΄Σοφία Σειράχ : Κεφάλαιον ΚΔ'

Πρωτότυπο Κείμενο

σοφία αἰνέσει ψυχὴν αὐτῆς καὶ ἐν μέσῳ λαοῦ αὐτῆς καυχήσεται.
2 Ἐν ἐκκλησίᾳ Ὑψίστου στόμα αὐτῆς ἀνοίξει καὶ ἔναντι δυνάμεως αὐτοῦ καυχήσεται·
3 ἐγὼ ἀπὸ στόματος Ὑψίστου ἐξῆλθον, καὶ ὡς ὁμίχλη κατεκάλυψα γῆν·
4 ἐγὼ ἐν ὑψηλοῖς κατεσκήνωσα, καὶ ὁ θρόνος μου ἐν στύλῳ νεφέλης·
5 γῦρον οὐρανοῦ ἐκύκλωσα μόνη καὶ ἐν βάθει ἀβύσσων περιεπάτησα·
6 ἐν κύμασι θαλάσσης καὶ ἐν πάσῃ τῇ γῇ καὶ ἐν παντὶ λαῷ καὶ ἔθνει ἐκτησάμην.
7 Μετὰ τούτων πάντων ἀνάπαυσιν ἐζήτησα καὶ ἐν κληρονομίᾳ τίνος αὐλισθήσομαι.
8 Τότε ἐνετείλατό μοι ὁ κτίστης ἁπάντων, καὶ ὁ κτίσας με κατέπαυσε τὴν σκηνήν μου καὶ εἶπεν· ἐν Ἰακώβ κατασκήνωσον καὶ ἐν Ἰσραὴλ κατακληρονομήθητι.
9 Πρὸ τοῦ αἰῶνος ἀπ' ἀρχῆς ἔκτισέ με, καὶ ἕως αἰῶνος οὐ μὴ ἐκλίπω.
10 Ἐν σκηνῇ ἁγίᾳ ἐνώπιον αὐτοῦ ἐλειτούργησα καὶ οὕτως ἐν Σιὼν ἐστηρίχθην·
11 ἐν πόλει ἠγαπημένῃ ὁμοίως με κατέπαυσε, καὶ ἐν Ἱερουσαλὴμ ἡ ἐξουσία μου·
12 καὶ ἐρρίζωσα ἐν λαῷ δεδοξασμένῳ, ἐν μερίδι Κυρίου κληρονομίας αὐτοῦ.
13 Ὡς κέδρος ἀνυψώθην ἐν τῷ Λιβάνῳ καὶ ὡς κυπάρισσος ἐν ὄρεσιν Ἀερμών·
14 ὡς φοῖνιξ ἀνυψώθην ἐν αἰγιολοῖς καὶ ὡς φυτὰ ρόδου ἐν Ἱεριχώ, ὡς ἐλαία εὐπρεπὴς ἐν πεδίῳ, καὶ ἀνυψώθην ὡς πλάτανος.
15 Ὡς κιννάμωμον καὶ ἀσπάλαθος ἀρωμάτων δέδωκα ὀσμὴν καὶ ὡς σμύρνα ἐκλεκτὴ διέδωκα εὐωδίαν, ὡς χαλβάνη καὶ ὄνυξ καὶ στακτὴ καὶ ὡς λιβάνου ἀτμὶς ἐν σκηνῇ.
16 Ἐγὼ ὡς τερέμινθος ἐξέτεινα κλάδους μου, καὶ οἱ κλάδοι μου κλάδοι δόξης καὶ χάριτος.
17 Ἐγὼ ὡς ἄμπελος βλαστήσασα χάριν, καὶ τὰ ἄνθη μου καρπὸς δόξης καὶ πλούτου.
18 Ἐγὼ μήτηρ τῆς ἀγαπήσεως τῆς καλῆς, καὶ φόβου καὶ γνώσεως καὶ τῆς ὁσίας ἐλπίδος, δίδομαι οὖν πᾶσι τοῖς τέκνοις μου, ἀειγενὴς τοῖς λεγομένοις ὑπ' αὐτοῦ.
19 Προσέλθετε πρός με οἱ ἐπιθυμοῦντές μου, καὶ ἀπὸ τῶν γεννημάτων μου ἐμπλήσθητε·
20 τὸ γὰρ μνημόσυνόν μου ὑπὲρ τὸ μέλι γλυκύ, καὶ ἡ κληρονομία μου ὑπὲρ μέλιτος κηρίον.
21 Οἱ ἐσβίοντές με ἔτι πεινάσουσι, καὶ οἱ πίνοντές με ἔτι διψήσουσιν.
22 Ὁ ὑπακούων μου οὐκ αἰσχυνθήσεται, καὶ οἱ ἐργαζόμενοι ἐν ἐμοὶ οὐχ ἁμαρτήσουσι.
23 Τοῦτα πάντα βίβλος διαθήκης Θεοῦ Ὑψίστου, νόμον ὃν ἐνετείλατο ἡμῖν Μωυσῆς κληρονομίαν συναγωγαῖς Ἰακώβ.
24 Μὴ ἐκλύεσθε ἰσχὺν ἐν Κυρίῳ, κολλᾶσθε δὲ πρὸς αὐτόν, ἵνα κραταιώσῃ ὑμᾶς Κύριος παντοκράτωρ Θεὸς μόνος ἐστί, καὶ οὐκ ἔοτιν ἔτι πλὴν αὐτοῦ σωτήρ.
25 Ὁ πιμπλῶν ὡς Φεισὼν σοφίαν καὶ ὡς Τίγρις ἐν ἡμέραις νέων,
26 ὁ ἀναπληρῶν ὡς Εὐφράτης σύνεσιν καὶ ὡς Ἰορδάνης ἐν ἡμέραις θερισμοῦ,
27 ὁ ἐκφαίνων ὡς φῶς παιδείαν, ὡς Γηὼν ἐν ἡμέραις τρυγητοῦ.
28 Οὐ συνετέλεσεν ὁ πρῶτος γνῶναι αὐτήν, καὶ οὕτως ὁ ἔσχατος οὐκ ἐξιχνίασεν αὐτήν·
29 ἀπὸ γὰρ θαλάσσης ἐπληθύνθη διανόημα αὐτῆς καὶ ἡ βουλὴ αὐτῆς ἀπὸ ἀβύσσου μεγάλης.
30 Κἀγὼ ὡς διῶρυξ ἀπὸ ποταμοῦ καὶ ὡς ὑδραγωγὸς ἐξῆλθον εἰς παράδεισον·
31 εἶπα· ποτιῶ μου τὸν κῆπον καὶ μεθύσω μου τὴν πρασιάν· καὶ ἰδοὺ ἐγένετό μοι ἡ διώρυξ εἰς ποταμόν, καὶ ὁ ποταμός μου ἐγένετο εἰς θάλασσαν.
32 Ἔτι παιδείαν ὡς ὄρθρον φωτιῶ καὶ ἐκφανῶ αὐτὰ ἕως εἰς μακράν·
33 ἔτι διδασκαλίαν ὡς προφητείαν ἐκχεῶ καὶ καταλείψω αὐτὴν εἰς γενεὰς αἰώνων.
34 Ἴδετε ὅτι οὐκ ἐμοὶ μόνῳ ἐκοπίασα, ἀλλὰ πᾶσι τοῖς ἐκζητοῦσιν αὐτήν.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

σοφία θὰ ἐπαινέσῃ τὸν ἑαυτόν της καὶ ἐν μέσῳ τοῦ λαοῦ θὰ δοξασθῇ.
2 Εἰς συγκέντρωσιν πιστῶν ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου θὰ ἀνοίξῃ τὸ στόμα της καὶ ἐνώπιον τῶν θείων δυνάμεων θὰ ἐγκωμιασθῇ.
3 <Ἐγώ, θὰ εἴπῃ, ἔχω βγῆ ἀπὸ στόμα τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ καὶ ὡσὰν ὁμίχλη ἐσκέπασα ὁλόκληρον τὴν γῆν.
4 Ἐγὼ ἔχω κατασκηνώσει εἰς τὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὁ θρόνος μου εἶναι ἐπάνω εἰς στῦλον νεφέλης.
5 Τὸν οὐράνιον θόλον ἐγὼ μόνη περιῆλθον καὶ εἰς τὰ βάθη τῶν θαλασσῶν μόνη ἐγὼ περιεπάτησα.
6 Ἐπάνω εἰς τὰ κύματα τῆς θαλάσσης καὶ εἰς ὅλην τὴν γῆν καὶ εἰς κάθε λαὸν καὶ ἔθνος ἐγὼ ἐβασίλευσα.
7 Ἀνάμεσα εἰς ὅλους τούτους τοὺς λαοὺς καὶ τὰ ἔθνη ἐζήτησα κατοικίαν πρὸς ἀνάπαυσίν μου. Ἀνεζήτησα εἰς ποίου τὴν χώραν θὰ ἐγκατασταθῶ.
8 Τότε μοῦ ἔδωσε τὴν ἐντολὴν ὁ Δημιουργὸς τοῦ σύμπαντος. Αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἐμὲ ἐδημιούργησεν, ἐστερέωσε τὴν σκηνὴν τῆς ἀναπαύσεώς μου καὶ μοῦ εἶπε· Θὰ κατοικήσῃς εἰς τὸν λαὸν Ἰακώβ, πάρε ὡς ἰδιοκτησίαν σου τὴν χώραν τοῦ Ἰσραήλ.
9 Πρὸ πάντων τῶν αἰώνων καὶ πρὸ πάσης ἀρχῆς μὲ ἐδημιούργησε καὶ δὲν θὰ παύσω νὰ ὑπάρχω αἰωνίως.
10 Εἰς τὴν ἁγίαν Σκηνὴν τοῦ Μαρτυρίου ἐνώπιον αὐτοῦ ἐγὼ ἐλειτούργησα καὶ ἔτσι ἐστερέωσα μόνιμον τὴν κατοικίαν μου εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ.
11 Αὐτὸς ὁ ἴδιος μὲ ἐγκατέστησε μὲ πᾶσαν ἄνεσιν εἰς τὴν ἀγαπημένην του πόλιν καὶ ἔτσι εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ ὑπάρχει ὁ θρόνος καὶ ἡ ἐξουσία μου.
12 Ἐρριζοβόλησα εἰς ἕνα ἔνδοξον λαὸν εἰς ἰδιοκτησίαν τοῦ Κυρίου εἰς τὴν ἰδικήν του κληρονομίαν.
13 Ἀνυψώθην καὶ ἐμεγαλύνθην, ὅπως ἀνυψώνεται μεγαλοπρεπὴς ἡ κέδρος εἰς τὸν Λίβανον, καὶ ὅπως ἡ κυπάρισσος εἰς τὰ ὄρη Ἀερμών.
14 Ἀνυψώθην μεγαλοπρεπής, ὅπως ὁ φοῖνιξ εἰς τὰς παραλίους περιοχάς, ὅπως αἱ τριανταφυλλέαι εἰς τὴν Ἱεριχώ, ὅπως ἡ ὠραιοτάτη ἐλαία εἰς τὰς πεδιάδας. Ἀνυψώθην μεγαλοπρεπὴς ὡσὰν πλάτανος.
15 Ὅπως ἡ εὔοσμος κανέλλα καὶ ὁ ἀρωματικὸς ἀσπάλαθος ἔδωσα καὶ δίδω ἐγὼ τὴν εὐωδίαν. Καὶ ὅπως ἡ ἐκλεκτὴ σμύρνα, διασκορπίζω τὸ ἄρωμα· ὅπως ἡ χαλβάνη καὶ ὁ ὄνυξ καὶ ἡ στακτὴ καὶ τὸ θυμίαμα τοῦ λιβανιοῦ εἰς τὴν Σκηνὴν τοῦ Μαρτυρίου.
16 Ἐγὼ ἥπλωσα τοὺς κλάδους μου ὡσὰν τὴν τερέμινθον καὶ αὐτοὶ οἱ κλάδοι μου εἶναι κλάδοι δόξης καὶ χάριτος.
17 Ἐγώ, ὅπως ἡ θαλλερὴ ἄμπελος ποὺ βλαστάνει ὡραίους καὶ καρποφόρους τοὺς κλάδους της, ἔχω ἄνθη, τὰ ὁποῖα καρποφοροῦν δόξαν καὶ πλοῦτον.
18 Ἐγὼ εἶμαι ἡ μητέρα τῆς πλέον ἁγνῆς καὶ ἀδόλου ἀγάπης, τοῦ θείου φόβου καὶ τῆς ὑγιοῦς γνώσεως καὶ τῆς ἁγίας ἐλπίδος. Ἐγὼ χαρίζομαι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ εἰς ὅλα τὰ τέκνα μου, πάντοτε ὑπάρχουσα εἰς τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ.
19 Ἐλᾶτε, λοιπόν, πρὸς ἐμὲ ὅλοι σεῖς οἱ ὁποῖοι ἐπιθυμεῖτε νὰ μὲ ἀποκτήσετε, καὶ χορτάσατε ἀπὸ τοὺς καρπούς μου.
20 Καὶ μόνη ἡ σκέψις καὶ ἀνάμνησίς σας περὶ ἐμοῦ εἶναι γλυκυτέρα ἀπὸ τὸ μέλι καὶ ἡ ἀπόκτησίς μου εἶναι ἀνωτέρα ἀπὸ τὴν ἀπόκτησιν κηρήθρας.
21 Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι μὲ τρώγουν, θὰ ἔχουν ἀκόμη ὄρεξιν καὶ πεῖναν δι' ἐμέ· καὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θὰ μὲ πίνουν θὰ διψοῦν πάλιν δι' ἐμέ.
22 Ὅποιος μὲ προσέχει καὶ ὑπακούει εἰς τοὺς λόγους μου, ποτὲ δὲν θὰ ἐντροπιασθῇ· καὶ ὅσοι ἐργάζονται ὑπὸ τὴν ἔμπνευσίν μου, δὲν θὰ περιπέσουν εἰς σφάλματα.
23 Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἡ Βίβλος τῆς Διαθήκης Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου· ὁ Νόμος, τὸν ὁποῖον διέταξεν εἰς ἡμᾶς ὁ Μωϋσῆς, ἡ ἱερὰ κληρονομία εἰς τοὺς λαοὺς τοῦ Ἰσραήλ.
24 Μὴ παραλύετε καὶ μὴ χάνετε τὴν δύναμίν σας ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ προσκολληθῆτε εἰς αὐτόν, διὰ νὰ σᾶς ἐνισχύσῃ, διότι ὁ Κύριος εἶναι ὁ μόνος παντοκράτωρ Θεός, καὶ κανεὶς ἄλλος σωτὴρ πλὴν αὐτοῦ δὲν ὑπάρχει.
25 Αὐτὸς κάμνει νὰ πλημμυρίζῃ ἡ σοφία, ὅπως τὰ ὕδατα τοῦ ποταμοῦ Φεισὼν καὶ ὅπως τὰ ὕδατα τοῦ Τίγρητος κατὰ τὴν ἐποχὴν τῶν νέων καρπῶν.
26 Αὐτός, ποὺ ὑπερεκχειλίζει τὴν γνῶσιν καὶ τὴν σοφίαν, ὅπως ὁ Εὐφράτης τὰ ὕδατά του καὶ ὅπως ὁ Ἰορδάνης κατὰ τὴν περίοδον τοῦ θερισμοῦ.
27 Αὐτὸς ποὺ ἀποστέλλει ὡσὰν ὁλόλαμπρον φῶς τὴν ὑγιᾶ μόρφωσιν, ὅπως ὁ Γηὼν τὰ πλούσια νερά του εἰς περίοδον τρυγητοῦ.
28 Οὔτε ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἐγνώρισεν εἰς βάθος καὶ πλάτος τὴν θείαν σοφίαν, οὔτε καὶ ὁ τελευταῖος θὰ ἐξιχνιάσῃ ποτὲ αὐτήν.
29 Αἱ ὑψηλαὶ ἀλήθειαι τῆς θείας σοφίας εἶναι περισσότεραι ἀπὸ τὰ ὕδατα τῆς θαλάσσης, καὶ αἱ ἀναρίθμητοι σομβουλαί της, ὡς ἐὰν προσέρχωνται ἀπὸ ἀπέραντον ὠκεανόν.
30 Ἐγώ, ἡ σοφία, εἶμαι ὡσὰν πλουσία διῶρυξ ὕδατος ἀπὸ κάποιον ποταμὸν καὶ σὰν ὑδραγωγός, ὁ ὁποῖος ἐξῆλθα, διὰ νὰ ποτίσω τὸν κῆπον.
31 Εἶπα, θὰ ποτίσω τὸν κῆπον μου, θὰ μεθύσῳ μὲ τὰ ἄφθονα ὕδατά μου τὰς πρασιάς· καὶ ἰδοὺ ὅτι ἡ διῶρυξ ἔγινε ποταμὸς καὶ ὁ ποταμὸς ἔγινε θάλασσα.
32 Ἀπλώνω ἀκόμη τὴν μόρφωσιν ὅπως διαχέεται τὸ ὀρθρινὸν φῶς, καὶ θὰ φανερώσω τὰ σοφὰ αὐτῆς διδάγματα ἕως εἰς τὸν πλέον μακρυνὸν κόσμον.
33 Διαχύνω τὴν διδασκαλίαν μου ὡς σπουδαιότατον κήρυγμα τοῦ Θεοῦ, καὶ θὰ κληροδοτήσω αὐτὴν εἰς τὰς διὰ μέσου τῶν αἰώνων γενεὰς τῶν ἀνθρώπων.
34 Προσέξατε, ἐγὼ ποὺ γράφω αὐτὰ τὰ σχετικὰ μὲ τὴν σοφίαν, δὲν ἐκοπίασα μόνον διὰ τὸν ἑαυτόν μου, ἀλλὰ καὶ δι' ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἀναζητοῦν καὶ θέλουν νὰ εὕρουν τὴν σοφίαν.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

Σοφία θὰ ἐξυμνήσῃ τὸν ἑαυτόν της καὶ θὰ καυχηθῇ ἐν μέσῳ τοῦ λαοῦ της.
2 Θὰ ἀνοίξῃ τὸ στόμα της ἐνώπιον συναθροίσεως τοῦ λαοῦ τοῦ Ὑψίστου καὶ θὰ καυχηθῇ ἐνώπιον τῆς δυνάμεως καὶ τῶν ἀγγελικῶν στρατιῶν του.
3 Ἐγὼ ἡ Σοφία ἐβγῆκα ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Ὑψίστου καὶ σὰν ὁμίχλη ἐσκέπασα ὅλην τὴν γῆν.
4 Ἐγὼ εἰς τὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ ἔστησα τὴν σκηνὴν καὶ διαμονήν μου, καὶ ὁ θρόνος μου εὑρίσκεται ἐπὶ στύλου νεφέλης.
5 Μόνη μου περιῆλθον καὶ ἐτακτοποίησα τὸν γῦρον τοῦ οὐρανοῦ καὶ περιεπάτησα εἰς τὰ βάθη τῶν θαλασσῶν.
6 Ἔχω ἐξουσίαν καὶ κυριαρχίαν ἐπὶ τῶν κυμάτων τῆς θαλάσσης καὶ εἰς ὅλην τὴν γῆν, εἰς κάθε λαὸν καὶ ἔθνος.
7 Μεταξὺ ὅλων αὐτῶν ἐζήτησα τόπον ἀναπαύσεως καὶ εἶπα: Εἰς τίνος τὴν κληρονομίαν καὶ περιοχὴν θὰ καταυλισθῶ καὶ θὰ διαμείνω;
8 Τότε μου ἔδωκεν ἐντολὴν ὁ Κτίστης ὅλων τῶν δημιουργημάτων καὶ Ἐκεῖνος, ποὺ ἔκτισε καὶ ὥρισε τὸν τόπον τῆς σκηνῆς καὶ διαμονῆς μου καὶ εἶπεν: Εἰς τὴν χώραν τοῦ Ἰακὼβ κατοίκησε καὶ λάβε κληρονομίαν καὶ ἰδιοκτησίαν μεταξὺ τοῦ Ἰσραὴλ.
9 Προτοῦ ὑπάρξῃ χρόνος, εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς μὲ ἐδημιούργησε, καὶ δὲν θὰ παύσω ποτὲ νὰ ὑπάρχω.
10 Εἰς τὴν ἁγίαν του Σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου καὶ τοῦ Ναοῦ ὑπηρέτησα καὶ τοιουτοτρόπως ἐγκατεστάθην μονίμως εἰς τὴν Σιών.
11 Ὁμοίως μὲ ἀνέπαυσεν εἰς πόλιν ἀγαπημενην ὑπ' Αὐτοῦ, καὶ ἡ Ἱερουσαλὴμ ἐτέθη ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν μου.
12 Καὶ ἔρριψα ρίζας εἰς λαὸν δοξασμένον, ποὺ ἦτο μερίδιον τῆς κληρονομίας τοῦ Κυρίου.
13 Ὑψώθηκα, ὅπως ὑψοῦται κέδρος εἰς τὸ ὄρος τοῦ Λιβάνου καὶ σὰν κυπαρίσσι εἰς τὰ ὅρη Ἀερμών.
14 Ἀνυψώθηκα, ὅπως ἀνυψοῦται τὸ δένδρον τοῦ φοίνικος εἰς τὰ παράλια τῆς Παλαιστίνης καὶ ὅπως τὰ φυτὰ τῆς τριανταφυλλιᾶς εἰς τὴν Ἱεριχῶ καὶ σὰν ἔλαια ὡραῖα εἰς τὴν πεδιάδα, καὶ ἀνυψώθηκα σὰν πλάτανος.
15 Σὰν τὴν εὐώδη κανέλλαν καὶ σὰν τὸν ἀσπάλαθον τῆς Αἰγύπτου, τὸ ἀρωματικὸν αὐτὸ καὶ γεμᾶτον ἀγκάθια δενδρύλλιον, τοῦ ὁποίου τὸ ἄνθος ἦτο ὅμοιον πρὸς τὰ ρόδα, ἀναδίδω εὐχάριστον μυρωδιάν, καὶ σὰν ἐκλεκτὴ σμύρνα ἐσκόρπισα εὐωδίαν, καὶ σὰν τὸ ἰατρικὸν κόμμι, ποὺ λέγεται χαλβάνη, καὶ τὸν ὄνυχα τὸν ἀρωματωδη, ποὺ βγαίνει ἀπὸ ὄστρακον, καὶ σὰν τὴν ρητινώδη καὶ εὐωδιάζουσαν στακτὴν καὶ σὰν θυμίαμα λιβάνου εἰς τὴν σκηνήν.
16 Ἐγὼ ἥπλωσα τοὺς κλάδους μου σὰν τερέβινθος, καὶ εἶναι οἱ κλάδοι μου αὐτοὶ μεγαλοπρεπεῖς καὶ χαριτωμένοι.
17 Ἐγὼ εἶμαι σὰν ἄμπελος, ποὺ ἐβλάστησε βλαστοὺς γεμάτους χάριν, καὶ τὰ ἄνθη μου δίδουν καρπὸν φημισμένον καὶ πλούσιον.
18 Ἐγὼ εἶμαι ἡ μητέρα τῆς ἀγάπης τῆς καλῆς, Γῆς ἁγνῆς δηλαδὴ καὶ ἀνιδιοτελοῦς καὶ πεφωτισμένης· εἶμαι μητέρα καί τοῦ θείου φόβου καὶ τῆς ἀληθοῦς γνώσεως καὶ τῆς ἁγίας ἐλπίδος. Δίδω λοιπὸν ταῦτα εἰς ὅλα μου τὰ τέκνα, πάντοτε γεννωμένη ἀπὸ τὴν διδασκαλίαν τῶν λεγομένων ὑπὸ τοῦ Θεοῦ.
19 Πλησιάσατέ με, ὅσοι μὲ ἐπιθυμεῖτε, καὶ χορτάσθητε ἀπὸ τοὺς καρποὺς καὶ τὰ γεννήματά μου.
20 Θὰ χορτασθῆτε δέ, διότι καὶ μόνη ἡ ἐνθύμησίς μου εἶναι γλυκυτέρα ἀπὸ τὸ μέλι, καὶ ἡ κληρονομία, ποὺ χαρίζω, εἶναι γλυκυτέρα ἀπὸ τὴν κηρήθραν τοῦ μέλιτος.
21 Δὲν ὑπάρχει φόβος νὰ δοκιμάσετε κόρον καὶ ἀηδίαν. Ὅσοι μὲ τρώγουν, θὰ πεινάσουν περισσότερον, καὶ ὅσοι μὲ πίνουν, θὰ διψάσουν πιὸ πολύ.
22 Ὅποιος ὑπακούει εἰς ἐμέ, δὲν θὰ ἐντροπιασθῇ, καὶ ὅσοι ἐργάζονται ὑπὸ τὰς ἐμπνεύσεις καὶ ὁδηγίας μου, δὲν θὰ ἁμαρτήσουν.
23 Ὅλα αὐτὰ καὶ ὅλαι αὐταὶ αἱ ὑποσχέσεις ἀποτελοῦν τὴν Βίβλον τῆς Διαθήκης τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, τὸν Νόμον, τὸν ὁποῖον μᾶς παρήγγειλεν ὁ Μωϋσῆς, διὰ νὰ εἶναι αἰώνιος κληρονομία εἰς τὰς κατὰ τὰς διαφόρους ἐποχὰς συνάξεις τῶν ἀπογόνων τοῦ Ἰσραήλ.
24 Μὴ ἀποκάμνετε καὶ ἂς μὴ παραλύῃ ἡ δύναμίς σας μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Κυρίου· νὰ προσκολλάσθε δὲ εἰς Αὐτόν, ἵνα σᾶς ἐνδυναμώνῃ. Ὁ Κύριος παντοκράτωρ εἶναι ὁ μόνος Θεός, καὶ δὲν ὑπάρχει ἄλλος σωτὴρ ἐκτὸς Αὐτοῦ.
25 Αὐτὸς εἶναι, ποὺ γεμίζει καὶ πλημμυρίζει τοὺς ἀνθρώπους μὲ Σοφίαν, σὰν τὸν ποταμὸν Φεισὼν καὶ σὰν τὸν ποταμὸν Τίγριν κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς νέας ἀνθήσεως καὶ καρποφορίας, ὁπότε διαλύονται αἱ χιόνες τοῦ χειμῶνος·
26 ὁ Ὁποῖος ὑπερχειλίζει καὶ ὑπερεκχύνει τὴν σύνεσιν σὰν τὸν Εὐφράτην καὶ σὰν τὸν Ἰορδάνην κατὰ τὰς ἡμέρας τοῦ θερισμοῦ.
27 Αὐτὸς εἶναι, ποὺ κάμνει νὰ λάμπῃ καὶ νὰ φανερώνεται σὰν φῶς ἡ παιδαγωγούσα καὶ μορφώνουσα τοὺς ἀνθρώπους γνῶσις, σὰν τὸν πλημμυροῦντα ποταμὸν Γηὼν κατὰ τὴν ἐποχὴν τοῦ τρυγητοῦ.
28 Δὲν κατώρθωσεν ὁ πρῶτος ἄνθρωπος νὰ γνωρίσῃ αὐτὴν τελείως, ἔτσι δὲ καὶ ὁ τελευταῖος δὲν θὰ ἐξιχνιάσῃ αὐτήν.
29 Διότι τὰ διανοήματα τῆς Σοφίας εἶναι εἰς πλῆθος πιὸ πολλὰ ἀπὸ τὰ ὕδατα τῆς θαλάσσης καὶ αἱ συμβουλαὶ της πιὸ βαθεῖαι ἀπὸ τὴν μεγάλην ἄβυσσον.
30 Καὶ ἐγὼ ἡ Σοφία ἔτρεξα σὰν διῶρυξ (κανάλι), ποὺ διακλαδίζεται ἀπὸ ποτάμι, καὶ σὰν αὐλάκι καὶ ὑδραγωγὸς ἐβγῆκα εἰς κῆπον.
31 Εἶπα: Θὰ ποτίσω τὸν κῆπον μου καὶ θὰ μεθύσω μὲ ἄφθονον νερὸ τὴν πρασιάν μου· καὶ νά, ἔγινεν ἡ στενὴ διῶρυξ ποταμὸς πλατὺς καὶ ὁ ποταμός μου ἔγινε θάλασσα.
32 Θὰ διαχύσω ἀκόμη τὸ φῶς τῆς μορφωτικῆς διδασκαλίας μου σὰν τὸ φῶς τῆς αὐγῆς, ποὺ ὁλονὲν αὐξάνει καὶ διαχύνεται, καὶ θὰ κάμω νὰ λάμψουν τὰ σοφά της διδάγματα μέχρι τῶν μακρινῶν μερῶν, εἰς ὅλον τὸν κόσμον.
33 Ἀκόμη θὰ διαδώσω τὴν διδασκαλίαν μου ὡς κήρυγμα προφητικὸν καὶ θὰ ἀφήσω αὐτὴν εἰς τὰς μετέπειτα γενεᾶς εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
34 Κυττάξατε, ὅτι δὲν ἐκοπίασα μόνον διὰ τὸν ἑαυτόν μου, ἀλλὰ καὶ δι’ ὅλους, ὅσοι ζητοῦν μὲ πόθον τὴν θείαν Σοφίαν.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
σοφία αἰνέσει ψυχὴν αὐτῆς καὶ ἐν μέσῳ λαοῦ αὐτῆς καυχήσεται.	σοφία θὰ ἐπαινέσῃ τὸν ἑαυτόν της καὶ ἐν μέσῳ τοῦ λαοῦ θὰ δοξασθῇ.	Σοφία θὰ ἐξυμνήσῃ τὸν ἑαυτόν της καὶ θὰ καυχηθῇ ἐν μέσῳ τοῦ λαοῦ της.
2 Ἐν ἐκκλησίᾳ Ὑψίστου στόμα αὐτῆς ἀνοίξει καὶ ἔναντι δυνάμεως αὐτοῦ καυχήσεται·	2 Εἰς συγκέντρωσιν πιστῶν ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου θὰ ἀνοίξῃ τὸ στόμα της καὶ ἐνώπιον τῶν θείων δυνάμεων θὰ ἐγκωμιασθῇ.	2 Θὰ ἀνοίξῃ τὸ στόμα της ἐνώπιον συναθροίσεως τοῦ λαοῦ τοῦ Ὑψίστου καὶ θὰ καυχηθῇ ἐνώπιον τῆς δυνάμεως καὶ τῶν ἀγγελικῶν στρατιῶν του.
3 ἐγὼ ἀπὸ στόματος Ὑψίστου ἐξῆλθον, καὶ ὡς ὁμίχλη κατεκάλυψα γῆν·	3 <Ἐγώ, θὰ εἴπῃ, ἔχω βγῆ ἀπὸ στόμα τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ καὶ ὡσὰν ὁμίχλη ἐσκέπασα ὁλόκληρον τὴν γῆν.	3 Ἐγὼ ἡ Σοφία ἐβγῆκα ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Ὑψίστου καὶ σὰν ὁμίχλη ἐσκέπασα ὅλην τὴν γῆν.
4 ἐγὼ ἐν ὑψηλοῖς κατεσκήνωσα, καὶ ὁ θρόνος μου ἐν στύλῳ νεφέλης·	4 Ἐγὼ ἔχω κατασκηνώσει εἰς τὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὁ θρόνος μου εἶναι ἐπάνω εἰς στῦλον νεφέλης.	4 Ἐγὼ εἰς τὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ ἔστησα τὴν σκηνὴν καὶ διαμονήν μου, καὶ ὁ θρόνος μου εὑρίσκεται ἐπὶ στύλου νεφέλης.
5 γῦρον οὐρανοῦ ἐκύκλωσα μόνη καὶ ἐν βάθει ἀβύσσων περιεπάτησα·	5 Τὸν οὐράνιον θόλον ἐγὼ μόνη περιῆλθον καὶ εἰς τὰ βάθη τῶν θαλασσῶν μόνη ἐγὼ περιεπάτησα.	5 Μόνη μου περιῆλθον καὶ ἐτακτοποίησα τὸν γῦρον τοῦ οὐρανοῦ καὶ περιεπάτησα εἰς τὰ βάθη τῶν θαλασσῶν.
6 ἐν κύμασι θαλάσσης καὶ ἐν πάσῃ τῇ γῇ καὶ ἐν παντὶ λαῷ καὶ ἔθνει ἐκτησάμην.	6 Ἐπάνω εἰς τὰ κύματα τῆς θαλάσσης καὶ εἰς ὅλην τὴν γῆν καὶ εἰς κάθε λαὸν καὶ ἔθνος ἐγὼ ἐβασίλευσα.	6 Ἔχω ἐξουσίαν καὶ κυριαρχίαν ἐπὶ τῶν κυμάτων τῆς θαλάσσης καὶ εἰς ὅλην τὴν γῆν, εἰς κάθε λαὸν καὶ ἔθνος.
7 Μετὰ τούτων πάντων ἀνάπαυσιν ἐζήτησα καὶ ἐν κληρονομίᾳ τίνος αὐλισθήσομαι.	7 Ἀνάμεσα εἰς ὅλους τούτους τοὺς λαοὺς καὶ τὰ ἔθνη ἐζήτησα κατοικίαν πρὸς ἀνάπαυσίν μου. Ἀνεζήτησα εἰς ποίου τὴν χώραν θὰ ἐγκατασταθῶ.	7 Μεταξὺ ὅλων αὐτῶν ἐζήτησα τόπον ἀναπαύσεως καὶ εἶπα: Εἰς τίνος τὴν κληρονομίαν καὶ περιοχὴν θὰ καταυλισθῶ καὶ θὰ διαμείνω;
8 Τότε ἐνετείλατό μοι ὁ κτίστης ἁπάντων, καὶ ὁ κτίσας με κατέπαυσε τὴν σκηνήν μου καὶ εἶπεν· ἐν Ἰακώβ κατασκήνωσον καὶ ἐν Ἰσραὴλ κατακληρονομήθητι.	8 Τότε μοῦ ἔδωσε τὴν ἐντολὴν ὁ Δημιουργὸς τοῦ σύμπαντος. Αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἐμὲ ἐδημιούργησεν, ἐστερέωσε τὴν σκηνὴν τῆς ἀναπαύσεώς μου καὶ μοῦ εἶπε· Θὰ κατοικήσῃς εἰς τὸν λαὸν Ἰακώβ, πάρε ὡς ἰδιοκτησίαν σου τὴν χώραν τοῦ Ἰσραήλ.	8 Τότε μου ἔδωκεν ἐντολὴν ὁ Κτίστης ὅλων τῶν δημιουργημάτων καὶ Ἐκεῖνος, ποὺ ἔκτισε καὶ ὥρισε τὸν τόπον τῆς σκηνῆς καὶ διαμονῆς μου καὶ εἶπεν: Εἰς τὴν χώραν τοῦ Ἰακὼβ κατοίκησε καὶ λάβε κληρονομίαν καὶ ἰδιοκτησίαν μεταξὺ τοῦ Ἰσραὴλ.
9 Πρὸ τοῦ αἰῶνος ἀπ' ἀρχῆς ἔκτισέ με, καὶ ἕως αἰῶνος οὐ μὴ ἐκλίπω.	9 Πρὸ πάντων τῶν αἰώνων καὶ πρὸ πάσης ἀρχῆς μὲ ἐδημιούργησε καὶ δὲν θὰ παύσω νὰ ὑπάρχω αἰωνίως.	9 Προτοῦ ὑπάρξῃ χρόνος, εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς μὲ ἐδημιούργησε, καὶ δὲν θὰ παύσω ποτὲ νὰ ὑπάρχω.
10 Ἐν σκηνῇ ἁγίᾳ ἐνώπιον αὐτοῦ ἐλειτούργησα καὶ οὕτως ἐν Σιὼν ἐστηρίχθην·	10 Εἰς τὴν ἁγίαν Σκηνὴν τοῦ Μαρτυρίου ἐνώπιον αὐτοῦ ἐγὼ ἐλειτούργησα καὶ ἔτσι ἐστερέωσα μόνιμον τὴν κατοικίαν μου εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ.	10 Εἰς τὴν ἁγίαν του Σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου καὶ τοῦ Ναοῦ ὑπηρέτησα καὶ τοιουτοτρόπως ἐγκατεστάθην μονίμως εἰς τὴν Σιών.
11 ἐν πόλει ἠγαπημένῃ ὁμοίως με κατέπαυσε, καὶ ἐν Ἱερουσαλὴμ ἡ ἐξουσία μου·	11 Αὐτὸς ὁ ἴδιος μὲ ἐγκατέστησε μὲ πᾶσαν ἄνεσιν εἰς τὴν ἀγαπημένην του πόλιν καὶ ἔτσι εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ ὑπάρχει ὁ θρόνος καὶ ἡ ἐξουσία μου.	11 Ὁμοίως μὲ ἀνέπαυσεν εἰς πόλιν ἀγαπημενην ὑπ' Αὐτοῦ, καὶ ἡ Ἱερουσαλὴμ ἐτέθη ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν μου.
12 καὶ ἐρρίζωσα ἐν λαῷ δεδοξασμένῳ, ἐν μερίδι Κυρίου κληρονομίας αὐτοῦ.	12 Ἐρριζοβόλησα εἰς ἕνα ἔνδοξον λαὸν εἰς ἰδιοκτησίαν τοῦ Κυρίου εἰς τὴν ἰδικήν του κληρονομίαν.	12 Καὶ ἔρριψα ρίζας εἰς λαὸν δοξασμένον, ποὺ ἦτο μερίδιον τῆς κληρονομίας τοῦ Κυρίου.
13 Ὡς κέδρος ἀνυψώθην ἐν τῷ Λιβάνῳ καὶ ὡς κυπάρισσος ἐν ὄρεσιν Ἀερμών·	13 Ἀνυψώθην καὶ ἐμεγαλύνθην, ὅπως ἀνυψώνεται μεγαλοπρεπὴς ἡ κέδρος εἰς τὸν Λίβανον, καὶ ὅπως ἡ κυπάρισσος εἰς τὰ ὄρη Ἀερμών.	13 Ὑψώθηκα, ὅπως ὑψοῦται κέδρος εἰς τὸ ὄρος τοῦ Λιβάνου καὶ σὰν κυπαρίσσι εἰς τὰ ὅρη Ἀερμών.
14 ὡς φοῖνιξ ἀνυψώθην ἐν αἰγιολοῖς καὶ ὡς φυτὰ ρόδου ἐν Ἱεριχώ, ὡς ἐλαία εὐπρεπὴς ἐν πεδίῳ, καὶ ἀνυψώθην ὡς πλάτανος.	14 Ἀνυψώθην μεγαλοπρεπής, ὅπως ὁ φοῖνιξ εἰς τὰς παραλίους περιοχάς, ὅπως αἱ τριανταφυλλέαι εἰς τὴν Ἱεριχώ, ὅπως ἡ ὠραιοτάτη ἐλαία εἰς τὰς πεδιάδας. Ἀνυψώθην μεγαλοπρεπὴς ὡσὰν πλάτανος.	14 Ἀνυψώθηκα, ὅπως ἀνυψοῦται τὸ δένδρον τοῦ φοίνικος εἰς τὰ παράλια τῆς Παλαιστίνης καὶ ὅπως τὰ φυτὰ τῆς τριανταφυλλιᾶς εἰς τὴν Ἱεριχῶ καὶ σὰν ἔλαια ὡραῖα εἰς τὴν πεδιάδα, καὶ ἀνυψώθηκα σὰν πλάτανος.
15 Ὡς κιννάμωμον καὶ ἀσπάλαθος ἀρωμάτων δέδωκα ὀσμὴν καὶ ὡς σμύρνα ἐκλεκτὴ διέδωκα εὐωδίαν, ὡς χαλβάνη καὶ ὄνυξ καὶ στακτὴ καὶ ὡς λιβάνου ἀτμὶς ἐν σκηνῇ.	15 Ὅπως ἡ εὔοσμος κανέλλα καὶ ὁ ἀρωματικὸς ἀσπάλαθος ἔδωσα καὶ δίδω ἐγὼ τὴν εὐωδίαν. Καὶ ὅπως ἡ ἐκλεκτὴ σμύρνα, διασκορπίζω τὸ ἄρωμα· ὅπως ἡ χαλβάνη καὶ ὁ ὄνυξ καὶ ἡ στακτὴ καὶ τὸ θυμίαμα τοῦ λιβανιοῦ εἰς τὴν Σκηνὴν τοῦ Μαρτυρίου.	15 Σὰν τὴν εὐώδη κανέλλαν καὶ σὰν τὸν ἀσπάλαθον τῆς Αἰγύπτου, τὸ ἀρωματικὸν αὐτὸ καὶ γεμᾶτον ἀγκάθια δενδρύλλιον, τοῦ ὁποίου τὸ ἄνθος ἦτο ὅμοιον πρὸς τὰ ρόδα, ἀναδίδω εὐχάριστον μυρωδιάν, καὶ σὰν ἐκλεκτὴ σμύρνα ἐσκόρπισα εὐωδίαν, καὶ σὰν τὸ ἰατρικὸν κόμμι, ποὺ λέγεται χαλβάνη, καὶ τὸν ὄνυχα τὸν ἀρωματωδη, ποὺ βγαίνει ἀπὸ ὄστρακον, καὶ σὰν τὴν ρητινώδη καὶ εὐωδιάζουσαν στακτὴν καὶ σὰν θυμίαμα λιβάνου εἰς τὴν σκηνήν.
16 Ἐγὼ ὡς τερέμινθος ἐξέτεινα κλάδους μου, καὶ οἱ κλάδοι μου κλάδοι δόξης καὶ χάριτος.	16 Ἐγὼ ἥπλωσα τοὺς κλάδους μου ὡσὰν τὴν τερέμινθον καὶ αὐτοὶ οἱ κλάδοι μου εἶναι κλάδοι δόξης καὶ χάριτος.	16 Ἐγὼ ἥπλωσα τοὺς κλάδους μου σὰν τερέβινθος, καὶ εἶναι οἱ κλάδοι μου αὐτοὶ μεγαλοπρεπεῖς καὶ χαριτωμένοι.
17 Ἐγὼ ὡς ἄμπελος βλαστήσασα χάριν, καὶ τὰ ἄνθη μου καρπὸς δόξης καὶ πλούτου.	17 Ἐγώ, ὅπως ἡ θαλλερὴ ἄμπελος ποὺ βλαστάνει ὡραίους καὶ καρποφόρους τοὺς κλάδους της, ἔχω ἄνθη, τὰ ὁποῖα καρποφοροῦν δόξαν καὶ πλοῦτον.	17 Ἐγὼ εἶμαι σὰν ἄμπελος, ποὺ ἐβλάστησε βλαστοὺς γεμάτους χάριν, καὶ τὰ ἄνθη μου δίδουν καρπὸν φημισμένον καὶ πλούσιον.
18 Ἐγὼ μήτηρ τῆς ἀγαπήσεως τῆς καλῆς, καὶ φόβου καὶ γνώσεως καὶ τῆς ὁσίας ἐλπίδος, δίδομαι οὖν πᾶσι τοῖς τέκνοις μου, ἀειγενὴς τοῖς λεγομένοις ὑπ' αὐτοῦ.	18 Ἐγὼ εἶμαι ἡ μητέρα τῆς πλέον ἁγνῆς καὶ ἀδόλου ἀγάπης, τοῦ θείου φόβου καὶ τῆς ὑγιοῦς γνώσεως καὶ τῆς ἁγίας ἐλπίδος. Ἐγὼ χαρίζομαι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ εἰς ὅλα τὰ τέκνα μου, πάντοτε ὑπάρχουσα εἰς τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ.	18 Ἐγὼ εἶμαι ἡ μητέρα τῆς ἀγάπης τῆς καλῆς, Γῆς ἁγνῆς δηλαδὴ καὶ ἀνιδιοτελοῦς καὶ πεφωτισμένης· εἶμαι μητέρα καί τοῦ θείου φόβου καὶ τῆς ἀληθοῦς γνώσεως καὶ τῆς ἁγίας ἐλπίδος. Δίδω λοιπὸν ταῦτα εἰς ὅλα μου τὰ τέκνα, πάντοτε γεννωμένη ἀπὸ τὴν διδασκαλίαν τῶν λεγομένων ὑπὸ τοῦ Θεοῦ.
19 Προσέλθετε πρός με οἱ ἐπιθυμοῦντές μου, καὶ ἀπὸ τῶν γεννημάτων μου ἐμπλήσθητε·	19 Ἐλᾶτε, λοιπόν, πρὸς ἐμὲ ὅλοι σεῖς οἱ ὁποῖοι ἐπιθυμεῖτε νὰ μὲ ἀποκτήσετε, καὶ χορτάσατε ἀπὸ τοὺς καρπούς μου.	19 Πλησιάσατέ με, ὅσοι μὲ ἐπιθυμεῖτε, καὶ χορτάσθητε ἀπὸ τοὺς καρποὺς καὶ τὰ γεννήματά μου.
20 τὸ γὰρ μνημόσυνόν μου ὑπὲρ τὸ μέλι γλυκύ, καὶ ἡ κληρονομία μου ὑπὲρ μέλιτος κηρίον.	20 Καὶ μόνη ἡ σκέψις καὶ ἀνάμνησίς σας περὶ ἐμοῦ εἶναι γλυκυτέρα ἀπὸ τὸ μέλι καὶ ἡ ἀπόκτησίς μου εἶναι ἀνωτέρα ἀπὸ τὴν ἀπόκτησιν κηρήθρας.	20 Θὰ χορτασθῆτε δέ, διότι καὶ μόνη ἡ ἐνθύμησίς μου εἶναι γλυκυτέρα ἀπὸ τὸ μέλι, καὶ ἡ κληρονομία, ποὺ χαρίζω, εἶναι γλυκυτέρα ἀπὸ τὴν κηρήθραν τοῦ μέλιτος.
21 Οἱ ἐσβίοντές με ἔτι πεινάσουσι, καὶ οἱ πίνοντές με ἔτι διψήσουσιν.	21 Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι μὲ τρώγουν, θὰ ἔχουν ἀκόμη ὄρεξιν καὶ πεῖναν δι' ἐμέ· καὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θὰ μὲ πίνουν θὰ διψοῦν πάλιν δι' ἐμέ.	21 Δὲν ὑπάρχει φόβος νὰ δοκιμάσετε κόρον καὶ ἀηδίαν. Ὅσοι μὲ τρώγουν, θὰ πεινάσουν περισσότερον, καὶ ὅσοι μὲ πίνουν, θὰ διψάσουν πιὸ πολύ.
22 Ὁ ὑπακούων μου οὐκ αἰσχυνθήσεται, καὶ οἱ ἐργαζόμενοι ἐν ἐμοὶ οὐχ ἁμαρτήσουσι.	22 Ὅποιος μὲ προσέχει καὶ ὑπακούει εἰς τοὺς λόγους μου, ποτὲ δὲν θὰ ἐντροπιασθῇ· καὶ ὅσοι ἐργάζονται ὑπὸ τὴν ἔμπνευσίν μου, δὲν θὰ περιπέσουν εἰς σφάλματα.	22 Ὅποιος ὑπακούει εἰς ἐμέ, δὲν θὰ ἐντροπιασθῇ, καὶ ὅσοι ἐργάζονται ὑπὸ τὰς ἐμπνεύσεις καὶ ὁδηγίας μου, δὲν θὰ ἁμαρτήσουν.
23 Τοῦτα πάντα βίβλος διαθήκης Θεοῦ Ὑψίστου, νόμον ὃν ἐνετείλατο ἡμῖν Μωυσῆς κληρονομίαν συναγωγαῖς Ἰακώβ.	23 Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἡ Βίβλος τῆς Διαθήκης Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου· ὁ Νόμος, τὸν ὁποῖον διέταξεν εἰς ἡμᾶς ὁ Μωϋσῆς, ἡ ἱερὰ κληρονομία εἰς τοὺς λαοὺς τοῦ Ἰσραήλ.	23 Ὅλα αὐτὰ καὶ ὅλαι αὐταὶ αἱ ὑποσχέσεις ἀποτελοῦν τὴν Βίβλον τῆς Διαθήκης τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, τὸν Νόμον, τὸν ὁποῖον μᾶς παρήγγειλεν ὁ Μωϋσῆς, διὰ νὰ εἶναι αἰώνιος κληρονομία εἰς τὰς κατὰ τὰς διαφόρους ἐποχὰς συνάξεις τῶν ἀπογόνων τοῦ Ἰσραήλ.
24 Μὴ ἐκλύεσθε ἰσχὺν ἐν Κυρίῳ, κολλᾶσθε δὲ πρὸς αὐτόν, ἵνα κραταιώσῃ ὑμᾶς Κύριος παντοκράτωρ Θεὸς μόνος ἐστί, καὶ οὐκ ἔοτιν ἔτι πλὴν αὐτοῦ σωτήρ.	24 Μὴ παραλύετε καὶ μὴ χάνετε τὴν δύναμίν σας ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ προσκολληθῆτε εἰς αὐτόν, διὰ νὰ σᾶς ἐνισχύσῃ, διότι ὁ Κύριος εἶναι ὁ μόνος παντοκράτωρ Θεός, καὶ κανεὶς ἄλλος σωτὴρ πλὴν αὐτοῦ δὲν ὑπάρχει.	24 Μὴ ἀποκάμνετε καὶ ἂς μὴ παραλύῃ ἡ δύναμίς σας μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Κυρίου· νὰ προσκολλάσθε δὲ εἰς Αὐτόν, ἵνα σᾶς ἐνδυναμώνῃ. Ὁ Κύριος παντοκράτωρ εἶναι ὁ μόνος Θεός, καὶ δὲν ὑπάρχει ἄλλος σωτὴρ ἐκτὸς Αὐτοῦ.
25 Ὁ πιμπλῶν ὡς Φεισὼν σοφίαν καὶ ὡς Τίγρις ἐν ἡμέραις νέων,	25 Αὐτὸς κάμνει νὰ πλημμυρίζῃ ἡ σοφία, ὅπως τὰ ὕδατα τοῦ ποταμοῦ Φεισὼν καὶ ὅπως τὰ ὕδατα τοῦ Τίγρητος κατὰ τὴν ἐποχὴν τῶν νέων καρπῶν.	25 Αὐτὸς εἶναι, ποὺ γεμίζει καὶ πλημμυρίζει τοὺς ἀνθρώπους μὲ Σοφίαν, σὰν τὸν ποταμὸν Φεισὼν καὶ σὰν τὸν ποταμὸν Τίγριν κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς νέας ἀνθήσεως καὶ καρποφορίας, ὁπότε διαλύονται αἱ χιόνες τοῦ χειμῶνος·
26 ὁ ἀναπληρῶν ὡς Εὐφράτης σύνεσιν καὶ ὡς Ἰορδάνης ἐν ἡμέραις θερισμοῦ,	26 Αὐτός, ποὺ ὑπερεκχειλίζει τὴν γνῶσιν καὶ τὴν σοφίαν, ὅπως ὁ Εὐφράτης τὰ ὕδατά του καὶ ὅπως ὁ Ἰορδάνης κατὰ τὴν περίοδον τοῦ θερισμοῦ.	26 ὁ Ὁποῖος ὑπερχειλίζει καὶ ὑπερεκχύνει τὴν σύνεσιν σὰν τὸν Εὐφράτην καὶ σὰν τὸν Ἰορδάνην κατὰ τὰς ἡμέρας τοῦ θερισμοῦ.
27 ὁ ἐκφαίνων ὡς φῶς παιδείαν, ὡς Γηὼν ἐν ἡμέραις τρυγητοῦ.	27 Αὐτὸς ποὺ ἀποστέλλει ὡσὰν ὁλόλαμπρον φῶς τὴν ὑγιᾶ μόρφωσιν, ὅπως ὁ Γηὼν τὰ πλούσια νερά του εἰς περίοδον τρυγητοῦ.	27 Αὐτὸς εἶναι, ποὺ κάμνει νὰ λάμπῃ καὶ νὰ φανερώνεται σὰν φῶς ἡ παιδαγωγούσα καὶ μορφώνουσα τοὺς ἀνθρώπους γνῶσις, σὰν τὸν πλημμυροῦντα ποταμὸν Γηὼν κατὰ τὴν ἐποχὴν τοῦ τρυγητοῦ.
28 Οὐ συνετέλεσεν ὁ πρῶτος γνῶναι αὐτήν, καὶ οὕτως ὁ ἔσχατος οὐκ ἐξιχνίασεν αὐτήν·	28 Οὔτε ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἐγνώρισεν εἰς βάθος καὶ πλάτος τὴν θείαν σοφίαν, οὔτε καὶ ὁ τελευταῖος θὰ ἐξιχνιάσῃ ποτὲ αὐτήν.	28 Δὲν κατώρθωσεν ὁ πρῶτος ἄνθρωπος νὰ γνωρίσῃ αὐτὴν τελείως, ἔτσι δὲ καὶ ὁ τελευταῖος δὲν θὰ ἐξιχνιάσῃ αὐτήν.
29 ἀπὸ γὰρ θαλάσσης ἐπληθύνθη διανόημα αὐτῆς καὶ ἡ βουλὴ αὐτῆς ἀπὸ ἀβύσσου μεγάλης.	29 Αἱ ὑψηλαὶ ἀλήθειαι τῆς θείας σοφίας εἶναι περισσότεραι ἀπὸ τὰ ὕδατα τῆς θαλάσσης, καὶ αἱ ἀναρίθμητοι σομβουλαί της, ὡς ἐὰν προσέρχωνται ἀπὸ ἀπέραντον ὠκεανόν.	29 Διότι τὰ διανοήματα τῆς Σοφίας εἶναι εἰς πλῆθος πιὸ πολλὰ ἀπὸ τὰ ὕδατα τῆς θαλάσσης καὶ αἱ συμβουλαὶ της πιὸ βαθεῖαι ἀπὸ τὴν μεγάλην ἄβυσσον.
30 Κἀγὼ ὡς διῶρυξ ἀπὸ ποταμοῦ καὶ ὡς ὑδραγωγὸς ἐξῆλθον εἰς παράδεισον·	30 Ἐγώ, ἡ σοφία, εἶμαι ὡσὰν πλουσία διῶρυξ ὕδατος ἀπὸ κάποιον ποταμὸν καὶ σὰν ὑδραγωγός, ὁ ὁποῖος ἐξῆλθα, διὰ νὰ ποτίσω τὸν κῆπον.	30 Καὶ ἐγὼ ἡ Σοφία ἔτρεξα σὰν διῶρυξ (κανάλι), ποὺ διακλαδίζεται ἀπὸ ποτάμι, καὶ σὰν αὐλάκι καὶ ὑδραγωγὸς ἐβγῆκα εἰς κῆπον.
31 εἶπα· ποτιῶ μου τὸν κῆπον καὶ μεθύσω μου τὴν πρασιάν· καὶ ἰδοὺ ἐγένετό μοι ἡ διώρυξ εἰς ποταμόν, καὶ ὁ ποταμός μου ἐγένετο εἰς θάλασσαν.	31 Εἶπα, θὰ ποτίσω τὸν κῆπον μου, θὰ μεθύσῳ μὲ τὰ ἄφθονα ὕδατά μου τὰς πρασιάς· καὶ ἰδοὺ ὅτι ἡ διῶρυξ ἔγινε ποταμὸς καὶ ὁ ποταμὸς ἔγινε θάλασσα.	31 Εἶπα: Θὰ ποτίσω τὸν κῆπον μου καὶ θὰ μεθύσω μὲ ἄφθονον νερὸ τὴν πρασιάν μου· καὶ νά, ἔγινεν ἡ στενὴ διῶρυξ ποταμὸς πλατὺς καὶ ὁ ποταμός μου ἔγινε θάλασσα.
32 Ἔτι παιδείαν ὡς ὄρθρον φωτιῶ καὶ ἐκφανῶ αὐτὰ ἕως εἰς μακράν·	32 Ἀπλώνω ἀκόμη τὴν μόρφωσιν ὅπως διαχέεται τὸ ὀρθρινὸν φῶς, καὶ θὰ φανερώσω τὰ σοφὰ αὐτῆς διδάγματα ἕως εἰς τὸν πλέον μακρυνὸν κόσμον.	32 Θὰ διαχύσω ἀκόμη τὸ φῶς τῆς μορφωτικῆς διδασκαλίας μου σὰν τὸ φῶς τῆς αὐγῆς, ποὺ ὁλονὲν αὐξάνει καὶ διαχύνεται, καὶ θὰ κάμω νὰ λάμψουν τὰ σοφά της διδάγματα μέχρι τῶν μακρινῶν μερῶν, εἰς ὅλον τὸν κόσμον.
33 ἔτι διδασκαλίαν ὡς προφητείαν ἐκχεῶ καὶ καταλείψω αὐτὴν εἰς γενεὰς αἰώνων.	33 Διαχύνω τὴν διδασκαλίαν μου ὡς σπουδαιότατον κήρυγμα τοῦ Θεοῦ, καὶ θὰ κληροδοτήσω αὐτὴν εἰς τὰς διὰ μέσου τῶν αἰώνων γενεὰς τῶν ἀνθρώπων.	33 Ἀκόμη θὰ διαδώσω τὴν διδασκαλίαν μου ὡς κήρυγμα προφητικὸν καὶ θὰ ἀφήσω αὐτὴν εἰς τὰς μετέπειτα γενεᾶς εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
34 Ἴδετε ὅτι οὐκ ἐμοὶ μόνῳ ἐκοπίασα, ἀλλὰ πᾶσι τοῖς ἐκζητοῦσιν αὐτήν	34 Προσέξατε, ἐγὼ ποὺ γράφω αὐτὰ τὰ σχετικὰ μὲ τὴν σοφίαν, δὲν ἐκοπίασα μόνον διὰ τὸν ἑαυτόν μου, ἀλλὰ καὶ δι' ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἀναζητοῦν καὶ θέλουν νὰ εὕρουν τὴν σοφίαν	34 Κυττάξατε, ὅτι δὲν ἐκοπίασα μόνον διὰ τὸν ἑαυτόν μου, ἀλλὰ καὶ δι’ ὅλους, ὅσοι ζητοῦν μὲ πόθον τὴν θείαν Σοφίαν.