Εσθήρ : Κεφάλαιον Δ'

Πρωτότυπο Κείμενο

δὲ Μορδοχαῖος ἐπιγνοὺς τὸ συντελούμενον διέρρηξε τὰ ἱμάτια ἑαυτοῦ καὶ ἐνεδύσατο σάκκον καὶ κατεπάσατο σποδὸν καὶ ἐκπηδήσας διὰ τῆς πλατείας τῆς πόλεως ἐβόα φωνῇ μεγάλῆ· αἴρεται ἔθνος μηδὲν ἠδικηκός.
2 Καὶ ἦλθεν ἕως τῆς πύλης τοῦ βασιλέως καὶ ἔστη· οὐ γὰρ ἦν αὐτῷ ἐξὸν εἰσελθεῖν εἰς τὴν αὐλὴν σάκκον ἔχοντι καὶ σποδόν.
3 Καὶ ἐν πάσῃ χώρᾳ, οὗ ἐξετίθετο τὰ γράμματα, κραυγὴ καὶ κοπετὸς καὶ πένθος μέγα τοῖς Ἰουδαίοις, σάκκον καὶ σποδὸν ἔστρωσαν ἑαυτοῖς.
4 Καὶ εἰσῆλθον αἱ ἅβραι καὶ οἱ εὐνοῦχοι τῆς βασιλίσσης καὶ ἀνήγγειλαν αὐτῇ, καὶ ἐταράχθη ἀκούσασα τὸ γεγονὸς καὶ ἀπέστειλε στολίσαι τὸν Μαρδοχαῖον καὶ ἀφελέσθαι αὐτοῦ τὸν σάκκον· ὁ δὲ οὐκ ἐπείσθη.
5 Ἡ δὲ Ἐσθήρ προσεκαλέσατο Ἀχραθαῖον τὸν εὐνοῦχον αὐτῆς, ὃς παρειστήκει αὐτῇ, καὶ ἀπέστειλε μαθεῖν αὕτη παρὰ τοῦ Μαρδοχαίου τὸ ἀκριβές.
6 Ὁ δὲ Μαρδοχαῖος ὑπέδειξεν αὐτῷ τὸ γεγονὸς καὶ τὴν ἐπαγγελίαν, ἦν ἐπηγγείλατο Ἀμὰν τῷ βασιλεῖ εἰς τὴν γάζαν ταλάντων μυρίων, ἵνα ἀπολέσῃ τοὺς Ἰουδαίους·
8 καὶ τὸ ἀντίγραφον τὸ ἐν Σούσοις ἐκτεθὲν ὑπὲρ τοῦ ἀπολέσθαι αὐτοὺς ἔδωκεν αὐτῷ δεῖξαι τῇ Ἐσθήρ. Καὶ εἶπεν αὐτῷ, ἐντείλασθαι αὐτῇ εἰσελθούσῃ παραιτήσασθαι τὸν βασιλέα καὶ ἀξιῶσαι αὐτὸν περὶ τοῦ λαοῦ μνησθεῖσα ἡμερῶν ταπεινώσεώς σου, ὡς ἐτράφης ἐν χειρί μου, διότι Ἀμὰν ὁ δευτερεύων τῷ βασιλεῖ ἐλάλησε καθ' ἡμῶν εἰς θάνατον· ἐπικάλεσαι τὸν Κύριον καὶ λάλησον τῷ βασιλεῖ περὶ ἡμῶν ρῦσαι ἡμᾶς ἐκ θανάτου.
9 Εἰσελθὼν δὲ ὁ Ἀχραθαῖος ἐλάλησεν αὐτῇ πάντας τοὺς λόγους τούτους.
10 Εἶπε δὲ Ἐσθὴρ πρὸς Ἀχραθαῖον· πορεύθητι πρὸς Μαρδοχαῖον καὶ εἶπον,
11 ὅτι τὰ ἔθνη πάντα τῆς βασιλείας γινώσκει, ὅτι πᾶς ἄνθρωπος ἢ γυνή, ὃς εἰσελεύσεται πρὸς τὸν βασιλέα εἰς τὴν αὐλὴν τὴν ἐσωτέραν ἄκλητος, οὐκ ἔστιν αὐτῷ σωτηρία· πλὴν ᾧ ἐκτείνῃ ὁ βασιλεὺς τὴν χρυσῆν ράβδον, οὗτος σωθήσεται· κἀγὼ οὐ κέκλημαι εἰσελθεῖν πρὸς τὸν βασιλέα, εἰσὶν αὗται ἡμέραι τριάκοντα.
12 Καὶ ἀπήγγειλεν Ἀχραθαῖος Μαρδοχαίῳ πάντας τοὺς λόγους Ἐσθήρ.
13 Καὶ εἶπε Μαρδοχαῖος πρὸς Ἀχραθαῖον· πορεύθητι καὶ εἶπον αὐτῇ· Ἐσθήρ, μὴ εἴπῃς σεαυτῇ, ὅτι σωθήσῃ μόνη ἐν τῇ βασιλείᾳ παρὰ πάντας τοὺς Ἰουδαίους·
14 ὡς ὅτι ἐὰν παρακούσῃς ἐν τούτῳ τῷ καιρῷ, ἄλλοθεν βοήθεια καὶ σκέπη ἔσται τοῖς Ιουδαίοις, σὺ δὲ καὶ ὁ οἶκος τοῦ πατρός σου ἀπολεῖσθε· καὶ τίς οἶδεν, εἰ εἰς τὸν καιρὸν τοῦτον ἐβασίλευσας;
15 Καὶ ἐξαπέστειλεν Ἐσθήρ τὸν ἤκοντα πρὸς αὐτήν, πρὸς Μαρδοχαῖον λέγουσα·
16 βαδίσας ἐκκλησίασον τοὺς Ἰουδαίους τοὺς ἐν Σούσοις καὶ νηστεύσατε ἐπ' ἐμοὶ καὶ μὴ φάγητε μηδὲ πίητε ἐπὶ ἡμέρας τρεῖς νύκτα, καὶ ἡμέραν, κἀγὼ δὲ καὶ αἱ ἅβραι μου ἀσιτήσομεν, καὶ τότε εἰσελεύσομαι πρὸς τὸν βασιλέα παρὰ τὸν νόμον, ἐὰν καὶ ἀπολέσθαι με δέῃ.
17 Καὶ βαδίσας Μαρδοχαῖος ἐποίησεν ὅσα ἐνετείλατο αὐτῷ Ἐσθήρ.
17α Καὶ ἐδεήθη Κυρίου μνημονεύων πάντα τὰ ἔργα Κυρίου καὶ εἶπε·
17β Κύριε Κύριε, βασιλεῦ πάντων κρατῶν, ὅτι ἐν ἐξουσίᾳ σου τὸ πᾶν ἐστι, καὶ οὐκ ἔστιν ὁ ἀντιδοξῶν σοι ἐν τῷ θέλειν σὲ σῶσαι τὸν Ἰσραήλ·
17γ ὅτι σὺ ἐποίησας τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ πᾶν θαυμαζόμενον ἐν τῇ ὑπ' οὐρανὸν καὶ Κύριος εἶ πάντων, καὶ οὐκ ἔστιν ὃς ἀντιτάξεταί σοι τῷ Κυρίῳ.
17δ Σὺ πάντα γινώσκεις· σὺ οἶδας, Κύριε, ὅτι οὐκ ἐν ὕβρει οὐδὲ ἐν ὑπερηφανίᾳ οὐδὲ ἐν φιλοδοξίᾳ ἐποίησα τοῦτο, τὸ μὴ προσκυνεῖν τὸν ὑπερήφανον Ἀμάν, ὅτι ηὐδόκουν φιλεῖν πέλματα ποδῶν αὐτοῦ πρὸς σωτηρίαν Ἰσραήλ·
17ε ἀλλ' ἐποίησα τοῦτο, ἵνα μὴ θῶ δόξαν ἀνθρώπου ὑπεράνω δόξης Θεοῦ, καὶ οὐ προσκυνήσω οὐδένα, πλὴν σοῦ τοῦ Κυρίου μου καὶ οὐ ποιήσω αὐτὰ ἐν ὑπερηφανίᾳ.
17ζ Καὶ νῦν, Κύριε ὁ Θεός, ὁ βασιλεύς, ὁ Θεὸς Ἁβραάμ, φεῖσαι τοῦ λαοῦ σου, ὅτι ἐπιβλέπουσιν ἡμῖν εἰς καταφθορὰν καὶ ἐπεθύμησαν ἀπολέσαι τὴν ἐξ ἀρχῆς κληρονομίσαν σου·
17η μὴ ὑπερίδῃς τὴν μερίδα σου, ἣν σεαυτῷ ἐλυτρώσω ἐκ γῆς Αἰγύπτου·
17θ ἐπάκουσον τῆς δεήσεώς μου καὶ ἰλάσθητι τῷ κλήρῳ σου καὶ στρέψον τὸ πένθος ἡμῶν εἰς εὐωχίαν, ἵνα ζῶντες ὑμνῶμέν σου τὸ ὄνομα, Κύριε, καὶ μὴ ἀφανίσῃς στόμα αἰνούντων σε, Κύριε.
17ι Καὶ πᾶς Ἰσραὴλ ἐκέκραξε ἐξ ἰσχύος αὐτῶν, ὅτι θάνατος αὐτῶν ἐν ὀφθαλμοῖς αὐτῶν.
17κ Καὶ Ἐσθὴρ ἡ βασίλισσα κατέφυγεν ἐπὶ τὸν Κύριον ἐν ἀγῶνι θανάτου κατειλημμένη, καὶ ἀφελομένη τὰ ἱμάτια τῆς δόξης αὐτῆς ἐνεδύσατο ἱμάτια στενοχωρίας καὶ πένθους, καὶ ἀντὶ τῶν ὑπερηφάνων ἠδυσμάτων, σποδοῦ καὶ κοπριῶν ἐνέπλησε τὴν κεφαλὴν αὐτῆς καὶ τὸ σῶμα αὐτῆς ἐταπείνωσε σφόδρα καὶ πάντα τόπον κόσμου ἀγαλλιάματος αὐτῆς ἔπλησε στρεπτῶν τριχῶν αὐτῆς καὶ ἐδεῖτο Κυρίου Θεοῦ Ἰσραήλ, καὶ εἶπε·
17λ Κύριέ μου, βασιλεὺς ἡμῶν σὺ εἰ μόνος· βοήθησόν μοι τῇ μόνῃ καὶ μὴ ἐχούσῃ βοηθὸν εἰ μὴ σέ, ὅτι κίνδυνός μου ἐν χειρί μου.
17μ Ἐγὼ ἤκουον ἐκ γενετῆς μου ἐν φυλῇ πατριᾶς μου ὅτι σύ, Κύριε, ἔλαβες τὸν Ἰσραὴλ ἐκ πάντων τῶν ἐθνῶν καὶ τοὺς πατέρας ἡμῶν ἐκ πάντων τῶν προγόνων αὐτῶν εἰς κληρονομίαν αἰώνιον καὶ ἐποίησας αὐτοῖς ὅσα ἐλάλησας.
17ν Καὶ νῦν ἡμάρτομεν ἐνώπιόν σου, καὶ παρέδωκας ἡμᾶς εἰς χεῖρας τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν, ἀνθ' ὧν ἐδοξάσαμεν τοὺς θεοὺς αὐτῶν· δίκαιος εἶ, Κύριε.
17ξ Καὶ νῦν οὐχ ἰκανώθησαν ἐν πικρασμῷ δουλείας ἡμῶν, ἀλλ' ἔθηκαν τὰς χεῖρας αὐτῶν ἐπὶ τὰς χεῖρας τῶν εἰδώλων αὐτῶν ἐξάραι ὁρισμὸν στόματός σου καὶ ἀφανίσαι κληρονομίαν σου καὶ ἐμψράξαι στόμα αἰνούντων σοι καὶ σβέσαι δόξαν οἴκου σου καὶ θυσιαστηρίου σου,
17ο καὶ ἀνοῖξαι στόμα ἐθνῶν εἰς ἀρετὰς ματαίων καὶ θαυμασθῆναι βασιλέα σάρκινον εἰς αἰῶνα.
17π Μὴ παραδῷς, Κύριε, τὸ σκῆπτρόν σου τοῖς μὴ οὖσι, καὶ μὴ καταγελασάτωσαν ἐν τῇ πτώσει ἡμῶν, ἀλλὰ στρέψον τὴν βουλὴν αὐτῶν ἐπ' αὐτούς, τὸν δὲ ἀρξάμενον ἐφ' ἡμᾶς παραδειγμάτισον.
17ρ Μνήσθητι, Κύριε, γνώσθητι ἐν καιρῷ θλίψεως ἡμῶν καὶ ἐμὲ θάρσυνον, βασιλεῦ τῶν θεῶν καὶ πάσης ἀρχῆς ἐπικρατῶν·
17σ δὸς λόγον εὔρυθμον εἰς τὸν στόμα μου ἐνώπιον τοῦ λέοντος καὶ μετάθες τὴν καρδίαν αὐτοῦ εἰς μῖσος τοῦ πολεμοῦντος ἡμᾶς εἰς συντέλειαν αὐτοῦ καὶ τῶν ὁμονοούντων αὐτῷ·
17τ ἡμᾶς δὲ ρῦσαι ἐν χειρί σου καὶ βοήθησόν μοι τῇ μόνῃ καὶ μὴ ἐχούσῃ εἶ μὴ σέ, Κύριε·
17υ πάντων γνῶσιν ἔχεις καὶ οἶδας ὅτι ἐμίσησα δόξαν ἀνόμων βδελύσσομαι κοίτην ἀπεριτμήτων καὶ παντὸς ἀλλοτρίου.
17φ Σὺ οἶδας τὴν ἀνάγκην μου, ὅτι βδελύσσομαι τὸ σημεῖον τῆς ὑπερηφανίας μου, ὅ ἐστιν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς μου ἐν ἡμέραις ὀπτασίας μου· βδελύσσομαι αὐτὸ ὡς ράκος καταμηνίων καὶ οὐ φορῶ αὐτὸ ἐν ἡμέραις ἡσυχίας μου.
17χ Καὶ οὐκ ἔφαγεν ἡ δούλη σου τράπεζαν Ἀμὰν καὶ οὐκ ἐδόξασα συμπόσιον βασιλέως, οὐδὲ ἔπιον οἶνον σπονδῶν.
17ψ Καὶ οὐκ ηὐφράνθη ἡ δούλη σου ἀφ' ἡμέρας μεταβολῆς μου μέχρι νῦν, πλὴν ἐπὶ σοί, Κύριε ὁ Θεὸς Ἁβραάμ.
17ω Ὁ Θεὸς ὁ ἰσχύων ἐπὶ πάντας, εἰσάκουσον φωνὴν ἀπηλπισμένων καὶ ρῦσαι ἡμᾶς ἐκ χειρὸς τῶν πονηρευομένων, καὶ ρῦσαὶ με ἐκ τοῦ φόβου μου.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

Μαρδοχαῖος ὅταν ἐπληροφορήθη αὐτά, τὰ ὁποῖα ἐγίνοντο, διέρρηξε τὰ ἐνδύματά του καὶ ἐφόρεσε ἕνα σάκκον εἰς ἔνδειξιν τοῦ μεγάλου πένθους του. Ἐσκόρπισε στάκτην ἐπάνω εἰς τὸ κεφάλι του, ἐβγῆκε ταχέως εἰς τὴν πλατεῖαν τῆς πόλεως καὶ ἐκραύγαζε μὲ φωνὴν μεγάλην. <Ἐξολοθρεύεται ἕνα ἔθνος, ἐνῷ δὲν ἔχει διαπράξει καμμίαν ἀδικίαν>.
2 Ἔφθασεν ἕως εἰς τὴν πύλην τῆς βασιλικῆς αὐλῆς καὶ ἐκεῖ ἐσταμάτησε, διότι δὲν τοῦ ἦτο ἐπιτετραμμένον νὰ εἰσέλθῃ εἰς τὴν αὐλήν, ἐπειδὴ ἐφοροῦσε ἔνδυμα ἀπὸ σάκκον καὶ εἶχεν εἰς τὸ κεφάλι του στάκτην.
3 Εἰς ὅλην δὲ τὴν χώραν, ὅπου ἐκοινοποιεῖτο τὸ διάταγμα τοῦ βασιλέως, θρηνώδεις κραυγαὶ καὶ κοπετοὶ ἠκούοντο μεταξὺ τῶν Ἰουδαίων, διότι μεγάλο πένθος εἶχεν ἀπλωθῆ εἰς αὐτούς. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἔστρωναν σάκκινα ἐνδύματα καὶ ἐκοιμῶντο ἐπάνω εἰς αὐτὰ καὶ εἰς τὴν στάκτην.
4 Αἱ δοῦλαι καὶ οἱ αὐλικοὶ ὑπηρέται τῆς βασιλίσσης παρουσιάσθησαν εἰς τὴν Ἐσθήρ καὶ τῆς ἀνήγγειλαν τὰ τοῦ πένθους καὶ τοῦ θρήνου τοῦ Μαρδοχαίου. Ἐκείνη ἐταράχθη, ὅταν ἐπληροφορήθη τὰ γεγονότα αὐτά, καὶ ἔστειλεν ἀνθρώπους νὰ ἀφαιρέσουν ἀπὸ τὸν Μαρδοχαῖον τὸ σάκκινόν του ἔνδυμα καὶ νὰ τὸν ἐνδύσουν εὐπρεπῶς. Ὁ Μαρδοχαῖος ὅμως δὲν ἐπείσθη καὶ δὲν συνεμορφώθη πρὸς τὴν ὑπόδειξίν της.
5 Ἐκάλεσε τότε ἡ Ἐσθήρ τὸν αὐλικὸν ὑπηρέτην τῆς Ἐχραθαῖον, ποὺ εὑρίσκετο πάντοτε κοντὰ της, καὶ τὸν ἔστειλε νὰ μάθῃ ἀπὸ τὸν Μαρδοχαῖον τὶ ἀκριβῶς ἔχει συμβῆ.
7 Ὁ Μαρδοχαῖος κατέστησεν εἰς αὐτὸν γνωστὸν τὸ γεγονός, ὅπως καὶ τὴν ὑπόσχεσιν, τὴν ὁποίαν ὁ Ἀμὰν ἔδωσεν εἰς τὸν βασιλέα, νὰ καταβάλῃ εἰς τὸ θησαυροφυλάκιον τοῦ βασιλέως δέκα χιλιάδες τάλαντα ἀργυρᾶ, διὰ νὰ ἐξολοθρεύσῃ τοὺς Ἰουδαίους.
8 Ἀντίγραφον δὲ τοῦ διατάγματος διὰ τὴν καταστροφὴν τῶν Ἰουδαίων, ποὺ εἶχε δημοσιευθῆ καὶ εἰς τὰ Σοῦσα, ἔδωκεν ὁ Μαρδοχαῖος εἰς τὸν αὐλικόν, διὰ νὰ τὸ δείξῃ εἰς τὴν Ἐσθὴρ καὶ τοῦ εἶπε· <νὰ τῆς δώσῃς ἐκ μέρους μου ἐντολήν, ὅπως παρουσιασθῇ ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καὶ ζητήσῃ ἐπιμόνως ἀπὸ αὐτὸν νὰ σώσῃ τὸν λαόν της ἀπὸ τὴν καταστροφὴν καὶ νὰ τῆς προσθέσῃς ἐπὶ λέξει· Ἐνθυμήσου τὰς ἡμέρας τῆς δυστυχίας καὶ τῆς ταλαιπωρίας σου, τότε ποὺ ἀνετράφης ἀπὸ ἐμέ. Σοῦ καθιστῶ δὲ γνωστὸν ὅτι ὁ δεύτερος μετὰ τὸν βασιλέα ὡς πρὸς τὴν ἐξουσίαν εἰς τὴν χώραν, ὁ Ἀμάν, ὡμίλησεν ἐναντίον μας, διὰ νὰ μᾶς θανατώσῃ. Παρακάλεσε, λοιπόν, τὸν Κύριον καὶ μίλησε μετὰ παρρησίας εἰς τὸν βασιλέα, διὰ νὰ μᾶς λυτρώσῃ ἀπὸ τὸν ὄλεθρον>.
9 Ὁ Ἀχραθαῖος παρουσιάσθη πράγματι ἐνώπιον τῆς Ἐσθήρ καὶ κατέστησεν εἰς αὐτὴν γνωστοὺς ὅλους αὐτοὺς τοὺς λόγους.
10 Εἶπε τότε ἡ Ἐσθὴρ πρὸς τὸν Ἀχραθαῖον, <πήγαινε εἰς τὸν Μαρδοχαῖον καὶ εἰπέ του, ὅτι ὅλα τὰ ἔθνη τῆς βασιλείας γνωρίζουν,
11 ὅτι κάθε ἄνθρωπος, ἄνδρας ἢ γυναίκα, ποὺ θὰ παρουσιασθῇ πρὸς τὸν βασιλέα εἰς τὴν ἐσωτερικὴν αὐλὴν τῶν ἀνακτόρων του ἀπρόσκλητος, δὲν πρόκειται πλέον νὰ ζήσῃ. Καὶ μόνον ἐκεῖνος, εἰς τὸν ὁποῖον ὁ βασιλεὺς θὰ ἀπλώσῃ τὴν χρυσῆν του ράβδον, θὰ διαφύγῃ τὴν ἐκτέλεσιν. Ἐγὼ δὲ δὲν ἔχω προσκληθῆ ὑπὸ τοῦ βασιλέως νὰ εἰσέλθω πρὸς αὐτόν. Τριάντα ἡμέραι ἔχουν περάσει, ποὺ δὲν ἐκλήθην>.
12 Ὁ Ἀχραθαῖος κατέστησε γνωστὰ εἰς τὸν Μαρδοχαῖον ὅλα αὐτὰ τὰ λόγια τῆς Ἐσθήρ.
13 Ὁ Μαρδοχαῖος τοῦ ἀπήντησε· <πήγαινε καὶ εἰπὲ εἰς τὴν Ἐσθὴρ τοῦτο: Ἐσθήρ, μὴ σοῦ ἔλθῃ ἡ ἰδέα καὶ πιστέψῃς, ὅτι σὺ μόνη μεταξὺ τῶν Ἰουδαίων θὰ σωθῇς εἰς τὴν βασιλείαν αὐτήν.
14 Διότι, ἐὰν παρακούσῃς τὴν ἐντολήν μου καὶ σιωπήσῃς κατὰ τὴν περίστασιν αὐτήν, βοήθεια μὲν καὶ προστασία εἰς τοὺς Ἰουδαίους θὰ ἔλθῃ κατ' ἄλλον τρόπον, σὺ ὅμως καὶ ἡ οἰκογένεια τοῦ πατρός σου θὰ ἐξολοθρευθῆτε. Καὶ ποιὸς ξέρει, ἐὰν ἀκριβῶς διὰ τὴν περίστασιν αὐτὴν δὲν ἔγινες σὺ βασίλισσα;>
15 Ἡ Ἐσθήρ ἔστειλε πάλιν τὸν πρὸς αὐτὴν ἐπανελθόντα αὐλικόν, νὰ ἔλθῃ πρὸς τὸν Μαρδοχαῖον καὶ τοῦ παρήγγειλε·
16 <πήγαινε συγκέντρωσε τοὺς Ἰουδαίους, ποὺ εὑρίσκονται εἰς τὰ Σοῦσα. Νηστεύσατε πρὸς χάριν μου, χωρὶς νὰ φᾶτε καὶ χωρὶς νὰ πιῆτε ἐπὶ τρία ἡμερονύκτια. Ἐντελῶς δὲ νηστικαὶ κατὰ τὰς τρεῖς αὐτὰς ἡμέρας θὰ μείνωμεν καὶ ἐγὼ καὶ αἱ δοῦλαι μου. Ἔπειτα δὲ θὰ εἰσέλθω πρὸς τὸν βασιλέα, παραβαίνουσα τὸν σχετικὸν νόμον, ἔστω καὶ ἂν πρόκειται νὰ ἀποθάνω>.
17 Ὁ Μαρδοχαῖος ἀνεχώρησε καὶ ἔκαμε, ὅπως τοῦ εἶχε δώσει ἐντολὴν ἡ Ἐσθήρ.
17α Εἶχεν εἰς τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν του ὅλα τὰ ἔργα τοῦ Κυρίου, προσηυχήθη δὲ καὶ εἶπε·
17β <Κύριε, Κύριε, παντοκράτωρ βασιλεῦ, τὰ πάντα εἶναι ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν σου ὑποτεταγμένα καὶ κανεὶς δὲν ὑπάρχει, ποὺ νὰ δυνηθῇ νὰ φέρῃ ἐμπόδιον εἰς σέ, ἂν σὺ θὰ θελήσῃς νὰ σώσῃς τὸν ἰσραηλιτικὸν λαόν.
17γ Διότι σύ, Κύριε, ὡς παντοδύναμος ποὺ εἶσαι, ἐδημιούργησες τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, κάθε τι ὡραῖον καὶ ἀξιοθαύμαστον ποὺ ὑπάρχει ἀπὸ τὸν οὐρανόν. Εἶσαι ὁ Κύριος ὅλων καὶ δὲν ὑπάρχει κανείς, ὁ ὁποῖος θὰ ἀντιταχθῇ εἰς σέ, τὸν Κύριον.
17δ Σύ, Κύριε, γνωρίζεις τὰ πάντα. Σύ, Κύριε, γνωρίζεις πολὺ καλά, ὅτι ἐὰν ἐγὼ δὲν προσκυνῶ τὸν ὑπερήφανον Ἀμάν, δὲν τὸ πράττω ἀπὸ ἀλαζονείαν, οὔτε ἀπὸ ὑπερηφάνειαν, οὔτε ἀπὸ φιλοδοξίαν. Ἀλλὰ προκειμένου νὰ σώσω τοὺς Ἰσραηλίτας, εἶμαι ἕτοιμος νὰ φιλήσω καὶ τὰ πέλματα τῶν ποδῶν τοῦ Ἀμάν.
17ε Ἀλλὰ ἔπραξα τοῦτο, διὰ νὰ μὴ βάλω τὴν δόξαν ἀνθρώπου ὑπεράνω ἀπὸ τὴν δόξαν σου τοῦ Θεοῦ. Κανένα δὲν θὰ προσκυνήσω πλὴν σοῦ τοῦ Κυρίου μου. Ταῦτα δὲ ὄχι ἀπὸ ὑπερηφάνειαν.
17ζ Καὶ τώρα, Κύριε ὁ Θεός μου καὶ ὁ βασιλεύς μου, ὁ Θεὸς τοῦ Ἁβραάμ, λυπήσου τὸν λαόν σου, διότι οἱ ἐχθροὶ ἔχουν στρέψει κακοῦργα τὰ βλέμματά των ἐναντίον μας, διὰ νὰ μᾶς ἐξολοθρεύσουν. Φλέγονται ἀπὸ τὴν πονηρὰν ἐπιθυμίαν νὰ καταστρέψουν τὴν ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων ἰδικήν σου κληρονομίαν.
17η Μή, λοιπόν, ἀποστρέψῃς μὲ ἀδιαφορίαν τὸ βλέμμα σου ἀπὸ τὸν λαόν σου, τὸν ὁποῖον σύ, διὰ νὰ εἶναι λαός σου, τὸν ἐγλύτωσες ἀπὸ τὴν δουλείαν τῆς χώρας Αἰγύπτου.
17θ Ἄκουσε τὴν προσευχήν μου καὶ λυπήσου τὴν κληρονομίαν σου. Μετάβαλε τὸ πένθος μας εἰς συμπόσιον χαρᾶς, διὰ νὰ ζῶμεν καὶ νὰ δοξολογοῦμεν τὸ ὄνομά σου, Κύριε. Μὴ ἐπιτρέψῃς νὰ ἐξαφανισθῇ τὸ στόμα τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι σὲ δοξολογοῦν>.
17ι Καὶ ὅλοι οἱ Ἰσραηλῖται ἔκραξαν προσευχόμενοι πρὸς τὸν Θεόν, μὲ ὅλην των τὴν δύναμιν, διότι ὁ θάνατος εὑρίσκετο πλέον ἐμπρὸς εἰς τὰ μάτια των.
17κ Καὶ αὐτὴ ἡ βασίλισσα Ἐσθήρ, κυριευμένη ἀπὸ τὴν ἀγωνίαν τοῦ θανάτου, κατέφυγε διὰ τῆς προσευχῆς πρὸς τὸν Κύριον. Ἀφήρεσε τὰ λαμπρά της ἐνδύματα, ἐφόρεσεν ἄλλα δηλωτικὰ τῆς στενοχωρίας καὶ τοῦ πένθους. Ἀντὶ δὲ ἀπὸ τὰ πανάκριβα ἀρώματά της, ἐγέμισε τὸ κεφάλι καὶ τὸ σῶμα της ἀπὸ στάκτην καὶ κοπρίαν, ἐσκληραγώγησε πάρα πολὺ τὸ σῶμα της καὶ μὲ τὰς μαδημένος τρίχας τῆς κεφαλῆς της ἐκαλύφθη ἐκεῖ, ποὺ ἄλλοτε ὑπῆρχον τὰ κοσμήματα τῆς χαρᾶς της. Καὶ παρεκάλει Κύριον τὸν Θεὸν μὲ θέρμην καὶ εἶπε·
17λ <Κύριέ μου, σὺ εἶσαι ὁ μόνος καὶ ἀληθινὸς βασιλεύς μας. Βοήθησε ἐμὲ τὴν μόνην, ἡ ὁποία δὲν ἔχω εἰς τὸν κόσμον αὐτὸν ἄλλον βοηθόν, εἰ μὴ μόνον σέ, διότι ὁ κίνδυνος τοῦ θανάτου εὑρίσκεται μτροστά μου.
17μ Ἐγὼ ἀπὸ τῆς γεννήσεώς μου καὶ ἐντεῦθεν ἤκουον ἀπὸ ἀνθρώπους τῆς φυλῆς μου, ὅτι σύ, Κύριε, ἐπῆρες τὸν ἰσραηλιτικὸν λαὸν ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη καὶ ἐδιάλεξες τοὺς πατέρας ἡμῶν ἀπὸ τοὺς προπάτοράς των, διὰ νὰ εἶναι αἰωνία ἰδική σου κληρονομία. Ἐξεπλήρωσες ὅλα ὅσα εἶχες ὑποσχεθῆ εἰς αὐτούς.
17ν Καὶ τώρα, Κύριε, ὁμολογοῦμεν ὅτι ἡμαρτήσαμεν ἐνώπιόν σου, διὰ τοῦτο καὶ ἐπέτρεψες νὰ παραδοθῶμεν εἰς τὰς χεῖρας τῶν ἐχθρῶν μας, ἐπειδὴ ἐλατρεύσαμεν τοὺς θεοὺς αὐτῶν, ἀντὶ σοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Δίκαιος εἶσαι, Κύριε.
17ξ Ἀλλ' ἰδού, Κύριε, ὅτι αὐτοὶ οἱ ἐχθροί μας δὲν ἔμειναν ἰκανοποιημένοι ἀπὸ τὰς πικρίας τῆς σκλαβιᾶς μας, ἀλλὰ ἅπλωσαν τὰ χέρια των καὶ ὡρκίσθησαν εἰς τὰ εἴδωλά των νὰ ἐξαφανίσουν κάθε ἐντολήν, ποὺ ἐβγῆκεν ἀπὸ τὸ στόμα σου, νὰ καταστρέψουν τὴν κληρονομίαν σου, καὶ ἔτσι νὰ βουλώσουν τὰ στόματα ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι σὲ δοξολογοῦν, καὶ νὰ σβήσουν τὴν μεγαλοπρέπειαν τοῦ ναοῦ σου καὶ τοῦ ἁγίου σου θυσιαστηρίου.
17ο Ἀκόμη δὲ ὡρκίσθησαν νὰ ἀνοίξουν τὰ στόματα τῶν εἰδωλολατρῶν, διὰ νὰ ἐπαινοῦν τὰ μάταια εἴδωλά των καὶ νὰ καταστήσουν ἀξίους θαυμασμοῦ καὶ λατρείας εἰς τὸν αἰῶνα βασιλεῖς σαρκίνους.
17π Μὴ παραδώσῃς, Κύριε, τὸ σκῆπτρον σου εἰς ἀνθρώπους ἀναξίους καὶ μηδαμινούς, καὶ μὴ ἐπιτρέψῃς νὰ γίνωμεν καταγέλαστοι μὲ τὴν καταστροφήν μας, ἀλλὰ σὺ μὲ τὴν παντοδυναμίαν σου μετάβαλε τὴν βουλήν των ἐναντίον αὐτῶν τῶν ἰδίων καὶ τιμώρησε κατὰ τρόπον παραδειγματικὸν ἐκεῖνον, ποὺ πρῶτος ἤρχισε τὸν ἐξοντωτικὸν ἐναντίον μας διωγμὸν
17ρ Μνήσθητί μας, Κύριε, κάμε ὥστε νὰ σὲ γνωρίσωμεν καὶ νὰ σὲ αἰσθανθῶμεν εἰς τὸν καιρὸν αὐτὸν τῆς θλίψεώς μας. Δῶσε καὶ εἰς ἐμὲ θάρρος, σύ, ὁ βασιλεὺς τῶν Θεῶν καὶ κύριος πάσης ἐξουσίας.
17σ Λόγον σοφὸν καὶ πειστικὸν βάλε εἰς τὸ στόμα μου ἐνώπιον τοῦ λέοντος, τοῦ βασιλέως. Μετάβαλε τὴν καρδίαν αὐτοῦ, ὥστε νὰ μισήσῃ ἐκεῖνον, ὁ ὀποῖος μᾶς πολεμεῖ, καὶ νὰ διατάξῃ τὴν ἐκτέλεσιν αὐτοῦ καὶ τῶν ὁμοφρόνων του.
17τ Ἡμᾶς δὲ γλύτωσέ μας μὲ τὴν παντοδύναμον δεξιάν σου. Βοήθησε ἐμέ, ἡ ὁποία εἶμαι μόνη καὶ δὲν ἔχω κανένα ἄλλον παρὰ μόνον σέ, Κύριε.
17υ Εἶσαι παντογνώστης καὶ γνωρίζεις ὅτι ἐγὼ ἐμίσησα τὴν δόξαν τῶν παρανόμων ἀνδρῶν καὶ ἀποστρέφομαι μὲ ἀηδίαν τὴν κλίνην τῶν ἀπεριτμήτων καὶ παντὸς ἀλλοεθνοῦς.
17φ Σὺ εἶσαι παντογνώστης καὶ γνωρίζεις πολὺ καλὰ τὴν ἀνάγκην, ὑπὸ τὴν ὁποίαν εὑρίσκομαι, καὶ ὅτι ἀποστρέφομαι μὲ ἀηδίαν τὰ σημεῖα αὐτὰ τῆς δόξης μου καὶ τὸ διάδημα, τὸ ὁποῖον ὑπάρχει ἐπάνω εἰς τὴν κεφαλήν μου, ὅταν ἀναγκάζωμαι νὰ ἐμφανίζωμαι δημοσίᾳ. Τὸ ἀηδιάζω σὰν ράκος γυναικείων καταμηνίων. Καὶ κατὰ τὰς ἡμέρας τῆς ἡσυχίας μου, ποὺ εἶμαι μόνη, δὲν τὸ φορῶ.
17χ Γνωρίζεις ὅτι ἡ δούλη σου δὲν ἔφαγε ποτὲ ἀπὸ τὴν τράπεζαν τοῦ Ἀμὰν καὶ δὲν ἐτίμησε τὸ συμπόσιον τοῦ βασιλέως, οὔτε ἔπιε ποτὲ οἶνον ἀπὸ τὰς σπονδάς του.
17ψ Ἡ δούλη σου ποτὲ δὲν ἐγνώρισε χαρὰν καὶ εὐφροσύνην ἀπὸ τὴν ἡμέραν, ποὺ ἤλλαξε τὴν στολήν της, ὅταν ἔγινε βασίλισσα, μέχρις αὐτῆς τῆς στιγμῆς. Παρὰ μόνον χαίρω εἰς σέ, Κύριε, Θεὲ τοῦ Ἁβραάμ.
17ω Σὺ ὁ Θεὸς ὁ ἔχων ἀκατανίκητον δύναμιν καὶ κυριαρχῶν ἐπάνω εἰς ὅλους, ἄκουσε τὴν φωνὴν ἡμῶν τῶν ἀπηλπισμένων δούλων σου καὶ γλύτωσέ μας ἀπὸ τὰ χέρια τῶν πονηρῶν ἀνθρώπων. Ἀπάλλαξε δὲ καὶ ἐμὲ ἀπὸ τὸν φόβον, ποὺ μὲ συνέχει>.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

δὲ Μαρδοχαῖος, ὅταν ἐπληροφορήθη αὐτὸ ποὺ ἐπρόκειτο νὰ συντελεσθῇ, ἔσχισε τὰ ἐνδύματά του καὶ ἐνεδύθη τρίχινον σάκκον καὶ ἐσκόρπισε στάκτην ἐπὶ τῆς κεφαλῆς του καί, ἀφοῦ ἐπήδησεν ἔξω διὰ μέσου τῆς πλατείας τῆς πόλεως, ἐφώναζε μὲ φωνὴν μεγάλην: <Σηκώνεται ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἐξαφανίζεται ἔθνος, τὸ ὁποῖον δὲν ἔχει διαπράξει κανὲν ἀδίκημα>.
2 Καὶ ἦλθε μέχρι τῆς πύλης τῶν ἀνακτόρων τοῦ βασιλέως καὶ ἐστάθη· διότι δὲν ἦτο ἐπιτετραμμένον εἰς αὐτὸν νὰ εἰσέλθη εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ ἀνακτόρου, ἐφ’ ὅσον εἶχε σάκκον καὶ στάκτην.
3 Καὶ εἰς ὅλην τὴν χώραν, παντοῦ, ὅπου ἐδημοσιεύοντο τὰ βασιλικὰ γράμματα, ἐγίνετο κραυγὴ καὶ κοπετὸς καὶ μέγα πένθος εἰς τοὺς Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι ἀντὶ κλίνῃς ἔστρωσαν χάμω εἰς τὴν γῆν διὰ τὸν ἑαυτόν τους σάκκον καὶ στάκτην καὶ ἐκοιμῶντο ἐπ’ αὐτῶν.
4 Καὶ εἰσῆλθον αἱ θεραπαινίδες καὶ οἱ εὐνοῦχοι τῆς βασιλίσσης καὶ ἀνήγγειλαν εἰς αὐτὴν τὰ τοῦ πένθους τοῦ Μαρδοχαίου καὶ ἐταράχθη, ὅταν ἤκουσε τὸ γεγονὸς τῆς πενθίμου περιβολῆς καὶ τῶν θλιβερῶν διαμαρτυριῶν τοῦ Μαρδοχαίου, καὶ ἀπέστειλε κατάλληλον ἔνδυμα νὰ στολίσῃ τὸν Μαρδοχαῖον καὶ νὰ ἀφαιρέσῃ ἀπὸ αὐτὸν τὸν σάκκον, ὥστε νὰ καταστῇ δυνατὸν νὰ εἰσέλθῃ οὗτος εἰς τὰ ἀνάκτορα καὶ νὰ ἐπικοινωνήσῃ μετ' αὐτῆς· ἀλλ’ αὐτὸς δὲν ἐπείσθη νὰ ἀποβάλῃ τὸν σάκκον.
5 Ἡ δὲ Ἐσθὴρ προσεκάλεσε τότε τὸν Ἀχραθαῖον, τὸν εὐνοῦχον αὐτῆς, ὁ ὁποῖος παρίστατο ἀπεσπασμένος εἰς τὴν ὑπηρεσίαν της, καὶ ἀπέστειλε νὰ μάθῃ αὐτὴ ἀπὸ τὸν Μαρδοχαῖον, τί ἀκριβῶς συνέβαινεν.
7 Ὁ δὲ Μαρδοχαῖος κατέστησεν εἰς αὐτὸν γνωστὸν τὸ γεγονὸς καὶ τὴν ὑπόσχεσιν, τὴν ὁποίαν ὑπεσχέθη ὁ Ἀμὰν εἰς τὸν βασιλέα, νὰ παραδώσῃ εἰς τὸ ταμεῖον δέκα χιλιάδας τάλαντα διὰ νὰ παραδώσῃ εἰς τὴν ἀπώλειαν τοὺς Ἰουδαίους.
8 Καὶ τὸ ἀντίγραφον τοῦ διατάγματος, τὸ ὁποῖον ἐξετέθη καὶ ἐκοινοποιήθη δημοσία περὶ τοῦ νὰ ἐξοντωθοῦν οἱ Ἰουδαῖοι, ἔδωκεν εἰς αὐτὸν διὰ νὰ τὸ δείξῃ εἰς τὴν Ἐσθήρ. Καὶ εἶπεν εἰς τοῦτον νὰ τῆς μεταβιβάσῃ τὴν ἐντολήν, ἀφοῦ εἰσέλθῃ νὰ ζητήσῃ μετὰ θερμῶν παρακλήσεων ἀπὸ τὸν βασιλέα καὶ νὰ ἀξιώσῃ ἀπὸ αὐτὸν διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ λαοῦ, <ἐνθυμηθεῖσα τὰς ἡμέρας τῆς πτωχείας καὶ ταπεινώσεώς σου, ὅτε ἐτράφης διὰ τῆς χειρός μου, διότι ὁ Ἀμάν, ὁ ὁποῖος ἔχει τὸ δεύτερον μετὰ τὸν βασιλέα ἀξίωμα, ὡμίλησεν ἐναντίον ἠμῶν ζητῶν τὸν θάνατόν μας· ἐπικαλέσθητι τὸν Κύριον καὶ ὁμίλησε πρὸς τὸν βασιλέα ὑπὲρ ἡμῶν, γλύτωσέ μας ἀπὸ τὸν θάνατον>.
9 Ἀφοῦ δὲ εἰσῆλθεν εἰς τὰ ἀνάκτορα ὁ Ἀχραθαῖος, ὡμίλησε πρὸς αὐτὴν ὅλους τοὺς λόγους αὐτοὺς τοῦ Μαρδοχαίου.
10 Εἶπε δὲ ἡ Ἐσθὴρ πρὸς τὸν Ἀχραθαῖον: <Πήγαινε εἰς τὸν Μαρδοχαῖον καὶ εἶπε εἰς αὐτόν,
11 ὅτι ὅλα τὰ ἔθνη τοῦ βασιλείου γνωρίζουν, ὅτι κάθε ἄνθρωπος ἢ γυναῖκα, ὁ ὁποῖος θὰ εἰσέλθῃ εἰς τὸν βασιλέα, εἰς τὰ ἐσωτερικὰ διαμερίσματα τῶν ἀνακτόρων, χωρὶς νὰ ἔχῃ κληθῇ, θὰ θανατωθῇ καὶ δὲν ὑπάρχει εἰς αὐτὸν σωτηρία· ἐκτὸς εἰς ἐκεῖνον, εἰς τὸν ὁποῖον ὁ βασιλεὺς θὰ ἐκτείνῃ τὸ χρυσόν του σκῆπτρον, αὐτὸς θὰ σωθῇ. Καὶ ἐγὼ δὲν ἔχω κληθῇ νὰ εἰσέλθω πρὸς τὸν βασιλέα, ἐπὶ ἡμέρας, αἱ ὁποῖαι κατὰ τὸν ἀριθμὸν εἶναι τριάκοντα.
12 Καὶ ἀνέφερεν ὁ Ἀχραθαῖος εἰς τὸν Μαρδοχαῖον ὅλους τοὺς λόγους τῆς Ἐσθήρ.
13 Καὶ εἶπεν ὁ Μαρδοχαῖος εἰς τὸν Ἀχραθαῖον: <Πήγαινε καὶ εἰπὲ εἰς αὐτήν <Ἐσθήρ, μὴ εἴπῃς εἰς τὸν ἑαυτόν σου, ὅτι χάρις εἰς τὸ βασιλικόν σου ἀξίωμα θὰ σωθῇς σὺ μόνη ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἰουδαίους.
14 Διότι, ἐὰν παρακούσῃς εἰς τὸ καθῆκον σου κατὰ τοῦτον τὸν καιρόν, θὰ εἶναι ἀπὸ ἄλλο μέρος βοήθεια καὶ προστασία εἰς τοὺς Ἰουδαίους, σὺ ὅμως καὶ ὁ οἶκος τοῦ πατρός σου θὰ χαθῆτε. Καὶ ποῖος ἠξεύρει, ἐὰν διὰ τὸν κρίσιμον καὶ κινδυνώδη αὐτὸν καιρὸν ἔγινες βασίλισσα;>
15 Καὶ ἐξαπέστειλεν ἡ Ἐσθὴρ τὸν ἐκ μέρους τοῦ Μαρδοχαίου ἐρχόμενον πρὸς αὐτήν, λέγουσα πρὸς τὸν Μαρδοχαῖον:
16 <Πήγαινε καὶ σύναξε τὴν συνέλευσιν ὅλων τῶν ἐν Σούσοις Ἰουδαίων. Καὶ νηστεύσατε δι’ ἐμὲ καὶ μὴ φάγητε οὔτε νὰ πίετε ἐπὶ ἡμέρας τρεῖς, νύκτα καὶ ἡμέραν. Καὶ ἐγὼ δὲ καὶ αἱ ὑπηρέτριαί μου θὰ παραμείνωμεν ἄσιτοι. Καὶ τότε θὰ εἰσέλθω πρὸς τὸν βασιλέα παραβαίνουσα τὸν νόμον, καὶ ἐὰν ἀκόμη παραστῇ ἀνάγκη νὰ θανατωθῶ>.
17 Καὶ σπεύσας ὁ Μαρδοχαῖος ἔκαμεν ὅσα παρήγγειλεν εἰς αὐτὸν ἡ Ἐσθήρ.
17α Καὶ παρεκάλεσε τὸν Κύριον ἐνθυμούμενος ὅλα τὰ θαυμαστὰ ἔργα τοῦ Κυρίου καὶ εἶπε:
17β <Κύριε, Κύριε, βασιλεῦ, ὁ ὁποῖος ἐκτείνεις τὸ κράτος Σου καὶ κυριαρχεῖς ἐπὶ πάντων, διότι τὸ πᾶν εἶναι εἰς τὴν ἐξουσίαν σου, καὶ δὲν ὑπάρχει κανεὶς ποὺ νὰ δύναται νὰ ἐπιβάλῃ ἀντίθετον ἀπόφασιν καὶ γνώμην πρὸς Σέ, ὅταν θέλῃς νὰ σώσῃς τὸν Ἰσραήλ.
17γ Διότι σὺ ἐποίησες τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ κάθε τι, ποὺ θαυμάζεται εἰς τὴν ὑπὸ τὸν οὐρανὸν ὑπάρχουσαν γῆν καὶ εἶσαι Κύριος πάντων, καὶ δὲν ὑπάρχει κανεὶς δυνάμενος νὰ ἀντιταχθῇ εἰς Σέ, τὸν Κύριον.
17δ Σὺ γνωρίζεις ὅλα· Σύ, Κύριε, γνωρίζεις, ὅτι οὐχὶ ὑβριστικῶς, οὔτε μὲ ὑπερηφάνειαν, διότι δηλαδὴ ἐδυσκολευόμην νὰ ταπεινωθῶ, οὔτε μὲ φιλοδοξίαν, ἐπειδὴ δῆθεν ἐπεθύμουν νὰ ἐπιδειχθῶ εἰς τοὺς ἄλλους αὐλικούς, ἔπραξα αὐτο, τὸ νὰ μὴ προσκυνῶ δηλαδὴ τὸν ὑπερήφανον Ἀμὰν διότι λίαν εὐχαρίστως θὰ ἐδεχόμην νὰ φιλῶ τὰ πέλματα τῶν ποδιῶν του διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ Ἰσραήλ.
17ε Ἀλλ’ ἔπραξα τοῦτο διὰ νὰ μὴ θέσω δόξαν ἀνθρώπου παραπάνω ἀπὸ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ· καὶ δὲν θὰ προσκυνήσω κανένα ἄλλον ἐκτὸς ἀπὸ Σέ, τὸν Κύριόν μου· καὶ δὲν θὰ κάμω καὶ εἰς τὸ μέλλον αὐτὰ μὲ ὑπερηφάνειαν καὶ ἀλαζονείαν.
17ζ Καὶ τώρα, Κύριε ὁ Θεός, σὺ ὁ μόνος βασιλεύς, ὁ Θεὸς τοῦ γενάρχου μας Ἀβραάμ, λυπήσου τὸν λαόν σου, διότι μᾶς κυττάζουν μὲ ἄγριο μάτι διὰ νὰ μᾶς καταφθείρουν καὶ ἐπεθύμησαν νὰ ἐξοντώσουν τὸν λαόν, ποὺ ὡς διὰ κλήρου ἐξεχώρισες ἐξ ἀρχῆς τῆς συστάσεώς του νὰ εἶναι ἰδιοκτησία σου·
17η μὴ περιφρονήσῃς τὸ μερίδιόν σου, τὸ ὁποῖον μεταξὺ ὅλων τῶν λαῶν ἐδιάλεξες ἀπὸ τὴν χώραν τῆς Αἰγύπτου.
17θ Ἐπάκουσον τὴν δέησίν μου καὶ φανοῦ ἵλεως εἰς τὸν κλῆρον σου καὶ στρέψε τὸ πένθος μας εἰς ἄμετρον χαράν, ἵνα ζῶντες ὑμνῶμεν τὸ ὄνομά Σου, Κύριε, καὶ μὴ ἐπιτρέψῃς νὰ ἀφανισθῇ τὸ στόμα αὐτῶν ποὺ σὲ ὑμνοῦν, Κύριε>.
17ι Καὶ ὅλος ὁ Ἰσραηλιτικὸς λαὸς ἐφώναξε μὲ ὅλην τὴν δύναμίν των, διότι ὁ θάνατός των ἦτο ἐμπρὸς εἰς τὰ μάτια των.
17κ Καὶ ἡ βασίλισσα Ἐσθὴρ κατέφυγεν εἰς τὸν Κύριον κυριευμένη ἀπὸ ἀγωνίαν ἐκ τοῦ ἐπαπειλουμένου θανάτου. Καὶ ἀφοῦ ἀπέβαλε τὰ μεγαλοπρεπῆ ἐνδύματά της, ἐνεδύθη ἐνδύματα στενοχωρίας καὶ πένθους καὶ ἀντὶ τῶν σπανίων καὶ πολυτελῶν ἀρωμάτων, μὲ τὰ ὁποῖα ἤλειφε τὴν κεφαλήν της, τὴν ἐγέμισε μὲ στάκτην καὶ ἀκαθαρσίας καὶ ἐταπείνωσε τὸ σῶμα της πολὺ δι’ αὐστηρὰς νηστείας καὶ κάθε τόπον, ὅπου μὲ εὐχαρίστησιν πολλὴν ἔμβαινε προτήτερα διὰ νὰ στολίζεται, τὸν ἐγέμισε μὲ τὰς κατσαρὰς τρίχας της, ποὺ ὑπὸ τὸ κράτος τῆς θλίψεως ἀπέσπα ἀπὸ τὴν κόμην της. Καὶ παρεκάλει Κύριον τὸν Θεὸν τοῦ Ἰσραὴλ καὶ εἶπε:
17λ <Κύριέ μου· Σὺ εἶσαι ὁ μόνος βασιλεὺς ἠμῶν· βοήθησέ με τὴν μόνην καὶ μὴ ἔχουσαν ἄλλον βοηθὸν ἐκτὸς σοῦ, διότι ὁ κίνδυνος τῆς ζωῆς μου εἶναι εἰς τὰ χέρια μου καὶ τὸν πιάνω.
17μ Ἐγὼ ἤκουα ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τῆς γεννήσεώς μου εἰς τὴν φυλὴν τῆς οἰκογενείας μου, ὅτι Σύ, Κύριε, ἐξέλεξες καὶ ἐπῆρες τὸν Ἰσραηλιτικὸν λαὸν ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη καὶ τοὺς πατέρας μας μεταξὺ ὅλων τῶν προγόνων των διὰ νὰ εἶναι κληρονομία σου καὶ κτῆμα σου παντοτινὸν καὶ αἰώνιον. Καὶ ἔκαμες εἰς αὐτοὺς ὅσα ἐλάλησας καὶ ὑπεσχέθης.
17ν Καὶ τώρα ἡμαρτήσαμεν ἐνώπιόν Σου καὶ μᾶς παρέδωκες δι’ αὐτὸ εἰς χεῖρας τῶν ἐχθρῶν μας, τιμωρῶν ἡμᾶς διότι ἐδοξάσαμεν καὶ ἐλατρεύσαμεν τοὺς θεούς των· δίκαιος εἶσαι, Κύριε.
17ξ Καὶ τώρα δὲν ἰκανοποιήθησαν μὲ τὴν πικρίαν καὶ τὰ ἄλλα δεινὰ τῆς δουλείας μας, ἀλλ' ἔθεσαν τὰς χεῖρας των ἐπὶ τῶν χειρῶν τῶν εἰδώλων των, συμφωνοῦντες καὶ συνάπτοντες συνθήκην μὲ τοὺς ψευδεῖς θεούς των νὰ ματαιώσουν τὰ ὅσα περὶ τοῦ λαοῦ Σου ὥρισε καὶ ὑπεσχέθη τὸ στόμα Σου καὶ νὰ ἑξαφανίσουν τὴν κληρονομίαν Σου καὶ νὰ φράξουν διαπαντὸς τὸ στόμα αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι Σὲ ὑμνοῦν, καὶ νὰ ἑξαλείψουν τὴν δόξαν καὶ μεγαλοπρέπειαν τοῦ ναοῦ Σου καὶ τοῦ θυσιαστηρίου Σου,
17ο καὶ νὰ ἀνοίξουν τὸ στόμα τῶν εἰδωλολατρῶν διὰ νὰ ἀνυμνοῦν τὰ μάταια εἴδωλα καὶ διὰ νὰ θαυμασθῇ εἰς τὸν αἰῶνα βασιλεὺς θνητὸς καὶ φέρων σάρκα.
17π Μὴ παραδώσης, Κύριε, τὸν λαόν Σου, ποὺ ἐκπροσωπεῖ τὴν ἐπὶ γῆς πνευματικὴν βασιλείαν Σου, εἰς τοὺς ψευδοθεούς, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι τίποτε· καὶ ἂς μὴ χαροῦν καὶ καταγελάσουν μὲ τὴν πτῶσιν μας, ἀλλὰ στρέψε τὸ φονικὸν σχέδιον καὶ τὴν ἐπίβουλον ἀπόφασίν τους ἐπάνω τους, αὐτὸν δέ, ποὺ ἤρχισε νὰ μᾶς ἀδικῇ καὶ νὰ μᾶς ἑξαφανίσῃ, τιμώρησέ τον παραδειγματικῶς.
17ρ Μὴ μᾶς ξεχνᾷς, ἀλλ’ ἐνθυμήσου μας, Κύριε· καὶ κατάστησε τὸν ἑαυτόν Σου γνωστὸν δι' αἰσθητὴς ἐπεμβάσεώς σου κατὰ τὸν καιρὸν τῆς θλίψεως μας καὶ δός μου θάρρος, βασιλεῦ πάντων τῶν ὁπωσδήποτε ὀνομαζομένων θεῶν καὶ κυρίαρχε πάσης ἀρχῆς·
17σ δῶσε λόγον ἐλκυστικὸν καὶ πειστικὸν εἰς τὸ στόμα μου ἐνώπιον τοῦ ὡς ἅλλου λέοντος φοβεροῦ καὶ δυνατοῦ βασιλέως καὶ μετάθεσε τὴν καρδίαν του εἰς μῖσος κατὰ τοῦ Ἀμάν, ὁ ὁποῖος μᾶς πολεμεῖ, ὥστε νὰ καταστραφῇ αὐτὸς καὶ ὅσοι ὁμονοοῦν μὲ αὐτόν·
17τ ἡμᾶς ὅμως γλύτωσε ἀπὸ τὸν φοβερὸν κίνδυνον διὰ θαυμαστῆς ἐπεμβάσεως τῆς χειρός Σου καὶ εἰδικῶς διὰ τὴν ἐπικειμένην περίστασιν βοήθησέ με τὴν μόνην καὶ μὴ ἔχουσαν ἄλλον παρὰ μόνον Σέ, Κύριε.
17υ Ἔχεις γνῶσιν ὅλων ὡς παγγνώστης· καὶ γνωρίζεις ὅτι ἐμίσησα τὴν δόξαν, ποὺ μοῦ ἀποδίδουν διὰ τὸ βασιλικόν μου ἀξίωμα οἱ εἰδωλολάτραι ποὺ δὲν γνωρίζουν καὶ δὲν φυλάττουν τὸν νόμον Σου. Καὶ μισῶ καὶ σιχαίνομαι τὴν συγκοίμησιν μὲ ἀπεριτμήτους καὶ μὲ κάθε ξένον καὶ μὴ ἀνήκοντα εἰς τὸν λαόν Σου.
17φ Σὺ γνωρίζεις τὴν ἀνάγκην, ἡ ὁποία μὲ ἀνεβίβασε καὶ μὲ κρατεῖ ἐπὶ τοῦ θρόνου, διότι σιχαίνομαι τὸ σημεῖον τῆς ὑπερηφάνου δόξης μου, τὸ ὁποῖον εἶναι ἐπὶ τῆς κεφαλῆς μου κατὰ τὰς ἡμέρας τῆς ἐμφανίσεώς μου καὶ δημοσίας παραστάσεώς μου· τὸ σιχαίνομαι σὰν κουρέλι ἀκάθαρτον ἐμμήνων καὶ δὲν τὸ φορῶ κατὰ τὰς ἡμέρας τῆς ἡσυχίας μου εἰς τὰ ἰδιαίτερα διαμερίσματά μου.
17χ Καὶ δὲν ἔφαγεν ἡ δούλη σου εἰς τράπεζαν τοῦ εἰδωλολάτρου Ἀμὰν καὶ δὲν ἐθεώρησα ὡς δόξαν καὶ τιμὴν νὰ λαμβάνω μέρος εἰς συμπόσιον τοῦ βασιλέως, οὔτε ἔπιον οἶνον, ποὺ ἐχύθη ὡς θυσία σπονδῶν εἰς εἴδωλα.
17ψ Καὶ δὲν ηὐφράνθη ἡ δούλη Σου ἀπὸ τὴν ἡμέραν τῆς μεταβολῆς μου, ἡ ὁποία μὲ ἀνεβίβασεν εἰς τὸν θρόνον, μέχρι τώρα, ἐκτὸς μόνον διὰ Σέ, Κύριε, ὁ Θεὸς τοῦ Ἀβραάμ, ὅταν δηλαδὴ ἠρχόμην εἰς ἐπικοινωνίαν μετὰ Σοῦ καὶ ἐκραταιοῦτο ἡ ἐπὶ Σοῦ ἐλπίς μου.
17ω Ὁ Θεός, Σὺ ὁ Ὁποῖος ἰσχύεις ἐφ’ ὅλων, εἰσάκουσον τὴν φωνὴν τῶν ἀπηλπισμένων καὶ γλύτωσέ μας ἀπὸ τὴν δύναμιν αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι σχεδιάζουν πονηρὰ εἰς βάρος μας, ἐλευθέρωσε δὲ καὶ έμὲ ἀπὸ τὸν φόβον μου>.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
δὲ Μορδοχαῖος ἐπιγνοὺς τὸ συντελούμενον διέρρηξε τὰ ἱμάτια ἑαυτοῦ καὶ ἐνεδύσατο σάκκον καὶ κατεπάσατο σποδὸν καὶ ἐκπηδήσας διὰ τῆς πλατείας τῆς πόλεως ἐβόα φωνῇ μεγάλῆ· αἴρεται ἔθνος μηδὲν ἠδικηκός.	Μαρδοχαῖος ὅταν ἐπληροφορήθη αὐτά, τὰ ὁποῖα ἐγίνοντο, διέρρηξε τὰ ἐνδύματά του καὶ ἐφόρεσε ἕνα σάκκον εἰς ἔνδειξιν τοῦ μεγάλου πένθους του. Ἐσκόρπισε στάκτην ἐπάνω εἰς τὸ κεφάλι του, ἐβγῆκε ταχέως εἰς τὴν πλατεῖαν τῆς πόλεως καὶ ἐκραύγαζε μὲ φωνὴν μεγάλην. <Ἐξολοθρεύεται ἕνα ἔθνος, ἐνῷ δὲν ἔχει διαπράξει καμμίαν ἀδικίαν>.	δὲ Μαρδοχαῖος, ὅταν ἐπληροφορήθη αὐτὸ ποὺ ἐπρόκειτο νὰ συντελεσθῇ, ἔσχισε τὰ ἐνδύματά του καὶ ἐνεδύθη τρίχινον σάκκον καὶ ἐσκόρπισε στάκτην ἐπὶ τῆς κεφαλῆς του καί, ἀφοῦ ἐπήδησεν ἔξω διὰ μέσου τῆς πλατείας τῆς πόλεως, ἐφώναζε μὲ φωνὴν μεγάλην: <Σηκώνεται ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἐξαφανίζεται ἔθνος, τὸ ὁποῖον δὲν ἔχει διαπράξει κανὲν ἀδίκημα>.
2 Καὶ ἦλθεν ἕως τῆς πύλης τοῦ βασιλέως καὶ ἔστη· οὐ γὰρ ἦν αὐτῷ ἐξὸν εἰσελθεῖν εἰς τὴν αὐλὴν σάκκον ἔχοντι καὶ σποδόν.	2 Ἔφθασεν ἕως εἰς τὴν πύλην τῆς βασιλικῆς αὐλῆς καὶ ἐκεῖ ἐσταμάτησε, διότι δὲν τοῦ ἦτο ἐπιτετραμμένον νὰ εἰσέλθῃ εἰς τὴν αὐλήν, ἐπειδὴ ἐφοροῦσε ἔνδυμα ἀπὸ σάκκον καὶ εἶχεν εἰς τὸ κεφάλι του στάκτην.	2 Καὶ ἦλθε μέχρι τῆς πύλης τῶν ἀνακτόρων τοῦ βασιλέως καὶ ἐστάθη· διότι δὲν ἦτο ἐπιτετραμμένον εἰς αὐτὸν νὰ εἰσέλθη εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ ἀνακτόρου, ἐφ’ ὅσον εἶχε σάκκον καὶ στάκτην.
3 Καὶ ἐν πάσῃ χώρᾳ, οὗ ἐξετίθετο τὰ γράμματα, κραυγὴ καὶ κοπετὸς καὶ πένθος μέγα τοῖς Ἰουδαίοις, σάκκον καὶ σποδὸν ἔστρωσαν ἑαυτοῖς.	3 Εἰς ὅλην δὲ τὴν χώραν, ὅπου ἐκοινοποιεῖτο τὸ διάταγμα τοῦ βασιλέως, θρηνώδεις κραυγαὶ καὶ κοπετοὶ ἠκούοντο μεταξὺ τῶν Ἰουδαίων, διότι μεγάλο πένθος εἶχεν ἀπλωθῆ εἰς αὐτούς. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἔστρωναν σάκκινα ἐνδύματα καὶ ἐκοιμῶντο ἐπάνω εἰς αὐτὰ καὶ εἰς τὴν στάκτην.	3 Καὶ εἰς ὅλην τὴν χώραν, παντοῦ, ὅπου ἐδημοσιεύοντο τὰ βασιλικὰ γράμματα, ἐγίνετο κραυγὴ καὶ κοπετὸς καὶ μέγα πένθος εἰς τοὺς Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι ἀντὶ κλίνῃς ἔστρωσαν χάμω εἰς τὴν γῆν διὰ τὸν ἑαυτόν τους σάκκον καὶ στάκτην καὶ ἐκοιμῶντο ἐπ’ αὐτῶν.
4 Καὶ εἰσῆλθον αἱ ἅβραι καὶ οἱ εὐνοῦχοι τῆς βασιλίσσης καὶ ἀνήγγειλαν αὐτῇ, καὶ ἐταράχθη ἀκούσασα τὸ γεγονὸς καὶ ἀπέστειλε στολίσαι τὸν Μαρδοχαῖον καὶ ἀφελέσθαι αὐτοῦ τὸν σάκκον· ὁ δὲ οὐκ ἐπείσθη.	4 Αἱ δοῦλαι καὶ οἱ αὐλικοὶ ὑπηρέται τῆς βασιλίσσης παρουσιάσθησαν εἰς τὴν Ἐσθήρ καὶ τῆς ἀνήγγειλαν τὰ τοῦ πένθους καὶ τοῦ θρήνου τοῦ Μαρδοχαίου. Ἐκείνη ἐταράχθη, ὅταν ἐπληροφορήθη τὰ γεγονότα αὐτά, καὶ ἔστειλεν ἀνθρώπους νὰ ἀφαιρέσουν ἀπὸ τὸν Μαρδοχαῖον τὸ σάκκινόν του ἔνδυμα καὶ νὰ τὸν ἐνδύσουν εὐπρεπῶς. Ὁ Μαρδοχαῖος ὅμως δὲν ἐπείσθη καὶ δὲν συνεμορφώθη πρὸς τὴν ὑπόδειξίν της.	4 Καὶ εἰσῆλθον αἱ θεραπαινίδες καὶ οἱ εὐνοῦχοι τῆς βασιλίσσης καὶ ἀνήγγειλαν εἰς αὐτὴν τὰ τοῦ πένθους τοῦ Μαρδοχαίου καὶ ἐταράχθη, ὅταν ἤκουσε τὸ γεγονὸς τῆς πενθίμου περιβολῆς καὶ τῶν θλιβερῶν διαμαρτυριῶν τοῦ Μαρδοχαίου, καὶ ἀπέστειλε κατάλληλον ἔνδυμα νὰ στολίσῃ τὸν Μαρδοχαῖον καὶ νὰ ἀφαιρέσῃ ἀπὸ αὐτὸν τὸν σάκκον, ὥστε νὰ καταστῇ δυνατὸν νὰ εἰσέλθῃ οὗτος εἰς τὰ ἀνάκτορα καὶ νὰ ἐπικοινωνήσῃ μετ' αὐτῆς· ἀλλ’ αὐτὸς δὲν ἐπείσθη νὰ ἀποβάλῃ τὸν σάκκον.
5 Ἡ δὲ Ἐσθήρ προσεκαλέσατο Ἀχραθαῖον τὸν εὐνοῦχον αὐτῆς, ὃς παρειστήκει αὐτῇ, καὶ ἀπέστειλε μαθεῖν αὕτη παρὰ τοῦ Μαρδοχαίου τὸ ἀκριβές.	5 Ἐκάλεσε τότε ἡ Ἐσθήρ τὸν αὐλικὸν ὑπηρέτην τῆς Ἐχραθαῖον, ποὺ εὑρίσκετο πάντοτε κοντὰ της, καὶ τὸν ἔστειλε νὰ μάθῃ ἀπὸ τὸν Μαρδοχαῖον τὶ ἀκριβῶς ἔχει συμβῆ.	5 Ἡ δὲ Ἐσθὴρ προσεκάλεσε τότε τὸν Ἀχραθαῖον, τὸν εὐνοῦχον αὐτῆς, ὁ ὁποῖος παρίστατο ἀπεσπασμένος εἰς τὴν ὑπηρεσίαν της, καὶ ἀπέστειλε νὰ μάθῃ αὐτὴ ἀπὸ τὸν Μαρδοχαῖον, τί ἀκριβῶς συνέβαινεν.
6 Ὁ δὲ Μαρδοχαῖος ὑπέδειξεν αὐτῷ τὸ γεγονὸς καὶ τὴν ἐπαγγελίαν, ἦν ἐπηγγείλατο Ἀμὰν τῷ βασιλεῖ εἰς τὴν γάζαν ταλάντων μυρίων, ἵνα ἀπολέσῃ τοὺς Ἰουδαίους·	7 Ὁ Μαρδοχαῖος κατέστησεν εἰς αὐτὸν γνωστὸν τὸ γεγονός, ὅπως καὶ τὴν ὑπόσχεσιν, τὴν ὁποίαν ὁ Ἀμὰν ἔδωσεν εἰς τὸν βασιλέα, νὰ καταβάλῃ εἰς τὸ θησαυροφυλάκιον τοῦ βασιλέως δέκα χιλιάδες τάλαντα ἀργυρᾶ, διὰ νὰ ἐξολοθρεύσῃ τοὺς Ἰουδαίους.	7 Ὁ δὲ Μαρδοχαῖος κατέστησεν εἰς αὐτὸν γνωστὸν τὸ γεγονὸς καὶ τὴν ὑπόσχεσιν, τὴν ὁποίαν ὑπεσχέθη ὁ Ἀμὰν εἰς τὸν βασιλέα, νὰ παραδώσῃ εἰς τὸ ταμεῖον δέκα χιλιάδας τάλαντα διὰ νὰ παραδώσῃ εἰς τὴν ἀπώλειαν τοὺς Ἰουδαίους.
8 καὶ τὸ ἀντίγραφον τὸ ἐν Σούσοις ἐκτεθὲν ὑπὲρ τοῦ ἀπολέσθαι αὐτοὺς ἔδωκεν αὐτῷ δεῖξαι τῇ Ἐσθήρ. Καὶ εἶπεν αὐτῷ, ἐντείλασθαι αὐτῇ εἰσελθούσῃ παραιτήσασθαι τὸν βασιλέα καὶ ἀξιῶσαι αὐτὸν περὶ τοῦ λαοῦ μνησθεῖσα ἡμερῶν ταπεινώσεώς σου, ὡς ἐτράφης ἐν χειρί μου, διότι Ἀμὰν ὁ δευτερεύων τῷ βασιλεῖ ἐλάλησε καθ' ἡμῶν εἰς θάνατον· ἐπικάλεσαι τὸν Κύριον καὶ λάλησον τῷ βασιλεῖ περὶ ἡμῶν ρῦσαι ἡμᾶς ἐκ θανάτου.	8 Ἀντίγραφον δὲ τοῦ διατάγματος διὰ τὴν καταστροφὴν τῶν Ἰουδαίων, ποὺ εἶχε δημοσιευθῆ καὶ εἰς τὰ Σοῦσα, ἔδωκεν ὁ Μαρδοχαῖος εἰς τὸν αὐλικόν, διὰ νὰ τὸ δείξῃ εἰς τὴν Ἐσθὴρ καὶ τοῦ εἶπε· <νὰ τῆς δώσῃς ἐκ μέρους μου ἐντολήν, ὅπως παρουσιασθῇ ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καὶ ζητήσῃ ἐπιμόνως ἀπὸ αὐτὸν νὰ σώσῃ τὸν λαόν της ἀπὸ τὴν καταστροφὴν καὶ νὰ τῆς προσθέσῃς ἐπὶ λέξει· Ἐνθυμήσου τὰς ἡμέρας τῆς δυστυχίας καὶ τῆς ταλαιπωρίας σου, τότε ποὺ ἀνετράφης ἀπὸ ἐμέ. Σοῦ καθιστῶ δὲ γνωστὸν ὅτι ὁ δεύτερος μετὰ τὸν βασιλέα ὡς πρὸς τὴν ἐξουσίαν εἰς τὴν χώραν, ὁ Ἀμάν, ὡμίλησεν ἐναντίον μας, διὰ νὰ μᾶς θανατώσῃ. Παρακάλεσε, λοιπόν, τὸν Κύριον καὶ μίλησε μετὰ παρρησίας εἰς τὸν βασιλέα, διὰ νὰ μᾶς λυτρώσῃ ἀπὸ τὸν ὄλεθρον>.	8 Καὶ τὸ ἀντίγραφον τοῦ διατάγματος, τὸ ὁποῖον ἐξετέθη καὶ ἐκοινοποιήθη δημοσία περὶ τοῦ νὰ ἐξοντωθοῦν οἱ Ἰουδαῖοι, ἔδωκεν εἰς αὐτὸν διὰ νὰ τὸ δείξῃ εἰς τὴν Ἐσθήρ. Καὶ εἶπεν εἰς τοῦτον νὰ τῆς μεταβιβάσῃ τὴν ἐντολήν, ἀφοῦ εἰσέλθῃ νὰ ζητήσῃ μετὰ θερμῶν παρακλήσεων ἀπὸ τὸν βασιλέα καὶ νὰ ἀξιώσῃ ἀπὸ αὐτὸν διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ λαοῦ, <ἐνθυμηθεῖσα τὰς ἡμέρας τῆς πτωχείας καὶ ταπεινώσεώς σου, ὅτε ἐτράφης διὰ τῆς χειρός μου, διότι ὁ Ἀμάν, ὁ ὁποῖος ἔχει τὸ δεύτερον μετὰ τὸν βασιλέα ἀξίωμα, ὡμίλησεν ἐναντίον ἠμῶν ζητῶν τὸν θάνατόν μας· ἐπικαλέσθητι τὸν Κύριον καὶ ὁμίλησε πρὸς τὸν βασιλέα ὑπὲρ ἡμῶν, γλύτωσέ μας ἀπὸ τὸν θάνατον>.
9 Εἰσελθὼν δὲ ὁ Ἀχραθαῖος ἐλάλησεν αὐτῇ πάντας τοὺς λόγους τούτους.	9 Ὁ Ἀχραθαῖος παρουσιάσθη πράγματι ἐνώπιον τῆς Ἐσθήρ καὶ κατέστησεν εἰς αὐτὴν γνωστοὺς ὅλους αὐτοὺς τοὺς λόγους.	9 Ἀφοῦ δὲ εἰσῆλθεν εἰς τὰ ἀνάκτορα ὁ Ἀχραθαῖος, ὡμίλησε πρὸς αὐτὴν ὅλους τοὺς λόγους αὐτοὺς τοῦ Μαρδοχαίου.
10 Εἶπε δὲ Ἐσθὴρ πρὸς Ἀχραθαῖον· πορεύθητι πρὸς Μαρδοχαῖον καὶ εἶπον,	10 Εἶπε τότε ἡ Ἐσθὴρ πρὸς τὸν Ἀχραθαῖον, <πήγαινε εἰς τὸν Μαρδοχαῖον καὶ εἰπέ του, ὅτι ὅλα τὰ ἔθνη τῆς βασιλείας γνωρίζουν,	10 Εἶπε δὲ ἡ Ἐσθὴρ πρὸς τὸν Ἀχραθαῖον: <Πήγαινε εἰς τὸν Μαρδοχαῖον καὶ εἶπε εἰς αὐτόν,
11 ὅτι τὰ ἔθνη πάντα τῆς βασιλείας γινώσκει, ὅτι πᾶς ἄνθρωπος ἢ γυνή, ὃς εἰσελεύσεται πρὸς τὸν βασιλέα εἰς τὴν αὐλὴν τὴν ἐσωτέραν ἄκλητος, οὐκ ἔστιν αὐτῷ σωτηρία· πλὴν ᾧ ἐκτείνῃ ὁ βασιλεὺς τὴν χρυσῆν ράβδον, οὗτος σωθήσεται· κἀγὼ οὐ κέκλημαι εἰσελθεῖν πρὸς τὸν βασιλέα, εἰσὶν αὗται ἡμέραι τριάκοντα.	11 ὅτι κάθε ἄνθρωπος, ἄνδρας ἢ γυναίκα, ποὺ θὰ παρουσιασθῇ πρὸς τὸν βασιλέα εἰς τὴν ἐσωτερικὴν αὐλὴν τῶν ἀνακτόρων του ἀπρόσκλητος, δὲν πρόκειται πλέον νὰ ζήσῃ. Καὶ μόνον ἐκεῖνος, εἰς τὸν ὁποῖον ὁ βασιλεὺς θὰ ἀπλώσῃ τὴν χρυσῆν του ράβδον, θὰ διαφύγῃ τὴν ἐκτέλεσιν. Ἐγὼ δὲ δὲν ἔχω προσκληθῆ ὑπὸ τοῦ βασιλέως νὰ εἰσέλθω πρὸς αὐτόν. Τριάντα ἡμέραι ἔχουν περάσει, ποὺ δὲν ἐκλήθην>.	11 ὅτι ὅλα τὰ ἔθνη τοῦ βασιλείου γνωρίζουν, ὅτι κάθε ἄνθρωπος ἢ γυναῖκα, ὁ ὁποῖος θὰ εἰσέλθῃ εἰς τὸν βασιλέα, εἰς τὰ ἐσωτερικὰ διαμερίσματα τῶν ἀνακτόρων, χωρὶς νὰ ἔχῃ κληθῇ, θὰ θανατωθῇ καὶ δὲν ὑπάρχει εἰς αὐτὸν σωτηρία· ἐκτὸς εἰς ἐκεῖνον, εἰς τὸν ὁποῖον ὁ βασιλεὺς θὰ ἐκτείνῃ τὸ χρυσόν του σκῆπτρον, αὐτὸς θὰ σωθῇ. Καὶ ἐγὼ δὲν ἔχω κληθῇ νὰ εἰσέλθω πρὸς τὸν βασιλέα, ἐπὶ ἡμέρας, αἱ ὁποῖαι κατὰ τὸν ἀριθμὸν εἶναι τριάκοντα.
12 Καὶ ἀπήγγειλεν Ἀχραθαῖος Μαρδοχαίῳ πάντας τοὺς λόγους Ἐσθήρ.	12 Ὁ Ἀχραθαῖος κατέστησε γνωστὰ εἰς τὸν Μαρδοχαῖον ὅλα αὐτὰ τὰ λόγια τῆς Ἐσθήρ.	12 Καὶ ἀνέφερεν ὁ Ἀχραθαῖος εἰς τὸν Μαρδοχαῖον ὅλους τοὺς λόγους τῆς Ἐσθήρ.
13 Καὶ εἶπε Μαρδοχαῖος πρὸς Ἀχραθαῖον· πορεύθητι καὶ εἶπον αὐτῇ· Ἐσθήρ, μὴ εἴπῃς σεαυτῇ, ὅτι σωθήσῃ μόνη ἐν τῇ βασιλείᾳ παρὰ πάντας τοὺς Ἰουδαίους·	13 Ὁ Μαρδοχαῖος τοῦ ἀπήντησε· <πήγαινε καὶ εἰπὲ εἰς τὴν Ἐσθὴρ τοῦτο: Ἐσθήρ, μὴ σοῦ ἔλθῃ ἡ ἰδέα καὶ πιστέψῃς, ὅτι σὺ μόνη μεταξὺ τῶν Ἰουδαίων θὰ σωθῇς εἰς τὴν βασιλείαν αὐτήν.	13 Καὶ εἶπεν ὁ Μαρδοχαῖος εἰς τὸν Ἀχραθαῖον: <Πήγαινε καὶ εἰπὲ εἰς αὐτήν <Ἐσθήρ, μὴ εἴπῃς εἰς τὸν ἑαυτόν σου, ὅτι χάρις εἰς τὸ βασιλικόν σου ἀξίωμα θὰ σωθῇς σὺ μόνη ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἰουδαίους.
14 ὡς ὅτι ἐὰν παρακούσῃς ἐν τούτῳ τῷ καιρῷ, ἄλλοθεν βοήθεια καὶ σκέπη ἔσται τοῖς Ιουδαίοις, σὺ δὲ καὶ ὁ οἶκος τοῦ πατρός σου ἀπολεῖσθε· καὶ τίς οἶδεν, εἰ εἰς τὸν καιρὸν τοῦτον ἐβασίλευσας;	14 Διότι, ἐὰν παρακούσῃς τὴν ἐντολήν μου καὶ σιωπήσῃς κατὰ τὴν περίστασιν αὐτήν, βοήθεια μὲν καὶ προστασία εἰς τοὺς Ἰουδαίους θὰ ἔλθῃ κατ' ἄλλον τρόπον, σὺ ὅμως καὶ ἡ οἰκογένεια τοῦ πατρός σου θὰ ἐξολοθρευθῆτε. Καὶ ποιὸς ξέρει, ἐὰν ἀκριβῶς διὰ τὴν περίστασιν αὐτὴν δὲν ἔγινες σὺ βασίλισσα;>	14 Διότι, ἐὰν παρακούσῃς εἰς τὸ καθῆκον σου κατὰ τοῦτον τὸν καιρόν, θὰ εἶναι ἀπὸ ἄλλο μέρος βοήθεια καὶ προστασία εἰς τοὺς Ἰουδαίους, σὺ ὅμως καὶ ὁ οἶκος τοῦ πατρός σου θὰ χαθῆτε. Καὶ ποῖος ἠξεύρει, ἐὰν διὰ τὸν κρίσιμον καὶ κινδυνώδη αὐτὸν καιρὸν ἔγινες βασίλισσα;>
15 Καὶ ἐξαπέστειλεν Ἐσθήρ τὸν ἤκοντα πρὸς αὐτήν, πρὸς Μαρδοχαῖον λέγουσα·	15 Ἡ Ἐσθήρ ἔστειλε πάλιν τὸν πρὸς αὐτὴν ἐπανελθόντα αὐλικόν, νὰ ἔλθῃ πρὸς τὸν Μαρδοχαῖον καὶ τοῦ παρήγγειλε·	15 Καὶ ἐξαπέστειλεν ἡ Ἐσθὴρ τὸν ἐκ μέρους τοῦ Μαρδοχαίου ἐρχόμενον πρὸς αὐτήν, λέγουσα πρὸς τὸν Μαρδοχαῖον:
16 βαδίσας ἐκκλησίασον τοὺς Ἰουδαίους τοὺς ἐν Σούσοις καὶ νηστεύσατε ἐπ' ἐμοὶ καὶ μὴ φάγητε μηδὲ πίητε ἐπὶ ἡμέρας τρεῖς νύκτα, καὶ ἡμέραν, κἀγὼ δὲ καὶ αἱ ἅβραι μου ἀσιτήσομεν, καὶ τότε εἰσελεύσομαι πρὸς τὸν βασιλέα παρὰ τὸν νόμον, ἐὰν καὶ ἀπολέσθαι με δέῃ.	16 <πήγαινε συγκέντρωσε τοὺς Ἰουδαίους, ποὺ εὑρίσκονται εἰς τὰ Σοῦσα. Νηστεύσατε πρὸς χάριν μου, χωρὶς νὰ φᾶτε καὶ χωρὶς νὰ πιῆτε ἐπὶ τρία ἡμερονύκτια. Ἐντελῶς δὲ νηστικαὶ κατὰ τὰς τρεῖς αὐτὰς ἡμέρας θὰ μείνωμεν καὶ ἐγὼ καὶ αἱ δοῦλαι μου. Ἔπειτα δὲ θὰ εἰσέλθω πρὸς τὸν βασιλέα, παραβαίνουσα τὸν σχετικὸν νόμον, ἔστω καὶ ἂν πρόκειται νὰ ἀποθάνω>.	16 <Πήγαινε καὶ σύναξε τὴν συνέλευσιν ὅλων τῶν ἐν Σούσοις Ἰουδαίων. Καὶ νηστεύσατε δι’ ἐμὲ καὶ μὴ φάγητε οὔτε νὰ πίετε ἐπὶ ἡμέρας τρεῖς, νύκτα καὶ ἡμέραν. Καὶ ἐγὼ δὲ καὶ αἱ ὑπηρέτριαί μου θὰ παραμείνωμεν ἄσιτοι. Καὶ τότε θὰ εἰσέλθω πρὸς τὸν βασιλέα παραβαίνουσα τὸν νόμον, καὶ ἐὰν ἀκόμη παραστῇ ἀνάγκη νὰ θανατωθῶ>.
17 Καὶ βαδίσας Μαρδοχαῖος ἐποίησεν ὅσα ἐνετείλατο αὐτῷ Ἐσθήρ.	17 Ὁ Μαρδοχαῖος ἀνεχώρησε καὶ ἔκαμε, ὅπως τοῦ εἶχε δώσει ἐντολὴν ἡ Ἐσθήρ.	17 Καὶ σπεύσας ὁ Μαρδοχαῖος ἔκαμεν ὅσα παρήγγειλεν εἰς αὐτὸν ἡ Ἐσθήρ.
17α Καὶ ἐδεήθη Κυρίου μνημονεύων πάντα τὰ ἔργα Κυρίου καὶ εἶπε·	17α Εἶχεν εἰς τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν του ὅλα τὰ ἔργα τοῦ Κυρίου, προσηυχήθη δὲ καὶ εἶπε·	17α Καὶ παρεκάλεσε τὸν Κύριον ἐνθυμούμενος ὅλα τὰ θαυμαστὰ ἔργα τοῦ Κυρίου καὶ εἶπε:
17β Κύριε Κύριε, βασιλεῦ πάντων κρατῶν, ὅτι ἐν ἐξουσίᾳ σου τὸ πᾶν ἐστι, καὶ οὐκ ἔστιν ὁ ἀντιδοξῶν σοι ἐν τῷ θέλειν σὲ σῶσαι τὸν Ἰσραήλ·	17β <Κύριε, Κύριε, παντοκράτωρ βασιλεῦ, τὰ πάντα εἶναι ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν σου ὑποτεταγμένα καὶ κανεὶς δὲν ὑπάρχει, ποὺ νὰ δυνηθῇ νὰ φέρῃ ἐμπόδιον εἰς σέ, ἂν σὺ θὰ θελήσῃς νὰ σώσῃς τὸν ἰσραηλιτικὸν λαόν.	17β <Κύριε, Κύριε, βασιλεῦ, ὁ ὁποῖος ἐκτείνεις τὸ κράτος Σου καὶ κυριαρχεῖς ἐπὶ πάντων, διότι τὸ πᾶν εἶναι εἰς τὴν ἐξουσίαν σου, καὶ δὲν ὑπάρχει κανεὶς ποὺ νὰ δύναται νὰ ἐπιβάλῃ ἀντίθετον ἀπόφασιν καὶ γνώμην πρὸς Σέ, ὅταν θέλῃς νὰ σώσῃς τὸν Ἰσραήλ.
17γ ὅτι σὺ ἐποίησας τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ πᾶν θαυμαζόμενον ἐν τῇ ὑπ' οὐρανὸν καὶ Κύριος εἶ πάντων, καὶ οὐκ ἔστιν ὃς ἀντιτάξεταί σοι τῷ Κυρίῳ.	17γ Διότι σύ, Κύριε, ὡς παντοδύναμος ποὺ εἶσαι, ἐδημιούργησες τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, κάθε τι ὡραῖον καὶ ἀξιοθαύμαστον ποὺ ὑπάρχει ἀπὸ τὸν οὐρανόν. Εἶσαι ὁ Κύριος ὅλων καὶ δὲν ὑπάρχει κανείς, ὁ ὁποῖος θὰ ἀντιταχθῇ εἰς σέ, τὸν Κύριον.	17γ Διότι σὺ ἐποίησες τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ κάθε τι, ποὺ θαυμάζεται εἰς τὴν ὑπὸ τὸν οὐρανὸν ὑπάρχουσαν γῆν καὶ εἶσαι Κύριος πάντων, καὶ δὲν ὑπάρχει κανεὶς δυνάμενος νὰ ἀντιταχθῇ εἰς Σέ, τὸν Κύριον.
17δ Σὺ πάντα γινώσκεις· σὺ οἶδας, Κύριε, ὅτι οὐκ ἐν ὕβρει οὐδὲ ἐν ὑπερηφανίᾳ οὐδὲ ἐν φιλοδοξίᾳ ἐποίησα τοῦτο, τὸ μὴ προσκυνεῖν τὸν ὑπερήφανον Ἀμάν, ὅτι ηὐδόκουν φιλεῖν πέλματα ποδῶν αὐτοῦ πρὸς σωτηρίαν Ἰσραήλ·	17δ Σύ, Κύριε, γνωρίζεις τὰ πάντα. Σύ, Κύριε, γνωρίζεις πολὺ καλά, ὅτι ἐὰν ἐγὼ δὲν προσκυνῶ τὸν ὑπερήφανον Ἀμάν, δὲν τὸ πράττω ἀπὸ ἀλαζονείαν, οὔτε ἀπὸ ὑπερηφάνειαν, οὔτε ἀπὸ φιλοδοξίαν. Ἀλλὰ προκειμένου νὰ σώσω τοὺς Ἰσραηλίτας, εἶμαι ἕτοιμος νὰ φιλήσω καὶ τὰ πέλματα τῶν ποδῶν τοῦ Ἀμάν.	17δ Σὺ γνωρίζεις ὅλα· Σύ, Κύριε, γνωρίζεις, ὅτι οὐχὶ ὑβριστικῶς, οὔτε μὲ ὑπερηφάνειαν, διότι δηλαδὴ ἐδυσκολευόμην νὰ ταπεινωθῶ, οὔτε μὲ φιλοδοξίαν, ἐπειδὴ δῆθεν ἐπεθύμουν νὰ ἐπιδειχθῶ εἰς τοὺς ἄλλους αὐλικούς, ἔπραξα αὐτο, τὸ νὰ μὴ προσκυνῶ δηλαδὴ τὸν ὑπερήφανον Ἀμὰν διότι λίαν εὐχαρίστως θὰ ἐδεχόμην νὰ φιλῶ τὰ πέλματα τῶν ποδιῶν του διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ Ἰσραήλ.
17ε ἀλλ' ἐποίησα τοῦτο, ἵνα μὴ θῶ δόξαν ἀνθρώπου ὑπεράνω δόξης Θεοῦ, καὶ οὐ προσκυνήσω οὐδένα, πλὴν σοῦ τοῦ Κυρίου μου καὶ οὐ ποιήσω αὐτὰ ἐν ὑπερηφανίᾳ.	17ε Ἀλλὰ ἔπραξα τοῦτο, διὰ νὰ μὴ βάλω τὴν δόξαν ἀνθρώπου ὑπεράνω ἀπὸ τὴν δόξαν σου τοῦ Θεοῦ. Κανένα δὲν θὰ προσκυνήσω πλὴν σοῦ τοῦ Κυρίου μου. Ταῦτα δὲ ὄχι ἀπὸ ὑπερηφάνειαν.	17ε Ἀλλ’ ἔπραξα τοῦτο διὰ νὰ μὴ θέσω δόξαν ἀνθρώπου παραπάνω ἀπὸ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ· καὶ δὲν θὰ προσκυνήσω κανένα ἄλλον ἐκτὸς ἀπὸ Σέ, τὸν Κύριόν μου· καὶ δὲν θὰ κάμω καὶ εἰς τὸ μέλλον αὐτὰ μὲ ὑπερηφάνειαν καὶ ἀλαζονείαν.
17ζ Καὶ νῦν, Κύριε ὁ Θεός, ὁ βασιλεύς, ὁ Θεὸς Ἁβραάμ, φεῖσαι τοῦ λαοῦ σου, ὅτι ἐπιβλέπουσιν ἡμῖν εἰς καταφθορὰν καὶ ἐπεθύμησαν ἀπολέσαι τὴν ἐξ ἀρχῆς κληρονομίσαν σου·	17ζ Καὶ τώρα, Κύριε ὁ Θεός μου καὶ ὁ βασιλεύς μου, ὁ Θεὸς τοῦ Ἁβραάμ, λυπήσου τὸν λαόν σου, διότι οἱ ἐχθροὶ ἔχουν στρέψει κακοῦργα τὰ βλέμματά των ἐναντίον μας, διὰ νὰ μᾶς ἐξολοθρεύσουν. Φλέγονται ἀπὸ τὴν πονηρὰν ἐπιθυμίαν νὰ καταστρέψουν τὴν ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων ἰδικήν σου κληρονομίαν.	17ζ Καὶ τώρα, Κύριε ὁ Θεός, σὺ ὁ μόνος βασιλεύς, ὁ Θεὸς τοῦ γενάρχου μας Ἀβραάμ, λυπήσου τὸν λαόν σου, διότι μᾶς κυττάζουν μὲ ἄγριο μάτι διὰ νὰ μᾶς καταφθείρουν καὶ ἐπεθύμησαν νὰ ἐξοντώσουν τὸν λαόν, ποὺ ὡς διὰ κλήρου ἐξεχώρισες ἐξ ἀρχῆς τῆς συστάσεώς του νὰ εἶναι ἰδιοκτησία σου·
17η μὴ ὑπερίδῃς τὴν μερίδα σου, ἣν σεαυτῷ ἐλυτρώσω ἐκ γῆς Αἰγύπτου·	17η Μή, λοιπόν, ἀποστρέψῃς μὲ ἀδιαφορίαν τὸ βλέμμα σου ἀπὸ τὸν λαόν σου, τὸν ὁποῖον σύ, διὰ νὰ εἶναι λαός σου, τὸν ἐγλύτωσες ἀπὸ τὴν δουλείαν τῆς χώρας Αἰγύπτου.	17η μὴ περιφρονήσῃς τὸ μερίδιόν σου, τὸ ὁποῖον μεταξὺ ὅλων τῶν λαῶν ἐδιάλεξες ἀπὸ τὴν χώραν τῆς Αἰγύπτου.
17θ ἐπάκουσον τῆς δεήσεώς μου καὶ ἰλάσθητι τῷ κλήρῳ σου καὶ στρέψον τὸ πένθος ἡμῶν εἰς εὐωχίαν, ἵνα ζῶντες ὑμνῶμέν σου τὸ ὄνομα, Κύριε, καὶ μὴ ἀφανίσῃς στόμα αἰνούντων σε, Κύριε.	17θ Ἄκουσε τὴν προσευχήν μου καὶ λυπήσου τὴν κληρονομίαν σου. Μετάβαλε τὸ πένθος μας εἰς συμπόσιον χαρᾶς, διὰ νὰ ζῶμεν καὶ νὰ δοξολογοῦμεν τὸ ὄνομά σου, Κύριε. Μὴ ἐπιτρέψῃς νὰ ἐξαφανισθῇ τὸ στόμα τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι σὲ δοξολογοῦν>.	17θ Ἐπάκουσον τὴν δέησίν μου καὶ φανοῦ ἵλεως εἰς τὸν κλῆρον σου καὶ στρέψε τὸ πένθος μας εἰς ἄμετρον χαράν, ἵνα ζῶντες ὑμνῶμεν τὸ ὄνομά Σου, Κύριε, καὶ μὴ ἐπιτρέψῃς νὰ ἀφανισθῇ τὸ στόμα αὐτῶν ποὺ σὲ ὑμνοῦν, Κύριε>.
17ι Καὶ πᾶς Ἰσραὴλ ἐκέκραξε ἐξ ἰσχύος αὐτῶν, ὅτι θάνατος αὐτῶν ἐν ὀφθαλμοῖς αὐτῶν.	17ι Καὶ ὅλοι οἱ Ἰσραηλῖται ἔκραξαν προσευχόμενοι πρὸς τὸν Θεόν, μὲ ὅλην των τὴν δύναμιν, διότι ὁ θάνατος εὑρίσκετο πλέον ἐμπρὸς εἰς τὰ μάτια των.	17ι Καὶ ὅλος ὁ Ἰσραηλιτικὸς λαὸς ἐφώναξε μὲ ὅλην τὴν δύναμίν των, διότι ὁ θάνατός των ἦτο ἐμπρὸς εἰς τὰ μάτια των.
17κ Καὶ Ἐσθὴρ ἡ βασίλισσα κατέφυγεν ἐπὶ τὸν Κύριον ἐν ἀγῶνι θανάτου κατειλημμένη, καὶ ἀφελομένη τὰ ἱμάτια τῆς δόξης αὐτῆς ἐνεδύσατο ἱμάτια στενοχωρίας καὶ πένθους, καὶ ἀντὶ τῶν ὑπερηφάνων ἠδυσμάτων, σποδοῦ καὶ κοπριῶν ἐνέπλησε τὴν κεφαλὴν αὐτῆς καὶ τὸ σῶμα αὐτῆς ἐταπείνωσε σφόδρα καὶ πάντα τόπον κόσμου ἀγαλλιάματος αὐτῆς ἔπλησε στρεπτῶν τριχῶν αὐτῆς καὶ ἐδεῖτο Κυρίου Θεοῦ Ἰσραήλ, καὶ εἶπε·	17κ Καὶ αὐτὴ ἡ βασίλισσα Ἐσθήρ, κυριευμένη ἀπὸ τὴν ἀγωνίαν τοῦ θανάτου, κατέφυγε διὰ τῆς προσευχῆς πρὸς τὸν Κύριον. Ἀφήρεσε τὰ λαμπρά της ἐνδύματα, ἐφόρεσεν ἄλλα δηλωτικὰ τῆς στενοχωρίας καὶ τοῦ πένθους. Ἀντὶ δὲ ἀπὸ τὰ πανάκριβα ἀρώματά της, ἐγέμισε τὸ κεφάλι καὶ τὸ σῶμα της ἀπὸ στάκτην καὶ κοπρίαν, ἐσκληραγώγησε πάρα πολὺ τὸ σῶμα της καὶ μὲ τὰς μαδημένος τρίχας τῆς κεφαλῆς της ἐκαλύφθη ἐκεῖ, ποὺ ἄλλοτε ὑπῆρχον τὰ κοσμήματα τῆς χαρᾶς της. Καὶ παρεκάλει Κύριον τὸν Θεὸν μὲ θέρμην καὶ εἶπε·	17κ Καὶ ἡ βασίλισσα Ἐσθὴρ κατέφυγεν εἰς τὸν Κύριον κυριευμένη ἀπὸ ἀγωνίαν ἐκ τοῦ ἐπαπειλουμένου θανάτου. Καὶ ἀφοῦ ἀπέβαλε τὰ μεγαλοπρεπῆ ἐνδύματά της, ἐνεδύθη ἐνδύματα στενοχωρίας καὶ πένθους καὶ ἀντὶ τῶν σπανίων καὶ πολυτελῶν ἀρωμάτων, μὲ τὰ ὁποῖα ἤλειφε τὴν κεφαλήν της, τὴν ἐγέμισε μὲ στάκτην καὶ ἀκαθαρσίας καὶ ἐταπείνωσε τὸ σῶμα της πολὺ δι’ αὐστηρὰς νηστείας καὶ κάθε τόπον, ὅπου μὲ εὐχαρίστησιν πολλὴν ἔμβαινε προτήτερα διὰ νὰ στολίζεται, τὸν ἐγέμισε μὲ τὰς κατσαρὰς τρίχας της, ποὺ ὑπὸ τὸ κράτος τῆς θλίψεως ἀπέσπα ἀπὸ τὴν κόμην της. Καὶ παρεκάλει Κύριον τὸν Θεὸν τοῦ Ἰσραὴλ καὶ εἶπε:
17λ Κύριέ μου, βασιλεὺς ἡμῶν σὺ εἰ μόνος· βοήθησόν μοι τῇ μόνῃ καὶ μὴ ἐχούσῃ βοηθὸν εἰ μὴ σέ, ὅτι κίνδυνός μου ἐν χειρί μου.	17λ <Κύριέ μου, σὺ εἶσαι ὁ μόνος καὶ ἀληθινὸς βασιλεύς μας. Βοήθησε ἐμὲ τὴν μόνην, ἡ ὁποία δὲν ἔχω εἰς τὸν κόσμον αὐτὸν ἄλλον βοηθόν, εἰ μὴ μόνον σέ, διότι ὁ κίνδυνος τοῦ θανάτου εὑρίσκεται μτροστά μου.	17λ <Κύριέ μου· Σὺ εἶσαι ὁ μόνος βασιλεὺς ἠμῶν· βοήθησέ με τὴν μόνην καὶ μὴ ἔχουσαν ἄλλον βοηθὸν ἐκτὸς σοῦ, διότι ὁ κίνδυνος τῆς ζωῆς μου εἶναι εἰς τὰ χέρια μου καὶ τὸν πιάνω.
17μ Ἐγὼ ἤκουον ἐκ γενετῆς μου ἐν φυλῇ πατριᾶς μου ὅτι σύ, Κύριε, ἔλαβες τὸν Ἰσραὴλ ἐκ πάντων τῶν ἐθνῶν καὶ τοὺς πατέρας ἡμῶν ἐκ πάντων τῶν προγόνων αὐτῶν εἰς κληρονομίαν αἰώνιον καὶ ἐποίησας αὐτοῖς ὅσα ἐλάλησας.	17μ Ἐγὼ ἀπὸ τῆς γεννήσεώς μου καὶ ἐντεῦθεν ἤκουον ἀπὸ ἀνθρώπους τῆς φυλῆς μου, ὅτι σύ, Κύριε, ἐπῆρες τὸν ἰσραηλιτικὸν λαὸν ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη καὶ ἐδιάλεξες τοὺς πατέρας ἡμῶν ἀπὸ τοὺς προπάτοράς των, διὰ νὰ εἶναι αἰωνία ἰδική σου κληρονομία. Ἐξεπλήρωσες ὅλα ὅσα εἶχες ὑποσχεθῆ εἰς αὐτούς.	17μ Ἐγὼ ἤκουα ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τῆς γεννήσεώς μου εἰς τὴν φυλὴν τῆς οἰκογενείας μου, ὅτι Σύ, Κύριε, ἐξέλεξες καὶ ἐπῆρες τὸν Ἰσραηλιτικὸν λαὸν ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη καὶ τοὺς πατέρας μας μεταξὺ ὅλων τῶν προγόνων των διὰ νὰ εἶναι κληρονομία σου καὶ κτῆμα σου παντοτινὸν καὶ αἰώνιον. Καὶ ἔκαμες εἰς αὐτοὺς ὅσα ἐλάλησας καὶ ὑπεσχέθης.
17ν Καὶ νῦν ἡμάρτομεν ἐνώπιόν σου, καὶ παρέδωκας ἡμᾶς εἰς χεῖρας τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν, ἀνθ' ὧν ἐδοξάσαμεν τοὺς θεοὺς αὐτῶν· δίκαιος εἶ, Κύριε.	17ν Καὶ τώρα, Κύριε, ὁμολογοῦμεν ὅτι ἡμαρτήσαμεν ἐνώπιόν σου, διὰ τοῦτο καὶ ἐπέτρεψες νὰ παραδοθῶμεν εἰς τὰς χεῖρας τῶν ἐχθρῶν μας, ἐπειδὴ ἐλατρεύσαμεν τοὺς θεοὺς αὐτῶν, ἀντὶ σοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Δίκαιος εἶσαι, Κύριε.	17ν Καὶ τώρα ἡμαρτήσαμεν ἐνώπιόν Σου καὶ μᾶς παρέδωκες δι’ αὐτὸ εἰς χεῖρας τῶν ἐχθρῶν μας, τιμωρῶν ἡμᾶς διότι ἐδοξάσαμεν καὶ ἐλατρεύσαμεν τοὺς θεούς των· δίκαιος εἶσαι, Κύριε.
17ξ Καὶ νῦν οὐχ ἰκανώθησαν ἐν πικρασμῷ δουλείας ἡμῶν, ἀλλ' ἔθηκαν τὰς χεῖρας αὐτῶν ἐπὶ τὰς χεῖρας τῶν εἰδώλων αὐτῶν ἐξάραι ὁρισμὸν στόματός σου καὶ ἀφανίσαι κληρονομίαν σου καὶ ἐμψράξαι στόμα αἰνούντων σοι καὶ σβέσαι δόξαν οἴκου σου καὶ θυσιαστηρίου σου,	17ξ Ἀλλ' ἰδού, Κύριε, ὅτι αὐτοὶ οἱ ἐχθροί μας δὲν ἔμειναν ἰκανοποιημένοι ἀπὸ τὰς πικρίας τῆς σκλαβιᾶς μας, ἀλλὰ ἅπλωσαν τὰ χέρια των καὶ ὡρκίσθησαν εἰς τὰ εἴδωλά των νὰ ἐξαφανίσουν κάθε ἐντολήν, ποὺ ἐβγῆκεν ἀπὸ τὸ στόμα σου, νὰ καταστρέψουν τὴν κληρονομίαν σου, καὶ ἔτσι νὰ βουλώσουν τὰ στόματα ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι σὲ δοξολογοῦν, καὶ νὰ σβήσουν τὴν μεγαλοπρέπειαν τοῦ ναοῦ σου καὶ τοῦ ἁγίου σου θυσιαστηρίου.	17ξ Καὶ τώρα δὲν ἰκανοποιήθησαν μὲ τὴν πικρίαν καὶ τὰ ἄλλα δεινὰ τῆς δουλείας μας, ἀλλ' ἔθεσαν τὰς χεῖρας των ἐπὶ τῶν χειρῶν τῶν εἰδώλων των, συμφωνοῦντες καὶ συνάπτοντες συνθήκην μὲ τοὺς ψευδεῖς θεούς των νὰ ματαιώσουν τὰ ὅσα περὶ τοῦ λαοῦ Σου ὥρισε καὶ ὑπεσχέθη τὸ στόμα Σου καὶ νὰ ἑξαφανίσουν τὴν κληρονομίαν Σου καὶ νὰ φράξουν διαπαντὸς τὸ στόμα αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι Σὲ ὑμνοῦν, καὶ νὰ ἑξαλείψουν τὴν δόξαν καὶ μεγαλοπρέπειαν τοῦ ναοῦ Σου καὶ τοῦ θυσιαστηρίου Σου,
17ο καὶ ἀνοῖξαι στόμα ἐθνῶν εἰς ἀρετὰς ματαίων καὶ θαυμασθῆναι βασιλέα σάρκινον εἰς αἰῶνα.	17ο Ἀκόμη δὲ ὡρκίσθησαν νὰ ἀνοίξουν τὰ στόματα τῶν εἰδωλολατρῶν, διὰ νὰ ἐπαινοῦν τὰ μάταια εἴδωλά των καὶ νὰ καταστήσουν ἀξίους θαυμασμοῦ καὶ λατρείας εἰς τὸν αἰῶνα βασιλεῖς σαρκίνους.	17ο καὶ νὰ ἀνοίξουν τὸ στόμα τῶν εἰδωλολατρῶν διὰ νὰ ἀνυμνοῦν τὰ μάταια εἴδωλα καὶ διὰ νὰ θαυμασθῇ εἰς τὸν αἰῶνα βασιλεὺς θνητὸς καὶ φέρων σάρκα.
17π Μὴ παραδῷς, Κύριε, τὸ σκῆπτρόν σου τοῖς μὴ οὖσι, καὶ μὴ καταγελασάτωσαν ἐν τῇ πτώσει ἡμῶν, ἀλλὰ στρέψον τὴν βουλὴν αὐτῶν ἐπ' αὐτούς, τὸν δὲ ἀρξάμενον ἐφ' ἡμᾶς παραδειγμάτισον.	17π Μὴ παραδώσῃς, Κύριε, τὸ σκῆπτρον σου εἰς ἀνθρώπους ἀναξίους καὶ μηδαμινούς, καὶ μὴ ἐπιτρέψῃς νὰ γίνωμεν καταγέλαστοι μὲ τὴν καταστροφήν μας, ἀλλὰ σὺ μὲ τὴν παντοδυναμίαν σου μετάβαλε τὴν βουλήν των ἐναντίον αὐτῶν τῶν ἰδίων καὶ τιμώρησε κατὰ τρόπον παραδειγματικὸν ἐκεῖνον, ποὺ πρῶτος ἤρχισε τὸν ἐξοντωτικὸν ἐναντίον μας διωγμὸν	17π Μὴ παραδώσης, Κύριε, τὸν λαόν Σου, ποὺ ἐκπροσωπεῖ τὴν ἐπὶ γῆς πνευματικὴν βασιλείαν Σου, εἰς τοὺς ψευδοθεούς, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι τίποτε· καὶ ἂς μὴ χαροῦν καὶ καταγελάσουν μὲ τὴν πτῶσιν μας, ἀλλὰ στρέψε τὸ φονικὸν σχέδιον καὶ τὴν ἐπίβουλον ἀπόφασίν τους ἐπάνω τους, αὐτὸν δέ, ποὺ ἤρχισε νὰ μᾶς ἀδικῇ καὶ νὰ μᾶς ἑξαφανίσῃ, τιμώρησέ τον παραδειγματικῶς.
17ρ Μνήσθητι, Κύριε, γνώσθητι ἐν καιρῷ θλίψεως ἡμῶν καὶ ἐμὲ θάρσυνον, βασιλεῦ τῶν θεῶν καὶ πάσης ἀρχῆς ἐπικρατῶν·	17ρ Μνήσθητί μας, Κύριε, κάμε ὥστε νὰ σὲ γνωρίσωμεν καὶ νὰ σὲ αἰσθανθῶμεν εἰς τὸν καιρὸν αὐτὸν τῆς θλίψεώς μας. Δῶσε καὶ εἰς ἐμὲ θάρρος, σύ, ὁ βασιλεὺς τῶν Θεῶν καὶ κύριος πάσης ἐξουσίας.	17ρ Μὴ μᾶς ξεχνᾷς, ἀλλ’ ἐνθυμήσου μας, Κύριε· καὶ κατάστησε τὸν ἑαυτόν Σου γνωστὸν δι' αἰσθητὴς ἐπεμβάσεώς σου κατὰ τὸν καιρὸν τῆς θλίψεως μας καὶ δός μου θάρρος, βασιλεῦ πάντων τῶν ὁπωσδήποτε ὀνομαζομένων θεῶν καὶ κυρίαρχε πάσης ἀρχῆς·
17σ δὸς λόγον εὔρυθμον εἰς τὸν στόμα μου ἐνώπιον τοῦ λέοντος καὶ μετάθες τὴν καρδίαν αὐτοῦ εἰς μῖσος τοῦ πολεμοῦντος ἡμᾶς εἰς συντέλειαν αὐτοῦ καὶ τῶν ὁμονοούντων αὐτῷ·	17σ Λόγον σοφὸν καὶ πειστικὸν βάλε εἰς τὸ στόμα μου ἐνώπιον τοῦ λέοντος, τοῦ βασιλέως. Μετάβαλε τὴν καρδίαν αὐτοῦ, ὥστε νὰ μισήσῃ ἐκεῖνον, ὁ ὀποῖος μᾶς πολεμεῖ, καὶ νὰ διατάξῃ τὴν ἐκτέλεσιν αὐτοῦ καὶ τῶν ὁμοφρόνων του.	17σ δῶσε λόγον ἐλκυστικὸν καὶ πειστικὸν εἰς τὸ στόμα μου ἐνώπιον τοῦ ὡς ἅλλου λέοντος φοβεροῦ καὶ δυνατοῦ βασιλέως καὶ μετάθεσε τὴν καρδίαν του εἰς μῖσος κατὰ τοῦ Ἀμάν, ὁ ὁποῖος μᾶς πολεμεῖ, ὥστε νὰ καταστραφῇ αὐτὸς καὶ ὅσοι ὁμονοοῦν μὲ αὐτόν·
17τ ἡμᾶς δὲ ρῦσαι ἐν χειρί σου καὶ βοήθησόν μοι τῇ μόνῃ καὶ μὴ ἐχούσῃ εἶ μὴ σέ, Κύριε·	17τ Ἡμᾶς δὲ γλύτωσέ μας μὲ τὴν παντοδύναμον δεξιάν σου. Βοήθησε ἐμέ, ἡ ὁποία εἶμαι μόνη καὶ δὲν ἔχω κανένα ἄλλον παρὰ μόνον σέ, Κύριε.	17τ ἡμᾶς ὅμως γλύτωσε ἀπὸ τὸν φοβερὸν κίνδυνον διὰ θαυμαστῆς ἐπεμβάσεως τῆς χειρός Σου καὶ εἰδικῶς διὰ τὴν ἐπικειμένην περίστασιν βοήθησέ με τὴν μόνην καὶ μὴ ἔχουσαν ἄλλον παρὰ μόνον Σέ, Κύριε.
17υ πάντων γνῶσιν ἔχεις καὶ οἶδας ὅτι ἐμίσησα δόξαν ἀνόμων βδελύσσομαι κοίτην ἀπεριτμήτων καὶ παντὸς ἀλλοτρίου.	17υ Εἶσαι παντογνώστης καὶ γνωρίζεις ὅτι ἐγὼ ἐμίσησα τὴν δόξαν τῶν παρανόμων ἀνδρῶν καὶ ἀποστρέφομαι μὲ ἀηδίαν τὴν κλίνην τῶν ἀπεριτμήτων καὶ παντὸς ἀλλοεθνοῦς.	17υ Ἔχεις γνῶσιν ὅλων ὡς παγγνώστης· καὶ γνωρίζεις ὅτι ἐμίσησα τὴν δόξαν, ποὺ μοῦ ἀποδίδουν διὰ τὸ βασιλικόν μου ἀξίωμα οἱ εἰδωλολάτραι ποὺ δὲν γνωρίζουν καὶ δὲν φυλάττουν τὸν νόμον Σου. Καὶ μισῶ καὶ σιχαίνομαι τὴν συγκοίμησιν μὲ ἀπεριτμήτους καὶ μὲ κάθε ξένον καὶ μὴ ἀνήκοντα εἰς τὸν λαόν Σου.
17φ Σὺ οἶδας τὴν ἀνάγκην μου, ὅτι βδελύσσομαι τὸ σημεῖον τῆς ὑπερηφανίας μου, ὅ ἐστιν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς μου ἐν ἡμέραις ὀπτασίας μου· βδελύσσομαι αὐτὸ ὡς ράκος καταμηνίων καὶ οὐ φορῶ αὐτὸ ἐν ἡμέραις ἡσυχίας μου.	17φ Σὺ εἶσαι παντογνώστης καὶ γνωρίζεις πολὺ καλὰ τὴν ἀνάγκην, ὑπὸ τὴν ὁποίαν εὑρίσκομαι, καὶ ὅτι ἀποστρέφομαι μὲ ἀηδίαν τὰ σημεῖα αὐτὰ τῆς δόξης μου καὶ τὸ διάδημα, τὸ ὁποῖον ὑπάρχει ἐπάνω εἰς τὴν κεφαλήν μου, ὅταν ἀναγκάζωμαι νὰ ἐμφανίζωμαι δημοσίᾳ. Τὸ ἀηδιάζω σὰν ράκος γυναικείων καταμηνίων. Καὶ κατὰ τὰς ἡμέρας τῆς ἡσυχίας μου, ποὺ εἶμαι μόνη, δὲν τὸ φορῶ.	17φ Σὺ γνωρίζεις τὴν ἀνάγκην, ἡ ὁποία μὲ ἀνεβίβασε καὶ μὲ κρατεῖ ἐπὶ τοῦ θρόνου, διότι σιχαίνομαι τὸ σημεῖον τῆς ὑπερηφάνου δόξης μου, τὸ ὁποῖον εἶναι ἐπὶ τῆς κεφαλῆς μου κατὰ τὰς ἡμέρας τῆς ἐμφανίσεώς μου καὶ δημοσίας παραστάσεώς μου· τὸ σιχαίνομαι σὰν κουρέλι ἀκάθαρτον ἐμμήνων καὶ δὲν τὸ φορῶ κατὰ τὰς ἡμέρας τῆς ἡσυχίας μου εἰς τὰ ἰδιαίτερα διαμερίσματά μου.
17χ Καὶ οὐκ ἔφαγεν ἡ δούλη σου τράπεζαν Ἀμὰν καὶ οὐκ ἐδόξασα συμπόσιον βασιλέως, οὐδὲ ἔπιον οἶνον σπονδῶν.	17χ Γνωρίζεις ὅτι ἡ δούλη σου δὲν ἔφαγε ποτὲ ἀπὸ τὴν τράπεζαν τοῦ Ἀμὰν καὶ δὲν ἐτίμησε τὸ συμπόσιον τοῦ βασιλέως, οὔτε ἔπιε ποτὲ οἶνον ἀπὸ τὰς σπονδάς του.	17χ Καὶ δὲν ἔφαγεν ἡ δούλη σου εἰς τράπεζαν τοῦ εἰδωλολάτρου Ἀμὰν καὶ δὲν ἐθεώρησα ὡς δόξαν καὶ τιμὴν νὰ λαμβάνω μέρος εἰς συμπόσιον τοῦ βασιλέως, οὔτε ἔπιον οἶνον, ποὺ ἐχύθη ὡς θυσία σπονδῶν εἰς εἴδωλα.
17ψ Καὶ οὐκ ηὐφράνθη ἡ δούλη σου ἀφ' ἡμέρας μεταβολῆς μου μέχρι νῦν, πλὴν ἐπὶ σοί, Κύριε ὁ Θεὸς Ἁβραάμ.	17ψ Ἡ δούλη σου ποτὲ δὲν ἐγνώρισε χαρὰν καὶ εὐφροσύνην ἀπὸ τὴν ἡμέραν, ποὺ ἤλλαξε τὴν στολήν της, ὅταν ἔγινε βασίλισσα, μέχρις αὐτῆς τῆς στιγμῆς. Παρὰ μόνον χαίρω εἰς σέ, Κύριε, Θεὲ τοῦ Ἁβραάμ.	17ψ Καὶ δὲν ηὐφράνθη ἡ δούλη Σου ἀπὸ τὴν ἡμέραν τῆς μεταβολῆς μου, ἡ ὁποία μὲ ἀνεβίβασεν εἰς τὸν θρόνον, μέχρι τώρα, ἐκτὸς μόνον διὰ Σέ, Κύριε, ὁ Θεὸς τοῦ Ἀβραάμ, ὅταν δηλαδὴ ἠρχόμην εἰς ἐπικοινωνίαν μετὰ Σοῦ καὶ ἐκραταιοῦτο ἡ ἐπὶ Σοῦ ἐλπίς μου.
17ω Ὁ Θεὸς ὁ ἰσχύων ἐπὶ πάντας, εἰσάκουσον φωνὴν ἀπηλπισμένων καὶ ρῦσαι ἡμᾶς ἐκ χειρὸς τῶν πονηρευομένων, καὶ ρῦσαὶ με ἐκ τοῦ φόβου μου.	17ω Σὺ ὁ Θεὸς ὁ ἔχων ἀκατανίκητον δύναμιν καὶ κυριαρχῶν ἐπάνω εἰς ὅλους, ἄκουσε τὴν φωνὴν ἡμῶν τῶν ἀπηλπισμένων δούλων σου καὶ γλύτωσέ μας ἀπὸ τὰ χέρια τῶν πονηρῶν ἀνθρώπων. Ἀπάλλαξε δὲ καὶ ἐμὲ ἀπὸ τὸν φόβον, ποὺ μὲ συνέχει>.	17ω Ὁ Θεός, Σὺ ὁ Ὁποῖος ἰσχύεις ἐφ’ ὅλων, εἰσάκουσον τὴν φωνὴν τῶν ἀπηλπισμένων καὶ γλύτωσέ μας ἀπὸ τὴν δύναμιν αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι σχεδιάζουν πονηρὰ εἰς βάρος μας, ἐλευθέρωσε δὲ καὶ έμὲ ἀπὸ τὸν φόβον μου>.