Πρωτότυπο Κείμενο
|
Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα
|
Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
|
ίς
ἐγκαυχᾷ ἐν κακίᾳ, ὁ δυνατός,
ἀνομίαν ὅλην τὴν ἡμέραν;
|
ιατὶ
ἀλαζονεύεσαι διὰ τὴν κακίαν
σου σύ, ὦ δυνατέ, ὥστε νὰ διαπράττῃς
ἀνομίας μὲ θρασύτητα καὶ νὰ
παραβαίνῃς ὅλην τὴν ἡμέραν
τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ;
|
ρὸς
τί ἀλαζονεύεσαι καὶ καυχᾶσαι
διὰ τὴν κακίαν σου σύ, ὦ δυνατέ, ὥστε
ἀσυστόλως νὰ ἐνεργῇς ἀνομίαν
καὶ χωρὶς καμμίαν τύψιν νὰ παραβαίνῃς
τὸν θεῖον νόμον καθ’ ὅλην τὴν ἡμέραν;
|
4
Ἀδικίαν ἐλογίσατο ἡ γλῶσσά
σου· ὡσεὶ ξηρὸν ἠκονημένον
ἐποίησας δόλον. |
4
Ἀδίκους λογισμοὺς τῆς καρδίας
σου ἐλάλησε τὸ ἀπύλωτον στόμα
σου· ὡσὰν μὲ ξυράφι ἀκονισμένον
διὰ τῆς γλώσσης σου εἰργάσθης
δολίως πρὸς καταστροφὴν τοῦ πλησίον.
|
4
Ἀδίκους λογισμοὺς καὶ ὀλεθρίας σκέψεις
ἐλάλησεν ἡ γλῶσσά σου· σὰν ξυράφιον
ἀκονισμένον καὶ πολὺ κοπτερὸν
εἰργάσθης δι’ αὐτῆς δόλον ὀλέθριον
κατὰ τοῦ πλησίον. |
5
Ἠγάπησας κακίαν ὑπὲρ ἀγαθωσύνην,
ἀδικίαν ὑπὲρ τὸ λαλῆσαι
δικαιοσύνην. (διάψαλμα). |
5
Ἠγάπησες τὴν κακίαν καὶ ὄχι
τὴν ἀγαθότητα. Ἐπροτίμησες τὴν
δολιότητα καὶ συκοφαντίαν ἀπὸ
τοῦ νὰ λαλῇς τὴν ἀλήθειαν
καὶ τὴν δικαιοσύνην.
|
5
Ἠγάπησας τὴν κακίαν καὶ δὲν ἠθέλησας
νὰ εἶσαι ἀγαθὸς καὶ εὐεργετικὸς
πρὸς τοὺς ὁμοίους σου· προετίμησας
τὴν ἀδικίαν ἀπὸ τοῦ νὰ
λαλῇς τὰ δίκαια καὶ ἀληθῆ.
|
6
Ἠγάπησας πάντα τὰ ρήματα καταποντισμοῦ,
γλῶσσαν δολίαν. |
6
Ἐπροτίμησες νὰ λέγῃς λόγους,
οἱ ὁποῖοι φέρουν καταποντισμὸν
καὶ ὄλεθρον, καὶ νὰ ἔχῃς
γλῶσσαν δολίαν καὶ συκοφαντικὴν ἐναντίον
τῶν ἄλλων.
|
6
Ἠγάπησας ὅλους τοὺς λόγους, οἱ ὁποῖοι
προκαλοῦν τὴν ἐξόντωσιν καὶ
τὸν καταποντισμὸν τοῦ πλησίον, μὲ
ὅλην σου τὴν διάθεσιν ἠθέλησας νὰ
ἔχῃς γλῶσσαν δολίαν, ἡ ὁποία
κάτω ἀπὸ λόγους γλυκεῖς καὶ ὑποκριτικοὺς
κρύπτει τὸ θανατηφόρον δηλητήριον κατὰ τοῦ
καλοῦ ὀνόματος τῶν ὁμοίων σου.
|
7
Διὰ τοῦτο ὁ
Θεὸς καθέλοι σε εἰς τέλος· ἐκτίλαι
σε καὶ μεταναστεύσαι σε ἀπὸ σκηνώματός
σου καὶ τὸ ρίζωμά σου ἐκ γῆς
ζώντων. (διάψαλμα). |
7
Διὰ τοῦτο ὁ Θεὸς θὰ σὲ
κατακρημνίσῃ, θὰ σὲ ξερριζώσῃ
ἐντελῶς, θὰ σὲ μαδήσῃ
καὶ θὰ σὲ γυμνώσῃ ἀπὸ
ὅλα ὅσα ἔχεις. Θὰ σὲ ἐκδιώξῃ
καὶ θὰ σὲ ἐξορίσῃ ἀπὸ
τὴν πατρίδα σου, καὶ αὐτὰς ἀκόμη
τὰς ρίζας τῶν ἀπογόνων σου θὰ
ἐξαφανίσῃ ἐκ μέσου τῶν
ζώντων.
|
7
Πλὴν διὰ τοῦτο ὁ Θεὸς θὰ
σὲ καταστρέψῃ ὁλοτελῶς· θὰ
σὲ ξερριζώσῃ ὡς πονηρὰν καὶ
ἀγρίου χόρτου φυτείαν καὶ θὰ σὲ ἐκπατρίσῃ
ἀπομακρύνων σε ἀπὸ τὸν τόπον τῆς
κατοικίας σου, καὶ αὐτὰς ἀκόμη
τὰς ρίζας σου θὰ ἀφανίσῃ ἀπὸ
τὴν γῆν τῶν ζώντων. |
8
Ὄψονται δίκαιοι καὶ φοβηθήσονται καὶ
ἐπ' αὐτὸν γελάσονται καὶ ἐροῦσιν·
|
8
Θὰ ἴδουν οἱ δίκαιοι τὴν δικαίαν
ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ τιμωρίαν
σου καὶ θὰ φοβηθοῦν. Κατόπιν ὅμως
θὰ γελάσουν μὲ ἰκανοποίησιν
καὶ χαράν, διότι ἀπεδόθη ἡ
πρέπουσα δικαιοσύνη καὶ θὰ εἴπουν·
|
8
Θὰ ἴδουν οἱ δίκαιοι τὴν πτῶσιν
του καὶ τὸν ἐξαφανισμόν του καὶ θὰ
φοβηθοῦν διὰ τὴν ὑπὸ τῆς
δικαιοκρισίας τοῦ Θεοῦ αὐστηρὰν τιμωρίαν,
ἀλλὰ καὶ θὰ γελάσουν δι’ αὐτὸν
ἱκανοποιούμενοι ἀπὸ τὸν θρίαμβον τῆς
θείας δικαιοσύνης. Καὶ θὰ εἴπουν:
|
9
ἰδοὺ ἄνθρωπος, ὃς οὐκ ἔθετο
τὸν Θεὸν βοηθὸν αὐτοῦ, ἀλλ'
ἐπήλπισεν ἐπὶ τὸ πλῆθος
τοῦ πλούτου αὐτοῦ καὶ ἐνεδυναμώθη
ἐπὶ τῇ ματαιότητι αὐτοῦ.
|
9
Ἰδοὺ ὁ ἄνθρωπος αὐτός,
ὁ ὁποῖος δὲν ἠθέλησε τὸν
Θεὸν ὡς συμπαραστάτην καὶ βοηθόν
του, ἀλλὰ ἤλπισεν εἰς τὸν πολὺν
πλοῦτον του. Ἐστήριξε καὶ ἐμεγάλωσε
τὴν δύναμίν του ἐπὶ ματαίων
καὶ ἐφημέρων πραγμάτων.
|
9
Ἰδοὺ ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος
δὲν ἔθεσε τὸν Θεὸν βοηθόν του,
ἀλλ’ ἐστήριξε τὴν ἐλπίδα εἰς
τὸ πλῆθος τοῦ πλούτου του καὶ ᾠκοδόμησε
τὴν δύναμιν καὶ ἐπιρροήν του ἐπὶ
τῆς ματαιότητός του. |
10
Ἐγὼ δὲ ὡσεὶ ἔλαια κατάκαρπος
ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ·
ἤλπισα ἐπὶ τὸ ἔλεος τοῦ
Θεοῦ εἰς τὸν αἰῶνα καὶ
εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.
|
10
Ἐγὼ ὅμως ἀντιθέτως θὰ
εἶμαι μέσα εἰς τὸν οἶκον τοῦ
Κυρίου, ὅπως ἡ κατάκαρπος ἐλαία.
Ἐγὼ ἐστήριξα τὰς ἐλπίδας
μου εἰς τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ μου
πάντοτε, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν
αἰώνων.
|
10
Ἀντιθέτως ἐγώ, σὰν ἐλαία ἀειθαλὴς
καὶ γεμάτη καρπόν, εὑρίσκω ἀσφαλὲς
καταφύγιον ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Κυρίου,
καὶ παραμένω ἀχώριστος ἀπὸ τῆς
μετ’ αὐτοῦ ἐπικοινωνίας καὶ ἐνισχύσεως.
Ἐστήριξα τὴν ἐλπίδα μου ὄχι
εἰς τὸν πλοῦτον καὶ εἰς τὴν
ἀνθρωπίνην ἐπιρροήν, ἀλλ' ἐπὶ
τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ διὰ παντὸς
καὶ εἰς τοὺς ἀτελευτήτους αἰῶνας.
|
11
Ἐξομολογήσομαί σοι εἰς τὸν αἰῶνα,
ὅτι ἐποίησας, καὶ ὑπομενῶ
τὸ ὄνομά σου, ὅτι χρηστὸν ἐναντίον
τῶν ὁσίων σου. |
11
Κύριε, σὲ δοξολογῶ καὶ θὰ σὲ
δοξολογῶ πάντοτε, διότι ἔκαμες καὶ
θὰ κάμῃς δεκτὰ τὰ αἰτήματά
μου. Εἰς κάθε δὲ δυσκολίαν τῆς
ζωῆς μου θὰ περιμένω τὴν ἰδικήν
σου ἐπέμβασιν, διότι αὐτὴ εἶναι
πάντοτε ἀγαθοποιὸς καὶ εὐεργετικὴ
εἰς τοὺς ἀφωσιωμένους πρὸς σέ.
|
11
Κύριε, θὰ σὲ δοξολογῶ αἰωνίως, διότι
ἐποίησας τὰ αἰτήματα τῆς προσευχῆς
μου· καὶ εἰς πᾶσαν δυσχερῆ περίστασίν
μου μετ' ἐγκαρτερήσεως θὰ ἀναμένω
τὴν θείαν παρουσίαν καὶ ἐπέμβασίν σου, διότι
ἐκδηλοῦται αὕτη εὐεργετικὴ εἰς
τοὺς εἰς σὲ ἀφωσιωμένους δούλους
σου. |