Σχόλιον Τοῦ Κατὰ Ματθαῖον Ἁγίου Ευαγγελίου
όλις ἀνοίξωμεν τὴν Καινὴν Διαθήκην, ὡς πρῶτον αὐτῆς βιβλίον θὰ ἴδωμεν τό <κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον>. 
Ἡ ἐπιγραφὴ αὐτὴ εἶναι παλαιοτάτη καὶ δηλώνει ὅτι τὸ Εὐαγγέλιον αὐτὸ ἐγράφη ἀπὸ τὸν ἱερὸν Εὐαγγελιστὴν Ματθαῖον, ὅπως τὰ ἄλλα ἔχουν γραφῆ ἀπὸ τὸν Μᾶρκον, τὸν Λουκᾶν καὶ τὸν Ἰωάννην.
Ὁ Ματθαῖος, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος, ἦτο υἱὸς τοῦ Ἀλφαίου καὶ ἐλέγετο προηγουμένως Λευΐς (Μάρκου β' 14). 
Ἦτο τελώνης εἰς τὴν Καπερναούμ, ἀρκετὰ δὲ εὔπορος, ὅπως ὑποδηλώνεται εἰς τὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια. 
Καθὼς διήρχετο ὁ Κύριος, τὸν εἶδε <καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνιον καὶ λέγει αὐτῷ· ἀκολούθει μοι>. 
Ἀμέσως δὲ ἐγκατέλιπε καὶ τὸ ἔργον του καὶ τὰ ἀγαθά του καὶ ἀφοῦ παρέθεσεν εἰς πολλοὺς τέως συναδέλφους του ἐπίσημον ἀποχαιρετιστήριον γεῦμα, ἠκολούθησε πιστῶς τὸν Κύριον. 
Μετὰ τὴν ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου ἔμεινε μαζῆ μὲ τοὺς ἄλλους Ἀποστόλους εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, τοὐλάχιστον μέχρι τοῦ λιθοβολισμοῦ τοῦ Στεφάνου. 
Ἔλαβεν ἐπίσης μέρος εἰς τὴν ἀποστολικὴν σύνοδον. 
Ἀρχαῖαι μαρτυρίαι ἀναφέρουν ὅτι ἐκήρυξε τὸ Εὐαγγέλιον κατ' ἀρχὰς εἰς τοὺς Ἑβραίους τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ τῆς Παλαιστίνης, ἔπειτα δὲ εἰς τοὺς Πάρθους καὶ τοὺς Αἰθίοπας, ὅπου καὶ ἀπέθανε μαρτυρικὸν ἴσως θάνατον.
Πρὶν ἴσως ἀναχωρήσῃ πρὸς τὰς εἰδωλολατρικὰς χώρας, ἔγραψε διὰ τοὺς ἐξ Ἑβραίων Χριστιανοὺς τὸ Εὐαγγέλιόν του εἰς τὴν ἑβραϊκὴν γλῶσσαν ἢ μᾶλλον εἰς τὴν ὀμιλουμένην τότε ἀραμαϊκήν. 
Ἔπειτα τὸ μετέφρασε, κατὰ πᾶσαν πιθανότητα ὁ ἴδιος, εἰς τὴν ἑλληνικὴν διὰ τὸ πλῆθος τῶν Ἑβραίων τῆς διασπορᾶς, ποὺ ἐγνώριζαν μόνον τὴν ἑλληνικὴν καὶ διὰ τοὺς ἀνὰ τὰ διάφορα ἔθνη Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι, ἐνῷ δὲν ἐγνώριζαν καθόλου ἑβραϊκά, ἐγνώριζαν πολὺ καλὰ τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν. 
Τὸ ἑβραϊκὸν κείμενον περιέπεσεν εἰς τὰ χέρια αἱρετικῶν Ἑβραίων, οἱ ὁποῖοι τὸ ἐνόθευσαν σύμφωνα μὲ τὰς αἱρέσεις των. 
Ἐχάθη δὲ ἐντελῶς ἀπὸ τὸν 4ον αἰῶνα καὶ ἐντεῦθεν. 
Ἡ Ἐκκλησία περιέβαλε ἀνέκαθεν μὲ κῦρος καὶ ἐχαρακτήρισε καὶ ἐδέχθη ὡς θεόπνευστον τὸ εἰς τὴν ἑλληνικὴν Εὐαγγέλιον τοῦ Ματθαίου.
Πότε τὸ ἔγραψε δὲν εἶναι ἀκριβῶς γνωστόν. 
Μερικοὶ ἰσχυρίζονται ὅτι τὸ ἔγραψε ἑβραϊστὶ ἀμέσως μετὰ τὸ 40 μ. Χ. 
Ἡ πιθανωτέρα γνώμη εἶναι ὅτι τὸ ἑλληνικὸν κείμενον τὸ ἔγραψε μεταξὺ 60-70 μ. Χ.
Σκοπός του ἦτο νὰ ἰστορήσῃ τὴν ζωὴν καὶ τὸ ἔργον τοῦ Κυρίου, ὅπως μάλιστα αὐτὰ φαίνονται ἀπὸ τὴν δρᾶσιν τοῦ Κυρίου εἰς τὴν Γαλιλαίαν. 
Εἰδικώτερος δὲ σκοπός του ἦτο νὰ ἐμπνεύσῃ ἀδίστακτον τὴν βεβαιότητα εἰς τοὺς Ἑβραίους Χριστιανούς, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἦτο ὁ ἐπηγγελμένος Μεσσίας, ὁ ἀπόγονος τοῦ Ἀβραάμ, φυλῆς Ἰούδα καὶ πατριᾶς Δαυΐδ, ὁ θύτης καὶ τὸ θῦμα τῆς μεγάλης λυτρωτικῆς θυσίας. 
Δι' αὐτὸ καὶ παραθέτει εἰς τὴν ἀρχὴν τὴν γενεαλογίαν τοῦ Κυρίου, εἰς δὲ τὴν κατόπιν διήγησιν παραθέτει ἐπικαίρως προφητείας ἐκ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, αἱ ὁποῖαι εὑρῆκαν τὴν τελείαν ἐκπλήρωσίν των ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Κυρίου.