Η Γένεσις : Κεφάλαιον '

Πρωτότυπο Κείμενο

αὶ ἐνετείλατο ὁ ᾿Ιωσὴφ τῷ ὄντι ἐπὶ τῆς οἰκίας αὐτοῦ λέγων· πλήσατε τοὺς μαρσίππους τῶν ἀνθρώπων βρωμάτων, ὅσα ἐὰν δύνωνται ἆραι, καὶ ἐμβάλετε ἑκάστου ἀγύριον ἐπὶ τοῦ στόματος τοῦ μαρσίππου
2 καὶ τὸ κόνδυ μου τὸ ἀργυροῦν ἐμβάλετε εἰς τὸν μάρσιππον τοῦ νεωτέρου καὶ τὴν τιμὴν τοῦ σίτου αὐτοῦ. Ἐγενήθη δὲ κατὰ τὸ ρῆμα Ἰωσήφ, καθὼς εἶπε.
3 Τὸ πρωΐ διέφαυσε, καὶ οἱ ἄνθρωποι ἀπεστάλησαν, αὐτοὶ καὶ οἱ ὄνοι αὐτῶν.
4 Ἐξελθόντων δὲ αὐτῶν τὴν πόλιν, οὐκ ἀπέσχον μακράν, καὶ Ἰωσὴφ εἶπε τῷ ἐπὶ τῆς οἰκίας αὐτοῦ· ἀναστὰς ἐπιδίωξον ὀπίσω τῶν ἀνθρώπων καὶ καταλήψῃ αὐτοὺς καὶ ἐρεῖς αὐτοῖς· τί ὅτι ἀνταπεδώκατε πονηρὰ ἀντὶ καλῶν; Ἱνατί ἐκλέψατέ μου τὸ κόνδυ τὸ ἀργυροῦν;
5 Οὐ τοῦτο ἐστιν, ἐν ᾧ πίνει ὁ κύριός μου; Αὐτὸς δὲ οἰωνισμῷ οἰωνίζεται ἐν αὐτῷ. Πονηρὰ συντετελέκατε, ἃ πεποιήκατε.
6 Εὑρὼν δὲ αὐτοὺς εἶπεν αὐτοῖς κατὰ τὰ ρήματα ταῦτα.
7 Οἱ δὲ εἶπαν αὐτῷ· ἱνατί λαλεῖ ὁ κύριος κατὰ τὰ ρήματα ταῦτα; Μὴ γένοιτο τοῖς παισί σου ποιῆσαι κατὰ τὸ ρῆμα τοῦτο.
8 Εἰ τὸ μὲν ἀργύριον, ὁ εὕρομεν ἐν τοῖς μαρσίπποις ἡμῶν, ἀπεστρέψαμεν πρὸς σὲ ἐκ γῆς Χαναάν, πῶς ἂν κλέψαιμεν ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ κυρίου σου ἀργύριον ἢ χρυσίον;
9 Παρ' ᾧ ἂν εὕρῃς τὸ κόνδυ τῶν παίδων σου, ἀποθνησκέτω· καὶ ἡμεῖς δὲ ἐσόμεθα παῖδες τῷ κυρίῳ ἡμῶν.
10 Ὁ δὲ εἶπε· καὶ νῦν ὡς λέγετε, οὕτως ἔσται· παρ' ᾧ ἂν εὑρεθῇ τὸ κόνδυ, ἔσται μου παῖς, ὑμεῖς δὲ ἔσεσθε καθαροί.
11 Καὶ ἔσπευσαν καὶ καθεῖλαν ἕκαστος τὸν μάρσιππον αὐτοῦ ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ἤνοιξαν ἕκαστος τὸν μάρσιππον αὐτοῦ.
12 Ἠρεύνησε δὲ ὀπὸ τοῦ πρεσβυτέρου ἀρξάμενος, ἕως ἦλθεν ἐπὶ τὸν νεώτερον, καὶ εὖρε τὸ κόνδυ ἐν τῷ μαρσίππω τοῦ Βενιαμίν.
13 Καὶ διέρρηξαν τὰ ἱμάτια αὐτῶν καὶ ἐπέθηκαν ἕκαστος τὸν μάρσιππον αὐτοῦ ἐπὶ τὸν ὄνον αὐτοῦ, καὶ ἐπέστρεψαν εἰς τὴν πόλιν.
14 Εἰσῆλθε δὲ Ἰούδας καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ πρὸς Ἰωσήφ, ἔτι αὐτοῦ ὄντος ἐκεῖ, καὶ ἔπεσον ἐναντίον αὐτοῦ ἐπὶ τὴν γῆν.
15 Εἶπε δὲ αὐτοῖς Ἰωσήφ· τί τὸ πρᾶγμα τοῦτο ἐποιήσατε; Οὐκ οἴδατε ὅτι οἰωνισμῷ οἰωνιεῖται ὁ ἄνθρωπος, οἷος ἐγώ;
16 Εἶπε δὲ Ἰούδας· τί ἀντεροῦμεν τῷ κυρίῳ, ἢ τί λαλήσομεν, ἢ τί δικαιωθῶμεν; Ὁ Θεὸς δὲ εὗρε τὴν ἀδικίαν τῶν παίδων σου. Ἰδού ἐσμεν οἰκέται τῷ κυρίῳ ἡμῶν, καὶ ἡμεῖς καὶ παρ' ᾦ εὑρέθη τὸ κόνδυ.
17 Εἶπε δὲ Ἰωσήφ· μή μοι γένοιτο ποιῆσαι τὸ ρῆμα τοῦτο· ὁ ἄνθρωπος, παρ' ᾧ εὑρέθη τὸ κόνδυ, αὐτὸς ἔσται μου παῖς. Ὑμεῖς δὲ ἀνάβητε μετὰ σωτηρίας πρὸς τὸν πατέρα ὑμῶν.
18 Ἐγγίσας δὲ αὐτῷ Ἰούδας εἶπε· δέομαι, κύριε· λαλησάτω ὁ παῖς σου ρῆμα ἐναντίον σου, καὶ μὴ θυμωθῇς τῷ παιδί σου, ὅτι σὺ εἶ μετὰ Φαραώ.
19 Κύριε, σὺ ἠρώτησας τοὺς παῖδάς σου, λέγων· εἰ ἔχετε πατέρα ἢ ἀδελφόν;
20 Καὶ εἴπαμεν τῷ κυρίῳ· ἔστιν ἡμῖν πατὴρ πρεσβύτερος καὶ παιδίον γήρους νεώτερον αὐτῷ, καὶ ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ ἀπέθανεν, αὐτὸς δὲ μόνος ὑπελείφθη τῇ μητρὶ αὐτοῦ, ὁ δὲ πατὴρ αὐτὸν ἠγάπησεν.
21 Εἶπας δὲ τοῖς παισί σου· καταγάγετε αὐτὸν πρός με, καὶ ἐπιμελοῦμαι αὐτοῦ.
22 Καὶ εἴπαμεν τῷ κυρίῳ· οὐ δυνήσεται τὸ παιδίον καταλιπεῖν τὸν πατέρα αὐτοῦ· ἐὰν δὲ καταλίπῃ τὸν πατέρα, ἀποθανεῖται.
23 Σὺ δὲ εἶπας τοῖς παισί σου· ἐὰν μὴ καταβῇ ὁ ἀδελφὸς ὑμῶν ὁ νεώτερος μεθ' ὑμῶν, οὐ προσθήσεσθε ἰδεῖν τὸ πρόσωπόν μου.
24 Ἐγένετο δὲ ἡνίκα ἀνέβημεν πρὸς παῖδά σου πατέρα ἡμῶν, ἀπαγείλαμεν αὐτῷ τὰ ρήματα κυρίου ἡμῶν.
25 Εἶπε δὲ ὁ πατὴρ ἡμῶν· βαδίσατε πάλιν καὶ ἀγοράσατε ἡμῖν μικρὰ βρώματα.
26 Ἡμεῖς δὲ εἴπομεν· οὐ δυνησόμεθα καταβῆναι. Ἀλλ' εἰ μὲν ὁ ἀδελφὸς ἡμῶν ὁ νεώτερος καταβαίνει μεθ' ἡμῶν, καταβησόμεθα· οὐ γὰρ δυνάμεθα ἰδεῖν τὸ πρόσωπον τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ἀδελφοῦ ἡμῶν τοῦ νεωτέρου μὴ ὄντος μεθ' ἡμῶν.
27 Εἶπε δὲ ὁ παῖς σου, ὁ πατὴρ ἡμῶν πρὸς ἡμᾶς· ὑμεῖς γινώσκετε ὅτι δύο ἔτεκέ μοι ἡ γυνή·
28 ἐξῆλθεν ὁ εἰς ἀπ' ἐμοῦ, καὶ εἴπατε ὅτι θηριόβρωτος γέγονε, καὶ οὐκ εἶδον αὐτὸν ἄχρι νῦν·
29 ἐὰν οὖν λάβητε καὶ τοῦτον ἐκ τοῦ προσώπου μου καὶ συμβῇ αὐτῷ μαλακία ἐν τῇ ὁδῷ, καὶ κατάξετέ μου τὸ γῆρας μετὰ λύπης εἰς ᾅδου.
30 Νῦν οὖν ἐὰν εἰσπορεύωμαι πρὸς τὸν παῖδά σου πατέρα δὲ ἡμῶν, καὶ τὸ παιδίον μὴ ᾖ μεθ' ἡμῶν, ἡ δὲ ψυχὴ αὐτοῦ ἐκκρέμαται ἐκ τῆς τούτου ψυχῆς,
31 καὶ ἔσται ἐν τῷ ἰδεῖν αὐτὸν μὴ ὃν τὸ παιδίον μεθ' ἡμῶν, τελευτήσει, καὶ κατάξουσιν οἱ παῖδές σου τὸ γῆρας τοῦ παιδός σου, πατρὸς δὲ ἡμῶν, μετὰ λύπης εἰς ᾅδου.
32 Ὁ γὰρ παῖς σου παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκδέδεκται τὸ παιδίον λέγων· ἐὰν μὴ ἀγάγω αὐτὸν πρὸς σὲ καὶ στήσω αὐτὸν ἐνώπιόν σου, ἡμαρτηκὼς ἔσομαι εἰς τὸν πατέρα πάσας τὰς ἡμέρας.
33 Νῦν οὖν παραμενῶ σοι παῖς ἀντὶ τοῦ παιδιοῦ, οἰκέτης τοῦ κυρίου· τὸ δὲ παιδίον ἀναβήτω μετὰ τῶν ἀδελφῶν αὐτοῦ.
34 Πῶς γὰρ ἀναβήσομαι πρὸς τὸν πατέρα, τοῦ παιδίου μὴ ὄντος μεθ' ἡμῶν; ῞Ινα μὴ ἴδω τὰ κακά, ἃ εὑρήσει τὸν πατέρα μου.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

πειτα ἀπ' αὐτὰ διέταξεν ὁ Ἰωσὴφ τὸν ἀρχηγὸν τοῦ οἴκου του λέγων· <γεμίσατε τοὺς σάκκους τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν ἀπὸ τρόφιμα, ὅσα ἠμποροῦν νὰ πάρουν. Βάλτε τὸ ἀργύριον ἑνὸς ἑκάστου εἰς τὸ στόμιον τοῦ σάκκου του,
2 καὶ τὸ ἀργυροῦν ποτήριόν μου θέσατε εἰς τὸν σάκκον τοῦ νεωτέρου ἀδελφοῦ ὅπως καὶ τὸ ἀντίτιμον τῆς ἀγορᾶς τοῦ σίτου του>. Ὅπως διέταξεν ὁ Ἰωσήφ, ἔτσι καὶ ἔγινε.
3 Τὴν ἑπομένην ἡμέραν κατὰ τὸ γλυκοχάραμα ἀφέθησαν ἐλεύθεροι οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ μὲ τοὺς φορτωμένους ὄνους των, διὰ νὰ ἀναχωρήσουν.
4 Ὅταν ἐξῆλθον ἀπὸ τὴν πόλιν καὶ δὲν ἀπεῖχον πολύ, εἶπεν ὁ Ἰωσὴφ εἰς τὸν ἀρχηγὸν τοῦ οἴκου του· <σήκω καὶ τρέξε ὄπισθεν αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, πρόφθασέ τοὺς καὶ θὰ τοὺς πῇς· διατί ἀνταπεδώσατε κακὰ ἀντὶ τῶν καλῶν ποῦ ἐλάβατε; Διατί μοῦ ἐκλέψατε τὸ ἀσημένιο ποτῆρι;
5 Δὲν εἶναι αὐτὸ τὸ ποτῆρι, μὲ τὸ ὁποῖον πίνει ὁ κύριός μου; Μὲ αὐτὸ τὸ ποτῆρι ἐκεῖνος προμαντεύει τὰ μέλλοντα. Εἶναι πολὺ κακὸν αὐτό, ποὺ ἐκάματε κλέψαντες τὸ ποτῆρι>.
6 Ὁ ἀρχηγὸς τοῦ οἴκου τοῦ Ἰωσὴφ κατέφθασε τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τοὺς εἶπε τὰ λόγια αὐτά.
7 Ἐκεῖνοι τοῦ ἀπήντησαν· <διατὶ ὁ κύριος μᾶς λέγει αὐτὰ τὰ λόγια; Μὴ γένοιτο νὰ πράξουν οἱ δοῦλοι σου αὐτὴν τὴν πρᾶξιν, διὰ τὴν ὁποίαν κατηγοροῦνται.
8 Ἐάν ἡμεῖς τὰ χρήματα, τὰ ὁποῖα εὑρήκαμεν εἰς τοὺς σάκκους μας κατὰ τὸ πρῶτον μας ταξίδι τὰ ἐπεστρέψαμεν ἀπὸ τὴν χώραν Χαναάν, πῶς ἦτο δυνατὸν νὰ κλέψωμεν ἄργυρον ἢ χρυσὸν ἀπὸ τὸν οἶκον τοῦ κυρίου σου;
9 Ἐκεῖνος εἰς τὸν ὁποῖον ἀπὸ ἡμᾶς τοὺς δούλους σου θὰ εὕρῃς τὸ ποτῆρι, νὰ θανατωθῇ· ἡμεῖς δὲ οἱ ἄλλοι θὰ γίνωμεν δοῦλοι εἰς τὸν κύριόν μας>.
10 Ἐκεῖνος ἀπήντησεν· <ὅπως τώρα λέγετε ἔτσι καὶ θὰ γίνῃ· ἐκεῖνος εἰς τὸν ὁποῖον θὰ εὑρεθῇ τὸ ποτῆρι θὰ γίνῃ δοῦλος μου· ἀλλὰ σεῖς οἱ ἄλλοι θὰ εἶσθε ἀνεύθυνοι καὶ ἐλεύθεροι νὰ ἐπιστρέψετε εἰς τὴν πατρίδα σας>.
11 Ἔσπευσαν οἱ ἀδελφοὶ καὶ κατέβασαν ἕκαστος τὸν σάκκον αὐτοῦ εἰς τὸ ἔδαφος καὶ ὁ καθένας ἤνοιξε τὸν ἰδικόν του σάκκον.
12 Ὁ ἀρχηγὸς τοῦ οἴκου τοῦ Ἰωσὴφ ἤρχισε νὰ ἐρευνᾷ ἀπὸ τὸν σάκκον τοῦ πρεσβυτέρου μέχρις ὅτου ἔφθασεν εἰς τὸν σάκκον τοῦ νεωτέρου, τοῦ Βενιαμίν, ὅπου καὶ εὑρῆκε τὸ ποτήριον.
13 Οἱ ἀδελφοὶ κατάπληκτοι καὶ κατώδυνοι ἔσχισαν τὰ ἱμάτιά των ἀπὸ τὴν λύπην, ἐφόρτωσαν ὁ καθένας τὸν σάκκον του εἰς τὸν ὄνον του καὶ ἐπέστρεψαν ὅλοι εἰς τὴν πόλιν.
14 Ὁ Ἰούδας καὶ οἱ ἀδελφοί του εἰσῆλθον εἰς τὸν οἶκον τοῦ Ἰωσήφ, ὅπου αὐτὸς εὑρίσκετο ἀκόμη ἐκεῖ, καὶ ἔπεσαν κατὰ γῆς ἐνώπιόν του.
15 Τοὺς εἶπε δὲ ὁ Ἰωσήφ· <τί εἶναι αὐτὸ ποῦ ἐκάματε; Δὲν γνωρίζετε ὅτι ἄνθρωπος, ὅπως ἐγώ, ἔχει τὴν δύναμιν νὰ μαντεύῃ καὶ νὰ γνωρίζῃ καὶ τὰς κρυφίας πράξεις;>
16 Ἀπήντησεν ὁ Ἰούδας· <τί νὰ ἀπαντήσωμεν εἰς τὸν κύριον, ἢ τί νὰ εἴπωμεν, ἢ ποίαν δικαιολογίαν νὰ εὕρωμεν, διὰ νὰ δικαιωθῶμεν ἀπέναντί του; Ὁ Θεὸς ἐνεθυμήθη κάποιαν ἄλλην μεγάλην ἁμαρτίαν τῶν δούλων σου καὶ μᾶς τιμωρεῖ τώρα δι' αὐτήν. Ἰδοὺ εἴμεθα ὅλοι δοῦλοι εἰς τὸν κύριόν μας ἡμεῖς καὶ ἐκεῖνος εἰς τὸν ὁποῖον εὑρέθη τὸ ποτήριον>.
17 Ἀπήντησε δὲ ὁ Ἰωσήφ· <δὲν θὰ συγκατατεθῶ ποτὲ νὰ κάμω αὐτό, ποὺ μοῦ προτείνετε· νὰ κρατήσω δηλαδὴ ὅλους σας ὡς δούλους. Ἀλλὰ δοῦλος μου θὰ μείνῃ μόνον ἐκεῖνος, εἰς τὸν ὁποῖον εὑρέθη τὸ ποτήρι μου. Σεῖς οἱ ἄλλοι πηγαίνετε σῶοι καὶ ἐλεύθεροι πρὸς τὸν πατέρα σας>.
18 Ἐπλησίασεν ὁ Ἰούδας πρὸς τὸν Ἰωσὴφ καὶ τοῦ εἶπε· <κύριε, σὲ θερμοπαρακαλῶ ἂς ἐπιτραπῇ εἰς ἐμὲ τὸν δοῦλον σου νὰ ὁμιλήσω ἐνώπιόν σου καὶ ἂς μὴ ὀργισθῇς ἐναντίον μου. Διότι σὺ εἶσαι ὡς πρὸς τὴν ἐξουσίαν πρῶτος μετὰ τὸν Φαραώ.
19 Ἄκουσε λοιπόν, κύριε, τὴν ἱστορίαν μας. Σὺ ἠρώτησας ἡμᾶς τοὺς δούλους σου· ἔχετε πατέρα ἢ ἀδελφόν;
20 Καὶ ἡμεῖς ἀπηντήσαμεν εἰς τὸν κύριον· Ἔχομεν γέροντα πατέρα, ὅπως καὶ ἕνα νεώτερον ἀδελφόν μας, παιδὶ τῶν γηρατείων τοῦ πατρός μας. Αὐτοῦ ὁ ἀδελφὸς ἀπέθανε καὶ ἔτσι ἔμεινεν ὁ μόνος ἀπὸ τὴν μητέρα, ποὺ τοὺς εἶχε γεννήσει. Ὁ πατήρ μας τὸν ἠγάπησε καὶ τὸν ἀγαπᾷ ἰδιαιτέρως.
21 Σὺ εἶπες εἰς τοὺς δούλους σου· Φέρετε αὐτὸν τὸν νεώτερον ἀδελφὸν πρὸς ἐμὲ καὶ μὴ φοβηθῆτε, διότι ἐγὼ θὰ φροντίσω δι' αὐτόν.
22 Εἴπαμεν ἡμεῖς πρὸς τὸν κύριον μας· Δὲν εἶναι δυνατόν, αὐτὸ τὸ παιδὶ νὰ ἐγκαταλείψῃ τὸν πατέρα του· ἐὰν καὶ τὸν ἐγκαταλείψῃ, ἐκεῖνος θὰ ἀποθάνῃ.
23 Σὺ δὲ εἶπες εἰς ἡμᾶς τοὺς δούλους σου· Ἐὰν δὲν ἔλθῃ ὁ νεώτερος ἀδελφός σας μαζῆ σας, δὲν πρόκειται νὰ ἴδετε ποτὲ τὸ πρόσωπόν μου καὶ νὰ πάρετε τροφὰς ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον.
24 Ὅταν λοιπὸν μετέβημεν εἰς τὸν πατέρα μας, τὸν δοῦλον σου, τοῦ ἀνεφέραμεν τὰ λόγια τοῦ κυρίου μας.
25 Ὅταν αἱ τροφαὶ ἐτελείωσαν, ὁ πατήρ μας εἶπε· Πηγαίνετε πάλιν εἰς τὴν Αἴγυπτον καὶ ἀγοράσατε δι' ὅλους μας ὀλίγας τροφάς.
26 Ἡμεῖς ὅμως τοῦ ἀπαντήσαμεν· Εἶναι ἀδύνατον νὰ μεταβῶμεν εἰς τὴν Αἴγυπτον, ἐκτὸς ἐὰν ἔλθῃ μαζῆ μας καὶ ὁ νεώτερος ἀδελφός μας. Τότε θὰ μεταβῶμεν. Διότι δὲν θὰ ἠμπορέσωμεν νὰ παρουσιασθῶμεν ἐνώπιον τοῦ ἄρχοντος τῆς Αἰγύπτου, ἐὰν ὁ νεώτερος ἀδελφός μας δὲν εἶναι μαζῆ μας.
27 Ὁ πατήρ μας, ὁ δοῦλος σου, μᾶς εἶπε· Γνωρίζετε καὶ σεῖς ὅτι δύο παιδιά μου ἐγέννησεν ἡ σύζυγός μου ἡ Ραχήλ.
28 Ὁ ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ἔφυγεν ἀπὸ τὸ σπίτι, διὰ νὰ ἔλθῃ εἰς συνάντησίν σας καὶ μοῦ εἴπατε ὅτι ἄγριον θηρίον τὸν κατέφαγε. Δὲν τὸν ξαναεῖδα πλέον μέχρις αὐτῆς τῆς στιγμῆς.
29 Ἐὰν λοιπὸν πάρετε καὶ τοῦτον ἀπὸ κοντά μου καὶ τοῦ συμβῇ εἰς τὸν δρόμον κάποιο δυστύχημα, θὰ κρημνίσετε τὰ γεράματά μου βαθύτατα λυπημένα εἰς τὸν ᾅδην.
30 Κύριε, ἐὰν λοιπὸν τώρα μεταβῶ καὶ παρουσιασθῶ πρὸς τὸν πατέρα μας, τὸν δοῦλον σου, τὸ δὲ παιδίον τοῦτο δὲν εἶναι μαζῆ μας, ἐφ' ὅσον ἡ ζωὴ τοῦ πατρός μας κρέμαται ἀπὸ τὴν ψυχὴν τοῦ παιδιοῦ,
31 θὰ συμβῇ τοῦτο· ὅταν ὁ πατήρ μας ἴδῃ ὅτι τὸ νεώτερον τοῦτο παιδὶ δὲν εἶναι μαζῆ μας, θὰ ἀποθάνῃ ἀμέσως. Καὶ ἔτσι ἡμεῖς οἱ δοῦλοι σου θὰ κρημνίσωμεν τὰ γεράματα τοῦ πατρός μας βαθύτατα λυπημένα εἰς τὸν ᾅδην.
32 Ἐγὼ δὲ ὁ δοῦλος σου ἀνέλαβον ὑπ' εὐθύνην μου τὸ παιδίον λέγων πρὸς αὐτόν· ἐὰν δὲν ἐπαναφέρω σῶον καὶ παρουσιάσω ἐνώπιόν σου τοῦτο, θὰ ἔχω διαπράξει βαρύτατον ἁμάρτημα ἐνώπιον τοῦ πατρός μου δι' ὅλας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου.
33 Τώρα λοιπόν, θὰ μείνω ἐγὼ δοῦλος σου ἀντὶ τοῦ παιδίου, ἰσόβιος ἰδικός σου ὑπηρέτης. Τὸ δὲ παιδίον τοῦτο ἂς ἐπιστρέψῃ πρὸς τὸν πατέρα μας μαζῆ μὲ τοὺς ἀδελφούς του.
34 Διότι πῶς εἶναι δυνατὸν καὶ νοητὸν νὰ ἐπιστρέψω πρὸς τὸν πατέρα μας, χωρὶς νὰ εἶναι μαζῆ μας τοῦτο τὸ παιδίον; Δὲν θὰ ἐπιστρέψω εἰς τὴν χώραν μας, διὰ νὰ μὴ ἴδω τὰ δεινά, ποὺ θὰ εὔρουν τὸν πατέρα μου>.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

ταν ἐτελειωσε τὸ φαγητόν, ὁ Ἰωσὴφ ἐκάλεσε τᾶν οἰκονόμον τοῦ σπιτιοῦ του καὶ τοῦ εἶπε: <Γεμίστε τοὺς σάκκους τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν μὲ τόσα τρόφιμα, ὅσα ἠμποροῦν νὰ χωρέσουν οἱ σάκκοι καὶ νὰ μεταφέρουν οἱ ξένοι· βάλετε καὶ τὰ χρήματα τοῦ καθενὸς ἀπὸ αὐτοὺς εἰς τὸ στόμιον τοῦ σάκκου του·
2 τὸ δὲ κύπελλόν μου τὸ ἀσημένιο νὰ τὸ βάλετε εἰς τὸν σάκκον τοῦ μικροτέρου, μαζὶ μὲ τὰ χρήματα, ποὺ ἀντιπροσωπεύουν τὴν ἀξίαν τοῦ σιταριοῦ του>. Ὁ οἰκονόμος συνεμορφώθη πλήρως πρὸς τὴν ἐντολὴν τοῦ Ἰωσὴφ καὶ ἔκαμεν, ὅπως τοῦ εἶπεν ὁ κύριός του.
3 Τὴν ἄλλην ἡμέραν μὲ τὸ πρῶτον πρωϊνὸν φῶς οἱ ξένοι ἀφέθησαν ἐλεύθεροι, αὐτοὶ καὶ οἱ ὅνοι των, νὰ ἀναχωρήσουν διὰ τὴν ἐπιστροφήν.
4 Μόλις ὅμως ἐβγῆκαν ἀπὸ τὴν πόλιν καὶ πρὶν ἀκόμη προχωρήσουν πολύ, ὁ Ἰωσὴφ ἐκάλεσε τὸν οἰκονόμον τοῦ σπιτιοῦ του καὶ τοῦ εἶπε: <Σήκω καὶ τρέξε γρήγορα πίσω ἀπὸ τοὺς ἄνθρώπους αὐτούς, ὥστε νὰ τοὺς προφθάσῃς καὶ νὰ τοὺς εἴπης: <Διατὶ ἀνταπεδώσατε κακὰ ἀντὶ ἀγαθῶν; διατὶ μοῦ ἐκλέψατε τὸ ἀσημένιο κύπελλον;
5 Αὐτὸ δὲν εἶναι τὸ κύπελλον, μὲ τὸ ὁποῖον πίνει ὁ κύριός μου; Μὲ τὸ κύπελλον αὐτὸ μαντεύει τὰ μέλλοντα. Ἐκάματε πολὺ ἄσχημα, διεπράξατε σοβαρὸν ἔγκλημα μὲ τὸ νὰ φερθῆτε ἔτσι καὶ νὰ κλέψετε τὸ κύπελλον>.
6 Ὅταν ὁ οἰκονόμος τοὺς ἐπρόφθασεν εἰς τὸν δρόμον, τοὺς ἐπανέλαβε ὅσα τοῦ παρήγγειλεν ὁ κύριός του.
7 Ἐκεῖνοι ὅμως διεμαρτυρήθησαν καὶ εἶπαν εἰς τὸν οἰκονόμον: <Διατὶ ὁ κύριος λέγει λόγια ὡσὰν αὐτά; Τί ἐννοεῖ μὲ αὐτὰ τὰ σκληρὰ καὶ πικρά, ποὺ λέγει; Μὴ γένοιτο οἱ δοῦλοι σου νὰ κάμουν τέτοιο ἔγκλημα.
8 Διότι, ἐὰν τὰ χρήματα, ποὺ εὐρήκαμε κατὰ τὸ πρῶτον ταξίδι μας εἰς τοὺς σάκκους μας, τὰ ἐφέραμε πίσω ἀπὸ τὴν Χαναὰν καὶ σᾶς τὰ παρεδώσαμε, πῶς ἦταν δυνατὸν νὰ κλέψωμεν τώρα ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ κυρίου σου ἀσήμι ἢ χρυσάφι;
9 Ἐὰν ὅμως νομίζῃς, ὅτι πράγματι διεπράξαμεν αὐτο τὸ ἔγκλημα, τότε ἂς θανατωθῇ ἐκεῖνος ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς δούλους σου, εἰς τὰ πράγματα τοῦ ὁποίου θὰ εὕρῃς τὸ ἀσημένιο κύπελλον· ἐμεῖς δὲ οἱ ἄλλοι ἂς γίνωμεν εἰς ὅλην μας τὴν ζωὴν δοῦλοι εἰς τὸν κύριόν μας>.
10 Ὁ οἰκονόμος τοῦ Ἰωσὴφ τοὺς ἀπεκρίθη: <Συμφωνῶ· ἂς γίνῃ ὅπως λέγετε τώρα· ἀλλὰ μόνον ἐκεῖνος, εἰς τὰ πράγματα τοῦ ὁποίου θὰ εὑρεθῇ τὸ κύπελλον, θὰ γίνῃ δοῦλος μου, σεῖς δὲ οἱ ἄλλοι θὰ εἶσθε ἀθῶοι τοῦ ἐγκλήματος καὶ ἐλεύθεροι νὰ συνεχίσετε τὸν δρόμον σας>.
11 Ἀφοῦ τοῦ εἶπαν αὐτά, κατέβασαν γρήγορα ὁ καθένας τὸν ἰδικόν του σάκκον ἀπὸ τὸ ζῶον καὶ ὁ καθένας τὸν ἄνοιξε πρόθυμα διὰ τὴν ἔρευναν.
12 Ὁ οἰκονόμος ἄρχισε τὴν ἔρευναν ἀπὸ τὸν σάκκον τοῦ μεγαλυτέρου, μέχρις ὅτου ἔφθασε καὶ εἰς τὸν σάκκον τοῦ νεωτέρου· ὅταν δὲ ἄνοιξε τὸν τελευταῖον αὐτὸν σάκκον τοῦ Βενιαμίν, εὑρῆκε μέσα τὸ κύπελλον.
13 Τὸ γεγονὸς τοῦτο κατέπληξε, συνεκλόνισε καὶ ἐθόλωσε τὸν νοῦν τῶν παιδιῶν τοῦ Ἰακώβ. Κυριευμένοι ἀπὸ τὴν πολλὴν λύπην ἔσχισαν τὰ ροῦχα των καὶ ἐφόρτωσαν πάλιν ὁ καθένας τὸν σάκκον τοῦ σιταριοῦ εἰς τὸ ζῶον του καὶ ἐγύρισαν ὅλοι πίσω εἰς τὴν πόλιν.
14 Ὅταν ὁ Ἰούδας καὶ οἱ ἀδελφοί του ἔφθασαν εἰς τὴν πόλιν, παρουσιάσθησαν εἰς τὸν Ἰωσήφ, εἰς τὸ σπίτι τοῦ, διότι αὐτὸς ἦταν ἀκόμη ἐκεῖ, καὶ ἔπεσαν ἐμπρός του μὲ τὸ πρόσωπον κατὰ γῆς.
15 Καὶ ὁ Ἰωσὴφ τοὺς εἶπε μὲ προσποιητὴν αὐστηρότητα: <Διατὶ ἐκάματε τὴν πρᾶξιν αὐτήν; Δὲν γνωρίζετε, ὅτι κάθε ἄνθρωπος ποὺ κατέχει θέσιν ὑψηλήν, ὅπως αὐτὴν ποὺ ἔχω ἐγώ, μαντεύει τὰ μέλλοντα, γνωρίζει τὰ μαστικὰ καὶ ἑπομένως θὰ ἀνεκάλυπτε τὴν κλοπήν;>
16 Ὁ Ἰούδας τοῦ ἀπάντησε: Τί ἠμποροῦμεν νὰ ἀντιλέξωμεν εἰς τὸν κύριόν μας ἤ τί ἠμποροῦμεν νὰ τοῦ ἀπαντήσωμεν ἢ πῶς ἠμποροῦμεν νὰ δικαιολογηθῶμεν; Ὁ Θεὸς ἐνεθυμήθη καὶ ἀπεκάλυψε τὴν ἁμαρτίαν τῶν δούλων σου καὶ τώρα μᾶς τιμωρεῖ. Ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μας ὑποφέρομεν. Νά· εἴμεθα δοῦλοι εἰς τὸν κύριόν μας ἐμεῖς ὅλοι, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνος, εἰς τὸν σάκκον τοῦ ὁποίου εὑρέθη τὸ κύπελλον>.
17 Ὁ Ἰωσὴφ ὅμως συνέχιζε νὰ προσποιῆται ὅτι δὲν ἐκατάλαβε τίποτε καὶ τοὺς ἀπάντησε: <Ὄχι· μὴ γένοιτο νὰ κάμω ποτὲ τὸ πρᾶγμα αὐτὸ καὶ νὰ κρατήσω ὅλους σας ὡς δούλους. Ὄχι· μόνον ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, εἰς τὸν σάκκον τοῦ ὁποίου εὑρέθη τὸ κύπελλον, μόνον αὐτὸς θὰ γίνῃ δοῦλος μου. Σεῖς οἱ ἄλλοι ἠμπορεῖτε νὰ ἀναχωρήσετε ἐλεύθεροι καὶ ἀσφαλεῖς διὰ τὴν Χαναάν, πρὸς τὸν πατέρα σας.
18 Τότε ὁ Ἰούδας, ἐπειδὴ αὐτὸς ἦταν ἐκεῖνος ποὺ ἔδωσεν ἐγγύησιν διὰ τὸν Βενιαμίν, ἀφοῦ ἐπλησίασε τὸν Ἰωσήφ, τοῦ ἐμίλησε ὡς δοῦλος πρὸς κύριον καὶ τοῦ εἶπε: <Ὤ, κύριε, πολὺ σὲ παρακαλῶ, δῶσε μου τὴν ἄδειαν νὰ σοῦ μιλήσω ἐγὼ ὁπ δοῦλος σου ἐλεύθερα. Καταδέξου νὰ μὲ ἀκούσῃς καὶ μὴ ὀργισθῇς ἐναντίον ἐμοῦ τοῦ δούλου σου, διότι ὡς πρὸς τὴν ἐξουσίαν σὺ εἶσαι πρῶτος μετὰ τὸν Φαραώ.
19 Κύριε, σὺ ἐρώτησες ἐμᾶς τοὺς δούλους σου καὶ μᾶς εἶπες· <ἔχετε πατέρα ἢ ἄλλον ἀδελφόν;>
20 Καὶ ἐμεῖς ἀπαντήσαμε εἰς σὲ τὸν κύριόν μας· <ἔχομεν πατέρα, ἕνα γέροντα, καὶ ἕνα ἄλλον ἀδελφὸν μικρότερον, ποὺ εἶναι παιδὶ τῶν γηρατειῶν του· ὁ ἀδελφός (ἀπὸ τὴν ἰδίαν μητέρα) τοῦ μικροτέρου ἀδελφοῦ μας ἀπέθανε καὶ ἀπέμεινε αὐτὸς μόνος ἀπὸ τὴν μητέρα ποὺ τὸν ἐγέννησε· διὰ τοῦτο καὶ ὁ πατέρας μας τὸν ἀγάπησε ἰδιαιτέρως).
21 Ὅταν σοῦ εἴπαμεν αὐτά, σὺ ἀπεκρίθης εἰς ἐμᾶς τοὺς δούλους σου· <φέρτε τὸν μικρότερον αὐτὸν ἀδελφόν σας εἰς ἐμὲ νὰ τὸν ἰδῶ, καὶ ἐγώ μὲ πολλὴν ἐπιμέλειαν θὰ φροντίσω δι’ αὐτόν>.
22 Ἐμεῖς ἀπαντήσαμε τότε εἰς σὲ τὸν κύριόν μας· <δὲν θὰ ἠμπορέσῃ τὸ παιδὶ νὰ ἀφήσῃ τὸν πατέρα του· ἐὰν δὲ τὸν ἀφήσῃ, ὁ πατέρας θὰ ἀποθάνῃ ἀπὸ τὴν λύπην του>.
23 Σὺ δὲ ἀπεκρίθης εἰς ἡμᾶς τοὺς δούλους σου· <ἐὰν δὲν ἔλθῃ μαζί σας ὁ μικρότερος ἀδελφός σας, μὴ τολμήσετε νὰ παρουσιασθῆτε ἐμπρός μου ἄλλην φοράν>.
24 Ὅταν λοιπὸν ἐπεστρέψαμεν εἰς τὴν Χαναὰν κοντὰ εἰς τὸν πατέρα μας, τὸν δοῦλον σου, τοῦ διηγηθήκαμε ὅσα σὺ ὁ κύριος μας μᾶς εἶπες.
25 Ὅταν δὲ τὰ τρόφιμα, ποὺ ἐφέραμεν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον, ἐξηντλήθησαν, μᾶς εἶπεν ὁ πατέρας μας· <πηγαίνετε πάλιν πίσω εἰς τὴν Αἴγυπτον καὶ ἀγοράσατε ὀλίγα τρόφιμα>.
26 Ὅμως ἐμεῖς τοῦ ἀπαντήσαμε τότε: <Δὲν θὰ ἠμπορέσωμεν νὰ μεταβῶμεν εἰς τὴν Αἴγυπτον· μόνον ἐὰν ἔλθῃ μαζί μας καὶ ὁ ἀδελφός μας ὁ νεώτερος, τότε θὰ μεταβῶμεν. Διότι ἐὰν ὁὃ νεώτερος ἀδελφός μας δὲν εἶναι μαζί μας, δὲν θὰ ἠμπορέσωμεν νὰ παρουσιασθῶμεν ἐμπρὸς εἰς τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον, τὸν ἄρχοντα τῆς Αἰγύπτου>.
27 Καὶ ὁ δοῦλος σου, ὁ πατέρας μας, μᾶς εἶπε: <Γνωρίζετε ὅτι ἡ σύζυγός μου (ἡ Ραχὴλ) μοῦ ἐγέννησε μόνον δύο υἱούς·
28 καὶ ὁ ἕνας ἀπ’ αὐτοὺς ἔφυγεν ἀπὸ κοντά μου διὰ νὰ μεταβῇ εἰς τὰ χωράφια καὶ μοῦ εἴπατε, ὅτι τὸν κατεσπάραξε καὶ τὸν ἔφαγεν ἄγριον θηρίον· καὶ ἀπὸ τότε δὲν τὸν εἶδα πλέον.
29 Ἐὰν λοιπὸν πάρετε καὶ τοῦτον (τὸν Βενιαμὶν) ἀπὸ κοντά μου καὶ τοῦ συμβῇ κανένα κακὸν εἰς τὸν δρόμον, καθὼς θὰ ταξιδεύετε πρὸς τὴν Αἴγυπτον, θὰ χάσω τὴν παρηγορίαν, ποὺ μοῦ δίδει εἰς τὰ γηρατειά μου ἡ παρουσία του· ἔτσι θὰ μὲ στείλετε θλιμμένον καὶ καταλυπημένον εἰς τὸν Ἅδην>.
30 Καὶ ὁ Ἰούδας συνέχισε: <Ἐὰν λοιπὸν ἐπιστρέψω· καὶ παρουσιασθῶ εἰς τὸν δοῦλον σου καὶ πατέρα μας, καὶ τὸ παιδί (ὁ Βενιαμίν) δὲν εἶναι μαζί μας, ἐφ’ ὅσον τὸν ἀγαπᾷ πολὺ καὶ τοῦ ἔχει τόσην ἀδυναμίαν, ὥστε ἡ ζωή του νὰ ἐξαρτᾶται καὶ νὰ κρέμεται ἀπὸ τὴν ζωὴν τοῦ παιδιοῦ,
31 ὅταν μᾶς ἰδῇ χωρὶς τὸ παιδί, θὰ ἀποθάνῃ ἀμέσως. Καὶ τότε ἐμεῖς οἱ δοῦλοι σου θὰ στείλωμεν τὸν γέροντα δοῦλον σου καὶ πατέρα μας θλιμμένον καὶ καταλυπημένον εἰς τὸν Ἅδην.
32 Διότι ἑγώ, ὁ δοῦλος σου, ἀνέλαβα ὑπὸ τὴν προστασίαν μου τὸ παιδὶ καὶ ἔδωσα ρητὴν ὑπόσχεσιν εἰς τὸν πατέρα μου. Τοῦ εἶπα· <ἐὰν δεν τὸν φέρω πίσω σῶον καὶ ἀσφαλῆ καὶ ἐὰν δὲν τὸν παρουσιάσω ἐμπρός σου, τότε θὰ εἶμαι ἔνοχος ἐνώπιόν σου μεγάλης ἀμαρτίας εἰς ὅλην μου τὴν ζωήν.
33 Αὐτὲς τὶς ὑποσχέσεις ἔδωσα εἰς τὸν πατέρα μου, διὰ νὰ ἠμπορέσω νὰ φέρω τὸ παιδὶ κοντά σου καὶ νὰ ἰκανοποιήσω τὴν ἐπιθυμίαν σου καὶ νὰ σοῦ ἀποδείξω, ὅτι εἴπαμε τὴν ἀλήθειαν. Τώρα λοιπὸν σὲ παρακαλῶ, κύριε, νὰ μείνω ἐγὼ ἐδῶ εἰς ὅλην μου τὴν ζωὴν ὡς δοῦλος ἰδικός σου, ἀντὶ τοῦ παιδίου· σκλάβος σοῦ, τοῦ κυρίου μου· τὸ δὲ παιδί (ὁ Βενιαμὶν) νὰ ἐπιστρέψῃ εἰς τὴν Χαναὰν μαζὶ μὲ τοὺς ἀδελφούς του.
34 Διότι πῶς ἠμπορῶ νὰ ἐπιστρέψω εἰς τὸν πατέρα μας χωρὶς νὰ εἶναι μαζί μας καὶ τὸ παιδί; Χωρὶς τὸν Βενιαμὶν δὲν θέλω νὰ γυρίσω πίσω· προτιμῶ νὰ μείνω ἐδῶ, διότι φοβοῦμαι νὰ ἴδω τὴν ἀγωνίαν καὶ τὶς συμφορές, ποὺ θὰ κτυπήσουν τὸν γέροντα πατέρα μου>.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
αὶ ἐνετείλατο ὁ ᾿Ιωσὴφ τῷ ὄντι ἐπὶ τῆς οἰκίας αὐτοῦ λέγων· πλήσατε τοὺς μαρσίππους τῶν ἀνθρώπων βρωμάτων, ὅσα ἐὰν δύνωνται ἆραι, καὶ ἐμβάλετε ἑκάστου ἀγύριον ἐπὶ τοῦ στόματος τοῦ μαρσίππου	πειτα ἀπ' αὐτὰ διέταξεν ὁ Ἰωσὴφ τὸν ἀρχηγὸν τοῦ οἴκου του λέγων· <γεμίσατε τοὺς σάκκους τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν ἀπὸ τρόφιμα, ὅσα ἠμποροῦν νὰ πάρουν. Βάλτε τὸ ἀργύριον ἑνὸς ἑκάστου εἰς τὸ στόμιον τοῦ σάκκου του,	ταν ἐτελειωσε τὸ φαγητόν, ὁ Ἰωσὴφ ἐκάλεσε τᾶν οἰκονόμον τοῦ σπιτιοῦ του καὶ τοῦ εἶπε: <Γεμίστε τοὺς σάκκους τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν μὲ τόσα τρόφιμα, ὅσα ἠμποροῦν νὰ χωρέσουν οἱ σάκκοι καὶ νὰ μεταφέρουν οἱ ξένοι· βάλετε καὶ τὰ χρήματα τοῦ καθενὸς ἀπὸ αὐτοὺς εἰς τὸ στόμιον τοῦ σάκκου του·
2 καὶ τὸ κόνδυ μου τὸ ἀργυροῦν ἐμβάλετε εἰς τὸν μάρσιππον τοῦ νεωτέρου καὶ τὴν τιμὴν τοῦ σίτου αὐτοῦ. Ἐγενήθη δὲ κατὰ τὸ ρῆμα Ἰωσήφ, καθὼς εἶπε.	2 καὶ τὸ ἀργυροῦν ποτήριόν μου θέσατε εἰς τὸν σάκκον τοῦ νεωτέρου ἀδελφοῦ ὅπως καὶ τὸ ἀντίτιμον τῆς ἀγορᾶς τοῦ σίτου του>. Ὅπως διέταξεν ὁ Ἰωσήφ, ἔτσι καὶ ἔγινε.	2 τὸ δὲ κύπελλόν μου τὸ ἀσημένιο νὰ τὸ βάλετε εἰς τὸν σάκκον τοῦ μικροτέρου, μαζὶ μὲ τὰ χρήματα, ποὺ ἀντιπροσωπεύουν τὴν ἀξίαν τοῦ σιταριοῦ του>. Ὁ οἰκονόμος συνεμορφώθη πλήρως πρὸς τὴν ἐντολὴν τοῦ Ἰωσὴφ καὶ ἔκαμεν, ὅπως τοῦ εἶπεν ὁ κύριός του.
3 Τὸ πρωΐ διέφαυσε, καὶ οἱ ἄνθρωποι ἀπεστάλησαν, αὐτοὶ καὶ οἱ ὄνοι αὐτῶν.	3 Τὴν ἑπομένην ἡμέραν κατὰ τὸ γλυκοχάραμα ἀφέθησαν ἐλεύθεροι οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ μὲ τοὺς φορτωμένους ὄνους των, διὰ νὰ ἀναχωρήσουν.	3 Τὴν ἄλλην ἡμέραν μὲ τὸ πρῶτον πρωϊνὸν φῶς οἱ ξένοι ἀφέθησαν ἐλεύθεροι, αὐτοὶ καὶ οἱ ὅνοι των, νὰ ἀναχωρήσουν διὰ τὴν ἐπιστροφήν.
4 Ἐξελθόντων δὲ αὐτῶν τὴν πόλιν, οὐκ ἀπέσχον μακράν, καὶ Ἰωσὴφ εἶπε τῷ ἐπὶ τῆς οἰκίας αὐτοῦ· ἀναστὰς ἐπιδίωξον ὀπίσω τῶν ἀνθρώπων καὶ καταλήψῃ αὐτοὺς καὶ ἐρεῖς αὐτοῖς· τί ὅτι ἀνταπεδώκατε πονηρὰ ἀντὶ καλῶν; Ἱνατί ἐκλέψατέ μου τὸ κόνδυ τὸ ἀργυροῦν;	4 Ὅταν ἐξῆλθον ἀπὸ τὴν πόλιν καὶ δὲν ἀπεῖχον πολύ, εἶπεν ὁ Ἰωσὴφ εἰς τὸν ἀρχηγὸν τοῦ οἴκου του· <σήκω καὶ τρέξε ὄπισθεν αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, πρόφθασέ τοὺς καὶ θὰ τοὺς πῇς· διατί ἀνταπεδώσατε κακὰ ἀντὶ τῶν καλῶν ποῦ ἐλάβατε; Διατί μοῦ ἐκλέψατε τὸ ἀσημένιο ποτῆρι;	4 Μόλις ὅμως ἐβγῆκαν ἀπὸ τὴν πόλιν καὶ πρὶν ἀκόμη προχωρήσουν πολύ, ὁ Ἰωσὴφ ἐκάλεσε τὸν οἰκονόμον τοῦ σπιτιοῦ του καὶ τοῦ εἶπε: <Σήκω καὶ τρέξε γρήγορα πίσω ἀπὸ τοὺς ἄνθρώπους αὐτούς, ὥστε νὰ τοὺς προφθάσῃς καὶ νὰ τοὺς εἴπης: <Διατὶ ἀνταπεδώσατε κακὰ ἀντὶ ἀγαθῶν; διατὶ μοῦ ἐκλέψατε τὸ ἀσημένιο κύπελλον;
5 Οὐ τοῦτο ἐστιν, ἐν ᾧ πίνει ὁ κύριός μου; Αὐτὸς δὲ οἰωνισμῷ οἰωνίζεται ἐν αὐτῷ. Πονηρὰ συντετελέκατε, ἃ πεποιήκατε.	5 Δὲν εἶναι αὐτὸ τὸ ποτῆρι, μὲ τὸ ὁποῖον πίνει ὁ κύριός μου; Μὲ αὐτὸ τὸ ποτῆρι ἐκεῖνος προμαντεύει τὰ μέλλοντα. Εἶναι πολὺ κακὸν αὐτό, ποὺ ἐκάματε κλέψαντες τὸ ποτῆρι>.	5 Αὐτὸ δὲν εἶναι τὸ κύπελλον, μὲ τὸ ὁποῖον πίνει ὁ κύριός μου; Μὲ τὸ κύπελλον αὐτὸ μαντεύει τὰ μέλλοντα. Ἐκάματε πολὺ ἄσχημα, διεπράξατε σοβαρὸν ἔγκλημα μὲ τὸ νὰ φερθῆτε ἔτσι καὶ νὰ κλέψετε τὸ κύπελλον>.
6 Εὑρὼν δὲ αὐτοὺς εἶπεν αὐτοῖς κατὰ τὰ ρήματα ταῦτα.	6 Ὁ ἀρχηγὸς τοῦ οἴκου τοῦ Ἰωσὴφ κατέφθασε τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τοὺς εἶπε τὰ λόγια αὐτά.	6 Ὅταν ὁ οἰκονόμος τοὺς ἐπρόφθασεν εἰς τὸν δρόμον, τοὺς ἐπανέλαβε ὅσα τοῦ παρήγγειλεν ὁ κύριός του.
7 Οἱ δὲ εἶπαν αὐτῷ· ἱνατί λαλεῖ ὁ κύριος κατὰ τὰ ρήματα ταῦτα; Μὴ γένοιτο τοῖς παισί σου ποιῆσαι κατὰ τὸ ρῆμα τοῦτο.	7 Ἐκεῖνοι τοῦ ἀπήντησαν· <διατὶ ὁ κύριος μᾶς λέγει αὐτὰ τὰ λόγια; Μὴ γένοιτο νὰ πράξουν οἱ δοῦλοι σου αὐτὴν τὴν πρᾶξιν, διὰ τὴν ὁποίαν κατηγοροῦνται.	7 Ἐκεῖνοι ὅμως διεμαρτυρήθησαν καὶ εἶπαν εἰς τὸν οἰκονόμον: <Διατὶ ὁ κύριος λέγει λόγια ὡσὰν αὐτά; Τί ἐννοεῖ μὲ αὐτὰ τὰ σκληρὰ καὶ πικρά, ποὺ λέγει; Μὴ γένοιτο οἱ δοῦλοι σου νὰ κάμουν τέτοιο ἔγκλημα.
8 Εἰ τὸ μὲν ἀργύριον, ὁ εὕρομεν ἐν τοῖς μαρσίπποις ἡμῶν, ἀπεστρέψαμεν πρὸς σὲ ἐκ γῆς Χαναάν, πῶς ἂν κλέψαιμεν ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ κυρίου σου ἀργύριον ἢ χρυσίον;	8 Ἐάν ἡμεῖς τὰ χρήματα, τὰ ὁποῖα εὑρήκαμεν εἰς τοὺς σάκκους μας κατὰ τὸ πρῶτον μας ταξίδι τὰ ἐπεστρέψαμεν ἀπὸ τὴν χώραν Χαναάν, πῶς ἦτο δυνατὸν νὰ κλέψωμεν ἄργυρον ἢ χρυσὸν ἀπὸ τὸν οἶκον τοῦ κυρίου σου;	8 Διότι, ἐὰν τὰ χρήματα, ποὺ εὐρήκαμε κατὰ τὸ πρῶτον ταξίδι μας εἰς τοὺς σάκκους μας, τὰ ἐφέραμε πίσω ἀπὸ τὴν Χαναὰν καὶ σᾶς τὰ παρεδώσαμε, πῶς ἦταν δυνατὸν νὰ κλέψωμεν τώρα ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ κυρίου σου ἀσήμι ἢ χρυσάφι;
9 Παρ' ᾧ ἂν εὕρῃς τὸ κόνδυ τῶν παίδων σου, ἀποθνησκέτω· καὶ ἡμεῖς δὲ ἐσόμεθα παῖδες τῷ κυρίῳ ἡμῶν.	9 Ἐκεῖνος εἰς τὸν ὁποῖον ἀπὸ ἡμᾶς τοὺς δούλους σου θὰ εὕρῃς τὸ ποτῆρι, νὰ θανατωθῇ· ἡμεῖς δὲ οἱ ἄλλοι θὰ γίνωμεν δοῦλοι εἰς τὸν κύριόν μας>.	9 Ἐὰν ὅμως νομίζῃς, ὅτι πράγματι διεπράξαμεν αὐτο τὸ ἔγκλημα, τότε ἂς θανατωθῇ ἐκεῖνος ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς δούλους σου, εἰς τὰ πράγματα τοῦ ὁποίου θὰ εὕρῃς τὸ ἀσημένιο κύπελλον· ἐμεῖς δὲ οἱ ἄλλοι ἂς γίνωμεν εἰς ὅλην μας τὴν ζωὴν δοῦλοι εἰς τὸν κύριόν μας>.
10 Ὁ δὲ εἶπε· καὶ νῦν ὡς λέγετε, οὕτως ἔσται· παρ' ᾧ ἂν εὑρεθῇ τὸ κόνδυ, ἔσται μου παῖς, ὑμεῖς δὲ ἔσεσθε καθαροί.	10 Ἐκεῖνος ἀπήντησεν· <ὅπως τώρα λέγετε ἔτσι καὶ θὰ γίνῃ· ἐκεῖνος εἰς τὸν ὁποῖον θὰ εὑρεθῇ τὸ ποτῆρι θὰ γίνῃ δοῦλος μου· ἀλλὰ σεῖς οἱ ἄλλοι θὰ εἶσθε ἀνεύθυνοι καὶ ἐλεύθεροι νὰ ἐπιστρέψετε εἰς τὴν πατρίδα σας>.	10 Ὁ οἰκονόμος τοῦ Ἰωσὴφ τοὺς ἀπεκρίθη: <Συμφωνῶ· ἂς γίνῃ ὅπως λέγετε τώρα· ἀλλὰ μόνον ἐκεῖνος, εἰς τὰ πράγματα τοῦ ὁποίου θὰ εὑρεθῇ τὸ κύπελλον, θὰ γίνῃ δοῦλος μου, σεῖς δὲ οἱ ἄλλοι θὰ εἶσθε ἀθῶοι τοῦ ἐγκλήματος καὶ ἐλεύθεροι νὰ συνεχίσετε τὸν δρόμον σας>.
11 Καὶ ἔσπευσαν καὶ καθεῖλαν ἕκαστος τὸν μάρσιππον αὐτοῦ ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ἤνοιξαν ἕκαστος τὸν μάρσιππον αὐτοῦ.	11 Ἔσπευσαν οἱ ἀδελφοὶ καὶ κατέβασαν ἕκαστος τὸν σάκκον αὐτοῦ εἰς τὸ ἔδαφος καὶ ὁ καθένας ἤνοιξε τὸν ἰδικόν του σάκκον.	11 Ἀφοῦ τοῦ εἶπαν αὐτά, κατέβασαν γρήγορα ὁ καθένας τὸν ἰδικόν του σάκκον ἀπὸ τὸ ζῶον καὶ ὁ καθένας τὸν ἄνοιξε πρόθυμα διὰ τὴν ἔρευναν.
12 Ἠρεύνησε δὲ ὀπὸ τοῦ πρεσβυτέρου ἀρξάμενος, ἕως ἦλθεν ἐπὶ τὸν νεώτερον, καὶ εὖρε τὸ κόνδυ ἐν τῷ μαρσίππω τοῦ Βενιαμίν.	12 Ὁ ἀρχηγὸς τοῦ οἴκου τοῦ Ἰωσὴφ ἤρχισε νὰ ἐρευνᾷ ἀπὸ τὸν σάκκον τοῦ πρεσβυτέρου μέχρις ὅτου ἔφθασεν εἰς τὸν σάκκον τοῦ νεωτέρου, τοῦ Βενιαμίν, ὅπου καὶ εὑρῆκε τὸ ποτήριον.	12 Ὁ οἰκονόμος ἄρχισε τὴν ἔρευναν ἀπὸ τὸν σάκκον τοῦ μεγαλυτέρου, μέχρις ὅτου ἔφθασε καὶ εἰς τὸν σάκκον τοῦ νεωτέρου· ὅταν δὲ ἄνοιξε τὸν τελευταῖον αὐτὸν σάκκον τοῦ Βενιαμίν, εὑρῆκε μέσα τὸ κύπελλον.
13 Καὶ διέρρηξαν τὰ ἱμάτια αὐτῶν καὶ ἐπέθηκαν ἕκαστος τὸν μάρσιππον αὐτοῦ ἐπὶ τὸν ὄνον αὐτοῦ, καὶ ἐπέστρεψαν εἰς τὴν πόλιν.	13 Οἱ ἀδελφοὶ κατάπληκτοι καὶ κατώδυνοι ἔσχισαν τὰ ἱμάτιά των ἀπὸ τὴν λύπην, ἐφόρτωσαν ὁ καθένας τὸν σάκκον του εἰς τὸν ὄνον του καὶ ἐπέστρεψαν ὅλοι εἰς τὴν πόλιν.	13 Τὸ γεγονὸς τοῦτο κατέπληξε, συνεκλόνισε καὶ ἐθόλωσε τὸν νοῦν τῶν παιδιῶν τοῦ Ἰακώβ. Κυριευμένοι ἀπὸ τὴν πολλὴν λύπην ἔσχισαν τὰ ροῦχα των καὶ ἐφόρτωσαν πάλιν ὁ καθένας τὸν σάκκον τοῦ σιταριοῦ εἰς τὸ ζῶον του καὶ ἐγύρισαν ὅλοι πίσω εἰς τὴν πόλιν.
14 Εἰσῆλθε δὲ Ἰούδας καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ πρὸς Ἰωσήφ, ἔτι αὐτοῦ ὄντος ἐκεῖ, καὶ ἔπεσον ἐναντίον αὐτοῦ ἐπὶ τὴν γῆν.	14 Ὁ Ἰούδας καὶ οἱ ἀδελφοί του εἰσῆλθον εἰς τὸν οἶκον τοῦ Ἰωσήφ, ὅπου αὐτὸς εὑρίσκετο ἀκόμη ἐκεῖ, καὶ ἔπεσαν κατὰ γῆς ἐνώπιόν του.	14 Ὅταν ὁ Ἰούδας καὶ οἱ ἀδελφοί του ἔφθασαν εἰς τὴν πόλιν, παρουσιάσθησαν εἰς τὸν Ἰωσήφ, εἰς τὸ σπίτι τοῦ, διότι αὐτὸς ἦταν ἀκόμη ἐκεῖ, καὶ ἔπεσαν ἐμπρός του μὲ τὸ πρόσωπον κατὰ γῆς.
15 Εἶπε δὲ αὐτοῖς Ἰωσήφ· τί τὸ πρᾶγμα τοῦτο ἐποιήσατε; Οὐκ οἴδατε ὅτι οἰωνισμῷ οἰωνιεῖται ὁ ἄνθρωπος, οἷος ἐγώ;	15 Τοὺς εἶπε δὲ ὁ Ἰωσήφ· <τί εἶναι αὐτὸ ποῦ ἐκάματε; Δὲν γνωρίζετε ὅτι ἄνθρωπος, ὅπως ἐγώ, ἔχει τὴν δύναμιν νὰ μαντεύῃ καὶ νὰ γνωρίζῃ καὶ τὰς κρυφίας πράξεις;>	15 Καὶ ὁ Ἰωσὴφ τοὺς εἶπε μὲ προσποιητὴν αὐστηρότητα: <Διατὶ ἐκάματε τὴν πρᾶξιν αὐτήν; Δὲν γνωρίζετε, ὅτι κάθε ἄνθρωπος ποὺ κατέχει θέσιν ὑψηλήν, ὅπως αὐτὴν ποὺ ἔχω ἐγώ, μαντεύει τὰ μέλλοντα, γνωρίζει τὰ μαστικὰ καὶ ἑπομένως θὰ ἀνεκάλυπτε τὴν κλοπήν;>
16 Εἶπε δὲ Ἰούδας· τί ἀντεροῦμεν τῷ κυρίῳ, ἢ τί λαλήσομεν, ἢ τί δικαιωθῶμεν; Ὁ Θεὸς δὲ εὗρε τὴν ἀδικίαν τῶν παίδων σου. Ἰδού ἐσμεν οἰκέται τῷ κυρίῳ ἡμῶν, καὶ ἡμεῖς καὶ παρ' ᾦ εὑρέθη τὸ κόνδυ.	16 Ἀπήντησεν ὁ Ἰούδας· <τί νὰ ἀπαντήσωμεν εἰς τὸν κύριον, ἢ τί νὰ εἴπωμεν, ἢ ποίαν δικαιολογίαν νὰ εὕρωμεν, διὰ νὰ δικαιωθῶμεν ἀπέναντί του; Ὁ Θεὸς ἐνεθυμήθη κάποιαν ἄλλην μεγάλην ἁμαρτίαν τῶν δούλων σου καὶ μᾶς τιμωρεῖ τώρα δι' αὐτήν. Ἰδοὺ εἴμεθα ὅλοι δοῦλοι εἰς τὸν κύριόν μας ἡμεῖς καὶ ἐκεῖνος εἰς τὸν ὁποῖον εὑρέθη τὸ ποτήριον>.	16 Ὁ Ἰούδας τοῦ ἀπάντησε: Τί ἠμποροῦμεν νὰ ἀντιλέξωμεν εἰς τὸν κύριόν μας ἤ τί ἠμποροῦμεν νὰ τοῦ ἀπαντήσωμεν ἢ πῶς ἠμποροῦμεν νὰ δικαιολογηθῶμεν; Ὁ Θεὸς ἐνεθυμήθη καὶ ἀπεκάλυψε τὴν ἁμαρτίαν τῶν δούλων σου καὶ τώρα μᾶς τιμωρεῖ. Ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μας ὑποφέρομεν. Νά· εἴμεθα δοῦλοι εἰς τὸν κύριόν μας ἐμεῖς ὅλοι, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνος, εἰς τὸν σάκκον τοῦ ὁποίου εὑρέθη τὸ κύπελλον>.
17 Εἶπε δὲ Ἰωσήφ· μή μοι γένοιτο ποιῆσαι τὸ ρῆμα τοῦτο· ὁ ἄνθρωπος, παρ' ᾧ εὑρέθη τὸ κόνδυ, αὐτὸς ἔσται μου παῖς. Ὑμεῖς δὲ ἀνάβητε μετὰ σωτηρίας πρὸς τὸν πατέρα ὑμῶν.	17 Ἀπήντησε δὲ ὁ Ἰωσήφ· <δὲν θὰ συγκατατεθῶ ποτὲ νὰ κάμω αὐτό, ποὺ μοῦ προτείνετε· νὰ κρατήσω δηλαδὴ ὅλους σας ὡς δούλους. Ἀλλὰ δοῦλος μου θὰ μείνῃ μόνον ἐκεῖνος, εἰς τὸν ὁποῖον εὑρέθη τὸ ποτήρι μου. Σεῖς οἱ ἄλλοι πηγαίνετε σῶοι καὶ ἐλεύθεροι πρὸς τὸν πατέρα σας>.	17 Ὁ Ἰωσὴφ ὅμως συνέχιζε νὰ προσποιῆται ὅτι δὲν ἐκατάλαβε τίποτε καὶ τοὺς ἀπάντησε: <Ὄχι· μὴ γένοιτο νὰ κάμω ποτὲ τὸ πρᾶγμα αὐτὸ καὶ νὰ κρατήσω ὅλους σας ὡς δούλους. Ὄχι· μόνον ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, εἰς τὸν σάκκον τοῦ ὁποίου εὑρέθη τὸ κύπελλον, μόνον αὐτὸς θὰ γίνῃ δοῦλος μου. Σεῖς οἱ ἄλλοι ἠμπορεῖτε νὰ ἀναχωρήσετε ἐλεύθεροι καὶ ἀσφαλεῖς διὰ τὴν Χαναάν, πρὸς τὸν πατέρα σας.
18 Ἐγγίσας δὲ αὐτῷ Ἰούδας εἶπε· δέομαι, κύριε· λαλησάτω ὁ παῖς σου ρῆμα ἐναντίον σου, καὶ μὴ θυμωθῇς τῷ παιδί σου, ὅτι σὺ εἶ μετὰ Φαραώ.	18 Ἐπλησίασεν ὁ Ἰούδας πρὸς τὸν Ἰωσὴφ καὶ τοῦ εἶπε· <κύριε, σὲ θερμοπαρακαλῶ ἂς ἐπιτραπῇ εἰς ἐμὲ τὸν δοῦλον σου νὰ ὁμιλήσω ἐνώπιόν σου καὶ ἂς μὴ ὀργισθῇς ἐναντίον μου. Διότι σὺ εἶσαι ὡς πρὸς τὴν ἐξουσίαν πρῶτος μετὰ τὸν Φαραώ.	18 Τότε ὁ Ἰούδας, ἐπειδὴ αὐτὸς ἦταν ἐκεῖνος ποὺ ἔδωσεν ἐγγύησιν διὰ τὸν Βενιαμίν, ἀφοῦ ἐπλησίασε τὸν Ἰωσήφ, τοῦ ἐμίλησε ὡς δοῦλος πρὸς κύριον καὶ τοῦ εἶπε: <Ὤ, κύριε, πολὺ σὲ παρακαλῶ, δῶσε μου τὴν ἄδειαν νὰ σοῦ μιλήσω ἐγὼ ὁπ δοῦλος σου ἐλεύθερα. Καταδέξου νὰ μὲ ἀκούσῃς καὶ μὴ ὀργισθῇς ἐναντίον ἐμοῦ τοῦ δούλου σου, διότι ὡς πρὸς τὴν ἐξουσίαν σὺ εἶσαι πρῶτος μετὰ τὸν Φαραώ.
19 Κύριε, σὺ ἠρώτησας τοὺς παῖδάς σου, λέγων· εἰ ἔχετε πατέρα ἢ ἀδελφόν;	19 Ἄκουσε λοιπόν, κύριε, τὴν ἱστορίαν μας. Σὺ ἠρώτησας ἡμᾶς τοὺς δούλους σου· ἔχετε πατέρα ἢ ἀδελφόν;	19 Κύριε, σὺ ἐρώτησες ἐμᾶς τοὺς δούλους σου καὶ μᾶς εἶπες· <ἔχετε πατέρα ἢ ἄλλον ἀδελφόν;>
20 Καὶ εἴπαμεν τῷ κυρίῳ· ἔστιν ἡμῖν πατὴρ πρεσβύτερος καὶ παιδίον γήρους νεώτερον αὐτῷ, καὶ ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ ἀπέθανεν, αὐτὸς δὲ μόνος ὑπελείφθη τῇ μητρὶ αὐτοῦ, ὁ δὲ πατὴρ αὐτὸν ἠγάπησεν.	20 Καὶ ἡμεῖς ἀπηντήσαμεν εἰς τὸν κύριον· Ἔχομεν γέροντα πατέρα, ὅπως καὶ ἕνα νεώτερον ἀδελφόν μας, παιδὶ τῶν γηρατείων τοῦ πατρός μας. Αὐτοῦ ὁ ἀδελφὸς ἀπέθανε καὶ ἔτσι ἔμεινεν ὁ μόνος ἀπὸ τὴν μητέρα, ποὺ τοὺς εἶχε γεννήσει. Ὁ πατήρ μας τὸν ἠγάπησε καὶ τὸν ἀγαπᾷ ἰδιαιτέρως.	20 Καὶ ἐμεῖς ἀπαντήσαμε εἰς σὲ τὸν κύριόν μας· <ἔχομεν πατέρα, ἕνα γέροντα, καὶ ἕνα ἄλλον ἀδελφὸν μικρότερον, ποὺ εἶναι παιδὶ τῶν γηρατειῶν του· ὁ ἀδελφός (ἀπὸ τὴν ἰδίαν μητέρα) τοῦ μικροτέρου ἀδελφοῦ μας ἀπέθανε καὶ ἀπέμεινε αὐτὸς μόνος ἀπὸ τὴν μητέρα ποὺ τὸν ἐγέννησε· διὰ τοῦτο καὶ ὁ πατέρας μας τὸν ἀγάπησε ἰδιαιτέρως).
21 Εἶπας δὲ τοῖς παισί σου· καταγάγετε αὐτὸν πρός με, καὶ ἐπιμελοῦμαι αὐτοῦ.	21 Σὺ εἶπες εἰς τοὺς δούλους σου· Φέρετε αὐτὸν τὸν νεώτερον ἀδελφὸν πρὸς ἐμὲ καὶ μὴ φοβηθῆτε, διότι ἐγὼ θὰ φροντίσω δι' αὐτόν.	21 Ὅταν σοῦ εἴπαμεν αὐτά, σὺ ἀπεκρίθης εἰς ἐμᾶς τοὺς δούλους σου· <φέρτε τὸν μικρότερον αὐτὸν ἀδελφόν σας εἰς ἐμὲ νὰ τὸν ἰδῶ, καὶ ἐγώ μὲ πολλὴν ἐπιμέλειαν θὰ φροντίσω δι’ αὐτόν>.
22 Καὶ εἴπαμεν τῷ κυρίῳ· οὐ δυνήσεται τὸ παιδίον καταλιπεῖν τὸν πατέρα αὐτοῦ· ἐὰν δὲ καταλίπῃ τὸν πατέρα, ἀποθανεῖται.	22 Εἴπαμεν ἡμεῖς πρὸς τὸν κύριον μας· Δὲν εἶναι δυνατόν, αὐτὸ τὸ παιδὶ νὰ ἐγκαταλείψῃ τὸν πατέρα του· ἐὰν καὶ τὸν ἐγκαταλείψῃ, ἐκεῖνος θὰ ἀποθάνῃ.	22 Ἐμεῖς ἀπαντήσαμε τότε εἰς σὲ τὸν κύριόν μας· <δὲν θὰ ἠμπορέσῃ τὸ παιδὶ νὰ ἀφήσῃ τὸν πατέρα του· ἐὰν δὲ τὸν ἀφήσῃ, ὁ πατέρας θὰ ἀποθάνῃ ἀπὸ τὴν λύπην του>.
23 Σὺ δὲ εἶπας τοῖς παισί σου· ἐὰν μὴ καταβῇ ὁ ἀδελφὸς ὑμῶν ὁ νεώτερος μεθ' ὑμῶν, οὐ προσθήσεσθε ἰδεῖν τὸ πρόσωπόν μου.	23 Σὺ δὲ εἶπες εἰς ἡμᾶς τοὺς δούλους σου· Ἐὰν δὲν ἔλθῃ ὁ νεώτερος ἀδελφός σας μαζῆ σας, δὲν πρόκειται νὰ ἴδετε ποτὲ τὸ πρόσωπόν μου καὶ νὰ πάρετε τροφὰς ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον.	23 Σὺ δὲ ἀπεκρίθης εἰς ἡμᾶς τοὺς δούλους σου· <ἐὰν δὲν ἔλθῃ μαζί σας ὁ μικρότερος ἀδελφός σας, μὴ τολμήσετε νὰ παρουσιασθῆτε ἐμπρός μου ἄλλην φοράν>.
24 Ἐγένετο δὲ ἡνίκα ἀνέβημεν πρὸς παῖδά σου πατέρα ἡμῶν, ἀπαγείλαμεν αὐτῷ τὰ ρήματα κυρίου ἡμῶν.	24 Ὅταν λοιπὸν μετέβημεν εἰς τὸν πατέρα μας, τὸν δοῦλον σου, τοῦ ἀνεφέραμεν τὰ λόγια τοῦ κυρίου μας.	24 Ὅταν λοιπὸν ἐπεστρέψαμεν εἰς τὴν Χαναὰν κοντὰ εἰς τὸν πατέρα μας, τὸν δοῦλον σου, τοῦ διηγηθήκαμε ὅσα σὺ ὁ κύριος μας μᾶς εἶπες.
25 Εἶπε δὲ ὁ πατὴρ ἡμῶν· βαδίσατε πάλιν καὶ ἀγοράσατε ἡμῖν μικρὰ βρώματα.	25 Ὅταν αἱ τροφαὶ ἐτελείωσαν, ὁ πατήρ μας εἶπε· Πηγαίνετε πάλιν εἰς τὴν Αἴγυπτον καὶ ἀγοράσατε δι' ὅλους μας ὀλίγας τροφάς.	25 Ὅταν δὲ τὰ τρόφιμα, ποὺ ἐφέραμεν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον, ἐξηντλήθησαν, μᾶς εἶπεν ὁ πατέρας μας· <πηγαίνετε πάλιν πίσω εἰς τὴν Αἴγυπτον καὶ ἀγοράσατε ὀλίγα τρόφιμα>.
26 Ἡμεῖς δὲ εἴπομεν· οὐ δυνησόμεθα καταβῆναι. Ἀλλ' εἰ μὲν ὁ ἀδελφὸς ἡμῶν ὁ νεώτερος καταβαίνει μεθ' ἡμῶν, καταβησόμεθα· οὐ γὰρ δυνάμεθα ἰδεῖν τὸ πρόσωπον τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ἀδελφοῦ ἡμῶν τοῦ νεωτέρου μὴ ὄντος μεθ' ἡμῶν.	26 Ἡμεῖς ὅμως τοῦ ἀπαντήσαμεν· Εἶναι ἀδύνατον νὰ μεταβῶμεν εἰς τὴν Αἴγυπτον, ἐκτὸς ἐὰν ἔλθῃ μαζῆ μας καὶ ὁ νεώτερος ἀδελφός μας. Τότε θὰ μεταβῶμεν. Διότι δὲν θὰ ἠμπορέσωμεν νὰ παρουσιασθῶμεν ἐνώπιον τοῦ ἄρχοντος τῆς Αἰγύπτου, ἐὰν ὁ νεώτερος ἀδελφός μας δὲν εἶναι μαζῆ μας.	26 Ὅμως ἐμεῖς τοῦ ἀπαντήσαμε τότε: <Δὲν θὰ ἠμπορέσωμεν νὰ μεταβῶμεν εἰς τὴν Αἴγυπτον· μόνον ἐὰν ἔλθῃ μαζί μας καὶ ὁ ἀδελφός μας ὁ νεώτερος, τότε θὰ μεταβῶμεν. Διότι ἐὰν ὁὃ νεώτερος ἀδελφός μας δὲν εἶναι μαζί μας, δὲν θὰ ἠμπορέσωμεν νὰ παρουσιασθῶμεν ἐμπρὸς εἰς τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον, τὸν ἄρχοντα τῆς Αἰγύπτου>.
27 Εἶπε δὲ ὁ παῖς σου, ὁ πατὴρ ἡμῶν πρὸς ἡμᾶς· ὑμεῖς γινώσκετε ὅτι δύο ἔτεκέ μοι ἡ γυνή·	27 Ὁ πατήρ μας, ὁ δοῦλος σου, μᾶς εἶπε· Γνωρίζετε καὶ σεῖς ὅτι δύο παιδιά μου ἐγέννησεν ἡ σύζυγός μου ἡ Ραχήλ.	27 Καὶ ὁ δοῦλος σου, ὁ πατέρας μας, μᾶς εἶπε: <Γνωρίζετε ὅτι ἡ σύζυγός μου (ἡ Ραχὴλ) μοῦ ἐγέννησε μόνον δύο υἱούς·
28 ἐξῆλθεν ὁ εἰς ἀπ' ἐμοῦ, καὶ εἴπατε ὅτι θηριόβρωτος γέγονε, καὶ οὐκ εἶδον αὐτὸν ἄχρι νῦν·	28 Ὁ ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ἔφυγεν ἀπὸ τὸ σπίτι, διὰ νὰ ἔλθῃ εἰς συνάντησίν σας καὶ μοῦ εἴπατε ὅτι ἄγριον θηρίον τὸν κατέφαγε. Δὲν τὸν ξαναεῖδα πλέον μέχρις αὐτῆς τῆς στιγμῆς.	28 καὶ ὁ ἕνας ἀπ’ αὐτοὺς ἔφυγεν ἀπὸ κοντά μου διὰ νὰ μεταβῇ εἰς τὰ χωράφια καὶ μοῦ εἴπατε, ὅτι τὸν κατεσπάραξε καὶ τὸν ἔφαγεν ἄγριον θηρίον· καὶ ἀπὸ τότε δὲν τὸν εἶδα πλέον.
29 ἐὰν οὖν λάβητε καὶ τοῦτον ἐκ τοῦ προσώπου μου καὶ συμβῇ αὐτῷ μαλακία ἐν τῇ ὁδῷ, καὶ κατάξετέ μου τὸ γῆρας μετὰ λύπης εἰς ᾅδου.	29 Ἐὰν λοιπὸν πάρετε καὶ τοῦτον ἀπὸ κοντά μου καὶ τοῦ συμβῇ εἰς τὸν δρόμον κάποιο δυστύχημα, θὰ κρημνίσετε τὰ γεράματά μου βαθύτατα λυπημένα εἰς τὸν ᾅδην.	29 Ἐὰν λοιπὸν πάρετε καὶ τοῦτον (τὸν Βενιαμὶν) ἀπὸ κοντά μου καὶ τοῦ συμβῇ κανένα κακὸν εἰς τὸν δρόμον, καθὼς θὰ ταξιδεύετε πρὸς τὴν Αἴγυπτον, θὰ χάσω τὴν παρηγορίαν, ποὺ μοῦ δίδει εἰς τὰ γηρατειά μου ἡ παρουσία του· ἔτσι θὰ μὲ στείλετε θλιμμένον καὶ καταλυπημένον εἰς τὸν Ἅδην>.
30 Νῦν οὖν ἐὰν εἰσπορεύωμαι πρὸς τὸν παῖδά σου πατέρα δὲ ἡμῶν, καὶ τὸ παιδίον μὴ ᾖ μεθ' ἡμῶν, ἡ δὲ ψυχὴ αὐτοῦ ἐκκρέμαται ἐκ τῆς τούτου ψυχῆς,	30 Κύριε, ἐὰν λοιπὸν τώρα μεταβῶ καὶ παρουσιασθῶ πρὸς τὸν πατέρα μας, τὸν δοῦλον σου, τὸ δὲ παιδίον τοῦτο δὲν εἶναι μαζῆ μας, ἐφ' ὅσον ἡ ζωὴ τοῦ πατρός μας κρέμαται ἀπὸ τὴν ψυχὴν τοῦ παιδιοῦ,	30 Καὶ ὁ Ἰούδας συνέχισε: <Ἐὰν λοιπὸν ἐπιστρέψω· καὶ παρουσιασθῶ εἰς τὸν δοῦλον σου καὶ πατέρα μας, καὶ τὸ παιδί (ὁ Βενιαμίν) δὲν εἶναι μαζί μας, ἐφ’ ὅσον τὸν ἀγαπᾷ πολὺ καὶ τοῦ ἔχει τόσην ἀδυναμίαν, ὥστε ἡ ζωή του νὰ ἐξαρτᾶται καὶ νὰ κρέμεται ἀπὸ τὴν ζωὴν τοῦ παιδιοῦ,
31 καὶ ἔσται ἐν τῷ ἰδεῖν αὐτὸν μὴ ὃν τὸ παιδίον μεθ' ἡμῶν, τελευτήσει, καὶ κατάξουσιν οἱ παῖδές σου τὸ γῆρας τοῦ παιδός σου, πατρὸς δὲ ἡμῶν, μετὰ λύπης εἰς ᾅδου.	31 θὰ συμβῇ τοῦτο· ὅταν ὁ πατήρ μας ἴδῃ ὅτι τὸ νεώτερον τοῦτο παιδὶ δὲν εἶναι μαζῆ μας, θὰ ἀποθάνῃ ἀμέσως. Καὶ ἔτσι ἡμεῖς οἱ δοῦλοι σου θὰ κρημνίσωμεν τὰ γεράματα τοῦ πατρός μας βαθύτατα λυπημένα εἰς τὸν ᾅδην.	31 ὅταν μᾶς ἰδῇ χωρὶς τὸ παιδί, θὰ ἀποθάνῃ ἀμέσως. Καὶ τότε ἐμεῖς οἱ δοῦλοι σου θὰ στείλωμεν τὸν γέροντα δοῦλον σου καὶ πατέρα μας θλιμμένον καὶ καταλυπημένον εἰς τὸν Ἅδην.
32 Ὁ γὰρ παῖς σου παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκδέδεκται τὸ παιδίον λέγων· ἐὰν μὴ ἀγάγω αὐτὸν πρὸς σὲ καὶ στήσω αὐτὸν ἐνώπιόν σου, ἡμαρτηκὼς ἔσομαι εἰς τὸν πατέρα πάσας τὰς ἡμέρας.	32 Ἐγὼ δὲ ὁ δοῦλος σου ἀνέλαβον ὑπ' εὐθύνην μου τὸ παιδίον λέγων πρὸς αὐτόν· ἐὰν δὲν ἐπαναφέρω σῶον καὶ παρουσιάσω ἐνώπιόν σου τοῦτο, θὰ ἔχω διαπράξει βαρύτατον ἁμάρτημα ἐνώπιον τοῦ πατρός μου δι' ὅλας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου.	32 Διότι ἑγώ, ὁ δοῦλος σου, ἀνέλαβα ὑπὸ τὴν προστασίαν μου τὸ παιδὶ καὶ ἔδωσα ρητὴν ὑπόσχεσιν εἰς τὸν πατέρα μου. Τοῦ εἶπα· <ἐὰν δεν τὸν φέρω πίσω σῶον καὶ ἀσφαλῆ καὶ ἐὰν δὲν τὸν παρουσιάσω ἐμπρός σου, τότε θὰ εἶμαι ἔνοχος ἐνώπιόν σου μεγάλης ἀμαρτίας εἰς ὅλην μου τὴν ζωήν.
33 Νῦν οὖν παραμενῶ σοι παῖς ἀντὶ τοῦ παιδιοῦ, οἰκέτης τοῦ κυρίου· τὸ δὲ παιδίον ἀναβήτω μετὰ τῶν ἀδελφῶν αὐτοῦ.	33 Τώρα λοιπόν, θὰ μείνω ἐγὼ δοῦλος σου ἀντὶ τοῦ παιδίου, ἰσόβιος ἰδικός σου ὑπηρέτης. Τὸ δὲ παιδίον τοῦτο ἂς ἐπιστρέψῃ πρὸς τὸν πατέρα μας μαζῆ μὲ τοὺς ἀδελφούς του.	33 Αὐτὲς τὶς ὑποσχέσεις ἔδωσα εἰς τὸν πατέρα μου, διὰ νὰ ἠμπορέσω νὰ φέρω τὸ παιδὶ κοντά σου καὶ νὰ ἰκανοποιήσω τὴν ἐπιθυμίαν σου καὶ νὰ σοῦ ἀποδείξω, ὅτι εἴπαμε τὴν ἀλήθειαν. Τώρα λοιπὸν σὲ παρακαλῶ, κύριε, νὰ μείνω ἐγὼ ἐδῶ εἰς ὅλην μου τὴν ζωὴν ὡς δοῦλος ἰδικός σου, ἀντὶ τοῦ παιδίου· σκλάβος σοῦ, τοῦ κυρίου μου· τὸ δὲ παιδί (ὁ Βενιαμὶν) νὰ ἐπιστρέψῃ εἰς τὴν Χαναὰν μαζὶ μὲ τοὺς ἀδελφούς του.
34 Πῶς γὰρ ἀναβήσομαι πρὸς τὸν πατέρα, τοῦ παιδίου μὴ ὄντος μεθ' ἡμῶν; ῞Ινα μὴ ἴδω τὰ κακά, ἃ εὑρήσει τὸν πατέρα μου.	34 Διότι πῶς εἶναι δυνατὸν καὶ νοητὸν νὰ ἐπιστρέψω πρὸς τὸν πατέρα μας, χωρὶς νὰ εἶναι μαζῆ μας τοῦτο τὸ παιδίον; Δὲν θὰ ἐπιστρέψω εἰς τὴν χώραν μας, διὰ νὰ μὴ ἴδω τὰ δεινά, ποὺ θὰ εὔρουν τὸν πατέρα μου>.	34 Διότι πῶς ἠμπορῶ νὰ ἐπιστρέψω εἰς τὸν πατέρα μας χωρὶς νὰ εἶναι μαζί μας καὶ τὸ παιδί; Χωρὶς τὸν Βενιαμὶν δὲν θέλω νὰ γυρίσω πίσω· προτιμῶ νὰ μείνω ἐδῶ, διότι φοβοῦμαι νὰ ἴδω τὴν ἀγωνίαν καὶ τὶς συμφορές, ποὺ θὰ κτυπήσουν τὸν γέροντα πατέρα μου>.