΄Ιώβ : Κεφάλαιον ΛΗ'

Πρωτότυπο Κείμενο

ετὰ δὲ τὸ παύσασθαι Ἐλιοὺν τῆς λέξεως εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Ἰὼβ διὰ λαίλαπος καὶ νεφῶν·
2 τίς οὗτος ὁ κρύπτων με βουλήν, συνέχων δὲ ρήματα ἐν καρδία, ἐμὲ δὲ οἴεται κρύπτειν;
3 Ζῶσαι ὥσπερ ἀνὴρ τὴν ὀσφύν σου, ἐρωτήσω δέ σε, σὺ δέ μοι ἀποκρίθητι.
4 Ποῦ ἦς ἐν τῷ θεμελιοῦν μὲ τὴν γῆν; Ἀπάγγειλον δέ μοι εἰ ἐπίστῃ σύνεσιν.
5 Τὶς ἔθετο τὰ μέτρα αὐτῆς, εἰ οἶδᾳς; Ἢ τίς ὁ ἐπαγαγὼν σπαρτίον ἐπ' αὐτῆς;
6 Ἐπὶ τίνος οἱ κρίκοι αὐτῆς πεπήγασι; Τίς δέ ἐστιν βαλῶν λίθον γωνιαῖον ἐπ' αὐτῆς;
7 Ὅτε ἐγενήθησαν ἄστρα, ᾔνεσάν με φωνῇ μεγάλῃ πάντες ἄγγελοί μου.
8 Ἔφραξα δὲ θάλασσαν πύλαις, ὅτε ἐμαιοῦτο ἐκ κοιλίας μητρὸς αὐτῆς ἐκπορευομένη.
9 Ἐθέμην δὲ αὐτῇ νέφος ἀμφίασιν, ὁμίχλη δὲ αὐτὴν ἐσπαργάνωσα.
10 Ἐθέμην δὲ αὐτῇ ὅρια, περιθεὶς κλεῖθρα καὶ πύλας.
11 Εἶπα δὲ αὐτῇ· μέχρι τούτου ἐλεύσῃ καὶ οὐχ ὑπερβήσῃ, ἀλλ' ἐν σεαυτῇ συντριβήσεταί σου τὰ κύματα.
12 Ἢ ἐπὶ σοῦ συντέταχα φέγγος πρωϊνόν; Ἑωσφόρος δὲ εἶδε τὴν ἑαυτοῦ τάξιν
13 ἐπιλαβέσθαι πτερύγων γῆς, ἐκτινάξαι ἀσεβεῖς ἐξ αὐτῆς;
14 Ἦ σὺ λαβὼν γῆν πηλὸν ἔπλασας ζῷον καὶ λαλητὸν αὐτὸν ἔθου ἐπὶ γῆς;
15 Ἀφεῖλες δὲ ἀπὸ ἀσεβῶν τὸ φῶς, βραχίονα δὲ ὑπερηφάνων συνέτριψας;
16 Ἦλθες δὲ ἐπὶ πηγὴν θαλάσσης, ἐν δὲ ἴχνεσιν ἀβύσσου περιεπάτησας!
17 Ἀνοίγονταί δέ σοι φόβῳ πύλαι θανάτου, πυλωροὶ δὲ ᾅδου ἰδόντες σὲ ἔπτηξαν;
18 Νενουθέτησαι δὲ τὸ εὖρος τῆς ὑπ' οὐρανόν; Ἀνάγγειλον δή μοι, πόση τίς ἐστι;
19 Ἐν ποίᾳ δὲ γῇ αὐλίζεται τὸ φῶς; Σκότους δὲ ποῖος ὁ τόπος;
20 Εἰ ἀγάγοις με εἰς ὅρια αὐτῶν; Εἰ δὲ καὶ ἐπίστασαι τρίβους αὐτῶν;
21 Οἶδας ἄρα ὅτι τότε γεγέννησαι, ἀριθμὸς δὲ ἐτῶν σου πολύς;
22 Ἦλθες δὲ ἐπὶ θησαυροὺς χιόνος, θησαυροὺς δὲ χαλάζης ἑώρακας;
23 Ἀπόκειται δέ σοι εἰς ὥραν ἐχθρῶν εἰς ἡμέραν πολέμων καὶ μάχης;
24 Πόθεν δὲ ἐκπορεύεται πάχνη ἢ διασκεδάννυται νότος εἰς τὴν ὑπ' οὐρανόν;
25 Τίς δὲ ἠτοίμασεν ὑετῷ λάβρῳ ρύσιν, ὁδὸν δὲ κυδοιμῶν
26 τοῦ ὑετίσαι ἐπὶ γῆν, οὗ οὐκ ἀνήρ, ἔρημον, οὗ οὐχ ὑπάρχει ἄνθρωπος ἐν αὐτῇ,
27 τοῦ χορτᾶσαι ἄβατον καὶ ἀοίκητον καὶ τοῦ ἐκβλαστῆσαι ἔξοδον χλόης;
28 Τίς ἐστιν ὑετοῦ πατήρ; Τίς δέ ἐστιν ὁ τετοκὼς βώλους δρόσου,
29 ἐκ γαστρὸς δὲ τίνος ἐκπορεύεται ὁ κρύσταλλος; Πάχνην δὲ ἐν οὐρανῷ τίς τέτοικεν,
30 Ἢ καταβαίνει ὥσπερ ὕδωρ ρέον; πρόσωπον ἀσεβοῦς τίς ἔπτηξε;
31 Συνῆκας δὲ δεσμὸν πλειάδος καὶ φραγμὸν Ὠρίωνος ἤνοιξας;
32 ῏Η διανοίξεις μαζουρὼθ ἐν καρῷ αὐτοῦ καὶ Ἕσπερον ἐπὶ κόμης αὐτοῦ ἄξεις αὐτά;
33 Ἐπίστασαι δὲ τροπὰς οὐρανοῦ ἢ τὰ ὑπ' οὐρανὸν ὁμοθυμαδὸν γινόμενα;
34 Καλέσεις δὲ νέφος φωνῇ, καὶ τρόμω ὕδατος λάβρου ὑπακούσεταί σου;
35 Ἀποστελεῖς δὲ κεραυνοὺς καὶ πορεύσονται; Ἐροῦσι δέ σοι· τί ἐστι;
36 Τίς δὲ ἔδωκε γυναιξίν ὑφάσματος σοφίαν ἢ ποικιλτικὴν ἐπιστήμην;
37 Τίς δὲ ὁ ἀριθμῶν νέφη σοφίᾳ, οὐρανὸν δὲ εἰς γῆν ἔκλινε;
38 Κέχυται δὲ ὥσπερ γῆ κονία, κεκόλληκα δὲ αὐτὸν ὥσπερ λίθῳ κύβον.
39 Θηρεύσεις δὲ λέουσι βοράν, ψυχὰς δὲ δρακόντων ἐμπλήσεις;
40 Δεδοίκασι γὰρ ἐν κοίταις αὐτῶν, κάθηνται δὲ ἐν ὕλαις ἐνεδρεύοντες.
41 Τίς δὲ ἡτοίμασε κόρακι βοράν; Νεοσσοὶ γὰρ αὐτοῦ πρὸς Κύριον κεκράγασι πλανώμενοι, τὰ σῖτα ζητοῦντες.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

ταν ἔπαυσεν ὁ Ἐλιοὺς νὰ ὁμιλῇ, εἶπεν ὁ Κύριος διὰ μέσου τῆς λαίλαπος καὶ τῶν νερῶν·
2 <ποιὸς εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος μὲ τὰς ἐξηγήσεις ποὺ δίδει συσκοτίζει καὶ ἀποκρύπτει τὰς ἰδικάς μου βουλάς, κρατεῖ δὲ εἰς τὴν καρδίαν του λόγους ἀστηρίκτους καὶ νομίζει ὅτι ἐγὼ εἶμαι ἐκεῖνος, ποὺ κρύπτω τὰς βουλάς μου;
3 Ζῶσε, λοιπόν, τὴν μέσην σου ὡς ἀνὴρ πολεμιστὴς καὶ πάρε θάρρος, διότι ἐγὼ θὰ σὲ ἐρωτήσω, σὺ δὲ δός μου ἀπόκρισιν.
4 Ποῦ ἤσουνα, ὅταν ἐγὼ ἐθεμελίωνα τὴν γῆν; Ἀπάντησέ μου, ἐὰν ἔχῃς σύνεσιν.
5 Ποιὸς ἔθεσε τὰ μέτρα αὐτῆς; Πές μου, ἐὰν τὸ γνωρίζῃς. Ποιὸς, ὅταν αὐτὴ οἰκοδομεῖτο, ἔβαλε νῆμα στάθμης διὰ τὴν ἀκρίβειαν τῆς οἰκοδομῆς;
6 Ἐπάνω δὲ εἰς ποίαν βάσιν ἔχουν ἐμπηχθῆ στερεὰ οἱ κρίκοι αὐτῆς; Ποιὸς εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ ἔβαλε τὸν ἀκρογωνιαῖον θεμέλιον λίθον, διὰ νὰ τὴν ὑποβαστάζῃ στερεὰν καὶ ἀκλόνητον;
7 Ὅταν ἐδημιουργήθησαν τὰ ἄστρα, οἱ ἄγγελοί μου μὲ ἐδοξολόγησαν μὲ μεγάλην φωνήν.
8 Ἐγὼ ἔφραξα μὲ πύλας τὰς ἀκτὰς τῆς θαλάσσης, ὅταν αὐτὴ δημιουργουμένη καὶ ἐξερχομένη ἀπὸ τὸ χάος ἐφαίνετο, ὡς ἐὰν ἐξήρχετο ἀπὸ τὴν κοιλίαν τῆς μητρός της μὲ τὴν βοήθειαν μαίας.
9 Τὰ νέφη τοῦ οὐρανοῦ τὰ ἔθεσα ὡς ἐνδυμασίαν της, μὲ ὁμίχλην δέ, ποὺ μερικὲς φορὲς ἀπλώνεται εἰς τὴν ἐπιφάνειάν της, τὴν ἐσπαργάνωσα.
10 Ἔθεσα εἰς αὐτὴν ὅρια, διότι ἐτοποθέτησα ὁλόγυρα κλειδιὰ καὶ πύλας.
11 Εἶπα δὲ εἰς αὐτήν: Ἕως εἰς τὸ σημεῖον αὐτὸ θὰ ἔλθῃς καὶ δὲν θὰ τὸ ὑπερβῇς. Ἀλλὰ τὰ κύματά σου θὰ συντριβοῦν μέσα σου, μέσα εἰς τὰ ὅρια, ποὺ ἐγὼ σοῦ ἐχάραξα.
12 Ἢ μήπως ἐπὶ τῆς ἰδικῆς σου ἐποχῆς ἐγὼ ἔχω τακτοποιήσει τὸν ἥλιον, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τῆς πρωΐας στέλλει τὸ φῶς του; Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν σου δὲ ὁ αὐγερινὸς εἶδε τὴν τακτικὴν καὶ κανονικὴν πορείαν του,
13 ὥστε νὰ ἀπλώνῃ τὸ ὀρθρινὸν φῶς ἕως εἰς τὰ ἄκρα τῆς γῆς, νὰ ἀποκαλύπτῃ δὲ καὶ νὰ διασκορπίζῃ ἀπὸ αὐτὴν τοὺς ἀσχημονοῦντας ἀσεβεῖς, τοὺς ἀνθρώπους τοῦ σκότους;
14 Ἢ μήπως σὺ ἐπῆρες ἀπὸ τὴν γῆν χῶμα, ἔφτιασες πηλὸν καὶ ἔπλασες ὂν ζῶν, τὸν ἄνθρωπον, ἔδωσες εἰς αὐτὸν λογικὸν καὶ ὁμιλίαν καὶ τὸν ἔθεσες κυρίαρχον ἐπάνω εἰς τὴν γῆν;
15 Ἀφῄρεσες σὺ τὸ φῶς ἀπὸ τοὺς ἀσεβεῖς καὶ συνέτριψες τὸν πρὸς τὴν ἀδικίαν ἐκτεινόμενον βραχίονα τῶν ὑπερηφάνων;
16 Κατῆλθες σὺ εἰς τὸν βυθὸν τῆς θαλάσσης, ὅπου ὑπάρχουν αἱ πηγαὶ της, εἰς δὲ τοὺς πυθμένας τῶν θαλασσῶν περιεπάτησες;
17 Ἀνοίγονται ἐνώπιόν σου μὲ φόβον αἱ κατάκλειστοι πύλαι τῆς περιοχῆς, ὅπου κυριαρχεῖ ὁ θάνατος, οἱ δὲ θυρωροὶ τοῦ ᾅδου, ὅταν σὲ εἶδαν, ἐτρόμαξαν καὶ ὑπεστάλησαν;
18 Ἔχεις γνωρίσει, πόσον εἶναι τὸ πλάτος τῆς κάτω ἀπὸ τὸν οὐρανὸν ἐκτεινομένης γῆς; Εἰπέ μου, λοιπόν, πόση εἶναι ἡ ἔκτασίς της;
19 Εἰς ποῖον δὲ τόπον τῆς γῆς κατοικεῖ τὸ φῶς κατὰ τὸ διάστημα τῆς νυκτός; Ποῖος δὲ εἶναι ὁ τόπος, ὅπου διαμένει τὸ σκότος;
20 Ἠμπορεῖς νὰ μὲ ὁδηγήσῃς εἰς τὰ σύνορά των; Μήπως γνωρίζεις τοὺς δρόμους των;
21 Μήπως καὶ γνωρίζεις τοῦτο, διότι τότε ποὺ ἐδημιουργεῖτο τὸ φῶς καὶ ἐξεχώριζα αὐτὸ ἀπὸ τὸ σκότος, εἶχες καὶ σὺ γεννηθῇ, ὁ δὲ ἀριθμὸς τῶν ἐτῶν σου εἶναι μεγάλος;
22 Ἔχεις ἔλθει σὺ εἰς τὰ μέρη, ὅπου εἶναι ἀποταμιευμένοι οἱ θησαυροὶ τῆς χιόνος; ῎Εχεις δὲ ἴδει καὶ τοὺς θησαυροὺς τῆς χαλάζης;
23 Μήπως αὐτὰ εἶναι ἐκεῖ φυλαγμένα, διὰ νὰ τὰ χρησιμοποίησῃς σὺ εἰς ὥραν μάχης, εἰς ἡμέραν πολέμων ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν σου;
24 Ἀπὸ ποῦ ἔρχεται ἡ πάχνης; Ἢ πῶς ὁ νότιος ἄνεμος σκορπίζεται εἰς τὴν ὑπὸ τὸν οὐρανὸν γῆν;
25 Ποῖος δὲ ἡτοίμασεν ἄφθονον ροὴν τῶν ὑδάτων μὲ μεγάλην βροχήν, ὅπως ἐπίσης καὶ τὸν δρόμον εἰς τὰς βροντάς, ποὺ τὴν συνοδεύουν,
26 διὰ νὰ ποτίσῃ μὲ τὴν βροχὴν αὐτὴν τὴν γῆν ἐκεῖ, ποὺ δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος, νὰ τὴν καλλιεργήσῃ εἰς ἐρήμους περιοχάς, ὅπου δὲν κατοικεῖ κανείς,
27 διὰ νὰ χορτάσῃ τὴν διψασμένην ἀπάτητον καὶ ἀκατοίκητον περιοχήν, ὥστε αὐτὴ νὰ βλαστήσῃ πλουσίαν χλόην;
28 Ποιὸς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ὁ πατὴρ τῆς βροχῆς; Ποιὸς δὲ εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἔχει γεννήσει τὰς χονδρὰς σταγόνας τῆς δρόσου;
29 Ἀπὸ τὴν κοιλίαν δὲ ποίου βγαίνει καὶ ἐκπορεύεται ὁ πάγος; Τὴν πάχνην εἰς τὸν οὐρανὸν ποιὸς τὴν ἔχει γεννήσει,
30 ἡ ὁποία πάχνη κατεβαίνει εἰς τὴν γῆν ὡσὰν τὸ νερὸ ποῦ τρέχει; Ποιὸς δὲ ἐτρομοκράτησε τὸν ἀσεβῆ καὶ τὸν ἔκαμε νὰ συσταλῇ καταπτοημένος;
31 Μήπως εἰξεύρεις μὲ ποῖον εἶδος δεσμοῦ εἶναι δεμένα μεταξύ των τὰ ἄστρα τῆς Πλειάδος ἢ μήπως μπορεῖς νὰ διασπάσῃς τὸν δεσμὸν τῶν ἀστέρων τοῦ Ὠρίωνος;
32 Ἢ μήπως σὺ θὰ διανοίξῃς καὶ θὰ καθορίσῃς εἰς τὸ καθένα ἀπὸ τὰ ζῴδια τὸν δρόμον, ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθήσῃ, διὰ νὰ καταλάβῃ τὸν τόπον του εἰς τὴν ὡρισμένην ἑκάστοτε ἐποχήν; Μήπως καὶ ἠμπορεῖς νὰ ἁρπάξῃς, σὰν ἀπὸ τὴν κόμην του, τὸν Ἕσπερον, διὰ νὰ τὸν μεταφέρῃς, ὅπου θέλεις;
33 Γνωρίζεις δὲ τοὺς νόμους, σύμφωνα μὲ τοὺς ὁποίους γίνονται αἱ μετακινήσεις τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ, ἢ ὅλα ὁμοῦ τὰ ὑπὸ τὸν οὐρανὸν γινόμενα φυσικὰ φαινόμενα;
34 Ἠμπορεῖς νὰ καλέσῃς καὶ νὰ διατάξῃς τὰ νέφη μὲ τὴν φωνήν σου καὶ ἐκεῖνα μὲ τρόμον νὰ σὲ ὑπακούσουν καὶ νὰ μεταβληθοῦν εἰς ὁρμητικὴν βροχήν;
35 Ἠμπορεῖς νὰ διατάξῃς καὶ νὰ στείλῃς τοὺς κεραυνούς, ὅπου θέλεις, καὶ ἐκεῖνοι σύμφωνα μὲ τὴν διαταγήν σου νὰ πορευθοῦν; Θὰ ποῦν μήπως, εὐπειθεῖς εἰς σέ· Τί συμβαίνει; Διάταξε καὶ ὑπακούομεν.
36 Ποῖος ἔδωσεν εἰς τὰς γυναῖκας σοφίαν καὶ ἐπιδεξιότητα, ὥστε νὰ κατασκευάζουν ὑφάσματα ἡ καλαισθητικὴν ἱκανότητα, ὥστε νὰ κεντοῦν θαυμαστὰ ποικίλματα;
37 Ποῖος εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ ἀριθμεῖ τὰ νέφη καὶ κατέχει τὴν ἀκριβῆ γνῶσιν περὶ αὐτῶν, κάμνει δὲ τὸν οὐρανὸν νὰ κλίνῃ μέχρι τῆς γῆς;
38 Πότε γίνεται ὡσὰν κονιορτὸς ἡ ὁμίχλη, ἀπλώνεται καὶ σκεπάζει τὴν γῆν, καὶ πότε τὴν κάμνω νὰ σκληρύνεται σαν λίθος μεταβαλλομένη εἰς πάγον καὶ εἰς χάλαζαν μὲ ἀκριβῆ γεωμετρικὰ σχήματα;
39 Ἠμπορεῖς σὺ νὰ θηρεύσῃς διὰ τοὺς λέοντας τροφήν; Εἶσαι εἰς θέσιν νὰ χορτάσῃς τὴν πεῖναν τῶν δρακόντων;
40 Διότι αὐτοὶ φοβοῦνται καὶ ἀνησυχοῦν διὰ τὴν τροφήν των μέσα εἰς τὰς φωλεάς των, παραμονεύουν δὲ εἰς τὰς λόχμας, διὰ νὰ συλλάβουν τὴν λείαν των.
41 Ποιὸς ἡτοίμασε τροφὴν διὰ τὸν κόρακα; Διότι καὶ αὐτὰ τὰ μικρὰ πουλιὰ τοῦ κόρακος, καθὼς πετοῦν ἀπὸ δῶ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ, φωνάζουν πρὸς τὸν Κύριον καὶ ζητοῦν τὴν ἀπαραίτητον δι' αὐτὰ τροφήν.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

ταν δὲ ἔπαυσε νὰ ὁμιλῇ ὁ Ἐλιούς, εἶπεν ὁ Κύριος εἰς τὸν Ἰὼβ ἐκ μέσου τῆς λαίλαπος καὶ τῶν νεφῶν τῶν κυκλούντων αὐτόν:
2 <Ποῖος εἶναι αὐτός, ποὺ διὰ τῆς κακῆς ἐξηγήσεώς του ἀποκρύπτει τὸν πραγματικὸν σκοπὸν καὶ τὴν ἀληθῆ ἔννοιαν τῆς βουλῆς καὶ τοῦ σχεδίου μου, κρατεῖ δὲ ἐπιμόνως εἰς τὴν καρδίαν του λόγους ἀνοήτους καὶ ἀσυστάτους, νομίζει δὲ ὅτι ἐγώ, κρύπτω καὶ συσκοτίζω τὰς βουλάς μου;
3 Ζώσθητι σὰν ἄνθρωπος ἕτοιμος πρὸς δρᾶσιν τὴν ὀσφύν σου, συμμάζευσε τὸν νοῦν σου καὶ στάσου σοβαρὸς καὶ προσεκτικός, θὰ σὲ ἐρωτήσω δὲ ἐγώ, σὺ δὲ δίδε μου ἀπόκρισιν.
4 Ποὺ ἦσο, ὅταν ἐγὼ ἐθεμελίωνα τὴν γῆν; Ἀπάγγειλόν μου, ἐὰν γνωρίζῃς σοφὴν καὶ φωτισμένην γνῶσιν.
5 Ποῖος ἔθεσε τὰ μέτρα, σύμφωνα μὲ τὰ ὁποῖα ἔγινεν; Εἰπέ μου, ἐὰν ἠξεύρῃς. Ἢ ποῖος ἔβαλεν ἐπ’ αὐτῆς σχοινίον, διὰ νὰ χαράξῃ τὰς γραμμάς της καὶ νὰ μετρήσῃ τὰς διαστάσεις της;
6 Ἐπάνω δὲ εἰς τί ἔχουν ἐμπηχθῆ στερεὰ οἱ κρίκοι καὶ αἱ βάσεις, ποὺ τὴν κρατοῦν ἀσάλευτον; Ποῖος δὲ εἶναι Αὐτός, ποὺ ἔβαλε τὸν θεμέλιον λίθον, ὁ ὁποῖος τὴν στηρίζει καὶ τὴν ὑποβαστάζει;
7 Ὅταν ἔγιναν τὰ ἄστρα, μὲ μεγάλην φωνὴν μὲ ἀνύμνησαν ὅλοι οἱ ἀγγελοί μου.
8 Ἔθεσα δὲ μὲ πύλας φραγμοὺς εἰς τὴν θάλασσαν, ὅταν ἐξεγεννᾶτο βγαίνουσα ἀπὸ τὸ χάος, ὅπου ὡς εἰς μητρικὴν κοιλίαν ἐνεκλείετο πρότερον.
9 Ἔθεσα δὲ εἰς αὐτὴν νέφη, ποὺ σχηματίζονται ὑπεράνω αὐτῆς, τὴν ἐσπαργάνωσα δὲ μὲ ὁμίχλην, ποὺ καταλαμβάνει συχνάκις τὴν ἐπιφάνειάν της.
10 Ἔθεσα δὲ εἰς αὐτὴν σύνορα, τοποθετήσας τριγύρω κλεῖθρα καὶ πύλας.
11 Εἶπα δὲ εἰς αὐτήν: <Μέχρι τοῦ σημείου αὐτοῦ θὰ ἔλθῃς καὶ δὲν θὰ ὑπερβῇς αὐτό, ἀλλὰ τὰ κύματά σου θὰ συντρίβουν μέσα σου καὶ ἐντὸς τῶν ὁρίων σου>.
12 Ἢ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν σου καὶ ὑπὸ τὰ ὄμματά σου ἔχω τακτοποιήσει τὸ ἄστρον τῆς χαραυγῆς; Ὁ αὐγερινὸς δὲ εἶδε τὴν τακτικὴν καὶ κανονικὴν πορείαν του,
13 τὴν ὁποίαν ἐκτελεῖ διὰ νὰ καταλαμβάνῃ μὲ τὸ ἐπακολουθοῦν εἰς αὐτὸν φῶς τὰς ἐσχατιὰς τῆς γῆς καὶ νὰ διασκορπίζῃ ἀπὸ τὰ καταγώγιά τους τοὺς ὀργιάζοντας καὶ συνωμοτοῦντας κατὰ τὴν νύκτα ἀσεβεῖς;
14 Ἢ μήπως σύ, ἀφοῦ ἔλαβες χῶμα ἀπὸ τὴν γῆν, ἔπλασες ἐξ αὐτοῦ πηλὸν καὶ ἔδωκες εἰς αὐτὸν ζωὴν καὶ τὸν ἔθεσες ἐπὶ τῆς γῆς μὲ στόμα νὰ λαλῇ;
15 Σὺ δὲ ἀφήρεσες τὸ φῶς ἀπὸ τοὺς ἀσεβεῖς, συνέτριψες δὲ τὸν βραχίονα καὶ τὴν δύναμιν τῶν ὑπερηφάνων;
16 Ἦλθες δὲ σὺ εἰς τὸν βυθὸν τῆς θαλάσσης, ὅπου ὑπάρχουν αἱ πηγαὶ τῶν ὑδάτων τῆς, περιεπάτησας δὲ καὶ εἰς αὐτὰς τὰς ἐσχατιὰς τοῦ θαλασσίου πυθμένας;
17 Ἀνοίγονται δὲ εἰς σὲ ἐκ φόβου αἱ ἀπαραβίαστοι καὶ βαρεῖαι πύλαι τοῦ τόπου, ὅπου βασιλεύει ὁ θάνατος κρατῶν κλεισμένους τοὺς ἀποθαμένους, οἱ θυρωροὶ δὲ τοῦ Ἅδου, ὅταν σὲ εἶδαν, κατελήφθησαν ἀπὸ τρόμον;
18 Ἔχεις δὲ λάβει γνῶσιν περὶ τοῦ πόσον εἶναι τὸ πλάτος τῆς ἐκτεινομένης ὑπὸ τὸν οὐρανὸν οἰκουμένης; Ἠμπορεῖς λοιπὸν να μοῦ ἀναγγείλῃς πόση περίπου εἶναι ἡ ἔκτασις αὐτῆς;
19 Εἰς ποῖον δὲ τόπον τῆς γῆς διανυκτερεύει τὸ φῶς; Ποῖος δὲ εἶναι ὁ τόπος, ὅπου διαμένει τὸ σκότος;
20 Θὰ ἦτο δυνατὸν νὰ μὲ ὁδηγήσῃς εἰς τὰ σύνορά των; Ἐὰν δὲ καὶ γνωρίζῃς τοὺς δρόμους, ποὺ ὁδηγοῦν εἰς τὰς κατοικίας των, θὰ μοῦ ἐδείκνυες αὐτούς;
21 Πρέπει νὰ γνωρίζῃς τοῦτο, διότι τότε, ποὺ ἐδημιουργεῖτο τὸ φῶς καὶ ἐξεχώριζεν ἀπὸ αὐτὸ τὸ σκότος, εἶχες γεννηθῇ βέβαια, ὁ ἀριθμὸς δὲ τῶν ἐτῶν τῆς ζωῆς σου πρέπει νὰ εἶναι πολύς!
22 Ἦλθες δὲ σὺ εἰς τὸ μέρος, ὅπου φυλάσσονται οἱ θησαυροὶ τῆς χιόνος, ἔχεις δὲ ἴδει καὶ τοὺς θησαυροὺς τῆς χαλάζης;
23 Διὰ σὲ δὲ ἐτοιμάσθησαν καὶ φυλάσσονται οἱ θησαυροὶ αὐτοί, διὰ νὰ τοὺς χρησιμοποιῇς κατὰ τὴν ὥραν, ποὺ πρέπει νὰ τιμωρηθοῦν οἱ ἐχθροί, καὶ κατὰ τὴν ἡμέραν πολέμων καὶ μάχης πρὸς αὐτούς;
24 Ἀπὸ ποῖον δὲ μέρος βγαίνει ἡ παγωμένη δροσιά, ποὺ ξηραίνει τὰ χόρτα, ἢ πῶς σκορπίζεται ὁ νοτιὰς εἰς τὴν κάτω τοῦ οὐρανοῦ ἐκτεινομένην χώραν;
25 Ποῖος δὲ ἐτοίμασεν ὁρμητικὴν ρεῦσιν εἰς σφοδρὰν βροχήν, καθὼς καὶ δρόμον εἰς τὰς βροντάς, ποὺ συνοδεύουν αὐτήν,
26 διὰ νὰ κάμῃ βροχὴν εἰς τὴν γῆν, ὅπου δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος διὰ νὰ τὴν καλλιεργήσῃ πρὸς διατροφήν του, εἰς ἔρημον, ὅπου δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος εἰς αὐτήν,
27 διὰ νὰ χορτάσῃ τὴν διψασμένην γῆν, ποὺ εἶναι ἀπάτητος καὶ ἀκατοίκητος, καὶ διὰ νὰ ἐκβλαστήσῃ αὕτη ξεφούντωμα πρασινάδας;
28 Ποῖος ἐκ τῶν ἀνθρώπων εἶναι πατὴρ τῆς βροχῆς; Ποῖος δὲ εἶναι αὐτός, ποὺ ἔχει γεννήσει τὰς χονδρὰς σταγόνας τῆς δρόσου;
29 Ἀπὸ τὴν κοιλίαν δὲ ποίου βγαίνει ὁ πάγος; Τὰς νιφάδας δὲ τῆς χιόνος ποῖος ἔχει γεννήσει εἰς τὸν οὐρανόν;
30 Ἡ ὁποία καταπίπτει σὰν νερὸ τρεχούμενον ἐπὶ τῆς γῆς; Ποῖος δὲ κατετρόμαξε καὶ ἠνάγκασε νὰ συμμαζευθῇ ἀπὸ φόβον τὸ πρόσωπον τοῦ ἀσεβοῦς διὰ τοιούτων θεομηνίων;
31 Καταλαβαίνεις δέ, πῶς γίνεται ὁ σύνδεσμος, μὲ τὸν ὁποῖον δένονται μεταξύ των τὰ ἄστρα τῆς Πλειάδος, καὶ σὺ ἤνοιξας τὸν δίκην τάφρου φραγμόν, ποὺ χωρίζει ἀπ’ ἀλλήλων τὰ ἄστρα τοῦ Ὠρίωνος;
32 Ἢ θὰ διανοίξῃς σὺ εἰς ἕκαστον ἀπὸ τὰ ζώδια τὸν δρόμον διὰ νὰ καταλάβῃ τὸν ἀνήκοντα εἰς αὐτὸ μῆνα τὴν ὡρισμένην ἐν τῷ ἐνάστρῳ οὐρανῷ θέσιν του; Καὶ σὺ θὰ ὁδηγήσῃς τὰ ἄστρα τῆς μεγάλης Ἄρκτου νὰ κινοῦνται ἐπὶ τῆς οὐρᾶς της, χωρὶς αὕτη νὰ ἀποσπᾶται ἀπὸ τὰ λοιπὰ ἄστρα της;
33 Γνωρίζεις δὲ τοὺς νόμους, κατὰ τοὺς ὁποίους γίνονται ἐπὶ τοῦ οὐρανοῦ αἱ μετατροπαὶ καὶ μετακινήσεις τῶν ἄστρων, ἢ αὐτὰ ποὺ ἐξ ἐπιδράσεως τῶν μετατροπῶν αὐτῶν γίνονται ἀπὸ συμφώνου εἰς τὴν ὑπὸ τὸν οὐρανὸν ἐκτεινομένην γῆν;
34 Δύνασαι δὲ νὰ καλέσῃς μὲ φωνὴν σύννεφον καὶ θὰ σὲ ὑπακούσῃ ἆραγε τοῦτο μετὰ τρόμου, ἐκδηλουμένου διὰ ραγδαίας καὶ χειμαρρώδους βροχῆς;
35 Θὰ δυνηθῇς δὲ νὰ ἐξαποστείλῃς κεραυνοὺς καὶ θὰ κατευθυνθοῦν οὗτοι, ὅπου σὺ θέλεις, θὰ εἴπουν δὲ εἰς σὲ εὐπειθεῖς εἰς τὴν διαταγήν σου: <Τί εἶναι; Ἐδῶ εἴμεθα, ἐκτελεσταὶ τῶν διαταγῶν σου>.
36 Ποῖος δὲ ἔδωκεν εἰς τὰς γυναῖκας σοφίαν καὶ δεξιότητα ὑφαντικήν, ὥστε νὰ κατασκευάζουν θαυμάσια ὑφάσματα, ἢ καλαισθητικὴν ἱκανότητα, ὥστε νὰ κοσμοῦν αὐτὰ μὲ θαυμαστὰ ποικίλματα;
37 Ποῖος δὲ εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ μὲ σοφίαν μετρᾷ τὰ νέφη, ὥστε οὔτε πλεονάζοντα νὰ προκαλοῦν κατακλυσμόν, οὔτε ἐξ ἐλλείψεώς των νὰ προκαλῆται λειψυδρία· ποῖος δὲ κλίνει τὸν οὐρανὸν πρὸς τὴν γῆν, ὥστε νὰ ἀδειάζῃ τὰ ὑδροφόρα νέφη του εἰς αὐτήν;
38 Χύνεται δὲ ἢ ἐπὶ τοῦ ἐδάφους σκόνη ἀναμιγνυομένη μὲ τὴν βροχὴν εἰς μᾶζαν πηκτὴν σὰν τὴν γῆν, προσκολλᾷ δὲ τὸν ἕνα βῶλον τῆς γῆς πρὸς τὸν ἄλλον σὰν κύβον ἐπὶ ἅλλου λιθίνου κύβου.
39 Ἠμπορεῖς δὲ σὺ νὰ θηρεύσῃς διὰ τοὺς λέοντας τροφήν, δύνασαι δὲ νὰ χορτάσῃς τὴν πεῖναν τῶν δρακόντων;
40 Διότι αὐτοὶ φοβοῦνται καὶ κρύπτονται εἰς τὰς τρύπας των, κάθηνται δὲ εἰς πυκνὰ δάση ἐνεδρεύοντες διὰ νὰ συλλάβουν τὴν λείαν των.
41 Ποῖος δὲ ἡτοίμασε διὰ τοὺς κόρακας τροφήν; Διότι τὰ μικρὰ πουλιὰ τοῦ κόρακος φωνάζουν πρὸς τὸν Κύριον πετώντα ἐδῶ καὶ ἐκεῖ καὶ ζητοῦντα νὰ εὕρουν τὴν ἀναγκαίαν δι’ αὐτὰ τροφήν.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
ετὰ δὲ τὸ παύσασθαι Ἐλιοὺν τῆς λέξεως εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Ἰὼβ διὰ λαίλαπος καὶ νεφῶν·	ταν ἔπαυσεν ὁ Ἐλιοὺς νὰ ὁμιλῇ, εἶπεν ὁ Κύριος διὰ μέσου τῆς λαίλαπος καὶ τῶν νερῶν·	ταν δὲ ἔπαυσε νὰ ὁμιλῇ ὁ Ἐλιούς, εἶπεν ὁ Κύριος εἰς τὸν Ἰὼβ ἐκ μέσου τῆς λαίλαπος καὶ τῶν νεφῶν τῶν κυκλούντων αὐτόν:
2 τίς οὗτος ὁ κρύπτων με βουλήν, συνέχων δὲ ρήματα ἐν καρδία, ἐμὲ δὲ οἴεται κρύπτειν;	2 <ποιὸς εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος μὲ τὰς ἐξηγήσεις ποὺ δίδει συσκοτίζει καὶ ἀποκρύπτει τὰς ἰδικάς μου βουλάς, κρατεῖ δὲ εἰς τὴν καρδίαν του λόγους ἀστηρίκτους καὶ νομίζει ὅτι ἐγὼ εἶμαι ἐκεῖνος, ποὺ κρύπτω τὰς βουλάς μου;	2 <Ποῖος εἶναι αὐτός, ποὺ διὰ τῆς κακῆς ἐξηγήσεώς του ἀποκρύπτει τὸν πραγματικὸν σκοπὸν καὶ τὴν ἀληθῆ ἔννοιαν τῆς βουλῆς καὶ τοῦ σχεδίου μου, κρατεῖ δὲ ἐπιμόνως εἰς τὴν καρδίαν του λόγους ἀνοήτους καὶ ἀσυστάτους, νομίζει δὲ ὅτι ἐγώ, κρύπτω καὶ συσκοτίζω τὰς βουλάς μου;
3 Ζῶσαι ὥσπερ ἀνὴρ τὴν ὀσφύν σου, ἐρωτήσω δέ σε, σὺ δέ μοι ἀποκρίθητι.	3 Ζῶσε, λοιπόν, τὴν μέσην σου ὡς ἀνὴρ πολεμιστὴς καὶ πάρε θάρρος, διότι ἐγὼ θὰ σὲ ἐρωτήσω, σὺ δὲ δός μου ἀπόκρισιν.	3 Ζώσθητι σὰν ἄνθρωπος ἕτοιμος πρὸς δρᾶσιν τὴν ὀσφύν σου, συμμάζευσε τὸν νοῦν σου καὶ στάσου σοβαρὸς καὶ προσεκτικός, θὰ σὲ ἐρωτήσω δὲ ἐγώ, σὺ δὲ δίδε μου ἀπόκρισιν.
4 Ποῦ ἦς ἐν τῷ θεμελιοῦν μὲ τὴν γῆν; Ἀπάγγειλον δέ μοι εἰ ἐπίστῃ σύνεσιν.	4 Ποῦ ἤσουνα, ὅταν ἐγὼ ἐθεμελίωνα τὴν γῆν; Ἀπάντησέ μου, ἐὰν ἔχῃς σύνεσιν.	4 Ποὺ ἦσο, ὅταν ἐγὼ ἐθεμελίωνα τὴν γῆν; Ἀπάγγειλόν μου, ἐὰν γνωρίζῃς σοφὴν καὶ φωτισμένην γνῶσιν.
5 Τὶς ἔθετο τὰ μέτρα αὐτῆς, εἰ οἶδᾳς; Ἢ τίς ὁ ἐπαγαγὼν σπαρτίον ἐπ' αὐτῆς;	5 Ποιὸς ἔθεσε τὰ μέτρα αὐτῆς; Πές μου, ἐὰν τὸ γνωρίζῃς. Ποιὸς, ὅταν αὐτὴ οἰκοδομεῖτο, ἔβαλε νῆμα στάθμης διὰ τὴν ἀκρίβειαν τῆς οἰκοδομῆς;	5 Ποῖος ἔθεσε τὰ μέτρα, σύμφωνα μὲ τὰ ὁποῖα ἔγινεν; Εἰπέ μου, ἐὰν ἠξεύρῃς. Ἢ ποῖος ἔβαλεν ἐπ’ αὐτῆς σχοινίον, διὰ νὰ χαράξῃ τὰς γραμμάς της καὶ νὰ μετρήσῃ τὰς διαστάσεις της;
6 Ἐπὶ τίνος οἱ κρίκοι αὐτῆς πεπήγασι; Τίς δέ ἐστιν βαλῶν λίθον γωνιαῖον ἐπ' αὐτῆς;	6 Ἐπάνω δὲ εἰς ποίαν βάσιν ἔχουν ἐμπηχθῆ στερεὰ οἱ κρίκοι αὐτῆς; Ποιὸς εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ ἔβαλε τὸν ἀκρογωνιαῖον θεμέλιον λίθον, διὰ νὰ τὴν ὑποβαστάζῃ στερεὰν καὶ ἀκλόνητον;	6 Ἐπάνω δὲ εἰς τί ἔχουν ἐμπηχθῆ στερεὰ οἱ κρίκοι καὶ αἱ βάσεις, ποὺ τὴν κρατοῦν ἀσάλευτον; Ποῖος δὲ εἶναι Αὐτός, ποὺ ἔβαλε τὸν θεμέλιον λίθον, ὁ ὁποῖος τὴν στηρίζει καὶ τὴν ὑποβαστάζει;
7 Ὅτε ἐγενήθησαν ἄστρα, ᾔνεσάν με φωνῇ μεγάλῃ πάντες ἄγγελοί μου.	7 Ὅταν ἐδημιουργήθησαν τὰ ἄστρα, οἱ ἄγγελοί μου μὲ ἐδοξολόγησαν μὲ μεγάλην φωνήν.	7 Ὅταν ἔγιναν τὰ ἄστρα, μὲ μεγάλην φωνὴν μὲ ἀνύμνησαν ὅλοι οἱ ἀγγελοί μου.
8 Ἔφραξα δὲ θάλασσαν πύλαις, ὅτε ἐμαιοῦτο ἐκ κοιλίας μητρὸς αὐτῆς ἐκπορευομένη.	8 Ἐγὼ ἔφραξα μὲ πύλας τὰς ἀκτὰς τῆς θαλάσσης, ὅταν αὐτὴ δημιουργουμένη καὶ ἐξερχομένη ἀπὸ τὸ χάος ἐφαίνετο, ὡς ἐὰν ἐξήρχετο ἀπὸ τὴν κοιλίαν τῆς μητρός της μὲ τὴν βοήθειαν μαίας.	8 Ἔθεσα δὲ μὲ πύλας φραγμοὺς εἰς τὴν θάλασσαν, ὅταν ἐξεγεννᾶτο βγαίνουσα ἀπὸ τὸ χάος, ὅπου ὡς εἰς μητρικὴν κοιλίαν ἐνεκλείετο πρότερον.
9 Ἐθέμην δὲ αὐτῇ νέφος ἀμφίασιν, ὁμίχλη δὲ αὐτὴν ἐσπαργάνωσα.	9 Τὰ νέφη τοῦ οὐρανοῦ τὰ ἔθεσα ὡς ἐνδυμασίαν της, μὲ ὁμίχλην δέ, ποὺ μερικὲς φορὲς ἀπλώνεται εἰς τὴν ἐπιφάνειάν της, τὴν ἐσπαργάνωσα.	9 Ἔθεσα δὲ εἰς αὐτὴν νέφη, ποὺ σχηματίζονται ὑπεράνω αὐτῆς, τὴν ἐσπαργάνωσα δὲ μὲ ὁμίχλην, ποὺ καταλαμβάνει συχνάκις τὴν ἐπιφάνειάν της.
10 Ἐθέμην δὲ αὐτῇ ὅρια, περιθεὶς κλεῖθρα καὶ πύλας.	10 Ἔθεσα εἰς αὐτὴν ὅρια, διότι ἐτοποθέτησα ὁλόγυρα κλειδιὰ καὶ πύλας.	10 Ἔθεσα δὲ εἰς αὐτὴν σύνορα, τοποθετήσας τριγύρω κλεῖθρα καὶ πύλας.
11 Εἶπα δὲ αὐτῇ· μέχρι τούτου ἐλεύσῃ καὶ οὐχ ὑπερβήσῃ, ἀλλ' ἐν σεαυτῇ συντριβήσεταί σου τὰ κύματα.	11 Εἶπα δὲ εἰς αὐτήν: Ἕως εἰς τὸ σημεῖον αὐτὸ θὰ ἔλθῃς καὶ δὲν θὰ τὸ ὑπερβῇς. Ἀλλὰ τὰ κύματά σου θὰ συντριβοῦν μέσα σου, μέσα εἰς τὰ ὅρια, ποὺ ἐγὼ σοῦ ἐχάραξα.	11 Εἶπα δὲ εἰς αὐτήν: <Μέχρι τοῦ σημείου αὐτοῦ θὰ ἔλθῃς καὶ δὲν θὰ ὑπερβῇς αὐτό, ἀλλὰ τὰ κύματά σου θὰ συντρίβουν μέσα σου καὶ ἐντὸς τῶν ὁρίων σου>.
12 Ἢ ἐπὶ σοῦ συντέταχα φέγγος πρωϊνόν; Ἑωσφόρος δὲ εἶδε τὴν ἑαυτοῦ τάξιν	12 Ἢ μήπως ἐπὶ τῆς ἰδικῆς σου ἐποχῆς ἐγὼ ἔχω τακτοποιήσει τὸν ἥλιον, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τῆς πρωΐας στέλλει τὸ φῶς του; Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν σου δὲ ὁ αὐγερινὸς εἶδε τὴν τακτικὴν καὶ κανονικὴν πορείαν του,	12 Ἢ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν σου καὶ ὑπὸ τὰ ὄμματά σου ἔχω τακτοποιήσει τὸ ἄστρον τῆς χαραυγῆς; Ὁ αὐγερινὸς δὲ εἶδε τὴν τακτικὴν καὶ κανονικὴν πορείαν του,
13 ἐπιλαβέσθαι πτερύγων γῆς, ἐκτινάξαι ἀσεβεῖς ἐξ αὐτῆς;	13 ὥστε νὰ ἀπλώνῃ τὸ ὀρθρινὸν φῶς ἕως εἰς τὰ ἄκρα τῆς γῆς, νὰ ἀποκαλύπτῃ δὲ καὶ νὰ διασκορπίζῃ ἀπὸ αὐτὴν τοὺς ἀσχημονοῦντας ἀσεβεῖς, τοὺς ἀνθρώπους τοῦ σκότους;	13 τὴν ὁποίαν ἐκτελεῖ διὰ νὰ καταλαμβάνῃ μὲ τὸ ἐπακολουθοῦν εἰς αὐτὸν φῶς τὰς ἐσχατιὰς τῆς γῆς καὶ νὰ διασκορπίζῃ ἀπὸ τὰ καταγώγιά τους τοὺς ὀργιάζοντας καὶ συνωμοτοῦντας κατὰ τὴν νύκτα ἀσεβεῖς;
14 Ἦ σὺ λαβὼν γῆν πηλὸν ἔπλασας ζῷον καὶ λαλητὸν αὐτὸν ἔθου ἐπὶ γῆς;	14 Ἢ μήπως σὺ ἐπῆρες ἀπὸ τὴν γῆν χῶμα, ἔφτιασες πηλὸν καὶ ἔπλασες ὂν ζῶν, τὸν ἄνθρωπον, ἔδωσες εἰς αὐτὸν λογικὸν καὶ ὁμιλίαν καὶ τὸν ἔθεσες κυρίαρχον ἐπάνω εἰς τὴν γῆν;	14 Ἢ μήπως σύ, ἀφοῦ ἔλαβες χῶμα ἀπὸ τὴν γῆν, ἔπλασες ἐξ αὐτοῦ πηλὸν καὶ ἔδωκες εἰς αὐτὸν ζωὴν καὶ τὸν ἔθεσες ἐπὶ τῆς γῆς μὲ στόμα νὰ λαλῇ;
15 Ἀφεῖλες δὲ ἀπὸ ἀσεβῶν τὸ φῶς, βραχίονα δὲ ὑπερηφάνων συνέτριψας;	15 Ἀφῄρεσες σὺ τὸ φῶς ἀπὸ τοὺς ἀσεβεῖς καὶ συνέτριψες τὸν πρὸς τὴν ἀδικίαν ἐκτεινόμενον βραχίονα τῶν ὑπερηφάνων;	15 Σὺ δὲ ἀφήρεσες τὸ φῶς ἀπὸ τοὺς ἀσεβεῖς, συνέτριψες δὲ τὸν βραχίονα καὶ τὴν δύναμιν τῶν ὑπερηφάνων;
16 Ἦλθες δὲ ἐπὶ πηγὴν θαλάσσης, ἐν δὲ ἴχνεσιν ἀβύσσου περιεπάτησας!	16 Κατῆλθες σὺ εἰς τὸν βυθὸν τῆς θαλάσσης, ὅπου ὑπάρχουν αἱ πηγαὶ της, εἰς δὲ τοὺς πυθμένας τῶν θαλασσῶν περιεπάτησες;	16 Ἦλθες δὲ σὺ εἰς τὸν βυθὸν τῆς θαλάσσης, ὅπου ὑπάρχουν αἱ πηγαὶ τῶν ὑδάτων τῆς, περιεπάτησας δὲ καὶ εἰς αὐτὰς τὰς ἐσχατιὰς τοῦ θαλασσίου πυθμένας;
17 Ἀνοίγονταί δέ σοι φόβῳ πύλαι θανάτου, πυλωροὶ δὲ ᾅδου ἰδόντες σὲ ἔπτηξαν;	17 Ἀνοίγονται ἐνώπιόν σου μὲ φόβον αἱ κατάκλειστοι πύλαι τῆς περιοχῆς, ὅπου κυριαρχεῖ ὁ θάνατος, οἱ δὲ θυρωροὶ τοῦ ᾅδου, ὅταν σὲ εἶδαν, ἐτρόμαξαν καὶ ὑπεστάλησαν;	17 Ἀνοίγονται δὲ εἰς σὲ ἐκ φόβου αἱ ἀπαραβίαστοι καὶ βαρεῖαι πύλαι τοῦ τόπου, ὅπου βασιλεύει ὁ θάνατος κρατῶν κλεισμένους τοὺς ἀποθαμένους, οἱ θυρωροὶ δὲ τοῦ Ἅδου, ὅταν σὲ εἶδαν, κατελήφθησαν ἀπὸ τρόμον;
18 Νενουθέτησαι δὲ τὸ εὖρος τῆς ὑπ' οὐρανόν; Ἀνάγγειλον δή μοι, πόση τίς ἐστι;	18 Ἔχεις γνωρίσει, πόσον εἶναι τὸ πλάτος τῆς κάτω ἀπὸ τὸν οὐρανὸν ἐκτεινομένης γῆς; Εἰπέ μου, λοιπόν, πόση εἶναι ἡ ἔκτασίς της;	18 Ἔχεις δὲ λάβει γνῶσιν περὶ τοῦ πόσον εἶναι τὸ πλάτος τῆς ἐκτεινομένης ὑπὸ τὸν οὐρανὸν οἰκουμένης; Ἠμπορεῖς λοιπὸν να μοῦ ἀναγγείλῃς πόση περίπου εἶναι ἡ ἔκτασις αὐτῆς;
19 Ἐν ποίᾳ δὲ γῇ αὐλίζεται τὸ φῶς; Σκότους δὲ ποῖος ὁ τόπος;	19 Εἰς ποῖον δὲ τόπον τῆς γῆς κατοικεῖ τὸ φῶς κατὰ τὸ διάστημα τῆς νυκτός; Ποῖος δὲ εἶναι ὁ τόπος, ὅπου διαμένει τὸ σκότος;	19 Εἰς ποῖον δὲ τόπον τῆς γῆς διανυκτερεύει τὸ φῶς; Ποῖος δὲ εἶναι ὁ τόπος, ὅπου διαμένει τὸ σκότος;
20 Εἰ ἀγάγοις με εἰς ὅρια αὐτῶν; Εἰ δὲ καὶ ἐπίστασαι τρίβους αὐτῶν;	20 Ἠμπορεῖς νὰ μὲ ὁδηγήσῃς εἰς τὰ σύνορά των; Μήπως γνωρίζεις τοὺς δρόμους των;	20 Θὰ ἦτο δυνατὸν νὰ μὲ ὁδηγήσῃς εἰς τὰ σύνορά των; Ἐὰν δὲ καὶ γνωρίζῃς τοὺς δρόμους, ποὺ ὁδηγοῦν εἰς τὰς κατοικίας των, θὰ μοῦ ἐδείκνυες αὐτούς;
21 Οἶδας ἄρα ὅτι τότε γεγέννησαι, ἀριθμὸς δὲ ἐτῶν σου πολύς;	21 Μήπως καὶ γνωρίζεις τοῦτο, διότι τότε ποὺ ἐδημιουργεῖτο τὸ φῶς καὶ ἐξεχώριζα αὐτὸ ἀπὸ τὸ σκότος, εἶχες καὶ σὺ γεννηθῇ, ὁ δὲ ἀριθμὸς τῶν ἐτῶν σου εἶναι μεγάλος;	21 Πρέπει νὰ γνωρίζῃς τοῦτο, διότι τότε, ποὺ ἐδημιουργεῖτο τὸ φῶς καὶ ἐξεχώριζεν ἀπὸ αὐτὸ τὸ σκότος, εἶχες γεννηθῇ βέβαια, ὁ ἀριθμὸς δὲ τῶν ἐτῶν τῆς ζωῆς σου πρέπει νὰ εἶναι πολύς!
22 Ἦλθες δὲ ἐπὶ θησαυροὺς χιόνος, θησαυροὺς δὲ χαλάζης ἑώρακας;	22 Ἔχεις ἔλθει σὺ εἰς τὰ μέρη, ὅπου εἶναι ἀποταμιευμένοι οἱ θησαυροὶ τῆς χιόνος; ῎Εχεις δὲ ἴδει καὶ τοὺς θησαυροὺς τῆς χαλάζης;	22 Ἦλθες δὲ σὺ εἰς τὸ μέρος, ὅπου φυλάσσονται οἱ θησαυροὶ τῆς χιόνος, ἔχεις δὲ ἴδει καὶ τοὺς θησαυροὺς τῆς χαλάζης;
23 Ἀπόκειται δέ σοι εἰς ὥραν ἐχθρῶν εἰς ἡμέραν πολέμων καὶ μάχης;	23 Μήπως αὐτὰ εἶναι ἐκεῖ φυλαγμένα, διὰ νὰ τὰ χρησιμοποίησῃς σὺ εἰς ὥραν μάχης, εἰς ἡμέραν πολέμων ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν σου;	23 Διὰ σὲ δὲ ἐτοιμάσθησαν καὶ φυλάσσονται οἱ θησαυροὶ αὐτοί, διὰ νὰ τοὺς χρησιμοποιῇς κατὰ τὴν ὥραν, ποὺ πρέπει νὰ τιμωρηθοῦν οἱ ἐχθροί, καὶ κατὰ τὴν ἡμέραν πολέμων καὶ μάχης πρὸς αὐτούς;
24 Πόθεν δὲ ἐκπορεύεται πάχνη ἢ διασκεδάννυται νότος εἰς τὴν ὑπ' οὐρανόν;	24 Ἀπὸ ποῦ ἔρχεται ἡ πάχνης; Ἢ πῶς ὁ νότιος ἄνεμος σκορπίζεται εἰς τὴν ὑπὸ τὸν οὐρανὸν γῆν;	24 Ἀπὸ ποῖον δὲ μέρος βγαίνει ἡ παγωμένη δροσιά, ποὺ ξηραίνει τὰ χόρτα, ἢ πῶς σκορπίζεται ὁ νοτιὰς εἰς τὴν κάτω τοῦ οὐρανοῦ ἐκτεινομένην χώραν;
25 Τίς δὲ ἠτοίμασεν ὑετῷ λάβρῳ ρύσιν, ὁδὸν δὲ κυδοιμῶν	25 Ποῖος δὲ ἡτοίμασεν ἄφθονον ροὴν τῶν ὑδάτων μὲ μεγάλην βροχήν, ὅπως ἐπίσης καὶ τὸν δρόμον εἰς τὰς βροντάς, ποὺ τὴν συνοδεύουν,	25 Ποῖος δὲ ἐτοίμασεν ὁρμητικὴν ρεῦσιν εἰς σφοδρὰν βροχήν, καθὼς καὶ δρόμον εἰς τὰς βροντάς, ποὺ συνοδεύουν αὐτήν,
26 τοῦ ὑετίσαι ἐπὶ γῆν, οὗ οὐκ ἀνήρ, ἔρημον, οὗ οὐχ ὑπάρχει ἄνθρωπος ἐν αὐτῇ,	26 διὰ νὰ ποτίσῃ μὲ τὴν βροχὴν αὐτὴν τὴν γῆν ἐκεῖ, ποὺ δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος, νὰ τὴν καλλιεργήσῃ εἰς ἐρήμους περιοχάς, ὅπου δὲν κατοικεῖ κανείς,	26 διὰ νὰ κάμῃ βροχὴν εἰς τὴν γῆν, ὅπου δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος διὰ νὰ τὴν καλλιεργήσῃ πρὸς διατροφήν του, εἰς ἔρημον, ὅπου δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος εἰς αὐτήν,
27 τοῦ χορτᾶσαι ἄβατον καὶ ἀοίκητον καὶ τοῦ ἐκβλαστῆσαι ἔξοδον χλόης;	27 διὰ νὰ χορτάσῃ τὴν διψασμένην ἀπάτητον καὶ ἀκατοίκητον περιοχήν, ὥστε αὐτὴ νὰ βλαστήσῃ πλουσίαν χλόην;	27 διὰ νὰ χορτάσῃ τὴν διψασμένην γῆν, ποὺ εἶναι ἀπάτητος καὶ ἀκατοίκητος, καὶ διὰ νὰ ἐκβλαστήσῃ αὕτη ξεφούντωμα πρασινάδας;
28 Τίς ἐστιν ὑετοῦ πατήρ; Τίς δέ ἐστιν ὁ τετοκὼς βώλους δρόσου,	28 Ποιὸς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ὁ πατὴρ τῆς βροχῆς; Ποιὸς δὲ εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἔχει γεννήσει τὰς χονδρὰς σταγόνας τῆς δρόσου;	28 Ποῖος ἐκ τῶν ἀνθρώπων εἶναι πατὴρ τῆς βροχῆς; Ποῖος δὲ εἶναι αὐτός, ποὺ ἔχει γεννήσει τὰς χονδρὰς σταγόνας τῆς δρόσου;
29 ἐκ γαστρὸς δὲ τίνος ἐκπορεύεται ὁ κρύσταλλος; Πάχνην δὲ ἐν οὐρανῷ τίς τέτοικεν,	29 Ἀπὸ τὴν κοιλίαν δὲ ποίου βγαίνει καὶ ἐκπορεύεται ὁ πάγος; Τὴν πάχνην εἰς τὸν οὐρανὸν ποιὸς τὴν ἔχει γεννήσει,	29 Ἀπὸ τὴν κοιλίαν δὲ ποίου βγαίνει ὁ πάγος; Τὰς νιφάδας δὲ τῆς χιόνος ποῖος ἔχει γεννήσει εἰς τὸν οὐρανόν;
30 Ἢ καταβαίνει ὥσπερ ὕδωρ ρέον; πρόσωπον ἀσεβοῦς τίς ἔπτηξε;	30 ἡ ὁποία πάχνη κατεβαίνει εἰς τὴν γῆν ὡσὰν τὸ νερὸ ποῦ τρέχει; Ποιὸς δὲ ἐτρομοκράτησε τὸν ἀσεβῆ καὶ τὸν ἔκαμε νὰ συσταλῇ καταπτοημένος;	30 Ἡ ὁποία καταπίπτει σὰν νερὸ τρεχούμενον ἐπὶ τῆς γῆς; Ποῖος δὲ κατετρόμαξε καὶ ἠνάγκασε νὰ συμμαζευθῇ ἀπὸ φόβον τὸ πρόσωπον τοῦ ἀσεβοῦς διὰ τοιούτων θεομηνίων;
31 Συνῆκας δὲ δεσμὸν πλειάδος καὶ φραγμὸν Ὠρίωνος ἤνοιξας;	31 Μήπως εἰξεύρεις μὲ ποῖον εἶδος δεσμοῦ εἶναι δεμένα μεταξύ των τὰ ἄστρα τῆς Πλειάδος ἢ μήπως μπορεῖς νὰ διασπάσῃς τὸν δεσμὸν τῶν ἀστέρων τοῦ Ὠρίωνος;	31 Καταλαβαίνεις δέ, πῶς γίνεται ὁ σύνδεσμος, μὲ τὸν ὁποῖον δένονται μεταξύ των τὰ ἄστρα τῆς Πλειάδος, καὶ σὺ ἤνοιξας τὸν δίκην τάφρου φραγμόν, ποὺ χωρίζει ἀπ’ ἀλλήλων τὰ ἄστρα τοῦ Ὠρίωνος;
32 ῏Η διανοίξεις μαζουρὼθ ἐν καρῷ αὐτοῦ καὶ Ἕσπερον ἐπὶ κόμης αὐτοῦ ἄξεις αὐτά;	32 Ἢ μήπως σὺ θὰ διανοίξῃς καὶ θὰ καθορίσῃς εἰς τὸ καθένα ἀπὸ τὰ ζῴδια τὸν δρόμον, ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθήσῃ, διὰ νὰ καταλάβῃ τὸν τόπον του εἰς τὴν ὡρισμένην ἑκάστοτε ἐποχήν; Μήπως καὶ ἠμπορεῖς νὰ ἁρπάξῃς, σὰν ἀπὸ τὴν κόμην του, τὸν Ἕσπερον, διὰ νὰ τὸν μεταφέρῃς, ὅπου θέλεις;	32 Ἢ θὰ διανοίξῃς σὺ εἰς ἕκαστον ἀπὸ τὰ ζώδια τὸν δρόμον διὰ νὰ καταλάβῃ τὸν ἀνήκοντα εἰς αὐτὸ μῆνα τὴν ὡρισμένην ἐν τῷ ἐνάστρῳ οὐρανῷ θέσιν του; Καὶ σὺ θὰ ὁδηγήσῃς τὰ ἄστρα τῆς μεγάλης Ἄρκτου νὰ κινοῦνται ἐπὶ τῆς οὐρᾶς της, χωρὶς αὕτη νὰ ἀποσπᾶται ἀπὸ τὰ λοιπὰ ἄστρα της;
33 Ἐπίστασαι δὲ τροπὰς οὐρανοῦ ἢ τὰ ὑπ' οὐρανὸν ὁμοθυμαδὸν γινόμενα;	33 Γνωρίζεις δὲ τοὺς νόμους, σύμφωνα μὲ τοὺς ὁποίους γίνονται αἱ μετακινήσεις τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ, ἢ ὅλα ὁμοῦ τὰ ὑπὸ τὸν οὐρανὸν γινόμενα φυσικὰ φαινόμενα;	33 Γνωρίζεις δὲ τοὺς νόμους, κατὰ τοὺς ὁποίους γίνονται ἐπὶ τοῦ οὐρανοῦ αἱ μετατροπαὶ καὶ μετακινήσεις τῶν ἄστρων, ἢ αὐτὰ ποὺ ἐξ ἐπιδράσεως τῶν μετατροπῶν αὐτῶν γίνονται ἀπὸ συμφώνου εἰς τὴν ὑπὸ τὸν οὐρανὸν ἐκτεινομένην γῆν;
34 Καλέσεις δὲ νέφος φωνῇ, καὶ τρόμω ὕδατος λάβρου ὑπακούσεταί σου;	34 Ἠμπορεῖς νὰ καλέσῃς καὶ νὰ διατάξῃς τὰ νέφη μὲ τὴν φωνήν σου καὶ ἐκεῖνα μὲ τρόμον νὰ σὲ ὑπακούσουν καὶ νὰ μεταβληθοῦν εἰς ὁρμητικὴν βροχήν;	34 Δύνασαι δὲ νὰ καλέσῃς μὲ φωνὴν σύννεφον καὶ θὰ σὲ ὑπακούσῃ ἆραγε τοῦτο μετὰ τρόμου, ἐκδηλουμένου διὰ ραγδαίας καὶ χειμαρρώδους βροχῆς;
35 Ἀποστελεῖς δὲ κεραυνοὺς καὶ πορεύσονται; Ἐροῦσι δέ σοι· τί ἐστι;	35 Ἠμπορεῖς νὰ διατάξῃς καὶ νὰ στείλῃς τοὺς κεραυνούς, ὅπου θέλεις, καὶ ἐκεῖνοι σύμφωνα μὲ τὴν διαταγήν σου νὰ πορευθοῦν; Θὰ ποῦν μήπως, εὐπειθεῖς εἰς σέ· Τί συμβαίνει; Διάταξε καὶ ὑπακούομεν.	35 Θὰ δυνηθῇς δὲ νὰ ἐξαποστείλῃς κεραυνοὺς καὶ θὰ κατευθυνθοῦν οὗτοι, ὅπου σὺ θέλεις, θὰ εἴπουν δὲ εἰς σὲ εὐπειθεῖς εἰς τὴν διαταγήν σου: <Τί εἶναι; Ἐδῶ εἴμεθα, ἐκτελεσταὶ τῶν διαταγῶν σου>.
36 Τίς δὲ ἔδωκε γυναιξίν ὑφάσματος σοφίαν ἢ ποικιλτικὴν ἐπιστήμην;	36 Ποῖος ἔδωσεν εἰς τὰς γυναῖκας σοφίαν καὶ ἐπιδεξιότητα, ὥστε νὰ κατασκευάζουν ὑφάσματα ἡ καλαισθητικὴν ἱκανότητα, ὥστε νὰ κεντοῦν θαυμαστὰ ποικίλματα;	36 Ποῖος δὲ ἔδωκεν εἰς τὰς γυναῖκας σοφίαν καὶ δεξιότητα ὑφαντικήν, ὥστε νὰ κατασκευάζουν θαυμάσια ὑφάσματα, ἢ καλαισθητικὴν ἱκανότητα, ὥστε νὰ κοσμοῦν αὐτὰ μὲ θαυμαστὰ ποικίλματα;
37 Τίς δὲ ὁ ἀριθμῶν νέφη σοφίᾳ, οὐρανὸν δὲ εἰς γῆν ἔκλινε;	37 Ποῖος εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ ἀριθμεῖ τὰ νέφη καὶ κατέχει τὴν ἀκριβῆ γνῶσιν περὶ αὐτῶν, κάμνει δὲ τὸν οὐρανὸν νὰ κλίνῃ μέχρι τῆς γῆς;	37 Ποῖος δὲ εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ μὲ σοφίαν μετρᾷ τὰ νέφη, ὥστε οὔτε πλεονάζοντα νὰ προκαλοῦν κατακλυσμόν, οὔτε ἐξ ἐλλείψεώς των νὰ προκαλῆται λειψυδρία· ποῖος δὲ κλίνει τὸν οὐρανὸν πρὸς τὴν γῆν, ὥστε νὰ ἀδειάζῃ τὰ ὑδροφόρα νέφη του εἰς αὐτήν;
38 Κέχυται δὲ ὥσπερ γῆ κονία, κεκόλληκα δὲ αὐτὸν ὥσπερ λίθῳ κύβον.	38 Πότε γίνεται ὡσὰν κονιορτὸς ἡ ὁμίχλη, ἀπλώνεται καὶ σκεπάζει τὴν γῆν, καὶ πότε τὴν κάμνω νὰ σκληρύνεται σαν λίθος μεταβαλλομένη εἰς πάγον καὶ εἰς χάλαζαν μὲ ἀκριβῆ γεωμετρικὰ σχήματα;	38 Χύνεται δὲ ἢ ἐπὶ τοῦ ἐδάφους σκόνη ἀναμιγνυομένη μὲ τὴν βροχὴν εἰς μᾶζαν πηκτὴν σὰν τὴν γῆν, προσκολλᾷ δὲ τὸν ἕνα βῶλον τῆς γῆς πρὸς τὸν ἄλλον σὰν κύβον ἐπὶ ἅλλου λιθίνου κύβου.
39 Θηρεύσεις δὲ λέουσι βοράν, ψυχὰς δὲ δρακόντων ἐμπλήσεις;	39 Ἠμπορεῖς σὺ νὰ θηρεύσῃς διὰ τοὺς λέοντας τροφήν; Εἶσαι εἰς θέσιν νὰ χορτάσῃς τὴν πεῖναν τῶν δρακόντων;	39 Ἠμπορεῖς δὲ σὺ νὰ θηρεύσῃς διὰ τοὺς λέοντας τροφήν, δύνασαι δὲ νὰ χορτάσῃς τὴν πεῖναν τῶν δρακόντων;
40 Δεδοίκασι γὰρ ἐν κοίταις αὐτῶν, κάθηνται δὲ ἐν ὕλαις ἐνεδρεύοντες.	40 Διότι αὐτοὶ φοβοῦνται καὶ ἀνησυχοῦν διὰ τὴν τροφήν των μέσα εἰς τὰς φωλεάς των, παραμονεύουν δὲ εἰς τὰς λόχμας, διὰ νὰ συλλάβουν τὴν λείαν των.	40 Διότι αὐτοὶ φοβοῦνται καὶ κρύπτονται εἰς τὰς τρύπας των, κάθηνται δὲ εἰς πυκνὰ δάση ἐνεδρεύοντες διὰ νὰ συλλάβουν τὴν λείαν των.
41 Τίς δὲ ἡτοίμασε κόρακι βοράν; Νεοσσοὶ γὰρ αὐτοῦ πρὸς Κύριον κεκράγασι πλανώμενοι, τὰ σῖτα ζητοῦντες.	41 Ποιὸς ἡτοίμασε τροφὴν διὰ τὸν κόρακα; Διότι καὶ αὐτὰ τὰ μικρὰ πουλιὰ τοῦ κόρακος, καθὼς πετοῦν ἀπὸ δῶ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ, φωνάζουν πρὸς τὸν Κύριον καὶ ζητοῦν τὴν ἀπαραίτητον δι' αὐτὰ τροφήν.	41 Ποῖος δὲ ἡτοίμασε διὰ τοὺς κόρακας τροφήν; Διότι τὰ μικρὰ πουλιὰ τοῦ κόρακος φωνάζουν πρὸς τὸν Κύριον πετώντα ἐδῶ καὶ ἐκεῖ καὶ ζητοῦντα νὰ εὕρουν τὴν ἀναγκαίαν δι’ αὐτὰ τροφήν.