Πρωτότυπο Κείμενο
|
Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα
|
Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
|
αὶ
ἀπέθανε Σαμουήλ, καὶ συναθροίζονται
πᾶς Ἰσραὴλ καὶ κόπτονται αὐτὸν
καὶ θάπτουσιν αὐτὸν ἐν οἴκῳ
αὐτοῦ ἐν Ἀρμαθαίμ. Καὶ
ἀνέστη Δαυὶδ καὶ κατέβη εἰς
τὴν ἔρημον Μαάν.
|
Σαμουὴλ
ἀπέθανε, καὶ συνεκεντρώθησαν ὅλοι
οἱ Ἰσραηλῖται, οἱ ὁποῖοι
καὶ τὸν ἐπένθησαν μετὰ θρήνων
καὶ τὸν ἔθαψαν εἰς τὴν αὐλὴν
αὐτοῦ εἰς Ἀρμαθαίμ. Τότε
ὁ Δαυὶδ ἡτοιμάσθη καὶ κατέβηκε
ἀπὸ τὴν ἔρημον Μαάν.
|
ατὰ
τὴν ὡρισμένην ἀπὸ τὸν Θεὸν
ὥραν ἀπέθανεν ὁ Σαμουὴλ καὶ
ἐμαζεύθηκαν ὅλοι οἱ Ἰσραηλῖται
καὶ τὸν ἔκλαυσαν πολύ. Τὸν ἔθαψαν
δὲ εἰς τὸν οἰκογενειακόν του τάφον
εἰς τὴν Ἀρμαθαίμ. Μετὰ τὸν θάνατον
τοῦ Σαμουὴλ ἐσηκώθη ὁ Δαβὶδ
καὶ κατέβη πρὸς τὴν ἔρημον Μαάν.
|
2
Καὶ ἦν ἄνθρωπος ἐν τῇ Μαάν,
καὶ τὰ ποίμνια αὐτοῦ ἐν
τῷ Καρμήλω· καὶ ὁ ἄνθρωπος
μέγας σφόδρα, καὶ τούτῳ ποίμνια
τρισχίλια καὶ αἶγες χίλιαι· καὶ
ἐγενήθη ἐν τῷ κείρειν τὸ
ποίμνιον αὐτοῦ ἐν τῷ Καρμήλῳ.
|
2
Ἐκεῖ εἰς τὴν Μαὰν ὑπῆρχεν
ἔνας ἄνθρωπος, τοῦ ὁποίου τὰ
ποίμνια εὑρίσκοντο εἰς τὸ Κάρμηλον.
Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἦτο πολὺ
πλούσιος. Εἶχε τρεῖς χιλιάδες πρόβατα
καὶ χιλίας αἶγας. Ἦλθεν ἡ ἐποχή,
ποὺ θὰ ἐκούρευε τὰ ποίμνιά
του εἰς τὸ Κάρμηλον.
|
2
Εἰς τὴν ἔρημον ἐκείνην, τὴν
Μαάν, διέμενε κάποιος ἄνθρωπος, ποὺ εἶχε
τὰ κοπάδια του εἰς τὸ βουνό, ποὺ ἐλέγετο
Κάρμηλον. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς εἶχε
δύναμιν καὶ πλοῦτον πολύν. Διέθετε τρεῖς
χιλιάδες πρόβατα καὶ χίλιες γίδες. Τότε δὲ ποὺ
κατέβη εἰς τὴν Μαὰν ὁ Δαβίδ, ὁ
ἄνθρωπος αὐτὸς ἐκούρευε τὰ πρόβατά
του εἰς τὸ Κάρμηλον. |
3
Καὶ ὄνομα τῷ ἀνθρώπῳ Νάβαλ,
καὶ ὄνομα τῇ γυναικὶ αὐτοῦ
Ἀβιγαία· καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ
ἀγαθὴ συνέσει καὶ καλὴ τῷ
εἴδει σφόδρα, καὶ ὁ ἄνθρωπος
σκληρὸς καὶ πονηρὸς ἐν ἐπιτηδεύμασι,
καὶ ὁ ἄνθρωπος κυνικός.
|
3
Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ὠνομάζετο
Νάβαλ, ἡ δὲ γυναῖκα του ὠνομάζετο
Ἀβιγαία. Ἡ γυναῖκα του ἦτο πολὺ
συνετὴ καὶ ὡραιοτάτη εἰς τὴν
ὄψιν. Ἐξ ἀντιθέτου ὁ σύζυγός
της ἦτο σκληρός, ἄνθρωπος τῶν κακῶν
ἔργων, ἀναιδὴς καὶ κτηνώδης.
|
3
Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ὠνομάζετο Νάβαλ,
ἡ δὲ γυναῖκα τοῦ ἐλέγετο Ἀβιγαία.
Ἡ γυναῖκα του ἦτο πολὺ ἐξύπνη
καὶ συνετὴ καὶ ἐξαιρετικὰ ὡραῖα,
ἐνῷ ὁ ἄνδρας τῆς ἦτο σκληρὸς
καὶ πονηρὸς εἰς τὰ ἔργα του.
Ἦτο ἄνθρωπος μὲ κτηνώδη συμπεριφοράν.
|
4
Καὶ ἤκουσε Δαυὶδ ἐν τῇ ἐρήμῳ
ὅτι κείρει Νάβαλ ὁ Καρμήλιος
τὸ ποίμνιον αὐτοῦ,
|
4
Ὁ Δαυίδ, ἐκεῖ εἰς τὴν
ἔρημον, ποὺ εὑρίσκετο, ἐπληροφορήθη
ὅτι ὁ Νάβαλ κουρεύει τὰ γιδοπρόβατά
του εἰς Κάρμηλον. |
4
Ἔμαθε λοιπὸν ὁ Δαβὶδ εἰς τὴν
ἔρημον ὅτι ὁ Νάβαλ, ποὺ κατήγετο ἀπὸ
τὴν περιοχὴν τοῦ Καρμήλου, κουρεύει τὰ
κοπάδια του, |
5
καὶ ἀπέστειλε Δαυὶδ δέκα παιδάρια
καὶ εἶπε τοῖς παιδαρίοις· ἀνάβητε
εἰς Κάρμηλον καὶ ἀπέλθατε πρὸς
Νάβαλ καὶ ἐρωτήσατε αὐτὸν
ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου εἰς
εἰρήνην |
5
Ἔστειλε πρὸς αὐτὸν δέκα νεαροὺς
καὶ εἶπεν εἰς αὐτούς· <ἀνεβῆτε
εἰς τὸ Κάρμηλον, πηγαίνετε πρὸς
τὸν Νάβαλ καὶ χαιρετήσατό τον
εἰρηνικῶς ἐκ μέρους μου.
|
5
καὶ ἔστειλε πρὸς αὐτὸν δέκα
νεαροὺς ἀκολούθούς του. Εἶπε δὲ ὁ
Δαβὶδ εἰς τοὺς νεαροὺς τὰ ἑξῆς:
<Ἀνεβῆτε εἰς τὸ Κάρμηλον καὶ
νὰ συναντήσετε τὸν Νάβαλ καὶ νὰ τοῦ
διαβιβάσετε ἐκ μέρους μου τοὺς εἰρηνικοὺς
χαιρετισμοὺς καὶ τὰς εὐχάς μου.
|
6
καὶ ἐρεῖτε τάδε· εἰς ὥρας·
καὶ σὺ ὑγιαίνων, καὶ ὁ
οἶκός σου, καὶ πάντα τὰ σὰ
ὑγιαίνοντα. |
6
Νὰ τοῦ πῆτε τὰ ἐξῆς·
Καλή σου ὥρα· εὐχόμεθα ὑγείαν
εἰς σὲ καὶ εἰς τοὺς ἀνθρώπους
τοῦ σπιτιοῦ σου καὶ εἰς ὅλα
ὅσα σοῦ ἀνήκουν.
|
6
Θὰ τοῦ εἰπῆτε αὐτὰ ἀκριβῶς:
Χαῖρε. Νὰ εἶσαι εἰρηνικὸς καὶ
πολύχρονος. Νὰ ὑγιαίνῃς καὶ σὺ
καὶ ἡ οἰκογένειά σου. Ὅλα, ὅσα
ἔχεις, νὰ ἔχουν ὑγείαν καὶ νὰ
εἶναι καλά. |
7
Καὶ νῦν ἰδοὺ ἀκήκοα ὅτι
κείρουοί σοι νῦν οἱ ποιμένες
σου, οἳ ἦσαν μεθ' ἡμῶν ἐν τῇ
ἐρήμῳ, καὶ οὐκ ἀπεκωλύσαμεν
αὐτοὺς καὶ οὐκ ἐνετειλάμεθα
αὐτοῖς οὐθὲν πάσας τὰς
ἡμέρας ὄντων αὐτῶν ἐν
Καρμήλῳ· |
7
Τώρα δὲ ἐγὼ ἔμαθα, ὅτι
οἱ ποιμένες σου, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκοντο
μαζῆ μου εἰς τὴν ἔρημον, κουρεύουν
τὰ αἰγοπρόβατά σου. Αὐτοὺς
τοὺς ποιμένας σου οὐδέποτε ἡμεῖς
τοὺς ἐνοχλήσαμεν καὶ οὔτε τοὺς
ἐμποδίσαμεν νὰ βόσκουν τὰ ποίμνιά
σου, οὔτε τοὺς διετάξαμεν νὰ μᾶς
κάμουν κάτι, νὰ μᾶς ἐξυπηρετήσουν
εἰς κάτι καθ' ὅλον τὸ χρονικὸν
διάστημα, ποὺ εὑρίσκοντο εἰς
τὸ Κάρμηλον. |
7
Μόλις τώρα ἔμαθα ὅτι κουρεύουν τὰ κοπάδια
σου οἰ βοσκοί σου, ποὺ ἦσαν μαζί μας εἰς
τὴν ἔρημον, καὶ δὲν τοὺς ἐμποδίσαμε
εἰς τὴν ἐργασίαν των, οὔτε τοὺς
παρηγγείλαμεν νὰ κάνουν κάτι πρὸς χάριν μας, καθ'
ὅλας τὰς ἡμέρας ποὺ ἦσαν εἰς
τὸ Κάρμηλον. |
8
ἐρώτησον τὰ παιδάριά σου καὶ
ἀπαγγελοῦσί σοι. Καὶ εὑρέτωσαν
τὰ παιδάρια χάριν ἐν ὀφθαλμοῖς
σου, ὅτι ἐφ' ἡμέραν ἀγαθὴν
ἥκομεν· δὸς δὴ ὃ ἐὰν
εὕρῃ ἡ χείρ σου υἱῷ σου
τῷ Δαυίδ. |
8
Ἐρώτησε τοὺς ὑπηρέτας σου δι'
αὐτά, ποὺ σοῦ λέγω, καὶ
θὰ τὰ πληροφορηθῇς ἀπὸ αὐτούς.
Ἂς βροῦν λοιπὸν χάριν καὶ ἂς
γίνουν εὐμενῶς δεκτοὶ ἀπὸ
σὲ οἱ νεαροὶ αὐτοί, τοὺς
ὁποίους ἀποστέλλω. Ἔχομεν ἔλθει
εἰς καλὴν ἡμέραν, τὴν ἐόρτιον
ἡμέραν τῆς κουρᾶς. Δόσε σὲ
παρακαλῶ εἰς αὐτοὺς ὅ,τι σοῦ
εὑρεθῇ πρόχειρον δι' ἐμέ, τὸ
παιδί σου, τὸν Δαυίδ>.
|
8
Ρώτησε τοὺς δούλους σου καὶ θὰ σοῦ
τὸ εἰποῦν. Δεῖξε λοιπὸν καλὴν
διάθεσιν πρὸς τοὺς νεαρούς, ποὺ ἦλθαν
νὰ σὲ ἐπισκεφθοῦν. Ἤλθαμε μάλιστα
εἰς ἡμέραν χαρᾶς, ὅπως εἶναι
ἡ ἡμέρα ποὺ κουρεύονται τὰ πρόβατα.
Δῶσε λοιπὸν ὅ,τι ἠμπορεῖς καὶ
εἰς ἐμὲ τὸ παιδί σου, τὸν Δαβίδ>.
|
9
Καὶ ἔρχονται τὰ παιδάρια καὶ
λαλοῦσι τοὺς λόγους τούτους πρὸς
Νάβαλ κατὰ πάντα τὰ ρήματα ταῦτα
ἐν τῷ ὀνόματι Δαυίδ. Καὶ
ἀνεπήδησε |
9
Οἱ νεαροὶ αὐτοὶ τοῦ Δαυὶδ
ἦλθαν καὶ εἶπαν τοὺς λόγους
αὐτοὺς πρὸς τὸν Νάβαλ ἐκ
μέρους τοῦ Δαυίδ, ὅπως τοὺς
εἶχε διατάξει ὁ Δαυίδ.
|
9
Καὶ ἦλθαν πράγματι οἱ νεαροὶ καὶ
εἶπαν αὐτὰ τὰ λόγια εἰς τὸν
Νάβαλ ἐξ ὀνόματός του Δαβίδ, ὅπως ἀκριβῶς
τοὺς τὰ εἶπε. Μόλις ὅμως τὰ
ἄκουσε ὁ Νάβαλ, ἐπήδησεν ἀπὸ
τὴν θέσιν του θυμωμένος. |
10
καὶ ἀπεκρίθη Νάβαλ τοῖς παισὶ
Δαυὶδ καὶ εἶπε· τίς ὁ Δαυὶδ
καὶ τίς ὁ υἱὸς Ἰεσσαί;
Σήμερον πεπληθυμμένοι εἰσὶν οἱ
δοῦλοι ἀναχωροῦντες ἕκαστος ἐκ
προσώπου τοῦ κυρίου αὐτοῦ.
|
10
Ἐκεῖνος ὅμως κατελήφθη ἀπὸ
θυμόν, ἀνεπήδησε καὶ ἀπεκρίθη
εἰς τὰ παιδιὰ τοῦ Δαυὶδ καὶ
εἶπε· <Καὶ ποιὸς εἶναι αὐτὸς
ὁ Δαυίδ, ποιὸς εἶναι αὐτὸς
ὁ υἱὸς τοῦ Ἰεσσαί; Σήμερον
ἔχουν πληθυνθῆ οἱ δοῦλοι, ποὺ
ἐδραπέτευσαν κρυφίως ἀπὸ τοὺς
κυρίους αὐτῶν. Δὲν ἀποκλείεται
ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς νὰ εἶναι
καὶ ὁ Δαυίδ. |
10
Καὶ ἀπεκρίθη εἰς τοὺς ὑπηρέτας
τοῦ Δαβὶδ καὶ εἶπε: <Ποιὸς
εἶναι ὁ Δαβὶδ καὶ ποιὸς εἶναι
αὐτὸς ὀ υἱὸς τοῦ Ἰεσσαί;
Εἰς τὰς ἡμέρας μας πολλοὶ εἶναι
οἱ δοῦλοι, ποὺ ἐδραπέτευσαν καὶ
ἔφυγαν κρυφὰ καθένας ἀπὸ τοὺς
κυρίους των. Δὲν ἀποκλείεται καὶ αὐτὸς
νὰ εἶναι ἕνας ἀπὸ αὐτούς.
|
11
Καὶ λήψομαι τοὺς ἄρτους μου καὶ
τὸν οἶνόν μου καὶ τὰ θύματά
μου, ἃ τέθυκα τοῖς κείρουσί
μου τὰ πρόβατα, καὶ δώσω αὐτὰ
ἀνδράσιν, οἷς οὐκ οἶδα πόθεν
εἰσί; |
11
Θὰ πάρω λοιπὸν ἐγὼ τὰ
ψωμιά μου καὶ τὸ κρασί μου καὶ
τὰ σφαχτά μου, τὰ ὁποῖα ἔσφαξα
δι' ἐκείνους ποὺ κουρεύουν τὰ
πρόβατά μου, καὶ θὰ δώσω αὐτὰ
πρὸς ἀνθρώπους, τοὺς ὁποίους
δὲν γνωρίζω ἀπὸ ποῦ εἶναι
καὶ ἀπὸ ποῦ κατάγονται;>
|
11
Θὰ πάρω λοιπὸν ἐγὼ τὰ ψωμιά
μου καὶ τὸ κρασί μου καὶ τὰ κρέατα
τῶν ζώων μου, ποὺ τὰ ἔσφαξα δι’ αὐτοὺς
ποὺ μοῦ κουρεύουν τὰ πρόβατα, καὶ
θὰ τὰ δώσω εἰς ἀνθρώπους, ποὺ
δὲν ξέρω οὔτε κἀν ἀπὸ ποὺ
εἶναι;> |
12
Καὶ ἐπεστράφησαν τὰ παιδάρια
Δαυὶδ εἰς ὁδὸν αὐτῶν καὶ
ἀνέστρεψαν καὶ ἦλθον καὶ ἀνήγγειλαν
τῷ Δαυὶδ κατὰ τὰ ρήματα ταῦτα.
|
12
Οἱ νεαροὶ ἀπεσταλμένοι τοῦ Δαυὶδ
ἀνεχώρησαν ὀπίσω εἰς τὸν
δρόμον των, ἐπέστρεψαν, ἦλθαν καὶ
ἀνήγγειλαν εἰς τὸν Δαυὶδ ὅλα
αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Νάβαλ.
|
12
Καὶ ἔφυγαν οἱ νεαροὶ ἀκόλουθοι
τοῦ Δαβὶδ καὶ ἐπῆραν τὸν
δρόμον των καὶ ἐγύρισαν πίσω ἄπρακτοι. Καὶ
ἦλθαν καὶ εἶπαν εἰς τὸν Δαβὶδ
ὅλα, ὅσα τοὺς εἶπεν ὁ Νάβαλ.
|
13
Καὶ εἶπε Δαυὶδ τοῖς ἀνδράσιν
αὐτοῦ· ζώσασθε ἕκαστος τὴν
ρομφαίαν αὐτοῦ· καὶ ἀνέβησαν
ὀπίσω Δαυὶδ ὡς τετρακόσιοι ἄνδρες,
καὶ οἱ διακόσιοι ἐκάθισαν μετὰ
τῶν σκευῶν. |
13
Εἶπε τότε ὁ Δαυὶδ εἰς τοὺς
ἄνδρας του· <ἂς ζωσθῇ ὁ καθένας
τὴν ρομφαίαν του>. Καὶ τετρακόσιοι
ἄνδρες ἀπὸ αὐτοὺς ἀνέβησαν
μαζῆ με τὸν Δαυίδ, ἐνῶ διακόσιοι
ἄλλοι ἐκάθησαν μὲ τὰς ἀποσκευάς.
|
13
Καὶ εἶπεν ὁ Δαβὶδ εἰς τοὺς
ἄνδρας του: <Ζωσθῆτε καθένας τὴν ρομφαίαν
του>. Καὶ ἀνέβηκαν πίσω ἀπὸ τὸν
Δαβὶδ τετρακόσιοι περίπου ἄνδρες, οἱ δὲ
ὑπόλοιποι διακόσιοι ἔμειναν καὶ ἐφύλασσαν
τὰ ὅπλα καὶ τὰς ἀποσκευάς των.
|
14
Καὶ τῇ Ἀβιγαίᾳ γυναικὶ
Νάβαλ ἀπήγγειλεν ἐν τῶν παιδαρίων
λέγων· ἰδοὺ Δαυὶδ ἀπέστειλεν
ἀγγέλους ἐκ τῆς ἐρήμου
εὐλογῆσαι τὸν κύριον ἡμῶν,
καὶ ἐξέκλινεν ἀπ' αὐτῶν.
|
14
Ἕνας ἀπὸ τοὺς νεαροὺς δούλους
τοῦ Νάβαλ ἀνήγγειλεν εἰς τὴν
Ἀβιγαίαν, τὴν γυναῖκα τοῦ Νάβαλ.
Καὶ τῆς εἶπεν· <ἰδού,
ὁ Δαυὶδ ἔστειλεν ἀπὸ τὴν
ἔρημον, ποὺ εὑρίσκεται, ἀγγελιαφόρους
νὰ χαιρετήση τὸν κύριον μας καὶ
ἐκεῖνος τοὺς ἀπέπεμψε μὲ
τραχύτητα. |
14
Ἐν τῷ μεταξὺ ἕνας ὑπηρέτης ἐπῆγε
καὶ ἀνήγγειλε τὸ γεγονὸς εἰς
τὴν Ἀβιγαίαν, τὴν γυναῖκα τοῦ
Νάβαλ, καὶ τῆς εἶπε: <Μάθε ὅτι
ὁ Δαβὶδ ἔστειλεν ἀπεσταλμένους του
ἀπὸ τὴν ἔρημον εἰς τὸν
κύριον μας, διὰ νὰ τὸν χαιρετήσῃ σὰν
φίλος, ἀλλ’ ὅμως ἐκεῖνος τοὺς
ἔδιωξε μὲ κακὸν τρόπον.
|
15
Καὶ οἱ ἄνδρες ἀγαθοὶ ἡμῖν
σφόδρα· οὐκ ἀπεκώλυσαν ἡμᾶς
οὐδὲ ἐνετείλαντο ἡμῖν
οὐδὲν πάσας τὰς ἡμέρας,
ἂς ἦμεν παρ' αὐτοῖς·
|
15
Οἱ ἄνδρες αὐτοὶ ἐφέρθησαν
πολὺ καλὰ ἀπέναντί μας. Δὲν
μᾶς ἠμπόδισαν εἰς τίποτε, οὔτε
μᾶς διέταξαν νὰ τοὺς δώσωμεν
κάτι ὅλας αὐτὰς τὰς ἡμέρας,
κατὰ τὰς ὁποίας εὑρισκόμεθα
κοντά των. |
15
Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ὅμως μᾶς
ἐφέρθηκαν πολὺ καλά. Δὲν μᾶς ἐμπόδισαν
καθόλου, οὔτε μᾶς διέταξαν τίποτε καθ' ὅλας
τὰς ἡμέρας, ποὺ εὑρισκόμεθα κοντά
τους. |
16
καὶ ἐν τῷ εἶναι ἡμᾶς ἐν
ἀγρῷ ὡς τεῖχος ἤσαν περὶ
ἡμᾶς καὶ τὴν νύκτα καὶ
τὴν ἡμέραν πάσας τὰς ἡμέρα
ἃς ἥμεθα παρ' αὐτοῖς ποιμαίνοντες
τὸ ποίμνιον. |
16
Ἐπὶ πλέον, ὅταν εἴμεθα εἰς
τὴν ἐξοχήν, αὐτοὶ μᾶς
ἐφύλατταν ὁλόγυρά μας σὰν
τεῖχος νύκτα καὶ ἡμέραν, καθ'
ὅλον τὸ διάστημα, κατὰ τὸ ὁποῖον
ἡμεῖς ἐβόσκαμεν τὰ ποίμνιά
μας. |
16
Καὶ ὅταν ἐμέναμεν εἰς τὸ ὕπαιθρον,
αὐτοὶ ἦσαν γύρω μας σὰν τεῖχος
καὶ κατὰ τὴν νύκτα καὶ κατὰ
τὴν ἡμέραν, καθ' ὅλας τὰς ἡμέρας
ποὺ ἤμεθα κοντά τους καὶ ἐβόσκαμε
τὰ κοπάδια μας. |
17
Καὶ νῦν γνῶθι καὶ ἰδὲ
σὺ τί ποιήσεις, ὅτι συντετέλεσται
ἡ κακία εἰς τὸν κύριον ἡμῶν
καὶ εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ·
καὶ οὗτος υἱὸς λοιμός, καὶ
οὐκ ἔστι λαλῆσαι πρὸς αὐτόν.
|
17
Καὶ τώρα σκέψου καὶ ἰδὲ
σύ, τί θὰ κάμῃς. Διότι
ἡ κακία τοῦ κυρίου μας ἔχει
ἀποκορυφωθῆ καὶ θὰ ξεσπάσῃ
ἐναντίον ὅλου τοῦ οἴκου του.
Διότι αὐτὸς εἶναι τραχὺς καὶ
χυδαῖος καὶ κανεὶς δὲν ἠμπορεῖ
νὰ τοῦ ὁμιλήσῃ>.
|
17
Σκέψου λοιπὸν τώρα καὶ κοίταξε τί θὰ κάνῃς,
διότι ἡ κακία τοῦ κυρίου μᾶς ἔφθασεν
εἰς τὸ ἀποκορύφωμά της καὶ θὰ
στραφῇ ἀσφαλῶς ἐναντίον του καὶ
ἐναντίον ὅλης τῆς οἰκογενείας του.
Ὁ ἴδιος εἶναι πωρωμένος, σκληρὸς καὶ
ἐπικίνδυνος καὶ δὲν ἠμπορεῖ
κανεὶς νὰ τοῦ εἰπῇ τίποτε>.
|
18
Καὶ ἔσπευσεν Ἀβιγαία καὶ ἔλαβε
διακοσίους ἄρτους καὶ δύο ἀγγεῖα
οἴνου καὶ πέντε πρόβατα πεποιημένα
καὶ πέντε οἰφὶ ἀλφίτου
καὶ γόμορ ἐν σταφίδος καὶ διακοσίας
παλάθας καὶ ἔθετο ἐπὶ τοὺς
ὄνους |
18
Ἡ Ἀβιγαία ἔσπευσεν ἀμέσως,
ἐπῆρε διακοσίους ἄρτους, δύο
ἀσκοὺς κρασί, πέντε πρόβατα
ἡτοιμασμένα διὰ τὸ φαγητόν,
ἑκατὸ καὶ πλέον κιλὰ κοπανισμένην
κριθήν, πέντε περίπου κιλὰ ξηρὰν
σταφίδα, διακόσιες τσαπέλες σῦκα,
καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐφόρτωσεν
εἰς τοὺς ὄνους. |
18
Μόλις τὰ ἄκουσε αὐτὰ ἡ Ἀβιγαία,
ἔτρεξε καὶ ἐπῆρε διακόσια ψωμιὰ
καὶ δύο δοχεῖα μὲ κρασί καὶ πέντε
πρόβατα, ποὺ ἦσαν ἤδη ἕτοιμα διὰ
νὰ παρατεθοῦν εἰς τὸ τραπέζι, ἐπῆρε
ἐπίσης καὶ διακόσια περίπου κιλὰ χονδρὸ
ἀλεύρι ἀπὸ κριθάρι καὶ ἕνα δοχεῖον
μὲ πέντε κιλὰ σταφίδα καὶ διακόσια κομμάτια
πίττας ἀπὸ σῦκα καὶ τὰ ἐφόρτωσεν
εἰς τοὺς ὄνους. |
19
καὶ εἶπε τοῖς παιδαρίοις αὐτῆς·
προπορεύεσθε ἔμπροσθέν μου, καὶ ἰδοὺ
ἐγὼ ὀπίσω ὑμῶν παραγίνομαι.
Καὶ τῷ ἀνδρὶ αὐτῆς οὐκ
ἀπήγγειλε. |
19
Εἶπε δὲ εἰς τοὺς νεαροὺς δούλους
της· <πηγαίνετε σεῖς ἐμπρὸς
καὶ ἐγὼ θὰ σᾶς ἀκολουθήσω>.
Εἰς τὸν συζυγόν της δὲν εἶπε
τίποτε. |
19
Καὶ εἶπεν εἰς τοὺς ὑπηρέτας
της: <Προχωρεῖτε καὶ βαδίζετε ἐμπρός
μου καὶ ἐγὼ θὰ ἔρχωμαι ἀπὸ
πίσω σας>. Δὲν εἶπεν ὅμως τίποτε εἰς
τὸν ἄνδρα της. |
20
Καὶ ἐγενήθη αὐτῆς ἐπιβεβηκυίης
ἐπὶ τὴν ὄνον καὶ καταβαινούσης
ἐν σκέπῃ τοῦ ὄρους καὶ
ἰδοὺ Δαυὶδ καὶ οἱ ἄνδρες
αὐτοῦ κατέβαινον εἰς συνάντησιν
αὐτῆς, καὶ ἀπήντησεν αὐτοῖς·
|
20
Ὅταν αὐτὴ καβάλα εἰς τὴν
ὄνον της, κατέβαινε μίαν ἀναδίπλωσιν
τοῦ ὅρους, ἰδοὺ ὁ Δαυὶδ
καὶ οἱ ἄνδρες αὐτοῦ κατέβαιναν
πρὸς συνάντησίν της. Καὶ συνηντήθησαν.
|
20
Καὶ ἐνῷ αὐτὴ εἶχεν ἀνέβη
εἰς τὸν ὄνον καὶ κατέβαινεν ἀπὸ
ἕνα ἀθέατον μέρος τοῦ βουνοῦ, νά,
καὶ ὁ Δαβίδ μὲ τοὺς ἄνδρας του,
ποὺ κατέβαιναν πρὸς αὐτήν. Καὶ ἔτσι
τοὺς συνήντησεν ἐκείνη ἐκεῖ.
|
21
καὶ Δαυὶδ εἶπεν· ἴσως εἰς
ἄδικον πεφύλακα πάντα τὰ αὐτοῦ
ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ οὐκ
ἐνετειλάμεθα λαβεῖν ἐκ πάντων
τῶν αὐτοῦ οὐθέν, καὶ ἀνταπέδωκέ
μοι πονηρὰ ἀντὶ ἀγαθῶν·
|
21
Ἔλεγε δὲ ὁ Δαυὶδ πρὸς τοὺς
ἄνδρας του· <ματαίως ἐγὼ ἐφύλαξα
ὅλα ὅσα ἀνήκουν εἰς αὐτὸν
τὸν ἄνθρωπον εἰς τὴν ἔρημον
καὶ ἔδωσα ἐντολὴν εἰς τοὺς
ἀνθρώπους μου νὰ μὴ πάρουν ἀπολύτως
τίποτε, ἀπὸ ὅσα τοῦ ἀνήκουν.
Αὐτὸς μοῦ ἀνταπέδωσε κακὰ
ἀντὶ τῶν ἀγαθῶν ποὺ τοῦ
ἔκαμα. |
21
Εἶπε δὲ ὁ Δαβὶδ εἰς τοὺς
ἄνδρας του: <Νομίζω ὅτι ἀδίκως ἐσεβάσθηκα
ὅλα, ὅσα εἶχεν ὁ Νάβαλ εἰς τὴν
ἔρημον, καὶ δὲν ἐδώσαμεν διαταγὴν
νὰ πάρωμεν κάτι ἀπὸ ὅλα τὰ ὑπάρχοντά
του. Ἀντὶ τοῦ καλοῦ ποὺ τοῦ
ἔκανα, μοῦ ἀνταπέδωσε κακόν.
|
22
τάδε ποιήσαι ὁ Θεὸς τῷ Δαυὶδ
καὶ τάδε προσθείη, εἰ ὑπολείψομαι
ἐκ πάντων τῶν τοῦ Νάβαλ ἕως
πρωῒ οὐροῦντα πρὸς τοῖχον.
|
22
Ἂς μὲ τιμωρήσῃ ὁ Θεὸς
μὲ πολλὰς τιμωρίας, ἐὰν ἕως
αὔριον τὸ πρωῒ ἀφήσω ἔστω
καὶ ἕνα ἄνδρα ζωντανὸν ἀπὸ
ὅσους ἀνήκουν εἰς τὸν Νάβαλ>.
|
22
Ἂς στείλῃ ὁ Θεὸς εἰς ἐμὲ
τὸν Δαβὶδ ὁποιανδήποτε τιμωρίαν καὶ
ἂς προσθέσῃ καὶ ἄλλας τιμωρίας, ἂν
δὲν τηρήσω τὴν ἀπόφασίν μου νὰ μὴ
ἀφήσω ὅρθιον μέχρι τὸ πρωῒ τίποτε
ἀπὸ ὅσα ἀνήκουν εἰς τὸν
Νάβαλ. Δὲν θὰ λυπηθῶ κανένα, οὔτε
καὶ αὐτὸν ποὺ εὑρίσκεται εἰς
ὤραν σωματικῆς ἀνάγκης του>.
|
23
Καὶ εἶδεν Ἀβιγαία τὸν Δαυὶδ
καὶ ἔσπευσε καὶ κατεπήδησεν ἀπὸ
τῆς ὄνου καὶ ἔπεσεν ἐνώπιον
Δαυὶδ ἐπὶ πρόσωπον αὐτῆς
καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ ἐπὶ
τὴν γῆν |
23
Ἡ Ἀβιγαία εἶδε τὸν Δαυίδ,
ἔσπευσε καὶ κατεπήδησεν ἀπὸ
τὴν ὄνον της, ἔπεσε μὲ τὸ πρόσωπον
κατὰ γῆς ἐνώπιον τοῦ Δαυὶδ
καὶ προσεκύνησεν αὐτὸν βαθύτατα
ἕως τὸ ἔδαφος |
23
Καὶ εἶδεν ἡ Ἀβιγαία τὸν Δαβὶδ
καὶ ἀμέσως ἐπήδησε βιαστικὴ ἀπὸ
τὸν ὄνον καὶ ἔπεσε μὲ τὸ
πρόσωπον κατὰ γῆς ἐμπρὸς εἰς
τὸν Δαβὶδ καὶ τὸν προσεκύνησε.
|
24
ἐπὶ τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ
εἶπεν· ἐν ἐμοὶ κύριέ
μου ἡ ἀδικία· λαλησάτω δὴ
ἡ δούλη σου εἰς τὰ ὦτά
σου, καὶ ἄκουσον λόγων τῆς δούλης
σου. |
24
ἔμπρος εἰς τὰ πόδια του καὶ
τοῦ εἶπε· <κύριέ μου, εἰς
ἐμὲ ἂς καταλογισθῇ ἡ ἀδικία,
τὴν ὁποίαν ὁ σύζυγός μου
ἔκαμε ἐναντίον σου. Ἐπίτρεψέ
μου, σὲ παρακαλῶ, νὰ ὁμιλήσω
ἐγὼ ἡ δούλη σου ἐνώπιόν
σου. Ἄκουσε τὰ λόγια τῆς δούλης
σου. |
24
Καὶ ὅπως ἦτο ἐμπρὸς εἰς
τὰ πόδια του, εἶπεν εἰς τὸν Δαβίδ:
<Εἰς ἐμὲ νὰ λογαριάσῃς, κύριέ
μου, τὴν ἀδικίαν, ποὺ ἔγινε εἰς
βάρος σου. Δῶσε τὴν ἄδειαν νὰ σοῦ
μιλήσῃ ἐδῶ ἡ δούλη σου καὶ ἄκουσε
τὰ λόγια τῆς δούλης σου. |
25
Μὴ δὴ θέσθω ὁ κύριός μου
καρδίαν αὐτοῦ ἐπὶ τὸν
ἄνθρωπον τὸν λοιμὸν τοῦτον, ὅτι
κατὰ τὸ ὄνομα αὐτοῦ οὗτός
ἐστι· Νάβαλ ὄνομα αὐτῷ,
καὶ ἀφροσύνη μετ' αὐτοῦ·
καὶ ἐγὼ ἡ δούλη σου οὐκ
εἶδον τὰ παιδάρια τοῦ κυρίου
μου, ἃ ἀπέστειλας.
|
25
Σὲ παρακαλῶ νὰ μὴ δώσῃς
καμμίαν σημασίαν εἰς τὸν τρόπον
τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ, διότι
εἶναι ἄνθρωπος βάρβαρος καὶ ἀγροῖκος,
ἄξιος τοῦ ὀνόματος τὸ ὁποῖον
ἔχει. Νάβαλ εἶναι τὸ ὄνομά
του (=ἀνόητος) καὶ ἡ ἀφροσύνη
καὶ ἀπερισκεψία τὸν χαρακτηρίζουν.
Ἐγώ, ἡ δούλη σου, δὲν εἶδα
τοὺς δούλους τοῦ κυρίου μου, τοὺς
ὁποίους σὺ ἔστειλες πρὸς τὸν
σύζυγόν μου. |
25
Μὴ δώσῃς σύ, ὁ κύριός μου, προσοχὴν
καὶ σημασίαν εἰς ὅσα εἶπεν ὁ
σύζυγός μου, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ποὺ
εἶναι κακὸς καὶ βάρβαρος. Διότι αὐτὸς
εἶναι ὅ,τι ἀκριβῶς λέγει καὶ
τὸ ὄνομά του. Ὀνομάζεται Νάβαλ, δηλαδὴ
ἀνόητος, καὶ ἡ ἀνοησία πραγματικὰ
τὸν συνοδεύει πάντα. Δὲν εἶδα ἐγώ,
ἡ δούλη σου, τοὺς ὑπηρέτας, ποὺ ἀπέστειλες
σύ, ὁ κύριός μου, καὶ δι’ αὐτὸ ἔγινε
αὐτὸ ποὺ ἔγινε.
|
26
Καὶ νῦν, κύριέ μου, ζῇ Κύριος
καὶ ζῇ ἡ ψυχή σου, καθὼς ἐκώλυσέ
σε Κύριος τοῦ μὴ ἐλθεῖν εἰς
αἷμα ἀθῷον καὶ σώζειν τὴν
χεῖρά σού σοι, καὶ νῦν γένοιντο
ὡς Νάβαλ οἱ ἐχθροί σου καὶ
οἱ ζητοῦντες τῷ κυρίῳ μου κακά.
|
26
Καὶ τώρα, κύριέ μου, ὁρκίζομαι
εἰς τὸν ζῶντα Θεὸν καὶ Κύριον
καὶ εἰς τὴν ἰδικήν σου ζωὴν
καὶ σὲ διαβεβαιῶ, ὅτι μὲ τὸ
νὰ ἔλθω ἐγὼ εἰς σέ, σὲ
ἠμπόδισεν ὁ Κύριος νὰ μὴ
εὑρεθῇς εἰς θέσιν, ὥστε νὰ
χύσῃς αἷμα ἀθῶον καὶ προεφύλαξε
τὸ χέρι σου ἀπὸ αὐτὸ τὸ
ἁμάρτημα. Εὔχομαι δὲ ὅπως ὅλοι
οἱ ἐχθροί σου, ἐκεῖνοι ποὺ
ζητοῦν τὸ κακό σου, νὰ ἔχουν
τὴν τύχην τοῦ Νάβαλ.
|
26
Τώρα λοιπόν, κύριέ μου, ὁρκίζομαι εἰς τὸν
Κύριον, ποὺ ζῇ καὶ παρακολουθεῖ τὰ
πάντα, ὁρκίζομαι ἐπίσης καὶ εἰς τὴν
ζωήν σου καὶ σὲ βεβαιώνω ὅτι ὁ Κύριος
ἦταν ἐκεῖνος ποὺ σὲ ἐμπόδισε
καὶ δὲν σὲ ἄφησε νὰ χύσῃς
αἷμα ἀθῶον καὶ σοῦ ἔσωσε
τὸ χέρι σου ἀπὸ αὐτὸ τὸ
κακόν. Μάκαρι δὲ νὰ γίνουν οἱ ἐχθροί
σου καὶ ὅλοι, ὅσοι ζητοῦν τὸ
κακόν σου, κύριέ μου, σὰν τὸν ἀνόητον Νάβαλ.
Νὰ ἔχουν τὸ κατάντημά του.
|
27
Καὶ νῦν λαβὲ τὴν εὐλογίαν
ταύτην, ἣν ἐνήνοχεν ἡ δούλη
σου τῷ κυρίῳ μου, καὶ δώσεις
τοῖς παιδαρίοις τοῖς παρεστηκόσι τῷ
κυρίῳ μου. |
27
Καὶ τώρα πάρε τὰ δῶρα αὐτά,
τὰ ὁποῖα ἐγὼ ἡ δούλη
σου ἔχω προσφέρει εἰς σὲ τὸν
κύριόν μου. Δός τα εἰς τοὺς
δούλους σου, εἰς τοὺς στρατιώτας σου
οἱ ὁποῖοι σὲ περιστοιχίζουν.
|
27
Δέξου λοιπὸν τώρα αὐτὰ τὰ δῶρα,
ποὺ ἔφερεν ἡ δούλη σου εἰς τὸν
κύριόν μου, καὶ δῶσε τα εἰς τοὺς δούλους,
ποὺ παραστέκουν εἰς σέ, τὸν κύριόν μου.
|
28
Ἆρον δὴ τὸ ἀνόμημα τῆς
δούλη σου, ὅτι ποιῶν ποιήσει Κύριος
τῷ κυρίῳ μου οἶκον πιστόν,
ὅτι πόλεμον κυρίου μου ὁ Κύριος
πολεμεῖ, καὶ κακία οὐχ εὑρεθήσεται
ἐν σοὶ πώποτε.
|
28
Συγχώρησε, λοιπόν, τὴν παρανομίαν
τῆς δούλης σου, τὴν ἀπρεπῆ δηλαδὴ
συμπεριφορὰν τοῦ συζύγου μου. Ἐὰν
δὲ οὕτω πράξῃς, ὁ Κύριος
ἑτοιμάζει διά
σὲ εὐσεβεῖς ἀπογόνους,
οἱ ὁποῖοι δὲν
θὰ λείψουν ποτέ.
Ὁ πόλεμος δέ, τὸν
ὁποῖον σὺ
διεξάγεις, εἶναι
πόλεμος ἐν ὀνόματι τοῦ
Κυρίου καὶ οὐδέποτε πρέπει
νὰ διαπραχθῇ ἀπὸ
σὲ οὔτε ἡ παραμικροτέρα ἀδικία.
|
28
Συγχώρησε λοιπόν, σὲ παρακαλῶ, τὸ ἀδίκημα
τῆς δούλης σου, διότι ἀναλαμβάνω ἐγὼ
τὴν εὐθύνην τοῦ κακοῦ ποὺ ἔγινε.
Μὴ δώσῃς σημασίαν εἰς τὸ κακὸν
καὶ ὁ Κύριος θὰ χαρίσῃ εἰς σέ,
τὸν κύριόν μου, οἰκογένειαν σταθερὰν μὲ
πιστοὺς καὶ πολλοὺς ἀπογόνους. Ὁ
ἴδιος ὁ Κύριος ἐπίσης θὰ πολεμῇ
εἰς κάθε πόλεμον, ποὺ θὰ κάμνῃς σύ,
ὁ κύριός μου, καὶ θὰ σὲ βοηθῇ.
Καὶ δὲν θὰ παρουσιασθῇ ποτὲ
εἰς τὴν ζωήν σου κανένα κακόν, οὔτε θὰ
διαπράξῃς κάποιαν ἀδικίαν. |
29
Καὶ ἀναστήσεται ἄνθρωπος καταδιώκων
σε καὶ ζητῶν τὴν ψυχήν σου καὶ
ἔσται ψυχὴ κυρίου μου ἐνδεδεμένη
ἐν δεσμῷ τῆς ζωῆς παρὰ Κυρίῳ
τῷ Θεῷ, καὶ ψυχὴν ἐχθρῶν
σου σφενδονήσεις ἐν μέσῳ τῆς
σφενδόνης. |
29
Ὁποιοσδήποτε δὲ
ἄνθρωπος καὶ ἂν ἐξεγερθῇ
ἐναντίον σου, διὰ νὰ σὲ καταδιώξῃ
καὶ νὰ ζητήσῃ τὴν ζωήν
σου, μὴ φοβηθῇς, διότι
ἡ ζωὴ τοῦ κυρίου μου θὰ
εἶναι ἀσφαλισμένη μέσα
εἰς ἀσύντριπτον δεσμὸν
ζωῆς, τὸν ὁποῖον Κύριος
ὁ Θεὸς χορηγεῖ, ἐνῶ ἡ
ζωὴ τῶν ἐχθρῶν σου θὰ εἶναι
σὰν μέσα εἰς σφενδόνην, τοὺς
ὁποίους σὺ
θὰ ἐκσφενδονίσῃς μακράν.
|
29
Καὶ ἂν ἐμφανισθῇ κάποιος ἄνθρωπος,
ποὺ θὰ σὲ καταδιώκῃ καὶ θὰ
θέλῃ νὰ σὲ σκοτώση, ἡ ζωή σου, ἡ
ζωὴ τοῦ κυρίου μου, θὰ εἶναι ἀσφαλισμένη,
σὰν νὰ εἶναι δεμένη εἰς τὴν
προστασίαν τῆς ζωῆς, ποὺ χαρίζει Κύριος
ὁ Θεός. Θὰ ἐξοντώσῃς δὲ πολὺ
εὔκολα τοὺς ἐχθρούς σου, σὰν νὰ
ρίχνῃς λίθους μὲ σφενδόνην, διότι δὲν θὰ
τοὺς προστατεύῃ ὁ Κύριος.
|
30
Καὶ ἔσται ὅτι ποιήσῃ Κύριος
τῷ κυρίῳ μου πάντα, ὅσα ἐλάλησεν
ἀγαθὰ ἐπὶ σέ, καὶ ἐντελεῖταί
σοι εἰς ἡγούμενον ἐπὶ Ἰσραήλ,
|
30
Ὅταν δὲ Κύριος ὁ Θεὸς πραγματοποιήσῃ
εἰς σὲ τὸν κύριόν μου
ὅλα τὰ ἀγαθά, τὰ ὁποῖα
σοῦ ἔχει ὑποσχεθῆ, ὅταν σοῦ
δώσῃ τὴν ἐντολὴν νὰ γίνῃς
βασιλεὺς τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ,
|
30
Θὰ ἐκπληρώσῃ δὲ ὁπωσδήποτε ὁ
Κύριος εἰς σέ, τὸν κύριόν μου, ὅλα τὰ
καλά, ποὺ σοῦ ὑπεσχέθη, καὶ θὰ
σὲ ἐγκαταστήσῃ ἄρχοντα εἰς τὸν
λαὸν τοῦ Ἰσραήλ. |
31
καὶ οὐκ ἔσται σοι τοῦτο βδελυγμὸς
καὶ σκάνδαλον τῷ κυρίῳ μου,
ἐκχέαι αἷμα ἀθῷον δωρεὰν
καὶ σῶσαι χεῖρα κυρίῳ μου αὐτῷ.
Καὶ ἀγαθώσει Κύριος τῷ κυρίῳ
μου, καὶ μνησθήσῃ τῆς δούλης
σου ἀγαθῶσαι αὐτῇ.
|
31
δὲν θὰ ἔχῃς βάρος εἰς
τὴν καρδίαν σου καὶ τύψεις τῆς
συνειδήσεως, ὅτι ἔχυσες
αἷμα ἀθώων ἀνθρώπων
καὶ ἔτσι τὸ χέρι τοῦ κυρίου
μου θὰ διατηρηθῇ καθαρόν. Ὅταν δὲ
ὁ Κύριος θὰ ἀποστείλῃ
τὰ ἀγαθὰ εἰς σὲ τὸν κύριόν
μου, ἂς ἐνθυμηθῇς
καὶ ἐμὲ τὴν δούλην σου μὲ
καλωσύνην>. |
31
Ἂς μὴ γίνῃ λοιπὸν αὐτό, ποὺ
σκέπτεσαι νὰ κάνῃς τώρα εἰς τὸν οἶκον
τοῦ Νάβαλ, διὰ σέ, τὸν κύριόν μου, ἐμπόδιον
εἰς τὴν εὐτυχίαν σου καὶ πρᾶξις
βδελυκτή, διὰ τὴν ὁποίαν θὰ αἰσθάνεσαι
τύψεις συνειδήσεως. Θὰ στενοχωρῆσαι δὲ τότε,
ἐὰν χύσῃς τώρα αἷμα ἀθῶον
καὶ δὲν σωθῇ τὸ χέρι σου, τὸ
χέρι τοῦ κυρίου μου, ἀπὸ αὐτὸ
τὸ κακόν. Τότε δέ, ποὺ θὰ σὲ γεμίσῃ
ὁ Κύριος μὲ ἀγαθά, θυμήσου καὶ ἐμέ,
τὴν δούλην σου, καὶ κάνε κάτι καλὸν καὶ
δι’ ἐμέ>. |
32
Καὶ εἶπε Δαυὶδ τῇ Ἀβιγαίᾳ·
εὐλογητὸς Κύριος ὁ Θεὸς Ἰσραήλ,
ὃς ἀπέστειλέ σε σήμερον ἐν
ταύτῃ εἰς ἀπάντησίν μοι,
|
32
Εἶπεν ὁ Δαυὶδ
εἰς τὴν Ἀβιγαίαν· <ἂς
εἶναι εὐλογημένος
Κύριος ὁ Θεὸς τοῦ ἰσραηλιτικοῦ
λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἔστειλε σήμερον
σὲ εἰς συνάντησίν μου.
|
32
Καὶ εἶπεν ὁ Δαβὶδ εἰς τὴν
Ἀβιγαίαν: <Ἂς εἶναι εὐλογημένος
ὁ Κύριος, ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραήλ,
ποὺ σὲ ἔστειλε νὰ μὲ συναντήσῃς
σήμερα καὶ μάλιστα τὴν ὥραν, ποὺ εἶχα
ἀποφασίσει νὰ κάνω τὸ κακόν.
|
33
καὶ εὐλογητὸς ὁ τρόπος σου,
καὶ εὐλογημένη σὺ ἡ ἀποκωλύσασά
με σήμερον ἐν ταύτῃ μὴ ἐλθεῖν
εἰς αἵματα καὶ σῶσαι χεῖρά
μου ἐμοί. |
33
Εὐλογημένος καὶ ὁ τρόπος αὐτός,
ποὺ ἐφέρθης ἀπέναντί μου,
καὶ ἀξιέπαινη
εἶσαι σύ, ἡ ὁποία
σήμερον εἰς τὸν
τόπον αὐτὸν μὲ ἠμπόδισες
νὰ χύσω ἀθῶα αἵματα καὶ
νὰ διατηρήσω τὸ χέρι μου καθαρὸν
καὶ ἀνένοχον.
|
33
Εἶναι ἀξιέπαινος ὁ τρόπος σου καὶ
νὰ εἶσαι εὐλογημένη σύ, ποὺ μὲ
ἐμπόδισες σήμερα, κατὰ τὴν δύσκολον αὐτὴν
ὥραν, ὥστε να μὴ φθάσω εἰς αἱματοχυσίας,
καὶ μὲ ἐβοήθησες νὰ σώσω τὸ
χέρι μου ἀπὸ τὸ κακόν.
|
34
Πλὴν ὅτι ζῇ Κύριος ὁ Θεὸς
Ἰσραήλ, ὃς ἀπεκώλυσέ με
σήμερον τοῦ κακοποιῆσαί σεέ,
ὅτι εἰ μὴ ἔσπευσας καὶ παρεγένου
εἰς ἀπάντησίν μοι, τότε εἶπα·
εἰ ὑπολειφθήσεται τῷ Νάβαλ ἕως
φωτὸς τοῦ πρωῒ οὐρῶν πρὸς
τοῖχον. |
34
Σὲ πληροφορῶ ἕως ὅτι εἶχα
ὁρκισθῇ εἰς
Κύριον τὸν Θεὸν τοῦ
ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος
μὲ ἠμπόδισε σήμερον νὰ σὲ
κακοποιήσω, ὅτι, ἂν δὲν ἔσπευδες
νὰ ἔλθῃς εἰς συνάντησίν
μου, εἶχα πεῖ·
Κανεὶς ἀπὸ τοὺς
ἄνδρας τοῦ Νάβαλ δὲν θὰ
ζῇ ἕως αὔριον τὸ πρωΐ>.
|
34
Σοῦ λέγω ὅμως ἐπὶ πλέον, καὶ
εἶναι μάρτυς μου δι' αὐτὸ
ὁ Κύριος καὶ Θεὸς τοῦ Ἰσραήλ,
ποὺ ζῇ καὶ παρακολουθεῖ τὰ πάντα
καὶ μὲ ἐμπόδισε σήμερα νὰ σοῦ
κάνω κάτι κακόν, ὅτι ἐὰν δὲν ἔτρεχες
καὶ δὲν ἐρχόσουν νὰ μὲ συναντήσῃς,
θὰ ἔκαμνα ὁπωσδήποτε αὐτὸ ποὺ
εἶπα. Εἶχα ὁρκισθῇ δηλαδὴ νὰ
μὴ μείνῃ ὄρθιον, μέχρι νὰ ξημερώσῃ,
τίποτε ἀπὸ ὅσα ἔχει ὁ Νάβαλ.
Δὲν θὰ ἔδειχνα εὐσπλαγχνίαν εἰς
κανένα ἀπολύτως, ἔστω καὶ ἂν ἦτο
εἰς ὤραν σωματικῆς του ἀνάγκης. Θὰ
τοὺς ἐσκότωνα ὅλους>.
|
35
Καὶ ἔλαβε Δαυὶδ ἐκ χειρὸς αὐτῆς
πάντα, ἃ ἔφερεν αὐτῷ, καὶ
εἶπεν αὐτῇ· ἀνάβηθι εἰς
εἰρήνην εἰς οἶκόν σου·
βλέπε, ἤκουσα τῆς φωνῆς σου καὶ
ἠρέτισα τὸ πρόσωπόν σου.
|
35
Ἐπῆρεν ὁ Δαυὶδ ἀπὸ τὰ
χέρια τῆς Ἀβιγαίας
ὅλα τὰ δῶρα, τὰ ὁποῖα
αὐτὴ ἔφερε πρὸς αὐτόν,
καὶ τῆς
εἶπεν· <πήγαινε πάλιν εἰρηνικὴ
καὶ ἥσυχος εἰς τὸν οἶκον σου
καὶ μὴ λησμονῇς ὅτι
ἤκουσα τὴν παράκλησίν σου καὶ
ἐξετίμησα τὸ πρόσωπόν σου>
|
35
Καὶ ἐπῆρε ὁ Δαβὶδ ἀπὸ
τὸ χέρι της ὅλα, ὅσα τοῦ ἔφερε,
καὶ τῆς εἶπε: <Πάρε τὸν ἀνήφορον
καὶ γύρισε εἰς τὸ σπίτι σου ἥσυχη.
Καὶ πρόσεξε! Ἔκανα δεκτὸν τὸ αἴτημά
σου καὶ ἐτίμησα τὸ πρόσωπόν σου! Θὰ
γίνῃ αὐτὸ ποὺ ἐζήτησες>.
|
36
Καὶ παρεγενήθη Ἀβιγαία πρὸς
Νάβαλ, καὶ ἰδοὺ αὐτῷ πότος
ἐν οἴκῳ αὐτοῦ ὡς πότος
βασιλέως, καὶ ἡ καρδία Νάβαλ
ἀγαθὴ ἐπ' αὐτόν, καὶ αὐτὸς
μεθύων ἕως σφόδρα· καὶ οὐκ
ἀπήγγειλεν αὐτῷ ρῆμα μικρὸν
ἢ μέγα ἕως φωτὸς τοῦ πρωΐ.
|
36
Ἡ Ἀφιγαία ἐπέστρεψε πρὸς
τὸν Νάβαλ καὶ ἰδού, βλέπει
ὅτι εἶχε παρατεθῇ εἰς τὸν οἶκον
της συμπόσιον πλούσιον, βασιλικόν. Ὁ
Νάβαλ εἶχε περιέλθει εἰς εὐθυμίαν
καὶ σιγὰ σιγὰ περιέπιπτεν εἰς
μεγάλην μέθην. Ἡ Ἀβιγαία δὲν
εἶπε τίποτε, οὔτε τὸ παραμικρότερον
ἀπὸ ὅλα ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα
ἔλαβον χώραν μεταξὺ αὐτῆς καὶ
τοῦ Δαυίδ, ἕως ὅτου ἀνέτειλεν
ἡ ἑπομένη ἡμέρα.
|
36
Καὶ ἔφθασεν ἡ Ἀβιγαία πίσω εἰς
τὸν Νάβαλ καὶ εἶδεν ὅτι αὐτὸς
εἶχεν εἰς τὸ σπίτι του συμπόσιον σὰν
τὰ συμπόσια τῶν βασιλέων. Ἡ καρδιὰ
τοῦ Νάβαλ εἶχε κυριευθῇ ἀπὸ
εὐθυμίαν καὶ ἦτο πολὺ μεθυσμένος.
Καὶ ἐπειδὴ τὸν εἶδεν ἔτσι
ἡ Ἀβιγαία, δὲν τοῦ εἶπε, μέχρι
νὰ ξημερώσῃ, τίποτε, οὔτε σπουδαῖον
οὔτε ἀσήμαντον. |
37
Καὶ ἐγένετο πρωΐ, ὡς ἐξένηψεν
ἀπὸ τὸν οἴνου Νάβαλ, ἀπήγγειλεν
ἡ γυνὴ αὐτοῦ τὸ ρήματα
ταῦτα, καὶ ἐναπέθανεν ἡ καρδία
αὐτοῦ ἐν αὐτῷ, καὶ αὐτὸς
γίνεται ὡς λίθος.
|
37
Ὅταν ἀνέτειλεν ἡ πρωΐα τῆς ἑπομένης
καὶ ὁ Νάβαλ ἀνένηψεν ἀπὸ
τὴν μέθην του, ἐγνωστοποίησεν εἰς
αὐτὸν ἡ γυναίκα του ὅλα ἐκεῖνα
τὰ γεγονότα. Ἀμέσως δὲ ἡ
καρδία τοῦ Νάβαλ ἔπαθε προσβολὴν
καὶ αὐτὸς ἔμεινεν ἀναίσθητος
ὡσὰν ἄψυχος λίθος.
|
37
Ὅταν λοιπὸν ἐξημέρωσε καὶ συνῆλθεν
ὁ Νάβαλ ἀπὸ τὴν μέθην του, τοῦ
ἐφανέρωσεν ἡ γυναῖκα του ὅλα, ὅσα
ἔγιναν. Μόλις τὰ ἄκουσε ἐκεῖνος,
ἔπαθε καρδιακὴν προσβολὴν καὶ ἔγινε
σὰν πέτρα. Δὲν ἔλεγε τίποτε καὶ ἔμεινε
ἀναίσθητος. |
38
Καὶ ἐγένετο ὡσεὶ δέκα
ἡμέραι καὶ ἐπάταξε Κύριος
τὸν Νάβαλ, καὶ ἀπέθανε.
|
38
Ἔπειτα ἀπὸ δέκα περίπου ἡμέρας
ὁ Κύριος ἐκτύπησε τὸν Νάβαλ
καὶ αὐτὸς ἀπέθανε.
|
38
Καὶ μετὰ ἀπὸ δέκα περίπου ἡμέρας
ἐκτύπησεν ὁ Κύριος τελειωτικὰ τὸν
Νάβαλ καὶ πέθανε. |
39
Καὶ ἤκουσε Δαυὶδ καὶ εἶπεν·
εὐλογητὸς Κύριος, ὃς ἔκρινε
τὴν κρίσιν τοῦ ὀνειδισμοῦ μου
ἐκ χειρὸς Νάβαλ, καὶ τὸν δοῦλον
αὐτοῦ περιεποιήσατο ἐκ χειρὸς
κακῶν, καὶ τὴν κακίαν Νάβαλ
ἀπέστρεψε Κύριος εἰς κεφαλὴν
αὐτοῦ. Καὶ ἀπέστειλε Δαυὶδ
καὶ ἐλάλησε περὶ Ἀβιγαίας,
λαβεῖν αὐτὴν ἑαυτῷ εἰς
γυναῖκα. |
39
Ὁ Δαυὶδ ὁ ὁποῖος ἐπληροφορήθη
τὸν θάνατον τοῦ Νάβαλ, εἶπεν
<εὐλογημένος ἂς εἶναι ὁ Κύριος,
ὁ ὁποῖος ἔκαμε δικαίαν κρίσιν
διὰ τὸν ὀνειδισμόν, τὸν ὁποῖον
ὑπέστην ἐκ μέρους τοῦ Νάβαλ,
ἐτιμώρησεν αὐτὸν διὰ τοῦτο,
ἐμὲ δὲ τὸν δοῦλον του μὲ
ἐπροφύλαξε, ὥστε νὰ μὴ μολύνω
τὰ χέρι μου μὲ ἀδικίας. Ἐπέρριψε
δὲ τὴν κακίαν Νάβαλ εἰς τὴν
κεφαλήν του>. Ὁ Δαυὶδ ἔστειλε τότε
ἀγγελιαφόρους νὰ εἴπουν εἰς
τὴν Ἀβιγαίαν, ἐὰν θέλῃ,
νὰ λάβῃ αὐτὴν ὡς σύζυγόν
του. |
39
Ὅταν τὸ ἔμαθεν ὁ Δαβίδ, εἶπεν:
<Ἂς εἶναι εὐλογημένος ὁ Κύριος,
ποὺ ἀπέδωσε δικαιοσύνην διὰ τὸν ἐξευτελισμόν
μου ἐκ μέρους τοῦ Νάβαλ καὶ ἐπροστάτευσε
ἐμέ, τὸν δοῦλον του, ἀπὸ τὰ
χέρια τῶν κακῶν καὶ ἀπὸ τοῦ
νὰ κάνω ὁ ἴδιος κάτι ἄδικον καὶ
ἔστρεψε τὴν κακίαν τοῦ Νάβαλ εἰς τὸ
κεφάλι του>. Μετὰ ταῦτα ἔστειλεν ὁ
Δαβὶδ ἀνθρώπους του εἰς τὴν Ἀβιγαίαν
καὶ τοὺς εἶπε νὰ τῆς ἀνακοινώσουν
ὅτι ἤθελε νὰ τὴν πάρῃ γυναῖκα
του. |
40
Καὶ ἦλθον οἱ παῖδες Δαυὶδ πρὸς
Ἀβιγαίαν εἰς Κάρμηλον καὶ ἐλάλησαν
αὐτῇ λέγοντες· Δαυὶδ ἀπέστειλεν
ἡμᾶς πρός σε λαβεῖν σε αὐτῷ
εἰς γυναῖκα. |
40
Οἱ δοῦλοι τοῦ Δαυὶδ ἦλθαν πρὸς
τὴν Ἀβιγαίαν εἰς τὸ Κάρμηλον
καὶ εἶπαν εἰς αὐτὴν τὰ
ἐξῆς· <ὁ Δαυὶδ μᾶς ἔστειλε
πρὸς σέ, διὰ νὰ σοῦ ἀναγγείλωμεν
ὅτι ἐπιθυμεῖ νὰ σὲ λάβῃ
ὡς σύζυγόν του>. |
40
Καὶ ἦλθαν οἱ δοῦλοι τοῦ Δαβὶδ
πρὸς τὴν Ἀβιγαίαν εἰς τὸ Κάρμηλον,
ὅπου διέμενε, καὶ ὡμίλησαν πρὸς αὐτὴν
καὶ τῆς εἶπαν: <Μᾶς ἔστειλε
πρὸς σὲ ὁ Δαβίδ, διότι ἐπιθυμεῖ
νὰ σὲ πάρῃ γυναῖκα του>.
|
41
Καὶ ἀνέστη καὶ προσεκύνησεν
ἐπὶ τὴν γῆν ἐπὶ πρόσωπον
καὶ εἶπεν· ἰδοὺ ἡ δούλη
σου εἰς παιδίσκην νίψαι πόδας τῶν
παίδων σου. |
41
Ἐκείνη ἀμέσως ἠγέρθη,
μετέβη πρὸς τὸν Δαυίδ, ἔπεσε
μὲ τὸ πρόσωπον ἐπὶ τοῦ
ἐδάφους καὶ προσεκύνησεν αὐτὸν
καὶ τοῦ εἶπεν· <ἰδού,
ἡ δούλη σου, γίνομαι δούλη σου, διὰ
νὰ νίπτω τὰ πόδια τῶν δούλων
σου>. |
41
Καὶ ἐσηκώθη ἀμέσως ἐκείνη καὶ
ἐπροσκύνησε μὲ τὸ πρόσωπον κατὰ γῆς
καὶ εἶπεν: <Ἰδοὺ ἐγώ, ἡ
δούλη σου, εἶμαι ἕτοιμη νὰ γίνω σκλάβα σου
καὶ νὰ πλύνω τὰ πόδια τῶν δούλων σου>.
|
42
Καὶ ἀνέστη Ἀβιγαία καὶ
ἐπέβη ἐπὶ τὴν ὄνον καὶ
πέντε κοράσια ἠκολούθουν αὐτῇ,
καὶ ἐπορεύθη ὀπίσω τῶν
παίδων Δαυίδ, καὶ γίνεται αὐτῷ
εἰς γυναῖκα. |
41
Ἐκείνη ἀμέσως ἠγέρθη,
μετέβη πρὸς τὸν Δαυίδ, ἔπεσε
μὲ τὸ πρόσωπον ἐπὶ τοῦ
ἐδάφους καὶ προσεκύνησεν αὐτὸν
καὶ τοῦ εἶπεν· <ἰδού,
ἡ δούλη σου, γίνομαι δούλη σου, διὰ
νὰ νίπτω τὰ πόδια τῶν δούλων
σου>. |
42
Ἐσηκώθη λοιπὸν ἡ Ἀβιγαία καὶ
ἀνέβη εἰς τὸ ὑποζύγιον καὶ τὴν
ἀκολούθησαν καὶ πέντε κορίτσια. Ἐπῆρε
τὸν δρόμον πίσω ἀπὸ τοὺς δούλους τοῦ
Δαβὶδ καὶ ἦλθε καὶ ἔγινε γυναῖκα
του. |
43
Καὶ τὴν Ἀχινόομ ἔλαβε Δαυὶδ
ἐξ Ἰεζραέλ, καὶ ἀμφότεροι
ἦσαν αὐτῷ γυναῖκες.
|
43
Ὁ Δαυὶδ ἔλαβε καὶ δευτέραν ἀκόμη
γυναίκα τὴν Ἀχινόομ, ἡ ὁποία
κατήγετο ἀπὸ τὴν πόλιν Ἰεζραέλ,
καὶ αἱ δύο αὐταὶ ἦσαν
σύζυγοι τοῦ Δαυίδ. |
43
Ἐπῆρε δὲ ὁ Δαβὶδ ὡς σύζυγόν
του καὶ τὴν Ἀχινόομ ἀπὸ τὴν
πόλιν Ἰεζραὲλ καὶ ἦσαν καὶ οἱ
δύο γυναῖκες τοῦ Δαβίδ. |
44
Καὶ Σαοὺλ ἔδωκε Μελχὸλ τὴν θυγατέρα
αὐτοῦ τὴν γυναῖκα Δαυὶδ τῷ
Φαλτὶ υἱῷ, Ἀμὶς τῷ ἐκ
Ρομμά. |
44
Ὁ Σαούλ, προφανῶς διὰ νὰ ἐκδικηθῇ
τὸν Δαυίδ, ἔδωσε τὴν Μελχόλ,
τὴν θυγατέρα του, τὴν γυναῖκα τοῦ
Δαυίδ, ὡς σύζυγον εἰς τὸν Φαλτὶ
υἱὸν τοῦ Ἀμίς, ὁ ὁποῖος
κατήγετο ἀπὸ τὴν Ρομμά.
|
44
Ὁ δὲ Σαοὺλ ἔδωσε τὴν κόρην του
Μελχόλ, ποὺ ἦτο προηγουμένως σύζυγος τοῦ
Δαβίδ, εἰς τὸν Φαλτί, τὸν υἱὸν
τοῦ Ἀμίς, ποὺ κατήγετο ἀπὸ τὴν
Ρομμά. |