Βασιλειών Α : Κεφάλαιον Α'

Πρωτότυπο Κείμενο

νθρωπος ἦν ἐξ Ἀρμαθαὶμ Σιφά, ἐξ ὄρους Ἐφραίμ, καὶ ὄνομα αὐτῷ Ἑλκανὰ υἱὸς Ἱερεμεὴλ υἱοῦ Ἠλιοὺ υἱοῦ Θοκὲ ἐν Νασὶβ Ἐφραίμ.
2 Καὶ τούτῳ δύο γυναῖκες· ὄνομα τῇ μιᾷ Ἄννα, καὶ ὄνομα τῇ δευτέρᾳ Φεννάνα· καὶ ἦν τῇ Φεννάνᾳ παιδία, καὶ τῇ Ἄννᾳ οὐκ ἦν παιδίον.
3 Καὶ ἀνέβαινεν ὁ ἄνθρωπος ἐξ ἡμερῶν εἰς ἡμέρας ἐκ πόλεως αὐτοῦ ἐξ Ἀρμαθαὶμ προσκυνεῖν καὶ θύειν Κυρίῳ τῷ Θεῷ Σαβαὼθ εἰς Σηλώ· καὶ ἐκεῖ Ἡλὶ καὶ οἱ δύο υἱοὶ αὐτοῦ Ὀφνὶ καὶ Φινεὲς ἱερεῖς τοῦ Κυρίου.
4 Καὶ ἐγενήθη ἡμέρα καὶ ἔθυσεν Ἑλκανὰ καὶ ἔδωκε τῇ Φεννὲνᾳ γυναικὶ αὐτοῦ, καὶ τοῖς υἱοῖς αὐτῆς μερίδας·
5 καὶ τῇ Ἄννᾳ ἔδωκε μερίδα μίαν, ὅτι οὐκ ἦν αὐτῇ παιδίον, πλὴν ὅτι τὴν Ἄνναν ἠγάπα Ἑλκανὰ ὑπὲρ ταύτην. Καὶ Κύριος ἀπέκλεισε τὰ περὶ τὴν μήτραν αὐτῆς,
6 ὅτι οὐκ ἔδωκεν αὐτῇ Κύριος παιδίον κατὰ τὴν θλῖψιν αὐτῆς καὶ κατὰ τὴν ἀθυμίαν τῆς θλίψεως αὐτῆς, καὶ ἠθύμει διὰ τοῦτο, ὅτι συνέκλεισε Κύριος τὰ περὶ τὴν μήτραν αὐτῆς τοῦ μὴ δοῦναι αὐτῇ παιδίον.
7 Οὕτως ἐποίει ἐνιαυτὸν κατ' ἐνιαυτόν, ἐν τῷ ἀναβαίνειν αὐτὴν εἰς οἶκον Κυρίου· καὶ ἠθύμει καὶ ἔκλαιε καὶ οὐκ ἤσθιε.
8 Καὶ εἶπεν αὐτῇ Ἑλκανὰ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς· Ἄννα. Καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἰδοὺ ἐγώ, κύριε. Καὶ εἶπεν αὐτῇ· τί ἔστι σοι, ὅτι κλαίεις; Καὶ ἱνατὶ οὐκ ἐσθίεις; Καὶ ἰνατί τύπτει σε ἡ καρδία σου; Οὐκ ἀγαθὸς ἐγώ σοι ὑπὲρ δέκα τέκνα;
9 Καὶ ἀνέστη Ἄννα μετὰ τὸ φαγεῖν αὐτοὺς ἐν Σηλὼ καὶ κατέστη ἐνώπιον Κυρίου, καὶ Ἡλὶ ὁ ἱερεὺς ἐκάθητο ἐπὶ τοῦ δίφρου ἐπὶ τῶν φλιῶν ναοῦ Κυρίου.
10 Καὶ αὐτὴ κατώδυνος ψυχῇ καὶ προσηύξατο πρὸς Κύριον καὶ κλαίουσα ἔκλαυσε
11 καὶ ηὔξατο εὐχὴν Κυρίῳ λέγουσα· Ἀδωναῒ Κύριε Ἐλωὲ Σαβαώθ, ἐὰν ἐπιβλέπων ἐπιβλέψῃς ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης σου καὶ μνησθῇς μου καὶ δῷς τῇ δούλῃ σου σπέρμα ἀνδρῶν, καὶ δώσω αὐτὸν ἐνώπιόν σου δοτὸν ἕως ἡμέρας θανάτου αὐτοῦ, καὶ οἶνον καὶ μέθυσμα οὐ πίεται, καὶ σίδηρος οὐκ ἀναβήσεται ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ.
12 Καὶ ἐγενήθη ὅτε ἐπλήθυνε προσευχομένη ἐνώπιον Κυρίου, καὶ Ἡλὶ ὁ ἱερεὺς ἐφύλαξε τὸ στόμα αὐτῆς·
13 καὶ αὕτη ἐλάλει ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς καὶ τὰ χείλη αὐτῆς ἐκινεῖτο, καὶ φωνὴ αὐτῆς οὐκ ἠκούετο· καὶ ἐλογίσατο αὐτὴν Ἡλὶ εἰς μεθύουσαν.
14 Καὶ εἶπεν αὐτῇ τὸ παιδάριον Ἡλί· ἕως πότε μεθυσθήσῃ; Περιελοῦ τὸν οἶνόν σου καὶ πορεύου ἐκ προσώπου Κυρίου.
15 Καὶ ἀπεκρίθη Ἄννα καὶ εἶπεν· οὐχί, κύριε· γυνή, ᾗ σκληρὰ ἡμέρα, ἐγὼ εἰμι καὶ οἶνον καὶ μέθυσμα οὐ πέπωκα καὶ ἐκχέω τὴν ψυχήν μου ἐνώπιον Κυρίου·
16 μὴ δῷς τὴν δούλην σου εἰς θυγατέρα λοιμήν, ὅτι ἐκ πλήθους ἀδολεσχίας μου ἐκτέτακα ἕως νῦν.
17 Καὶ ἀπεκρίθη Ἡλὶ καὶ εἶπεν αὐτῇ· πορεύου εἰς εἰρήνην· ὁ Θεὸς Ἰσραὴλ δῴη σοι πᾶν αἴτημά σου, ὃ ᾐτήσω παρ' αὐτοῦ.
18 Καὶ εἶπεν· εὖρεν ἡ δούλη σου χάριν ἐν ὀφθαλμοῖς σου. Καὶ ἐπορεύθη ἡ γυνὴ εἰς τὴν ὁδὸν αὐτῆς καὶ ἠσῆλθεν εἰς τὸ κατάλυμα αὐτῆς καὶ ἔφαγε μετὰ τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς καὶ ἔπιε, καὶ τὸ πρόσωπον αὐτῆς οὐ συνέπεσεν ἔτι.
19 Καὶ ὀρθρίζουσι τὸ πρωῒ καὶ προσκυνοῦσι τῷ Κυρίῳ καὶ πορεύονται τὴν ὁδὸν αὐτῶν. Καὶ εἰσῆλθεν Ἑλκανὰ εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ Ἀρμαθαὶμ καὶ ἔγνω τὴν Ἄνναν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἐμνήσθη αὐτῆς Κύριος, καὶ συνέλαβε.
20 Καὶ ἐγενήθη τῷ καιρῷ τῶν ἡμερῶν καὶ ἔτεκεν υἱόν· καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Σαμουὴλ καὶ εἶπεν· ὅτι παρὰ Κυρίου Θεοῦ Σαβαὼθ ᾐτησάμην αὐτόν.
21 Καὶ ἀνέβη ὁ ἄνθρωπος Ἑλκανὰ καὶ πᾶς ὁ οἶκος αὐτοῦ θῦσαι ἐν Σηλὼμ τὴν θυσίαν τῶν ἡμερῶν καὶ τὰς εὐχὰς αὐτοῦ καὶ πάσας τὰς δεκάτας τῆς γῆς αὐτοῦ·
22 καὶ Ἀννα οὐκ ἀνέβη μετ' αὐτοῦ· ὅτι εἶπε τῷ ἀνδρὶ αὐτῆς· ἕως τοῦ ἀναβῆναι τὸ παιδάριον, ἐὰν ἀπογαλακτίσω αὐτό, καὶ ὀφθήσεται τῷ προσώπῳ Κυρίου καὶ καθήσεται ἕως αἰῶνος ἐκεῖ.
23 Καὶ εἶπεν αὐτῇ Ἑλκανὰ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς· ποίει τὸ ἀγαθὸν ἐν ὀφθαλμοῖς σου, κάθου ἕως ἄν ἀπογαλακτίσῃς αὐτό· ἀλλὰ στήσαι Κύριος τὸ ἐξελθὸν ἐκ τοῦ στόματός σου. Καὶ ἐκάθισεν ἡ γυνὴ καὶ ἐθήλασε τὸν υἱὸν αὐτῆς, ἕως ἂν ἀπογαλακτίσῃ αὐτόν.
24 Καὶ ἀνέβη μετ' αὐτοῦ εἰς Σηλὼμ ἐν μόσχῳ τριετίζοντι καὶ ἄρτοις καὶ οἰφὶ σεμιδάλεως καὶ νέβελ οἴνου καὶ εἰσῆλθεν εἰς οἶκον Κυρίου ἐν Σηλώμ, καὶ τὸ παιδάριον μετ' αὐτῶν.
25 Καὶ προσήγαγον ἐνώπιον Κυρίου, καὶ ἔσφαξεν ὁ πατὴρ αὐτοῦ τὴν θυσίαν, ἣν ἐποίει ἐξ ἡμερῶν εἰς ἡμέρας τῷ Κυρίῳ, καὶ προσήγαγε τὸ παιδάριον καὶ ἔσφαξε τὸν μόσχον· αἱ προσήγαγεν Ἄννα ἡ μήτηρ τοῦ παιδίου πρὸς Ἡλὶ
26 καὶ εἶπεν· ἐν ἐμοί, κύριε· ζῇ ἡ ψυχή σου, ἐγὼ ἡ γυνὴ ἡ καταστᾶσα ἐνώπιόν σου μετὰ σοῦ ἐν τῷ προσεύξασθαι πρὸς Κύριον·
27 ὑπὲρ τοῦ παιδαρίου τούτου προσηυξάμην, καὶ ἔδωκέ μοι Κύριος τὸ αἴτημά μου, ὃ ᾐτησάμην παρ' αὐτοῦ·
28 κἀγὼ κιχρῶ αὐτὸν τῷ Κυρίῳ πάσας τὰς ἡμέρας, ἂς ζῇ αὐτός, χρῆσιν τῷ Κυρίῳ. Καὶ εἶπεν.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

ατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην τῶν Κριτῶν ἐζοῦσε ἔνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος κατήγετο ἀπὸ τὴν πόλιν Ἀρμαθαίμ, τὴν περιοχὴν Σιφά, ἡ ὁποία εὑρίσκετο εἰς τὴν ὀρεινὴν χώραν, ὅπου κατοικοῦσεν ἡ φυλὴ τοῦ Ἐφραίμ. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ὠνομάζετο Ἑλκανὰ καὶ ἦτο υἱὸς τοῦ Ἱερεμεήλ, υἱοῦ τοῦ Ἠλιού, ὁ ὁποῖος Ἠλιοὺ ἦτο υἱὸς τοῦ Θοκὲ ἀπὸ τὴν Νασίβ, τῆς φυλῆς Ἐφραίμ.
2 Ὁ Ἑλκανὰ εἶχε δύο συζύγους, ἡ μία ὠνομάζετο Ἄννα, ἡ δὲ ἄλλη ὠνομάζετο Φεννάνα. Ἡ Φεννάνα εἶχε παιδιά, ἡ Ἄννα ὅμως δὲν εἶχε παιδί.
3 Ὁ ἄνθρωπος αὐτός, εὐσεβὴς καθὼς ἦτο, ἀνέβαινε κάθε χρόνον ἀπὸ τὴν πατρίδα του τὴν Ἀρμαθαὶμ εἰς Σηλώ, τὸν ἱερὸν τόπον, διὰ νὰ προσκυνῇ καὶ νὰ προσφέρῃ θυσίας εἰς τὸν Κύριον τὸν Θεὸν τὸν παντοκράτορα. Εἰς Σηλὼ ἀρχιερεὺς ἦτο τότε ὁ Ἡλί, ἱερεῖς δὲ οἱ δύο υἱοί του, ὁ Ὀφνὶ καὶ ὁ Φινεές.
4 Κάποιαν ἡμέραν, κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ Ἑλκανὰ προσέφερε τὴν καθιερωμένην εἰρηνικὴν θυσίαν, ἔδωσεν εἰς τὴν Φεννάναν καὶ τοὺς υἱούς της πολλὰς μερίδας, ἀναλόγους πρὸς τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν, ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα τῶν θυσιῶν.
5 Εἰς τὴν Ἄνναν ὅμως, ἐπειδὴ δὲν εἶχε παιδιά, ἔδωκε μίαν μόνον μερίδα δι' αὐτὴν τὴν ἰδίαν. Ἀλλ' ὁ Ἑλκανὰ ἠγάπα τὴν Ἄνναν περισσότερον ἀπὸ τὴν Φεννάναν. Ὁ Κύριος ὅμως εἶχε δώσει εἰς αὐτὴν στειρότητα καὶ δὲν ἀποκτοῦσε παιδιά.
6 Δὲν ἔδωκεν εἰς αὐτὴν ὁ Κύριος παιδίον, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον προεκάλει θλῖψιν εἰς αὐτήν, καὶ ὑπὸ τὸ βάρος τῆς θλίψεως ἦτο διαρκῶς μελαγχολικὴ καὶ ἄθυμος, διότι ὁ Κύριος εἶχε καταστήσει αὐτὴν στεῖραν καὶ δὲν τῆς ἔδιδε παιδί.
7 Ἔτσι ἔκανε κάθε ἔτος ὁ Ἑλκανά, ὅταν ἀνέβαινεν εἰς τὴν Σκηνὴν τοῦ Μαρτυρίου, διὰ νὰ προσφέρῃ τὰς καθιερωμένας θυσίας, ἡ δὲ σύζυγός του ἡ Ἄννα κατελαμβάνετο ἀπὸ ἀθυμίαν, ἔκλαιε καὶ δὲν ἔτρωγε.
8 Ὁ Ἑλκανά, ὁ σύζυγός της, εἶπεν εἰς αὐτήν· <Ἄννα>! Ἐκείνη τοῦ ἀπήντησεν· <Ἰδοὺ ἐγώ, κύριε>. Ἐκεῖνος πάλιν τῆς λέγει· <τί συμβαίνει καὶ διατὶ κλαίεις, καὶ διατὶ δὲν τρώγεις, καὶ διατὶ σὲ πληγώνει ἡ καρδία σου καὶ εἶσαι περίλυπος; Ἐγὼ δὲν εἶμαι διὰ σὲ καλύτερος καὶ ἀπὸ δέκα ἀκόμη παιδιά;>
9 ῎Επειτα ἀπὸ αὐτὸ τὸ οἰκογενειακόν, μετὰ τὴν θυσίαν, φαγητὸν εἰς Σηλώ, ἡ Ἄννα ἐσηκώθη, μετέβη καὶ ἐστάθη ἐνώπιον τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου. Ὁ ἀρχιερεὺς ὁ Ἡλὶ ἐκάθητο ἐπάνω εἰς ἕνα ἀνάκλιντρον εἰς τὴν εἴσοδον τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου.
10 Ἡ Ἄννα ἦτο βαθύτατα λυπημένη καὶ προοηυχήθη πρὸς τὸν Κύριον. Καθ' ὃν δὲ χρόνον προσηύχετο, ἔκλαιε καὶ ἔχυνεν ἄφθονα δάκρυα.
11 Κατὰ τὴν ὥραν ἐκείνην τῆς προσευχῆς ἔκαμε ἕνα τάμα πρὸς τὸν Θεὸν λέγουσα· <Ἀδωναΐ, Κύριε, Ἐλωὲ Σαβαώθ, ἐὰν ρίψῃς βλέμμα εὐσπλαγχνίας καὶ ἴδῃς τὴν θλῖψιν καὶ τὴν ἐντροπὴν τῆς δούλης σου ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι εἶμαι στεῖρα, μὲ ἐνθυμηθῇς εἰς τὸ ἔλεός σου καὶ μοῦ δώσῃς τέκνον, ἐγώ σοῦ ὑπόσχομαι νὰ ἀφιερώσω αὐτὸ ἐνώπιόν σου, διὰ νὰ σὲ ὑπηρετῇ διαρκῶς μέχρι τῆς ἡμέρας τοῦ θανάτου του. Ὑπόσχομαι ἐπὶ πλέον ὅτι οἶνον καὶ οἰνοπνευματώδη γενικῶς ποτὰ δὲν θὰ πίῃ τὸ παιδὶ αὐτὸ εἰς ὅλην του τὴν ζωήν· ψαλλίδι δὲν θὰ ἀνέβη ἐπὶ τῆς κεφαλῆς του, διὰ νὰ τοῦ κόψῃ τὴν κόμην>.
12 Ἐπειδὴ δὲ αὐτὴ ἐπὶ πολλὴν ὥραν παρέτεινε τὴν προσευχήν της ἐνώπιον τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, ὁ ἀρχιερεὺς Ἡλὶ παρετήρει τὸ στόμα αὐτῆς·
13 παρετήρει δηλαδὴ ὅτι αὐτὴ ὠμιλοῦσε ἀπὸ τὴν καρδίαν της, τὰ δὲ χείλη της μόλις ἐκινοῦντο καὶ ἡ φωνή της δὲν ἠκούετο καθόλου. Ὁ Ἡλί τὴν ἐνόμισε μεθυσμένην.
14 Εἶπε δὲ ὁ ὑπηρέτης τοῦ Ἡλί, κατ' ἐντολήν τοῦ ῾Ηλί· <ἕως πότε θὰ εἶσαι μεθυσμένη; Σταμάτησε τὴν ἐπήρειαν τοῦ κρασιοῦ σου καὶ ἀπομακρύνσου ἀπὸ τὴν Σκηνὴν τοῦ Μαρτυρίου>.
15 Ἀπεκρίθη δὲ ἡ Ἄννα καὶ τοῦ εἶπε· <οὐχί, κύριε, δὲν εἶμαι μεθυσμένη. Εἶμαι μία σύζυγος, ἡ ὁποία διέρχεται πολὺ πικρὰς ἡμέρας. Οἶνον καὶ ἄλλὰ οἰνοπνευματώδη ποτὰ δὲν ἔχω πίει, ἀλλὰ ξεχύνω τὸν πόνον τῆς ψυχῆς μου ἐνώπιον τοῦ Κυρίου.
16 Μὴ θεωρήσῃς ἐμὲ τὴν δούλην σου ὡς ἁμαρτωλὴν καὶ ἀσεβῆ γυναῖκα. Δὲν εἶμαι ἐγὼ τέτοια, ἀλλὰ ὁ ὑπερβολικὸς πόνος ἔχει λυώσει τὴν ψυχήν μου καὶ δι'αὐτὸ ἀπευθύνω τὴν μακρὰν αὐτὴν προσευχὴν πρὸς τὸν Κύριον>.
17 Ὁ Ἡλὶ ἀπεκρίθη πρὸς αὐτὴν καὶ τῆς εἶπε· <πήγαινε εἰς τὸ καλό· εὔχομαι νὰ ἐκπληρώσῃ ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραὴλ ὁλόκληρον τὸ αἴτημά σου καὶ σοῦ δώσῃ αὐτὸ τὸ ὁποῖον ἐζήτησες>.
18 Εἶπε τότε ἡ Ἄννα· <εἴθε ἐγώ, ἡ δούλη σου, νὰ εὔρω χάριν ἐνώπιόν σου καὶ ὁ Κύριος νὰ εἰσακούσῃ τὴν εὐχήν σου>. Ἀνεχώρησεν ἔπειτα ἡ Ἄννα ἀπὸ τὴν Σκηνὴν τοῦ Μαρτυρίου καὶ μετέβη εἰς τὸ προσωρινὸν κατάλυμα τοῦ συζύγου της, εἰς Σηλώ. Ἐκεῖ ἔφαγε καὶ ἔπιε καὶ τὸ πρόσωπόν της δὲν ἐφαίνετο πλέον θλιμμένον.
19 Τὴν ἑπομένην πολὺ πρωῒ ἐσηκώθησαν, προσεκύνησαν ἐνώπιον τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου καὶ ἐπορεύθησαν πρὸς τὴν ἰδιαιτέραν των πόλιν, τὴν Ἀρμαθαίμ. Ὁ Ἑλκανὰ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον του εἰς Ἀρμαθαίμ, ἦλθεν εἰς συνάφειαν μὲ τὴν σύζυγόν του τὴν Ἄνναν, ὁ δὲ Κύριος τὴν ἐπεσκέφθη καὶ ἔμεινεν αὐτὴ ἔγκυος.
20 Κατὰ τὸν κανονικὸν χρόνον, τὸν ἔνατον δηλαδὴ μῆνα, ἐγέννησεν υἱὸν καὶ ὠνόμασεν αὐτὸν Σαμουὴλ λέγουσα· <ὀνομάζω αὐτὸν Σαμουήλ, διότι ἀπὸ τὸν Κύριον τὸν Θεὸν τὸν παντοκράτορα ἐζήτησα καὶ τὸν ἔλαβα>.
21 Μετὰ ἕνα ἔτος ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ὁ Ἑλκανὰ καὶ ὅλη ἡ οἰκογένειά του, ἀνέβησαν κατὰ τὴν συνήθειάν των εἰς Σηλώμ, διὰ νὰ προσφέρῃ ὁ Ἑλκανὰ τὴν ἐτησίαν θυσίαν, τὸ τάξιμόν του, καὶ τὸ ὑπὸ τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου ὁριζόμενον δέκατον ἀπὸ τὰ γεωργικά του προϊόντα.
22 Ἡ Ἄννα ὅμως δὲν ἀνέβη μαζῆ του καὶ εἶπεν εἰς τὸν ἄνδρα της· <ἐγὼ θὰ παραμείνω καὶ δὲν θὰ ἀναβῶ εἰς τὸν ναὸν τοῦ Κυρίου, μέχρις ὅτου ἔλθῃ ἐποχὴ καὶ εἶναι εἰς θέσιν νὰ ἀναβῇ καὶ τὸ τέκνον μας αὐτὸ μετὰ τὸν ἀπογαλακτισμόν του. Τότε θὰ τὸ παρουσιάσωμεν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, διὰ νὰ παραμένῃ ἐκεῖ ἰσοβίως>.
23 Ὁ Ἑλκανά, ὁ σύζυγός της, τῆς εἶπε· <κάμε αὐτὸ ποὺ νομίζεις ὅτι εἶναι καλόν. Κάθησε, δηλαδή, ἐδῶ μέχρις ὅτου ἀπογαλακτίσῃς τὸ παιδίον. Εὔχομαι δέ, νὰ ἐκπληρώσῃ ὁ Κύριος τὸ τάμα σου, ὅπως τὸ εἶπες>. Ἡ Ἄννα παρέμεινεν εἰς τὸν οἶκον της, μέχρις ὅτου ἀπογαλακτίσῃ τὸν υἱόν της.
24 Κατόπιν ἀνέβη καὶ αὐτὴ μὲ τὸν σύζυγόν της εἰς Σηλὼμ φέρουσα μαζῆ της ὡς θυσίαν αἱματηρὰν ἕνα μόσχον τριῶν ἐτῶν καὶ τὴν ἀνάλογον ἀναίμακτον θυσίαν ἀπὸ ἄρτους, εἴκοσι περίπου χιλιόγραμμα σημιγδάλι καὶ ἕνα ἀσκὶ κρασί. Εἰσῆλθον εἰς τὴν αὐλὴν τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, ποὺ εὑρίσκετο εἰς τὴν Σηλώμ. Τὸ δὲ παιδίον ἦτο μαζῆ τους.
25 Προσέφεραν τὰ πρὸς θυσίαν εἰς τὸν οἶκον τοῦ Κυρίου. Ὁ πατὴρ ἔσφαξε τὸ ζῶον, τὸ ὁποῖον κάθε ἔτος προσέφεραν εἰς τὴν Σκηνὴν τοῦ Μαρτυρίου ὡς θυσίαν. ῎Επειτα δὲ ὠδήγησε καὶ παρέδωσε τὸ παιδὶ εἰς τὸν Κύριον, ἔσφαξε καὶ ἐθυσίασε τὸν τριετῆ μόσχον καὶ ἡ Ἄννα ἡ μητέρα τοῦ παιδίου ἐπλησίασε πρὸς τὸν Ἡλὶ
26 καὶ τοῦ εἶπε· <παρατηρήσατέ με, κύριε ὅσον εἶναι ἀληθινὸν ὅτι σεῖς εἶσθε ὁ Ἡλί, ἄλλο τόσον εἶναι ἀληθινὸν ὅτι ἐγὼ εἶμαι ἡ γυναῖκα ἐκείνη, ἡ ὁποία εὑρέθη κάποτε ἐνώπιόν σου προσευχομένη πρὸς τὸν Θεόν.
27 Διὰ τὸ παιδίον τοῦτο ἐγὼ τότε προσηυχήθην. Ὁ δὲ Κύριος ἐδέχθη τὸ αἴτημά μου καὶ ἐπραγματοποίησεν αὐτὸ τὸ ὁποῖον τοῦ ἐζητοῦσα.
28 Καὶ ἐγὼ σήμερον ἀφιερώνω αὐτὸ τὸ παιδί μου εἰς τὸν Κύριον, διὰ νὰ ὑπηρετῇ τὸν Κύριον ἰσοβίως>. Ἡ Ἄννα εἶπε κατόπιν τὴν κατωτέρω ὠδήν.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

πῆρχε κάποιος ἄνθρωπος, ποὺ κατήγετο ἀπὸ τὴν πόλιν Ἀρμαθαίμ, τῆς περιοχῆς Σιφά, ποὺ εὑρίσκετο εἰς τὸ βουνό, ὅπου διέμενεν ἡ φυλὴ τοῦ Ἐφραίμ, καὶ αὐτὸς ὠνομάζετο Ἑλκανά. Ἦτο υἱὸς τοῦ Ἱερεμεήλ, ποὺ εἶχε γεννηθῇ ἀπὸ τὸν Ἡλιού, ὁ ὁποῖος εἶχε πατέρα του τὸν Θοκέ, ποὺ κατήγετο ἀπὸ τὴν Νασίβ, ἡ ὁποία εὑρίσκετο εἰς τὴν χώραν τῆς φυλῆς τοῦ Ἐφραίμ.
2 Εἶχε δὲ ὁ Ἑλκανὰ δύο γυναῖκας. Τὸ ὄνομα τῆς μιᾶς ἦτο Ἄννα καὶ τὸ ὄνομα τῆς ἄλλης Φεννάνα. Καὶ ἡ μὲν Φεννάνα εἶχεν ἀποκτήσει παιδιά, ἡ Ἄννα ὅμως δὲν εἶχε γεννήσει κανένα παιδί.
3 Καὶ ἀνέβαινεν ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς κατὰ τὰς ὡρισμένας ἡμέρας κάθε ἔτους ἀπὸ τὴν πόλιν τοῦ Ἀρμαθαὶμ εἰς τὴν πόλιν Σηλῶ, ὅπου εὑρίσκετο ὁ τόπος τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ προσκυνῇ καὶ νὰ προσφέρῃ θυσίας εἰς τὸν Κύριον, τὸν Θεὸν Σαβαώθ, τὸν Κύριον τῶν Δυνάμεων. Ἐκεῖ δὲ εἰς τὴν Σηλὼ ἦτο ἀρχιερεὺς κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην ὁ Ἡλὶ καὶ ἱερεῖς, ποὺ προσέφεραν τὰς θυσίας εἰς τὸν Κύριον, ἦσαν οἰ δύο υἱοὶ του, ὁ Ὀφνὶ καὶ ὁ Φινεές.
4 Ὅταν ἔφθασεν ἡ ἡμέρα καὶ προσέφερε καὶ ὁ Ἑλκανὰ τὴν θυσίαν του, ἔδωσε μετὰ τὴν προσφορὰν τῆς θυσίας εἰς τὴν γυναῖκα του Φεννάναν καὶ εἰς τὰ παιδιά της τὰ μερίδια ἀπὸ τὴν θυσίαν.
5 Ἔδωσεν ἐπίσης καὶ εἰς τὴν Ἄνναν, ἀλλὰ μόνον ἕνα μερίδιον, διότι δὲν εἶχεν ἀποκτήσει αὐτὴ κανένα παιδί. Πλὴν ὅμως τὴν Ἄνναν τὴν ἀγαποῦσεν ὁ Ἐλκανὰ περισσότερον ἀπὸ τὴν ἄλλην. Ἀλλ' ὁ Κύριος τὴν εἶχε κάμει στεῖραν.
6 Καὶ ἐπειδὴ ἔβλεπεν ἡ Ἄννα ὅτι ἡ Φεννάνα εἶχε παιδιά, ἐπονοῦσε περισσότερον διὰ τὸ ὅτι δὲν τῆς ἔδωσεν ὁ Κύριος παιδί. Καὶ εἶχε πολλὴν ἀδιαθεσίαν ἐξ αἰτίας τῆς θλίψεώς της αὐτῆς. Ἦτο δὲ μελαγχολικὴ καὶ λυπημένη συνεχῶς δι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγον, διὰ τὸ ὅτι δηλαδὴ τὴν ἔκανε ὁ Κύριος στεῖραν καὶ δὲν τῆς ἔδιδε παιδί.
7 Αὐτο συνέβαινε κάθε χρόνον, ὅταν ἀνέβαινε καὶ αὐτὴ μὲ τὸν Ἑλκανὰ εἰς τὸν τόπον τῆς λατρείας τοῦ Κυρίου. Ἡ Ἄννα ἦτο πάντοτε μελαγχολικὴ καὶ ἔκλαιε καὶ δὲν ἔτρωγε.
8 Καὶ τῆς εἶπε κάποτε ὁ ἄνδρας της ὁ Ἑλκανά: <Ἄννα>! Καὶ ἐκείνη τοῦ ἀπεκρίθη: <Ὄρίστε, ἐδῶ εἶμαι, κύριε. Σὲ ἀκούω>. Καὶ ἐκεῖνος τῆς εἶπε: <Τί σοῦ συμβαίνει; Καὶ διατὶ κλαίεις; Διατὶ ἐπίσης δὲν τρώγεις καὶ διατὶ εἶναι πληγωμένη ἡ καρδιά σου; Δὲν εἶμαι ἐγὼ διὰ σὲ καλύτερος ἀπὸ δέκα παιδιά;>
9 Καὶ ἀφοῦ ἔφαγαν ὅλοι μαζὶ τὰ ὑπόλοιπα τῶν θυσιῶν εἰς τὴν Σηλώ, ἐσηκώθη ἡ Ἄννα καὶ ἐστάθη ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, τὴν στιγμὴν ποὺ ὁ ἀρχιερεὺς Ἡλὶ ἦτο καθισμένος εἰς τὴν εἰδικὴν καθέδραν του εἰς τὸ κατώφλι τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου.
10 Ἦτο δὲ καταλυπημένη ἡ ψυχή της καὶ ἐπροσευχήθη εἰς τὸν Κύριον μὲ πολλὰ δάκρυα.
11 Καὶ ἔκανε τάξιμο εἰς τὸν Κύριον καὶ εἶπε: <Κύριέ μου, Κύριε, Κύριε καὶ Θεὲ τῶν Δυνάμεων, ἐὰν προσέξῃς μὲ εὐμένειαν εἰς τὴν ταπείνωσιν καὶ θλῖψιν τῆς δούλης σου καὶ μὲ ἐνθυμηθῇς κα μοῦ χαρίσῃς υἱόν, θὰ σοῦ τὸν ἀφιερώσω, διὰ νὰ διακονῇ ἐνώπιόν σου μέχρι τὴν ἡμέραν τοῦ θανάτου του. Δὲν θὰ πίῃ δὲ τὸ παιδί μου αὐτό ποτὲ κρασὶ ἢ ὁποιοδήποτε ποτόν, ποὺ προκαλεῖ μέθην, καὶ (δὲν θὰ ἀνέβη ψαλίδι εἰς τὸ κεφάλι του, διὰ νὰ κόψῃ τὰ μαλλιά του>.
12 Ἐνῷ ὅμως προσηύχετο ἡ Ἄννα καὶ παρέτεινεν ἐπὶ πολλὴν ὥραν τὴν προσευχήν της, ὁ ἀρχιερεὺς Ἡλὶ ἐπρόσεξε τὸ στόμα της.
13 Τὴν ὥραν δὲ ἐκείνην ἡ Ἄννα ὡμιλοῦσε πρὸς τὸν Θεὸν μὲ τὴν καρδιά της καί, ἐνῷ ἐκινοῦντο τὰ χείλη της, δὲν ἠκούετο ἡ φωνή της. Καὶ δι’ αὐτὸ ὁ Ἡλὶ τὴν ἐθεώρησε μεθυσμένην.
14 Καὶ ἔστειλεν ὁ Ἡλὶ τὸν νεαρὸν ὑπηρέτην του καὶ τῆς εἶπεν: <Ἕως πότε θὰ εἶσαι μεθυσμένη; Διῶξε ἐπὶ τέλους τὴν μέθην σου καὶ φύγε ἐμπρὸς ἀπὸ τὸν τόπον τῆς δόξης τοῦ Κυρίου>.
15 Καὶ ἡ Ἄννα ἀπήντησε καὶ εἶπε: <Ὄχι, κύριε! Ἐγὼ εἶμαι γυναῖκα, ποὺ μὲ εὑρῆκε σκληρὴ δοκιμασία καὶ πονῶ πολύ. Δὲν ἔχω πιεῖ κρασί, οὔτε ἄλλο ποτόν. Μένω ἐδῶ καὶ ξεχύνω τὸν πόνον τῆς ψυχῆς μου ἐμπρὸς εἰς τὸν Κύριον.
16 Μὴ θεωρήσῃς τὴν δούλην σου σὰν μίαν κακὴν καὶ πονηρὰν γυναῖκα, διότι ἡ πολλή μου θλῖψις εἶναι ἐκείνη ποὺ μὲ ἔκανε νὰ εἰπῶ πολλὰ καὶ νὰ μακρύνω μέχρι τώρα τὴν προσευχήν μου>.
17 Καὶ ἀπεκρίθη ὁ Ἡλὶ καὶ τῆς εἶπε: <Ἠρέμησε καὶ πήγαινε εἰς τὸ καλό. Ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραὴλ ἂς σοῦ ἐκπληρώσῃ ὀτιδήποτε τοῦ ἐζήτησες>.
18 Καὶ εἶπεν ἡ Ἄννα: <Εὐχαριστῶ, διότι κατενόησες τὴν κατάστασιν τῆς δούλης σου. Μάκαρι νὰ εἰσακουσθῇ ἡ εὐχή σου ἀπὸ τὸν Κύριον>. Καὶ ἐσηκώθη ἡ γυναῖκα καὶ ἐπῆρε τὸν δρόμον της καὶ ἐμβῆκεν εἰς τὸ κατάλυμα, ὅπου ἔμεναν οἱ ἰδικοί της. Ἔφαγε δὲ ἐκεῖ μὲ τὸν ἄνδρα της καὶ ἤπιε καὶ δὲν ἦτο θλιμμένον πλέον τὸ πρόσωπόν της.
19 Καὶ ἐξύπνησαν ἐνωρὶς τὸ πρωῒ καὶ ἐπροσκύνησαν ἐμπρὸς εἰς τὴν Σκηνὴν τοῦ Μαρτυρίου καὶ ἐπῆραν τὸν δρόμον τῆς ἐπιστροφῆς εἰς τὴν πατρίδα των. Ἐμβῆκε δὲ κατόπιν ὁ Ἑλκανὰ εἰς τὸ σπίτι του, εἰς τὴν Ἀρμαθαίμ, καὶ ἦλθεν εἰς συζυγικὴν σχέσιν μὲ τὴν γυναῖκα του Ἄνναν καὶ ἔδειξεν ὁ Κύριος εὔνοιαν πρὸς αὐτὴν καὶ ἔμεινεν ἔγκυος.
20 Καὶ ὅταν συνεπληρώθη ὁ ὡρισμένος χρόνος τῆς κυοφορίας, ἐγέννησε υἱόν. Τὸν ὠνόμασε δὲ Σαμουὴλ καὶ εἶπε ὅτι τὸ ὄνομα αὐτὸ δίδεται, ἐπειδὴ ἐζήτησα τὸν υἱόν μου αὐτὸν ἀπὸ τὸν Κύριον, τὸν Θεὸν τῶν Δυνάμεων, καὶ ἔκαμε δεκτὸν τὸ αἴτημά μου.
21 Ἀνέβη δὲ ἔπειτα ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ὁ Ἑλκανά, μαζὶ μὲ ὅλην του τὴν οἰκογένειαν εἰς τὴν Σηλώμ, διὰ νὰ προσφέρῃ τὴν θυσίαν, ποὺ προσεφέρετο ὡρισμένας ἡμέρας κάθε ἔτους, καὶ νὰ ἐκπληρώσῃ τὰ τάματά του καὶ νὰ δώσῃ καὶ τὸ ἓν δέκατον ὅλων τῶν προϊόντων τῶν κτημάτων του.
22 Ἡ Ἄννα ὅμως δὲν ἀνέβηκε μαζί του, διότι εἶπεν εἰς τὸν ἄνδρα της: <Δὲν θὰ ἀνέβω εἰς τὸν τόπον τῆς λατρείας τοῦ Κυρίου, ἕως ὅτου ἀνέβη καὶ τὸ μικρό μας παιδί. Μόλις παύσω νὰ τὸ θηλάζω, θὰ παρουσιασθῇ ἐμπρὸς εἰς τὸν οἶκον τοῦ Κυρίου καὶ θὰ μείνῃ ἐκεῖ διὰ παντός>.
23 Καὶ τῆς εἶπεν ὁ ἄνδρας της, ὁ Ἑλκανά: <Κάνε αὐτό, ποὺ σοῦ φαίνεται καλόν. Κάθησε ἐδῶ, ἕως ὅτου παύσῃς νὰ τὸ θηλάζῃς. Εὔχομαι δὲ νὰ πραγματοποιήσῃ ὁ Κύριος τὸ τάμα, ποὺ ἐβγῆκεν ἀπὸ τὰ χείλη σου, νὰ προφυλάξῃ δηλαδὴ τὸ παιδὶ καὶ νὰ τὸ δεχθῇ ὡς ἰδικόν Του>. Καὶ ἐκάθησεν ἡ γυναῖκα καὶ ἐθήλαζε τὸν υἱόν της, ἕως ὅτου ἦλθεν ὁ καιρός, ποὺ ἔπρεπε νὰ παύσῃ νὰ τὸν τρέφῃ μὲ τὸ γάλα της.
24 Ἀνέβη δὲ μαζὶ μὲ τὸν Ἑλκανὰ εἰς τὴν Σηλὼμ καὶ ἔφερε μαζί της καὶ ἕνα μοσχάρι τριῶν χρόνων καὶ ἄρτους καὶ σαράντα περίπου κιλὰ σιμιγδάλι καὶ διακόσια περίπου λίτρα κρασί. Καὶ ἐμβῆκαν εἰς τὸν ὡρισμένον χῶρον τῆς λατρείας τοῦ Κυρίου εἰς τὴν Σηλώμ. Μαζί των δὲ ἦτο καὶ τὸ μικρὸ παιδί των, ὁ Σαμουήλ.
25 Καὶ προσέφεραν ἐκεῖ τὰ δῶρα των ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Καὶ ἐθυσίασε καὶ προσέφερεν ὁ πατέρας του τὴν αἱματηρὰν θυσίαν, τὴν ὁποίαν προσέφερε πάντοτε κατὰ τὰς ὡρισμένας ἡμέρας κάθε ἔτους εἰς τὸν Κύριον. Κατόπιν ὠδήγησεν ἐμπρὸς εἰς τὸν Κύριον τὸ μικρὸ παιδί του καὶ ἔσφαξε τὸ μοσχάρι, διὰ νὰ προσφερθῇ θυσία. Ἡ δὲ μητέρα τοῦ παιδιοῦ ἡ Ἄννα, ἐπλησίασε πρὸς τὸν Ἡλί, τὸν ἀρχιερέα,
26 καὶ τοῦ εἶπε: <Ἄκουσέ με, σὲ παρακαλῶ, κύριε! Νὰ ζῇς καὶ νὰ εἶσαι πολύχρονος! Ἐγώ, ποὺ σοῦ ὁμιλῶ αὐτὴν τὴν στιγμήν, εἶμαι ἡ γυναῖκα ἐκείνη, ποὺ ἐστάθη κάποτε ἐμπρός σου, καὶ μοῦ εὐχήθηκες, ὅταν προσευχήθηκα πρὸς τὸν Κύριον.
27 Ἔκαμα προσευχὴν δι’ αὐτὸ τὸ μικρὸ παιδί, ποὺ βλέπεις, καὶ ὁ Κύριός μου ἐξεπλήρωσε τὸ αἴτημά μου. Μοῦ ἔδωσε αὐτό, ποὺ τοῦ ἐζήτησα.
28 Καὶ τώρα ἐγὼ τὸν προσφέρω εἰς τὸν Κύριον καὶ ἐπιστρέφω ἔτσι τὸ δάνειον, ποῦ μου ἔκανε ἐκεῖνος, διὰ νὰ εἶναι πλέον ὑπηρέτης τοῦ Κυρίου καθ’ ὅλας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς του. Καὶ εἶπεν ἐν συνεχείᾳ ἡ Ἄννα:

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
νθρωπος ἦν ἐξ Ἀρμαθαὶμ Σιφά, ἐξ ὄρους Ἐφραίμ, καὶ ὄνομα αὐτῷ Ἑλκανὰ υἱὸς Ἱερεμεὴλ υἱοῦ Ἠλιοὺ υἱοῦ Θοκὲ ἐν Νασὶβ Ἐφραίμ.	ατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην τῶν Κριτῶν ἐζοῦσε ἔνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος κατήγετο ἀπὸ τὴν πόλιν Ἀρμαθαίμ, τὴν περιοχὴν Σιφά, ἡ ὁποία εὑρίσκετο εἰς τὴν ὀρεινὴν χώραν, ὅπου κατοικοῦσεν ἡ φυλὴ τοῦ Ἐφραίμ. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ὠνομάζετο Ἑλκανὰ καὶ ἦτο υἱὸς τοῦ Ἱερεμεήλ, υἱοῦ τοῦ Ἠλιού, ὁ ὁποῖος Ἠλιοὺ ἦτο υἱὸς τοῦ Θοκὲ ἀπὸ τὴν Νασίβ, τῆς φυλῆς Ἐφραίμ.	πῆρχε κάποιος ἄνθρωπος, ποὺ κατήγετο ἀπὸ τὴν πόλιν Ἀρμαθαίμ, τῆς περιοχῆς Σιφά, ποὺ εὑρίσκετο εἰς τὸ βουνό, ὅπου διέμενεν ἡ φυλὴ τοῦ Ἐφραίμ, καὶ αὐτὸς ὠνομάζετο Ἑλκανά. Ἦτο υἱὸς τοῦ Ἱερεμεήλ, ποὺ εἶχε γεννηθῇ ἀπὸ τὸν Ἡλιού, ὁ ὁποῖος εἶχε πατέρα του τὸν Θοκέ, ποὺ κατήγετο ἀπὸ τὴν Νασίβ, ἡ ὁποία εὑρίσκετο εἰς τὴν χώραν τῆς φυλῆς τοῦ Ἐφραίμ.
2 Καὶ τούτῳ δύο γυναῖκες· ὄνομα τῇ μιᾷ Ἄννα, καὶ ὄνομα τῇ δευτέρᾳ Φεννάνα· καὶ ἦν τῇ Φεννάνᾳ παιδία, καὶ τῇ Ἄννᾳ οὐκ ἦν παιδίον.	2 Ὁ Ἑλκανὰ εἶχε δύο συζύγους, ἡ μία ὠνομάζετο Ἄννα, ἡ δὲ ἄλλη ὠνομάζετο Φεννάνα. Ἡ Φεννάνα εἶχε παιδιά, ἡ Ἄννα ὅμως δὲν εἶχε παιδί.	2 Εἶχε δὲ ὁ Ἑλκανὰ δύο γυναῖκας. Τὸ ὄνομα τῆς μιᾶς ἦτο Ἄννα καὶ τὸ ὄνομα τῆς ἄλλης Φεννάνα. Καὶ ἡ μὲν Φεννάνα εἶχεν ἀποκτήσει παιδιά, ἡ Ἄννα ὅμως δὲν εἶχε γεννήσει κανένα παιδί.
3 Καὶ ἀνέβαινεν ὁ ἄνθρωπος ἐξ ἡμερῶν εἰς ἡμέρας ἐκ πόλεως αὐτοῦ ἐξ Ἀρμαθαὶμ προσκυνεῖν καὶ θύειν Κυρίῳ τῷ Θεῷ Σαβαὼθ εἰς Σηλώ· καὶ ἐκεῖ Ἡλὶ καὶ οἱ δύο υἱοὶ αὐτοῦ Ὀφνὶ καὶ Φινεὲς ἱερεῖς τοῦ Κυρίου.	3 Ὁ ἄνθρωπος αὐτός, εὐσεβὴς καθὼς ἦτο, ἀνέβαινε κάθε χρόνον ἀπὸ τὴν πατρίδα του τὴν Ἀρμαθαὶμ εἰς Σηλώ, τὸν ἱερὸν τόπον, διὰ νὰ προσκυνῇ καὶ νὰ προσφέρῃ θυσίας εἰς τὸν Κύριον τὸν Θεὸν τὸν παντοκράτορα. Εἰς Σηλὼ ἀρχιερεὺς ἦτο τότε ὁ Ἡλί, ἱερεῖς δὲ οἱ δύο υἱοί του, ὁ Ὀφνὶ καὶ ὁ Φινεές.	3 Καὶ ἀνέβαινεν ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς κατὰ τὰς ὡρισμένας ἡμέρας κάθε ἔτους ἀπὸ τὴν πόλιν τοῦ Ἀρμαθαὶμ εἰς τὴν πόλιν Σηλῶ, ὅπου εὑρίσκετο ὁ τόπος τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ προσκυνῇ καὶ νὰ προσφέρῃ θυσίας εἰς τὸν Κύριον, τὸν Θεὸν Σαβαώθ, τὸν Κύριον τῶν Δυνάμεων. Ἐκεῖ δὲ εἰς τὴν Σηλὼ ἦτο ἀρχιερεὺς κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην ὁ Ἡλὶ καὶ ἱερεῖς, ποὺ προσέφεραν τὰς θυσίας εἰς τὸν Κύριον, ἦσαν οἰ δύο υἱοὶ του, ὁ Ὀφνὶ καὶ ὁ Φινεές.
4 Καὶ ἐγενήθη ἡμέρα καὶ ἔθυσεν Ἑλκανὰ καὶ ἔδωκε τῇ Φεννὲνᾳ γυναικὶ αὐτοῦ, καὶ τοῖς υἱοῖς αὐτῆς μερίδας·	4 Κάποιαν ἡμέραν, κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ Ἑλκανὰ προσέφερε τὴν καθιερωμένην εἰρηνικὴν θυσίαν, ἔδωσεν εἰς τὴν Φεννάναν καὶ τοὺς υἱούς της πολλὰς μερίδας, ἀναλόγους πρὸς τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν, ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα τῶν θυσιῶν.	4 Ὅταν ἔφθασεν ἡ ἡμέρα καὶ προσέφερε καὶ ὁ Ἑλκανὰ τὴν θυσίαν του, ἔδωσε μετὰ τὴν προσφορὰν τῆς θυσίας εἰς τὴν γυναῖκα του Φεννάναν καὶ εἰς τὰ παιδιά της τὰ μερίδια ἀπὸ τὴν θυσίαν.
5 καὶ τῇ Ἄννᾳ ἔδωκε μερίδα μίαν, ὅτι οὐκ ἦν αὐτῇ παιδίον, πλὴν ὅτι τὴν Ἄνναν ἠγάπα Ἑλκανὰ ὑπὲρ ταύτην. Καὶ Κύριος ἀπέκλεισε τὰ περὶ τὴν μήτραν αὐτῆς,	5 Εἰς τὴν Ἄνναν ὅμως, ἐπειδὴ δὲν εἶχε παιδιά, ἔδωκε μίαν μόνον μερίδα δι' αὐτὴν τὴν ἰδίαν. Ἀλλ' ὁ Ἑλκανὰ ἠγάπα τὴν Ἄνναν περισσότερον ἀπὸ τὴν Φεννάναν. Ὁ Κύριος ὅμως εἶχε δώσει εἰς αὐτὴν στειρότητα καὶ δὲν ἀποκτοῦσε παιδιά.	5 Ἔδωσεν ἐπίσης καὶ εἰς τὴν Ἄνναν, ἀλλὰ μόνον ἕνα μερίδιον, διότι δὲν εἶχεν ἀποκτήσει αὐτὴ κανένα παιδί. Πλὴν ὅμως τὴν Ἄνναν τὴν ἀγαποῦσεν ὁ Ἐλκανὰ περισσότερον ἀπὸ τὴν ἄλλην. Ἀλλ' ὁ Κύριος τὴν εἶχε κάμει στεῖραν.
6 ὅτι οὐκ ἔδωκεν αὐτῇ Κύριος παιδίον κατὰ τὴν θλῖψιν αὐτῆς καὶ κατὰ τὴν ἀθυμίαν τῆς θλίψεως αὐτῆς, καὶ ἠθύμει διὰ τοῦτο, ὅτι συνέκλεισε Κύριος τὰ περὶ τὴν μήτραν αὐτῆς τοῦ μὴ δοῦναι αὐτῇ παιδίον.	6 Δὲν ἔδωκεν εἰς αὐτὴν ὁ Κύριος παιδίον, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον προεκάλει θλῖψιν εἰς αὐτήν, καὶ ὑπὸ τὸ βάρος τῆς θλίψεως ἦτο διαρκῶς μελαγχολικὴ καὶ ἄθυμος, διότι ὁ Κύριος εἶχε καταστήσει αὐτὴν στεῖραν καὶ δὲν τῆς ἔδιδε παιδί.	6 Καὶ ἐπειδὴ ἔβλεπεν ἡ Ἄννα ὅτι ἡ Φεννάνα εἶχε παιδιά, ἐπονοῦσε περισσότερον διὰ τὸ ὅτι δὲν τῆς ἔδωσεν ὁ Κύριος παιδί. Καὶ εἶχε πολλὴν ἀδιαθεσίαν ἐξ αἰτίας τῆς θλίψεώς της αὐτῆς. Ἦτο δὲ μελαγχολικὴ καὶ λυπημένη συνεχῶς δι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγον, διὰ τὸ ὅτι δηλαδὴ τὴν ἔκανε ὁ Κύριος στεῖραν καὶ δὲν τῆς ἔδιδε παιδί.
7 Οὕτως ἐποίει ἐνιαυτὸν κατ' ἐνιαυτόν, ἐν τῷ ἀναβαίνειν αὐτὴν εἰς οἶκον Κυρίου· καὶ ἠθύμει καὶ ἔκλαιε καὶ οὐκ ἤσθιε.	7 Ἔτσι ἔκανε κάθε ἔτος ὁ Ἑλκανά, ὅταν ἀνέβαινεν εἰς τὴν Σκηνὴν τοῦ Μαρτυρίου, διὰ νὰ προσφέρῃ τὰς καθιερωμένας θυσίας, ἡ δὲ σύζυγός του ἡ Ἄννα κατελαμβάνετο ἀπὸ ἀθυμίαν, ἔκλαιε καὶ δὲν ἔτρωγε.	7 Αὐτο συνέβαινε κάθε χρόνον, ὅταν ἀνέβαινε καὶ αὐτὴ μὲ τὸν Ἑλκανὰ εἰς τὸν τόπον τῆς λατρείας τοῦ Κυρίου. Ἡ Ἄννα ἦτο πάντοτε μελαγχολικὴ καὶ ἔκλαιε καὶ δὲν ἔτρωγε.
8 Καὶ εἶπεν αὐτῇ Ἑλκανὰ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς· Ἄννα. Καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἰδοὺ ἐγώ, κύριε. Καὶ εἶπεν αὐτῇ· τί ἔστι σοι, ὅτι κλαίεις; Καὶ ἱνατὶ οὐκ ἐσθίεις; Καὶ ἰνατί τύπτει σε ἡ καρδία σου; Οὐκ ἀγαθὸς ἐγώ σοι ὑπὲρ δέκα τέκνα;	8 Ὁ Ἑλκανά, ὁ σύζυγός της, εἶπεν εἰς αὐτήν· <Ἄννα>! Ἐκείνη τοῦ ἀπήντησεν· <Ἰδοὺ ἐγώ, κύριε>. Ἐκεῖνος πάλιν τῆς λέγει· <τί συμβαίνει καὶ διατὶ κλαίεις, καὶ διατὶ δὲν τρώγεις, καὶ διατὶ σὲ πληγώνει ἡ καρδία σου καὶ εἶσαι περίλυπος; Ἐγὼ δὲν εἶμαι διὰ σὲ καλύτερος καὶ ἀπὸ δέκα ἀκόμη παιδιά;>	8 Καὶ τῆς εἶπε κάποτε ὁ ἄνδρας της ὁ Ἑλκανά: <Ἄννα>! Καὶ ἐκείνη τοῦ ἀπεκρίθη: <Ὄρίστε, ἐδῶ εἶμαι, κύριε. Σὲ ἀκούω>. Καὶ ἐκεῖνος τῆς εἶπε: <Τί σοῦ συμβαίνει; Καὶ διατὶ κλαίεις; Διατὶ ἐπίσης δὲν τρώγεις καὶ διατὶ εἶναι πληγωμένη ἡ καρδιά σου; Δὲν εἶμαι ἐγὼ διὰ σὲ καλύτερος ἀπὸ δέκα παιδιά;>
9 Καὶ ἀνέστη Ἄννα μετὰ τὸ φαγεῖν αὐτοὺς ἐν Σηλὼ καὶ κατέστη ἐνώπιον Κυρίου, καὶ Ἡλὶ ὁ ἱερεὺς ἐκάθητο ἐπὶ τοῦ δίφρου ἐπὶ τῶν φλιῶν ναοῦ Κυρίου.	9 ῎Επειτα ἀπὸ αὐτὸ τὸ οἰκογενειακόν, μετὰ τὴν θυσίαν, φαγητὸν εἰς Σηλώ, ἡ Ἄννα ἐσηκώθη, μετέβη καὶ ἐστάθη ἐνώπιον τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου. Ὁ ἀρχιερεὺς ὁ Ἡλὶ ἐκάθητο ἐπάνω εἰς ἕνα ἀνάκλιντρον εἰς τὴν εἴσοδον τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου.	9 Καὶ ἀφοῦ ἔφαγαν ὅλοι μαζὶ τὰ ὑπόλοιπα τῶν θυσιῶν εἰς τὴν Σηλώ, ἐσηκώθη ἡ Ἄννα καὶ ἐστάθη ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, τὴν στιγμὴν ποὺ ὁ ἀρχιερεὺς Ἡλὶ ἦτο καθισμένος εἰς τὴν εἰδικὴν καθέδραν του εἰς τὸ κατώφλι τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου.
10 Καὶ αὐτὴ κατώδυνος ψυχῇ καὶ προσηύξατο πρὸς Κύριον καὶ κλαίουσα ἔκλαυσε	10 Ἡ Ἄννα ἦτο βαθύτατα λυπημένη καὶ προοηυχήθη πρὸς τὸν Κύριον. Καθ' ὃν δὲ χρόνον προσηύχετο, ἔκλαιε καὶ ἔχυνεν ἄφθονα δάκρυα.	10 Ἦτο δὲ καταλυπημένη ἡ ψυχή της καὶ ἐπροσευχήθη εἰς τὸν Κύριον μὲ πολλὰ δάκρυα.
11 καὶ ηὔξατο εὐχὴν Κυρίῳ λέγουσα· Ἀδωναῒ Κύριε Ἐλωὲ Σαβαώθ, ἐὰν ἐπιβλέπων ἐπιβλέψῃς ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης σου καὶ μνησθῇς μου καὶ δῷς τῇ δούλῃ σου σπέρμα ἀνδρῶν, καὶ δώσω αὐτὸν ἐνώπιόν σου δοτὸν ἕως ἡμέρας θανάτου αὐτοῦ, καὶ οἶνον καὶ μέθυσμα οὐ πίεται, καὶ σίδηρος οὐκ ἀναβήσεται ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ.	11 Κατὰ τὴν ὥραν ἐκείνην τῆς προσευχῆς ἔκαμε ἕνα τάμα πρὸς τὸν Θεὸν λέγουσα· <Ἀδωναΐ, Κύριε, Ἐλωὲ Σαβαώθ, ἐὰν ρίψῃς βλέμμα εὐσπλαγχνίας καὶ ἴδῃς τὴν θλῖψιν καὶ τὴν ἐντροπὴν τῆς δούλης σου ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι εἶμαι στεῖρα, μὲ ἐνθυμηθῇς εἰς τὸ ἔλεός σου καὶ μοῦ δώσῃς τέκνον, ἐγώ σοῦ ὑπόσχομαι νὰ ἀφιερώσω αὐτὸ ἐνώπιόν σου, διὰ νὰ σὲ ὑπηρετῇ διαρκῶς μέχρι τῆς ἡμέρας τοῦ θανάτου του. Ὑπόσχομαι ἐπὶ πλέον ὅτι οἶνον καὶ οἰνοπνευματώδη γενικῶς ποτὰ δὲν θὰ πίῃ τὸ παιδὶ αὐτὸ εἰς ὅλην του τὴν ζωήν· ψαλλίδι δὲν θὰ ἀνέβη ἐπὶ τῆς κεφαλῆς του, διὰ νὰ τοῦ κόψῃ τὴν κόμην>.	11 Καὶ ἔκανε τάξιμο εἰς τὸν Κύριον καὶ εἶπε: <Κύριέ μου, Κύριε, Κύριε καὶ Θεὲ τῶν Δυνάμεων, ἐὰν προσέξῃς μὲ εὐμένειαν εἰς τὴν ταπείνωσιν καὶ θλῖψιν τῆς δούλης σου καὶ μὲ ἐνθυμηθῇς κα μοῦ χαρίσῃς υἱόν, θὰ σοῦ τὸν ἀφιερώσω, διὰ νὰ διακονῇ ἐνώπιόν σου μέχρι τὴν ἡμέραν τοῦ θανάτου του. Δὲν θὰ πίῃ δὲ τὸ παιδί μου αὐτό ποτὲ κρασὶ ἢ ὁποιοδήποτε ποτόν, ποὺ προκαλεῖ μέθην, καὶ (δὲν θὰ ἀνέβη ψαλίδι εἰς τὸ κεφάλι του, διὰ νὰ κόψῃ τὰ μαλλιά του>.
12 Καὶ ἐγενήθη ὅτε ἐπλήθυνε προσευχομένη ἐνώπιον Κυρίου, καὶ Ἡλὶ ὁ ἱερεὺς ἐφύλαξε τὸ στόμα αὐτῆς·	12 Ἐπειδὴ δὲ αὐτὴ ἐπὶ πολλὴν ὥραν παρέτεινε τὴν προσευχήν της ἐνώπιον τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, ὁ ἀρχιερεὺς Ἡλὶ παρετήρει τὸ στόμα αὐτῆς·	12 Ἐνῷ ὅμως προσηύχετο ἡ Ἄννα καὶ παρέτεινεν ἐπὶ πολλὴν ὥραν τὴν προσευχήν της, ὁ ἀρχιερεὺς Ἡλὶ ἐπρόσεξε τὸ στόμα της.
13 καὶ αὕτη ἐλάλει ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς καὶ τὰ χείλη αὐτῆς ἐκινεῖτο, καὶ φωνὴ αὐτῆς οὐκ ἠκούετο· καὶ ἐλογίσατο αὐτὴν Ἡλὶ εἰς μεθύουσαν.	13 παρετήρει δηλαδὴ ὅτι αὐτὴ ὠμιλοῦσε ἀπὸ τὴν καρδίαν της, τὰ δὲ χείλη της μόλις ἐκινοῦντο καὶ ἡ φωνή της δὲν ἠκούετο καθόλου. Ὁ Ἡλί τὴν ἐνόμισε μεθυσμένην.	13 Τὴν ὥραν δὲ ἐκείνην ἡ Ἄννα ὡμιλοῦσε πρὸς τὸν Θεὸν μὲ τὴν καρδιά της καί, ἐνῷ ἐκινοῦντο τὰ χείλη της, δὲν ἠκούετο ἡ φωνή της. Καὶ δι’ αὐτὸ ὁ Ἡλὶ τὴν ἐθεώρησε μεθυσμένην.
14 Καὶ εἶπεν αὐτῇ τὸ παιδάριον Ἡλί· ἕως πότε μεθυσθήσῃ; Περιελοῦ τὸν οἶνόν σου καὶ πορεύου ἐκ προσώπου Κυρίου.	14 Εἶπε δὲ ὁ ὑπηρέτης τοῦ Ἡλί, κατ' ἐντολήν τοῦ ῾Ηλί· <ἕως πότε θὰ εἶσαι μεθυσμένη; Σταμάτησε τὴν ἐπήρειαν τοῦ κρασιοῦ σου καὶ ἀπομακρύνσου ἀπὸ τὴν Σκηνὴν τοῦ Μαρτυρίου>.	14 Καὶ ἔστειλεν ὁ Ἡλὶ τὸν νεαρὸν ὑπηρέτην του καὶ τῆς εἶπεν: <Ἕως πότε θὰ εἶσαι μεθυσμένη; Διῶξε ἐπὶ τέλους τὴν μέθην σου καὶ φύγε ἐμπρὸς ἀπὸ τὸν τόπον τῆς δόξης τοῦ Κυρίου>.
15 Καὶ ἀπεκρίθη Ἄννα καὶ εἶπεν· οὐχί, κύριε· γυνή, ᾗ σκληρὰ ἡμέρα, ἐγὼ εἰμι καὶ οἶνον καὶ μέθυσμα οὐ πέπωκα καὶ ἐκχέω τὴν ψυχήν μου ἐνώπιον Κυρίου·	15 Ἀπεκρίθη δὲ ἡ Ἄννα καὶ τοῦ εἶπε· <οὐχί, κύριε, δὲν εἶμαι μεθυσμένη. Εἶμαι μία σύζυγος, ἡ ὁποία διέρχεται πολὺ πικρὰς ἡμέρας. Οἶνον καὶ ἄλλὰ οἰνοπνευματώδη ποτὰ δὲν ἔχω πίει, ἀλλὰ ξεχύνω τὸν πόνον τῆς ψυχῆς μου ἐνώπιον τοῦ Κυρίου.	15 Καὶ ἡ Ἄννα ἀπήντησε καὶ εἶπε: <Ὄχι, κύριε! Ἐγὼ εἶμαι γυναῖκα, ποὺ μὲ εὑρῆκε σκληρὴ δοκιμασία καὶ πονῶ πολύ. Δὲν ἔχω πιεῖ κρασί, οὔτε ἄλλο ποτόν. Μένω ἐδῶ καὶ ξεχύνω τὸν πόνον τῆς ψυχῆς μου ἐμπρὸς εἰς τὸν Κύριον.
16 μὴ δῷς τὴν δούλην σου εἰς θυγατέρα λοιμήν, ὅτι ἐκ πλήθους ἀδολεσχίας μου ἐκτέτακα ἕως νῦν.	16 Μὴ θεωρήσῃς ἐμὲ τὴν δούλην σου ὡς ἁμαρτωλὴν καὶ ἀσεβῆ γυναῖκα. Δὲν εἶμαι ἐγὼ τέτοια, ἀλλὰ ὁ ὑπερβολικὸς πόνος ἔχει λυώσει τὴν ψυχήν μου καὶ δι'αὐτὸ ἀπευθύνω τὴν μακρὰν αὐτὴν προσευχὴν πρὸς τὸν Κύριον>.	16 Μὴ θεωρήσῃς τὴν δούλην σου σὰν μίαν κακὴν καὶ πονηρὰν γυναῖκα, διότι ἡ πολλή μου θλῖψις εἶναι ἐκείνη ποὺ μὲ ἔκανε νὰ εἰπῶ πολλὰ καὶ νὰ μακρύνω μέχρι τώρα τὴν προσευχήν μου>.
17 Καὶ ἀπεκρίθη Ἡλὶ καὶ εἶπεν αὐτῇ· πορεύου εἰς εἰρήνην· ὁ Θεὸς Ἰσραὴλ δῴη σοι πᾶν αἴτημά σου, ὃ ᾐτήσω παρ' αὐτοῦ.	17 Ὁ Ἡλὶ ἀπεκρίθη πρὸς αὐτὴν καὶ τῆς εἶπε· <πήγαινε εἰς τὸ καλό· εὔχομαι νὰ ἐκπληρώσῃ ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραὴλ ὁλόκληρον τὸ αἴτημά σου καὶ σοῦ δώσῃ αὐτὸ τὸ ὁποῖον ἐζήτησες>.	17 Καὶ ἀπεκρίθη ὁ Ἡλὶ καὶ τῆς εἶπε: <Ἠρέμησε καὶ πήγαινε εἰς τὸ καλό. Ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραὴλ ἂς σοῦ ἐκπληρώσῃ ὀτιδήποτε τοῦ ἐζήτησες>.
18 Καὶ εἶπεν· εὖρεν ἡ δούλη σου χάριν ἐν ὀφθαλμοῖς σου. Καὶ ἐπορεύθη ἡ γυνὴ εἰς τὴν ὁδὸν αὐτῆς καὶ ἠσῆλθεν εἰς τὸ κατάλυμα αὐτῆς καὶ ἔφαγε μετὰ τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς καὶ ἔπιε, καὶ τὸ πρόσωπον αὐτῆς οὐ συνέπεσεν ἔτι.	18 Εἶπε τότε ἡ Ἄννα· <εἴθε ἐγώ, ἡ δούλη σου, νὰ εὔρω χάριν ἐνώπιόν σου καὶ ὁ Κύριος νὰ εἰσακούσῃ τὴν εὐχήν σου>. Ἀνεχώρησεν ἔπειτα ἡ Ἄννα ἀπὸ τὴν Σκηνὴν τοῦ Μαρτυρίου καὶ μετέβη εἰς τὸ προσωρινὸν κατάλυμα τοῦ συζύγου της, εἰς Σηλώ. Ἐκεῖ ἔφαγε καὶ ἔπιε καὶ τὸ πρόσωπόν της δὲν ἐφαίνετο πλέον θλιμμένον.	18 Καὶ εἶπεν ἡ Ἄννα: <Εὐχαριστῶ, διότι κατενόησες τὴν κατάστασιν τῆς δούλης σου. Μάκαρι νὰ εἰσακουσθῇ ἡ εὐχή σου ἀπὸ τὸν Κύριον>. Καὶ ἐσηκώθη ἡ γυναῖκα καὶ ἐπῆρε τὸν δρόμον της καὶ ἐμβῆκεν εἰς τὸ κατάλυμα, ὅπου ἔμεναν οἱ ἰδικοί της. Ἔφαγε δὲ ἐκεῖ μὲ τὸν ἄνδρα της καὶ ἤπιε καὶ δὲν ἦτο θλιμμένον πλέον τὸ πρόσωπόν της.
19 Καὶ ὀρθρίζουσι τὸ πρωῒ καὶ προσκυνοῦσι τῷ Κυρίῳ καὶ πορεύονται τὴν ὁδὸν αὐτῶν. Καὶ εἰσῆλθεν Ἑλκανὰ εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ Ἀρμαθαὶμ καὶ ἔγνω τὴν Ἄνναν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἐμνήσθη αὐτῆς Κύριος, καὶ συνέλαβε.	19 Τὴν ἑπομένην πολὺ πρωῒ ἐσηκώθησαν, προσεκύνησαν ἐνώπιον τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου καὶ ἐπορεύθησαν πρὸς τὴν ἰδιαιτέραν των πόλιν, τὴν Ἀρμαθαίμ. Ὁ Ἑλκανὰ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον του εἰς Ἀρμαθαίμ, ἦλθεν εἰς συνάφειαν μὲ τὴν σύζυγόν του τὴν Ἄνναν, ὁ δὲ Κύριος τὴν ἐπεσκέφθη καὶ ἔμεινεν αὐτὴ ἔγκυος.	19 Καὶ ἐξύπνησαν ἐνωρὶς τὸ πρωῒ καὶ ἐπροσκύνησαν ἐμπρὸς εἰς τὴν Σκηνὴν τοῦ Μαρτυρίου καὶ ἐπῆραν τὸν δρόμον τῆς ἐπιστροφῆς εἰς τὴν πατρίδα των. Ἐμβῆκε δὲ κατόπιν ὁ Ἑλκανὰ εἰς τὸ σπίτι του, εἰς τὴν Ἀρμαθαίμ, καὶ ἦλθεν εἰς συζυγικὴν σχέσιν μὲ τὴν γυναῖκα του Ἄνναν καὶ ἔδειξεν ὁ Κύριος εὔνοιαν πρὸς αὐτὴν καὶ ἔμεινεν ἔγκυος.
20 Καὶ ἐγενήθη τῷ καιρῷ τῶν ἡμερῶν καὶ ἔτεκεν υἱόν· καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Σαμουὴλ καὶ εἶπεν· ὅτι παρὰ Κυρίου Θεοῦ Σαβαὼθ ᾐτησάμην αὐτόν.	20 Κατὰ τὸν κανονικὸν χρόνον, τὸν ἔνατον δηλαδὴ μῆνα, ἐγέννησεν υἱὸν καὶ ὠνόμασεν αὐτὸν Σαμουὴλ λέγουσα· <ὀνομάζω αὐτὸν Σαμουήλ, διότι ἀπὸ τὸν Κύριον τὸν Θεὸν τὸν παντοκράτορα ἐζήτησα καὶ τὸν ἔλαβα>.	20 Καὶ ὅταν συνεπληρώθη ὁ ὡρισμένος χρόνος τῆς κυοφορίας, ἐγέννησε υἱόν. Τὸν ὠνόμασε δὲ Σαμουὴλ καὶ εἶπε ὅτι τὸ ὄνομα αὐτὸ δίδεται, ἐπειδὴ ἐζήτησα τὸν υἱόν μου αὐτὸν ἀπὸ τὸν Κύριον, τὸν Θεὸν τῶν Δυνάμεων, καὶ ἔκαμε δεκτὸν τὸ αἴτημά μου.
21 Καὶ ἀνέβη ὁ ἄνθρωπος Ἑλκανὰ καὶ πᾶς ὁ οἶκος αὐτοῦ θῦσαι ἐν Σηλὼμ τὴν θυσίαν τῶν ἡμερῶν καὶ τὰς εὐχὰς αὐτοῦ καὶ πάσας τὰς δεκάτας τῆς γῆς αὐτοῦ·	21 Μετὰ ἕνα ἔτος ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ὁ Ἑλκανὰ καὶ ὅλη ἡ οἰκογένειά του, ἀνέβησαν κατὰ τὴν συνήθειάν των εἰς Σηλώμ, διὰ νὰ προσφέρῃ ὁ Ἑλκανὰ τὴν ἐτησίαν θυσίαν, τὸ τάξιμόν του, καὶ τὸ ὑπὸ τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου ὁριζόμενον δέκατον ἀπὸ τὰ γεωργικά του προϊόντα.	21 Ἀνέβη δὲ ἔπειτα ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ὁ Ἑλκανά, μαζὶ μὲ ὅλην του τὴν οἰκογένειαν εἰς τὴν Σηλώμ, διὰ νὰ προσφέρῃ τὴν θυσίαν, ποὺ προσεφέρετο ὡρισμένας ἡμέρας κάθε ἔτους, καὶ νὰ ἐκπληρώσῃ τὰ τάματά του καὶ νὰ δώσῃ καὶ τὸ ἓν δέκατον ὅλων τῶν προϊόντων τῶν κτημάτων του.
22 καὶ Ἀννα οὐκ ἀνέβη μετ' αὐτοῦ· ὅτι εἶπε τῷ ἀνδρὶ αὐτῆς· ἕως τοῦ ἀναβῆναι τὸ παιδάριον, ἐὰν ἀπογαλακτίσω αὐτό, καὶ ὀφθήσεται τῷ προσώπῳ Κυρίου καὶ καθήσεται ἕως αἰῶνος ἐκεῖ.	22 Ἡ Ἄννα ὅμως δὲν ἀνέβη μαζῆ του καὶ εἶπεν εἰς τὸν ἄνδρα της· <ἐγὼ θὰ παραμείνω καὶ δὲν θὰ ἀναβῶ εἰς τὸν ναὸν τοῦ Κυρίου, μέχρις ὅτου ἔλθῃ ἐποχὴ καὶ εἶναι εἰς θέσιν νὰ ἀναβῇ καὶ τὸ τέκνον μας αὐτὸ μετὰ τὸν ἀπογαλακτισμόν του. Τότε θὰ τὸ παρουσιάσωμεν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, διὰ νὰ παραμένῃ ἐκεῖ ἰσοβίως>.	22 Ἡ Ἄννα ὅμως δὲν ἀνέβηκε μαζί του, διότι εἶπεν εἰς τὸν ἄνδρα της: <Δὲν θὰ ἀνέβω εἰς τὸν τόπον τῆς λατρείας τοῦ Κυρίου, ἕως ὅτου ἀνέβη καὶ τὸ μικρό μας παιδί. Μόλις παύσω νὰ τὸ θηλάζω, θὰ παρουσιασθῇ ἐμπρὸς εἰς τὸν οἶκον τοῦ Κυρίου καὶ θὰ μείνῃ ἐκεῖ διὰ παντός>.
23 Καὶ εἶπεν αὐτῇ Ἑλκανὰ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς· ποίει τὸ ἀγαθὸν ἐν ὀφθαλμοῖς σου, κάθου ἕως ἄν ἀπογαλακτίσῃς αὐτό· ἀλλὰ στήσαι Κύριος τὸ ἐξελθὸν ἐκ τοῦ στόματός σου. Καὶ ἐκάθισεν ἡ γυνὴ καὶ ἐθήλασε τὸν υἱὸν αὐτῆς, ἕως ἂν ἀπογαλακτίσῃ αὐτόν.	23 Ὁ Ἑλκανά, ὁ σύζυγός της, τῆς εἶπε· <κάμε αὐτὸ ποὺ νομίζεις ὅτι εἶναι καλόν. Κάθησε, δηλαδή, ἐδῶ μέχρις ὅτου ἀπογαλακτίσῃς τὸ παιδίον. Εὔχομαι δέ, νὰ ἐκπληρώσῃ ὁ Κύριος τὸ τάμα σου, ὅπως τὸ εἶπες>. Ἡ Ἄννα παρέμεινεν εἰς τὸν οἶκον της, μέχρις ὅτου ἀπογαλακτίσῃ τὸν υἱόν της.	23 Καὶ τῆς εἶπεν ὁ ἄνδρας της, ὁ Ἑλκανά: <Κάνε αὐτό, ποὺ σοῦ φαίνεται καλόν. Κάθησε ἐδῶ, ἕως ὅτου παύσῃς νὰ τὸ θηλάζῃς. Εὔχομαι δὲ νὰ πραγματοποιήσῃ ὁ Κύριος τὸ τάμα, ποὺ ἐβγῆκεν ἀπὸ τὰ χείλη σου, νὰ προφυλάξῃ δηλαδὴ τὸ παιδὶ καὶ νὰ τὸ δεχθῇ ὡς ἰδικόν Του>. Καὶ ἐκάθησεν ἡ γυναῖκα καὶ ἐθήλαζε τὸν υἱόν της, ἕως ὅτου ἦλθεν ὁ καιρός, ποὺ ἔπρεπε νὰ παύσῃ νὰ τὸν τρέφῃ μὲ τὸ γάλα της.
24 Καὶ ἀνέβη μετ' αὐτοῦ εἰς Σηλὼμ ἐν μόσχῳ τριετίζοντι καὶ ἄρτοις καὶ οἰφὶ σεμιδάλεως καὶ νέβελ οἴνου καὶ εἰσῆλθεν εἰς οἶκον Κυρίου ἐν Σηλώμ, καὶ τὸ παιδάριον μετ' αὐτῶν.	24 Κατόπιν ἀνέβη καὶ αὐτὴ μὲ τὸν σύζυγόν της εἰς Σηλὼμ φέρουσα μαζῆ της ὡς θυσίαν αἱματηρὰν ἕνα μόσχον τριῶν ἐτῶν καὶ τὴν ἀνάλογον ἀναίμακτον θυσίαν ἀπὸ ἄρτους, εἴκοσι περίπου χιλιόγραμμα σημιγδάλι καὶ ἕνα ἀσκὶ κρασί. Εἰσῆλθον εἰς τὴν αὐλὴν τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, ποὺ εὑρίσκετο εἰς τὴν Σηλώμ. Τὸ δὲ παιδίον ἦτο μαζῆ τους.	24 Ἀνέβη δὲ μαζὶ μὲ τὸν Ἑλκανὰ εἰς τὴν Σηλὼμ καὶ ἔφερε μαζί της καὶ ἕνα μοσχάρι τριῶν χρόνων καὶ ἄρτους καὶ σαράντα περίπου κιλὰ σιμιγδάλι καὶ διακόσια περίπου λίτρα κρασί. Καὶ ἐμβῆκαν εἰς τὸν ὡρισμένον χῶρον τῆς λατρείας τοῦ Κυρίου εἰς τὴν Σηλώμ. Μαζί των δὲ ἦτο καὶ τὸ μικρὸ παιδί των, ὁ Σαμουήλ.
25 Καὶ προσήγαγον ἐνώπιον Κυρίου, καὶ ἔσφαξεν ὁ πατὴρ αὐτοῦ τὴν θυσίαν, ἣν ἐποίει ἐξ ἡμερῶν εἰς ἡμέρας τῷ Κυρίῳ, καὶ προσήγαγε τὸ παιδάριον καὶ ἔσφαξε τὸν μόσχον· αἱ προσήγαγεν Ἄννα ἡ μήτηρ τοῦ παιδίου πρὸς Ἡλὶ	25 Προσέφεραν τὰ πρὸς θυσίαν εἰς τὸν οἶκον τοῦ Κυρίου. Ὁ πατὴρ ἔσφαξε τὸ ζῶον, τὸ ὁποῖον κάθε ἔτος προσέφεραν εἰς τὴν Σκηνὴν τοῦ Μαρτυρίου ὡς θυσίαν. ῎Επειτα δὲ ὠδήγησε καὶ παρέδωσε τὸ παιδὶ εἰς τὸν Κύριον, ἔσφαξε καὶ ἐθυσίασε τὸν τριετῆ μόσχον καὶ ἡ Ἄννα ἡ μητέρα τοῦ παιδίου ἐπλησίασε πρὸς τὸν Ἡλὶ	25 Καὶ προσέφεραν ἐκεῖ τὰ δῶρα των ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Καὶ ἐθυσίασε καὶ προσέφερεν ὁ πατέρας του τὴν αἱματηρὰν θυσίαν, τὴν ὁποίαν προσέφερε πάντοτε κατὰ τὰς ὡρισμένας ἡμέρας κάθε ἔτους εἰς τὸν Κύριον. Κατόπιν ὠδήγησεν ἐμπρὸς εἰς τὸν Κύριον τὸ μικρὸ παιδί του καὶ ἔσφαξε τὸ μοσχάρι, διὰ νὰ προσφερθῇ θυσία. Ἡ δὲ μητέρα τοῦ παιδιοῦ ἡ Ἄννα, ἐπλησίασε πρὸς τὸν Ἡλί, τὸν ἀρχιερέα,
26 καὶ εἶπεν· ἐν ἐμοί, κύριε· ζῇ ἡ ψυχή σου, ἐγὼ ἡ γυνὴ ἡ καταστᾶσα ἐνώπιόν σου μετὰ σοῦ ἐν τῷ προσεύξασθαι πρὸς Κύριον·	26 καὶ τοῦ εἶπε· <παρατηρήσατέ με, κύριε ὅσον εἶναι ἀληθινὸν ὅτι σεῖς εἶσθε ὁ Ἡλί, ἄλλο τόσον εἶναι ἀληθινὸν ὅτι ἐγὼ εἶμαι ἡ γυναῖκα ἐκείνη, ἡ ὁποία εὑρέθη κάποτε ἐνώπιόν σου προσευχομένη πρὸς τὸν Θεόν.	26 καὶ τοῦ εἶπε: <Ἄκουσέ με, σὲ παρακαλῶ, κύριε! Νὰ ζῇς καὶ νὰ εἶσαι πολύχρονος! Ἐγώ, ποὺ σοῦ ὁμιλῶ αὐτὴν τὴν στιγμήν, εἶμαι ἡ γυναῖκα ἐκείνη, ποὺ ἐστάθη κάποτε ἐμπρός σου, καὶ μοῦ εὐχήθηκες, ὅταν προσευχήθηκα πρὸς τὸν Κύριον.
27 ὑπὲρ τοῦ παιδαρίου τούτου προσηυξάμην, καὶ ἔδωκέ μοι Κύριος τὸ αἴτημά μου, ὃ ᾐτησάμην παρ' αὐτοῦ·	27 Διὰ τὸ παιδίον τοῦτο ἐγὼ τότε προσηυχήθην. Ὁ δὲ Κύριος ἐδέχθη τὸ αἴτημά μου καὶ ἐπραγματοποίησεν αὐτὸ τὸ ὁποῖον τοῦ ἐζητοῦσα.	27 Ἔκαμα προσευχὴν δι’ αὐτὸ τὸ μικρὸ παιδί, ποὺ βλέπεις, καὶ ὁ Κύριός μου ἐξεπλήρωσε τὸ αἴτημά μου. Μοῦ ἔδωσε αὐτό, ποὺ τοῦ ἐζήτησα.
28 κἀγὼ κιχρῶ αὐτὸν τῷ Κυρίῳ πάσας τὰς ἡμέρας, ἂς ζῇ αὐτός, χρῆσιν τῷ Κυρίῳ. Καὶ εἶπεν.	28 Καὶ ἐγὼ σήμερον ἀφιερώνω αὐτὸ τὸ παιδί μου εἰς τὸν Κύριον, διὰ νὰ ὑπηρετῇ τὸν Κύριον ἰσοβίως>. Ἡ Ἄννα εἶπε κατόπιν τὴν κατωτέρω ὠδήν.	28 Καὶ τώρα ἐγὼ τὸν προσφέρω εἰς τὸν Κύριον καὶ ἐπιστρέφω ἔτσι τὸ δάνειον, ποῦ μου ἔκανε ἐκεῖνος, διὰ νὰ εἶναι πλέον ὑπηρέτης τοῦ Κυρίου καθ’ ὅλας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς του. Καὶ εἶπεν ἐν συνεχείᾳ ἡ Ἄννα: