Ψαλμοί : Κεφάλαιον ΙΑ'

Πρωτότυπο Κείμενο

ῶσον μέ, Κύριε, ὅτι ἐκλέλοιπεν ὅσιος, ὅτι ὠλιγώθησαν αἱ ἀλήθειαι ἀπὸ τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων.
3 Μάταια ἐλάλησεν ἕκαστος πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ, χείλη δόλια ἐν καρδίᾳ, καὶ ἐν καρδίᾳ ἐλάλησε κακά.
4 Ἐξολοθρεύσαι Κύριος πάντα τὰ χείλη τὸ δόλια καὶ γλῶσσαν μεγαλορρήμονα.
5 Τοὺς εἰπόντας· τὴν γλῶσσαν ἡμῶν μεγαλυνοῦμεν, τὰ χείλη ἡμῶν παρ' ἡμῖν ἐστι· τίς ἡμῶν Κύριός ἐστιν;
6 Ἀπὸ τῆς ταλαιπωρίας τῶν πτωχῶν καὶ ἀπὸ τοῦ στεναγμοῦ τῶν πενήτων νῦν ἀναστήσομαι, λέγει Κύριος· θήσομαι ἐν σωτηρίῳ, παρρησιάσομαι ἐν αὐτῷ.
7 Τὰ λόγια Κυρίου λόγια ἁγνά, ἀργύριον πεπυρωμένον δοκίμιον τῇ γῇ, κεκαθαρισμένον ἐπταπλασίως.
8 Σύ, Κύριε, φυλάξαις ἡμᾶς καὶ διατηρήσαις ἡμᾶς ἀπὸ τῆς γενεᾶς ταύτης καὶ εἰς τὸν αἰῶνα.
9 Κύκλῳ οἱ ἀσεβεῖς περιπατοῦσι· κατὰ τὸ ὕψος σου ἐπολυώρησας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

ῶσε μέ, Κύριε, ἀπὸ τὴν κακίαν καὶ τοὺς κακούς, ποὺ μὲ περιβάλλουν, διότι δὲν ἔχει ἀπομείνει πλέον ἄνθρωπος ἐνάρετος ἐπάνω εἰς τὴν γῆν. Σπάνιοι εἶναι οἱ εἰλικρινεῖς καὶ ἀληθινοὶ λόγοι μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων.
3 Λόγια ψευδῆ καὶ ἐπιβλαβῆ ἀνταλλάσσει ὁ καθένας μὲ τὸν πλησίον του. Ἀπὸ τὴν ἁμαρτωλὴν καρδίαν των βγαίνουν διὰ τοῦ στόματός των δολιότητες. Ὄγκος κακίας ὑπάρχει εἰς τὴν καρδίαν των, τὴν ὁποίαν ἐκφράζουν μὲ πανουργίαν τὰ χείλη των.
4 Εἴθε νὰ ἐξολοθρεύσῃ ὁ Κύριος ὅλα τὰ δόλια καὶ ἀπατηλὰ χείλη, τὰς γλώσσας τῶν διπροσώπων αὐτῶν ἀνθρώπων, ποὺ καυχησιολογοῦν καὶ κομπάζουν·
5 ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι εἶπαν· <θὰ δοξάσωμεν καὶ θὰ ἀναδείξωμεν τὴν γλῶσσαν μας μὲ τὴν εὐφράδειάν μας. Τὰ χείλη μας εἶναι εἰς τὴν ἀπόλυτον διάθεσίν μας. Ποιὸς εἶναι Κύριος ἐπάνω ἀπὸ ἡμᾶς; Ἡμεῖς καὶ κανεὶς ἄλλος>.
6 Εἰς τὴν ἀλαζονείαν ὅμως καὶ ἀφροσύνην αὐτὴν ὁ Κύριος ἀπήντησεν· <ἐξ αἰτίας τῆς καταδυναστεύσεως τῶν πτωχῶν ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλοὺς πλουσίους, ἐξ αἰτίας τῶν στεναγμῶν τῶν πενήτων, ποὺ καταπιέζονται, τώρα ἀμέσως θὰ ἐγερθῶ, λέγει ὁ Κύριος, θὰ θέσω εἰς ἀσφαλῆ καὶ σωτήριον τόπον τὸν καταπιεζόμενον πτωχὸν καὶ χάριν αὐτοῦ θὰ δείξω εἰς τὰ μάτια ὅλων τὴν λαμπρὰν καὶ ἀκατανίκητον δικαιοσύνην μου>.
7 Αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, ὅπως καὶ ὅλα τὰ λόγια του, εἶναι καθαρά, ἁγνά, ἀπηλλαγμένα ἀπὸ κάθε ψεῦδος, ὅμοια πρὸς τὸν ἄργυρον ποὺ ἐπυρακτώθη καὶ ἐχωνεύθη εἰς τὸν κλίβανον τῆς γῆς, καὶ εἶναι τελείως καθαρός.
8 Σύ, Κύριε, εἴθε νὰ μᾶς προφυλάξῃς ἀπὸ τοὺς κακοὺς καὶ τὸ κακόν, νὰ μᾶς διατηρήσῃς καθαροὺς καὶ ἀβλαβεῖς μέσα εἰς τὴν πονηρὰν αὐτὴν γενεὰν τώρα καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
9 Τριγύρω μας περιπατοῦν οἱ ἀσεβεῖς μὲ δολιότητα. Σὺ ὅμως δὲν ἀδιαφορεῖς διὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων. Ὅσον εἶναι τὸ ὕψος τῆς δόξης σου, τόση εἶναι καὶ ἡ μεγάλη φροντὶς καὶ προσοχή σου δι' αὐτούς.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

ῶσε μέ, Κύριε, διότι ἐξηφανίσθη καὶ δὲν ὑπάρχει πλέον ἐπὶ τῆς γῆς ἄνθρωπος ἐνάρετος καὶ ἀφωσιωμένος εἰς σέ. Σῶσε με, διότι ἔγιναν ὀλιγοσταὶ καὶ σπάνιαι καὶ περιφρονημέναι ἀπὸ τοὺς πολλοὺς τῶν ἀνθρώπων αἱ ἀλήθειαι καὶ οἱ εἰλικρινεῖς καὶ ἀνυπόκριτοι λόγοι.
3 Μάταια καὶ λόγια ψεύδους καὶ ἀπάτης λαλεῖ ὁ καθένας των πρὸς τὸν ἄλλον. Ἡ ὑποκρισία καὶ ἡ ἀπάτη κυριαρχοῦν. Γλυκὰ καὶ ἐλκυστικὰ λόγια λέγουν μὲ τὰ δόλια χείλη των, ἀλλ' ἡ διπροσωπία των εἶναι φοβερά. Ἡ καρδία των εἶναι διπλῆ καὶ κρύπτει εἰς τὰ βάθη της τὸ κακόν, τὸ ὁποῖον σκεπάζουν ἐπιδεξίως μὲ τὰς ἐκφράσεις τῶν χειλέων.
4 Εἴθε νὰ ἐξολοθρεύσῃ ὁ Κύριος ὅλα τὰ χείλη τὰ δόλια καὶ ἀπατηλὰ καὶ τὰς γλώσσας τῶν διπροσώπων αὐτῶν, ποὺ κομπάζουν καὶ μεγαλαυχοῦν ἀλαζονικῶς,
5 λέγοντες· τὴν γλῶσσαν μας θὰ ἀναδείξωμεν ὑψηλὴν καὶ μεγάλην καὶ θὰ ἐπιτύχωμεν πολλὰ καὶ θαυμαστὰ διὰ τῆς εὐγλωττίας ἠμῶν. Ἐξουσιάζομεν τὰ χείλη μας καὶ ἠμποροῦμεν νὰ εἴπωμεν ὅ,τι θέλομεν μὲ αὐτά. Ποῖος δύναται νὰ γίνῃ κύριός μας καὶ νὰ κλείσῃ τὸ στόμα μας; Ἀπολύτως κανείς.
6 Ἀλλ' εἰς τὴν ἄφρονα ταύτην ἀλαζονείαν τῶν ἀσεβῶν, ἰδοὺ τί ἀπαντᾷ ὁ Κύριος· ἐξ αἰτίας τῆς κακοπαθείας τῶν πτωχῶν καὶ ἕνεκα τοῦ στεναγμοῦ τῶν ἐλπιζόντων εἰς ἐμὲ πενήτων, τὰ ὁποῖα βλέπω καὶ ἀκούω συνεχῶς, θὰ σηκωθῶ τώρα καὶ θὰ κινηθῶ εἰς δρᾶσιν καὶ ἐκδίκησιν, λέγει ὁ Κύριος. Θὰ θέσω τὸν καταπιεζόμενον πτωχὸν εἰς τόπον ἀσφαλῆ καὶ σωτήριον, ἀπρόσβλητον ἀπὸ τὰς ἐπιβουλὰς τῶν ἀσεβῶν καὶ δι’ αὐτοῦ θὰ ἐμφανίσω εἰς τὰ ὄμματα πάντων λαμπρὰν καὶ περιφανῆ τὴν δικαιοσύνην καὶ δύναμίν μου, τὴν ὁποίαν κρύπτει τώρα ἡ πολλὴ μακροθυμία μου.
7 Ποῖος θὰ δοκιμάσῃ ἀμφιβολίαν διὰ τοὺς λόγους αὐτούς; Τὰ λόγια τοῦ Κυρίου εἶναι λόγια καθαρά, ἁγνὰ καὶ ἀπηλλαγμένα ἀπὸ πᾶσαν νοθείαν ψεύδους, ὅμοια πρὸς ἄργυρον, ποὺ ἐπυρακτώθη καὶ ἐχωνεύθη εἰς κλίβανον τῆς γῆς, καὶ ἐδοκιμάσθη ἡ καθαρότης του καὶ ἔχει καθαρισθῆ τελείως.
8 Σύ, Κύριε, εἴθε νὰ μᾶς φυλάξῃς καὶ νὰ μᾶς διατηρήσῃς ἀβλαβεῖς ἀπὸ τὴν πονηρὰν αὐτὴν γενεὰν καὶ τώρα, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸν αἰῶνα.
9 Περιπατοῦν τριγύρω μας οἱ ἀσεβεῖς καὶ μᾶς ἐκύκλωσαν ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη. Σὺ ὅμως δὲν ὀλιγωρεῖς καὶ δὲν ἀδιαφορεῖς διὰ τὰ πλάσματά σου, ἀλλ' ὅσον εἶναι τὸ ὕψος σου, ἀπὸ τὸ ὁποῖον τὰ παρακολουθεῖς, τόσον εἶναι μεγάλη καὶ ἡ φροντὶς καὶ προσοχή σου διὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
ῶσον μέ, Κύριε, ὅτι ἐκλέλοιπεν ὅσιος, ὅτι ὠλιγώθησαν αἱ ἀλήθειαι ἀπὸ τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων.	ῶσε μέ, Κύριε, ἀπὸ τὴν κακίαν καὶ τοὺς κακούς, ποὺ μὲ περιβάλλουν, διότι δὲν ἔχει ἀπομείνει πλέον ἄνθρωπος ἐνάρετος ἐπάνω εἰς τὴν γῆν. Σπάνιοι εἶναι οἱ εἰλικρινεῖς καὶ ἀληθινοὶ λόγοι μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων.	ῶσε μέ, Κύριε, διότι ἐξηφανίσθη καὶ δὲν ὑπάρχει πλέον ἐπὶ τῆς γῆς ἄνθρωπος ἐνάρετος καὶ ἀφωσιωμένος εἰς σέ. Σῶσε με, διότι ἔγιναν ὀλιγοσταὶ καὶ σπάνιαι καὶ περιφρονημέναι ἀπὸ τοὺς πολλοὺς τῶν ἀνθρώπων αἱ ἀλήθειαι καὶ οἱ εἰλικρινεῖς καὶ ἀνυπόκριτοι λόγοι.
3 Μάταια ἐλάλησεν ἕκαστος πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ, χείλη δόλια ἐν καρδίᾳ, καὶ ἐν καρδίᾳ ἐλάλησε κακά.	3 Λόγια ψευδῆ καὶ ἐπιβλαβῆ ἀνταλλάσσει ὁ καθένας μὲ τὸν πλησίον του. Ἀπὸ τὴν ἁμαρτωλὴν καρδίαν των βγαίνουν διὰ τοῦ στόματός των δολιότητες. Ὄγκος κακίας ὑπάρχει εἰς τὴν καρδίαν των, τὴν ὁποίαν ἐκφράζουν μὲ πανουργίαν τὰ χείλη των.	3 Μάταια καὶ λόγια ψεύδους καὶ ἀπάτης λαλεῖ ὁ καθένας των πρὸς τὸν ἄλλον. Ἡ ὑποκρισία καὶ ἡ ἀπάτη κυριαρχοῦν. Γλυκὰ καὶ ἐλκυστικὰ λόγια λέγουν μὲ τὰ δόλια χείλη των, ἀλλ' ἡ διπροσωπία των εἶναι φοβερά. Ἡ καρδία των εἶναι διπλῆ καὶ κρύπτει εἰς τὰ βάθη της τὸ κακόν, τὸ ὁποῖον σκεπάζουν ἐπιδεξίως μὲ τὰς ἐκφράσεις τῶν χειλέων.
4 Ἐξολοθρεύσαι Κύριος πάντα τὰ χείλη τὸ δόλια καὶ γλῶσσαν μεγαλορρήμονα.	4 Εἴθε νὰ ἐξολοθρεύσῃ ὁ Κύριος ὅλα τὰ δόλια καὶ ἀπατηλὰ χείλη, τὰς γλώσσας τῶν διπροσώπων αὐτῶν ἀνθρώπων, ποὺ καυχησιολογοῦν καὶ κομπάζουν·	4 Εἴθε νὰ ἐξολοθρεύσῃ ὁ Κύριος ὅλα τὰ χείλη τὰ δόλια καὶ ἀπατηλὰ καὶ τὰς γλώσσας τῶν διπροσώπων αὐτῶν, ποὺ κομπάζουν καὶ μεγαλαυχοῦν ἀλαζονικῶς,
5 Τοὺς εἰπόντας· τὴν γλῶσσαν ἡμῶν μεγαλυνοῦμεν, τὰ χείλη ἡμῶν παρ' ἡμῖν ἐστι· τίς ἡμῶν Κύριός ἐστιν;	5 ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι εἶπαν· <θὰ δοξάσωμεν καὶ θὰ ἀναδείξωμεν τὴν γλῶσσαν μας μὲ τὴν εὐφράδειάν μας. Τὰ χείλη μας εἶναι εἰς τὴν ἀπόλυτον διάθεσίν μας. Ποιὸς εἶναι Κύριος ἐπάνω ἀπὸ ἡμᾶς; Ἡμεῖς καὶ κανεὶς ἄλλος>.	5 λέγοντες· τὴν γλῶσσαν μας θὰ ἀναδείξωμεν ὑψηλὴν καὶ μεγάλην καὶ θὰ ἐπιτύχωμεν πολλὰ καὶ θαυμαστὰ διὰ τῆς εὐγλωττίας ἠμῶν. Ἐξουσιάζομεν τὰ χείλη μας καὶ ἠμποροῦμεν νὰ εἴπωμεν ὅ,τι θέλομεν μὲ αὐτά. Ποῖος δύναται νὰ γίνῃ κύριός μας καὶ νὰ κλείσῃ τὸ στόμα μας; Ἀπολύτως κανείς.
6 Ἀπὸ τῆς ταλαιπωρίας τῶν πτωχῶν καὶ ἀπὸ τοῦ στεναγμοῦ τῶν πενήτων νῦν ἀναστήσομαι, λέγει Κύριος· θήσομαι ἐν σωτηρίῳ, παρρησιάσομαι ἐν αὐτῷ.	6 Εἰς τὴν ἀλαζονείαν ὅμως καὶ ἀφροσύνην αὐτὴν ὁ Κύριος ἀπήντησεν· <ἐξ αἰτίας τῆς καταδυναστεύσεως τῶν πτωχῶν ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλοὺς πλουσίους, ἐξ αἰτίας τῶν στεναγμῶν τῶν πενήτων, ποὺ καταπιέζονται, τώρα ἀμέσως θὰ ἐγερθῶ, λέγει ὁ Κύριος, θὰ θέσω εἰς ἀσφαλῆ καὶ σωτήριον τόπον τὸν καταπιεζόμενον πτωχὸν καὶ χάριν αὐτοῦ θὰ δείξω εἰς τὰ μάτια ὅλων τὴν λαμπρὰν καὶ ἀκατανίκητον δικαιοσύνην μου>.	6 Ἀλλ' εἰς τὴν ἄφρονα ταύτην ἀλαζονείαν τῶν ἀσεβῶν, ἰδοὺ τί ἀπαντᾷ ὁ Κύριος· ἐξ αἰτίας τῆς κακοπαθείας τῶν πτωχῶν καὶ ἕνεκα τοῦ στεναγμοῦ τῶν ἐλπιζόντων εἰς ἐμὲ πενήτων, τὰ ὁποῖα βλέπω καὶ ἀκούω συνεχῶς, θὰ σηκωθῶ τώρα καὶ θὰ κινηθῶ εἰς δρᾶσιν καὶ ἐκδίκησιν, λέγει ὁ Κύριος. Θὰ θέσω τὸν καταπιεζόμενον πτωχὸν εἰς τόπον ἀσφαλῆ καὶ σωτήριον, ἀπρόσβλητον ἀπὸ τὰς ἐπιβουλὰς τῶν ἀσεβῶν καὶ δι’ αὐτοῦ θὰ ἐμφανίσω εἰς τὰ ὄμματα πάντων λαμπρὰν καὶ περιφανῆ τὴν δικαιοσύνην καὶ δύναμίν μου, τὴν ὁποίαν κρύπτει τώρα ἡ πολλὴ μακροθυμία μου.
7 Τὰ λόγια Κυρίου λόγια ἁγνά, ἀργύριον πεπυρωμένον δοκίμιον τῇ γῇ, κεκαθαρισμένον ἐπταπλασίως.	7 Αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, ὅπως καὶ ὅλα τὰ λόγια του, εἶναι καθαρά, ἁγνά, ἀπηλλαγμένα ἀπὸ κάθε ψεῦδος, ὅμοια πρὸς τὸν ἄργυρον ποὺ ἐπυρακτώθη καὶ ἐχωνεύθη εἰς τὸν κλίβανον τῆς γῆς, καὶ εἶναι τελείως καθαρός.	7 Ποῖος θὰ δοκιμάσῃ ἀμφιβολίαν διὰ τοὺς λόγους αὐτούς; Τὰ λόγια τοῦ Κυρίου εἶναι λόγια καθαρά, ἁγνὰ καὶ ἀπηλλαγμένα ἀπὸ πᾶσαν νοθείαν ψεύδους, ὅμοια πρὸς ἄργυρον, ποὺ ἐπυρακτώθη καὶ ἐχωνεύθη εἰς κλίβανον τῆς γῆς, καὶ ἐδοκιμάσθη ἡ καθαρότης του καὶ ἔχει καθαρισθῆ τελείως.
8 Σύ, Κύριε, φυλάξαις ἡμᾶς καὶ διατηρήσαις ἡμᾶς ἀπὸ τῆς γενεᾶς ταύτης καὶ εἰς τὸν αἰῶνα.	8 Σύ, Κύριε, εἴθε νὰ μᾶς προφυλάξῃς ἀπὸ τοὺς κακοὺς καὶ τὸ κακόν, νὰ μᾶς διατηρήσῃς καθαροὺς καὶ ἀβλαβεῖς μέσα εἰς τὴν πονηρὰν αὐτὴν γενεὰν τώρα καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.	8 Σύ, Κύριε, εἴθε νὰ μᾶς φυλάξῃς καὶ νὰ μᾶς διατηρήσῃς ἀβλαβεῖς ἀπὸ τὴν πονηρὰν αὐτὴν γενεὰν καὶ τώρα, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸν αἰῶνα.
9 Κύκλῳ οἱ ἀσεβεῖς περιπατοῦσι· κατὰ τὸ ὕψος σου ἐπολυώρησας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων.	9 Τριγύρω μας περιπατοῦν οἱ ἀσεβεῖς μὲ δολιότητα. Σὺ ὅμως δὲν ἀδιαφορεῖς διὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων. Ὅσον εἶναι τὸ ὕψος τῆς δόξης σου, τόση εἶναι καὶ ἡ μεγάλη φροντὶς καὶ προσοχή σου δι' αὐτούς.	9 Περιπατοῦν τριγύρω μας οἱ ἀσεβεῖς καὶ μᾶς ἐκύκλωσαν ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη. Σὺ ὅμως δὲν ὀλιγωρεῖς καὶ δὲν ἀδιαφορεῖς διὰ τὰ πλάσματά σου, ἀλλ' ὅσον εἶναι τὸ ὕψος σου, ἀπὸ τὸ ὁποῖον τὰ παρακολουθεῖς, τόσον εἶναι μεγάλη καὶ ἡ φροντὶς καὶ προσοχή σου διὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων.