Σχόλιον Τῆς Ἐσθήρ
ΕΤΑΞΥ τῶν βιβλίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκη τὰ ὁποῖα περιέχονται εἰς τὸν ἑβραϊκὸν κανόνα, φυσικὰ καὶ εἰς τὸ κείμενον τῶν Ο', εἶναι καὶ τὸ ὑπὸ ὄνομα Ἐσθήρ.
Ἐπῆρε τὸ ὄνομά του ἀπὸ τὸ πρόσωπον, ποὺ πρωταγωνιστεῖ εἰς αὐτό, ἀπὸ τὴν Ἰουδαίαν Ἐσθήρ, τῆς ὁποίας τὸ ὄνομα, χαρακτηριστικὸν τοῦ κάλλους της, σημαίνει ἀστήρ. 
Τὸ βιβλίον αὐτό, ὅπως καὶ ἄλλα τέσσαρα, ἔχει καὶ τὸ ἑβραϊκὸν ὄνομα <Μεγκιλῶθ>, ποὺ σημαίνει κύλινδρος, χειρόγραφον περιτυλιγμένον εἰς σχῆμα κυλίνδρου.
Τοῦ βιβλίου αὐτοῦ διεσώθησαν δύο, ἂς εἴπομεν, πρωτότυπα· τὸ ἕνα εἰς τὴν ἑβραϊκὴν καὶ τὸ ἄλλο, τῶν Ο', εἰς τὴν ἑλληνικήν. 
Ὑπάρχουν ὅμως πολλαὶ διαφοραὶ μεταξὺ των. 
Τὸ μὲν ἕνα, τὸ ἑλληνικόν, εἶναι ἐκτενέστερον, τὸ δὲ εἰς τὴν ἐβραϊκὴν εἶναι συντομώτερον, διότι παραλείπει πολλὰ γεγονότα καὶ φαίνεται, ὡσὰν νὰ εἶναι ἐπιτομὴ τοῦ πρώτου.
Ποῖον ἀπὸ τὰ δύο εἶναι τὸ ἀκριβέστερον; 
Οἱ πλεῖστοι συμφονοῦν ὅτι τὸ εἰς τὴν ἑλληνικὴν εἶναι τὸ ἀκριβὲς καὶ γνήσιον. Διότι πολὺ ὀρθῶς παρατηροῦν, ὅτι εἰς τὸ σωζόμενον ἐν τῇ ἐβραϊκῇ κείμενον δὲν ἀναφέρεται οὔτε μίαν φορὰν ἡ λέξις Θεός, δὲν γίνεται καθόλου λόγος περὶ θείας προνοίας, δὲν ὑπάρχει τίποτε ἀπὸ τὰ ἀναφερόμενα εἰς τὰς θρησκευτικὰς παραδόσεις καὶ πεποιθήσεις τὸν ἐβραϊκοῦ λαοῦ. 
Καὶ ἐρωτοῦν: Πῶς εἶναι δυνατὸν βιβλίον θεόπνευστον, γραμμένον διὰ διδακτικοὺς σκοπούς, νὰ μὴ κάμνῃ καθόλου λόγον περὶ Θεοῦ; 
Ἐξ ἄλλου τὰ ἐπὶ πλέον τμήματα, ποὺ περιέχονται εἰς τὸ ἑλληνικὸν κείμενον, εἶναι διαποτισμένα ἀπὸ πνεῦμα εὐσεβείας καὶ τεθειμένα εἰς τὰς καταλλήλους, μέσα εἰς τὸ ἑβραϊκὸν κείμενον θέσεις, τὸ συμπληρώνουν καὶ ἀποτελοῦν μὲ, αὐτὸ ἕνα ἐνιαῖον ὅλον. 
Εἰς ἐξήγησιν τοῦ γεγονότος αὐτοῦ διετυπώθη ἡ ἄποψις, ἡ ὁποία ἔγινε δεκτὴ ἀπὸ τοὺς πλείστους, ὅτι ὑπῆρχεν ἀπ' ἀρχῆς ἕνα πλῆρες εἰς τὴν ἑβραϊκὴν κείμενον, τὸ ὁποῖον οἱ μὲν Ο' μετέφρασαν ὁλόκληρον, ὁ δὲ συντάξας τὸ σωζόμενον σήμερον ἐβραϊκὸν παρέλαβε καὶ κατέγραψε ὁρισμένα μόνον τεμάχια, παραλείψας τὰ ὑπόλοιπα διὰ λόγους, τοὺς ὁποίους ἐκεῖνος ἐγνώριζεν.
Εἰς τὸ πλῆρες, λοιπόν, κείμενον τῶν Ο' ἰστοροῦνται τὰ ἑξῆς: 
Ὁ βασιλεὺς τῶν ΙΙερσῶν Ἀσουῆρος, Ἀρταξέρξης, ὠργίσθη κατὰ τῆς βασιλίσσης Ἀστὶν διὰ τὴν ἀνυπακοήν της καὶ τὴν ἀπέπεμψεν. Ἀντὶ δὲ αὐτῆς ἐπῆρεν ὡς σύζυγον καὶ ἀνεκήρυξεν ὡς βασίλισσαν τὴν ὡραιοτάτην Ἐσθήρ, χωρὶς νὰ γνωρίζῃ τὴν καταγωγήν της. 
Αὐτὴ εἶχεν ἐξάδελφον ὑπηρετοῦντα εἰς τὰ ἀνάκτορα, ὀνόματι Μαρδοχαῖον, ἄνδρα εὐσεβῆ, φιλοπάτριδα, μορφωμένον καί, συνετόν. Αὐτὸς εἶχεν ἴδει ἕνα ὄνειρον, διὰ τοῦ ὁποίου ὑπεδηλοῦτο ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι, ὅσοι ἦσαν δοῦλοι τότε εἰς τὴν Περσίαν, θὰ διέτρεχον κάποιον μεγάλον κίνδυνον. 
Συνέβη δὲ νὰ ἀνακαλύψῃ καὶ ἀποκαλύψῃ εἰς τὸν βασιλέα συνωμοσίαν δύο αὐλικῶν, τοὺς ὁποίους ὁ βασιλεὺς διέταξε καὶ ἐξετέλεσαν.
Πρωθυπουργὸς τότε ἦτο ὁ μοχθηρὸς καὶ πανοῦργος Ἀμάν, ὁ ὁποῖος ἐμισοῦσε θανασίμως τὸν Μαρδοχαῖον καὶ ὅλον τὸ ἰουδαϊκὸν ἔθνος. Αὐτὸς κατώρθωσε μὲ τὰς διαβολάς του καὶ ἀπέσπασε ἀπὸ τὸν Ἀρταξέρξην διάταγμα ὁμαδικῆς ἐκτελέσεως ὅλων τῶν ἐν Περσίᾳ Ἑβραίων κατὰ τὴν 14ην τοῦ ἀμέσως προσεχοῦς μηνὸς Ἀδάρ. 
Βέβαιος δὲ περὶ τῆς εὐνοίας τοῦ βασιλέως ἠτοίμασε πρὸς ὑπογραφὴν καὶ διάταγμα διὰ τὴν σταύρωσιν τοῦ Μαρδοχαίου ἐπάνω εἰς ὑψηλὸν ξύλον.
Κατὰ τὴν νύκτα ὅμως ἐκείνην ὁ βασιλεὺς εἰς ἀϋπνίαν περιελθὼν ἐφυλλομετροῦσε τὸ βιβλίον τῶν χρονικῶν τοῦ βασιλείου του. 
Ἐκεῖ δὲ ἀνέγνωσε τὴν μεγάλην ὑπηρεσίαν, ποὺ τοῦ εἶχε προσφέρει ὁ Μαρδοχαῖος, καὶ εἶδεν ὅτι δὲν εἶχεν ἀμείψει τὸν σωτῆρα του. 
Τὴν ἑπομένην, ὅταν ἦλθεν ὁ Ἀμὰν μὲ τὸ πρὸς ὑπογραφὴν διάταγμα διὰ τὴν σταύρωσιν τοῦ Μαρδοχαίου, ὁ Ξέρξης τὸν ἠρώτησε, πῶς ἔπρεπεν αὐτὸς ὡς βασιλεὺς νὰ τιμήσῃ ἕνα μεγάλον εὐεργέτην του. 
Ὁ Ἀμάν, νομίζων ὅτι αὐτὸν ὑπενόει ὁ βασιλεύς, εἶπεν ὅτι πρέπει νὰ τὸν ἐνδύσῃ βασιλικὴν στολὴν καὶ ἕνας ἐπίσημος αὐλικὸς νὰ τὸν περιφέρῃ ἐπὶ λευκοῦ ἵππου καὶ νὰ διαλαλῇ, ὅτι ἔτσι τιμᾷ ὁ βασιλεὺς ἐκείνους, τοὺς ὁποίους ἀγαπᾷ. <Καθὼς ἐλάλησας, εἶπεν ὁ βασιλεύς, οὕτω ποίησον τῷ Μαρδοχαίῳ... καὶ μὴ παραπεσάτω λόγος, ὃν ἐλάλησας>. Καταπικραμμένος ὁ Ἀμὰν ἔκαμεν, ὅπως τὸν εἶχε διατάξει ὁ βασιλεύς.
Ἐν τῷ μεταξὺ ὁ Μαρδοχαῖος, ἡ Ἐσθὴρ καὶ ὁ λαὸς τῶν Ἰουδαίων θερμῶς παρεκάλουν τὸν Κύριον νὰ ματαιώσῃ τὸν ἐπικρεμάμενον κίνδυνον τῆς σφαγῆς των. 
Εἰς γεῦμα δέ, τὸ ὁποῖον πρὸς τὸν βασιλέα καὶ τὸν Ἀμὰν παρέθεσεν ἡ Ἐσθήρ, ἀπεκάλυψεν ὅλην τὴν δολιότητα τοῦ Ἀμὰν καὶ τὸ θανάσιμον μῖσος του κατὰ τῶν Ἑβραίων. 
Ὁ δὲ Ἀρταξέρξης δικαίως ἀγανακτήσας, διέταξε καὶ τὸν ἐκρέμασαν ἐπὶ τοῦ ξύλου, τὸ ὁποῖον ἐκεῖνος εἶχεν ἑτοιμάσει διὰ τὸν εὐσεβῆ καὶ συνετὸν Μαρδοχαῖον. 
Αὐτὸν καὶ ὁ βασιλεὺς ἀνύψωσεν εἰς τὴν θέσιν τοῦ Ἀμάν. Εἰς ἐξουδετέρωσιν δὲ τοῦ πρώτου κατὰ τῶν Ἰουδαίων διατάγματος ἐξέδωσε δεύτερον, διὰ τοῦ ὁποίου ἐπέτρεπεν εἰς τοὺς Ἰουδαίους νὰ κάμουν χρῆσιν τῶν ὅπλων ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν των. 
Καὶ ὄντως κατὰ τὴν 14ην τοῦ μηνὸς Ἀδὰρ οἱ Ἰουδαῖοι διέφυγαν τὴν σφαγήν. Ἀμυνόμενοι δὲ ἐφόνευσαν χιλιάδας φανατικῶν ἐχθρῶν των. 
Εἰς ἀνάμνησιν δὲ τῆς σωτηρίας των ὥρισαν ἑορτὴν κατὰ τὴν 14ην καὶ 15ην τοῦ μηνὸς Ἀδάρ, ἡ ὁποία ὠνομάσθη <Πουρεὶμ> ἢ κατὰ τὸ ἑλληνικὸν <Κλῆροι > ἢ <Φρουραί>.
Τὸ βιβλίον αὐτό, περιέχον πλῆθος ἰστορικῶν γεγονότων, ὀνομασίας πόλεων καὶ τοποθεσιῶν, περιγραφὰς ἠθῶν καὶ ἐθίμων τοῦ περσικοῦ λαοῦ κ.λ.π., προϋποθέτει ὡς συγγραφέα ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος ἔζησε καὶ ἐγνώρισε τὴν ἐποχήν ἐκείνην, ἐπὶ πλέον δὲ καὶ μορφωμένον. 
Τοιοῦτος ὑπῆρξεν ὁ Μαρδοχαῖος. Διὰ τοῦτο καὶ πιστεύεται, ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ συγγραφεύς.