Ψαλμοί : Κεφάλαιον ΟΒ'

Πρωτότυπο Κείμενο

ς ἀγαθὸς ὁ Θεὸς τῷ Ἰσραήλ, τοῖς εὐθέσι τὴ καρδίᾳ.
2 Ἐμοῦ δὲ παρὰ μικρὸν ἐσαλεύθησαν οἱ πόδες, παρ' ὀλίγον ἐξεχύθη τὰ διαβήματά μου.
3 Ὅτι ἐζήλωσα ἐπὶ τοῖς ἀνόμοις εἰρήνην ἁμαρτωλῶν θεωρῶν,
4 ὅτι οὐκ ἔστιν ἀνάνευσις ἐν τῷ θανάτῳ αὐτῶν καὶ στερέωμα ἐν τῇ μάστιγι αὐτῶν·
5 ἐν κόποις ἀνθρώπων οὐκ εἰσὶ καὶ μετὰ ἀνθρώπων οὐ μαστιγωθήσονται.
6 Διὰ τοῦτο ἐκράτησεν αὐτοὺς ἡ ὑπερηφανίᾳ, περιεβάλοντο ἀδικίαν καὶ ἀσέβειαν ἑαυτῶν.
7 Ἐξελεύσεται ὡς ἐκ στέατος ἡ ἀδικία αὐτῶν, διῆλθον εἰς διάθεσιν καρδίας·
8 διενοήθησαν καὶ ἐλάλησαν ἐν πονηρίᾳ, ἀδικίαν εἰς τὸ ὕψος ἐλάλησαν·
9 ἔθεντο εἰς οὐρανὸν τὸ στόμα αὐτῶν, καὶ ἡ γλῶσσα αὐτῶν διῆλθεν ἐπὶ τῆς γῆς.
10 Διὰ τοῦτο ἐπιστρέψει ὁ λαός μου ἐνταῦθα, καὶ ἡμέραι πλήρεις εὐρεθίσονται ἐν αὐτοῖς.
11 Καὶ εἶπαν· πῶς ἔγνω ὁ Θεός; Καὶ εἰ ἔστι γνῶσις ἐν τῷ Ὑψίστῳ;
12 Ἰδοὺ οὗτοι οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ εὐθηνοῦντες· εἰς τὸν αἰῶνα κατέσχον πλούτου.
13 Καὶ εἶπα· ἄρα ματαίως ἐδικαίωσα τὴν καρδίαν μου καὶ ἐνιψάμην ἐν ἀθώοις τὰς χεῖράς μου·
14 καὶ ἐγενόμην μεμαστιγωμένος ὅλην τὴν ἡμέραν, καὶ ὁ ἔλεγχός μου εἰς τὰς πρωΐας.
15 Εἰ ἔλεγον· διηγήσομαι οὕτως, ἰδοὺ τὴ γενεᾷ τῶν υἱῶν σου ἠσυνθέτηκα.
16 Καὶ ὑπέλαβον τοῦ γνῶναι τοῦτο· κόπος ἐστὶν ἐνώπιόν μου,
17 ἕως εἰσέλθω εἰς τὸ ἁγιαστήριον τοῦ Θεοῦ καὶ συνῶ εἰς τά ἔσχατα αὐτῶν.
18 Πλὴν διὰ τὰς δολιότητας αὐτῶν ἔθου αὐτοῖς κακά, κατέβαλες αὐτοὺς ἐν τῷ ἐπαρθῆναι.
19 Πῶς ἐγένοντο εἰς ἐρήμωσιν ἐξάπινα· ἐξέλιπον, ἀπώλοντο διὰ τὴν ἀνομίαν αὐτῶν.
20 Ὡσεὶ ἐνύπνιον ἀξεγειρομένου, Κύριε, ἐν τῇ πόλει σου τὴν εἰκόνα αὐτῶν ἐξουδενώσεις.
21 Ὅτι ἐξεκαύθη ἡ καρδία μου, καὶ οἱ νεφροί μου ἠλλοιώθησαν,
22 κἀγὼ ἐξουδενωμένος καὶ οὐκ ἔγνων κτηνώδης ἐγενόμην παρὰ σοί.
23 Κἀγὼ διαπαντὸς μετὰ σοῦ, ἐκράτησας τῆς χειρὸς τῆς δεξιᾶς μου
24 καὶ ἐν τῇ βουλῇ σου ὡδήγησάς με καὶ μετὰ δόξης προσελάβου με.
25 Τί γὰρ μοι ὑπάρχει ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ παρὰ σοῦ τί ἠθέλησα ἐπὶ τῆς γῆς;
26 Ἐξέλιπεν ἡ καρδία μου καὶ ἡ σάρξ μου, ὁ Θεὸς τῆς καρδίας μου καὶ ἡ μερίς μου ὁ Θεὸς εἰς τὸν αἰῶνα.
27 Ὅτι ἰδοὺ οἱ μακρύνοντες ἑαυτοὺς ἀπὸ σοῦ ἀπολοῦνται, ἐξωλόθρευσας πάντα τὸν πορνεύοντα ἀπὸ σοῦ.
28 Ἐμοὶ δὲ τὸ προσκολλᾶσθαι τῷ Θεῷ ἀγαθὸν ἐστι, τίθεσθαι ἐν τῷ Κυρίῳ τὴν ἐλπίδα μου τοῦ ἐξαγγεῖλαί με πάσας τὰς αἰνέσεις σου ἐν ταῖς πύλαις τῆς θυγατρὸς Σιών.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

όσον ἀγαθὸς εἶναι ὁ Θεὸς καὶ πλήρης εὐεργεσιῶν πρὸς τοὺς Ἰσραηλίτας καὶ μάλιστα εἰς ὅσους ἔχουν καρδίαν εὐθείαν καὶ εἰλικρινῆ!
2 Ἀλλὰ εἰς ἐμὲ παρ' ὀλίγον νὰ σαλευθοῦν οἱ πόδες μου, νὰ κλονισθοῦν ἀπὸ ἀμφιβολίαν αἱ πεποιθήσεις μου. Παρ' ὀλίγον αἱ πορεῖαι τῆς ζωῆς μου νὰ εἶχαν ἐκκλίνει ἀπὸ τὴν ὁδὸν τοῦ Κυρίου.
3 Διότι κατελήφθην ἀπὸ ζήλειαν καὶ ἀπὸ δυσφορίαν, ἐπειδὴ ἔβλεπα τὴν εὐημερίαν τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων.
4 Ἔβλεπα ὅτι δὲν ὑπάρχει, μακρὰ ἀγωνία καὶ βάσανος κατὰ τὸν θάνατόν των καὶ δὲν διαρκεῖ ἐπὶ πολὺ ἡ τυχὸν μαστίζουσα αὐτοῦς θλῖψις.
5 Αὐτοὶ δὲν κοπιάζουν, ὅπως οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, διὰ τὸν πορισμὸν τῶν ἀγαθῶν τῆς ζωῆς. Καὶ γενικῶς δὲν καταθλίβονται, ὅπως οἱ ἄλλοι.
6 Δι' αὐτὸ καὶ τοὺς κατέλαβεν ἐξ ὁλοκλήρου ἡ ὑπερηφάνειά των. Κατὰ τρόπον ἐπιδεικτικὸν φοροῦν καὶ φέρουν τὴν ἀδικίαν πρὸς τοὺς ἄλλους καὶ τὴν ἀσέβειαν πρὸς τὸν Θεόν.
7 Ἡ ἀδικία των θὰ ἐξέλθῃ λιπαρά, πλουσία καὶ μεστωμένη ἀπὸ τὴν διεφθαρμένην των καρδίαν. Ἐξεπέρασαν κάθε ὅριον αἱ πονηραὶ ἐπιθυμίαι τῆς καρδίας των.
8 Ἐσκέφθησαν καὶ ἀπεφάσισαν πονηοὰ ἐναντίον τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Διελάλησαν χωρὶς ἐντροπὴν μεγαλοφώνως τὰ κακουργήματά των.
9 Ἤνοιξαν τὸ στόμα των καὶ ἔφθασε μέχρι τοῦ οὐρανοῦ, διὰ νὰ ὑβρίσῃ καὶ αὐτὸν τὸν Θεόν. Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἡ γλῶσσα των ἐπέρασε ἐπάνω εἰς τὴν γῆν ἐξαπολύουσα συκοφαντίας καὶ ὕβρεις.
10 Διὰ τοῦτο ὁ ἰσραηλιτικὸς λαὸς ἀπὸ τὸ κακὸν παράδειγμα ἐκείνων ἐγκαταλείπει ἐμὲ καὶ ἐπιστρέφει ἐδῶ, ὅπου εὑρίσκονται   αὐτοί, παρασυρόμενος ἀπὸ τὴν φαινομενικήν των εὐτυχίαν. Φαντάζονται οἱ σκανδαλισμένοι Ἰσραηλῖται ὅτι καὶ μεταξὺ αὐτῶν θὰ ἀνατείλουν ἔτσι ἡμέραι εὐτυχίας.
11 Καὶ εἶπαν πολλοὶ σκανδαλισθέντες ἀπὸ τὴν φαινομενικὴν εἰδαιμονίαν τῶν ἀσεβῶν· ἆρα γε λαμβάνει γνῶσιν ὁ Θεὸς αὐτῶν, ποὺ συμβαίνουν εἰς τὴν γῆν; Καὶ ὑπάρχει πράγματι γνῶσις αὐτῶν εἰς τὸν Ὕψιστο;
12 Ἰδού, ὅτι αὐτοὶ ἐδῶ εἶναι ἁμαρτωλοὶ καὶ ὅμως εὐτυχοῦν. Ἀπέκτησαν πλοῦτον, ὁ ὁποῖος συνεχῶς καὶ αὐξάνει εἰς τὰ χέρια των.
13 Εἶπα καὶ ἐγὼ παρασυρθεὶς πρὸς στιγμὴν ἀπὸ τὰς σκέψεις αὐτάς· ἆρά γε ματαίως διετήρησα καθαρὰν τὴν καρδίαν μου καὶ ἔχω νίψει τὰς χεῖρας μου ὡς ἀθῶος μεταξὺ τῶν ἀθώων;
14 Ματαίως ὑφιστάμην μὲ ὑπομονὴν τὰς μαστιγώσεις τῶν διαφόρων θλίψεων ὅλην τὴν ἡμέραν, καὶ κάθε πρωῒ ἐξετάζω καὶ ἐλέγχω τὸν ἑαυτόν μου, μήπως ἔχω πταίσει εἰς τίποτε, διὰ νὰ προλάβω ἐνδεχομένας ἄλλας πτώσεις.
15 Ἐὰν ἔλεγα, ὅτι θὰ διηγηθῶ αὐτοὺς τοὺς δισταγμοὺς τῆς ὀλιγοπιστίας μου, θὰ ἐκθέσω τὰς σκέψεις μου εἰς τὴν γενεὰν τῶν υἱῶν σου, τότε θὰ ἀνεδεικνυόμην ἀσύνετος καὶ ἀποστάτης, διδάσκαλος τοῦ κακοῦ.
16 Ἐνόμισα ὅμως ὅτι ἔπρεπε νὰ μελετήσω, διὰ νὰ κατανοήσω καλῶς αὐτὸ τὸ ζήτημα. Ἡ μελέτη ὅμως αὐτὴ ὑπῆρξε δι' ἐμὲ κόπος ἀνωφελὴς καὶ ἐξαντλητικός. Λύσιν δὲν εὑρῆκα·
17 μέχρις ὅτου εἰσῆλθα εἰς τὸν ἅγιον ναὸν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐκεῖ φωτισθεὶς εἶδα καὶ ἐννόησα τὰ τέλη τῶν ἁμαρτωλῶν αὐτῶν ἀνθρώπων.
18 Τώρα εὐτυχοῦν, ἀλλὰ διὰ τὰς δολιότητάς των ἐπεφύλαξες δι' αὐτοὺς συμφοράς. Θὰ τοὺς ταπεινώσῃς, θὰ συντρίψῃς τὴν ὑπερηφάνειάν των.
19 Πῶς ἔξαφνα ἐρημώθηκαν ὅλοι; Ἐξηφανίσθησαν, ἐχάθησαν ἐξ αἰτίας τῆς παρανομίας των.
20 Ὅπως διαλύεται καὶ σβήνει τὸ ὄνειρον τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἐξυπνᾷ καὶ σηκώνεται, ἔτσι καὶ σύ, Κύριε, ἐξεμηδένισας εἰς τὴν πόλιν σου Ἱερουσαλὴμ τὴν πρόσκαιρον καὶ λαμπρὰν ἐμφάνισιν τῶν ἁμαρτωλῶν.
21 Προηγουμένως εἶχε φλογισθῆ ἀπὸ ζηλοτυπίαν καὶ δυσφορίαν ἡ καρδία μου διὰ τὴν εὐτυχίαν τῶν ἀσεβῶν ἀνθρώπων. Οἱ νεφροί μου καὶ τὸ ἐσωτερικόν μου ἀνεστατώθησαν, ἤλλαξαν ὄψιν.
22 Κάτω ἀπὸ τὰς σκέψεις αὐτὰς ἔγινα καὶ ἐγὼ ἕνα τίποτε. Δὲν ἐννόησα καθόλου τὸ πρόβλημα τοῦτο. Ἐνώπιόν σου ἔγινα ὠσὰν ζῶον· ὠσὰν ἕνα κτῆνος κατὰ τὸν νοῦν.
23 Ἀλλὰ ἐγώ, ὡς πιστός σου, θὰ εἶμαι πάντοτε μαζῆ σου. Διότι σὺ μὲ ἐκράτησες ἀπὸ τὴν δεξιάν μου χεῖρα, ὥστε νὰ μὴ πέσω.
24 Σύ, ἐν τῇ ἀγαθῇ καὶ παντοδυνάμῳ βουλῇ σου, μὲ ὡδήγησας εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν, καὶ μὲ δόξαν θὰ μὲ παραλάβῃς εἰς τὴν ἄλλην ζωήν.
25 Διότι τί ἄλλο ἄξιον προσοχῆς καὶ ἀγάπης ὑπάρχει εἰς τὸν οὐρανὸν πλὴν ἀπὸ σέ; Τί ἄλλο, πλὴν ἀπὸ σέ, θὰ ἐπιθυμοῦσα ἐδῶ εἰς τὴν γῆν;
26 Ἡ καρδία μου καὶ ὅλον μου τὸ σῶμα ἔσβησαν ἀπὸ τὰς ταλαιπωρίας μου. Καὶ ὅμως ὁ Θεὸς εἶναι καὶ παραμένει ὁ πόθος τῆς καρδίας μου. Ὁ Θεὸς εἶναι ἡ ἀναφαίρετος καὶ αἰωνία κληρονομία μου.
27 Ἰδού, αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἀπομακρύνονται ἀπὸ σέ, θὰ καταστραφοῦν, διότι σὺ ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξωλόθρευσες καὶ θὰ ἐξολοθρεύῃς πάντοτε καθένα ποὺ ἀποστατεῖ ἀπὸ σέ.
28 Εἰς ἐμὲ ἕνα μόνον ὕψιστον ἀγαθὸν ὑπάρχει, νὰ προσκολλῶμαι εἰς τὸν Θεόν, νὰ ἀποθέτω τὴν ἐλπίδα μου εἰς τὸν Κύριον, νὰ κηρύττω καὶ νὰ διαλαλῶ ὅλους τοὺς αἴνους σου καὶ τὰς εὐχαριστίας μου διὰ τὰς εὐεργεσίας σου ἐνώπιον πλήθους λαοῦ εἰς τὰς πύλας τῆς κόρης σου, τῆς Ἱερουσαλήμ.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

όσον ἀγαθὸς καὶ εὐεργετικὸς εἶναι ὁ Θεὸς εἰς τοὺς Ἰσραηλίτας, καὶ μάλιστα εἰς ὅσους ἐξ αὐτῶν ἔχουν εὐθεῖαν καὶ καθαρὰν τὴν καρδίαν!
2 Ἐμοῦ δὲ ἐκλονίσθησαν ἐκ τῆς ἀμφιβολίας αἱ πεποιθήσεις μου καὶ οἱ ὑγιεῖς λογισμοί, ποὺ ὡς ἄλλοι πόδες ὑποστηρίζουν τὴν εὐσέβειαν τῆς ψυχῆς μου, παρ’ ὀλίγον νὰ σεισθοῦν τὰ ἐν τῇ πορείᾳ τῆς ζωῆς βήματά μου καὶ νὰ ἐξολισθήσω ἀπὸ τὴν ὁδὸν τοῦ Κυρίου καὶ ἀπὸ τὴν πίστιν μου εἰς τὴν πρόνοιάν του.
3 Διότι κατελήφθην ἀπὸ ζήλειαν ἕνεκα τῶν ἀνόμων, ἐπειδὴ ἔβλεπα τὴν εὐημερίαν καὶ εὐεξίαν τῶν ἁμαρτωλῶν.
4 Διότι δὲν ὑπάρχει παρατεταμένη ἀγωνία καὶ βάσανος καὶ μεγάλη κακοπάθεια κατὰ τὸν θάνατόν των, καὶ δὲν στεροῦνται οὐδὲ διαρκεῖ ἐπὶ πολὺ ἢ τυχὸν μαστίζουσα αὐτοὺς θλῖψις.
5 Δὲν δοκιμάζουν τοὺς κόπους πρὸς πορισμὸν τῶν ἀναγκαίων, τοὺς ὁποίους καταβάλλουν οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι καὶ δὲν ταλαιπωροῦνται οὐδὲ ὑποφέρουν ὅπως οἱ ὁμοιοί των.
6 Δι’ αὐτὸ τοὺς ἐκυρίευσεν ὁριστικῶς καὶ τελείως ἡ ὑπερηφάνειά των, περιεβλήθησαν ὡς ἔνδυμα καὶ κόσμημα ἐπιδεικτικὸν τὴν ἀδικίαν καὶ ἀσέβειαν, ἡ ὁποία τοὺς διακρίνει.
7 Θὰ ἀναφύῃ ὡς ἄλλο φυτὸν ἡ ἀδικία των ἀπὸ τὴν διαφθορὰν τῆς καρδίας των, σὰν ἀπὸ παχὺ καὶ πλούσιον εἰς λιπάσματα ἔδαφος, ἐξεπέρασαν καὶ ὑπερεξεχείλισαν κάθε ὅριον καὶ κάθε μέτρον αἱ πονηραὶ διαθέσεις καὶ ἐπιθυμίαι τῆς καρδίας των.
8 Διενοήθησαν κατὰ τῶν ὁμοίων των πονηρὰ καὶ σύμφωνα πρὸς τὰς σκέψεις των, γεμᾶτοι πονηρίαν ὑπῆρξαν καὶ οἱ λόγοι των, διὰ φωνῆς ὑπερηφάνου καὶ ἀγερώχου διεβόησαν ἀσυστόλως τὰ διαπραχθέντα ὑπ’ αὐτῶν ἀδικήματα.
9 Βλασφημοῦν θεία καὶ ἀνθρώπινα· ἔφθασε καὶ ἐπροχώρησε τὸ στόμα των μέχρι τοῦ οὐρανοῦ διὰ τῶν κατὰ τοῦ Θεοῦ βλασφημιῶν, καὶ ἀπ’ ἐκεῖ ἡ γλῶσσα των ἐπέρασεν ἐπὶ τῆς γῆς ἐξαπολύουσα χειμάρρους ὕβρεων καὶ συκοφαντιῶν.
10 Διὰ τοῦτο ὁ λαός, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἐγὼ κατεστάθην προφήτης, δὲν στρέφεται πρὸς ἐμέ, ἀλλ' ἐπιστρέφει ἐνταύθα, ὅπου εὑρίσκονται αὐτοί, παρασυρόμενος ὑπὸ τῆς ἀτιμωρησίας των καὶ εὐδαιμονίας των. Καὶ φαντάζεται ἀπατώμενος, ὅτι ἡμέραι γεμᾶται ἀπὸ εὐτυχίαν θὰ εὐρεθοῦν μεταξὺ αὐτῶν.
11 Καὶ εἶπαν ὑπὸ τῆς εὐδαιμονίας τῶν ἀσεβῶν σκανδαλισθέντες: Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ λαμβάνῃ εἴδησιν ὁ Θεὸς περὶ τῶν συμβαινόντων ἐν τῇ γῇ; Καὶ ὑπάρχει πράγματι γνῶσις τούτων εἰς τὸν Ὕψιστον;
12 Ἰδοὺ αὐτοὶ ἐδῶ εἶναι ἁμαρτωλοί, καὶ ὅμως εὐδαιμονοῦν· ἐγένοντο κάτοχοι πλούτου, ὅστις διαρκῶς καὶ ἀπαύστως αὐξάνει.
13 Εἶπον δὲ καὶ ἐγὼ παρασυρθεὶς πρὸς στιγμήν: Ἄρα ματαίως ἐτήρησα ἁγνὴν τὴν καρδίαν μου καὶ ἔνιψα μαζὶ μὲ τοὺς ἀθῴους τὰς χεῖρας μου ὡς καθαρὰς ἀπὸ πάσης ἀδικίας·
14 καὶ ἔγινα μεμαστιγωμένος καθ’ ὅλην τὴν ἡμέραν ἀδικούμενος καὶ θλιβόμενος, καθ’ ἐκάστην δὲ πρωΐαν ἐλέγχω τὸν ἑαυτόν μου μήπως ἔπταισά τι κατὰ τὴν προηγουμένην ἢ μήπως παρεκτραπῶ εἴς τι κατὰ τὴν ἀρχομένην ἡμέραν. Ματαίως λοιπὸν ταῦτα πάντα ὑπέμεινα;
15 Ἐὰν ἔλεγον· θὰ διηγηθῶ τοὺς δισταγμούς μου αὐτοὺς καὶ θὰ ἐκθέσω καὶ εἰς τοὺς ἄλλους οὕτως, ὅπως μοῦ ἔρχονται αἱ σκέψεις, ἰδοὺ εἰς τὴν γενεὰν τῶν υἱῶν σου θὰ ἀπέβαινον ἀποστάτης καὶ ἀσύνθετος καὶ προδότης διδάσκαλος.
16 Καὶ δὲν ἐξεδήλωσα τοὺς δισταγμούς μου, ἀλλ' ἐνόμισα ὅτι πρέπει νὰ μελετήσω τὸ ζήτημα, διὰ νὰ τὸ κατανοήσω. Ἀλλ’ ἡ μελέτη τοῦ προβλήματος τούτου ὑπῆρξε κόπος ἀνωφελὴς καὶ ἐξαντλητικός, διότι παριμένει τοῦτο δι' ἐμὲ ἄλυτον.
17 Ἕως ὅτου εἰσῆλθον εἰς τὸν ναὸν καὶ εἰς τὸ ἁγιαστήριον τοῦ Θεοῦ καὶ ἐκεῖ φωτισθεὶς ὑπὸ τοῦ Πνεύματος προσέβλεψα εἰς τὰ ἔσχατα τῶν ἁμαρτωλῶν τούτων καὶ προφητικῶς διέκρινα τὰ τελευταῖα των.
18 Εὐτυχοῦν τώρα. Ἀλλὰ διὰ τὰς δολιότητάς των ἐπεφύλαξες εἰς αὐτοὺς κακά· τοὺς κατεκρήμνισας εἰς ἐρείπια ἕνεκα τῆς ἐπάρσεώς των.
19 Πῶς εἰς μίαν στιγμὴν κατέληξαν να ἐρημωθοῦν; Ἐξηφανίσθησαν, ἐχάθησαν ἕνεκα τῆς πολλῆς των ἀνομίας.
20 Σὰν ὄνειρον ἀφυπνιζομένου καὶ ἐγειρομένου ἀπὸ τὴν κλίνην ἀνθρώπου ἐξεμηδένισας, Κύριε, ἐν τῇ πόλει σου Ἱερουσαλὴμ τὴν ἐλκυστικην ὡς ζωγραφίαν καὶ εὐδιάλυτον ὡς φανταστικὴν εἰκόνα ἐμφάνισίν των καὶ τὸν περὶ τὸ ὄνομά των θόρυβον.
21 Τῷ ὄντι ἔσφαλα, διότι ἐξεκαύθη ἀπὸ τὸν φθόνον τῆς εὐτυχίας των ἡ καρδία μου, καὶ οἱ νεφροί μου, ἡ ἔδρα τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιθυμιῶν καὶ συναισθημάτων, ἀνεστατώθησαν καὶ ὑπέστησαν ἀλλοίωσιν ἀπὸ τὴν ἀδημονίαν.
22 Καὶ ἐγὼ ὑπὸ ἔποψιν διανοητικῆς ἀντιλήψεως καὶ κατανοήσεως ἤμην χαμένος καὶ τιποτένιος, καὶ δὲν ἐκατάλαβα οὔτε ἠδυνήθην νὰ σκεφθῶ βαθύτερον· ἔγινα ἐνώπιόν σου ὅμοιος πρὸς κτῆνος· καὶ ὅπως αὐτὸ δὲν κατανοεῖ τοὺς ἀνθρωπίνους λογισμούς, οὕτω καὶ ἐγὼ δὲν κατενόουν τὰς θείας σου βουλάς.
23 Καὶ κατόπιν αὐτῶν ποὺ ἐδιδάχθην διὰ τοῦ φωτισμοῦ σου, ἐγὼ διὰ παντὸς θὰ εἶμαι μαζί σου καὶ σὺ μὲ ἐκράτησας ἀπὸ τὴν δεξιάν μου, ὅπως ὁ πατὴρ βοηθεῖ καὶ ὑποβαστάζει τὸ συμβαδίζον μετ’ αὐτοῦ μικρὸν παιδίον του.
24 Καὶ διὰ τῆς σοφῆς συμβουλῆς καὶ ἐμπνεύσεώς σου μὲ ὠδήγησας ἐν τῇ παρούσῃ ζωῇ, ἕως ὅτου μετὰ δόξης θὰ μὲ παραλάβῃς εἰς τὸν οὐρανόν.
25 Διότι τί ἄλλο ἔχω καὶ τί ἄλλο ὑπάρχει δι' ἐμὲ εἰς τὸν οὐρανὸν ἐκτὸς ἀπὸ σέ; Καὶ τί ἄλλο θὰ ἦτο ἱκανὸν νὰ μὲ θέλξῃ καὶ νὰ ἑλκύσῃ τὴν θέλησίν μου ἐπὶ τῆς γῆς, ὅταν εὑρίσκωμαι πλησίον σου καὶ κατέχω σέ;
26 Ἡ καρδία μου καὶ ἡ σάρξ μου ἀπὸ τὰς κακοπαθείας καὶ τὸν προσεγγίζοντα θάνατον ἐκλείπουν καὶ μαραίνονται. Τί μὲ τοῦτο; Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ πόθος τῆς καρδίας μου καὶ ὁ Θεὸς εἶναι τὸ αἰώνιον καὶ ἀναφαίρετον μερίδιον τῆς κληρονομίας μου. Τί ἄλλο θέλω; Καὶ τί ἔχω νὰ φοβηθῶ;
27 Ἂς φοβοῦνται ὅσοι μακρύνουν τοὺς ἑαυτούς των ἀπὸ σοῦ, διότι ἰδοὺ αὐτοὶ θὰ ἀπολεσθοῦν· ἐξωλόθρευσας πάντα, ὅστις ἐχωρίσθη ἀπὸ σέ, τὸν ἀληθῆ Νυμφίον, καὶ παρεξέκλινεν εἰς τὴν εἰδωλολατρίαν καὶ τὴν ἁμαρτίαν μολύνας καὶ διασπάσας ὡς ἄλλος μοιχὸς καὶ πόρνος τὴν πρὸς σὲ σχέσιν καὶ ἕνωσιν.
28 Εἰς ἐμὲ δὲ ἓν ἀγαθὸν μόνιμον καὶ ὕψιστον ὑπάρχει, τὸ νὰ προσκολλῶμαι ὁλονὲν καὶ περισσότερον εἰς τὸν Θεὸν καὶ νὰ στηρίζω ὁλόκληρον τὴν ἐλπίδα μου ἐπὶ τοῦ Κυρίου, ὥστε ἀπορροφώμενος ὅλος ἀπὸ τὸν πόθον καὶ τὴν ἀγάπην σου, Κύριε, νὰ ἔχω κύριον καὶ παντοτεινὸν ἔργον μου τὸ νὰ ἐξαγγέλλω ὅλας τὰς ὀφειλομένας πρὸς σὲ δοξολογίας καὶ αἰνέσεις, ἱστάμενος παρὰ τὰς πύλας τῆς θυγατρὸς Σιών, τῆς πόλεως Ἱερουσαλήμ, ἵνα πάντες οἱ εἰσερχόμενοι δι' αὐτῶν τὰς ἀκούουν.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
ς ἀγαθὸς ὁ Θεὸς τῷ Ἰσραήλ, τοῖς εὐθέσι τὴ καρδίᾳ.	όσον ἀγαθὸς εἶναι ὁ Θεὸς καὶ πλήρης εὐεργεσιῶν πρὸς τοὺς Ἰσραηλίτας καὶ μάλιστα εἰς ὅσους ἔχουν καρδίαν εὐθείαν καὶ εἰλικρινῆ!	όσον ἀγαθὸς καὶ εὐεργετικὸς εἶναι ὁ Θεὸς εἰς τοὺς Ἰσραηλίτας, καὶ μάλιστα εἰς ὅσους ἐξ αὐτῶν ἔχουν εὐθεῖαν καὶ καθαρὰν τὴν καρδίαν!
2 Ἐμοῦ δὲ παρὰ μικρὸν ἐσαλεύθησαν οἱ πόδες, παρ' ὀλίγον ἐξεχύθη τὰ διαβήματά μου.	2 Ἀλλὰ εἰς ἐμὲ παρ' ὀλίγον νὰ σαλευθοῦν οἱ πόδες μου, νὰ κλονισθοῦν ἀπὸ ἀμφιβολίαν αἱ πεποιθήσεις μου. Παρ' ὀλίγον αἱ πορεῖαι τῆς ζωῆς μου νὰ εἶχαν ἐκκλίνει ἀπὸ τὴν ὁδὸν τοῦ Κυρίου.	2 Ἐμοῦ δὲ ἐκλονίσθησαν ἐκ τῆς ἀμφιβολίας αἱ πεποιθήσεις μου καὶ οἱ ὑγιεῖς λογισμοί, ποὺ ὡς ἄλλοι πόδες ὑποστηρίζουν τὴν εὐσέβειαν τῆς ψυχῆς μου, παρ’ ὀλίγον νὰ σεισθοῦν τὰ ἐν τῇ πορείᾳ τῆς ζωῆς βήματά μου καὶ νὰ ἐξολισθήσω ἀπὸ τὴν ὁδὸν τοῦ Κυρίου καὶ ἀπὸ τὴν πίστιν μου εἰς τὴν πρόνοιάν του.
3 Ὅτι ἐζήλωσα ἐπὶ τοῖς ἀνόμοις εἰρήνην ἁμαρτωλῶν θεωρῶν,	3 Διότι κατελήφθην ἀπὸ ζήλειαν καὶ ἀπὸ δυσφορίαν, ἐπειδὴ ἔβλεπα τὴν εὐημερίαν τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων.	3 Διότι κατελήφθην ἀπὸ ζήλειαν ἕνεκα τῶν ἀνόμων, ἐπειδὴ ἔβλεπα τὴν εὐημερίαν καὶ εὐεξίαν τῶν ἁμαρτωλῶν.
4 ὅτι οὐκ ἔστιν ἀνάνευσις ἐν τῷ θανάτῳ αὐτῶν καὶ στερέωμα ἐν τῇ μάστιγι αὐτῶν·	4 Ἔβλεπα ὅτι δὲν ὑπάρχει, μακρὰ ἀγωνία καὶ βάσανος κατὰ τὸν θάνατόν των καὶ δὲν διαρκεῖ ἐπὶ πολὺ ἡ τυχὸν μαστίζουσα αὐτοῦς θλῖψις.	4 Διότι δὲν ὑπάρχει παρατεταμένη ἀγωνία καὶ βάσανος καὶ μεγάλη κακοπάθεια κατὰ τὸν θάνατόν των, καὶ δὲν στεροῦνται οὐδὲ διαρκεῖ ἐπὶ πολὺ ἢ τυχὸν μαστίζουσα αὐτοὺς θλῖψις.
5 ἐν κόποις ἀνθρώπων οὐκ εἰσὶ καὶ μετὰ ἀνθρώπων οὐ μαστιγωθήσονται.	5 Αὐτοὶ δὲν κοπιάζουν, ὅπως οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, διὰ τὸν πορισμὸν τῶν ἀγαθῶν τῆς ζωῆς. Καὶ γενικῶς δὲν καταθλίβονται, ὅπως οἱ ἄλλοι.	5 Δὲν δοκιμάζουν τοὺς κόπους πρὸς πορισμὸν τῶν ἀναγκαίων, τοὺς ὁποίους καταβάλλουν οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι καὶ δὲν ταλαιπωροῦνται οὐδὲ ὑποφέρουν ὅπως οἱ ὁμοιοί των.
6 Διὰ τοῦτο ἐκράτησεν αὐτοὺς ἡ ὑπερηφανίᾳ, περιεβάλοντο ἀδικίαν καὶ ἀσέβειαν ἑαυτῶν.	6 Δι' αὐτὸ καὶ τοὺς κατέλαβεν ἐξ ὁλοκλήρου ἡ ὑπερηφάνειά των. Κατὰ τρόπον ἐπιδεικτικὸν φοροῦν καὶ φέρουν τὴν ἀδικίαν πρὸς τοὺς ἄλλους καὶ τὴν ἀσέβειαν πρὸς τὸν Θεόν.	6 Δι’ αὐτὸ τοὺς ἐκυρίευσεν ὁριστικῶς καὶ τελείως ἡ ὑπερηφάνειά των, περιεβλήθησαν ὡς ἔνδυμα καὶ κόσμημα ἐπιδεικτικὸν τὴν ἀδικίαν καὶ ἀσέβειαν, ἡ ὁποία τοὺς διακρίνει.
7 Ἐξελεύσεται ὡς ἐκ στέατος ἡ ἀδικία αὐτῶν, διῆλθον εἰς διάθεσιν καρδίας·	7 Ἡ ἀδικία των θὰ ἐξέλθῃ λιπαρά, πλουσία καὶ μεστωμένη ἀπὸ τὴν διεφθαρμένην των καρδίαν. Ἐξεπέρασαν κάθε ὅριον αἱ πονηραὶ ἐπιθυμίαι τῆς καρδίας των.	7 Θὰ ἀναφύῃ ὡς ἄλλο φυτὸν ἡ ἀδικία των ἀπὸ τὴν διαφθορὰν τῆς καρδίας των, σὰν ἀπὸ παχὺ καὶ πλούσιον εἰς λιπάσματα ἔδαφος, ἐξεπέρασαν καὶ ὑπερεξεχείλισαν κάθε ὅριον καὶ κάθε μέτρον αἱ πονηραὶ διαθέσεις καὶ ἐπιθυμίαι τῆς καρδίας των.
8 διενοήθησαν καὶ ἐλάλησαν ἐν πονηρίᾳ, ἀδικίαν εἰς τὸ ὕψος ἐλάλησαν·	8 Ἐσκέφθησαν καὶ ἀπεφάσισαν πονηοὰ ἐναντίον τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Διελάλησαν χωρὶς ἐντροπὴν μεγαλοφώνως τὰ κακουργήματά των.	8 Διενοήθησαν κατὰ τῶν ὁμοίων των πονηρὰ καὶ σύμφωνα πρὸς τὰς σκέψεις των, γεμᾶτοι πονηρίαν ὑπῆρξαν καὶ οἱ λόγοι των, διὰ φωνῆς ὑπερηφάνου καὶ ἀγερώχου διεβόησαν ἀσυστόλως τὰ διαπραχθέντα ὑπ’ αὐτῶν ἀδικήματα.
9 ἔθεντο εἰς οὐρανὸν τὸ στόμα αὐτῶν, καὶ ἡ γλῶσσα αὐτῶν διῆλθεν ἐπὶ τῆς γῆς.	9 Ἤνοιξαν τὸ στόμα των καὶ ἔφθασε μέχρι τοῦ οὐρανοῦ, διὰ νὰ ὑβρίσῃ καὶ αὐτὸν τὸν Θεόν. Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἡ γλῶσσα των ἐπέρασε ἐπάνω εἰς τὴν γῆν ἐξαπολύουσα συκοφαντίας καὶ ὕβρεις.	9 Βλασφημοῦν θεία καὶ ἀνθρώπινα· ἔφθασε καὶ ἐπροχώρησε τὸ στόμα των μέχρι τοῦ οὐρανοῦ διὰ τῶν κατὰ τοῦ Θεοῦ βλασφημιῶν, καὶ ἀπ’ ἐκεῖ ἡ γλῶσσα των ἐπέρασεν ἐπὶ τῆς γῆς ἐξαπολύουσα χειμάρρους ὕβρεων καὶ συκοφαντιῶν.
10 Διὰ τοῦτο ἐπιστρέψει ὁ λαός μου ἐνταῦθα, καὶ ἡμέραι πλήρεις εὐρεθίσονται ἐν αὐτοῖς.	10 Διὰ τοῦτο ὁ ἰσραηλιτικὸς λαὸς ἀπὸ τὸ κακὸν παράδειγμα ἐκείνων ἐγκαταλείπει ἐμὲ καὶ ἐπιστρέφει ἐδῶ, ὅπου εὑρίσκονται αὐτοί, παρασυρόμενος ἀπὸ τὴν φαινομενικήν των εὐτυχίαν. Φαντάζονται οἱ σκανδαλισμένοι Ἰσραηλῖται ὅτι καὶ μεταξὺ αὐτῶν θὰ ἀνατείλουν ἔτσι ἡμέραι εὐτυχίας.	10 Διὰ τοῦτο ὁ λαός, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἐγὼ κατεστάθην προφήτης, δὲν στρέφεται πρὸς ἐμέ, ἀλλ' ἐπιστρέφει ἐνταύθα, ὅπου εὑρίσκονται αὐτοί, παρασυρόμενος ὑπὸ τῆς ἀτιμωρησίας των καὶ εὐδαιμονίας των. Καὶ φαντάζεται ἀπατώμενος, ὅτι ἡμέραι γεμᾶται ἀπὸ εὐτυχίαν θὰ εὐρεθοῦν μεταξὺ αὐτῶν.
11 Καὶ εἶπαν· πῶς ἔγνω ὁ Θεός; Καὶ εἰ ἔστι γνῶσις ἐν τῷ Ὑψίστῳ;	11 Καὶ εἶπαν πολλοὶ σκανδαλισθέντες ἀπὸ τὴν φαινομενικὴν εἰδαιμονίαν τῶν ἀσεβῶν· ἆρα γε λαμβάνει γνῶσιν ὁ Θεὸς αὐτῶν, ποὺ συμβαίνουν εἰς τὴν γῆν; Καὶ ὑπάρχει πράγματι γνῶσις αὐτῶν εἰς τὸν Ὕψιστο;	11 Καὶ εἶπαν ὑπὸ τῆς εὐδαιμονίας τῶν ἀσεβῶν σκανδαλισθέντες: Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ λαμβάνῃ εἴδησιν ὁ Θεὸς περὶ τῶν συμβαινόντων ἐν τῇ γῇ; Καὶ ὑπάρχει πράγματι γνῶσις τούτων εἰς τὸν Ὕψιστον;
12 Ἰδοὺ οὗτοι οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ εὐθηνοῦντες· εἰς τὸν αἰῶνα κατέσχον πλούτου.	12 Ἰδού, ὅτι αὐτοὶ ἐδῶ εἶναι ἁμαρτωλοὶ καὶ ὅμως εὐτυχοῦν. Ἀπέκτησαν πλοῦτον, ὁ ὁποῖος συνεχῶς καὶ αὐξάνει εἰς τὰ χέρια των.	12 Ἰδοὺ αὐτοὶ ἐδῶ εἶναι ἁμαρτωλοί, καὶ ὅμως εὐδαιμονοῦν· ἐγένοντο κάτοχοι πλούτου, ὅστις διαρκῶς καὶ ἀπαύστως αὐξάνει.
13 Καὶ εἶπα· ἄρα ματαίως ἐδικαίωσα τὴν καρδίαν μου καὶ ἐνιψάμην ἐν ἀθώοις τὰς χεῖράς μου·	13 Εἶπα καὶ ἐγὼ παρασυρθεὶς πρὸς στιγμὴν ἀπὸ τὰς σκέψεις αὐτάς· ἆρά γε ματαίως διετήρησα καθαρὰν τὴν καρδίαν μου καὶ ἔχω νίψει τὰς χεῖρας μου ὡς ἀθῶος μεταξὺ τῶν ἀθώων;	13 Εἶπον δὲ καὶ ἐγὼ παρασυρθεὶς πρὸς στιγμήν: Ἄρα ματαίως ἐτήρησα ἁγνὴν τὴν καρδίαν μου καὶ ἔνιψα μαζὶ μὲ τοὺς ἀθῴους τὰς χεῖρας μου ὡς καθαρὰς ἀπὸ πάσης ἀδικίας·
14 καὶ ἐγενόμην μεμαστιγωμένος ὅλην τὴν ἡμέραν, καὶ ὁ ἔλεγχός μου εἰς τὰς πρωΐας.	14 Ματαίως ὑφιστάμην μὲ ὑπομονὴν τὰς μαστιγώσεις τῶν διαφόρων θλίψεων ὅλην τὴν ἡμέραν, καὶ κάθε πρωῒ ἐξετάζω καὶ ἐλέγχω τὸν ἑαυτόν μου, μήπως ἔχω πταίσει εἰς τίποτε, διὰ νὰ προλάβω ἐνδεχομένας ἄλλας πτώσεις.	14 καὶ ἔγινα μεμαστιγωμένος καθ’ ὅλην τὴν ἡμέραν ἀδικούμενος καὶ θλιβόμενος, καθ’ ἐκάστην δὲ πρωΐαν ἐλέγχω τὸν ἑαυτόν μου μήπως ἔπταισά τι κατὰ τὴν προηγουμένην ἢ μήπως παρεκτραπῶ εἴς τι κατὰ τὴν ἀρχομένην ἡμέραν. Ματαίως λοιπὸν ταῦτα πάντα ὑπέμεινα;
15 Εἰ ἔλεγον· διηγήσομαι οὕτως, ἰδοὺ τὴ γενεᾷ τῶν υἱῶν σου ἠσυνθέτηκα.	15 Ἐὰν ἔλεγα, ὅτι θὰ διηγηθῶ αὐτοὺς τοὺς δισταγμοὺς τῆς ὀλιγοπιστίας μου, θὰ ἐκθέσω τὰς σκέψεις μου εἰς τὴν γενεὰν τῶν υἱῶν σου, τότε θὰ ἀνεδεικνυόμην ἀσύνετος καὶ ἀποστάτης, διδάσκαλος τοῦ κακοῦ.	15 Ἐὰν ἔλεγον· θὰ διηγηθῶ τοὺς δισταγμούς μου αὐτοὺς καὶ θὰ ἐκθέσω καὶ εἰς τοὺς ἄλλους οὕτως, ὅπως μοῦ ἔρχονται αἱ σκέψεις, ἰδοὺ εἰς τὴν γενεὰν τῶν υἱῶν σου θὰ ἀπέβαινον ἀποστάτης καὶ ἀσύνθετος καὶ προδότης διδάσκαλος.
16 Καὶ ὑπέλαβον τοῦ γνῶναι τοῦτο· κόπος ἐστὶν ἐνώπιόν μου,	16 Ἐνόμισα ὅμως ὅτι ἔπρεπε νὰ μελετήσω, διὰ νὰ κατανοήσω καλῶς αὐτὸ τὸ ζήτημα. Ἡ μελέτη ὅμως αὐτὴ ὑπῆρξε δι' ἐμὲ κόπος ἀνωφελὴς καὶ ἐξαντλητικός. Λύσιν δὲν εὑρῆκα·	16 Καὶ δὲν ἐξεδήλωσα τοὺς δισταγμούς μου, ἀλλ' ἐνόμισα ὅτι πρέπει νὰ μελετήσω τὸ ζήτημα, διὰ νὰ τὸ κατανοήσω. Ἀλλ’ ἡ μελέτη τοῦ προβλήματος τούτου ὑπῆρξε κόπος ἀνωφελὴς καὶ ἐξαντλητικός, διότι παριμένει τοῦτο δι' ἐμὲ ἄλυτον.
17 ἕως εἰσέλθω εἰς τὸ ἁγιαστήριον τοῦ Θεοῦ καὶ συνῶ εἰς τά ἔσχατα αὐτῶν.	17 μέχρις ὅτου εἰσῆλθα εἰς τὸν ἅγιον ναὸν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐκεῖ φωτισθεὶς εἶδα καὶ ἐννόησα τὰ τέλη τῶν ἁμαρτωλῶν αὐτῶν ἀνθρώπων.	17 Ἕως ὅτου εἰσῆλθον εἰς τὸν ναὸν καὶ εἰς τὸ ἁγιαστήριον τοῦ Θεοῦ καὶ ἐκεῖ φωτισθεὶς ὑπὸ τοῦ Πνεύματος προσέβλεψα εἰς τὰ ἔσχατα τῶν ἁμαρτωλῶν τούτων καὶ προφητικῶς διέκρινα τὰ τελευταῖα των.
18 Πλὴν διὰ τὰς δολιότητας αὐτῶν ἔθου αὐτοῖς κακά, κατέβαλες αὐτοὺς ἐν τῷ ἐπαρθῆναι.	18 Τώρα εὐτυχοῦν, ἀλλὰ διὰ τὰς δολιότητάς των ἐπεφύλαξες δι' αὐτοὺς συμφοράς. Θὰ τοὺς ταπεινώσῃς, θὰ συντρίψῃς τὴν ὑπερηφάνειάν των.	18 Εὐτυχοῦν τώρα. Ἀλλὰ διὰ τὰς δολιότητάς των ἐπεφύλαξες εἰς αὐτοὺς κακά· τοὺς κατεκρήμνισας εἰς ἐρείπια ἕνεκα τῆς ἐπάρσεώς των.
19 Πῶς ἐγένοντο εἰς ἐρήμωσιν ἐξάπινα· ἐξέλιπον, ἀπώλοντο διὰ τὴν ἀνομίαν αὐτῶν.	19 Πῶς ἔξαφνα ἐρημώθηκαν ὅλοι; Ἐξηφανίσθησαν, ἐχάθησαν ἐξ αἰτίας τῆς παρανομίας των.	19 Πῶς εἰς μίαν στιγμὴν κατέληξαν να ἐρημωθοῦν; Ἐξηφανίσθησαν, ἐχάθησαν ἕνεκα τῆς πολλῆς των ἀνομίας.
20 Ὡσεὶ ἐνύπνιον ἀξεγειρομένου, Κύριε, ἐν τῇ πόλει σου τὴν εἰκόνα αὐτῶν ἐξουδενώσεις.	20 Ὅπως διαλύεται καὶ σβήνει τὸ ὄνειρον τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἐξυπνᾷ καὶ σηκώνεται, ἔτσι καὶ σύ, Κύριε, ἐξεμηδένισας εἰς τὴν πόλιν σου Ἱερουσαλὴμ τὴν πρόσκαιρον καὶ λαμπρὰν ἐμφάνισιν τῶν ἁμαρτωλῶν.	20 Σὰν ὄνειρον ἀφυπνιζομένου καὶ ἐγειρομένου ἀπὸ τὴν κλίνην ἀνθρώπου ἐξεμηδένισας, Κύριε, ἐν τῇ πόλει σου Ἱερουσαλὴμ τὴν ἐλκυστικην ὡς ζωγραφίαν καὶ εὐδιάλυτον ὡς φανταστικὴν εἰκόνα ἐμφάνισίν των καὶ τὸν περὶ τὸ ὄνομά των θόρυβον.
21 Ὅτι ἐξεκαύθη ἡ καρδία μου, καὶ οἱ νεφροί μου ἠλλοιώθησαν,	21 Προηγουμένως εἶχε φλογισθῆ ἀπὸ ζηλοτυπίαν καὶ δυσφορίαν ἡ καρδία μου διὰ τὴν εὐτυχίαν τῶν ἀσεβῶν ἀνθρώπων. Οἱ νεφροί μου καὶ τὸ ἐσωτερικόν μου ἀνεστατώθησαν, ἤλλαξαν ὄψιν.	21 Τῷ ὄντι ἔσφαλα, διότι ἐξεκαύθη ἀπὸ τὸν φθόνον τῆς εὐτυχίας των ἡ καρδία μου, καὶ οἱ νεφροί μου, ἡ ἔδρα τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιθυμιῶν καὶ συναισθημάτων, ἀνεστατώθησαν καὶ ὑπέστησαν ἀλλοίωσιν ἀπὸ τὴν ἀδημονίαν.
22 κἀγὼ ἐξουδενωμένος καὶ οὐκ ἔγνων κτηνώδης ἐγενόμην παρὰ σοί.	22 Κάτω ἀπὸ τὰς σκέψεις αὐτὰς ἔγινα καὶ ἐγὼ ἕνα τίποτε. Δὲν ἐννόησα καθόλου τὸ πρόβλημα τοῦτο. Ἐνώπιόν σου ἔγινα ὠσὰν ζῶον· ὠσὰν ἕνα κτῆνος κατὰ τὸν νοῦν.	22 Καὶ ἐγὼ ὑπὸ ἔποψιν διανοητικῆς ἀντιλήψεως καὶ κατανοήσεως ἤμην χαμένος καὶ τιποτένιος, καὶ δὲν ἐκατάλαβα οὔτε ἠδυνήθην νὰ σκεφθῶ βαθύτερον· ἔγινα ἐνώπιόν σου ὅμοιος πρὸς κτῆνος· καὶ ὅπως αὐτὸ δὲν κατανοεῖ τοὺς ἀνθρωπίνους λογισμούς, οὕτω καὶ ἐγὼ δὲν κατενόουν τὰς θείας σου βουλάς.
23 Κἀγὼ διαπαντὸς μετὰ σοῦ, ἐκράτησας τῆς χειρὸς τῆς δεξιᾶς μου	23 Ἀλλὰ ἐγώ, ὡς πιστός σου, θὰ εἶμαι πάντοτε μαζῆ σου. Διότι σὺ μὲ ἐκράτησες ἀπὸ τὴν δεξιάν μου χεῖρα, ὥστε νὰ μὴ πέσω.	23 Καὶ κατόπιν αὐτῶν ποὺ ἐδιδάχθην διὰ τοῦ φωτισμοῦ σου, ἐγὼ διὰ παντὸς θὰ εἶμαι μαζί σου καὶ σὺ μὲ ἐκράτησας ἀπὸ τὴν δεξιάν μου, ὅπως ὁ πατὴρ βοηθεῖ καὶ ὑποβαστάζει τὸ συμβαδίζον μετ’ αὐτοῦ μικρὸν παιδίον του.
24 καὶ ἐν τῇ βουλῇ σου ὡδήγησάς με καὶ μετὰ δόξης προσελάβου με.	24 Σύ, ἐν τῇ ἀγαθῇ καὶ παντοδυνάμῳ βουλῇ σου, μὲ ὡδήγησας εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν, καὶ μὲ δόξαν θὰ μὲ παραλάβῃς εἰς τὴν ἄλλην ζωήν.	24 Καὶ διὰ τῆς σοφῆς συμβουλῆς καὶ ἐμπνεύσεώς σου μὲ ὠδήγησας ἐν τῇ παρούσῃ ζωῇ, ἕως ὅτου μετὰ δόξης θὰ μὲ παραλάβῃς εἰς τὸν οὐρανόν.
25 Τί γὰρ μοι ὑπάρχει ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ παρὰ σοῦ τί ἠθέλησα ἐπὶ τῆς γῆς;	25 Διότι τί ἄλλο ἄξιον προσοχῆς καὶ ἀγάπης ὑπάρχει εἰς τὸν οὐρανὸν πλὴν ἀπὸ σέ; Τί ἄλλο, πλὴν ἀπὸ σέ, θὰ ἐπιθυμοῦσα ἐδῶ εἰς τὴν γῆν;	25 Διότι τί ἄλλο ἔχω καὶ τί ἄλλο ὑπάρχει δι' ἐμὲ εἰς τὸν οὐρανὸν ἐκτὸς ἀπὸ σέ; Καὶ τί ἄλλο θὰ ἦτο ἱκανὸν νὰ μὲ θέλξῃ καὶ νὰ ἑλκύσῃ τὴν θέλησίν μου ἐπὶ τῆς γῆς, ὅταν εὑρίσκωμαι πλησίον σου καὶ κατέχω σέ;
26 Ἐξέλιπεν ἡ καρδία μου καὶ ἡ σάρξ μου, ὁ Θεὸς τῆς καρδίας μου καὶ ἡ μερίς μου ὁ Θεὸς εἰς τὸν αἰῶνα.	26 Ἡ καρδία μου καὶ ὅλον μου τὸ σῶμα ἔσβησαν ἀπὸ τὰς ταλαιπωρίας μου. Καὶ ὅμως ὁ Θεὸς εἶναι καὶ παραμένει ὁ πόθος τῆς καρδίας μου. Ὁ Θεὸς εἶναι ἡ ἀναφαίρετος καὶ αἰωνία κληρονομία μου.	26 Ἡ καρδία μου καὶ ἡ σάρξ μου ἀπὸ τὰς κακοπαθείας καὶ τὸν προσεγγίζοντα θάνατον ἐκλείπουν καὶ μαραίνονται. Τί μὲ τοῦτο; Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ πόθος τῆς καρδίας μου καὶ ὁ Θεὸς εἶναι τὸ αἰώνιον καὶ ἀναφαίρετον μερίδιον τῆς κληρονομίας μου. Τί ἄλλο θέλω; Καὶ τί ἔχω νὰ φοβηθῶ;
27 Ὅτι ἰδοὺ οἱ μακρύνοντες ἑαυτοὺς ἀπὸ σοῦ ἀπολοῦνται, ἐξωλόθρευσας πάντα τὸν πορνεύοντα ἀπὸ σοῦ.	27 Ἰδού, αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἀπομακρύνονται ἀπὸ σέ, θὰ καταστραφοῦν, διότι σὺ ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξωλόθρευσες καὶ θὰ ἐξολοθρεύῃς πάντοτε καθένα ποὺ ἀποστατεῖ ἀπὸ σέ.	27 Ἂς φοβοῦνται ὅσοι μακρύνουν τοὺς ἑαυτούς των ἀπὸ σοῦ, διότι ἰδοὺ αὐτοὶ θὰ ἀπολεσθοῦν· ἐξωλόθρευσας πάντα, ὅστις ἐχωρίσθη ἀπὸ σέ, τὸν ἀληθῆ Νυμφίον, καὶ παρεξέκλινεν εἰς τὴν εἰδωλολατρίαν καὶ τὴν ἁμαρτίαν μολύνας καὶ διασπάσας ὡς ἄλλος μοιχὸς καὶ πόρνος τὴν πρὸς σὲ σχέσιν καὶ ἕνωσιν.
28 Ἐμοὶ δὲ τὸ προσκολλᾶσθαι τῷ Θεῷ ἀγαθὸν ἐστι, τίθεσθαι ἐν τῷ Κυρίῳ τὴν ἐλπίδα μου τοῦ ἐξαγγεῖλαί με πάσας τὰς αἰνέσεις σου ἐν ταῖς πύλαις τῆς θυγατρὸς Σιών.	28 Εἰς ἐμὲ ἕνα μόνον ὕψιστον ἀγαθὸν ὑπάρχει, νὰ προσκολλῶμαι εἰς τὸν Θεόν, νὰ ἀποθέτω τὴν ἐλπίδα μου εἰς τὸν Κύριον, νὰ κηρύττω καὶ νὰ διαλαλῶ ὅλους τοὺς αἴνους σου καὶ τὰς εὐχαριστίας μου διὰ τὰς εὐεργεσίας σου ἐνώπιον πλήθους λαοῦ εἰς τὰς πύλας τῆς κόρης σου, τῆς Ἱερουσαλήμ.	28 Εἰς ἐμὲ δὲ ἓν ἀγαθὸν μόνιμον καὶ ὕψιστον ὑπάρχει, τὸ νὰ προσκολλῶμαι ὁλονὲν καὶ περισσότερον εἰς τὸν Θεὸν καὶ νὰ στηρίζω ὁλόκληρον τὴν ἐλπίδα μου ἐπὶ τοῦ Κυρίου, ὥστε ἀπορροφώμενος ὅλος ἀπὸ τὸν πόθον καὶ τὴν ἀγάπην σου, Κύριε, νὰ ἔχω κύριον καὶ παντοτεινὸν ἔργον μου τὸ νὰ ἐξαγγέλλω ὅλας τὰς ὀφειλομένας πρὸς σὲ δοξολογίας καὶ αἰνέσεις, ἱστάμενος παρὰ τὰς πύλας τῆς θυγατρὸς Σιών, τῆς πόλεως Ἱερουσαλήμ, ἵνα πάντες οἱ εἰσερχόμενοι δι' αὐτῶν τὰς ἀκούουν.