Η Γένεσις : Κεφάλαιον ΙΗ'

Πρωτότυπο Κείμενο

φθη δὲ αὐτῷ ὁ Θεὸς πρὸς τῇ δρυῒ τῇ Μαμβρῇ, καθημένου αὐτοῦ ἐπὶ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς αὐτοῦ μεσημβρίας.
2 Ἀναβλέψας δὲ τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ εἶδε, καὶ ἰδοὺ τρεῖς ἄνδρες εἰστήκεισαν ἐπάνω αὐτοῦ· καὶ ἰδὼν προσέδραμεν εἰς συνάντησιν αὐτοῖς ἀπὸ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς αὐτοῦ καὶ προσεκύνησεν ἐπὶ τὴν γῆν.
3 Καὶ εἶπε· κύριε, εἰ ἄρα εὖρον χάριν ἐναντίον σου, μὴ παρέλθῃς τὸν παῖδά σου·
4 ληφθήτω δὴ ὕδωρ, καὶ νιψάτωσαν τοὺς πόδας ὑμῶν, καὶ καταψύξατε ὑπὸ τὸ δένδρον·
5 καὶ λήψομαι ἄρτον καὶ φάγεσθε, καὶ μετὰ τοῦτο παρελεύσεσθε εἰς τὴν ὁδὸν ὑμῶν, οὖ ἕνεκεν ἐξεκλίνατε πρὸς τὸν παῖδα ὑμῶν. Καὶ εἶπαν· οὕτω ποίησον, καθὼς εἴρηκας.
6 Καὶ ἔσπευσεν Ἁβραὰμ ἐπὶ τὴν σκηνὴν πρὸς Σάρραν καὶ εἶπεν αὐτῇ· σπεῦσον καὶ φύρασον τρία μέτρα σεμιδάλεως καὶ ποίησον ἐγκρυφίας.
7 Καὶ εἰς τὰς βόας ἔδραμεν Ἁβραὰμ καὶ ἔλαβεν ἁπαλὸν μοσχάριον καὶ καλὸν καὶ ἔδωκε τῷ παιδί, καὶ ἐτάχυνε τοῦ ποιῆσαι αὐτό.
8 Ἔλαβε δὲ βούτυρον, καὶ γάλα, καὶ τὸ μοσχάριον ὃ ἐποίησε, καὶ παρέθηκεν αὐτοῖς, καὶ ἔφαγον· αὐτὸς δὲ παρειστήκει αὐτοῖς ὑπὸ τὸ δένδρον.
9 Εἶπε δὲ πρὸς αὐτόν· ποῦ Σάρρα ἡ γυνή σου; Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· ἰδοὺ ἐν τῇ σκηνῇ.
10 Εἶπε δέ· ἐπαναστρέφων ἥξω πρὸς σὲ κατὰ τὸν καιρὸν τοῦτον εἰς ὥρας, καὶ ἕξει υἱὸν Σάρρα ἡ γυνή σου. Σάρρα δὲ ἤκουσε πρὸς τῇ θύρᾳ τῆς σκηνῆς, οὖσα ὄπισθεν αὐτοῦ.
11 Ἁβραὰμ δὲ καὶ Σάρρα πρεσβύτεροι προβεβηκότες ἡμερῶν, ἐξέλιπε δὲ τῇ Σάρρᾳ γίνεσθαι τὰ γυναικεῖα.
12 Ἐγέλασε δὲ Σάρρα ἐν ἑαυτῇ, λέγουσα· οὔπω μέν μοι γέγονεν ἕως τοῦ νῦν, ὁ δὲ κύριός μου πρεσβύτερος.
13 Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Ἁβραάμ· τί ὅτι ἐγέλασε Σάρρα ἐν ἑαυτῇ, λέγουσα· ἆρά γε ἀληθῶς τέξομαι; Ἐγὼ δὲ γεγήρακα.
14 Μὴ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ ρῆμα; Εἰς τὸν καιρὸν τοῦτον ἀναστρέψω πρὸς σὲ εἰς ὥρας· καὶ ἔσται τῇ Σάρρα υἱός.
15 Ἠρνήσατο δὲ Σάρρα λέγουσα· οὐκ ἐγέλασα· ἐφοβήθη γάρ. Καὶ εἶπεν αὐτῇ· οὐχί, ἀλλὰ ἐγέλασας.
16 Ἐξαναστάντες δὲ ἐκεῖθεν οἱ ἄνδρες κατέβλεψαν ἐπὶ πρόσωπον Σοδόμων καὶ Γομόρρας. Ἁβραὰμ δὲ συνεπορεύετο μετ' αὐτῶν συμπροπέμπων αὐτούς.
17 Ὁ δὲ Κύριος εἶπεν· οὐ μὴ κρύψω ἐγὼ ἀπὸ Ἁβραὰμ τοῦ παιδόςμου, ἃ ἐγὼ ποιῶ.
18 Ἁβραὰμ δὲ γινόμενος ἔσται εἰς ἔθνος μέγα καὶ πολύ, καὶ ἐνευλογηθήσονται ἐν αὐτῷ πάντα τὰ ἔθνη τῆς γῆς.
19 Ἤδειν γὰρ ὅτι συντάξει τοῖς υἱοῖς αὐτοῦ καὶ τῷ οἴκῳ αὐτοῦ μετ' αὐτόν, καὶ φυλάξουσι τὰς ὁδοὺς Κυρίου ποιεῖν δικαιοσύνην καὶ κρίσιν, ὅπως ἂν ἐπαγάγῃ Κύριος ἐπὶ Ἁβραὰμ πάντα, ὅσα ἐλάλησε πρὸς αὐτόν.
20 Εἶπε δὲ Κύριος· κραυγὴ Σοδόμων καὶ Γομόρρας πεπλήθυνται πρός με, καὶ αἱ ἁμαρτίαι αὐτῶν μεγάλαι σφόδρα.
21 Καταβὰς οὖν ὄψομαι, εἰ κατὰ τὴν κραυγὴν αὐτῶν τὴν ἐρχομένην πρὸς με συντελοῦνται, εἰ δὲ μή, ἵνα γνῶ.
22 Καὶ ἀποστρέψαντες ἐκεῖθεν οἱ ἂνδρες ἦλθον εἰς Σόδομα. Ἁβραὰμ δὲ ἔτι ἦν ἐστηκὼς ἐναντίον Κυρίου.
23 Καὶ ἐγγίσας Ἁβραὰμ εἶπε· μὴ συναπολέσῃς δίκαιον μετὰ ἀσεβοῦς καὶ ἔσται ὁ δίκαιος ὡς ὁ ἀσεβής;
24 Ἐὰν ὦσι πεντήκοντα δίκαιοι ἐν τῇ πόλει, ἀπολεῖς αὐτούς; Οὐκ ἀνήσεις πάντα τὸν τόπον ἕνεκεν τῶν πεντήκοντα δικαίων, ἐὰν ὦσιν ἐν αὐτῇ;
25 Μηδαμῶς σὺ ποιήσεις ὡς τὸ ρῆμα τοῦτο, τοῦ ἀποκτεῖναι δίκαιον μετὰ ἀσεβοῦς, καὶ ἔσται ὁ δίκαιος ὡς ὁ ἀσεβής. Μηδαμῶς· ὁ κρίνων πᾶσαν τὴν γῆν, οὐ ποιήσεις κρίσιν;
26 Εἶπε δὲ Κύριος· ἐὰν ὦσιν ἐν Σοδόμοις πεντήκοντα δίκαιοι ἐν τῇ πόλει, ἀφήσω ὅλην τὴν πόλιν καὶ πάντα τὸν τόπον δι' αὐτούς.
27 Καὶ ἀποκριθεὶς Ἁβραὰμ εἶπε νῦν ἠρξάμην λαλῆσαι πρὸς τὸν Κύριόν μου, ἐγὼ δέ εἰμι, γῆ καὶ σποδός·
28 ἐὰν δὲ ἐλαττονωθῶσιν οἱ πεντήκοντα δίκαιοι εἰς τεσσαράκονταπέντε, ἀπολεῖς ἕνεκεν τῶν πέντε πᾶσαν τὴν πόλιν; Καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω, ἐὰν εὕρω ἐκεῖ τεσσαρακονταπέντε.
29 Καὶ προσέθηκεν ἔτι λαλῆσαι πρὸς αὐτόν, καὶ εἶπεν· ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ τεσσαράκοντα; Καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω ἕνεκεν τῶν τεσσαράκοντα.
30 Καὶ εἶπε· μή τι κύριε, ἐὰν λαλήσω; Ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ τριάκοντα; Καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω ἕνεκεν τῶν τριάκοντα.
31 Καὶ εἶπεν· ἐπειδὴ ἔχω λαλῆσαι πρὸς τὸν κύριον· ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ εἴκοσι; Καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω, ἐὰν εὕρω ἐκεῖ εἴκοσι.
32 Καὶ εἶπε· μήτι κύριε, ἐὰν λαλήσω ἔτι ἅπαξ· ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ δέκα; Καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω ἕνεκεν τῶν δέκα.
33 Ἀπῆλθε δὲ ὁ Κύριος, ὡς ἐπαύσατο λαλῶν τῷ Ἁβραάμ, καὶ Ἁβραὰμ ἀπέστρεψεν εἰς τὸν τόπον αὐτοῦ.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

φανερώθηκε δὲ ὁ Θεὸς εἰς τὸν Ἁβραάμ, ποὺ ἦτο κοντὰ εἰς τὴν δρῦν Μαμβρῆ καὶ ἐκάθητο εἰς τὴν θὺραν τῆς σκηνῆς του κατὰ τὸν Νότον.
2 Ἐσήκωσε τὰ μάτια του ὁ Ἁβραὰμ καὶ εἶδεν αἴφνης τρεῖς ἄνδρας ὀρθίους ἀπέναντι του. Ἀμέσως ἐτρεξεν εἰς συνάντησίν των ἀπὸ τὴν θύραν τῆς σκηνῆς του, προσεκύνησεν αὐτοὺς ἕως εἰς τὸ ἔδαφος.
3 Καὶ εἰπε· <Κύριε, ἐὰν τυχὸν εὑρῆκα χάριν ἐνώπιόν σου, σὲ παρακαλῶ μὴ καταφρονήσῃς τὸν δοῦλον σου·
4 ἂς μοῦ ἐπιτροπῇ, λοιπόν, νὰ φέρω νερὸ καὶ οἱ δοῦλοι μου νὰ νίψουν τοὺς πόδας σας, καὶ νὰ δροσισθῆτε κάτω ἀπὸ τὸ δένδρον.
5 Ἐγὼ δὲ θὰ ἑτοιμάσω καὶ θὰ σᾶς φέρω φαγητόν, διὰ νὰ φάγετε, ἔπειτα δὲ θὰ συνεχίσετε τὸν δρόμον σας, ἀπὸ τὸν ὁποῖον παρεξεκλίνατε ἕως ἐμέ, τὸν δοῦλον σας, διὰ νὰ μοῦ κάμετε τὴν τιμὴν νὰ σᾶς περιποιηθῶ>. Ἐκεῖνοι δὲ εἶπαν· <κάμε ὅπως εἶπες>.
6 Ἔτρεξεν ὁ Ἁβραὰμ εἰς τὴν σκηνήν, ὅπου εὑρίσκετο ἡ Σάρρα καὶ τῆς εἶπε· <τρέξε καὶ ζύμωσε τρία μέτρα σιμιγδάλι καὶ κάμε το λαγάνες εἰς τὴν φωτιά>.
7 Ἔτρεξε δὲ ἐκεῖ, ποὺ ἔβοσκαν τὰ βόδια του, ἐπῆρε τρυφερὸ καὶ παχὺ μοσχάρι καὶ τὸ ἔδωσεν εἰς τὸν ὑπηρέτην, ὁ ὁποῖος ἔσπευσε νὰ τὸ ἑτοιμάσῃ.
8 Ἔπειτα ἀπὸ ὀλίγην ὥραν ἔλαβεν ὁ Ἁβραὰμ βούτυρον καὶ γάλα καὶ τὸ μοσχάρι, τὸ ὁποῖον ἔψησεν ὁ ὑπηρέτης, παρέθεσεν αὐτὰ εἰς τοὺς ξένους καὶ ἔφαγον. Αὐτὸς δὲ ἐστέκετο ὄρθιος πλησίον αὐτῶν κάτω ἀπὸ τὸ δένδρον.
9 Εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ἕνας ἀπὸ τοὺς φιλοξενουμένους· <ποῦ εἶναι ἡ γυναίκα σου ἡ Σάρρα;> Ὁ δὲ Ἁβραὰμ ἀπεκρίθη· <ἰδοὺ εὑρίσκεται εἰς τὴν σκηνήν>.
10 Εἶπε δὲ ὁ ξένος αὐτὸς πρὸς τὸν Ἅβραμ· <ὅταν τὸ ἑπόμενον ἔτος κατὰ τὴν ἐποχὴν αὐτὴν ἐπιστρέφων ἔλθω πρὸς σέ, ἡ Σάρρα, ἡ σύζυγός σου, θὰ ἔχῃ τέκνον>. Ἡ δὲ Σάρρα, εὑρισκομένη εἰς τὴν θύραν τῆς σκηνῆς πίσω ἀπὸ τὸν Ἁβραὰμ ἤκουσε τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ ξένου.
11 Ὁ Ἁβραὰμ καὶ ἡ Σάρρα ἦσαν γέροντες, προχωρημένοι εἰς τὰ χρόνια, εἰς δὲ τὴν Σάρραν ἔπαυσαν πλέον νὰ ὑπάρχουν τὰ συμπτώματα τῆς γονιμότητας.
12 Ἐγέλασε δὲ ἡ Σάρρα ἀπὸ μέσα της λέγουσα· <μέχρι σήμερα δὲν ἀπέκτησα υἱὸν καὶ θὰ ἀποκτήσω τώρα! Ἄλλωστε ὁ σύζυγός μου εἶναι γέρων>.
13 Εἶπε δὲ πρὸς τὸν Ἁβραὰμ ὁ ξένος ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἦτο ὁ Θεός· <διατὶ ἐγέλασεν ἡ Σάρρα ἀπὸ μέσα της λέγουσα· Θὰ γεννήσω πράγματι παιδί; Ἐγὼ ἔχω πλέον γηράσειν!
14 Μήπως ὑπάρχει τίποτε ἀδύνατον διὰ τὸν Θεόν; Λοιπόν, τὸ ἑπόμενον ἔτος καὶ κατὰ τὴν ἐποχὴν αὐτὴν θὰ ἐπιστρέψω εἰς σέ· καὶ ἡ Σάρρα θὰ ἔχῃ παιδί>.
15 Ἡ δὲ Σάρρα, ἐπειδὴ ἐφοβήθη, ἠρνήθη λέγουσα· <δὲν ἐγέλασα>. Εἶπεν ὅμως πρὸς αὐτὴν ὁ Κύριος· <ὄχι! ἐγέλασες>.
16 Οἱ φιλοξενούμενοι τρεῖς ἄνδρες ἠγέρθησαν ἀπὸ τὸ τραπέζι, ἔστρεψαν τὸ πρόσωπόν των πρὸς τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορρα καὶ ἐπορεύοντο πρὸς αὐτά. Μαζῆ δὲ μὲ αὐτοὺς καὶ προπέμπων αὐτοὺς ἐπορεύετο καὶ ὁ Ἁβραάμ.
17 Εἶπε δὲ τότε ὁ Κύριος· <δὲν θὰ κρύψω ἐγὼ ἀπὸ τὸν Ἁβραάμ, τὸν δοῦλον μου, αὐτά, τὰ ὁποῖα θὰ κάμω.
18 Ὁ Ἁβραὰμ θὰ ἀναδειχθῇ γενάρχης, πατριάρχης μεγάλου καὶ ἰσχυροῦ ἔθνους καὶ δι' αὐτοῦ θὰ λάβουν τὰς θείας εὐλογίας ὅλοι οἱ λαοὶ τῆς γῆς.
19 Διότι ἐγὼ ἐγνώριζον ἀπ' ἀρχῆς ὅτι ὁ πιστὸς καὶ ἐνάρετος Ἁβραὰμ θὰ διδάξῃ τὰ τέκνα του, ἐφ' ὅσον ζῇ, καὶ δι' αὐτῶν τοὺς ἀπογόνους του ποὺ θὰ γεννηθοῦν ὑστέρα ἀπ' αὐτόν, νὰ τηροῦν τὰς ἐντολάς τοῦ Κυρίου, ὥστε νὰ ζοῦν δικαιοσύνην καὶ νὰ ἐφαρμόζουν δικαίαν κρίσιν, διὰ νὰ ἀποστείλῃ ὁ Κύριος εἰς τὸν Ἁβραὰμ καὶ τοὺς ἀπογόνους αὐτοῦ ὅλα ὅσα τοῦ ἔχει ὑποσχεθῆ>.
20 Εἶπε δὲ ἐν συνεχείᾳ ὁ Κύριος· <κραυγαὶ πολλαὶ ἀπὸ τὰ Σόδομα καὶ τὴν Γομόρραν ἀνέρχονται πρὸς ἐμέ· αἱ ἁμαρτίαι των εἶναι πάρα πολὺ μεγάλαι.
21 Θὰ καταβῶ, λοιπόν, ἐκεῖ, διὰ νὰ ἴδω, ἐὰν πράγματι αἱ ἁμαρτίαι των εἶναι ὅπως αἱ κραυγαὶ ποὺ ἀνέρχονται πρὸς ἐμὲ ἢ ὄχι. Ὁπωσδήποτε θέλω νὰ μάθω>!
22 Δύο δὲ ἀπὸ τοὺς ξένους αὐτοὺς ἄνδρας ἀνεχώρησαν ἀπὸ ἐκεῖ καὶ ἦλθαν εἰς τὰ Σόδομα. Ὁ Ἁβραὰμ ἦτο ὄρθιος ἐκεῖ πλησίον τοῦ Κυρίου.
23 Ἐπλησίασε τὸν Κύριον καὶ τοῦ εἶπε· <θὰ κατάστρεψῃς τάχα τὸν δίκαιον μαζῆ μὲ τὸν ἀσεβῆ καὶ θὰ εἶναι ὁ δίκαιος εἰς τὴν αὐτὴν θέσιν, ὅπως καὶ ὁ ἀσεβής;
24 Ἐὰν εὑρίσκωνται πενῆντα δίκαιοι εἰς τὴν πόλιν αὐτήν, θὰ καταστρέψῃς καὶ αὐτοὺς μαζῆ μὲ τοὺς πονηρούς; Δὲν θὰ ἀφήσῃς ἄθικτον ὅλην τὴν πόλιν ἕνεκα τῶν πεντήκοντα αὐτῶν δικαίων, οἱ ὁποῖοι θὰ εὑρίσκωνται εἰς αὐτήν;
25 Ποτὲ σὺ ὁ δίκαιος Θεὸς δὲν θὰ κάμῃς κάτι τέτοιο, νὰ φονεύσῃς δηλαδὴ τὸν δίκαιον μαζῆ μὲ τὸν ἀσεβῆ, ὥστε νὰ ἔχῃ ὁ δίκαιος τὴν αὐτὴν τύχην μὲ τὸν ἀσεβῆ. Ποτὲ δὲν θὰ κάμῃς κάτι τέτοιο. Λοιπόν, σὺ ὁ δίκαιος κριτὴς ὅλης τῆς οἰκουμένης δὲν θὰ κάμῃς καὶ εἰς τὴν περίστασιν αὐτὴν δικαίαν κρίσιν;>
26 Ἀπήντησεν ὁ Κύριος· <ἐὰν ὑπάρχουν εἰς τὴν πόλιν τῶν Σοδόμων πενῆντα δίκαιοι, ἐγὼ χάριν αὐτῶν θὰ ἀφήσω ἄθικτον ὅλην τὴν πόλιν καὶ τὴν περιοχὴν αὐτῆς>.
27 Λαβὼν τὸν λόγον καὶ πάλιν ὁ Ἁβραὰμ εἶπε· <ἔχω ἤδη ἀρχίσει νὰ ὁμιλῶ πρὸς τὸν Κύριον, ἂν καὶ ἐγὼ εἶμαι χῶμα καὶ στάκτη. Ἐπίτρεψέ μου νὰ ἐρωτήσω καὶ πάλιν.
28 Ἐὰν ἐλαττωθοῦν οἱ πενῆντα δίκαιοι εἰς σαράντα πέντε, ἕνεκα τῶν πέντε δικαίων ποὺ θὰ λείπουν, θὰ καταστρέψῃς τὴν πόλιν;> Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· <δὲν θὰ τὴν καταστρέψω, ἐὰν εὕρω ἐκεῖ σαράντα πέντε δικαίους>.
29 Ἐτόλμησεν ὁ Ἁβραὰμ νὰ ὁμιλήσῃ ἀκόμη πρὸς τὸν Θεὸν καὶ εἶπε· <ἐὰν εὐρεθοῦν ἐκεῖ σαράντα δίκαιοι, θὰ καταστρέψῃς τὴν πόλιν;> Ἀπήντησεν ὁ Θεός· <δὲν θὰ τὴν καταστρέψω ἔνεκα τῶν τεσισαράκοντα δικαίων>.
30 Εἶπεν ἀκόμη ὁ Ἁβραάμ· <μήπως, Κύριε, θὰ ὀργισθῇς, ἐὰν καὶ πάλιν ὁμιλήσω; Ἐὰν εὐρεθοῦν ἐκεῖ τριάκοντα δίκαιοι;> Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· <πρὸς χάριν αὐτῶν τῶν τριάκοντα δὲν θὰ καταστρέψω τὴν πόλιν>.
31 Εἶπε πάλιν ὁ Ἁβραάμ· <Ἂς μὲ συγχωρήσᾳ ὁ Κύριος ἐπειδὴ ἔχω ἀκόμη κάτι νὰ ἐρωτήσω αὐτόν. Ἐὰν εὑρεθοῦν ἐκεῖ εἴκοσι;> Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· <Καὶ εἴκοσι ἐὰν εὕρω ἐκεῖ, δὲν θὰ καταστρέψω τὴν πόλιν>.
32 Εἶπε δὲ ὁ Ἁβραάμ· <Μήπως Κύριε, θὰ ὀργισθῇς ἐναντίον μου ἐὰν ὑποβάλω μίαν ἀκόμη ἐρώτησιν; Ἐὰν εὐρεθοῦν ἐκεῖ δέκα;> Ἀπήντησεν ὁ Θεός· <δὲν θὰ καταστρέψω τὴν πόλιν πρὸς χάριν αὐτῶν τῶν δέκα>.
33 Ὅταν δὲ ἔπαυσε πλέον νὰ ὁμιλῇ ὁ Ἁβραάμ, ἀνεχώρησεν ὁ Θεός· καὶ ὁ Ἁβραὰμ ἐπανῆλθεν εἰς τὸν τόπον του.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

Θεὸς παρουσιάσθη εἰς τὸν Ἀβραάμ, ἐνῷ ὁ Πατριάρχης εὑρίσκετο κοντὰ εἰς τὴν βελανιδιὰν τοῦ Μαμβρῆ καὶ ἐκάθητο ἐμπρὸς εἰς τὴν πόρταν τῆς σκηνῆς του κατὰ τὸ μεσημέρι (ἤ, κατ’ ἄλλην ἑρμηνείαν, εἰς τὴν πλέον θερμὴν ὥραν τῆς ἡμέρας).
2 Καθὼς δὲ ὁ Ἀβραὰμ ὕψωσε τὸ βλέμμα του, εἶδεν ἔξαφνα τρεῖς ἄνδρες νὰ στέκωνται ὀλίγον πάρα - πέρα ἀπέναντι του ὄρθιοι· μόλις τοὺς εἶδε, χωρὶς νὰ περιμένῃ νὰ τὸν πλησιάσουν, ἔτρεξε ἀπὸ τὴν πόρταν τῆς σκηνῆς του νὰ τοὺς συναντήσῃ. Καὶ ὅταν ἔφθασε κοντά τους, ἔπεσε κάτω μέχρι τοῦ ἐδάφους καὶ τοὺς ἐπροσκύνησε ταπεινά, μὲ φιλοφροσύνην.
3 Καὶ εἶπεν εἰς τὸν ἕνα ἀπὸ αὐτούς· <Κύριε, ἐὰν εὑρῆκα χάριν ἐνώπιόν σου, μὴ παραβλέψῃς τὴν σκηνήν μου καὶ μὴ παραθεωρήσῃς τὸν δοῦλον σου.
4 Ἂς μοῦ ἐπιτραπῇ λοιπὸν νὰ φέρω νερὸ διὰ νὰ πλύνουν οἰ δοῦλοι μου τὰ σκονισμένα ἀπὸ τὴν ὁδοιπορίαν πόδια σας καὶ νὰ δροσισθῆτε κάτω ἀπὸ τὸν ἥσκιον τοῦ δένδρου, ἐπειδὴ εἶσθε κουρασμένοι καὶ ὑποφέρετε ἀπὸ τὴν ζέστην.
5 Ἐγὼ δὲ ἐν τῷ μεταξὺ θὰ ἑτοιμάσω καὶ θὰ σᾶς φέρω ψωμὶ καὶ φαγητὸν διὰ νὰ φάγετε καὶ κατόπιν θὰ συνεχίσετε τὸν δρόμον σας, διότι διὰ τοῦτο ἐπεράσατε ἀπὸ ἐμὲ τὸν δοῦλον σας, διὰ νὰ μοῦ δώσετε τὴν τιμὴν νὰ σᾶς φιλοξενήσω>. Καὶ οἰ τρεῖς ἄνδρες ἀπάντησαν εἰς τὴν πρόσκλησιν τοῦ Ἀβραάμ· <ἔτσι κάμε, ὅπως εἶπες>.
6 Καὶ ὁ Ἀβραὰμ ἀμέσως ἔτρεξε γρήγορα εἰς τὴν σκηνήν, ὅπου ἦταν ἡ Σάρρα καὶ τῆς εἶπε: <Τρέξε γρήγορα καὶ ζύμωσε χωρὶς καθυστέρησιν τρία <μέτρα> (περίπου 32 ὀκάδες ἢ 41 κιλὰ) σιμιγδάλι καὶ κάμε μὲ αὐτὸ κουλοῦρες (ἢ λαγάνες) ψημένες εἰς τὴν φωτιάν, διὰ νὰ φάγουν οἰ ξένοι>.
7 Καὶ ἀφοῦ ἔδωκε τὴν ἐντολὴν αὐτὴν εἰς τὴν Σάρραν, ἔτρεξε μὲ προθυμίαν μόνος του εἰς τὰ βόδια του καὶ ἐδιάλεξε ἕνα μοσχαράκι παχὺ καὶ τρυφερὸν καὶ τὸ ἔδωκε εἰς τὸν ὑπηρέτην του διὰ νὰ τὸ ἑτοιμάσῃ· καὶ ὁ ὑπηρέτης ἔσπευσε νὰ τὸ ἑτοιμάσῃ γρήγορα.
8 Καὶ ἀφοῦ ἐπῆρε βούτυρον καὶ γάλα καὶ τὸ μοσχαράκι, ποὺ ἔψησεν ὁ ὑπηρέτης, τὰ παρέθεσεν εἰς τοὺς ξένους, οἱ ὁποῖοι ἐδέχθησαν τὴν πρόθυμον προσφορὰν καὶ ἔφαγαν. Ἐνῷ δὲ ἐκεῖνοι ἔτρωγαν, ὁ Ἀβραὰμ ἐστέκετο κοντά τους ὄρθιος ὡς ὑπηρέτης, κάτω ἀπὸ τὴν βελανιδιάν.
9 Ὅταν ἐτελείωσε ἡ φιλοξενία καὶ ἔλαμψεν ἡ άρετὴ τοῦ Πατριάρχου, ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς τρεῖς φιλοξενουμένους, τὸν ὁποῖον ὁ Ἀβραὰμ ὠνόμασε <Κύριον>, τοῦ εἶπε· <ποῦ εἶναι ἡ γυναῖκα σου ἡ Σάρρα;> Ὁ Ἀβραὰμ ἀπεκρίθη καὶ τοῦ εἶπε· <νά, εὑρίσκεται ἐκεῖ, μέσα εἰς τὴν σκηνήν>.
10 Ὁ φιλοξενούμενος τότε τοῦ εἶπε· <ὅταν ἔλθω πρὸς σὲ ἐπιστρέφων κατὰ τὸ ἑπόμενον ἔτος καὶ τὴν ἰδίαν ἐποχὴν σὰν τώρα, ἡ γυναῖκα σου ἡ Σάρρα θὰ ἔχῃ υἱόν». Ἡ Σάρρα ἄκουσε τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ φιλοξενουμένου, ἐνῷ εὑρίσκετο εἰς τὴν πόρταν τῆς σκηνῆς πίσω ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ.
11 Ὁ Ἀβραὰμ δὲ καὶ ἡ Σάρρα ἦσαν γέροντες προχωρημένοι εἰς τὰ χρόνια· εἰς δὲ τὴν Σάρραν εἶχαν παύσει πλέον τὰ γυναικεῖα ἔμμηνα συμπτώματα τῆς γονιμότητος καὶ διὰ τοῦτο δεν ἠμποροῦσε νὰ συλλάβῃ καὶ νὰ τεκνοποίησῃ.
12 Ὅταν ἡ Σάρρα ἄκουσε τὰ ὅσα εἶπεν ὁ φιλοξενούμενος εἰς τὸν Ἀβραάμ, ἐγέλασε μέσα της ἀπὸ ἀπιστίαν καὶ διότι ἐνόμισεν ἀστεῖα τὰ λόγια αὐτὰ καὶ συγχρόνως εἶπε: <Τόσα χρόνια τώρα δὲν μοῦ συνέβη τέτοιο πρᾶγμα· ἕως τώρα δεν ἐγέννησα υἱόν! Καὶ θὰ συμβῇ τοῦτο τώρα, ποὺ ὁ κύριός μου, ὁ σύζυγός μου εἶναι πλέον προχωρημένος εἰς τὰ χρόνια!>
13 Ὁ Κύριος ὅμώς, ὁ ὁπῖος γνωρίζει τὶς ἀπόκρυφες σκέψεις καὶ διακρίνει τὰ μυστικὰ τῶν ἀνθρώπων, εἶπε πρὸς τὸν Ἀβραάμ· <διατὶ ἐγέλασεν ἡ Σάρρα μέσα της, διὰ τὸ μήνυμα ποὺ σοῦ ἔφερα, καὶ εἶπε· πράγματι εἶναι δυνατὸν νὰ γεννήσω παιδί; Ἐγὼ ἐγήρασα πλέον!>
14 Καὶ ἐπρόσθεσεν ὁ Κύριος· <μήπως ὑπάρχει τίποτε ἀδύνατον διὰ τὸν Θεόν;> Ἄκουσε λοιπόν· <θὰ ἐπιστρέψω ὁπωσδήποτε πρὸς σὲ κατὰ τὸ ἑπόμενον ἔτος καὶ κατὰ τὴν ἰδίαν ἐποχὴν σὰν τώρα· καὶ ἡ Σάρρα ἡ γυναῖκα σου θὰ ἔχῃ υἱόν>.
15 Ὅταν ἡ Σάρρα ἐκατάλαβεν, ὅτι οἱ μυστικὲς σκέψεις της δὲν διέφυγαν τῆς προσοχῆς τοῦ φιλοξενουμένου, ἀρνήθηκε ὅτι ἐσκέφθη τέτοιο πρᾶγμα καὶ εἶπεν· <ὄχι, δὲν ἐγέλασα>. Ἀρνήθηκε, διότι ἐφοβήθη καὶ ὁ φόβος της ἔφερε ταραχὴν καὶ σύγχυσιν. Ἀλλὰ ὁ Κύριος τῆς εἶπεν ἐπιτιμητικά· <ὄχι, Σάρρα, δὲν εἶναι ἀλήθεια αὐτό· ἀλλὰ ἐγέλασες>.
16 Οἱ τρεῖς φιλοξενούμενοι, ἀφοῦ ἐσηκώθηκαν ἀπὸ τὸ τραπέζι, ἀνεχώρησαν ἀπὸ ἐκεῖ καὶ ἔστρεψαν τὸ πρόσωπόν των κάτω πρὸς τὰ Σόδομα καὶ τὴν Γομόρραν μὲ θυμὸν καὶ ὀργήν. Ὁ Ἀβραὰμ δὲ ἐπροχωροῦσε μαζί τους καὶ τοὺς προέπεμπε μὲ εὐλάβειαν καὶ ταπείνωσιν.
17 Ὅταν δὲ ἔφυγαν οἱ δύο ἀπὸ τοὺς τρεῖς, ὁ ἕνας ποὺ ἔμεινε, δηλαδὴ ὁ Κύριος, ἐσκέφθη καὶ εἶπε: <Δὲν θὰ κρύψω ἐγὼ ἀπὸ τὸν εὐλαβῆ δοῦλον μου τὸν Ἀβραὰμ ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα πρόκειται νὰ κάμω>. Θὰ τοῦ τὰ φανερώσω, διότι
18 <ὁ Ἀβραὰμ θὰ γίνῃ ὁπωσδήποτε γενάρχης, Πατριάρχης λαοῦ μεγάλου καὶ ἰσχυροῦ καὶ διὰ μέσου αὐτοῦ θὰ εὐλογηθοῦν ὅλα τὰ ἔθνη τῆς γῆς.
19 Θὰ κάμω δὲ τοῦτο, διότι ἐγνώριζα ἐξ ἀρχῆς, ὅτι ὁ δίκαιος Ἀβραὰμ θὰ καθοδηγήσῃ τὰ παιδιά του καὶ ὅλους, ὅσοι συγκατοικοῦν μαζί του καὶ δι’ αὐτῶν ὅλους τοὺς ἀπογόνους, οἱ ὁποῖοι θὰ προέλθουν ἀπὸ αὐτόν, νὰ φυλάξουν τὰ προστάγματα καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, ὥστε νὰ ζοῦν μὲ δικαιοσύνην καὶ νὰ ἐφαρμόζουν τὸ ὀρθὸν καὶ ἔτσι ὁ Κύριος θὰ ἐκπληρώσῃ εἰς τὸν Ἀβραὰμ ὅλα, ὅσα τοῦ ὑπεσχέθη>.
20 Καὶ ἀμέσως ὁ Κύριος ἀρχίζει τὴν ἀποκάλυψίν του εἰς τὸν Ἀβραάμ, λέγων: <Φωνὲς πολλὲς καὶ μεγάλες· κραυγὲς δυνατές, ἀγωνιώδεις ἀνεβαίνουν εἰς τὸν οὐρανὸν πρὸς ἐμὲ ἀπὸ τὰ Σόδομα καὶ τὴν Γομόρραν· εἶναι οἱ κραυγὲς ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὶς μεγάλες καὶ πολλὲς ἀδικίες των. Οἱ ἁμαρτίες τῶν κατοίκων τῶν δύο αὐτῶν πόλεων εἶναι τόσον μεγάλες, ὥστε δὲν ἠμπορεῖ νὰ τὶς βαστάσῃ πλέον ἡ μακροθυμία μου.
21 Πρέπει λοιπὸν νὰ κατέβω ἐκεῖ διὰ νὰ ἴδω, ἐὰν οἰ ἁμαρτίες των γίνωνται πράγματι, ὅπως ἀκριβῶς ἀνεβαίνουν πρὸς ἐμὲ οἱ θρηνητικὲς κραυγὲς τῶν ἀδικουμένων ἢ ὄχι. Θέλω νὰ πληροφορηθῶ, νὰ μάθω ἐξ ἰδίας ἀντιλήψεως, ἐάν οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ πράττουν τόσες παρανομίες>.
22 Καὶ οἰ δυὸ ἀπὸ τοὺς τρεῖς φιλοξενουμένους τοῦ Ἀβραὰμ ἐπροχώρησαν πρὸς τὰ Σόδομα καὶ ἔφθασαν ἐκεῖ. Ὁ Ἀβραὰμ δὲ συνέχιζε νὰ στέκεται ὄρθιος ἐμπρὸς εἰς τὸν Κύριον, ὁ ὁποῖος ἔμεινε μαζὶ μὲ τὸν εὐσεβῆ δοῦλον του.
23 Καὶ ὁ Ἀβραάμ, ἀφοῦ ἐπλησίασε τὸν Κύριον, εἶπε: <Εἶναι δυνατὸν νὰ καταστρέψῃς τὸν δίκαιον μαζὶ μὲ τὸν ἀσεβῆ καὶ θὰ εἶναι λοιπὸν ὁ δίκαιος εἰς τὴν ἰδίαν μοῖραν μὲ τὸν ἀσεβῆ;
24 Ἐὰν εὑρίσκωνται εἰς τὴν πόλιν αὐτὴν πενήντα δίκαιοι, θὰ τοὺς καταστρέψῃς μαζὶ μὲ τοὺς ἀσεβεῖς; Δὲν θὰ ἀφήσῃς ἀτιμώρητον ὅλην τὴν πόλιν ἕνεκα τῶν πενήντα δικαίων, ἐὰν αὐτοὶ ζοῦν εἰς τὴν πόλιν αὐτήν;
25 Οὐδέποτε σὺ ὁ Θεὸς θὰ κάμῃς κάτι τέτοιο· ποτὲ δηλαδὴ δὲν θὰ φονεύσῃς τὸν δίκαιον μαζὶ μὲ τὸν ἀσεβῆ· εἶναι ἀδύνατον σὺ ὁ δίκαιος νὰ ἐξισώσῃς δίκαιον καὶ ἀσεβῆ καὶ νὰ συμπεριφερθῇς πρὸς αὐτοὺς μὲ τὸν ἴδιον τρόπον· οὐδέποτε θὰ κάμῃς κάτι τέτοιο. Σύ, ὁ ὁποῖος εἶσαι ὁ δίκαιος κριτὴς ὅλου τοο κόσμου, δὲν θὰ ἐφαρμόσῆς καὶ ἐδῶ δικαιοσύνην;>
26 Ὁ φιλάνθρωπος Κύριος ἐσυμφώνησε μὲ τὴν παράκλησιν τοῦ Πατριάρχου καὶ τοῦ ἀπάντησε· <δέχομαι τὴν ἱκεσίαν σου· ἐὰν εὑρίσκωνται εἰς τὰ Σόδομα πενήντα δίκαιοι, δὲν θὰ καταστρέψω ὁλόκληρον τὴν πόλιν καὶ ὅλον τὸν τόπον ἐκεῖνον πρὸς χάριν αὐτῶν τῶν ὀλίγων δικαίων>.
27 Ὁ Ἀβραάμ, ἀφοῦ ἐπῆρε θάρρος καὶ ἐγνώρισε τὴν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ, ὑπέβαλε μὲ ταπείνωσιν καὶ συστολὴν δευτέραν παράκλησιν καὶ εἶπε: <Τώρα ἄρχισα νὰ ὁμιλῶ πρὸς τὸν Κύριόν μου· τολμῶ δὲ νὰ ὁμιλῶ, ἂν καὶ εἶμαι ἐμπρός σου ὡσὰν τὸ χῶμα, ποὺ πατοῦμεν· ὡσὰν τὴν στάχτην, ποὺ τὴν πετοῦν οἱ ἄνθρωποι ὡς ἄχρηστον πρᾶγμα.
28 Ἐὰν ὀλιγοστεύσουν οἱ πενήντα δίκαιοι κατὰ πέντε καὶ εὑρεθοῦν εἰς τὴν πόλιν τῶν Σοδόμων σαράντα πέντε δίκαιοι, θὰ καταστρέψῃς ὁλόκληρον τὴν πόλιν ἕνεκα τῆς ἐλλείψεως αὐτῶν τῶν πέντε δικαίων;> Καὶ ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς ἀπάντησεν εἰς τὸν Ἀβραάμ· <ὄχι· δὲν θὰ καταστρέψω τὴν πόλιν, ἐὰν εὕρω εἰς αὐτὴν σαράντα πέντε δικαίους>.
29 Ὁ δίκαιος Πατριάρχης ἐτόλμησε νὰ ὁμιλήσῃ πάλιν πρὸς τὸν Κύριον τοῦ οὐρανοῦ καὶ δειλά - δειλὰ εἶπεν· <ἐὰν δὲ εὐρεθοῦν ἐκεῖ εἰς τὰ Σόδομα σαράντα δίκαιοι, θὰ καταστρέψῃς τὴν πόλιν;> Καὶ ὁ Θεὸς τοῦ ἀπάντησε· <δὲν θὰ καταστρέψω τὴν πόλιν, ἐὰν εὕρω ἐκεῖ σαράντα δικαίους· πρὸς χάριν των δὲν θὰ τὴν τιμωρήσω>.
30 Ὁ δίκαιος Ἀβραάμ, ὡσὰν νὰ ἔνοιωσε ἐντροπὴν διὰ τὴν πολλὴν μακροθυμίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπειδὴ ἐφοβήθη μήπως δώσῃ τὴν ἐντύπωσιν, ὅτι ἀσεβεῖ καὶ παρακαλεῖ περισσότερον ἀπὸ ὅ,τι πρέπει, εἶπε: <Μήπως θυμώσῃς, Κύριε, ἐὰν ὁμιλήσω καὶ πάλιν; Ἐὰν εὐρεθοῦν ἔτσι τριάντα δίκαιοι;> Καὶ ὁ Θεὸς τοῦ ἀπάντησεν· <ὅχι· δὲν θὰ καταστρέψω τὴν πόλιν, ἐὰν εὐρεθοῦν ἐκεῖ τριάντα· πρὸς χάριν τῶν τριάντα δικαίων δὲν θὰ τὴν ἐξολοθρεύσω>.
31 Ἀλλ’ ὁ Ἀβραάμ, παρακινούμενος ἀπὸ μεγάλην φιλοστοργίαν, συνέχισε τὴν παράκλησίν του μὲ ἐπιμόνην καὶ εἶπεν· <ἐπειδὴ ἔχω τὸ θάρρος νὰ ὁμιλησω καὶ πάλιν πρὸς τὸν Κύριόν μου, τολμῶ καὶ τὸν ἐρωτῶ· ἐὰν εὐρεθοῦν ἐκεῖ εἴκοσι δίκαιοι;> Καὶ ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς συγκαταβαίνων πρὸς τὴν ἐρώτησιν τοῦ ἐναρέτου δούλου του ἀπάντησεν· <ὄχι· δεν θὰ καταστρέψω τὴν πόλιν, ἐὰν εὕρω εἰς αὐτὴν εἴκοσι δικαίους· πρὸς χάριν των δὲν θὰ τὴν ἐξολοθρεύσω>.
32 Ὁ δίκαιος Ἀβραάμ, βλέπων τὸν πλοῦτον τῆς θείας συγκαταβάσεως καὶ φιλανθρωπίας, εἶπε πάλιν: <Μήπως θυμώσῃς, Κύριε, ἐὰν ὁμιλήσω ἀκόμη μίαν φοράν; Μήπως κάμνω κάτι ἄξιον κατακρίσεως, ἐὰν ὁμιλήσω ἀκόμη μίαν φοράν; Καὶ ἐὰν εὑρεθοῦν ἐκεῖ δέκα δίκαιοι;> Καὶ ὁ μακρόθυμος Θεὸς τοῦ ἀπάντησεν· <ὄχι· δεν θὰ καταστρέφω τὴν πόλιν πρὸς χάριν αὐτῶν τῶν δέκα δικαίων>.
33 Καὶ ὅταν ἔπαυσεν ὁ Κύριος νὰ συνομιλῇ με τὸν Ἀβραάμ, ὁ ὁποῖος ἐσιώπησε πλέον, ἀνεχώρησε. Καὶ ὁ Ἀβραὰμ ἐπέστρεψεν εἰς τὸν τόπον, ὅπου εὑρίσκετο ἡ σκηνή του. Ἐκαθησεν ἥσυχος καὶ ἐπερίμενε νὰ ἴδῃ τί θὰ ἀπογίνῃ.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
φθη δὲ αὐτῷ ὁ Θεὸς πρὸς τῇ δρυῒ τῇ Μαμβρῇ, καθημένου αὐτοῦ ἐπὶ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς αὐτοῦ μεσημβρίας.	φανερώθηκε δὲ ὁ Θεὸς εἰς τὸν Ἁβραάμ, ποὺ ἦτο κοντὰ εἰς τὴν δρῦν Μαμβρῆ καὶ ἐκάθητο εἰς τὴν θὺραν τῆς σκηνῆς του κατὰ τὸν Νότον.	Θεὸς παρουσιάσθη εἰς τὸν Ἀβραάμ, ἐνῷ ὁ Πατριάρχης εὑρίσκετο κοντὰ εἰς τὴν βελανιδιὰν τοῦ Μαμβρῆ καὶ ἐκάθητο ἐμπρὸς εἰς τὴν πόρταν τῆς σκηνῆς του κατὰ τὸ μεσημέρι (ἤ, κατ’ ἄλλην ἑρμηνείαν, εἰς τὴν πλέον θερμὴν ὥραν τῆς ἡμέρας).
2 Ἀναβλέψας δὲ τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ εἶδε, καὶ ἰδοὺ τρεῖς ἄνδρες εἰστήκεισαν ἐπάνω αὐτοῦ· καὶ ἰδὼν προσέδραμεν εἰς συνάντησιν αὐτοῖς ἀπὸ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς αὐτοῦ καὶ προσεκύνησεν ἐπὶ τὴν γῆν.	2 Ἐσήκωσε τὰ μάτια του ὁ Ἁβραὰμ καὶ εἶδεν αἴφνης τρεῖς ἄνδρας ὀρθίους ἀπέναντι του. Ἀμέσως ἐτρεξεν εἰς συνάντησίν των ἀπὸ τὴν θύραν τῆς σκηνῆς του, προσεκύνησεν αὐτοὺς ἕως εἰς τὸ ἔδαφος.	2 Καθὼς δὲ ὁ Ἀβραὰμ ὕψωσε τὸ βλέμμα του, εἶδεν ἔξαφνα τρεῖς ἄνδρες νὰ στέκωνται ὀλίγον πάρα - πέρα ἀπέναντι του ὄρθιοι· μόλις τοὺς εἶδε, χωρὶς νὰ περιμένῃ νὰ τὸν πλησιάσουν, ἔτρεξε ἀπὸ τὴν πόρταν τῆς σκηνῆς του νὰ τοὺς συναντήσῃ. Καὶ ὅταν ἔφθασε κοντά τους, ἔπεσε κάτω μέχρι τοῦ ἐδάφους καὶ τοὺς ἐπροσκύνησε ταπεινά, μὲ φιλοφροσύνην.
3 Καὶ εἶπε· κύριε, εἰ ἄρα εὖρον χάριν ἐναντίον σου, μὴ παρέλθῃς τὸν παῖδά σου·	3 Καὶ εἰπε· <Κύριε, ἐὰν τυχὸν εὑρῆκα χάριν ἐνώπιόν σου, σὲ παρακαλῶ μὴ καταφρονήσῃς τὸν δοῦλον σου·	3 Καὶ εἶπεν εἰς τὸν ἕνα ἀπὸ αὐτούς· <Κύριε, ἐὰν εὑρῆκα χάριν ἐνώπιόν σου, μὴ παραβλέψῃς τὴν σκηνήν μου καὶ μὴ παραθεωρήσῃς τὸν δοῦλον σου.
4 ληφθήτω δὴ ὕδωρ, καὶ νιψάτωσαν τοὺς πόδας ὑμῶν, καὶ καταψύξατε ὑπὸ τὸ δένδρον·	4 ἂς μοῦ ἐπιτροπῇ, λοιπόν, νὰ φέρω νερὸ καὶ οἱ δοῦλοι μου νὰ νίψουν τοὺς πόδας σας, καὶ νὰ δροσισθῆτε κάτω ἀπὸ τὸ δένδρον.	4 Ἂς μοῦ ἐπιτραπῇ λοιπὸν νὰ φέρω νερὸ διὰ νὰ πλύνουν οἰ δοῦλοι μου τὰ σκονισμένα ἀπὸ τὴν ὁδοιπορίαν πόδια σας καὶ νὰ δροσισθῆτε κάτω ἀπὸ τὸν ἥσκιον τοῦ δένδρου, ἐπειδὴ εἶσθε κουρασμένοι καὶ ὑποφέρετε ἀπὸ τὴν ζέστην.
5 καὶ λήψομαι ἄρτον καὶ φάγεσθε, καὶ μετὰ τοῦτο παρελεύσεσθε εἰς τὴν ὁδὸν ὑμῶν, οὖ ἕνεκεν ἐξεκλίνατε πρὸς τὸν παῖδα ὑμῶν. Καὶ εἶπαν· οὕτω ποίησον, καθὼς εἴρηκας.	5 Ἐγὼ δὲ θὰ ἑτοιμάσω καὶ θὰ σᾶς φέρω φαγητόν, διὰ νὰ φάγετε, ἔπειτα δὲ θὰ συνεχίσετε τὸν δρόμον σας, ἀπὸ τὸν ὁποῖον παρεξεκλίνατε ἕως ἐμέ, τὸν δοῦλον σας, διὰ νὰ μοῦ κάμετε τὴν τιμὴν νὰ σᾶς περιποιηθῶ>. Ἐκεῖνοι δὲ εἶπαν· <κάμε ὅπως εἶπες>.	5 Ἐγὼ δὲ ἐν τῷ μεταξὺ θὰ ἑτοιμάσω καὶ θὰ σᾶς φέρω ψωμὶ καὶ φαγητὸν διὰ νὰ φάγετε καὶ κατόπιν θὰ συνεχίσετε τὸν δρόμον σας, διότι διὰ τοῦτο ἐπεράσατε ἀπὸ ἐμὲ τὸν δοῦλον σας, διὰ νὰ μοῦ δώσετε τὴν τιμὴν νὰ σᾶς φιλοξενήσω>. Καὶ οἰ τρεῖς ἄνδρες ἀπάντησαν εἰς τὴν πρόσκλησιν τοῦ Ἀβραάμ· <ἔτσι κάμε, ὅπως εἶπες>.
6 Καὶ ἔσπευσεν Ἁβραὰμ ἐπὶ τὴν σκηνὴν πρὸς Σάρραν καὶ εἶπεν αὐτῇ· σπεῦσον καὶ φύρασον τρία μέτρα σεμιδάλεως καὶ ποίησον ἐγκρυφίας.	6 Ἔτρεξεν ὁ Ἁβραὰμ εἰς τὴν σκηνήν, ὅπου εὑρίσκετο ἡ Σάρρα καὶ τῆς εἶπε· <τρέξε καὶ ζύμωσε τρία μέτρα σιμιγδάλι καὶ κάμε το λαγάνες εἰς τὴν φωτιά>.	6 Καὶ ὁ Ἀβραὰμ ἀμέσως ἔτρεξε γρήγορα εἰς τὴν σκηνήν, ὅπου ἦταν ἡ Σάρρα καὶ τῆς εἶπε: <Τρέξε γρήγορα καὶ ζύμωσε χωρὶς καθυστέρησιν τρία <μέτρα> (περίπου 32 ὀκάδες ἢ 41 κιλὰ) σιμιγδάλι καὶ κάμε μὲ αὐτὸ κουλοῦρες (ἢ λαγάνες) ψημένες εἰς τὴν φωτιάν, διὰ νὰ φάγουν οἰ ξένοι>.
7 Καὶ εἰς τὰς βόας ἔδραμεν Ἁβραὰμ καὶ ἔλαβεν ἁπαλὸν μοσχάριον καὶ καλὸν καὶ ἔδωκε τῷ παιδί, καὶ ἐτάχυνε τοῦ ποιῆσαι αὐτό.	7 Ἔτρεξε δὲ ἐκεῖ, ποὺ ἔβοσκαν τὰ βόδια του, ἐπῆρε τρυφερὸ καὶ παχὺ μοσχάρι καὶ τὸ ἔδωσεν εἰς τὸν ὑπηρέτην, ὁ ὁποῖος ἔσπευσε νὰ τὸ ἑτοιμάσῃ.	7 Καὶ ἀφοῦ ἔδωκε τὴν ἐντολὴν αὐτὴν εἰς τὴν Σάρραν, ἔτρεξε μὲ προθυμίαν μόνος του εἰς τὰ βόδια του καὶ ἐδιάλεξε ἕνα μοσχαράκι παχὺ καὶ τρυφερὸν καὶ τὸ ἔδωκε εἰς τὸν ὑπηρέτην του διὰ νὰ τὸ ἑτοιμάσῃ· καὶ ὁ ὑπηρέτης ἔσπευσε νὰ τὸ ἑτοιμάσῃ γρήγορα.
8 Ἔλαβε δὲ βούτυρον, καὶ γάλα, καὶ τὸ μοσχάριον ὃ ἐποίησε, καὶ παρέθηκεν αὐτοῖς, καὶ ἔφαγον· αὐτὸς δὲ παρειστήκει αὐτοῖς ὑπὸ τὸ δένδρον.	8 Ἔλαβε δὲ βούτυρον, καὶ γάλα, καὶ τὸ μοσχάριον ὃ ἐποίησε, καὶ παρέθηκεν αὐτοῖς, καὶ ἔφαγον· αὐτὸς δὲ παρειστήκει αὐτοῖς ὑπὸ τὸ δένδρον.	8 Καὶ ἀφοῦ ἐπῆρε βούτυρον καὶ γάλα καὶ τὸ μοσχαράκι, ποὺ ἔψησεν ὁ ὑπηρέτης, τὰ παρέθεσεν εἰς τοὺς ξένους, οἱ ὁποῖοι ἐδέχθησαν τὴν πρόθυμον προσφορὰν καὶ ἔφαγαν. Ἐνῷ δὲ ἐκεῖνοι ἔτρωγαν, ὁ Ἀβραὰμ ἐστέκετο κοντά τους ὄρθιος ὡς ὑπηρέτης, κάτω ἀπὸ τὴν βελανιδιάν.
9 Εἶπε δὲ πρὸς αὐτόν· ποῦ Σάρρα ἡ γυνή σου; Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· ἰδοὺ ἐν τῇ σκηνῇ.	9 Εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ἕνας ἀπὸ τοὺς φιλοξενουμένους· <ποῦ εἶναι ἡ γυναίκα σου ἡ Σάρρα;> Ὁ δὲ Ἁβραὰμ ἀπεκρίθη· <ἰδοὺ εὑρίσκεται εἰς τὴν σκηνήν>.	9 Ὅταν ἐτελείωσε ἡ φιλοξενία καὶ ἔλαμψεν ἡ άρετὴ τοῦ Πατριάρχου, ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς τρεῖς φιλοξενουμένους, τὸν ὁποῖον ὁ Ἀβραὰμ ὠνόμασε <Κύριον>, τοῦ εἶπε· <ποῦ εἶναι ἡ γυναῖκα σου ἡ Σάρρα;> Ὁ Ἀβραὰμ ἀπεκρίθη καὶ τοῦ εἶπε· <νά, εὑρίσκεται ἐκεῖ, μέσα εἰς τὴν σκηνήν>.
10 Εἶπε δέ· ἐπαναστρέφων ἥξω πρὸς σὲ κατὰ τὸν καιρὸν τοῦτον εἰς ὥρας, καὶ ἕξει υἱὸν Σάρρα ἡ γυνή σου. Σάρρα δὲ ἤκουσε πρὸς τῇ θύρᾳ τῆς σκηνῆς, οὖσα ὄπισθεν αὐτοῦ.	10 Εἶπε δὲ ὁ ξένος αὐτὸς πρὸς τὸν Ἅβραμ· <ὅταν τὸ ἑπόμενον ἔτος κατὰ τὴν ἐποχὴν αὐτὴν ἐπιστρέφων ἔλθω πρὸς σέ, ἡ Σάρρα, ἡ σύζυγός σου, θὰ ἔχῃ τέκνον>. Ἡ δὲ Σάρρα, εὑρισκομένη εἰς τὴν θύραν τῆς σκηνῆς πίσω ἀπὸ τὸν Ἁβραὰμ ἤκουσε τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ ξένου.	10 Ὁ φιλοξενούμενος τότε τοῦ εἶπε· <ὅταν ἔλθω πρὸς σὲ ἐπιστρέφων κατὰ τὸ ἑπόμενον ἔτος καὶ τὴν ἰδίαν ἐποχὴν σὰν τώρα, ἡ γυναῖκα σου ἡ Σάρρα θὰ ἔχῃ υἱόν». Ἡ Σάρρα ἄκουσε τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ φιλοξενουμένου, ἐνῷ εὑρίσκετο εἰς τὴν πόρταν τῆς σκηνῆς πίσω ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ.
11 Ἁβραὰμ δὲ καὶ Σάρρα πρεσβύτεροι προβεβηκότες ἡμερῶν, ἐξέλιπε δὲ τῇ Σάρρᾳ γίνεσθαι τὰ γυναικεῖα.	11 Ὁ Ἁβραὰμ καὶ ἡ Σάρρα ἦσαν γέροντες, προχωρημένοι εἰς τὰ χρόνια, εἰς δὲ τὴν Σάρραν ἔπαυσαν πλέον νὰ ὑπάρχουν τὰ συμπτώματα τῆς γονιμότητας.	11 Ὁ Ἀβραὰμ δὲ καὶ ἡ Σάρρα ἦσαν γέροντες προχωρημένοι εἰς τὰ χρόνια· εἰς δὲ τὴν Σάρραν εἶχαν παύσει πλέον τὰ γυναικεῖα ἔμμηνα συμπτώματα τῆς γονιμότητος καὶ διὰ τοῦτο δεν ἠμποροῦσε νὰ συλλάβῃ καὶ νὰ τεκνοποίησῃ.
12 Ἐγέλασε δὲ Σάρρα ἐν ἑαυτῇ, λέγουσα· οὔπω μέν μοι γέγονεν ἕως τοῦ νῦν, ὁ δὲ κύριός μου πρεσβύτερος.	12 Ἐγέλασε δὲ ἡ Σάρρα ἀπὸ μέσα της λέγουσα· <μέχρι σήμερα δὲν ἀπέκτησα υἱὸν καὶ θὰ ἀποκτήσω τώρα! Ἄλλωστε ὁ σύζυγός μου εἶναι γέρων>.	12 Ὅταν ἡ Σάρρα ἄκουσε τὰ ὅσα εἶπεν ὁ φιλοξενούμενος εἰς τὸν Ἀβραάμ, ἐγέλασε μέσα της ἀπὸ ἀπιστίαν καὶ διότι ἐνόμισεν ἀστεῖα τὰ λόγια αὐτὰ καὶ συγχρόνως εἶπε: <Τόσα χρόνια τώρα δὲν μοῦ συνέβη τέτοιο πρᾶγμα· ἕως τώρα δεν ἐγέννησα υἱόν! Καὶ θὰ συμβῇ τοῦτο τώρα, ποὺ ὁ κύριός μου, ὁ σύζυγός μου εἶναι πλέον προχωρημένος εἰς τὰ χρόνια!>
13 Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Ἁβραάμ· τί ὅτι ἐγέλασε Σάρρα ἐν ἑαυτῇ, λέγουσα· ἆρά γε ἀληθῶς τέξομαι; Ἐγὼ δὲ γεγήρακα.	13 Εἶπε δὲ πρὸς τὸν Ἁβραὰμ ὁ ξένος ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἦτο ὁ Θεός· <διατὶ ἐγέλασεν ἡ Σάρρα ἀπὸ μέσα της λέγουσα· Θὰ γεννήσω πράγματι παιδί; Ἐγὼ ἔχω πλέον γηράσειν!	13 Ὁ Κύριος ὅμώς, ὁ ὁπῖος γνωρίζει τὶς ἀπόκρυφες σκέψεις καὶ διακρίνει τὰ μυστικὰ τῶν ἀνθρώπων, εἶπε πρὸς τὸν Ἀβραάμ· <διατὶ ἐγέλασεν ἡ Σάρρα μέσα της, διὰ τὸ μήνυμα ποὺ σοῦ ἔφερα, καὶ εἶπε· πράγματι εἶναι δυνατὸν νὰ γεννήσω παιδί; Ἐγὼ ἐγήρασα πλέον!>
14 Μὴ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ ρῆμα; Εἰς τὸν καιρὸν τοῦτον ἀναστρέψω πρὸς σὲ εἰς ὥρας· καὶ ἔσται τῇ Σάρρα υἱός.	14 Μήπως ὑπάρχει τίποτε ἀδύνατον διὰ τὸν Θεόν; Λοιπόν, τὸ ἑπόμενον ἔτος καὶ κατὰ τὴν ἐποχὴν αὐτὴν θὰ ἐπιστρέψω εἰς σέ· καὶ ἡ Σάρρα θὰ ἔχῃ παιδί>.	14 Καὶ ἐπρόσθεσεν ὁ Κύριος· <μήπως ὑπάρχει τίποτε ἀδύνατον διὰ τὸν Θεόν;> Ἄκουσε λοιπόν· <θὰ ἐπιστρέψω ὁπωσδήποτε πρὸς σὲ κατὰ τὸ ἑπόμενον ἔτος καὶ κατὰ τὴν ἰδίαν ἐποχὴν σὰν τώρα· καὶ ἡ Σάρρα ἡ γυναῖκα σου θὰ ἔχῃ υἱόν>.
15 Ἠρνήσατο δὲ Σάρρα λέγουσα· οὐκ ἐγέλασα· ἐφοβήθη γάρ. Καὶ εἶπεν αὐτῇ· οὐχί, ἀλλὰ ἐγέλασας.	15 Ἡ δὲ Σάρρα, ἐπειδὴ ἐφοβήθη, ἠρνήθη λέγουσα· <δὲν ἐγέλασα>. Εἶπεν ὅμως πρὸς αὐτὴν ὁ Κύριος· <ὄχι! ἐγέλασες>.	15 Ὅταν ἡ Σάρρα ἐκατάλαβεν, ὅτι οἱ μυστικὲς σκέψεις της δὲν διέφυγαν τῆς προσοχῆς τοῦ φιλοξενουμένου, ἀρνήθηκε ὅτι ἐσκέφθη τέτοιο πρᾶγμα καὶ εἶπεν· <ὄχι, δὲν ἐγέλασα>. Ἀρνήθηκε, διότι ἐφοβήθη καὶ ὁ φόβος της ἔφερε ταραχὴν καὶ σύγχυσιν. Ἀλλὰ ὁ Κύριος τῆς εἶπεν ἐπιτιμητικά· <ὄχι, Σάρρα, δὲν εἶναι ἀλήθεια αὐτό· ἀλλὰ ἐγέλασες>.
16 Ἐξαναστάντες δὲ ἐκεῖθεν οἱ ἄνδρες κατέβλεψαν ἐπὶ πρόσωπον Σοδόμων καὶ Γομόρρας. Ἁβραὰμ δὲ συνεπορεύετο μετ' αὐτῶν συμπροπέμπων αὐτούς.	16 Οἱ φιλοξενούμενοι τρεῖς ἄνδρες ἠγέρθησαν ἀπὸ τὸ τραπέζι, ἔστρεψαν τὸ πρόσωπόν των πρὸς τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορρα καὶ ἐπορεύοντο πρὸς αὐτά. Μαζῆ δὲ μὲ αὐτοὺς καὶ προπέμπων αὐτοὺς ἐπορεύετο καὶ ὁ Ἁβραάμ.	16 Οἱ τρεῖς φιλοξενούμενοι, ἀφοῦ ἐσηκώθηκαν ἀπὸ τὸ τραπέζι, ἀνεχώρησαν ἀπὸ ἐκεῖ καὶ ἔστρεψαν τὸ πρόσωπόν των κάτω πρὸς τὰ Σόδομα καὶ τὴν Γομόρραν μὲ θυμὸν καὶ ὀργήν. Ὁ Ἀβραὰμ δὲ ἐπροχωροῦσε μαζί τους καὶ τοὺς προέπεμπε μὲ εὐλάβειαν καὶ ταπείνωσιν.
17 Ὁ δὲ Κύριος εἶπεν· οὐ μὴ κρύψω ἐγὼ ἀπὸ Ἁβραὰμ τοῦ παιδόςμου, ἃ ἐγὼ ποιῶ.	17 Εἶπε δὲ τότε ὁ Κύριος· <δὲν θὰ κρύψω ἐγὼ ἀπὸ τὸν Ἁβραάμ, τὸν δοῦλον μου, αὐτά, τὰ ὁποῖα θὰ κάμω.	17 Ὅταν δὲ ἔφυγαν οἱ δύο ἀπὸ τοὺς τρεῖς, ὁ ἕνας ποὺ ἔμεινε, δηλαδὴ ὁ Κύριος, ἐσκέφθη καὶ εἶπε: <Δὲν θὰ κρύψω ἐγὼ ἀπὸ τὸν εὐλαβῆ δοῦλον μου τὸν Ἀβραὰμ ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα πρόκειται νὰ κάμω>. Θὰ τοῦ τὰ φανερώσω, διότι
18 Ἁβραὰμ δὲ γινόμενος ἔσται εἰς ἔθνος μέγα καὶ πολύ, καὶ ἐνευλογηθήσονται ἐν αὐτῷ πάντα τὰ ἔθνη τῆς γῆς.	18 Ὁ Ἁβραὰμ θὰ ἀναδειχθῇ γενάρχης, πατριάρχης μεγάλου καὶ ἰσχυροῦ ἔθνους καὶ δι' αὐτοῦ θὰ λάβουν τὰς θείας εὐλογίας ὅλοι οἱ λαοὶ τῆς γῆς.	18 <ὁ Ἀβραὰμ θὰ γίνῃ ὁπωσδήποτε γενάρχης, Πατριάρχης λαοῦ μεγάλου καὶ ἰσχυροῦ καὶ διὰ μέσου αὐτοῦ θὰ εὐλογηθοῦν ὅλα τὰ ἔθνη τῆς γῆς.
19 Ἤδειν γὰρ ὅτι συντάξει τοῖς υἱοῖς αὐτοῦ καὶ τῷ οἴκῳ αὐτοῦ μετ' αὐτόν, καὶ φυλάξουσι τὰς ὁδοὺς Κυρίου ποιεῖν δικαιοσύνην καὶ κρίσιν, ὅπως ἂν ἐπαγάγῃ Κύριος ἐπὶ Ἁβραὰμ πάντα, ὅσα ἐλάλησε πρὸς αὐτόν.	19 Διότι ἐγὼ ἐγνώριζον ἀπ' ἀρχῆς ὅτι ὁ πιστὸς καὶ ἐνάρετος Ἁβραὰμ θὰ διδάξῃ τὰ τέκνα του, ἐφ' ὅσον ζῇ, καὶ δι' αὐτῶν τοὺς ἀπογόνους του ποὺ θὰ γεννηθοῦν ὑστέρα ἀπ' αὐτόν, νὰ τηροῦν τὰς ἐντολάς τοῦ Κυρίου, ὥστε νὰ ζοῦν δικαιοσύνην καὶ νὰ ἐφαρμόζουν δικαίαν κρίσιν, διὰ νὰ ἀποστείλῃ ὁ Κύριος εἰς τὸν Ἁβραὰμ καὶ τοὺς ἀπογόνους αὐτοῦ ὅλα ὅσα τοῦ ἔχει ὑποσχεθῆ>.	19 Θὰ κάμω δὲ τοῦτο, διότι ἐγνώριζα ἐξ ἀρχῆς, ὅτι ὁ δίκαιος Ἀβραὰμ θὰ καθοδηγήσῃ τὰ παιδιά του καὶ ὅλους, ὅσοι συγκατοικοῦν μαζί του καὶ δι’ αὐτῶν ὅλους τοὺς ἀπογόνους, οἱ ὁποῖοι θὰ προέλθουν ἀπὸ αὐτόν, νὰ φυλάξουν τὰ προστάγματα καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, ὥστε νὰ ζοῦν μὲ δικαιοσύνην καὶ νὰ ἐφαρμόζουν τὸ ὀρθὸν καὶ ἔτσι ὁ Κύριος θὰ ἐκπληρώσῃ εἰς τὸν Ἀβραὰμ ὅλα, ὅσα τοῦ ὑπεσχέθη>.
20 Εἶπε δὲ Κύριος· κραυγὴ Σοδόμων καὶ Γομόρρας πεπλήθυνται πρός με, καὶ αἱ ἁμαρτίαι αὐτῶν μεγάλαι σφόδρα.	20 Εἶπε δὲ ἐν συνεχείᾳ ὁ Κύριος· <κραυγαὶ πολλαὶ ἀπὸ τὰ Σόδομα καὶ τὴν Γομόρραν ἀνέρχονται πρὸς ἐμέ· αἱ ἁμαρτίαι των εἶναι πάρα πολὺ μεγάλαι.	20 Καὶ ἀμέσως ὁ Κύριος ἀρχίζει τὴν ἀποκάλυψίν του εἰς τὸν Ἀβραάμ, λέγων: <Φωνὲς πολλὲς καὶ μεγάλες· κραυγὲς δυνατές, ἀγωνιώδεις ἀνεβαίνουν εἰς τὸν οὐρανὸν πρὸς ἐμὲ ἀπὸ τὰ Σόδομα καὶ τὴν Γομόρραν· εἶναι οἱ κραυγὲς ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὶς μεγάλες καὶ πολλὲς ἀδικίες των. Οἱ ἁμαρτίες τῶν κατοίκων τῶν δύο αὐτῶν πόλεων εἶναι τόσον μεγάλες, ὥστε δὲν ἠμπορεῖ νὰ τὶς βαστάσῃ πλέον ἡ μακροθυμία μου.
21 Καταβὰς οὖν ὄψομαι, εἰ κατὰ τὴν κραυγὴν αὐτῶν τὴν ἐρχομένην πρὸς με συντελοῦνται, εἰ δὲ μή, ἵνα γνῶ.	21 Θὰ καταβῶ, λοιπόν, ἐκεῖ, διὰ νὰ ἴδω, ἐὰν πράγματι αἱ ἁμαρτίαι των εἶναι ὅπως αἱ κραυγαὶ ποὺ ἀνέρχονται πρὸς ἐμὲ ἢ ὄχι. Ὁπωσδήποτε θέλω νὰ μάθω>!	21 Πρέπει λοιπὸν νὰ κατέβω ἐκεῖ διὰ νὰ ἴδω, ἐὰν οἰ ἁμαρτίες των γίνωνται πράγματι, ὅπως ἀκριβῶς ἀνεβαίνουν πρὸς ἐμὲ οἱ θρηνητικὲς κραυγὲς τῶν ἀδικουμένων ἢ ὄχι. Θέλω νὰ πληροφορηθῶ, νὰ μάθω ἐξ ἰδίας ἀντιλήψεως, ἐάν οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ πράττουν τόσες παρανομίες>.
22 Καὶ ἀποστρέψαντες ἐκεῖθεν οἱ ἂνδρες ἦλθον εἰς Σόδομα. Ἁβραὰμ δὲ ἔτι ἦν ἐστηκὼς ἐναντίον Κυρίου.	22 Δύο δὲ ἀπὸ τοὺς ξένους αὐτοὺς ἄνδρας ἀνεχώρησαν ἀπὸ ἐκεῖ καὶ ἦλθαν εἰς τὰ Σόδομα. Ὁ Ἁβραὰμ ἦτο ὄρθιος ἐκεῖ πλησίον τοῦ Κυρίου.	22 Καὶ οἰ δυὸ ἀπὸ τοὺς τρεῖς φιλοξενουμένους τοῦ Ἀβραὰμ ἐπροχώρησαν πρὸς τὰ Σόδομα καὶ ἔφθασαν ἐκεῖ. Ὁ Ἀβραὰμ δὲ συνέχιζε νὰ στέκεται ὄρθιος ἐμπρὸς εἰς τὸν Κύριον, ὁ ὁποῖος ἔμεινε μαζὶ μὲ τὸν εὐσεβῆ δοῦλον του.
23 Καὶ ἐγγίσας Ἁβραὰμ εἶπε· μὴ συναπολέσῃς δίκαιον μετὰ ἀσεβοῦς καὶ ἔσται ὁ δίκαιος ὡς ὁ ἀσεβής;	23 Ἐπλησίασε τὸν Κύριον καὶ τοῦ εἶπε· <θὰ κατάστρεψῃς τάχα τὸν δίκαιον μαζῆ μὲ τὸν ἀσεβῆ καὶ θὰ εἶναι ὁ δίκαιος εἰς τὴν αὐτὴν θέσιν, ὅπως καὶ ὁ ἀσεβής;	23 Καὶ ὁ Ἀβραάμ, ἀφοῦ ἐπλησίασε τὸν Κύριον, εἶπε: <Εἶναι δυνατὸν νὰ καταστρέψῃς τὸν δίκαιον μαζὶ μὲ τὸν ἀσεβῆ καὶ θὰ εἶναι λοιπὸν ὁ δίκαιος εἰς τὴν ἰδίαν μοῖραν μὲ τὸν ἀσεβῆ;
24 Ἐὰν ὦσι πεντήκοντα δίκαιοι ἐν τῇ πόλει, ἀπολεῖς αὐτούς; Οὐκ ἀνήσεις πάντα τὸν τόπον ἕνεκεν τῶν πεντήκοντα δικαίων, ἐὰν ὦσιν ἐν αὐτῇ;	24 Ἐὰν εὑρίσκωνται πενῆντα δίκαιοι εἰς τὴν πόλιν αὐτήν, θὰ καταστρέψῃς καὶ αὐτοὺς μαζῆ μὲ τοὺς πονηρούς; Δὲν θὰ ἀφήσῃς ἄθικτον ὅλην τὴν πόλιν ἕνεκα τῶν πεντήκοντα αὐτῶν δικαίων, οἱ ὁποῖοι θὰ εὑρίσκωνται εἰς αὐτήν;	24 Ἐὰν εὑρίσκωνται εἰς τὴν πόλιν αὐτὴν πενήντα δίκαιοι, θὰ τοὺς καταστρέψῃς μαζὶ μὲ τοὺς ἀσεβεῖς; Δὲν θὰ ἀφήσῃς ἀτιμώρητον ὅλην τὴν πόλιν ἕνεκα τῶν πενήντα δικαίων, ἐὰν αὐτοὶ ζοῦν εἰς τὴν πόλιν αὐτήν;
25 Μηδαμῶς σὺ ποιήσεις ὡς τὸ ρῆμα τοῦτο, τοῦ ἀποκτεῖναι δίκαιον μετὰ ἀσεβοῦς, καὶ ἔσται ὁ δίκαιος ὡς ὁ ἀσεβής. Μηδαμῶς· ὁ κρίνων πᾶσαν τὴν γῆν, οὐ ποιήσεις κρίσιν;	25 Ποτὲ σὺ ὁ δίκαιος Θεὸς δὲν θὰ κάμῃς κάτι τέτοιο, νὰ φονεύσῃς δηλαδὴ τὸν δίκαιον μαζῆ μὲ τὸν ἀσεβῆ, ὥστε νὰ ἔχῃ ὁ δίκαιος τὴν αὐτὴν τύχην μὲ τὸν ἀσεβῆ. Ποτὲ δὲν θὰ κάμῃς κάτι τέτοιο. Λοιπόν, σὺ ὁ δίκαιος κριτὴς ὅλης τῆς οἰκουμένης δὲν θὰ κάμῃς καὶ εἰς τὴν περίστασιν αὐτὴν δικαίαν κρίσιν;>	25 Οὐδέποτε σὺ ὁ Θεὸς θὰ κάμῃς κάτι τέτοιο· ποτὲ δηλαδὴ δὲν θὰ φονεύσῃς τὸν δίκαιον μαζὶ μὲ τὸν ἀσεβῆ· εἶναι ἀδύνατον σὺ ὁ δίκαιος νὰ ἐξισώσῃς δίκαιον καὶ ἀσεβῆ καὶ νὰ συμπεριφερθῇς πρὸς αὐτοὺς μὲ τὸν ἴδιον τρόπον· οὐδέποτε θὰ κάμῃς κάτι τέτοιο. Σύ, ὁ ὁποῖος εἶσαι ὁ δίκαιος κριτὴς ὅλου τοο κόσμου, δὲν θὰ ἐφαρμόσῆς καὶ ἐδῶ δικαιοσύνην;>
26 Εἶπε δὲ Κύριος· ἐὰν ὦσιν ἐν Σοδόμοις πεντήκοντα δίκαιοι ἐν τῇ πόλει, ἀφήσω ὅλην τὴν πόλιν καὶ πάντα τὸν τόπον δι' αὐτούς.	26 Ἀπήντησεν ὁ Κύριος· <ἐὰν ὑπάρχουν εἰς τὴν πόλιν τῶν Σοδόμων πενῆντα δίκαιοι, ἐγὼ χάριν αὐτῶν θὰ ἀφήσω ἄθικτον ὅλην τὴν πόλιν καὶ τὴν περιοχὴν αὐτῆς>.	26 Ὁ φιλάνθρωπος Κύριος ἐσυμφώνησε μὲ τὴν παράκλησιν τοῦ Πατριάρχου καὶ τοῦ ἀπάντησε· <δέχομαι τὴν ἱκεσίαν σου· ἐὰν εὑρίσκωνται εἰς τὰ Σόδομα πενήντα δίκαιοι, δὲν θὰ καταστρέψω ὁλόκληρον τὴν πόλιν καὶ ὅλον τὸν τόπον ἐκεῖνον πρὸς χάριν αὐτῶν τῶν ὀλίγων δικαίων>.
27 Καὶ ἀποκριθεὶς Ἁβραὰμ εἶπε νῦν ἠρξάμην λαλῆσαι πρὸς τὸν Κύριόν μου, ἐγὼ δέ εἰμι, γῆ καὶ σποδός·	27 Λαβὼν τὸν λόγον καὶ πάλιν ὁ Ἁβραὰμ εἶπε· <ἔχω ἤδη ἀρχίσει νὰ ὁμιλῶ πρὸς τὸν Κύριον, ἂν καὶ ἐγὼ εἶμαι χῶμα καὶ στάκτη. Ἐπίτρεψέ μου νὰ ἐρωτήσω καὶ πάλιν.	27 Ὁ Ἀβραάμ, ἀφοῦ ἐπῆρε θάρρος καὶ ἐγνώρισε τὴν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ, ὑπέβαλε μὲ ταπείνωσιν καὶ συστολὴν δευτέραν παράκλησιν καὶ εἶπε: <Τώρα ἄρχισα νὰ ὁμιλῶ πρὸς τὸν Κύριόν μου· τολμῶ δὲ νὰ ὁμιλῶ, ἂν καὶ εἶμαι ἐμπρός σου ὡσὰν τὸ χῶμα, ποὺ πατοῦμεν· ὡσὰν τὴν στάχτην, ποὺ τὴν πετοῦν οἱ ἄνθρωποι ὡς ἄχρηστον πρᾶγμα.
28 ἐὰν δὲ ἐλαττονωθῶσιν οἱ πεντήκοντα δίκαιοι εἰς τεσσαράκονταπέντε, ἀπολεῖς ἕνεκεν τῶν πέντε πᾶσαν τὴν πόλιν; Καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω, ἐὰν εὕρω ἐκεῖ τεσσαρακονταπέντε.	28 Ἐὰν ἐλαττωθοῦν οἱ πενῆντα δίκαιοι εἰς σαράντα πέντε, ἕνεκα τῶν πέντε δικαίων ποὺ θὰ λείπουν, θὰ καταστρέψῃς τὴν πόλιν;> Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· <δὲν θὰ τὴν καταστρέψω, ἐὰν εὕρω ἐκεῖ σαράντα πέντε δικαίους>.	28 Ἐὰν ὀλιγοστεύσουν οἱ πενήντα δίκαιοι κατὰ πέντε καὶ εὑρεθοῦν εἰς τὴν πόλιν τῶν Σοδόμων σαράντα πέντε δίκαιοι, θὰ καταστρέψῃς ὁλόκληρον τὴν πόλιν ἕνεκα τῆς ἐλλείψεως αὐτῶν τῶν πέντε δικαίων;> Καὶ ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς ἀπάντησεν εἰς τὸν Ἀβραάμ· <ὄχι· δὲν θὰ καταστρέψω τὴν πόλιν, ἐὰν εὕρω εἰς αὐτὴν σαράντα πέντε δικαίους>.
29 Καὶ προσέθηκεν ἔτι λαλῆσαι πρὸς αὐτόν, καὶ εἶπεν· ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ τεσσαράκοντα; Καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω ἕνεκεν τῶν τεσσαράκοντα.	29 Ἐτόλμησεν ὁ Ἁβραὰμ νὰ ὁμιλήσῃ ἀκόμη πρὸς τὸν Θεὸν καὶ εἶπε· <ἐὰν εὐρεθοῦν ἐκεῖ σαράντα δίκαιοι, θὰ καταστρέψῃς τὴν πόλιν;> Ἀπήντησεν ὁ Θεός· <δὲν θὰ τὴν καταστρέψω ἔνεκα τῶν τεσισαράκοντα δικαίων>.	29 Ὁ δίκαιος Πατριάρχης ἐτόλμησε νὰ ὁμιλήσῃ πάλιν πρὸς τὸν Κύριον τοῦ οὐρανοῦ καὶ δειλά - δειλὰ εἶπεν· <ἐὰν δὲ εὐρεθοῦν ἐκεῖ εἰς τὰ Σόδομα σαράντα δίκαιοι, θὰ καταστρέψῃς τὴν πόλιν;> Καὶ ὁ Θεὸς τοῦ ἀπάντησε· <δὲν θὰ καταστρέψω τὴν πόλιν, ἐὰν εὕρω ἐκεῖ σαράντα δικαίους· πρὸς χάριν των δὲν θὰ τὴν τιμωρήσω>.
30 Καὶ εἶπε· μή τι κύριε, ἐὰν λαλήσω; Ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ τριάκοντα; Καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω ἕνεκεν τῶν τριάκοντα.	30 Εἶπεν ἀκόμη ὁ Ἁβραάμ· <μήπως, Κύριε, θὰ ὀργισθῇς, ἐὰν καὶ πάλιν ὁμιλήσω; Ἐὰν εὐρεθοῦν ἐκεῖ τριάκοντα δίκαιοι;> Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· <πρὸς χάριν αὐτῶν τῶν τριάκοντα δὲν θὰ καταστρέψω τὴν πόλιν>.	30 Ὁ δίκαιος Ἀβραάμ, ὡσὰν νὰ ἔνοιωσε ἐντροπὴν διὰ τὴν πολλὴν μακροθυμίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπειδὴ ἐφοβήθη μήπως δώσῃ τὴν ἐντύπωσιν, ὅτι ἀσεβεῖ καὶ παρακαλεῖ περισσότερον ἀπὸ ὅ,τι πρέπει, εἶπε: <Μήπως θυμώσῃς, Κύριε, ἐὰν ὁμιλήσω καὶ πάλιν; Ἐὰν εὐρεθοῦν ἔτσι τριάντα δίκαιοι;> Καὶ ὁ Θεὸς τοῦ ἀπάντησεν· <ὅχι· δὲν θὰ καταστρέψω τὴν πόλιν, ἐὰν εὐρεθοῦν ἐκεῖ τριάντα· πρὸς χάριν τῶν τριάντα δικαίων δὲν θὰ τὴν ἐξολοθρεύσω>.
31 Καὶ εἶπεν· ἐπειδὴ ἔχω λαλῆσαι πρὸς τὸν κύριον· ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ εἴκοσι; Καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω, ἐὰν εὕρω ἐκεῖ εἴκοσι.	31 Εἶπε πάλιν ὁ Ἁβραάμ· <Ἂς μὲ συγχωρήσᾳ ὁ Κύριος ἐπειδὴ ἔχω ἀκόμη κάτι νὰ ἐρωτήσω αὐτόν. Ἐὰν εὑρεθοῦν ἐκεῖ εἴκοσι;> Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· <Καὶ εἴκοσι ἐὰν εὕρω ἐκεῖ, δὲν θὰ καταστρέψω τὴν πόλιν>.	31 Ἀλλ’ ὁ Ἀβραάμ, παρακινούμενος ἀπὸ μεγάλην φιλοστοργίαν, συνέχισε τὴν παράκλησίν του μὲ ἐπιμόνην καὶ εἶπεν· <ἐπειδὴ ἔχω τὸ θάρρος νὰ ὁμιλησω καὶ πάλιν πρὸς τὸν Κύριόν μου, τολμῶ καὶ τὸν ἐρωτῶ· ἐὰν εὐρεθοῦν ἐκεῖ εἴκοσι δίκαιοι;> Καὶ ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς συγκαταβαίνων πρὸς τὴν ἐρώτησιν τοῦ ἐναρέτου δούλου του ἀπάντησεν· <ὄχι· δεν θὰ καταστρέψω τὴν πόλιν, ἐὰν εὕρω εἰς αὐτὴν εἴκοσι δικαίους· πρὸς χάριν των δὲν θὰ τὴν ἐξολοθρεύσω>.
32 Καὶ εἶπε· μήτι κύριε, ἐὰν λαλήσω ἔτι ἅπαξ· ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ δέκα; Καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω ἕνεκεν τῶν δέκα.	32 Εἶπε δὲ ὁ Ἁβραάμ· <Μήπως Κύριε, θὰ ὀργισθῇς ἐναντίον μου ἐὰν ὑποβάλω μίαν ἀκόμη ἐρώτησιν; Ἐὰν εὐρεθοῦν ἐκεῖ δέκα;> Ἀπήντησεν ὁ Θεός· <δὲν θὰ καταστρέψω τὴν πόλιν πρὸς χάριν αὐτῶν τῶν δέκα>.	32 Ὁ δίκαιος Ἀβραάμ, βλέπων τὸν πλοῦτον τῆς θείας συγκαταβάσεως καὶ φιλανθρωπίας, εἶπε πάλιν: <Μήπως θυμώσῃς, Κύριε, ἐὰν ὁμιλήσω ἀκόμη μίαν φοράν; Μήπως κάμνω κάτι ἄξιον κατακρίσεως, ἐὰν ὁμιλήσω ἀκόμη μίαν φοράν; Καὶ ἐὰν εὑρεθοῦν ἐκεῖ δέκα δίκαιοι;> Καὶ ὁ μακρόθυμος Θεὸς τοῦ ἀπάντησεν· <ὄχι· δεν θὰ καταστρέφω τὴν πόλιν πρὸς χάριν αὐτῶν τῶν δέκα δικαίων>.
33 Ἀπῆλθε δὲ ὁ Κύριος, ὡς ἐπαύσατο λαλῶν τῷ Ἁβραάμ, καὶ Ἁβραὰμ ἀπέστρεψεν εἰς τὸν τόπον αὐτοῦ.	33 Ὅταν δὲ ἔπαυσε πλέον νὰ ὁμιλῇ ὁ Ἁβραάμ, ἀνεχώρησεν ὁ Θεός· καὶ ὁ Ἁβραὰμ ἐπανῆλθεν εἰς τὸν τόπον του.	33 Καὶ ὅταν ἔπαυσεν ὁ Κύριος νὰ συνομιλῇ με τὸν Ἀβραάμ, ὁ ὁποῖος ἐσιώπησε πλέον, ἀνεχώρησε. Καὶ ὁ Ἀβραὰμ ἐπέστρεψεν εἰς τὸν τόπον, ὅπου εὑρίσκετο ἡ σκηνή του. Ἐκαθησεν ἥσυχος καὶ ἐπερίμενε νὰ ἴδῃ τί θὰ ἀπογίνῃ.