Ψαλμοί : Κεφάλαιον ΣΤ'

Πρωτότυπο Κείμενο

ύριε, μὴ τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς μέ, μηδὲ τῇ ὀργῇ σου παιδεύσῃς με.
3 Ἐλέησόν με, Κύριε, ὅτι ἀσθενής εἰμι· ἴασαί με, Κύριε, ὅτι ἐταράχθη τὸ ὀστᾶ μου,
4 καὶ ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα· καὶ σύ, Κύριε, ἕως πότε;
5 Ἐπίστρεψον, Κύριε, ρῦσαι τὴν ψυχήν μου, σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου.
6 Ὅτι οὐκ ἔστιν ἐν τῷ θανάτῳ ὁ μνημονεύων σου· ἐν δὲ τῷ ᾅδῃ τίς ἐξομολογήσεταί σοι;
7 Ἐκοπίασα ἐν τῷ στεναγμῷ μου, λούσω καθ' ἐκάστην νύκτα τὴν κλίνην μου, ἐν δάκρυσί μου τὴν στρωμνήν μου βρέξω.
8 Ἐταράχθη ἀπὸ θυμοῦ ὁ ὀφθαλμός μου, ἐπαλαιώθην ἐν πᾶσι τοῖς ἐχθροῖς μου.
9 Ἀπόστητε ἀπ' ἐμοῦ πάντες οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν, ὅτι εἱσήκουσε Κύριος τῆς φωνῆς τοῦ κλαυθμοῦ μου·
10 ἤκουσε Κύριος τῆς δεήσεώς μου, Κύριος τὴν προσευχήν μου προσεδέξατο.
11 Αἰσχυνθείησαν καὶ ταραχθείησαν σφόδρα πάντες οἱ ἐχθροί μου, ἀποστραφείησαν καὶ καταισχυνθείησαν σφόδρα διὰ τάχους.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

ύριε, ἐπάνω εἰς τὸν δίκαιον θυμόν σου μὴ μὲ τιμωρήσῃς διὰ τὰς ἁμαρτωλάς μου πράξεις, καὶ μὴ θελήσῃς ἐπάνω εἰς τὴν δικαίαν σου ὀργὴν νὰ μὲ παιδαγωγήσῃς μὲ σκληρότητα.
3 Ἐλέησέ με, Κύριε, διότι εἶμαι σωματικῶς καὶ ψυχικῶς ἀσθενής. Θεράπευσε, Κύριε, ἐμὲ τὸν ἀσθενῆ, διότι καὶ αὐτὰ τὰ ὀστᾶ μου ἔχουν ταραχθῆ ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μου.
4 Ἡ δὲ ψυχή μου ἐπλημμύρισεν ἀπὸ ταραχὴν καὶ ἀνεστατώθη ἐξ αἰτίας τῆς δικαίας σου ὀργῆς. ῞Εως πότε ὅμως, Κύριε, θὰ στέκῃς μακρὰν ἀπὸ ἐμὲ καὶ ὠργισμένος θὰ στρέφῃς ἀλλοῦ τὸ πρόσωπόν σου;
5 Στρέψε, Κύριε, τὸ πρόσωπόν σου πρὸς ἐμέ. Γλύτωσε τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχήν μου ἀπὸ τὰς συμφοράς. Σῶσε με, ὄχι διὰ τὰς καλάς μου πράξεις, ἀλλὰ διὰ τὴν ἄπειρον εὐσπλαγχνίαν σου.
6 Διότι, ἐὰν ἀποθάνῃ κανεὶς ἀμετανόητος καὶ καταβῇ εἰς τὸν ᾅδην, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ σὲ ἐνθυμῆται, Κύριε. Εἰς τὸν ᾅδην ποιὸς ἀμετανόητος εἶναι δυνατὸν νὰ σὲ δοξολογήσῃ; Ἐγὼ ὅμως, Κύριε, μετανοῶν διὰ τὰς παραβάσεις μου κλαίω.
7 Ἐκοπίασα, ἀπέκαμα ἀπὸ τοὺς στεναγμούς μου διὰ τὰς παρεκτροπάς μου. Ἔλουσα καὶ λούζω κάθε νύκτα τὸ κρεββάτι μου καὶ βρέχω μὲ τὰ ἄφθονα δάκρυά μου τὸ στρῶμα μου.
8 Κλαίω συνεχῶς ἐξ αἰτίας τῆς ὀργῆς σου καὶ ἀπὸ τὰ δάκρυά μου ἐπόνεσαν τὰ μάτια μου. Ἔγινα ἀσήμαντος, σὰν τὸ παληωμένο ἔνδυμα, καὶ περιφρονημένος ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς μου.
9 Ἀλλὰ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου εἶναι ἄπειρον καὶ διὰ τοῦτο εἰς αὐτὸ ἐλπίζω καὶ φωνάζω πρὸς τοὺς ἐχθρούς μου· φύγετε μακρυὰ ἀπὸ μένα κατεντροπιασμένοι, ὅσοι ἐργάζεσθε τὴν ἀνομίαν. Δὲν σᾶς φοβοῦμαι, διότι εἷμαι βέβαιος ὅτι ὁ Κύριος ἐδέχθη μὲ εὐμένειαν τὴν προσευχήν, ποὺ μὲ δάκρυα καὶ κλαυθμοὺς τοῦ ἀπηύθυνα.
10 Ἤκουσεν ὁ Κύριος τὴν δέησίν μου. Ὁ Κύριος εὐηρεστήθη νὰ κάμῃ δεκτὴν τὴν προσευχήν μου.
11 Ἂς κατεντροπιασθοῦν καὶ ἂς κυριευθοῦν ἀπὸ φόβον καὶ τρόμον οἱ ἐχθροί μου. Ἂς γυρίσουν ὀπίσω καὶ πανικόβλητοι ἂς τραποῦν εἰς φυγήν, ἂς καταισχυνθοῦν γρήγορα.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

ύριε, φανοῦ ἐπιεικὴς πρὸς ἐμέ. Μὴ ἐλέγξῃς, σὲ παρακαλῶ, καὶ μὴ κολάσῃς μὲ τὸν θυμόν σου τὰς πράξεις μου, μηδὲ διευθύνης μὲ τὴν ὀργήν σου κατ’ ἑμοῦ τὴν παιδαγωγικὴν μάστιγά σου. Τιμώρησέ με φιλανθρώπως.
3 Ἐλέησέ με, Κύριε, διότι ἀπὸ τὰς πολλὰς τιμωρίας σου καὶ τὴν συντριβήν μου κατάκειμαι ἀσθενής. Ἰάτρευσέ με, Κύριε, διότι ἀπὸ τὸν πολὺν πόνον μου καὶ τὴν βαρεῖαν λύπην μου μετεκινήθησαν καὶ ἐκλονίσθησαν καὶ αὐτὰ ἀκόμη τὰ ὀστᾶ μου.
4 Ἄλλα καὶ ὁλόκληρον τὸ ἐσωτερικόν μου, ἡ ἀσώματος καὶ ἄϋλος ψυχή μου ἐταράχθη πάρα πολύ. Καὶ σύ, Κύριε, ἕως πότε θὰ εἶσαι ὠργισμένος κατ’ ἐμοῦ καὶ θὰ μὲ στερῇς τοῦ ἐλέους σου;
5 Μὴ φεύγῃς καὶ μὴ μὲ ἀφήνῃς, Κύριε, ἀλλ' ἐλθὲ πάλιν πλησίον μου· ἐλευθέρωσε τὴν ψυχήν μου ἀπὸ τὴν ἀθλιότητα, εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκεται, σῶσε με διὰ τοὺς οἰκτιρμοὺς καὶ τὸ ἀνεξάντλητον ἔλεός σου.
6 Ὀλίγος μοῦ ἀπομένει τῆς μετανοίας ὁ καιρός. Καὶ ἐὰν ἀποθάνῃ τις προτοῦ προφθάσῃ νὰ συμφιλιωθῇ μαζί σου, δὲν εἶναι πλέον δυνατὸν νὰ σὲ ἐνθυμῆται μὲ ἐλπίδα συγχωρήσεως καὶ μετανοίας. Εἰς τὸν σκοτεινὸν δὲ καὶ ἔρημον τῆς παρουσίας σου Ἅδην ποῖος θὰ ἀναμέλψῃ ὕμνους εἰς τὸ φοβερὸν μεγαλεῖον σου;
7 Ἀπέκαμα ἀπὸ τοὺς στεναγμοὺς διὰ τὰς παρεκτροπάς μοῦ. Ἔλουσα καὶ λούω κάθε νύκτα τὸ κρεββάτι μου καὶ βρέχω τὸ στρῶμα μου μὲ τὰ ἄφθονα δάκρυά μου.
8 Κλαίω συνεχῶς ἐξ αἰτίας τοῦ θυμοῦ σου καὶ ἀπὸ τὴν συνεχῆ ροὴν τῶν δακρύων μου μὲ ἐπόνεσαν τὰ μάτια μου. Κατήντησα νὰ περιφρονοῦμαι ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς μου σὰν ροῦχον πεπαλαιωμένον.
9 Ἀλλ’ ὄχι· τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου μου εἶναι ἄβυσσος πολλὴ καὶ δι’ αὐτὸ θὰ μὲ προστατεύσῃ. Φύγετε λοιπὸν μακρὰν ἀπὸ ἐμὲ ἐντροπιασμένοι ὅλοι ὅσοι ἐργάζεσθε τὴν ἀνομίαν. Δὲν σᾶς φοβοῦμαι πλέον. Διότι ὁ Κύριος ἤκουσε μὲ εὐμένειαν καὶ πλῆθος οἰκτιρμῶν τὴν φωνήν, ποὺ μὲ δάκρυα πολλὰ τοῦ ἀπηύθυνα.
10 Ἤκουσεν ὁ Κύριος τὴν δέησίν μου. Ὁ Κύριος εὐηρεστήθη νὰ δεχθῇ τὴν προσευχήν μου.
11 Ἂς ἐντροπιασθοῦν καὶ ἂς κυριευθοῦν ἀπὸ ταραχὴν καὶ τρόμον ὅλοι οἱ ἐχθροί μου. Ἂς ὑποχωρήσουν νικημένοι καὶ ἂς κατεντροπιασθοῦν γρήγορα καὶ παρευθύς.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
ύριε, μὴ τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς μέ, μηδὲ τῇ ὀργῇ σου παιδεύσῃς με.	ύριε, ἐπάνω εἰς τὸν δίκαιον θυμόν σου μὴ μὲ τιμωρήσῃς διὰ τὰς ἁμαρτωλάς μου πράξεις, καὶ μὴ θελήσῃς ἐπάνω εἰς τὴν δικαίαν σου ὀργὴν νὰ μὲ παιδαγωγήσῃς μὲ σκληρότητα.	ύριε, φανοῦ ἐπιεικὴς πρὸς ἐμέ. Μὴ ἐλέγξῃς, σὲ παρακαλῶ, καὶ μὴ κολάσῃς μὲ τὸν θυμόν σου τὰς πράξεις μου, μηδὲ διευθύνης μὲ τὴν ὀργήν σου κατ’ ἑμοῦ τὴν παιδαγωγικὴν μάστιγά σου. Τιμώρησέ με φιλανθρώπως.
3 Ἐλέησόν με, Κύριε, ὅτι ἀσθενής εἰμι· ἴασαί με, Κύριε, ὅτι ἐταράχθη τὸ ὀστᾶ μου,	3 Ἐλέησέ με, Κύριε, διότι εἶμαι σωματικῶς καὶ ψυχικῶς ἀσθενής. Θεράπευσε, Κύριε, ἐμὲ τὸν ἀσθενῆ, διότι καὶ αὐτὰ τὰ ὀστᾶ μου ἔχουν ταραχθῆ ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μου.	3 Ἐλέησέ με, Κύριε, διότι ἀπὸ τὰς πολλὰς τιμωρίας σου καὶ τὴν συντριβήν μου κατάκειμαι ἀσθενής. Ἰάτρευσέ με, Κύριε, διότι ἀπὸ τὸν πολὺν πόνον μου καὶ τὴν βαρεῖαν λύπην μου μετεκινήθησαν καὶ ἐκλονίσθησαν καὶ αὐτὰ ἀκόμη τὰ ὀστᾶ μου.
4 καὶ ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα· καὶ σύ, Κύριε, ἕως πότε;	4 Ἡ δὲ ψυχή μου ἐπλημμύρισεν ἀπὸ ταραχὴν καὶ ἀνεστατώθη ἐξ αἰτίας τῆς δικαίας σου ὀργῆς. ῞Εως πότε ὅμως, Κύριε, θὰ στέκῃς μακρὰν ἀπὸ ἐμὲ καὶ ὠργισμένος θὰ στρέφῃς ἀλλοῦ τὸ πρόσωπόν σου;	4 Ἄλλα καὶ ὁλόκληρον τὸ ἐσωτερικόν μου, ἡ ἀσώματος καὶ ἄϋλος ψυχή μου ἐταράχθη πάρα πολύ. Καὶ σύ, Κύριε, ἕως πότε θὰ εἶσαι ὠργισμένος κατ’ ἐμοῦ καὶ θὰ μὲ στερῇς τοῦ ἐλέους σου;
5 Ἐπίστρεψον, Κύριε, ρῦσαι τὴν ψυχήν μου, σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου.	5 Στρέψε, Κύριε, τὸ πρόσωπόν σου πρὸς ἐμέ. Γλύτωσε τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχήν μου ἀπὸ τὰς συμφοράς. Σῶσε με, ὄχι διὰ τὰς καλάς μου πράξεις, ἀλλὰ διὰ τὴν ἄπειρον εὐσπλαγχνίαν σου.	5 Μὴ φεύγῃς καὶ μὴ μὲ ἀφήνῃς, Κύριε, ἀλλ' ἐλθὲ πάλιν πλησίον μου· ἐλευθέρωσε τὴν ψυχήν μου ἀπὸ τὴν ἀθλιότητα, εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκεται, σῶσε με διὰ τοὺς οἰκτιρμοὺς καὶ τὸ ἀνεξάντλητον ἔλεός σου.
6 Ὅτι οὐκ ἔστιν ἐν τῷ θανάτῳ ὁ μνημονεύων σου· ἐν δὲ τῷ ᾅδῃ τίς ἐξομολογήσεταί σοι;	6 Διότι, ἐὰν ἀποθάνῃ κανεὶς ἀμετανόητος καὶ καταβῇ εἰς τὸν ᾅδην, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ σὲ ἐνθυμῆται, Κύριε. Εἰς τὸν ᾅδην ποιὸς ἀμετανόητος εἶναι δυνατὸν νὰ σὲ δοξολογήσῃ; Ἐγὼ ὅμως, Κύριε, μετανοῶν διὰ τὰς παραβάσεις μου κλαίω.	6 Ὀλίγος μοῦ ἀπομένει τῆς μετανοίας ὁ καιρός. Καὶ ἐὰν ἀποθάνῃ τις προτοῦ προφθάσῃ νὰ συμφιλιωθῇ μαζί σου, δὲν εἶναι πλέον δυνατὸν νὰ σὲ ἐνθυμῆται μὲ ἐλπίδα συγχωρήσεως καὶ μετανοίας. Εἰς τὸν σκοτεινὸν δὲ καὶ ἔρημον τῆς παρουσίας σου Ἅδην ποῖος θὰ ἀναμέλψῃ ὕμνους εἰς τὸ φοβερὸν μεγαλεῖον σου;
7 Ἐκοπίασα ἐν τῷ στεναγμῷ μου, λούσω καθ' ἐκάστην νύκτα τὴν κλίνην μου, ἐν δάκρυσί μου τὴν στρωμνήν μου βρέξω.	7 Ἐκοπίασα, ἀπέκαμα ἀπὸ τοὺς στεναγμούς μου διὰ τὰς παρεκτροπάς μου. Ἔλουσα καὶ λούζω κάθε νύκτα τὸ κρεββάτι μου καὶ βρέχω μὲ τὰ ἄφθονα δάκρυά μου τὸ στρῶμα μου.	7 Ἀπέκαμα ἀπὸ τοὺς στεναγμοὺς διὰ τὰς παρεκτροπάς μοῦ. Ἔλουσα καὶ λούω κάθε νύκτα τὸ κρεββάτι μου καὶ βρέχω τὸ στρῶμα μου μὲ τὰ ἄφθονα δάκρυά μου.
8 Ἐταράχθη ἀπὸ θυμοῦ ὁ ὀφθαλμός μου, ἐπαλαιώθην ἐν πᾶσι τοῖς ἐχθροῖς μου.	8 Κλαίω συνεχῶς ἐξ αἰτίας τῆς ὀργῆς σου καὶ ἀπὸ τὰ δάκρυά μου ἐπόνεσαν τὰ μάτια μου. Ἔγινα ἀσήμαντος, σὰν τὸ παληωμένο ἔνδυμα, καὶ περιφρονημένος ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς μου.	8 Κλαίω συνεχῶς ἐξ αἰτίας τοῦ θυμοῦ σου καὶ ἀπὸ τὴν συνεχῆ ροὴν τῶν δακρύων μου μὲ ἐπόνεσαν τὰ μάτια μου. Κατήντησα νὰ περιφρονοῦμαι ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς μου σὰν ροῦχον πεπαλαιωμένον.
9 Ἀπόστητε ἀπ' ἐμοῦ πάντες οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν, ὅτι εἱσήκουσε Κύριος τῆς φωνῆς τοῦ κλαυθμοῦ μου·	9 Ἀλλὰ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου εἶναι ἄπειρον καὶ διὰ τοῦτο εἰς αὐτὸ ἐλπίζω καὶ φωνάζω πρὸς τοὺς ἐχθρούς μου· φύγετε μακρυὰ ἀπὸ μένα κατεντροπιασμένοι, ὅσοι ἐργάζεσθε τὴν ἀνομίαν. Δὲν σᾶς φοβοῦμαι, διότι εἷμαι βέβαιος ὅτι ὁ Κύριος ἐδέχθη μὲ εὐμένειαν τὴν προσευχήν, ποὺ μὲ δάκρυα καὶ κλαυθμοὺς τοῦ ἀπηύθυνα.	9 Ἀλλ’ ὄχι· τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου μου εἶναι ἄβυσσος πολλὴ καὶ δι’ αὐτὸ θὰ μὲ προστατεύσῃ. Φύγετε λοιπὸν μακρὰν ἀπὸ ἐμὲ ἐντροπιασμένοι ὅλοι ὅσοι ἐργάζεσθε τὴν ἀνομίαν. Δὲν σᾶς φοβοῦμαι πλέον. Διότι ὁ Κύριος ἤκουσε μὲ εὐμένειαν καὶ πλῆθος οἰκτιρμῶν τὴν φωνήν, ποὺ μὲ δάκρυα πολλὰ τοῦ ἀπηύθυνα.
10 ἤκουσε Κύριος τῆς δεήσεώς μου, Κύριος τὴν προσευχήν μου προσεδέξατο.	10 Ἤκουσεν ὁ Κύριος τὴν δέησίν μου. Ὁ Κύριος εὐηρεστήθη νὰ κάμῃ δεκτὴν τὴν προσευχήν μου.	10 Ἤκουσεν ὁ Κύριος τὴν δέησίν μου. Ὁ Κύριος εὐηρεστήθη νὰ δεχθῇ τὴν προσευχήν μου.
11 Αἰσχυνθείησαν καὶ ταραχθείησαν σφόδρα πάντες οἱ ἐχθροί μου, ἀποστραφείησαν καὶ καταισχυνθείησαν σφόδρα διὰ τάχους.	11 Ἂς κατεντροπιασθοῦν καὶ ἂς κυριευθοῦν ἀπὸ φόβον καὶ τρόμον οἱ ἐχθροί μου. Ἂς γυρίσουν ὀπίσω καὶ πανικόβλητοι ἂς τραποῦν εἰς φυγήν, ἂς καταισχυνθοῦν γρήγορα.	11 Ἂς ἐντροπιασθοῦν καὶ ἂς κυριευθοῦν ἀπὸ ταραχὴν καὶ τρόμον ὅλοι οἱ ἐχθροί μου. Ἂς ὑποχωρήσουν νικημένοι καὶ ἂς κατεντροπιασθοῦν γρήγορα καὶ παρευθύς.