Ψαλμοί : Κεφάλαιον ΞΗ'

Πρωτότυπο Κείμενο

ῶσόν με, ὁ Θεός, ὅτι εἰσήλθοσαν ὕδατα ἕως ψυχῆς μου.
3 Ἐνεπάγην εἰς ἰλὺν βυθοῦ, καὶ οὐκ ἔστιν ὑπόστασις· ἦλθον εἰς τὰ βάθη τῆς θαλάσσης καὶ καταιγὶς κατεπόντισέ με.
4 Ἐκοπίασα κράζων, ἐβραγχίασεν ὁ λάρυγξ μου, ἐξέλιπον οἱ ὀφθαλμοί μου ἀπὸ τοῦ ἐλπίζειν με ἐπὶ τὸν Θεόν μου,
5 ἐπληθύνθησαν ὑπὲρ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς μου οἱ μισοῦντές με δωρεάν, ἐκραταιώθησαν οἱ ἐχθροί μου οἱ ἐκδιώκοντές με ἀδίκως· ἃ οὐχ ἥρπαζον, τότε ἀπετίννυον.
6 Ὁ Θεός, σὺ ἔγνως τὴν ἀφροσύνην μου, καὶ αἱ πλημμέλειαί μου ἀπὸ σοῦ οὐκ ἀπεκρύβησαν.
7 Μὴ αἰσχυνθείησαν ἐπ' ἐμὲ οἱ ὑπομένοντές σε, Κύριε, Κύριε τῶν δυνάμεων, μὴ ἐντραπείησαν ἐπ' ἐμὲ οἱ ζητοῦντές σε, ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραήλ,
8 ὅτι ἕνεκά σου ὑπήνεγκα ὀνειδισμόν, ἐκάλυψεν ἐντροπὴ τὸ πρόσωπόν μου.
9 Ἀπαλλοτριωμένος ἐγενήθην τοῖς ἀδελφοῖς μου καὶ ξένος τοῖς υἱοῖς τῆς μητρός μου,
10 ὅτι ὁ ζῆλος τοῦ οἴκου σου κατέφαγέ με, καὶ οἱ ὀνειδισμοί τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ' ἐμέ.
11 Καὶ συνεκάλυψα ἐν νηστείᾳ τὴν ψυχήν μου, καὶ ἐγενήθη εἰς ὀνειδισμοὺς ἐμοί·
12 Καὶ ἐθέμην τὸ ἔνδυμά μου σάκκον, καὶ ἐγενόμην αὐτοῖς εἰς παραβολήν.
13 Κατ' ἐμοῦ ἠδολέσχουν οἱ καθήμενοι ἐν πύλαις, καὶ εἰς ἐμὲ ἔψαλλον οἱ πίνοντες οἶνον.
14 Ἐγὼ δὲ τῇ προσευχῇ μου πρὸς σέ, Κύριε· καιρὸς εὐδοκίας, ὁ Θεός, ἐν τῷ πλήθει τοῦ ἐλέους σου· ἐπάκουσόν μου ἐν ἀλήθείᾳ τῆς σωτηρίας σου.
15 Σῶσόν με ἀπὸ πηλοῦ, ἵνα μὴ ἐμπαγῶ· ρυσθείην ἐκ τῶν μισούντων με καὶ ἐκ τῶν βαθέων τῶν ὑδάτων.
16 Μή με καταποντισάτω καταιγὶς ὕδατος, μηδὲ καταπιέτω με βυθός. Μηδὲ συσχέτω ἐπ' ἐμὲ φρέαρ τὸ στόμα αὐτοῦ.
17 Εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ὅτι χρηστὸν τὸ ἔλεός σου· κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐπίβλεψον ἐπ' ἐμέ.
18 Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τοῦ παιδός σου, ὅτι θλίβομαι, ταχὺ ἐπάκουσόν μου.
19 Πρόσχες τῇ ψυχῇ μου καὶ λύτρωσαι αὐτήν, ἕνεκα τῶν ἐχθρῶν μου ρῦσαί με.
20 Σὺ γὰρ γινώσκεις τὸν ὀνειδισμόν μου καὶ τὴν αἰσχύνην μου καὶ τὴν ἐντροπήν μου· ἐναντίον σου πάντες οἱ θλίβοντές με.
21 Ὀνειδισμὸν προσεδόκησεν ἡ ψυχή μου καὶ ταλαιπωρίαν, καὶ ὑπέμεινα συλλυπούμενον, καὶ οὐχ ὑπῆρξε, καὶ παρακαλοῦντας, καὶ οὐχ εὗρον.
22 Καὶ ἔδωκαν εἰς τὸ βρῶμά μου χολὴν καὶ εἰς τὴν δίψαν μου ἐπότισάν με ὄξος.
23 Γενηθήτω ἡ τράπεζα αὐτῶν ἐνώπιον αὐτῶν εἰς παγίδα καὶ εἰς ἀνταπόδοσιν καὶ εἰς σκάνδαλον.
24 Σκοτισθήτωσαν οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν τοῦ μὴ βλέπειν, καὶ τὸν νῶτον αὐτῶν διαπαντὸς σύγκαμψον.
25 Ἔκχεον ἐπ' αὐτοὺς τὴν ὀργήν σου, καὶ ὁ θυμὸς τῆς ὀργῆς σου καταλάβοι αὐτούς.
26 Γενηθήτω ἡ ἔπαυλις αὐτῶν ἠρημωμένη, καὶ ἐν τοῖς σκηνώμασιν αὐτῶν μὴ ἔστω ὁ κατοικῶν·
27 ὅτι ὃν σὺ ἐπάταξας, αὐτοὶ κατεδίωξαν, καὶ ἐπὶ τὸ ἄλγος τῶν τραυμάτων μου προσέθηκαν.
28 Πρόσθες ἀνομίαν ἐπὶ τῇ ἀνομίᾳ αὐτῶν, καὶ μὴ εἰσελθέτωσαν ἐν δικαιοσύνῃ σου·
29 ἐξαλειφθήτωσαν ἐκ βίβλου ζώντων καὶ μετὰ δικαίων μὴ γραφήτωσαν.
30 Πτωχὸς καὶ ἀλγῶν εἰμι ἐγώ· ἡ σωτηρία σου, ὁ Θεός, ἀντιλάβοιτό μου.
31 Αἰνέσω τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ μου μετ' ᾠδῆς, μεγαλυνῶ αὐτὸν ἐν αἰνέσει,
32 καὶ ἀρέσει τῷ Θεῷὶ ὑπὲρ μόσχον νέον κέρατα ἐκφέροντα καὶ ὁπλάς.
33 Ἰδέτωσαν πτωχοὶ καὶ εὐφρανθήτωσαν· ἐκζητήσατε τὸν Θεόν, καὶ ζήσεται ἡ ψυχὴ ὑμῶν,
34 ὅτι εἰσήκουσε τῶν πενήτων ὁ Κύριος καὶ τοὺς πεπεδημένους αὐτοῦ οὐκ ἐξουδένωσεν.
35 Αἰνεσάτωσαν αὐτὸν οἱ οὐρανοὶ καὶ ἡ γῆ, θάλασσα καὶ πάντα τὰ ἔρποντα ἐν αὐτῇ.
36 Ὅτι ὁ Θεὸς σώσει τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήσονται αἱ πόλεις τῆς Ἰουδαίας, καὶ κατοικήσουσιν ἐκεῖ καὶ κληρονομήσουσιν αὐτήν·
37 καὶ τὸ σπέρμα τῶν δούλων αὐτοῦ καθέξουσιν αὐτήν, καὶ οἱ ἀγαπῶντες τὸ ὄνομά σου κατασκηνώσουσιν ἐν αὐτῇ.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

ῶσε με, ὦ Θεέ μου. Τὰ κύματα τῶν θλίψεων κατακλύζουν τὴν ψυχήν μου. Ἀπειλοῦν καὶ αὐτὴν ἀκόμη τὴν ζωήν μου.
3 Ἔχω χωθῆ εἰς λάσπην βυθοῦ, κάτω ἀπὸ τὴν ὁποίαν δὲν ὑπάρχει στερεὸς πυθμήν. Ὁμοιάζω ὡς ἐὰν ἔχω βυθισθῆ εἰς τὰ βάθη τῆς θαλάσσης, ὡς ἐὰν φοβερὰ καταιγὶς μὲ κατεπόντισεν εἰς τὸ πέλαγος.
4 Ἀπέκαμα νὰ φωνάζω πρὸς σὲ δυνατά. Ὁ λάρυγξ μου ἐβράχνιασε, τὰ μάτια μου, προσηλωμένα πρὸς σὲ τὸν Θεόν μου, ἔχασαν τὸ φῶς των, διότι ἔχασαν τὴν ἐλπίδα βοηθείας.
5 Ἐκεῖνοι, ποὺ μὲ μισοῦν χωρὶς καμμίαν αἰτίαν καὶ ἀφορμήν, ἐπληθύνθησαν περισσότερον ἀπὸ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς μου. Ἔγιναν πολὺ ἰσχυροὶ οἱ ἐχθροί μου· αὐτοί, οἱ ὁποῖοι μὲ καταδιώκουν ἀδίκως καὶ ἀδικαιολογήτως. Μὲ τὰς διαβολὰς καὶ τὰς συκοφαντίας των ἐπλήρωσα πράγματα, τὰ ὁποῖα ἐγὼ ποτὲ δὲν εἶχα ἁρπάσει.
6 Σύ, ὦ Θεέ μου, γνωρίζεις τὰς ἄλλας ἀπερισκεψίας μου. Καὶ τὰ πλημμελήματά μου δὲν εἶναι κρυμμένα ἀπὸ τὰ μάτια σου. Γνωρίζεις ὅμως ἐπίσης, ὅτι ποτὲ δὲν ἔχασα τὸν σεβασμόν μου πρὸς σέ.
7 Ἂς μὴ κατεντροπιασθοῦν ἐξ αἰτίας μου ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι μὲ μεγάλην ὑπομονὴν περιμένουν τὴν προστασίαν σου, ὦ Κύριε, Κύριε τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων τοῦ οὐρανοῦ. Ὅταν μὲ βλέπουν ἀβοήθητον καὶ ἐγκαταλελειμμένον, ἂς μὴ ἐντροπιασθοῦν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν βοήθειαν ἀπὸ σέ, ὦ Θεὲ τοῦ Ἰσραήλ.
8 Μὴ μὲ ἐγκαταλείψῃς Κύριε, διότι ἐγὼ πρὸς χάριν σου ὑπομένω ἐμπαιγμοὺς καὶ ὕβρεις. Τὸ πρόσωπόν μου ἐπλημμύρισεν ἀπὸ ἐντροπήν, ἔγινε κατακόκκινον.
9 Ξένος καὶ ἀγνώριστος κατήντησα μεταξὺ τῶν ἀδελφῶν μου. Ἄγνωστος καὶ ξένος καὶ εἰς αὐτοὺς ἀκόμη τοὺς ὁμομητρίους ἀδελφούς μου.
10 Πάσχω δὲ ὅλα αὐτά, διότι ὁ φλογερὸς ζῆλος ὑπὲρ τοῦ ναοῦ σου ὡς πῦρ μὲ ἔχει καταφλέξει· Αἱ ἀναίσχυντοι ὕβρεις, αἱ ὁποῖαι ἐκτοξεύονται ἐναντίον σου ἀπὸ τοὺς ἀσεβεῖς ἀνθρώπους, πίπτουν ὅλαι βαρεῖαι ἐπάνω μου.
11 Διὰ τὴν ἀσέβειάν των αὐτὴν ἐπόνεσα βαθύτατα. Ἐταπείνωσα μὲ ἀσιτίαν τὴν ζωήν μου καὶ ἀντὶ τὸ πένθος μου δι' αὐτοὺς νὰ τοὺς συγκινήσῃ, ἔγινεν ἐξ ἀντιθέτου αἰτία ὀνειδισμῶν ἐναντίον μου.
12 Ἀντὶ τοῦ συνήθους ἐνδύματος ἐφόρεσα τρίχινον σάκκον θλίψεως καὶ μετανοίας. Κατήντησα δι' αὐτοὺς παροιμιῶδες πρόσωπον διακωμωδήσεως καὶ ὕβρεων.
13 Ἐναντίον μου ἐφλυαροῦσαν οἱ ἀργόσχολοι πρὸ τῶν πυλῶν τῶν τειχῶν. Καὶ εἰς βάρος μου ἐτραγουδοῦσαν οἱ μέθυσοι πίνοντες τὸν οἶνον.
14 Ἐγὼ ὅμως, Κύριε, καὶ τότε διὰ τῆς προσευχῆς μου εἶχα στραφῆ πρὸς σέ. Εἶναι πλέον καιρὸς νὰ δείξῃς πρὸς ἐμὲ τὴν εὐδοκίαν σου, Θεέ μου, σύμφωνα μὲ τὸ ἄπειρον ἔλεός σου. Κάμε δεκτὴν τὴν προσευχήν μου σύμφωνα μὲ τὰς ἀληθεῖς ὑποσχέσεις σου περὶ τῆς σωτηρίας τῶν δούλων σου.
15 Σῶσε με ἀπὸ τὴν λάσπην, εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκομαι, διὰ νὰ μὴ βυθισθῶ ἐξ ὁλοκλήρου. Γλύτωσέ με ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς, ποὺ μὲ μισοῦν. Βγάλε με ἀπὸ τὰ βαθειὰ ὕδατα τῶν θλίψεων, ποὺ μὲ ἔχουν κοπαπλημμυρίσει.
16 Ἂς μὴ μὲ καταποντίσῃ νεροποντὴ καταιγίδος. Ἂς μὴ μὲ καταπίῃ ὁ βυθὸς τῆς θαλάσσης, ἂς μὴ κλείσῃ ἐπάνω μου τὸ στόμιον τοῦ φρέατος τῶν θλίψεών μου καὶ χαθῶ ὁριστικῶς.
17 Ἄκουσε, Κύριε, καὶ κάμε δεκτὴν τὴν προσευχήν μου, διότι εἶναι ἀγαθὸν καὶ εὐεργετικὸν τὸ ἔλεός σου πρὸς πάντας. Σύμφωνα μὲ τὴν ἄπειρον εὐσπλαγχνίαν σου ρίψε ἕνα στοργικὸν βλέμμα εἰς ἐμὲ.
18 Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ ἐμὲ τὸν δοῦλον σου, διότι θλίβομαι πάρα πολύ. Σύντομα, Κύριε, ἄκουσε τὴν προσευχήν μου.
19 Δῶσε προσοχὴν εἰς τὰς ἰκεσίας μου καὶ εἰς τὴν θλῖψιν τῆς ψυχῆς μου καὶ σπεῦσε νὰ μὲ γλυτώσῃς. Ἕνεκα τῶν ἐχθρῶν μου, διὰ νὰ μὴ καυχῶνται καὶ ἀποθρασύνωνται αὐτοί, σῶσε με.
20 Γρήγορα ἔλα εἰς βοήθειάν μου, Κύριε, διότι σὺ γνωρίζεις τοὺς ἐμπαιγμούς των, ποὺ ἐξαπολύουν ἐναντίον μου, τὴν αἰσχυνην καὶ τὴν ἐντροπήν μου ἐξ αἰτίας των. Ἐνώπιόν σου, Κύριε, εὑρίσκονται ὅλοι αὐτοὶ ποὺ μὲ θλίβουν καὶ τῶν ὁποίων ἡ κακία δέν σοῦ διαφεύγει.
21 Ὅπου καὶ ἄν στραφῇ ἡ πονεμένη μου ψυχή, δὲν περιμένει τίποτε ἄλλο παρὰ ὕβρεις καὶ ταλαιπωρίαν. Ἐπερίμενα νὰ εὑρεθῇ κάποιος, νὰ μὲ συμπονέσῃ καὶ κανεὶς δὲν παρουσιάσθηκε. Ἀνεζήτησα κάποιον νὰ μὲ παρηγορήσῃ, καὶ δὲν εὑρῆκα κανένα.
22 Ὅταν δὲ ἐπείνασα μοῦ ἔδωκαν ἀντὶ φαγητοῦ χολήν, καὶ ὅταν ἐδίψησα, μοῦ ἔδωκαν νὰ πιῶ ξίδι.
23 Ἡ πλουσία τράπεζά των, ποὺ ἀπολαμβάνουν τὰ ἀγαθὰ τῆς ζωῆς, εἴθε νὰ μετατραπῇ εἰς παγίδα ἐνώπιόν των.   Νὰ γίνῃ τιμωρία   καὶ ἀνταπόδοσις διὰ τὰ κακά, τὰ ὁποῖα μοῦ κάνουν. Πρόσκομμα, διὰ νὰ σκοντάψουν καὶ πέσουν.
24 Ἂς σκοτισθοῦν τὰ μάτια των μέχρι σημείου, ὥστε νὰ μὴ βλέπουν. Κύρτωσε τὴν ράχιν των διὰ παντός, ὥστε νὰ μένουν ἀνήμποροι καὶ συντετριμμένοι.
25 Χῦσε ἐπάνω των, σὰν ποτάμι, ὁλόκληρον τὴν ὀργήν σου, καὶ ὁ θυμὸς τῆς μεγάλη ἀγανακτήσεώς σου εἴθε νὰ τοὺς καταλάβῃ.
26 Ἂς γίνῃ τὸ περιποιημένον ἀγρόκτημά των ἔρημον καὶ εἰς τὰς κατοικίας των ἂς μὴν ὑπάρξῃ κανεὶς ἀπόγονός των, ποὺ νὰ κατοικήσῃ.
27 Διότι ἐκεῖνον, τὸν ὁποῖον σὺ ἐπέτρεψες θλίψεις καὶ ὀδυνηρὰς μαστιγώσεις, ἀντὶ νὰ τὸν συμπονέσουν, τὸν κατεδίωξαν καὶ εἰς τὸν δριμὺν πόνον τῶν τραυμάτων μου προσέθεσαν ἄλλον πόνον.
28 Ἐγκατάλειψέ τους, ὥστε νὰ περιπίπτουν ἀπὸ ἁμαρτίας εἰς ἁμαρτίαν, διὰ νὰ μὴ εἰσέλθουν εἰς τὸν δρόμον τῆς μετανοίας καὶ εὔρουν δικαίωσιν ἐνώπιόν σου.
29 Ἂς σβησθοῦν ἐξ ὅλοκλήρου τὰ ὀνόματά των ἀπὸ τὸ βιβλίον τῶν σωζομένων εἰς ζωὴν αἰώνιον καὶ ἂς καταγραφοῦν μὲ τὰ ὀνόματα τῶν δικαίων.
30 Ἐγὼ εἶμαι πτωχὸς καὶ ἀβοήθητος γεμᾶτος πόνους καὶ ὀδύνας. Ἡ σωτηρία σου, ὦ Θεέ μου, εἴθε νὰ μὲ στηρίξῃ καὶ μὲ βοηθήσῃ.
31 Τότε ἐγὼ γεμᾶτος εὐγνωμοσύνην θὰ ὑμνολογήσω τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ μου μὲ ᾠδὴν. Θὰ διαλαλήσω τὸ μεγαλεῖον του μὲ αἴνεσιν δοξολογίας.
32 Καὶ ἡ εὐγνώμων αὐτὴ δοξολογία καὶ λατρεία μου θὰ ἀρέσῃ εἰς τὸν Θεὸν περισσότερον ἀπὸ τὴν θυσίαν μόσχου ἀρτιμελοῦς, τοῦ ὁποίου μόλις ἔχουν ἀρχίσει νὰ φυτρώνουν τὰ κέρατα καὶ αἱ ὁπλαῖ εἰς τοὺς πόδας του.
33 Ἂς ἴδουν τὴν θαυμαστὴν λύτρωσίν μου οἱ πονεμένοι καὶ οἱ ταιπεινοὶ τοῦ κόσμου καὶ ἂς εὐφρανθοῦν μὲ τὴν πεποίθησιν ὅτι ὁ Θεὸς προστατεύει τοὺς ἰδικούς του. Ζητήσατε μὲ ὅλην σας τὴν καρδίαν τὸν Θεὸν καὶ θὰ ἀναζωογονηθῆτε.
34 Διότι ὁ Κύριος ἀκούει καὶ κάνει δεκτὰς τὰς προσευχὰς τῶν πτωχῶν καὶ δὲν καταφρονεῖ τοὺς ἁλυσοδεμένους αἰχμαλώτους τοῦ λαοῦ του.
35 Ἂς δοξολογήσουν οἱ οὐρανοὶ καὶ ἡ γῆ τὸν Θεόν, ἡ θάλασσα καὶ ὅλα ὅσα ὑπάρχουν εἰς αὐτὴν καὶ διασχίζουν τὰ νερά της.
36 Διότι ὁ Θεὸς θὰ σώσῃ τὴν πόλιν Σιών καὶ θὰ ἀνοικοδομηθοῦν αἱ πόλεις τῆς Ἰουδαίας καὶ θὰ κατοικήσουν εἰς αὐτας ὡς εἰς μόνιμον καὶ ὁριστικήν των κληρονομίαν οἱ Ἰσραηλῖται.
37 Καὶ οἱ ἀπόγονοι τῶν δούλων σου αὐτῶν θὰ συνεχίσουν νὰ κατέχουν τὴν γῆν αὐτήν. Ἐκεῖνοι ποὺ ἀγαποῦν τὸ Ὄνομά σου, θὰ στήσουν μονίμως τὰς κατοικίας των εἰς τὴν ἱερὰν γῆν τῆς Ἐπαγγελίας.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

ῶσον με, ὦ Θεέ μου, διότι τὰ ἐκ τῶν κυμάτων τῆς θλίψεώς μου ὕδατα εἰσῆλθον μέχρις αὐτῆς τῆς ψυχῆ μου, διὰ νὰ τὴν πνίξουν.
3 Ἐχώθην εἰς βαθὺν βοῦλκον καὶ δὲν ὑπάρχει ἐν αὐτῷ βάσις στερεά, ἕνεκα δὲ τούτου διαρκῶς φέρομαι πρὸς τὰ κάτω, κινδυνεύων νὰ ταφῶ εἰς αὐτόν. Ἦλθον εἰς τὰ βάθη τῆς θαλάσσης τῶν συμφορῶν καὶ πειρασμῶν, καὶ τὰ σφοδρὰ τῆς καταιγίδος κύματα μὲ κατεπόντισαν καὶ κινδυνεύω να πνιγῶ.
4 Ὁ κόπος του νὰ φωνάζω ζητῶν βοήθειαν μὲ κατέβαλεν· ἔγινε ξηρὸς καὶ βραχνὸς ὁ λάρυγξ μου, ἀπέκαμαν καὶ κινδυνεύουν νὰ σβήσουν οἱ ὀφθαλμοί μου προσηλωμένοι γεμᾶτοι ἐλπίδα πρὸς τὸν Θεόν, τοῦ ὁποίου ἡ βοήθεια ἀναβάλλεται καὶ βραδύνει νὰ μὲ ἐπισκεφθῇ.
5 Ἔγιναν περισσότεροι ἀπὸ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς μου ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι χωρὶς λόγον καὶ αἰτίαν μὲ μισοῦν· ἔγιναν κραταιοὶ καὶ πανίσχυροι οἱ ἐχθροί μου, ποὺ μὲ καταδιώκουν ἀδίκως· μὲ τὰς συκοφαντίας καὶ τοὺς ἐκβιασμούς των ἐξηναγκαζόμην νὰ πληρώσω ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα δὲν ἥρπασα, οὔτε ποτὲ κατεχράσθην, καὶ νὰ τιμωρηθῶ διὰ παρεκτροπάς, τὰς ὁποίας δὲν διέπραξα ποτέ.
6 Σύ, ὦ Θεέ, γνωρίζεις τὰς ἐκ τῆς ἀπερισκεψίας μου παρεκτροπάς, καὶ τὰ πλημμελήματά μου δὲν εἶναι κρυμμένα ἀπὸ σοῦ. Ἠξεύρεις, ὅτι οὐδέποτε ἀπέσεισα τὸν φόβον σου.
7 Ἂς μὴ καταισχυνθοῦν δι’ ἐμὲ οἱ ἐν ὑπομονῇ καὶ καρτερία ἀναμένοντες τὴν προστασίαν σου, ὦ Κύριε, Κύριε τῶν ἐν οὐρανοῖς ἀγγελικῶν δυνάμεων. Ἀσφαλῶς δὲ θὰ καταισχυνθοῦν, ὅταν μὲ βλέπουν ἀβοήθητον καὶ ἐγκαταλελειμμένον ὑπὸ σοῦ. Καὶ ἂς μὴ ἐντροπιασθοῦν δι’ ἐμέ, αὐτοὶ ποὺ σὲ ζητοῦν, ὦ Θεὲ τοῦ Ἰσραήλ, χλευαζόμενοι ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς των μὲ τὸν ἰσχυρισμὸν ὅτι ἀφοῦ ἐμὲ ποὺ σὲ ζητῶ δὲν ἐπρόσεξες, οὔτε καὶ αὐτοὺς θὰ προσέξῃς.
8 Μὴ μὲ παρίδῃς, Κύριε, διότι μὲ περιγελοῦν οἱ ἐχθροί μου, ἐπειδὴ ἠθέλησα νὰ ἀρέσω εἰς σέ, καὶ χάριν σου βαστάζω βαρύτατον ὀνειδισμόν· χάριν σοῦ, διότι ἠθέλησα νὰ μείνω πιστὸς εἰς τὸ θέλημά σου, ἐσκέπασεν ὁλόκληρον τὸ πρόσωπόν μου ἐντροπή.
9 Κατήντησα νὰ εἶμαι σὰν ἄσχετος ὁλοτελῶς καὶ ἄγνωστος εἰς αὐτοὺς τοὺς ἀδελφούς μου καὶ ἐθεωρήθην ξένος ἀπὸ αὐτὰ τὰ παιδιὰ τῆς μητρός μου.
10 Καὶ πάσχω ὅλα αὐτὰ χάριν σοῦ· διότι ὁ ζῆλος, ποὺ ἔχω ὑπὲρ τοῦ ἱεροῦ οἴκου καὶ ναοῦ σου, σὰν ἄλλο πῦρ κατέφλεξε καὶ κατέφαγε τὸ ἐσωτερικόν μου· καὶ αἱ χυδαῖαι ὕβρεις καὶ οἱ ὀνειδισμοὶ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι σὲ ὀνειδίζουν, ἔπεσαν ὅλοι ἐπάνω μου.
11 Καὶ διὰ τὴν ἀσέβειαν καὶ ἀθρησκείαν των ταύτην κατέθλιψα καὶ ἐταπείνωσα τὴν ζωήν μου μὲ νηστείαν καὶ ἀσιτίαν, καὶ ἀντὶ τὸ ὑπὲρ αὐτῶν πένθος μου νὰ τοὺς συγκινήσῃ, ἔγινε τοῦτο αἰτία ὀνειδισμοῦ κατ’ ἐμοῦ.
12 Καὶ ἔθεσα ὡς ἔνδυμά μου τὸν τρίχινον τῆς μετανοίας σάκκον, ἐπειδὴ ἐπένθουν διὰ τὰ γινόμενα κακά, καὶ ἔγινα δι’ αὐτοὺς παραβολὴ καὶ παροιμία, προκαλοῦσα τὸν γέλωτα καὶ τὴν διακωμώδησίν των.
13 Εἰς βάρος μου ἐφλυάρουν καὶ ὡμίλουν περιφρονητικῶς οἱ ἄνεργοι καὶ περίεργοι, ποὺ κάθηνται εἰς τὰς πύλας καὶ ἀγοράς, καὶ αὐτοὶ ποὺ εἰς τὰ παρακείμενα καπηλεῖα διημερεύουν καὶ πίνουν ἐκεῖ οἶνον, ἐτραγώδουν στίχους σκωπτικοὺς κατ’ ἐμοῦ, πρὸς διακωμώδησίν μου.
14 Ἐγὼ ὅμως, Κύριε, κατ’ ἀντίθεσιν πρὸς αὐτοὺς ἤμην διὰ τῆς προσευχῆς μου ἐστραμμένος πρὸς σέ· εἶναι πλέον καιρὸς νὰ δείξῃς, ὦ Θεέ, τὴν καλωσύνην σου, σύμφωνα πρὸς τὴν μεγάλην εὐσπλαγχνίαν καὶ τὸ πλῆθος τοῦ ἐλέους σου. Ἐπάκουσόν μου ἀποδεικνύων ἀληθῆ τὰ ὅσα περὶ τῆς σωτηρίας τῶν δούλων σου ὑπεσχεθης.
15 Σῶσον με ἀπὸ τὸν βοῦλκον, εἰς τὸν ὁποῖον εὑρίσκομαι, διὰ νὰ μὴ βυθισθῶ τελείως εἰς αὐτὸν καὶ ταφῶ· εἴθε νὰ ἐλευθερωθῶ καὶ νὰ γλυτώσω ἀπὸ τοὺς μισοῦντας με καὶ ἀπὸ τὰ βαθέα τῆς θλίψεως ὕδατα.
16 Ἂς μὴ μὲ καταποντίσῃ ἡ σφοδρὰ καταιγὶς τοῦ θαλασσίου ὕδατος, ἀπὸ τὴν ὁποίαν κινδυνεύω νὰ πνιγῶ, καὶ ἂς μὴ μὲ καταπίῃ ὁ βυθὸς τῆς θαλάσσης· καὶ τὸ φρέαρ, εἰς τὸ ὁποῖον ἔπεσα, ἂς μὴ κλείσῃ τὸ στόμιόν του, ὁπότε πλέον θὰ χαθῶ, ἐπειδὴ κανεὶς δὲν θὰ ἀκούῃ τὰς πρὸς βοήθειαν ἐπικλήσεις μου.
17 Εἰσάκουσον, Κύριε, τὴν προσευχήν μου, διότι εἶναι εὐεργετικὸν τὸ ἔλεός σου καὶ ἐκχύνεται πρὸς ὅλους, δικαίους καὶ ἁμαρτωλούς. Σύμφωνα μὲ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου καὶ τὴν πολλήν σου εὐσπλαγχνίαν ρῖψον τὰ βλέμματά σου ἐπ’ ἐμέ.
18 Μὴ στρέψῃς ἐν ἀδιαφορίᾳ τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ ἐμὲ τὸν δοῦλον σου, διότι θλίβομαι. Ὁ κίνδυνος, τὸν ὁποῖον διατρέχω, ἐπέρχεται ἐσπευσμένως. Γρήγορα λοιπὸν καὶ χωρὶς ἐπιβράδυνσίν τινα ἐπάκουσόν μου.
19 Δὸς προσοχὴν εἰς τὰς ἐπικλήσεις καὶ εἰς τὴν θλῖψιν τῆς ψυχῆς μου, καὶ σπεῦσον νὰ ἐλευθερώσῃς αὐτήν· ἕνεκα τῶν ἐχθρῶν μου, διὰ νὰ μὴ καυχῶνται καὶ ἀποθρασύνωνται οὗτοι, σῶσον με.
20 Σπεῦσον, Κύριε, διότι σὺ γνωρίζεις καλὰ ποῖον ὀνειδισμὸν ὑφίσταμαι καὶ ποίαν καταισχύνην καὶ ἐντροπὴν δοκιμάζω. Ἠξεύρεις πόσον αἱμάσσει ἡ καρδία μου καὶ πόσον πληγώνεται ἡ ψυχή μου. Ἐνώπιόν σου δὲ ἵστανται καὶ ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ μὲ θλίβουν. Καθὼς ἀντιλαμβάνεσαι τὸν πόνον μου, οὕτω βλέπεις καὶ τὴν χαιρεκακίαν καὶ κακοήθειάν των.
21 Ὅπου καὶ ἂν στραφῇ ἡ ψυχή μου, δὲν ἀναμένει τίποτε ἄλλο, παρὰ ὕβρεις καὶ ταλαιπωρίαν, καὶ περιέμεινα κάποιον νὰ μὲ συμπονέσῃ καὶ δὲν ἐφάνη κανείς· καὶ ἀνεζήτησα κάποιους νὰ μὲ παρηγορήσουν καὶ δὲν εὗρον κανένα.
22 Καὶ ὅταν ἐζήτησα νὰ φάγω καὶ νὰ πίω κάτι, μοῦ ἔδωκαν ἀντὶ φαγητοῦ χολὴν καὶ ἀντὶ ὕδατος, ὅταν ἐδίψων, μὲ ἐπότισαν ὄξος.
23 Εἴθε ἡ τράπεζά των, ποὺ ἀπολαμβάνουν τὰ ἀγαθὰ χαρούμενης ζωῆς, νὰ μετατραπῇ εἰς παγίδα ἔμπροσθέν των, διὰ νὰ πιασθοῦν εἰς αὐτήν. Εἴθε νὰ μεταστροφῇ εἰς τιμωρίαν, διὰ τῆς ὁποίας θὰ τοὺς ἀποδοθῇ ὅ,τι μοῦ κάμνουν, καὶ εἰς προσκόμματα διὰ νὰ σκοντάψουν καὶ πέσουν.
24 Ἂς σκοτισθοῦν οἱ ὀφθαλμοί των μέχρι σημείου ὥστε νὰ μὴ βλέπουν, καὶ ἡ ράχις των ἂς κυρτωθῇ διὰ παντός, ὥστε νὰ μένουν ὑποδουλωμένοι καὶ συντετριμμένοι.
25 Χύσε ἐπ' αὐτῶν ὁλόκληρον τὴν ὀργήν σου καὶ ὁ θυμὸς τῆς σφοδρὰς ἀγανακτήσεώς σου εἴθε νὰ τοὺς καταλάβῃ.
26 Ἂς γίνῃ τὸ περιφραγμένον ἀγρόκτημά των ἐρημωμένον, καὶ εἰς τὰς ἐκεῖ κατασκηνώσεις των ἂς μὴ ὑπάρχῃ κανείς, ποὺ νὰ κατοικῇ.
27 Διότι ἐκεῖνον, διὰ τὸν ὁποῖον σὺ ἐπέτρεψες νὰ θλιβῇ καὶ ὑπὸ τῆς μάστιγός σου νὰ δοκιμασθῇ, αὐτοὶ ἀντὶ νὰ τὸν συμπαθήσουν τὸν κατεδίωξαν, καὶ εἰς τὸν πόνον τῶν πληγῶν μου προσέθεσαν καὶ ἄλλον πόνον καὶ ἄλλας πληγάς.
28 Παραχώρησον διὰ τῆς ἐγκαταλείψεως τῆς χάριτός σου νὰ πληθυνθοῦν εἰς σωρὸν ἀσυγχώρητον αἱ ἀνομίαι των· εἰς τὴν μίαν ἐνοχήν των νὰ προστεθῇ καὶ ἄλλη, ὥστε νὰ ἀποφραχθῇ ἡ ὁδὸς τῆς δικαιώσεως καὶ συγχωρήσεως δι' αὐτοὺς καὶ νὰ μὴ δυνηθοῦν νὰ εἰσέλθουν εἰς αὐτήν.
29 Ἂς σβησθοῦν ὁλοτελῶς τὰ ὀνόματά των ἀπὸ τὸ βιβλίον τῶν σεσωσμένων, οἵτινες θὰ ζήσωσιν αἰωνίως, καὶ ἂς μὴ καταγραφοῦν μετὰ τῶν δικαίων.
30 Πτωχὸς καὶ ἐστερημένος παντὸς στηρίγματος καὶ βοηθείας, γεμᾶτος δὲ πόνους καὶ ὀδύνας εἶμαι ἐγώ· ἡ σωτηρία σου, ὦ Θεέ, εἴθε νὰ μὲ στηρίξῃ καὶ βοηθήσῃ.
31 Τότε θὰ ὑμνήσω τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ μου μὲ ᾠδήν, θὰ διακηρύξω τὸ μεγαλεῖον του μὲ αἴνεσιν δοξολογίας,
32 καὶ ἡ λογικὴ αὕτη λατρεία μου θὰ ἀρέσῃ εἰς τὸν Θεὸν περισσότερον ἀπὸ τὴν θυσίαν μόσχου ἀρτιμελοῦς καὶ τρυφεροῦ, τοῦ ὁποίου μόλις ἀρχίζουν νὰ φυτρώνουν τὰ κέρατα καὶ ἐπὶ τῶν ποδῶν του ὁπλαί.
33 Ἂς ἴδουν τὴν θαυμαστὴν λύτρωσίν μου οἱ πτωχοὶ καὶ ταπεινοὶ τοῦ κόσμου καὶ ἂς εὐφρανθοῦν ὑπὸ τῆς πεποιθήσεως, ὅτι καὶ αὐτῶν προστάτης εἶναι ὁ Θεός· ζητήσατε ὁλοψύχως τὸν Θεὸν καὶ θὰ ζωογονηθῇ ἡ ψυχή σας πληρουμένη παρηγορίας καὶ θάρρους.
34 Ναί, θὰ πληρωθῆτε θάρρους καὶ χαρᾶς, διότι ὁ Κύριος εἱσήκουσε τὴν ἐπίκλησιν τῶν πτωχῶν καὶ τοὺς ἁλυσοδεμένους καὶ αἰχμαλώτους τοῦ λαοῦ του δὲν περιεφρόνησε.
35 Ἂς τὸν ἀνυμνήσουν οἱ οὐρανοὶ καὶ ἡ γῆ, ἡ θάλασσα καὶ ὅλα ὅσα σύρονται καὶ ζοῦν ἐν αὐτῇ.
36 Διότι ὁ Θεὸς θὰ σώσῃ τὴν ἁγίαν πόλιν του Σιών, καὶ θὰ οἰκοδομηθοῦν αἱ κατεστραμμέναι πόλεις τῆς Ἰουδαίας καὶ θὰ κατοικήσουν ἐκεῖ καὶ θὰ τὴν καταλάβουν ὡς ἀναφαίρετον καὶ ὁριστικὴν κληρονομίαν των.
37 Καὶ οἱ ἀπόγονοι τῶν δούλων σου θὰ γίνουν κάτοχοί της, καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἀγαποῦν τὸ ὄνομά σου θὰ ἐγκαθιδρύσουν μονίμως ἐν αὐτῇ τὰ σκηνώματά των.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
ῶσόν με, ὁ Θεός, ὅτι εἰσήλθοσαν ὕδατα ἕως ψυχῆς μου.	ῶσε με, ὦ Θεέ μου. Τὰ κύματα τῶν θλίψεων κατακλύζουν τὴν ψυχήν μου. Ἀπειλοῦν καὶ αὐτὴν ἀκόμη τὴν ζωήν μου.	ῶσον με, ὦ Θεέ μου, διότι τὰ ἐκ τῶν κυμάτων τῆς θλίψεώς μου ὕδατα εἰσῆλθον μέχρις αὐτῆς τῆς ψυχῆ μου, διὰ νὰ τὴν πνίξουν.
3 Ἐνεπάγην εἰς ἰλὺν βυθοῦ, καὶ οὐκ ἔστιν ὑπόστασις· ἦλθον εἰς τὰ βάθη τῆς θαλάσσης καὶ καταιγὶς κατεπόντισέ με.	3 Ἔχω χωθῆ εἰς λάσπην βυθοῦ, κάτω ἀπὸ τὴν ὁποίαν δὲν ὑπάρχει στερεὸς πυθμήν. Ὁμοιάζω ὡς ἐὰν ἔχω βυθισθῆ εἰς τὰ βάθη τῆς θαλάσσης, ὡς ἐὰν φοβερὰ καταιγὶς μὲ κατεπόντισεν εἰς τὸ πέλαγος.	3 Ἐχώθην εἰς βαθὺν βοῦλκον καὶ δὲν ὑπάρχει ἐν αὐτῷ βάσις στερεά, ἕνεκα δὲ τούτου διαρκῶς φέρομαι πρὸς τὰ κάτω, κινδυνεύων νὰ ταφῶ εἰς αὐτόν. Ἦλθον εἰς τὰ βάθη τῆς θαλάσσης τῶν συμφορῶν καὶ πειρασμῶν, καὶ τὰ σφοδρὰ τῆς καταιγίδος κύματα μὲ κατεπόντισαν καὶ κινδυνεύω να πνιγῶ.
4 Ἐκοπίασα κράζων, ἐβραγχίασεν ὁ λάρυγξ μου, ἐξέλιπον οἱ ὀφθαλμοί μου ἀπὸ τοῦ ἐλπίζειν με ἐπὶ τὸν Θεόν μου,	4 Ἀπέκαμα νὰ φωνάζω πρὸς σὲ δυνατά. Ὁ λάρυγξ μου ἐβράχνιασε, τὰ μάτια μου, προσηλωμένα πρὸς σὲ τὸν Θεόν μου, ἔχασαν τὸ φῶς των, διότι ἔχασαν τὴν ἐλπίδα βοηθείας.	4 Ὁ κόπος του νὰ φωνάζω ζητῶν βοήθειαν μὲ κατέβαλεν· ἔγινε ξηρὸς καὶ βραχνὸς ὁ λάρυγξ μου, ἀπέκαμαν καὶ κινδυνεύουν νὰ σβήσουν οἱ ὀφθαλμοί μου προσηλωμένοι γεμᾶτοι ἐλπίδα πρὸς τὸν Θεόν, τοῦ ὁποίου ἡ βοήθεια ἀναβάλλεται καὶ βραδύνει νὰ μὲ ἐπισκεφθῇ.
5 ἐπληθύνθησαν ὑπὲρ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς μου οἱ μισοῦντές με δωρεάν, ἐκραταιώθησαν οἱ ἐχθροί μου οἱ ἐκδιώκοντές με ἀδίκως· ἃ οὐχ ἥρπαζον, τότε ἀπετίννυον.	5 Ἐκεῖνοι, ποὺ μὲ μισοῦν χωρὶς καμμίαν αἰτίαν καὶ ἀφορμήν, ἐπληθύνθησαν περισσότερον ἀπὸ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς μου. Ἔγιναν πολὺ ἰσχυροὶ οἱ ἐχθροί μου· αὐτοί, οἱ ὁποῖοι μὲ καταδιώκουν ἀδίκως καὶ ἀδικαιολογήτως. Μὲ τὰς διαβολὰς καὶ τὰς συκοφαντίας των ἐπλήρωσα πράγματα, τὰ ὁποῖα ἐγὼ ποτὲ δὲν εἶχα ἁρπάσει.	5 Ἔγιναν περισσότεροι ἀπὸ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς μου ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι χωρὶς λόγον καὶ αἰτίαν μὲ μισοῦν· ἔγιναν κραταιοὶ καὶ πανίσχυροι οἱ ἐχθροί μου, ποὺ μὲ καταδιώκουν ἀδίκως· μὲ τὰς συκοφαντίας καὶ τοὺς ἐκβιασμούς των ἐξηναγκαζόμην νὰ πληρώσω ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα δὲν ἥρπασα, οὔτε ποτὲ κατεχράσθην, καὶ νὰ τιμωρηθῶ διὰ παρεκτροπάς, τὰς ὁποίας δὲν διέπραξα ποτέ.
6 Ὁ Θεός, σὺ ἔγνως τὴν ἀφροσύνην μου, καὶ αἱ πλημμέλειαί μου ἀπὸ σοῦ οὐκ ἀπεκρύβησαν.	6 Σύ, ὦ Θεέ μου, γνωρίζεις τὰς ἄλλας ἀπερισκεψίας μου. Καὶ τὰ πλημμελήματά μου δὲν εἶναι κρυμμένα ἀπὸ τὰ μάτια σου. Γνωρίζεις ὅμως ἐπίσης, ὅτι ποτὲ δὲν ἔχασα τὸν σεβασμόν μου πρὸς σέ.	6 Σύ, ὦ Θεέ, γνωρίζεις τὰς ἐκ τῆς ἀπερισκεψίας μου παρεκτροπάς, καὶ τὰ πλημμελήματά μου δὲν εἶναι κρυμμένα ἀπὸ σοῦ. Ἠξεύρεις, ὅτι οὐδέποτε ἀπέσεισα τὸν φόβον σου.
7 Μὴ αἰσχυνθείησαν ἐπ' ἐμὲ οἱ ὑπομένοντές σε, Κύριε, Κύριε τῶν δυνάμεων, μὴ ἐντραπείησαν ἐπ' ἐμὲ οἱ ζητοῦντές σε, ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραήλ,	7 Ἂς μὴ κατεντροπιασθοῦν ἐξ αἰτίας μου ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι μὲ μεγάλην ὑπομονὴν περιμένουν τὴν προστασίαν σου, ὦ Κύριε, Κύριε τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων τοῦ οὐρανοῦ. Ὅταν μὲ βλέπουν ἀβοήθητον καὶ ἐγκαταλελειμμένον, ἂς μὴ ἐντροπιασθοῦν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν βοήθειαν ἀπὸ σέ, ὦ Θεὲ τοῦ Ἰσραήλ.	7 Ἂς μὴ καταισχυνθοῦν δι’ ἐμὲ οἱ ἐν ὑπομονῇ καὶ καρτερία ἀναμένοντες τὴν προστασίαν σου, ὦ Κύριε, Κύριε τῶν ἐν οὐρανοῖς ἀγγελικῶν δυνάμεων. Ἀσφαλῶς δὲ θὰ καταισχυνθοῦν, ὅταν μὲ βλέπουν ἀβοήθητον καὶ ἐγκαταλελειμμένον ὑπὸ σοῦ. Καὶ ἂς μὴ ἐντροπιασθοῦν δι’ ἐμέ, αὐτοὶ ποὺ σὲ ζητοῦν, ὦ Θεὲ τοῦ Ἰσραήλ, χλευαζόμενοι ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς των μὲ τὸν ἰσχυρισμὸν ὅτι ἀφοῦ ἐμὲ ποὺ σὲ ζητῶ δὲν ἐπρόσεξες, οὔτε καὶ αὐτοὺς θὰ προσέξῃς.
8 ὅτι ἕνεκά σου ὑπήνεγκα ὀνειδισμόν, ἐκάλυψεν ἐντροπὴ τὸ πρόσωπόν μου.	8 Μὴ μὲ ἐγκαταλείψῃς Κύριε, διότι ἐγὼ πρὸς χάριν σου ὑπομένω ἐμπαιγμοὺς καὶ ὕβρεις. Τὸ πρόσωπόν μου ἐπλημμύρισεν ἀπὸ ἐντροπήν, ἔγινε κατακόκκινον.	8 Μὴ μὲ παρίδῃς, Κύριε, διότι μὲ περιγελοῦν οἱ ἐχθροί μου, ἐπειδὴ ἠθέλησα νὰ ἀρέσω εἰς σέ, καὶ χάριν σου βαστάζω βαρύτατον ὀνειδισμόν· χάριν σοῦ, διότι ἠθέλησα νὰ μείνω πιστὸς εἰς τὸ θέλημά σου, ἐσκέπασεν ὁλόκληρον τὸ πρόσωπόν μου ἐντροπή.
9 Ἀπαλλοτριωμένος ἐγενήθην τοῖς ἀδελφοῖς μου καὶ ξένος τοῖς υἱοῖς τῆς μητρός μου,	9 Ξένος καὶ ἀγνώριστος κατήντησα μεταξὺ τῶν ἀδελφῶν μου. Ἄγνωστος καὶ ξένος καὶ εἰς αὐτοὺς ἀκόμη τοὺς ὁμομητρίους ἀδελφούς μου.	9 Κατήντησα νὰ εἶμαι σὰν ἄσχετος ὁλοτελῶς καὶ ἄγνωστος εἰς αὐτοὺς τοὺς ἀδελφούς μου καὶ ἐθεωρήθην ξένος ἀπὸ αὐτὰ τὰ παιδιὰ τῆς μητρός μου.
10 ὅτι ὁ ζῆλος τοῦ οἴκου σου κατέφαγέ με, καὶ οἱ ὀνειδισμοί τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ' ἐμέ.	10 Πάσχω δὲ ὅλα αὐτά, διότι ὁ φλογερὸς ζῆλος ὑπὲρ τοῦ ναοῦ σου ὡς πῦρ μὲ ἔχει καταφλέξει· Αἱ ἀναίσχυντοι ὕβρεις, αἱ ὁποῖαι ἐκτοξεύονται ἐναντίον σου ἀπὸ τοὺς ἀσεβεῖς ἀνθρώπους, πίπτουν ὅλαι βαρεῖαι ἐπάνω μου.	10 Καὶ πάσχω ὅλα αὐτὰ χάριν σοῦ· διότι ὁ ζῆλος, ποὺ ἔχω ὑπὲρ τοῦ ἱεροῦ οἴκου καὶ ναοῦ σου, σὰν ἄλλο πῦρ κατέφλεξε καὶ κατέφαγε τὸ ἐσωτερικόν μου· καὶ αἱ χυδαῖαι ὕβρεις καὶ οἱ ὀνειδισμοὶ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι σὲ ὀνειδίζουν, ἔπεσαν ὅλοι ἐπάνω μου.
11 Καὶ συνεκάλυψα ἐν νηστείᾳ τὴν ψυχήν μου, καὶ ἐγενήθη εἰς ὀνειδισμοὺς ἐμοί·	11 Διὰ τὴν ἀσέβειάν των αὐτὴν ἐπόνεσα βαθύτατα. Ἐταπείνωσα μὲ ἀσιτίαν τὴν ζωήν μου καὶ ἀντὶ τὸ πένθος μου δι' αὐτοὺς νὰ τοὺς συγκινήσῃ, ἔγινεν ἐξ ἀντιθέτου αἰτία ὀνειδισμῶν ἐναντίον μου.	11 Καὶ διὰ τὴν ἀσέβειαν καὶ ἀθρησκείαν των ταύτην κατέθλιψα καὶ ἐταπείνωσα τὴν ζωήν μου μὲ νηστείαν καὶ ἀσιτίαν, καὶ ἀντὶ τὸ ὑπὲρ αὐτῶν πένθος μου νὰ τοὺς συγκινήσῃ, ἔγινε τοῦτο αἰτία ὀνειδισμοῦ κατ’ ἐμοῦ.
12 Καὶ ἐθέμην τὸ ἔνδυμά μου σάκκον, καὶ ἐγενόμην αὐτοῖς εἰς παραβολήν.	12 Ἀντὶ τοῦ συνήθους ἐνδύματος ἐφόρεσα τρίχινον σάκκον θλίψεως καὶ μετανοίας. Κατήντησα δι' αὐτοὺς παροιμιῶδες πρόσωπον διακωμωδήσεως καὶ ὕβρεων.	12 Καὶ ἔθεσα ὡς ἔνδυμά μου τὸν τρίχινον τῆς μετανοίας σάκκον, ἐπειδὴ ἐπένθουν διὰ τὰ γινόμενα κακά, καὶ ἔγινα δι’ αὐτοὺς παραβολὴ καὶ παροιμία, προκαλοῦσα τὸν γέλωτα καὶ τὴν διακωμώδησίν των.
13 Κατ' ἐμοῦ ἠδολέσχουν οἱ καθήμενοι ἐν πύλαις, καὶ εἰς ἐμὲ ἔψαλλον οἱ πίνοντες οἶνον.	13 Ἐναντίον μου ἐφλυαροῦσαν οἱ ἀργόσχολοι πρὸ τῶν πυλῶν τῶν τειχῶν. Καὶ εἰς βάρος μου ἐτραγουδοῦσαν οἱ μέθυσοι πίνοντες τὸν οἶνον.	13 Εἰς βάρος μου ἐφλυάρουν καὶ ὡμίλουν περιφρονητικῶς οἱ ἄνεργοι καὶ περίεργοι, ποὺ κάθηνται εἰς τὰς πύλας καὶ ἀγοράς, καὶ αὐτοὶ ποὺ εἰς τὰ παρακείμενα καπηλεῖα διημερεύουν καὶ πίνουν ἐκεῖ οἶνον, ἐτραγώδουν στίχους σκωπτικοὺς κατ’ ἐμοῦ, πρὸς διακωμώδησίν μου.
14 Ἐγὼ δὲ τῇ προσευχῇ μου πρὸς σέ, Κύριε· καιρὸς εὐδοκίας, ὁ Θεός, ἐν τῷ πλήθει τοῦ ἐλέους σου· ἐπάκουσόν μου ἐν ἀλήθείᾳ τῆς σωτηρίας σου.	14 Ἐγὼ ὅμως, Κύριε, καὶ τότε διὰ τῆς προσευχῆς μου εἶχα στραφῆ πρὸς σέ. Εἶναι πλέον καιρὸς νὰ δείξῃς πρὸς ἐμὲ τὴν εὐδοκίαν σου, Θεέ μου, σύμφωνα μὲ τὸ ἄπειρον ἔλεός σου. Κάμε δεκτὴν τὴν προσευχήν μου σύμφωνα μὲ τὰς ἀληθεῖς ὑποσχέσεις σου περὶ τῆς σωτηρίας τῶν δούλων σου.	14 Ἐγὼ ὅμως, Κύριε, κατ’ ἀντίθεσιν πρὸς αὐτοὺς ἤμην διὰ τῆς προσευχῆς μου ἐστραμμένος πρὸς σέ· εἶναι πλέον καιρὸς νὰ δείξῃς, ὦ Θεέ, τὴν καλωσύνην σου, σύμφωνα πρὸς τὴν μεγάλην εὐσπλαγχνίαν καὶ τὸ πλῆθος τοῦ ἐλέους σου. Ἐπάκουσόν μου ἀποδεικνύων ἀληθῆ τὰ ὅσα περὶ τῆς σωτηρίας τῶν δούλων σου ὑπεσχεθης.
15 Σῶσόν με ἀπὸ πηλοῦ, ἵνα μὴ ἐμπαγῶ· ρυσθείην ἐκ τῶν μισούντων με καὶ ἐκ τῶν βαθέων τῶν ὑδάτων.	15 Σῶσε με ἀπὸ τὴν λάσπην, εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκομαι, διὰ νὰ μὴ βυθισθῶ ἐξ ὁλοκλήρου. Γλύτωσέ με ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς, ποὺ μὲ μισοῦν. Βγάλε με ἀπὸ τὰ βαθειὰ ὕδατα τῶν θλίψεων, ποὺ μὲ ἔχουν κοπαπλημμυρίσει.	15 Σῶσον με ἀπὸ τὸν βοῦλκον, εἰς τὸν ὁποῖον εὑρίσκομαι, διὰ νὰ μὴ βυθισθῶ τελείως εἰς αὐτὸν καὶ ταφῶ· εἴθε νὰ ἐλευθερωθῶ καὶ νὰ γλυτώσω ἀπὸ τοὺς μισοῦντας με καὶ ἀπὸ τὰ βαθέα τῆς θλίψεως ὕδατα.
16 Μή με καταποντισάτω καταιγὶς ὕδατος, μηδὲ καταπιέτω με βυθός. Μηδὲ συσχέτω ἐπ' ἐμὲ φρέαρ τὸ στόμα αὐτοῦ.	16 Ἂς μὴ μὲ καταποντίσῃ νεροποντὴ καταιγίδος. Ἂς μὴ μὲ καταπίῃ ὁ βυθὸς τῆς θαλάσσης, ἂς μὴ κλείσῃ ἐπάνω μου τὸ στόμιον τοῦ φρέατος τῶν θλίψεών μου καὶ χαθῶ ὁριστικῶς.	16 Ἂς μὴ μὲ καταποντίσῃ ἡ σφοδρὰ καταιγὶς τοῦ θαλασσίου ὕδατος, ἀπὸ τὴν ὁποίαν κινδυνεύω νὰ πνιγῶ, καὶ ἂς μὴ μὲ καταπίῃ ὁ βυθὸς τῆς θαλάσσης· καὶ τὸ φρέαρ, εἰς τὸ ὁποῖον ἔπεσα, ἂς μὴ κλείσῃ τὸ στόμιόν του, ὁπότε πλέον θὰ χαθῶ, ἐπειδὴ κανεὶς δὲν θὰ ἀκούῃ τὰς πρὸς βοήθειαν ἐπικλήσεις μου.
17 Εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ὅτι χρηστὸν τὸ ἔλεός σου· κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐπίβλεψον ἐπ' ἐμέ.	17 Ἄκουσε, Κύριε, καὶ κάμε δεκτὴν τὴν προσευχήν μου, διότι εἶναι ἀγαθὸν καὶ εὐεργετικὸν τὸ ἔλεός σου πρὸς πάντας. Σύμφωνα μὲ τὴν ἄπειρον εὐσπλαγχνίαν σου ρίψε ἕνα στοργικὸν βλέμμα εἰς ἐμὲ.	17 Εἰσάκουσον, Κύριε, τὴν προσευχήν μου, διότι εἶναι εὐεργετικὸν τὸ ἔλεός σου καὶ ἐκχύνεται πρὸς ὅλους, δικαίους καὶ ἁμαρτωλούς. Σύμφωνα μὲ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου καὶ τὴν πολλήν σου εὐσπλαγχνίαν ρῖψον τὰ βλέμματά σου ἐπ’ ἐμέ.
18 Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τοῦ παιδός σου, ὅτι θλίβομαι, ταχὺ ἐπάκουσόν μου.	18 Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ ἐμὲ τὸν δοῦλον σου, διότι θλίβομαι πάρα πολύ. Σύντομα, Κύριε, ἄκουσε τὴν προσευχήν μου.	18 Μὴ στρέψῃς ἐν ἀδιαφορίᾳ τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ ἐμὲ τὸν δοῦλον σου, διότι θλίβομαι. Ὁ κίνδυνος, τὸν ὁποῖον διατρέχω, ἐπέρχεται ἐσπευσμένως. Γρήγορα λοιπὸν καὶ χωρὶς ἐπιβράδυνσίν τινα ἐπάκουσόν μου.
19 Πρόσχες τῇ ψυχῇ μου καὶ λύτρωσαι αὐτήν, ἕνεκα τῶν ἐχθρῶν μου ρῦσαί με.	19 Δῶσε προσοχὴν εἰς τὰς ἰκεσίας μου καὶ εἰς τὴν θλῖψιν τῆς ψυχῆς μου καὶ σπεῦσε νὰ μὲ γλυτώσῃς. Ἕνεκα τῶν ἐχθρῶν μου, διὰ νὰ μὴ καυχῶνται καὶ ἀποθρασύνωνται αὐτοί, σῶσε με.	19 Δὸς προσοχὴν εἰς τὰς ἐπικλήσεις καὶ εἰς τὴν θλῖψιν τῆς ψυχῆς μου, καὶ σπεῦσον νὰ ἐλευθερώσῃς αὐτήν· ἕνεκα τῶν ἐχθρῶν μου, διὰ νὰ μὴ καυχῶνται καὶ ἀποθρασύνωνται οὗτοι, σῶσον με.
20 Σὺ γὰρ γινώσκεις τὸν ὀνειδισμόν μου καὶ τὴν αἰσχύνην μου καὶ τὴν ἐντροπήν μου· ἐναντίον σου πάντες οἱ θλίβοντές με.	20 Γρήγορα ἔλα εἰς βοήθειάν μου, Κύριε, διότι σὺ γνωρίζεις τοὺς ἐμπαιγμούς των, ποὺ ἐξαπολύουν ἐναντίον μου, τὴν αἰσχυνην καὶ τὴν ἐντροπήν μου ἐξ αἰτίας των. Ἐνώπιόν σου, Κύριε, εὑρίσκονται ὅλοι αὐτοὶ ποὺ μὲ θλίβουν καὶ τῶν ὁποίων ἡ κακία δέν σοῦ διαφεύγει.	20 Σπεῦσον, Κύριε, διότι σὺ γνωρίζεις καλὰ ποῖον ὀνειδισμὸν ὑφίσταμαι καὶ ποίαν καταισχύνην καὶ ἐντροπὴν δοκιμάζω. Ἠξεύρεις πόσον αἱμάσσει ἡ καρδία μου καὶ πόσον πληγώνεται ἡ ψυχή μου. Ἐνώπιόν σου δὲ ἵστανται καὶ ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ μὲ θλίβουν. Καθὼς ἀντιλαμβάνεσαι τὸν πόνον μου, οὕτω βλέπεις καὶ τὴν χαιρεκακίαν καὶ κακοήθειάν των.
21 Ὀνειδισμὸν προσεδόκησεν ἡ ψυχή μου καὶ ταλαιπωρίαν, καὶ ὑπέμεινα συλλυπούμενον, καὶ οὐχ ὑπῆρξε, καὶ παρακαλοῦντας, καὶ οὐχ εὗρον.	21 Ὅπου καὶ ἄν στραφῇ ἡ πονεμένη μου ψυχή, δὲν περιμένει τίποτε ἄλλο παρὰ ὕβρεις καὶ ταλαιπωρίαν. Ἐπερίμενα νὰ εὑρεθῇ κάποιος, νὰ μὲ συμπονέσῃ καὶ κανεὶς δὲν παρουσιάσθηκε. Ἀνεζήτησα κάποιον νὰ μὲ παρηγορήσῃ, καὶ δὲν εὑρῆκα κανένα.	21 Ὅπου καὶ ἂν στραφῇ ἡ ψυχή μου, δὲν ἀναμένει τίποτε ἄλλο, παρὰ ὕβρεις καὶ ταλαιπωρίαν, καὶ περιέμεινα κάποιον νὰ μὲ συμπονέσῃ καὶ δὲν ἐφάνη κανείς· καὶ ἀνεζήτησα κάποιους νὰ μὲ παρηγορήσουν καὶ δὲν εὗρον κανένα.
22 Καὶ ἔδωκαν εἰς τὸ βρῶμά μου χολὴν καὶ εἰς τὴν δίψαν μου ἐπότισάν με ὄξος.	22 Ὅταν δὲ ἐπείνασα μοῦ ἔδωκαν ἀντὶ φαγητοῦ χολήν, καὶ ὅταν ἐδίψησα, μοῦ ἔδωκαν νὰ πιῶ ξίδι.	22 Καὶ ὅταν ἐζήτησα νὰ φάγω καὶ νὰ πίω κάτι, μοῦ ἔδωκαν ἀντὶ φαγητοῦ χολὴν καὶ ἀντὶ ὕδατος, ὅταν ἐδίψων, μὲ ἐπότισαν ὄξος.
23 Γενηθήτω ἡ τράπεζα αὐτῶν ἐνώπιον αὐτῶν εἰς παγίδα καὶ εἰς ἀνταπόδοσιν καὶ εἰς σκάνδαλον.	23 Ἡ πλουσία τράπεζά των, ποὺ ἀπολαμβάνουν τὰ ἀγαθὰ τῆς ζωῆς, εἴθε νὰ μετατραπῇ εἰς παγίδα ἐνώπιόν των. Νὰ γίνῃ τιμωρία καὶ ἀνταπόδοσις διὰ τὰ κακά, τὰ ὁποῖα μοῦ κάνουν. Πρόσκομμα, διὰ νὰ σκοντάψουν καὶ πέσουν.	23 Εἴθε ἡ τράπεζά των, ποὺ ἀπολαμβάνουν τὰ ἀγαθὰ χαρούμενης ζωῆς, νὰ μετατραπῇ εἰς παγίδα ἔμπροσθέν των, διὰ νὰ πιασθοῦν εἰς αὐτήν. Εἴθε νὰ μεταστροφῇ εἰς τιμωρίαν, διὰ τῆς ὁποίας θὰ τοὺς ἀποδοθῇ ὅ,τι μοῦ κάμνουν, καὶ εἰς προσκόμματα διὰ νὰ σκοντάψουν καὶ πέσουν.
24 Σκοτισθήτωσαν οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν τοῦ μὴ βλέπειν, καὶ τὸν νῶτον αὐτῶν διαπαντὸς σύγκαμψον.	24 Ἂς σκοτισθοῦν τὰ μάτια των μέχρι σημείου, ὥστε νὰ μὴ βλέπουν. Κύρτωσε τὴν ράχιν των διὰ παντός, ὥστε νὰ μένουν ἀνήμποροι καὶ συντετριμμένοι.	24 Ἂς σκοτισθοῦν οἱ ὀφθαλμοί των μέχρι σημείου ὥστε νὰ μὴ βλέπουν, καὶ ἡ ράχις των ἂς κυρτωθῇ διὰ παντός, ὥστε νὰ μένουν ὑποδουλωμένοι καὶ συντετριμμένοι.
25 Ἔκχεον ἐπ' αὐτοὺς τὴν ὀργήν σου, καὶ ὁ θυμὸς τῆς ὀργῆς σου καταλάβοι αὐτούς.	25 Χῦσε ἐπάνω των, σὰν ποτάμι, ὁλόκληρον τὴν ὀργήν σου, καὶ ὁ θυμὸς τῆς μεγάλη ἀγανακτήσεώς σου εἴθε νὰ τοὺς καταλάβῃ.	25 Χύσε ἐπ' αὐτῶν ὁλόκληρον τὴν ὀργήν σου καὶ ὁ θυμὸς τῆς σφοδρὰς ἀγανακτήσεώς σου εἴθε νὰ τοὺς καταλάβῃ.
26 Γενηθήτω ἡ ἔπαυλις αὐτῶν ἠρημωμένη, καὶ ἐν τοῖς σκηνώμασιν αὐτῶν μὴ ἔστω ὁ κατοικῶν·	26 Ἂς γίνῃ τὸ περιποιημένον ἀγρόκτημά των ἔρημον καὶ εἰς τὰς κατοικίας των ἂς μὴν ὑπάρξῃ κανεὶς ἀπόγονός των, ποὺ νὰ κατοικήσῃ.	26 Ἂς γίνῃ τὸ περιφραγμένον ἀγρόκτημά των ἐρημωμένον, καὶ εἰς τὰς ἐκεῖ κατασκηνώσεις των ἂς μὴ ὑπάρχῃ κανείς, ποὺ νὰ κατοικῇ.
27 ὅτι ὃν σὺ ἐπάταξας, αὐτοὶ κατεδίωξαν, καὶ ἐπὶ τὸ ἄλγος τῶν τραυμάτων μου προσέθηκαν.	27 Διότι ἐκεῖνον, τὸν ὁποῖον σὺ ἐπέτρεψες θλίψεις καὶ ὀδυνηρὰς μαστιγώσεις, ἀντὶ νὰ τὸν συμπονέσουν, τὸν κατεδίωξαν καὶ εἰς τὸν δριμὺν πόνον τῶν τραυμάτων μου προσέθεσαν ἄλλον πόνον.	27 Διότι ἐκεῖνον, διὰ τὸν ὁποῖον σὺ ἐπέτρεψες νὰ θλιβῇ καὶ ὑπὸ τῆς μάστιγός σου νὰ δοκιμασθῇ, αὐτοὶ ἀντὶ νὰ τὸν συμπαθήσουν τὸν κατεδίωξαν, καὶ εἰς τὸν πόνον τῶν πληγῶν μου προσέθεσαν καὶ ἄλλον πόνον καὶ ἄλλας πληγάς.
28 Πρόσθες ἀνομίαν ἐπὶ τῇ ἀνομίᾳ αὐτῶν, καὶ μὴ εἰσελθέτωσαν ἐν δικαιοσύνῃ σου·	28 Ἐγκατάλειψέ τους, ὥστε νὰ περιπίπτουν ἀπὸ ἁμαρτίας εἰς ἁμαρτίαν, διὰ νὰ μὴ εἰσέλθουν εἰς τὸν δρόμον τῆς μετανοίας καὶ εὔρουν δικαίωσιν ἐνώπιόν σου.	28 Παραχώρησον διὰ τῆς ἐγκαταλείψεως τῆς χάριτός σου νὰ πληθυνθοῦν εἰς σωρὸν ἀσυγχώρητον αἱ ἀνομίαι των· εἰς τὴν μίαν ἐνοχήν των νὰ προστεθῇ καὶ ἄλλη, ὥστε νὰ ἀποφραχθῇ ἡ ὁδὸς τῆς δικαιώσεως καὶ συγχωρήσεως δι' αὐτοὺς καὶ νὰ μὴ δυνηθοῦν νὰ εἰσέλθουν εἰς αὐτήν.
29 ἐξαλειφθήτωσαν ἐκ βίβλου ζώντων καὶ μετὰ δικαίων μὴ γραφήτωσαν.	29 Ἂς σβησθοῦν ἐξ ὅλοκλήρου τὰ ὀνόματά των ἀπὸ τὸ βιβλίον τῶν σωζομένων εἰς ζωὴν αἰώνιον καὶ ἂς καταγραφοῦν μὲ τὰ ὀνόματα τῶν δικαίων.	29 Ἂς σβησθοῦν ὁλοτελῶς τὰ ὀνόματά των ἀπὸ τὸ βιβλίον τῶν σεσωσμένων, οἵτινες θὰ ζήσωσιν αἰωνίως, καὶ ἂς μὴ καταγραφοῦν μετὰ τῶν δικαίων.
30 Πτωχὸς καὶ ἀλγῶν εἰμι ἐγώ· ἡ σωτηρία σου, ὁ Θεός, ἀντιλάβοιτό μου.	30 Ἐγὼ εἶμαι πτωχὸς καὶ ἀβοήθητος γεμᾶτος πόνους καὶ ὀδύνας. Ἡ σωτηρία σου, ὦ Θεέ μου, εἴθε νὰ μὲ στηρίξῃ καὶ μὲ βοηθήσῃ.	30 Πτωχὸς καὶ ἐστερημένος παντὸς στηρίγματος καὶ βοηθείας, γεμᾶτος δὲ πόνους καὶ ὀδύνας εἶμαι ἐγώ· ἡ σωτηρία σου, ὦ Θεέ, εἴθε νὰ μὲ στηρίξῃ καὶ βοηθήσῃ.
31 Αἰνέσω τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ μου μετ' ᾠδῆς, μεγαλυνῶ αὐτὸν ἐν αἰνέσει,	31 Τότε ἐγὼ γεμᾶτος εὐγνωμοσύνην θὰ ὑμνολογήσω τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ μου μὲ ᾠδὴν. Θὰ διαλαλήσω τὸ μεγαλεῖον του μὲ αἴνεσιν δοξολογίας.	31 Τότε θὰ ὑμνήσω τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ μου μὲ ᾠδήν, θὰ διακηρύξω τὸ μεγαλεῖον του μὲ αἴνεσιν δοξολογίας,
32 καὶ ἀρέσει τῷ Θεῷὶ ὑπὲρ μόσχον νέον κέρατα ἐκφέροντα καὶ ὁπλάς.	32 Καὶ ἡ εὐγνώμων αὐτὴ δοξολογία καὶ λατρεία μου θὰ ἀρέσῃ εἰς τὸν Θεὸν περισσότερον ἀπὸ τὴν θυσίαν μόσχου ἀρτιμελοῦς, τοῦ ὁποίου μόλις ἔχουν ἀρχίσει νὰ φυτρώνουν τὰ κέρατα καὶ αἱ ὁπλαῖ εἰς τοὺς πόδας του	32 καὶ ἡ λογικὴ αὕτη λατρεία μου θὰ ἀρέσῃ εἰς τὸν Θεὸν περισσότερον ἀπὸ τὴν θυσίαν μόσχου ἀρτιμελοῦς καὶ τρυφεροῦ, τοῦ ὁποίου μόλις ἀρχίζουν νὰ φυτρώνουν τὰ κέρατα καὶ ἐπὶ τῶν ποδῶν του ὁπλαί.
33 Ἰδέτωσαν πτωχοὶ καὶ εὐφρανθήτωσαν· ἐκζητήσατε τὸν Θεόν, καὶ ζήσεται ἡ ψυχὴ ὑμῶν,	33 Ἂς ἴδουν τὴν θαυμαστὴν λύτρωσίν μου οἱ πονεμένοι καὶ οἱ ταιπεινοὶ τοῦ κόσμου καὶ ἂς εὐφρανθοῦν μὲ τὴν πεποίθησιν ὅτι ὁ Θεὸς προστατεύει τοὺς ἰδικούς του. Ζητήσατε μὲ ὅλην σας τὴν καρδίαν τὸν Θεὸν καὶ θὰ ἀναζωογονηθῆτε.	33 Ἂς ἴδουν τὴν θαυμαστὴν λύτρωσίν μου οἱ πτωχοὶ καὶ ταπεινοὶ τοῦ κόσμου καὶ ἂς εὐφρανθοῦν ὑπὸ τῆς πεποιθήσεως, ὅτι καὶ αὐτῶν προστάτης εἶναι ὁ Θεός· ζητήσατε ὁλοψύχως τὸν Θεὸν καὶ θὰ ζωογονηθῇ ἡ ψυχή σας πληρουμένη παρηγορίας καὶ θάρρους.
34 ὅτι εἰσήκουσε τῶν πενήτων ὁ Κύριος καὶ τοὺς πεπεδημένους αὐτοῦ οὐκ ἐξουδένωσεν.	34 Διότι ὁ Κύριος ἀκούει καὶ κάνει δεκτὰς τὰς προσευχὰς τῶν πτωχῶν καὶ δὲν καταφρονεῖ τοὺς ἁλυσοδεμένους αἰχμαλώτους τοῦ λαοῦ του.	34 Ναί, θὰ πληρωθῆτε θάρρους καὶ χαρᾶς, διότι ὁ Κύριος εἱσήκουσε τὴν ἐπίκλησιν τῶν πτωχῶν καὶ τοὺς ἁλυσοδεμένους καὶ αἰχμαλώτους τοῦ λαοῦ του δὲν περιεφρόνησε.
35 Αἰνεσάτωσαν αὐτὸν οἱ οὐρανοὶ καὶ ἡ γῆ, θάλασσα καὶ πάντα τὰ ἔρποντα ἐν αὐτῇ.	35 Ἂς δοξολογήσουν οἱ οὐρανοὶ καὶ ἡ γῆ τὸν Θεόν, ἡ θάλασσα καὶ ὅλα ὅσα ὑπάρχουν εἰς αὐτὴν καὶ διασχίζουν τὰ νερά της.	35 Ἂς τὸν ἀνυμνήσουν οἱ οὐρανοὶ καὶ ἡ γῆ, ἡ θάλασσα καὶ ὅλα ὅσα σύρονται καὶ ζοῦν ἐν αὐτῇ.
36 Ὅτι ὁ Θεὸς σώσει τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήσονται αἱ πόλεις τῆς Ἰουδαίας, καὶ κατοικήσουσιν ἐκεῖ καὶ κληρονομήσουσιν αὐτήν·	36 Διότι ὁ Θεὸς θὰ σώσῃ τὴν πόλιν Σιών καὶ θὰ ἀνοικοδομηθοῦν αἱ πόλεις τῆς Ἰουδαίας καὶ θὰ κατοικήσουν εἰς αὐτας ὡς εἰς μόνιμον καὶ ὁριστικήν των κληρονομίαν οἱ Ἰσραηλῖται.	36 Διότι ὁ Θεὸς θὰ σώσῃ τὴν ἁγίαν πόλιν του Σιών, καὶ θὰ οἰκοδομηθοῦν αἱ κατεστραμμέναι πόλεις τῆς Ἰουδαίας καὶ θὰ κατοικήσουν ἐκεῖ καὶ θὰ τὴν καταλάβουν ὡς ἀναφαίρετον καὶ ὁριστικὴν κληρονομίαν των.
37 καὶ τὸ σπέρμα τῶν δούλων αὐτοῦ καθέξουσιν αὐτήν, καὶ οἱ ἀγαπῶντες τὸ ὄνομά σου κατασκηνώσουσιν ἐν αὐτῇ.	37 Καὶ οἱ ἀπόγονοι τῶν δούλων σου αὐτῶν θὰ συνεχίσουν νὰ κατέχουν τὴν γῆν αὐτήν. Ἐκεῖνοι ποὺ ἀγαποῦν τὸ Ὄνομά σου, θὰ στήσουν μονίμως τὰς κατοικίας των εἰς τὴν ἱερὰν γῆν τῆς Ἐπαγγελίας.	37 Καὶ οἱ ἀπόγονοι τῶν δούλων σου θὰ γίνουν κάτοχοί της, καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἀγαποῦν τὸ ὄνομά σου θὰ ἐγκαθιδρύσουν μονίμως ἐν αὐτῇ τὰ σκηνώματά των.