Καὶ ἀμέσως ὁ Ἰησοῦς ἀντελήφθη ὑπερφυσικῶς μὲ τὸ φωτιζόμενον ἀπὸ τὴν θεότητά του πνεῦμα του, ὅτι αὐτοὶ διαλογίζονται μέσα τους ἔτσι, καὶ τοὺς εἶπε· Διατὶ δέχεσθε καὶ κυκλοφορεῖτε τέτοιους λογισμοὺς μέσα εἰς τὰς καρδίας σας;
9 Τί εἶναι εὐκολώτερον, τὸ νὰ εἴπω εἰς τὸν παραλυτικὸν εἶναι συγχωρημέναι αἱ ἁμαρτίαι σου ἢ νὰ τοῦ εἴπω, σήκω καὶ πάρε εἰς τὸν ὦμον σου τὸ κρεββάτι σου καὶ περιπάτει; Σεῖς θεωρεῖτε δυσκολώτερον τὸ τελευταῖον τοῦτο.
10 Διὰ νὰ μάθετε λοιπόν, ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Μεσσίας, ὁ μοναδικὸς ἐκπρόσωπος τῆς ἀνθρωπότητος, ὁ ὁποῖος θὰ ἔλθῃ καὶ πάλιν ἐπὶ τῶν νεφελῶν ὡς Κριτὴς ἔνδοξος, ἔχει ἐξουσίαν νὰ συγχωρῇ ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας - τότε ὁ Κύριος λέγει εἰς τὸν παραλυτικόν·
11 Εἰς σέ, ποὺ πιστεύεις, ὁμιλῶ· σήκω καὶ πάρε εἰς τὸν ὦμον σου τὸ κρεββάτι σου καὶ πήγαινε εἰς τὸν οἶκον σου.
12 Καὶ ἐσηκώθη ἀμέσως καὶ ἀφοῦ ἐπῆρε τὸ κρεββάτι του ἐβγῆκεν ἀπὸ τὸ σπίτι ἐκεῖνο ἐμπρὸς εἰς ὅλους, ὥστε τὸν εἶδαν μὲ τὰ μάτια των καὶ κατεπλάγησαν ὅλοι καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν λέγοντες, ὅτι ποτὲ ἕως τώρα δὲν εἴδαμεν ἔτσι, παραλυτικὸς μὲ μίαν προσταγὴν νὰ σηκώνεται ἀμέσως ὑγιὴς καὶ νὰ περιπατῇ.
13 Καὶ ἐβγῆκε πάλιν ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τὸν οἶκον εἰς τὴν παραλίαν· καὶ ὅλος ὁ λαὸς ἤρχετο πρὸς αὐτὸν καὶ τοὺς ἐδίδασκε.
14 Καὶ καθὼς διέβαινεν, εἶδε τὸν Λευῒν τὸν υἱὸν τοῦ Ἀλφαίου νὰ κάθηται εἰς τὴν τράπεζαν τῆς εἰσπράξεως τῶν φόρων καὶ τοῦ λέγει· Ἀκολούθει με. Καὶ ἐκεῖνος ἐσηκώθη καὶ τὸν ἠκολούθησε.
15 Καὶ ὅταν αὐτὸς ἦτο καθισμένος εἰς τὴν τράπεζαν τοῦ φαγητοῦ μέσα εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Λευΐ, συνέβη νὰ κάθηνται καὶ πολλοὶ τελῶναι καὶ ἁμαρτωλοὶ μαζὶ μὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ τοὺς μαθητάς του. Καὶ ἦσαν ἐκεῖ τόσοι, διότι κατὰ τὴν ὥραν τῆς προσκλήσεως τοῦ Λευῒ παρευρίσκοντο πολλοί, οἱ ὁποῖοι καὶ ἠκολούθησαν τὸν Ἰησοῦν εἰς τὸ σπίτι τοῦ Ματθαίου καὶ ἔλαβαν μέρος εἰς τὴν τράπεζαν.
16 Καὶ οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι, ὅταν τὸν εἶδον νὰ τρώγῃ μαζὶ μὲ τοὺς τελώνας καὶ ἁμαρτωλούς, ἔλεγον εἰς τοὺς μαθητάς του· Πῶς συμβαίνει νὰ τρώγῃ καὶ νὰ πίνῃ ὁ διδάσκαλός σας μαζὶ μὲ τοὺς ἁμαρτωλούς;
17 Καὶ ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἤκουσε ταῦτα, λέγει εἰς αὐτούς· Δὲν ἔχουν ἀνάγκην ἰατροῦ οἱ ὑγιεῖς, ἀλλ’ ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν ἄσχημα εἰς τὴν ὑγείαν τους. Δὲν ἦλθα εἰς τὸν κόσμον διὰ νὰ καλέσω ἐκείνους, ποὺ ἔχουν τὴν ἰδέαν ὅτι εἶναι δίκαιοι, ἀλλὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἦλθα νὰ καλέσω εἰς μετάνοιαν.
18 Καὶ οἱ μαθηταὶ τοῦ Ἰωάννου, καθὼς καὶ οἱ μαθηταὶ τῶν Φαρισαίων ἐνήστευον τὰς νηστείας, ποὺ εἶχαν ἐπικρατήσει ἀπὸ μόνην τὴν παράδοσιν καὶ συνήθειαν. Καὶ ἔρχονται μερικοὶ καὶ λέγουν εἰς αὐτόν· Διατὶ οἱ μαθηταὶ τοῦ Ἰωάννου καὶ τῶν Φαρισαίων νηστεύουν, καὶ τηροῦν τὰς νηστείας, ποὺ μᾶς παρέδωκαν οἱ παλαιοτεροι ραββίνοι, οἱ δὲ ἰδικοί σου μαθηταὶ δὲν νηστεύουν;
19 Καὶ εἶπεν εἰς αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς· Μήπως εἶναι δυνατὸν οἱ προσκαλεσμένοι εἰς γάμον φίλοι τοῦ γαμβροῦ, ἐφ’ ὅσον χρόνον ὁ γαμβρὸς εἶναι μαζί των καὶ ἐορτάζεται ὁ γάμος, νὰ πενθοῦν καὶ νὰ νηστεύουν; Ὅσον καιρὸν ἔχουν μαζί τους τὸν γαμβρόν, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ νηστεύουν. Ἔτσι καὶ οἱ μαθηταί μου, ἐφ’ ὅσον ἐγὼ ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας εἶμαι μαζί τους, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ πενθοῦν καὶ νὰ νηστεύουν.
20 Θὰ ἔλθουν ὅμως ἡμέραι, ὅταν θὰ τοὺς πάρουν τὸν νυμφίον, καὶ τότε θὰ νηστεύσουν καὶ θὰ πενθήσουν κατὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας.
21 Καὶ διὰ νὰ σᾶς ὁμιλήσω καταληπτότερα μὲ κάποιο παράδειγμα, σᾶς λέγω· Κανεὶς δὲν ράπτει ἐπάνω εἰς παλαιὸν ροῦχον ἐμβάλωμα ἀπὸ τεμάχιον ὑφάσματος καινούργιου. Ἐὰν ὅμως δὲν προσέξῃ κανεὶς εἰς αὐτό, τότε τὸ τεμάχιον, ποὺ ἐτέθη ὡς συμπλήρωμά του, μαζεύει καὶ παίρνει ἀπὸ τὸ ροῦχον, τὸ καινούργιον δηλαδὴ ἐμβάλωμα ἀποσπᾷ ἀπὸ τὸ παλαιὸν ροῦχον τὸ μέρος, ἐπὶ τοῦ ὁποίου εἶναι αἱ ραφαί, καὶ τὸ σχίσιμον γίνεται χειρότερον. Ἔτσι καὶ ἡ νέα διδασκαλία δὲν εἶναι ὠφέλιμον νὰ προσκολληθῇ ἐπάνω εἰς ἐξωτερικοὺς τύπους, ποὺ ἐπάληωσαν πλέον καὶ εἶναι ἐφθαρμένοι. Διότι καὶ οἱ ἐξωτερικοὶ τύποι θὰ ἀχρηστευθοῦν ἐπιβλαβῶς καὶ ἡ διδασκαλία μου θὰ νοθευθῇ.
22 Καὶ κανεὶς δὲν βάζει μοῦστον εἰς παληοὺς ἀσκούς. Εἰ δ’ ἄλλως, σπάζει ὁ μοῦστος τοὺς ἀσκοὺς καὶ ὁ οἶνος χύνεται ἔξω καὶ οἱ ἀσκοὶ θὰ χαθοῦν. Ἀλλὰ πρέπει κανεὶς νὰ βάζῃ μοῦστον εἰς ἀσκοὺς καινούργιους. Ἔτσι καὶ οἱ Φαρισαῖοι μὲ τοὺς ἀκολούθους των εἶναι ἀσκοὶ παλαιοί, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ βαστάσουν τὴν νέαν διδασκαλίαν μου, τὴν ὁποίαν θὰ παραλάβουν οἱ μαθηταί μου, ποὺ ὁμοιάζουν πρὸς νέους ἀσκούς.
23 Καὶ συνέβη νὰ βαδίζῃ αὐτὸς ἐν ἡμέρᾳ Σαββάτου κατὰ μῆκος τοῦ δρόμου, ποὺ ἀνοίγετο μέσα εἰς σπαρμένα χωράφια. Καὶ τὸν δρόμον αὐτὸν ἤρχισαν νὰ τὸν ἀνοίγουν οἱ μαθηταί του, οἱ ὁποῖοι πεινασμένοι ἐμαδοῦσαν καὶ ἔτρωγον τὰ στάχυα διὰ νὰ χορτάσουν.
24 Καὶ οἱ Φαρισαῖοι τοῦ ἔλεγαν· Κύτταξε, τί κάνουν τὴν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου οἱ μαθηταί σου. Κόπτουν καὶ μαδοῦν στάχυα, ἔργον ποὺ δὲν εἶναι ἐπιτετραμμένον, διότι μὲ αὐτὸ βεβηλώνεται τὸ Σάββατον.
25 Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς τοὺς εἶπε· Δὲν ἀνεγνώσατέ ποτέ, τί ἔκαμεν ὁ Δαβίδ, ὅταν ἔλαβεν ἀνάγκην καὶ ἐπείνασε καὶ αὐτὸς καὶ ἐκεῖνοι, ποὺ ἦσαν μαζί του;
26 Πῶς δηλαδὴ ἐμβῆκεν εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἦτο ἀρχιερεὺς ὁ Ἀβιάθαρ, καὶ ἔφαγε τοὺς ἄρτους, ποὺ ἦσαν βαλμένοι ὡς θυσία εἰς τὸν Θεὸν ἐπάνω εἰς τὴν ἱερὰν τράπεζαν τῆς σκηνῆς, καὶ τοὺς ὁποίους δὲν ἐπιτρέπεται νὰ φάγῃ κανείς, παρὰ μόνον εἰς τοὺς ἱερεῖς εἶναι ἐπιτετραμμένον νὰ τρώγουν αὐτούς, καὶ ἔδωκεν ὁ Δαβὶδ ἀπὸ τοὺς ἄρτους τούτους καὶ εἰς ἐκείνους ποὺ ἦσαν μαζί του; Καὶ ὅμως εἰς τὴν περίστασιν ἐκείνην, οὔτε ὁ Θεὸς ὠργίσθη, οὔτε ἡ Γραφὴ ἀπεδοκίμασε τὴν πρᾶξιν αὐτήν.
27 Καὶ ἔλεγεν εἰς αὐτούς· Ὁ θεσμὸς τοῦ Σαββάτου ἔγινε διὰ τὸν ἄνθρωπον, πρὸς τὸν σκοπὸν νὰ παιδαγωγηθῇ οὗτος καὶ ὁδηγηθῇ εἰς ἠθικὴν τελειότητα. Καὶ δὲν ἔγινεν ὁ ἄνθρωπος διὰ τὸ Σάββατον, διὰ νὰ δουλεύῃ ὡς φοβισμένος σκλάβος εἰς ἕνα νεκρὸν καὶ ξηρὸν τύπον.
28 Ἀφοῦ δὲ τὸ Σάββατον ὡρίσθη διὰ νὰ ὑποβοηθήσῃ πρὸς τελειοποίησιν τὸν ἄνθρωπον, βγαίνει τὸ συμπέρασμα, ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ εἶναι ὁ τέλειος καὶ κατ’ ἐξοχὴν ἐξυψωμένος ἠθικῶς ἀντιπρόσωπος τῆς ἀνθρωπότητος καὶ ποὺ αὐτὸς ὡς Θεὸς ὥρισε τὸν θεσμὸν τοῦ Σαββάτου, εἶναι κύριος καὶ τοῦ Σαββάτου καὶ ἔχει ἐξουσίαν καὶ τὸν θεσμὸν τοῦτον νὰ τροποποιήσῃ. Ἐκεῖνο λοιπὸν ποὺ ἔκαμαν τώρα οἱ μαθηταί, τὸ ἔκαμαν μὲ τὴν σιωπηρὰν συγκατάθεσιν ἐκείνου, ποὺ εἶναι κύριος τοῦ Σαββάτου.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
αὶ εἰσῆλθε πάλιν εἰς Καπερναοὺμ δι' ἡμερῶν καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι.	στερα δὲ ἀπὸ ὀλίγας ἡμέρας, εἰσῆλθε πάλιν ὁ Κύριος εἰς τὴν Καπερναοὺμ καὶ διεδόθη ὅτι εὑρίσκεται εἰς κάποιο σπίτι.	αὶ ὕστερα ἀπὸ μερικὰς ἡμέρας ἐμβῆκε πάλιν εἰς τὴν Καπερναούμ· καὶ ἔγινε γνωστόν, ὅτι εἶναι εἰς κάποιαν οἰκίαν.
2 Καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον.	2 Καὶ ἀμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, ὥστε ἐγέμισεν ἡ οἰκία καὶ δὲν ὑπῆρχε πλέον τόπος νὰ τοὺς χωρέσῃ οὔτε καντὰ εἰς τὴν θύραν. Καὶ ἐδίδασκε εἰς αὐτοὺς τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ.	2 Καὶ ἀμέσως ἐμαζεύθησαν πολλοί, ὥστε ἀφοῦ ἐγέμισεν ἡ οἰκία, νὰ μὴ χωροῦν πλέον τὸν λαὸν οὔτε τὰ πλησίον τῆς θύρας μέρη. Καὶ τοὺς ἐδίδασκε τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ.
3 Καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων.	3 Καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν φέροντες ἕνα παραλυτικόν, τὸν ὁποῖον ἐσήκωναν τέσσαρες ἐπάνω εἰς κρεββάτι.	3 Καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν καὶ τοῦ ἔφεραν κάποιον παραλυτικόν, ποὺ τὸν ἐσήκωναν ἐπάνω εἰς κρεββάτι τέσσαρες.
4 Καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον, ἐφ' ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο.	4 Ἐπειδὴ δὲ ἕνεκα τοῦ πολλοῦ πλήθους δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ πλησιάσουν τὸν Κύριον, ἀφῄρεσαν ἀπὸ τὴν στέγην τὸ μέρος ἐκεῖνο, κάτω ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἦτο ὁ Κύριος, ἤνοιξαν τρύπαν καὶ κατέβασαν σιγὰ τὸ κρεββάτι, ὅπου ἦτο κατάκοιτος ὁ παραλυτικός.	4 Καὶ ἐπειδὴ δὲν ἠμποροῦσαν ἐξ αἰτίας τοῦ πλήθους τοῦ λαοῦ νὰ τὸν πλησιάσουν, ἐξεσκέπασαν τὴν σκέπην εἰς τὸ μέρος, ὅπου ὁ Κύριος εὑρίσκετο καί, ἀφοῦ ἤνοιξαν τρῦπαν, ἔρριψαν κάτω σιγὰ τὸ κρεββάτι, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἦτο ἑξαπλωμενος ὁ παραλυτικός.
5 Ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου.	5 Ὅταν ὁ Ἰησοῦς εἶδε τὴν πίστιν ποὺ εἶχαν, τόσον ὁ παραλυτικὸς ὅσον καὶ ἐκεῖνοι ποὺ τὸν ἔφεραν, λέγει εἰς τὸν παραλυτικόν· <τέκνον, σοῦ συγχωροῦνται αἱ ἁμαρτίαι, αἱ ὁποῖαι εἶναι καὶ αἰτία τῆς σωματικῆς σου ἀσθενείας>.	5 Ὅταν δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶδε τὴν πίστιν, ποὺ εἶχαν καὶ ὁ παραλυτικὸς καὶ ἐκεῖνοι ποὺ τὸν ἔφεραν, λέγει εἰς τὸν παραλυτικόν, ὁ ὁποῖος εὑρίσκετο εἰς ἀνησυχίαν, μήπως αἱ ἁμαρτίαι του γίνουν ἐμπόδιον εἰς τὴν θεραπείαν του· τέκνον, σοῦ ἔχουν συγχωρηθῇ αἱ ἁμαρτίαι σου, αἱ ὁποῖαι εἶναι καὶ ἡ αἰτία τῆς σωματικῆς σου παραλύσεως.
6 ῏Ησαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν·	6 Ἦσαν δὲ καὶ μερικοὶ ἀπὸ τοὺς γραμματεῖς, ποὺ ἐκάθηντο ἐκεῖ καὶ ἐσυλλογίζοντο μέσα των·	6 Ἦσαν δὲ μερικοὶ ἀπὸ τοὺς γραμματεῖς, οἱ ὁποῖοι ἐκάθηντο ἐκεῖ καὶ διελογίζοντο εἰς τὸ ἐσωτερικόν των καὶ εἰς τὰς διανοίας των·
7 τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; Τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός;	7 Διατὶ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἐκστομίζει τέτοιες βλασφημίες; Ποιὸς ἠμπορεῖ νὰ συγχωρῇ ἁμαρτίες, εἰ μὴ μόνον ἕνας, δηλαδὴ ὁ Θεός;	7 Διατὶ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ὁμιλεῖ ἔτσι καὶ ἐκστομίζει βλασφημίας; Ποῖος ἄλλος ἠμπορεῖ νὰ συγχωρῇ ἁμαρτίας, παρὰ μόνον ἕνας, ὁ Θεός;
8 Καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ Ἰησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν αὐτοῖς· τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;	8 Καὶ ἀμέσως ὁ Ἰησοῦς ἀντελήφθη καθαρώτατα, μὲ τὴν θεία δύναμιν τοῦ πνεύματός του, ὅτι ἔτσι αὐτοὶ ἐσκέπτοντο μέσα των καὶ τοὺς εἶπε· <διατὶ συλλογίζεσθε τέτοια εἰς τὰς καρδίας σας;	8 Καὶ ἀμέσως ὁ Ἰησοῦς ἀντελήφθη ὑπερφυσικῶς μὲ τὸ φωτιζόμενον ἀπὸ τὴν θεότητά του πνεῦμα του, ὅτι αὐτοὶ διαλογίζονται μέσα τους ἔτσι, καὶ τοὺς εἶπε· Διατὶ δέχεσθε καὶ κυκλοφορεῖτε τέτοιους λογισμοὺς μέσα εἰς τὰς καρδίας σας;
9 Τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει;	9 Τί εἶναι εὐκολώτερον, νὰ εἴπω εἰς τὸν παραλυτικόν, συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες σου ἢ νὰ εἴπω, σήκω ἐπάνω ὑγιής, πάρε τὸ κρεββάτι εἰς τὸν ὦμον σου καὶ περιπάτει; Σεῖς θεωρεῖτε δυσκολώτερον τὸ δεύτερον.	9 Τί εἶναι εὐκολώτερον, τὸ νὰ εἴπω εἰς τὸν παραλυτικὸν εἶναι συγχωρημέναι αἱ ἁμαρτίαι σου ἢ νὰ τοῦ εἴπω, σήκω καὶ πάρε εἰς τὸν ὦμον σου τὸ κρεββάτι σου καὶ περιπάτει; Σεῖς θεωρεῖτε δυσκολώτερον τὸ τελευταῖον τοῦτο.
10 Ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας-λέγει τῷ παραλυτικῷ,	10 Διὰ νὰ μάθετε δέ, ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἐξουσίαν νὰ συγχωρῇ ἁμαρτίας ἐδῶ εἰς τὴν γῆν-λέγει εἰς τὸν παραλυτικόν·	10 Διὰ νὰ μάθετε λοιπόν, ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Μεσσίας, ὁ μοναδικὸς ἐκπρόσωπος τῆς ἀνθρωπότητος, ὁ ὁποῖος θὰ ἔλθῃ καὶ πάλιν ἐπὶ τῶν νεφελῶν ὡς Κριτὴς ἔνδοξος, ἔχει ἐξουσίαν νὰ συγχωρῇ ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας - τότε ὁ Κύριος λέγει εἰς τὸν παραλυτικόν·
11 σοὶ λέγω, ἐγεῖρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου.	11 Σὲ σένα ποὺ πιστεύεις λέγω, σήκω ἐπάνω ὑγιής, πάρε τὸ κρεββάτι σου καὶ πήγαινε εἰς τὸ σπίτι σου>.	11 Εἰς σέ, ποὺ πιστεύεις, ὁμιλῶ· σήκω καὶ πάρε εἰς τὸν ὦμον σου τὸ κρεββάτι σου καὶ πήγαινε εἰς τὸν οἶκον σου.
12 Καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.	12 Καὶ ἀμέσως ἐσηκώθη, ἐπῆρε τὸ κρεββάτι εἰς τὸν ὦμον καὶ ἐβγῆκε ἐνώπιον ὅλων, ὥστε ὅλοι νὰ καταπλαγοῦν καὶ νὰ δοξάζουν τὸν Θεὸν λέγοντες ὅτι <ποτὲ δὲν εἴδαμε τέτοια γεγονότα, νὰ συγχωροῦνται μὲ ἕνα λόγον ἁμαρτίαι καὶ εἰς πιστοποίησιν τῆς συγχωρήσεως νὰ θεραπεύεται θαυματουργικῶς ἡ παράλυσις>.	12 Καὶ ἐσηκώθη ἀμέσως καὶ ἀφοῦ ἐπῆρε τὸ κρεββάτι του ἐβγῆκεν ἀπὸ τὸ σπίτι ἐκεῖνο ἐμπρὸς εἰς ὅλους, ὥστε τὸν εἶδαν μὲ τὰ μάτια των καὶ κατεπλάγησαν ὅλοι καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν λέγοντες, ὅτι ποτὲ ἕως τώρα δὲν εἴδαμεν ἔτσι, παραλυτικὸς μὲ μίαν προσταγὴν νὰ σηκώνεται ἀμέσως ὑγιὴς καὶ νὰ περιπατῇ.
13 Καὶ ἐξῆλθε πάλιν παρὰ τὴν θάλασσαν· καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἤρχετο πρὸς αὐτόν, καὶ ἐδίδασκεν αὐτούς.	13 Καὶ ἐβγῆκεν ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τὸ σπίτι ἐκεῖνο πάλιν εἰς τὴν παραλίαν. Καὶ ὅλο τὸ πλῆθος ἤρχετο πρὸς αὐτὸν καὶ τοὺς ἐδίδασκε. (Τὰ θαύματα ἐγίνοντο εἰς θεραπείαν τῶν ἀσθενῶν ποὺ εἶχαν πίστιν, ἀλλὰ καὶ διὰ νὰ ἐμπνεύσουν πίστιν καὶ εἰς τοὺς ἄλλους).	13 Καὶ ἐβγῆκε πάλιν ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τὸν οἶκον εἰς τὴν παραλίαν· καὶ ὅλος ὁ λαὸς ἤρχετο πρὸς αὐτὸν καὶ τοὺς ἐδίδασκε.
14 Καὶ παράγων εἶδε Λευῒν τὸν τοῦ ᾿Αλφαίου, καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνιον, καὶ λέγει αὐτῷ· ἀκολούθει μοι. Καὶ ἀναστὰς ἠκολούθησεν αὐτῷ.	14 Καθὼς δὲ ἐπερνοῦσε εἶδε τὸν Λευΐν, τὸν υἱὸν τοῦ Ἀλφαίου, νὰ κάθεται εἰς τὸ μέρος ὅπου εἰσεπράττοντο οἱ φόροι καὶ λέγει πρὸς αὐτόν· <ἀκολούθησέ με ὡς μαθητής μου>. Καὶ ἐκεῖνος ἐσηκώθηκε πράγματι καὶ τὸν ἠκολούθησε.	14 Καὶ καθὼς διέβαινεν, εἶδε τὸν Λευῒν τὸν υἱὸν τοῦ Ἀλφαίου νὰ κάθηται εἰς τὴν τράπεζαν τῆς εἰσπράξεως τῶν φόρων καὶ τοῦ λέγει· Ἀκολούθει με. Καὶ ἐκεῖνος ἐσηκώθη καὶ τὸν ἠκολούθησε.
15 Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ κατακεῖσθαι αὐτὸν ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ, καὶ πολλοὶ τελῶναι καὶ ἁμαρτωλοὶ συνανέκειντο τῷ Ἰησοῦ καὶ τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· ἦσαν γὰρ πολλοί, καὶ ἠκολούθησαν αὐτῷ.	15 Καὶ συνέβη, ὅταν ἐκάθητο εἰς τὴν τράπεζαν τοῦ φαγητοῦ εἰς τὸ σπίτι τοῦ Λευΐ, πολλοὶ τελῶναι καὶ ἄλλοι ἁμαρτωλοὶ (ὅπως περιφρονητικῶς τοὺς ἔλεγαν οἱ Φαρισαῖοι) ἐκάθηντο μαζῆ μὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ τοὺς μαθητάς του. Διότι πολλοὶ ἦσαν ἐκεῖνοι, ποὺ εἶχαν πληροφορηθῆ τὴν πρόσκλησιν τοῦ Λευΐ καὶ ἠκολούθησαν τὸν Ἰησοῦν εἰς τὸ σπίτι.	15 Καὶ ὅταν αὐτὸς ἦτο καθισμένος εἰς τὴν τράπεζαν τοῦ φαγητοῦ μέσα εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Λευΐ, συνέβη νὰ κάθηνται καὶ πολλοὶ τελῶναι καὶ ἁμαρτωλοὶ μαζὶ μὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ τοὺς μαθητάς του. Καὶ ἦσαν ἐκεῖ τόσοι, διότι κατὰ τὴν ὥραν τῆς προσκλήσεως τοῦ Λευῒ παρευρίσκοντο πολλοί, οἱ ὁποῖοι καὶ ἠκολούθησαν τὸν Ἰησοῦν εἰς τὸ σπίτι τοῦ Ματθαίου καὶ ἔλαβαν μέρος εἰς τὴν τράπεζαν.
16 Καὶ οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἰδόντες αὐτὸν ἐσθίοντα μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἔλεγον τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· τί ὅτι μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἐσθίει καὶ πίνει;	16 Οἱ δὲ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι, ὅταν εἶδαν αὐτὸν νὰ τρώγῃ μαζῆ μὲ τοὺς τελώνας καὶ τοὺς ἁμαρτωλούς, ἔλεγαν εἰς τοὺς μαθητάς του· <πῶς ἐξηγεῖται, ὅτι ὁ διδάσκαλός σας τρώγει καὶ πίνει μαζῆ μὲ τελώνας καὶ ἁμαρτωλούς;>	16 Καὶ οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι, ὅταν τὸν εἶδον νὰ τρώγῃ μαζὶ μὲ τοὺς τελώνας καὶ ἁμαρτωλούς, ἔλεγον εἰς τοὺς μαθητάς του· Πῶς συμβαίνει νὰ τρώγῃ καὶ νὰ πίνῃ ὁ διδάσκαλός σας μαζὶ μὲ τοὺς ἁμαρτωλούς;
17 Καὶ ἀκούσας ὁ Ἰησοῦς λέγει αὐτοῖς· οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ' οἱ κακῶς ἔχοντες· οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν.	17 Καὶ ὅταν ἤκουσεν ὁ Ἰησοῦς αὐτοὺς τοὺς λόγους εἶπε· <δὲν ἔχουν ἀνάγκην ἀπὸ ἰατρὸν οἱ ὑγιεῖς, ἀλλὰ οἱ ἀσθενεῖς· δὲν ἦλθα εἰς τὸν κόσμον, διὰ νὰ καλέσω ἐκείνους ποὺ φαντάζονται ὅτι εἶναι δίκαιοι, ἀλλὰ ἦλθα νὰ καλέσω εἰς μετάνοιαν τοὺς ἁμαρτωλούς>.	17 Καὶ ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἤκουσε ταῦτα, λέγει εἰς αὐτούς· Δὲν ἔχουν ἀνάγκην ἰατροῦ οἱ ὑγιεῖς, ἀλλ’ ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν ἄσχημα εἰς τὴν ὑγείαν τους. Δὲν ἦλθα εἰς τὸν κόσμον διὰ νὰ καλέσω ἐκείνους, ποὺ ἔχουν τὴν ἰδέαν ὅτι εἶναι δίκαιοι, ἀλλὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἦλθα νὰ καλέσω εἰς μετάνοιαν.
18 Καὶ ἦσαν οἱ μαθηταὶ Ἰωάννου καὶ οἱ τῶν Φαρισσαίων νηστεύοντες. Καὶ ἔρχονται καὶ λέγουσιν αὐτῷ· διατὶ οἱ μαθηταὶ Ἰωάννου καὶ οἱ τῶν Φαρισαίων νηστεύουσιν, οἱ δὲ σοὶ μαθηταὶ οὐ νηστεύουσι;	18 Οἱ μαθηταὶ τοῦ Ἰωάννου, ὅπως καὶ οἱ μαθηταὶ τῶν Φαρισαίων, ἐτηροῦσαν καὶ ὅσας ἄκομα νηστείας εἶχε καθιερώσει ἡ παράδοσις τῶν πρεσβυτέρων. Ἔρχονται λοιπὸν μερικοὶ καὶ λέγουν εἰς αὐτόν· <διατὶ οἱ μαθηταὶ τοῦ Ἰωάννου καὶ οἱ μαθηταὶ τῶν Φαρισαίων νηστεύουν, οἱ δὲ ἰδικοί σου μαθηταὶ δὲν νηστεύουν;>	18 Καὶ οἱ μαθηταὶ τοῦ Ἰωάννου, καθὼς καὶ οἱ μαθηταὶ τῶν Φαρισαίων ἐνήστευον τὰς νηστείας, ποὺ εἶχαν ἐπικρατήσει ἀπὸ μόνην τὴν παράδοσιν καὶ συνήθειαν. Καὶ ἔρχονται μερικοὶ καὶ λέγουν εἰς αὐτόν· Διατὶ οἱ μαθηταὶ τοῦ Ἰωάννου καὶ τῶν Φαρισαίων νηστεύουν, καὶ τηροῦν τὰς νηστείας, ποὺ μᾶς παρέδωκαν οἱ παλαιοτεροι ραββίνοι, οἱ δὲ ἰδικοί σου μαθηταὶ δὲν νηστεύουν;
19 Καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· μὴ δύνανται οἱ υἱοὶ τοῦ νυμφῶνος, ἐν ᾧ ὁ νυμφίος μετ' αὐτῶν ἐστι, νυστεύειν; Ὅσον χρόνον μεθ' εὐατῶν ἔχουσι τὸν νυμφίον, οὐ δύνανται νηστεύειν.	19 Καὶ εἶπεν εἰς αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς· <μήπως εἶναι δυνατὸν οἱ καλεσμένοι εἰς τὸν γάμον φίλοι τοῦ γαμβροῦ νὰ νηστεύουν, καθ' ὃν χρόνον ὁ γαμβρὸς εὑρίσκεται μαζῆ των; Ὅσον καιρὸν ἔχουν μαζῆ των τὸν γαμβρὸν δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ νηστεύουν, (διότι ἡ νηστεία εἶναι καὶ δεῖγμα πένθους καὶ ὄχι χαρᾶς).	19 Καὶ εἶπεν εἰς αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς· Μήπως εἶναι δυνατὸν οἱ προσκαλεσμένοι εἰς γάμον φίλοι τοῦ γαμβροῦ, ἐφ’ ὅσον χρόνον ὁ γαμβρὸς εἶναι μαζί των καὶ ἐορτάζεται ὁ γάμος, νὰ πενθοῦν καὶ νὰ νηστεύουν; Ὅσον καιρὸν ἔχουν μαζί τους τὸν γαμβρόν, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ νηστεύουν. Ἔτσι καὶ οἱ μαθηταί μου, ἐφ’ ὅσον ἐγὼ ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας εἶμαι μαζί τους, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ πενθοῦν καὶ νὰ νηστεύουν.
20 Ἐλεύσονται δὲ ἡμέραι ὅταν ἀπαρθῇ ἀπ' αύτῶν ὁ νυμφίος, καὶ τότε νηστεύουσιν ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις.	20 Θὰ ἔλθουν δὲ ἡμέραι, κατὰ τὰς ὁποίας θὰ πάρουν βιαίως ἀνάμεσα ἀπὸ αὐτοὺς τὸν νυμφίον, δηλαδὴ ἐμὲ τὸν Διδάσκαλόν των, καὶ τότε θὰ πενθήσουν καὶ θὰ νηστεύσουν.	20 Θὰ ἔλθουν ὅμως ἡμέραι, ὅταν θὰ τοὺς πάρουν τὸν νυμφίον, καὶ τότε θὰ νηστεύσουν καὶ θὰ πενθήσουν κατὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας.
21 Οὐδεὶς ἐπίβλημα ράκους ἀγνάφου ἐπιρράπτει ἐπὶ ἱματίῳ παλαιῷ· εἰ δὲ μήγε, αἴρει τὸ πλήρωμα αὐτοῦ, τὸ καινὸν τοῦ παλαιοῦ, καὶ χεῖρον σχίσμα γίνεται.	21 Κανεὶς δὲν ράπτει ἐπάνω εἰς ἕνα παλαιὸ ἔνδυμα τεμάχιον ἀπὸ καινούργιο ὕφασμα· ἐὰν ὅμως καὶ τὸ ράψῃ, τότε τὸ καινούργιο μπάλωμα, ποὺ ἐρράφτηκε στὸ παλαιὸ ἔνδυμα, μαζεύει καὶ κάνει τὸ σχίσιμο τοῦ παλαιοῦ πολὺ μεγαλύτερο. (Ἡ νέα δηλαδὴ διδασκαλία μου δὲν ἠμπορεῖ νὰ ὑπαχθῇ εἰς τοὺς παλαιοὺς ἐξωτερικοὺς τύπους. ῍Αν κάτι τέτοιο γίνῃ, καὶ οἱ τύποι θὰ φθαροῦν καὶ οἱ διδασκαλία μου θὰ νοθευθῇ).	21 Καὶ διὰ νὰ σᾶς ὁμιλήσω καταληπτότερα μὲ κάποιο παράδειγμα, σᾶς λέγω· Κανεὶς δὲν ράπτει ἐπάνω εἰς παλαιὸν ροῦχον ἐμβάλωμα ἀπὸ τεμάχιον ὑφάσματος καινούργιου. Ἐὰν ὅμως δὲν προσέξῃ κανεὶς εἰς αὐτό, τότε τὸ τεμάχιον, ποὺ ἐτέθη ὡς συμπλήρωμά του, μαζεύει καὶ παίρνει ἀπὸ τὸ ροῦχον, τὸ καινούργιον δηλαδὴ ἐμβάλωμα ἀποσπᾷ ἀπὸ τὸ παλαιὸν ροῦχον τὸ μέρος, ἐπὶ τοῦ ὁποίου εἶναι αἱ ραφαί, καὶ τὸ σχίσιμον γίνεται χειρότερον. Ἔτσι καὶ ἡ νέα διδασκαλία δὲν εἶναι ὠφέλιμον νὰ προσκολληθῇ ἐπάνω εἰς ἐξωτερικοὺς τύπους, ποὺ ἐπάληωσαν πλέον καὶ εἶναι ἐφθαρμένοι. Διότι καὶ οἱ ἐξωτερικοὶ τύποι θὰ ἀχρηστευθοῦν ἐπιβλαβῶς καὶ ἡ διδασκαλία μου θὰ νοθευθῇ.
22 Καὶ οὐδεὶς βάλλει οἶνον νέον εἰς ἀσκοὺς παλαιούς· εἰ δὲ μή, ρήσσει ὁ οἶνος ὁ νέος τοὺς ἀσκούς, καὶ ὁ οἶνος ἐκχεῖται καὶ οἱ ἀσκοὶ ἀπολοῦνται· ἀλλὰ οἶνον νέον εἰς ἀσκοὺς καινοὺς βλητέον.	22 Καὶ κανεὶς δὲν βάζει μοῦστον σὲ παλαιὰ ἀσκιά. Ἐὰν δὲ τυχὸν καὶ κάμῃ κάτι τέτοιο, ὁ μοῦστος σπάζει τὰ ἀσκιά, ἔτσι δὲ καὶ τὸ κρασὶ χύνεται καὶ τὰ ἀσκιὰ καταστρέφονται. ᾿Αλλὰ πρέπει νὰ βάζῃ κανεὶς μοῦστον εἰς καινούργια, γέρα ἀσκιά. (Οἱ Φαρισαῖοι καὶ οἱ ὀπαδοί των εἶναι παλαιὰ ἀσκιά, ποὺ δὲν ἠμποροῦν νὰ ἀνθέξουν εἰς τὴν νέαν διδασκαλίαν μου. Αὐτὴν θὰ τὴν παραλάβουν οἱ μαθηταί μου, νέοι καὶ ὑγιεῖς κατὰ τὴν ψυχὴν καὶ τὴν καρδίαν).	22 Καὶ κανεὶς δὲν βάζει μοῦστον εἰς παληοὺς ἀσκούς. Εἰ δ’ ἄλλως, σπάζει ὁ μοῦστος τοὺς ἀσκοὺς καὶ ὁ οἶνος χύνεται ἔξω καὶ οἱ ἀσκοὶ θὰ χαθοῦν. Ἀλλὰ πρέπει κανεὶς νὰ βάζῃ μοῦστον εἰς ἀσκοὺς καινούργιους. Ἔτσι καὶ οἱ Φαρισαῖοι μὲ τοὺς ἀκολούθους των εἶναι ἀσκοὶ παλαιοί, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ βαστάσουν τὴν νέαν διδασκαλίαν μου, τὴν ὁποίαν θὰ παραλάβουν οἱ μαθηταί μου, ποὺ ὁμοιάζουν πρὸς νέους ἀσκούς.
23 Καὶ ἐγένετο παραπορεύεσθαι αὐτὸν ἐν τοῖς σάββασι διὰ τῶν σπορίμων, καὶ ἤρξαντο οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ὁδὸν ποιεῖν τίλλοντες τοὺς στάχυας.	23 Κάποτε, εἰς ἡμέραν Σαββάτου, ὠδοιποροῦσε ὁ Κύριος ἀνάμεσα εἰς σπαρμένα χωράφια καὶ οἱ μαθηταὶ του, καθὼς ἤρχισαν μαζῆ του νὰ βαδίζουν, ἐμαδοῦσαν τὰ στάχυα καὶ ἔτρωγαν τοὺς κόκκους.	23 Καὶ συνέβη νὰ βαδίζῃ αὐτὸς ἐν ἡμέρᾳ Σαββάτου κατὰ μῆκος τοῦ δρόμου, ποὺ ἀνοίγετο μέσα εἰς σπαρμένα χωράφια. Καὶ τὸν δρόμον αὐτὸν ἤρχισαν νὰ τὸν ἀνοίγουν οἱ μαθηταί του, οἱ ὁποῖοι πεινασμένοι ἐμαδοῦσαν καὶ ἔτρωγον τὰ στάχυα διὰ νὰ χορτάσουν.
24 Καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἔλεγον αὐτῷ· ἴδε τί ποιοῦσιν ἐν τοῖς σάββασιν ὃ οὐκ ἔξεστι.	24 Καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἔλεγαν εἰς αὐτόν· <κύτταξε, τί κάνουν οἱ μαθηταί σου εἰς ἡμέραν Σαββάτου! Δηλαδὴ κάνουν ἐργασίαν, μὲ τὴν ὁποίαν βεβηλώνεται ἡ σαββατικὴ ἀργία>.	24 Καὶ οἱ Φαρισαῖοι τοῦ ἔλεγαν· Κύτταξε, τί κάνουν τὴν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου οἱ μαθηταί σου. Κόπτουν καὶ μαδοῦν στάχυα, ἔργον ποὺ δὲν εἶναι ἐπιτετραμμένον, διότι μὲ αὐτὸ βεβηλώνεται τὸ Σάββατον.
25 Καὶ αὐτὸς ἔλεγεν αὐτοῖς· οὐδέποτε ἀνέγνωτε τί ἐποίησε Δαυῒδ ὅτε χρείαν ἔσχε καὶ ἐπείνασεν αὐτὸς καὶ οἱ μετ' αὐτοῦ;	25 Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς τοὺς εἶπε· <δὲν ἐδιαβάσατε ποτὲ τί ἔκαμε ὁ Δαυΐδ, ὅταν εὑρέθη εἰς ἀνάγκην, δηλαδὴ ὅταν ἐπείνασε αὐτὸς καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἦσαν μαζῆ του;	25 Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς τοὺς εἶπε· Δὲν ἀνεγνώσατέ ποτέ, τί ἔκαμεν ὁ Δαβίδ, ὅταν ἔλαβεν ἀνάγκην καὶ ἐπείνασε καὶ αὐτὸς καὶ ἐκεῖνοι, ποὺ ἦσαν μαζί του;
26 Πῶς εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ ἐπὶ Ἀβιάθαρ ἀρχιερέως καὶ τοὺς ἄρτους τῆς προθέσεως ἔφαγεν, οὓς οὐκ ἔξεστι φαγεῖν εἰ μὴ τοῖς ἱερεῦσι, καὶ ἔδωκε καὶ τοῖς σὺν αὐτῷ οὖσι;	26 Πῶς δηλαδὴ εἰσῆλθε εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἀρχιερεὺς ἦτο ὁ Ἀβιάθαρ, καὶ ἔφαγε τοὺς ἄρτους ποὺ ἦσαν βαλμένοι ὡς προσφορὰ πρὸς τὸν Θεὸν εἰς τὴν τράπεζαν τῆς προθέσεως; Καὶ τοῦτο, ἐνῶ εἶναι γνωστόν, ὅτι κανεὶς ἐκτὸς τῶν ἱερέων δὲν ἐπιτρέπεται νὰ φάγῃ αὐτούς; ῾Ο δὲ Δαυῒδ καὶ ἔφαγε καὶ ἔδωκε ἀπὸ τοὺς ἄρτους αὐτοὺς καὶ εἰς ἐκείνους, ποὺ ἦταν μαζῆ του. Καὶ ὅμως ὁ Θεὸς δὲν ἀπεδοκίμασε τὴν πρᾶξιν του>.	26 Πῶς δηλαδὴ ἐμβῆκεν εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἦτο ἀρχιερεὺς ὁ Ἀβιάθαρ, καὶ ἔφαγε τοὺς ἄρτους, ποὺ ἦσαν βαλμένοι ὡς θυσία εἰς τὸν Θεὸν ἐπάνω εἰς τὴν ἱερὰν τράπεζαν τῆς σκηνῆς, καὶ τοὺς ὁποίους δὲν ἐπιτρέπεται νὰ φάγῃ κανείς, παρὰ μόνον εἰς τοὺς ἱερεῖς εἶναι ἐπιτετραμμένον νὰ τρώγουν αὐτούς, καὶ ἔδωκεν ὁ Δαβὶδ ἀπὸ τοὺς ἄρτους τούτους καὶ εἰς ἐκείνους ποὺ ἦσαν μαζί του; Καὶ ὅμως εἰς τὴν περίστασιν ἐκείνην, οὔτε ὁ Θεὸς ὠργίσθη, οὔτε ἡ Γραφὴ ἀπεδοκίμασε τὴν πρᾶξιν αὐτήν.
27 Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· τὸ σάββατον διὰ τὸν ἄνθρωπον ἐγένετο, οὐχ ὁ ἄνθρωπος διὰ τὸ σάββατον·	27 Ἐν συνεχείᾳ δὲ ἔλεγεν εἰς αὐτούς· <τὸ Σάββατον ἔχει καθιερωθῇ, διὰ νὰ ἐξυπηρετῇ καὶ καθοδηγῇ τὸν ἄνθρωπον εἰς τὴν πνευματικὴν του ζωὴν καὶ δὲν ἔγινε ὁ ἄνθρωπος, διὰ νὰ εἶναι δοῦλος εἰς ἕνα ξηρὸν καὶ τυπικὸν Σάββατον.	27 Καὶ ἔλεγεν εἰς αὐτούς· Ὁ θεσμὸς τοῦ Σαββάτου ἔγινε διὰ τὸν ἄνθρωπον, πρὸς τὸν σκοπὸν νὰ παιδαγωγηθῇ οὗτος καὶ ὁδηγηθῇ εἰς ἠθικὴν τελειότητα. Καὶ δὲν ἔγινεν ὁ ἄνθρωπος διὰ τὸ Σάββατον, διὰ νὰ δουλεύῃ ὡς φοβισμένος σκλάβος εἰς ἕνα νεκρὸν καὶ ξηρὸν τύπον.
28 ὥστε κύριός ἐστι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ σαββάτου.	28 Ὥστε ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἦλθε διὰ νὰ χειραγωγήσῃ τὸν ἄνθρωπον εἰς ἀνωτέραν πνευματικὴν ζωήν, εἶναι κύριος καὶ τοῦ Σαββάτου καὶ ἔχει ἐξουσίαν νὰ τροποποιήσῃ αὐτὸ ἐπὶ τὸ πνευματικώτερον>.	28 Ἀφοῦ δὲ τὸ Σάββατον ὡρίσθη διὰ νὰ ὑποβοηθήσῃ πρὸς τελειοποίησιν τὸν ἄνθρωπον, βγαίνει τὸ συμπέρασμα, ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ εἶναι ὁ τέλειος καὶ κατ’ ἐξοχὴν ἐξυψωμένος ἠθικῶς ἀντιπρόσωπος τῆς ἀνθρωπότητος καὶ ποὺ αὐτὸς ὡς Θεὸς ὥρισε τὸν θεσμὸν τοῦ Σαββάτου, εἶναι κύριος καὶ τοῦ Σαββάτου καὶ ἔχει ἐξουσίαν καὶ τὸν θεσμὸν τοῦτον νὰ τροποποιήσῃ. Ἐκεῖνο λοιπὸν ποὺ ἔκαμαν τώρα οἱ μαθηταί, τὸ ἔκαμαν μὲ τὴν σιωπηρὰν συγκατάθεσιν ἐκείνου, ποὺ εἶναι κύριος τοῦ Σαββάτου.