Ψαλμοί : Κεφάλαιον Μ'

Πρωτότυπο Κείμενο

ακάριος ὁ συνιῶν ἐπὶ πτωχῶν καὶ πένητα· ἐν ἡμέρᾳ πονηρᾷ ρύσεται αὐτὸν ὁ Κύριος.
3 Κύριος διαφυλάξαι αὐτὸν καὶ ζήσαι αὐτὸν καὶ μακαρίσαι αὐτὸν ἐν τῇ γῇ καὶ μὴ παραδῷ αὐτὸν εἰς χεῖρας ἐχθρῶν αὐτοῦ.
4 Κύριος βοηθήσαι αὐτῷ ἐπὶ κλίνης ὀδύνης αὐτοῦ· ὅλην τὴν κοίτην αὐτοῦ ἔστρεψας ἐν τῇ ἀρρωστίᾳ αὐτοῦ.
5 Ἐγὼ εἶπα· Κύριε, ἐλέησόν με, ἴασαι τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἥμαρτόν σοι.
6 Οἱ ἐχθροί μου εἶπαν κακά μοι· πότε ἀποθανεῖται, καὶ ἀπολεῖται τὸ ὄνομα αὐτοῦ;
7 Καὶ εἰσεπορεύετο τοῦ ἰδεῖν, μάτην ἐλάλει· ἡ καρδία αὐτοῦ συνήγαγεν ἀνομίαν ἑαυτῷ, ἐξεπορεύετο ἔξω καὶ ἐλάλει ἐπὶ τὸ αὐτό.
8 Κατ' ἐμοῦ ἐψιθύριζον πάντες οἱ ἐχθροί μου, κατ' ἐμοῦ ἐλογίζοντο κακά μοι·
9 λόγον παράνομον κατέθεντο κατ' ἐμοῦ· μὴ ὁ κοιμώμενος οὐχὶ προσθήσει τοῦ ἀναστῆναι;
10 Καὶ γὰρ ὁ ἄνθρωπος τῆς εἰρήνης μου, ἐφ' ὃν ἤλπισα, ὁ ἐσθίων ἄρτους μου, ἐμεγάλυνεν ἐπ' ἐμὲ πτερνισμόν.
11 Σὺ δέ, Κύριε, ἐλεήσόν με καὶ ἀνάστησόν με, καὶ ἀνταποδώσω αὐτοῖς.
12 Ἐν τούτῳ ἔγνων ὅτι τεθέληκάς με, ὅτι οὐ μὴ ἐπιχαρῇ ὁ ἐχθρός μου ἐπὶ ἐμέ.
13 Ἐμοῦ δὲ διὰ τὴν ἀκακίαν ἀντελάβου, καὶ ἐβεβαίωσάς με ἐνώπιόν σου εἰς τὸν αἰῶνα.
14 Εὐλογητὸς Κύριος ὁ Θεὸς Ἰσραὴλ ἀπὸ τοῦ αἰῶνος καὶ εἰς τὸν αἰῶνα, γένοιτο, γένοιτο.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

ακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ποὺ κατανοεῖ τὴν θέσιν τοῦ πτωχοῦ καὶ τοῦ πένητος, τὸν συμπαθεῖ καὶ ἐνδιαφέρεται δι' αὐτόν. Αὐτὸν εἰς ἡμέραν δύσκολον θὰ τὸν βοηθήσῃ ὁ Κύριος δι' αὐτὴν τὴν καλωσύνην του.
3 Ὁ Κύριος θὰ τὸν διαφυλάξῃ ἀπὸ κάθε κίνδυνον. Θὰ τοῦ χαρίσῃ μακρότητα ζωῆς καὶ ἀσφάλειαν. Θὰ τὸν καταστήσῃ εὐτυχισμένον καὶ χαρούμενον εἰς τὸν κόσμον αὐτὸν καὶ δὲν θὰ τὸν παραδώσῃ ποτὲ εἰς τὰ χέρια τῶν ἐχθρῶν του.
4 Ὁ Κύριος θὰ τὸν βοηθήσῃ νὰ ἐγερθῇ ὑγιὴς ἀπὸ τὴν κλίνην του. Ναί, Κύριε, θὰ μεταβάλῃς τὸ στρῶμα του, ὅπου κατάκειται ἀσθενὴς καὶ πονῶν, εἰς κλίνην ἀνέσεως, ὅπου ὑγιὴς θὰ ἀναπαύεται.
5 Ἐγώ, κατὰ τὸ διάστημα τῆς ἀσθενείας μου, προσηυχήθην καὶ εἶπα πρὸς τὸν Θεόν· Κύριε, ἐλέησόν με. Θεράπευσε τὴν ζωήν μου ἀπὸ τὴν ἀσθένειάν της, διότι εἰς σὲ ἡμάρτησα καὶ ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας μου ἠσθένησα.
6 Οἱ ἐχθροί μου εἶπαν λόγια κακεντρεχῆ καὶ πονηρὰ ἐναντίον μου· Πότε θὰ ἀποθάνῃ καὶ θὰ σβήσῃ αὐτὸς καὶ τὸ ὄνομά του ἀπὸ τὴν γῆν;
7 Καὶ ἐὰν κανεὶς ἀπὸ τοὺς κακεντρεχεῖς αὐτοὺς ἀνθρώπους εἰσήρχετο εἰς τὸν οἶκόν μου, τάχα πρὸς ἐπίσκεψίν μου, ἔλεγε πρὸς ἐμὲ λόγια δόλια καὶ ὑποκριτικά. Συγχρόνως δὲ ἡ καρδία του συνήθροιζε καὶ ἐσχεδίαζε συκοφαντίας καὶ διαβολάς, αἱ ὁποῖαι τελικῶς θὰ ἐξεσποῦσαν εἰς βάρος του. Ἔβγαινεν ἔξω ἀπὸ τὸ δωμάτιόν μου καὶ συζητοῦσε κακὰ ἐναντίον μου.
8 Ἐψιθύριζαν ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἐχθροί μου ἐναντίον μου. Διελογίζοντο πάντοτε κακὰ εἰς βάρος μου.
9 Λόγους ψευδεῖς καὶ ἀντιθέτους πρὸς τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ ἔθεταν εἰς κυκλοφορίαν ἐναντίον μου καὶ ἔλεγαν· Μήπως καὶ δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ σηκωθῇ πλέον ὑγιής, αὐτὸς ὁ ἀσθενής, ποὺ κατάκειται καὶ κοιμᾶται εἰς τὴν κλίνην του;
10 Ὄχι δὲ μόνον οἱ ἐχθροί μου, ἀλλὰ καὶ ὁ ἐπιστήθιος φίλος μου, εἰς τὸν ὁποῖον εἶχα στηρίξει τὰς ἐλπίδας μου, αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἔτρωγε εἰς τὴν τράπεζάν μου τὸ φάγητόν μου, κατέφερε ἐναντίον μου μεγάλον λάκτισμα.
11 Σὺ λοιπόν, Κύριε, ἐλέησέ με, σπλαγχνίσου με, σήκωσέ με ἀπὸ τὴν κλίνην τῆς ἀσθενείας μου, καὶ ἐγὼ θὰ ἀνταποδώσω τὰ πρέποντα εἰς ἐκείνους, ποὺ μὲ ἀδικοῦν.
12 Μὲ αὐτὸ τὸ θαυμαστὸν ἔργον τοῦ ἐλέους σου θὰ ἔχω πεισθῆ, ὅτι ἀπολαμβάνω τὴν εὔνοιάν σου. Χάρις εἰς αὐτὸ δὲν θὰ καταστραφῶ καὶ δὲν θὰ χαρῇ εἰς βάρος μου ὁ ἐχθρός μου.
13 Σύ, διὰ τὴν ἀθωότητά μου αὐτήν, μὲ ἐστήριξες εἰς τὸ παρελθὸν καὶ θὰ μὲ ὑποστήριξῃς καὶ τώρα. Τὴν βοήθειάν σου αὐτὴν εἰς ἐμὲ θὰ τὴν καταστήσῃς μόνιμον καὶ εἰς ὅλας τὰς ἐπερχομένας γενεάς.
14 Ἂς εἶναι δοξασμένος ὁ Κύριος, ὁ Θεὸς τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν, ἀμήν.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

ακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος λαμβάνει ἐνδιαφέρον καὶ κατανοεῖ τὴν δύσκολον θέσιν τοῦ πτωχοῦ καὶ στερουμένου τῶν πάντων· ἐν ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ εὔρουν καὶ αὐτὸν πόνοι καὶ ἀσθένειαι καὶ συμφοραί, θὰ τὸν λυτρώσῃ καὶ θὰ τὸν σώσῃ ὁ Κύριος.
3 Εὔχομαι, ἀλλ' εἶμαι συγχρόνως βέβαιος, ὅτι ὁ Κύριος θὰ τὸν διαφύλαξῃ, καὶ θὰ τὸν διατηρήσῃ εἰς τὴν ζωὴν καὶ θὰ τὸν καταστήσῃ μακαριστὸν καὶ εὐτυχῆ ἐν τῇ γῇ, καὶ δὲν θὰ τὸν παραδώσῃ εἰς τὰς χεῖρας καὶ τὴν ἐξουσίαν τῶν ἐχθρῶν του.
4 Ὁ Κύριος θὰ τὸν βοηθήσῃ εἰς περίπτωσιν ποὺ θὰ κατάκειται ἐπὶ τῆς κλίνης πονῶν καὶ ὑποφέρων· θὰ μεταστρέψῃ ἐξ ὁλοκλήρου καὶ τελείως τὴν στρωμνὴν καὶ κοίτην του κατὰ τὴν ἀσθένειάν του καὶ ἀπὸ νοσηρᾶς θὰ μεταβάλῃ αὐτὴν εἰς ὑγιεινήν.
5 Ἐγὼ δὲ προσευχόμενος κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς ἀσθενείας μου εἶπον· Κύριε, ἐλεησόν με. Τὸ σῶμα μου πάσχει, διότι πάσχει καὶ ἡ ψυχή μου. Σὲ παρακαλῶ, ἰάτρευσε πρωτίστως τὴν ψυχήν μου, διότι ἡμάρτησα εἰς σέ.
6 Οἱ ἐχθροί μου εἶπον ἐναντίον μου λόγους κακοὺς καὶ πονηρούς. Εἶπαν: Ἄχ, πότε θὰ ἀποθάνῃ καὶ θὰ ἐξαφανισθῇ τὸ ὄνομά του;
7 Καὶ ἂν εἰσήρχετο κανεὶς ἀπὸ αὐτοὺς εἰς τὸ δωμάτιόν μου, διὰ νὰ ἴδῃ τὴν πορείαν τῆς ἀσθενείας μου, ἐλάλει μάταια καὶ προσποιητὰ λόγια. Καὶ κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον ἡ καρδία του συνήθροιζε νέον ὑλικὸν συκοφαντίας καὶ δυσφημίας, μὲ τὸ ὁποῖον ηὔξανε τὴν ἀνομίαν του. Ἐξήρχετο ἔξω τοῦ δωματίου καὶ τῆς οἰκίας μου καὶ ἐλάλει σπερμολογίας καὶ δυσφημίας εἰς τοὺς ἐπὶ τὸ αὐτὸ συνηγμένους ἐχθρούς μου.
8 Ἐναντίον μου ἐψιθύριζον καὶ ἐκρυφομίλουν ὅλοι οἱ ἐχθροί μου· κατ' ἐμοῦ διελογίζοντο καὶ ἐσχεδίαζον κακά.
9 Λόγον συκοφαντικὸν καὶ φήμην διαβολῆς, ἁμαρτωλὰς καὶ ἐνόχους διαδόσεις ἐβεβαίωσαν δημοσίᾳ κατ' ἐμοῦ λέγοντες· Μήπως δὲν πρόκειται πλέον νὰ σηκωθῇ ὑγιὴς αὐτὸς ποὺ κατάκειται ἐπὶ κλίνῃς καὶ κοιμᾶται λόγῳ ἀσθενείας; Μήπως ἦλθεν ἤδη ἡ ὥρα τοῦ θανάτου του;
10 Καὶ τί παράδοξον, ἐὰν αὐτοὶ λέγουν τοιαῦτα, ἀφοῦ ὁ ἐγκάρδιος φίλος, μετὰ τοῦ ὁποίου εἶχον συνδεθῆ μὲ ὅρκους εἰρήνης καὶ εἰς τὸν ὁποῖον ἐστήριξα, τὰς ἐλπίδας μου καὶ ἔτρεφον πᾶσαν ἐμπιστοσύνην πρὸς αὐτόν, τὸν ὁποῖον εἶχον ὁμοτράπεζόν μου καὶ ἔτρωγεν ἀπὸ τοὺς ἄρτους μου, ὕψωσεν ὅσον τοῦ ἦτο δυνατὸν ὑψηλότερα τὴν πτέρναν του καὶ κατέφερεν ἐναντίον ἐμοῦ λάκτισμα βίαιον καὶ κτηνῶδες.
11 Σὺ ὅμως, Κύριε, εὐσπλαγχνίσου με καὶ δεῖξε τὸ ἔλεός σου εἰς ἐμέ. Σήκωσέ με ὑγιῆ ἀπὸ τὴν κλίνην καὶ τότε ὡς βασιλεύς, χρισμένος ἀπὸ σὲ διὰ νὰ σὲ ἀντιπροσωπευω καὶ διαχειρίζωμαι τὴν δικαιοσύνην σου, θὰ ἀνταποδώσω εἰς αὐτοὺς σύμφωνα μὲ τὰ πονηρά τους ἔργα·
12 Οὕτω καὶ μόνον θὰ μάθω ὅτι ἀπολαύω τῆς εὐνοίας σου καὶ μὲ θέλεις νὰ βασιλεύω, διότι ἂν πράγματι μὲ θέλῃς, δὲν θὰ χαρῇ ὁ ἐχθρός μου χαιρεκάκως ἐπὶ τῇ πτώσει καὶ τῷ ἀφανισμῷ μου.
13 Εἶμαι ὅμως βέβαιος περὶ τῆς προστασίας σου καὶ δύναμαι ὁμιλῶν περὶ αὐτῆς ὡς περὶ γεγονότος τετελεσμένου νὰ διακηρύττω ὅτι, ἐπειδὴ εἶμαι ἄκακος καὶ δὲν ἔβλαψα ποτὲ κανένα, σύ, διὰ τὴν ἀκακίαν μου αὐτὴν μὲ ὑπεστήριξας καὶ μὲ ἐβοήθησας καὶ μὲ κατέστησας ἔμπροσθέν σου βέβαιον καὶ ἀμετακίνητον μετὰ τῶν ἀπογόνων μου διὰ παντὸς καὶ αἰωνίως.
14 Ἂς εἶναι εὐλογημένος ὁ Κύριος, τὸν ὁποῖον ὁ Ἰσραὴλ λατρεύει ὡς τὸν μόνον Θεόν του ἀπὸ τοῦ αἰῶνος τῆς παρούσης ζωῆς καὶ εἰς τὸν ἀτελεύτητον αἰῶνα τοῦ μέλλοντος· γένοιτο, γένοιτο.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
ακάριος ὁ συνιῶν ἐπὶ πτωχῶν καὶ πένητα· ἐν ἡμέρᾳ πονηρᾷ ρύσεται αὐτὸν ὁ Κύριος.	ακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ποὺ κατανοεῖ τὴν θέσιν τοῦ πτωχοῦ καὶ τοῦ πένητος, τὸν συμπαθεῖ καὶ ἐνδιαφέρεται δι' αὐτόν. Αὐτὸν εἰς ἡμέραν δύσκολον θὰ τὸν βοηθήσῃ ὁ Κύριος δι' αὐτὴν τὴν καλωσύνην του.	ακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος λαμβάνει ἐνδιαφέρον καὶ κατανοεῖ τὴν δύσκολον θέσιν τοῦ πτωχοῦ καὶ στερουμένου τῶν πάντων· ἐν ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ εὔρουν καὶ αὐτὸν πόνοι καὶ ἀσθένειαι καὶ συμφοραί, θὰ τὸν λυτρώσῃ καὶ θὰ τὸν σώσῃ ὁ Κύριος.
3 Κύριος διαφυλάξαι αὐτὸν καὶ ζήσαι αὐτὸν καὶ μακαρίσαι αὐτὸν ἐν τῇ γῇ καὶ μὴ παραδῷ αὐτὸν εἰς χεῖρας ἐχθρῶν αὐτοῦ.	3 Ὁ Κύριος θὰ τὸν διαφυλάξῃ ἀπὸ κάθε κίνδυνον. Θὰ τοῦ χαρίσῃ μακρότητα ζωῆς καὶ ἀσφάλειαν. Θὰ τὸν καταστήσῃ εὐτυχισμένον καὶ χαρούμενον εἰς τὸν κόσμον αὐτὸν καὶ δὲν θὰ τὸν παραδώσῃ ποτὲ εἰς τὰ χέρια τῶν ἐχθρῶν του.	3 Εὔχομαι, ἀλλ' εἶμαι συγχρόνως βέβαιος, ὅτι ὁ Κύριος θὰ τὸν διαφύλαξῃ, καὶ θὰ τὸν διατηρήσῃ εἰς τὴν ζωὴν καὶ θὰ τὸν καταστήσῃ μακαριστὸν καὶ εὐτυχῆ ἐν τῇ γῇ, καὶ δὲν θὰ τὸν παραδώσῃ εἰς τὰς χεῖρας καὶ τὴν ἐξουσίαν τῶν ἐχθρῶν του.
4 Κύριος βοηθήσαι αὐτῷ ἐπὶ κλίνης ὀδύνης αὐτοῦ· ὅλην τὴν κοίτην αὐτοῦ ἔστρεψας ἐν τῇ ἀρρωστίᾳ αὐτοῦ.	4 Ὁ Κύριος θὰ τὸν βοηθήσῃ νὰ ἐγερθῇ ὑγιὴς ἀπὸ τὴν κλίνην του. Ναί, Κύριε, θὰ μεταβάλῃς τὸ στρῶμα του, ὅπου κατάκειται ἀσθενὴς καὶ πονῶν, εἰς κλίνην ἀνέσεως, ὅπου ὑγιὴς θὰ ἀναπαύεται.	4 Ὁ Κύριος θὰ τὸν βοηθήσῃ εἰς περίπτωσιν ποὺ θὰ κατάκειται ἐπὶ τῆς κλίνης πονῶν καὶ ὑποφέρων· θὰ μεταστρέψῃ ἐξ ὁλοκλήρου καὶ τελείως τὴν στρωμνὴν καὶ κοίτην του κατὰ τὴν ἀσθένειάν του καὶ ἀπὸ νοσηρᾶς θὰ μεταβάλῃ αὐτὴν εἰς ὑγιεινήν.
5 Ἐγὼ εἶπα· Κύριε, ἐλέησόν με, ἴασαι τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἥμαρτόν σοι.	5 Ἐγώ, κατὰ τὸ διάστημα τῆς ἀσθενείας μου, προσηυχήθην καὶ εἶπα πρὸς τὸν Θεόν· Κύριε, ἐλέησόν με. Θεράπευσε τὴν ζωήν μου ἀπὸ τὴν ἀσθένειάν της, διότι εἰς σὲ ἡμάρτησα καὶ ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας μου ἠσθένησα.	5 Ἐγὼ δὲ προσευχόμενος κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς ἀσθενείας μου εἶπον· Κύριε, ἐλεησόν με. Τὸ σῶμα μου πάσχει, διότι πάσχει καὶ ἡ ψυχή μου. Σὲ παρακαλῶ, ἰάτρευσε πρωτίστως τὴν ψυχήν μου, διότι ἡμάρτησα εἰς σέ.
6 Οἱ ἐχθροί μου εἶπαν κακά μοι· πότε ἀποθανεῖται, καὶ ἀπολεῖται τὸ ὄνομα αὐτοῦ;	6 Οἱ ἐχθροί μου εἶπαν λόγια κακεντρεχῆ καὶ πονηρὰ ἐναντίον μου· Πότε θὰ ἀποθάνῃ καὶ θὰ σβήσῃ αὐτὸς καὶ τὸ ὄνομά του ἀπὸ τὴν γῆν;	6 Οἱ ἐχθροί μου εἶπον ἐναντίον μου λόγους κακοὺς καὶ πονηρούς. Εἶπαν: Ἄχ, πότε θὰ ἀποθάνῃ καὶ θὰ ἐξαφανισθῇ τὸ ὄνομά του;
7 Καὶ εἰσεπορεύετο τοῦ ἰδεῖν, μάτην ἐλάλει· ἡ καρδία αὐτοῦ συνήγαγεν ἀνομίαν ἑαυτῷ, ἐξεπορεύετο ἔξω καὶ ἐλάλει ἐπὶ τὸ αὐτό.	7 Καὶ ἐὰν κανεὶς ἀπὸ τοὺς κακεντρεχεῖς αὐτοὺς ἀνθρώπους εἰσήρχετο εἰς τὸν οἶκόν μου, τάχα πρὸς ἐπίσκεψίν μου, ἔλεγε πρὸς ἐμὲ λόγια δόλια καὶ ὑποκριτικά. Συγχρόνως δὲ ἡ καρδία του συνήθροιζε καὶ ἐσχεδίαζε συκοφαντίας καὶ διαβολάς, αἱ ὁποῖαι τελικῶς θὰ ἐξεσποῦσαν εἰς βάρος του. Ἔβγαινεν ἔξω ἀπὸ τὸ δωμάτιόν μου καὶ συζητοῦσε κακὰ ἐναντίον μου.	7 Καὶ ἂν εἰσήρχετο κανεὶς ἀπὸ αὐτοὺς εἰς τὸ δωμάτιόν μου, διὰ νὰ ἴδῃ τὴν πορείαν τῆς ἀσθενείας μου, ἐλάλει μάταια καὶ προσποιητὰ λόγια. Καὶ κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον ἡ καρδία του συνήθροιζε νέον ὑλικὸν συκοφαντίας καὶ δυσφημίας, μὲ τὸ ὁποῖον ηὔξανε τὴν ἀνομίαν του. Ἐξήρχετο ἔξω τοῦ δωματίου καὶ τῆς οἰκίας μου καὶ ἐλάλει σπερμολογίας καὶ δυσφημίας εἰς τοὺς ἐπὶ τὸ αὐτὸ συνηγμένους ἐχθρούς μου.
8 Κατ' ἐμοῦ ἐψιθύριζον πάντες οἱ ἐχθροί μου, κατ' ἐμοῦ ἐλογίζοντο κακά μοι·	8 Ἐψιθύριζαν ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἐχθροί μου ἐναντίον μου. Διελογίζοντο πάντοτε κακὰ εἰς βάρος μου.	8 Ἐναντίον μου ἐψιθύριζον καὶ ἐκρυφομίλουν ὅλοι οἱ ἐχθροί μου· κατ' ἐμοῦ διελογίζοντο καὶ ἐσχεδίαζον κακά.
9 λόγον παράνομον κατέθεντο κατ' ἐμοῦ· μὴ ὁ κοιμώμενος οὐχὶ προσθήσει τοῦ ἀναστῆναι;	9 Λόγους ψευδεῖς καὶ ἀντιθέτους πρὸς τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ ἔθεταν εἰς κυκλοφορίαν ἐναντίον μου καὶ ἔλεγαν· Μήπως καὶ δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ σηκωθῇ πλέον ὑγιής, αὐτὸς ὁ ἀσθενής, ποὺ κατάκειται καὶ κοιμᾶται εἰς τὴν κλίνην του;	9 Λόγον συκοφαντικὸν καὶ φήμην διαβολῆς, ἁμαρτωλὰς καὶ ἐνόχους διαδόσεις ἐβεβαίωσαν δημοσίᾳ κατ' ἐμοῦ λέγοντες· Μήπως δὲν πρόκειται πλέον νὰ σηκωθῇ ὑγιὴς αὐτὸς ποὺ κατάκειται ἐπὶ κλίνῃς καὶ κοιμᾶται λόγῳ ἀσθενείας; Μήπως ἦλθεν ἤδη ἡ ὥρα τοῦ θανάτου του;
10 Καὶ γὰρ ὁ ἄνθρωπος τῆς εἰρήνης μου, ἐφ' ὃν ἤλπισα, ὁ ἐσθίων ἄρτους μου, ἐμεγάλυνεν ἐπ' ἐμὲ πτερνισμόν.	10 Ὄχι δὲ μόνον οἱ ἐχθροί μου, ἀλλὰ καὶ ὁ ἐπιστήθιος φίλος μου, εἰς τὸν ὁποῖον εἶχα στηρίξει τὰς ἐλπίδας μου, αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἔτρωγε εἰς τὴν τράπεζάν μου τὸ φάγητόν μου, κατέφερε ἐναντίον μου μεγάλον λάκτισμα.	10 Καὶ τί παράδοξον, ἐὰν αὐτοὶ λέγουν τοιαῦτα, ἀφοῦ ὁ ἐγκάρδιος φίλος, μετὰ τοῦ ὁποίου εἶχον συνδεθῆ μὲ ὅρκους εἰρήνης καὶ εἰς τὸν ὁποῖον ἐστήριξα, τὰς ἐλπίδας μου καὶ ἔτρεφον πᾶσαν ἐμπιστοσύνην πρὸς αὐτόν, τὸν ὁποῖον εἶχον ὁμοτράπεζόν μου καὶ ἔτρωγεν ἀπὸ τοὺς ἄρτους μου, ὕψωσεν ὅσον τοῦ ἦτο δυνατὸν ὑψηλότερα τὴν πτέρναν του καὶ κατέφερεν ἐναντίον ἐμοῦ λάκτισμα βίαιον καὶ κτηνῶδες.
11 Σὺ δέ, Κύριε, ἐλεήσόν με καὶ ἀνάστησόν με, καὶ ἀνταποδώσω αὐτοῖς.	11 Σὺ λοιπόν, Κύριε, ἐλέησέ με, σπλαγχνίσου με, σήκωσέ με ἀπὸ τὴν κλίνην τῆς ἀσθενείας μου, καὶ ἐγὼ θὰ ἀνταποδώσω τὰ πρέποντα εἰς ἐκείνους, ποὺ μὲ ἀδικοῦν.	11 Σὺ ὅμως, Κύριε, εὐσπλαγχνίσου με καὶ δεῖξε τὸ ἔλεός σου εἰς ἐμέ. Σήκωσέ με ὑγιῆ ἀπὸ τὴν κλίνην καὶ τότε ὡς βασιλεύς, χρισμένος ἀπὸ σὲ διὰ νὰ σὲ ἀντιπροσωπευω καὶ διαχειρίζωμαι τὴν δικαιοσύνην σου, θὰ ἀνταποδώσω εἰς αὐτοὺς σύμφωνα μὲ τὰ πονηρά τους ἔργα·
12 Ἐν τούτῳ ἔγνων ὅτι τεθέληκάς με, ὅτι οὐ μὴ ἐπιχαρῇ ὁ ἐχθρός μου ἐπὶ ἐμέ.	12 Μὲ αὐτὸ τὸ θαυμαστὸν ἔργον τοῦ ἐλέους σου θὰ ἔχω πεισθῆ, ὅτι ἀπολαμβάνω τὴν εὔνοιάν σου. Χάρις εἰς αὐτὸ δὲν θὰ καταστραφῶ καὶ δὲν θὰ χαρῇ εἰς βάρος μου ὁ ἐχθρός μου.	12 Οὕτω καὶ μόνον θὰ μάθω ὅτι ἀπολαύω τῆς εὐνοίας σου καὶ μὲ θέλεις νὰ βασιλεύω, διότι ἂν πράγματι μὲ θέλῃς, δὲν θὰ χαρῇ ὁ ἐχθρός μου χαιρεκάκως ἐπὶ τῇ πτώσει καὶ τῷ ἀφανισμῷ μου.
13 Ἐμοῦ δὲ διὰ τὴν ἀκακίαν ἀντελάβου, καὶ ἐβεβαίωσάς με ἐνώπιόν σου εἰς τὸν αἰῶνα.	13 Σύ, διὰ τὴν ἀθωότητά μου αὐτήν, μὲ ἐστήριξες εἰς τὸ παρελθὸν καὶ θὰ μὲ ὑποστήριξῃς καὶ τώρα. Τὴν βοήθειάν σου αὐτὴν εἰς ἐμὲ θὰ τὴν καταστήσῃς μόνιμον καὶ εἰς ὅλας τὰς ἐπερχομένας γενεάς.	13 Εἶμαι ὅμως βέβαιος περὶ τῆς προστασίας σου καὶ δύναμαι ὁμιλῶν περὶ αὐτῆς ὡς περὶ γεγονότος τετελεσμένου νὰ διακηρύττω ὅτι, ἐπειδὴ εἶμαι ἄκακος καὶ δὲν ἔβλαψα ποτὲ κανένα, σύ, διὰ τὴν ἀκακίαν μου αὐτὴν μὲ ὑπεστήριξας καὶ μὲ ἐβοήθησας καὶ μὲ κατέστησας ἔμπροσθέν σου βέβαιον καὶ ἀμετακίνητον μετὰ τῶν ἀπογόνων μου διὰ παντὸς καὶ αἰωνίως.
14 Εὐλογητὸς Κύριος ὁ Θεὸς Ἰσραὴλ ἀπὸ τοῦ αἰῶνος καὶ εἰς τὸν αἰῶνα, γένοιτο, γένοιτο.	14 Ἂς εἶναι δοξασμένος ὁ Κύριος, ὁ Θεὸς τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν, ἀμήν.	14 Ἂς εἶναι εὐλογημένος ὁ Κύριος, τὸν ὁποῖον ὁ Ἰσραὴλ λατρεύει ὡς τὸν μόνον Θεόν του ἀπὸ τοῦ αἰῶνος τῆς παρούσης ζωῆς καὶ εἰς τὸν ἀτελεύτητον αἰῶνα τοῦ μέλλοντος· γένοιτο, γένοιτο.