Πρωτότυπο Κείμενο
|
Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα
|
Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
|
ικαιωθέντες
οὖν ἐκ πίστεως εἰρήνην ἔχομεν
πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τοῦ Κυρίου
ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, |
φοῦ,
λοιπόν, ἐλάβομεν τὴν δικαίωσιν
διὰ τῆς πίστεως, ἔχομεν εἰρήνην
μὲ τὸν Θεὸν διὰ μέσου τοῦ
Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
|
φοῦ
λοιπὸν ἐγίναμεν δίκαιοι διὰ τῆς πίστεως,
ἔχομεν εἰρήνην μετὰ τοῦ Θεοῦ
διὰ τῆς μεσιτείας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ
Χριστοῦ, |
2
δι' οὗ καὶ τὴν προσαγωγὴν ἐσχήκαμεν
τῇ πίστει εἰς τὴν χάριν ταύτην
ἐν ᾗ ἑστήκαμεν, καὶ καυχώμεθα
ἐπ' ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ
Θεοῦ. |
2
Αὐτὸς διὰ τῆς πίστεώς
μας ἔχει φέρει εἰς τὴν περιοχὴν
τῆς χάριτος, εἰς τὴν ὁποίαν
ἔχομεν πλέον σταθῆ καὶ ἐδραιωθῆ
καὶ καυχώμεθα μὲ τὴν βεβαίαν
ἐλπίδα, ὅτι θὰ ἀπολαύσωμεν
τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ.
|
2
ὁ ὁποῖος διὰ τῆς πίστεώς μας
εἰς αὐτὸν μᾶς ἔχει ἤδη
φέρει εἰς τὴν κατάστασιν αὐτὴν τῆς
χάριτος, εἰς τὴν ὁποίαν στέκομεν στερεά.
Καὶ δὲν τρέμομεν τώρα τὴν θείαν ὀργήν,
ἀλλὰ καυχώμεθα ἐλπίζοντες, ὅτι θὰ
ἀπολαύσωμεν τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ.
|
3
Οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ
καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες
ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται,
|
3
Δὲν καυχώμεθα δὲ μόνον διὰ τὴν
χάριν, ποὺ ἐλάβομεν καὶ τὴν
δόξαν ποὺ θὰ ἀπολαύσωμεν, ἀλλὰ
καὶ διὰ τὰς θλίψεις, ἐπειδὴ
γνωρίζομεν καλά, ὅτι ἡ θλῖψις
ἐργάζεται σιγά-σιγὰ καὶ φέρει
ὡς πολύτιμον ἀγαθὸν τὴν ὑπομονήν,
|
3
Δὲν καυχώμεθα δὲ μόνον διὰ τὴν δόξαν,
ποὺ ἐλπίζομεν, ἀλλὰ καυχώμεθα καὶ
διὰ τὰς θλίψεις, διότι γνωρίζομεν, ὅτι ἡ
θλῖψις παράγει σιγά - σιγὰ ὡς μόνιμον καὶ
τέλειον ἔργον τὴν ὑπομονήν,
|
4
ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ
δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα,
|
4
ἡ δὲ ὑπομονὴν ἔχει ὡς
καρπόν της τὴν δοκιμασμένην ἀρετήν,
ἡ δὲ δοκιμασμένη ἀρετὴ φέρει
τὴν σταθερὰν ἐλπίδα πρὸς τὸν
Θεόν. |
4
ἡ δὲ ὑπομονὴ παράγει ἀρετὴν
δοκιμασμένην καὶ τελείαν, ἡ δοκιμασμένη δὲ
ἀρετὴ παράγει τὴν ἐλπίδα εἰς
τὸν Θεόν. |
5
ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει,
ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται
ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ
Πνεύματος Ἁγίου τοῦ δοθέντος
ἡμῖν. |
5
Αὐτὴ δὲ ἡ ἐλπίς, διότι
δὲν διαψεύδεται ποτέ, δὲν ἐντροπιάζει
καὶ δὲν ἀπογοητεύει αὐτὸν
ποὺ τὴν ἔχει. Δὲν μᾶς ἐντροπιάζει
δέ, διότι ἡ ἀγάπη τοῦ
Θεοῦ ἔχει πλουσία χυθῆ καὶ πλημμυρίσει
τὰς καρδίας μας μὲ τὸ Ἅγιον
Πνεῦμα, τὸ ὁποῖον μᾶς ἐδόθη
ὡς προκαταβολὴ καὶ ὡς ἀπαρχὴ
τῶν ὑψίστων δωρεῶν, τὰς ὁποίας
ἔχομεν βεβαίαν τὴν ἐλπίδα, ὅτι
θὰ λάβωμεν ἀπὸ τὸν Θεόν.
|
5
Ἡ ἐλπὶς δὲ αὐτὴ δὲν
ἐντροπιάζει καὶ δὲν διαψεύδει αὐτὸν
ποὺ τὴν ἔχει. Εἶναι δὲ ἀδύνατον
νὰ μᾶς ἐντροπιάσῃ ἡ ἐλπίς
μας αὐτή, διότι ἡ πρὸς ἡμᾶς
ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, πρὸς τὸν ὁποῖον
ἐλπίζομεν, ἐξεχύθη καὶ ἐπλημμύρισε
μέσα εἰς τὰς καρδίας μας μὲ τὸ Ἅγιον
Πνεῦμα, ποὺ μᾶς ἐδόθη ὡς ἀρραβὼν
τῆς ἐλπίδος μας. |
6
Ἔτι γὰρ Χριστὸς ὄντων ἡμῶν
ἀσθενῶν κατὰ καιρὸν ὑπὲρ
ἀσεβῶν ἀπέθανε.
|
6
Ἡ ἄπειρος δὲ αὐτὴ ἀγάπη
καὶ συγκατάβασις τοῦ Θεοῦ πρὸς
ἡμᾶς ἐφάνη καὶ ἐκ τοῦ
ὑψίστου γεγονότος, ὅτι καθ' ὃν
χρόνον ἡμεῖς ἥμεθα ἀσθενεῖς
πνευματικῶς, ἁμαρτωλοὶ καὶ ἔνοχοι,
ὁ Χριστὸς εἰς τὸν κατάλληλον
καιρόν, ποὺ εἶχεν ὁρίσει μὲ
τὴν πρόγνωσίν του ὁ Θεός, ἀπέθανεν
ἐπὶ τοῦ σταυροῦ, διὰ νὰ
σώσῃ μὲ τὴν λυτρωτικήν του θυσίαν
τοὺς ἀσεβεῖς. |
6
Εἶναι δὲ πράγματι ἀξιοθαύμαστος καὶ
μοναδικὴ ἡ ἀγάπη, ποὺ μᾶς ἔδειξεν
ὁ Θεός. Διότι, ὅταν ἀκόμη ἡμεῖς
ἤμεθα ἀσθενεῖς πνευματικῶς καὶ
δὲν ἠδυνάμεθα νὰ ἐργασθῶμεν
τὸ καλὸν καὶ νὰ ἀπαλλαγῶμεν
μόνοι μας ἀπὸ τὴν ὀργήν, ὁ Χριστὸς
εἰς κατάλληλον χρόνον, ποὺ εἶχεν ὁρίσει
ὁ Θεός, ἀπέθανε διὰ νὰ σώσῃ
ἀνθρώπους ἀσεβεῖς. |
7
Μόλις γὰρ ὑπὲρ δικαίου τις ἀποθανεῖται·
ὑπὲρ γὰρ τοῦ ἀγαθοῦ τάχα
τις καὶ τολμᾷ ἀποθανεῖν.
|
7
Μεγίστη ὄντως ἡ ἀγάπη τοῦ
Θεοῦ. Διότι μόλις καὶ μετὰ δυσκολίας
θὰ ὑπάρξῃ ἄνθρωπος νὰ
θυσιασθῇ διὰ κάποιον δίκαιον. Διὰ
τὸν ἀγαθὸν ἴσως καὶ νὰ
τολμήσῃ κανεὶς νὰ ἀποθάνῃ.
|
7
Τοῦτο δὲ ἀποδεικνύει πράγματι τὴν
μεγάλην τοῦ Θεοῦ ἀγάπην, διότι μόλις καὶ
μετὰ βίας θὰ εὑρεθῇ ἄνθρωπος
νὰ ἀποθάνῃ γιὰ κάποιον δίκαιον. Διότι
διὰ τὸν ἀγαθὸν ἴσως λάβῃ
κανεὶς τὴν τόλμην νὰ ἀποθάνῃ.
|
8
Συνίστησι δὲ τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην
εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι
ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς
ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε.
|
8
Ὁ Θεὸς ὅμως δεικνύει καὶ ἐπιβεβαιώνει
κατὰ ἕνα τρόπον ἀναντίρρητον
τὴν ἀγάπην του πρὸς ἡμᾶς
ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι, ἐνῶ
ἡμεῖς ἤμεθα ἁμαρτωλοί, ὁ
Χριστὸς ἐθυσιάσθη πρὸς χάριν
ἡμῶν. |
8
Ὁ Θεὸς ὅμως δεικνύει περιτράνως τὴν
ἀπὸ τὰ βάθη του ἀγάπην πρὸς
ἡμᾶς, διότι, ὅταν ἀκόμη ἤμεθα
ἡμεῖς γεμᾶτοι ἁμαρτίας, ὁ Χριστὸς
ἀπέθανε δι’ ἡμᾶς. |
9
Πολλῷ οὖν μᾶλλον δικαιωθέντες νῦν
ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ σωθησόμεθα
δι' αὐτοῦ ἀπὸ τῆς ὀργῆς.
|
9
Πολὺ περισσότερον, λοιπόν, τώρα ποὺ
ἐλάβομεν τὴν δικαίωσιν μὲ τὸ
αἷμα τῆς θυσίας του, θὰ σωθῶμεν
ἀσφαλῶς δι' αὐτοῦ ἀπὸ
τὴν μέλλουσαν ὀργήν.
|
9
Πολὺ περισσότερον λοιπὸν τώρα, ποὺ ἐγίναμεν
δίκαιοι μὲ τὸ αἷμα καὶ τὴν θυσίαν
τοῦ Χριστοῦ, θὰ σωθῶμεν δι’ αὐτοῦ
ἀπὸ τὴν μέλλουσαν ὀργήν.
|
10
Εἰ γὰρ ἐχθροὶ ὄντες κατηλλάγημεν
τῷ Θεῷ διὰ τοῦ θανάτου τοῦ
υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῷ μᾶλλον
καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν τῇ ζωῇ
αὐτοῦ·
|
10
Διότι ἐάν, ἐνῶ ἤμεθα ἐχθροί,
ἐσυμφιλιώθημεν μὲ τὸν Θεὸν διὰ
τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ
του, πολὺ περισσότερον τώρα, ποὺ ἔχομεν
συμφιλιωθῆ, θὰ σωθῶμεν διὰ μέσου
τοῦ ζῶντος αἰωνίως πλησίον τοῦ
Θεοῦ Κυρίου, ἀρχιερέως καὶ μεσίτου
ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
|
10
Διότι, ἐάν, ὅταν ἤμεθα ἐχθροί, ἐσυμφιλιώθημεν
πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τοῦ θανάτου
τοῦ Υἱοῦ του, πολὺ περισσότερον τώρα,
ποὺ ἐσυμφιλιώθημεν, θὰ σωθῶμεν διὰ
τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν
ὑπάρχει πλέον ἀνάγκη νὰ ἀποθάνῃ,
ἀλλὰ ζῇ ἔνδοξος εἰς τοὺς
οὐρανοὺς ὡς μεσίτης ὑπὲρ ἡμῶν.
|
11
οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ
καυχώμενοι ἐν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ
Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ,
δι' οὗ νῦν τὴν καταλλαγὴν ἐλάβομε
|
11
Καὶ ὄχι μόνον θὰ σωθῶμεν, ἀλλὰ
ἀπολαμβάνοντες ἀπὸ τώρα τὰς
εὐεργεσίας τοῦ Θεοῦ, καυχώμεθα
ἐν αὐτῷ διὰ μέσου τοῦ
Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ,
διὰ τοῦ ὁποίου τώρα ἐπήραμεν
δωρεὰν τὴν συμφιλίωσίν μας μὲ τὸν
Θεόν. |
11
Ὄχι δὲ μόνον θὰ σωθῶμεν, ἀλλὰ
καὶ καυχώμεθα διὰ τὰς εὐεργεσίας τοῦ
Θεοῦ· καυχώμεθα δὲ διὰ μέσου τοῦ
Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, διὰ τοῦ
ὁποίου τώρα ἐλάβομεν τὴν συμφιλίωσιν μετὰ
τοῦ Θεοῦ. |
12
Διὰ τοῦτο ὥσπερ δι' ἑνὸς ἀνθρώπου
ἡ ἁμαρτία εἰς τὸν κόσμον
εἰσῆλθε καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας
ὁ θάνατος, καὶ οὕτως εἰς πάντας
ἀνθρώπους ὁ θάνατος διῆλθεν,
ἐφ' ᾧ πάντες ἥμαρτον·
|
12
Ἔγινε δὲ αὐτὴ ἡ συμφιλίωσις
κατὰ κάποιον ἀνάλογον τρόπον,
μὲ ἐκεῖνον ποὺ εἶχε γίνει
διὰ τῆς πτώσεως τοῦ Ἀδὰμ
ἡ ἀποστασία καὶ ἐχθρότης·
ὅπως δηλαδὴ δι' ἑνὸς ἀνθρώπου,
διὰ τοῦ Ἀδάμ, <εἰσῆλθεν
ἡ ἁμαρτία εἰς τὸ ἀνθρώπινον
γένος> καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας
ὁ θάνατος, καὶ ἔτσι ἀπλώθηκε
καὶ ἐκυριάρχησεν εἰς ὅλους τοὺς
ἀνθρώπους ὁ θάνατος, ἐπειδὴ
ἐν τῷ Ἀδὰμ ὅλοι ἡμάρτησαν,
ἔτσι καὶ διὰ τοῦ Ἰησοῦ
Χριστοῦ εἰσῆλθε καὶ προσφέρεται
εἰς ὅλον τὸ ἀνθρώπινον γένος
ἡ δικαίωσις. |
12
Ναί· ἐσυμφιλιώθημεν ὅλοι μὲ τὸν
Θεὸν διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Καὶ ἔγινε λοιπὸν διὰ τὴν ἀποκατάστασιν
τοῦ ἀνθρώπου κάτι ἀνάλογον πρὸς ἐκεῖνο,
ποὺ ἔγινεν εἰς τὴν πτῶσιν του.
Καθὼς δηλαδὴ δι’ ἑνὸς ἀνθρώπου,
τοῦ Ἀδάμ, ἐμβῆκεν εἰς ὅλον
τὸ ἀνθρώπινον γένος ἡ ἁμαρτία καὶ
διὰ μέσου τῆς ἁμαρτίας ἐμβῆκεν
ὁ θάνατος, καὶ ἔτσι ὁ θάνατος διεδόθη
εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, διότι ἐν
τῷ προσώπῳ τοῦ Ἀδὰμ ὅλοι
οἱ ἀπόγονοί του ἡμάρτησαν, ἔτσι καὶ
διὰ τοῦ ἑνὸς Ἰησοῦ Χριστοῦ
ἡ δικαίωσις μετεδόθη εἰς ὁλόκληρον τὸ
γένος τῶν ἀνθρώπων. |
13
ἄχρι γὰρ νόμου ἁμαρτία ἦν
ἐν κόσμῳ, ἁμαρτία δὲ οὐκ
ἐλλογεῖται μὴ ὄντως νόμου·
|
13
Διότι μέχρι τῆς ἐποχῆς ποὺ
ἐδόθη ὁ Νόμος ὑπῆρχεν
ἡ ἁμαρτία εἰς τὸν κόσμον,
ἀλλ' ἡ ἁμαρτία δὲν κατελογίζεται
ὡς ἐνοχὴ καὶ εὐθύνη, ἐφ'
ὅσον δὲν ὑπάρχει ὁ συγκεκριμένος
νόμος, ποὺ τὴν ἀπαγορεύει.
|
13
Εἶναι δὲ φανερόν, ὅτι αἱ συνέπειαι
τῆς παραβάσεως τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου
ἑξαπλώθησαν εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.
Διότι μέχρι τῆς ἐποχῆς ποὺ ἐδόθη
ὁ γραπτὸς νόμος, ὑπῆρχεν εἰς
τὸν κόσμον ἡ ἁμαρτία, ἀφοῦ ὑπῆρχεν
ἡ συνέπεια αὐτῆς, ὁ θάνατος δηλαδή.
Ἡ ἁμαρτία ὅμως δὲν λογαριάζεται καὶ
δὲν καταλογίζεται ὡς ἐνοχή, ὅταν δὲν
ὑπάρχῃ νόμος, διὰ τῆς παραβάσεως τοῦ
ὁποίου συντελεῖται ἡ ἁμαρτία.
|
14
ἀλλ' ἐβασίλευσεν ὁ θάνατος ἀπὸ
Ἀδὰμ μέχρι Μωϋσέως καὶ ἐπὶ
τοὺς μὴ ἁμαρτήσαντας ἐπὶ
τῷ ὁμοιώματι τῆς παραβάσεως
Ἀδάμ, ὅς ἐστι τύπος τοῦ
μέλλοντος. |
14
Ἐν τούτοις, μολονότι δὲν ὑπῆρχε
ὁ Νόμος, ὁ θάνατος ἐκυριάρχησε
ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ μέχρι τοῦ
Μωϋσέως καὶ εἰς τοὺς ἀπογόνους
τοῦ Ἀδάμ, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ
ἡμάρτανον, δὲν εἶχαν ἁμαρτήσει
μὲ παράβασιν συγκεκριμένης ἐντολῆς,
ὅπως ὁ Ἀδάμ. Ὁ δὲ Ἀδὰμ
εἶναι καὶ προεικόνισμα τοῦ μέλλοντος
νέου Ἀδάμ, δηλαδὴ τοῦ Χριστοῦ.
|
14
Ἀλλ’ ὅμως, μολονότι δὲν ὑπῆρχε
νόμος, ἐν τούτοις κατεξουσίασεν ὁ θάνατος ἀπὸ
τοῦ Ἀδὰμ μέχρι τοῦ Μωϋσέως καὶ
τοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἀδάμ, ποὺ
δὲν ἡμάρτησαν διὰ παραβάσεως ρητῆς
ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ παρομοίως πρὸς
τὸν Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος εἶναι
τύπος τοῦ μέλλοντος νέου Ἀδάμ, τοῦ Ἰησοῦ
Χριστοῦ. |
15
Ἀλλ' οὺχ ὡς τὸ παράπτωμα, οὕτω
καὶ τὸ χάρισμα. Εἰ γὰρ τῷ
τοῦ ἑνὸς παραπτώματι οἱ πολλοὶ
ἀπέθανον, πολλῷ μᾶλλον ἡ χάρις
τοῦ Θεοῦ καὶ δωρεὰ ἐν χάριτι
τῇ τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου Ἰησοῦ
Χριστοῦ εἰς τοὺς πολλοὺς ἐπερίσσευσε.
|
15
Ἀλλ' ἡ χάρις τοῦ Χριστοῦ εὐηργέτησε
πολὺ περισσότερον, παρ' ὅσον ἔβλαψεν
ἡ παράβασις τοῦ Ἀδάμ· διότι,
ἐὰν μὲ τὴν παράβασιν τοῦ
ἑνός, δηλαδὴ τοῦ Ἀδάμ,
ἀπέθαναν σωματικῶς καὶ πνευματικῶς
οἱ πολλοί, πολὺ περισσότερον ἡ
χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ δωρεὰ
τῆς σωτηρίας, ποὺ δίδεται διὰ
τῆς χάριτος τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου,
τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐπλεόνασε
πλουσίως εἰς πολλούς, εἰς αὐτοὺς
δηλαδὴ ποὺ ἐπίστευσαν.
|
15
Ἀλλὰ δὲν ἔβλαψε τόσον πολὺ ἡ
παράβασις τοῦ Ἀδάμ, ὅσον μᾶς ὠφέλησε
καὶ μᾶς εὐηργέτησεν ἡ χάρις, ποὺ
μᾶς ἔφερεν ὁ Χριστός. Διότι, ἐὰν
διὰ τοῦ παραπτώματος τοῦ ἑνός, ἤτοι
τοῦ Ἀδάμ, ἀπέθανον οἱ πολλοί, ἤτοι
ἡ ἐξ αὐτοῦ καταγομένη ἀνθρωπότης,
ἀσυγκρίτως περισσότερον ἡ χάρις, ἡ ὁποία
μᾶς δίδεται ἀπὸ τὸν Θεόν, καὶ
ἡ δωρεά, ποὺ μᾶς ἐξησφάλισε μὲ
τὴν χάριν ὁ ἕνας ἄνθρωπος, Ἰησοῦς
Χριστός, ἐδόθη μὲ τὸ παραπάνω καὶ
ἐπερίσσευσεν εἰς τοὺς πολλούς.
|
16
Καὶ οὐχ ὡς δι' ἑνὸς ἁμαρτήσαντος
τὸ δώρημα· τὸ μὲν γὰρ κρῖμα
ἐξ ἑνὸς εἰς κατάκριμα, τὸ
δὲ χάρισμα ἐκ πολλῶν παραπτωμάτων
εἰς δικαίωμα. |
16
Καὶ ἡ ἀνεκτίμητος δωρεὰ τοῦ
Χριστοῦ δὲν εἶναι ὅπως ἡ βλάβη
ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν
τοῦ ἑνός, ἀλλ' ἀσυγκρίτως
μεγαλυτέρα, ἀφοῦ ἐξαλείφει ἀναρίθμητα
πλήθη ἁμαρτιῶν. Διότι ἡ μὲν
καταδίκη τῆς παραβάσεως τοῦ Ἀδὰμ
ἔγινε δι' ἕνα μόνον ἁμάρτημα
καὶ ἐπεξετάθη εἰς ὅλον τὸν
κόσμον. Ἡ χάρις ὅμως καὶ ἡ
δωρεὰ ἀπὸ τὴν σταυρικὴν θυσίαν
τοῦ Χριστοῦ ἔσβησε τὰ πλήθη
τῶν παραπτωμάτων ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου
γένους, ὥστε νὰ ἠμποροῦν οἱ
πάντες νὰ εὕρουν τὴν δικαίωσιν.
|
16
Καὶ δὲν ἔγινε διὰ τὸ δώρημα,
ὅπως ἔγινε μὲ τὸν ἕνα ποὺ
ἡμάρτησε. Διότι ἡ μὲν καταδικαστικὴ
ἀπόφασις, μὲ τὴν ὁποίαν κατεκρίθη
ἡ παράβασις τοῦ Ἀδάμ, ἔγινε δι’ ἐν
ἁμάρτημα καὶ μίαν παράβασιν καταδίκη ὅλου
τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἡ χαριστικὴ
ὅμως ἀπόφασις καὶ πρᾶξις τοῦ
Θεοῦ συνεχώρησε πολλά, ἀναρίθμητα παραπτώματα,
τὰ παραπτώματα ὅλου τοῦ ἀνθρώπινου
γένους καὶ ἔγινεν ἔτσι ἀπόφασις, μὲ
τὴν ὁποίαν ἐδικαιώθησαν ὅλοι οἱ
ἄνθρωποι. |
17
Εἰ γὰρ τῷ τοῦ ἑνὸς παραπτώματι
ὁ θάνατος ἐβασίλευσε διὰ τοῦ
ἑνός, πολλῷ μᾶλλον οἱ τὴν
περισσείαν τῆς χάριτος καὶ τῆς
δωρεᾶς τῆς δικαιοσύνης λαμβάνοντες
ἐν ζωῇ βασιλεύσουσι διὰ τοῦ
ἑνὸς Ἰησοῦ Χριστοῦ.
|
17
Διότι, ἐὰν ἐξ αἰτίας τῆς
παραβάσεως τοῦ ἑνός, τοῦ Ἀδάμ,
ὁ θάνατος ἐκυριάρχησε διὰ τοῦ
ἑνὸς ἀνθρώπου, πολὺ περισσότερον
αὐτοὶ ποὺ παίρνουν τὸν ἀνεξάντλητον
πλοῦτον τῆς χάριτος καὶ τὴν
δωρεὰν τῆς δικαιώσεως, θὰ βασιλεύσουν
αἰωνίως εἰς νέαν ζωὴν διὰ
μέσου τοῦ ἑνός, τοῦ Ἰησοῦ
Χριστοῦ. |
17
Καὶ ἡ δικαίωσις αὐτὴ ἔχει μεγάλας
καὶ εὐεργετικὰς συνεπείας. Διότι, ἐὰν
διὰ τῆς πτώσεως τοῦ ἑνός, ἤτοι
τοῦ προπάτορός μας Ἀδάμ, ὁ θάνατος ἐκυριάρχησε
διὰ τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου, πολὺ
περισσότερον ἐκεῖνοι, ποὺ λαμβάνουν τὴν
ἀφθονίαν τῆς χάριτος καὶ τῆς δικαιώσεως,
ποὺ μᾶς δίδεται ὡς δωρεά, θὰ βασιλεύσουν
γεμᾶτοι νέαν καὶ οὐράνιον ζωὴν διὰ
μέσου τοῦ ἑνὸς Ἰησοῦ Χριστοῦ.
|
18
Ἄρα οὖν ὡς δι' ἑνὸς παραπτώματος
εἰς πάντας ἀνθρώπους εἰς κατάκριμα,
οὕτω καὶ δι' ἑνὸς δικαιώματος
εἰς πάντας ἀνθρώπους εἰς δικαίωσιν
ζωῆς. |
18
Ἄρα, λοιπόν, ὅπως διὰ μιᾶς παραβάσεως
διέβη εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους
τὸ ἁμάρτημα καὶ ἡ καταδίκη
εἰς θάνατον, ἔτσι καὶ διὰ τοῦ
ἔργου τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς
τελείας ἁγιότητος τοῦ ἑνὸς
ἦλθεν εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους
ἡ δικαίωσις, τῆς ὁποίας καρπὸς
εἶναι ἡ ζωή. |
18
Τὸ συμπέρασμα λοιπὸν εἶναι, ὅτι, καθὼς
διὰ μιᾶς προπατορικῆς παραβάσεως ὠδηγήθησαν
ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἰς καταδίκην, ἔτσι
καὶ διὰ μιᾶς ἀθωωτικῆς ἀποφάσεως,
ποὺ δίδει τὴν δικαίωσιν, ὠδηγήθησαν ὅλοι
οἱ ἄνθρωποι εἰς κατάστασιν δικαιώσεως, ποὺ
φέρει ὡς συνέπειάν της τὴν ζωήν.
|
19
Ὥσπερ γὰρ διὰ τῆς παρακοῆς τοῦ
ἑνὸς ἀνθρώπου ἁμαρτωλοὶ
κατεστάθησαν οἱ πολλοί, οὕτω καὶ
διὰ τῆς ὑπακοῆς τοῦ ἑνὸς
δίκαιοι κατασταθήσονται οἱ πολλοί.
|
19
Διότι, ὅπως μὲ τὴν παρακοὴν
τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου ἔγιναν
ἁμαρτωλοὶ οἱ πολλοί, ἔτσι καὶ
μὲ τὴν τελείαν ὑπακοήν, ποὺ
ἔδειξεν ὁ εἷς, ὁ Χριστὸς εἰς
τὸν Πατέρα, θὰ γίνουν δίκαιοι
οἱ πολλοί. |
19
Διότι, καθὼς ἀκριβῶς διὰ τῆς
παρακοῆς τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου,
τοῦ Ἀδάμ, ἔγιναν ἁμαρτωλοὶ καὶ
ἔνοχοι τὸ πλῆθος τῶν ἀπογόνων
τοῦ Ἀδάμ, τοιουτοτρόπως καὶ διὰ τῆς
ὑπακοῆς ποὺ ἔδειξεν ὁ ἕνας,
ὁ Ἰησοῦς Χριστός, θὰ γίνουν δίκαιοι
τὸ πλῆθος τῶν πιστευόντων.
|
20
Ὁ νόμος δὲ παρεισῆλθεν ἵνα πλεονάσῃ
τὸ παράπτωμα. Οὗ δὲ ἐπλεόνασεν
ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν
ἡ χάρις, |
20
Ὁ δὲ μωσαϊκὸς Νόμος εἰσεχώρησε
τρόπον τινὰ προσωρινῶς, διὰ νὰ
καταστῇ αἰσθητὸν τὸ πλεόνασμα
τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἐνοχῆς,
ποὺ προῆλθεν ἀπὸ τὴν πτῶσιν
τοῦ Ἀδάμ. Ὅπου ὅμως ἐπλεόνασεν
ἡ ἁμαρτία, ἐκεῖ ἐπερίσευσε
πολὺ πλουσιωτέρα καὶ ἀφθονωτέρα
ἡ χάρις. |
20
Ἀλλ’ ἀφοῦ ἐπρόκειτο νὰ δικαιωθῶμεν
ὅλοι διὰ τοῦ Χριστοῦ, τί ἐχρειάζετο
ὁ νόμος; Ὁ μωσαϊκὸς νόμος εἰσῆλθε
προσωρινῶς, διὰ νὰ πληθυνθῇ ἡ
ἁμαρτία, ποὺ προῆλθεν ἀπὸ τὴν
πτῶσιν τοῦ Ἀδάμ. Ἐπληθύνθη δέ, διότι
οἱ ἄνθρωποι παρέβαιναν τὸν νόμον. Ἐκεῖ
ὅμως, ὅπου ἐπληθύνθη ἡ ἁμαρτία,
ἐδόθη πολὺ ἀφθονωτέρα ἡ χάρις.
|
21
ἵνα ὥσπερ ἐβασίλευσεν ἡ ἁμαρτία
ἐν τῷ θανάτῳ, οὕτω καὶ
ἡ χάρις βασιλεύσῃ διὰ δικαιοσύνης
εἰς ζωὴν αἰώνιον διὰ Ἰησοῦ
Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν.
|
21Ἵνα,
ὅπως ἀκριβῶς ἐκυριάρχησεν ἡ
ἁμαρτία, καὶ μία ἔκφρασις αὐτῆς
τῆς κυριαρχίας ἦτο ὁ θάνατος,
ἔτσι βασιλεύσῃ καὶ ἡ χάρις
διὰ τῆς δικαιώσεως, ὥστε νὰ
ἐπικρατήσῃ ἡ αἰωνία ζωὴ
διὰ μέσου τοῦ Κυρίου ἡμῶν
Ἰησοῦ Χριστοῦ. |
21
Ἵνα, καθὼς ἀκριβῶς ἐβασίλευσεν
ἡ ἁμαρτία, ποὺ ἔκανεν αἰσθητὸν
τὸ τυραννικὸν κράτος της διὰ τοῦ θανάτου,
ἔτσι βασιλεύσῃ καὶ ἡ χάρις διὰ
τοῦ δώρου τῆς δικαιώσεως, διὰ νὰ ἐπικρατήσῃ
ἡ αἰώνιος ζωὴ διὰ τῆς μεσιτείας
τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Κυρίου
μας. |