Ψαλμοί : Κεφάλαιον ΠΘ'

Πρωτότυπο Κείμενο

ύριε, καταφυγὴ ἐγενήθης ἡμῖν ἐν γενεᾷ κα γενεᾷ·
2 πρὸ τοῦ ὄρη γενηθῆναι καὶ πλασθῆναι τὴν γῆν καὶ τὴν οἰκουμένην καὶ ἀπὸ τοῦ αἰῶνος καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος σὺ εἶ.
3 Μὴ ἀποστρέψῃς ἄνθρωπον εἰς ταπείνωσιν· καὶ εἶπας· ἐπιστρέψατε υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων.
4 Ὅτι χίλια ἔτη ἐν ὄφθαλμοίς σου ὡς ἡ ἡμέρα ἡ ἐχθές, ἥτις διῆλθε, καὶ φυλακὴ ἐν νυκτί.
5 Τὰ ἐξουδενώματα αὐτῶν ἔτη ἔσονται. Τὸ πρωῒ ὡσεὶ χλόη παρέλθοι,
6 τὸ πρωῒ ἀνθήσαι καὶ παρέλθοι, τὸ ἑσπέρας ἀποπέσοι, σκληρυνθείη καὶ ξηρανθείη.
7 Ὅτι ἐξελίπομεν ἐν τῇ ὀργῇ σου καὶ ἐν τῷ θυμῷ σου ἐταράχθημεν.
8 Ἔθου τὰς ἀνομίας ἡμῶν ἐνώπιόν σου· ὁ αἰὼν ἡμῶν εἰς φωτισμὸν τοῦ προσώπου σου.
9 Ὅτι πᾶσαι αἱ ἡμέραι ἡμῶν ἐξέλιπον, καὶ ἐν τῇ ὀργῇ σου ἐξελίπομεν· τὰ ἔτη ἡμῶν ὡσεὶ ἀράχνη ἐμελέτων.
10 Αἱ ἡμέραι τῶν ἐτῶν ἡμῶν ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα ἔτη, ἐὰν δὲ ἐν δυναστίαις, ὀγδοήκοντα ἔτη, καὶ τὸ πλεῖον αὐτῶν κόπος καὶ πόνος· ὅτι ἐπῆλθε πραότης ἐφ' ἡμᾶς, καὶ παιδευθησόμεθα.
11 Τίς γινώσκει τὸ κράτος τῆς ὀργῆς σου καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου σου τὸν θυμόν σου ἐξαριθμήσασθαι;
12 Τὴν δεξιάν σου οὕτως γνώρισόν μοι καὶ τοὺς πεπαιδευμένους τῇ καρδίᾳ ἐν σοφίᾳ.
13 Ἐπίστρεψον, Κύριε· ἕως πότε; Καὶ παρακλήθητι ἐπὶ τοῖς δούλοις σου.
14 Ἐνεπλήσθημεν τὸ πρωῒ τοῦ ἐλέους σου, Κύριε, καὶ ἠγαλλιασόμεθα καὶ εὐφράνθημεν ἐν πάσαις ταῖς ἡμέραις ἡμῶν· εὐφρανθείημεν
15 ἀνθ' ὦν ἡμερῶν ἐταπείνωσας ἡμᾶς, ἐτῶν ὧν εἴδομεν κακά.
16 Καὶ ἴδε ἐπὶ τοὺς δούλους σου καὶ ἐπὶ τὰ ἔργα σου καὶ ὁδήγησόν τους υἱοὺς αὐτῶν,
17 καὶ ἔστω ἡ λομπρότης Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐφ' ἡμᾶς, καὶ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν ἡμῶν κατεύθυνον ἐφ' ἡμᾶς, καὶ τὸ ἔργον τῶν χειρῶν ἡμῶν κατεύθυνον.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

ύριε, σὺ ἀπὸ γενεᾶς εἰς γενεάν, μέχρι καὶ τῶν ἡμερῶν μας, ὑπῆρξες τὸ ἀσφαλὲς καταφύγιόν μας εἰς ὅλας τὰς περιστάσεις τῆς ζωῆς μας.
2 Πρὶν γίνουν τὰ ὄρη καὶ πρὶν διαμορφωθῇ ἡ γῆ καὶ ἡ οἰκουμένη, πρὸ πάντων τῶν αἰώνων σὺ ὑπῆρχες, ὑπάρχεις καὶ θὰ ὑπάρχῃς.
3 Μὴ ἐπιτρέψῃς, Κύριε, νὰ ἐπανέλθῃ ὁ ἄνθρωπος διὰ τῆς ἁμαρτίας εἰς τὸν ἐξευτελισμόν καὶ τὸν ὄλεθρον. Σὺ εἶπες· ἐπιστρέψατε διὰ τῆς μετανοίας, ὦ ἄνθρωποι, πρὸς ἐμέ, διὰ νὰ ἔχετε ζωὴν καὶ εὐλογίαν.
4 Χίλια ἔτη τῆς ζωῆς μας, διὰ σὲ τὸν προαιώνιον Θεὸν εἶναι μία ἡμέρα, ὠσὰν ἡ χθεσινή, ἡ ὁποῖα ἐπέρασε. Μᾶλλον δὲ σὰν ἕνα τετράωρον νυκτερινῆς φρουρᾶς.
5 Ἡ ἐξουδενωμένη ὅμως ἀπὸ τὰς ἀθλιότητας καὶ τὰς ἁμαρτίας ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, ὀλίγα μόνον ἔτη διαρκεῖ εἶναι ὠσὰν τὴν χλόην, ἡ ὁποῖα βλαστάνει τὸ πρωῒ καὶ ταχέως παρέρχεται.
6 Τὸ πρωΐ, πρὶν ἀνατείλῃ ὁ ἥλιος, θὰ ἀνθίσῃ καὶ ὅταν τὸ καῦμα τοῦ ἡλίου τὴν κτυπήσῃ, θὰ μαρανθῇ καὶ θὰ πέσῃ, θὰ σκληρυνθῇ καὶ θὰ ξηρανθῇ.
7 Ἔτσι συνέβη καὶ μὲ ἡμᾶς, ποὺ εἴμεθα λαός σου. Ἐξωλοθρεύθημεν ἕνεκα τῆς ὀργῆς σου. Συνεταράγθημεν ἀπὸ τὸν μεγάλον σου θυμόν.
8 Ἔβαλες ἐμπρὸς εἰς τὰ μάτια μας ὅλας τὰς ἁμαρτίας καὶ ἀθλιότητάς μας. Ὁλόκληρος ἡ ζωή μας εὑρίσκεται κάτω ἀπὸ τὸ ἀπαστράπτον φῶς, ποὺ ἐκπέμπει τὸ πρόσωπόν σου.
9 Ἀκριβῶς, διότι ὅλαι αἱ ἡμέραι μας ἐχάθησαν ματαίως, διὰ τοῦτο τώρα ἐξαφανιζόμεθα ὑπὸ τῆς ὀργῆς σου. Τὰ χρόνια μας εἶναι γεμᾶτα ἀπὸ ματαίους καὶ ἁμαρτωλοὺς διαλογισμούς. Ὁμοιάζουν μὲ τὸν ἱστὸν τῆς ἀράχνης, ποὺ εὐκολώτατα διαλύεται.
10 Ὅλαι αἱ ἡμέραι τῶν ἐτῶν τῆς ζωῆς μας ἀνέρχονται περίπου εἰς ἑβδομήκοντα ἔτη. Ἐὰν δὲ κανεὶς ἔχῃ ἰσχυρὰν κρᾶσιν ἠμπορεῖ νὰ φθάσῃ εἰς τὰ ὀγδοήκοντα ἔτη. Τὰ πέραν τούτων εἶναι κόπος καὶ ταλαιπωρία. Διότι λόγῳ τοῦ γήρατος ἐπέρχεται σιγὰ σιγὰ ἡ κατάπτωσις τῶν σωματικῶν καὶ ψυχικῶν δυνάμεων καὶ ταλαιπωρούμεθα.
11 Ποιός, πρὸς συνετισμὸν καὶ διόρθωσίν του, ἔχει κατανοήσει, ὅσον πρέπει, τὸ μέγεθος τῆς ὀργῆς σου; Ποιὸς ἠμπορεῖ νὰ ὑπολογίσῃ τὸν θυμόν σου μὲ τὸ εὐλαβὲς ἱερὸν δέος, ποὺ ἐμπνέει ὁ σεβασμὸς πρὸς σέ;
12 Τὴν παντοδύναμον δεξιάν σου, ἡ ὁποῖα τιμωρεῖ καὶ παιδαγωγεῖ, κατάστησέ μου τὴν γνωστὴν μὲ τὴν σοφὴν παιδαγωγίαν σου. Γνώρισέ μου δὲ καὶ τοὺς μορφωμένους κατὰ τὴν καρδίαν εἰς τὴν ἀληθινὴν σοφίαν, διὰ νὰ ἀποκτήσω καὶ ἐγὼ ἀπὸ αὐτοὺς σοφίαν.
13 Στρέψε, Κύριε, εὐμενὲς καὶ ἱλαρὸν τὸ πρόσωπόν σου εἰς ἡμᾶς. Ἕως πότε θὰ ὀργίζεσαι ἐναντίον μας; Δέξου τὰς παρακλήσεις τῶν δούλων σου.
14 Εὐδόκησες Κύριε, νὰ γεμίσωμεν ταχέως ἀπὸ τὸ ἔλεός σου. Ἂς σκιρτήσωμεν ἀπὸ χαρᾶν καὶ ἀγαλλίασιν ὅλας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας.
15 Εἴθε νὰ εὐφρανθῶμεν, ἀντὶ τῶν ἡμερῶν, κατὰ τὰς ὁποίας μᾶς ἐτιμώρησες καὶ μᾶς ἐταπείνωσες, ἀντὶ τῶν ἐτῶν, κατὰ τὰ ὁποῖα ἐδοκιμάσαμεν θλίψεις καὶ κακοπαθείας.
16 Κύτταξε μὲ συμπάθειαν τοὺς δούλους σου Ἰσραηλίτας, ἰδὲ τὰ πρὸς χάριν αὐτῶν ἔργα τῶν χειρῶν σου καὶ καθοδήγησε τοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἰακὼβ εἰς δρόμους σωτηρίας.
17 Λαμπρὰ ἂς εἶναι καὶ πάλιν ἡ εὐσπλαγχνία, ἡ εὔνοια καὶ ἡ καλωσύνη Κυρίου τοῦ Θεοῦ μας εἰς ἡμᾶς. Εὐόδωσε εἰς καλὴν καὶ πλουσίαν καρποφορίαν τὰ ἔργα τῶν χειρῶν μας, Κύριε. Κάμε νὰ προοδεύσῃ εἰς ἐπιτυχίαν τὰ κάθε καλὸν ἔργον τῶν χειρῶν μας.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

ύριε, ὑπῆρξας τὸ καταφύγιόν μας, ἀπὸ τῆς μιᾶς γενεᾶς εἰς τὴν ἄλλην, καθ’ ὅλα τὰ ἔτη τῆς ὑπάρξεώς μας καὶ καθ’ ὅλας τὰς γενεᾶς.
2 Προτοῦ νὰ γίνουν τὰ ὅρη καὶ προτοῦ πλασθῇ ἡ γῆ καὶ ἡ οἰκουμένη καὶ ἀπὸ τῆς ἀνάρχου αἰωνιότητος καὶ μέχρι τῆς ἀτελευτήτου αἰωνιότητος τοῦ μέλλοντος σὺ ὑπάρχεις, ἄναρχος καὶ ἀτελεύτητος.
3 Δὸς λοιπὸν καὶ εἰς ἡμᾶς, Κύριε, ὀλίγον ἀκόιμη χρόνον ζωῆς. Μὴ ἐπιτρέψῃς νὰ ἀποστραφῇ καὶ νὰ καταπέσῃ εἰς τὴν βαθυτάτην καὶ ἀμετάκλητον ταπείνωσιν τοῦ θανάτου ὁ ἄνθρωπος, ὁ περὶ ἐμὲ ἐννοῶ λαός· καὶ μὴ ἐπιτρέψῃς τοῦτο σύ, ποὺ εἶπες πρὸς αὐτούς· ἐπιστρέψατε εἰς τὴν ζωήν, ὦ υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων.
4 Χάρισέ μας ὀλίγας σταγόνας χρόνου ἀπὸ τὸν ὠκεανὸν τῆς αἰωνιότητός σου. Διότι χίλια ἔτη διὰ σὲ εἶναι σὰν τὴν χθεσινὴν ἡμέραν, ἡ ὁποία ἐπέρασε, μᾶλλον δὲ σὰν τὸ τρίωρον μιᾶς νυκτερινῆς φρουρᾶς.
5 Τουναντίον ἡ ἐξουδενωμένη καὶ πλήρης ἀθλιοτήτων καὶ ταπεινώσεων ζωὴ τῶν ἀνθρώπων δὲν εἶναι παρὰ ὀλίγα ἔτη. Σὰν τὴν χλόην, ἡ ὁποία βλαστάνει τὴν πρωΐαν καὶ παρέρχεται.
6 Τὸ πρωΐ, πρὸ τῆς ἀνατολῆς τοῦ ἡλίου, θ’ ἀνθήσῃ, καὶ ὅταν ὁ καύσων τοῦ ἡλίου τὴν προσβάλῃ μαραινομένη θὰ παρέλθῃ· τὸ ἑσπέρας θὰ ἀποπέσῃ τὸ ἄνθος της, θὰ σκληρυνθῇ καὶ θὰ ξηρανθῇ. Οὕτω συμβαίνει καὶ μὲ ἡμᾶς καὶ τόσον συντόμως κόπτεται τὸ νῆμα τῆς ζωῆς μας.
7 Διότι εἰς τὴν ἔρημον ἐκινδυνεύσαμεν νὰ χαθῶμεν καὶ νὰ ἑξαφανισθῶμεν ἕνεκα τῆς ὀργῆς σου, καὶ κατελήφθημεν ἀπὸ τρόμον καὶ ταραχὴν ἐξ αἰτίας τοῦ φόβου, ποὺ μᾶς προεκάλεσεν ὁ θυμός σου.
8 Ἔθεσες ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν σου γυμνὰς τὰς ἀνομίας μας. Δὲν διαφεύγει τίποτε ἀπὸ τὸ ὄμμα σου. Καὶ ὁ αἰὼν τοῦ βίου μας, ὁλόκληρος ἡ κατὰ τὴν ζωήν μας διαγωγὴ εἶναι φανερὰ εἰς τὸ ἀπαστράπτον φῶς, τὸ ὁποῖον ἐκπέμπεται ἀπὸ τὸ πρόσωπόν σου.
9 Ἐπειδὴ δὲ ὅλαι αἱ ἡμέραι μᾶς παρῆλθον καὶ ἐχάθησαν ἀκάρπως, δι' αὐτὸ καὶ ἡμεῖς ἑξαφανιζόμεθα ἀπὸ τὴν ὀργήν σου. Τὰ ἔτη μας εἶναι γεμᾶτα μελέτην καὶ μόχθους καὶ προσπαθείας ἀτελεσφορήτους καὶ ματαίας, παρομοίως πρὸς τὸν μόχθον τῆς ἀράχνης, ἡ ὁποία πλέκει κενοὺς καὶ εὐδιαλύτους ἱστούς.
10 Ὅσον δ’ ἀφορᾷ εἰς τὰς ἡμέρας τῶν ἐτῶν μας, ὅλον τὸ ἄθροισμά των ὁμοῦ λαμβανόμενον, εἶναι ἑβδομήκοντα ἔτη· ἐὰν δὲ κανεὶς ἔχῃ τὴν κᾶσιν ἰσχυρὰν καὶ δυνατήν, αἱ ἡμέραι τῆς ζωῆς τοῦ φθάνουν τὰ ὀγδοήκοντα ἔτη. Καὶ τὸ περισσότερον τῶν ἐτῶν αὐτῶν εἶναι κόπος καὶ γεροντικὴ ἀδυναμία καὶ πόνοι καὶ ζωὴ βασανισμένη. Διότι πέραν τῶν ὀγδοήκοντα ἐτῶν ἐπέρχεται εἰς ἡμᾶς χαλάρωσις τῶν σωματικῶν καὶ πνευματικῶν μας δυνάμεων καὶ παιδευόμεθα μᾶλλον, παρὰ ἀπολαμβάνομεν εὐχάριστον ζωήν.
11 Ποῖος ἀντιλαμβάνεται καὶ ἐννοεῖ πόσον ἰσχυρὰ καὶ κραταιὰ εἶναι ἡ ὀργή σου, ὥστε ἐκ τῆς κατανοήσεως ταύτης νὰ ἀντλῇ σωτήρια μαθήματα; Καὶ ποῖος εἶναι εἰς θέσιν νὰ ἐξαριθμήσῃ καὶ νὰ ἀναμετρήσῃ τὸν θυμόν σου, σύμφωνα μὲ τὸν ἁρμόζοντα εἰς σὲ τρόμον καὶ φόβον; Τόσοι ἐθανατώθησαν ἐν τῇ ἐρήμῳ κατὰ διαφόρους περιστάσεις πληγέντες ὑπὸ τῆς ὀργῆς σου. Ποῖος ἀπὸ τοὺς ἐπιζῶντας Ἰσραηλίτας εἶναι εἰς θέσιν νὰ κατανοήσῃ τὰ φοβερὰ αὐτὰ μαθήματα, τὰ ἀποκαλύπτοντα πόσον μισεῖς καὶ τιμωρεῖς τὴν ἁμαρτίαν;
12 Τὴν δεξιάν σου, ἡ ὁποία ἐπιφέρει τρομερὰς τιμωρίας κατὰ τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ καὶ πατρικῶς παιδεύει τοὺς ἀνθρώπους, κατάστησέ μού την γνωστὴν διὰ τῆς σοφῆς παιδαγωγίας σου, ὥστε νὰ φοβοῦμαι τὸ ὄνομά σου καὶ νὰ ἐλπίζω εἰς τὴν πρόνοιάν σου. Γνώρισόν μοι δὲ καὶ τοὺς πεπαιδευμένους κατὰ τὴν καρδίαν μὲ σοφίαν ἀληθῆ, ὥστε νὰ κατανοοῦν τὰ πανθαυμαστὰ ἔργα σου, διὰ νὰ σοφισθῶ καὶ ἐγὼ ἀπὸ αὐτούς.
13 Ἐπίστρεψον καὶ ἐπάνελθε πρὸς τὸν λαόν σου, Κύριε. Ἕως πότε θὰ ὀργίζεσαι; Καὶ γενοῦ ἵλεως καὶ συμπαθὴς πρὸς τοὺς δούλους σου.
14 Ἂς ἐμπλησθῶμεν ταχέως ἀπὸ τὸ ἔλεος καὶ τὴν εὐσπλαγχνίαν σου, Κύριε, καὶ ἂς σκιρτήσωμεν ἐξ ἀγαλλιάσεως καὶ ἂς εὐφρανθῶμεν καθ’ ὅλας τὰς ἡμέρας μας.
15 Εἴθε νὰ εὐφρανθῶμεν ἀντὶ τῶν ἡμερῶν, κατὰ τὰς ὁποίας μᾶς ἐταπείνωσας, ἀντὶ τῶν ἐτῶν, κατὰ τὰ ὁποῖα εἴδομεν καὶ ἐδοκιμάσαμεν θλίψεις καὶ κακοπαθείας.
16 Καὶ ἴδε εὐσπλάγχνως καὶ συμπαθῶς ἐπὶ τοὺς δούλους σου καὶ ἐπὶ τὰ ἔργα, τὰ ὁποῖα εἰργάσθης πρὸς ἀπελευθέρωσιν τῶν ἐκ τῆς Αἰγύπτου καὶ πρὸς ἀποκατάστασιν αὐτῶν. Καὶ ὁδήγησον τοὺς υἱούς των εἰς τὴν ὁδὸν τοῦ νόμου σου καὶ εἰς τὴν κληρονομίαν τῶν ἐπαγγελιῶν σου.
17 Καὶ ἂς εἶναι ἡ δόξα τῆς εὐνοίας καὶ τῆς χάριτος καὶ τῆς καλωσύνης Κυρίου τοῦ Θεοῦ μας ἐφ' ἠμῶν. Καὶ τὰ βιοποριστικά μας ἔργα εὐόδωσέ τα, Κύριε, ἵνα ἀποβαίνουν πρὸς ὠφέλειάν μας. Καὶ τὸ ἔργον τῶν χειρῶν μως κατευόδωσέ το καὶ δὸς ἐπιτυχίαν εἰς αὐτό.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
ύριε, καταφυγὴ ἐγενήθης ἡμῖν ἐν γενεᾷ κα γενεᾷ·	ύριε, σὺ ἀπὸ γενεᾶς εἰς γενεάν, μέχρι καὶ τῶν ἡμερῶν μας, ὑπῆρξες τὸ ἀσφαλὲς καταφύγιόν μας εἰς ὅλας τὰς περιστάσεις τῆς ζωῆς μας.	ύριε, ὑπῆρξας τὸ καταφύγιόν μας, ἀπὸ τῆς μιᾶς γενεᾶς εἰς τὴν ἄλλην, καθ’ ὅλα τὰ ἔτη τῆς ὑπάρξεώς μας καὶ καθ’ ὅλας τὰς γενεᾶς.
2 πρὸ τοῦ ὄρη γενηθῆναι καὶ πλασθῆναι τὴν γῆν καὶ τὴν οἰκουμένην καὶ ἀπὸ τοῦ αἰῶνος καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος σὺ εἶ.	2 Πρὶν γίνουν τὰ ὄρη καὶ πρὶν διαμορφωθῇ ἡ γῆ καὶ ἡ οἰκουμένη, πρὸ πάντων τῶν αἰώνων σὺ ὑπῆρχες, ὑπάρχεις καὶ θὰ ὑπάρχῃς.	2 Προτοῦ νὰ γίνουν τὰ ὅρη καὶ προτοῦ πλασθῇ ἡ γῆ καὶ ἡ οἰκουμένη καὶ ἀπὸ τῆς ἀνάρχου αἰωνιότητος καὶ μέχρι τῆς ἀτελευτήτου αἰωνιότητος τοῦ μέλλοντος σὺ ὑπάρχεις, ἄναρχος καὶ ἀτελεύτητος.
3 Μὴ ἀποστρέψῃς ἄνθρωπον εἰς ταπείνωσιν· καὶ εἶπας· ἐπιστρέψατε υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων.	3 Μὴ ἐπιτρέψῃς, Κύριε, νὰ ἐπανέλθῃ ὁ ἄνθρωπος διὰ τῆς ἁμαρτίας εἰς τὸν ἐξευτελισμόν καὶ τὸν ὄλεθρον. Σὺ εἶπες· ἐπιστρέψατε διὰ τῆς μετανοίας, ὦ ἄνθρωποι, πρὸς ἐμέ, διὰ νὰ ἔχετε ζωὴν καὶ εὐλογίαν.	3 Δὸς λοιπὸν καὶ εἰς ἡμᾶς, Κύριε, ὀλίγον ἀκόιμη χρόνον ζωῆς. Μὴ ἐπιτρέψῃς νὰ ἀποστραφῇ καὶ νὰ καταπέσῃ εἰς τὴν βαθυτάτην καὶ ἀμετάκλητον ταπείνωσιν τοῦ θανάτου ὁ ἄνθρωπος, ὁ περὶ ἐμὲ ἐννοῶ λαός· καὶ μὴ ἐπιτρέψῃς τοῦτο σύ, ποὺ εἶπες πρὸς αὐτούς· ἐπιστρέψατε εἰς τὴν ζωήν, ὦ υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων.
4 Ὅτι χίλια ἔτη ἐν ὄφθαλμοίς σου ὡς ἡ ἡμέρα ἡ ἐχθές, ἥτις διῆλθε, καὶ φυλακὴ ἐν νυκτί.	4 Χίλια ἔτη τῆς ζωῆς μας, διὰ σὲ τὸν προαιώνιον Θεὸν εἶναι μία ἡμέρα, ὠσὰν ἡ χθεσινή, ἡ ὁποῖα ἐπέρασε. Μᾶλλον δὲ σὰν ἕνα τετράωρον νυκτερινῆς φρουρᾶς.	4 Χάρισέ μας ὀλίγας σταγόνας χρόνου ἀπὸ τὸν ὠκεανὸν τῆς αἰωνιότητός σου. Διότι χίλια ἔτη διὰ σὲ εἶναι σὰν τὴν χθεσινὴν ἡμέραν, ἡ ὁποία ἐπέρασε, μᾶλλον δὲ σὰν τὸ τρίωρον μιᾶς νυκτερινῆς φρουρᾶς.
5 Τὰ ἐξουδενώματα αὐτῶν ἔτη ἔσονται. Τὸ πρωῒ ὡσεὶ χλόη παρέλθοι,	5 Ἡ ἐξουδενωμένη ὅμως ἀπὸ τὰς ἀθλιότητας καὶ τὰς ἁμαρτίας ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, ὀλίγα μόνον ἔτη διαρκεῖ εἶναι ὠσὰν τὴν χλόην, ἡ ὁποῖα βλαστάνει τὸ πρωῒ καὶ ταχέως παρέρχεται.	5 Τουναντίον ἡ ἐξουδενωμένη καὶ πλήρης ἀθλιοτήτων καὶ ταπεινώσεων ζωὴ τῶν ἀνθρώπων δὲν εἶναι παρὰ ὀλίγα ἔτη. Σὰν τὴν χλόην, ἡ ὁποία βλαστάνει τὴν πρωΐαν καὶ παρέρχεται.
6 τὸ πρωῒ ἀνθήσαι καὶ παρέλθοι, τὸ ἑσπέρας ἀποπέσοι, σκληρυνθείη καὶ ξηρανθείη.	6 Τὸ πρωΐ, πρὶν ἀνατείλῃ ὁ ἥλιος, θὰ ἀνθίσῃ καὶ ὅταν τὸ καῦμα τοῦ ἡλίου τὴν κτυπήσῃ, θὰ μαρανθῇ καὶ θὰ πέσῃ, θὰ σκληρυνθῇ καὶ θὰ ξηρανθῇ.	6 Τὸ πρωΐ, πρὸ τῆς ἀνατολῆς τοῦ ἡλίου, θ’ ἀνθήσῃ, καὶ ὅταν ὁ καύσων τοῦ ἡλίου τὴν προσβάλῃ μαραινομένη θὰ παρέλθῃ· τὸ ἑσπέρας θὰ ἀποπέσῃ τὸ ἄνθος της, θὰ σκληρυνθῇ καὶ θὰ ξηρανθῇ. Οὕτω συμβαίνει καὶ μὲ ἡμᾶς καὶ τόσον συντόμως κόπτεται τὸ νῆμα τῆς ζωῆς μας.
7 Ὅτι ἐξελίπομεν ἐν τῇ ὀργῇ σου καὶ ἐν τῷ θυμῷ σου ἐταράχθημεν.	7 Ἔτσι συνέβη καὶ μὲ ἡμᾶς, ποὺ εἴμεθα λαός σου. Ἐξωλοθρεύθημεν ἕνεκα τῆς ὀργῆς σου. Συνεταράγθημεν ἀπὸ τὸν μεγάλον σου θυμόν.	7 Διότι εἰς τὴν ἔρημον ἐκινδυνεύσαμεν νὰ χαθῶμεν καὶ νὰ ἑξαφανισθῶμεν ἕνεκα τῆς ὀργῆς σου, καὶ κατελήφθημεν ἀπὸ τρόμον καὶ ταραχὴν ἐξ αἰτίας τοῦ φόβου, ποὺ μᾶς προεκάλεσεν ὁ θυμός σου.
8 Ἔθου τὰς ἀνομίας ἡμῶν ἐνώπιόν σου· ὁ αἰὼν ἡμῶν εἰς φωτισμὸν τοῦ προσώπου σου.	8 Ἔβαλες ἐμπρὸς εἰς τὰ μάτια μας ὅλας τὰς ἁμαρτίας καὶ ἀθλιότητάς μας. Ὁλόκληρος ἡ ζωή μας εὑρίσκεται κάτω ἀπὸ τὸ ἀπαστράπτον φῶς, ποὺ ἐκπέμπει τὸ πρόσωπόν σου.	8 Ἔθεσες ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν σου γυμνὰς τὰς ἀνομίας μας. Δὲν διαφεύγει τίποτε ἀπὸ τὸ ὄμμα σου. Καὶ ὁ αἰὼν τοῦ βίου μας, ὁλόκληρος ἡ κατὰ τὴν ζωήν μας διαγωγὴ εἶναι φανερὰ εἰς τὸ ἀπαστράπτον φῶς, τὸ ὁποῖον ἐκπέμπεται ἀπὸ τὸ πρόσωπόν σου.
9 Ὅτι πᾶσαι αἱ ἡμέραι ἡμῶν ἐξέλιπον, καὶ ἐν τῇ ὀργῇ σου ἐξελίπομεν· τὰ ἔτη ἡμῶν ὡσεὶ ἀράχνη ἐμελέτων.	9 Ἀκριβῶς, διότι ὅλαι αἱ ἡμέραι μας ἐχάθησαν ματαίως, διὰ τοῦτο τώρα ἐξαφανιζόμεθα ὑπὸ τῆς ὀργῆς σου. Τὰ χρόνια μας εἶναι γεμᾶτα ἀπὸ ματαίους καὶ ἁμαρτωλοὺς διαλογισμούς. Ὁμοιάζουν μὲ τὸν ἱστὸν τῆς ἀράχνης, ποὺ εὐκολώτατα διαλύεται.	9 Ἐπειδὴ δὲ ὅλαι αἱ ἡμέραι μᾶς παρῆλθον καὶ ἐχάθησαν ἀκάρπως, δι' αὐτὸ καὶ ἡμεῖς ἑξαφανιζόμεθα ἀπὸ τὴν ὀργήν σου. Τὰ ἔτη μας εἶναι γεμᾶτα μελέτην καὶ μόχθους καὶ προσπαθείας ἀτελεσφορήτους καὶ ματαίας, παρομοίως πρὸς τὸν μόχθον τῆς ἀράχνης, ἡ ὁποία πλέκει κενοὺς καὶ εὐδιαλύτους ἱστούς.
10 Αἱ ἡμέραι τῶν ἐτῶν ἡμῶν ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα ἔτη, ἐὰν δὲ ἐν δυναστίαις, ὀγδοήκοντα ἔτη, καὶ τὸ πλεῖον αὐτῶν κόπος καὶ πόνος· ὅτι ἐπῆλθε πραότης ἐφ' ἡμᾶς, καὶ παιδευθησόμεθα.	10 Ὅλαι αἱ ἡμέραι τῶν ἐτῶν τῆς ζωῆς μας ἀνέρχονται περίπου εἰς ἑβδομήκοντα ἔτη. Ἐὰν δὲ κανεὶς ἔχῃ ἰσχυρὰν κρᾶσιν ἠμπορεῖ νὰ φθάσῃ εἰς τὰ ὀγδοήκοντα ἔτη. Τὰ πέραν τούτων εἶναι κόπος καὶ ταλαιπωρία. Διότι λόγῳ τοῦ γήρατος ἐπέρχεται σιγὰ σιγὰ ἡ κατάπτωσις τῶν σωματικῶν καὶ ψυχικῶν δυνάμεων καὶ ταλαιπωρούμεθα.	10 Ὅσον δ’ ἀφορᾷ εἰς τὰς ἡμέρας τῶν ἐτῶν μας, ὅλον τὸ ἄθροισμά των ὁμοῦ λαμβανόμενον, εἶναι ἑβδομήκοντα ἔτη· ἐὰν δὲ κανεὶς ἔχῃ τὴν κᾶσιν ἰσχυρὰν καὶ δυνατήν, αἱ ἡμέραι τῆς ζωῆς τοῦ φθάνουν τὰ ὀγδοήκοντα ἔτη. Καὶ τὸ περισσότερον τῶν ἐτῶν αὐτῶν εἶναι κόπος καὶ γεροντικὴ ἀδυναμία καὶ πόνοι καὶ ζωὴ βασανισμένη. Διότι πέραν τῶν ὀγδοήκοντα ἐτῶν ἐπέρχεται εἰς ἡμᾶς χαλάρωσις τῶν σωματικῶν καὶ πνευματικῶν μας δυνάμεων καὶ παιδευόμεθα μᾶλλον, παρὰ ἀπολαμβάνομεν εὐχάριστον ζωήν.
11 Τίς γινώσκει τὸ κράτος τῆς ὀργῆς σου καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου σου τὸν θυμόν σου ἐξαριθμήσασθαι;	11 Ποιός, πρὸς συνετισμὸν καὶ διόρθωσίν του, ἔχει κατανοήσει, ὅσον πρέπει, τὸ μέγεθος τῆς ὀργῆς σου; Ποιὸς ἠμπορεῖ νὰ ὑπολογίσῃ τὸν θυμόν σου μὲ τὸ εὐλαβὲς ἱερὸν δέος, ποὺ ἐμπνέει ὁ σεβασμὸς πρὸς σέ;	11 Ποῖος ἀντιλαμβάνεται καὶ ἐννοεῖ πόσον ἰσχυρὰ καὶ κραταιὰ εἶναι ἡ ὀργή σου, ὥστε ἐκ τῆς κατανοήσεως ταύτης νὰ ἀντλῇ σωτήρια μαθήματα; Καὶ ποῖος εἶναι εἰς θέσιν νὰ ἐξαριθμήσῃ καὶ νὰ ἀναμετρήσῃ τὸν θυμόν σου, σύμφωνα μὲ τὸν ἁρμόζοντα εἰς σὲ τρόμον καὶ φόβον; Τόσοι ἐθανατώθησαν ἐν τῇ ἐρήμῳ κατὰ διαφόρους περιστάσεις πληγέντες ὑπὸ τῆς ὀργῆς σου. Ποῖος ἀπὸ τοὺς ἐπιζῶντας Ἰσραηλίτας εἶναι εἰς θέσιν νὰ κατανοήσῃ τὰ φοβερὰ αὐτὰ μαθήματα, τὰ ἀποκαλύπτοντα πόσον μισεῖς καὶ τιμωρεῖς τὴν ἁμαρτίαν;
12 Τὴν δεξιάν σου οὕτως γνώρισόν μοι καὶ τοὺς πεπαιδευμένους τῇ καρδίᾳ ἐν σοφίᾳ.	12 Τὴν παντοδύναμον δεξιάν σου, ἡ ὁποῖα τιμωρεῖ καὶ παιδαγωγεῖ, κατάστησέ μου τὴν γνωστὴν μὲ τὴν σοφὴν παιδαγωγίαν σου. Γνώρισέ μου δὲ καὶ τοὺς μορφωμένους κατὰ τὴν καρδίαν εἰς τὴν ἀληθινὴν σοφίαν, διὰ νὰ ἀποκτήσω καὶ ἐγὼ ἀπὸ αὐτοὺς σοφίαν.	12 Τὴν δεξιάν σου, ἡ ὁποία ἐπιφέρει τρομερὰς τιμωρίας κατὰ τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ καὶ πατρικῶς παιδεύει τοὺς ἀνθρώπους, κατάστησέ μού την γνωστὴν διὰ τῆς σοφῆς παιδαγωγίας σου, ὥστε νὰ φοβοῦμαι τὸ ὄνομά σου καὶ νὰ ἐλπίζω εἰς τὴν πρόνοιάν σου. Γνώρισόν μοι δὲ καὶ τοὺς πεπαιδευμένους κατὰ τὴν καρδίαν μὲ σοφίαν ἀληθῆ, ὥστε νὰ κατανοοῦν τὰ πανθαυμαστὰ ἔργα σου, διὰ νὰ σοφισθῶ καὶ ἐγὼ ἀπὸ αὐτούς.
13 Ἐπίστρεψον, Κύριε· ἕως πότε; Καὶ παρακλήθητι ἐπὶ τοῖς δούλοις σου.	13 Στρέψε, Κύριε, εὐμενὲς καὶ ἱλαρὸν τὸ πρόσωπόν σου εἰς ἡμᾶς. Ἕως πότε θὰ ὀργίζεσαι ἐναντίον μας; Δέξου τὰς παρακλήσεις τῶν δούλων σου.	13 Ἐπίστρεψον καὶ ἐπάνελθε πρὸς τὸν λαόν σου, Κύριε. Ἕως πότε θὰ ὀργίζεσαι; Καὶ γενοῦ ἵλεως καὶ συμπαθὴς πρὸς τοὺς δούλους σου.
14 Ἐνεπλήσθημεν τὸ πρωῒ τοῦ ἐλέους σου, Κύριε, καὶ ἠγαλλιασόμεθα καὶ εὐφράνθημεν ἐν πάσαις ταῖς ἡμέραις ἡμῶν· εὐφρανθείημεν	14 Εὐδόκησες Κύριε, νὰ γεμίσωμεν ταχέως ἀπὸ τὸ ἔλεός σου. Ἂς σκιρτήσωμεν ἀπὸ χαρᾶν καὶ ἀγαλλίασιν ὅλας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας.	14 Ἂς ἐμπλησθῶμεν ταχέως ἀπὸ τὸ ἔλεος καὶ τὴν εὐσπλαγχνίαν σου, Κύριε, καὶ ἂς σκιρτήσωμεν ἐξ ἀγαλλιάσεως καὶ ἂς εὐφρανθῶμεν καθ’ ὅλας τὰς ἡμέρας μας.
15 ἀνθ' ὦν ἡμερῶν ἐταπείνωσας ἡμᾶς, ἐτῶν ὧν εἴδομεν κακά.	15 Εἴθε νὰ εὐφρανθῶμεν, ἀντὶ τῶν ἡμερῶν, κατὰ τὰς ὁποίας μᾶς ἐτιμώρησες καὶ μᾶς ἐταπείνωσες, ἀντὶ τῶν ἐτῶν, κατὰ τὰ ὁποῖα ἐδοκιμάσαμεν θλίψεις καὶ κακοπαθείας.	15 Εἴθε νὰ εὐφρανθῶμεν ἀντὶ τῶν ἡμερῶν, κατὰ τὰς ὁποίας μᾶς ἐταπείνωσας, ἀντὶ τῶν ἐτῶν, κατὰ τὰ ὁποῖα εἴδομεν καὶ ἐδοκιμάσαμεν θλίψεις καὶ κακοπαθείας.
16 Καὶ ἴδε ἐπὶ τοὺς δούλους σου καὶ ἐπὶ τὰ ἔργα σου καὶ ὁδήγησόν τους υἱοὺς αὐτῶν,	16 Κύτταξε μὲ συμπάθειαν τοὺς δούλους σου Ἰσραηλίτας, ἰδὲ τὰ πρὸς χάριν αὐτῶν ἔργα τῶν χειρῶν σου καὶ καθοδήγησε τοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἰακὼβ εἰς δρόμους σωτηρίας.	16 Καὶ ἴδε εὐσπλάγχνως καὶ συμπαθῶς ἐπὶ τοὺς δούλους σου καὶ ἐπὶ τὰ ἔργα, τὰ ὁποῖα εἰργάσθης πρὸς ἀπελευθέρωσιν τῶν ἐκ τῆς Αἰγύπτου καὶ πρὸς ἀποκατάστασιν αὐτῶν. Καὶ ὁδήγησον τοὺς υἱούς των εἰς τὴν ὁδὸν τοῦ νόμου σου καὶ εἰς τὴν κληρονομίαν τῶν ἐπαγγελιῶν σου.
17 καὶ ἔστω ἡ λομπρότης Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐφ' ἡμᾶς, καὶ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν ἡμῶν κατεύθυνον ἐφ' ἡμᾶς, καὶ τὸ ἔργον τῶν χειρῶν ἡμῶν κατεύθυνον.	17 Λαμπρὰ ἂς εἶναι καὶ πάλιν ἡ εὐσπλαγχνία, ἡ εὔνοια καὶ ἡ καλωσύνη Κυρίου τοῦ Θεοῦ μας εἰς ἡμᾶς. Εὐόδωσε εἰς καλὴν καὶ πλουσίαν καρποφορίαν τὰ ἔργα τῶν χειρῶν μας, Κύριε. Κάμε νὰ προοδεύσῃ εἰς ἐπιτυχίαν τὰ κάθε καλὸν ἔργον τῶν χειρῶν μας.	17 Καὶ ἂς εἶναι ἡ δόξα τῆς εὐνοίας καὶ τῆς χάριτος καὶ τῆς καλωσύνης Κυρίου τοῦ Θεοῦ μας ἐφ' ἠμῶν. Καὶ τὰ βιοποριστικά μας ἔργα εὐόδωσέ τα, Κύριε, ἵνα ἀποβαίνουν πρὸς ὠφέλειάν μας. Καὶ τὸ ἔργον τῶν χειρῶν μως κατευόδωσέ το καὶ δὸς ἐπιτυχίαν εἰς αὐτό.