Πρωτότυπο Κείμενο
|
Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα
|
Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
|
εὸς
ἐκδικήσεων Κύριος, ἐκδικήσεων
ἐπαρρησιάσατο. |
Θεὸς
καὶ Κύριος εἶναι ὁ δίκαιος κριτής,
ὁ τιμωρῶν τὸν κακόν, βραβεύων
καὶ περιφρουρῶν τὸν δίκαιον. Ὁ
Θεὸς τῶν δικαίων ἀποφάσεων κατέστησε
καὶ καθιστᾷ πάντοτε ὁλοφάνερον
τὴν παρουσίαν του.
|
εὸς
ἐκδικητὴς καὶ τιμωρὸς τῆς ἁμαρτίας
εἶναι ὁ Κύριος· ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος
ἐκδικεῖται καὶ τιμωρεῖ μὲ ἀκατανίκητον
ἰσχὺν καὶ μὲ πᾶσαν δικαιοσύνην
τὰ φαῦλα, ἐνεφανίσθη μετὰ δόξης καὶ
δυνάμεως. |
2
Ὑψώθητι ὁ κρίνων τὴν γῆν,
ἀπόδος ἀνταπόδοσιν
τοῖς ὑπερηφάνοις. |
2
Σύ, ὁ κριτὴς τῆς οἰκουμένης,
ὑψώθητι ὑπεράνω ἀπὸ ὅλους,
δίκασε, δῶσε τὴν πρέπουσαν ἀνταπόδοσιν
εἰς τοὺς ὑπερηφάνους. |
2
Σύ, ποὺ εἶσαι κριτῆς τῶν κατοίκων
τῆς γῆς, κατάδειξον εἰς ὅλους
τὸ ὕψος τῆς δυνάμεως καὶ κυριαρχίας
σου, καὶ ἀνταπόδοσιν εἰς τοὺς ὑπερηφάνους
τὴν ἁρμόζουσαν εἰς αὐτοὺς ἀνταπόδοσιν
καὶ τιμωρίαν. |
3
Ἕως πότε ἁμαρτωλοί, Κύριε, ἕως
πότε ἁμαρτωλοὶ καυχήσονται,
|
3
Διότι ἕως πότε, Κύριε, οἱ ἀμετανόητοι
ἀσεβεῖς, οἱ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοὶ
θὰ ἀλαζονεύωνται καὶ θὰ καυχῶνται;
|
3
Ἕως πότε οἱ ἁμαρτωλοί, Κύριε, ἕως
πότε οἱ ἁμαρτωλοὶ θὰ καυχῶνται
διὰ τὰ μυσαρά των ἔργα; |
4
φθέγξονται καὶ λαλήσουσιν ἀδικίαν,
λαλήσουσι πάντες οἱ ἐργαζόμενοι
τὴν ἀνομίαν; |
4
Ἕως πότε μὲ κομπασμὸν καὶ ἀναίδειαν
θὰ ἀποφαίνωνται; Θὰ λαλοῦν καὶ
θὰ ὑποστηρίζουν τὴν ἀδικίαν;
Ἕως πότε μὲ τὰ ἀδιάκριτα
στόματα θὰ διαφημίζουν οἱ ἐργαζόμενοι
τὴν ἀνομίαν τὰς ἀδικίας
των; |
4
Ἕως πότε θὰ ἀνοίγουν ἀπύλωτον τὸ
στόμα των καὶ θὰ λαλοῦν ἀσυστόλως
καὶ ἀλαζονικῶς, θὰ λαλοῦν παρορμῶντες
ἀλλήλους ὅλοι οἱ ἔχοντες ἔργον
νὰ ἀθετοῦν τὸν νόμον σου;
|
5
Τὸν λαόν σου, Κύριε, ἐταπείνωσαν
καὶ τὴν κληρονομίαν σου ἐκάκωσαν,
|
5
Αὐτοὶ τὸν ἰδικόν σου λαὸν
τὸν ἐξηυτέλισαν, τὴν ἰδικήν
σου κληρονομίαν τὴν ἐκακοποίησαν,
|
5
Τὸν λαόν σου, Κύριε, ὑπέβαλαν εἰς
ἐξευτελιστικὰς ταπεινώσεις καὶ εἰς
τὴν κληρονομίαν σου ἐπήγαγον πολλὰς κακώσεις
καὶ καταπιέσεις. |
6
χήραν καὶ ὀρφανὸν ἀπέκτειναν,
καὶ προσήλυτον ἐφόνευσαν
|
6
διότι τὴν χήραν καὶ τὸ ὀρφανὸν
ἐθανάτωσαν καὶ τοὺς προσηλύτους
ἐφόνευσαν. |
6
Τὴν χήραν καὶ τὸν ὀρφανὸν ἐθανάτωσαν
καὶ τὸν προσελκυοθέντα ἐκ τῆς εἰδωλολατρίας
εἰς τὴν ἐπίγνωσίν σου ἀξιοσυμπάθητον
ξένον ἐφόνευσαν. |
7
καὶ εἶπαν· οὐκ ὄψεται Κύριος,
οὐδὲ συνήσει ὁ Θεὸς τοῦ
Ἰακώβ. |
7
Καὶ εἴπαν· Δὲν θὰ ἴδῃ
ὁ Κύριος τὰ ἐγκλήματά
μας. Ὁ Θεὸς τῶν ἀπογόνων τοῦ
᾿Ιακὼβ δεν θὰ ἐννοήσῃ,
τὶ ἡμεῖς διαπράττομεν.
|
7
Καὶ εἶπαν· δὲν θὰ ἴδῃ
τὰ ἀδικήματά μας ὁ Κύριος, οὔτε
θὰ ἀντιληφθῇ τί κάμνομεν ὁ Θεὸς
τοῦ Ἰακώβ. |
8
Σύνετε δή, ἄφρονες ἐν τῷ λαῷ,
καί, μωροί, ποτὲ φρονήσατε.
|
8
Ὦ ἄφρονες ἀσεβεῖς μεταξὺ τοῦ
λαοῦ τούτου, συνετισθῆτε λοιπόν. Σεῖς
οἱ μωροὶ βάλετε ἐπὶ τέλους
μυαλὸ καὶ γνῶσιν. |
8
Συνετίσθητε λοιπὸν ὅσοι μεταξὺ τοῦ
λαοῦ εἶσθε ἄφρονες καὶ σκέπτεσθε τοιαῦτα·
καὶ ὅσοι εἶσθε ἀνόητοι καὶ μωροί,
βάλετε ἐπὶ τέλους γνῶσιν.
|
9
Ὁ φυτεύσας τὸ οὖς οὐχὶ
ἀκούει; Ἢ ὁ πλάσας τὸν
ὀφθαλμὸν οὐχὶ κατανοεῖ;
|
9
Αὐτός, ὁ ὁποῖος ἐφύτευσεν
εἰς τὴν κεφαλήν μας τὸ αὐτί,
δὲν ἀκούει; Αὐτός, ὁ ὁποῖος
ἔπλασε τὸν ὀφθαλμόν, ὥστε νὰ
βλέπωμεν, δὲν βλέπει καὶ δὲν
ἐννοεῖ τί συμβαίνει;
|
9
Αὐτὸς ποὺ ἐφύτευσεν εἰς τὴν
κεφαλήν μας τὸ οὖς, μὲ τὸ ὁποῖον
ἡμεῖς τὰ πλάσματά του ἀκούομεν, εἶναι
ποτὲ δυνατὸν νὰ μὴ ἀκούῃ;
Ἢ ἐκεῖνος ποὺ ἔπλασε τὸν
ὀφθαλμόν, εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ
βλέπῃ καὶ νὰ μὴ ἀντιλαμβάνεται
τὰ συμβαίνοντα; |
10
Ὁ παιδεύων ἔθνη οὐχὶ ἐλέγξει;
Ὁ διδάσκων ἄνθρωπον γνῶσιν;
|
10
Αὐτός, ποὺ παιδαγωγικῶς ἀνέκαθεν
τιμωρεῖ τὰ ἁμαρτάνοντα εἰδωλολατρικὰ
ἔθνη, δὲν θὰ ἐλέγξῃ καὶ
τὸν ἰσραηλιτικὸν λαόν; Ἐκεῖνος,
ὁ ὁποῖος διδάσκει τοὺς ἀνθρώπους
τὴν γνῶσιν, εἶναι δυνατὸν νὰ
μὴ ἔχῃ γνῶσιν τῶν ὅσων
συμβαίνουν; |
10
Ὁ τιμωρῶν διὰ τῆς παιδαγωγικῆς
του μάστιγος τοὺς ἐθνικοὺς καὶ εἰδωλολάτρας,
εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ ἐλέγξῃ
τὴν παρανομίαν ἐν τῷ Ἰσραὴλ
καὶ νὰ παραμείνῃ ἀδιάφορος, ὅταν
ὁ ἔγγραφος Νόμος του ἀθετῆται; Εἶναι
δυνατὸν ὁ διδάσκων εἰς τὸν ἄνθρωπον
τὴν γνῶσιν νὰ στερῆται ὁ ἴδιος
αὐτὴν καὶ νὰ ἀγνοῇ τί
εἰς τὴν δημιουργίαν του συμβαίνει;
|
11
Κύριος γινώσκει τοὺς διαλογισμοὺς
τῶν ἀνθρώπων ὅτι εἰσὶ
μάταιοι. |
11
Ὁ Κύριος γνωρίζει ὅτι οἱ συλλογισμοὶ
καὶ αἱ ἀποφάσεις τῶν ἀνθρώπων
εἶναι πλανημέναι, μωραὶ καὶ ἁμαρτωλαί.
|
11
Ὁ Κύριος γνωρίζει καλὰ τὰς σκέψεις καὶ
τοὺς συλλογισμοὺς τῶν ἀνοήτων τούτων
ἀνθρώπων, ὅτι εἶναι μάταιοι καὶ μωροί,
στηριζόμενοι εἰς τὸ ψεῦδος καὶ τὴν
πλάνην. |
12
Μακάριος ὁ ἄνθρωπος, ὃν ἂν παιδεύσῃς,
Κύριε, καὶ ἐκ τοῦ νόμου σου
διδάξῃς αὐτὸν |
12
Τρισευτυχισμένος εἶναι ὁ ἄνθρωπος,
τὸν ὁποῖον σύ, Κύριε, θὰ
παιδαγωγήσῃς, καὶ θὰ τὸν διδάξῃ
τὸ Νόμου σου, |
12
Ἀντιθέτως πρὸς αὐτοὺς εἶναι
μακάριος ὁ ἄνθρωπος, τὸν ὁποῖον
θὰ παιδαγωγήσῃς, Κύριε, καὶ θὰ
τὸν διδάξῃς διὰ τοῦ νόμου σου,
|
13
τοῦ πραΰναι αὐτὸν ἀφ' ἡμερῶν
πονηρῶν, ἕως οὐ ὀρυγῇ τῷ
ἁμαρτωλῷ βόθρος. |
13
ὥστε νὰ μένῃ ἤρεμος καὶ
ἀτάραχος κατὰ τὰς ἡμέρας
τῶν δοκιμασιῶν, ποὺ τοῦ παρασκευάζει
ὁ ἁμαρτωλός, ἕως ὅτου ἀνοιχθῇ
βαθὺς ὁ τάφος καὶ καταπίῃ
καὶ ἐξαφανίσῃ τὸν ἁμαρτωλόν.
|
13
ὥστε νὰ καταστῇ ἥσυχος καὶ γεμάτη
ἀπὸ πραότητα ἡ ζωή του, ἠσφαλισμένη
καὶ ἀνεπηρέαστος ἀπὸ τὰς πονηρὰς
ἡμέρας, ἕως ὅτου θὰ ἀνοιχθῇ
ὁ τάφος τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἐντὸς
τοῦ ὁποίου θὰ ἐξαφανισθῇ οὗτος.
|
14
Ὅτι οὐκ ἀπώσεται Κύριος τὸν
λαὸν αὐτοῦ καὶ τὴν κληρονομίαν
αὐτοῦ οὐκ ἐγκαταλείψει,
|
14
Διότι ὁ Κύριος δὲν θὰ ἀπωθήσῃ
ποτὲ τὸν λαόν του καὶ δὲν θὰ
ἐγκαταλείψῃ τὴν κληρονομίαν
του, |
14
Διότι δὲν θὰ ἀπωθήσῃ ὁ Κύριος
τὸν λαόν του καὶ δὲν θὰ ἐγκαταλείψῃ
τὴν κληρονομίαν του ἀπροστάτευτον καὶ εἰς
τὴν διάκρισιν τῶν κακουργούντων·
|
15
ἕως οὗ δικαιοσύνη ἐπιστρέψῃ
εἰς κρίσιν καὶ ἐχόμενοι αὐτῆς
πάντες οἱ εὐθεῖς τῇ καρδίᾳ.
(διάψαλμα). |
15
μέχρις ὅτου ἀποκατασταθῇ καὶ
θεμελιωθῇ ἡ δικαιοσύνη. Μαζῆ δέ
μὲ αὐτὸν θὰ ἀποκατασταθοῦν
ὅλοι οἱ εὐθεῖς κατὰ τὴν
καρδίαν ἄνθρωποι. |
15
ἕως ὅτου θὰ ἐπιστρέψῃ καὶ
πάλιν ἡ δικαιοσύνη εἰς τὰ ὑπὸ
ἀσυνειδήτων κριτῶν διευθυνόμενα σήμερον κριτήρια,
καὶ θὰ ἀκολουθοῦν ταύτην ὡς
συνοδεία τιμητικὴ πάντες οἱ εὐθεῖς
κατὰ τὴν καρδίαν. |
16
Τίς ἀναστήσεταί μοι ἐπὶ
πονηρευομένοις ἢ τίς συμπαραστήσεταί
μοι ἐπὶ τοὺς ἐργαζομένους τὴν
ἀνομίαν; |
16
Ποιὸς θὰ σηκωθῇ καὶ θὰ ἀναλάβῃ
τὴν ὑπεράσπισίν μου ἐναντίον
ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι σκέπτονται
καὶ θέλουν πονηρὰ κατ' ἐμοῦ;
Μόνον ὁ Θεός. Ποιὸς θὰ εἶναι
ὁ συμπαραστάτης καὶ βοηθός μου ἐναντίον
τῶν ἀνθρώπων, ποῦ ἐργάζονται
τὴν παρανομίαν; |
16
Ποῖος θὰ ἐγερθῇ ὑπερασπιοτής
μου ἔναντι ἐκείνων, ποὺ σχεδιάζουν πονηρὰς
ἐπιβουλὰς πρὸς ἐξόντωσίν μου;
Ἢ ποῖος θὰ γίνῃ σύμμαχος καὶ
προστάτης μου, κατὰ τὸν ἀγῶνα μου
πρὸς τοὺς ἐργαζομένους τὴν ἀνομίαν;
|
17
Εἰ μὴ ὅτι Κύριος ἐβοήθησέ
μοι, παρὰ βραχὺ παρῴκησε τῷ ᾅδῃ
ἡ ψυχή μου. |
17
Ἐὰν ὁ Κύριος κατὰ τὸ παρελθὸν
δὲν μὲ βοηθοῦσε, ἡ ψυχή μου
ὀλίγον ἀκόμη καὶ θὰ κατέβαινεν
εἰς τὸν ἅδην. |
17
Κανεὶς ἄλλος παρὰ μόνον ὁ Θεός. Διότι
ἐὰν ὁ Κύριος δὲν μὲ ἐβοήθει,
παρ' ὀλίγον ἡ ψυχή μου θὰ κατῴκει
εἰς τὸν Ἅδην. |
18
Εἰ ἔλεγον· σεσάλευται ὁ πούς
μου, τὰ ἔλεός σου, Κύριε, ἐβοήθει
μοι. |
18
Κάθε φορά, ποὺ φοβισμένος ἔλεγα
πρός σέ, Κύριε· <Κλονίζονται
τὰ πόδια μου>, ἡ εὐσπλαγχνία
σου μὲ βοηθοῦσε ἀμέσως.
|
18
Ὅταν ἐν ὥραις κινδύνου ἀπευθυνόμενος
πρὸς τὸν Κύριον διὰ προσευχῆς ἔλεγον,
οἱ πόδες μου σαλεύονται καὶ πίπτω, ἀμέσως,
Κύριε, τὸ ἔλεός σου καὶ ἡ εὐσπλαγχνία
σου μὲ ἐβοήθουν. |
19
Κύριε, κατὰ τὸ πλῆθος τῶν ὀδυνῶν
μου ἐν τῇ καρδίᾳ μου αἱ παρακλήσεις
σου εὔφραναν τὴν ψυχήν μου.
|
19
Κύριε, ἀνάλογοι μὲ τὸ πλῆθος
καὶ τὴν δριμύτητα τῶν ὀδυνῶν,
αἱ ὁποῖαι κατεξέσχιζον τὴν καρδίαν
μου, ἦσαν καὶ αἱ παρηγορίαι σου, αἱ
ὁποῖαι ἔδιναν εὐφροσύνην καὶ
χαρὰν εἰς τὴν ψυχήν μου.
|
19
Κύριε, ἀνάλογοι πρὸς τὰς θλίψεις μου ἦσαν
καὶ αἱ ὑπὸ σοῦ παρηγορίαι μου.
Σύμφωνα πρὸς τὸ πλῆθος τῶν ἐν
τῇ καρδίᾳ μου ὀδυνῶν καὶ πόνων
αἱ παρηγορίαι σου ἐγέμισαν μὲ εὐφροσύνην
τὴν ψυχήν μου. |
20
Μὴ συμπροσέστω σοι θρόνος ἀνομίας,
ὁ πλάσσων κόπον ἐπὶ πρόσταγμα.
|
20
Παράνομος βασιλικὸς θρόνος ἢ ἄδικον
δικαστικὸν βῆμα, ποὺ ὑποστηρίζουν
ἀδικίας καὶ ἐν ὀνόματι
τάχα τοῦ νόμου ἀσκοῦν καταπιέσεις
ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων, ἂς μὴ
ἔχουν καμμίαν ποτὲ σχέσιν πρός
σέ. |
20
Ἂς μὴ ἔχῃ καμμίαν σχέσιν πρὸς
σὲ καὶ ἂς μὴ εὑρεθῇ ποτὲ
πλησίον σου θρόνος καὶ βῆμα δικαστικὸν διενεργοῦν
ἀδικίας, θρόνος ὁ ὁποῖος ὑπὸ
τὸν τύπον καὶ τὸ φαινόμενον τοῦ νόμου
δημιουργεῖ εἰς τοὺς ἀνθρώπους καταπίεσιν
καὶ κατάθλιψιν. |
21
Θηρεύσουσιν ἐπὶ ψυχὴν δικαίου
καὶ αἷμα ἀθῷον καταδικάσονται.
|
21
Αὐτοί, ποὺ κάθονται ἐπάνω
εἰς τέτοιους θρόνους καὶ εἰς
τέτοια παράνομα βήματα, θηρεύουν ὡς
ἰδικήν των λείαν τὴν ζωὴν τοῦ
δικαίου ἀνθρώπου καὶ καταδικάζουν
τὸν ἀθῶον. |
21
Οἱ ἐπὶ τοιούτου θρόνου καθήμενοι θὰ
θηρεύσουν τὴν λείαν των καὶ θὰ ἐξυπηρετήσουν
τὰ ἄνομα συμφέροντά των εἰς βάρος
τῆς ζωῆς τοῦ δικαίου καὶ θὰ
καταδικάσουν αἷμα ἀθῶον, διὰ νὰ
ἐκχυθῇ τοῦτο διὰ τῆς ποινῆς
τοῦ θανάτου. |
22
Καὶ ἐγένετό μοι Κύριος εἰς
καταφυγὴν καὶ ὁ Θεός μου εἰς
βοηθὸν ἐλπίδος μου·
|
22
Ὁ Κύριος ὑπῆρξε καὶ ὑπάρχει
δι' ἐμὲ τὸ καταφύγιόν μου. Ὁ
Θεός μου δίδει βέβαιον τὴν ἐλπίδα
ὅτι εἶναι καὶ θὰ εἶναι βοηθός
μου. |
22
Καὶ ἔγινεν εἰς ἐμὲ ὁ Κύριος
καταφύγιον καὶ ὁ Θεός μου βοηθός, ποὺ μὲ
γεμίζει πάντοτε ἐλπίδα. |
23
καὶ ἀποδώσει αὐτοῖς Κύριος
τὴν ἀνομίαν αὐτῶν, κατὰ
τὴν πονηρίαν αὐτῶν ἀφανιεῖ
αὐτοὺς Κύριος ὁ Θεός.
|
23
Εἰς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ὅμως ὁ
Κύριος θὰ ἀνταποδώσῃ σύμφωνα
μὲ τὰς παρανομίας των, ἐξ αἰτίας
τῶν κακιῶν των θὰ τοὺς ἐξαφανίσῃ
ἀπὸ τὸ πρόσωπον τῆς γῆς.
|
23
Καὶ θὰ ἀποδώσῃ εἰς αὐτοὺς
ὁ Κύριος ὅ,τι τοὺς ἁρμόζει διὰ
τὰς ἀνομίας των, καὶ σύμφωνα πρὸς
τὴν πονηρίαν των θὰ ἐξαφανίσῃ
αὐτοὺς Κύριος ὁ Θεός μας. |