Ψαλμοί : Κεφάλαιον ΟΣΤ'

Πρωτότυπο Κείμενο

ωνῇ μου πρὸς Κύριον ἐκέκραξα, φωνή μου πρὸς τὸν Θεόν, καὶ προσέσχε μοι.
3 Ἐν ἡμέρᾳ θλίψεώς μου τὸν Θεὸν ἐξεζήτησα, ταῖς χερσί μου νυκτὸς ἐναντίον αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἠπατήθην· ἀπηνήνατο παρακληθῆναι ἡ ψυχή μου.
4 Ἐμνήσθην τοῦ Θεοῦ καὶ εὐφράνθην· ἠδολέσχησα, καὶ ὠλιγοψύχησε τὸ πνεῦμά μου. (διάψαλμα).
5 Προκατελάβοντο φυλακὰς οἱ ὀφθαλμοί μου, ἐταράχθην καὶ οὐκ ἐλάλησα.
6 Διελογισάμην ἡμέρας ἀρχαίας, καὶ ἔτη αἰώνια ἐμνήσθην καὶ ἐμελέτησα·
7 νυκτὸς μετὰ τῆς καρδίας μου ἠδολέσχουν, καὶ ἔσκαλλε τὸ πνεῦμά μου.
8 Μὴ εἰς τοὺς αἰῶνας ἀπώσεται Κύριος καὶ οὐ προσθήσει τοῦ εὐδοκῆσαι ἔτι;
9 Ἢ εἰς τέλος τὸ ἔλεος αὐτοῦ ἀποκόψει; Συνετέλεσε ρῆμα ἀπὸ γενεᾶς εἰς γενεάν;
10 Μὴ ἐπιλήσεται τοῦ οἰκτειρῆσαι ὁ Θεός; Ἢ συνέξει ἐν τῇ ὀργῇ αὐτοῦ τοὺς οἰκτιρμοὺς αὐτοῦ; (διάψαλμα).
11 Καὶ εἶπα· νῦν ἠρξάμην, αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου.
12 Ἐμνήσθην τῶν ἔργων Κυρίου, ὅτι μνησθήσομαι ἀπὸ τῆς ἀρχῆς τῶν θαυμασίων σου
13 καὶ μελετήσω ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου καὶ ἐν τοῖς ἐπιτηδεύμασί σου ἀδολεσχήσω.
14 Ὁ Θεός, ἐν τῷ ἁγίῳ ἡ ὁδός σου· τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν;
15 Σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια, ἐγνώρισας ἐν τοῖς λαοῖς τὴν δυναμίν σου·
16 ἐλυτρώσω ἐν τῷ βραχίονί σου τὸν λαόν σου, τοὺς υἱοὺς Ἰακὼβ καὶ Ἰωσήφ. (διάψαλμα).
17 Εἴδοσάν σε ὕδατα, ὁ Θεός, εἴδοσάν σε ὕδατα καὶ ἐφοβήθησαν, ἐταράχθησαν ἄβυσσοι,
18 πλῆθος ἠχοῦς ὑδάτων, φωνὴν ἔδωκαν οἱ νεφέλαι, καὶ γὰρ τὰ βέλη σου διαπορεύονται·
19 φωνὴ τῆς βροντῆς σου ἐν τῷ τροχῷ, ἔφαναν αἱ ἀστραπαί σου τὴ οἰκουμένῃ, ἐσαλεύθη καὶ ἔντρομος ἐγενήθη ἡ γῆ.
20 Ἐν τῇ θαλάσσῃ αἱ ὁδοί σου, καὶ αἱ τρίβοι σου ἐν ὕδασι πολλοῖς, καὶ τὰ ἴχνη σου οὐ γνωσθήσονται.
21 Ὠδήγησας ὡς πρόβατα τὸν λαόν σου ἐν χειρὶ Μωυσῆ καὶ Ἀαρών.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

ὲ φωνὴν ἰσχυρὰν ἔκραξα πρὸς τὸν Κύριον, μὲ ἔντονον τὴν φωνὴν ἐπεκαλέσθην τὸν Θεὸν καὶ ἐκεῖνος ἐπρόσεξε τὴν δέησίν μου.
3 Εἰς περίοδον μεγάλης θλίψεώς μου μὲ πόθον πολὺν κατέφυγα πρὸς τὸν Θεόν. Καὶ κατὰ τὰς νύκτας ὕψωνα ἰκετευτικῶς τὰς χεῖρας μου πρὸς αὐτὸν καὶ δὲν διεψεύσθην εἰς τὰς ἐλπίδας μου. Λόγῳ τῆς πολλῆς καὶ βαρείας θλίψεώς μου, ἡ ψυχή μου ἠρνεῖτο καὶ ἀπεστρέφετο κάθε παρηγορίαν.
4 Κάθε φορὰν ὅμως ποὺ κατὰ τὸ διάστημα τῆς θλίψεώς μου ἐνεθυμούμην τὸν Κύριον, εὕρισκα γαλήνην καὶ χαράν. Ἀλλ' ὅταν ἐνέστρεφα τὸ βλέμμα μου καὶ ἐνεβάθυνα εἰς τὴν συμφοράν μου, ἐλιποψυχοῦσε τὸ πνεῦμα μου.
5 Ἄγρυπνα ἔμεναν τὰ μάτια μου ὅλην τὴν νύκτα καὶ ἐπρολάμβαναν τὰς ἀλλαγὰς τῶν νυκτερινῶν φρουρῶν. Κατὰ τὰς ἀϋπνίας μου αὐτὰς μὲ ἐτάρασσεν ἡ σκέψις τῆς θλίψεώς μου καὶ ἔμεινα σιωπηλός.
6 Ἐσκέφθην ἔπειτα παλαιὰς ἐνδόξους ἡμέρας τοῦ ἔθνους μας. Ἐνεθυμήθην αἰώνια ἔτη, παναρχαίας ἐποχάς, καὶ ἐβυθίσθην εἰς τὴν μελέτην αὐτῶν.
7 Κατὰ τὰς νύκτας τῆς αὐπνίας μου ἐσκεπτόμουν καὶ ἐφιλοσοφοῦσα. Τὸ πνεῦμα μου ἐσκάλιζε παλαιὰ καὶ σύγχρονα γεγονότα.
8 Ἐσκέφθην μεταξὺ τῶν ἄλλων, μήπως τάχα ὁ Κύριος θὰ μᾶς ἀπομακρύνῃ ἀπὸ κοντά του, θὰ μᾶς ἐγκαταλείψῃ τελείως καὶ δὲν θὰ θελήσῃ ποτὲ πλέον νὰ δείξῃ πρὸς ἡμᾶς τὴν εὐμένειάν του καὶ τὴν προστασίαν του;
9 Μήπως ἔχει ἀποκόψει ἐξ ὁλοκλήρου τὸ ἔλεός του ἀπὸ ἡμᾶς; Ἔθεσε τέρμα εἰς τὰς ὑποσχέσεις τῆς διαθήκης του ἀπὸ τὰς ἀρχαίας γενεὰς μέχρι τῆς ἰδικῆς μας, ὥστε νὰ παύσωμεν πλέον ἡμεῖς νὰ εἴμεθα ὁ ἐκλεκτὸς καὶ περιούσιος λαός του;
10 Μήπως ὁ Θεὸς θὰ λησμονήσῃ τὴν εὐσπλαγχνίαν του πρὸς ἡμᾶς; Μήπως θὰ συγκρατήσῃ καὶ θὰ ἀναστείλῃ μὲ τὴν ὀργήν του τὸ ἔλεός του;
11 Εἶπα ἐν συνεχείᾳ ἀπὸ μέσα μου: Τώρα ἀρχίζω νὰ ἐννοῶ. Ἡ μεταβολὴ αὐτὴ τῆς καταστάσεώς μας εἶναι ἔργον τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ μας.
12 Διότι ἐνεθυμήθην ἀπὸ ἀρχαίων χρόνων τὰ ἔργα τοῦ Κυρίου. Τὰ ἐπαναφέρω καὶ θὰ ἐπαναφέρω εἰς τὴν μνήμην μου τὰ θαυμάσια ἔργα σου ἀπ' ἀρχῆς.
13 Θὰ μελετήσω μὲ πολλὴν προσοχὴν καὶ σύνεσιν ὅλα τὰ ἔργα σου. Θὰ ἐμβαθύνω εἰς τὰ ὁλόλαμπρα καὶ ἔνδοξα κατορθώματά σου.
14 Ὦ Θεέ, ἅγιος εἶναι ὁ τρόπος τῆς συμπεριφορᾶς σου πρὸς ἡμᾶς. Ποιὸς ἄλλος Θεὸς εἶναι μέγας, ὅπως εἶσαι σὺ ὁ Θεός μας;
15 Σὺ εἶσαι ὁ Θεός μας, ὁ ὁποῖος ἔκαμες καὶ κάμνεις τόσον θαυμαστὰ ἔργα, ὥστε καὶ εἰς τοὺς εἰδωλολατρικοὺς ἀκόμη λαοὺς νὰ καθιστᾷς γνωστὴν τὴν μεγάλην σου δύναμιν.
16 Σύ, ἠλευθέρωσες τὸν ἰσραηλιτικὸν λαόν σου, τοὺς ἀπογόνους τοῦ πατριάρχου Ἰακὼβ καὶ Ἰωσήφ, ἀπὸ τὴν σκληρὰν δουλείαν τῶν Αἰγυπτίων.
17 Τὰ ὕδατα τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης σὲ εἶδαν, ὦ Θεέ, ἄλλοτε, σὲ εἶδαν αὐτὰ τὰ ὕδατα καὶ ἐτρόμαξαν. Ἐταράχθησαν τὰ κατώτατα βάθη τῆς θαλάσσης, ὥστε μεγάλη νὰ ἀκούεται ἡ βοὴ τῶν κυμάτων.
18 Βρονταὶ ἐξαπελύθησαν ἀπὸ τὰ σύννεφα, διότι αἱ ἀστραπαὶ ἐφαίνοντο σὰν βέλη νὰ διασχίζουν αὐτά.
19 Ἡ βροντερὰ φωνή σου, Κύριε, ἀντήχησεν ὁλόγυρα, αἱ ἀναρίθμητοι ἀστραπαί σου ἐφώτιζαν τὴν οἰκουμένην, συνεκλονίσθη ἐκ θεμελίων καὶ κατετρόμαξεν ἡ γῆ.
20 Σὺ ἤνοιξες δρόμους μέσα εἰς τὴν Ἐρυθρὰν Θάλασσαν. Ἰδικαί σου εἶναι αἱ πορεῖαι τοῦ λαοῦ σου διὰ μέσου τῶν ἀναριθμήτων ὑδάτων τῆς θαλάσσης αὐτῆς. Σὺ ἐπραγματοποίησας τὰ συγκλονιστικὰ αὐτὰ γεγονότα, χωρὶς νὰ φαίνεσαι, διότι εἶσαι ἀόρατος, καὶ ἀνεξιχνίαστοι εἶναι αἱ ἐνέργειαί σου.
21 Σύ, διὰ τοῦ Μωϋσέως καὶ τοῦ Ἀαρών ὡδήγησες μὲ ἀσφάλειαν καὶ στοργήν, ὠσὰν πρόβατα, τὸν ἰσραηλιτικόν σου λαόν.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

ψωσα τὴν φωνήν μου πρὸς τὸν Κύριον καὶ ἔκραξα πρὸς αὐτόν, ἐπεκαλέσθην μετὰ φωνῆς ἰσχυρᾶς τὸν Θεὸν καὶ δὲν ἐκώφευσεν, ἀλλ’ ἔδωκε προσοχὴν εἰς τὴν δέησίν μου!
3 Κατὰ τὴν ἡμέραν, κατὰ τὴν ὁποίαν κατειχόμην ὑπὸ θλίψεως, μὲ πόθον πολὺν ἐζήτησα τὸν Θεόν, μὲ ἐκτεταμένας πρὸς αὐτὸν τὰς χεῖρας μου κατὰ τὴν νύκτα τὸν ἐπεκαλέσθην καὶ δὲν ἠπατήθην, οὔτε διεψεύσθησαν αἱ πρὸς αὐτὸν ἐλπίδες μου· λόγῳ τῆς πολλῆς μου θλίψεως ἀπεστρέφετο πᾶσαν παρηγορίαν καὶ ἠρνεῖτο ἐπιμόνως ἔστω καὶ ἐπὶ μικρὸν νὰ παρηγορηθῇ ἡ ψυχή μου.
4 Ἐνεθυμήθην τὸν Θεὸν καὶ συλλογιζόμενος, ὅτι εἶναι μέγας ὁ Κύριος καὶ δυνατὸν νὰ λύσῃ τὰς συμφοράς μου, ηὐφράνθην. Ὁσάκις ὅμως συνεκέντρωσα τὴν σκέψιν μου καὶ ἐμελέτησα καθ’ ἑαυτὸν ἐπὶ τῶν δοκιμασιῶν τοῦ βίου, ὠλιγοψύχησε τὸ πνεῦμα μου καὶ ἐμελαγχόλησα.
5 Παρέμεινα ἄγρυπνος καθ’ ὅλην τὴν νύκτα καὶ προέλαβον ἄγρυπνοι οἱ ὀφθαλμοί μου τὰς ὥρας τῶν διαφόρων φυλακῶν τῆς νυκτός, κατὰ τὰς ὁποίας ἔρχεται τὸ ἓν φυλάκων τῶν στρατιωτῶν νὰ ἀντικαταστήσῃ τὸ ἄλλο· κατελήφθην ὑπὸ ταραχῆς καὶ παρέμεινα σιωπηλός.
6 Διελογίσθην παλαιὰς ἐνδόξους ἡμέρας, ὅτε θριαμβευτικῶς ἠλευθερώθη ὁ Ἰσραὴλ διὰ τοῦ Μωϋσέως καὶ Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ, καὶ ἐνεθυμήθην ἔτη πρὸ πολλοῦ περασμένα καὶ πολὺ ἀρχαῖα καὶ ἀπερροφήθην ἀπὸ τὴν μελέτην καὶ θεωρίαν αὐτῶν.
7 Κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς νυκτὸς παρεδόθην μὲ τὸ ἐσωτερικόν μου εἰς ρεμβασμοὺς καὶ σκέψεις, καὶ ἐσκάλιζε τὸ πνεῦμα μου δι’ ἐρεύνης καὶ μελέτης βαθείας.
8 Καὶ εἶπα· μήπως διὰ παντὸς καὶ αἰωνίως θὰ μᾶς ἀπωθῇ ὁ Κύριος καὶ δὲν θὰ προσθέσῃ καὶ νέας ἀκόμη ἐκδηλώσεις τῆς πρὸς ἡμᾶς εὐμενείας καὶ εὐαρεσκείας του;
9 Ἢ μήπως θὰ ἀποκόψῃ τελειωτικῶς καὶ ὁριστικῶς τὴν πρὸς ἡμᾶς ἔκχυσιν τοῦ ἐλέους του; Ἠκύρωσε λοιπὸν καὶ περιώρισε τὸ ρῆμα τῆς ὑποσχέσεώς του καὶ διαθήκης του εἰς τὸ χρονικὸν διάστημα, ποὺ ἐπέρασεν ἀπὸ τὴν γενεὰν ἐκείνην ἕως τὴν σημερινὴν γενεάν, ὥστε νὰ παύσωμεν πλέον νὰ εἴμεθα ὁ ἐκλεκτὸς καὶ προστατευόμενος ὑπ’ αὐτοῦ λαός του;
10 Μήπως θὰ λησμονήση ὁ Θεὸς νὰ μᾶς εὐσπλαγχνισθῇ καὶ νὰ δείξῃ πρὸς ἡμᾶς τοὺς οἰκτιρμούς του; Ἢ ἕνεκα τῆς ὀργῆς του θὰ συμπνίξῃ καὶ θὰ συγκρατήσῃ τοὺς οἰκτιρμούς του;
11 Καὶ εἶπα· Τώρα ἤρχισα να ἐννοῶ. Αὐτὴ ἡ ἀλλοίωσις καὶ μεταβολή, τὴν ὁποίαν ὑπέστη τὸ ἔθνος μου, εἶναι ἔργον τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου, καὶ ἐγένετο πρὸς τὸ καλόν μας.
12 Ἐνεθυμήθην τὰ ἔργα τοῦ Κυρίου. Διότι θὰ ἐνθυμηθῶ τὰ θαυμάσιά σου ἐξ ἀρχῆς.
13 Καὶ θὰ μελετήσω ἐν ἐκτάσει ὅλα τὰ ἔργα σου καὶ θὰ ἐμβαθυύνω σκεπτόμενος καὶ μελετῶν ὅλας τὰς θαυμαστὰς ἐπινοήσεις τῆς ἀγαθότητός σου καὶ τὰ σοφὰ κατορθώματά σου.
14 Ὦ Θεέ, μὲ ἁγιότητα συμπεριφέρεσαι καὶ ἅγια εἶναι ἡ διαγωγή σου καὶ ἐν ἁγιότητι κυβερνᾷς· ποῖος ἄλλος θεὸς εἶναι μεγάλος ὅπως ὁ Θεός μας;
15 Σὺ εἶσαι ὁ μόνος Θεός, ὁ ὁποῖος ποιεῖς θαυμάσια καὶ καταπληκτικὰ ἔργα· κατέστησας περιφανῶς γνωστὴν ἐν μέσῳ τῶν λαῶν τὴν δύναμίν σου.
16 Ἀπηλευθέρωσας ἐκ τῆς δουλείας διὰ τῆς ἀκαταγωνίστου δυνάμεώς σου τὸν λαόν σου, τοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἰακὼβ καὶ τοῦ Ἰωσήφ.
17 Σὲ εἶδαν τὰ ὕδατα τῆς Ἐρυθρᾶς θαλάσσης, ὦ Θεέ. Σὲ εἶδαν τὰ ὕδατα καὶ ἐφοβήθησαν, ἐταράχθησαν τὰ κατώτατα βάθη τῆς θαλάσσης, μέγας καὶ πολὺς ἦχος ὑδάτων ἠκούετο, ὅτε ἡ θάλασσα ἐσχίζετο εἰς τὰ δύο· καὶ ὡς τείχη ὑψοῦντο τὰ ὕδατα αὐτῆς, διὰ νὰ διαβῇ ἐν μέσῳ αὐτῶν ὁ λαός σου.
18 Βροντὰς ἐξαπέλυσαν αἱ νεφέλαι. Καὶ δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ γίνῃ ἄλλως, διότι τὰ βέλη τῶν ἀστραπῶν σου διέσχιζον αὐτάς.
19 Ἡ βροντερὰ φωνή σου ἀντήχει ἐν τῷ ἀνεμοστροβίλῳ, εἰς τὸν ὁποῖον ἡ βιαία κίνησις τοῦ ἀνέμου ἐδημιούργει ἀσυγκράτητον καὶ τὰ πάντα παρασύροντα τροχόν. Αἱ ἀστραπαί σου κατ’ἐκείνην τὴν ὥραν ἐφώτισαν καὶ ἔλαμψαν καθ’ ἅπασαν τὴν οἰκουμένην· ἐσαλεύθη καὶ ἔντρομος ἐγένετο ἡ γῆ.
20 Αἱ ὁδοί σου ἦσαν ἐν τῇ θαλάσσῃ, ἐπὶ τῆς ὁποίας περιεπάτεις ἀνεμπόδιστα σὰν νὰ ἦτο ξηρά, καὶ οἱ δρόμοι, ἐπὶ τῶν ὁποίων ἐβάδιζες, ἦσαν ἐπάνω εἰς ὕδατα πολλά· δὲν ἀφῆκες κανὲν σημεῖον τῆς διαβάσεώς σου, ἀλλὰ τὰ ἴχνη σου παρέμειναν ἄγνωστα, ὅπως καὶ τὰ ἴχνη τοῦ διασχίζοντος τὰς θαλάσσας πλοίου. Σὺ ἐποίεις τὰ θαυμαστὰ ἐκεῖνα παρὼν καὶ ἐνεργῶν ἀοράτως, χωρὶς νὰ βλέπεσαι διὰ τῶν σωματικῶν ὀφθαλμῶν, διότι ἡ φύσις σου εἶναι ἀσώματος καὶ αἱ θαυμασταὶ ἐνέργειαί σου ἀόρατοι καὶ ἀνεξιχνίαστοι.
21 Ὡς ποιμὴν ἀδυνάτων καὶ εὐκόλως ἀποπλανωμένων προβάτων ὠδήγησας ἀσφαλῶς καὶ ἀκινδύνως τὸν λαόν σου διὰ χειρὸς τοῦ Μωϋσέως καὶ τοῦ Ἀαρών.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
ωνῇ μου πρὸς Κύριον ἐκέκραξα, φωνή μου πρὸς τὸν Θεόν, καὶ προσέσχε μοι.	ὲ φωνὴν ἰσχυρὰν ἔκραξα πρὸς τὸν Κύριον, μὲ ἔντονον τὴν φωνὴν ἐπεκαλέσθην τὸν Θεὸν καὶ ἐκεῖνος ἐπρόσεξε τὴν δέησίν μου.	ψωσα τὴν φωνήν μου πρὸς τὸν Κύριον καὶ ἔκραξα πρὸς αὐτόν, ἐπεκαλέσθην μετὰ φωνῆς ἰσχυρᾶς τὸν Θεὸν καὶ δὲν ἐκώφευσεν, ἀλλ’ ἔδωκε προσοχὴν εἰς τὴν δέησίν μου!
3 Ἐν ἡμέρᾳ θλίψεώς μου τὸν Θεὸν ἐξεζήτησα, ταῖς χερσί μου νυκτὸς ἐναντίον αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἠπατήθην· ἀπηνήνατο παρακληθῆναι ἡ ψυχή μου.	3 Εἰς περίοδον μεγάλης θλίψεώς μου μὲ πόθον πολὺν κατέφυγα πρὸς τὸν Θεόν. Καὶ κατὰ τὰς νύκτας ὕψωνα ἰκετευτικῶς τὰς χεῖρας μου πρὸς αὐτὸν καὶ δὲν διεψεύσθην εἰς τὰς ἐλπίδας μου. Λόγῳ τῆς πολλῆς καὶ βαρείας θλίψεώς μου, ἡ ψυχή μου ἠρνεῖτο καὶ ἀπεστρέφετο κάθε παρηγορίαν.	3 Κατὰ τὴν ἡμέραν, κατὰ τὴν ὁποίαν κατειχόμην ὑπὸ θλίψεως, μὲ πόθον πολὺν ἐζήτησα τὸν Θεόν, μὲ ἐκτεταμένας πρὸς αὐτὸν τὰς χεῖρας μου κατὰ τὴν νύκτα τὸν ἐπεκαλέσθην καὶ δὲν ἠπατήθην, οὔτε διεψεύσθησαν αἱ πρὸς αὐτὸν ἐλπίδες μου· λόγῳ τῆς πολλῆς μου θλίψεως ἀπεστρέφετο πᾶσαν παρηγορίαν καὶ ἠρνεῖτο ἐπιμόνως ἔστω καὶ ἐπὶ μικρὸν νὰ παρηγορηθῇ ἡ ψυχή μου.
4 Ἐμνήσθην τοῦ Θεοῦ καὶ εὐφράνθην· ἠδολέσχησα, καὶ ὠλιγοψύχησε τὸ πνεῦμά μου. (διάψαλμα).	4 Κάθε φορὰν ὅμως ποὺ κατὰ τὸ διάστημα τῆς θλίψεώς μου ἐνεθυμούμην τὸν Κύριον, εὕρισκα γαλήνην καὶ χαράν. Ἀλλ' ὅταν ἐνέστρεφα τὸ βλέμμα μου καὶ ἐνεβάθυνα εἰς τὴν συμφοράν μου, ἐλιποψυχοῦσε τὸ πνεῦμα μου.	4 Ἐνεθυμήθην τὸν Θεὸν καὶ συλλογιζόμενος, ὅτι εἶναι μέγας ὁ Κύριος καὶ δυνατὸν νὰ λύσῃ τὰς συμφοράς μου, ηὐφράνθην. Ὁσάκις ὅμως συνεκέντρωσα τὴν σκέψιν μου καὶ ἐμελέτησα καθ’ ἑαυτὸν ἐπὶ τῶν δοκιμασιῶν τοῦ βίου, ὠλιγοψύχησε τὸ πνεῦμα μου καὶ ἐμελαγχόλησα.
5 Προκατελάβοντο φυλακὰς οἱ ὀφθαλμοί μου, ἐταράχθην καὶ οὐκ ἐλάλησα.	5 Ἄγρυπνα ἔμεναν τὰ μάτια μου ὅλην τὴν νύκτα καὶ ἐπρολάμβαναν τὰς ἀλλαγὰς τῶν νυκτερινῶν φρουρῶν. Κατὰ τὰς ἀϋπνίας μου αὐτὰς μὲ ἐτάρασσεν ἡ σκέψις τῆς θλίψεώς μου καὶ ἔμεινα σιωπηλός.	5 Παρέμεινα ἄγρυπνος καθ’ ὅλην τὴν νύκτα καὶ προέλαβον ἄγρυπνοι οἱ ὀφθαλμοί μου τὰς ὥρας τῶν διαφόρων φυλακῶν τῆς νυκτός, κατὰ τὰς ὁποίας ἔρχεται τὸ ἓν φυλάκων τῶν στρατιωτῶν νὰ ἀντικαταστήσῃ τὸ ἄλλο· κατελήφθην ὑπὸ ταραχῆς καὶ παρέμεινα σιωπηλός.
6 Διελογισάμην ἡμέρας ἀρχαίας, καὶ ἔτη αἰώνια ἐμνήσθην καὶ ἐμελέτησα·	6 Ἐσκέφθην ἔπειτα παλαιὰς ἐνδόξους ἡμέρας τοῦ ἔθνους μας. Ἐνεθυμήθην αἰώνια ἔτη, παναρχαίας ἐποχάς, καὶ ἐβυθίσθην εἰς τὴν μελέτην αὐτῶν.	6 Διελογίσθην παλαιὰς ἐνδόξους ἡμέρας, ὅτε θριαμβευτικῶς ἠλευθερώθη ὁ Ἰσραὴλ διὰ τοῦ Μωϋσέως καὶ Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ, καὶ ἐνεθυμήθην ἔτη πρὸ πολλοῦ περασμένα καὶ πολὺ ἀρχαῖα καὶ ἀπερροφήθην ἀπὸ τὴν μελέτην καὶ θεωρίαν αὐτῶν.
7 νυκτὸς μετὰ τῆς καρδίας μου ἠδολέσχουν, καὶ ἔσκαλλε τὸ πνεῦμά μου.	7 Κατὰ τὰς νύκτας τῆς αὐπνίας μου ἐσκεπτόμουν καὶ ἐφιλοσοφοῦσα. Τὸ πνεῦμα μου ἐσκάλιζε παλαιὰ καὶ σύγχρονα γεγονότα.	7 Κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς νυκτὸς παρεδόθην μὲ τὸ ἐσωτερικόν μου εἰς ρεμβασμοὺς καὶ σκέψεις, καὶ ἐσκάλιζε τὸ πνεῦμα μου δι’ ἐρεύνης καὶ μελέτης βαθείας.
8 Μὴ εἰς τοὺς αἰῶνας ἀπώσεται Κύριος καὶ οὐ προσθήσει τοῦ εὐδοκῆσαι ἔτι;	8 Ἐσκέφθην μεταξὺ τῶν ἄλλων, μήπως τάχα ὁ Κύριος θὰ μᾶς ἀπομακρύνῃ ἀπὸ κοντά του, θὰ μᾶς ἐγκαταλείψῃ τελείως καὶ δὲν θὰ θελήσῃ ποτὲ πλέον νὰ δείξῃ πρὸς ἡμᾶς τὴν εὐμένειάν του καὶ τὴν προστασίαν του;	8 Καὶ εἶπα· μήπως διὰ παντὸς καὶ αἰωνίως θὰ μᾶς ἀπωθῇ ὁ Κύριος καὶ δὲν θὰ προσθέσῃ καὶ νέας ἀκόμη ἐκδηλώσεις τῆς πρὸς ἡμᾶς εὐμενείας καὶ εὐαρεσκείας του;
9 Ἢ εἰς τέλος τὸ ἔλεος αὐτοῦ ἀποκόψει; Συνετέλεσε ρῆμα ἀπὸ γενεᾶς εἰς γενεάν;	9 Μήπως ἔχει ἀποκόψει ἐξ ὁλοκλήρου τὸ ἔλεός του ἀπὸ ἡμᾶς; Ἔθεσε τέρμα εἰς τὰς ὑποσχέσεις τῆς διαθήκης του ἀπὸ τὰς ἀρχαίας γενεὰς μέχρι τῆς ἰδικῆς μας, ὥστε νὰ παύσωμεν πλέον ἡμεῖς νὰ εἴμεθα ὁ ἐκλεκτὸς καὶ περιούσιος λαός του;	9 Ἢ μήπως θὰ ἀποκόψῃ τελειωτικῶς καὶ ὁριστικῶς τὴν πρὸς ἡμᾶς ἔκχυσιν τοῦ ἐλέους του; Ἠκύρωσε λοιπὸν καὶ περιώρισε τὸ ρῆμα τῆς ὑποσχέσεώς του καὶ διαθήκης του εἰς τὸ χρονικὸν διάστημα, ποὺ ἐπέρασεν ἀπὸ τὴν γενεὰν ἐκείνην ἕως τὴν σημερινὴν γενεάν, ὥστε νὰ παύσωμεν πλέον νὰ εἴμεθα ὁ ἐκλεκτὸς καὶ προστατευόμενος ὑπ’ αὐτοῦ λαός του;
10 Μὴ ἐπιλήσεται τοῦ οἰκτειρῆσαι ὁ Θεός; Ἢ συνέξει ἐν τῇ ὀργῇ αὐτοῦ τοὺς οἰκτιρμοὺς αὐτοῦ; (διάψαλμα).	10 Μήπως ὁ Θεὸς θὰ λησμονήσῃ τὴν εὐσπλαγχνίαν του πρὸς ἡμᾶς; Μήπως θὰ συγκρατήσῃ καὶ θὰ ἀναστείλῃ μὲ τὴν ὀργήν του τὸ ἔλεός του;	10 Μήπως θὰ λησμονήση ὁ Θεὸς νὰ μᾶς εὐσπλαγχνισθῇ καὶ νὰ δείξῃ πρὸς ἡμᾶς τοὺς οἰκτιρμούς του; Ἢ ἕνεκα τῆς ὀργῆς του θὰ συμπνίξῃ καὶ θὰ συγκρατήσῃ τοὺς οἰκτιρμούς του;
11 Καὶ εἶπα· νῦν ἠρξάμην, αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου.	11 Εἶπα ἐν συνεχείᾳ ἀπὸ μέσα μου: Τώρα ἀρχίζω νὰ ἐννοῶ. Ἡ μεταβολὴ αὐτὴ τῆς καταστάσεώς μας εἶναι ἔργον τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ μας.	11 Καὶ εἶπα· Τώρα ἤρχισα να ἐννοῶ. Αὐτὴ ἡ ἀλλοίωσις καὶ μεταβολή, τὴν ὁποίαν ὑπέστη τὸ ἔθνος μου, εἶναι ἔργον τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου, καὶ ἐγένετο πρὸς τὸ καλόν μας.
12 Ἐμνήσθην τῶν ἔργων Κυρίου, ὅτι μνησθήσομαι ἀπὸ τῆς ἀρχῆς τῶν θαυμασίων σου	12 Διότι ἐνεθυμήθην ἀπὸ ἀρχαίων χρόνων τὰ ἔργα τοῦ Κυρίου. Τὰ ἐπαναφέρω καὶ θὰ ἐπαναφέρω εἰς τὴν μνήμην μου τὰ θαυμάσια ἔργα σου ἀπ' ἀρχῆς.	12 Ἐνεθυμήθην τὰ ἔργα τοῦ Κυρίου. Διότι θὰ ἐνθυμηθῶ τὰ θαυμάσιά σου ἐξ ἀρχῆς.
13 καὶ μελετήσω ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου καὶ ἐν τοῖς ἐπιτηδεύμασί σου ἀδολεσχήσω.	13 Θὰ μελετήσω μὲ πολλὴν προσοχὴν καὶ σύνεσιν ὅλα τὰ ἔργα σου. Θὰ ἐμβαθύνω εἰς τὰ ὁλόλαμπρα καὶ ἔνδοξα κατορθώματά σου.	13 Καὶ θὰ μελετήσω ἐν ἐκτάσει ὅλα τὰ ἔργα σου καὶ θὰ ἐμβαθυύνω σκεπτόμενος καὶ μελετῶν ὅλας τὰς θαυμαστὰς ἐπινοήσεις τῆς ἀγαθότητός σου καὶ τὰ σοφὰ κατορθώματά σου.
14 Ὁ Θεός, ἐν τῷ ἁγίῳ ἡ ὁδός σου· τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν;	14 Ὦ Θεέ, ἅγιος εἶναι ὁ τρόπος τῆς συμπεριφορᾶς σου πρὸς ἡμᾶς. Ποιὸς ἄλλος Θεὸς εἶναι μέγας, ὅπως εἶσαι σὺ ὁ Θεός μας;	14 Ὦ Θεέ, μὲ ἁγιότητα συμπεριφέρεσαι καὶ ἅγια εἶναι ἡ διαγωγή σου καὶ ἐν ἁγιότητι κυβερνᾷς· ποῖος ἄλλος θεὸς εἶναι μεγάλος ὅπως ὁ Θεός μας;
15 Σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια, ἐγνώρισας ἐν τοῖς λαοῖς τὴν δυναμίν σου·	15 Σὺ εἶσαι ὁ Θεός μας, ὁ ὁποῖος ἔκαμες καὶ κάμνεις τόσον θαυμαστὰ ἔργα, ὥστε καὶ εἰς τοὺς εἰδωλολατρικοὺς ἀκόμη λαοὺς νὰ καθιστᾷς γνωστὴν τὴν μεγάλην σου δύναμιν.	15 Σὺ εἶσαι ὁ μόνος Θεός, ὁ ὁποῖος ποιεῖς θαυμάσια καὶ καταπληκτικὰ ἔργα· κατέστησας περιφανῶς γνωστὴν ἐν μέσῳ τῶν λαῶν τὴν δύναμίν σου.
16 ἐλυτρώσω ἐν τῷ βραχίονί σου τὸν λαόν σου, τοὺς υἱοὺς Ἰακὼβ καὶ Ἰωσήφ. (διάψαλμα).	16 Σύ, ἠλευθέρωσες τὸν ἰσραηλιτικὸν λαόν σου, τοὺς ἀπογόνους τοῦ πατριάρχου Ἰακὼβ καὶ Ἰωσήφ, ἀπὸ τὴν σκληρὰν δουλείαν τῶν Αἰγυπτίων.	16 Ἀπηλευθέρωσας ἐκ τῆς δουλείας διὰ τῆς ἀκαταγωνίστου δυνάμεώς σου τὸν λαόν σου, τοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἰακὼβ καὶ τοῦ Ἰωσήφ.
17 Εἴδοσάν σε ὕδατα, ὁ Θεός, εἴδοσάν σε ὕδατα καὶ ἐφοβήθησαν, ἐταράχθησαν ἄβυσσοι,	17 Τὰ ὕδατα τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης σὲ εἶδαν, ὦ Θεέ, ἄλλοτε, σὲ εἶδαν αὐτὰ τὰ ὕδατα καὶ ἐτρόμαξαν. Ἐταράχθησαν τὰ κατώτατα βάθη τῆς θαλάσσης, ὥστε μεγάλη νὰ ἀκούεται ἡ βοὴ τῶν κυμάτων.	17 Σὲ εἶδαν τὰ ὕδατα τῆς Ἐρυθρᾶς θαλάσσης, ὦ Θεέ. Σὲ εἶδαν τὰ ὕδατα καὶ ἐφοβήθησαν, ἐταράχθησαν τὰ κατώτατα βάθη τῆς θαλάσσης, μέγας καὶ πολὺς ἦχος ὑδάτων ἠκούετο, ὅτε ἡ θάλασσα ἐσχίζετο εἰς τὰ δύο· καὶ ὡς τείχη ὑψοῦντο τὰ ὕδατα αὐτῆς, διὰ νὰ διαβῇ ἐν μέσῳ αὐτῶν ὁ λαός σου.
18 πλῆθος ἠχοῦς ὑδάτων, φωνὴν ἔδωκαν οἱ νεφέλαι, καὶ γὰρ τὰ βέλη σου διαπορεύονται·	18 Βρονταὶ ἐξαπελύθησαν ἀπὸ τὰ σύννεφα, διότι αἱ ἀστραπαὶ ἐφαίνοντο σὰν βέλη νὰ διασχίζουν αὐτά.	18 Βροντὰς ἐξαπέλυσαν αἱ νεφέλαι. Καὶ δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ γίνῃ ἄλλως, διότι τὰ βέλη τῶν ἀστραπῶν σου διέσχιζον αὐτάς.
19 φωνὴ τῆς βροντῆς σου ἐν τῷ τροχῷ, ἔφαναν αἱ ἀστραπαί σου τὴ οἰκουμένῃ, ἐσαλεύθη καὶ ἔντρομος ἐγενήθη ἡ γῆ.	19 Ἡ βροντερὰ φωνή σου, Κύριε, ἀντήχησεν ὁλόγυρα, αἱ ἀναρίθμητοι ἀστραπαί σου ἐφώτιζαν τὴν οἰκουμένην, συνεκλονίσθη ἐκ θεμελίων καὶ κατετρόμαξεν ἡ γῆ.	19 Ἡ βροντερὰ φωνή σου ἀντήχει ἐν τῷ ἀνεμοστροβίλῳ, εἰς τὸν ὁποῖον ἡ βιαία κίνησις τοῦ ἀνέμου ἐδημιούργει ἀσυγκράτητον καὶ τὰ πάντα παρασύροντα τροχόν. Αἱ ἀστραπαί σου κατ’ἐκείνην τὴν ὥραν ἐφώτισαν καὶ ἔλαμψαν καθ’ ἅπασαν τὴν οἰκουμένην· ἐσαλεύθη καὶ ἔντρομος ἐγένετο ἡ γῆ.
20 Ἐν τῇ θαλάσσῃ αἱ ὁδοί σου, καὶ αἱ τρίβοι σου ἐν ὕδασι πολλοῖς, καὶ τὰ ἴχνη σου οὐ γνωσθήσονται.	20 Σὺ ἤνοιξες δρόμους μέσα εἰς τὴν Ἐρυθρὰν Θάλασσαν. Ἰδικαί σου εἶναι αἱ πορεῖαι τοῦ λαοῦ σου διὰ μέσου τῶν ἀναριθμήτων ὑδάτων τῆς θαλάσσης αὐτῆς. Σὺ ἐπραγματοποίησας τὰ συγκλονιστικὰ αὐτὰ γεγονότα, χωρὶς νὰ φαίνεσαι, διότι εἶσαι ἀόρατος, καὶ ἀνεξιχνίαστοι εἶναι αἱ ἐνέργειαί σου.	20 Αἱ ὁδοί σου ἦσαν ἐν τῇ θαλάσσῃ, ἐπὶ τῆς ὁποίας περιεπάτεις ἀνεμπόδιστα σὰν νὰ ἦτο ξηρά, καὶ οἱ δρόμοι, ἐπὶ τῶν ὁποίων ἐβάδιζες, ἦσαν ἐπάνω εἰς ὕδατα πολλά· δὲν ἀφῆκες κανὲν σημεῖον τῆς διαβάσεώς σου, ἀλλὰ τὰ ἴχνη σου παρέμειναν ἄγνωστα, ὅπως καὶ τὰ ἴχνη τοῦ διασχίζοντος τὰς θαλάσσας πλοίου. Σὺ ἐποίεις τὰ θαυμαστὰ ἐκεῖνα παρὼν καὶ ἐνεργῶν ἀοράτως, χωρὶς νὰ βλέπεσαι διὰ τῶν σωματικῶν ὀφθαλμῶν, διότι ἡ φύσις σου εἶναι ἀσώματος καὶ αἱ θαυμασταὶ ἐνέργειαί σου ἀόρατοι καὶ ἀνεξιχνίαστοι.
21 Ὠδήγησας ὡς πρόβατα τὸν λαόν σου ἐν χειρὶ Μωυσῆ καὶ Ἀαρών.	21 Σύ, διὰ τοῦ Μωϋσέως καὶ τοῦ Ἀαρών ὡδήγησες μὲ ἀσφάλειαν καὶ στοργήν, ὠσὰν πρόβατα, τὸν ἰσραηλιτικόν σου λαόν.	21 Ὡς ποιμὴν ἀδυνάτων καὶ εὐκόλως ἀποπλανωμένων προβάτων ὠδήγησας ἀσφαλῶς καὶ ἀκινδύνως τὸν λαόν σου διὰ χειρὸς τοῦ Μωϋσέως καὶ τοῦ Ἀαρών.