Ψαλμοί : Κεφάλαιον ΟΓ'

Πρωτότυπο Κείμενο

νατί ἀπώσω, ὁ Θεός, εἰς τέλος; Ὠργίσθη ὁ θυμός σου ἐπὶ πρόβατα νομῆς σου;
2 Μνήσθητι τῆς συναγωγῆς σου, ἧς ἐκτήσω ἀπ' ἀρχῆς· ἐλυτρώσω ράβδον κληρονομίας σου, ὄρος Σιὼν τοῦτο, ὃ κατεσκήνωσας ἐν αὐτῷ.
3 Ἔπαρον τὰς χεῖράς σου ἐπὶ τὰς ὑπερηφανίας αὐτῶν εἰς τέλος, ὅσα ἐπονηρεύσατο ὁ ἐχθρὸς ἐν τοῖς ἁγίοις σου.
4 Καὶ ἐνεκαυχήσαντο οἱ μισοῦντές σε ἐν μέσῳ τῆς ἑορτῆς σου, ἔθεντο τὰ σημεῖα αὐτῶν σημεῖα καὶ οὐκ ἔγνωσαν.
5 Ὡς εἰς τὴν ἔξοδον ὑπεράνω,
6 ὡς ἐν δρυμῷ ξύλων ἀξίναις ἐξέκοψαν τὰς θύρας αὐτῆς ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἐν πελέκει καὶ λαξευτηρίῳ κατέρραξαν αὐτήν.
7 Ἐνεπύρισαν ἐν πυρὶ τὸ ἁγιαστήριόν σου, εἰς τὴν γῆν ἐβεβήλωσαν τὸ σκήνωμα τοῦ ὀνόματός σου.
8 Εἶπαν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῶν αἱ συγγένειαι αὐτῶν ἐπὶ τὸ αὐτό· δεῦτε καὶ καταπαύσωμεν πάσας τὰς ἑορτὰς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τῆς γῆς.
9 Τὰ σημεῖα αὐτῶν οὐκ εἴδομεν, οὐκ ἔστιν ἔτι προφήτης, καὶ ἡμᾶς οὐ γνώσεται ἔτι.
10 Ἕως πότε, ὁ Θεός, ὀνειδιεῖ ὁ ἐχθρός, παροξυνεῖ ὁ ὑπεναντίος τὸ ὀνομά σου εἰς τέλος;
11 Ἱνατί ἀποστρέφεις τὴν χεῖρα σου καὶ τὴν δεξιάν σου ἐκ μέσου τοῦ κόλπου σου εἰς τέλος;
12 Ὁ δὲ Θεὸς βασιλεὺς ἡμῶν πρὸ αἰώνων, εἰργάσατο σωτηρίαν ἐν μέσῳ τῆς γῆς.
13 Σὺ ἐκραταίωσας ἐν τῇ δυνάμει σου τὴν θάλασσαν, σὺ συνέτριψας τὰς κεφαλὰς τῶν δρακόντων ἐπὶ τοῦ ὕδατος.
14 Σὺ συνέθλασας τὴν κεφαλὴν τοῦ δράκοντας, ἔδωκας αὐτὸν βρώμα λαοῖς τοῖς Αἰθίοψι.
15 Σὺ διέρρηξας πηγὰς καὶ χειμάρρους, σὺ ἐξήρανας ποταμοὺς Ἠθάμ.
16 Σή ἐστιν ἡ ἡμέρα, καὶ σή ἐστιν ἡ νύξ, σὺ κατηρτίσω φαῦσιν καὶ ἥλιον.
17 Σὺ ἐποίησας πάντα τὰ ὡραῖα τῆς γῆς· θέρος καὶ ἔαρ, σὺ ἔπλασας αὐτά.
18 Μνήσθητι ταύτης· ἐχθρὸς ὠνείδισε τὸν Κύριον, καὶ λαὸς ἄφρων παρώξυνε τὸ ὄνομά σου.
19 Μὴ παραδῷς τοῖς θηρίοις ψυχὴν ἐξομολογουμένην σοι, τῶν ψυχῶν τῶν πενήτων σου μὴ ἐπιλάθῃ εἰς τέλος.
20 Ἐπίβλεψον εἰς τὴν διαθήκην σου, ὅτι ἐπληρώθησαν οἱ ἐσκοτισμένοι τῆς γῆς οἴκων ἀνομιῶν.
21 Μὴ ἀποστραφήτω τεταπεινωμένος καὶ κατῃσχυμμένος· πτωχὸς καὶ πένης αἰνέσουσι τὸ ὄνομά σου.
22 Ἀνάστα, ὁ Θεός, δίκασον τὴν δίκην σου· μνήσθητι τοῦ ὀνειδισμοῦ σου τοῦ ὑπὸ ἄφρονος ὅλην τὴν ἡμέραν.
23 Μὴ ἐπιλάθῃ τῆς φωνῆς τῶν ἱκετῶν σου· ἡ ὑπερηφανία τῶν μισούντων σε ἀνέβη διὰ παντός.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

ιατί ἆρά γε, ὦ Θεέ μου, μᾶς ἀπώθησες καί μᾶς ἀπεμάκρυνες ἐξ ὁλοκλήρου ἀπὸ κοντά σου; Διατὶ ἐξέσπασεν ὁ θυμός σου ἐναντίον τῶν προβάτων τῆς ποίμνης σου καὶ τῆς βοσκῆς σου;
2 Ἐνθυμήσου ἡμᾶς, τὸν λαόν σου, τὸν ὁποῖον ἔκαμες ἰδικόν σου κτῆμα ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων. Τὸν ἐλευθέρωσες ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον διὰ νὰ εἶναι ὠσὰν βασιλικὴ ράβδος τῆς κληρονομίας σου, δεῖγμα τῆς ἰδικῆς σου ἐξουσίας, καὶ νὰ κατοικῇ εἰς τὸ ὄρος τοῦτο, τὴν Σιών, εἰς τὸ ὁποῖον σὺ ἔστησας τὴν σκηνήν σου, τὸν ναόν σου.
3 Σήκωσε τὰς χείρας σου καὶ κτύπα μὲ ὁρμὴν τὰς ἀλαζονικὰς ἐπάρσεις τῶν ἐχθρῶν σου. Σύντριψέ τους ἐξ ὁλοκλήρου ἕνεκα τῶν κακουργημάτων, ποὺ ἐτόλμησαν οἱ ἐχθροί σου νὰ διαπράξουν εἰς βάρος τῶν ἁγίων σου.
4 Οἱ εἰδωλολατρικοὶ αὐτοὶ λαοί, ποὺ σὲ ἐμισοῦσαν, ἐκαυχῶντο, διότι εἰσῆλθον εἰς τὸν ναόν σου ἐν ὥρᾳ λατρείας καὶ ἔθεσαν τὰ εἰδωλολατρικά των σήματα ὡς σημεῖα θριάμβου καὶ δὲν ἐνόησαν, ποίαν τρομερὰν βεβήλωσιν ἔκαμαν εἰς τὸν ἅγιόν σου τόπον.
5 Ἔστησαν τὰς σημαίας των πρὸς τὴν ἔξοδον τοῦ ναοῦ, ἐπάνω ἀπὸ τὴν πύλην.
6 Σὰν νὰ εὑρίσκοντο εἰς πυκνὸν δάσος δένδρων ὅλοι μαζῆ κατέκοψαν μὲ ἀξίνας τὰς θύρας της. Μὲ πέλεκυν καὶ μὲ σφήνα ὀξεῖαν τὴν κατεθρυμμάτισαν.
7 Ἔβαλαν φωτιὰ καὶ κατέκαυσαν τὸ θυσιαστήριόν σου, ἐβεβήλωσαν καὶ ἔρριψαν κάτω εἰς τὴν γῆν εἰς ἐρείπια τὸ σκήνωμα τοῦ ἁγίου Ὀνόματός σου.
8 Εἶπαν ἀπὸ κοινοῦ εἰς τὰς καρδίας των αἱ φυλαὶ καὶ συγγένειαί των: Ἐλᾶτε καὶ ἂς θέσωμεν ὁριστικὸν τέρμα εἰς ὅλας τὰς ἑορτὰς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν γῆν, ὥστε νὰ μὴ γίνουν ποτὲ πλέον.
9 Εἶπαν ἐν συνεχείᾳ· Δὲν εἴδαμε ἄλλως τε κανένα ἀπὸ τὰ σημεῖα καὶ τὰ θαύματα, μὲ τὰ ὁποῖα λέγουν ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς ἐπροστάτευε. Δὲν ὑπάρχει πλέον προφήτης μεταξύ των καὶ δὲν θὰ μάθῃ ὁ Θεός των αὐτά, τὰ ὁποῖα ἡμεῖς πράττομεν!
10 Κύριε καὶ Θεέ, ἕως πότε θὰ ὑβρίζῃ καὶ θὰ χλευάζῃ ὁ ἐχθρός μας καὶ θὰ παροξύνῃ τὸ Ὄνομά σου καὶ θὰ προκαλῇ τόσον πολὺ ὁ ἀντίθετός μας τὴν ὀργήν σου μὲ τὰς βλασφημίας του;
11 Διατὶ ἀπομακρύνεις τὸ προστατευτικόν σου χέρι ἀπὸ ἡμᾶς; Καὶ διατὶ δὲν βγάζεις τὴν παντοδύναμον δεξιάν σου ἀπὸ τὸν κόλπον σου, διὰ νὰ κτυπήσῃς ὁριστικὰ τοὺς ἐχθρούς σου;
12 Καὶ ὅμως ὁ Θεός μας εἶναι ὁ προαιώνιος βασιλεύς μας. Αὐτὸς ἐπραγματοποίησε κατὰ τρόπον θαυμαστὸν τὴν σωτηρίαν μας φανερὰ ἐν μέσῳ ὅλης τῆς γῆς, ὥστε νὰ γίνῃ γνωστὴ εἰς ὅλον τὸν κόσμον.
13 Σύ, μὲ τὴν ἀκατανίκητον δύναμίν σου διέρρηξες τὴν θάλασσαν καὶ ἐκράτησες ἀκίνητα ἑκατέρωθεν τὰ ὕδατά της, διὰ νὰ διέλθῃ ὁ λαός σου. Σὺ συνέτριψες τὰς κεφαλὰς τῶν δρακόντων, τῶν ἀρχηγῶν δηλαδὴ τοῦ αἰγυπτιακοῦ στρατοῦ, καὶ ἔπνιξες αὐτοὺς μαζῆ μὲ τὸν στρατόν των εἰς τὰ ὕδατα.
14 Σὺ συνέτριψες τὴν κεφαλὴν τοῦ ἄλλου δράκοντος, τοῦ Φαραώ, καὶ παρέδωκες τὴν χώραν του ὡς λάφυρον εἰς τοὺς λαοὺς τῶν Αἰθιόπων.
15 Σὺ ἔσπασες βράχους καὶ ἀνέβλυσαν πηγαὶ μὲ ὕδατα. Σὺ ἐξ ἀντιθέτου ἐξήρανες τοὺς πλουσίους ποταμοὺς Ἠθάμ καὶ τοὺς ἐστείρευσες.
16 Ἰδική σου εἶναι ἡ ἡμέρα, ἰδική σου εἶναι καὶ ἡ νύκτα. Σὺ ἐδημιούργησες τὸ φῶς καὶ τὸν ἥλιον.
17 Σὺ ἐδημιούργησες ὅλα τὰ ὡραῖα πράγματα τῆς φύσεως, σὺ ἔπλασες τὸ θέρος καὶ τὴν ἄνοιξιν.
18 Ἐνθυμήσου, Κύριε, τοῦτο· ὅτι ἐχθρὸς ἄνθρωπος ὕβρισε καὶ ἐχλεύασε τὸν Κύριον, καὶ λαός, ἐξ αἰτίας τῆς ἀσεβείας του ἄμυαλος, ὕβρισε ἐξοργιστικῶς τὸ Ὄνομά σου.
19 Μὴ λοιπὸν παραδώσῃς εἰς τοὺς θηριώδεις αὐτοὺς ἀνθρώπους τὴν ζωὴν ἡμῶν, οἱ ὁποῖοι σὲ δοξολογοῦμεν. Μὴ λησμονήσῃς ἡμᾶς τοὺς πτωχοὺς καὶ συντετριμμένους καὶ μὴ μᾶς ἀφήσῃς νὰ καταστραφῶμεν τελείως.
20 Ρίξε ἕνα βλέμμα εἰς τὴν διαθήκην, τὴν ὁποίαν ἔχεις κάμει σὺ μὲ ἡμᾶς. Τιμώρησε τοὺς κακούς, διότι ὅλοι οἱ ἀπόμεροι καὶ ἀπόκρυφοι τόποι τῆς χώρας μας ἐγέμισαν ἀπὸ κακοποιούς, ἔγιναν κρησφύγετα τῆς ἀνομίας.
21 Ἂς μὴ γυρίσῃ πίσω ταπεινωμένος καὶ καταντροπιασμένος ὁ πτωχὸς λαός σου, ὁ ὁποῖος σὲ ἱκετεύει. Ἄλλως τε, ὄχι οἱ πλούσιοι ἀλλὰ οἱ πτωχοὶ καὶ οἱ ἄποροι, αὐτοὶ θὰ ὑμνολογήσουν τὸ ὄνομά σου.
22 Σήκω ἐπάνω, ὦ Θεέ, δίκασε τὴν ὑπόθεσίν σου, ποὺ εἶναι καὶ ἰδικόν σου ζήτημα. Ἐνθυμήσου τοὺς χλευασμοὺς καὶ τὰς βλασφημίας, ποὺ σοῦ ἀπευθύνουν οἱ μωροὶ αὐτοὶ λαοὶ ὅλας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς των.
23 Μὴ λησμονήσῃς, Κύριε, τὴν φωνὴν αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι τώρα σὲ ἱκετεύουν. Ἡ ἀλαζονεία ἐκείνων, ποὺ σὲ μισοῦν, ἐξεπέρασε κάθε ὅριον, καὶ διαρκῶς ἀνεβαίνει ἐξοργιστικὴ μέχρις αὐτοῦ τοῦ οὐρανίου θρόνου σου.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

ιὰ ποίαν ἆραγε αἰτίαν, ὦ Θεέ μου, μᾶς ἀπώθησας καὶ μᾶς ἀπεδοκίμασας ὁλοτελῶς; Διατὶ ἐξέσπασε καὶ παρετάθη ἐπὶ μακρὸν ὁ θυμὸς καὶ ἡ ἀγανάκτησίς σου κατὰ τῶν προβάτων τῆς ποίμνης σου καὶ βοσκῆς σου;
2 Ἐνθυμήσου καὶ μὴ λησμονῇς τὴν συναγωγὴν καὶ τὸ ἐκκλησίασμά σου, τὸ ὁποῖον κατέστησας κτῆμα σου παλαιόθεν καὶ ἐξ ἀρχῇς· τὸ ἠλευθέρωσες ἐκ τῆς Αἰγύπτου, διὰ νὰ εἶναι βασιλικὴ ράβδος καὶ σκῆπτρον τῆς κληρονομίας σου· μὴ λησμονῇς τὸ ὄρος τοῦτο τῆς Σιών, ἐν τῷ ὁποίῳ ἔστησας τὴν σκηνήν σου καὶ κατῴκησας ἐν αὐτῇ.
3 Σήκω τὰς χεῖρας σου καὶ κατάφερε ταύτας κατὰ τῶν ὑπερηφανιῶν των καὶ κατὰ τῆς ἀλαζονικῆς ἰσχῦος των πρὸς ὁλοκληρωτικὴν τιμωρίαν καὶ ἐξόντωσιν αὐτῶν. Ἴδε πόσα καὶ ποία πονηρὰ ἔργα ἀπετόλμησεν ὁ ἐχθρὸς κατὰ τοῦ ναοῦ σου καὶ τῶν ἐν αὐτῷ ἁγίων καὶ ἱερῶν.
4 Καθ’ ὃν χρόνον διεξήγετο ἡ ἑορτή σου καὶ ὁ λαός σου ἦτο συνηγμένος εἰς λατρείαν σου, εἰσεπήδησαν μετ' ἀλαζονείας καὶ ἀσεβοῦς καυχήσεως οἱ ἐχθροί, οἱ ὁποῖοι σὲ μισοῦν, ἔθεσαν τὰς εἰδωλολατρικὰς σημαίας των διὰ νὰ κυματίζουν ἐπὶ τοῦ ἱεροῦ σου ὡς σημαῖαι καὶ τρόπαια νίκης, καὶ δὲν εἶχον γνῶσιν τοῦ ποίαν ἀσέβειαν καὶ βεβήλωσιν διέπραττον.
5 Ἔθεσαν δὲ τὰς σημαίας των ταύτας ὑψηλὰ πρὸς τὴν ἔξοδον τοῦ ναοῦ, ὑπεράνω τῆς πύλης.
6 Σὰν να εὑρίσκοντο εἰς δάσος δένδρων καὶ ξύλων ἐφώρμησαν ὅλοι μαζὶ μὲ ἀξίνας καὶ ἐξέσχιζαν τὰς θύρας τῆς ἐξόδου, μὲ πέλεκυν καὶ μὲ σφῆνα σιδηρᾶν κατέθραυσαν αὐτήν.
7 Κατέκαυσαν διὰ πυρὸς τὸ θυσιαστήριόν σου, καὶ ἐβεβήλωσαν τὸν ναὸν τὸν ἀφιερωμένον εἰς λατρείαν τοῦ ὀνόματός σου καταρρίψαντες αὐτὸν εἰς ἐρείπια ἐπὶ τῆς γῆς σὰν νὰ ἦτο κοινόν τι οἰκοδόμημα.
8 Εἶπαν ἀπὸ κοινοῦ μέσα εἰς τὰς καρδίας των αἱ φυλαὶ καὶ συγγένειαί των: Ἔλθετε καὶ ἂς καταπαύσωμεν ὅλας τὰς ἑορτὰς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν γῆν, ὥστε εἰς τὸ μέλον νὰ μὴ γίνωνται αὗται.
9 Δὲν εἴδομεν κανὲν ἀπὸ τὰ σημεῖα καὶ θαύματα, μὲ τὰ ὁποῖα λέγουν ὅτι τοὺς ἐπροστάτευσεν ὁ Θεός των· δὲν ὑπάρχει πλέον προφήτης μεταξὺ αὐτῶν καὶ δὲν θὰ μᾶς μάθῃ πλέον ὁ Θεός των, ἀλλὰ θὰ μείνουν ἄγνωστα εἰς αὐτὸν τὰ ὅσα ἡμεῖς λέγομεν καὶ πράττομεν.
10 Ἕως πότε, ὦ Θεέ, θὰ ὀνειδίζῃ καὶ θὰ χλευάζῃ ὁ ἐχθρὸς καὶ θὰ προκαλῇ ὁ ἀντίθετός μας τὴν ὀργήν σου, βλασφημῶν διηνεκῶς τὸ ὄνομά σου;
11 Διατὶ ἀπομακρύνεις ἀφ' ἡμῶν τὴν προστατευτικήν σου χεῖρα καὶ διατὶ ἐπιμένεις νὰ μὴ ἐξάγῃς τὴν δεξιάν σου ἀπὸ τὸν κόλπον σου διὰ νὰ τὴν καταφέρῃς τιμωρὸν κατ' αὐτῶν;
12 Καὶ ὅμως παρὰ τὴν ἐγκατάλειψίν του αὐτὴν ὁ Θεὸς εἶναι ὁ πρὸ αἰώνων βασιλεύς μας, εἰργάσθη διὰ θαυμάτων τὴν σωτηρίαν μας περιφανῶς ἐν μέσῳ τῆς γῆς, ὥστε νὰ γίνῃ ἐξακουστὴ εἰς ὅλους.
13 Σὺ καὶ μόνον σὺ διασχίσας εἰς δύο τὴν Ἐρυθρὰν θάλασσαν ἐκράτησας διὰ τῆς δυνάμεώς σου στερεὰ ἑκατέρωθεν ὡς ἄλλα τείχη τὰ ὕδατα. Σὺ καὶ ὄχι ἄλλος τις συνέτριψας τὰς κεφαλὰς τῶν δρακόντων ἐπὶ τοῦ ὕδατος, ὅτε συνέπνιγες εἰς τὰ ὕδατα τῆς Ἐρυθρᾶς θαλάσσης τοὺς ἄρχοντας καὶ σατράπας τῶν Αἰγυπτίων.
14 Σὺ κατετσάκισες τὴν κεφαλὴν τοῦ δράκοντος, τοῦ σκληροῦ καὶ βδελυροῦ Φαραώ, καὶ ὅταν ἐρημώθη οὕτω ἡ χώρα του ἀπὸ πᾶσαν στρατιωτικὴν δύναμιν, παρέδωκας αὐτὴν λείαν καὶ λάφυρον εἰς τοὺς λαοὺς τῶν Αἰθιόπων.
15 Σὺ εἰς τὴν ἔρημον διέρρηξας κατάξηρον βράχον, ὥστε ἐξ αὐτοῦ νὰ ἀναβλύσουν πηγαὶ καὶ ἄφθονα νερὰ σὰν κατεβασιαὶ χειμεριναί· Σὺ προκειμένου νὰ διαβοῦν οἱ Ἰσραηλῖται τὸν Ἰορδάνην, ἐξήρανας πλατεῖς καὶ ἀστείρευτους ποταμούς.
16 Ἰδική σου εἶναι ἡ ἡμέρα, ἰδική σου καὶ ἡ νύξ· Σὺ ἐδημιούργησας καὶ ἐγκατέστησας τὸ φῶς καὶ τὸν ἥλιον.
17 Σὺ ἐποίησας ὅλα τὰ ὡραῖα (Ἄλλη γραφή: Τὰ ὅρια = τὰ ὁροθέσια, τὰ πελώρια ὅρη τὰ ἀποτελοῦντα σύνορα τῶν διαφόρων λαῶν.) ποὺ ὑπάρχουν ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸ θέρος καὶ τὸ ἔαρ, τὰς ὡραίας αὐτὰς ἐποχὰς τοῦ ἔτους, σὺ τὰς ἐδημιούργησας.
18 Ἐνθυμήσου καὶ μὴ λησμονήσῃς τοῦτο, ὅπερ θὰ εἴπω· ὁ ἐχθρὸς καθύβρισε τὸν Κύριον καὶ ὁ λαὸς κυριευθεὶς λόγῳ τῆς ἀσεβείας του ὑπὸ ἀφροσύνης ἐβλασφήμησε παραφόρως καὶ προκλητικῶς τὸ ὄνομά σου.
19 Μὴ παραδώσης εἰς τοὺς θηριώδεις αὐτοὺς ἀνθρώπους τὴν ζωὴν ἐκείνων ποὺ σὲ ἀνυμνοῦν καὶ σὲ δοξολογοῦν, τὰς ψυχὰς τῶν πτωχῶν, οἱ ὁποῖοι ἐν ταπεινώσει ἐλπίζουν εἰς σέ, μὴ τὰς λησμονήσῃς εἰς τὸ διηνεκές.
20 Ρῖψε τὸ βλέμμα σου ἐπὶ τῆς διαθήκης, τὴν ὁποίαν συνῆψες μετὰ τῶν πατριαρχῶν μας, διότι τὰ σπήλαια, αἱ χαράδραι καὶ ἄλλαι συνεσκοτισμέναι ὀπαὶ καὶ σχισμαὶ τῆς ἁγίας γῆς ἔγιναν κρησφύγετα ληστῶν καὶ ἐγέμισαν ἀπὸ οἴκους ἀνομιῶν.
21 Ἀςμὴ γυρίσῃ ὀπίσω ταπεινωμένος καικατεντροπιασμένος ὁ πτωχὸς λαός σου. Ὄχι ἐκεῖνοι, οὐδὲ οἱ πλούσιοι τῆς γῆς, ἀλλ’ ὁ πτωχὸς καὶ ἐν ἀθλιότητι ζῶν ἄπορος, αὐτοὶ θὰ ὑμνήσουν τὸ ὄνομά σου.
22 Σήκω ἐπάνω, ὦ Θεέ, καὶ δίκασε τὴν ὑπόθεσίν σου. Ἐν τῷ προσώπῳ ἠμῶν ὑβρίζεσαι καὶ βλασφημεῖσαι σύ. Ἐνθυμήσου τὸν ὀνειδισμὸν καὶ τὰς βλασφημίας, τὰς ὁποίας σοῦ ἀπευθύνουν καθ’ ὅλην τὴν ἡμέραν αὐτοί, ποὺ ἀπὸ τὴν ἀσέβειάν των ἐσκοτίσθησαν καὶ ἔγιναν ἄφρονες.
23 Μὴ λησμονήσῃς τὴν φωνὴν αὐτῶν ποὺ ταπεινῶς σὲ ἰκετεύουν· ἡ ἀγέρωχος ἀλαζονεία ἐκείνων ποὺ σὲ μισοῦν, ὑπερέβη κάθε ὅριον καὶ διαρκῶς ἀναβαίνει προκλητικὴ μέχρις αὐτοῦ τοῦ ἐν οὐρανοῖς θρόνου σου.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
νατί ἀπώσω, ὁ Θεός, εἰς τέλος; Ὠργίσθη ὁ θυμός σου ἐπὶ πρόβατα νομῆς σου;	ιατί ἆρά γε, ὦ Θεέ μου, μᾶς ἀπώθησες καί μᾶς ἀπεμάκρυνες ἐξ ὁλοκλήρου ἀπὸ κοντά σου; Διατὶ ἐξέσπασεν ὁ θυμός σου ἐναντίον τῶν προβάτων τῆς ποίμνης σου καὶ τῆς βοσκῆς σου;	ιὰ ποίαν ἆραγε αἰτίαν, ὦ Θεέ μου, μᾶς ἀπώθησας καὶ μᾶς ἀπεδοκίμασας ὁλοτελῶς; Διατὶ ἐξέσπασε καὶ παρετάθη ἐπὶ μακρὸν ὁ θυμὸς καὶ ἡ ἀγανάκτησίς σου κατὰ τῶν προβάτων τῆς ποίμνης σου καὶ βοσκῆς σου;
2 Μνήσθητι τῆς συναγωγῆς σου, ἧς ἐκτήσω ἀπ' ἀρχῆς· ἐλυτρώσω ράβδον κληρονομίας σου, ὄρος Σιὼν τοῦτο, ὃ κατεσκήνωσας ἐν αὐτῷ.	2 Ἐνθυμήσου ἡμᾶς, τὸν λαόν σου, τὸν ὁποῖον ἔκαμες ἰδικόν σου κτῆμα ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων. Τὸν ἐλευθέρωσες ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον διὰ νὰ εἶναι ὠσὰν βασιλικὴ ράβδος τῆς κληρονομίας σου, δεῖγμα τῆς ἰδικῆς σου ἐξουσίας, καὶ νὰ κατοικῇ εἰς τὸ ὄρος τοῦτο, τὴν Σιών, εἰς τὸ ὁποῖον σὺ ἔστησας τὴν σκηνήν σου, τὸν ναόν σου.	2 Ἐνθυμήσου καὶ μὴ λησμονῇς τὴν συναγωγὴν καὶ τὸ ἐκκλησίασμά σου, τὸ ὁποῖον κατέστησας κτῆμα σου παλαιόθεν καὶ ἐξ ἀρχῇς· τὸ ἠλευθέρωσες ἐκ τῆς Αἰγύπτου, διὰ νὰ εἶναι βασιλικὴ ράβδος καὶ σκῆπτρον τῆς κληρονομίας σου· μὴ λησμονῇς τὸ ὄρος τοῦτο τῆς Σιών, ἐν τῷ ὁποίῳ ἔστησας τὴν σκηνήν σου καὶ κατῴκησας ἐν αὐτῇ.
3 Ἔπαρον τὰς χεῖράς σου ἐπὶ τὰς ὑπερηφανίας αὐτῶν εἰς τέλος, ὅσα ἐπονηρεύσατο ὁ ἐχθρὸς ἐν τοῖς ἁγίοις σου.	3 Σήκωσε τὰς χείρας σου καὶ κτύπα μὲ ὁρμὴν τὰς ἀλαζονικὰς ἐπάρσεις τῶν ἐχθρῶν σου. Σύντριψέ τους ἐξ ὁλοκλήρου ἕνεκα τῶν κακουργημάτων, ποὺ ἐτόλμησαν οἱ ἐχθροί σου νὰ διαπράξουν εἰς βάρος τῶν ἁγίων σου.	3 Σήκω τὰς χεῖρας σου καὶ κατάφερε ταύτας κατὰ τῶν ὑπερηφανιῶν των καὶ κατὰ τῆς ἀλαζονικῆς ἰσχῦος των πρὸς ὁλοκληρωτικὴν τιμωρίαν καὶ ἐξόντωσιν αὐτῶν. Ἴδε πόσα καὶ ποία πονηρὰ ἔργα ἀπετόλμησεν ὁ ἐχθρὸς κατὰ τοῦ ναοῦ σου καὶ τῶν ἐν αὐτῷ ἁγίων καὶ ἱερῶν.
4 Καὶ ἐνεκαυχήσαντο οἱ μισοῦντές σε ἐν μέσῳ τῆς ἑορτῆς σου, ἔθεντο τὰ σημεῖα αὐτῶν σημεῖα καὶ οὐκ ἔγνωσαν.	4 Οἱ εἰδωλολατρικοὶ αὐτοὶ λαοί, ποὺ σὲ ἐμισοῦσαν, ἐκαυχῶντο, διότι εἰσῆλθον εἰς τὸν ναόν σου ἐν ὥρᾳ λατρείας καὶ ἔθεσαν τὰ εἰδωλολατρικά των σήματα ὡς σημεῖα θριάμβου καὶ δὲν ἐνόησαν, ποίαν τρομερὰν βεβήλωσιν ἔκαμαν εἰς τὸν ἅγιόν σου τόπον.	4 Καθ’ ὃν χρόνον διεξήγετο ἡ ἑορτή σου καὶ ὁ λαός σου ἦτο συνηγμένος εἰς λατρείαν σου, εἰσεπήδησαν μετ' ἀλαζονείας καὶ ἀσεβοῦς καυχήσεως οἱ ἐχθροί, οἱ ὁποῖοι σὲ μισοῦν, ἔθεσαν τὰς εἰδωλολατρικὰς σημαίας των διὰ νὰ κυματίζουν ἐπὶ τοῦ ἱεροῦ σου ὡς σημαῖαι καὶ τρόπαια νίκης, καὶ δὲν εἶχον γνῶσιν τοῦ ποίαν ἀσέβειαν καὶ βεβήλωσιν διέπραττον.
5 Ὡς εἰς τὴν ἔξοδον ὑπεράνω,	5 Ἔστησαν τὰς σημαίας των πρὸς τὴν ἔξοδον τοῦ ναοῦ, ἐπάνω ἀπὸ τὴν πύλην.	5 Ἔθεσαν δὲ τὰς σημαίας των ταύτας ὑψηλὰ πρὸς τὴν ἔξοδον τοῦ ναοῦ, ὑπεράνω τῆς πύλης.
6 ὡς ἐν δρυμῷ ξύλων ἀξίναις ἐξέκοψαν τὰς θύρας αὐτῆς ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἐν πελέκει καὶ λαξευτηρίῳ κατέρραξαν αὐτήν.	6 Σὰν νὰ εὑρίσκοντο εἰς πυκνὸν δάσος δένδρων ὅλοι μαζῆ κατέκοψαν μὲ ἀξίνας τὰς θύρας της. Μὲ πέλεκυν καὶ μὲ σφήνα ὀξεῖαν τὴν κατεθρυμμάτισαν.	6 Σὰν να εὑρίσκοντο εἰς δάσος δένδρων καὶ ξύλων ἐφώρμησαν ὅλοι μαζὶ μὲ ἀξίνας καὶ ἐξέσχιζαν τὰς θύρας τῆς ἐξόδου, μὲ πέλεκυν καὶ μὲ σφῆνα σιδηρᾶν κατέθραυσαν αὐτήν.
7 Ἐνεπύρισαν ἐν πυρὶ τὸ ἁγιαστήριόν σου, εἰς τὴν γῆν ἐβεβήλωσαν τὸ σκήνωμα τοῦ ὀνόματός σου.	7 Ἔβαλαν φωτιὰ καὶ κατέκαυσαν τὸ θυσιαστήριόν σου, ἐβεβήλωσαν καὶ ἔρριψαν κάτω εἰς τὴν γῆν εἰς ἐρείπια τὸ σκήνωμα τοῦ ἁγίου Ὀνόματός σου.	7 Κατέκαυσαν διὰ πυρὸς τὸ θυσιαστήριόν σου, καὶ ἐβεβήλωσαν τὸν ναὸν τὸν ἀφιερωμένον εἰς λατρείαν τοῦ ὀνόματός σου καταρρίψαντες αὐτὸν εἰς ἐρείπια ἐπὶ τῆς γῆς σὰν νὰ ἦτο κοινόν τι οἰκοδόμημα.
8 Εἶπαν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῶν αἱ συγγένειαι αὐτῶν ἐπὶ τὸ αὐτό· δεῦτε καὶ καταπαύσωμεν πάσας τὰς ἑορτὰς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τῆς γῆς.	8 Εἶπαν ἀπὸ κοινοῦ εἰς τὰς καρδίας των αἱ φυλαὶ καὶ συγγένειαί των: Ἐλᾶτε καὶ ἂς θέσωμεν ὁριστικὸν τέρμα εἰς ὅλας τὰς ἑορτὰς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν γῆν, ὥστε νὰ μὴ γίνουν ποτὲ πλέον.	8 Εἶπαν ἀπὸ κοινοῦ μέσα εἰς τὰς καρδίας των αἱ φυλαὶ καὶ συγγένειαί των: Ἔλθετε καὶ ἂς καταπαύσωμεν ὅλας τὰς ἑορτὰς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν γῆν, ὥστε εἰς τὸ μέλον νὰ μὴ γίνωνται αὗται.
9 Τὰ σημεῖα αὐτῶν οὐκ εἴδομεν, οὐκ ἔστιν ἔτι προφήτης, καὶ ἡμᾶς οὐ γνώσεται ἔτι.	9 Εἶπαν ἐν συνεχείᾳ· Δὲν εἴδαμε ἄλλως τε κανένα ἀπὸ τὰ σημεῖα καὶ τὰ θαύματα, μὲ τὰ ὁποῖα λέγουν ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς ἐπροστάτευε. Δὲν ὑπάρχει πλέον προφήτης μεταξύ των καὶ δὲν θὰ μάθῃ ὁ Θεός των αὐτά, τὰ ὁποῖα ἡμεῖς πράττομεν!	9 Δὲν εἴδομεν κανὲν ἀπὸ τὰ σημεῖα καὶ θαύματα, μὲ τὰ ὁποῖα λέγουν ὅτι τοὺς ἐπροστάτευσεν ὁ Θεός των· δὲν ὑπάρχει πλέον προφήτης μεταξὺ αὐτῶν καὶ δὲν θὰ μᾶς μάθῃ πλέον ὁ Θεός των, ἀλλὰ θὰ μείνουν ἄγνωστα εἰς αὐτὸν τὰ ὅσα ἡμεῖς λέγομεν καὶ πράττομεν.
10 Ἕως πότε, ὁ Θεός, ὀνειδιεῖ ὁ ἐχθρός, παροξυνεῖ ὁ ὑπεναντίος τὸ ὀνομά σου εἰς τέλος;	10 Κύριε καὶ Θεέ, ἕως πότε θὰ ὑβρίζῃ καὶ θὰ χλευάζῃ ὁ ἐχθρός μας καὶ θὰ παροξύνῃ τὸ Ὄνομά σου καὶ θὰ προκαλῇ τόσον πολὺ ὁ ἀντίθετός μας τὴν ὀργήν σου μὲ τὰς βλασφημίας του;	10 Ἕως πότε, ὦ Θεέ, θὰ ὀνειδίζῃ καὶ θὰ χλευάζῃ ὁ ἐχθρὸς καὶ θὰ προκαλῇ ὁ ἀντίθετός μας τὴν ὀργήν σου, βλασφημῶν διηνεκῶς τὸ ὄνομά σου;
11 Ἱνατί ἀποστρέφεις τὴν χεῖρα σου καὶ τὴν δεξιάν σου ἐκ μέσου τοῦ κόλπου σου εἰς τέλος;	11 Διατὶ ἀπομακρύνεις τὸ προστατευτικόν σου χέρι ἀπὸ ἡμᾶς; Καὶ διατὶ δὲν βγάζεις τὴν παντοδύναμον δεξιάν σου ἀπὸ τὸν κόλπον σου, διὰ νὰ κτυπήσῃς ὁριστικὰ τοὺς ἐχθρούς σου;	11 Διατὶ ἀπομακρύνεις ἀφ' ἡμῶν τὴν προστατευτικήν σου χεῖρα καὶ διατὶ ἐπιμένεις νὰ μὴ ἐξάγῃς τὴν δεξιάν σου ἀπὸ τὸν κόλπον σου διὰ νὰ τὴν καταφέρῃς τιμωρὸν κατ' αὐτῶν;
12 Ὁ δὲ Θεὸς βασιλεὺς ἡμῶν πρὸ αἰώνων, εἰργάσατο σωτηρίαν ἐν μέσῳ τῆς γῆς.	12 Καὶ ὅμως ὁ Θεός μας εἶναι ὁ προαιώνιος βασιλεύς μας. Αὐτὸς ἐπραγματοποίησε κατὰ τρόπον θαυμαστὸν τὴν σωτηρίαν μας φανερὰ ἐν μέσῳ ὅλης τῆς γῆς, ὥστε νὰ γίνῃ γνωστὴ εἰς ὅλον τὸν κόσμον.	12 Καὶ ὅμως παρὰ τὴν ἐγκατάλειψίν του αὐτὴν ὁ Θεὸς εἶναι ὁ πρὸ αἰώνων βασιλεύς μας, εἰργάσθη διὰ θαυμάτων τὴν σωτηρίαν μας περιφανῶς ἐν μέσῳ τῆς γῆς, ὥστε νὰ γίνῃ ἐξακουστὴ εἰς ὅλους.
13 Σὺ ἐκραταίωσας ἐν τῇ δυνάμει σου τὴν θάλασσαν, σὺ συνέτριψας τὰς κεφαλὰς τῶν δρακόντων ἐπὶ τοῦ ὕδατος.	13 Σύ, μὲ τὴν ἀκατανίκητον δύναμίν σου διέρρηξες τὴν θάλασσαν καὶ ἐκράτησες ἀκίνητα ἑκατέρωθεν τὰ ὕδατά της, διὰ νὰ διέλθῃ ὁ λαός σου. Σὺ συνέτριψες τὰς κεφαλὰς τῶν δρακόντων, τῶν ἀρχηγῶν δηλαδὴ τοῦ αἰγυπτιακοῦ στρατοῦ, καὶ ἔπνιξες αὐτοὺς μαζῆ μὲ τὸν στρατόν των εἰς τὰ ὕδατα.	13 Σὺ καὶ μόνον σὺ διασχίσας εἰς δύο τὴν Ἐρυθρὰν θάλασσαν ἐκράτησας διὰ τῆς δυνάμεώς σου στερεὰ ἑκατέρωθεν ὡς ἄλλα τείχη τὰ ὕδατα. Σὺ καὶ ὄχι ἄλλος τις συνέτριψας τὰς κεφαλὰς τῶν δρακόντων ἐπὶ τοῦ ὕδατος, ὅτε συνέπνιγες εἰς τὰ ὕδατα τῆς Ἐρυθρᾶς θαλάσσης τοὺς ἄρχοντας καὶ σατράπας τῶν Αἰγυπτίων.
14 Σὺ συνέθλασας τὴν κεφαλὴν τοῦ δράκοντας, ἔδωκας αὐτὸν βρώμα λαοῖς τοῖς Αἰθίοψι.	14 Σὺ συνέτριψες τὴν κεφαλὴν τοῦ ἄλλου δράκοντος, τοῦ Φαραώ, καὶ παρέδωκες τὴν χώραν του ὡς λάφυρον εἰς τοὺς λαοὺς τῶν Αἰθιόπων.	14 Σὺ κατετσάκισες τὴν κεφαλὴν τοῦ δράκοντος, τοῦ σκληροῦ καὶ βδελυροῦ Φαραώ, καὶ ὅταν ἐρημώθη οὕτω ἡ χώρα του ἀπὸ πᾶσαν στρατιωτικὴν δύναμιν, παρέδωκας αὐτὴν λείαν καὶ λάφυρον εἰς τοὺς λαοὺς τῶν Αἰθιόπων.
15 Σὺ διέρρηξας πηγὰς καὶ χειμάρρους, σὺ ἐξήρανας ποταμοὺς Ἠθάμ.	15 Σὺ ἔσπασες βράχους καὶ ἀνέβλυσαν πηγαὶ μὲ ὕδατα. Σὺ ἐξ ἀντιθέτου ἐξήρανες τοὺς πλουσίους ποταμοὺς Ἠθάμ καὶ τοὺς ἐστείρευσες.	15 Σὺ εἰς τὴν ἔρημον διέρρηξας κατάξηρον βράχον, ὥστε ἐξ αὐτοῦ νὰ ἀναβλύσουν πηγαὶ καὶ ἄφθονα νερὰ σὰν κατεβασιαὶ χειμεριναί· Σὺ προκειμένου νὰ διαβοῦν οἱ Ἰσραηλῖται τὸν Ἰορδάνην, ἐξήρανας πλατεῖς καὶ ἀστείρευτους ποταμούς.
16 Σή ἐστιν ἡ ἡμέρα, καὶ σή ἐστιν ἡ νύξ, σὺ κατηρτίσω φαῦσιν καὶ ἥλιον.	16 Ἰδική σου εἶναι ἡ ἡμέρα, ἰδική σου εἶναι καὶ ἡ νύκτα. Σὺ ἐδημιούργησες τὸ φῶς καὶ τὸν ἥλιον.	16 Ἰδική σου εἶναι ἡ ἡμέρα, ἰδική σου καὶ ἡ νύξ· Σὺ ἐδημιούργησας καὶ ἐγκατέστησας τὸ φῶς καὶ τὸν ἥλιον.
17 Σὺ ἐποίησας πάντα τὰ ὡραῖα τῆς γῆς· θέρος καὶ ἔαρ, σὺ ἔπλασας αὐτά.	17 Σὺ ἐδημιούργησες ὅλα τὰ ὡραῖα πράγματα τῆς φύσεως, σὺ ἔπλασες τὸ θέρος καὶ τὴν ἄνοιξιν.	17 Σὺ ἐποίησας ὅλα τὰ ὡραῖα (Ἄλλη γραφή: Τὰ ὅρια = τὰ ὁροθέσια, τὰ πελώρια ὅρη τὰ ἀποτελοῦντα σύνορα τῶν διαφόρων λαῶν.) ποὺ ὑπάρχουν ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸ θέρος καὶ τὸ ἔαρ, τὰς ὡραίας αὐτὰς ἐποχὰς τοῦ ἔτους, σὺ τὰς ἐδημιούργησας.
18 Μνήσθητι ταύτης· ἐχθρὸς ὠνείδισε τὸν Κύριον, καὶ λαὸς ἄφρων παρώξυνε τὸ ὄνομά σου.	18 Ἐνθυμήσου, Κύριε, τοῦτο· ὅτι ἐχθρὸς ἄνθρωπος ὕβρισε καὶ ἐχλεύασε τὸν Κύριον, καὶ λαός, ἐξ αἰτίας τῆς ἀσεβείας του ἄμυαλος, ὕβρισε ἐξοργιστικῶς τὸ Ὄνομά σου.	18 Ἐνθυμήσου καὶ μὴ λησμονήσῃς τοῦτο, ὅπερ θὰ εἴπω· ὁ ἐχθρὸς καθύβρισε τὸν Κύριον καὶ ὁ λαὸς κυριευθεὶς λόγῳ τῆς ἀσεβείας του ὑπὸ ἀφροσύνης ἐβλασφήμησε παραφόρως καὶ προκλητικῶς τὸ ὄνομά σου.
19 Μὴ παραδῷς τοῖς θηρίοις ψυχὴν ἐξομολογουμένην σοι, τῶν ψυχῶν τῶν πενήτων σου μὴ ἐπιλάθῃ εἰς τέλος.	19 Μὴ λοιπὸν παραδώσῃς εἰς τοὺς θηριώδεις αὐτοὺς ἀνθρώπους τὴν ζωὴν ἡμῶν, οἱ ὁποῖοι σὲ δοξολογοῦμεν. Μὴ λησμονήσῃς ἡμᾶς τοὺς πτωχοὺς καὶ συντετριμμένους καὶ μὴ μᾶς ἀφήσῃς νὰ καταστραφῶμεν τελείως.	19 Μὴ παραδώσης εἰς τοὺς θηριώδεις αὐτοὺς ἀνθρώπους τὴν ζωὴν ἐκείνων ποὺ σὲ ἀνυμνοῦν καὶ σὲ δοξολογοῦν, τὰς ψυχὰς τῶν πτωχῶν, οἱ ὁποῖοι ἐν ταπεινώσει ἐλπίζουν εἰς σέ, μὴ τὰς λησμονήσῃς εἰς τὸ διηνεκές.
20 Ἐπίβλεψον εἰς τὴν διαθήκην σου, ὅτι ἐπληρώθησαν οἱ ἐσκοτισμένοι τῆς γῆς οἴκων ἀνομιῶν.	20 Ρίξε ἕνα βλέμμα εἰς τὴν διαθήκην, τὴν ὁποίαν ἔχεις κάμει σὺ μὲ ἡμᾶς. Τιμώρησε τοὺς κακούς, διότι ὅλοι οἱ ἀπόμεροι καὶ ἀπόκρυφοι τόποι τῆς χώρας μας ἐγέμισαν ἀπὸ κακοποιούς, ἔγιναν κρησφύγετα τῆς ἀνομίας.	20 Ρῖψε τὸ βλέμμα σου ἐπὶ τῆς διαθήκης, τὴν ὁποίαν συνῆψες μετὰ τῶν πατριαρχῶν μας, διότι τὰ σπήλαια, αἱ χαράδραι καὶ ἄλλαι συνεσκοτισμέναι ὀπαὶ καὶ σχισμαὶ τῆς ἁγίας γῆς ἔγιναν κρησφύγετα ληστῶν καὶ ἐγέμισαν ἀπὸ οἴκους ἀνομιῶν.
21 Μὴ ἀποστραφήτω τεταπεινωμένος καὶ κατῃσχυμμένος· πτωχὸς καὶ πένης αἰνέσουσι τὸ ὄνομά σου.	21 Ἂς μὴ γυρίσῃ πίσω ταπεινωμένος καὶ καταντροπιασμένος ὁ πτωχὸς λαός σου, ὁ ὁποῖος σὲ ἱκετεύει. Ἄλλως τε, ὄχι οἱ πλούσιοι ἀλλὰ οἱ πτωχοὶ καὶ οἱ ἄποροι, αὐτοὶ θὰ ὑμνολογήσουν τὸ ὄνομά σου.	21 Ἀςμὴ γυρίσῃ ὀπίσω ταπεινωμένος καικατεντροπιασμένος ὁ πτωχὸς λαός σου. Ὄχι ἐκεῖνοι, οὐδὲ οἱ πλούσιοι τῆς γῆς, ἀλλ’ ὁ πτωχὸς καὶ ἐν ἀθλιότητι ζῶν ἄπορος, αὐτοὶ θὰ ὑμνήσουν τὸ ὄνομά σου.
22 Ἀνάστα, ὁ Θεός, δίκασον τὴν δίκην σου· μνήσθητι τοῦ ὀνειδισμοῦ σου τοῦ ὑπὸ ἄφρονος ὅλην τὴν ἡμέραν.	22 Σήκω ἐπάνω, ὦ Θεέ, δίκασε τὴν ὑπόθεσίν σου, ποὺ εἶναι καὶ ἰδικόν σου ζήτημα. Ἐνθυμήσου τοὺς χλευασμοὺς καὶ τὰς βλασφημίας, ποὺ σοῦ ἀπευθύνουν οἱ μωροὶ αὐτοὶ λαοὶ ὅλας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς των.	22 Σήκω ἐπάνω, ὦ Θεέ, καὶ δίκασε τὴν ὑπόθεσίν σου. Ἐν τῷ προσώπῳ ἠμῶν ὑβρίζεσαι καὶ βλασφημεῖσαι σύ. Ἐνθυμήσου τὸν ὀνειδισμὸν καὶ τὰς βλασφημίας, τὰς ὁποίας σοῦ ἀπευθύνουν καθ’ ὅλην τὴν ἡμέραν αὐτοί, ποὺ ἀπὸ τὴν ἀσέβειάν των ἐσκοτίσθησαν καὶ ἔγιναν ἄφρονες.
23 Μὴ ἐπιλάθῃ τῆς φωνῆς τῶν ἱκετῶν σου· ἡ ὑπερηφανία τῶν μισούντων σε ἀνέβη διὰ παντός.	23 Μὴ λησμονήσῃς, Κύριε, τὴν φωνὴν αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι τώρα σὲ ἱκετεύουν. Ἡ ἀλαζονεία ἐκείνων, ποὺ σὲ μισοῦν, ἐξεπέρασε κάθε ὅριον, καὶ διαρκῶς ἀνεβαίνει ἐξοργιστικὴ μέχρις αὐτοῦ τοῦ οὐρανίου θρόνου σου.	23 Μὴ λησμονήσῃς τὴν φωνὴν αὐτῶν ποὺ ταπεινῶς σὲ ἰκετεύουν· ἡ ἀγέρωχος ἀλαζονεία ἐκείνων ποὺ σὲ μισοῦν, ὑπερέβη κάθε ὅριον καὶ διαρκῶς ἀναβαίνει προκλητικὴ μέχρις αὐτοῦ τοῦ ἐν οὐρανοῖς θρόνου σου.