Σχόλιον Τῆς Σοφίας Σειράχ
ΝΑ ΑΠΟ τὰ ἐξαιρέτως διδακτικὰ καὶ ἐλκυστικὰ βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης διὰ τὴν χρησιμότητα εἰς τὸν καθημερινὸν βίον τῶν πρακτικῶν, κατὰ τὸ πλεῖστον, διδασκαλιῶν του, εἶναι καὶ τὸ ὑπὸ τὸν τίτλον <Σοφία Σειράχ> ἢ ἐπὶ τὸ πληρέστερον <Σοφία Ἰησοῦ, υἱοῦ Σειράχ>.
Ὁ τίτλος τοῦ βιβλίου μαρτυρεῖ ὅτι ἐγράφη ἀπὸ τὸν Ἰησοῦν, υἱὸν τοῦ Σειράχ.
Ποῖος ἦτο αὐτὸς ὁ Σειράχ, δὲν εἶναι ἀκριβῶς γνωστόν. Ἀπὸ ὅσα ὅμως ἐκτίθενται εἰς τὸ βιβλίον του, συνάγεται τὸ συμπέρασμα, ὅτι ἦτο κάτοικος Ἱερουσαλήμ, - Ἱεροσολυμίτην ὀνομάζει τὸν ἑαυτόν του - εἰς ἐποχήν, κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ Παλαιστίνη εὑρίσκετο ὑπὸ τὴν κυριότητα τῶν ἀπογόνων τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. 
Ἦτο γραμματεὺς διαποτισμένος ἀπὸ εὐλάβειαν καὶ ἀγάπην πρὸς τὸν Νόμον, πρὸς τὸν ὁποῖον καὶ προσεπάθει νὰ κατευθύνῃ τὴν ζωὴν τῶν ὁμοεθνῶν του. 
Κατεῖχε τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ τὴν Παράδοσιν τῶν Ἑβραίων. 
Ἐκυριαρχεῖτο ἀπὸ σεβασμὸν καὶ ἀγάπην πρὸς τὸν ναόν, πρὸς τὴν καθιερωμένην ἐκεῖ λατρείαν καὶ τὰς ἱερὰς τελετάς, πρὸς τὸ ἱερατεῖον καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις πρὸς τὸν θεῖον λόγον. 
Εἶχε περιοδεύσει ἀνὰ διαφόρους χώρας καὶ ἐγνώρισεν ἤθη, ἔθιμα, τρόπους ζωῆς, ὅπως ἐπίσης τὴν ἀληθῆ καὶ ψευδῆ σοφίαν τῶν λαῶν αὐτῶν. 
Διέτρεξε πολλοὺς κινδύνους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους θαυμαστῶς, ὅπως ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ, τὸν διεφύλαξεν ὁ Θεός. 
Τόσον διὰ τοῦτο, ὅσον καὶ διὰ τὰς ἄλλας θείας δωρεὰς ἐπλημμύριζεν ἡ καρδία του ἀπὸ εὐγνωμοσύνην καὶ ἐμπιστοσύνην πρὸς τὸν Θεόν, τοῦ ὁποίου ἔβλεπε πάντοτε καὶ ἐθαύμαζε τὰ ἔργα <μα' 1-12>. 
Εἰς τὸ τέλος τοῦ ἔργου του, μὲ μίαν θερμὴν προσευχήν, διατυπωμένην εἰς ὑπέροχον λυρισμόν, ὑπενθυμίζοντα δαυϊδικὴν ποίησιν, ἐκφράζει τὴν εὐγνωμοσύνην του πρὸς τὸν Θεόν, καὶ ἐν συνεχείᾳ ἀποκαλύπτει ὅτι ἀπὸ τῆς νεαρᾶς του ἡλικίας ἐν τῷ ναῷ τοῦ Κυρίου <ἐξεζήτησε σοφίαν>, τὴν ὁποίαν καὶ <ἐδέξατο, καὶ πολλὴν εὗρεν ἑαυτῷ παιδείαν>.
Χάρις κυρίως εἰς αὐτὴν τὴν παρὰ Θεοῦ σοφίαν, ὅπως καὶ εἰς τὴν μελέτην τῶν θεοπνεύστων βιβλίων, μάλιστα δὲ τῶν Παροιμιῶν, τῶν ψαλμῶν, τοῦ Ἰώβ, τοῦ Ἄσματος τῶν Ἀσμάτων, τοῦ Ἔσδρα, τοῦ Νεεμίου, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰς προσωπικάς του σοφὰς ἐμπειρίας ἔγραψε τὸ βιβλίον του. 
Μὲ τὸν σκοπὸν νὰ προφυλάξῃ τὸ ἔθνος του ἀπὸ τὸ δέλεαρ τῆς εἰδωλολατρείας καὶ τὴν μωρίαν τῶν ἀνθρώπων, νὰ προσφέρῃ δὲ εἰς ἕκαστον τῶν ὁμοεθνῶν του τὰ διδάγματα τῆς θείας σοφίας καὶ νὰ τὸν πείσῃ ὅτι εἶναι <μακάριος, ὃς ἐν τούτοις ἀναστραφήσεται, καὶ θεὶς αὐτὰ ἐπὶ καρδίαν αὐτοῦ σοφισθήσεται <ν' 28>.
Τὸ βιβλίον εἶναι δυνατὸν νὰ διαιρεθῇ εἰς τρία μέρη· τὸ πρῶτον <α 1-14>, ἔνθα γίνεται λόγος περὶ τῆς ἀξίας τῆς σοφίας καὶ τῆς ζωῆς τῆς συμφώνου πρὸς τὸν Νόμον, περὶ τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς δημιουργίας, περὶ κοινωνικῆς καὶ ἠθικῆς ζωῆς· τὸ δεύτερον <μβ 15-ν 29>, ἐν τῷ ὁποίῳ προβάλλεται ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ, ὅπως αὐτὴ φαίνεται εἰς τὸν φυσικὸν κόσμον καὶ εἰς τὴν ἱστορίαν τῶν ἀνθρώπων· καὶ εἰς τὸ τρίτον, <να 1-30> ὅπου ἐκτίθεται ἡ προσευχὴ εὐγνωμοσύνης καὶ αἰτήσεως παρὰ Θεοῦ σοφίας. 
Τὸ ἔργον ἐγράφη ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τὴν ἑβραϊκήν. 
Μετεφράσθη δὲ μετὰ πολλῆς ἐπιμελείας καὶ ἀκριβείας εἰς τὴν ἑλληνικὴν ἀπὸ τὸν ἄριστον ἑλληνιστήν, ἔγγονον τοῦ σοφοῦ Σειράχ, Ἰησοῦν καὶ αὐτὸν ὀνομαζόμενον. 
Ἀπὸ ἐσωτερικὰς μαρτυρίας τόσον τοῦ βιβλίου, ὅσον καὶ τοῦ προλόγου τοῦ μεταφραστοῦ εἰκάζεται, ὅτι τὸ πρωτότυπον ἐγράφη περὶ τὸ 180 π.Χ., ἡ δὲ μετάφρασις θὰ ἔγινε κατὰ ἢ ὀλίγον μετὰ τὸ 132 π.Χ., εἰς Αἴγυπτον. 
Τὸ θεόπνευστον τοῦτο βιβλίον ἀνήκει εἰς τὰ δευτεροκανονικά. 
Χωρία τίνα αὐτοῦ ἀπαντοῦν καὶ εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην, καὶ πολὺ περισσότερα εἰς τοὺς Ἀποστολικοὺς Πατέρας καὶ εἰς τοὺς μετὰ ταῦτα Πατέρας καὶ ἐκκλησιαστικοὺς συγγραφεῖς.
Ἀρχαιότατοι ἐκκλησιαστικοὶ συγγραφείς, ὅταν κάμνουν λόγον περὶ τοῦ βιβλίου αὐτοῦ, γράφουν· <ἡ θεία γραφὴ λέγει>, <γέγραπται>, <τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον λέγει>. 
Αἱ ἐκφράσεις αὐταὶ καὶ ἄλλαι ὅμοιαι μαρτυροῦν τὴν πίστιν τῆς Ἀρχαίας Ἐκκλησίας εἰς τὴν θεοπνευστίαν του.
Τὸ βιβλίον, ὅπως ἀναγράφει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ἀνεγινώσκετο ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, εἰς συγκέντρωσιν δηλαδὴ Χριστιανῶν καὶ μάλιστα Κατηχουμένων. 
Δι' αὐτὸ καὶ οἱ Λατῖνοι τὸ ὠνόμασαν Ecclesiasticus, ἤτοι ἐκκλησιαστικόν.