Εσθήρ : Κεφάλαιον Ζ'

Πρωτότυπο Κείμενο

ἰσῆλθε δὲ ὁ βασιλεὺς καὶ Ἀμὰν συμπιεῖν τῇ βασιλίσσῃ.
2 Εἶπε δὲ ὁ βασιλεὺς Ἐσθὴρ τῇ δευτέρᾳ ἡμέρᾳ ἐν τῷ πότῳ· τί ἐστιν, Ἐσθὴρ βασίλισσα, καὶ τί τὸ αἴτημά σου καὶ τί τὸ ἀξίωμά σου; Καὶ ἔστω σοι ἕως ἡμίσους τῆς βασιλείας μου.
3 Καὶ ἀποκριθεῖσα εἶπεν· εἰ εὗρον χάριν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως, δοθήτω ἡ ψυχὴ τῷ αἰτήματί μου καὶ ὁ λαός μου τῷ ἀξιώματί μου·
4 ἐπράθημεν γὰρ ἐγώ τε καὶ ὁ λαός μου εἰς ἀπώλειαν καὶ διαρπαγὴν καὶ δουλείαν, ἡμεῖς καὶ τὰ τέκνα ἡμῶν εἰς παῖδας καὶ παιδίσκας, καὶ παρήκουσα· οὐ γὰρ ἄξιος ὁ διάβολος τῆς αὐλῆς τοῦ βασιλέως.
5 Εἶπε δὲ ὁ βασιλεύς· τίς οὗτος, ὅστις ἐτόλμησε ποιῆσαι τὸ πρᾶγμα τοῦτο;
6 Εἶπε δὲ Ἐσθήρ· ἄνθρωπος ἐχθρὸς Ἀμάν, ὁ πονηρὸς οὗτος. Ἀμὰν δὲ ἐταράχθη ἀπὸ τοῦ βασιλέως καὶ τῆς βασιλίσσης.
7 Ὁ δὲ βασιλεὺς ἐξανέστη ἀπὸ τοῦ συμποσίου εἰς τὸν κῆπον· ὁ δὲ Ἀμὰν παρῃτεῖτο τὴν βασίλισσαν, ἑώρα γὰρ ἑαυτὸν ἐν κακοῖς ὄντα.
8 Ἐπέστρεψε δὲ ὁ βασιλεὺς ἐκ τοῦ κήπου, Ἀμὰν δὲ ἐπιπεπτώκει ἐπὶ τὴν κλίνην ἀξιῶν τὴν βασίλισσαν. Εἶπε δὲ ὁ βασιλεύς· ὥστε καὶ τὴν γυναῖκα βιάζῃ ἐν τῇ οἰκίᾳ μου; Ἀμὰν δὲ ἀκούσας διετράπη τῷ προσώπῳ.
9 Εἶπε δὲ Βουγαθὰν εἷς τῶν εὐνούχων πρὸς τὸν βασιλέα. Ἰδοὺ καὶ ξύλον ἡτοίμασεν Ἀμὰν Μαρδοχαίῳ τῷ λαλήσαντι περὶ τοῦ βασιλέως, καὶ ὤρθωται ἐν τοῖς Ἀμὰν ξύλον πηχῶν πεντήκοντα. Εἶπε δὲ ὁ βασιλεύς· στραυρωθήτω ἐπ' αὐτοῦ.
10 Καὶ ἐκρεμάσθη Ἀμὰν ἐπὶ τοῦ ξύλου, ὃ ἠτοιμάσθη Μαρδοχαίῳ. Καὶ τότε ὁ βασιλεὺς ἐκόπασε τοῦ θυμοῦ.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

βασιλεὺς ἦλθε, μαζῆ δὲ μὲ αὐτὸν καὶ ὁ Ἀμάν, εἰς τὸ συμπόσιον τῆς βασιλίσσης.
2 Ὁ βασιλεὺς ἠρώτησε κατὰ τὴν δευτέραν αὐτὴν ἡμέραν τοῦ συμποσίου τὴν Ἐσθήρ· <ποῖον εἶναι τὸ αἴτημά σου καὶ ποία ἡ ἐπιθυμία σου; Ἐγὼ εἶμαι διατεθειμένος νὰ σοῦ δώσω μέχρι καὶ τὸ ἥμισυ ἀκόμα τῆς βασιλείας μου>.
3 Ἡ Ἐσθὴρ τοῦ ἀπήντησε· <ἐὰν εὑρῆκα χάριν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως, ἂς μοῦ χαρίσῃ τὴν ζωήν. Αὐτὸ εἶναι τὸ αἴτημά μου. Ἐπίσης ἂς χαρίσῃ ὁ βασιλεὺς καὶ τὴν ζωὴν τοῦ λαοῦ μου. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐπιθυμία μου.
4 Διότι ἐγὼ καὶ ὁ λαός μου ἐπωλήθημεν, διὰ νὰ θανατωθῶμεν, αἱ περιουσίαι μας δὲ νὰ διαρπαγοῦν, καὶ ὅσοι, τυχόν, ἀπὸ ἡμᾶς καὶ ἀπὸ τὰ τέκνα μας ἀπομείνουν ἀπὸ τὸν ὄλεθρον, νὰ γίνωμεν δοῦλοι καὶ δοῦλαι. Δι' ὅλα αὐτὰ ἕως τώρα δὲν εἶπα τίποτε. Τώρα ὅμως φωνάζω. Ὁ διάβολος, ποὺ εἰσηγήθη αὐτά, δὲν εἶναι ἄξιος νὰ εὑρίσκεται εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ βασιλέως>.
5 Ὁ βασιλεὺς ἠρώτησε· <ποιὸς εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος ἐτόλμησε νὰ κάμῃ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα;>
6 Ἡ Ἐσθήρ ἀπήντησεν· <ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ὁ ἐχθρός, ὁ πονηρὸς αὐτὸς ἄνθρωπος εἶναι ὁ Ἀμάν>. Ὁ Ἀμὰν ὅταν ἤκουσεν αὐτά, κατελήφθη ἀπὸ ταραχὴν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καὶ τῆς βασιλίσσης.
7 Ὁ βασιλεὺς γεμᾶτος θυμὸν καὶ ταραχὴν ἐσηκώθη ἀπὸ τὸ συμπόσιον καὶ ἐξῆλθεν εἰς τὸν κῆπον. Ἐν τῷ μεταξὺ ὁ Ἀμὰν παρεκάλει τὴν βασίλισσαν νὰ μεσιτεύσῃ δι' αὐτόν, διότι ἔβλεπε πλέον καθαρὰ ὅτι εὑρίσκετο εἰς πολὺ μεγάλον κίνδυνον.
8 Ὁ βασιλεὺς ἐπέστρεψεν ἀπὸ τὸν κῆπον. Ὁ Ἀμάν, ἐπάνω εἰς τὴν ἀπελπισίαν του, εἶχε πέσει ἐν τῷ μεταξὺ εἰς τὴν κλίνην τῆς βασιλίσσης παρακαλῶν τὴν βασίλισσαν νὰ μεσιτεύσῃ δι' αὐτόν. Ὁ βασιλεὺς ὅταν τὸν εἶδε, τοῦ εἶπε· <ὥστε καὶ τὴν γυναῖκα μου βιάζεις μέσα εἰς τὸ σπίτι μου;> Ὁ Ἀμὰν ὅταν ἤκουσεν αὐτά, ἔχασε τὸ χρῶμα τοῦ προσώπου του.
9 Ὁ Βουγαθάν, ἕνας ἀπὸ τοὺς εὐνούχους τοῦ βασιλέως, εἶπε πρὸς τὸν βασιλέα· <ἰδού, ὁ Ἀμὰν ἔχει ἑτοιμάσει ἕνα ξύλον ἐναντίον τοῦ Μαρδοχαίου, ὁ ὁποῖος εἶχεν ἀποκαλύψει εἰς τὸν βασιλέα τὰ τῆς συνωμοσίας. Τὸ ξύλον αὐτὸ ἔχει ἐμπαγῆ καὶ εἶναι ὀρθὸν εἰς τὴν αὐλήν του οἴκου τοῦ Ἀμάν. Ἔχει δὲ ὕψος πεντήκοντα πήχεων>. Ὁ βασιλεὺς διέταξε τότε· <νὰ σταυρωθῇ ἐπάνω εἰς αὐτὸ ὁ Ἀμάν>.
10 Καὶ πράγματι ἐσταυρώθη ὁ Ἀμὰν ἐπάνω εἰς τὸ ξύλον αὐτό, τὸ ὁποῖον εἶχεν ἑτοιμάσει διὰ τὸν Μαρδοχαῖον. Τότε δὲ ὁ βασιλεὺς ἠρέμησεν ἀπὸ τὸν θυμόν του.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

ἰσῆλθε δὲ ὁ βασιλεὺς καὶ ὁ Ἀμὰν διὰ νὰ συμπίουν μετὰ τῆς βασιλίσσης.
2 Εἶπε δὲ ὁ βασιλεὺς εἰς τὴν Ἐσθὴρ τὴν δευτέραν ἡμέραν κατὰ τὴν διαρκειαν τῆς πόσεως τὸν οἴνου: <Τί συμβαίνει, βασίλισσα Ἐσθήρ, καὶ ποῖον εἶναι αὐτὸ ποὺ ζητεῖς καὶ ποῖον αὐτὸ ποὺ ἔχεις τὴν ἀξίωσιν νὰ γίνῃ; Εἰπέ το καὶ θὰ σοῦ γίνῃ, καὶ ἐὰν ἀκόμη μοῦ ζητήσῃς ἕως τὸ ἥμισυ τῆς βασιλείας μου>.
3 Καὶ ἀποκριθεῖσα ἡ Ἐσθὴρ εἶπεν: <Ἐὰν εὑρῆκα χάριν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καὶ κρίνωμαι ὑπ’ αὐτοῦ ἄξια τῆς εὐνοίας του, ἂς χαρισθῇ ἡ κινδυνεύουσα ζωή μου εἰς τὸ αἴτημά μου καὶ ἂς δοθῇ ὁ λαός μου, ἀπὸ τὸν ὁποῖον κατάγομαι, εἰς τὴν μὲ πολλὴν ἱκεσίαν ὑποβαλλομένην ἀξίωσίν μου.
4 Ζητῶ δὲ νὰ μοῦ χαρισθῇ ἡ ζωή μου καὶ ὁ λαός μου, διότι ἐπωλήθημεν ἐγὼ καὶ ὁ λαός μου διὰ νὰ καταστραφῶμεν καὶ διαρπαγοῦν αἱ περιουσίαι μας καὶ καταντήσωμεν εἰς πλήρη ἑξαφανισμὸν καὶ δουλείαν, ἠμεῖς καὶ τὰ τέκνα μας ἑξανδραποδιζόμενα εἰς δούλους καὶ εἰς δούλας. Καὶ παρήκουσα ἐπιζητήσασα νὰ καταγγείλω εἰς τὸν βασιλέα τὴν ἀδικίαν διότι ὁ διαβόλους, ποὺ εἰσηγήθη εἰς αὐτὸν τὸ ὀλέθριον αὐτὸ σχέδιον, δὲν εἶναι ἄξιος νὰ παραμένῃ εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ βασιλέως καὶ νὰ ἀπολαύῃ τῆς ἐμπιστοσύνης αὐτοῦ>.
5 Εἶπε δὲ ὁ βασιλεύς: <Ποῖος εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος ἐτόλμησε νὰ κάμῃ τὸ πρᾶγμα αὐτό;>
6 Εἶπε δὲ ἡ Ἐσθήρ: <Ὁ ἄνθρωπος ὁ ἐχθρευόμενος ἠμᾶς εἶναι ὁ Ἀμάν, αὐτὸς ὁ πονηρὸς καὶ κακός>. Ὁ Ἀμὰν δὲ κατελήφθη ἀπὸ ταραχὴν μεγάλην ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καὶ τῆς βασιλίσσης.
7 Ὁ δὲ βασιλεὺς ἐσηκώθη ἀπότομα ἀπὸ τὸ συμπόσιον καὶ μετέβη εἰς τὸν κῆπον ὁ δὲ Ἀμὰν παρεκάλει ἰκετευτικῶς τὴν βασίλισσαν, διότι ἔβλεπε τὸν ἑαυτόν του νὰ εἶναι εἰς πολὺ κακὴν καὶ ἐπικίνδυνον θέσιν.
8 Ἐπέστρεψε δὲ ὁ βασιλεὺς ἀπὸ τὸν κῆπον, ὁ Ἀμὰν δὲ εἶχε πέσει ἐπάνω εἰς τὴν κλίνην, ὅπου ἀνεπαύετο ἡ βασίλισσα, παρακαλῶν ἐπιμόνως αὐτήν. Εἶπε δὲ ὁ βασιλεύς: <Ὥστε καὶ τὴν γυναῖκα μου ἀποπειρᾶσαι νὰ βιάσῃς μέσα εἰς τὸ σπίτι μου;> Ὁ Ἀμὰν δέ, ὅταν ἤκουσε ταῦτα, ἐσυγχύσθη καὶ ταραχὴ μεγάλη ἐξεδηλώθη εἰς τὸ πρόσωπόν του.
9 Εἶπε δὲ ὁ Βουγαθάν, εἰς ἀπὸ τοὺς εὐνούχους, πρὸς τὸν βασιλέα: <Ἰδοὺ ὅτι καὶ ξύλον ἀκόμη ἡτοίμασεν ὁ Ἀμὰν διὰ τὸν Μαρδοχαῖον, ὁ ὁποῖος ἐλάλησε περὶ τῆς συνωμοσίας κατὰ τῆς ζωῆς τοῦ βασιλέως καὶ ἐματαίωσεν αὐτήν. Καὶ ἔχει στήθῆ ὄρθιον εἰς τὸ σπίτι τοῦ Ἀμὰν ξύλον πεντήκοντα πήχεων>. Εἶπε δὲ ὁ βασιλεύς: <Ἂς σταυρωθῇ ὁ Ἀμὰν ἐπ’ αὐτοῦ>.
10 Καὶ ἐκρεμάσθη ὁ Ἀμὰν ἐπὶ τοῦ ξύλου, τὸ ὁποῖον ἡτοιμάσθη διὰ τὸν Μαρδοχαῖον. Καὶ τότε ὁ βασιλεὺς κατεπραΰνθη ἀπὸ τὸν θυμόν.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
ἰσῆλθε δὲ ὁ βασιλεὺς καὶ Ἀμὰν συμπιεῖν τῇ βασιλίσσῃ.	βασιλεὺς ἦλθε, μαζῆ δὲ μὲ αὐτὸν καὶ ὁ Ἀμάν, εἰς τὸ συμπόσιον τῆς βασιλίσσης.	ἰσῆλθε δὲ ὁ βασιλεὺς καὶ ὁ Ἀμὰν διὰ νὰ συμπίουν μετὰ τῆς βασιλίσσης.
2 Εἶπε δὲ ὁ βασιλεὺς Ἐσθὴρ τῇ δευτέρᾳ ἡμέρᾳ ἐν τῷ πότῳ· τί ἐστιν, Ἐσθὴρ βασίλισσα, καὶ τί τὸ αἴτημά σου καὶ τί τὸ ἀξίωμά σου; Καὶ ἔστω σοι ἕως ἡμίσους τῆς βασιλείας μου.	2 Ὁ βασιλεὺς ἠρώτησε κατὰ τὴν δευτέραν αὐτὴν ἡμέραν τοῦ συμποσίου τὴν Ἐσθήρ· <ποῖον εἶναι τὸ αἴτημά σου καὶ ποία ἡ ἐπιθυμία σου; Ἐγὼ εἶμαι διατεθειμένος νὰ σοῦ δώσω μέχρι καὶ τὸ ἥμισυ ἀκόμα τῆς βασιλείας μου>.	2 Εἶπε δὲ ὁ βασιλεὺς εἰς τὴν Ἐσθὴρ τὴν δευτέραν ἡμέραν κατὰ τὴν διαρκειαν τῆς πόσεως τὸν οἴνου: <Τί συμβαίνει, βασίλισσα Ἐσθήρ, καὶ ποῖον εἶναι αὐτὸ ποὺ ζητεῖς καὶ ποῖον αὐτὸ ποὺ ἔχεις τὴν ἀξίωσιν νὰ γίνῃ; Εἰπέ το καὶ θὰ σοῦ γίνῃ, καὶ ἐὰν ἀκόμη μοῦ ζητήσῃς ἕως τὸ ἥμισυ τῆς βασιλείας μου>.
3 Καὶ ἀποκριθεῖσα εἶπεν· εἰ εὗρον χάριν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως, δοθήτω ἡ ψυχὴ τῷ αἰτήματί μου καὶ ὁ λαός μου τῷ ἀξιώματί μου·	3 Ἡ Ἐσθὴρ τοῦ ἀπήντησε· <ἐὰν εὑρῆκα χάριν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως, ἂς μοῦ χαρίσῃ τὴν ζωήν. Αὐτὸ εἶναι τὸ αἴτημά μου. Ἐπίσης ἂς χαρίσῃ ὁ βασιλεὺς καὶ τὴν ζωὴν τοῦ λαοῦ μου. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐπιθυμία μου.	3 Καὶ ἀποκριθεῖσα ἡ Ἐσθὴρ εἶπεν: <Ἐὰν εὑρῆκα χάριν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καὶ κρίνωμαι ὑπ’ αὐτοῦ ἄξια τῆς εὐνοίας του, ἂς χαρισθῇ ἡ κινδυνεύουσα ζωή μου εἰς τὸ αἴτημά μου καὶ ἂς δοθῇ ὁ λαός μου, ἀπὸ τὸν ὁποῖον κατάγομαι, εἰς τὴν μὲ πολλὴν ἱκεσίαν ὑποβαλλομένην ἀξίωσίν μου.
4 ἐπράθημεν γὰρ ἐγώ τε καὶ ὁ λαός μου εἰς ἀπώλειαν καὶ διαρπαγὴν καὶ δουλείαν, ἡμεῖς καὶ τὰ τέκνα ἡμῶν εἰς παῖδας καὶ παιδίσκας, καὶ παρήκουσα· οὐ γὰρ ἄξιος ὁ διάβολος τῆς αὐλῆς τοῦ βασιλέως.	4 Διότι ἐγὼ καὶ ὁ λαός μου ἐπωλήθημεν, διὰ νὰ θανατωθῶμεν, αἱ περιουσίαι μας δὲ νὰ διαρπαγοῦν, καὶ ὅσοι, τυχόν, ἀπὸ ἡμᾶς καὶ ἀπὸ τὰ τέκνα μας ἀπομείνουν ἀπὸ τὸν ὄλεθρον, νὰ γίνωμεν δοῦλοι καὶ δοῦλαι. Δι' ὅλα αὐτὰ ἕως τώρα δὲν εἶπα τίποτε. Τώρα ὅμως φωνάζω. Ὁ διάβολος, ποὺ εἰσηγήθη αὐτά, δὲν εἶναι ἄξιος νὰ εὑρίσκεται εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ βασιλέως>.	4 Ζητῶ δὲ νὰ μοῦ χαρισθῇ ἡ ζωή μου καὶ ὁ λαός μου, διότι ἐπωλήθημεν ἐγὼ καὶ ὁ λαός μου διὰ νὰ καταστραφῶμεν καὶ διαρπαγοῦν αἱ περιουσίαι μας καὶ καταντήσωμεν εἰς πλήρη ἑξαφανισμὸν καὶ δουλείαν, ἠμεῖς καὶ τὰ τέκνα μας ἑξανδραποδιζόμενα εἰς δούλους καὶ εἰς δούλας. Καὶ παρήκουσα ἐπιζητήσασα νὰ καταγγείλω εἰς τὸν βασιλέα τὴν ἀδικίαν διότι ὁ διαβόλους, ποὺ εἰσηγήθη εἰς αὐτὸν τὸ ὀλέθριον αὐτὸ σχέδιον, δὲν εἶναι ἄξιος νὰ παραμένῃ εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ βασιλέως καὶ νὰ ἀπολαύῃ τῆς ἐμπιστοσύνης αὐτοῦ>.
5 Εἶπε δὲ ὁ βασιλεύς· τίς οὗτος, ὅστις ἐτόλμησε ποιῆσαι τὸ πρᾶγμα τοῦτο;	5 Ὁ βασιλεὺς ἠρώτησε· <ποιὸς εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος ἐτόλμησε νὰ κάμῃ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα;>	5 Εἶπε δὲ ὁ βασιλεύς: <Ποῖος εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος ἐτόλμησε νὰ κάμῃ τὸ πρᾶγμα αὐτό;>
6 Εἶπε δὲ Ἐσθήρ· ἄνθρωπος ἐχθρὸς Ἀμάν, ὁ πονηρὸς οὗτος. Ἀμὰν δὲ ἐταράχθη ἀπὸ τοῦ βασιλέως καὶ τῆς βασιλίσσης.	6 Ἡ Ἐσθήρ ἀπήντησεν· <ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ὁ ἐχθρός, ὁ πονηρὸς αὐτὸς ἄνθρωπος εἶναι ὁ Ἀμάν>. Ὁ Ἀμὰν ὅταν ἤκουσεν αὐτά, κατελήφθη ἀπὸ ταραχὴν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καὶ τῆς βασιλίσσης.	6 Εἶπε δὲ ἡ Ἐσθήρ: <Ὁ ἄνθρωπος ὁ ἐχθρευόμενος ἠμᾶς εἶναι ὁ Ἀμάν, αὐτὸς ὁ πονηρὸς καὶ κακός>. Ὁ Ἀμὰν δὲ κατελήφθη ἀπὸ ταραχὴν μεγάλην ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καὶ τῆς βασιλίσσης.
7 Ὁ δὲ βασιλεὺς ἐξανέστη ἀπὸ τοῦ συμποσίου εἰς τὸν κῆπον· ὁ δὲ Ἀμὰν παρῃτεῖτο τὴν βασίλισσαν, ἑώρα γὰρ ἑαυτὸν ἐν κακοῖς ὄντα.	7 Ὁ βασιλεὺς γεμᾶτος θυμὸν καὶ ταραχὴν ἐσηκώθη ἀπὸ τὸ συμπόσιον καὶ ἐξῆλθεν εἰς τὸν κῆπον. Ἐν τῷ μεταξὺ ὁ Ἀμὰν παρεκάλει τὴν βασίλισσαν νὰ μεσιτεύσῃ δι' αὐτόν, διότι ἔβλεπε πλέον καθαρὰ ὅτι εὑρίσκετο εἰς πολὺ μεγάλον κίνδυνον.	7 Ὁ δὲ βασιλεὺς ἐσηκώθη ἀπότομα ἀπὸ τὸ συμπόσιον καὶ μετέβη εἰς τὸν κῆπον ὁ δὲ Ἀμὰν παρεκάλει ἰκετευτικῶς τὴν βασίλισσαν, διότι ἔβλεπε τὸν ἑαυτόν του νὰ εἶναι εἰς πολὺ κακὴν καὶ ἐπικίνδυνον θέσιν.
8 Ἐπέστρεψε δὲ ὁ βασιλεὺς ἐκ τοῦ κήπου, Ἀμὰν δὲ ἐπιπεπτώκει ἐπὶ τὴν κλίνην ἀξιῶν τὴν βασίλισσαν. Εἶπε δὲ ὁ βασιλεύς· ὥστε καὶ τὴν γυναῖκα βιάζῃ ἐν τῇ οἰκίᾳ μου; Ἀμὰν δὲ ἀκούσας διετράπη τῷ προσώπῳ.	8 Ὁ βασιλεὺς ἐπέστρεψεν ἀπὸ τὸν κῆπον. Ὁ Ἀμάν, ἐπάνω εἰς τὴν ἀπελπισίαν του, εἶχε πέσει ἐν τῷ μεταξὺ εἰς τὴν κλίνην τῆς βασιλίσσης παρακαλῶν τὴν βασίλισσαν νὰ μεσιτεύσῃ δι' αὐτόν. Ὁ βασιλεὺς ὅταν τὸν εἶδε, τοῦ εἶπε· <ὥστε καὶ τὴν γυναῖκα μου βιάζεις μέσα εἰς τὸ σπίτι μου;> Ὁ Ἀμὰν ὅταν ἤκουσεν αὐτά, ἔχασε τὸ χρῶμα τοῦ προσώπου του.	8 Ἐπέστρεψε δὲ ὁ βασιλεὺς ἀπὸ τὸν κῆπον, ὁ Ἀμὰν δὲ εἶχε πέσει ἐπάνω εἰς τὴν κλίνην, ὅπου ἀνεπαύετο ἡ βασίλισσα, παρακαλῶν ἐπιμόνως αὐτήν. Εἶπε δὲ ὁ βασιλεύς: <Ὥστε καὶ τὴν γυναῖκα μου ἀποπειρᾶσαι νὰ βιάσῃς μέσα εἰς τὸ σπίτι μου;> Ὁ Ἀμὰν δέ, ὅταν ἤκουσε ταῦτα, ἐσυγχύσθη καὶ ταραχὴ μεγάλη ἐξεδηλώθη εἰς τὸ πρόσωπόν του.
9 Εἶπε δὲ Βουγαθὰν εἷς τῶν εὐνούχων πρὸς τὸν βασιλέα. Ἰδοὺ καὶ ξύλον ἡτοίμασεν Ἀμὰν Μαρδοχαίῳ τῷ λαλήσαντι περὶ τοῦ βασιλέως, καὶ ὤρθωται ἐν τοῖς Ἀμὰν ξύλον πηχῶν πεντήκοντα. Εἶπε δὲ ὁ βασιλεύς· στραυρωθήτω ἐπ' αὐτοῦ.	9 Ὁ Βουγαθάν, ἕνας ἀπὸ τοὺς εὐνούχους τοῦ βασιλέως, εἶπε πρὸς τὸν βασιλέα· <ἰδού, ὁ Ἀμὰν ἔχει ἑτοιμάσει ἕνα ξύλον ἐναντίον τοῦ Μαρδοχαίου, ὁ ὁποῖος εἶχεν ἀποκαλύψει εἰς τὸν βασιλέα τὰ τῆς συνωμοσίας. Τὸ ξύλον αὐτὸ ἔχει ἐμπαγῆ καὶ εἶναι ὀρθὸν εἰς τὴν αὐλήν του οἴκου τοῦ Ἀμάν. Ἔχει δὲ ὕψος πεντήκοντα πήχεων>. Ὁ βασιλεὺς διέταξε τότε· <νὰ σταυρωθῇ ἐπάνω εἰς αὐτὸ ὁ Ἀμάν>.	9 Εἶπε δὲ ὁ Βουγαθάν, εἰς ἀπὸ τοὺς εὐνούχους, πρὸς τὸν βασιλέα: <Ἰδοὺ ὅτι καὶ ξύλον ἀκόμη ἡτοίμασεν ὁ Ἀμὰν διὰ τὸν Μαρδοχαῖον, ὁ ὁποῖος ἐλάλησε περὶ τῆς συνωμοσίας κατὰ τῆς ζωῆς τοῦ βασιλέως καὶ ἐματαίωσεν αὐτήν. Καὶ ἔχει στήθῆ ὄρθιον εἰς τὸ σπίτι τοῦ Ἀμὰν ξύλον πεντήκοντα πήχεων>. Εἶπε δὲ ὁ βασιλεύς: <Ἂς σταυρωθῇ ὁ Ἀμὰν ἐπ’ αὐτοῦ>.
10 Καὶ ἐκρεμάσθη Ἀμὰν ἐπὶ τοῦ ξύλου, ὃ ἠτοιμάσθη Μαρδοχαίῳ. Καὶ τότε ὁ βασιλεὺς ἐκόπασε τοῦ θυμοῦ.	10 Καὶ πράγματι ἐσταυρώθη ὁ Ἀμὰν ἐπάνω εἰς τὸ ξύλον αὐτό, τὸ ὁποῖον εἶχεν ἑτοιμάσει διὰ τὸν Μαρδοχαῖον. Τότε δὲ ὁ βασιλεὺς ἠρέμησεν ἀπὸ τὸν θυμόν του.	10 Καὶ ἐκρεμάσθη ὁ Ἀμὰν ἐπὶ τοῦ ξύλου, τὸ ὁποῖον ἡτοιμάσθη διὰ τὸν Μαρδοχαῖον. Καὶ τότε ὁ βασιλεὺς κατεπραΰνθη ἀπὸ τὸν θυμόν.