Ψαλμοί : Κεφάλαιον ΠΖ'

Πρωτότυπο Κείμενο

ύριε ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου, ἡμέρας ἐκέκραξα καὶ ἐν νυκτὶ ἐναντίον σου·
3 εἰσελθέτω ἐνώπιόν σου ἡ προσευχή μου, κλῖνον τὸ οὖς σου εἰς τὴν δέησίν μου.
4 Ὅτι ἐπλήσθη κακῶν ἡ ψυχή μου, καὶ ἡ ζωή μου τῷ ᾅδῃ ἤγγισε·
5 προσελογίσθην μετὰ τῶν καταβαινόντων εἰς λάκκον, ἐγενήθην ὡσεὶ ἄνθρωπος ἀβοήθητος ἐν νεκροῖς ἐλεύθερος,
6 ὡσεὶ τραυματίαι καθεύδοντες ἐν τάφῳ, ὧν οὐκ ἐμνήσθης ἔτι καὶ αὐτοὶ ἐκ τῆς χειρός σου ἀπώσθησαν.
7 Ἔθεντό με ἐν λάκκῳ κατωτάτω, ἐν σκοτεινοῖς καὶ ἐν σκιᾷ θανάτου.
8 Ἐπ' ἐμὲ ἐπεστηρίχθη ὁ θυμός σου, καὶ πάντας τοὺς μετεωρισμούς σου ἐπήγαγες ἐπ' ἐμέ. (διάψαλμα).
9 Ἐμάκρυνας τοὺς γνωστούς μου ἀπ' ἐμοῦ, ἔθεντό με βδέλυγμα ἑαυτοῖς, παρεδόθην καὶ οὐκ ἐξεπορευόμην
10 οἱ ὀφθαλμοί μου ἠσθένησαν ἀπὸ πτωχείας. Ἐκέκραξα πρὸς σέ, Κύριε, ὅλην τὴν ἡμέραν, διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου·
11 μὴ τοῖς νεκροῖς ποιήσεις θαυμάσια; Ἢ ἰατροὶ ἀναστήσουσι, καὶ ἐξομολογήσονταί σοι;
12 Μὴ διηγήσεταί τις ἐν τάφῳ τὸ ἐλεός σου καὶ τὴν ἀλήθειάν σου ἐν τῇ ἀπωλείᾳ;
13 Μὴ γνωσθήσεται ἐν τῷ σκότει τὰ θαυμάσιά σου καὶ ἡ δικαιοσύνη σου ἐν γῇ ἐπιλελησμένῃ;
14 Κἀγὼ πρὸς σέ, Κύριε, ἐκέκραξα, καὶ τὸ πρωῒ ἡ προσευχή μου προφθάσει σε.
15 Ἱνατί, Κύριε, ἀπωθῇ τὴν ψυχήν μου, ἀποστρέφεις τὸ πρόσωπόν σου ἀπ' ἐμοῦ;
16 Πτωχὸς εἰμι ἐγὼ καὶ ἐν κόποις ἐκ νεότητός μου, ὑψωθεὶς δὲ ἐταπεινώθην καὶ ἐξηπορήθην.
17 Ἐπ' ἐμὲ διῆλθον αἱ ὀργαί σου, οἱ φοβερισμοί σου ἐξετάραξάν με,
18 ἐκύκλωσάν με ὡσεὶ ὕδωρ ὅλην τὴν ἡμέραν, περιέσχον με ἅμα.
19 Ἐμάκρυνας ἀπ' ἐμοῦ φίλον καὶ πλησίον καὶ τοὺς γνωστούς μου ἀπὸ ταλαιπωρίας.

Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα

ύριε, ὁ Θεὸς καὶ σωτήρ μου, πρὸς σὲ ἔκραξα ὅλην τὴν ἡμέραν καὶ τὴν νύκτα ὄρθιος ἐνώπιόν σου προσευχόμενος.
3 Εἴθε νὰ ἀνοίξῃ ἡ θύρα τοῦ ἐλέους σου, διὰ νὰ εἰσέλθῃ ἐνώπιόν σου ἡ προσευχή μου. Κλῖνε τὸ αὐτί σου, διὰ νὰ ἀκούσῃ τὰ λόγια τῆς δεήσεώς μου.
4 Διότι ὑπερεπλημμύρισεν ἡ καρδία μου ἀπὸ συμφορὰς καὶ ἡ ζωή μου ἔχει φθάσει εἰς τὸ χεῖλος τοῦ ᾅδου.
5 Θεωροῦμαι πλέον ὅμοιος μὲ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι κατέρχονται εἰς τὸν βαθὺν λάκκον τοῦ τάφου. Ἔγινα ἄνθρωπος ἀβοήθητος, ἐρριμμένος ἀνάμεσα εἰς τοὺς νεκρούς, μακρὰν ἀπὸ κάθε ἐπικοινωνίαν μὲ τοὺς ζῶντας.
6 Εἶμαι ὠσὰν τοὺς θανασίμως τραυματισμένους ἄνδρας, οἱ ὁποῖοι κοιμῶνται τὴν νάρκην τοῦ θανάτου εἰς τὸν τάφον, καὶ τοὺς ὁποίους δὲν ἐνθυμεῖσαι πλέον ὡς ζωντανούς, ἀλλὰ τοὺς ἀπώθησες μακρὰν ἀπὸ τὴν προστασίαν σου.
7 Οἱ πόνοι καὶ αἱ συμφοραί μου μὲ ἐβύθισαν εἰς τὸν βαθύτατον λάκκον τοῦ θανάτου, εἰς τὰς σκοτεινὰς περιοχὰς τοῦ ᾅδου, ὅπου βασιλεύει ἡ σκιὰ τοῦ θανάτου
8 Βαρὺς ἔπεσεν ἐπάνω μου ὁ θυμός σου καὶ ὅλα τὰ κύματα τῆς ὀργῆς σου τὰ ἀφῆκες νὰ ἐκσπάσουν ἐναντίον μου.
9 Ἀπεμάκρυνες ἀπὸ ἐμὲ τοὺς γνωστούς μου, μὲ ἐσιχάθησαν καὶ μὲ ἀηδίασαν. Παρεδόθην εἰς τὴν δυστυχίαν καὶ δὲν ἠμπορῶ πλέον νὰ ἀπαλλαγῶ ἀπὸ αὐτήν.
10 Τὰ μάτια μου ἀδυνάτισαν, ἐθάμπωσαν ἀπὸ τὰς ταλαιπωρίας καὶ ἀπὸ τὰ πολλά μου δάκρυα. Ἔκραξα πρὸς σέ, Κύριε, προσευχόμενος ὅλην τὴν ἡμέραν. Ἄπλωσα καὶ ὕψωσα πρὸς σὲ τὰ χέρια μου.
11 Βοήθησέ με, Κύριε, πρὶν ἢ ἀποθάνω. Μήπως, τάχα, καὶ θὰ δείξῃς τὰ θαυμαστά σου ἔργα εἰς τοὺς νεκρούς, καὶ εἰς ἐμὲ ὅταν ἀποθάνω; Ἢ μήπως οἱ ἰατροὶ ἠμποροῦν νὰ ἀναστήσουν τοὺς νεκρούς, διὰ νὰ σὲ δοξολογήσουν;
12 Μήπως ἐπίσης εἶναι δυνατὸν νὰ διηγηθῇ κανεὶς τὸ ἔλεός σου καὶ τὴν ἀλήθειάν σου μεταξὺ τῶν νεκρῶν κάτω εἰς τὸν ᾅδην;
13 Μήπως καὶ εἶναι δυνατὸν νὰ γίνουν γνωστὰ τὰ θαυμαστά σου ἔργα εἰς τὰς σκοτεινὰς περιοχὰς τοῦ ᾅδου καὶ τὰ ἔργα τῆς δικαιοσύνης σου εἰς τὴν λησμονημένην χώραν τῶν νεκρῶν;
14 Διὰ τοῦτο καὶ ἐγώ, Κύριε, τώρα ποὺ εὑρίσκομαι ἀκόμη ἐν τῇ ζωῇ, ἔκραξα καθ' ὅλον τὸ διάστημα τῆς νυκτὸς πρὸς σέ· καὶ τὸ πρωῒ ἡ προσευχή μου θὰ σὲ προφθάσῃ.
15 Διατί, Κύριε, ἀπωθεῖς τὴν ψυχήν μου, καὶ γυρίζεις ἀλλοῦ τὸ πρόσωπόν σου, μακρὰν ἀπὸ ἐμέ;
16 Ἐγὼ εἶμαι πτωχὸς καὶ ἀνάμεσα εἰς κόπους ἔχω ζήσει ἀπὸ τὴν νεότητά μου. Ὅταν δὲ κοινωνικῶς καὶ ὑλικῶς ἐξυψώθην, ἐταπεινώθηκα καὶ πάλιν κατόπιν καὶ περιέπεσα εἰς ἀμηχανίαν καὶ ἀπορίαν.
17 Ἐπέρασαν ἀπὸ ἐπάνω μου αἱ ὀργαί σου, αἱ φοβεραὶ ἀπειλαί σου μὲ συνεκλόνισαν,
18 αὐταὶ μὲ περιεκύκλωσαν ὠσὰν ὕδωρ ὅλην τὴν ἡμέραν, μὲ περιέβαλαν ταυτοχρόνως ἀπὸ παντοῦ.
19 Ἐμάκρυνες ἀπὸ ἐμὲ ὅλους τοὺς φίλους μου καὶ τοὺς γείτονάς μου καὶ γενικῶς ὅλους τοὺς γνωστούς μου ἐξ αἰτίας τῆς δυστυχίας μου.

Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα

ύριε, σὺ ποὺ εἶσαι ὁ μόνος Θεός μου καὶ σωτήρ μου, ἐβόησα πρὸς σὲ καθ’ ὅλην τὴν ἡμέραν καὶ ὅταν ἐπῆλθεν ἡ νὺξ ἰδοὺ ἐγὼ ἀκόμη ἵσταμαι ἐνώπιόν σου ζητῶν τὴν βοήθειάν σου.
3 Εἴθε νὰ ἀνοιχθῇ ἡ σπλαγχνικὴ θύρα τοῦ ἐλέους σου, διὰ νὰ εἰσέλθῃ ἐνώπιόν σου ἡ προσευχή μου. Εἴθε νὰ πλησιάσῃ τὸ οὖς σου εἰς τὸ στόμα μου, διὰ νὰ ἀκούσῃ τὴν δέησίν μου.
4 Διότι ὑπερεγέμισεν ἐκ θλίψεων καὶ συμφορῶν ἡ ψυχή μου καὶ ἡ ζωή μου περιῆλθεν εἰς θανατηφόρον κίνδυνον καὶ ἤγγισε τὸ στόμιον τοῦ Ἅδου.
5 Δὲν θεωροῦμαι πλέον ὡς ζωντανός, ἀλλὰ συγκατηριθμήθην μὲ τοὺς νεκρούς, ποὺ καταβαίνουν εἰς τὸν βαθὺν τοῦ τάφου λάκκον· κατήντησα ὡς ἄνθρωπος, τὸν ὁποῖον κανεὶς δὲν βοηθεῖ, ἐρριμμένος μεταξὺ νεκρῶν πτωμάτων, νεκρὸς καὶ ἐγώ, ἐλεύθερος καὶ ἀποκεκομμένος ἀπὸ παντὸς κοινωνικοῦ δεσμοῦ καὶ πάσης μετὰ ζώντων ἐπικοινωνίας.
6 Ὁμοιάζω πρὸς τοὺς ἐν πολέμῳ θανασίμως τραυματισθέντας, οἱ ὁποῖοι κοιμῶνται τὸν ὕπνον τοῦ θανάτου ἐντὸς τοῦ τάφου, τοὺς ὁποίους πλέον δὲν ἐνθυμεῖσαι ὡς ζῶντας, καὶ αὐτοὶ ἀπωθήθησαν ἐκ τῆς χειρός σου, διὰ νὰ μὴ προνοῇς πλέον περὶ αὐτῶν, ὅπως προνοεῖς διὰ τοὺς ζωντανούς.
7 Ἐπέτρεψας νὰ τεθῶ καὶ νὰ βυθισθῶ ἀπὸ τοὺς πόνους μου καὶ τὰς συμφοράς μου εἰς λάκκον κατώτατον καὶ βαθύτατον. Καὶ ζῶ σὰν εἰς Ἅδην μέσα εἰς σκοτεινότατον καὶ σκιερώτατον τόπον, ὅπου πλανᾶται τὸ φάσμα τοῦ θανάτου.
8 Ἐπ' ἐμοῦ βαρὺς ἐπέπεσεν ὁ θυμός σου, καὶ ὅλα τὰ κύματα τῆς ὀργῆς σου τὰ ἐπέφερες καὶ τὰ ἔρριψες ἐπ’ ἐμοῦ.
9 Ἀπεμάκρυνας τοὺς γνωστούς μου ἀπὸ ἐμέ, μὲ ἐθεώρησαν βδέλυγμά των καὶ μὲ ἐσιχάθησαν. Παρεδόθην ὡς εἰς φυλακὴν εἰς τὴν δυστυχίαν καὶ τὴν θλῖψιν, καὶ δὲν δύναμαι νὰ ἐξέλθω ἐξ αὐτῆς ἀπαλλασσόμενος ταύτης.
10 Οἱ ὀφθαλμοί μου ἐθάμβωσαν καὶ ἐξησθένησαν ἕνεκα τῆς ταλαιπωρίας καὶ τῶν πολλῶν δακρύων. Ἔκραξα πρὸς σέ, Κύριε, καθ' ὅλην τὴν ἡμέραν, ἐξέτεινα καὶ ὕψωσα πρὸς σὲ τὰς χεῖρας μου.
11 Σπεῦσον, Θεέ μου, πρὶν ἢ ἀποθάνω. Διότι ἂν ἀποθάνω, τὶ ἀπομένει πλέον; Μήπως θὰ ἐπιτελέσῃς τὰς θαυμασίας λυτρώσεις σου εἰς τοὺς νεκρούς; Εἰς τοὺς νεκροὺς εἶναι ἀνωφελὴς πλέον πᾶσα βοήθεια. Ἢ μήπως οἱ ἰατροὶ θὰ ἀναστήσουν τοὺς νεκροὺς καὶ οἱ οὕτω ἀναστάντες θὰ σὲ δοξολογήσουν;
12 Μήπως αἰσθάνονται οἱ νεκροὶ τὸ ἔλεός σου, ὥστε νὰ ἐκδιηγῇ τις ἐντὸς τοῦ μαύρου τάφου τοὺς οἰκτιρμούς σου, τοὺς ὁποίους εἰς ζῶντας καὶ ὄχι εἰς νεκροὺς ἐκχύνεις; Ἢ μήπως θὰ διακηρύξῃ τις ἓν τῇ φθορᾷ καὶ ἐν τῇ ἀπωλείᾳ του μνήματος τὴν ἀλήθειάν σου, ἡ ὁποία εἶναι ὡς λύχνος φαίνων εἰς τοὺς ζῶντας κατὰ τὴν πορείαν τῆς ἐπιγείου ζωῆς των;
13 Μήπως θὰ γνωσθοῦν εἰς τὸ σκότος του ἀπὸ σοῦ ἀποκεχωρισμένου Ἅδου τὰ θαυμαστὰ ἔργα, τὰ ὁποῖα ὑπὲρ τῶν ζώντων ἐργάζεσαι; Ἢ μήπως θὰ γίνουν γνωσταὶ ἐκεῖ εἰς τὴν χώραν αὐτήν, ποὺ εἶναι λησμονημένη τόσον ἀπὸ σέ, ὅσον καὶ ἀπὸ τοὺς ἐπὶ τῆς γῆς ζῶντας ἀνθρώπους, αἱ ἐνέργειαι καὶ ἀνταποδόσεις τῆς δικαιοσύνης σου;
14 Δι’ αὐτὸ καὶ ἐγώ, πρὶν ἢ ἀποθάνω, ἐφώναξα καὶ φωνάζω πρὸς σέ. Κύριε, καθ’ ὅλην τὴν νύκτα, καὶ λίαν πρωῒ πάλιν ἡ προσευχή μου θὰ σὲ προφθάσῃ.
15 Διατί, Κύριε, ἀπωθεῖς τὴν ψυχήν μου, Καὶ στρέφεις ἀλλοῦ τὸ πρόσωπόν σου, μακρὰν ἀπ’ ἐμοῦ;
16 Εἶμαι πτωχὸς καὶ δυστυχὴς καὶ πρὸς μόχθους καὶ βάσανα παλαιῷ ἐκ νεότητάς μου. Καὶ ὑψώθην μὲν ἐπὶ μικρὸν κοινωνικῶς καὶ ὑλικῶς, ἀλλὰ διὰ νὰ μοῦ γίνεται τώρα αἱσθητοτέρα ἡ δυστυχία μου· διότι εὐθὺς κατέπεσα ταπεινωμένος καὶ περιῆλθον εἰς ἐσχάτην ἀπορίαν.
17 Ἐπ’ ἐμοῦ διέβησαν καὶ ἐπέρασαν τῆς ὀργῆς σου αἱ δοκιμασίαι καὶ τιμωρίαι· αθι φοβεραί σου ἀπειλαὶ καὶ τὰ τρομερὰ κτυπήματά σου μὲ συνεκλόνισαν καὶ μὲ κατετάραξαν.
18 Μὲ περιεκύκλωσαν καθ’ ὅλην τὴν ἡμέραν, σὰν νερὸν εἰς τὸ ὁποῖον κινδυνεύω νὰ πνιγῶ, μὲ περιβάλλουν ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη ὅλοι μαζὶ οἱ φοβερισμοί σου οὖτοι καὶ κινδυνεύω νὰ χαθῶ.
19 Ἀπεμάκρυνας ἀπὸ ἐμὲ κάθε φίλον καὶ γείτονα καὶ ὅλους ἐν γένει τοὺς γνωστούς μου ἕνεκα τῆς δυστυχίας μου.

Πρωτότυπο Κείμενο	Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα	Ἑρμηνεία Παναγιώτη Τρεμπέλα
ύριε ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου, ἡμέρας ἐκέκραξα καὶ ἐν νυκτὶ ἐναντίον σου·	ύριε, ὁ Θεὸς καὶ σωτήρ μου, πρὸς σὲ ἔκραξα ὅλην τὴν ἡμέραν καὶ τὴν νύκτα ὄρθιος ἐνώπιόν σου προσευχόμενος.	ύριε, σὺ ποὺ εἶσαι ὁ μόνος Θεός μου καὶ σωτήρ μου, ἐβόησα πρὸς σὲ καθ’ ὅλην τὴν ἡμέραν καὶ ὅταν ἐπῆλθεν ἡ νὺξ ἰδοὺ ἐγὼ ἀκόμη ἵσταμαι ἐνώπιόν σου ζητῶν τὴν βοήθειάν σου.
3 εἰσελθέτω ἐνώπιόν σου ἡ προσευχή μου, κλῖνον τὸ οὖς σου εἰς τὴν δέησίν μου.	3 Εἴθε νὰ ἀνοίξῃ ἡ θύρα τοῦ ἐλέους σου, διὰ νὰ εἰσέλθῃ ἐνώπιόν σου ἡ προσευχή μου. Κλῖνε τὸ αὐτί σου, διὰ νὰ ἀκούσῃ τὰ λόγια τῆς δεήσεώς μου.	3 Εἴθε νὰ ἀνοιχθῇ ἡ σπλαγχνικὴ θύρα τοῦ ἐλέους σου, διὰ νὰ εἰσέλθῃ ἐνώπιόν σου ἡ προσευχή μου. Εἴθε νὰ πλησιάσῃ τὸ οὖς σου εἰς τὸ στόμα μου, διὰ νὰ ἀκούσῃ τὴν δέησίν μου.
4 Ὅτι ἐπλήσθη κακῶν ἡ ψυχή μου, καὶ ἡ ζωή μου τῷ ᾅδῃ ἤγγισε·	4 Διότι ὑπερεπλημμύρισεν ἡ καρδία μου ἀπὸ συμφορὰς καὶ ἡ ζωή μου ἔχει φθάσει εἰς τὸ χεῖλος τοῦ ᾅδου.	4 Διότι ὑπερεγέμισεν ἐκ θλίψεων καὶ συμφορῶν ἡ ψυχή μου καὶ ἡ ζωή μου περιῆλθεν εἰς θανατηφόρον κίνδυνον καὶ ἤγγισε τὸ στόμιον τοῦ Ἅδου.
5 προσελογίσθην μετὰ τῶν καταβαινόντων εἰς λάκκον, ἐγενήθην ὡσεὶ ἄνθρωπος ἀβοήθητος ἐν νεκροῖς ἐλεύθερος,	5 Θεωροῦμαι πλέον ὅμοιος μὲ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι κατέρχονται εἰς τὸν βαθὺν λάκκον τοῦ τάφου. Ἔγινα ἄνθρωπος ἀβοήθητος, ἐρριμμένος ἀνάμεσα εἰς τοὺς νεκρούς, μακρὰν ἀπὸ κάθε ἐπικοινωνίαν μὲ τοὺς ζῶντας.	5 Δὲν θεωροῦμαι πλέον ὡς ζωντανός, ἀλλὰ συγκατηριθμήθην μὲ τοὺς νεκρούς, ποὺ καταβαίνουν εἰς τὸν βαθὺν τοῦ τάφου λάκκον· κατήντησα ὡς ἄνθρωπος, τὸν ὁποῖον κανεὶς δὲν βοηθεῖ, ἐρριμμένος μεταξὺ νεκρῶν πτωμάτων, νεκρὸς καὶ ἐγώ, ἐλεύθερος καὶ ἀποκεκομμένος ἀπὸ παντὸς κοινωνικοῦ δεσμοῦ καὶ πάσης μετὰ ζώντων ἐπικοινωνίας.
6 ὡσεὶ τραυματίαι καθεύδοντες ἐν τάφῳ, ὧν οὐκ ἐμνήσθης ἔτι καὶ αὐτοὶ ἐκ τῆς χειρός σου ἀπώσθησαν.	6 Εἶμαι ὠσὰν τοὺς θανασίμως τραυματισμένους ἄνδρας, οἱ ὁποῖοι κοιμῶνται τὴν νάρκην τοῦ θανάτου εἰς τὸν τάφον, καὶ τοὺς ὁποίους δὲν ἐνθυμεῖσαι πλέον ὡς ζωντανούς, ἀλλὰ τοὺς ἀπώθησες μακρὰν ἀπὸ τὴν προστασίαν σου.	6 Ὁμοιάζω πρὸς τοὺς ἐν πολέμῳ θανασίμως τραυματισθέντας, οἱ ὁποῖοι κοιμῶνται τὸν ὕπνον τοῦ θανάτου ἐντὸς τοῦ τάφου, τοὺς ὁποίους πλέον δὲν ἐνθυμεῖσαι ὡς ζῶντας, καὶ αὐτοὶ ἀπωθήθησαν ἐκ τῆς χειρός σου, διὰ νὰ μὴ προνοῇς πλέον περὶ αὐτῶν, ὅπως προνοεῖς διὰ τοὺς ζωντανούς.
7 Ἔθεντό με ἐν λάκκῳ κατωτάτω, ἐν σκοτεινοῖς καὶ ἐν σκιᾷ θανάτου.	7 Οἱ πόνοι καὶ αἱ συμφοραί μου μὲ ἐβύθισαν εἰς τὸν βαθύτατον λάκκον τοῦ θανάτου, εἰς τὰς σκοτεινὰς περιοχὰς τοῦ ᾅδου, ὅπου βασιλεύει ἡ σκιὰ τοῦ θανάτου	7 Ἐπέτρεψας νὰ τεθῶ καὶ νὰ βυθισθῶ ἀπὸ τοὺς πόνους μου καὶ τὰς συμφοράς μου εἰς λάκκον κατώτατον καὶ βαθύτατον. Καὶ ζῶ σὰν εἰς Ἅδην μέσα εἰς σκοτεινότατον καὶ σκιερώτατον τόπον, ὅπου πλανᾶται τὸ φάσμα τοῦ θανάτου.
8 Ἐπ' ἐμὲ ἐπεστηρίχθη ὁ θυμός σου, καὶ πάντας τοὺς μετεωρισμούς σου ἐπήγαγες ἐπ' ἐμέ. (διάψαλμα).	8 Βαρὺς ἔπεσεν ἐπάνω μου ὁ θυμός σου καὶ ὅλα τὰ κύματα τῆς ὀργῆς σου τὰ ἀφῆκες νὰ ἐκσπάσουν ἐναντίον μου.	8 Ἐπ' ἐμοῦ βαρὺς ἐπέπεσεν ὁ θυμός σου, καὶ ὅλα τὰ κύματα τῆς ὀργῆς σου τὰ ἐπέφερες καὶ τὰ ἔρριψες ἐπ’ ἐμοῦ.
9 Ἐμάκρυνας τοὺς γνωστούς μου ἀπ' ἐμοῦ, ἔθεντό με βδέλυγμα ἑαυτοῖς, παρεδόθην καὶ οὐκ ἐξεπορευόμην	9 Ἀπεμάκρυνες ἀπὸ ἐμὲ τοὺς γνωστούς μου, μὲ ἐσιχάθησαν καὶ μὲ ἀηδίασαν. Παρεδόθην εἰς τὴν δυστυχίαν καὶ δὲν ἠμπορῶ πλέον νὰ ἀπαλλαγῶ ἀπὸ αὐτήν.	9 Ἀπεμάκρυνας τοὺς γνωστούς μου ἀπὸ ἐμέ, μὲ ἐθεώρησαν βδέλυγμά των καὶ μὲ ἐσιχάθησαν. Παρεδόθην ὡς εἰς φυλακὴν εἰς τὴν δυστυχίαν καὶ τὴν θλῖψιν, καὶ δὲν δύναμαι νὰ ἐξέλθω ἐξ αὐτῆς ἀπαλλασσόμενος ταύτης.
10 οἱ ὀφθαλμοί μου ἠσθένησαν ἀπὸ πτωχείας. Ἐκέκραξα πρὸς σέ, Κύριε, ὅλην τὴν ἡμέραν, διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου·	10 Τὰ μάτια μου ἀδυνάτισαν, ἐθάμπωσαν ἀπὸ τὰς ταλαιπωρίας καὶ ἀπὸ τὰ πολλά μου δάκρυα. Ἔκραξα πρὸς σέ, Κύριε, προσευχόμενος ὅλην τὴν ἡμέραν. Ἄπλωσα καὶ ὕψωσα πρὸς σὲ τὰ χέρια μου.	10 Οἱ ὀφθαλμοί μου ἐθάμβωσαν καὶ ἐξησθένησαν ἕνεκα τῆς ταλαιπωρίας καὶ τῶν πολλῶν δακρύων. Ἔκραξα πρὸς σέ, Κύριε, καθ' ὅλην τὴν ἡμέραν, ἐξέτεινα καὶ ὕψωσα πρὸς σὲ τὰς χεῖρας μου.
11 μὴ τοῖς νεκροῖς ποιήσεις θαυμάσια; Ἢ ἰατροὶ ἀναστήσουσι, καὶ ἐξομολογήσονταί σοι;	11 Βοήθησέ με, Κύριε, πρὶν ἢ ἀποθάνω. Μήπως, τάχα, καὶ θὰ δείξῃς τὰ θαυμαστά σου ἔργα εἰς τοὺς νεκρούς, καὶ εἰς ἐμὲ ὅταν ἀποθάνω; Ἢ μήπως οἱ ἰατροὶ ἠμποροῦν νὰ ἀναστήσουν τοὺς νεκρούς, διὰ νὰ σὲ δοξολογήσουν;	11 Σπεῦσον, Θεέ μου, πρὶν ἢ ἀποθάνω. Διότι ἂν ἀποθάνω, τὶ ἀπομένει πλέον; Μήπως θὰ ἐπιτελέσῃς τὰς θαυμασίας λυτρώσεις σου εἰς τοὺς νεκρούς; Εἰς τοὺς νεκροὺς εἶναι ἀνωφελὴς πλέον πᾶσα βοήθεια. Ἢ μήπως οἱ ἰατροὶ θὰ ἀναστήσουν τοὺς νεκροὺς καὶ οἱ οὕτω ἀναστάντες θὰ σὲ δοξολογήσουν;
12 Μὴ διηγήσεταί τις ἐν τάφῳ τὸ ἐλεός σου καὶ τὴν ἀλήθειάν σου ἐν τῇ ἀπωλείᾳ;	12 Μήπως ἐπίσης εἶναι δυνατὸν νὰ διηγηθῇ κανεὶς τὸ ἔλεός σου καὶ τὴν ἀλήθειάν σου μεταξὺ τῶν νεκρῶν κάτω εἰς τὸν ᾅδην;	12 Μήπως αἰσθάνονται οἱ νεκροὶ τὸ ἔλεός σου, ὥστε νὰ ἐκδιηγῇ τις ἐντὸς τοῦ μαύρου τάφου τοὺς οἰκτιρμούς σου, τοὺς ὁποίους εἰς ζῶντας καὶ ὄχι εἰς νεκροὺς ἐκχύνεις; Ἢ μήπως θὰ διακηρύξῃ τις ἓν τῇ φθορᾷ καὶ ἐν τῇ ἀπωλείᾳ του μνήματος τὴν ἀλήθειάν σου, ἡ ὁποία εἶναι ὡς λύχνος φαίνων εἰς τοὺς ζῶντας κατὰ τὴν πορείαν τῆς ἐπιγείου ζωῆς των;
13 Μὴ γνωσθήσεται ἐν τῷ σκότει τὰ θαυμάσιά σου καὶ ἡ δικαιοσύνη σου ἐν γῇ ἐπιλελησμένῃ;	13 Μήπως καὶ εἶναι δυνατὸν νὰ γίνουν γνωστὰ τὰ θαυμαστά σου ἔργα εἰς τὰς σκοτεινὰς περιοχὰς τοῦ ᾅδου καὶ τὰ ἔργα τῆς δικαιοσύνης σου εἰς τὴν λησμονημένην χώραν τῶν νεκρῶν;	13 Μήπως θὰ γνωσθοῦν εἰς τὸ σκότος του ἀπὸ σοῦ ἀποκεχωρισμένου Ἅδου τὰ θαυμαστὰ ἔργα, τὰ ὁποῖα ὑπὲρ τῶν ζώντων ἐργάζεσαι; Ἢ μήπως θὰ γίνουν γνωσταὶ ἐκεῖ εἰς τὴν χώραν αὐτήν, ποὺ εἶναι λησμονημένη τόσον ἀπὸ σέ, ὅσον καὶ ἀπὸ τοὺς ἐπὶ τῆς γῆς ζῶντας ἀνθρώπους, αἱ ἐνέργειαι καὶ ἀνταποδόσεις τῆς δικαιοσύνης σου;
14 Κἀγὼ πρὸς σέ, Κύριε, ἐκέκραξα, καὶ τὸ πρωῒ ἡ προσευχή μου προφθάσει σε.	14 Διὰ τοῦτο καὶ ἐγώ, Κύριε, τώρα ποὺ εὑρίσκομαι ἀκόμη ἐν τῇ ζωῇ, ἔκραξα καθ' ὅλον τὸ διάστημα τῆς νυκτὸς πρὸς σέ· καὶ τὸ πρωῒ ἡ προσευχή μου θὰ σὲ προφθάσῃ.	14 Δι’ αὐτὸ καὶ ἐγώ, πρὶν ἢ ἀποθάνω, ἐφώναξα καὶ φωνάζω πρὸς σέ. Κύριε, καθ’ ὅλην τὴν νύκτα, καὶ λίαν πρωῒ πάλιν ἡ προσευχή μου θὰ σὲ προφθάσῃ.
15 Ἱνατί, Κύριε, ἀπωθῇ τὴν ψυχήν μου, ἀποστρέφεις τὸ πρόσωπόν σου ἀπ' ἐμοῦ;	15 Διατί, Κύριε, ἀπωθεῖς τὴν ψυχήν μου, καὶ γυρίζεις ἀλλοῦ τὸ πρόσωπόν σου, μακρὰν ἀπὸ ἐμέ;	15 Διατί, Κύριε, ἀπωθεῖς τὴν ψυχήν μου, Καὶ στρέφεις ἀλλοῦ τὸ πρόσωπόν σου, μακρὰν ἀπ’ ἐμοῦ;
16 Πτωχὸς εἰμι ἐγὼ καὶ ἐν κόποις ἐκ νεότητός μου, ὑψωθεὶς δὲ ἐταπεινώθην καὶ ἐξηπορήθην.	16 Ἐγὼ εἶμαι πτωχὸς καὶ ἀνάμεσα εἰς κόπους ἔχω ζήσει ἀπὸ τὴν νεότητά μου. Ὅταν δὲ κοινωνικῶς καὶ ὑλικῶς ἐξυψώθην, ἐταπεινώθηκα καὶ πάλιν κατόπιν καὶ περιέπεσα εἰς ἀμηχανίαν καὶ ἀπορίαν.	16 Εἶμαι πτωχὸς καὶ δυστυχὴς καὶ πρὸς μόχθους καὶ βάσανα παλαιῷ ἐκ νεότητάς μου. Καὶ ὑψώθην μὲν ἐπὶ μικρὸν κοινωνικῶς καὶ ὑλικῶς, ἀλλὰ διὰ νὰ μοῦ γίνεται τώρα αἱσθητοτέρα ἡ δυστυχία μου· διότι εὐθὺς κατέπεσα ταπεινωμένος καὶ περιῆλθον εἰς ἐσχάτην ἀπορίαν.
17 Ἐπ' ἐμὲ διῆλθον αἱ ὀργαί σου, οἱ φοβερισμοί σου ἐξετάραξάν με,	17 Ἐπέρασαν ἀπὸ ἐπάνω μου αἱ ὀργαί σου, αἱ φοβεραὶ ἀπειλαί σου μὲ συνεκλόνισαν,	17 Ἐπ’ ἐμοῦ διέβησαν καὶ ἐπέρασαν τῆς ὀργῆς σου αἱ δοκιμασίαι καὶ τιμωρίαι· αθι φοβεραί σου ἀπειλαὶ καὶ τὰ τρομερὰ κτυπήματά σου μὲ συνεκλόνισαν καὶ μὲ κατετάραξαν.
18 ἐκύκλωσάν με ὡσεὶ ὕδωρ ὅλην τὴν ἡμέραν, περιέσχον με ἅμα.	18 αὐταὶ μὲ περιεκύκλωσαν ὠσὰν ὕδωρ ὅλην τὴν ἡμέραν, μὲ περιέβαλαν ταυτοχρόνως ἀπὸ παντοῦ.	18 Μὲ περιεκύκλωσαν καθ’ ὅλην τὴν ἡμέραν, σὰν νερὸν εἰς τὸ ὁποῖον κινδυνεύω νὰ πνιγῶ, μὲ περιβάλλουν ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη ὅλοι μαζὶ οἱ φοβερισμοί σου οὖτοι καὶ κινδυνεύω νὰ χαθῶ.
19 Ἐμάκρυνας ἀπ' ἐμοῦ φίλον καὶ πλησίον καὶ τοὺς γνωστούς μου ἀπὸ ταλαιπωρίας.	19 Ἐμάκρυνες ἀπὸ ἐμὲ ὅλους τοὺς φίλους μου καὶ τοὺς γείτονάς μου καὶ γενικῶς ὅλους τοὺς γνωστούς μου ἐξ αἰτίας τῆς δυστυχίας μου.	19 Ἀπεμάκρυνας ἀπὸ ἐμὲ κάθε φίλον καὶ γείτονα καὶ ὅλους ἐν γένει τοὺς γνωστούς μου ἕνεκα τῆς δυστυχίας μου.