Ψαλμοί : Κεφάλαιον 91'

Πρωτότυπο Κείμενο

γαθὸν τὸ ἐξομολογεῖσθαι τῷ Κυρίῳ καὶ ψάλλειν τῷ ὀνόματί σου, Ὕψιστε,
3 τοῦ ἀναγγέλλειν τὸ πρωῒ τὸ ἔλεός σου καὶ τὴν ἀλήθειάν σου κατὰ νύκτα
4 ἐν δεκαχόρδῳ ψαλτηρίῳ μετ' ᾠδῆς ἐν κιθάρᾳ.
5 Ὅτι εὔφρανάς με, Κύριε, ἐν τοῖς ποιήμασί σου, καὶ ἐν τοῖς ἔργοις τῶν χειρῶν σου ἀγαλλιάσομαι.
6 Ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου, Κύριε· σφόδρα ἐβαθύνθησαν οἱ διαλογισμοί σου.
7 Ἀνήρ ἄφρων οὐ γνώσεται, καὶ ἀσύνετος οὐ συνήσει ταῦτα.
8 Ἐν τῷ ἀνατεῖλαι ἁμαρτωλοὺς ὡσεὶ χόρτον καὶ διέκυψαν πάντες οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν, ὅπως ἂν ἐξολοθρευθῶσιν εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.
9 Σὺ δὲ Ὕψιστος εἰς τὸν αἰῶνα, Κύριε·
10 ὅτι ἰδοὺ οἱ ἐχθροί σου, Κύριε, ἰδοὺ οἱ ἐχθροί σου ἀπολοῦνται, καὶ διασκορπισθήσονται πάντες οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν,
11 καὶ ὑψωθήσεται ὡς μονοκέρωτος τὸ κέρας μου καὶ τὸ γῆράς μου ἐν ἐλαίῳ πιόνι·
12 καὶ ἐπεῖδεν ὁ ὀφθαλμός μου ἐν τοῖς ἐχθροῖς μου, καὶ ἐν τοῖς ἐπονισταμένοις ἐπ' ἐμὲ πονηρευομένοις ἀκούσεται τὸ οὖς μου.
13 Δίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει, ὡσεὶ ἡ κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ πληθυνθήσεται.
14 Πεφυτευμένοι ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, ἐν ταῖς αὐλαῖς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐξανθήσουσιν·
15 ἔτι πληθυνθήσονται ἐν γήρει πιόνι καὶ εὐπαθοῦντες ἔσονται τοῦ ἀναγγεῖλαι
16 ὅτι εὐθὺς Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν καὶ οὐκ ἔστιν ἀδικία ἐν αὐτῷ.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

ὐχάριστον καὶ ὠφέλιμον εἶναι, εἰς ἐμὲ νὰ δοξάζω σὲ τὸν Κύριον καὶ νὰ ὑμνολογῶ τὸ πάντιμον ὄνομά σου, ὦ Ὕψιστε.
3 Νὰ διαλαλῶ ἡμέραν καὶ νύκτα τὴν εὐσπλαγχνίαν σου, τὴν φιλαλήθειάν σου καὶ τὴν ἀξιοπιστίαν σου εἰς τὰς ὑποσχέσεις σου.
4 Μὲ ψαλτήριον δεκάχορδον, μὲ ᾆσμα τὸ ὁποῖον θὰ τὸ συνοδεύῃ ἡ κιθάρα,
5 διότι σύ, Κύριε, μοῦ δίδεις χαρὰν καὶ εὐφροσύνην, μὲ γεμίζεις ἀγαλλίασιν μὲ τὰ θαυμαστὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου.
6 Πόσον μεγαλειώδη καὶ ἀξιοθαύμαστα εἶναι, Κύριε, τὰ ἔργα σου! Βαθεῖς καὶ ἀνεξερεύνητοι εἶναι οἱ διαλογισμοί σου καὶ αἱ ἀποφάσεις σου.
7 Ἄνθρωπος ὅμως, τὸν ὁποῖον ὁ ἁμαρτωλὸς βίος ἔκαμεν ἄφρονα, δὲν ἠμπορεῖ νὰ γνωρίσῃ τὰ θαυμάσια αὐτὰ ἔργα σου. Καὶ ἀσύνετος, ἐξ αἰτίας τοῦ σκοτισμοῦ τῆς ἁμαρτίας, δὲν εἶναι εἰς θέσιν νὰ τὰ κατανοήσῃ.
8 Οἱ ἀσύνετοι ἁμαρτωλοὶ φυτρώνουν ταχέως καὶ αὐξάνουν καὶ ἀνθοφοροῦν, ὠσὰν τὸν χόρτον. Ὅλοι οἱ ἐργάται τῆς ἀνομίας σηκώνουν τὴν κεφαλὴν καὶ ὑψώνονται· ματαίως ὅμως, διότι τὸ κατάντημά των θὰ εἶναι ὁ αἰώνιος ὄλεθρος.
9 Σὺ ὅμως, Κύριε, παραμένεις ὁ μόνος Ὕψιστος Θεὸς εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
10 Ἰδού, οἱ ἐχθροί σου, Κύριε, τὸ πιστεύω καὶ τὸ διακηρύττω, ἰδοὺ οἱ ἐχθροί σου ὁπωσδήποτε θὰ καταστραφοῦν καὶ θὰ διασκορπισθοῦν ἀνὰ τὰ διάφορα σημεῖα ὅλοι, ὅσοι ἐργάζονται τὴν ἀνομίαν.
11 Ἐξ ἀντιθέτου ἡ ἰδική μου ὅμως δύναμις θὰ ὑψωθῇ, θὰ ἐνισχυθῇ, ὅπως τοῦ ἰσχυροῦ μονρκέρωτος, καὶ τὰ γηράματά μου, χάρις εἰς τὰς ἰδικάς σου δωρεάς, θὰ εἶναι θαλερά, ὅπως τὸ σῶμα ποὺ ἀλείφεται μὲ παχὺ ἔλαιον.
12 Τὸ μάτι μου θὰ ἰδῇ μὲ δικαίαν ἰκανοποίησιν τὸν ὄλεθρον τῶν ἐχθρῶν μου καὶ τὸ αὐτί μου θὰ ἀκούσῃ τὴν τιμωρίαν τῶν πονηρῶν ἐχθρῶν μου, οἱ ὁποῖοι ἐπαναστατοῦν ἐναντίον μου.
13 Ὅμως ὁ δίκαιος ἄνθρωπος θὰ ἀνθίζῃ πάντοτε, ὅπως ὁ φοῖνιξ· θὰ αὐξηθῇ καὶ θὰ πληθυνθῇ, ὅπως τὰ κέδρα τοῦ Λιβάνου.
14 Φυτευμένοι οἱ δίκαιοι εἰς τὸν οἶκον τοῦ Κυρίου, εἰς τὰς ἱερὰς αὐλὰς τοῦ Θεοῦ μου, θὰ ἀνθίζουν καὶ θὰ καρποφοροῦν τὰς ἀρετάς.
15 Καὶ εἰς τὸ βαθὺ ἀκόμη γῆρας των θὰ προκόπτουν εἰς ἀρετὴν καὶ καλὰ ἔργα, θὰ εἶναι θαλεροὶ καὶ ἀκμαῖοι, διὰ νὰ ἀναγγέλλουν πάντοτε τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ.
16 Διότι ὁ Κύριος ὁ Θεός μας εἶναι δίκαιος καὶ εὐθὺς καὶ δὲν ὑπάρχει εἰς αὐτὸν καμμία ἀδικία.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

πωφελὲς ἅμα καὶ γλυκύ, καλὸν καὶ πρέπον εἶναι νὰ δοξολογῇ τις τὸν Κύριον καὶ να ψάλλῃ ὕμνον εἰς τιμὴν τοῦ ὀνόματός σου, Ὕψιστε,
3 διὰ νὰ διακηρύττῃ καὶ ἀναγγέλλῃ ἀνὰ τὸν κόσμον καθ’ ἑκάστην πρωΐαν τὸ ἔλεος καὶ τὴν εὐσπλαγχνίαν σου, καὶ κατὰ τὴν νύκτα τὴν ἀξιοπιστίαν καὶ φιλαλήθειαν, τὴν ὁποίαν δεικνύεις ἐν τῇ τηρήσει τῶν ὑποσχέσεών σου.
4 Νὰ συνοδεύῃ δὲ τὸν διὰ τῆς φωνῆς του ψαλλόμενον ὕμνον μὲ δεκάχορδον ψαλτήριον, μὲ ἔντεχνον ἁρμονίαν διὰ κιθάρας.
5 Διότι μὲ ηὔφρανας, Κύριε, μὲ τὰ ποιήματά σου καὶ ἀπὸ τὰ ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῶν ἀνθρώπων ἔργα τῶν χειρῶν σου καὶ τῆς προνοίας σου πληροῦμαι ἱκανοποιήσεως καὶ ἀγαλλιάσεως.
6 Πόσον μεγάλα καὶ θαυμαστὰ εἶναι τὰ ἔργα σου, Κύριε· καθ' ὑπερβολὴν βαθεῖαι καὶ ἀνεξερεύνητοι εἶναι αἱ σκέψεις καὶ οἱ σοφοί σου τρόποι, κατὰ τοὺς ὁποίους κυβερνᾷς τὴν ζωὴν τῶν ἀνθρώπων.
7 Ἄνθρωπος, τὸν ὁποῖον ὁ ὑλόφρων βίος κατέστησε ἄφρονα, δὲν δύναται νὰ γνωρίσῃ τὰ θαυμάσιά σου ταῦτα, καὶ ἐκεῖνος ποὺ στερεῖται τῆς φρονήσεως, τὴν ὁποίαν ὁ φόβος σου ἐμπνέει καὶ εἶναι ὡς ἐκ τούτου ἀσύνετος, δὲν δύναται νὰ ἐννοήσῃ αὐτά.
8 Ὅταν οἱ ἀμαρτωλοὶ εὐτυχοῦν καὶ ἐκβλαστάνουν ταχέως καὶ ἀφθόνως ὡς ὁ χόρτος, καὶ ὅταν ὡς ἄνθος ἐκφύωνται ἐκ τῆς γῆς καὶ γίνωνται περιφανεῖς ὅλοι ὅσοι ἐργάζονται τὴν ἀνομίαν, μὴ λησμονῇς ὅτι τοῦτο γίνεται διὰ νὰ ἐξολοθρευθοῦν καὶ ἐξοντωθοῦν διὰ παντός, εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.
9 Σὺ ὅμως, Κύριε, κάθησαι ἐν οὐρανοῖς ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ ἐν ἰσχύϊ τὰ πάντα κυβερνῶν. Καὶ παραμένεις Ὕψιστος εἰς τὸν αἰῶνα.
10 Διότι ἰδοὺ οἱ ἐχθροί σου, Κύριε· ἰδοὺ οἱ ἐχθροί σου θὰ ἐξαφανισθοῦν, καὶ θὰ διασκορπισθοῦν ὅλοι ὅσοι ἐργάζονται τὴν ἀνομίαν.
11 Τουναντίον δὲ ἐμοῦ θὰ ὑψωθῇ ἀήττητος ἡ ἰσχύς μου, σὰν τὴν δύναμιν ἀγρίου ζώου, ἥτις ἐπὶ του ἑνὸς καὶ μόνου κέρατός του συγκεντροῦται, καὶ τὸ γῆρας μου θὰ διατηρηθῇ θαλερὸν διὰ τῶν θείων σου χαρίτων, τὰς ὁποίας ὡς ἁγνὸν καὶ νωπὸν ἔλαιον θὰ ἐκχύνῃς εἰς ἐμέ.
12 Καὶ εἶμαι βέβαιος, ὅτι θὰ ἐπίδῃ ὁ ὀφθαλμός μου μεθ' ἰκανοποιήσεως ἐπὶ τῶν ἐχθρῶν μου, καὶ θὰ ἀκούσῃ τὸ οὖς μου πραγματοποιούμενον τὸν πόθον μου διὰ τοὺς ἐξεγειρομένους καὶ ἐπαναστατοῦντας κατ' ἐμοῦ πονηρευομένους.
13 Ὁ δίκαιος θὰ ἀνθήσῃ ὡς ὁ ἀειθαλὴς καὶ μηδέποτε μαραινόμενος φοῖνιξ, ὡς ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ ὑπερύψηλος καὶ πολύρριζος κέδρος θὰ αὐξηθῇ. Οὕτω θαλερὸς καὶ εὐτυχὴς θὰ παραμένῃ ὁ εὐσεβὴς καὶ δίκαιος.
14 Φυτευμένοι οἱ δίκαιοι εἰς τὸν οἶκον τοῦ Κυρίου θὰ ἐξανθήσουν καὶ θὰ καρποφορήσουν εἰς τὰς αὐλὰς τοῦ Θεοῦ μας, ἐνταῦθα μὲν καρποφοροῦντες τὴν ἀρετήν, ἐν ταῖς οὐρανίαις δὲ αὐλαῖς ἀπολαύοντες τῶν καρπῶν ταύτης.
15 Ἀκόμη καὶ κατὰ τὸ βαθὺ καὶ ἔσχατον γῆρας των θὰ προκύπτουν καὶ θὰ καρποφοροῦν ὑπεραφθόνως καὶ θὰ εἶναι θαλεροὶ καὶ ἀκμαῖοι διὰ νὰ ἀναγγέλλουν καὶ διακηρύττουν,
16 ὅτι εἶναι δίκαιος καὶ εὐθὺς ὁ Κύριος καὶ Θεός μας καὶ δὲν ὑπάρχει ἀδικίᾳ ἐν αὐτῷ.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
γαθὸν τὸ ἐξομολογεῖσθαι τῷ Κυρίῳ καὶ ψάλλειν τῷ ὀνόματί σου, Ὕψιστε,	ὐχάριστον καὶ ὠφέλιμον εἶναι, εἰς ἐμὲ νὰ δοξάζω σὲ τὸν Κύριον καὶ νὰ ὑμνολογῶ τὸ πάντιμον ὄνομά σου, ὦ Ὕψιστε.	πωφελὲς ἅμα καὶ γλυκύ, καλὸν καὶ πρέπον εἶναι νὰ δοξολογῇ τις τὸν Κύριον καὶ να ψάλλῃ ὕμνον εἰς τιμὴν τοῦ ὀνόματός σου, Ὕψιστε,
3 τοῦ ἀναγγέλλειν τὸ πρωῒ τὸ ἔλεός σου καὶ τὴν ἀλήθειάν σου κατὰ νύκτα	3 Νὰ διαλαλῶ ἡμέραν καὶ νύκτα τὴν εὐσπλαγχνίαν σου, τὴν φιλαλήθειάν σου καὶ τὴν ἀξιοπιστίαν σου εἰς τὰς ὑποσχέσεις σου.	3 διὰ νὰ διακηρύττῃ καὶ ἀναγγέλλῃ ἀνὰ τὸν κόσμον καθ’ ἑκάστην πρωΐαν τὸ ἔλεος καὶ τὴν εὐσπλαγχνίαν σου, καὶ κατὰ τὴν νύκτα τὴν ἀξιοπιστίαν καὶ φιλαλήθειαν, τὴν ὁποίαν δεικνύεις ἐν τῇ τηρήσει τῶν ὑποσχέσεών σου.
4 ἐν δεκαχόρδῳ ψαλτηρίῳ μετ' ᾠδῆς ἐν κιθάρᾳ.	4 Μὲ ψαλτήριον δεκάχορδον, μὲ ᾆσμα τὸ ὁποῖον θὰ τὸ συνοδεύῃ ἡ κιθάρα,	4 Νὰ συνοδεύῃ δὲ τὸν διὰ τῆς φωνῆς του ψαλλόμενον ὕμνον μὲ δεκάχορδον ψαλτήριον, μὲ ἔντεχνον ἁρμονίαν διὰ κιθάρας.
5 Ὅτι εὔφρανάς με, Κύριε, ἐν τοῖς ποιήμασί σου, καὶ ἐν τοῖς ἔργοις τῶν χειρῶν σου ἀγαλλιάσομαι.	5 διότι σύ, Κύριε, μοῦ δίδεις χαρὰν καὶ εὐφροσύνην, μὲ γεμίζεις ἀγαλλίασιν μὲ τὰ θαυμαστὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου.	5 Διότι μὲ ηὔφρανας, Κύριε, μὲ τὰ ποιήματά σου καὶ ἀπὸ τὰ ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῶν ἀνθρώπων ἔργα τῶν χειρῶν σου καὶ τῆς προνοίας σου πληροῦμαι ἱκανοποιήσεως καὶ ἀγαλλιάσεως.
6 Ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου, Κύριε· σφόδρα ἐβαθύνθησαν οἱ διαλογισμοί σου.	6 Πόσον μεγαλειώδη καὶ ἀξιοθαύμαστα εἶναι, Κύριε, τὰ ἔργα σου! Βαθεῖς καὶ ἀνεξερεύνητοι εἶναι οἱ διαλογισμοί σου καὶ αἱ ἀποφάσεις σου.	6 Πόσον μεγάλα καὶ θαυμαστὰ εἶναι τὰ ἔργα σου, Κύριε· καθ' ὑπερβολὴν βαθεῖαι καὶ ἀνεξερεύνητοι εἶναι αἱ σκέψεις καὶ οἱ σοφοί σου τρόποι, κατὰ τοὺς ὁποίους κυβερνᾷς τὴν ζωὴν τῶν ἀνθρώπων.
7 Ἀνήρ ἄφρων οὐ γνώσεται, καὶ ἀσύνετος οὐ συνήσει ταῦτα.	7 Ἄνθρωπος ὅμως, τὸν ὁποῖον ὁ ἁμαρτωλὸς βίος ἔκαμεν ἄφρονα, δὲν ἠμπορεῖ νὰ γνωρίσῃ τὰ θαυμάσια αὐτὰ ἔργα σου. Καὶ ἀσύνετος, ἐξ αἰτίας τοῦ σκοτισμοῦ τῆς ἁμαρτίας, δὲν εἶναι εἰς θέσιν νὰ τὰ κατανοήσῃ.	7 Ἄνθρωπος, τὸν ὁποῖον ὁ ὑλόφρων βίος κατέστησε ἄφρονα, δὲν δύναται νὰ γνωρίσῃ τὰ θαυμάσιά σου ταῦτα, καὶ ἐκεῖνος ποὺ στερεῖται τῆς φρονήσεως, τὴν ὁποίαν ὁ φόβος σου ἐμπνέει καὶ εἶναι ὡς ἐκ τούτου ἀσύνετος, δὲν δύναται νὰ ἐννοήσῃ αὐτά.
8 Ἐν τῷ ἀνατεῖλαι ἁμαρτωλοὺς ὡσεὶ χόρτον καὶ διέκυψαν πάντες οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν, ὅπως ἂν ἐξολοθρευθῶσιν εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.	8 Οἱ ἀσύνετοι ἁμαρτωλοὶ φυτρώνουν ταχέως καὶ αὐξάνουν καὶ ἀνθοφοροῦν, ὠσὰν τὸν χόρτον. Ὅλοι οἱ ἐργάται τῆς ἀνομίας σηκώνουν τὴν κεφαλὴν καὶ ὑψώνονται· ματαίως ὅμως, διότι τὸ κατάντημά των θὰ εἶναι ὁ αἰώνιος ὄλεθρος.	8 Ὅταν οἱ ἀμαρτωλοὶ εὐτυχοῦν καὶ ἐκβλαστάνουν ταχέως καὶ ἀφθόνως ὡς ὁ χόρτος, καὶ ὅταν ὡς ἄνθος ἐκφύωνται ἐκ τῆς γῆς καὶ γίνωνται περιφανεῖς ὅλοι ὅσοι ἐργάζονται τὴν ἀνομίαν, μὴ λησμονῇς ὅτι τοῦτο γίνεται διὰ νὰ ἐξολοθρευθοῦν καὶ ἐξοντωθοῦν διὰ παντός, εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.
9 Σὺ δὲ Ὕψιστος εἰς τὸν αἰῶνα, Κύριε·	9 Σὺ ὅμως, Κύριε, παραμένεις ὁ μόνος Ὕψιστος Θεὸς εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.	9 Σὺ ὅμως, Κύριε, κάθησαι ἐν οὐρανοῖς ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ ἐν ἰσχύϊ τὰ πάντα κυβερνῶν. Καὶ παραμένεις Ὕψιστος εἰς τὸν αἰῶνα.
10 ὅτι ἰδοὺ οἱ ἐχθροί σου, Κύριε, ἰδοὺ οἱ ἐχθροί σου ἀπολοῦνται, καὶ διασκορπισθήσονται πάντες οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν,	10 Ἰδού, οἱ ἐχθροί σου, Κύριε, τὸ πιστεύω καὶ τὸ διακηρύττω, ἰδοὺ οἱ ἐχθροί σου ὁπωσδήποτε θὰ καταστραφοῦν καὶ θὰ διασκορπισθοῦν ἀνὰ τὰ διάφορα σημεῖα ὅλοι, ὅσοι ἐργάζονται τὴν ἀνομίαν.	10 Διότι ἰδοὺ οἱ ἐχθροί σου, Κύριε· ἰδοὺ οἱ ἐχθροί σου θὰ ἐξαφανισθοῦν, καὶ θὰ διασκορπισθοῦν ὅλοι ὅσοι ἐργάζονται τὴν ἀνομίαν.
11 καὶ ὑψωθήσεται ὡς μονοκέρωτος τὸ κέρας μου καὶ τὸ γῆράς μου ἐν ἐλαίῳ πιόνι·	11 Ἐξ ἀντιθέτου ἡ ἰδική μου ὅμως δύναμις θὰ ὑψωθῇ, θὰ ἐνισχυθῇ, ὅπως τοῦ ἰσχυροῦ μονρκέρωτος, καὶ τὰ γηράματά μου, χάρις εἰς τὰς ἰδικάς σου δωρεάς, θὰ εἶναι θαλερά, ὅπως τὸ σῶμα ποὺ ἀλείφεται μὲ παχὺ ἔλαιον.	11 Τουναντίον δὲ ἐμοῦ θὰ ὑψωθῇ ἀήττητος ἡ ἰσχύς μου, σὰν τὴν δύναμιν ἀγρίου ζώου, ἥτις ἐπὶ του ἑνὸς καὶ μόνου κέρατός του συγκεντροῦται, καὶ τὸ γῆρας μου θὰ διατηρηθῇ θαλερὸν διὰ τῶν θείων σου χαρίτων, τὰς ὁποίας ὡς ἁγνὸν καὶ νωπὸν ἔλαιον θὰ ἐκχύνῃς εἰς ἐμέ.
12 καὶ ἐπεῖδεν ὁ ὀφθαλμός μου ἐν τοῖς ἐχθροῖς μου, καὶ ἐν τοῖς ἐπονισταμένοις ἐπ' ἐμὲ πονηρευομένοις ἀκούσεται τὸ οὖς μου.	12 Τὸ μάτι μου θὰ ἰδῇ μὲ δικαίαν ἰκανοποίησιν τὸν ὄλεθρον τῶν ἐχθρῶν μου καὶ τὸ αὐτί μου θὰ ἀκούσῃ τὴν τιμωρίαν τῶν πονηρῶν ἐχθρῶν μου, οἱ ὁποῖοι ἐπαναστατοῦν ἐναντίον μου.	12 Καὶ εἶμαι βέβαιος, ὅτι θὰ ἐπίδῃ ὁ ὀφθαλμός μου μεθ' ἰκανοποιήσεως ἐπὶ τῶν ἐχθρῶν μου, καὶ θὰ ἀκούσῃ τὸ οὖς μου πραγματοποιούμενον τὸν πόθον μου διὰ τοὺς ἐξεγειρομένους καὶ ἐπαναστατοῦντας κατ' ἐμοῦ πονηρευομένους.
13 Δίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει, ὡσεὶ ἡ κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ πληθυνθήσεται.	13 Ὅμως ὁ δίκαιος ἄνθρωπος θὰ ἀνθίζῃ πάντοτε, ὅπως ὁ φοῖνιξ· θὰ αὐξηθῇ καὶ θὰ πληθυνθῇ, ὅπως τὰ κέδρα τοῦ Λιβάνου.	13 Ὁ δίκαιος θὰ ἀνθήσῃ ὡς ὁ ἀειθαλὴς καὶ μηδέποτε μαραινόμενος φοῖνιξ, ὡς ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ ὑπερύψηλος καὶ πολύρριζος κέδρος θὰ αὐξηθῇ. Οὕτω θαλερὸς καὶ εὐτυχὴς θὰ παραμένῃ ὁ εὐσεβὴς καὶ δίκαιος.
14 Πεφυτευμένοι ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, ἐν ταῖς αὐλαῖς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐξανθήσουσιν·	14 Φυτευμένοι οἱ δίκαιοι εἰς τὸν οἶκον τοῦ Κυρίου, εἰς τὰς ἱερὰς αὐλὰς τοῦ Θεοῦ μου, θὰ ἀνθίζουν καὶ θὰ καρποφοροῦν τὰς ἀρετάς.	14 Φυτευμένοι οἱ δίκαιοι εἰς τὸν οἶκον τοῦ Κυρίου θὰ ἐξανθήσουν καὶ θὰ καρποφορήσουν εἰς τὰς αὐλὰς τοῦ Θεοῦ μας, ἐνταῦθα μὲν καρποφοροῦντες τὴν ἀρετήν, ἐν ταῖς οὐρανίαις δὲ αὐλαῖς ἀπολαύοντες τῶν καρπῶν ταύτης.
15 ἔτι πληθυνθήσονται ἐν γήρει πιόνι καὶ εὐπαθοῦντες ἔσονται τοῦ ἀναγγεῖλαι	15 Καὶ εἰς τὸ βαθὺ ἀκόμη γῆρας των θὰ προκόπτουν εἰς ἀρετὴν καὶ καλὰ ἔργα, θὰ εἶναι θαλεροὶ καὶ ἀκμαῖοι, διὰ νὰ ἀναγγέλλουν πάντοτε τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ.	15 Ἀκόμη καὶ κατὰ τὸ βαθὺ καὶ ἔσχατον γῆρας των θὰ προκύπτουν καὶ θὰ καρποφοροῦν ὑπεραφθόνως καὶ θὰ εἶναι θαλεροὶ καὶ ἀκμαῖοι διὰ νὰ ἀναγγέλλουν καὶ διακηρύττουν,
16 ὅτι εὐθὺς Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν καὶ οὐκ ἔστιν ἀδικία ἐν αὐτῷ.	16 Διότι ὁ Κύριος ὁ Θεός μας εἶναι δίκαιος καὶ εὐθὺς καὶ δὲν ὑπάρχει εἰς αὐτὸν καμμία ἀδικία.	16 ὅτι εἶναι δίκαιος καὶ εὐθὺς ὁ Κύριος καὶ Θεός μας καὶ δὲν ὑπάρχει ἀδικίᾳ ἐν αὐτῷ.