Ο Προφήτης Αμβακούμ : Κεφάλαιον Γ'

Πρωτότυπο Κείμενο

ροσευχὴ Ἀμβακούμ τοῦ προφήτου μετὰ ᾠδῆς.
Κύριε, εἰσακήκοα τὴν ἀκοήν σου καὶ ἐφοβήθην·
2 Κύριε, κατενόησα τὰ ἔργα σου καὶ ἐξέστην, ἐν μέσῳ δύο ζῴων γνωσθήσῃ, ἐν τῷ ἐγγίζειν τὰ ἔτη ἐπιγνωσθήσῃ, ἐν τῷ παρεῖναι τὸν καιρὸν ἀναδειχθήσῃ, ἐν τῷ ταραχθῆναι τὴν ψυχήν μου, ἐν ὀργῇ ἐλέους μνησθήσῃ.
3 Ὁ Θεός ἀπὸ Θαιμὰν ἥξει, καὶ ὁ ἅγιος ἐξ ὄρους κατασκίου δασέος. (διάψαλμα). Ἐκάλυψεν οὐρανοὺς ἡ ἀρετὴ αὐτοῦ, καὶ αἰνέσεως αὐτοῦ πλήρης ἡ γῆ.
4 Καὶ φέγγος αὐτοῦ ὡς φῶς ἔσται, κέρατα ἐν χερσὶν αὐτοῦ, καὶ ἔθετο ἀγάπησιν κραταιὰν ἰσχύος αὐτοῦ.
5 Πρὸ προσώπου αὐτοῦ πορεύσεται λόγος, καὶ ἐξελεύσεται εἰς παιδείαν (Ἄλλαι γραφαί: Εις παιδία ἢ ἐν πεδίλοις) κατὰ πόδας αὐτοῦ
6 ἔστη, καὶ ἐσαλεύθη ἡ γῆ· ἐπέβλεψε, καὶ διετάκη ἔθνη. Διεθρύβη τὰ ὄρη βίᾳ, ἐτάκησαν βουνοὶ αἰώνιοι.
7 Πορείας αἰωνίας αὐτοῦ ἀντὶ κόπων εἶδον· σκηνώματα Αἰθιόπων πτοηθήσονται καὶ αἱ σκηναὶ γῆς Μαδιάμ.
8 Μὴ ἐν ποταμοῖς ὠργίσθης, Κύριε, ἢ ἐν ποταμοῖς ὁ θυμός σου; ῍Η ἐν θαλάσσῃ τὸ ὅρμημά σου; Ὅτι ἐπιβήσῃ ἐπὶ τοὺς ἵππους σου, καὶ ἡ ἰππασία σου σωτηρία.
9 Ἐντείνων ἐντενεῖς τὸ τόξον σου ἐπὶ σκῆπτρα, λέγει Κύριος. (διάψαλμα). Ποταμῶν ραγήσεται γῆ.
10 Ὄψονταί σε καὶ ὠδινήσουσι λαοί, σκορπίζων ὕδατα πορείας αὐτοῦ· ἔδωκεν ἡ ἄβυσσος φωνὴν αὐτῆς, ὕψος φαντασίας αὐτῆς.
11 Ἐπῄρθη ὁ ἥλιος, καὶ ἡ σελήνη ἔστη ἐν τῇ τάξει αὐτῆς· εἰς φῶς βολίδες σου πορεύσονται, εἰς φέγγος ἀστραπῆς ὅπλων σου.
12 Ἐν ἀπειλῇ ὀλιγώσεις γῆν καὶ ἐν θυμῷ κοιτάξεις ἔθνη.
13 Ἐξῆλθες εἰς σωτηρίαν λαοῦ σου τοῦ σῶσαι τὸν χριστόν σου· ἔβαλες εἰς κεφαλὰς ἀνόμων θάνατον, ἐξήγειρας δεσμοὺς ἕως τραχήλου. (διάψαλμα).
14 Διέκοψας ἐν ἐκστάσει κεφαλὰς δυναστῶν, σεισθήσονται ἐν αὐτῇ· διανοίξουσι χαλινοὺς αὐτῶν ὡς ἐσθίων πτωχὸς λάθρα.
15 Καὶ ἐπεβίβασας εἰς θάλασσαν τοὺς ἵππους σου ταράσσοντας ὕδατα πολλά.
16 Ἐφυλαξάμην, καὶ ἐποτήθη ἡ κοιλία μου ἀπὸ φωνῆς προσευχῆς χειλέων μου, καὶ εἰσῆλθε τρόμος εἰς τὰ ὀστᾶ μου, καὶ ὑποκάτωθέν μου ἐταράχθη ἡ ἕξις μου. Ἀναπαύσομαι ἐν ἡμέρᾳ θλίψεως τοῦ ἀναβῆναι εἰς λαὸν παροικίας μου.
17 Διότι συκῆ οὐ καρποφορήσει, καὶ οὐκ ἔσται γενήματα ἐν ταῖς ἀμπέλοις· ψεύσεται ἔργον ἐλαίας, καὶ τὰ πεδία οὐ ποιήσει βρώσιν· ἐξέλιπον ἀπὸ βρώσεως πρόβατα, καὶ οὐχ ὑπάρχουσι βόες ἐπὶ φάτναις.
18 Ἐγὼ δὲ ἐν τῷ Κυρίῳ ἀγαλλιάσομαι, χαρήσομαι ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ σωτῆρί μου.
19 Κύριος ὁ Θεὸς δύναμίς μου τάξει τοὺς πόδας μου εἰς συντέλειαν· ἐπὶ τὰ ὑψηλὰ ἐπιβιβᾷ με τοῦ νικῆσαί με ἐν τῇ ᾠδῇ αὐτοῦ.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

ροσευχὴ Ἀμβακοὺμ τοῦ προφήτου ψαλλομένη.
Κύριε, ἤκουσα ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον σὺ μὲ ἔκαμες νὰ ἀκούσω, καὶ ἐφοβήθην.
2 Κύριε, παρετήρησα μὲ προσοχὴν τὰ ἔργα σου, τὰ κατενόησα, κατελήφθην ἀπὸ ἔκπληξιν μεγάλην. Ἀνάμεσα εἰς δύο ὄντα, ποὺ ἔχουν ζωήν, θὰ γίνῃς γνωστὸς εἰς τοὺς ἀνθρώπους. Ὅταν πλησιάζουν τὰ ἔτη, ποὺ θὰ ἀποκαλυφθῇ ἡ ἀγαθότης σου, θὰ γνωρισθῇς ἀκόμα καλύτερον. ῞Οταν ἔλθῃ ὁ καιρὸς ὁ ὡρισμένος, θὰ ἀναδειχθῇ ἡ δύναμίς σου. Ὅταν ταραχθῇ ἡ ψυχή μου εἰς καιρὸν τῆς δικαίας σου ὀργῆς, ἐνθυμήσου, Κύριε, καὶ δός μου τὸ ἔλεός σου.
3 Ὁ Θεός, ἔνδοξος καὶ ἰσχυρός, θὰ ἔλθῃ ἀπὸ τὴν Θαιμάν· ὁ ἅγιος ἀπὸ τὸ βαθύσκιον δασωμένον ὅρος. (Διάψαλμα). Αἱ ἄπειροι εἰς ἀριθμὸν καὶ τελειότητα ἀρεταί σου ἐκάλυψαν τὸν οὐρανόν. Ἡ γῆ εἶναι γεμάτη ἀπὸ τὴν δοξολογίαν πρὸς σέ.
4 Ἡ ἀκτινοβολία τῆς δόξης του εἶναι ἰσχυρά, ὅπως τὸ φῶς. Δύναμιν κρατεῖ εἰς τὰ χέρια του. Τὴν ἀγάπην του τὴν ἐνηρμόνισε μὲ τὴν ἄπειρον δύναμίν του.
5 Ἐμπρός του προπορεύεται ὁ λόγος ὁ καθοδηγητικός, ὁ διαφωτιστικός. Αὐτὸς τὸν ἀκολουθεῖ κατὰ πόδας, ὅταν πρόκειται νὰ διαφωτίσῃ, ἀλλὰ καὶ παιδαγωγικῶς νὰ τιμωρήσῃ τοὺς ἀνθρώπους.
6 Ἐστάθη ὁ Κύριος, καὶ ἡ γῆ ἐσαλεύθη ἔντρομος. Ἔρριψεν ἕνα μόνον βλέμμα, καὶ ἔλυωσαν τὰ ἔθνη. Τὰ ὄρη ἐθρυμματίσθηκαν μετὰ κρότου, τὰ αἰώνια βουνὰ ἔλυωσαν ἀπὸ τὸν φόβον των.
7 Καὶ μέσα εἰς αὐτὰς τὰς συμφορὰς καὶ τὰς θλίψεις εἶδον ἐγὼ τὰς αἰωνίας βουλὰς καὶ ἐνεργείας αὐτοῦ! Αἱ σκηναὶ τῶν Αἰθιόπων θὰ κατατρομάξουν καὶ αἱ σκηναὶ ἐπίσης τῆς γῆς Μαδιάμ.
8 Μήπως, Κύριε, ὠργίσθης καὶ ἐθύμωσες ἐναντίον τῶν ἀψύχων ποταμῶν; Μήπως ἡ ὁρμή σου στρέφεται ἐναντίον τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης; Ὄχι βεβαίως, διότι σὺ ἐπέβης ἐπάνω εἰς τοὺς ἵππους τοῦ ἅρματός σου καὶ ἡ ἵππευσίς σου αὐτὴ ὑπῆρξε σωτηρία διὰ τὸν λαόν σου.
9 Θὰ τεντώσῃς ἕως τὰ ἄκρα μὲ δύναμιν τὸ τόξον σου ἐναντίον τῶν σκηπτρούχων τῆς γῆς, λέγει ὁ Κύριος (Διάψαλμα). Ἡ γῆ θὰ ἀνοίξῃ καὶ ἄφθονα ὕδατα ποταμῶν θὰ ἀναβλύσουν.
10 Θὰ σὲ ἴδουν, Κύριε, ὅλοι οἱ λαοὶ καὶ θὰ καταληφθοῦν ἀπὸ ὠδῖνας, ὁμοίας πρὸς τὰς ὠδῖνας τῆς ἐπιτόκου. Διότι σὺ ἐκβάλλεις καὶ διασκορπίζεις τὰ ὕδατα ἀπὸ τὰς κοίτας, εἰς τὰς ὁποίας ρέουν. Ἡ ἀπύθμενος θάλασσα ἐβόησε ἀπὸ τοὺς παφλασμοὺς τῶν κυμάτων της. Τὰ κύματά της ὑψώθησαν εἰς ἀφάνταστον ὕψος ἐνώπιόν σου.
11 Ἐσηκώθη καὶ ἐστάθη ἀκίνητος ὁ ἥλιος· καὶ αὐτὴ σελήνη ἐσταμάτησεν εἰς τὴν θέσιν της, ὅταν ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ ἐν ὀνόματί σου τὰ διέταξε. Τὰ βέλη σου ὁλοφάνερα, ὡσὰν τὸ φῶς, κατευθύνονται ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν σου. Τὰ ὅπλα σου ἀπαστράπτουν, ὡσὰν τὸ φῶς.
12 Μὲ τὴν δικαίαν σου τιμωρίαν, τὴν ὁποίαν ἀπειλητικῶς προανήγγειλες, θὰ καταστρέψῃς τὴν γῆν τῶν Χαλδαίων. Καὶ ἐπάνω εἰς τὸν δίκαιον θυμόν σου θὰ ρίψῃς ταπεινωμένους εἰς τὸ ἔδαφος λαούς.
13 Ἔτσι θὰ ἐξέλθῃς, διὰ νὰ σώσῃς τὸν λαόν σου, διὰ νὰ σώσῃς τὸν ἀφιερωμένον εἰς σὲ λαόν. Ἔδωσες θάνατον εἰς κεφαλὰς παρανόμων ἀνθρώπων. Ἀλύτους δεσμοὺς ἀνέβασες καὶ ἐπέβαλες εἰς τὸν τράχηλον τῶν ἁμαρτωλῶν.
14 Πρὸς κατάπληξιν ὅλων ἔκοψες τὰς κεφαλὰς τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς. Θὰ συγκλονισθοῦν καὶ θὰ πανικοβληθοῦν ὅλοι οἱ κατοικοῦντες εἰς αὐτήν. Ὡς ἐὰν ἔχουν χαλινούς, ὀλίγον θὰ ἀνοίξουν τὸ στόμα των, ὅπως ὁ πτωχὸς ὁ ὁποῖος τρώγει κρυφίως τὸ ψωμί του.
15 Ὡδήγησες καὶ ἀνέβασες, Κύριε, εἰς τὴν θάλασσαν τοὺς ἵππους σου, οἱ ὁποῖοι ἀναταράσσουν τὰ πολλὰ αὐτῆς ὕδατα.
16 Παρετήρησα μὲ προσοχήν, ἤκουσα καὶ εἶδα τὰς θλίψεις τοῦ λαοῦ μου. Ἡ καρδία μου ἐταράχθη καθ' ὃν χρόνον τὰ χείλη μου τρέμοντα ἀπηύθυναν τὴν προσευχήν. Τρόμος εἰσεχώρησεν εἰς τὸ ἐσωτερικόν μου. Ὁλόκληρος ἡ ὑπαρξίς μου ἀνεστατώθη ἀπὸ κάτω ἕως ἄνω. Ἀλλὰ τὴν ἡμέραν τῆς θλίψεώς μου θὰ ἀναπαυθῶ καὶ θὰ παρηγορηθῶ, ὅταν ἀναβῶ εἰς τὸν λαόν μου, τὸν παροικοῦντα εἰς τὸν τόπον του.
17 Διότι ἰδού, οἱ συκιὲς δὲν θὰ καρποφορήσουν, τὰ ἀμπέλια δὲν θὰ παράγουν σταφυλάς, τὰ ἐλαιόδενδρα θὰ διαψεύσουν τὰς προσδοκίας μας διὰ συγκομιδὴν καρποῦ καὶ αἱ πεδιάδες δὲν θὰ παράγουν καρποὺς εἰς διατροφὴν τῶν ἀνθρώπων. Τὰ πρόβατα ἀποθνήσκουν διὰ τὴν ἔλλειψιν τροφῆς. Βόϊδια δὲν ὑπάρχουν πλέον εἰς τὰ παχνιά των.
18 Ἐγὼ ὅμως θὰ ἀγάλλωμαι ἐλπίζων εἰς τὸν Κύριον. Θὰ γεμίσῃ χαρὰν ἡ καρδία μου διὰ τὸν σωτῆρα μου Θεόν.
19 Κύριος ὁ Θεὸς εἶναι ἡ δύναμίς μου. Αὐτὸς θὰ στερεώσῃ διὰ παντὸς τὰ πόδια μου εἰς τὰς δικαίας πορείας μου. Θὰ μὲ ἀναβιβάσῃ ὑψηλά, ὥστε ψάλλων εὐγνώμονα δοξολογίαν πρὸς αὐτὸν νὰ νικήσω.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

ροσευχὴ Ἀμβακοὺμ τοῦ Προφήτου, ἡ ὁποία ψάλλεται μὲ συνοδεία ὀργάνων.
1β Κύριε, ἄκουσα ὅσα εἶπες διὰ τοὺς παρανομοῦντας εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, ὅτι θὰ παραδοθοῦν εἰς τοὺς Βαβυλωνίους, καὶ ὅτι οἱ ἀσεβεῖς Βαβυλώνιοι θὰ παραδοθοῦν ἐν συνεχείᾳ εἰς τοὺς Πέρσας, καὶ ἐφοβήθηκα· ἐγέμισα ἀπὸ δέος καὶ φόβον, διότι παραδίδεις τοὺς ἀσεβεῖς εἰς καταστροφήν.
2 Κύριε, ἐμελέτησα μὲ προσοχὴν τὰ ἔργα σου, τὰ ἐνόησα πολὺ καλὰ καὶ ἐγέμισα ἀπὸ ἔκπληξιν καὶ θαυμασμόν, θὰ γίνῃς γνωστὸς εἰς τοὺς ἀνθρώπους μεταξὺ δύο ζωντανῶν ὄντων <ἢ κατ’ ἄλλην ἑρμηνείαν: Μεταξὺ τῆς παρούσης καὶ τῆς μελλούσης ζωῆς>. Μᾶς προεῖπες τὰ περὶ Βαβυλωνίων. Καθὼς προχωροῦν οἱ αἰῶνες καὶ θὰ φθάσῃ ὁ καιρὸς νὰ γίνουν ὅσα προεῖπες, καὶ πλησιάζουν τὰ ἔτη τῆς συντελείας καὶ ἐπικρατήσεως τοῦ ἁγίου θελήματός σου, θὰ γίνῃς γνωστὸς εἰς ὅλους· ὅταν δὲ φθάσῃ ὁ ὡρισμένος καιρός, θὰ φανερωθῇ εἰς ὅλους ἡ δικαιοσύνη, ἡ ἀληθεία καὶ ἡ δύναμίς σου. Ὅταν ταραχθῇ ἡ ψυχή μου, κατὰ τὸν καιρὸν τῆς δικαίας ὀργῆς σου, ἐνθυμήσου τὸ ἔλεός σου καὶ γίνε εὐσπλαγχνικὸς ἀπέναντί μου.
3 Ὁ παντοκράτωρ Θεὸς θὰ ἔλθῃ μὲ δόξαν καὶ μεγαλοπρέπειαν ἀπὸ τὴν Θαιμάν <ἀπὸ τὰ νότια>· ὁ Ἅγιος θὰ ἔλθῃ ἀπὸ πυκνὸν καὶ βαθύσκιον ὄρος. <Ἡ ὠδὴ διακόπτεται ἀπότομα καὶ γίνεται σιωπή· ἀκούεται ἰσχυρὸς ἦχος ἐγχόρδων ὀργάνων>. Ἡ ἄπειρος δόξα, ἡ σεβασμιότης, ἡ τελεία ἁγιότης καὶ ἡ κραταιὰ ἀγάπη Του ἐκάλυψαν τοὺς οὐρανούς <ἢ ἐσκέπασαν τὶς οὐράνιες Δυνάμεις>· ἡ γῆ εἶναι γεμᾶτη ἀπὸ τοὺς αἴνους καὶ τοὺς δοξολογητικοὺς ὕμνους πρὸς Αὐτόν.
4 Ἡ λάμψις καὶ ἡ ἀκτινοβολία τῆς ἀπείρου δόξης Του δὲν θὰ εἶναι ἀμυδρὰ καὶ ἀσθενής, ἀλλὰ θὰ εἶναι ἄκρατος, ἀμιγὴς καὶ ἰσχυρά, ὅπως τὸ καθαρώτατον φῶς. Εἰς τὰ χέρια Του κρατεῖ δύναμιν ἀκαταγώνιστον. Τὴν ἄπειρον ἀγάπην Του συνεδύασε κατὰ πάνσοφον τρόπον μὲ τὴν ἀκατάβλητον δύναμίν Του.
5 Πρὶν ἀπὸ Αὐτὸν πορεύεται, ὡς προπομπὸς καὶ προάγγελος, προφητικὸς καὶ καθοδηγητικὸς λόγος· ἀφοῦ δὲ ἀπέστειλε τὸν λόγον εἰς παιδαγωγίαν ἰδικήν μας, κατόπιν ἔρχεται καὶ Αὐτὸς ὁ ἴδιος κατὰ πόδας τοῦ προφητικοῦ λόγου. <Ἢ κατ’ ἄλλην ἑρμηνείαν: Ὁ λόγος αὐτὸς Τὸν Ἀκολουθεῖ εἰς κάθε του βῆμα, κάθε φορὰν ποὺ πρόκειται νὰ διαφωτίσῃ ἢ νὰ τιμωρήσῃ παιδαγωγικῶς τοὺς ἀνθρώπους>.
6 Κύριος ὁ Θεὸς ἐστάθη, καὶ λόγῳ τῆς φοβερᾶς παντοδυναμίας του ἐσείσθη καὶ ἐκλονίσθη ἡ γῆ· ἔρριψεν ἁπλῶς τὸ βλέμμα του, παρετήρησε μὲ προσοχήν, καὶ ὁλόκληρα ἔθνη ἔλειωσαν ὅπως τὸ κερί· τὰ ὅρη ἔγιναν θρύμματα ἀπὸ τὴν ὁρμὴν καὶ τὴν δύναμίν του καί οἱ ἀπ’ αἰώνων ὀνομαστοὶ διὰ τὸ ὕψος καὶ τὸ μέγεθος των λόφοι διελύθησαν, ἔλειωσαν κυριολεκτικῶς.
7 Εἶδαν τὰ διὰ μέσου τῶν αἰώνων θαυμαστὰ καὶ συγκλονιστικὰ ἔργα σου καὶ τὰ ἐθεώρησαν ἀβάστακτα καὶ ἀνυπόφορα <ἢ κατ’ ἄλλους: Εἶδαν τὶς αἰώνιες καὶ ἀκατάλυτες ἐντολὲς καὶ τὶς ἐθεώρησαν φορτικὲς καὶ δυσβάστακτες· ἢ κατ’ ἄλλους πάλιν: Εἶδα ἐγώ, ὁ Προφήτης>. Οἱ σκηνὲς τῶν Αἰθιόπων θὰ κατατρομάξουν, ὅπως ἐπίσης καί οἰ σκηνὲς τῶν κατοίκων τῆς χώρας τῶν Μαδιανιτῶν.
8 Μήπως, Κύριε, ὠργίσθης ἐναντίον τῶν ἀψύχων ποταμῶν, ἢ μήπως ὁ θυμὸς τῆς ὀργῆς σου στρέφεται μόνον κατὰ τῶν ποταμῶν; Ἢ μήπως ἡ ὁρμὴ τοῦ θυμοῦ σου στρέφεται ἐναντίον τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης; Ἀσφαλῶς ὄχι! Διότι Σὺ ἀνέβης εἰς τοὺς ἵππους τοῦ πολεμικοῦ σου ἅρματος, καὶ ἡ ἱππασία σου αὐτὴ ἔφερε τὴν σωπηρίαν εἰς τὸν λαόν σου.
9 θὰ τεντώσης τὴν χορδὴν τοῦ πολεμικοῦ σου τόξου, ὅσον τὸ δυνατὸν περισσότερον, ὄχι ἐναντίον ἀψύχων, ἀλλ’ ἐναντίον βασιλέων, οἱ ὁποῖοι κρατοῦν σκῆπτρα, λέγει ὁ Κύριος. <Ἡ ώδὴ διακόπτεται ἀπότομα καὶ γίνεται σιωπή· ἀκούεται ἰσχυρὸς ἦχος ἐγχόρδων ὀργάνων>. Ἡ γῆ θὰ σχισθῇ καὶ θὰ ἀνοίξῃ, θὰ ἀναβλύσουν δὲ ἄφθονα ὕδατα ποταμῶν.
10 Κύριε, θὰ σὲ ἴδουν οἱ λαοὶ καὶ θὰ συγκλονισθοῦν θὰ αἰσθανθοῦν δυνατὸν πόνον, ὅμοιον μὲ τὶς ὠδῖνες τῆς γυναίκας, ποὺ πρόκειται νὰ γεννήσῃ· διότι Σὺ βγάζεις ἔξω ἀπὸ τὴν κοίτην τῶν ποταμῶν καὶ τῶν θαλασσῶν τὰ ὕδατα καὶ τὰ διασκορπίζεις πρὸς διαφόρους κατευθύνσεις. Τὰ ὕδατα ἀπὸ τὰ ἔγκατα τῆς γῆς καὶ τὰ τρίσβαθα τῆς θαλάσσης ἀντήχησαν μὲ τοὺς παφλασμούς των, τρομαγμένα ἀπὸ τὴν θείαν παρουσίαν Σου· τὰ δὲ κύματα ἀνέβησαν κατακορύφως καὶ ἀψαντάστως ὑψηλὰ ἐνώπιόν Σου.
11 Ὁ ἥλιος ὑψώθη, ἀνέκοψε τὴν τροχιάν του καὶ ἐστάθη ἀκίνητος, ἡ δὲ σελήνη ἐσταμάτησεν εἰς τὴν θέσιν της. Τὰ βέλη <οἱ κεραυνοί> Σου ὁλοφάνερα, ὡσὰν τὸ φῶς, κατευθύνονται ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν Σου· τὰ ὅπλα <οἱ ἀστραπὲς καὶ οἰ κεραυνοί> Σου λάμπουν καὶ ἀκτινοβολοῦν, ὡσὰν τὴν λάμψιν τοῦ φωτός.
12 Μὲ τὴν σκληρὰν καὶ δικαίαν τιμωρίαν, τὴν ὁποίον ἔχεις προαναγγείλει ἀπειλητικῶς, θὰ ἐρημώσῃς τὴν χώραν τῶν Χαλδαίων - Βαβυλωνίων, καὶ μὲ τὸν θυμὸν τῆς δικαίας ὀργῆς σου θὰ ρίψῃς κάτω καὶ θὰ ταπεινώσης πολλὰ ἔθνη.
13 Ἐνῷ ὅμως θὰ καταστρέψῃς τὰ ἔθνη, θὰ ἐξέλθῃς διὰ νὰ σώσῃς τὸν ἰδικόν Σου λαόν, διὰ νὰ σώσῃς τὸν ἀγαπημένον καὶ ἀφιερωμένον εἰς Σὲ λαόν, τὸν ὁποῖον ἐξέλεξες ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη. Συνέτριψες καὶ ἐθανάτωσες τὶς κεφαλὲς τῶν παρανόμων καὶ ἀσεβῶν· τοὺς ἔδεσες γύρω - γύρω μὲ τὰ σχοινιὰ τῶν ἰδικῶν των ἁμαρτιῶν καὶ ἐγκλημάτων ὄχι μερικῶς, ἀλλ' εἰς ὅλον τὸ σῶμα των, ἀπὸ κάτω ἕως ἐπάνω, μέχρι τοῦ τραχήλου. <Ἡ ὠδὴ διακόπτεται ἀπότομα καὶ γίνεται σιωπή· ἀκούεται ἰσχυρὸς ἦχος ἐγχόρδων ὀργάνων>.
14 Ἔκοψες πέρα - πέρα κεφαλὲς δυναστῶν, προξενῶν τὴν κατάπληξιν ὅλων· ὅσοι θὰ ἴδουν τὸ γεγονὸς τοῦτο, θὰ συνταραχθοῦν, θὰ συγκλονισθοῦν. Θὰ ἀνοίξουν κατατρομαγμένοι τὸ στόμα των πολὺ λίγο, ὡσὰν νὰ ἔχουν χαλινάρι καὶ ἐμποδίζωνται, καὶ θὰ τολμήσουν νὰ ὁμιλήσουν δειλὰ - δειλά, ὅπως ὁ πτωχός, ὁ ὁποῖος δὲν τολμᾷ νὰ ἀνοίξῃ τὸ στόμα του, ἀλλὰ μασᾷ κρυφὰ τὴν τροφήν του μὲ τὰ χείλη κλειστά.
15 Μὴ ἐμποδιζόμενος ἀπὸ τίποτε, ὠδήγησες καὶ ἀνέβασες ες τὴν θάλασσαν τοὺς ἵππους σου, οἱ ὁποῖοι, καθὼς κολυμβοῦν καὶ προχωροῦν, ἀναταράσσουν τὰ πολλά της ὕδατα.
16 Παρετήρησα καὶ ἄκουσα μὲ προσοχήν, ὅσα μοῦ ἀπεκάλυψες, Κύριε, καὶ τὰ ὁποῖα εἶναι, ὅσα πρόκειται νὰ ὑποστῇ ὁ Ἰσραηλιτικὸς λαός, ποὺ ἀπίστησε εἰς Σέ. Διὰ τοῦτο, ἐνῷ τὰ χείλη μου προσηύχοντο καὶ ἔτρεμαν, τὸ ἐσωτερικόν μου ἐγέμισεν ἀπὸ φόβον, ἀγωνίαν καὶ ταραχὴν τρόμος ἐκυρίευσε τὰ ὀστά μου ὁλόκληρος δὲ ἡ ὑπαρξίς μου συνεκλονίσθη καὶ ἀνεστατώθη. Ἔχω ὅμως παρηγορίαν διότι πρὶν πραγματοποιηθοῦν οἱ προρρήσεις αὐτές, ὅταν ἔλθῃ ἡ ἡμέρα τῆς εἰσορμήσεως κακῶν, ποὺ εἶναι δι' ἐμὲ ἡμέρα θλίψεως, ἐγὼ θὰ ἀναπαυθῶ, θὰ τελειώσω τὴν ζωήν μου καὶ θὰ ἀνεβῶ εἰς τὴν ἄνω πόλιν, ὅπου εἶναι ὁ λαὸς τῶν ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν ὡς προσωρινοὶ κάτοικοι εἰς τὴν γῆν <ἢ κατ’ ἄλλην ἑρμηνείαν: Θὰ παρηγορηθῶ, διότι θὰ μεταβῶ εἰς τὸν λαόν, ὁ ὁποῖος διαμένει εἰς τὸν τόπον του>.
17 Εἶναι δι’ ἐμὲ ἡμέρα μεγάλης θλίψεως, διότι οἰ συκιὲς δὲν θὰ καρποφορήσουν καὶ εἰς τὰ ἀμπέλια δὲν θὰ ὑπάρχουν σταφύλια· τὰ ἐλαιόδενδρα θὰ εἶναι ἔρημα καρπῶν καὶ ἔτσι θὰ διαψεύσουν τὶς προσδοκίες μας διὰ παραγωγὴν ἐλαιῶν καὶ λαδιοῦ· ἀλλὰ καὶ οἰ πεδιάδες δὲν θὰ παράγουν γεωργικὰ προϊόντα πρὸς διατροφήν. Τὰ πρόβατα θὰ ἀποθνήσκουν, ἕνεκα τῆς ἐλλείψεως βοσκῆς, δὲν θὰ ὑπάρχουν δὲ εἰς τὰ παχνιά των βόδια, ποὺ εἶναι ἀπαραίτητα διὰ τὴν καλλιέργειαν τῶν χωραφιῶν.
18 Ἐγὼ ὅμως, ἐνῷ θὰ λυποῦμαι διὰ τὶς μεγάλες αὐτὲς συμφορές, ποὺ θὰ κτυπήσουν τὸν λαόν μου, φέρων εἰς τὸν νοῦν μου τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία θὰ εἶναι φανερὰ εἰς ὅλους, θὰ χαίρω, θὰ ἀγάλλωμαι καὶ θὰ σκιρτῶ διὰ τὸν Θεόν, τὸν ἰδικόν μου σωτῆρα, ἀλλὰ καὶ σωτῆρα τοῦ λαοῦ μου.
19 Ὡς ἄνθρωπος εἶμαι ἀδύνατος, ἀλλ’ ὁ Κύριος καὶ Θεὸς εἶναι ἡ δύναμίς μου· Αὐτὸς θὰ στερεώσῃ καὶ ἐνδυναμώσῃ τὰ πόδιά μου καὶ θὰ ἀσφαλίσῃ τὰ βήματά μου, ὥστε νὰ φθάσω εἰς τὸ τέλος τοῦ δρόμου. Ὁ Κύριος θὰ μὲ ἐνισχύσῃ καὶ θὰ μὲ ἀνεβάσῃ ὑψηλά, ὥστε ἀπὸ τὰ ὑψηλότερα νὰ νικήσω ἐκείνους, ποὺ μοῦ ἐπιτίθενται, προσφέρων εἰς τὸν Σωτῆρα μου ὕμνον δοξολογητικὸν καὶ ἐπινίκιον.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
ροσευχὴ Ἀμβακούμ τοῦ προφήτου μετὰ ᾠδῆς. Κύριε, εἰσακήκοα τὴν ἀκοήν σου καὶ ἐφοβήθην·	ροσευχὴ Ἀμβακοὺμ τοῦ προφήτου ψαλλομένη. Κύριε, ἤκουσα ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον σὺ μὲ ἔκαμες νὰ ἀκούσω, καὶ ἐφοβήθην.	ροσευχὴ Ἀμβακοὺμ τοῦ Προφήτου, ἡ ὁποία ψάλλεται μὲ συνοδεία ὀργάνων. 1β Κύριε, ἄκουσα ὅσα εἶπες διὰ τοὺς παρανομοῦντας εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, ὅτι θὰ παραδοθοῦν εἰς τοὺς Βαβυλωνίους, καὶ ὅτι οἱ ἀσεβεῖς Βαβυλώνιοι θὰ παραδοθοῦν ἐν συνεχείᾳ εἰς τοὺς Πέρσας, καὶ ἐφοβήθηκα· ἐγέμισα ἀπὸ δέος καὶ φόβον, διότι παραδίδεις τοὺς ἀσεβεῖς εἰς καταστροφήν.
2 Κύριε, κατενόησα τὰ ἔργα σου καὶ ἐξέστην, ἐν μέσῳ δύο ζῴων γνωσθήσῃ, ἐν τῷ ἐγγίζειν τὰ ἔτη ἐπιγνωσθήσῃ, ἐν τῷ παρεῖναι τὸν καιρὸν ἀναδειχθήσῃ, ἐν τῷ ταραχθῆναι τὴν ψυχήν μου, ἐν ὀργῇ ἐλέους μνησθήσῃ.	2 Κύριε, παρετήρησα μὲ προσοχὴν τὰ ἔργα σου, τὰ κατενόησα, κατελήφθην ἀπὸ ἔκπληξιν μεγάλην. Ἀνάμεσα εἰς δύο ὄντα, ποὺ ἔχουν ζωήν, θὰ γίνῃς γνωστὸς εἰς τοὺς ἀνθρώπους. Ὅταν πλησιάζουν τὰ ἔτη, ποὺ θὰ ἀποκαλυφθῇ ἡ ἀγαθότης σου, θὰ γνωρισθῇς ἀκόμα καλύτερον. ῞Οταν ἔλθῃ ὁ καιρὸς ὁ ὡρισμένος, θὰ ἀναδειχθῇ ἡ δύναμίς σου. Ὅταν ταραχθῇ ἡ ψυχή μου εἰς καιρὸν τῆς δικαίας σου ὀργῆς, ἐνθυμήσου, Κύριε, καὶ δός μου τὸ ἔλεός σου.	2 Κύριε, ἐμελέτησα μὲ προσοχὴν τὰ ἔργα σου, τὰ ἐνόησα πολὺ καλὰ καὶ ἐγέμισα ἀπὸ ἔκπληξιν καὶ θαυμασμόν, θὰ γίνῃς γνωστὸς εἰς τοὺς ἀνθρώπους μεταξὺ δύο ζωντανῶν ὄντων <ἢ κατ’ ἄλλην ἑρμηνείαν: Μεταξὺ τῆς παρούσης καὶ τῆς μελλούσης ζωῆς>. Μᾶς προεῖπες τὰ περὶ Βαβυλωνίων. Καθὼς προχωροῦν οἱ αἰῶνες καὶ θὰ φθάσῃ ὁ καιρὸς νὰ γίνουν ὅσα προεῖπες, καὶ πλησιάζουν τὰ ἔτη τῆς συντελείας καὶ ἐπικρατήσεως τοῦ ἁγίου θελήματός σου, θὰ γίνῃς γνωστὸς εἰς ὅλους· ὅταν δὲ φθάσῃ ὁ ὡρισμένος καιρός, θὰ φανερωθῇ εἰς ὅλους ἡ δικαιοσύνη, ἡ ἀληθεία καὶ ἡ δύναμίς σου. Ὅταν ταραχθῇ ἡ ψυχή μου, κατὰ τὸν καιρὸν τῆς δικαίας ὀργῆς σου, ἐνθυμήσου τὸ ἔλεός σου καὶ γίνε εὐσπλαγχνικὸς ἀπέναντί μου.
3 Ὁ Θεός ἀπὸ Θαιμὰν ἥξει, καὶ ὁ ἅγιος ἐξ ὄρους κατασκίου δασέος. (διάψαλμα). Ἐκάλυψεν οὐρανοὺς ἡ ἀρετὴ αὐτοῦ, καὶ αἰνέσεως αὐτοῦ πλήρης ἡ γῆ.	3 Ὁ Θεός, ἔνδοξος καὶ ἰσχυρός, θὰ ἔλθῃ ἀπὸ τὴν Θαιμάν· ὁ ἅγιος ἀπὸ τὸ βαθύσκιον δασωμένον ὅρος. (Διάψαλμα). Αἱ ἄπειροι εἰς ἀριθμὸν καὶ τελειότητα ἀρεταί σου ἐκάλυψαν τὸν οὐρανόν. Ἡ γῆ εἶναι γεμάτη ἀπὸ τὴν δοξολογίαν πρὸς σέ.	3 Ὁ παντοκράτωρ Θεὸς θὰ ἔλθῃ μὲ δόξαν καὶ μεγαλοπρέπειαν ἀπὸ τὴν Θαιμάν <ἀπὸ τὰ νότια>· ὁ Ἅγιος θὰ ἔλθῃ ἀπὸ πυκνὸν καὶ βαθύσκιον ὄρος. <Ἡ ὠδὴ διακόπτεται ἀπότομα καὶ γίνεται σιωπή· ἀκούεται ἰσχυρὸς ἦχος ἐγχόρδων ὀργάνων>. Ἡ ἄπειρος δόξα, ἡ σεβασμιότης, ἡ τελεία ἁγιότης καὶ ἡ κραταιὰ ἀγάπη Του ἐκάλυψαν τοὺς οὐρανούς <ἢ ἐσκέπασαν τὶς οὐράνιες Δυνάμεις>· ἡ γῆ εἶναι γεμᾶτη ἀπὸ τοὺς αἴνους καὶ τοὺς δοξολογητικοὺς ὕμνους πρὸς Αὐτόν.
4 Καὶ φέγγος αὐτοῦ ὡς φῶς ἔσται, κέρατα ἐν χερσὶν αὐτοῦ, καὶ ἔθετο ἀγάπησιν κραταιὰν ἰσχύος αὐτοῦ.	4 Ἡ ἀκτινοβολία τῆς δόξης του εἶναι ἰσχυρά, ὅπως τὸ φῶς. Δύναμιν κρατεῖ εἰς τὰ χέρια του. Τὴν ἀγάπην του τὴν ἐνηρμόνισε μὲ τὴν ἄπειρον δύναμίν του.	4 Ἡ λάμψις καὶ ἡ ἀκτινοβολία τῆς ἀπείρου δόξης Του δὲν θὰ εἶναι ἀμυδρὰ καὶ ἀσθενής, ἀλλὰ θὰ εἶναι ἄκρατος, ἀμιγὴς καὶ ἰσχυρά, ὅπως τὸ καθαρώτατον φῶς. Εἰς τὰ χέρια Του κρατεῖ δύναμιν ἀκαταγώνιστον. Τὴν ἄπειρον ἀγάπην Του συνεδύασε κατὰ πάνσοφον τρόπον μὲ τὴν ἀκατάβλητον δύναμίν Του.
5 Πρὸ προσώπου αὐτοῦ πορεύσεται λόγος, καὶ ἐξελεύσεται εἰς παιδείαν (Ἄλλαι γραφαί: Εις παιδία ἢ ἐν πεδίλοις) κατὰ πόδας αὐτοῦ	5 Ἐμπρός του προπορεύεται ὁ λόγος ὁ καθοδηγητικός, ὁ διαφωτιστικός. Αὐτὸς τὸν ἀκολουθεῖ κατὰ πόδας, ὅταν πρόκειται νὰ διαφωτίσῃ, ἀλλὰ καὶ παιδαγωγικῶς νὰ τιμωρήσῃ τοὺς ἀνθρώπους.	5 Πρὶν ἀπὸ Αὐτὸν πορεύεται, ὡς προπομπὸς καὶ προάγγελος, προφητικὸς καὶ καθοδηγητικὸς λόγος· ἀφοῦ δὲ ἀπέστειλε τὸν λόγον εἰς παιδαγωγίαν ἰδικήν μας, κατόπιν ἔρχεται καὶ Αὐτὸς ὁ ἴδιος κατὰ πόδας τοῦ προφητικοῦ λόγου. <Ἢ κατ’ ἄλλην ἑρμηνείαν: Ὁ λόγος αὐτὸς Τὸν Ἀκολουθεῖ εἰς κάθε του βῆμα, κάθε φορὰν ποὺ πρόκειται νὰ διαφωτίσῃ ἢ νὰ τιμωρήσῃ παιδαγωγικῶς τοὺς ἀνθρώπους>.
6 ἔστη, καὶ ἐσαλεύθη ἡ γῆ· ἐπέβλεψε, καὶ διετάκη ἔθνη. Διεθρύβη τὰ ὄρη βίᾳ, ἐτάκησαν βουνοὶ αἰώνιοι.	6 Ἐστάθη ὁ Κύριος, καὶ ἡ γῆ ἐσαλεύθη ἔντρομος. Ἔρριψεν ἕνα μόνον βλέμμα, καὶ ἔλυωσαν τὰ ἔθνη. Τὰ ὄρη ἐθρυμματίσθηκαν μετὰ κρότου, τὰ αἰώνια βουνὰ ἔλυωσαν ἀπὸ τὸν φόβον των.	6 Κύριος ὁ Θεὸς ἐστάθη, καὶ λόγῳ τῆς φοβερᾶς παντοδυναμίας του ἐσείσθη καὶ ἐκλονίσθη ἡ γῆ· ἔρριψεν ἁπλῶς τὸ βλέμμα του, παρετήρησε μὲ προσοχήν, καὶ ὁλόκληρα ἔθνη ἔλειωσαν ὅπως τὸ κερί· τὰ ὅρη ἔγιναν θρύμματα ἀπὸ τὴν ὁρμὴν καὶ τὴν δύναμίν του καί οἱ ἀπ’ αἰώνων ὀνομαστοὶ διὰ τὸ ὕψος καὶ τὸ μέγεθος των λόφοι διελύθησαν, ἔλειωσαν κυριολεκτικῶς.
7 Πορείας αἰωνίας αὐτοῦ ἀντὶ κόπων εἶδον· σκηνώματα Αἰθιόπων πτοηθήσονται καὶ αἱ σκηναὶ γῆς Μαδιάμ.	7 Καὶ μέσα εἰς αὐτὰς τὰς συμφορὰς καὶ τὰς θλίψεις εἶδον ἐγὼ τὰς αἰωνίας βουλὰς καὶ ἐνεργείας αὐτοῦ! Αἱ σκηναὶ τῶν Αἰθιόπων θὰ κατατρομάξουν καὶ αἱ σκηναὶ ἐπίσης τῆς γῆς Μαδιάμ.	7 Εἶδαν τὰ διὰ μέσου τῶν αἰώνων θαυμαστὰ καὶ συγκλονιστικὰ ἔργα σου καὶ τὰ ἐθεώρησαν ἀβάστακτα καὶ ἀνυπόφορα <ἢ κατ’ ἄλλους: Εἶδαν τὶς αἰώνιες καὶ ἀκατάλυτες ἐντολὲς καὶ τὶς ἐθεώρησαν φορτικὲς καὶ δυσβάστακτες· ἢ κατ’ ἄλλους πάλιν: Εἶδα ἐγώ, ὁ Προφήτης>. Οἱ σκηνὲς τῶν Αἰθιόπων θὰ κατατρομάξουν, ὅπως ἐπίσης καί οἰ σκηνὲς τῶν κατοίκων τῆς χώρας τῶν Μαδιανιτῶν.
8 Μὴ ἐν ποταμοῖς ὠργίσθης, Κύριε, ἢ ἐν ποταμοῖς ὁ θυμός σου; ῍Η ἐν θαλάσσῃ τὸ ὅρμημά σου; Ὅτι ἐπιβήσῃ ἐπὶ τοὺς ἵππους σου, καὶ ἡ ἰππασία σου σωτηρία.	8 Μήπως, Κύριε, ὠργίσθης καὶ ἐθύμωσες ἐναντίον τῶν ἀψύχων ποταμῶν; Μήπως ἡ ὁρμή σου στρέφεται ἐναντίον τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης; Ὄχι βεβαίως, διότι σὺ ἐπέβης ἐπάνω εἰς τοὺς ἵππους τοῦ ἅρματός σου καὶ ἡ ἵππευσίς σου αὐτὴ ὑπῆρξε σωτηρία διὰ τὸν λαόν σου.	8 Μήπως, Κύριε, ὠργίσθης ἐναντίον τῶν ἀψύχων ποταμῶν, ἢ μήπως ὁ θυμὸς τῆς ὀργῆς σου στρέφεται μόνον κατὰ τῶν ποταμῶν; Ἢ μήπως ἡ ὁρμὴ τοῦ θυμοῦ σου στρέφεται ἐναντίον τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης; Ἀσφαλῶς ὄχι! Διότι Σὺ ἀνέβης εἰς τοὺς ἵππους τοῦ πολεμικοῦ σου ἅρματος, καὶ ἡ ἱππασία σου αὐτὴ ἔφερε τὴν σωπηρίαν εἰς τὸν λαόν σου.
9 Ἐντείνων ἐντενεῖς τὸ τόξον σου ἐπὶ σκῆπτρα, λέγει Κύριος. (διάψαλμα). Ποταμῶν ραγήσεται γῆ.	9 Θὰ τεντώσῃς ἕως τὰ ἄκρα μὲ δύναμιν τὸ τόξον σου ἐναντίον τῶν σκηπτρούχων τῆς γῆς, λέγει ὁ Κύριος (Διάψαλμα). Ἡ γῆ θὰ ἀνοίξῃ καὶ ἄφθονα ὕδατα ποταμῶν θὰ ἀναβλύσουν.	9 θὰ τεντώσης τὴν χορδὴν τοῦ πολεμικοῦ σου τόξου, ὅσον τὸ δυνατὸν περισσότερον, ὄχι ἐναντίον ἀψύχων, ἀλλ’ ἐναντίον βασιλέων, οἱ ὁποῖοι κρατοῦν σκῆπτρα, λέγει ὁ Κύριος. <Ἡ ώδὴ διακόπτεται ἀπότομα καὶ γίνεται σιωπή· ἀκούεται ἰσχυρὸς ἦχος ἐγχόρδων ὀργάνων>. Ἡ γῆ θὰ σχισθῇ καὶ θὰ ἀνοίξῃ, θὰ ἀναβλύσουν δὲ ἄφθονα ὕδατα ποταμῶν.
10 Ὄψονταί σε καὶ ὠδινήσουσι λαοί, σκορπίζων ὕδατα πορείας αὐτοῦ· ἔδωκεν ἡ ἄβυσσος φωνὴν αὐτῆς, ὕψος φαντασίας αὐτῆς.	10 Θὰ σὲ ἴδουν, Κύριε, ὅλοι οἱ λαοὶ καὶ θὰ καταληφθοῦν ἀπὸ ὠδῖνας, ὁμοίας πρὸς τὰς ὠδῖνας τῆς ἐπιτόκου. Διότι σὺ ἐκβάλλεις καὶ διασκορπίζεις τὰ ὕδατα ἀπὸ τὰς κοίτας, εἰς τὰς ὁποίας ρέουν. Ἡ ἀπύθμενος θάλασσα ἐβόησε ἀπὸ τοὺς παφλασμοὺς τῶν κυμάτων της. Τὰ κύματά της ὑψώθησαν εἰς ἀφάνταστον ὕψος ἐνώπιόν σου.	10 Κύριε, θὰ σὲ ἴδουν οἱ λαοὶ καὶ θὰ συγκλονισθοῦν θὰ αἰσθανθοῦν δυνατὸν πόνον, ὅμοιον μὲ τὶς ὠδῖνες τῆς γυναίκας, ποὺ πρόκειται νὰ γεννήσῃ· διότι Σὺ βγάζεις ἔξω ἀπὸ τὴν κοίτην τῶν ποταμῶν καὶ τῶν θαλασσῶν τὰ ὕδατα καὶ τὰ διασκορπίζεις πρὸς διαφόρους κατευθύνσεις. Τὰ ὕδατα ἀπὸ τὰ ἔγκατα τῆς γῆς καὶ τὰ τρίσβαθα τῆς θαλάσσης ἀντήχησαν μὲ τοὺς παφλασμούς των, τρομαγμένα ἀπὸ τὴν θείαν παρουσίαν Σου· τὰ δὲ κύματα ἀνέβησαν κατακορύφως καὶ ἀψαντάστως ὑψηλὰ ἐνώπιόν Σου.
11 Ἐπῄρθη ὁ ἥλιος, καὶ ἡ σελήνη ἔστη ἐν τῇ τάξει αὐτῆς· εἰς φῶς βολίδες σου πορεύσονται, εἰς φέγγος ἀστραπῆς ὅπλων σου.	11 Ἐσηκώθη καὶ ἐστάθη ἀκίνητος ὁ ἥλιος· καὶ αὐτὴ σελήνη ἐσταμάτησεν εἰς τὴν θέσιν της, ὅταν ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ ἐν ὀνόματί σου τὰ διέταξε. Τὰ βέλη σου ὁλοφάνερα, ὡσὰν τὸ φῶς, κατευθύνονται ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν σου. Τὰ ὅπλα σου ἀπαστράπτουν, ὡσὰν τὸ φῶς.	11 Ὁ ἥλιος ὑψώθη, ἀνέκοψε τὴν τροχιάν του καὶ ἐστάθη ἀκίνητος, ἡ δὲ σελήνη ἐσταμάτησεν εἰς τὴν θέσιν της. Τὰ βέλη <οἱ κεραυνοί> Σου ὁλοφάνερα, ὡσὰν τὸ φῶς, κατευθύνονται ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν Σου· τὰ ὅπλα <οἱ ἀστραπὲς καὶ οἰ κεραυνοί> Σου λάμπουν καὶ ἀκτινοβολοῦν, ὡσὰν τὴν λάμψιν τοῦ φωτός.
12 Ἐν ἀπειλῇ ὀλιγώσεις γῆν καὶ ἐν θυμῷ κοιτάξεις ἔθνη.	12 Μὲ τὴν δικαίαν σου τιμωρίαν, τὴν ὁποίαν ἀπειλητικῶς προανήγγειλες, θὰ καταστρέψῃς τὴν γῆν τῶν Χαλδαίων. Καὶ ἐπάνω εἰς τὸν δίκαιον θυμόν σου θὰ ρίψῃς ταπεινωμένους εἰς τὸ ἔδαφος λαούς.	12 Μὲ τὴν σκληρὰν καὶ δικαίαν τιμωρίαν, τὴν ὁποίον ἔχεις προαναγγείλει ἀπειλητικῶς, θὰ ἐρημώσῃς τὴν χώραν τῶν Χαλδαίων - Βαβυλωνίων, καὶ μὲ τὸν θυμὸν τῆς δικαίας ὀργῆς σου θὰ ρίψῃς κάτω καὶ θὰ ταπεινώσης πολλὰ ἔθνη.
13 Ἐξῆλθες εἰς σωτηρίαν λαοῦ σου τοῦ σῶσαι τὸν χριστόν σου· ἔβαλες εἰς κεφαλὰς ἀνόμων θάνατον, ἐξήγειρας δεσμοὺς ἕως τραχήλου. (διάψαλμα).	13 Ἔτσι θὰ ἐξέλθῃς, διὰ νὰ σώσῃς τὸν λαόν σου, διὰ νὰ σώσῃς τὸν ἀφιερωμένον εἰς σὲ λαόν. Ἔδωσες θάνατον εἰς κεφαλὰς παρανόμων ἀνθρώπων. Ἀλύτους δεσμοὺς ἀνέβασες καὶ ἐπέβαλες εἰς τὸν τράχηλον τῶν ἁμαρτωλῶν.	13 Ἐνῷ ὅμως θὰ καταστρέψῃς τὰ ἔθνη, θὰ ἐξέλθῃς διὰ νὰ σώσῃς τὸν ἰδικόν Σου λαόν, διὰ νὰ σώσῃς τὸν ἀγαπημένον καὶ ἀφιερωμένον εἰς Σὲ λαόν, τὸν ὁποῖον ἐξέλεξες ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη. Συνέτριψες καὶ ἐθανάτωσες τὶς κεφαλὲς τῶν παρανόμων καὶ ἀσεβῶν· τοὺς ἔδεσες γύρω - γύρω μὲ τὰ σχοινιὰ τῶν ἰδικῶν των ἁμαρτιῶν καὶ ἐγκλημάτων ὄχι μερικῶς, ἀλλ' εἰς ὅλον τὸ σῶμα των, ἀπὸ κάτω ἕως ἐπάνω, μέχρι τοῦ τραχήλου. <Ἡ ὠδὴ διακόπτεται ἀπότομα καὶ γίνεται σιωπή· ἀκούεται ἰσχυρὸς ἦχος ἐγχόρδων ὀργάνων>.
14 Διέκοψας ἐν ἐκστάσει κεφαλὰς δυναστῶν, σεισθήσονται ἐν αὐτῇ· διανοίξουσι χαλινοὺς αὐτῶν ὡς ἐσθίων πτωχὸς λάθρα.	14 Πρὸς κατάπληξιν ὅλων ἔκοψες τὰς κεφαλὰς τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς. Θὰ συγκλονισθοῦν καὶ θὰ πανικοβληθοῦν ὅλοι οἱ κατοικοῦντες εἰς αὐτήν. Ὡς ἐὰν ἔχουν χαλινούς, ὀλίγον θὰ ἀνοίξουν τὸ στόμα των, ὅπως ὁ πτωχὸς ὁ ὁποῖος τρώγει κρυφίως τὸ ψωμί του.	14 Ἔκοψες πέρα - πέρα κεφαλὲς δυναστῶν, προξενῶν τὴν κατάπληξιν ὅλων· ὅσοι θὰ ἴδουν τὸ γεγονὸς τοῦτο, θὰ συνταραχθοῦν, θὰ συγκλονισθοῦν. Θὰ ἀνοίξουν κατατρομαγμένοι τὸ στόμα των πολὺ λίγο, ὡσὰν νὰ ἔχουν χαλινάρι καὶ ἐμποδίζωνται, καὶ θὰ τολμήσουν νὰ ὁμιλήσουν δειλὰ - δειλά, ὅπως ὁ πτωχός, ὁ ὁποῖος δὲν τολμᾷ νὰ ἀνοίξῃ τὸ στόμα του, ἀλλὰ μασᾷ κρυφὰ τὴν τροφήν του μὲ τὰ χείλη κλειστά.
15 Καὶ ἐπεβίβασας εἰς θάλασσαν τοὺς ἵππους σου ταράσσοντας ὕδατα πολλά.	15 Ὡδήγησες καὶ ἀνέβασες, Κύριε, εἰς τὴν θάλασσαν τοὺς ἵππους σου, οἱ ὁποῖοι ἀναταράσσουν τὰ πολλὰ αὐτῆς ὕδατα.	15 Μὴ ἐμποδιζόμενος ἀπὸ τίποτε, ὠδήγησες καὶ ἀνέβασες ες τὴν θάλασσαν τοὺς ἵππους σου, οἱ ὁποῖοι, καθὼς κολυμβοῦν καὶ προχωροῦν, ἀναταράσσουν τὰ πολλά της ὕδατα.
16 Ἐφυλαξάμην, καὶ ἐποτήθη ἡ κοιλία μου ἀπὸ φωνῆς προσευχῆς χειλέων μου, καὶ εἰσῆλθε τρόμος εἰς τὰ ὀστᾶ μου, καὶ ὑποκάτωθέν μου ἐταράχθη ἡ ἕξις μου. Ἀναπαύσομαι ἐν ἡμέρᾳ θλίψεως τοῦ ἀναβῆναι εἰς λαὸν παροικίας μου.	16 Παρετήρησα μὲ προσοχήν, ἤκουσα καὶ εἶδα τὰς θλίψεις τοῦ λαοῦ μου. Ἡ καρδία μου ἐταράχθη καθ' ὃν χρόνον τὰ χείλη μου τρέμοντα ἀπηύθυναν τὴν προσευχήν. Τρόμος εἰσεχώρησεν εἰς τὸ ἐσωτερικόν μου. Ὁλόκληρος ἡ ὑπαρξίς μου ἀνεστατώθη ἀπὸ κάτω ἕως ἄνω. Ἀλλὰ τὴν ἡμέραν τῆς θλίψεώς μου θὰ ἀναπαυθῶ καὶ θὰ παρηγορηθῶ, ὅταν ἀναβῶ εἰς τὸν λαόν μου, τὸν παροικοῦντα εἰς τὸν τόπον του.	16 Παρετήρησα καὶ ἄκουσα μὲ προσοχήν, ὅσα μοῦ ἀπεκάλυψες, Κύριε, καὶ τὰ ὁποῖα εἶναι, ὅσα πρόκειται νὰ ὑποστῇ ὁ Ἰσραηλιτικὸς λαός, ποὺ ἀπίστησε εἰς Σέ. Διὰ τοῦτο, ἐνῷ τὰ χείλη μου προσηύχοντο καὶ ἔτρεμαν, τὸ ἐσωτερικόν μου ἐγέμισεν ἀπὸ φόβον, ἀγωνίαν καὶ ταραχὴν τρόμος ἐκυρίευσε τὰ ὀστά μου ὁλόκληρος δὲ ἡ ὑπαρξίς μου συνεκλονίσθη καὶ ἀνεστατώθη. Ἔχω ὅμως παρηγορίαν διότι πρὶν πραγματοποιηθοῦν οἱ προρρήσεις αὐτές, ὅταν ἔλθῃ ἡ ἡμέρα τῆς εἰσορμήσεως κακῶν, ποὺ εἶναι δι' ἐμὲ ἡμέρα θλίψεως, ἐγὼ θὰ ἀναπαυθῶ, θὰ τελειώσω τὴν ζωήν μου καὶ θὰ ἀνεβῶ εἰς τὴν ἄνω πόλιν, ὅπου εἶναι ὁ λαὸς τῶν ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν ὡς προσωρινοὶ κάτοικοι εἰς τὴν γῆν <ἢ κατ’ ἄλλην ἑρμηνείαν: Θὰ παρηγορηθῶ, διότι θὰ μεταβῶ εἰς τὸν λαόν, ὁ ὁποῖος διαμένει εἰς τὸν τόπον του>.
17 Διότι συκῆ οὐ καρποφορήσει, καὶ οὐκ ἔσται γενήματα ἐν ταῖς ἀμπέλοις· ψεύσεται ἔργον ἐλαίας, καὶ τὰ πεδία οὐ ποιήσει βρώσιν· ἐξέλιπον ἀπὸ βρώσεως πρόβατα, καὶ οὐχ ὑπάρχουσι βόες ἐπὶ φάτναις.	17 Διότι ἰδού, οἱ συκιὲς δὲν θὰ καρποφορήσουν, τὰ ἀμπέλια δὲν θὰ παράγουν σταφυλάς, τὰ ἐλαιόδενδρα θὰ διαψεύσουν τὰς προσδοκίας μας διὰ συγκομιδὴν καρποῦ καὶ αἱ πεδιάδες δὲν θὰ παράγουν καρποὺς εἰς διατροφὴν τῶν ἀνθρώπων. Τὰ πρόβατα ἀποθνήσκουν διὰ τὴν ἔλλειψιν τροφῆς. Βόϊδια δὲν ὑπάρχουν πλέον εἰς τὰ παχνιά των.	17 Εἶναι δι’ ἐμὲ ἡμέρα μεγάλης θλίψεως, διότι οἰ συκιὲς δὲν θὰ καρποφορήσουν καὶ εἰς τὰ ἀμπέλια δὲν θὰ ὑπάρχουν σταφύλια· τὰ ἐλαιόδενδρα θὰ εἶναι ἔρημα καρπῶν καὶ ἔτσι θὰ διαψεύσουν τὶς προσδοκίες μας διὰ παραγωγὴν ἐλαιῶν καὶ λαδιοῦ· ἀλλὰ καὶ οἰ πεδιάδες δὲν θὰ παράγουν γεωργικὰ προϊόντα πρὸς διατροφήν. Τὰ πρόβατα θὰ ἀποθνήσκουν, ἕνεκα τῆς ἐλλείψεως βοσκῆς, δὲν θὰ ὑπάρχουν δὲ εἰς τὰ παχνιά των βόδια, ποὺ εἶναι ἀπαραίτητα διὰ τὴν καλλιέργειαν τῶν χωραφιῶν.
18 Ἐγὼ δὲ ἐν τῷ Κυρίῳ ἀγαλλιάσομαι, χαρήσομαι ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ σωτῆρί μου.	18 Ἐγὼ ὅμως θὰ ἀγάλλωμαι ἐλπίζων εἰς τὸν Κύριον. Θὰ γεμίσῃ χαρὰν ἡ καρδία μου διὰ τὸν σωτῆρα μου Θεόν.	18 Ἐγὼ ὅμως, ἐνῷ θὰ λυποῦμαι διὰ τὶς μεγάλες αὐτὲς συμφορές, ποὺ θὰ κτυπήσουν τὸν λαόν μου, φέρων εἰς τὸν νοῦν μου τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία θὰ εἶναι φανερὰ εἰς ὅλους, θὰ χαίρω, θὰ ἀγάλλωμαι καὶ θὰ σκιρτῶ διὰ τὸν Θεόν, τὸν ἰδικόν μου σωτῆρα, ἀλλὰ καὶ σωτῆρα τοῦ λαοῦ μου.
19 Κύριος ὁ Θεὸς δύναμίς μου τάξει τοὺς πόδας μου εἰς συντέλειαν· ἐπὶ τὰ ὑψηλὰ ἐπιβιβᾷ με τοῦ νικῆσαί με ἐν τῇ ᾠδῇ αὐτοῦ.	19 Κύριος ὁ Θεὸς εἶναι ἡ δύναμίς μου. Αὐτὸς θὰ στερεώσῃ διὰ παντὸς τὰ πόδια μου εἰς τὰς δικαίας πορείας μου. Θὰ μὲ ἀναβιβάσῃ ὑψηλά, ὥστε ψάλλων εὐγνώμονα δοξολογίαν πρὸς αὐτὸν νὰ νικήσω.	19 Ὡς ἄνθρωπος εἶμαι ἀδύνατος, ἀλλ’ ὁ Κύριος καὶ Θεὸς εἶναι ἡ δύναμίς μου· Αὐτὸς θὰ στερεώσῃ καὶ ἐνδυναμώσῃ τὰ πόδιά μου καὶ θὰ ἀσφαλίσῃ τὰ βήματά μου, ὥστε νὰ φθάσω εἰς τὸ τέλος τοῦ δρόμου. Ὁ Κύριος θὰ μὲ ἐνισχύσῃ καὶ θὰ μὲ ἀνεβάσῃ ὑψηλά, ὥστε ἀπὸ τὰ ὑψηλότερα νὰ νικήσω ἐκείνους, ποὺ μοῦ ἐπιτίθενται, προσφέρων εἰς τὸν Σωτῆρα μου ὕμνον δοξολογητικὸν καὶ ἐπινίκιον.