΄Ησαίας : Κεφάλαιον ΣΤ'

Πρωτότυπο Κείμενο

αὶ ἐγένετο τοῦ ἐνιαυτοῦ, οὗ ἀπέθανεν Ὀζίας ὁ βασιλεύς, εἶδον τὸν Κύριον καθήμενο ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπηρμένου, καὶ πλήρης ὁ οἶκος τῆς δόξης αὐτοῦ.
2 Καὶ Σεραφὶμ εἱστήκεισαν κύκλῳ αὐτοῦ, ἓξ πτέρυγας τῷ ἑνὶ καὶ ἓξ πτέρυγας τῷ ἑνί, καὶ ταῖς μὲν δύσι κατεκάλυπτον τὸ πρόσωπον, ταῖς δὲ δυσὶ κατεκάλυπτον τοὺς πόδας καὶ ταῖς δυσὶν ἐπέταντο.
3 Καὶ ἐκέκραγεν ἕτερος πρὸς τὸν ἕτερον καὶ ἔλεγον· ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος σαβαώθ, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ.
4 Καὶ ἐπῄρθη τὸ ὑπέρθυρον ἀπὸ τῆς φωνῆς, ἧς ἐκέκραγον, καὶ ὁ οἶκος ἐπλήσθη καπνοῦ.
5 Καὶ εἶπον· ὦ τάλας ἐγώ, ὅτι κατανένυγμαι, ὅτι ἄνθρωπος ὢν καὶ ἀκάθαρτα χείλη ἔχων, ἐν μέσῳ λαοῦ ἀκάθαρτα χείλη ἔχοντος ἐγὼ οἰκῶ καὶ τὸν βασιλέα Κύριον σαβαὼθ εἶδον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου.
6 Καὶ ἀπεστάλη πρός με ἕν τῶν Σεραφὶμ, καὶ ἐν τῇ χειρὶ εἶχεν ἄνθρακα, ὃν τῇ λαβίδι ἔλαβεν ἀπὸ τοῦ θυσιαστηρίου,
7 καὶ ἥψατο τοῦ στόματός μου καὶ εἶπεν· ἰδοὺ ἥψατο τοῦτο τῶν χειλέων σου καὶ ἀφελεῖ τὰς ἀνομίας σου καὶ τὰς ἁμαρτίας σου περικαθαριεῖ.
8 Καὶ ἤκουσα τῆς φωνῆς Κυρίου λέγοντος· τίνα ἀποστείλω, καὶ τίς πορεύσεται πρὸς τὸν λαὸν τοῦτον; Καὶ εἶπα· ἰδοὺ ἐγὼ εἶμι· ἀπόστειλόν με.
9 Καὶ εἶπε· πορεύθητι καὶ εἶπον τῷ λαῷ τούτῳ· ἀκοὴ ἀκούσετε καὶ οὐ μὴ συνῆτε καὶ βλέποντες βλέψετε καὶ οὐ μὴ ἴδητε·
10 ἐπαχυνθη γὰρ ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ τοῖς ὠσὶν αὐτῶν βαρέως ἤκουσαν καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἐκάμμυσαν μήποτε ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ τοῖς ὠσὶν ἀκούσωσι καὶ τῇ καρδίᾳ συνῶσι, καὶ ἐπιστρέψωσι, καὶ ἰάσομαι αὐτούς.
11 Καὶ εἶπα· ἕως πότε Κύριε; Καὶ εἶπεν· ἕως ἂν ἐρημωθῶσι πόλεις παρὰ τὸ μὴ κατοικεῖσθαι καὶ οἴκοι παρὰ τὸ μὴ εἶναι ἀνθρώπους, καὶ ἡ γῆ καταλειφθήσεται ἔρημος.
12 Καὶ μετὰ ταῦτα μακρύνει ὁ Θεὸς τοὺς ἀνθρώπους, καὶ πληθυνθήσονται οἱ ἐγκαταλειφθέντες ἐπὶ τῆς γῆ·
13 καὶ ἔτι ἐπ αὐτῆς ἔστι τὸ ἐπιδέκατον, καὶ πάλιν ἔσται εἰς προνομὴν ὡς τερέβινθος καὶ ὡς βάλανος, ὅταν ἐκπέσῃ ἐκ τῆς θήκης αὐτῆς. <Ἐνιαχοῦ προστίθεται:Σπέρμα ἅγιον τὸ στήλωμα αὐτῆς>.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

ατὰ τὸ ἔτος ἐκεῖνο, κατὰ τὸ ὁποῖον ἀπέθανεν ὁ βασιλεὺς Ὀζίας, εἶδον ἕν ὁράματι τὸν Κύριον να κάθεται ἐπάνω εἰς ἕνα θρόνον ὑψηλὸν καὶ μετέωρον· καὶ εἶδα ἀκόμη νὰ εἶναι γεμᾶτος ἀπὸ ἀπερίγραπτον δόξαν ὁ ναὸς αὐτός.
2 Γύρω ἀπὸ τὸν ἔνδοξον αὐτὸν θρόνον ἵσταντο τὰ Σεραφὶμ ἓξ πτέρυγες εἶχε τὸ καθένα ἀπὸ αὐτά· μὲ τὰς δύο πτέρυγας ἐσκέπαζαν τελείως τὸ πρόσωπόν των, μὲ τὰς δύο ἄλλας ἐσκέπαζον τοὺς πόδας των καὶ μὲ τὰς δύο ἄλλας ἐπετοῦσαν.
3 Καὶ ἐφώναζε δυνατὰ ὁ ἔνας ἄγγελος πρὸς τὸν ἄλλον καὶ ἔλεγαν· <ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος εἶναι ὁ Κύριος ὁ παντοκράτωρ, γεμάτη εἶναι ὅλη ἡ γῆ ἀπὸ τὴν ὑπέρλαμπρον δόξαν του>!
4 Ἀπὸ δὲ τὴν δύναμιν καὶ τὴν βοὴν τῶν φωνῶν, μὲ τὰς ὁποίας ἐκραύγαζαν, ἐσηκώθη ὑψηλότερα ὁ γεῖσος τοῦ ναοῦ καὶ ὅλος ὁ ναὸς ἐγέμισεν ἀπὸ καπνὸν τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ θυμιάματος.
5 Καὶ εἶπα ἐγὼ τότε· <ὦ ταλαίπωρος ἐγώ! Ἔχω συγκλονισθῆ ὁλόκληρος, διότι, ἐνῷ εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς καὶ ἔχω ἀκάθαρτα χείλη καὶ κατοικῶ ἀνάμεσα εἰς λαόν, ποὺ ἔχει ἐπίσης ἀκάθαρτα χείλη, ἰδοὺ ὅτι ἐγὼ ὁ ἀνάξιος εἶδον μὲ τὰ μάτια μου τὸν βασιλέα καὶ Κύριον τῶν δυνάμεων>!
6 Τότε ἐστάλη πρὸς ἐμὲ ἀπὸ τὸν Κύριον ἕνα ἀπὸ τὰ Σεραφίμ· καὶ εἶχεν εἰς τὸ χέρι του ἀναμμένον ἄνθρακα, τὸν ὁποῖον μὲ τὴν λαβίδα εἶχε λάβει ἀπὸ τὸ θυσιαστήριον.
7 Ἤγγισε τὸ στόμα μου καὶ εἶπεν· <ἰδού, αὐτὸ ἤγγισε τὰ χείλη σου καὶ θὰ ἀφαιρέσῃ τὰς ἀνομίας σου καὶ θὰ καθαρίσῃ τελείως καὶ θὰ ἀπαλείψῃ ἀπὸ σὲ τὰς ἁμαρτίας σου>.
8 Καὶ τότε ἤκουσα τὴν φωνὴν τοῦ Κυρίου, ποῦ ἔλεγε· <ποῖον να ἀποστείλω; Ποιὸς θὰ πορευθῇ πρὸς τὸν λαὸν αὐτόν;> Καὶ ἐγὼ εἶπα· <ἰδού, ἐγὼ εἶμαι πρόθυμος νὰ πορευθῶ· στεῖλε με, Κύριε>.
9 Ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου μοῦ εἶπε· <πήγαινε καὶ εἰπὲ εἰς τὸν λαὸν αὐτόν: Συνεχῶς καὶ καθαρὰ θὰ ἀκούετε καὶ δὲν θὰ ἐννοῆτε, θὰ βλέπετε μὲ τὰ μάτια τοῦ σώματός σας θαυμαστὰ καὶ καταπληκτικὰ γεγονότα, ἀλλὰ δὲν θὰ τὰ προσέχετε.
10 Καὶ τοῦτο, διότι ἡ καρδία τοῦ λαοῦ αὐτοῦ ἔγινε χονδρὴ καὶ σκληρά. Μὲ τὰ αὐτιὰ τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς ἤκουσαν βαρειὰ τὰ θεῖα λόγια· ἔκλεισαν τὰ μάτια τῆς διανοίας των, διὰ νὰ μὴ ἰδοῦν μὲ τὰ μάτια των τὰ θαυμαστὰ πράγματα, νὰ μὴ ἀκούσουν τὰ λόγια μου μὲ τὰ αὐτιά των, ὥστε νὰ τὰ ἐννοήσουν, νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ ἐπιστρέψουν εἰς ἐμέ, ἐγὼ δὲ νὰ τοὺς θεραπεύσω>.
11 Ἐγὼ τότε ἠρώτησαν· <ἕως πότε, Κύριε, θὰ παραταθῇ αὐτὴ ἡ κατάστασις καὶ ἡ δικαία ὀργή σου;> Καὶ ἐκεῖνος μοῦ εἶπε· <μέχρις ὅτου ἐρημωθοῦν αἱ πόλεις, διότι δὲν θὰ ὑπάρχουν οἱ κατοικοῦντες εἰς αὐτάς· ἐρημωθοῦν καὶ οἱ οἴκοι, διότι δὲν θὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι· ἡ δὲ γῆ θὰ ἐγκαταλειφθῇ ἔρημος καὶ ἀκαλλιέργητος>.
12 Καὶ μετὰ ταῦτα θὰ ἀπομακρύνῃ καὶ θὰ στείλῃ εἰς ἐξορίαν ὁ Θεὸς τοὺς ἀμετανοήτους ἀνθρώπους, θὰ πληθυνθοῦν δὲ ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι θὰ μείνουν ὀπίσω εἰς τὴν χώραν τῆς Ἰουδαίας.
13 Καὶ τώρα ἀκόμη ὑπάρχει εἰς τὴν χώραν τοῦ Ἰσραὴλ τὸ δέκατον τοῦ πληθυσμοῦ, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ πάλιν θὰ εἶναι εἰς λεηλασίαν καὶ εἰς ἐρήμωσιν, ὡσὰν τὴν τερέβινθον, ποὺ τῆς μαδοῦν τὰ φύλλα, καὶ ὡσὰν τὸ βελανίδι, ὅταν πέσῃ ἀπὸ τὴν θήκην του, τροφὴ εἰς τοὺς χοίρους.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

αὶ συνέβη κατὰ τὸ ἔτος ἐκεῖνο, κατὰ τὸ ὁποῖον ἀπέθανεν ὁ βασιλεὺς Ὀζίας, εἶδον διὰ τῶν ὀφθαλμῶν τῆς διανοίας, ἐν ἐκστάσει προφητικῇ, τὸν Κύριον νὰ κάθηται ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ σηκωμένου ἐπάνω· καὶ εἶδον ἀκόμη νὰ εἶναι γεμᾶτος ἀπὸ τὴν ἀπερίγραπτον θείαν δόξαν ὁ ἐν οὐρανοῖς Ναὸς αὐτοῦ.
2 Καὶ Σεραφίμ, δυνάμεις ἀγγελικαί, παρίσταντο τριγύρω ἀπὸ τὸν θρόνον· ἓξ πτέρυγες ὑπῆρχον εἰς τὸ ἓν καὶ ἓξ πτέρυγες ὑπῆρχον εἰς τὸ καθένα· καὶ μὲ τὰς δύο μὲν πτέρυγας ἐσκέπαζαν τελείως τὸ πρόσωπον, μὲ τὰς δύο δὲ ἐσκέπαζαν τοὺς πόδας καὶ μὲ τὰς ἄλλας δύο ἐπετοῦσαν.
3 Καὶ ἐφωναζε δυνατὰ ὁ ἕνας εἰς τὸν ἄλλον καὶ ἔλεγαν: Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος εἶναι ὁ παντοκράτωρ Κύριος, γεμάτη εἶναι ὅλη ἡ γῆ ἀπὸ τὴν δόξαν του.
4 Καὶ ἐπετάχθη ἐπάνω τὸ ὑπὲρ τὴν θύραν τοῦ Ναοῦ γεῖσον ἀπὸ τὴν φωνήν, ποὺ ἐφώναζαν, καὶ ὁ Ναὸς ἐγέμισεν ἀπὸ καπνόν.
5 Καὶ εἶπον: Ὦ ταλαίπωρος ἐγώ, διότι ἔχω βαθύτατα συγκινηθῇ καὶ συνταραχθῇ ἀπὸ τὴν συνείδησίν μου. Ἐνῷ εἶμαι ἄνθρωπος καὶ ἔχω ἀκάθαρτα χείλη καὶ κατοικῶ ἐν μέσῳ λαοῦ, ποὺ ἔχει χείλη ἀκάθαρτα, καὶ συνεπῶς οὔτε ἐγώ, οὔτε ὁ λαὸς αὐτὸς εἴμεθα ἄξιοι νὰ ὑμνοῦμεν τὸν Κύριον, ὅπως τὸν ὑμνοῦν τὰ Σεραφείμ, καὶ ὅμως εἶδον μὲ τὰ μάτια μου τὸν βασιλέα Κύριον τῶν δυνάμεων.
6 Καὶ ἀπεστάλη πρὸς ἐμὲ ἀπὸ τὸν Κύριον ἓν ἀπὸ τὰ Σεραφεὶμ καὶ εἶχεν εἰς τὴν χεῖρα του ἀναμμένον ἄνθρακα, τὸν ὁποῖον διὰ τῆς λαβίδος ἔλαβεν ἀπὸ τὸ θυσιαστήριον,
7 καὶ ἤγγισε τὸ στόμα μου καὶ εἶπεν: Ἰδοὺ αὐτὸ ἤγγισε τὰ χείλη σου καὶ θὰ ἀφαιρέσῃ τὰς ἀνομίας σου καὶ θὰ καθαρίσῃ τελείως τὰς ἁμαρτίας σου.
8 Καὶ ἤκουσα μὲ τὰ ἴδια μου τὰ αὐτιὰ τὴν φωνὴν τοῦ Κυρίου, ποὺ ἔλεγε: Ποῖον νὰ ἀποστείλω, καὶ ποῖος θὰ ὑπάγῃ πρὸς τὸν λαὸν αὐτόν; Καὶ εἶπα: Ἰδοὺ ἐγὼ εἶμαι πρόθυμος νὰ ὑπάγω. Ἀπόστειλέ με.
9 Καὶ εἶπεν ὁ Κύριος: Πήγαινε καὶ εἰπὲ εἰς τὸν λαὸν αὐτόν· συνεχῶς θὰ ἀκούετε καὶ δὲν θὰ ἐννοῆτε, καὶ θὰ ἰδῆτε μὲ τὰ μάτια τοῦ σώματος ἐπανειλημμένως καὶ δὲν θὰ ἴδητε.
10 Διότι ἐχόνδρυνε καὶ ἐσκληρύνθη ἡ καρδία τοῦ λαοῦ αὐτοῦ, καὶ μὲ τὰ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς των ἤκουσαν βαρεῖα καὶ ἔκλεισαν τὰ μάτια τῆς διανοίας των, μήπως ἴδουν μὲ τὰ μάτια αὐτὰ καὶ ἀκούσουν μὲ τὰ αὐτιὰ καὶ μὲ τὴν καρδίαν των ἐννοήσουν καὶ ἐπιστρέψουν μετανοοῦντες καὶ ἰατρεύσω αὐτούς.
11 Καὶ εἶπα: Ἕως πότε, Κύριε, θὰ διαρκέσῃ ἡ πώρωσις αὐτή: Καὶ ἀπεκρίθη ὁ Κύριος: Ἕως ὅτου ὑπὸ ἐπιδρομῆς τίνος ἐχθρικῆς ἐρημωθοῦν αἱ πόλεις, διότι δὲν θὰ κατοικοῦνται, καθὼς ἐπίσης καὶ τὰ σπίτια, διότι δὲν θὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι, καὶ ἡ καλλιεργημένη γῆ θὰ ἐγκαταλειφθῇ ἔρημος καὶ ἀκαλλιέργητος.
12 Καὶ μετὰ ταῦτα θὰ ἀπομακρύνῃ ἐξαποστέλλων εἰς χώρας μακρινὰς ὁ Θεὸς τοὺς ἀνθρώπους, καὶ θὰ πληθυνθοῦν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐγκαταλειφθοῦν ὀπίσω εἰς τὴν πάτριον γῆν.
13 Καὶ ἀκόμη ἐπὶ τῆς χώρας ὑπάρχει τὸ δέκατον τοῦ πληθυσμοῦ καὶ πάλιν αὐτὸ θὰ εἶναι εἰς καταβόσκησιν καὶ εἰς ἐρήμωσιν σὰν τὴν τερέβινθον, ποὺ μαδοῦν τὰ φύλλα της, καὶ σὰν τὴν βάλανον, ὅταν πέσῃ ἔξω ἀπὸ τὴν θήκην καὶ τὸ περίβλημά της.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
αὶ ἐγένετο τοῦ ἐνιαυτοῦ, οὗ ἀπέθανεν Ὀζίας ὁ βασιλεύς, εἶδον τὸν Κύριον καθήμενο ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπηρμένου, καὶ πλήρης ὁ οἶκος τῆς δόξης αὐτοῦ.	ατὰ τὸ ἔτος ἐκεῖνο, κατὰ τὸ ὁποῖον ἀπέθανεν ὁ βασιλεὺς Ὀζίας, εἶδον ἕν ὁράματι τὸν Κύριον να κάθεται ἐπάνω εἰς ἕνα θρόνον ὑψηλὸν καὶ μετέωρον· καὶ εἶδα ἀκόμη νὰ εἶναι γεμᾶτος ἀπὸ ἀπερίγραπτον δόξαν ὁ ναὸς αὐτός.	αὶ συνέβη κατὰ τὸ ἔτος ἐκεῖνο, κατὰ τὸ ὁποῖον ἀπέθανεν ὁ βασιλεὺς Ὀζίας, εἶδον διὰ τῶν ὀφθαλμῶν τῆς διανοίας, ἐν ἐκστάσει προφητικῇ, τὸν Κύριον νὰ κάθηται ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ σηκωμένου ἐπάνω· καὶ εἶδον ἀκόμη νὰ εἶναι γεμᾶτος ἀπὸ τὴν ἀπερίγραπτον θείαν δόξαν ὁ ἐν οὐρανοῖς Ναὸς αὐτοῦ.
2 Καὶ Σεραφὶμ εἱστήκεισαν κύκλῳ αὐτοῦ, ἓξ πτέρυγας τῷ ἑνὶ καὶ ἓξ πτέρυγας τῷ ἑνί, καὶ ταῖς μὲν δύσι κατεκάλυπτον τὸ πρόσωπον, ταῖς δὲ δυσὶ κατεκάλυπτον τοὺς πόδας καὶ ταῖς δυσὶν ἐπέταντο.	2 Γύρω ἀπὸ τὸν ἔνδοξον αὐτὸν θρόνον ἵσταντο τὰ Σεραφὶμ ἓξ πτέρυγες εἶχε τὸ καθένα ἀπὸ αὐτά· μὲ τὰς δύο πτέρυγας ἐσκέπαζαν τελείως τὸ πρόσωπόν των, μὲ τὰς δύο ἄλλας ἐσκέπαζον τοὺς πόδας των καὶ μὲ τὰς δύο ἄλλας ἐπετοῦσαν.	2 Καὶ Σεραφίμ, δυνάμεις ἀγγελικαί, παρίσταντο τριγύρω ἀπὸ τὸν θρόνον· ἓξ πτέρυγες ὑπῆρχον εἰς τὸ ἓν καὶ ἓξ πτέρυγες ὑπῆρχον εἰς τὸ καθένα· καὶ μὲ τὰς δύο μὲν πτέρυγας ἐσκέπαζαν τελείως τὸ πρόσωπον, μὲ τὰς δύο δὲ ἐσκέπαζαν τοὺς πόδας καὶ μὲ τὰς ἄλλας δύο ἐπετοῦσαν.
3 Καὶ ἐκέκραγεν ἕτερος πρὸς τὸν ἕτερον καὶ ἔλεγον· ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος σαβαώθ, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ.	3 Καὶ ἐφώναζε δυνατὰ ὁ ἔνας ἄγγελος πρὸς τὸν ἄλλον καὶ ἔλεγαν· <ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος εἶναι ὁ Κύριος ὁ παντοκράτωρ, γεμάτη εἶναι ὅλη ἡ γῆ ἀπὸ τὴν ὑπέρλαμπρον δόξαν του>!	3 Καὶ ἐφωναζε δυνατὰ ὁ ἕνας εἰς τὸν ἄλλον καὶ ἔλεγαν: Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος εἶναι ὁ παντοκράτωρ Κύριος, γεμάτη εἶναι ὅλη ἡ γῆ ἀπὸ τὴν δόξαν του.
4 Καὶ ἐπῄρθη τὸ ὑπέρθυρον ἀπὸ τῆς φωνῆς, ἧς ἐκέκραγον, καὶ ὁ οἶκος ἐπλήσθη καπνοῦ.	4 Ἀπὸ δὲ τὴν δύναμιν καὶ τὴν βοὴν τῶν φωνῶν, μὲ τὰς ὁποίας ἐκραύγαζαν, ἐσηκώθη ὑψηλότερα ὁ γεῖσος τοῦ ναοῦ καὶ ὅλος ὁ ναὸς ἐγέμισεν ἀπὸ καπνὸν τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ θυμιάματος.	4 Καὶ ἐπετάχθη ἐπάνω τὸ ὑπὲρ τὴν θύραν τοῦ Ναοῦ γεῖσον ἀπὸ τὴν φωνήν, ποὺ ἐφώναζαν, καὶ ὁ Ναὸς ἐγέμισεν ἀπὸ καπνόν.
5 Καὶ εἶπον· ὦ τάλας ἐγώ, ὅτι κατανένυγμαι, ὅτι ἄνθρωπος ὢν καὶ ἀκάθαρτα χείλη ἔχων, ἐν μέσῳ λαοῦ ἀκάθαρτα χείλη ἔχοντος ἐγὼ οἰκῶ καὶ τὸν βασιλέα Κύριον σαβαὼθ εἶδον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου.	5 Καὶ εἶπα ἐγὼ τότε· <ὦ ταλαίπωρος ἐγώ! Ἔχω συγκλονισθῆ ὁλόκληρος, διότι, ἐνῷ εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς καὶ ἔχω ἀκάθαρτα χείλη καὶ κατοικῶ ἀνάμεσα εἰς λαόν, ποὺ ἔχει ἐπίσης ἀκάθαρτα χείλη, ἰδοὺ ὅτι ἐγὼ ὁ ἀνάξιος εἶδον μὲ τὰ μάτια μου τὸν βασιλέα καὶ Κύριον τῶν δυνάμεων>!	5 Καὶ εἶπον: Ὦ ταλαίπωρος ἐγώ, διότι ἔχω βαθύτατα συγκινηθῇ καὶ συνταραχθῇ ἀπὸ τὴν συνείδησίν μου. Ἐνῷ εἶμαι ἄνθρωπος καὶ ἔχω ἀκάθαρτα χείλη καὶ κατοικῶ ἐν μέσῳ λαοῦ, ποὺ ἔχει χείλη ἀκάθαρτα, καὶ συνεπῶς οὔτε ἐγώ, οὔτε ὁ λαὸς αὐτὸς εἴμεθα ἄξιοι νὰ ὑμνοῦμεν τὸν Κύριον, ὅπως τὸν ὑμνοῦν τὰ Σεραφείμ, καὶ ὅμως εἶδον μὲ τὰ μάτια μου τὸν βασιλέα Κύριον τῶν δυνάμεων.
6 Καὶ ἀπεστάλη πρός με ἕν τῶν Σεραφὶμ, καὶ ἐν τῇ χειρὶ εἶχεν ἄνθρακα, ὃν τῇ λαβίδι ἔλαβεν ἀπὸ τοῦ θυσιαστηρίου,	6 Τότε ἐστάλη πρὸς ἐμὲ ἀπὸ τὸν Κύριον ἕνα ἀπὸ τὰ Σεραφίμ· καὶ εἶχεν εἰς τὸ χέρι του ἀναμμένον ἄνθρακα, τὸν ὁποῖον μὲ τὴν λαβίδα εἶχε λάβει ἀπὸ τὸ θυσιαστήριον.	6 Καὶ ἀπεστάλη πρὸς ἐμὲ ἀπὸ τὸν Κύριον ἓν ἀπὸ τὰ Σεραφεὶμ καὶ εἶχεν εἰς τὴν χεῖρα του ἀναμμένον ἄνθρακα, τὸν ὁποῖον διὰ τῆς λαβίδος ἔλαβεν ἀπὸ τὸ θυσιαστήριον,
7 καὶ ἥψατο τοῦ στόματός μου καὶ εἶπεν· ἰδοὺ ἥψατο τοῦτο τῶν χειλέων σου καὶ ἀφελεῖ τὰς ἀνομίας σου καὶ τὰς ἁμαρτίας σου περικαθαριεῖ.	7 Ἤγγισε τὸ στόμα μου καὶ εἶπεν· <ἰδού, αὐτὸ ἤγγισε τὰ χείλη σου καὶ θὰ ἀφαιρέσῃ τὰς ἀνομίας σου καὶ θὰ καθαρίσῃ τελείως καὶ θὰ ἀπαλείψῃ ἀπὸ σὲ τὰς ἁμαρτίας σου>.	7 καὶ ἤγγισε τὸ στόμα μου καὶ εἶπεν: Ἰδοὺ αὐτὸ ἤγγισε τὰ χείλη σου καὶ θὰ ἀφαιρέσῃ τὰς ἀνομίας σου καὶ θὰ καθαρίσῃ τελείως τὰς ἁμαρτίας σου.
8 Καὶ ἤκουσα τῆς φωνῆς Κυρίου λέγοντος· τίνα ἀποστείλω, καὶ τίς πορεύσεται πρὸς τὸν λαὸν τοῦτον; Καὶ εἶπα· ἰδοὺ ἐγὼ εἶμι· ἀπόστειλόν με.	8 Καὶ τότε ἤκουσα τὴν φωνὴν τοῦ Κυρίου, ποῦ ἔλεγε· <ποῖον να ἀποστείλω; Ποιὸς θὰ πορευθῇ πρὸς τὸν λαὸν αὐτόν;> Καὶ ἐγὼ εἶπα· <ἰδού, ἐγὼ εἶμαι πρόθυμος νὰ πορευθῶ· στεῖλε με, Κύριε>.	8 Καὶ ἤκουσα μὲ τὰ ἴδια μου τὰ αὐτιὰ τὴν φωνὴν τοῦ Κυρίου, ποὺ ἔλεγε: Ποῖον νὰ ἀποστείλω, καὶ ποῖος θὰ ὑπάγῃ πρὸς τὸν λαὸν αὐτόν; Καὶ εἶπα: Ἰδοὺ ἐγὼ εἶμαι πρόθυμος νὰ ὑπάγω. Ἀπόστειλέ με.
9 Καὶ εἶπε· πορεύθητι καὶ εἶπον τῷ λαῷ τούτῳ· ἀκοὴ ἀκούσετε καὶ οὐ μὴ συνῆτε καὶ βλέποντες βλέψετε καὶ οὐ μὴ ἴδητε·	9 Ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου μοῦ εἶπε· <πήγαινε καὶ εἰπὲ εἰς τὸν λαὸν αὐτόν: Συνεχῶς καὶ καθαρὰ θὰ ἀκούετε καὶ δὲν θὰ ἐννοῆτε, θὰ βλέπετε μὲ τὰ μάτια τοῦ σώματός σας θαυμαστὰ καὶ καταπληκτικὰ γεγονότα, ἀλλὰ δὲν θὰ τὰ προσέχετε.	9 Καὶ εἶπεν ὁ Κύριος: Πήγαινε καὶ εἰπὲ εἰς τὸν λαὸν αὐτόν· συνεχῶς θὰ ἀκούετε καὶ δὲν θὰ ἐννοῆτε, καὶ θὰ ἰδῆτε μὲ τὰ μάτια τοῦ σώματος ἐπανειλημμένως καὶ δὲν θὰ ἴδητε.
10 ἐπαχυνθη γὰρ ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ τοῖς ὠσὶν αὐτῶν βαρέως ἤκουσαν καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἐκάμμυσαν μήποτε ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ τοῖς ὠσὶν ἀκούσωσι καὶ τῇ καρδίᾳ συνῶσι, καὶ ἐπιστρέψωσι, καὶ ἰάσομαι αὐτούς.	10 Καὶ τοῦτο, διότι ἡ καρδία τοῦ λαοῦ αὐτοῦ ἔγινε χονδρὴ καὶ σκληρά. Μὲ τὰ αὐτιὰ τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς ἤκουσαν βαρειὰ τὰ θεῖα λόγια· ἔκλεισαν τὰ μάτια τῆς διανοίας των, διὰ νὰ μὴ ἰδοῦν μὲ τὰ μάτια των τὰ θαυμαστὰ πράγματα, νὰ μὴ ἀκούσουν τὰ λόγια μου μὲ τὰ αὐτιά των, ὥστε νὰ τὰ ἐννοήσουν, νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ ἐπιστρέψουν εἰς ἐμέ, ἐγὼ δὲ νὰ τοὺς θεραπεύσω>.	10 Διότι ἐχόνδρυνε καὶ ἐσκληρύνθη ἡ καρδία τοῦ λαοῦ αὐτοῦ, καὶ μὲ τὰ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς των ἤκουσαν βαρεῖα καὶ ἔκλεισαν τὰ μάτια τῆς διανοίας των, μήπως ἴδουν μὲ τὰ μάτια αὐτὰ καὶ ἀκούσουν μὲ τὰ αὐτιὰ καὶ μὲ τὴν καρδίαν των ἐννοήσουν καὶ ἐπιστρέψουν μετανοοῦντες καὶ ἰατρεύσω αὐτούς.
11 Καὶ εἶπα· ἕως πότε Κύριε; Καὶ εἶπεν· ἕως ἂν ἐρημωθῶσι πόλεις παρὰ τὸ μὴ κατοικεῖσθαι καὶ οἴκοι παρὰ τὸ μὴ εἶναι ἀνθρώπους, καὶ ἡ γῆ καταλειφθήσεται ἔρημος.	11 Ἐγὼ τότε ἠρώτησαν· <ἕως πότε, Κύριε, θὰ παραταθῇ αὐτὴ ἡ κατάστασις καὶ ἡ δικαία ὀργή σου;> Καὶ ἐκεῖνος μοῦ εἶπε· <μέχρις ὅτου ἐρημωθοῦν αἱ πόλεις, διότι δὲν θὰ ὑπάρχουν οἱ κατοικοῦντες εἰς αὐτάς· ἐρημωθοῦν καὶ οἱ οἴκοι, διότι δὲν θὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι· ἡ δὲ γῆ θὰ ἐγκαταλειφθῇ ἔρημος καὶ ἀκαλλιέργητος>.	11 Καὶ εἶπα: Ἕως πότε, Κύριε, θὰ διαρκέσῃ ἡ πώρωσις αὐτή: Καὶ ἀπεκρίθη ὁ Κύριος: Ἕως ὅτου ὑπὸ ἐπιδρομῆς τίνος ἐχθρικῆς ἐρημωθοῦν αἱ πόλεις, διότι δὲν θὰ κατοικοῦνται, καθὼς ἐπίσης καὶ τὰ σπίτια, διότι δὲν θὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι, καὶ ἡ καλλιεργημένη γῆ θὰ ἐγκαταλειφθῇ ἔρημος καὶ ἀκαλλιέργητος.
12 Καὶ μετὰ ταῦτα μακρύνει ὁ Θεὸς τοὺς ἀνθρώπους, καὶ πληθυνθήσονται οἱ ἐγκαταλειφθέντες ἐπὶ τῆς γῆ·	12 Καὶ μετὰ ταῦτα θὰ ἀπομακρύνῃ καὶ θὰ στείλῃ εἰς ἐξορίαν ὁ Θεὸς τοὺς ἀμετανοήτους ἀνθρώπους, θὰ πληθυνθοῦν δὲ ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι θὰ μείνουν ὀπίσω εἰς τὴν χώραν τῆς Ἰουδαίας.	12 Καὶ μετὰ ταῦτα θὰ ἀπομακρύνῃ ἐξαποστέλλων εἰς χώρας μακρινὰς ὁ Θεὸς τοὺς ἀνθρώπους, καὶ θὰ πληθυνθοῦν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐγκαταλειφθοῦν ὀπίσω εἰς τὴν πάτριον γῆν.
13 καὶ ἔτι ἐπ αὐτῆς ἔστι τὸ ἐπιδέκατον, καὶ πάλιν ἔσται εἰς προνομὴν ὡς τερέβινθος καὶ ὡς βάλανος, ὅταν ἐκπέσῃ ἐκ τῆς θήκης αὐτῆς. <Ἐνιαχοῦ προστίθεται:Σπέρμα ἅγιον τὸ στήλωμα αὐτῆς>.	13 Καὶ τώρα ἀκόμη ὑπάρχει εἰς τὴν χώραν τοῦ Ἰσραὴλ τὸ δέκατον τοῦ πληθυσμοῦ, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ πάλιν θὰ εἶναι εἰς λεηλασίαν καὶ εἰς ἐρήμωσιν, ὡσὰν τὴν τερέβινθον, ποὺ τῆς μαδοῦν τὰ φύλλα, καὶ ὡσὰν τὸ βελανίδι, ὅταν πέσῃ ἀπὸ τὴν θήκην του, τροφὴ εἰς τοὺς χοίρους.	13 Καὶ ἀκόμη ἐπὶ τῆς χώρας ὑπάρχει τὸ δέκατον τοῦ πληθυσμοῦ καὶ πάλιν αὐτὸ θὰ εἶναι εἰς καταβόσκησιν καὶ εἰς ἐρήμωσιν σὰν τὴν τερέβινθον, ποὺ μαδοῦν τὰ φύλλα της, καὶ σὰν τὴν βάλανον, ὅταν πέσῃ ἔξω ἀπὸ τὴν θήκην καὶ τὸ περίβλημά της.