Ψαλμοί : Κεφάλαιον ΜΑ'

Πρωτότυπο Κείμενο

ν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρὸς σέ, ὁ Θεός.
3 Ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεὸν τὸν ζῶντα· πότε ἥξω καὶ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ;
4 Ἐγενήθη τὰ δάκρυά μου ἐμοὶ ἄρτος ἡμέρας καὶ νυκτὸς ἐν τῷ λέγεσθαί μοι καθ' ἐκάστην ἡμέραν· ποῦ ἐστιν ὁ Θεός σου;
5 Ταῦτα ἐμνήσθην καὶ ἐξέχεα ἐπ' ἐμὲ τὴν ψυχήν μου, ὅτι διελεύσομαι ἐν τόπῳ σκηνῆς θαυμαστῆς ἕως τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ ἐν φωνῇ ἀγαλλιάσεως καὶ ἐξομολογήσεως ἤχου ἐορτάζοντος.
6 Ἱνατί περίλυπος εἶ, ἡ ψυχή μου, καὶ ἱνατί συνταράσσεις με; ῎Ελπισον ἐπὶ τὸν Θεόν, ὅτι ἐξομολογήσομαι αὐτῷ· σωτήριον τοῦ προσώπου μου καὶ ὁ Θεός μου.
7 Πρὸς ἐμαυτὸν ἡ ψυχή μου ἐταράχθη· διὰ τοῦτο μνησθήσομαί σου ἐκ γῆς Ἰορδάνου καὶ Ἐρμωνιείμ, ἀπὸ ὄρους μικροῦ.
8 Ἄβυσσος ἄβυσσον ἐπικαλεῖται εἰς φωνὴν τῶν καταρρακτῶν σου, πάντες οἱ μετεωρισμοί σου καὶ τὰ κύματά σου ἐπ' ἐμὲ διῆλθον.
9 Ἡμέρας ἐντελεῖται Κύριος τὸ ἔλεος αὐτοῦ, καὶ νυκτὸς ᾠδὴ αὐτῷ (Ἄλλη γρ. καὶ νυκτὸς δηλώσει.) παρ' ἐμοί, προσευχὴ τῷ Θεῷ τῆς ζωῆς μου.
10 Ἐρῶ τῷ Θεῷ· ἀντιλήπτωρ μου εἶ· διατί μου ἐπελάθου; Καὶ ἱνατί σκυθρωπάζων πορεύομαι ἐν τῷ ἐκθλίβειν τὸν ἐχθρόν μου;
11 Ἐν τῷ καταθλᾶσθαι τὰ ὀστᾶ μου ὠνείδιζόν με οἱ ἐχθροί μου, ἐν τῷ λέγειν αὐτούς μοι καθ' ἐκάστην ἡμέραν· ποῦ ἐστιν ὁ Θεός σου;
12 Ἱνατί περίλυπος εἶ, ἡ ψυχή μου; Καὶ ἱνατί συνταράσσεις με; Ἔλπισον ἐπὶ τὸν Θεόν, ὅτι ἐξομολογήσομαι αὐτῷ· σωτήριον τοῦ προσώπου μου καὶ ὁ Θεός μου.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

πως ἡ διψασμένη ἔλαφος ποθεῖ πολὺ καὶ τρέχει εἰς τὰς πηγὰς τῶν καθαρῶν ὑδάτων, ἔτσι καὶ ἡ ψυχή μου ποθεῖ σέ, ὦ Θεέ μου.
3 Μεγάλην δίψαν ᾐσθάνθη καὶ αἰσθάνεται ἡ ψυχή μου διὰ σὲ τὸν αἰωνίως ζῶντα, τὸν πραγματικὸν Θεόν. Πότε λοιπὸν θὰ ἀξιωθῶ τῆς χαρᾶς νὰ ἔλθω καὶ νὰ ἴδω τὸν ναόν, τὸν ἱερὸν τόπον τῆς παρουσίας σοῦ, τοῦ Θεοῦ μου;
4 Ἐπέρασα περιπετείας καὶ θλίψεις. Τὰ δάκρυά μου ἔγιναν δι' ἐμὲ φαγητόν μου ἡμέραν καὶ νύκτα, διότι οἱ ἐχθροὶ ἔλεγαν ἐναντίον μου κάθε ἡμέραν· Ποῦ εἶναι ὁ Θεός σου;
5 Αὐτὸν ἐνεθυμήθην καὶ ἡ ψυχή μου ἐξεχύθη εἰς θερμὴν προσευχήν. Πιστεύω ὅτι θὰ ἀξιωθῶ τῆς μεγάλης τιμῆς καὶ χαρᾶς νὰ περάσω καὶ πάλιν ἀπὸ τὸν ἱερὸν χῶρον τῆς θαυμαστῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου σου, ἀπὸ τὸν ἱερὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ μου, μὲ φωνὴν ἀγαλλιάσεως καὶ δοξολογίας, μὲ ἐορταστικοὺς ψαλμοὺς καὶ ὕμνους.
6 Διατὶ λοιπόν, ὦ ψυχή μου, εἶσαι περίλυπος; Διατὶ ἀναταράσσεσαι ἐξ ὁλοκλήρου ἀπὸ αὐτά, ποὺ ἀκούεις; Ἔχε τὴν ἐλπίδα σου εἰς τὸν Θεόν, διότι θὰ ἔλθῃ πάλιν ἡ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ τὸν δοξολογήσω ὡς σωτῆρα μου καὶ Θεόν μου. Ἡ ψυχή μου ἐταράχθη καὶ πάλιν ἐντός μου.
7 Διὰ τοῦτο ἀπὸ τὴν περιοχὴν αὐτήν, ποὺ εὑρίσκομαι, κοντὰ εἰς τὸν Ἰορδάνην, ἀπὸ τὰς κορυφὰς τοῦ ὄρους Ἐρμών, ἀπὸ τὸν μικρὸν λόφον, ἐνθυμοῦμαι καὶ πάλιν σὲ καὶ ζητῶ παρηγορίαν ἀπὸ τὴν ἀνάμνησίν σου.
8 Ὅπως ἐδῶ τὰ ὕδατα τοῦ Ἰορδάνου σὰν κύματα ἔρχονται καὶ σὰν νὰ ἐπικαλῆται τὸ ἕνα τὸ ἄλλο, ὅπως ἀκούεται ἡ βοὴ τῶν καταρρακτῶν, ποὺ ξεχύνονται ἀπὸ τὸ ὄρος Ἐρμών, ἔτσι ἐπῆλθαν καὶ ἐπέρχονται ἐναντίον μου ἀλλεπάλληλα ὅλα τὰ ἀγριεμένα κύματα τῆς δικαίας σου ὀργῆς, αἱ συμφοραί μου.
9 Ἀλλὰ ὁ Κύριος θὰ μὲ βοηθήσῃ, θὰ ἀποστείλῃ εἰς ἐμὲ τὸ ἔλεός του, θὰ μὲ ἐπισκεφθῇ κάποιον ἡμέραν καὶ κατὰ τὴν ἐπακολουθοῦσαν νύκτα θὰ ἀναπέμψω εὐχαριστήριον ᾠδήν, προσευχήν, πρὸς τὸν Θεὸν καὶ Κύριον τῆς ζωῆς μου.
10 Θὰ εἴπω τότε, ὅπως λέγω καὶ τώρα, εἰς τὸν Κύριον· Σὺ εἶσαι ὁ προστάτης μου, διατὶ ἕως τώρα μὲ ἐλησμόνησες; Διατὶ νὰ διέρχωμαι τὰς ἡμέρας μου κατηφὴς καὶ πενθῶν καὶ ὁ ἐχθρός μου νὰ μὲ καταθλίβῃ;
11 Ἐνῷ ἀπὸ τὴν πολλὴν ταλαιπωρίαν καὶ ὀδύνην συντρίβονται τὰ ὀστᾶ μου, οἱ ἐχθροί μου μὲ ὑβρίζουν, μὲ ἐμπαίζουν καὶ μοῦ λέγουν κάθε ἡμέραν· Ποῦ εἶναι λοιπὸν ὁ Θεός σου, διὰ νὰ σὲ σώσῃ;
12 Διατί, λοιπόν, εἶσαι τόσον λυπημένη, ὦ ψυχή μου; Διατὶ μὲ συγκλονίζεις; Ἔχε τὴν ἐλπίδα σου εἰς τὸν Θεόν, διότι θὰ ἔλθῃ καὶ πάλιν ἡμέρα, ποὺ θὰ δοξολογήσω τὸν Κύριον, τὸν σωτῆρα μου καὶ Θεόν μου, εἰς τὸν ἱερὸν ναόν του.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

αθὼς ἔλαφος διψασμένη τρέχει μὲ πόθον πολὺν πρὸς τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων, οὕτω καὶ ἡ ψυχή μου, ὦ Θεέ μου, σὲ ἐπιποθεῖ καὶ μὲ ἀχόρταστον δίψαν ἐπιζητεῖ νὰ ἐπικοινωνήσῃ μετὰ σοῦ καὶ νὰ ἀπολαύσῃ τὴν παρηγορίαν σου.
3 Μὲ δίψαν καὶ ἐπιθυμίαν ἰσχυρὰν ἐπόθησεν ἡ ψυχή μου τὸν Θεόν, ὅστις δὲν εἶναι νεκρὸς ὅπως τὰ εἴδωλα, ἀλλ’ εἶναι ἰσχυρὸς καὶ ζωντανός, καὶ πηγὴ ποὺ χορταίνει καὶ μεταδίδει ζωὴν εἰς τὴν ψυχήν. Πότε ψεύγων ἀπὸ τὸν τόπον αὐτὸν τῆς ἐξορίας καὶ ἀπὸ τὴν χώραν τῶν εἰδώλων θὰ ἀξιωθῶ ἐπιστρέφων εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ νὰ ἔλθω εἰς τὸν ναὸν καὶ νὰ παρουσιασθῶ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, λαμβάνων μέρος εἰς τὴν λατρείαν αὐτοῦ;
4 Ἔγιναν εἰς ἐμὲ ἄρτος καὶ μόνη τροφή μου νύκτα καὶ ἡμέραν τὰ δάκρυα ποὺ χύνω συνεχῶς, ὅταν ἐν μέσῳ τῆς δυστυχίας μου μοῦ λέγουν μερικοί· Ποὺ εἶναι ὁ Θεός σου; Διατὶ δὲν σπεύδει τώρα εἰς βοήθειάν σου;
5 Ἔφερα εἰς τὴν ἐνθύμησίν μου γλυκείας ἀναμνήσεις τοῦ παρελθόντος, καὶ ἀνεκουφίσθην ἀπὸ τὰς ἐλπίδας καὶ συναισθήματα ποὺ προεκλήθησαν ἀπὸ αὐτὰς καὶ ἐξεχύθησαν ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου καὶ ἀπὸ τὰς ἀναμνήσεις αὐτὰς τοῦ παρελθόντος παρεκινήθην νὰ ἴδω ἐκ νέου μὲ τὸν νοῦν μου, ὅτι θὰ διέρχωμαι καὶ πάλιν διὰ μέσου τοῦ τόπου τῆς θαυμαστῆς σκηνῆς τοῦ Κυρίου, μέχρι τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀβάτου καὶ ἁγιωτάτου, μὲ τοὺς λοιποὺς προσκυνητὰς ἐν μέσῳ χαρμοσύνων ψαλμωδιῶν καὶ δοξολογιῶν καὶ ἐορταστικοῦ ἐνθουσιασμοῦ.
6 Διατὶ εἶσαι περίλυπος, ὦ ψυχή μου; Καὶ διατί μὲ τοὺς στεναγμούς σου μὲ συνταράσσεις; Ἔλπισον εἰς τὸν Θεόν, διότι ἀσφαλῶς θὰ ἔλθῃ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ τὸν δοξολογήσω εὐγνωμόνως· Αὐτὸν ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ σωτηρία τῆς προσωπικότητάς μου καὶ ὁ μόνος Θεὸς ποὺ λατρεύω καὶ προσκυνῶ.
7 Ἀλλὰ συγκρίνουσα τὰς λαμπρὰς ταύτας ἀναμνήσεις πρὸς τὴν θλιβερὰν εἰκόνα τοῦ παρόντος ἡ ψυχή μου μέσα μου ἐταράχθη καὶ πάλιν. Ἵνα λοιπὸν ἐνισχυθῶ, θὰ σὲ ἐνθυμηθῶ, Κύριε, ἀπὸ τὴν περιοχὴν τῶν πηγῶν τοῦ Ἰορδάνου καὶ ἀπὸ τὰς κορυφὰς τοῦ Ἑρμῶν καὶ ἀπὸ τὸ Μικρὸν Ὄρος, ὅπου εἶμαι τώρα ἐξόριστος καὶ φυγάς, ζητῶν παρηγορίαν ἀπὸ τὴν ἀνάμνησίν σου.
8 Εἰς αὐτὸν ἐδῶ τὸν τόπον, ὅπου ὁ Ἰορδάνης ὁρμητικὸς ἐκχύνεται πρὸς τὰ κάτω καὶ αἱ βροχαὶ προσθέτουν διαρκῶς καὶ νέους ὄγκους ὑδάτων εἰς τὸ ρεῦμα του, ἡ μία ἄβυσσος καὶ τεραστία ποσότης τοῦ ὕδατος ἐπιπίπτουσα ἐπὶ τῆς ἄλλης ἀβύσσου φαίνεται σὰν νὰ καλῇ αὐτὴν καὶ νὰ τῆς ὁμιλῇ, διὰ νὰ ἀντηχῇ οὕτω ἡ βοὴ τῶν καταρρακτῶν, ποὺ γίνονται ἀπὸ τὰ συνεχῶς ρεοντα ὕδατά σου· οὕτω καὶ τὰ δεινὰ ἀλλεπάλληλα ἦλθον καὶ ἐμοῦ καὶ σὰν μετεωριζόμενα ὕδατα αἱ δοκιμασίαι τῆς παιδείας σου καὶ σὰν κύματα σφοδρὰ καὶ ὁρμητικὰ ἐπέρασαν ἐπάνω μου.
9 Ἀλλὰ καὶ τώρα ὁ Θεὸς θὰ μὲ ἐλεήσῃ. Εἰς κάποιαν ἡμέραν ὄχι μακρυνὴν ὁ Θεὸς θὰ δώσῃ ἐντολὴν εἰς τὸ ἔλεός του νὰ μὲ ἐπισκεφθῇ καὶ κατὰ τὴν ἑπομένην νύκτα ᾠδὴ εὐχαριστιῶν θὰ ἐκχυθῇ ἀπὸ ἐμέ, προσευχὴ δοξολογίας εὐγνώμονος πρὸς τὸν Θεόν, εἰς τὸν ὁποῖον ὀφείλω τὴν ζωήν μου.
10 Θὰ εἴπω πρὸς τὸν Θεόν· εἶσαι ὁ προστάτης καὶ βοηθός μου· διατὶ μὲ ἐλησμόνησες; Καὶ διατὶ νὰ περνῶ τὰς ἡμέρας μου μὲ σκυθρωπότητα καὶ θλῖψιν, καθ’ ὃν χρόνον μὲ καταπιέζει ὁ ἐχθρός μου μὲ τὰς εἰρωνείας του καὶ τοὺς χλευασμούς του;
11 Ἐνῷ τσακίζονται τὰ ὀστᾶ μου καὶ συντρίβονται αἱ δυνάμεις τοῦ σώματός μου ἀπὸ τὴν ταλαιπωρίαν καὶ τὴν ἐγκατάλειψιν, μὲ περιγελοῦν καὶ μὲ ὀνειδίζουν οἱ ἐχθροί μου. Παραλύω ὁλόκληρος, ὅταν αὐτοὶ μοῦ λέγουν καθ’ ἐκάστην ἡμέραν· Ποὺ εἶναι ὁ Θεός σου; Διατί σὲ ἀφῆκεν ἀβοήθητον;
12 Διατί εἶσαι βουτηγμένη εἰς τὴν λύπην, ὦ ψυχή μου; Καὶ διατί μὲ συνταράσσεις; Στήριξε τὰς ἐλπίδας σου εἰς τὸν Θεόν, διότι ἀσφαλῶς θὰ ἔλθῃ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ εὐχαριστήσω καὶ θὰ δοξολογήσω αὐτόν, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ σωτηρία τῆς προσωπικότητάς μου καὶ ὁ μόνος Θεὸς ποὺ λατρεύω καὶ ἐπικαλοῦμαι.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
ν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρὸς σέ, ὁ Θεός.	πως ἡ διψασμένη ἔλαφος ποθεῖ πολὺ καὶ τρέχει εἰς τὰς πηγὰς τῶν καθαρῶν ὑδάτων, ἔτσι καὶ ἡ ψυχή μου ποθεῖ σέ, ὦ Θεέ μου.	αθὼς ἔλαφος διψασμένη τρέχει μὲ πόθον πολὺν πρὸς τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων, οὕτω καὶ ἡ ψυχή μου, ὦ Θεέ μου, σὲ ἐπιποθεῖ καὶ μὲ ἀχόρταστον δίψαν ἐπιζητεῖ νὰ ἐπικοινωνήσῃ μετὰ σοῦ καὶ νὰ ἀπολαύσῃ τὴν παρηγορίαν σου.
3 Ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεὸν τὸν ζῶντα· πότε ἥξω καὶ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ;	3 Μεγάλην δίψαν ᾐσθάνθη καὶ αἰσθάνεται ἡ ψυχή μου διὰ σὲ τὸν αἰωνίως ζῶντα, τὸν πραγματικὸν Θεόν. Πότε λοιπὸν θὰ ἀξιωθῶ τῆς χαρᾶς νὰ ἔλθω καὶ νὰ ἴδω τὸν ναόν, τὸν ἱερὸν τόπον τῆς παρουσίας σοῦ, τοῦ Θεοῦ μου;	3 Μὲ δίψαν καὶ ἐπιθυμίαν ἰσχυρὰν ἐπόθησεν ἡ ψυχή μου τὸν Θεόν, ὅστις δὲν εἶναι νεκρὸς ὅπως τὰ εἴδωλα, ἀλλ’ εἶναι ἰσχυρὸς καὶ ζωντανός, καὶ πηγὴ ποὺ χορταίνει καὶ μεταδίδει ζωὴν εἰς τὴν ψυχήν. Πότε ψεύγων ἀπὸ τὸν τόπον αὐτὸν τῆς ἐξορίας καὶ ἀπὸ τὴν χώραν τῶν εἰδώλων θὰ ἀξιωθῶ ἐπιστρέφων εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ νὰ ἔλθω εἰς τὸν ναὸν καὶ νὰ παρουσιασθῶ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, λαμβάνων μέρος εἰς τὴν λατρείαν αὐτοῦ;
4 Ἐγενήθη τὰ δάκρυά μου ἐμοὶ ἄρτος ἡμέρας καὶ νυκτὸς ἐν τῷ λέγεσθαί μοι καθ' ἐκάστην ἡμέραν· ποῦ ἐστιν ὁ Θεός σου;	4 Ἐπέρασα περιπετείας καὶ θλίψεις. Τὰ δάκρυά μου ἔγιναν δι' ἐμὲ φαγητόν μου ἡμέραν καὶ νύκτα, διότι οἱ ἐχθροὶ ἔλεγαν ἐναντίον μου κάθε ἡμέραν· Ποῦ εἶναι ὁ Θεός σου;	4 Ἔγιναν εἰς ἐμὲ ἄρτος καὶ μόνη τροφή μου νύκτα καὶ ἡμέραν τὰ δάκρυα ποὺ χύνω συνεχῶς, ὅταν ἐν μέσῳ τῆς δυστυχίας μου μοῦ λέγουν μερικοί· Ποὺ εἶναι ὁ Θεός σου; Διατὶ δὲν σπεύδει τώρα εἰς βοήθειάν σου;
5 Ταῦτα ἐμνήσθην καὶ ἐξέχεα ἐπ' ἐμὲ τὴν ψυχήν μου, ὅτι διελεύσομαι ἐν τόπῳ σκηνῆς θαυμαστῆς ἕως τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ ἐν φωνῇ ἀγαλλιάσεως καὶ ἐξομολογήσεως ἤχου ἐορτάζοντος.	5 Αὐτὸν ἐνεθυμήθην καὶ ἡ ψυχή μου ἐξεχύθη εἰς θερμὴν προσευχήν. Πιστεύω ὅτι θὰ ἀξιωθῶ τῆς μεγάλης τιμῆς καὶ χαρᾶς νὰ περάσω καὶ πάλιν ἀπὸ τὸν ἱερὸν χῶρον τῆς θαυμαστῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου σου, ἀπὸ τὸν ἱερὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ μου, μὲ φωνὴν ἀγαλλιάσεως καὶ δοξολογίας, μὲ ἐορταστικοὺς ψαλμοὺς καὶ ὕμνους.	5 Ἔφερα εἰς τὴν ἐνθύμησίν μου γλυκείας ἀναμνήσεις τοῦ παρελθόντος, καὶ ἀνεκουφίσθην ἀπὸ τὰς ἐλπίδας καὶ συναισθήματα ποὺ προεκλήθησαν ἀπὸ αὐτὰς καὶ ἐξεχύθησαν ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου καὶ ἀπὸ τὰς ἀναμνήσεις αὐτὰς τοῦ παρελθόντος παρεκινήθην νὰ ἴδω ἐκ νέου μὲ τὸν νοῦν μου, ὅτι θὰ διέρχωμαι καὶ πάλιν διὰ μέσου τοῦ τόπου τῆς θαυμαστῆς σκηνῆς τοῦ Κυρίου, μέχρι τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀβάτου καὶ ἁγιωτάτου, μὲ τοὺς λοιποὺς προσκυνητὰς ἐν μέσῳ χαρμοσύνων ψαλμωδιῶν καὶ δοξολογιῶν καὶ ἐορταστικοῦ ἐνθουσιασμοῦ.
6 Ἱνατί περίλυπος εἶ, ἡ ψυχή μου, καὶ ἱνατί συνταράσσεις με; ῎Ελπισον ἐπὶ τὸν Θεόν, ὅτι ἐξομολογήσομαι αὐτῷ· σωτήριον τοῦ προσώπου μου καὶ ὁ Θεός μου.	6 Διατὶ λοιπόν, ὦ ψυχή μου, εἶσαι περίλυπος; Διατὶ ἀναταράσσεσαι ἐξ ὁλοκλήρου ἀπὸ αὐτά, ποὺ ἀκούεις; Ἔχε τὴν ἐλπίδα σου εἰς τὸν Θεόν, διότι θὰ ἔλθῃ πάλιν ἡ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ τὸν δοξολογήσω ὡς σωτῆρα μου καὶ Θεόν μου. Ἡ ψυχή μου ἐταράχθη καὶ πάλιν ἐντός μου.	6 Διατὶ εἶσαι περίλυπος, ὦ ψυχή μου; Καὶ διατί μὲ τοὺς στεναγμούς σου μὲ συνταράσσεις; Ἔλπισον εἰς τὸν Θεόν, διότι ἀσφαλῶς θὰ ἔλθῃ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ τὸν δοξολογήσω εὐγνωμόνως· Αὐτὸν ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ σωτηρία τῆς προσωπικότητάς μου καὶ ὁ μόνος Θεὸς ποὺ λατρεύω καὶ προσκυνῶ.
7 Πρὸς ἐμαυτὸν ἡ ψυχή μου ἐταράχθη· διὰ τοῦτο μνησθήσομαί σου ἐκ γῆς Ἰορδάνου καὶ Ἐρμωνιείμ, ἀπὸ ὄρους μικροῦ.	7 Διὰ τοῦτο ἀπὸ τὴν περιοχὴν αὐτήν, ποὺ εὑρίσκομαι, κοντὰ εἰς τὸν Ἰορδάνην, ἀπὸ τὰς κορυφὰς τοῦ ὄρους Ἐρμών, ἀπὸ τὸν μικρὸν λόφον, ἐνθυμοῦμαι καὶ πάλιν σὲ καὶ ζητῶ παρηγορίαν ἀπὸ τὴν ἀνάμνησίν σου.	7 Ἀλλὰ συγκρίνουσα τὰς λαμπρὰς ταύτας ἀναμνήσεις πρὸς τὴν θλιβερὰν εἰκόνα τοῦ παρόντος ἡ ψυχή μου μέσα μου ἐταράχθη καὶ πάλιν. Ἵνα λοιπὸν ἐνισχυθῶ, θὰ σὲ ἐνθυμηθῶ, Κύριε, ἀπὸ τὴν περιοχὴν τῶν πηγῶν τοῦ Ἰορδάνου καὶ ἀπὸ τὰς κορυφὰς τοῦ Ἑρμῶν καὶ ἀπὸ τὸ Μικρὸν Ὄρος, ὅπου εἶμαι τώρα ἐξόριστος καὶ φυγάς, ζητῶν παρηγορίαν ἀπὸ τὴν ἀνάμνησίν σου.
8 Ἄβυσσος ἄβυσσον ἐπικαλεῖται εἰς φωνὴν τῶν καταρρακτῶν σου, πάντες οἱ μετεωρισμοί σου καὶ τὰ κύματά σου ἐπ' ἐμὲ διῆλθον.	8 Ὅπως ἐδῶ τὰ ὕδατα τοῦ Ἰορδάνου σὰν κύματα ἔρχονται καὶ σὰν νὰ ἐπικαλῆται τὸ ἕνα τὸ ἄλλο, ὅπως ἀκούεται ἡ βοὴ τῶν καταρρακτῶν, ποὺ ξεχύνονται ἀπὸ τὸ ὄρος Ἐρμών, ἔτσι ἐπῆλθαν καὶ ἐπέρχονται ἐναντίον μου ἀλλεπάλληλα ὅλα τὰ ἀγριεμένα κύματα τῆς δικαίας σου ὀργῆς, αἱ συμφοραί μου.	8 Εἰς αὐτὸν ἐδῶ τὸν τόπον, ὅπου ὁ Ἰορδάνης ὁρμητικὸς ἐκχύνεται πρὸς τὰ κάτω καὶ αἱ βροχαὶ προσθέτουν διαρκῶς καὶ νέους ὄγκους ὑδάτων εἰς τὸ ρεῦμα του, ἡ μία ἄβυσσος καὶ τεραστία ποσότης τοῦ ὕδατος ἐπιπίπτουσα ἐπὶ τῆς ἄλλης ἀβύσσου φαίνεται σὰν νὰ καλῇ αὐτὴν καὶ νὰ τῆς ὁμιλῇ, διὰ νὰ ἀντηχῇ οὕτω ἡ βοὴ τῶν καταρρακτῶν, ποὺ γίνονται ἀπὸ τὰ συνεχῶς ρεοντα ὕδατά σου· οὕτω καὶ τὰ δεινὰ ἀλλεπάλληλα ἦλθον καὶ ἐμοῦ καὶ σὰν μετεωριζόμενα ὕδατα αἱ δοκιμασίαι τῆς παιδείας σου καὶ σὰν κύματα σφοδρὰ καὶ ὁρμητικὰ ἐπέρασαν ἐπάνω μου.
9 Ἡμέρας ἐντελεῖται Κύριος τὸ ἔλεος αὐτοῦ, καὶ νυκτὸς ᾠδὴ αὐτῷ (Ἄλλη γρ. καὶ νυκτὸς δηλώσει.) παρ' ἐμοί, προσευχὴ τῷ Θεῷ τῆς ζωῆς μου.	9 Ἀλλὰ ὁ Κύριος θὰ μὲ βοηθήσῃ, θὰ ἀποστείλῃ εἰς ἐμὲ τὸ ἔλεός του, θὰ μὲ ἐπισκεφθῇ κάποιον ἡμέραν καὶ κατὰ τὴν ἐπακολουθοῦσαν νύκτα θὰ ἀναπέμψω εὐχαριστήριον ᾠδήν, προσευχήν, πρὸς τὸν Θεὸν καὶ Κύριον τῆς ζωῆς μου.	9 Ἀλλὰ καὶ τώρα ὁ Θεὸς θὰ μὲ ἐλεήσῃ. Εἰς κάποιαν ἡμέραν ὄχι μακρυνὴν ὁ Θεὸς θὰ δώσῃ ἐντολὴν εἰς τὸ ἔλεός του νὰ μὲ ἐπισκεφθῇ καὶ κατὰ τὴν ἑπομένην νύκτα ᾠδὴ εὐχαριστιῶν θὰ ἐκχυθῇ ἀπὸ ἐμέ, προσευχὴ δοξολογίας εὐγνώμονος πρὸς τὸν Θεόν, εἰς τὸν ὁποῖον ὀφείλω τὴν ζωήν μου.
10 Ἐρῶ τῷ Θεῷ· ἀντιλήπτωρ μου εἶ· διατί μου ἐπελάθου; Καὶ ἱνατί σκυθρωπάζων πορεύομαι ἐν τῷ ἐκθλίβειν τὸν ἐχθρόν μου;	10 Θὰ εἴπω τότε, ὅπως λέγω καὶ τώρα, εἰς τὸν Κύριον· Σὺ εἶσαι ὁ προστάτης μου, διατὶ ἕως τώρα μὲ ἐλησμόνησες; Διατὶ νὰ διέρχωμαι τὰς ἡμέρας μου κατηφὴς καὶ πενθῶν καὶ ὁ ἐχθρός μου νὰ μὲ καταθλίβῃ;	10 Θὰ εἴπω πρὸς τὸν Θεόν· εἶσαι ὁ προστάτης καὶ βοηθός μου· διατὶ μὲ ἐλησμόνησες; Καὶ διατὶ νὰ περνῶ τὰς ἡμέρας μου μὲ σκυθρωπότητα καὶ θλῖψιν, καθ’ ὃν χρόνον μὲ καταπιέζει ὁ ἐχθρός μου μὲ τὰς εἰρωνείας του καὶ τοὺς χλευασμούς του;
11 Ἐν τῷ καταθλᾶσθαι τὰ ὀστᾶ μου ὠνείδιζόν με οἱ ἐχθροί μου, ἐν τῷ λέγειν αὐτούς μοι καθ' ἐκάστην ἡμέραν· ποῦ ἐστιν ὁ Θεός σου;	11 Ἐνῷ ἀπὸ τὴν πολλὴν ταλαιπωρίαν καὶ ὀδύνην συντρίβονται τὰ ὀστᾶ μου, οἱ ἐχθροί μου μὲ ὑβρίζουν, μὲ ἐμπαίζουν καὶ μοῦ λέγουν κάθε ἡμέραν· Ποῦ εἶναι λοιπὸν ὁ Θεός σου, διὰ νὰ σὲ σώσῃ;	11 Ἐνῷ τσακίζονται τὰ ὀστᾶ μου καὶ συντρίβονται αἱ δυνάμεις τοῦ σώματός μου ἀπὸ τὴν ταλαιπωρίαν καὶ τὴν ἐγκατάλειψιν, μὲ περιγελοῦν καὶ μὲ ὀνειδίζουν οἱ ἐχθροί μου. Παραλύω ὁλόκληρος, ὅταν αὐτοὶ μοῦ λέγουν καθ’ ἐκάστην ἡμέραν· Ποὺ εἶναι ὁ Θεός σου; Διατί σὲ ἀφῆκεν ἀβοήθητον;
12 Ἱνατί περίλυπος εἶ, ἡ ψυχή μου; Καὶ ἱνατί συνταράσσεις με; Ἔλπισον ἐπὶ τὸν Θεόν, ὅτι ἐξομολογήσομαι αὐτῷ· σωτήριον τοῦ προσώπου μου καὶ ὁ Θεός μου.	12 Διατί, λοιπόν, εἶσαι τόσον λυπημένη, ὦ ψυχή μου; Διατὶ μὲ συγκλονίζεις; Ἔχε τὴν ἐλπίδα σου εἰς τὸν Θεόν, διότι θὰ ἔλθῃ καὶ πάλιν ἡμέρα, ποὺ θὰ δοξολογήσω τὸν Κύριον, τὸν σωτῆρα μου καὶ Θεόν μου, εἰς τὸν ἱερὸν ναόν του.	12 Διατί εἶσαι βουτηγμένη εἰς τὴν λύπην, ὦ ψυχή μου; Καὶ διατί μὲ συνταράσσεις; Στήριξε τὰς ἐλπίδας σου εἰς τὸν Θεόν, διότι ἀσφαλῶς θὰ ἔλθῃ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ εὐχαριστήσω καὶ θὰ δοξολογήσω αὐτόν, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ σωτηρία τῆς προσωπικότητάς μου καὶ ὁ μόνος Θεὸς ποὺ λατρεύω καὶ ἐπικαλοῦμαι.