Πράξεις Των Αποστόλων - Κεφάλαιον ΙΖ'

Πρωτότυπο Κείμενο

ιοδεύσαντες δὲ τὴν Ἀμφίπολιν καὶ Ἀπολλωνίαν ἦλθον εἰς Θεσσαλονίκην, ὅπου ἦν ἡ συναγωγὴ τῶν Ἰουδαίων.
2 Κατὰ δὲ τὸ εἰωθὸς τῷ Παύλῳ εἰσῆλθε πρὸς αὐτούς, καὶ ἐπὶ σάββατα τρία διελέγετο αὐτοῖς ἀπὸ τῶν γραφῶν,
3 διανοίγων καὶ παρατιθέμενος ὅτι τὸν Χριστὸν ἔδει παθεῖν καὶ ἀναστῆναι ἐκ νεκρῶν, καὶ ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός, Ἰησοῦς ὃν ἐγὼ καταγγέλλω ὑμῖν.
4 Καί τινες ἐξ αὐτῶν ἐπείσθησαν καὶ προσεκληρώθησαν τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ, τῶν τε σεβομένων Ἑλλήνων πολὺ πλῆθος γυναικῶν τε τῶν πρώτων οὐκ ὀλίγαι.
5 Προσλαβόμενοι δὲ οἱ ἀπειθοῦντες Ἰουδαῖοι τῶν ἀγοραίων τινὰς ἄνδρας πονηροὺς καὶ ὀχλοποιήσαντες ἐθορύβουν τὴν πόλιν, ἐπιστάντες τε τῇ οἰκίᾳ Ἰάσονος ἐζήτουν αὐτοὺς ἀγαγεῖν εἰς τὸν δῆμον·
6 μὴ εὑρόντες δὲ αὐτοὺς ἔσυρον τὸν Ἰάσονα καί τινας ἀδελφοὺς ἐπὶ τοὺς πολιτάρχας, βοῶντες ὅτι οἱ τὴν οἰκουμένην ἀναστατώσαντες οὗτοι καὶ ἐνθάδε πάρεισιν,
7 οὓς ὑποδέδεκται Ἰάσων· καὶ οὗτοι πάντες ἀπέναντι τῶν δογμάτων Καίσαρος πράσσουσι, βασιλέα ἕτερον λέγοντες εἶναι, Ἰησοῦν.
8 Ἐτάραξαν δὲ τὸν ὄχλον καὶ τοὺς πολιτάρχας ἀκούοντας ταῦτα.
9 Καὶ λαβόντες τὸ ἱκανὸν παρὰ τοῦ Ἰάσονος καὶ τῶν λοιπῶν ἀπέλυσαν αὐτούς.
10 Οἱ δὲ ἀδελφοὶ εὐθέως διὰ τῆς νυκτὸς ἐξέπεμψαν τόν τε Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν εἰς Βέροιαν, οἵτινες παραγενόμενοι εἰς τὴν συναγωγὴν ἀπῄεσαν τῶν Ἰουδαίων.
11 Οὗτοι δὲ ἦσαν εὐγενέστεροι τῶν ἐν Θεσσαλονίκῃ, οἵτινες ἐδέξαντο τὸν λόγον μετὰ πάσης προθυμίας, τὸ καθ' ἡμέραν ἀνακρίνοντες τὰς γραφὰς εἰ ἔχοι ταῦτα οὕτως.
12 Πολλοὶ μὲν οὖν ἐξ αὐτῶν ἐπίστευσαν, καὶ τῶν Ἑλληνίδων γυναικῶν τῶν εὐσχημόνων καὶ ἀνδρῶν οὐκ ὀλίγοι.
13 Ὡς δὲ ἔγνωσαν οἱ ἀπὸ τῆς Θεσσαλονίκης Ἰουδαῖοι ὅτι καὶ ἐν τῇ Βεροίᾳ κατηγγέλη ὑπὸ τοῦ Παύλου ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἦλθον κἀκεῖ σαλεύοντες τοὺς ὄχλους.
14 Εὐθέως δὲ τότε τὸν Παῦλον ἐξαπέστειλαν οἱ ἀδελφοὶ πορεύεσθαι ὡς ἐπὶ τὴν Θάλασσαν· ὑπέμενον δὲ ὅ τε Σίλας καὶ ὁ Τιμόθεος ἐκεῖ.
15 Οἱ δὲ καθιστῶντες τὸν Παῦλον ἤγαγον αὐτὸν ἕως Ἀθηνῶν, καὶ λαβόντες ἐντολὴν πρὸς τὸν Σίλαν καὶ Τιμόθεον, ἵνα ὡς τάχιστα ἔλθωσι πρὸς αὐτόν, ἐξῃεσαν.
16 Ἐν δὲ ταῖς Ἀθήναις ἐκδεχομένου αὐτοὺς τοῦ Παύλου, παρωξύνετο τὸ πνεῦμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ θεωροῦντι κατείδωλον οὖσαν τὴν πόλιν.
17 Διελέγετο μὲν οὖν ἐν τῇ συναγωγῇ τοῖς Ἰουδαίοις καὶ τοῖς σεβομένοις καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ κατὰ πᾶσαν ἡμέραν πρὸς τοὺς παρατυγχάνοντας.
18 Τινὲς δὲ τῶν Ἐπικουρείων καὶ τῶν Στωϊκῶν φιλοσόφων συνέβαλλον αὐτῷ, καί τινες ἔλεγον· τί ἂν θέλοι ὁ σπερμολόγος οὕτως λέγειν; Οἱ δέ· ξένων δαιμονίων δοκεῖ καταγγελεὺς εἶναι· ὅτι τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ τὴν ἀνάστασιν εὐηγγελίζετο αὐτοῖς.
19 Ἐπιλαβόμενοί τε αὐτοῦ ἐπὶ τὸν Ἄρειον πάγον ἤγαγον λέγοντες· δυνάμεθα γνῶναι τίς ἡ καινὴ αὕτη ἡ ὑπό σοῦ λαλουμένη διδαχή;
20 Ξενίζοντα γάρ τινα εἰσφέρεις εἰς τὰς ἀκοὰς ἡμῶν· βουλόμεθα οὖν γνῶναι τί ἂν θέλοι ταῦτα εἶναι.
21 Ἀθηναῖοι δὲ πάντες καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες ξένοι εἰς οὐδὲν ἕτερον εὐκαίρουν ἢ λέγειν τι καὶ ἀκούειν καινότερον.
22 Σταθεὶς δὲ ὁ Παῦλος ἐν μέσῳ τοῦ Ἀρείου πάγου ἔφη· ἄνδρες Ἀθηναῖοι, κατὰ πάντα ὡς δεισιδαιμονεστέρους ὑμᾶς θεωρῶ.
23 Διερχόμενος γὰρ καὶ ἀναθεωρῶν τὰ σεβάσματα ὑμῶν εὗρον καὶ βωμὸν ἐν ᾧ ἐπεγέγραπτο, ἀγνώστῳ Θεῷ. Ὃν οὖν ἀγνοοῦντες εὐσεβεῖτε, τοῦτον ἐγὼ καταγγέλλω ὑμῖν.
24 Ὁ Θεὸς ὁ ποιήσας τὸν κόσμον καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτῷ, οὗτος οὐρανοῦ καὶ γῆς Κύριος ὑπάρχων οὐκ ἐν χειροποιήτοις ναοῖς κατοικεῖ,
25 οὐδὲ ὑπὸ χειρῶν ἀνθρώπων θεραπεύεται προσδεόμενός τινος, αὐτὸς διδοὺς πᾶσι ζωὴν καὶ πνοὴν καὶ τὰ πάντα·
26 ἐποίησέ τε ἐξ ἑνὸς αἵματος πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπὶ πᾶν τὸ πρόσωπον τῆς γῆς, ὁρίσας προστεταγμένους καιροὺς καὶ τὰς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν,
27 ζητεῖν τὸν Κύριον, εἰ ἄρα γε ψηλαφήσειαν αὐτὸν καὶ εὕροιεν, καί γε οὐ μακρὰν ἀπὸ ἑνὸς ἑκάστου ἡμῶν ὑπάρχοντα.
28 Ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καί ἐσμεν, ὡς καί τινες τῶν καθ' ὑμᾶς ποιητῶν εἰρήκασι· τοῦ γὰρ καὶ γένος ἐσμέν.
29 Γένος οὖν ὑπάρχοντες τοῦ Θεοῦ οὐκ ὀφείλομεν νομίζειν χρυσῷ ἢ ἀργύρῳ ἢ λίθῳ, χαράγματι τέχνης καὶ ἐνθυμήσεως ἀνθρώπου, τὸ θεῖον εἶναι ὅμοιον.
30 Τοὺς μὲν οὖν χρόνους τῆς ἀγνοίας ὑπεριδὼν ὁ Θεὸς τανῦν παραγγέλει τοῖς ἀνθρώποις πᾶσι πανταχοῦ μετανοεῖν,
31 διότι ἔστησεν ἡμέραν ἐν ᾗ μέλλει κρίνειν τὴν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνη, ἐν ἀνδρὶ ᾧ ὥρισε, πίστιν παρασχὼν πᾶσιν ἀναστήσας αὐτὸν ἐκ νεκρῶν.
32 Ἀκούσαντες δὲ ἀνάστασιν νεκρῶν οἱ μὲν ἐχλεύαζον, οἱ δὲ εἶπον· ἀκουσόμεθά σου πάλιν περὶ τούτου.
33 Καὶ οὕτως ὁ Παῦλος ἐξῆλθεν ἐκ μέσου αὐτῶν.
34 Τινὲς δὲ ἄνδρες κολληθέντες αὐτῷ ἐπίστευσαν, ἐν οἷς καὶ Δινύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης καὶ γυνὴ ὀνόματι Δάμαρις καὶ ἕτεροι σὺν αὐτοῖς.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

φοῦ δὲ ἐπέρασαν τὴν Ἀμφίπολιν καὶ τὴν Ἀπολλωνίαν ἦλθαν εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, ὅπου ὑπῆρχε ἡ συναγωγὴ τῶν Ἰουδαίων.
2 Ὁ Παῦλος, καθὼς ἐσυνήθιζε, εἰσῆλθε εἰς τὴν συναγωγὴν πρὸς τοὺς Ἰουδαίους καὶ ἐπὶ τρία κατὰ συνέχειαν Σάββατα συνωμιλοῦσε μὲ αὐτούς, ἔφερε χωρία καὶ θέματα ἀπὸ τὰς Γραφάς,
3 τὰ ἑρμήνευε καὶ παρέθετε ἀπὸ αὐτὰ μαρτυρίας, διὰ νὰ πιστοποιηθῇ ἔτσι ἀπὸ τὰ ἱερὰ κείμενα ἡ ἀλήθεια ὅτι ἔπρεπε, σύμφωνα μὲ τὸ πάνσοφον σχέδιον τοῦ Θεοῦ, νὰ πάθῃ ὁ Χριστὸς καὶ ν' ἀναστηθῇ ἐκ νεκρῶν καὶ ὅτι <αὐτὸς εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ Ἰησοῦς, τὸν ὁποῖον ἐγὼ κηρύττω εἰς σᾶς>.
4 Καὶ μερικοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἐπείσθησαν καὶ ἠκολούθησαν, ὡς μαθηταὶ πλέον τοῦ Χριστοῦ, τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν, ὅπως ἐπίσης καὶ ἀπὸ τοὺς προσηλύτους Ἕλληνας πολὺ πλῆθος ἐπίστευσε καὶ πολλαὶ γυναῖκες ἀπὸ τὴν ἀνωτέραν τάξιν.
5 Οἱ Ἰουδαῖοι ὅμως, ποὺ ἔμεναν μὲ φανατισμὸν εἰς τὴν ἀπιστίαν των, ἐπῆραν μαζῆ των μερικοὺς πονηροὺς καὶ ἀργόσχολους ἀνθρώπους καὶ ἐδημιουργοῦσαν θόρυβον εἰς τὴν πόλιν ἐναντίον τῶν Ἀποστόλων. Ἀφοῦ δὲ ὅλοι μαζῆ ἐστάθησαν ἐμπρὸς εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Ἰάσονος, ἐζητοῦσαν νὰ ὁδηγήσουν τοὺς Ἀποστόλους εἰς τὴν συνέλευσιν τῶν πολιτῶν καὶ τῶν ἀρχόντων, διὰ νὰ τοὺς καταδικάσουν.
6 Ἐπειδὴ ὅμως δὲν εὐρῆκαν τοὺς Ἀποστόλους, ἔσυραν μὲ βαρβαρότητα τὸν Ἰάσονα καὶ μερικοὺς Χριστιανοὺς πρὸς τοὺς ἄρχοντας τῆς πόλεως κραυγάζοντες, ὅτι αὐτοί, ποὺ ἀναστάτωσαν τὴν οἰκουμένην, ἦλθαν καὶ ἐδῶ, διὰ νὰ κάμουν τὸ ἴδιο.
7 Αὐτοὺς δὲ τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ἔχει ὑποδεχθῇ καὶ τοὺς φιλοξενοῖ ὁ Ἰάσων. Καὶ ἔλεγαν ἀκόμη, ὅτι ὅλοι αὐτοὶ ἐνεργοῦν ἐναντίον τῶν νόμων τοῦ Καίσαρος, λέγοντες ὅτι ὑπάρχει ἄλλος βασιλεύς, ὁ Ἰησοῦς.
8 Ἀνεστάτωσαν δὲ τὸν λαὸν καὶ τοὺς πολιτάρχας, οἱ ὁποῖοι ἤκουαν τὰς θορυβώδεις αὐτὰς κατηγορίας.
9 Οἱ πολιτάρχαι ὅμως, ἀφοῦ ἔλαβαν ἀπὸ τὸν Ἰάσονα καὶ τοὺς ἄλλους Χριστιανούς, ἰκανοποιητικὴν ἐγγύησιν διὰ τὴν βεβαίαν ἀναχώρησιν τοῦ Παύλου καὶ τοῦ Σίλα ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκην, τοὺς ἀπέλυσαν.
10 Οἱ δὲ ἀδελφοὶ ἀμέσως ἔστειλαν διὰ νυκτὸς τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν εἰς τὴν Βέροιαν. Αὐτοὶ δέ, ὅταν ἔφθασαν ἐκεῖ, ἐπῆγαν εἰς τὴν συναγωγὴν τῶν Ἰουδαίων.
11 Οἱ δὲ Ἰουδαῖοι τῆς Βεροίας εἶχαν εὐγενέστερα αἰσθήματα καὶ καλυτέραν διάθεσιν ἀπὸ τοὺς τῆς Θεσσαλονίκης. Ἐδέχθησαν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ μὲ κάθε προθυμίαν, μελετῶντες καὶ ἐρευνῶντες κάθε ἡμέραν τὰς Γραφάς, διὰ νὰ πεισθοῦν, ἐὰν τὰ πράγματα ἦσαν ὅπως τὰ ἔλεγε ὁ Παῦλος.
12 Πολλοὶ μὲν λοιπὸν ἀπὸ αὐτοὺς ἐπίστευσαν καὶ ἀπὸ τὰς Ἑλληνίδας γυναῖκας τῆς ἀνωτέρας τάξεως καὶ ἀρκετοὶ ἄνδρες.
13 Ὅταν ὅμως οἱ Ἰουδαῖοι τῆς Θεσσαλονίκης (φανατισμένοι καὶ ἐμπαθεῖς καθὼς ἦσαν) ἐπληροφορήθησαν ὅτι καὶ εἰς τὴν Βέροιαν ἐκηρύχθη ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἦλθαν καὶ ἐκεῖ προσπαθοῦντες νὰ ἐξεγείρουν τὰ πλήθη.
14 Ἀμέσως δὲ τότε οἱ ἀδελφοὶ ἔστειλαν τὸν Παῦλον, σὰν νὰ ἐπρόκειτο νὰ ταξιδεύσῃ διὰ θαλάσσῃς· ἔμειναν δὲ ἐκεῖ ὁ Σίλας καὶ ὁ Τιμόθεος.
15 Αὐτοὶ δέ ποὺ συνώδευαν τὸν Παῦλον, τὸν ἔφεραν ἕως τὰς Ἀθήνας. Ἀνεχώρησαν δέ, ἀφοῦ ἔλαβον ἀπὸ τὸν Παῦλον ἐντολὴν διὰ τὸν Τμόθεον καὶ τὸν Σίλαν, νὰ ἔλθουν ὅσον τὸ δυνατὸν συντομώτερα εἰς συνάντησίν του.
16 Ἐνῶ δὲ ὁ Παῦλος ἐπερίμενε αὐτοὺς εἰς τὰς Ἀθήνας, ἐξερεθίζετο τὸ πνεῦμα του, διότι ἔβλεπε τὴν πόλιν νὰ εἶναι γεμάτη εἴδωλα.
17 Συζητοῦσε λοιπὸν ἐπὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ εἰς τὴν συναγωγὴν μὲ τοὺς Ἰουδαίους καὶ μὲ τοὺς προσηλύτους Ἕλληνας, ποὺ ἐσέβοντο τὸν Θεόν, καὶ μὲ ὅσους συναντοῦσε κάθε ἡμέραν εἰς τὴν ἀγοράν.
18 Μερικοὶ δὲ ἀπὸ τοὺς Ἐπικουρείους καὶ τοὺς Στωϊκοὺς φιλοσόφους συζητούσαν μὲ αὐτόν. Καὶ μερικοὶ ἄλλοι ἔλεγαν· <Τί θέλει νὰ μᾶς πῇ αὐτὸς ὁ διαδοσίας;> Ἄλλοι δὲ ἔλεγαν· <Φαίνεται ὅτι κηρύττει ξένας καὶ ἀγνώστους θεότητας>. Αὐτὸ δὲ τὸ ἔλεγαν, διότι ὁ Παῦλος ἐκύρυττε εἰς αὐτοὺς τὸν Ἰησοῦν καὶ τὴν ἀνάστασιν.
19 Καὶ ἀφοῦ τὸν ἐπῆραν, τὸν ἔφεραν εἰς τὸν Ἄρειον Πάγον καὶ τοῦ εἶπαν· <Ἠμποροῦμεν νὰ μάθωμεν ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ νέα διδασκαλία, τὴν ὁποίαν κηρύττεις;
20 Διότι ἐκαταλάβαμε, ὅτι κάτι παράδοξα πράγματα βάζεις εἰς τὰ αὐτιά μας· θέλομεν νὰ μάθωμεν, τί τάχα εἶναι αὐτά>.
21 Ἐζήτησαν δὲ νὰ μάθουν, διότι οἱ Ἀθηναῖοι καὶ ὅλοι οἱ ξένοι, ποὺ ἔμεναν εἰς τὰς Ἀθήνας, διὰ τίποτε ἄλλο δὲν εἴχαν καιρόν, παρὰ μόνον διὰ νὰ λέγουν καὶ νὰ ἀκούουν νεώτερα.
22 Ἀφοῦ ἐστάθηκε ὁ Παῦλος ἐν μέσῳ τοῦ Ἀρείου Πάγου εἶπε· <Ἄνδρες Ἀθηναῖοι, ἐγὼ σᾶς θεωρῶ ὡς τοὺς περισσότερον θρήσκους ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους.
23 Διότι, καθὼς ἐπερνοῦσα τοὺς δρόμους τῆς πόλεώς σας καὶ ἔβλεπα μὲ προσοχὴν τὰ ἱερά, ποὺ σέβεσθε, εὑρῆκα καὶ ἕνα βωμόν, εἰς τὸν ὁποῖον ἦτο χαραγμένη ἡ ἐπιγραφή· Εἰς τὸν ἄγνωστον Θεόν. Αὐτὸν λοιπὸν τὸν ὁποῖον σέβεσθε χωρὶς νὰ τὸν γνωρίζετε, αὐτὸν ἐγὼ κηρύττω εἰς σᾶς.
24 Ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος ἔκαμε τὸν κόσμον καὶ ὅλα ὅσα ὑπάρχουν εἰς αὐτόν, αὐτὸς ὑπάρχει ἀπόλυτος κύριος τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς καὶ δὲν κατοικεῖ εἰς ναούς, ποὺ τοὺς κατασκευάζουν τὰ χέρια τῶν ἀνθρώπων.
25 Οὔτε καὶ ὑπηρετεῖται ἀπὸ τὰ χέρια ἀνθρώπων, σὰν νὰ ἔχῃ ἀνάγκην ἀπὸ κάτι. Δὲν ἔχει ἀνάγκην ἀπὸ τίποτε, ἐξ ἀντιθέτου δὲ δίδει εἰς ὅλα ζωὴν καὶ ἀναπνοὴν καὶ ὅλα ὅσα τοὺς χρειάζονται διὰ τὴν συντήρησίν των.
26 Αὐτὸς ἔκαμε ἀπὸ ἕνα αἷμα ὅλα τὰ ἔθνη τῶν ἀνθρώπων, νὰ κατοικοῦν εἰς τὸ πρόσωπον τῆς γῆς καὶ ὥρισε διὰ τὸν καθένα ἀπὸ αὐτὰ προσδιωρισμένους καιροὺς ἐμφανίσεως καὶ ζωῆς, ὅπως ἐπίσης καὶ τὰ σύνορα τῆς κατοικίας των.
27 Τοὺς ἐνεφύτευσε δὲ τὸν πόθον νὰ ἀναζητοῦν πάντοτε τὸν Κύριον, μήπως καὶ θὰ κατώρθωναν νὰ τὸν ψηλαφήσουν καὶ νὰ τὸν εὔρουν, ἂν καὶ αὐτὸς ὑπάρχῃ πολὺ κοντὰ εἰς τὸν καθένα ἀπὸ ἡμᾶς.
28 Διότι μέσα εἰς τὴν θείαν αὐτοῦ παρουσίαν καὶ ἀγαθότητα ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ὑπάρχομεν, ὅπως καὶ μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ποιητάς σας ἔχουν πεῖ. Διότι εἴμεθα ἰδικόν του γένος, πλασθέντες ἀπὸ αὐτὸν κατ' εἰκόνα αὐτοῦ καὶ καθ' ὁμοίωσιν.
29 Ἐφ' ὁσον λοιπὸν εἴμεθα γένος τοῦ Θεοῦ, δὲν πρέπει νὰ νομίζωμεν ὅτι ἡ θεότης εἶναι ὁμοία μὲ χρυσὸν ἢ μὲ ἄργυρον ἢ μὲ μάρμαρον, μὲ ἀγάλματα δηλαδὴ ποὺ ἔχουν χαραχθῆ μὲ τέχνην καὶ σύμφωνα μὲ τὰς καλλιτεχνικὰς ἐπινοήσεις τοῦ ἀνθρώπου.
30 Τώρα λοιπὸν ὁ Θεός, μακρόθυμος καθὼς εἶναι, ἀφῆκε τοὺς χρόνους αὐτοὺς τῆς ἀγνοίας καὶ εἰδωλολατρίας τῶν ἀνθρώπων καὶ παραγγέλει εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους πανταχοῦ τῆς γῆς νὰ μετανοήσουν.
31 Διότι ὥρισεν ἡμέραν, κατὰ τὴν ὁποίαν μέλλει νὰ κρίνῃ ὅλην τὴν οἰκουμένην μὲ δικαιοσύνην διὰ μέσου ἑνὸς ἀνδρός, τὸν ὁποῖον ὁ ἴδιος ὥρισε κριτὴν καὶ τὸν ἐπρόβαλε εἰς ὅλους μὲ ἀδιαφιλονίκητον ἀπόδειξιν καὶ κῦρος, ἀναστήσας αὐτὸν ἐκ νεκρῶν>.
32 Ὅταν ὅμως ἤκουσαν δι' ἀνάστασιν νεκρῶν, ἄλλοι μὲν τὸν ἐνέπαιζαν, ἄλλοι δὲ τοῦ εἶπαν· <Θὰ σὲ ἀκούσωμεν καὶ πάλιν διὰ τὸ ζήτημα αὐτό>.
33 Ἔτσι δέ, ἀφοῦ εἶπε καὶ ἤκουσε αὐτὰ ὁ Παῦλος, ἀνεχώρησε ἀπὸ τὸν Ἄρειον Πάγον ἐκ μέσου αὐτῶν.
34 Μερικοὶ ὅμως ἄνθρωποι προσκολλήθηκαν εἰς αὐτὸν καὶ τὸν ἠκολούθησαν μὲ ἐμπιστοσύνην καὶ ἐπίστευσαν εἰς τὸ κήρυγμά του. Μεταξὺ δὲ αὐτῶν ἦτο καὶ ὁ Διονύσιος ὁ Ἀεροπαγίτης καὶ κάποια γυναῖκα, ὀνόματι Δάμαρις, καὶ μερικοὶ ἄλλοι μαζῆ μὲ αὐτούς.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

φοῦ δὲ ἐπέρασαν τὴν Ἀμφίπολιν, ἡ ὁποία ἔκειτο πρὸς
βορρᾶν τῶν ἐκβολῶν τοῦ Στρυμόνος καὶ ἐπὶ τῆς ἀριστερᾶς ὅχθης αὐτοῦ, καθὼς καὶ τὴν Ἀπολλωνίαν, ἡ ὁποία εἶχε κτισθῆ πλησίον τῆς λίμνης Βόλβης, ἦλθον εἰς Θεσσαλονίκην, ὅπου ἦτο συναγωγὴ τῶν Ἰουδαίων.
2 Καθὼς δὲ ἐσυνήθιζεν ὁ Παῦλος, εἰσῆλθεν εἰς τὴν συναγωγήν των ταύτην καὶ ἐπὶ τρεῖς ἑβδομάδας συνδιελέγετο μετ’ αὐτῶν, λαμβάνων τὰ θέματα καὶ ἐπιχειρήματα τῶν συνδιαλέξεών του ἀπὸ τὰς Γραφάς,
3 τὰς ὁποίας ἡρμήνευε καὶ παρέθετε ἀπὸ αὐτὰς χωρία πρὸς ἀπόδειξιν, ὅτι ὁ Χριστός, σύμφωνα μὲ ὅσα εἶχον προφητευθῆ, ἔπρεπε νὰ πάθῃ καὶ νὰ ἀναστηθῇ ἐκ νεκρῶν, καὶ ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ Ἰησοῦς, τὸν ὁποῖον, καθὼς ἔλεγεν ὁ Παῦλος, ἐγὼ σᾶς κηρύττω.
4 Καὶ μερικοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἐπείσθησαν καὶ κατὰ θείαν βουλὴν ἐδόθησαν ὡς κληρονομία πνευματικὴ καὶ ὡς μαθηταὶ εἰς τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν. Καὶ ἀπὸ τοὺς προσηλύτους Ἕλληνας, ποὺ ἐσέβοντο τὸν ἀληθινὸν Θεόν, πολὺ πλῆθος ἐπείσθη, καὶ ἀπὸ τὰς γυναῖκας τῆς ἀνωτέρας τάξεως ὅχι ὀλίγαι.
5 Ἀλλ’ οἱ ἐπιμένοντες εἰς τὴν ἀπιστίαν Ἰουδαῖοι ἐζηλοτύπησαν καὶ ἐφανατίσθησαν διὰ τὰς ἐπιτυχίας αὐτὰς τῶν ἀποστόλων, καὶ ἀφοῦ ἐπῆραν μαζί τους μερικοὺς κακοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ ἐκείνους, ποὺ γυρίζουν ἄνεργοι εἰς τὴν ἀγοράν, καὶ ἐμάζευσαν ὅχλον, ἐδημιούργουν θόρυβον καὶ ταραχὴν εἰς τὴν πόλιν. Καὶ ἀφοῦ ἐστάθησαν ἐμπρὸς εἰς τὸ σπίτι τοῦ Ἰάσονος, ποὺ ἐφιλοξένει τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν, ἐζήτουν αὐτοὺς διὰ νὰ τοὺς φέρουν εἰς τὴν συνέλευσιν τῶν πολιτῶν τῆς Θεσσαλονίκης.
6 Ἐπειδὴ ὅμως δὲν τοὺς ηὗραν ἐκεῖ, ἐτραβοῦσαν βιαίως τὸν Ἰάσονα καὶ μερικοὺς Χριστιανοὺς ἀδελφούς, διὰ νὰ τοὺς φέρουν εἰς τοὺς ἄρχοντας τῆς πόλεως καὶ συγχρόνως ἐφώναζαν, ὅτι ἐκεῖνοι, ποὺ ἀνεστάτωσαν τὴν οἰκουμένην, αὐτοὶ ἦλθαν καὶ ἐδῶ διὰ νὰ ἀναστατώσουν καὶ τὴν πόλιν μας.
7 Τοὺς ἀνθρώπους δὲ αὐτοὺς ἔχει ὑποδεχθῆ καὶ τοὺς φιλοξενεῖ εἰς τὸ σπίτι του ὁ Ἰάσων. Καὶ ὅλοι αὐτοὶ ἐνέργουν ἐναντίον τῶν νόμων καὶ τῶν θεσπισμάτων, ποὺ ἀνακηρύττουν ἀπαραβίαστον τὸ πρόσωπον τοῦ Καίσαρος, καὶ λέγουν ὅτι ὑπάρχει ἄλλος βασιλεύς, κάποιος Ἰησοῦς.
8 Προεκάλεσαν δὲ οἱ Ἰουδαῖοι μὲ τὰς φωνὰς καὶ τὸν θόρυβον αὐτὸν ταραχὴν εἰς τὸν λαὸν καὶ εἰς τοὺς πολιτάρχας, οἱ ὁποῖοι ἤκουαν αὐτά.
9 Κατόπιν τούτων καὶ οἱ πολιτάρχαι, ἀφοῦ ἔλαβον ἀπὸ τὸν Ἰάσονα καὶ τοὺς ἄλλους ἀρκετὴν ἐγγύησιν περὶ τοῦ ὅτι θὰ ἠνάγκαζον τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν νὰ ἐγκαταλίπουν τὴν Θεσσαλονίκην, τοὺς ἀπέλυσαν.
10 Οἱ ἀδελφοὶ δὲ ἀμέσως κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς νυκτὸς ἀπέστειλαν καὶ τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκην εἰς τὴν Βέροιαν. Αὐτοὶ δὲ ὅταν ἦλθον ἐκεῖ, μετέβησαν εἰς τὴν συναγωγὴν τῶν Ἰουδαίων.
11 Ἦσαν δὲ οἱ Ἰουδαῖοι αὐτοὶ τῆς Βεροίας περισσότερον καλοδιάθετοι ἀπὸ τοὺς ἐν Θεσσαλονίκῃ, καὶ ἐδέχθησαν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ μὲ πᾶσαν προθυμίαν, ἐξετάζοντες τὰς Γραφὰς κάθε ἡμέραν, διὰ νὰ μάθουν ἐὰν αὐτά, ποὺ συνεζήτουν, εἶχον ὅπως τὰ ἔλεγεν ὁ Παῦλος.
12 Κατόπιν λοιπὸν τῶν συζητήσεων καὶ τῆς ἐξετάσεως αὐτῆς τῶν Γραφῶν πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἐπίστευσαν, καθὼς καὶ ἀπὸ τὰς Ἑλληνίδας γυναῖκας τῆς ἀνωτέρας τάξεως καὶ ἀπὸ τοὺς ἄνδρας ὅχι ὀλίγοι.
13 Ἀλλ’ ὅταν οἱ Ἰουδαῖοι τῆς Θεσσαλονίκης ἔμαθαν, ὅτι καὶ εἰς τὴν Βέροιαν ἐκηρύχθη ὑπὸ τοῦ Παύλου ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἦλθον καὶ ἐκεῖ καὶ ἐτάραττον τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ, ἐπιδιώκοντες νὰ ἐξεγείρουν αὐτὰ κατὰ τοῦ Παύλου.
14 Ἀμέσως δὲ τότε ἐξαπέστειλαν τὸν Παῦλον οἱ ἀδελφοὶ μὲ φαινομενικὴν κατεύθυνσιν τοῦ ταξιδιοῦ του σὰν εἰς παραθαλάσσιον πόλιν, διὰ νὰ ἀποκρύψουν τὸν πραγματικὸν δρόμον, ποὺ θὰ ἠκολούθει, καὶ προλάβουν οὕτω πᾶσαν κατ’ αὐτοῦ ἐνέδραν. Παρέμειναν ὅμως εἰς τὴν Βέροιαν καὶ ὁ Σίλας καὶ ὁ Τιμόθεος.
15 Αὐτοὶ δέ, ποὺ ὡδήγουν ἐν ἀσφαλείᾳ τὸν Παῦλον, τὸν ἔφεραν διὰ ξηρᾶς μέχρι τῶν Ἀθηνῶν καὶ ἀφοῦ ἔλαβον παρ’ αὐτοῦ ἐντολὴν πρὸς τὸν Σίλαν καὶ τὸν Τιμόθεον, ἴνα ἔλθουν τὸ ταχύτερον πρὸς συνάντησίν του, ἀνεχώρησαν.
16 Ἐνῷ δὲ ὁ Παῦλος ἐπερίμενε τοὺς δύο αὐτοὺς συνεργάτας του εἰς τὰς Ἀθήνας, ἠρεθίζετο τὸ πνεῦμα του καὶ ἐξωργίζετο μέσα του, ἐπειδὴ ἔβλεπεν, ὅτι ἡ πόλις ἦτο γεμάτη ἀπὸ εἴδωλα.
17 Ἐν σχέσει λοιπὸν πρὸς τὴν εἰδωλολατρείαν αὐτὴν τῶν Ἀθηναίων, ἡ ὁποία ἐκίνει τὴν ἀγανάκτησίν του, συνδιελέγετο ὁ Παῦλος ἐν μὲν τῇ συναγωγῇ πρὸς τοὺς Ἰουδαίους καὶ πρὸς τοὺς σεβομένους τὸν ἀληθινὸν Θεὸν προσηλύτους, ἐν δὲ τῇ ἀγορᾷ κάθε ἡμέραν πρὸς ἐκείνους, τοὺς ὁποίους συνήντα ἐκεῖ τυχαίως.
18 Μεταξὺ δὲ τῶν ἄλλων συνεζήτουν μαζί του καὶ μερικοὶ ἀπὸ τοὺς Ἐπικουρείους καὶ τοὺς Στοϊκοὺς φιλοσόφους. Καὶ ἄλλοι μὲν ἔλεγον· Σὰν τί να θέλῃ ὁ φλύαρος αὐτὸς να μᾶς εἴπῃ; Ἄλλοι δὲ ἔλεγον· Φαίνεται νὰ εἶναι κῆρυξ ξένων θεοτήτων, ποὺ μᾶς εἶναι ἄγνωστοι. Ἔλεγον δὲ τοῦτο, διότι ὁ Παῦλος ἐκήρυττε τὸν Ἰησοῦν καὶ τὴν ἀνάστασιν.
19 Καὶ ἀφοῦ τὸν ἔπιασαν ἀπὸ τὸ χέρι, τὸν ὠδήγησαν εἰς τὸν Ἄρειον Πάγον καὶ τοῦ εἶπαν· Μποροῦμε νὰ μάθωμεν, ποία εἶναι ἡ νέα αὐτὴ διδασκαλία, ποὺ διδάσκεται ἀπὸ σέ;
20 Διότι κάποια παράδοξα καὶ πρωτάκουστα διδάγματα φέρεις μὲ τὴν διδασκαλίαν σου μέσα εἰς τὰς ἀκοάς μας. Θέλομεν λοιπὸν νὰ μάθωμεν, σὰν τί μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτά, ποὺ διδάσκεις.
21 Τὸ ἔκαμαν δὲ αὐτὸ ὅχι ἀπὸ πραγματικὸν θρησκευτικὸν ἐνδιαφέρον, ἀλλ’ ἀπὸ τὴν συνηθισμένην τους περιέργειαν, διότι ὅλοι οἱ Ἀθηναῖοι καὶ οἱ μονίμως διαμένοντες ἐν Ἀθήναις ξένοι δὲν εἶχαν καιρὸν διὰ τίποτε ἄλλο, παρὰ διὰ νὰ λέγουν καὶ νὰ ἀκούουν κάτι νεώτερον.
22 Ἀφοῦ δὲ ἐστάθη ὁ Παῦλος ἐν μέσῳ τοῦ Ἀρείου Πάγου εἶπεν· Ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, σὰν πιὸ εὐλαβέστερους καθ’ ὅλα καὶ πιὸ θρήσκους ἀπὸ πολλοὺς ἄλλους σᾶς βλέπω.
23 Καὶ λέγω τοῦτο, διότι διαβαίνων τοὺς δρόμους τῆς πόλεως σας καὶ ἐξετάζων προσεκτικὰ ἐκεῖνα, ποὺ λατρεύετε, εὗρον καὶ ἕνα βωμόν, εἰς τὸν ὁποῖον εἶχε τεθῇ ἡ ἐπιγράφή: Ἀφιεροῦται ὁ βωμὸς αὐτὸς εἰς τὸν ἄγνωστον Θεόν. Ἐκεῖνον λοιπὸν τὸν Θεόν, ποὺ λατρεύετε, χωρὶς νὰ τὸν γνωρίζετε, αὐτὸν ἐγὼ σᾶς κηρύττω.
24 Ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος ἐποίησε τὸν κόσμον καὶ ὅλα, ὅσα ὑπάρχουν μέσα εἰς τὸν κόσμον, αὐτὸς μὴ ἑξαρτώμενος ἀπὸ κανένα ἄλλον, ἀλλ’ ὑπάρχων ἀπὸ τὸν ἑαυτόν του ἀπόλυτος Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, δὲν κατοικεῖ εἰς ναούς, ποὺ κατασκευάζονται ἀπὸ χεῖρας ἀνθρώπων, ὅπως εἶναι καὶ οἱ μαρμάρινοι αὐτοὶ ναοί, τοὺς ὁποίους κατεσκεύασαν οἱ καλλιτέχναι σας.
25 Οὔτε ὑπηρετεῖται ἀπὸ χεῖρας ἀνθρώπων, σὰν νὰ ἐστερεῖτο καὶ νὰ εἶχεν ἀνάγκην ἀπὸ κάτι. Ὄχι δὲν ἔχει ἀνάγκην ἀπὸ τίποτε, ἀφοῦ αὐτὸς δίδει εἰς ὅλα τὰ ζῶντα δημιουργήματά του ζωὴν καὶ ἀναπνοὴν καὶ ὅλα ὅσα πρὸς συντήρησιν τῆς ζωῆς των τοὺς χρειάζονται.
26 Καὶ ἐποίησεν ἀπὸ ἓν αἷμα καὶ ἀπὸ τὸ αὐτὸ πρωτόπλαστον ζεῦγος ὅλα τὰ ἔθνη τῶν ἀνθρώπων, διὰ νὰ κατοικοῦν εἰς ὅλην τὴν ἐπιφάνειαν τῆς γῆς. Καὶ αὐτὸς ὥρισε διὰ καθένα ἀπὸ τὰ ἔθνη αὐτὰ χρόνους ἐκ προτέρου προσδιορισμένους ὑπὸ τῆς προνοίας του διὰ τὴν ἐμφάνισιν καὶ ἑξαφάνισιν αὐτῶν, καθὼς καὶ τὰ σύνορα τῆς κατοικίας των.
27 Ὁ σπουδαιότερος δὲ σκοπός, διὰ τὸν ὁποῖον ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὰ ἔθνη, εἶναι νὰ ζητοῦν ταῦτα τὸν Κύριον, ἐὰν θὰ κατώρθωναν ψηλαφητὰ διὰ τῆς σκέψεως νὰ τὸν εὕρουν, καίτοι αὐτὸς ὑπάρχει ὅχι μακράν, ἀλλὰ πολὺ πλησίον πρὸς ἕνα ἕκαστον ἀπὸ ἡμᾶς.
28 Καὶ εἶναι πολὺ πλησίον μας, διότι μέσα εἰς αὐτὸν ὡς εἰς πνευματικήν τινα ἀτμόσφαιραν ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ὑπάρχομεν, καθὼς καὶ μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ἰδικούς σας ποιητὰς ἔχουν εἴπει· Διότι αὐτοῦ εἴμεθα καὶ γενηά. Καὶ εἴμεθα γενηά του, ὅχι διότι ἐβγήκαμεν ἀπὸ τὴν οὐσίαν του καὶ εἴμεθα ὅλοι ἕνα μὲ τὸν Θεόν, ὅπως τὸ ἐνόει ὁ ποιητής σας Ἄρατος, ἀλλὰ διότι μᾶς ἔπλασε κατ’ εἰκόνα του καὶ μᾶς ἠγάπησεν ὡς οἰκείους του.
29 Ἀφοῦ λοιπὸν εἴμεθα γένος τοῦ Θεοῦ καὶ ἐλάβομεν παρ’ αὐτοῦ ζῶσαν καὶ πνευματικὴν φύσιν, δὲν πρέπει νὰ νομίζωμεν, ὅτι ἡ θεότης εἶναι ὁμοία πρὸς τὰ ἄψυχα καὶ τὰ νεκρά, πρὸς χρυσὸν δηλαδὴ ἢ ἄργυρον ἢ μάρμαρον, ποὺ ἔχουν χαραχθῇ καὶ πελεκηθῆ ὑπὸ τῆς γλυπτικῆς τέχνης καὶ τῆς καλλιτεχνικῆς φαντασίας καὶ ἐπινοήσεως ἀνθρώπου εἰς μαρμάρινα ἢ ἀργυρὰ ἢ χρυσὰ ἀγάλματα καὶ εἴδωλα.
30 Ὄχι· ἐπὶ τόσους δὲ χρόνους, ποὺ οἱ ἄνθρωποι λατρεύουν τὰ ἄψυχα αὐτὰ εἴδωλα, ἀγνοοῦν καὶ ἐξευτελίζουν τὸν δημιουργόν τους καὶ ἀσεβοῦν πρὸς αὐτόν. Τώρα λοιπὸν τοὺς μακροὺς αὐτοὺς χρόνους, κατὰ τοὺς ὁποίους καὶ σεῖς καὶ τὰ ἄλλα ἔθνη εἴχατε ἄγνοιαν τοῦ ἀληθοῦς δημιουργοῦ σας, παρέβλεψεν ἐν τῇ μακροθυμίᾳ του ὁ Θεὸς καὶ παραγγέλλει εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ κατοικοῦν εἰς κάθε τόπον, νὰ μετανοοῦν καὶ νὰ ἐγκαταλείψουν τὰ εἴδωλα καὶ τὴν εἰδωλολατρικὴν ζωὴν καὶ νὰ ἐπιστρέψουν εἰς τὸν ἀληθινὸν Θεόν.
31 Πρέπει δὲ ὅλοι νὰ μετανοήσουν, διότι ὥρισεν ὁ Θεὸς ἡμέραν, κατὰ τὴν ὁποίαν μέλλει νὰ κρίνῃ τὴν οἰκουμένην μὲ δικαιοσύνην, δι’ ἀνδρὸς τὸν ὁποῖον ὥρισε κριτήν. Ὅτι δὲ αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ κριτὴς ὅλων μας, ἔδωκε βεβαίαν περὶ τούτου ἀπόδειξιν ὁ Θεὸς ἀναστήσας τὸν ἄνδρα τοῦτον ἐκ νεκρῶν.
32 Ἀλλ’ ὅταν ἤκουσαν ἀνάστασιν νεκρῶν, ἄλλοι μὲν τὸν περιγελοῦσαν· ἄλλοι δὲ εἶπον· Θὰ σὲ ἀκούσωμεν καὶ πάλιν περὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ.
33 Καὶ ἔτσι ὁ Παῦλος ἐβγῆκεν ἀπὸ τὸ μέσον τοῦ Ἀρείου Πάγου, ποὺ τὸν εἶχαν ἐκεῖνοι περικυκλώσει διὰ να τὸν ἀκούσουν.
34 Μερικοὶ ὅμως ἄνθρωποι συνεδέθησαν καὶ προσεκολλήθησαν μετ’ ἐμπιστοσύνης καὶ εὐλαβείας εἰς αὐτὸν καὶ ἐπίστευσαν εἰς τὸ κήρυγμά του. Ἦσαν δὲ μεταξὺ τούτων καὶ ὁ Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης καὶ κάποια γυναῖκα, ποὺ ἐλέγετο Δάμαρις καὶ μερικοὶ ἄλλοι μαζὶ μὲ αὐτούς.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
ιοδεύσαντες δὲ τὴν Ἀμφίπολιν καὶ Ἀπολλωνίαν ἦλθον εἰς Θεσσαλονίκην, ὅπου ἦν ἡ συναγωγὴ τῶν Ἰουδαίων.	φοῦ δὲ ἐπέρασαν τὴν Ἀμφίπολιν καὶ τὴν Ἀπολλωνίαν ἦλθαν εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, ὅπου ὑπῆρχε ἡ συναγωγὴ τῶν Ἰουδαίων.	φοῦ δὲ ἐπέρασαν τὴν Ἀμφίπολιν, ἡ ὁποία ἔκειτο πρὸς βορρᾶν τῶν ἐκβολῶν τοῦ Στρυμόνος καὶ ἐπὶ τῆς ἀριστερᾶς ὅχθης αὐτοῦ, καθὼς καὶ τὴν Ἀπολλωνίαν, ἡ ὁποία εἶχε κτισθῆ πλησίον τῆς λίμνης Βόλβης, ἦλθον εἰς Θεσσαλονίκην, ὅπου ἦτο συναγωγὴ τῶν Ἰουδαίων.
2 Κατὰ δὲ τὸ εἰωθὸς τῷ Παύλῳ εἰσῆλθε πρὸς αὐτούς, καὶ ἐπὶ σάββατα τρία διελέγετο αὐτοῖς ἀπὸ τῶν γραφῶν,	2 Ὁ Παῦλος, καθὼς ἐσυνήθιζε, εἰσῆλθε εἰς τὴν συναγωγὴν πρὸς τοὺς Ἰουδαίους καὶ ἐπὶ τρία κατὰ συνέχειαν Σάββατα συνωμιλοῦσε μὲ αὐτούς, ἔφερε χωρία καὶ θέματα ἀπὸ τὰς Γραφάς,	2 Καθὼς δὲ ἐσυνήθιζεν ὁ Παῦλος, εἰσῆλθεν εἰς τὴν συναγωγήν των ταύτην καὶ ἐπὶ τρεῖς ἑβδομάδας συνδιελέγετο μετ’ αὐτῶν, λαμβάνων τὰ θέματα καὶ ἐπιχειρήματα τῶν συνδιαλέξεών του ἀπὸ τὰς Γραφάς,
3 διανοίγων καὶ παρατιθέμενος ὅτι τὸν Χριστὸν ἔδει παθεῖν καὶ ἀναστῆναι ἐκ νεκρῶν, καὶ ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός, Ἰησοῦς ὃν ἐγὼ καταγγέλλω ὑμῖν.	3 τὰ ἑρμήνευε καὶ παρέθετε ἀπὸ αὐτὰ μαρτυρίας, διὰ νὰ πιστοποιηθῇ ἔτσι ἀπὸ τὰ ἱερὰ κείμενα ἡ ἀλήθεια ὅτι ἔπρεπε, σύμφωνα μὲ τὸ πάνσοφον σχέδιον τοῦ Θεοῦ, νὰ πάθῃ ὁ Χριστὸς καὶ ν' ἀναστηθῇ ἐκ νεκρῶν καὶ ὅτι <αὐτὸς εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ Ἰησοῦς, τὸν ὁποῖον ἐγὼ κηρύττω εἰς σᾶς>.	3 τὰς ὁποίας ἡρμήνευε καὶ παρέθετε ἀπὸ αὐτὰς χωρία πρὸς ἀπόδειξιν, ὅτι ὁ Χριστός, σύμφωνα μὲ ὅσα εἶχον προφητευθῆ, ἔπρεπε νὰ πάθῃ καὶ νὰ ἀναστηθῇ ἐκ νεκρῶν, καὶ ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ Ἰησοῦς, τὸν ὁποῖον, καθὼς ἔλεγεν ὁ Παῦλος, ἐγὼ σᾶς κηρύττω.
4 Καί τινες ἐξ αὐτῶν ἐπείσθησαν καὶ προσεκληρώθησαν τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ, τῶν τε σεβομένων Ἑλλήνων πολὺ πλῆθος γυναικῶν τε τῶν πρώτων οὐκ ὀλίγαι.	4 Καὶ μερικοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἐπείσθησαν καὶ ἠκολούθησαν, ὡς μαθηταὶ πλέον τοῦ Χριστοῦ, τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν, ὅπως ἐπίσης καὶ ἀπὸ τοὺς προσηλύτους Ἕλληνας πολὺ πλῆθος ἐπίστευσε καὶ πολλαὶ γυναῖκες ἀπὸ τὴν ἀνωτέραν τάξιν.	4 Καὶ μερικοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἐπείσθησαν καὶ κατὰ θείαν βουλὴν ἐδόθησαν ὡς κληρονομία πνευματικὴ καὶ ὡς μαθηταὶ εἰς τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν. Καὶ ἀπὸ τοὺς προσηλύτους Ἕλληνας, ποὺ ἐσέβοντο τὸν ἀληθινὸν Θεόν, πολὺ πλῆθος ἐπείσθη, καὶ ἀπὸ τὰς γυναῖκας τῆς ἀνωτέρας τάξεως ὅχι ὀλίγαι.
5 Προσλαβόμενοι δὲ οἱ ἀπειθοῦντες Ἰουδαῖοι τῶν ἀγοραίων τινὰς ἄνδρας πονηροὺς καὶ ὀχλοποιήσαντες ἐθορύβουν τὴν πόλιν, ἐπιστάντες τε τῇ οἰκίᾳ Ἰάσονος ἐζήτουν αὐτοὺς ἀγαγεῖν εἰς τὸν δῆμον·	5 Οἱ Ἰουδαῖοι ὅμως, ποὺ ἔμεναν μὲ φανατισμὸν εἰς τὴν ἀπιστίαν των, ἐπῆραν μαζῆ των μερικοὺς πονηροὺς καὶ ἀργόσχολους ἀνθρώπους καὶ ἐδημιουργοῦσαν θόρυβον εἰς τὴν πόλιν ἐναντίον τῶν Ἀποστόλων. Ἀφοῦ δὲ ὅλοι μαζῆ ἐστάθησαν ἐμπρὸς εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Ἰάσονος, ἐζητοῦσαν νὰ ὁδηγήσουν τοὺς Ἀποστόλους εἰς τὴν συνέλευσιν τῶν πολιτῶν καὶ τῶν ἀρχόντων, διὰ νὰ τοὺς καταδικάσουν.	5 Ἀλλ’ οἱ ἐπιμένοντες εἰς τὴν ἀπιστίαν Ἰουδαῖοι ἐζηλοτύπησαν καὶ ἐφανατίσθησαν διὰ τὰς ἐπιτυχίας αὐτὰς τῶν ἀποστόλων, καὶ ἀφοῦ ἐπῆραν μαζί τους μερικοὺς κακοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ ἐκείνους, ποὺ γυρίζουν ἄνεργοι εἰς τὴν ἀγοράν, καὶ ἐμάζευσαν ὅχλον, ἐδημιούργουν θόρυβον καὶ ταραχὴν εἰς τὴν πόλιν. Καὶ ἀφοῦ ἐστάθησαν ἐμπρὸς εἰς τὸ σπίτι τοῦ Ἰάσονος, ποὺ ἐφιλοξένει τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν, ἐζήτουν αὐτοὺς διὰ νὰ τοὺς φέρουν εἰς τὴν συνέλευσιν τῶν πολιτῶν τῆς Θεσσαλονίκης.
6 μὴ εὑρόντες δὲ αὐτοὺς ἔσυρον τὸν Ἰάσονα καί τινας ἀδελφοὺς ἐπὶ τοὺς πολιτάρχας, βοῶντες ὅτι οἱ τὴν οἰκουμένην ἀναστατώσαντες οὗτοι καὶ ἐνθάδε πάρεισιν,	6 Ἐπειδὴ ὅμως δὲν εὐρῆκαν τοὺς Ἀποστόλους, ἔσυραν μὲ βαρβαρότητα τὸν Ἰάσονα καὶ μερικοὺς Χριστιανοὺς πρὸς τοὺς ἄρχοντας τῆς πόλεως κραυγάζοντες, ὅτι αὐτοί, ποὺ ἀναστάτωσαν τὴν οἰκουμένην, ἦλθαν καὶ ἐδῶ, διὰ νὰ κάμουν τὸ ἴδιο.	6 Ἐπειδὴ ὅμως δὲν τοὺς ηὗραν ἐκεῖ, ἐτραβοῦσαν βιαίως τὸν Ἰάσονα καὶ μερικοὺς Χριστιανοὺς ἀδελφούς, διὰ νὰ τοὺς φέρουν εἰς τοὺς ἄρχοντας τῆς πόλεως καὶ συγχρόνως ἐφώναζαν, ὅτι ἐκεῖνοι, ποὺ ἀνεστάτωσαν τὴν οἰκουμένην, αὐτοὶ ἦλθαν καὶ ἐδῶ διὰ νὰ ἀναστατώσουν καὶ τὴν πόλιν μας.
7 οὓς ὑποδέδεκται Ἰάσων· καὶ οὗτοι πάντες ἀπέναντι τῶν δογμάτων Καίσαρος πράσσουσι, βασιλέα ἕτερον λέγοντες εἶναι, Ἰησοῦν.	7 Αὐτοὺς δὲ τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ἔχει ὑποδεχθῇ καὶ τοὺς φιλοξενοῖ ὁ Ἰάσων. Καὶ ἔλεγαν ἀκόμη, ὅτι ὅλοι αὐτοὶ ἐνεργοῦν ἐναντίον τῶν νόμων τοῦ Καίσαρος, λέγοντες ὅτι ὑπάρχει ἄλλος βασιλεύς, ὁ Ἰησοῦς.	7 Τοὺς ἀνθρώπους δὲ αὐτοὺς ἔχει ὑποδεχθῆ καὶ τοὺς φιλοξενεῖ εἰς τὸ σπίτι του ὁ Ἰάσων. Καὶ ὅλοι αὐτοὶ ἐνέργουν ἐναντίον τῶν νόμων καὶ τῶν θεσπισμάτων, ποὺ ἀνακηρύττουν ἀπαραβίαστον τὸ πρόσωπον τοῦ Καίσαρος, καὶ λέγουν ὅτι ὑπάρχει ἄλλος βασιλεύς, κάποιος Ἰησοῦς.
8 Ἐτάραξαν δὲ τὸν ὄχλον καὶ τοὺς πολιτάρχας ἀκούοντας ταῦτα.	8 Ἀνεστάτωσαν δὲ τὸν λαὸν καὶ τοὺς πολιτάρχας, οἱ ὁποῖοι ἤκουαν τὰς θορυβώδεις αὐτὰς κατηγορίας.	8 Προεκάλεσαν δὲ οἱ Ἰουδαῖοι μὲ τὰς φωνὰς καὶ τὸν θόρυβον αὐτὸν ταραχὴν εἰς τὸν λαὸν καὶ εἰς τοὺς πολιτάρχας, οἱ ὁποῖοι ἤκουαν αὐτά.
9 Καὶ λαβόντες τὸ ἱκανὸν παρὰ τοῦ Ἰάσονος καὶ τῶν λοιπῶν ἀπέλυσαν αὐτούς.	9 Οἱ πολιτάρχαι ὅμως, ἀφοῦ ἔλαβαν ἀπὸ τὸν Ἰάσονα καὶ τοὺς ἄλλους Χριστιανούς, ἰκανοποιητικὴν ἐγγύησιν διὰ τὴν βεβαίαν ἀναχώρησιν τοῦ Παύλου καὶ τοῦ Σίλα ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκην, τοὺς ἀπέλυσαν.	9 Κατόπιν τούτων καὶ οἱ πολιτάρχαι, ἀφοῦ ἔλαβον ἀπὸ τὸν Ἰάσονα καὶ τοὺς ἄλλους ἀρκετὴν ἐγγύησιν περὶ τοῦ ὅτι θὰ ἠνάγκαζον τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν νὰ ἐγκαταλίπουν τὴν Θεσσαλονίκην, τοὺς ἀπέλυσαν.
10 Οἱ δὲ ἀδελφοὶ εὐθέως διὰ τῆς νυκτὸς ἐξέπεμψαν τόν τε Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν εἰς Βέροιαν, οἵτινες παραγενόμενοι εἰς τὴν συναγωγὴν ἀπῄεσαν τῶν Ἰουδαίων.	10 Οἱ δὲ ἀδελφοὶ ἀμέσως ἔστειλαν διὰ νυκτὸς τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν εἰς τὴν Βέροιαν. Αὐτοὶ δέ, ὅταν ἔφθασαν ἐκεῖ, ἐπῆγαν εἰς τὴν συναγωγὴν τῶν Ἰουδαίων.	10 Οἱ ἀδελφοὶ δὲ ἀμέσως κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς νυκτὸς ἀπέστειλαν καὶ τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκην εἰς τὴν Βέροιαν. Αὐτοὶ δὲ ὅταν ἦλθον ἐκεῖ, μετέβησαν εἰς τὴν συναγωγὴν τῶν Ἰουδαίων.
11 Οὗτοι δὲ ἦσαν εὐγενέστεροι τῶν ἐν Θεσσαλονίκῃ, οἵτινες ἐδέξαντο τὸν λόγον μετὰ πάσης προθυμίας, τὸ καθ' ἡμέραν ἀνακρίνοντες τὰς γραφὰς εἰ ἔχοι ταῦτα οὕτως.	11 Οἱ δὲ Ἰουδαῖοι τῆς Βεροίας εἶχαν εὐγενέστερα αἰσθήματα καὶ καλυτέραν διάθεσιν ἀπὸ τοὺς τῆς Θεσσαλονίκης. Ἐδέχθησαν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ μὲ κάθε προθυμίαν, μελετῶντες καὶ ἐρευνῶντες κάθε ἡμέραν τὰς Γραφάς, διὰ νὰ πεισθοῦν, ἐὰν τὰ πράγματα ἦσαν ὅπως τὰ ἔλεγε ὁ Παῦλος.	11 Ἦσαν δὲ οἱ Ἰουδαῖοι αὐτοὶ τῆς Βεροίας περισσότερον καλοδιάθετοι ἀπὸ τοὺς ἐν Θεσσαλονίκῃ, καὶ ἐδέχθησαν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ μὲ πᾶσαν προθυμίαν, ἐξετάζοντες τὰς Γραφὰς κάθε ἡμέραν, διὰ νὰ μάθουν ἐὰν αὐτά, ποὺ συνεζήτουν, εἶχον ὅπως τὰ ἔλεγεν ὁ Παῦλος.
12 Πολλοὶ μὲν οὖν ἐξ αὐτῶν ἐπίστευσαν, καὶ τῶν Ἑλληνίδων γυναικῶν τῶν εὐσχημόνων καὶ ἀνδρῶν οὐκ ὀλίγοι.	12 Πολλοὶ μὲν λοιπὸν ἀπὸ αὐτοὺς ἐπίστευσαν καὶ ἀπὸ τὰς Ἑλληνίδας γυναῖκας τῆς ἀνωτέρας τάξεως καὶ ἀρκετοὶ ἄνδρες.	12 Κατόπιν λοιπὸν τῶν συζητήσεων καὶ τῆς ἐξετάσεως αὐτῆς τῶν Γραφῶν πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἐπίστευσαν, καθὼς καὶ ἀπὸ τὰς Ἑλληνίδας γυναῖκας τῆς ἀνωτέρας τάξεως καὶ ἀπὸ τοὺς ἄνδρας ὅχι ὀλίγοι.
13 Ὡς δὲ ἔγνωσαν οἱ ἀπὸ τῆς Θεσσαλονίκης Ἰουδαῖοι ὅτι καὶ ἐν τῇ Βεροίᾳ κατηγγέλη ὑπὸ τοῦ Παύλου ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἦλθον κἀκεῖ σαλεύοντες τοὺς ὄχλους.	13 Ὅταν ὅμως οἱ Ἰουδαῖοι τῆς Θεσσαλονίκης (φανατισμένοι καὶ ἐμπαθεῖς καθὼς ἦσαν) ἐπληροφορήθησαν ὅτι καὶ εἰς τὴν Βέροιαν ἐκηρύχθη ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἦλθαν καὶ ἐκεῖ προσπαθοῦντες νὰ ἐξεγείρουν τὰ πλήθη.	13 Ἀλλ’ ὅταν οἱ Ἰουδαῖοι τῆς Θεσσαλονίκης ἔμαθαν, ὅτι καὶ εἰς τὴν Βέροιαν ἐκηρύχθη ὑπὸ τοῦ Παύλου ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἦλθον καὶ ἐκεῖ καὶ ἐτάραττον τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ, ἐπιδιώκοντες νὰ ἐξεγείρουν αὐτὰ κατὰ τοῦ Παύλου.
14 Εὐθέως δὲ τότε τὸν Παῦλον ἐξαπέστειλαν οἱ ἀδελφοὶ πορεύεσθαι ὡς ἐπὶ τὴν Θάλασσαν· ὑπέμενον δὲ ὅ τε Σίλας καὶ ὁ Τιμόθεος ἐκεῖ.	14 Ἀμέσως δὲ τότε οἱ ἀδελφοὶ ἔστειλαν τὸν Παῦλον, σὰν νὰ ἐπρόκειτο νὰ ταξιδεύσῃ διὰ θαλάσσῃς· ἔμειναν δὲ ἐκεῖ ὁ Σίλας καὶ ὁ Τιμόθεος.	14 Ἀμέσως δὲ τότε ἐξαπέστειλαν τὸν Παῦλον οἱ ἀδελφοὶ μὲ φαινομενικὴν κατεύθυνσιν τοῦ ταξιδιοῦ του σὰν εἰς παραθαλάσσιον πόλιν, διὰ νὰ ἀποκρύψουν τὸν πραγματικὸν δρόμον, ποὺ θὰ ἠκολούθει, καὶ προλάβουν οὕτω πᾶσαν κατ’ αὐτοῦ ἐνέδραν. Παρέμειναν ὅμως εἰς τὴν Βέροιαν καὶ ὁ Σίλας καὶ ὁ Τιμόθεος.
15 Οἱ δὲ καθιστῶντες τὸν Παῦλον ἤγαγον αὐτὸν ἕως Ἀθηνῶν, καὶ λαβόντες ἐντολὴν πρὸς τὸν Σίλαν καὶ Τιμόθεον, ἵνα ὡς τάχιστα ἔλθωσι πρὸς αὐτόν, ἐξῃεσαν.	15 Αὐτοὶ δέ ποὺ συνώδευαν τὸν Παῦλον, τὸν ἔφεραν ἕως τὰς Ἀθήνας. Ἀνεχώρησαν δέ, ἀφοῦ ἔλαβον ἀπὸ τὸν Παῦλον ἐντολὴν διὰ τὸν Τμόθεον καὶ τὸν Σίλαν, νὰ ἔλθουν ὅσον τὸ δυνατὸν συντομώτερα εἰς συνάντησίν του.	15 Αὐτοὶ δέ, ποὺ ὡδήγουν ἐν ἀσφαλείᾳ τὸν Παῦλον, τὸν ἔφεραν διὰ ξηρᾶς μέχρι τῶν Ἀθηνῶν καὶ ἀφοῦ ἔλαβον παρ’ αὐτοῦ ἐντολὴν πρὸς τὸν Σίλαν καὶ τὸν Τιμόθεον, ἴνα ἔλθουν τὸ ταχύτερον πρὸς συνάντησίν του, ἀνεχώρησαν.
16 Ἐν δὲ ταῖς Ἀθήναις ἐκδεχομένου αὐτοὺς τοῦ Παύλου, παρωξύνετο τὸ πνεῦμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ θεωροῦντι κατείδωλον οὖσαν τὴν πόλιν.	16 Ἐνῶ δὲ ὁ Παῦλος ἐπερίμενε αὐτοὺς εἰς τὰς Ἀθήνας, ἐξερεθίζετο τὸ πνεῦμα του, διότι ἔβλεπε τὴν πόλιν νὰ εἶναι γεμάτη εἴδωλα.	16 Ἐνῷ δὲ ὁ Παῦλος ἐπερίμενε τοὺς δύο αὐτοὺς συνεργάτας του εἰς τὰς Ἀθήνας, ἠρεθίζετο τὸ πνεῦμα του καὶ ἐξωργίζετο μέσα του, ἐπειδὴ ἔβλεπεν, ὅτι ἡ πόλις ἦτο γεμάτη ἀπὸ εἴδωλα.
17 Διελέγετο μὲν οὖν ἐν τῇ συναγωγῇ τοῖς Ἰουδαίοις καὶ τοῖς σεβομένοις καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ κατὰ πᾶσαν ἡμέραν πρὸς τοὺς παρατυγχάνοντας.	17 Συζητοῦσε λοιπὸν ἐπὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ εἰς τὴν συναγωγὴν μὲ τοὺς Ἰουδαίους καὶ μὲ τοὺς προσηλύτους Ἕλληνας, ποὺ ἐσέβοντο τὸν Θεόν, καὶ μὲ ὅσους συναντοῦσε κάθε ἡμέραν εἰς τὴν ἀγοράν.	17 Ἐν σχέσει λοιπὸν πρὸς τὴν εἰδωλολατρείαν αὐτὴν τῶν Ἀθηναίων, ἡ ὁποία ἐκίνει τὴν ἀγανάκτησίν του, συνδιελέγετο ὁ Παῦλος ἐν μὲν τῇ συναγωγῇ πρὸς τοὺς Ἰουδαίους καὶ πρὸς τοὺς σεβομένους τὸν ἀληθινὸν Θεὸν προσηλύτους, ἐν δὲ τῇ ἀγορᾷ κάθε ἡμέραν πρὸς ἐκείνους, τοὺς ὁποίους συνήντα ἐκεῖ τυχαίως.
18 Τινὲς δὲ τῶν Ἐπικουρείων καὶ τῶν Στωϊκῶν φιλοσόφων συνέβαλλον αὐτῷ, καί τινες ἔλεγον· τί ἂν θέλοι ὁ σπερμολόγος οὕτως λέγειν; Οἱ δέ· ξένων δαιμονίων δοκεῖ καταγγελεὺς εἶναι· ὅτι τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ τὴν ἀνάστασιν εὐηγγελίζετο αὐτοῖς.	18 Μερικοὶ δὲ ἀπὸ τοὺς Ἐπικουρείους καὶ τοὺς Στωϊκοὺς φιλοσόφους συζητούσαν μὲ αὐτόν. Καὶ μερικοὶ ἄλλοι ἔλεγαν· <Τί θέλει νὰ μᾶς πῇ αὐτὸς ὁ διαδοσίας;> Ἄλλοι δὲ ἔλεγαν· <Φαίνεται ὅτι κηρύττει ξένας καὶ ἀγνώστους θεότητας>. Αὐτὸ δὲ τὸ ἔλεγαν, διότι ὁ Παῦλος ἐκύρυττε εἰς αὐτοὺς τὸν Ἰησοῦν καὶ τὴν ἀνάστασιν.	18 Μεταξὺ δὲ τῶν ἄλλων συνεζήτουν μαζί του καὶ μερικοὶ ἀπὸ τοὺς Ἐπικουρείους καὶ τοὺς Στοϊκοὺς φιλοσόφους. Καὶ ἄλλοι μὲν ἔλεγον· Σὰν τί να θέλῃ ὁ φλύαρος αὐτὸς να μᾶς εἴπῃ; Ἄλλοι δὲ ἔλεγον· Φαίνεται νὰ εἶναι κῆρυξ ξένων θεοτήτων, ποὺ μᾶς εἶναι ἄγνωστοι. Ἔλεγον δὲ τοῦτο, διότι ὁ Παῦλος ἐκήρυττε τὸν Ἰησοῦν καὶ τὴν ἀνάστασιν.
19 Ἐπιλαβόμενοί τε αὐτοῦ ἐπὶ τὸν Ἄρειον πάγον ἤγαγον λέγοντες· δυνάμεθα γνῶναι τίς ἡ καινὴ αὕτη ἡ ὑπό σοῦ λαλουμένη διδαχή;	19 Καὶ ἀφοῦ τὸν ἐπῆραν, τὸν ἔφεραν εἰς τὸν Ἄρειον Πάγον καὶ τοῦ εἶπαν· <Ἠμποροῦμεν νὰ μάθωμεν ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ νέα διδασκαλία, τὴν ὁποίαν κηρύττεις;	19 Καὶ ἀφοῦ τὸν ἔπιασαν ἀπὸ τὸ χέρι, τὸν ὠδήγησαν εἰς τὸν Ἄρειον Πάγον καὶ τοῦ εἶπαν· Μποροῦμε νὰ μάθωμεν, ποία εἶναι ἡ νέα αὐτὴ διδασκαλία, ποὺ διδάσκεται ἀπὸ σέ;
20 Ξενίζοντα γάρ τινα εἰσφέρεις εἰς τὰς ἀκοὰς ἡμῶν· βουλόμεθα οὖν γνῶναι τί ἂν θέλοι ταῦτα εἶναι.	20 Διότι ἐκαταλάβαμε, ὅτι κάτι παράδοξα πράγματα βάζεις εἰς τὰ αὐτιά μας· θέλομεν νὰ μάθωμεν, τί τάχα εἶναι αὐτά>.	20 Διότι κάποια παράδοξα καὶ πρωτάκουστα διδάγματα φέρεις μὲ τὴν διδασκαλίαν σου μέσα εἰς τὰς ἀκοάς μας. Θέλομεν λοιπὸν νὰ μάθωμεν, σὰν τί μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτά, ποὺ διδάσκεις.
21 Ἀθηναῖοι δὲ πάντες καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες ξένοι εἰς οὐδὲν ἕτερον εὐκαίρουν ἢ λέγειν τι καὶ ἀκούειν καινότερον.	21 Ἐζήτησαν δὲ νὰ μάθουν, διότι οἱ Ἀθηναῖοι καὶ ὅλοι οἱ ξένοι, ποὺ ἔμεναν εἰς τὰς Ἀθήνας, διὰ τίποτε ἄλλο δὲν εἴχαν καιρόν, παρὰ μόνον διὰ νὰ λέγουν καὶ νὰ ἀκούουν νεώτερα.	21 Τὸ ἔκαμαν δὲ αὐτὸ ὅχι ἀπὸ πραγματικὸν θρησκευτικὸν ἐνδιαφέρον, ἀλλ’ ἀπὸ τὴν συνηθισμένην τους περιέργειαν, διότι ὅλοι οἱ Ἀθηναῖοι καὶ οἱ μονίμως διαμένοντες ἐν Ἀθήναις ξένοι δὲν εἶχαν καιρὸν διὰ τίποτε ἄλλο, παρὰ διὰ νὰ λέγουν καὶ νὰ ἀκούουν κάτι νεώτερον.
22 Σταθεὶς δὲ ὁ Παῦλος ἐν μέσῳ τοῦ Ἀρείου πάγου ἔφη· ἄνδρες Ἀθηναῖοι, κατὰ πάντα ὡς δεισιδαιμονεστέρους ὑμᾶς θεωρῶ.	22 Ἀφοῦ ἐστάθηκε ὁ Παῦλος ἐν μέσῳ τοῦ Ἀρείου Πάγου εἶπε· <Ἄνδρες Ἀθηναῖοι, ἐγὼ σᾶς θεωρῶ ὡς τοὺς περισσότερον θρήσκους ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους.	22 Ἀφοῦ δὲ ἐστάθη ὁ Παῦλος ἐν μέσῳ τοῦ Ἀρείου Πάγου εἶπεν· Ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, σὰν πιὸ εὐλαβέστερους καθ’ ὅλα καὶ πιὸ θρήσκους ἀπὸ πολλοὺς ἄλλους σᾶς βλέπω.
23 Διερχόμενος γὰρ καὶ ἀναθεωρῶν τὰ σεβάσματα ὑμῶν εὗρον καὶ βωμὸν ἐν ᾧ ἐπεγέγραπτο, ἀγνώστῳ Θεῷ. Ὃν οὖν ἀγνοοῦντες εὐσεβεῖτε, τοῦτον ἐγὼ καταγγέλλω ὑμῖν.	23 Διότι, καθὼς ἐπερνοῦσα τοὺς δρόμους τῆς πόλεώς σας καὶ ἔβλεπα μὲ προσοχὴν τὰ ἱερά, ποὺ σέβεσθε, εὑρῆκα καὶ ἕνα βωμόν, εἰς τὸν ὁποῖον ἦτο χαραγμένη ἡ ἐπιγραφή· Εἰς τὸν ἄγνωστον Θεόν. Αὐτὸν λοιπὸν τὸν ὁποῖον σέβεσθε χωρὶς νὰ τὸν γνωρίζετε, αὐτὸν ἐγὼ κηρύττω εἰς σᾶς.	23 Καὶ λέγω τοῦτο, διότι διαβαίνων τοὺς δρόμους τῆς πόλεως σας καὶ ἐξετάζων προσεκτικὰ ἐκεῖνα, ποὺ λατρεύετε, εὗρον καὶ ἕνα βωμόν, εἰς τὸν ὁποῖον εἶχε τεθῇ ἡ ἐπιγράφή: Ἀφιεροῦται ὁ βωμὸς αὐτὸς εἰς τὸν ἄγνωστον Θεόν. Ἐκεῖνον λοιπὸν τὸν Θεόν, ποὺ λατρεύετε, χωρὶς νὰ τὸν γνωρίζετε, αὐτὸν ἐγὼ σᾶς κηρύττω.
24 Ὁ Θεὸς ὁ ποιήσας τὸν κόσμον καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτῷ, οὗτος οὐρανοῦ καὶ γῆς Κύριος ὑπάρχων οὐκ ἐν χειροποιήτοις ναοῖς κατοικεῖ,	24 Ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος ἔκαμε τὸν κόσμον καὶ ὅλα ὅσα ὑπάρχουν εἰς αὐτόν, αὐτὸς ὑπάρχει ἀπόλυτος κύριος τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς καὶ δὲν κατοικεῖ εἰς ναούς, ποὺ τοὺς κατασκευάζουν τὰ χέρια τῶν ἀνθρώπων.	24 Ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος ἐποίησε τὸν κόσμον καὶ ὅλα, ὅσα ὑπάρχουν μέσα εἰς τὸν κόσμον, αὐτὸς μὴ ἑξαρτώμενος ἀπὸ κανένα ἄλλον, ἀλλ’ ὑπάρχων ἀπὸ τὸν ἑαυτόν του ἀπόλυτος Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, δὲν κατοικεῖ εἰς ναούς, ποὺ κατασκευάζονται ἀπὸ χεῖρας ἀνθρώπων, ὅπως εἶναι καὶ οἱ μαρμάρινοι αὐτοὶ ναοί, τοὺς ὁποίους κατεσκεύασαν οἱ καλλιτέχναι σας.
25 οὐδὲ ὑπὸ χειρῶν ἀνθρώπων θεραπεύεται προσδεόμενός τινος, αὐτὸς διδοὺς πᾶσι ζωὴν καὶ πνοὴν καὶ τὰ πάντα·	25 Οὔτε καὶ ὑπηρετεῖται ἀπὸ τὰ χέρια ἀνθρώπων, σὰν νὰ ἔχῃ ἀνάγκην ἀπὸ κάτι. Δὲν ἔχει ἀνάγκην ἀπὸ τίποτε, ἐξ ἀντιθέτου δὲ δίδει εἰς ὅλα ζωὴν καὶ ἀναπνοὴν καὶ ὅλα ὅσα τοὺς χρειάζονται διὰ τὴν συντήρησίν των.	25 Οὔτε ὑπηρετεῖται ἀπὸ χεῖρας ἀνθρώπων, σὰν νὰ ἐστερεῖτο καὶ νὰ εἶχεν ἀνάγκην ἀπὸ κάτι. Ὄχι δὲν ἔχει ἀνάγκην ἀπὸ τίποτε, ἀφοῦ αὐτὸς δίδει εἰς ὅλα τὰ ζῶντα δημιουργήματά του ζωὴν καὶ ἀναπνοὴν καὶ ὅλα ὅσα πρὸς συντήρησιν τῆς ζωῆς των τοὺς χρειάζονται.
26 ἐποίησέ τε ἐξ ἑνὸς αἵματος πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπὶ πᾶν τὸ πρόσωπον τῆς γῆς, ὁρίσας προστεταγμένους καιροὺς καὶ τὰς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν,	26 Αὐτὸς ἔκαμε ἀπὸ ἕνα αἷμα ὅλα τὰ ἔθνη τῶν ἀνθρώπων, νὰ κατοικοῦν εἰς τὸ πρόσωπον τῆς γῆς καὶ ὥρισε διὰ τὸν καθένα ἀπὸ αὐτὰ προσδιωρισμένους καιροὺς ἐμφανίσεως καὶ ζωῆς, ὅπως ἐπίσης καὶ τὰ σύνορα τῆς κατοικίας των.	26 Καὶ ἐποίησεν ἀπὸ ἓν αἷμα καὶ ἀπὸ τὸ αὐτὸ πρωτόπλαστον ζεῦγος ὅλα τὰ ἔθνη τῶν ἀνθρώπων, διὰ νὰ κατοικοῦν εἰς ὅλην τὴν ἐπιφάνειαν τῆς γῆς. Καὶ αὐτὸς ὥρισε διὰ καθένα ἀπὸ τὰ ἔθνη αὐτὰ χρόνους ἐκ προτέρου προσδιορισμένους ὑπὸ τῆς προνοίας του διὰ τὴν ἐμφάνισιν καὶ ἑξαφάνισιν αὐτῶν, καθὼς καὶ τὰ σύνορα τῆς κατοικίας των.
27 ζητεῖν τὸν Κύριον, εἰ ἄρα γε ψηλαφήσειαν αὐτὸν καὶ εὕροιεν, καί γε οὐ μακρὰν ἀπὸ ἑνὸς ἑκάστου ἡμῶν ὑπάρχοντα.	27 Τοὺς ἐνεφύτευσε δὲ τὸν πόθον νὰ ἀναζητοῦν πάντοτε τὸν Κύριον, μήπως καὶ θὰ κατώρθωναν νὰ τὸν ψηλαφήσουν καὶ νὰ τὸν εὔρουν, ἂν καὶ αὐτὸς ὑπάρχῃ πολὺ κοντὰ εἰς τὸν καθένα ἀπὸ ἡμᾶς.	27 Ὁ σπουδαιότερος δὲ σκοπός, διὰ τὸν ὁποῖον ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὰ ἔθνη, εἶναι νὰ ζητοῦν ταῦτα τὸν Κύριον, ἐὰν θὰ κατώρθωναν ψηλαφητὰ διὰ τῆς σκέψεως νὰ τὸν εὕρουν, καίτοι αὐτὸς ὑπάρχει ὅχι μακράν, ἀλλὰ πολὺ πλησίον πρὸς ἕνα ἕκαστον ἀπὸ ἡμᾶς.
28 Ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καί ἐσμεν, ὡς καί τινες τῶν καθ' ὑμᾶς ποιητῶν εἰρήκασι· τοῦ γὰρ καὶ γένος ἐσμέν.	28 Διότι μέσα εἰς τὴν θείαν αὐτοῦ παρουσίαν καὶ ἀγαθότητα ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ὑπάρχομεν, ὅπως καὶ μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ποιητάς σας ἔχουν πεῖ. Διότι εἴμεθα ἰδικόν του γένος, πλασθέντες ἀπὸ αὐτὸν κατ' εἰκόνα αὐτοῦ καὶ καθ' ὁμοίωσιν.	28 Καὶ εἶναι πολὺ πλησίον μας, διότι μέσα εἰς αὐτὸν ὡς εἰς πνευματικήν τινα ἀτμόσφαιραν ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ὑπάρχομεν, καθὼς καὶ μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ἰδικούς σας ποιητὰς ἔχουν εἴπει· Διότι αὐτοῦ εἴμεθα καὶ γενηά. Καὶ εἴμεθα γενηά του, ὅχι διότι ἐβγήκαμεν ἀπὸ τὴν οὐσίαν του καὶ εἴμεθα ὅλοι ἕνα μὲ τὸν Θεόν, ὅπως τὸ ἐνόει ὁ ποιητής σας Ἄρατος, ἀλλὰ διότι μᾶς ἔπλασε κατ’ εἰκόνα του καὶ μᾶς ἠγάπησεν ὡς οἰκείους του.
29 Γένος οὖν ὑπάρχοντες τοῦ Θεοῦ οὐκ ὀφείλομεν νομίζειν χρυσῷ ἢ ἀργύρῳ ἢ λίθῳ, χαράγματι τέχνης καὶ ἐνθυμήσεως ἀνθρώπου, τὸ θεῖον εἶναι ὅμοιον.	29 Ἐφ' ὁσον λοιπὸν εἴμεθα γένος τοῦ Θεοῦ, δὲν πρέπει νὰ νομίζωμεν ὅτι ἡ θεότης εἶναι ὁμοία μὲ χρυσὸν ἢ μὲ ἄργυρον ἢ μὲ μάρμαρον, μὲ ἀγάλματα δηλαδὴ ποὺ ἔχουν χαραχθῆ μὲ τέχνην καὶ σύμφωνα μὲ τὰς καλλιτεχνικὰς ἐπινοήσεις τοῦ ἀνθρώπου.	29 Ἀφοῦ λοιπὸν εἴμεθα γένος τοῦ Θεοῦ καὶ ἐλάβομεν παρ’ αὐτοῦ ζῶσαν καὶ πνευματικὴν φύσιν, δὲν πρέπει νὰ νομίζωμεν, ὅτι ἡ θεότης εἶναι ὁμοία πρὸς τὰ ἄψυχα καὶ τὰ νεκρά, πρὸς χρυσὸν δηλαδὴ ἢ ἄργυρον ἢ μάρμαρον, ποὺ ἔχουν χαραχθῇ καὶ πελεκηθῆ ὑπὸ τῆς γλυπτικῆς τέχνης καὶ τῆς καλλιτεχνικῆς φαντασίας καὶ ἐπινοήσεως ἀνθρώπου εἰς μαρμάρινα ἢ ἀργυρὰ ἢ χρυσὰ ἀγάλματα καὶ εἴδωλα.
30 Τοὺς μὲν οὖν χρόνους τῆς ἀγνοίας ὑπεριδὼν ὁ Θεὸς τανῦν παραγγέλει τοῖς ἀνθρώποις πᾶσι πανταχοῦ μετανοεῖν,	30 Τώρα λοιπὸν ὁ Θεός, μακρόθυμος καθὼς εἶναι, ἀφῆκε τοὺς χρόνους αὐτοὺς τῆς ἀγνοίας καὶ εἰδωλολατρίας τῶν ἀνθρώπων καὶ παραγγέλει εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους πανταχοῦ τῆς γῆς νὰ μετανοήσουν.	30 Ὄχι· ἐπὶ τόσους δὲ χρόνους, ποὺ οἱ ἄνθρωποι λατρεύουν τὰ ἄψυχα αὐτὰ εἴδωλα, ἀγνοοῦν καὶ ἐξευτελίζουν τὸν δημιουργόν τους καὶ ἀσεβοῦν πρὸς αὐτόν. Τώρα λοιπὸν τοὺς μακροὺς αὐτοὺς χρόνους, κατὰ τοὺς ὁποίους καὶ σεῖς καὶ τὰ ἄλλα ἔθνη εἴχατε ἄγνοιαν τοῦ ἀληθοῦς δημιουργοῦ σας, παρέβλεψεν ἐν τῇ μακροθυμίᾳ του ὁ Θεὸς καὶ παραγγέλλει εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ κατοικοῦν εἰς κάθε τόπον, νὰ μετανοοῦν καὶ νὰ ἐγκαταλείψουν τὰ εἴδωλα καὶ τὴν εἰδωλολατρικὴν ζωὴν καὶ νὰ ἐπιστρέψουν εἰς τὸν ἀληθινὸν Θεόν.
31 διότι ἔστησεν ἡμέραν ἐν ᾗ μέλλει κρίνειν τὴν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνη, ἐν ἀνδρὶ ᾧ ὥρισε, πίστιν παρασχὼν πᾶσιν ἀναστήσας αὐτὸν ἐκ νεκρῶν.	31 Διότι ὥρισεν ἡμέραν, κατὰ τὴν ὁποίαν μέλλει νὰ κρίνῃ ὅλην τὴν οἰκουμένην μὲ δικαιοσύνην διὰ μέσου ἑνὸς ἀνδρός, τὸν ὁποῖον ὁ ἴδιος ὥρισε κριτὴν καὶ τὸν ἐπρόβαλε εἰς ὅλους μὲ ἀδιαφιλονίκητον ἀπόδειξιν καὶ κῦρος, ἀναστήσας αὐτὸν ἐκ νεκρῶν>.	31 Πρέπει δὲ ὅλοι νὰ μετανοήσουν, διότι ὥρισεν ὁ Θεὸς ἡμέραν, κατὰ τὴν ὁποίαν μέλλει νὰ κρίνῃ τὴν οἰκουμένην μὲ δικαιοσύνην, δι’ ἀνδρὸς τὸν ὁποῖον ὥρισε κριτήν. Ὅτι δὲ αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ κριτὴς ὅλων μας, ἔδωκε βεβαίαν περὶ τούτου ἀπόδειξιν ὁ Θεὸς ἀναστήσας τὸν ἄνδρα τοῦτον ἐκ νεκρῶν.
32 Ἀκούσαντες δὲ ἀνάστασιν νεκρῶν οἱ μὲν ἐχλεύαζον, οἱ δὲ εἶπον· ἀκουσόμεθά σου πάλιν περὶ τούτου	32 Ὅταν ὅμως ἤκουσαν δι' ἀνάστασιν νεκρῶν, ἄλλοι μὲν τὸν ἐνέπαιζαν, ἄλλοι δὲ τοῦ εἶπαν· <Θὰ σὲ ἀκούσωμεν καὶ πάλιν διὰ τὸ ζήτημα αὐτό>.	32 Ἀλλ’ ὅταν ἤκουσαν ἀνάστασιν νεκρῶν, ἄλλοι μὲν τὸν περιγελοῦσαν· ἄλλοι δὲ εἶπον· Θὰ σὲ ἀκούσωμεν καὶ πάλιν περὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ.
33 Καὶ οὕτως ὁ Παῦλος ἐξῆλθεν ἐκ μέσου αὐτῶν.	33 Ἔτσι δέ, ἀφοῦ εἶπε καὶ ἤκουσε αὐτὰ ὁ Παῦλος, ἀνεχώρησε ἀπὸ τὸν Ἄρειον Πάγον ἐκ μέσου αὐτῶν.	33 Καὶ ἔτσι ὁ Παῦλος ἐβγῆκεν ἀπὸ τὸ μέσον τοῦ Ἀρείου Πάγου, ποὺ τὸν εἶχαν ἐκεῖνοι περικυκλώσει διὰ να τὸν ἀκούσουν.
34 Τινὲς δὲ ἄνδρες κολληθέντες αὐτῷ ἐπίστευσαν, ἐν οἷς καὶ Δινύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης καὶ γυνὴ ὀνόματι Δάμαρις καὶ ἕτεροι σὺν αὐτοῖς.	34 Μερικοὶ ὅμως ἄνθρωποι προσκολλήθηκαν εἰς αὐτὸν καὶ τὸν ἠκολούθησαν μὲ ἐμπιστοσύνην καὶ ἐπίστευσαν εἰς τὸ κήρυγμά του. Μεταξὺ δὲ αὐτῶν ἦτο καὶ ὁ Διονύσιος ὁ Ἀεροπαγίτης καὶ κάποια γυναῖκα, ὀνόματι Δάμαρις, καὶ μερικοὶ ἄλλοι μαζῆ μὲ αὐτούς.	34 Μερικοὶ ὅμως ἄνθρωποι συνεδέθησαν καὶ προσεκολλήθησαν μετ’ ἐμπιστοσύνης καὶ εὐλαβείας εἰς αὐτὸν καὶ ἐπίστευσαν εἰς τὸ κήρυγμά του. Ἦσαν δὲ μεταξὺ τούτων καὶ ὁ Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης καὶ κάποια γυναῖκα, ποὺ ἐλέγετο Δάμαρις καὶ μερικοὶ ἄλλοι μαζὶ μὲ αὐτούς.