Τωβίτ : Κεφάλαιον Ζ'

Πρωτότυπο Κείμενο

αὶ ἦλθον εἰς Ἐκβάτανα καὶ παρεγένετο εἰς τὴν οἰκίαν Ραγουήλ, Σάρρα δὲ ὑπήντησεν αὐτοῖς καὶ ἐχαιρέτισεν αὐτοὺς καὶ αὐτοὶ αὐτήν, καὶ εἰσήγαγεν αὐτοὺς εἰς τὴν οἰκίαν.
2 Καὶ εἶπε Ραγουὴλ Ἔδνᾳ τῇ γυναικὶ αὐτοῦ· ὡς ὅμοιος ὁ νεανίσκος Τωβὶτ τῷ ἀνεψιῷ μου;
3 Καὶ ἠρώτησεν αὐτοὺς Ραγουήλ· πόθεν ἔστε, ἀδελφοί; Καὶ εἶπαν αὐτῷ· ἐκ τῶν υἱῶν Νεφθαλὶμ τῶν αἰχμαλώτων ἐκ Νινευῆ.
4 Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· γινώσκετε Τωβὶτ τὸν ἀδελφῶν ἡμῶν; Οἱ δὲ εἶπον· γινώσκομεν. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ὑγιαίνει;
5 Οἱ δὲ εἶπαν· καὶ ζῇ καὶ ὑγιαίνει. Καὶ εἶπε Τωβίας· πατήρ μού ἐστι.
6 Καὶ ἀνεπήδησε Ραγουὴλ καὶ κατεφίλησεν αὐτὸν καὶ ἔκλαυσε
7 καὶ εὐλόγησεν αὐτὸν καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὁ τοῦ καλοῦ καὶ ἀγαθοῦ ἀνθρώπου υἱός· καὶ ἀκούσας ὅτι Τωβὶτ ἀπώλεσε τοὺς ὀφθαλμοὺς ἑαυτοῦ, ἐλυπήθη καὶ ἔκλαυσε.
8 Καὶ Ἔδνα ἡ γυνὴ αὐτοῦ καὶ Σάρρα ἡ θυγάτηρ αὐτοῦ ἔκλαυσαν καὶ ὑπεδέξαντο αὐτοὺς προθύμως·
9 καὶ ἔθυσαν κριὸν προβάτων καὶ παρέθηκαν ὄψα πλείονα. Εἶπε δὲ Τωβίας τῷ Ραφαήλ· Ἀζαρία ἀδελφέ, λάλησον ὑπὲρ ὧν ἔλεγες ἐν τῇ πορείᾳ, καὶ τελεσθήτω τὸ πρᾶγμα.
10 Καὶ μετέδωκε τὸν λόγον τῷ Ραγουήλ· καὶ εἶπε Ραγουὴλ πρὸς Τωβίαν· φάγε· πίε καὶ ἡδέως γίνου, σοὶ γὰρ καθήκει τὸ παιδίον μου λαβεῖν· πλὴν ὑποδείξω σοι τὴν ἀλήθειαν.
11 Ἔδωκα τὸ παιδίον μου ἑπτὰ ἀνδράσι, καὶ ὁπότε ἐὰν εἰσεπορεύοντο πρὸς αὐτήν, ἀπέθνησκον ὑπὸ τὴν νύκτα. Ἀλλὰ τὸ νῦν ἔχον, ἡδέως γίνου. Καὶ εἶπε Τωβίας· οὐ γεύομαι οὐδὲν ὧδε, ἕως ἂν στήσητε καὶ σταθῆτε πρός με. Καὶ εἶπε Ραγουήλ· κομίζου αὐτὴν ἀπὸ τοῦ νῦν κατὰ τὴν κρίσιν· σὺ δὲ ἀδελφὸς εἶ αὐτῆς, καὶ αὐτή σού ἐστιν· ὁ δὲ ἐλεήμων Θεὸς εὐοδώσει ὑμῖν τὰ κάλλιστα.
12 Καὶ ἐκάλεσε Σάρραν τὴν θυγατέρα αὐτοῦ, καὶ λαβὼν τῆς χειρὸς αὐτῆς παρέδωκεν αὐτὴν Τωβίᾳ γυναῖκα καὶ εἶπεν· ἰδοὺ κατὰ τὸν νόμον Μωυσέως κομίζου αὐτὴν καὶ ἄπαγε πρὸς τὸν πατέρα σου· καὶ εὐλόγησεν αὐτούς.
13 Καὶ ἐκάλεσεν Ἔδναν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ· καὶ λαβὼν βιβλίον ἔγραψε συγγραφήν, καὶ ἐσφραγίσατο.
14 Καὶ ἤρξαντο ἐσθίειν.
15 Καὶ ἐκάλεσε Ραγουὴλ Ἔδναν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ εἶπεν αὐτῇ· ἀδελφή, ἐτοίμασον τὸ ἕτερον ταμιεῖον καὶ εἰσάγαγε αὐτήν.
16 Καὶ ἐποίησεν ὡς εἶπε καὶ εἰσήγαγεν αὐτὴν ἐκεῖ, καὶ ἔκλαυσε· καὶ ἀπεδέξατο τὰ δάκρυα τῆς θυγατρὸς αὐτῆς καὶ εἶπεν αὐτῇ·
17 θάρσει, τέκνον, ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς δῴη σοι χάριν ἀντὶ τῆς λύπης σου ταύτης· θάρσει, θύγατερ.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

Τωβίας καὶ ὁ Ἀζαρίας ἦλθαν εἰς τὰ Ἐκβάτανα καὶ ἔφθασαν εἰς τὸ σπίτι τοῦ Ραγουήλ. Ἡ δὲ Σάρρα τοὺς προϋπήντησε καὶ τοὺς ἐχαιρέτησε. Ἐκεῖνοι τὴν ἐχαιρέτησαν καὶ αὐτὴ τοὺς ὠδήγησεν εἰς τὸ σπίτι.
2 Ὁ Ραγουὴλ εἶπεν εἰς τὴν Ἔδναν τὴν σύζυγόν του· <ὁ νεαρὸς αὐτὸς δὲν ὁμοιάζει πολὺ μὲ τὸν ἀνεψιόν μου τὸν Τωβίτ;>
3 Ἐστράφη δὲ πρὸς ἐκείνους ὁ Ραγουὴλ καὶ τοὺς ἠρώτησε· <ἀπὸ ποῦ κατάγεσθε, σεῖς, ἀδελφοί;» Καὶ ἐκεῖνοι τοῦ ἀπήντησαν· <ἡμεῖς καταγόμεθα ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους τῆς φυλῆς Νεφθαλίμ, ἀπὸ ἐκείνας ποὺ ἔχουν αἰχμαλωτισθῆ εἰς τὴν Νινευῆ>.
4 Ὁ Ραγουὴλ τοὺς εἶπε· <γνωρίζετε τὸν Τωβὶτ τὸν συγγενῆ μας;> Καὶ ἐκεῖνοι τοῦ εἶπαν· <τὸν γνωρίζομεν>. Ἠρώτησεν αὐτοὺς πάλιν· <εἶναι ὑγιής;>
5 Ἐκεῖνοι εἶπαν: <Ζῇ καὶ ὑγιαίνει>. Ὁ δὲ Τωβίας τοῦ εἶπεν· <εἶναι ὁ πατέρας μου>.
6 Ὁ Ραγουὴλ ἀνεπήδησεν ἀπὸ τὴν χαράν του, καὶ κατεφίλησε τὸν Τωβίαν καὶ ἔκλαυσε.
7 Εὐλόγησεν αὐτὸν καὶ εἶπε· <σύ, λοιπόν, εἶσαι τὸ παιδὶ τοῦ καλοῦ καὶ ἀγαθοῦ ἐκείνου ἀνθρώπου;> Ὅταν δὲ ἐπληροφορήθη ὁ Ραγουὴλ ὅτι ὁ Τωβὶτ εἶχε χάσει τὰ μάτια του, ἐλυπήθη καὶ ἀνελύθη εἰς δάκρυα.
8 Ἔκλαυσεν ἐπίσης ἡ σύζυγός του Ἔδνα καὶ ἡ κόρη του ἡ Σάρρα. Ὑπεδέχθησαν καὶ ἐφιλοξένησαν αὐτοὺς μὲ πολλὴν προθυμίαν καὶ χαράν.
9 Ἔσφαξαν ἀπὸ τὴν ποίμνην τῶν προβάτων του ἕνα κριὸν καὶ ἡτοίμασαν τράπεζαν μὲ πολλὰ φαγητά. Εἶπε δὲ τότε ὁ Τωβίας εἰς τὸν Ραφαήλ· <Ἀζαρία, ἀδελφέ, μίλησε δι' ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα μοῦ ἔλεγες εἰς τὸν δρόμον μας καὶ ἂς γίνῃ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα>.
10 Ὁ Ἀζαρίας πράγματι ἔκαμε λόγον εἰς τὸν Ραγουὴλ καὶ ὁ Ραγουὴλ εἶπεν εἰς τὸν Τωβίαν· <φάγε, πίε, ἀπόλαυσε τὴν τράπεζαν, διότι εἰς σὲ πράγματι ἀνήκει νὰ λάβῃς τὴν κόρην μου ὡς συζυγον. Ἀλλὰ θὰ σοῦ εἴπω τὴν ἀλήθειαν.
11 Αὐτὴν τὴν κόρην μου τὴν ἔδωσα ὡς σύζυγον εἰς ἑπτὰ ἄνδρας διαδοχικῶς. Ὁ καθένας ὅμως ἀπὸ αὐτούς, μόλις ἐπλησίαζεν εἰς αὐτήν, ἀπέθνησκε κατὰ τὴν πρώτην νύκτα τοῦ γάμου. Σὺ ὅμως τώρα φάγε, πίε καὶ εὐφράνθητι>. Ὁ Τωβίας ὅμως ἀπήντησε· <δὲν θὰ βάλω τίποτε εἰς τὸ στόμα μου, μέχρις ὅτου σεῖς δεχθῆτε τὴν αἴτησίν μου καὶ συμφωνήσετε μὲ ἐμέ>. Ὁ Ραγουὴλ τοῦ ἀπήντησε· <πάρε την ἀπὸ αὐτὴν τὴν στιγμὴν ὡς σύζυγον σύμφωνα μὲ τὴν ἀπόφασίν σου. Σὺ εἶσαι συγγενής της καὶ αὐτὴ εἶναι συγγενὴς ἰδική σου. Εὐχόμεθα δέ, ὅπως ὁ ἐλεήμων Θεὸς σᾶς κατευοδώσῃ πρὸς τὰ κάλλιστα>.
12 Ὁ Ραγουὴλ ἐκάλεσε τὴν ὥραν ἐκείνην τὴν Σάρραν, τὴν θυγατέρα του, τὴν ἐπῆρε ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τὴν παρέδωκεν ὡς σύζυγον εἰς τὸν Τωβίαν, πρὸς τὸν ὁποῖον καὶ εἶπε· <ἰδού, σύμφωνα μὲ τὸν νόμον τοῦ Μωϋσέως, πάρε αὐτὴν ὡς σύζυγόν σου καὶ πήγαινε πρὸς τὸν πατέρα σου>. Ὁ Ραγουὴλ τοὺς ηὐλόγησε καὶ τοὺς ηὐχήθη.
13 Κατόπιν προσεκάλεσε τὴν γυναῖκα του τὴν Ἔδναν, ἐπῆρε ἕνα χαρτί, ἔγραψε ἐπάνω εἰς αὐτὸ τὴν πρᾶξιν τοῦ γάμου καὶ τὸ ἐσφράγισεν.
14 Ἔπειτα δὲ ἤρχισαν ὅλοι μὲ χαρὰν νὰ τρώγουν.
15 Ὁ Ραγουὴλ ἐκάλεσε τὴν γυναῖκα του τὴν Ἔδναν καὶ τῆς εἶπεν· <ἀδελφή, ἐτοίμασε τὸ ἄλλο δωμάτιον καὶ ὠδήγησε εἰς αὐτὸ τὴν Σάρραν>.
16 Ἡ Ἔδνα ἔκαμεν, ὅπως τῆς εἶπεν ὁ σύζυγός της καὶ ὠδήγησεν ἐκεῖ τὴν Σάρραν. Ἡ δὲ Σάρρα ἀνελύθη εἰς δάκρυα. Ἡ μητέρα της εἶδε καὶ συνεπάθησε τὰ δάκρυα τῆς κόρης της καὶ τῆς εἶπε·
17 <Ἔχε θάρρος, τέκνον μου, ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς εἴθε νὰ δώσῃ εἰς σὲ χαρὰν ἀντὶ αὐτῆς τῆς λύπης. Ἔχε θάρρος κόρη μου>.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

φθασαν δὲ ὁ Ραφαὴλ καὶ ὁ Τωβίας εἰς τὰ Ἐκβάτανα καὶ ἦλθαν εἰς τὸ σπίτι τοῦ Ραγουήλ. Τοὺς συνήντησε δὲ ἡ Σάρρα καί, ἀφοῦ τοὺς ἐχαιρέτισε καὶ τὴν ἐχαιρέτισαν καὶ ἐκεῖνοι, τοὺς ὠδήγησε μέσα εἰς τὸ σπίτι.
2 Εἶπε δὲ ὁ Ραγουὴλ εἰς τὴν γυναῖκα του Ἔδναιν: <Δὲν σοῦ φαίνεται νὰ ὁμοιάζῃ πολὺ ὁ νεαρὸς αὐτὸς μὲ τὸν συγγενῆ μου Τωβίτ;>
3 Καὶ τοὺς ἐρώτησεν ὁ Ραγουήλ: <Ἀπὸ ποὺ εἶσθε, ἀδελφοί;> <Καταγόμεθα ἀπὸ τὴν φυλὴν τοῦ Νεφθαλὶ καὶ ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ὠδηγήθηκαν αἰχμάλωτοι εἰς τὴν Νινευῆ>, τοῦ ἀπεκρίθησαν ἐκεῖνοι.
4 Καὶ ὁ Ραγουὴλ τοὺς ἐρώτησε καὶ πάλιν: <Γνωρίζετε μήπως τὸν συγγενῆ μας Τωβίτ;> <Τὸν γνωρίζομεν>, τοῦ ἀπήντησαν. <Εἶναι καλὰ εἰς τὴν ὑγείαν του;>, Ἐρώτησε πάλιν ὁ Ραγουήλ.
5 Καὶ αὐτοὶ ἀπεκρίθησαν: <Ζῇ καὶ ὑγιαίνει!> Ὁ δὲ Τωβίας ἐπρόσθεσε: <Εἶναι ὁ πατέρας μου!>
6 Ἀνεπήδησε τότε ἀπὸ χαρὰν ὁ Ραγουὴλ καὶ ἐφίλησε μὲ συγκίνησιν τὸν Τωβίαν καὶ ἔκλαυσεν ἀπὸ συγκίνησιν.
7 Εὐλόγησε δὲ τὸν Τωβίαν καὶ τοῦ εἶπεν: <Ὥστε σὺ εἶσαι ὁ υἱὸς τοῦ καλοῦ καὶ ἐναρέτου ἐκείνου ἀνθρώπου!> Ὅταν δὲ ἄκουσε ἀπὸ τοὺς συνομιλητάς του ὁ Ραγουὴλ ὅτι ὁ Τωβὶτ ἔχασε τὸ φῶς του, ἐλυπήθη καὶ ἔκλαυσε.
8 Μαζὶ μὲ τὸν Ραγουὴλ ἔκλαυσαν ἀπὸ συγκίνησιν καὶ ἡ γυναῖκα του Ἔδνα καὶ ἡ κόρη του Σάρρα, καὶ ὑπεδέχθησαν καὶ ἐφιλοξένησαν μὲ προθυμίαν καὶ χαρὰν τοὺς δύο ἐπισκέπτας.
9 Ἔσφαξαν δὲ ἕνα κριάρι ἀπὸ τὰ πρόβατα καὶ ἐτοίμασαν τραπέζι μὲ πολλὰ καὶ διάφορα φαγητά. Εἶπε δὲ ὁ Τωβίας εἰς τὸν Ραφαήλ: <Ἀδελφὲ Ἀζαρία, μίλησε τώρα δι’ αὐτά, ποὺ μοῦ ἔλεγες εἰς τὸ ταξίδι, καὶ ἂς πραγματοποιηθῇ αὐτό, ποὺ εἶπες>.
10 Καὶ ὁ Ραφαὴλ ἀνεκοίνωσεν εἰς τὸν Ραγουὴλ τὰ σχετικὰ μὲ τὸν γάμον. Ὁ δὲ Ραγουὴλ εἶπεν εἰς τὸν Τωβίαν: <Φάγε, πίε καὶ γέμισε μὲ χαράν. Μόνον σὺ ἡμπορεῖς καὶ πρέπει νὰ πάρῃς γυναῖκα σου τὴν κόρην μου. Πλὴν ὅμως πρέπει νὰ σοῦ ἀποκαλύψω τὴν ἀλήθειαν.
11 Ἕως τώρα ἔδωσα τὴν κόρην μου ὡς σύζυγον εἰς ἑπτὰ ἄνδρας. Ὅταν ὅμως τὴν ἐπλησίαζαν εἰς τὸ νυμφικὸν κρεββάτι διὰ πρώτην φοράν, ἐθανατώνοντο κατὰ τὴν ἰδίαν νύκτα. Τώρα ὅμως μὴ χάνῃς τὴν εὐχάριστον διάθεσίν σου. Ἀπόλαυσε μαζί μας τὸ τραπέζι μας>. Εἶπεν ὅμως ὁ Τωβίας: <Δὲν πρόκειται νὰ βάλω τίποτε εἰς τὸ στόμα μου, ἕως ὅτου ἀποφασίσετε ὁριστικῶς καὶ συμφωνήσετε νὰ μοῦ τὴν δώσετε>. Καὶ ὁ Ραγουὴλ τοῦ εἶπε: <Πάρε την ἀπὸ τώρα, ἐφ’ ὅσον τὸ κρίνεις καὶ τὸ ἀποφασίζεις. Σὺ εἶσαι συγγενής της καὶ αὐτὴ σοῦ ἀνήκει ὡς συγγενής σου. Εὔχομαι δὲ νὰ κάμῃ εὐχάριστον τὴν πορείαν τῆς ζωῆς σας ὁ ἐλεήμων Θεὸς καὶ νὰ σᾶς χαρίσῃ ὅ,τι καλύτερον ὑπάρχει>.
12 Ἐφώναξε κατόπιν ὁ Ραγουὴλ τὴν κόρην του Σάρραν καί, ἀφοῦ τὴν ἔπιασεν ἀπὸ τὸ χέρι, τὴν παρέδωσεν εἰς τὸν Τωβίαν ὡς σύζυγόν του καὶ εἶπεν: <Ἰδού, συμφώνως πρὸς τὸν Νόμον τοῦ Μωϋσέως, πάρε τὴν κόρην αὐτὴν καὶ ὁδήγησέ τὴν εἰς τὸ σπίτι σου, πρὸς τὸν πατέρα σου>. Καὶ εὐλόγησε τοὺς δύο νεονύμφους καὶ τοὺς ἔδωσε τὴν εὐχήν του.
13 Ἐφώναξεν ἐν συνεχείᾳ τὴν γυναῖκα του Ἔδναν καί, ἀφοῦ ἐπῆρεν ἀπὸ αὐτὴν ἕνα φύλλον περγαμηνῆς, ἔγραψεν εἰς αὐτὸ τὴν πρᾶξιν τοῦ γάμου καὶ τὸ ἐσφράγισε.
14 Καὶ μετὰ ταῦτα ἄρχισαν νὰ τρώγουν καὶ νὰ εὐφραίνονται.
15 Ἐφώναξε δὲ ὁ Ραγουὴλ τὴν γυναῖκα του Ἔδναν, ποὺ ἔτρωγαν μὲ τὴν Σάρραν εἰς ἄλλο δωμάτιον, καὶ τῆς εἶπεν: <Ἐτοίμασε, ἀδελφή μου, τὸ ἀλλο δωμάτιον καὶ ὁδήγησε ἐκεῖ τὴν Σάρραν>.
16 Ἡ δὲ Ἔδνα ἔκαμεν αὐτό, ποὺ τῆς εἶπεν ὁ σύζυγός της, καὶ ὠδήγησε τὴν κόρην της εἰς τὸ ἄλλο δωμάτιον καὶ ἔκλαυσεν. Ὅταν δὲ εἶδε καὶ τὴν κόρην της νὰ κλαίῃ, τὴν ἔνοιωσε καὶ τῆς εἶπε μὲ συγκίνησιν καὶ συμπάθειαν:
17 <Θάρρος, παιδί μου! Ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς ἂς σοῦ χαρίσῃ τὴν εὔνοιάν Του, ὥστε νὰ παύσῃ ἡ λύπη σου αὐτὴ καὶ νὰ χαίρεσαι πάντοτε εἰς τὸ ἑξῆς. Μὴ φοβᾶσαι! Ἔχε θάρρος, κόρη μου!>

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
αὶ ἦλθον εἰς Ἐκβάτανα καὶ παρεγένετο εἰς τὴν οἰκίαν Ραγουήλ, Σάρρα δὲ ὑπήντησεν αὐτοῖς καὶ ἐχαιρέτισεν αὐτοὺς καὶ αὐτοὶ αὐτήν, καὶ εἰσήγαγεν αὐτοὺς εἰς τὴν οἰκίαν.	Τωβίας καὶ ὁ Ἀζαρίας ἦλθαν εἰς τὰ Ἐκβάτανα καὶ ἔφθασαν εἰς τὸ σπίτι τοῦ Ραγουήλ. Ἡ δὲ Σάρρα τοὺς προϋπήντησε καὶ τοὺς ἐχαιρέτησε. Ἐκεῖνοι τὴν ἐχαιρέτησαν καὶ αὐτὴ τοὺς ὠδήγησεν εἰς τὸ σπίτι.	φθασαν δὲ ὁ Ραφαὴλ καὶ ὁ Τωβίας εἰς τὰ Ἐκβάτανα καὶ ἦλθαν εἰς τὸ σπίτι τοῦ Ραγουήλ. Τοὺς συνήντησε δὲ ἡ Σάρρα καί, ἀφοῦ τοὺς ἐχαιρέτισε καὶ τὴν ἐχαιρέτισαν καὶ ἐκεῖνοι, τοὺς ὠδήγησε μέσα εἰς τὸ σπίτι.
2 Καὶ εἶπε Ραγουὴλ Ἔδνᾳ τῇ γυναικὶ αὐτοῦ· ὡς ὅμοιος ὁ νεανίσκος Τωβὶτ τῷ ἀνεψιῷ μου;	2 Ὁ Ραγουὴλ εἶπεν εἰς τὴν Ἔδναν τὴν σύζυγόν του· <ὁ νεαρὸς αὐτὸς δὲν ὁμοιάζει πολὺ μὲ τὸν ἀνεψιόν μου τὸν Τωβίτ;>	2 Εἶπε δὲ ὁ Ραγουὴλ εἰς τὴν γυναῖκα του Ἔδναιν: <Δὲν σοῦ φαίνεται νὰ ὁμοιάζῃ πολὺ ὁ νεαρὸς αὐτὸς μὲ τὸν συγγενῆ μου Τωβίτ;>
3 Καὶ ἠρώτησεν αὐτοὺς Ραγουήλ· πόθεν ἔστε, ἀδελφοί; Καὶ εἶπαν αὐτῷ· ἐκ τῶν υἱῶν Νεφθαλὶμ τῶν αἰχμαλώτων ἐκ Νινευῆ.	3 Ἐστράφη δὲ πρὸς ἐκείνους ὁ Ραγουὴλ καὶ τοὺς ἠρώτησε· <ἀπὸ ποῦ κατάγεσθε, σεῖς, ἀδελφοί;» Καὶ ἐκεῖνοι τοῦ ἀπήντησαν· <ἡμεῖς καταγόμεθα ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους τῆς φυλῆς Νεφθαλίμ, ἀπὸ ἐκείνας ποὺ ἔχουν αἰχμαλωτισθῆ εἰς τὴν Νινευῆ>.	3 Καὶ τοὺς ἐρώτησεν ὁ Ραγουήλ: <Ἀπὸ ποὺ εἶσθε, ἀδελφοί;> <Καταγόμεθα ἀπὸ τὴν φυλὴν τοῦ Νεφθαλὶ καὶ ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ὠδηγήθηκαν αἰχμάλωτοι εἰς τὴν Νινευῆ>, τοῦ ἀπεκρίθησαν ἐκεῖνοι.
4 Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· γινώσκετε Τωβὶτ τὸν ἀδελφῶν ἡμῶν; Οἱ δὲ εἶπον· γινώσκομεν. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ὑγιαίνει;	4 Ὁ Ραγουὴλ τοὺς εἶπε· <γνωρίζετε τὸν Τωβὶτ τὸν συγγενῆ μας;> Καὶ ἐκεῖνοι τοῦ εἶπαν· <τὸν γνωρίζομεν>. Ἠρώτησεν αὐτοὺς πάλιν· <εἶναι ὑγιής;>	4 Καὶ ὁ Ραγουὴλ τοὺς ἐρώτησε καὶ πάλιν: <Γνωρίζετε μήπως τὸν συγγενῆ μας Τωβίτ;> <Τὸν γνωρίζομεν>, τοῦ ἀπήντησαν. <Εἶναι καλὰ εἰς τὴν ὑγείαν του;>, Ἐρώτησε πάλιν ὁ Ραγουήλ.
5 Οἱ δὲ εἶπαν· καὶ ζῇ καὶ ὑγιαίνει. Καὶ εἶπε Τωβίας· πατήρ μού ἐστι.	5 Ἐκεῖνοι εἶπαν: <Ζῇ καὶ ὑγιαίνει>. Ὁ δὲ Τωβίας τοῦ εἶπεν· <εἶναι ὁ πατέρας μου>.	5 Καὶ αὐτοὶ ἀπεκρίθησαν: <Ζῇ καὶ ὑγιαίνει!> Ὁ δὲ Τωβίας ἐπρόσθεσε: <Εἶναι ὁ πατέρας μου!>
6 Καὶ ἀνεπήδησε Ραγουὴλ καὶ κατεφίλησεν αὐτὸν καὶ ἔκλαυσε	6 Ὁ Ραγουὴλ ἀνεπήδησεν ἀπὸ τὴν χαράν του, καὶ κατεφίλησε τὸν Τωβίαν καὶ ἔκλαυσε.	6 Ἀνεπήδησε τότε ἀπὸ χαρὰν ὁ Ραγουὴλ καὶ ἐφίλησε μὲ συγκίνησιν τὸν Τωβίαν καὶ ἔκλαυσεν ἀπὸ συγκίνησιν.
7 καὶ εὐλόγησεν αὐτὸν καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὁ τοῦ καλοῦ καὶ ἀγαθοῦ ἀνθρώπου υἱός· καὶ ἀκούσας ὅτι Τωβὶτ ἀπώλεσε τοὺς ὀφθαλμοὺς ἑαυτοῦ, ἐλυπήθη καὶ ἔκλαυσε.	7 Εὐλόγησεν αὐτὸν καὶ εἶπε· <σύ, λοιπόν, εἶσαι τὸ παιδὶ τοῦ καλοῦ καὶ ἀγαθοῦ ἐκείνου ἀνθρώπου;> Ὅταν δὲ ἐπληροφορήθη ὁ Ραγουὴλ ὅτι ὁ Τωβὶτ εἶχε χάσει τὰ μάτια του, ἐλυπήθη καὶ ἀνελύθη εἰς δάκρυα.	7 Εὐλόγησε δὲ τὸν Τωβίαν καὶ τοῦ εἶπεν: <Ὥστε σὺ εἶσαι ὁ υἱὸς τοῦ καλοῦ καὶ ἐναρέτου ἐκείνου ἀνθρώπου!> Ὅταν δὲ ἄκουσε ἀπὸ τοὺς συνομιλητάς του ὁ Ραγουὴλ ὅτι ὁ Τωβὶτ ἔχασε τὸ φῶς του, ἐλυπήθη καὶ ἔκλαυσε.
8 Καὶ Ἔδνα ἡ γυνὴ αὐτοῦ καὶ Σάρρα ἡ θυγάτηρ αὐτοῦ ἔκλαυσαν καὶ ὑπεδέξαντο αὐτοὺς προθύμως·	8 Ἔκλαυσεν ἐπίσης ἡ σύζυγός του Ἔδνα καὶ ἡ κόρη του ἡ Σάρρα. Ὑπεδέχθησαν καὶ ἐφιλοξένησαν αὐτοὺς μὲ πολλὴν προθυμίαν καὶ χαράν.	8 Μαζὶ μὲ τὸν Ραγουὴλ ἔκλαυσαν ἀπὸ συγκίνησιν καὶ ἡ γυναῖκα του Ἔδνα καὶ ἡ κόρη του Σάρρα, καὶ ὑπεδέχθησαν καὶ ἐφιλοξένησαν μὲ προθυμίαν καὶ χαρὰν τοὺς δύο ἐπισκέπτας.
9 καὶ ἔθυσαν κριὸν προβάτων καὶ παρέθηκαν ὄψα πλείονα. Εἶπε δὲ Τωβίας τῷ Ραφαήλ· Ἀζαρία ἀδελφέ, λάλησον ὑπὲρ ὧν ἔλεγες ἐν τῇ πορείᾳ, καὶ τελεσθήτω τὸ πρᾶγμα.	9 Ἔσφαξαν ἀπὸ τὴν ποίμνην τῶν προβάτων του ἕνα κριὸν καὶ ἡτοίμασαν τράπεζαν μὲ πολλὰ φαγητά. Εἶπε δὲ τότε ὁ Τωβίας εἰς τὸν Ραφαήλ· <Ἀζαρία, ἀδελφέ, μίλησε δι' ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα μοῦ ἔλεγες εἰς τὸν δρόμον μας καὶ ἂς γίνῃ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα>.	9 Ἔσφαξαν δὲ ἕνα κριάρι ἀπὸ τὰ πρόβατα καὶ ἐτοίμασαν τραπέζι μὲ πολλὰ καὶ διάφορα φαγητά. Εἶπε δὲ ὁ Τωβίας εἰς τὸν Ραφαήλ: <Ἀδελφὲ Ἀζαρία, μίλησε τώρα δι’ αὐτά, ποὺ μοῦ ἔλεγες εἰς τὸ ταξίδι, καὶ ἂς πραγματοποιηθῇ αὐτό, ποὺ εἶπες>.
10 Καὶ μετέδωκε τὸν λόγον τῷ Ραγουήλ· καὶ εἶπε Ραγουὴλ πρὸς Τωβίαν· φάγε· πίε καὶ ἡδέως γίνου, σοὶ γὰρ καθήκει τὸ παιδίον μου λαβεῖν· πλὴν ὑποδείξω σοι τὴν ἀλήθειαν.	10 Ὁ Ἀζαρίας πράγματι ἔκαμε λόγον εἰς τὸν Ραγουὴλ καὶ ὁ Ραγουὴλ εἶπεν εἰς τὸν Τωβίαν· <φάγε, πίε, ἀπόλαυσε τὴν τράπεζαν, διότι εἰς σὲ πράγματι ἀνήκει νὰ λάβῃς τὴν κόρην μου ὡς συζυγον. Ἀλλὰ θὰ σοῦ εἴπω τὴν ἀλήθειαν.	10 Καὶ ὁ Ραφαὴλ ἀνεκοίνωσεν εἰς τὸν Ραγουὴλ τὰ σχετικὰ μὲ τὸν γάμον. Ὁ δὲ Ραγουὴλ εἶπεν εἰς τὸν Τωβίαν: <Φάγε, πίε καὶ γέμισε μὲ χαράν. Μόνον σὺ ἡμπορεῖς καὶ πρέπει νὰ πάρῃς γυναῖκα σου τὴν κόρην μου. Πλὴν ὅμως πρέπει νὰ σοῦ ἀποκαλύψω τὴν ἀλήθειαν.
11 Ἔδωκα τὸ παιδίον μου ἑπτὰ ἀνδράσι, καὶ ὁπότε ἐὰν εἰσεπορεύοντο πρὸς αὐτήν, ἀπέθνησκον ὑπὸ τὴν νύκτα. Ἀλλὰ τὸ νῦν ἔχον, ἡδέως γίνου. Καὶ εἶπε Τωβίας· οὐ γεύομαι οὐδὲν ὧδε, ἕως ἂν στήσητε καὶ σταθῆτε πρός με. Καὶ εἶπε Ραγουήλ· κομίζου αὐτὴν ἀπὸ τοῦ νῦν κατὰ τὴν κρίσιν· σὺ δὲ ἀδελφὸς εἶ αὐτῆς, καὶ αὐτή σού ἐστιν· ὁ δὲ ἐλεήμων Θεὸς εὐοδώσει ὑμῖν τὰ κάλλιστα.	11 Αὐτὴν τὴν κόρην μου τὴν ἔδωσα ὡς σύζυγον εἰς ἑπτὰ ἄνδρας διαδοχικῶς. Ὁ καθένας ὅμως ἀπὸ αὐτούς, μόλις ἐπλησίαζεν εἰς αὐτήν, ἀπέθνησκε κατὰ τὴν πρώτην νύκτα τοῦ γάμου. Σὺ ὅμως τώρα φάγε, πίε καὶ εὐφράνθητι>. Ὁ Τωβίας ὅμως ἀπήντησε· <δὲν θὰ βάλω τίποτε εἰς τὸ στόμα μου, μέχρις ὅτου σεῖς δεχθῆτε τὴν αἴτησίν μου καὶ συμφωνήσετε μὲ ἐμέ>. Ὁ Ραγουὴλ τοῦ ἀπήντησε· <πάρε την ἀπὸ αὐτὴν τὴν στιγμὴν ὡς σύζυγον σύμφωνα μὲ τὴν ἀπόφασίν σου. Σὺ εἶσαι συγγενής της καὶ αὐτὴ εἶναι συγγενὴς ἰδική σου. Εὐχόμεθα δέ, ὅπως ὁ ἐλεήμων Θεὸς σᾶς κατευοδώσῃ πρὸς τὰ κάλλιστα>.	11 Ἕως τώρα ἔδωσα τὴν κόρην μου ὡς σύζυγον εἰς ἑπτὰ ἄνδρας. Ὅταν ὅμως τὴν ἐπλησίαζαν εἰς τὸ νυμφικὸν κρεββάτι διὰ πρώτην φοράν, ἐθανατώνοντο κατὰ τὴν ἰδίαν νύκτα. Τώρα ὅμως μὴ χάνῃς τὴν εὐχάριστον διάθεσίν σου. Ἀπόλαυσε μαζί μας τὸ τραπέζι μας>. Εἶπεν ὅμως ὁ Τωβίας: <Δὲν πρόκειται νὰ βάλω τίποτε εἰς τὸ στόμα μου, ἕως ὅτου ἀποφασίσετε ὁριστικῶς καὶ συμφωνήσετε νὰ μοῦ τὴν δώσετε>. Καὶ ὁ Ραγουὴλ τοῦ εἶπε: <Πάρε την ἀπὸ τώρα, ἐφ’ ὅσον τὸ κρίνεις καὶ τὸ ἀποφασίζεις. Σὺ εἶσαι συγγενής της καὶ αὐτὴ σοῦ ἀνήκει ὡς συγγενής σου. Εὔχομαι δὲ νὰ κάμῃ εὐχάριστον τὴν πορείαν τῆς ζωῆς σας ὁ ἐλεήμων Θεὸς καὶ νὰ σᾶς χαρίσῃ ὅ,τι καλύτερον ὑπάρχει>.
12 Καὶ ἐκάλεσε Σάρραν τὴν θυγατέρα αὐτοῦ, καὶ λαβὼν τῆς χειρὸς αὐτῆς παρέδωκεν αὐτὴν Τωβίᾳ γυναῖκα καὶ εἶπεν· ἰδοὺ κατὰ τὸν νόμον Μωυσέως κομίζου αὐτὴν καὶ ἄπαγε πρὸς τὸν πατέρα σου· καὶ εὐλόγησεν αὐτούς.	12 Ὁ Ραγουὴλ ἐκάλεσε τὴν ὥραν ἐκείνην τὴν Σάρραν, τὴν θυγατέρα του, τὴν ἐπῆρε ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τὴν παρέδωκεν ὡς σύζυγον εἰς τὸν Τωβίαν, πρὸς τὸν ὁποῖον καὶ εἶπε· <ἰδού, σύμφωνα μὲ τὸν νόμον τοῦ Μωϋσέως, πάρε αὐτὴν ὡς σύζυγόν σου καὶ πήγαινε πρὸς τὸν πατέρα σου>. Ὁ Ραγουὴλ τοὺς ηὐλόγησε καὶ τοὺς ηὐχήθη.	12 Ἐφώναξε κατόπιν ὁ Ραγουὴλ τὴν κόρην του Σάρραν καί, ἀφοῦ τὴν ἔπιασεν ἀπὸ τὸ χέρι, τὴν παρέδωσεν εἰς τὸν Τωβίαν ὡς σύζυγόν του καὶ εἶπεν: <Ἰδού, συμφώνως πρὸς τὸν Νόμον τοῦ Μωϋσέως, πάρε τὴν κόρην αὐτὴν καὶ ὁδήγησέ τὴν εἰς τὸ σπίτι σου, πρὸς τὸν πατέρα σου>. Καὶ εὐλόγησε τοὺς δύο νεονύμφους καὶ τοὺς ἔδωσε τὴν εὐχήν του.
13 Καὶ ἐκάλεσεν Ἔδναν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ· καὶ λαβὼν βιβλίον ἔγραψε συγγραφήν, καὶ ἐσφραγίσατο.	13 Κατόπιν προσεκάλεσε τὴν γυναῖκα του τὴν Ἔδναν, ἐπῆρε ἕνα χαρτί, ἔγραψε ἐπάνω εἰς αὐτὸ τὴν πρᾶξιν τοῦ γάμου καὶ τὸ ἐσφράγισεν.	13 Ἐφώναξεν ἐν συνεχείᾳ τὴν γυναῖκα του Ἔδναν καί, ἀφοῦ ἐπῆρεν ἀπὸ αὐτὴν ἕνα φύλλον περγαμηνῆς, ἔγραψεν εἰς αὐτὸ τὴν πρᾶξιν τοῦ γάμου καὶ τὸ ἐσφράγισε.
14 Καὶ ἤρξαντο ἐσθίειν.	14 Ἔπειτα δὲ ἤρχισαν ὅλοι μὲ χαρὰν νὰ τρώγουν.	14 Καὶ μετὰ ταῦτα ἄρχισαν νὰ τρώγουν καὶ νὰ εὐφραίνονται.
15 Καὶ ἐκάλεσε Ραγουὴλ Ἔδναν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ εἶπεν αὐτῇ· ἀδελφή, ἐτοίμασον τὸ ἕτερον ταμιεῖον καὶ εἰσάγαγε αὐτήν.	15 Ὁ Ραγουὴλ ἐκάλεσε τὴν γυναῖκα του τὴν Ἔδναν καὶ τῆς εἶπεν· <ἀδελφή, ἐτοίμασε τὸ ἄλλο δωμάτιον καὶ ὠδήγησε εἰς αὐτὸ τὴν Σάρραν>.	15 Ἐφώναξε δὲ ὁ Ραγουὴλ τὴν γυναῖκα του Ἔδναν, ποὺ ἔτρωγαν μὲ τὴν Σάρραν εἰς ἄλλο δωμάτιον, καὶ τῆς εἶπεν: <Ἐτοίμασε, ἀδελφή μου, τὸ ἀλλο δωμάτιον καὶ ὁδήγησε ἐκεῖ τὴν Σάρραν>.
16 Καὶ ἐποίησεν ὡς εἶπε καὶ εἰσήγαγεν αὐτὴν ἐκεῖ, καὶ ἔκλαυσε· καὶ ἀπεδέξατο τὰ δάκρυα τῆς θυγατρὸς αὐτῆς καὶ εἶπεν αὐτῇ·	16 Ἡ Ἔδνα ἔκαμεν, ὅπως τῆς εἶπεν ὁ σύζυγός της καὶ ὠδήγησεν ἐκεῖ τὴν Σάρραν. Ἡ δὲ Σάρρα ἀνελύθη εἰς δάκρυα. Ἡ μητέρα της εἶδε καὶ συνεπάθησε τὰ δάκρυα τῆς κόρης της καὶ τῆς εἶπε·	16 Ἡ δὲ Ἔδνα ἔκαμεν αὐτό, ποὺ τῆς εἶπεν ὁ σύζυγός της, καὶ ὠδήγησε τὴν κόρην της εἰς τὸ ἄλλο δωμάτιον καὶ ἔκλαυσεν. Ὅταν δὲ εἶδε καὶ τὴν κόρην της νὰ κλαίῃ, τὴν ἔνοιωσε καὶ τῆς εἶπε μὲ συγκίνησιν καὶ συμπάθειαν:
17 θάρσει, τέκνον, ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς δῴη σοι χάριν ἀντὶ τῆς λύπης σου ταύτης· θάρσει, θύγατερ.	17 <Ἔχε θάρρος, τέκνον μου, ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς εἴθε νὰ δώσῃ εἰς σὲ χαρὰν ἀντὶ αὐτῆς τῆς λύπης. Ἔχε θάρρος κόρη μου>.	17 <Θάρρος, παιδί μου! Ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς ἂς σοῦ χαρίσῃ τὴν εὔνοιάν Του, ὥστε νὰ παύσῃ ἡ λύπη σου αὐτὴ καὶ νὰ χαίρεσαι πάντοτε εἰς τὸ ἑξῆς. Μὴ φοβᾶσαι! Ἔχε θάρρος, κόρη μου!>